- Hydepark: Wzajemna pomoc merytoryczna przy pisaniu opowiadań

Hydepark:

inne

Wzajemna pomoc merytoryczna przy pisaniu opowiadań

Przy tworzeniu historii często bywa tak, że by opowiedzieć coś przekonująco, musimy poszerzać swoją wiedzę. Niejednokrotnie jednak okazuje się, że nie ma gdzie szukać – bo wikipedia nie wystarcza, a nie chcemy ufać anonimowym ludziom z anonimowego forum. Tak się jednak składa, że jest nas tutaj niemało i każdy zna się na czym innym, dlaczego więc nie możemy pomagać sobie wzajemnie?

Jeżeli macie problem z jakimś zagadnieniem – napiszcie tutaj. Może znajdzie się jakiś mechanik/lekarz/geograf/historyk/prawnik/elektryk/fizyk/etc. A może ktoś z nas po prostu – mimo odmiennego wykształcenia i zainteresowań – ma jakieś doświadczenia, które okażą się przydatne?

By jednak zachować ten temat w porządku, chciałbym, by wszelkie dłuższe dyskusje dotyczące określonego zagadnienia albo przenosiły się na drogę prywatną, albo (moim zdaniem lepiej!) byście założyli osobny temat poświęcony danemu zagadnieniu. I tak, jeśli chcecie poszerzyć swoją wiedzę dotyczącą funkcjonowania czarnych dziur i wyjdziecie poza ramy formuły pytanie-odpowiedź, dyskusja się rozwinie – pędźcie założyć osobny temat :)

Komentarze

obserwuj

To raczej ma być uosobienie pozostałego tym osobnikom człowieczeństwa, które bohater musi zdobyć dla siebie, by wrócić do żywych ;)

Nie wiem,  jakie odpowiedzi dostałaś wcześniej, ale moje propozycje są takie:

ka – wierzenia starożytnych Egipcjan, duchowy sobowtór człowieka, niezbędny dla utrzymania duszy przy istnieniu

po – jw., taoizm i chiński szamanizm

atman – może trochę nie pasuje, ale w hinduizmie jest to cząstka duszy poruszająca się w kręgu samsary, pozbawiona indywidualnych cech

tiki – ,,człowiek” w większości języków polinezyjskich

Chyba najbliższe opisowi.

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Jeśli mały ludzik, to może homunkulus?

To dosłownie znaczy “mały ludzik”. Dygresja – wiem, że jesteśmy fantastami, ale kuuuuurczaki, jak ktoś nie odróżnia wirusa od bakterii, to się go (słusznie!) czepiamy, a jak nie wie, o co chodzi z duszą, to nie. Dyskryminacja świata idei?

 

Unrelatedly: czy jest na sali lekarz? Chcę rzucić chłopem o ścianę (z braku możliwości w świecie realnym zrobię to w tekście). Chłop ma ok. pięćdziesiątki, urodę tyczki grochowej, jest we w miarę dobrej formie (praca fizyczna – lekka), ale bić się nie umie. Chcę go wyeliminować z walki (ha, ha, bohaterko, myślałaś, że nadszedł ratunek? NOT!), ale nie zabijać. W epilogu chciałabym mu zawiesić rękę na temblaku.

Czy to jest realistyczne?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Zależy kto nim rzuca o te ścianę, Tarnino. Ostatnio jednym gościem rzucilem o drzwi, był o głowę wyższy ode mnie, ale wagę miał podobną do mojej, więc to chyba nie jest nierealistyczne :)

Known some call is air am

jesteśmy fantastami, ale kuuuuurczaki, jak ktoś nie odróżnia wirusa od bakterii, to się go (słusznie!) czepiamy, a jak nie wie, o co chodzi z duszą, to nie. Dyskryminacja świata idei?

Humanistyki ogólnie. Walczę z tym w miarę możliwości na konwentach, m.in. za pomocą prelki “Kiedy historyk robi facepalm” o historiach alternatywnych.

http://altronapoleone.home.blog

Chcę rzucić chłopem o ścianę (z braku możliwości w świecie realnym zrobię to w tekście)

Rozumiem, że raczej o podłogę albo o glebę. Ściana jest trudniejsza, bo grawitacja.

Do wybijania barku jest inny cios. Rzucanie o glebę jest dosyć bezpieczne, choć człowiek może nieprawidłowo paść. Lekarz potwierdzi, że barki się słabo trzymają, a potem się temblak przydaje.

 

 

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Chcę go wyeliminować z walki (ha, ha, bohaterko, myślałaś, że nadszedł ratunek? NOT!), ale nie zabijać. W epilogu chciałabym mu zawiesić rękę na temblaku.

Czy to jest realistyczne?

Ogólnie mówiąc, to zależy.

Samo rzucenie inną osobą nie jest takie proste – to było nie było ok. 70 kg opierającej się materii. Niemniej osoba znająca np. judo lub ogólnie wytrenowana w walce wręcz i dysponująca stosowną siłą powinna dać radę (choć faktycznie łatwiej kimś ciepnąć o podłogę niż ścianę). Pytanie też, czy faktycznie chodzi o rzut (tzn. ofiara traci kontakt z gruntem i “leci”) czy też wystarczy pchnąć go mocno na ścianę.

Co do wyłączenia z walki – wszystko zależy od użytej siły i jak ofiara wyląduje na tej ścianie. Jeżeli trafi w nią głową naprzód, to i kark może złamać, albo choć doznać wstrząśnienia mózgu, co z pewnością go wyłączy. Jeżeli większą powierzchnią ciała (np. plecami), to będzie zapewne poobijany, ale przytomny. Choć może np. doznać złamania żebra, co też boli i utrudnia walczenie. No i może po prostu uznać, że nie ma ochoty dalej walczyć i po prostu nie wstawać.

W kwestii temblaka – jeżeli walnął w tą ścianę barkiem, to mogło dojść do uszkodzenia stawu barkowego. Również przy rzucie o ziemię często dochodzi do urazów w tej okolicy. Ewentualnie w trakcie rzutu (jeżeli ten był wykonany za rękę) napastnik mógł wyszarpnąć ofierze rękę ze stawu, choć to mniej wiarygodny scenariusz. Ale jeżeli wcześniej doszło do bójki, to nieprawidłowo wymierzony cios pięścią może skończyć się urazem nadgarstka, co też może skończyć się koniecznością używania temblaka.

 

Dygresja – wiem, że jesteśmy fantastami, ale kuuuuurczaki, jak ktoś nie odróżnia wirusa od bakterii, to się go (słusznie!) czepiamy, a jak nie wie, o co chodzi z duszą, to nie. Dyskryminacja świata idei?

Z drugiej strony, nieprawidłowości historyczne często są wyłapywane i piętnowane, a błędy z kategorii fizyki zbywane wzruszeniem ramion. Po prostu wyłapujemy to, na czym się znamy, a reszta nas nie rusza.

Tarnino, nie znam się, to się wypowiem:

  1. Jak widzisz to “rzucenie na ścianę”? W wersji realistycznej może to być po prostu dynamiczne pchnięcie z dystansu ok. 2 metrów, wtedy można delikwenta i połamać (por. niżej), i nieco ogłuszyć.
  2. Jeśli “wyłączenie z walki” ma dotyczyć złamania ręki, polecam stary dobry, lubiany, najpopularniejszy bodaj typ złamania dynamicznego, tj. złamanie Collesa. Dotyczy kości przedramienia (przeważnie nasady dalszej kości promieniowej, chociaż czasem jako z. Collesa klasyfikuje się też ułamanie główki k. łokciowej – często po prostu łamią się obie) z charakterystycznym przesunięciem (”uniesieniem”) odłamanego fragmentu dystalnego. Złamanie Collesa najczęściej jest skutkiem prób podparcia się przy upadku (osoba, która leci – czy to na glebę, czy to na ścianę – odruchowo próbuje się ratować, wystawiając przed siebie wyprostowane ręce). W przypadku takiego złamania łapsko trzeba nastawić, unieruchomić i dla stabilizacji właśnie trzymać na temblaku. Będzie to łatwiejsze i bardziej prawdopodobne uszkodzenie niż wybicie sobie barku na ścianie, bo to nie jest takie proste (duża siła, w dodatku przyłożona skośnie, musi wypchnąć głowę k. ramiennej z panewki stawu, zrywając przy tym więzadło krucze). W dodatku wybitego barku nie otemblakujesz, bo też jak i po co?

 

https://en.wikipedia.org/wiki/Colles%27_fracture

Gruszel, pogrzeb w różnych koncepcjach duszy. Wcale nie jest tak, że jest tylko jedna, a kilka. Mamy to potwierdzone w kulturach skandynawskich, prawdopodobnie było to też obecne w kulturach słowiańskich. We we wcześniej wspomnianym starożytnym Egipcie koncepcje ka i ba. Starożytna Grecja i koncepcja daimonion. Homunkulus jest związany z alchemią i to zupełnie inna broszka. 

Z drugiej strony, nieprawidłowości historyczne często są wyłapywane i piętnowane, a błędy z kategorii fizyki zbywane wzruszeniem ramion. Po prostu wyłapujemy to, na czym się znamy, a reszta nas nie rusza.

Nie wiem, czy istnieje science-fiction, taka naprawdę w założeniu science-fiction (a nie space opera czy space fantasy na przykład), której całe naukowe założenie totalnie by się sypało, a mimo to w recenzjach padały pochwały za naukowy risercz. A niestety w historii alternatywnej taki przypadek istnieje i to na polskim gruncie: Krzysztof Piskorski i “Zadra”/”44”. Nie wiedziałam, gdzie się podziać albo na kogo się rzucać z pięściami, jak czytałam pochwały jego realiów, nie mówiąc już o tym, jak sam w wywiadach ochoczo przytakiwał takim opiniom. A tam się nic, ale to nic kupy nie trzyma, i nie mam na myśli elementu stricte fantastycznego po części skopiowanego ze “Stargate”, ale samą wyłącznie historie alternatywną oraz realia epoki.

http://altronapoleone.home.blog

    czy też wystarczy pchnąć go mocno na ścianę

Wystarczy. Może troszkę kontekstu: źli goście (młodzi, umięśnieni, być może w czarnych kapeluszach, zawodowo zajmujący się podprowadzaniem różnych rzeczy z różnych miejsc bez mieszania właściciela) ścigają dziewczę. Miejscowy konserwator powierzchni płaskich staje w obronie onego i zostaje szybko pozbawiony resztek złudzeń, że nadaje się na bohatera. Czyli mogę mu uszkodzić żebra albo bark (albo to i to?)?

    Po prostu wyłapujemy to, na czym się znamy, a reszta nas nie rusza.

Też prawda. Ale jak wyłapać to, na czym się nie znamy? Z trzeciej strony, nie piszemy podręczników... ale też z czwartej, jak czasem coś przeczytam, to opadają mi ręce i spodnie. Do szkoły, skubańcy!

    W wersji realistycznej może to być po prostu dynamiczne pchnięcie z dystansu ok. 2 metrów, wtedy można delikwenta i połamać (por. niżej), i nieco ogłuszyć.

To mi jak najbardziej odpowiada.

     Dotyczy kości przedramienia (przeważnie nasady dalszej kości promieniowej, chociaż czasem jako z. Collesa klasyfikuje się też ułamanie główki k. łokciowej – często po prostu łamią się obie) z charakterystycznym przesunięciem (”uniesieniem”) odłamanego fragmentu dystalnego. Złamanie Collesa najczęściej jest skutkiem prób podparcia się przy upadku (osoba, która leci – czy to na glebę, czy to na ścianę – odruchowo próbuje się ratować, wystawiając przed siebie wyprostowane ręce).

Jak ten facet, którego Vader zabija w Nowej Nadziei?

    W dodatku wybitego barku nie otemblakujesz, bo też jak i po co?

Czytałam, że trzeba, żeby nie ruszał ręką. Czyli – nie wierzyć Internetom?

    A teraz tłumaczcie, dlaczego to zły pomysł.

To nie jest zły pomysł. Ludzik to ludzik. Natomiast dusza takowym nie jest.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Miejscowy konserwator powierzchni płaskich staje w obronie onego i zostaje szybko pozbawiony resztek złudzeń, że nadaje się na bohatera.

Tu masz opcji do wyboru tyle, ile zechcesz, bo pobicie może mieć bardzo szeroki wachlarz skutków. Rzuty judo raczej nie pasują w kontekście, a zwyczajne pchnięcie na ścianę raczej nic panu nie połamie (chyba, że pechowo się podeprze, vide post Wiktora), ale już stare dobre glanowanie może skutkować w zasadzie dowolnymi obrażeniami.

Jeżeli to ma być szybsza akcja, to zaproponować mogę też nieprawidłowo wymierzony cios pięścią, cios w żebra, kopnięcie w rzepkę (ale to już but z metalowym czubkiem by musiał być), wstrząśnienie mózgu po zderzeniu ze ścianą lub pięścią, złamany nos (boli, krwawi, długo zostaje opuchnięty, wiec to też wyraźny uraz). Niemniej w takiej sytuacji uraz proponowany przez Wiktora będzie chyba najodpowiedniejszy dla twoich potrzeb.

Ooo, buty z metalowymi noskami jak najbardziej pasują. Może krakowskim targiem kopniemy faceta w łokieć? Jak już będzie leżał?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Jasne, to może doprowadzić do złamania, jeżeli kopnąć dostatecznie mocno. Ale to już ktoś musiałby celowo chcieć zrobić krzywdę, bo łokieć nie jest łatwym celem dla kopniaka – więc albo ofiara już się zbytnio nie rusza, albo ktoś ją przytrzymuje.

A teraz tłumaczcie, dlaczego to zły pomysł.

Nikt nie mówi, że to zły pomysł, ale Deirdriu ma rację. Homunkulus, pomimo całej tej mistycznej otoczki wokół niego, jest (przynajmniej moim zdaniem) tworem fizycznym. Czytałem gdzieś kiedyś, nie pamiętam niestety, gdzie, że niektóre średniowieczne teorie anatomiczne zakładały istnienie małego ludzika wewnątrz każdego człowieka, ale z dość oczywistych przyczyn nie utożsamiano go z duszą.

Dygresja – wiem, że jesteśmy fantastami, ale kuuuuurczaki, jak ktoś nie odróżnia wirusa od bakterii, to się go (słusznie!) czepiamy, a jak nie wie, o co chodzi z duszą, to nie. Dyskryminacja świata idei?

#teamTarnina

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Ooo, buty z metalowymi noskami jak najbardziej pasują. Może krakowskim targiem kopniemy faceta w łokieć? Jak już będzie leżał?

Nie wiem jak tam w Krakowie, ale nieelegancko. Może kopnijmy go, jak stoi i próbuje wywrzeć agresję na bezbronnym?

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Łatwiejsze od kopnięcia jest uderzenie od góry, tak żeby zmiażdżyć. Jeśli delikwent już leży, zanim się pozbiera minie chwilą, którą można wykorzystać na doskoczenie i uderzenie, niekoniecznie w łokieć, bo to trudny cel, ale w bark powinno być w miarę prosto, a po trafieniu od góry w obojczyk pięta, ten powinien pęknąć.

Known some call is air am

Jak ten facet, którego Vader zabija w Nowej Nadziei?

Ni mom pojęcia, co do mnie mówisz. :(

 

Czytałam, że trzeba, żeby nie ruszał ręką. Czyli – nie wierzyć Internetom?

To trochę tak jak ze złamanym żebrem – kiedyś próbowano gipsować/bandażować całą klatkę piersiową, ale nie ma to sensu. Żeby naprawdę unieruchomić bark, należałoby zagipsować całą kończynę włącznie z obręczą i częścią klatki. Jak powiesisz rękę na “po prostu temblaku”, to nadal jesteś w stanie wykonywać ruchy w obrębie tego barku (np. wzruszenie ramion) – o ile ból Ci na to pozwala. W przypadku tego wybitego barku temblak może służyć bardziej do tego, by ulżyć pacjentowi (podeprzeć rękę, żeby grawitacyjnie nie wisiała ciężarem, za którego trzymanie jest odpowiedzialny ten bark), ale to z drugiej strony jest terapeutycznie niewskazane, bo staw się prawidłowo układa i mięśnie uzyskują właściwe napięcie, kiedy ta kończyna spoczywa w ułożeniu fizjologicznym. No ale na upartego można mu ten temblak dać, czemu nie.

Wystarczy, żeby na coś wpadł, nie trzeba go specjalistycznie bić. Niech wpadnie na kant biurka albo coś.

Moja koleżanka ma palec w drutach, bo uderzyła dłonią o framugę i jej się stawy rozsypały.

Przynoszę radość :)

    Ale to już ktoś musiałby celowo chcieć zrobić krzywdę, bo łokieć nie jest łatwym celem dla kopniaka – więc albo ofiara już się zbytnio nie rusza, albo ktoś ją przytrzymuje.

Aha, czyli nie. Dobra, to ujęcie będzie trwało dwie sekundy... ;)

     Homunkulus, pomimo całej tej mistycznej otoczki wokół niego, jest (przynajmniej moim zdaniem) tworem fizycznym.

Materialnym, tak. Wytworem alchemii.

     Może kopnijmy go, jak stoi i próbuje wywrzeć agresję na bezbronnym?

Ale to źli go kopią :D On tu jest w roli wybawiciela dziewic, a że nie bardzo sobie radzi...

    niekoniecznie w łokieć, bo to trudny cel, ale w bark powinno być w miarę prosto, a po trafieniu od góry w obojczyk pięta, ten powinien pęknąć.

Ooo?

    Wystarczy, żeby na coś wpadł, nie trzeba go specjalistycznie bić. Niech wpadnie na kant biurka albo coś.

To ujęcie będzie trwało dwie sekundy... XD

Ni mom pojęcia, co do mnie mówisz. :(

Vader dla Wiktorii: https://www.youtube.com/watch?v=r125_IWLAEE

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

To ujęcie będzie trwało dwie sekundy... XD

Jeśli tak, i jeżeli ten temblak nie jest ci niezbędnie potrzebny, to sugerowałbym go olać i po prostu napisać, że dostał w twarz, po czym dać mu limo/złamany nos. Prosto, szybko, bez kombinowania.

Jeśli Twój bohater leży i źli go kopią, to najprawdopodobniej osłania przedramieniem głowę (to standard, wiem co mówię, byłem w takiej sytuacji) i jest zwinięty w kłębek. Mądrze jest drugą ręką chronić nerki, ale to nie jest proste, głównie w takiej sytuacji skupiasz się na ochronie głowy. Jeśli więc leży i jest zwinięty w kłębek i chroni rękami głowę, wtedy łokieć staje sie w miarę prostym celem, tak samo jak przedramię. Kopnięcie – silne – powinno złamać rękę, albo może zły (jak w przykładzie z obojczykiem) próbować nadepnąc z impetem w przedramię (i je złamać), lub też po kopnięciu w nerki ofiara może odsłonić głowę (kop w nerki bardzo boli i się człowiek wypręża w tym momencie z pozycji kłębka) i instynktownie sięgnąć ręką do tyłu, a wtedy nadepnięcie lub kopnięcie w obojczyk przez drugiego złola będzie raczej proste.

Known some call is air am

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Teraz ja mam pytanie – zamierzam poważnie uszkodzić dość duży budynek od wewnątrz (waham się między pożarem a wybuchem), najlepiej tak, żeby całkiem się nie zawalił, ale i tak było spektakularnie. Czy coś takiego jest w ogóle możliwe?

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Wybuch, który nie zawali budynku? Pewnie, że tak. Czemu nie? Nawet WTC od razu się nie zawaliło.

Łukasz

Możesz zamiast pożaru zafundować powódź , Sandwalker;) Na tym się znam, więc jakby co, to się polecam :D

Known some call is air am

Luken

Wybuch, który nie zawali budynku? Pewnie, że tak.

Dzięki, czyli zostaję przy wybuchu. :)

 

Outta,

Możesz zamiast pożaru zafundować powódź , Sandwalker;) Na tym się znam, więc jakby co, to się polecam :D

Powódź nie do końca mi tam pasuje, bo chodzi o następstwo pewnych konkretnych wydarzeń. Ale też dzięki, będę pamiętać. :)

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

najlepiej tak, żeby całkiem się nie zawalił, ale i tak było spektakularnie. Czy coś takiego jest w ogóle możliwe?

Zarówno zwiedzanie różnych starych miejsc w różnym stanie zachowania, jak i ostatnio doświadczenie remontowe podpowiada mi, że bardzo dużo zależy od tego, jaką techniką został zbudowany ten budynek czyli np. od tego, jaki jest stary. I wcale niekoniecznie im starszy, tym mniejsza szansa na uzyskanie pożądanego efektu, bo waląca się wewnętrzna konstrukcja żelbetonowa może porwać ze sobą więcej ścian zewnętrznych niż tradycyjna. Ale też zapewne ogólnie wytrzyma więcej.

Nie jestem ofkors inżynierem, ale podejrzewam, że proporcje budynku też mogą mieć znaczenie.

Czyli przydałoby się więcej danych o budynku.

http://altronapoleone.home.blog

Cóż, chodzi mi o raczej nowoczesny budynek, przeszklony i właśnie przez to szkło mam wątpliwości. Z kształtu najbardziej podobny chyba do tego:

 tylko że tak ze dwa razy większy.

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

A co ma zostać po zawaleniu? Bo szczerze mówiąc, marnie to widzę XD

http://altronapoleone.home.blog

Zdaje się (zapytaj architekta, ja wiem tyle, ile usłyszałam), że właśnie takie budynki mają w środku betonowy rdzeń. Więc coś zostanie.

 

ETA: Nasz ukochany Zieleniak ma nawet dwa :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

A co ma zostać po zawaleniu?

Hm... Pasowałoby z grubsza zachować kształt bryły.

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

takie budynki mają w środku betonowy rdzeń. Więc coś zostanie.

Może niesłusznie, ale miałam wrażenie, że chodzi o to, żeby zostało coś na zewnątrz, a środek był pusty.

 

http://altronapoleone.home.blog

Kształtu nie zachowasz, no way, jeśli się zwali, pytanie – co się zdarzyło i na ile naruszyło konstrukcję. Takie budynki mają szkielet, okna są jedynie wypełnieniem jak wszystko inne. Jasne czubek, można utrącić, środek – coś się posypie, z resztą będzie różnie.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Może niesłusznie, ale miałam wrażenie, że chodzi o to, żeby zostało coś na zewnątrz, a środek był pusty.

Nie, miało się coś stać w środku i nie wszystek chałupę zawalić. (Rozwal Zieleniak, pliiz :D)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Nie, miało się coś stać w środku i nie wszystek chałupę zawalić.

Dokładnie. Okna można wybić, jeśli zostanie szkielet, który będzie przynajmniej przypominał to, co wcześniej tam stało.

Rozwal Zieleniak, pliiz :D

Żałuję, ale nie tym razem. ;( Może kiedyś...

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Zależy od siły eksplozji, rodzaju ładunku/-ów i ich rozmieszczenia.

Ogólnie eksplozja to nagły skok ciśnienia. Ta fala ciśnienia będzie się gwałtownie rozchodzić na boki, uderzając we wszystko na swojej drodze, co powoduje zniszczenia.

Jak wszystko w naturze, ta fala ciśnienia idzie głównie po najmniejszym oporze – bo tam się najłatwiej rozprzestrzenić. Z tego tytułu takie budynki jak ten na zdjęciu, z żelbetowym rdzeniem i szklanymi ścianami, są względnie odporne na eksplozje – bo fal ciśnienia wywali okna i wydostanie się na zewnątrz, szybko tracąc moc, przez co nie będzie miała dość mocy, by zniszczyć beton.

Oczywiście bardzo duża eksplozja zmiecie budynek – ale w przypadku pojedynczego ładunku musiałaby to być naprawdę konkretna eksplozja, w rodzaju bomby lotniczej. Zadziała też szereg mniejszych eksplozji w odpowiednich, słabych punktach – tak się przecież burzy wieżowce.

Czyli jeżeli wybuchnąć ma np. granat wrzucony do pokoju, to wywali okno i zdemoluje meble, ale struktura zostanie cała. Nawet większa eksplozja, o ile nie będzie umiejscowiona w nieodpowiednim miejscu (przy elementach nośnych) zapewne nie wywoła zawalenia budynku.

Hm, czyli przypadkowy, niekontrolowany wybuch w jednym, losowym miejscu nie rozwali całej struktury, tak?

Edit: Raczej?

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Raczej nie.

No i duże znaczenie ma tu konwencja. O ile nie piszesz czegoś bardzo technicznego i nie popłyniesz za bardzo z mocą eksplozji, to nikt poza ludźmi z obsesją nie będzie raczej dociekał, czy opisane zniszczenia są czy nie są wiarygodne. A jeżeli nie podasz konkretnie mocy ładunku (czyli nie napiszesz np. że cztery laski dynamitu albo pół kilo trotylu tylko po prostu bomba) to twój strzał odnośnie skutków eksplozji jest prawie równie dobry jak eksperta.

O ile nie piszesz czegoś bardzo technicznego i nie popłyniesz za bardzo z mocą eksplozji, to nikt poza ludźmi z obsesją nie będzie raczej dociekał, czy opisane zniszczenia są czy nie są wiarygodne.

Nieee, na techniczne opisy w opowiadaniu chyba nigdy się nie odważę. :P

Dzięki za pomoc!

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Narcystycznie się pochwalę, że jakiś czas temu popełniłem artykuł na Łotpadzie o MW:

https://www.wattpad.com/1115755653-z-pi%C3%B3rem-lub-na-pierzu-sparta%C5%84ski-dwutygodnik/page/3

Może coś Ci się z tego bełkotu przyda ;].

 

Odnośnie wywalenia szyb w budynku, to warto podkreślić to, co napisał None – wybuch idzie po linii najmniejszego oporu. Jeżeli pomiędzy piętrami są solidne betonowe stropy [które stanowią część struktury nośnej], to okna wywali tylko na piętrze z ładunkiem. Jeśli mają wypaść okna na całej fasadzie, to trzeba odpalić na zewnątrz. 

kalumnieikomunaly.blogspot.com/

Dzięki, artykuł pewnie się przyda. :)

Jeżeli pomiędzy piętrami są solidne betonowe stropy [które stanowią część struktury nośnej], to okna wywali tylko na piętrze z ładunkiem. Jeśli mają wypaść okna na całej fasadzie, to trzeba odpalić na zewnątrz. 

Akurat to jest istotne, żeby wybuch był w środku, więc chyba powściągnę żądzę zniszczenia i zostanę przy tym jednym piętrze.

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Mamy tu jakichś znawców greckiego ognia? Zastanawiam się, czy jeśli nie ma wyrzutni, można go podzielić na coś w rodzaju pre-granatów czy prymitywnych koktajli Mołotowa. I jeśli już dzielić to na mniejsze kawałki, to w jakim materiał owiniąć, żeby nie wybuchło w ręce?

w jakim materiał owiniąć, żeby nie wybuchło w ręce

W dzbanek. To było mniej więcej płynne. Nie do końca wiadomo, z czego się składało (przepis był tajny), ale jedna z teorii mówi, że zawierało wapno palone, które w kontakcie z wodą się mocno nagrzewa i zapala resztę. Może wybuchnąć, bo powstaje wodór i dużo ciepła. Wodą nie da się zgasić, bo reaguje, i to egzotermicznie, patrz wyżej. Gasi się piaskiem (odcina tlen), co na morzu jest utrudnione.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Jest wydana po polsku książka Adrienne Mayor, która ma tytuł plus minus “zatrute strzały, grecki ogień”, książka jest popularnonaukowa, ale kobieta jest specjalistką od starożytności, więc jest raczej rzetelna. Tam znajdziesz dokładny opis działania i stosowania, może Ci to pomoże. Zeskanowałabym Ci odpowiednie strony, ale mam przeprowadzkę i nie znajdę tego teraz łatwo.

http://altronapoleone.home.blog

@Tarnina dziękiheart. A dzbanek to nawet pasuje do pierwotnego zamysłu. Jak ja lubię, kiedy nauka przypadkowo współgra z moją wyobraźnią. XD

 

@Drakaina dzięki za namiar i dobre chęci! Źródło na pewno się przyda.

Hej!

 

Czy zna ktoś z Was dobre źródła traktujące o cywilizacjach basenu Morza Śródziemnego i Bliskiego Wschodu podczas epoki brązu? Albo przynajmniej o Grecji (i może Hetytach).

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Ze źródłami to umiarkowanie, bo w dziwnych językach i mało ;) ale opracowań jest w cholerę.

Klasyczny duet (dwa tomy różnych autorów z cezurą na wynalezieniu pisma): Bieliński i Arnaud “Starożytny Bliski Wschód”, wyszła w Polsce chyba “Mezopotamia” Roux, masz Śliwy “Sztukę i archeologię Bliskiego Wschodu”, dla Egiptu predynastycznego Ciałowicza, dla dynastycznego to nawet nie chcę zaczynać ;) Cywilizacje egejskie to klasyczny Majewski “Kreta – Hellada – Cyklady”. O Hetytach wyszedł na pewno Gurney i jest mitologia Popki.

O każdym z tych tematów jest znacznie więcej, wymieniłam takie podstawowo-klasyczne pozycje, a gdybyś zawęził temat, byłoby trochę łatwiej. No i pewnie są jakieś nowsze popularne rzeczy, ale nie mam tu dużego rozeznania, bo z epoką brązu gdziekolwiek rozstałam się po dyplomie ;)

http://altronapoleone.home.blog

Dziękuję, Drakaino. :D

 

Hmm, zawężenie tematu... zależy mi w dużej mierze na strukturze rządów, wyglądzie miast i wiosek, życiu cywilów, no i oczywiście militariach (chociaż to ostatnie najłatwiej znaleźć :D).

Zabrałem się za projektowanie uniwersum low fantasy, opartego właśnie na Peloponezie, morzu Egejskim i Anatolii. Wiadomo, nie będzie idealnie odwzorowywało tamtych realiów, ale chciałbym trzymać się w miarę blisko faktów (jeśli chodzi o wymienione przeze mnie aspekty).

 

Rozejrzę się wśród tych opracowań, które mi podesłałaś.

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Do wszelkiego rodzaju osadnictwa te archeologiczne się nadadzą.

http://altronapoleone.home.blog

Jak ja lubię, kiedy nauka przypadkowo współgra z moją wyobraźnią. XD

Albo kiedyś coś przeczytałaś i zapomniałaś. Bywa XD Tylko pamiętaj, że wapno palone parzy. Można je zrobić z muszelek, jeśli masz dużo – po prostu je upraż (i naraź się ekologom). angel

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

No cóż, Drakaino, przekonałaś mnie. Wyposażyłem się w Rouxa, Kretę Helladę i Cyklady i Mitologię hetyckiej Anatolii. :3

 

 

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Mam nadzieję, że się przyda ;)

http://altronapoleone.home.blog

Dam potem znać jak wrażenia :3

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Wyobraźmy sobie, że mamy wycieczkowiec.

Jeśli między pokładem słonecznym (sun deck), a basenowym (pool deck) idą schody od strony relingu (czyli zewnętrzne), to czy one mają jakąś specjalną nazwę? Jaka to nazwa?

Niby sobie poradziłem, ale mnie nurtuje.

 

Nie jest to trap, bo trap musi być na zewnątrz jednostki i ma funkcję kompensowania zmiennej różnicy poziomów (np. zanurzenia).

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Schodnia –  schody łączące dwa pokłady na statku. Ale to tylko na podstawie google, na żeglarstwie się nie znam.

Dziękuję, bo mi się nie udało wygooglać :-)

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Wyobraźmy sobie, że jesteśmy na ciemnej stronie Księżyca, ale niedaleko jasnej. Na tyle, że widać jeszcze trochę światła odbitego od Ziemi. Czy to światło się jakoś nazywa? Zorza będzie dobra?

Babska logika rządzi!

Łuna?

http://altronapoleone.home.blog

Poświata, poblask?

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dzięki, dziewczyny. Łuna mi się podoba, na razie biorę. Ale jeśli istnieje specjalistyczny, astronomiczny termin i ktoś go zna, to przyjmę z otwartymi ramionami. :-)

Babska logika rządzi!

Ciemna strona księżyca nie jest tak naprawdę ciemna. Słońce oświetla ją przez tyle samo czasu, co jasną – kiedy księżyc jest w nowiu, oświetlona jest cała, w pierwszej i trzeciej kwadrze jej połówka itd. Więc kiedy na Ziemi akurat jest pełnia i po ciemnej (dalszej od Ziemi) stronie jest faktycznie ciemno, to w pobliżu terminatora będzie oczywiście jasnawo – ale nie z powodu Ziemi, a Słońca. To po prostu świt. Jeżeli zaś Słońce oświetla “naszą” połówkę, to mamy dzień i nie ma szans dostrzec poblasku Ziemi.

Wiem. Myślałam, że “ciemną stroną” określa się stronę niewidoczną z Ziemi. Czy jestem w błędzie?

Babska logika rządzi!

Nie jesteś.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tak, dokładnie. Problem w tym, że kiedy ta strona jest też faktycznie ciemna, to Słońce jest po jej drugiej stronie:

(moje epickie skille graficzne) (model nie w skali)

Słońce---------------Ziemia---Księżyc

W takim układzie, bohater po nieoświetlonej stronie księżyca jest jednocześnie po ciemnej stronie księżyca. Ale blisko “jasnej” strony księżyca widać będzie światło słoneczne – Ziemia jest w tym momencie w nowiu, nie odbija w naszym kierunku światła słonecznego.

 

Słońce----------------Księżyc---Ziemia

W takim układzie ciemnia strona księżyca jest oświetlona Słońcem. Więc choć Ziemia jest w pełni dla obserwatora na jasnej (obecnie nieoświetlonej) stronie Księżyca, to na naszej połówce blask Słońca utopi ewentualną łunę.

 

Słońce -----------------Ziemia

                                               I

                                               I

                                          Księżyc

W takim układzie (księżyc w pierwszej kwadrze) ciemna strona księżyca jest w połowie oświetlona Słońcem. W tym układzie faktycznie da radę zrobić to, o co pytasz. Stojąc (mocno metaforycznie) w okolicy litery “c” w słowie “Księżyc” nie widzimy słońca, ale możemy obejrzeć wschód Ziemi. Jako, że Ziemia jest z naszej perspektywy w trzeciej kwadrze, oświetlona jest tylko połowa jej tarczy. Ziemia ma wyższe albedo od księżyca, więc będzie dawać więcej światła, ale nie aż tak znowu dużo więcej. Czy da się dostrzec blask księżyca, zanim ten wyłoni się zza horyzontu? Na Ziemi nie bardzo (sądząc po znalezionych na yt nagraniach wschodu księżyca w pełni). Ale może w środowisku niezanieczyszczonym światłem będzie to możliwe. 

Pomijając ten przydługi i w zasadzie zbędny wywód, jest to de facto wschód (lub zachód) Ziemi, więc można posługiwać się tą samą terminologią co dla Słońca. Łuna będzie ok.

Ech, całe to gadanie, a umknęło mi najważniejsze – na Ziemi widzimy blask Słońca, zanim wzejdzie (lub po zachodzie), bo Ziemia ma atmosferę, od której promienie Słońca mogą się odbić. Księżyc atmosfer nie ma (o ile czegoś z tym nie zrobisz), więc nie ma możliwości, żeby bohater widział światło Ziemi nie widząc samej Ziemi.

Hmmm. Moja akcja nie rozgrywa się na naszym Księżycu, tylko na jednym ze słabiutką atmosferą. Czy na Europie będzie łuna Jowisza?

Babska logika rządzi!

Tu niestety moja wiedza wysiada. Ale obstawiam, że prawdopodobnie nie. Atmosfera Europy jest bardzo rzadka – niebo widziane z jej powierzchni będzie w zasadzie czarne. A tym samym bardzo niewielka ilość promieniowania mogłaby się od niej odbić. Niemniej to czysty strzał, nie znalazłem wiążącej odpowiedzi na to pytanie.

 

Ja też bym strzelał tak jak None. Szczególnie, że i światło (na jednostkę powierzchni) odbite od Jowisza jest mniejsze niż od Ziemi, bo jest kilka razy dalej.

Слава Україні!

Dzięki, chłopaki. Wywaliłam łunę.

Babska logika rządzi!

Czy podczas lotu w dzień duży samolot pasażerki ma włączone światła w środku? W hipotetycznej sytuacji, gdyby zrobiło się nagle ciemno na zewnątrz, wtedy pasażerowie siedzą w ciemności, czy coś się świeci, czy ktoś z obsługi musi dopiero włączyć światło?

Chyba są lampki nad fotelami, które każdy może włączyć sobie sam. Ale nie jestem pewna, czy działają.

Babska logika rządzi!

Zan, w nocy na pewno świeci się sygnalizacja dróg i wyjść awaryjnych. Finkla ma rację co do lampek, z reguły działają :) Podejrzewam, że wspomniana sygnalizacja zostałaby zaświecona także w razie nagłych ciemności za dnia.

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Dzięki, w opisywanej sytuacji raczej nikt nie będzie myślał o zapalaniu światełek przy fotelu, ale coś wykombinuję ;)

No i jeszcze komórki można wykorzystać jako źródło światła, pewnie w trybie samolotowym też. A trudno mi wyobrazić sobie taką sytuację, że ludzkość nie zacznie jej nagrywać. ;-)

Babska logika rządzi!

W szerokokadłubowcach świeci się wszystko non-stop, nawet w środku dnia. Gaszą tylko od 23.00 do 5.00, +/– zależy od linii. W mniejszych samolotach na trasach lokalnych różnie.  

kalumnieikomunaly.blogspot.com/

Morderco, dzięki, czyli mam wytłumaczenie na dobrą widoczność :)

Potwierdzam info MbSa. Miałem kiedyś okazję być w pokoiku do symulacji oświetlenia w fabryce Recaro, która produkuje fotele i testuje w rzeczonym pomieszczeniu różne rodzaje światła, kąty padania i tak dalej, żeby sprawdzić, czy się obudowy foteli odcieniami nie różnią. Koleś, który nas przyjmował, z tego co pamiętam, gadał, że światło jest zapalone zawsze, choćby jakieś małe lampeczki nocne.

Known some call is air am

Wiem, że to niemerytoryczne, ale łał, nie wiedziałam, że takie rzeczy się w fabrykach robi. Aż kusi, żeby wykorzystać XD

http://altronapoleone.home.blog

Fabryka Recaro, drakaino, to jest taki trochę kosmos – mają tam naprawdę takie bajery, których nigdzie indziej wcześniej nie widziałem :)

Known some call is air am

Czym wypełniało się szmaciane lalki wyrabiane w latach sześćdziesiątych czy siedemdziesiątych? Watą czy jakimś drobnym suchym (kasza, groch)? Kojarzę jakieś naturalne wypełniacze, ale trudno mi dokładnie powiedzieć.

Nadzieje chyba się spełniają, skoro jest ich coraz mniej.

Trociny?

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Szarpaną gąbką? To chyba zależało od tego, czy miała być miękka, czy niekoniecznie.

Known some call is air am

Moja Mama w latach osiemdziesiątych-dziewiećdziesiatych stosowała podarte rajstopy. Ja teraz zwykle watę albo skrawki szmatek i resztki włóczki. Wata była racjonowana, choć nie wiem, kiedy dokładnie. Gąbka się nada, choć nie wiem, czy jej wtedy używano. Grochem wypełniało się raczej woreczki do ćwiczenia stóp. Są też takie woreczki zamiast termoforu, wypełniane ryżem (nie polecam, po paru nagrzaniach śmierdzi), siemieniem lnianym albo (komercyjnie) pestkami wiśni. Takie rzeczy dają zupełnie inne wrażenie kinestetyczne – nie są miękkie, tylko takie wiotko – sypkie i ciężkie.

Czyli tak – jeśli to ma być zabawka – przytulanka, spróbuj ścinek i rajstop. Jeśli potrzebujesz woreczka do ćwiczeń, może być groch.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Zależy czy lalka szyta ręcznie czy z fabryki. Jeżeli mama/babcia zrobiła ją ręcznie, to wypchała ją pewnie tym, co było pod ręką – jak pisze Tarnina. Lalki produkowane fabrycznie, wedle informacji z google, były wypychane trocinami – przy czym znalazłem taką informację tylko dla jednego produktu, więc nie należy jej traktować jak wyroczni. Zapewne, biorąc pod uwagi PRLowskie niedobory, wypychano tym, co akurat było.

Lalki, misie i inne zwierzątka wypełniano trocinami.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Trociny to chyba dobry trop, ale wcześniej nie dałem sobie ręki uciąć.

Dzięki za wszystkie odpowiedzi!

Nadzieje chyba się spełniają, skoro jest ich coraz mniej.

Poza trocinami z naturalnych wypełniaczy zostaje jeszcze słoma/siano (pamiętam jeszcze wielkiego pluszowego piesa, którego mieliśmy za dzieciaka i z którego słomki się wyciągało, był pewnie z późnych 80/wczesnych 90)

Może nie wyglądam, ale jestem tu administratorem. Jeśli masz jakąś sprawę - pisz śmiało.

Jeszcze takie fajne kulki, ale to chyba później.

http://altronapoleone.home.blog

Ja miałam same ręcznie robione zabawki XD Te kulki są z jakichś syntetyków, nie wiem, czy wtedy (u nas) istniały.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Lalki wypełniano trocinami. Zwykle miały plastikowe, malowane twarze, resztę z materiału. Szczytem marzeń w latach siedemdziesiątych była lalka z NRD: z twardej gumy, z zamykającymi się oczami i włosami, które “wyrastały” pęczkami  z rozmieszczonych dość równomiernie dziurek. 

Wata była zbyt cennym produktem i na dodatek bardzo potrzebnym paniom, aczkolwiek trudno dostępnym. Na pewno nikt by jej nie używał do wypełniania zabawek. Chyba że wyjątkowo ekskluzywnych.

Zabawki domowej roboty wypełniało się ścinkami materiału lub resztkami starej wełny.

"Czasem przypada nam rola gołębi, a czasem pomników." Hans Ch. Andersen ****************************************** 22.04.2016 r. zostałam babcią i jestem nią już na pełen etat.

Cześć,

Pytanie z medycyny:

 

Jaki uraz, ew. ekspozycja na czynnik szkodliwy u dorosłego mężczyzny może spowodować utratę słuchu i mowy? Dodatkowo ta osoba musi przez dłuższy czas [kilka lat] zachować jasność umysłu.

 

Anturaż: niedaleka przyszłość, mężczyzna w wieku ok 50 lat, naukowiec pracujący w centrum badawczym, które pewnego dnia zostaje zbombardowane. Od tego momentu gość nie mówi i nie słyszy. 

kalumnieikomunaly.blogspot.com/

O, widzę, że wpiszę się w wątek medyczny pytań. XD

 

Zastanawiam się, który z narządów ma największy wpływ na utrzymanie młodego wyglądu i jak to działa? I czy to konkretny narząd ma na to duży wpływ czy to raczej splot czynników i skłonności. Strzelałabym, że wątroba i serce, ale chętnie się przekonam, że nie mam racji i dlaczego.

Ważne, że nie rozważam tutaj wpływu środowiska zewnętrznego, zdrowia psychicznego i kondycji mózgu niezwiązanej z fukcjami innymi niż odruchy czy oddychanie. Celowo. 

 

 

Oidrin,  skóra?

Babska logika rządzi!

@ Finkla w sumie racja, ale zastanawiam się czy stan skóry nie ma związku z czymś głębiej, poza czynnikami zewnętrznymi. Z życia wiem, że jak niektóre narządy nie trybią, to wzmaga np. wrodzone reakcje alergiczne.

IMO, to wszystko jest ze sobą powiązane. Plamy wątrobowe nie wyglądają młodo, żółtaczka też nieatrakcyjna, jak układ krwionośny cienko przędzie, to skóra nie będzie dobrze odżywiona, niektóre niedobory spowodowane złym trawieniem pewnie też się na wyglądzie odbiją... Można się zepsuć na milion sposobów.

Ale fachowcem nie jestem, lepiej poczekaj na lekarzy.

Babska logika rządzi!

Czy we wczesnym średniowieczu zajazd mógł znajdować się na terenie wioski, czy tego typu miejsca występowały jedynie  poza ich granicami na terenach wiejskich?

Ajzan nie wiem, czy było to w jakikolwiek sposób regulowane, natomiast pośród zabudowań zawsze było choć trochę bezpieczniej. 

Nadzieje chyba się spełniają, skoro jest ich coraz mniej.

W ogóle z zajazd w wiosce to raczej słabo, wioski średniowieczne to nie były dzisiejsze spore wsie, no i były skupione wokół grodów. W miasteczku może być karczma, na gościńcu też, aczkolwiek wszystko tak naprawdę zależy od tego, jak wczesne średniowiecze oraz gdzie.

 

Naprawdę, NIE MA uniwersalnych odpowiedzi na tego rodzaju pytanie, w związku z tym to jest źle (zbyt ogólnikowo) postawione pytanie, musisz doprecyzować. Np. na terenie obecnych Niemiec czy Francji “wczesne średniowiecze” to już wczesny VI w., kiedy na terenach Polski jeszcze trwa luka kulturowa po odejściu plemion germańskich, a przed pojawieniem się tu Słowian.

http://altronapoleone.home.blog

Jaki uraz, ew. ekspozycja na czynnik szkodliwy u dorosłego mężczyzny może spowodować utratę słuchu i mowy?

O ile się orientuję, tylko uraz głowy może załatwić oba naraz a i to mało prawdopodobne.

Słuch można stracić trwale np. na skutek pobliskiej eksplozji lub poważnego urazu w okolicy ucha (ale to jednostronnie raczej).

Z mową gorzej. Może oczywiście dojść do uszkodzenia ośrodka mowy w mózgu. Alternatywnie uszkodzeniu może ulec język lub struny głosowe (krtań) ofiary. Ale żeby to się stało np. na skutek trafienia odłamkiem i go przy tym nie zabiło, to facet musiałby mieć niesamowite szczęście. Podobny skutek mogą mieć też ciężkie oparzenia chemiczne w rejonie jamy ustnej, gardła i krtani, więc np. jeżeli nawdycha się chloru lub innego żrącego gazu. 

 

Zastanawiam się, który z narządów ma największy wpływ na utrzymanie młodego wyglądu i jak to działa?

To tak nie działa. Na młody wygląd wpływa głównie stan skóry, ewentualnie włosów. A te zależą od milina czynników, od ekspozycji na światło słoneczne, przez dietę po czynniki genetyczne. Stan naczyń krwionośnych, wątroby, trzustki, nerek i jelit będzie miał wpływ na skórę. Serce i śledziona w mniejszym stopniu, żołądek żaden, o ile wiem. Do tego dochodzi ilość tkanki tłuszczowej. No i gruczoły (jajniki, przysadka, nadnercza, tarczyca, jądra w mniejszym stopniu). I stan mikrobiomu jelit. I skóry. 

To chyba z grubsza większość ważniejszych czynników wewnętrznych. :P

po czynniki genetyczne

Tu pamiętam z zajęć z antropologii, że odmiana żółta starzeje się “na wygląd” najwolniej, za to jak już Azjatę dopadną zmarszczki to na całego ;)

Btw. w przypadku kobiet ważne są jajniki i produkcja hormonów kobiecych.

http://altronapoleone.home.blog

Nie wiem, czy to do końca dobry temat, ale chciałam zapytać, czy to zdanie jest poprawne:

 

Jej twarz, przy wysokim czole i dużych oczach, zawsze uderzała go jako trochę zbyt drobna, a usta zbyt wąskie.

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Hmm, duże oczy, wysokie czoło, to raczej nie będzie drobna twarz.

Uderzać, oprócz walić w coś, oznacza też: 6. «zwrócić czyjąś uwagę lub wywrzeć silne wrażenie», ale to tutaj nie pasuje. Już raczej wydawała mu się. I chyba raczej: z wysokim czołem... I te zbyt wąskie usta dałabym w odrębnym zdaniu.

Czyli w całości:

Jej twarz z wysokim czołem i dużymi oczami zawsze wydawała mu się trochę zbyt drobna.

Ewentualnie:

Jej twarz, z wysokim czołem i dużymi oczami, zawsze wydawała mu się trochę zbyt drobna.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Okej, dzięki, drakaina ^^ Na przyszłość będę pamiętać. Ale skoro już zaczęłam tutaj, to może skończę? xD

 

Irka, dziękuję Ci bardzo, ale właśnie o to chodzi, że “wydawać się” mam już w tym samym akapicie i za cholerę nie mogę zastąpić, na dodatek ta rozkmina to w ramach walki z siękozą. Bo tak właśnie miałam, “zawsze wydawała mu się...”

 

A opis bazuję akurat na takiej stockowej dziewczynie.

 

Na pewno nie może być z tym uderzaniem? :( xD A jak nie, to jeszcze jakieś pomysły...? :(

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Zawsze mial wrazenie, ze jej twarz – z wysokim czolem i duzymi oczami – jest troche zbyt drobna

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Na pewno nie może być z tym uderzaniem? :(

Nie. Mogłoby być: uderzyło go, jak drobna jest jej twarz – gdyby to go faktycznie nagle zaskoczyło, jak pisze Irka. Miałby sens taki scenariusz: facet zna dziewczynę od lat, ale nagle widzi ją w innym świetle (na przyjęciu, na scenie, wściekłą, kiedy zawsze była łagodna, coś w ten deseń) i zauważa szczegół, który mu dotąd umykał. Ale zaskoczenie z natury jest jednorazowe.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Hm... W sumie ok, chociaż teraz trochę gęsto od przecinków – bo nie dałam pierwszej części zdania, hehe. ^^’ Przy czym zostawię to “przy” – przy wysokim czole – bo to wyraźnie wprowadza powód. Czyli:

 

Było tak:

Nie była jakąś wielką pięknością, jej twarz, przy wysokim czole i dużych oczach, zawsze uderzała go jako zbyt drobna, a usta zbyt wąskie.

 

A byłoby:

Nie była jakąś wielką pięknością, zawsze miał wrażenie, że jej twarz, przy wysokim czole i dużych oczach, jest nieco zbyt drobna.

 

Lepiej? A gdyby dodać te usta? Tutaj też nie pasują? :( xD

 

Nie była jakąś wielką pięknością, zawsze miał wrażenie, że jej twarz, przy wysokim czole i dużych oczach, jest nieco zbyt drobna, a usta zbyt wąskie.

 

EDIT: Ok, dzięki, Tarnina. Zanotowano. 

 

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Może być.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Z ustami może być, tak? :> Supcio, dziękuję Wam bardzo. heart

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Dzień dobry!

 

Marsjański odpowiednik doby ziemskiej to „sol”, czyli jeden dzień to jeden sol. Jaka jest poprawna odmiana tego rzeczownika w bierniku? Chodzi mi o zmianę powiedzenia „chwytaj dzień”. Czy będzie to „chwytaj sol”, czy „chwytaj sola”?

https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Sol_(Mars)

Chwytaj kogo, co? sol. Ale pytanie bardziej do wątku z pomocą językową.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dziękuję Tarnino!

Zastanawiałem się, bo np. “pies” jest również rodzaju męskiego i w bierniku byłoby chwytaj kogo, co? psa. Ale do psa chyba odnosi się pytanie “kogo?”.

Jest jeszcze kwestia eufonii: chwytaj sol brzmi jak chwytaj dzień ;) Choć tego Horacego należałoby raczej przetłumaczyć jako łap chwilę. Jakby co, carpe solem ;)

http://altronapoleone.home.blog

„Carpe solem” też nieźle brzmi. :) Dzięki, Drakaino!

Karpia solę?

Słusznie, bez soli byłby niesmaczny. ;-)

Babska logika rządzi!

Dla mnie karp jest zawsze niesmaczny, z solą czy bez, podobnie jak każda inna ryba :P

http://altronapoleone.home.blog

Do psa odnosi się pytanie “co?”, ale biernik liczby pojedynczej ma nieidentyczny z mianownikiem, bo to rzeczownik rodzaju męskiego nieosobowy żywotny (zwany też męskożywotnym lub męskozwierzęcym). Gdyby odnosiło się do niego pytanie “kogo”, biernik liczby mnogiej też miałby nieidentyczny z mianownikiem (widzę te psy, a nie tych psów). Inne (oprócz nazw zwierząt) rzeczowniki męskożywotne to przede wszystkim (paradoksalnie) określenia zmarłych: trup, duch, nieboszczyk, wisielec; wszystko uczynione na obraz i podobieństwo: pion, skoczek, bałwan, walet (karciany); większość istot fantastycznych: wampir, wilkołak, upiór – elf i krasnolud chwiejne do męskoosobowego; niektóre organizmy niebędące zwierzętami: rydz, paciorkowiec; nazwy marek używane jednostkowo: chevrolet, rolex. Jest wiele rzeczowników, które są niemal zawsze traktowane jako męskożywotne, choć właściwie nie należy to do normy wzorcowej polszczyzny (poprawnie: zjeść sznycel, grać w tenis). Zauważam też znaczną chwiejność w przypadku nazw szczytów górskich, zwłaszcza tych potocznych, zapewne nikt nigdy nie powiedział wejść na Mięgusz. Podsumowując, jest to jeden z trudniejszych problemów w kodyfikacji polskiej gramatyki.

Ślimaku, ależ analizę zrobiłeś! Jestem pod wrażeniem. Czyli ostatecznie “chwytaj sol” jest poprawne. Ale skoro to jeden z najtrudniejszych problemów gramatycznych, to przynajmniej nie muszę się wstydzić, że miałem wątpliwości.

 

Pozdrawiam!

To teraz ja mam pytanie. :)

 

Jak nazwać uderzenie, które powoduje wypłynięcie krwi z ust? Chodzi mi o konkretny opis: mocny kopniak powodujący zmiażdżony żołądek/trafione z pięści płuco itp., ALE ofiara nie ma umrzeć w przeciągu chwili, tylko dalej żyć.

Czy przy konkretnym uderzeniu w narządy wewnętrzne, krew zawsze od razu chlusta z ust, czy są przypadki, że po chwili zbiera się w ustach i wypływa, bo człowiek nie może pohamować tego odruchu?

Będę wdzięczna za podpowiedzi. :)

Nie, człowiek nie jest bańką z krwią. Krwawienie z ust nie jest objawem specyficznym – może świadczyć o całej masie różnych problemów, niegroźnych (poszło z nosa i trochę do ust poleciało) i bardzo groźnych. Ale od jednego ciosu załatwi je chyba tylko Bruce Lee.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Hm, czyli nie da się takiej sceny napisać z odpowiednim realizmem? Pozostaje mi cios w twarz?

Oczywiście najfajniej by było, gdyby odezwał się ktoś z portalowych lekarzy, ale oni nie za często tu zaglądają. Krwawienie z narządów wewnętrznych, o ile wiem, w końcu (prędzej lub później, w zależności od charakteru i powagi obrażeń) spowoduje krwawienie “z ust”. Przy uszkodzonym przełyku, pewnie i płucach, obstawiałabym,  że będzie to szybciej. Niemniej mam wrażenie, że te filmowe sceny, w których krew chlusta z ust, są właśnie tym: filmowymi scenami, bo przecież wchodzi też kwestia zachłyśnięcia i tak dalej. Ostatnio czytałam dość makabryczny opis tego, co się stało z dzieckiem, które połknęło baterię – krew z przeżartego przez kwas przełyku rzeczywiście lała się z nosa i ust, ale też nie natychmiast po połknięciu.

Podstawowe pytanie jest więc takie: czy to musi być krew lejąca się z ust? Bo przy efektownym chlustaniu narażasz się na brak realizmu sceny ;)

http://altronapoleone.home.blog

Ostatnio czytałam dość makabryczny opis tego, co się stało z dzieckiem, które połknęło baterię – krew z przeżartego przez kwas przełyku rzeczywiście lała się z nosa i ust, ale też nie natychmiast po połknięciu.

W bateriach kwas jest zglutowany (wspominałam wyżej), więc węszę tu szczura. Chyba, że dziecko było słoniątkiem i połknęło akumulator z samochodu :P

Ananke – może tutaj coś znajdziesz: http://www.scriptmedicblog.com/

I zawsze można zacząć od Wikipedii: https://en.wikipedia.org/wiki/Hemoptysis Byle na niej nie kończyć.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Oczywiście pewności co do opisu nie mam, ale to było akurat w rozmowie o krwiodawstwie, wypowiadała się, o ile pamiętam, osoba medyczna, bezpośrednio zaangażowana w akcję ratunkową. Bateria z tych płaskich, mała. Zakładałabym, że bateria trafiła do żołądka, tam się coś we własnych kwasach rozłożyło, rozszczelniło, i na zasadzie refluksu wróciło do przełyku, który przeżarło. W sumie mało istotne, jaki był w tym udział kwasów z baterii, a jaki własnych z żołądka – chodzi o to, że krwawienie z przełyku może się chyba dość łatwo cofnąć do ust. A z wątroby nie koniecznie.

Ale ja miałam na studiach wyłącznie anatomię szkieletów (za to również zwierzęcych), o tkankach miękkich ledwie ledwie parę słów. 

http://altronapoleone.home.blog

Hmm, nie wiem. Coś pewnie przereagowało i wywołało refluks...

chodzi o to, że krwawienie z przełyku może się chyba dość łatwo cofnąć do ust. A z wątroby nie koniecznie.

Z przełyku na pewno. Z wątroby – pewnie nie. Czekamy na medyków.

 

A, i przy okazji, bo tak mi wpadło do mózgu parę dni temu i nie chce wyjść, dopóki tego nie opiszę (I’m doomed...) – drodzy medycy. Czy uznalibyście za realistyczną scenę, w której ktoś trzymający szklany przedmiot mdleje – i rozcina sobie na tym przedmiocie rękę? Czy lepiej go najpierw upuścić i stłuc, a potem upaść na odłamki?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Nie jestem lekarzem, ale jako osoba cierpiąca na refluks bardzo silnie upośledzający życie, trochę się znam :P . Po to mamy górny zwieracz przełyku, żeby nic z żołądka ani przełyku nie wyszło, chyba że mamy odruch wymiotny i w cofającej się zawartości żołądka jest krew. Przypuszczam, że jest to możliwa reakcja w przypadku poważnych obrażeń. Przed tym zwieraczem jest też inne potencjalne źródło krwawienia – układ oddechowy i krwawy kaszel też jest możliwy w przypadku uszkodzenia płuc. Jeżeli wątroba krwawi “na zewnątrz” tj. do jam ciała, to żadnej krwi w ustach być nie może, bo niby skąd by się wzięła w żołądku?

Łukasz

Dziękuję, Drakaino, właśnie o to mi chodziło, czy po jakimś czasie się to wydarzy. Z płuc to czasami w filmach wojennych są sceny, że przebite płuco i krew chlusta, ale tak jak napisałaś – no to są filmy i na ile oddają rzeczywistość to ciężko zweryfikować.

 

Chlustać krew nie musi, wystarczy, że pocieknie, o ile oczywiście będzie to logiczne. Jeżeli powstanie uszkodzenie płuc, to czy krew może wypłynąć z ust w miarę szybko? 

 

Tarnino, dzięki za linki, przejrzę w wolnej chwili ;)

 

Dzięki, Luken, co do krwawienia z ust, to też właśnie zdarza się przy problemach z płucami, ale mi chodziło bardziej o konkretny moment, kiedy po uderzeniu poleci krew.

 

 

---> Tarnina.

To problem nie medyczny, a fizyczny. Primo – jaki to przedmiot i z jakiego rodzaju szkła. Bo juz od dawna istnieją szkła praktycznie nietłukliwe. Secundo – na jakie podłoże pada dana osoba. Jeżeli na dywan, zwłaszcza gruby, mięsisty, do stłuczenia szklanego przedmiotu dojść nie musi. Jeżeli beton czy coś równie twardego – stłuczenie wysoce prawdopodobne, skaleczenie o dziwo nieco mniej prawdopodobne, bo w grę wchodzi ilość i wielkość odłamków, ich rozrzut, wcale nie muszą tak się “ustawić”, żeby się na nich nieuchronnie pokaleczyć. A, jeszcze jak ten przedmiot był trzymany – możliwe takie ustawienie przedmiot – ciało, że właśnie ciało zamortyzuje skutek upadku i stłuczenie nie nastąpi. Tertio – czy osoba, która upadła, “przy okazji” tłukąc przedmiot, leży spokojnie, czy zaczyna się podnosić, kręcić, obracać bez rozejrzenia się wokół siebie. Nieopanowane, nieskoordynowane ruchy zwiększają prawdopodobieństwo “nadziania się” na odłamki, które w chwili upadania krzywdy nie wyrządziły.

Taka prosta sytuacja, a tyle uwarunkowań. Fajne, nie?  :-)

Superowe :D Myślałam o podłożu typu płytki ceramiczne (albo drewno) i o dramatycznym, ale jednorazowo, omdleniu bez ataku drgawkowego. A przedmiot w ręku potrzebny mi był dlatego, że pomieszczenie jest starannie wysprzątane i nie ma śmieci na podłodze, zwłaszcza śmieci ostrych (mieszkaniec wie, że ma skłonność do omdleń, więc woli uważać, poza tym nie wszyscy lubią bajzel w domu <patrzy znacząco na współlokatora, który i tak nie zwraca na to uwagi>), a ja chciałam krwiiii :)

heart

 

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Daj mu szklankę do ręki, niech ją zgniecie przy upadku, odłamki wbiją się w dłoń, będzie krew ;)

Przynoszę radość :)

Właśnie o tym myślałam, ale ile siły potrzeba, żeby zgnieść szklankę?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Wystarczy, żeby na nią upadł, zgniótł swoim ciężarem.

Przynoszę radość :)

Z płuc to czasami w filmach wojennych są sceny, że przebite płuco i krew chlusta, ale tak jak napisałaś – no to są filmy i na ile oddają rzeczywistość to ciężko zweryfikować.

Jeżeli cios doprowadził do uszkodzenia miąższu płuca i rozerwania naczynek w pęcherzykach płucnych, to krew siłą rzeczy będzie lała się do środka, organizm spróbuje się jej pozbyć jedynym dostępnym mechanizmem czyli poprzez kaszel. I wtedy delikwent będzie kaszlał krwią. Ale to będą raczej plamy na chusteczce niż strugi krwi, bo raz, że kaszel nie jest super efektywny w usuwaniu dużych ilości płynu naraz dwa, że jeżeli krwi w płucu jest dużo, to zaczynamy się topić i wykrwawiać naraz.

Jak szybko po uderzeniu dojdzie do krwioplucia? Zależy od wielkości urazu, ale to może być nawet kilkanaście godzin, na pewno nie będzie to w momencie zadania ciosu ani krótko potem.+

Jeżeli byłby to naprawdę poważny uraz np. postrzał w płuco + pacjent przyjmie pozycję leżącą, co ułatwi spływanie krwi z płuc do jamy ustnej (i umarcie), krwi może być więcej i pojawi się względnie szybko.

Wystarczy uderzenie. Zakładam typową szklankę, czyli cienkościenną, z normalnego szkła. Takiej wystarczy swobodny upadek z trzech czwartych metra na niesprężystą powierzchnię (płytki ceramiczne, na przykład). Ale na coś jednak trzeba uważać – na odruch odsuwania od siebie lub przeciwnie, przygarniania do siebie trzymanego w dłoni przedmiotu, gdy zaczyna się upadek. Tak więc potrzeba zdecydować się albo na rozpryski odłamków w pierwszym przypadku, albo na przygniecenie odłamków ciałem – przypadek drugi. A dużo zależy od rodzaju ubioru osoby przewracającej się, więc należy tak pokombinować, żeby odpowiednio duży i ostry odłamek trafił pod przegub ręki, pod twarz, pod szyję – one są zwykle odsłonięte, gdy chodzi o ubiór codzienny domowy.

na odruch odsuwania od siebie lub przeciwnie, przygarniania do siebie trzymanego w dłoni przedmiotu, gdy zaczyna się upadek

Ooo? To coś w związku z utrzymaniem równowagi?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Też. Jeżeli cierpisz na brak orientacji przestrzennej (błędnik chory, na przykład, i podaje mylące dane o pozycji i ruchu ciała. Odpowiedź ośrodków motorycznych może doprowadzić do upadku, bo oparta na niepoprawnych danych. Natomiast odruch przygarniania bądź przeciwnie przedmiotu niesionego w ręku jest następstwem (też) odruchu ochrony danego przedmiotu. Dlatego, gdy wywijasz orła na zamarzniętej kałuży, nie wypuszczasz z ręki torby z zakupami. Chociaż większe szanse na ocalenie dopiero co kupionych jajek daje odrzucenie torby na pryzmę miękkiego śniegu.

To ciekawe...

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Należy jednak nadmienić, że niejedną sylwestrową flaszkę tenże odruch ocalił, przy wywijaniu orła na oblodzonej powierzchni. ;-)

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

Bo pod śniegiem zawsze może być hydrant XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Jak szybko po uderzeniu dojdzie do krwioplucia? Zależy od wielkości urazu, ale to może być nawet kilkanaście godzin, na pewno nie będzie to w momencie zadania ciosu ani krótko potem.+

 

Super, dziękuję za informacje, None. :) Wyczerpująco i konkretnie, zmieni mi to opis na bardziej realistyczny. :)

Dzień dobry!

 

Mam pytanie na temat wydobycia surowców na planetach i księżycach Układu Słonecznego, bo to dosyć popularny wątek SF. Istnieje jakiś serwis internetowy czy baza danych, które zawierają informacje o tym co i gdzie można albo opłaca się wydobywać? Albo jakie minerały/ pierwiastki wchodzą w skład danej planety czy księżyca? Chodzi mi w szczególności o Tytana, ale ciekawy też jestem innych ciał niebieskich.

 

Dzięki!

Dobrym startem będzie Wikipedia.

Na chwilę obecną nie opłaca się prowadzić wydobycia w kosmosie, bo surowce występują na Ziemi w dużej ilości, a transport z przestrzeni kosmicznej kosztowałby krocie.

Tytan jest pokryty kilkoma kilometrami lodu, więc można na nim wydobywać lód (wodę) – do picia, chłodzenia lub jako masę odrzutową do statków kosmicznych. Ale lód można też pozyskać dużo łatwiej z bezpośrednio z pierścieni Saturna, bez schodzeni w studnie grawitacyjną Tytana.

Jakieś szanse daje atmosfera Tytana, złożona z azotu i węglowodorów (głównie metanu). To surowce łatwo dostępne na Ziemi, ale w kosmosie nieco mniej.

Wątek jest chyba popularny jako typowy kosmiczny western. In a cavern, in a canyon, In an asteroid, in a comet, excavating from a mine...

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Nie podam Ci takiej strony, ale myślę, że możesz rozszerzyć swoje pole zainteresowań o mniejsze obiekty jak asteroidy czy planetoidy krążące po układzie słonecznym. Taka Psyche składa się prawdopodobnie głównie z żelaza, niklu, złota i platyny. Powoli kończy się czas że “się nie opłaca” bo wartość złóż tylko tej jednej planetoidy idzie w biliardy dolarów.

Na YT są materiały o górnictwie w kosmosie. Czy dobre, nie wiem, bo nie oglądałem :)

"Nic mnie nie zmusi dzisiaj do biegania, mimo wszystko znów zasiadam zaraz do pisania."

None:

Dobrym startem będzie Wikipedia.

yes

Tytan jest pokryty kilkoma kilometrami lodu, więc można na nim wydobywać lód (wodę) Jakieś szanse daje atmosfera Tytana, złożona z azotu i węglowodorów (głównie metanu).

Właśnie to o tym lodzie i węglowodorach to wiedziałem, ale zastanawiam się co jest pod lodem, może coś ciekawszego i twardszego?

 

Tarnina:

Wątek jest chyba popularny jako typowy kosmiczny western. In a cavern, in a canyon, In an asteroid, in a comet, excavating from a mine

smiley

 

pablo026:

myślę, że możesz rozszerzyć swoje pole zainteresowań o mniejsze obiekty jak asteroidy czy planetoidy krążące po układzie słonecznym. Taka Psyche składa się prawdopodobnie głównie z żelaza, niklu, złota i platyny. Powoli kończy się czas że “się nie opłaca” bo wartość złóż tylko tej jednej planetoidy idzie w biliardy dolarów.

O, i to już jest jakiś konkret. Dzięki! To Psyche to ciekawy obiekt.

Tylko, najlepiej byłoby znaleźć coś większego, żeby nie było za dużych kombinacji z brakiem grawitacji. Bo Psyche ma przyspieszenie grawitacyjne ponad 10 razy mniejsze od Tytana, i około 70 razy mniejsze niż Ziemia, a mi to nie pasuje do opowiadania.

Właśnie to o tym lodzie i węglowodorach to wiedziałem, ale zastanawiam się co jest pod lodem, może coś ciekawszego i twardszego?

To by musiało być coś super, żeby opłacało się wiercić kilka kilometrów w głąb lodu, żeby to wydobyć. ;) 

Nie znamy dokładnego składu skalistego jądra Tytana. Naukowcy przypuszczają, że to głównie krzemiany (i sporo wody), ale pewności nie ma.

 

Jeżeli chodzi o inne lokacje, to mimo wszystko najbardziej prawdopodobne są jednak asteroidy – im słabsze ciążenie, tym łatwiejsze wydobycie i transport surowców. Na Marsie jest trochę zasobów, ale nic, czego nie byłoby na Ziemi, a wysyłanie ich ze studni grawitacyjnej Marsa generuje koszty (choć jego słabsze ciążenie sprawia, że winda kosmiczna staje się łatwiej dostępną opcją). Podobnie z księżycami Jowisza i Saturna – można na nie zejść, ale te same surowce znajdziemy w pasie asteroid i pierścieniach Saturna, więc w zasadzie po co? Problem w tym, że cały układ słoneczny jest zbudowany z grubsza z tego samego, więc mało jest surowców, które nie są powszechne (poza np. drewnem i ziemią uprawną).

Hej None!

 

To by musiało być coś super, żeby opłacało się wiercić kilka kilometrów w głąb lodu, żeby to wydobyć. ;) 

Wiem. Hmm... A może jakiś rodzaj produktu podobnego do ropy naftowej? Może te węglowodory pod ciśnieniem kilkukilometrowej warstwy lodu mogłyby w coś cennego się przekształcić (mam na myśli jakiś rodzaj skondensowanego nośnika energii)? To ma być SF, więc można puścić nieco wodze fantazji. Odwiert poniżej tych kilku km dałoby się zrobić (sprawdziłem, najgłębszy dziś to 12km, Exxon).

Nie znamy dokładnego składu skalistego jądra Tytana. Naukowcy przypuszczają, że to głównie krzemiany (i sporo wody), ale pewności nie ma.

I w tym tkwi nadzieja! Może jest tam pallad, platyna, złoto, diamenty? To już by było coś. Czy gadam totalne głupoty?

Podobnie z księżycami Jowisza i Saturna – można na nie zejść, ale te same surowce znajdziemy w pasie asteroid i pierścieniach Saturna, więc w zasadzie po co?

Czyli musiałby być tam coś bardzo cennego, czego nie ma w innych miejscach. Bo chyba ta atmosfera węglowodorowa na Tytanie to raczej coś unikalnego? Sugeruję się trochę opkiem Chrościska “Gorzkie migdały”, ale nie jestem pewien czy ewentualne istnienie (i związane z nim wydobycie) skondensowanego węglowodoru ma jakiekolwiek pozory prawdopodobieństwa.

A może jakiś rodzaj produktu podobnego do ropy naftowej? Może te węglowodory pod ciśnieniem kilkukilometrowej warstwy lodu mogłyby w coś cennego się przekształcić (mam na myśli jakiś rodzaj skondensowanego nośnika energii)?

Te węglowodory, o ile wiemy, występują tylko na powierzchni, więc raczej nie. Ale oczywiście to fikcja, kto ci broni wcisnąć je do jądra. Przy czym jeżeli mamy loty w kosmos, to i tak pewnie operujemy już na reaktorach atomowych/fuzyjnych, które mają lepszy stosunek mocy do masy niż generatory spalinowe.

I w tym tkwi nadzieja! Może jest tam pallad, platyna, złoto, diamenty? To już by było coś. Czy gadam totalne głupoty?

Diamenty na pewno nie. Pozostałe... Nie wiemy. Ciężkie metale powstały, o ile pamiętam w supernowych i zostały prze nie rozrzucone w postaci kosmicznego pyłu, który następnie został włączony w m.in. w obłoki, z których uformowały się planety i księżyce. Więc formalnie pewnie w każdej skale występuje ich choć trochę. Czy będzie ich tyle, by opłacało się wydobycie? Raczej nie, inaczej każdy kamień na Ziemi byłby cenny. Ale pewności nie ma.

Czyli musiałby być tam coś bardzo cennego, czego nie ma w innych miejscach. Bo chyba ta atmosfera węglowodorowa na Tytanie to raczej coś unikalnego? Sugeruję się trochę opkiem Chrościska “Gorzkie migdały”, ale nie jestem pewien czy ewentualne istnienie (i związane z nim wydobycie) skondensowanego węglowodoru ma jakiekolwiek pozory prawdopodobieństwa.

Opowiadania nie czytałem. Węglowodory proste nie są jakoś super powszechne, ale nie są też bardzo rzadkie – no i jest ich masa na Ziemi. Ogólnie jeżeli chcesz coś wydobywać w kosmosie, to najprościej będzie, jeżeli będziesz miał już dość rozbudowane kosmiczne kolonie – one potrzebują surowców, a łatwiej je pozyskiwać na miejscu niż ściągać z Ziemi. I wtedy nagle wydobycie nawet powszechnych surowców ma sens – a przy tym kolonie raczej zakładano by w miejscach z grawitacją, bo to zdrowsze dla organizmu. Sytuacja, w której wydobywa się coś w kosmosie, żeby wysłać to na Ziemię jest mało prawdopodobna w bliskiej perspektywie czasowej.

 

EDIT

Poczytałem o tym, jak powstają złoża platyny na Ziemi i, w wielkim skrócie, na Tytanie się to nie uda. Tzn. może zawierać platynę ale w postaci rozproszonej, nie bogatego złoża. Czyli wydobycie będzie przypominało wyciąganie złota w morskiej wody – da się, ale trzeba przerobić masę wody, żeby uzyskać ciut złota.

Hej!

 

Węglowodory proste nie są jakoś super powszechne, ale nie są też bardzo rzadkie – no i jest ich masa na Ziemi. Ogólnie jeżeli chcesz coś wydobywać w kosmosie, to najprościej będzie, jeżeli będziesz miał już dość rozbudowane kosmiczne kolonie – one potrzebują surowców, a łatwiej je pozyskiwać na miejscu niż ściągać z Ziemi. I wtedy nagle wydobycie nawet powszechnych surowców ma sens – a przy tym kolonie raczej zakładano by w miejscach z grawitacją, bo to zdrowsze dla organizmu. Sytuacja, w której wydobywa się coś w kosmosie, żeby wysłać to na Ziemię jest mało prawdopodobna w bliskiej perspektywie czasowej.

To brzmi bardzo sensownie. U mnie jest przyszłość taka za, powiedzmy, 600 lat i są duże kolonie na Marsie, ale raczej specjalnie na Tytana by się nie wybierali po surowce. No nic, to chyba będzie musiało być coś fantastycznego, bo raczej nie ma w tej chwili racjonalnych powodów żeby budować platformy wiertnicze czy kopalnie na Tytanie.

Poczytałem o tym, jak powstają złoża platyny na Ziemi i, w wielkim skrócie, na Tytanie się to nie uda. Tzn. może zawierać platynę ale w postaci rozproszonej, nie bogatego złoża. Czyli wydobycie będzie przypominało wyciąganie złota w morskiej wody – da się, ale trzeba przerobić masę wody, żeby uzyskać ciut złota.

No to może też by była jakaś opcja. Na przykład gdyby skończyła się platyna na Ziemi, a na Tytanie znaleźliby ją w jakimś obszarze w dużej ilości (mimo, że rozproszoną).

 

Dzięki za pomoc!

To brzmi bardzo sensownie. U mnie jest przyszłość taka za, powiedzmy, 600 lat i są duże kolonie na Marsie, ale raczej specjalnie na Tytana by się nie wybierali po surowce. No nic, to chyba będzie musiało być coś fantastycznego, bo raczej nie ma w tej chwili racjonalnych powodów żeby budować platformy wiertnicze czy kopalnie na Tytanie.

Jak masz odległą przyszłość, to się nie krępuj. Kolonie na Marsie i wszystkich większych księżycach, żaden problem. Mogą przetwarzać surowce pozyskiwane w innych miejscach albo po prostu być miejscem handlu i “sypialnią”. W takiej sytuacji lód na Tytanie jest dodatkowym atutem.

Dzięki za pomoc, będę coś myślał.

Czy zna się tutaj ktoś na kryminalistyce?

Dość ogólnie postawione pytanie. Wiem to i owo, głównie z zakresu toksykologii. Co konkretnie potrzeba?

 

Jeśli pytanie jest tajne, zawsze możesz spytać na priv. A jeśli chcesz kogoś zabić, to nie to forum :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

None

 

Potrzebuję ogólnej wiedzy na temat prowadzenia śledztwa po znalezieniu ciał. Akcja dzieje się w Polsce w małym miasteczku. Kogo się wtedy wzywa? Kto prowadzi sprawę: detektyw, prokurator? Zwykły posterunkowy? Ilu jest policjantów na posterunku takiego miasteczka. Ile czeka się na wyniki sekcji zwłok? Ile na profilera i czy jest on ogólnodostępny, czy w Polsce to raczej rarytas? Jakie są kolejne kroki, jeśli jest przypuszczenie seryjnego mordercy?

Oraz ogólna wiedza kryminalistyczna, co trzeba wziąć pod uwagę od momentu znalezienia ciał.

Gdzie szukać informacji do kryminału?

 

Tarnina

 

Już tyle wpisywałam dziwnych haseł w google, że boję się nalotu...

 

PS: Czysto teoretycznie: a jaki jest adres do tego drugiego forum?

Zanadro, jak niedawno szukałam podobnego rodzaju informacji do napisania komentarza, to znalazłam sporo na stronie bodajże jakiejś prokuratury. Były tam opisane procedury policyjne w przypadku śmierci osoby w wypadku. Myślę więc, że możesz zacząć od gugla, część z tych zagadnień może ma podobne opisy. Btw o ile się orientuję, postępowanie / śledztwo prowadzi / nadzoruje prokurator, a policjanci i inni specjaliści wykonują czynności związane ze śledztwem

http://altronapoleone.home.blog

Jestem biegłą i konsultantką policyjną w przypadkach ujawnienia szczątków kostnych in situ, uczestniczyłam w paru czynnościach na miejscu zdarzenia na okoliczność ujawnienia zwłok. Jeśli do tego pijesz, to myślę, że mogę pomóc.

Natomiast odnoszę wrażenie, że swoimi pytaniami (dotyczącymi bardzo podstawowych treści) prosisz o zrobienie kompletnego researchu za Ciebie, dlatego w pierwszej kolejności kieruję do podręcznika prof. Hołysta “Kryminalistyka”, część trzecia – “Problematyka metod śledczych”; w sprawach medycyny sądowej podręcznik DiMaio&DiMaio – “Medycyna sądowa”. Oba do dostania online, także artykuły z czasopisma “Problemy kryminalistyki” – to wydawnictwo Centralnego Laboratorium Kryminalistyki, publikuje artykuły w dwóch wersjach językowych (po polsku i angielsku), więc na pewno będą dostępne w tematach, których byś potrzebowała, a z absolutnych top źródeł wiedzy – czasopismo Forensic Science International (teoretycznie niedostępne bezpłatnie, ale większość otworzysz sci-hubem).

Odnośnie psychologicznego aspektu przestępstw – “Kryminologia” i “Wiktymologia” Hołysta oraz “Modus operandi sprawców zabójstw” Moniki Całkiewicz i “Crime classifications manual” J. Douglas, A. Burgess (ten ostatni trudny do dostania, musiałabym sprawdzić, czy mam PDF na drugim komputerze).

Ja się zajmuję badaniami szczątków kostnych, jeśli miałabyś bardziej konkretne pytania co do tego wątku (albo “jak to tak w rzeczywistości wygląda na tej polskiej wsi”, bo teoria a praktyka też nieco inaczej wygląda), to zapraszam. :)

OT: wszelki duch panaboga chwali, myślałam, że Ty w jakimś Egipcie, więc nawet nie wywoływałam ;)

http://altronapoleone.home.blog

Łaał... Nie spodziewałam się takiego konkretu!

Nie chcę, żeby ktoś za mnie robił research, tylko chciałam zaznaczyć, co mnie interesuje. Generalnie wszystko, co do kryminału się przyda. W guglu jest wiele niekompletnych, a nawet błędnych informacji, a trochę czas mnie goni, więc stwierdziłam, że zapytać nie zaszkodzi.

 

Dzięki za wszystkie odpowiedzi :D Nie zawiedliście!

Próbuję się tam wepchnąć na jesieni ponownie, tym razem w celach turystycznych, bo nieodwiedzony Luksor jest nieodwiedzony. :D Ale gdziekolwiek jestem, zwykle mam tam internet, więc technicznie do złapania jestem (czasowo gorzej, ale zawsze się postaram albo poproszę o przypominanie 1658364 razy).

@Generalnie wszystko, co do kryminału się przyda. → w sumie wszystko się przyda, na każdej wiedzy można oprzeć motyw [niemniej reguły postępowania przygotowawczego są ściśle wymagane prawem, więc to must have]

 

@W guglu jest wiele niekompletnych, a nawet błędnych informacji → prawda, we wszelkiej literaturze beletrystycznej spod znaku kryminału również, dlatego od razu sugeruję nie opierać się na tym, co czytałaś u Bondy lub widziałaś w telewizji.

 

Przede wszystkim – informacje specyficzne zależą od charakteru przestępstwa i nie ma osoby, która zna się na wszystkim. Jak pisał wyżej None, pomoże z toksykologią, jeśli w grę wchodzą jakieś chemiczne klimaty. Ja się umiarkowanie znam na martwym ciele (choć w niektórych sprawach anatomicznych “żywych” lepiej zasięgnąć też opinii forumowych lekarzy, ja robię stricte w kościach). Najlepiej byłoby, jakbyś ułożyła sobie szczegóły plotu i odzywała się z pytaniami o jakieś konkretne elementy tekstu.

Jak wyglądała audiencja u królowej angielskiej w XVI w. (mówiąc o królowej, mam na myśli Elżbietę)? Chodzi głównie o to, gdzie się odbywała – w sali tronowej czy było jakieś oddzielne miejsce przeznaczone na takie spotkania. I kto jeszcze był wówczas na miejscu, oprócz samej władczyni i petenta, i pewnie jeszcze jakichś strażników.

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

@kronosie, węglowodory zupełnie odpuściłabym, idąc tylko w RER (metale ziem rzadkich) oraz nie kopalnie, lecz np. biokopalnie związane z wytrawianiem metali ze skał. Nie jestem na bieżąco, jednak z 2020 r. pamiętam art. o udanym wytrawianiu ze zwykłej skały bazaltowej metali rzadkich na ISS (Międzynarodowa Stacja Kosmicznej). Wysłano tam wraz z nią mikroby (trzy gatunki bakterii: Sphingomonas desiccabilis, Bacillus subtilis i Cupriavidus metallidurans) wykorzystujące w swoim metaboliźmie metale ziem rzadkich, grupę kontrolną stanowiły te na Ziemi. W stanie nieważkości symulowano warunki panujące na Marsie i Księżycu, więc na innych ciałach też pewnie dałoby radę. Sam proces ekstrakcji byłby stosunkowo tani i względnie ekologiczny (dlatego się to rozpatruje). Fenomenalnie powiodło się bakteriom Sphingomonas, poradziły sobie z 14 metalami.

Konkludując, może przyszłość w biokopalniach na obcych światach? ;-)

Fajny  jest też pomysł z optycznym górnictwem (skupienie światła słonecznego, by usunąć wodę z powierzchnii asteroidy).

 

None i pablo, mają rację, głównie rozpatruje się asteroidy, pas pomiędzy Marsem i Ziemią (stąd wziął się pomysł na serial Expanse ). Te kawałki materii są bogatsze w pierwiastki, które szybko zyskują na wartości. Ewentualne plany dotyczą bardziej eksploatacji pasa asteroid (o 19 Psyche, już Ci napisano, teraz w sierpniu ma polecieć misja, do niej dotrze ok. 2026r.), czy przytargania jakiejś bliżej Ziemii. Największy kłopot byłby z powrotnym transportem metali. 

 

Strony, serwisu odnoszącego się tylko do kopalin w kosmosie raczej nie znajdziesz w sieci. Nie wiem też czy nie lepiej byłoby podejść do szukania od strony metod wydobycia, pomysły są szalenie interesujące, różniste, a przy okazji miałbyś kontekst, charakterystyczne kopalnie, a nie standard górniczy czy związany z ropą. ;-)

 

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

MGZ, będziesz pisała powieść czy opowiadanie?

Na początek wygoogluj “oględziny zwłok i miejsca ich znalezienia”. Najłatwiej wybrać na bohatera policjanta z wydziału zabójstw z pobliskiego miasta. Temat jest bardzo szeroki, proponuję, żebyś zaczęła pisać i pytała o konkretne rozwiązania.

@SNDWLKR Informacje – bardzo interesujące – na temat ceremoniału dyplomatycznego znajdziesz TU i TU. Obydwa artykuły dotyczą co prawda procedur udzielania audiencji posłom i innym szychom, ale zawsze można to i owo uprościć, dopasować i przykroić na miarę, w zależności od tego, kogo przed obliczem szanownej monarchini masz zamiar postawić. O miejscach, w których królowa była uprzejma przyjmować “petentów” także są wzmianki. 

ANDO

 

To ma być opowiadanie, więc nie potrzebuję bardzo szczegółowej wiedzy, a z grubsza rozeznać się w temacie. Pomogły mi wspomniane wcześniej materiały od Wiktora, więc teraz robię z nich notatki, bo metody śledcze opisane są tam krok po kroku.

 

Dzięki za pomoc :D

w_baskerville, dzięki! :)

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Wielkie dzięki Asylum! Metale ziem rzadkich najbardziej mi pasują. Ich biologiczne pozyskiwanie brzmi ciekawie i futurystycznie. 

Pomocy! Nie wiem w sumie, czy to dobry wątek, czy właściwszy nie byłby wątek językowy, ale trudno.

Rzecz ma się następująco – na Dzikim Zachodzie dość popularne, najpierw wśród strażaków, potem wśród żołnierzy, finalnie nawet u Johna Wayne’a, były tzw. “bib shirts”. “Bib” z angielskiego to “śliniak”. W necie na jakichś stronach ciuchowych dla kowbojofilów natknąłem się tylko na określenie koszula ze “śliniakiem”. Umówmy się – brzmi to tragicznie, śmiesznie i obciachowo. Nijak nie pasuje do poważnej sceny, czy w ogóle do poważnego westernu per se.

Moje pytanie jest następujące – czy spotkaliście się z jakimś lepszym określeniem? A może przychodzi wam do głowy jakiś literacko zadowalający zamiennik?

Mowa o takiej koszuli: https://www.historicalemporium.com/store/007914.php

 

 

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Przychodzi mi do głowy apaszka/ gawroszka, fular lub po prostu chustka/ chusta.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Reg, nie chodzi mi o nic wiązanego pod szyją, a o typ koszuli z zapinanym na guziki “śliniakiem”  z przodu (zerknij w linka, tak będzie najłatwiej). 

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Widać nie doczytałam, a doczytawszy i zobaczywszy wyznaję ze smutkiem, że nie umiem pomóc. :(

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Koszula ze śliniakiem też brzmi dla Ciebie tragicznie, co? Bo może przesadzam *patrzy z nadzieją*

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Wręcz fatalnie.

Zaprezentowana koszula przypomina mi rodzaj munduru – może w umundurowaniu szukaj lepiej pasującej nazwy tego elementu stroju.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

No nic, poszukam. Dzięki, reg. Najwyżej zastąpię to zwykłą koszulą w kratę i kamizelą :(

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Może chodzi o żabot?

Bo rzeczywiście na przełomie XIX/XX wieku były koszule z wymiennymi kołnierzykami, mankietami i nawet przodkiem, ale zostały wyśmiane w popkulturze i teraz prawie nie ma.

 

OK, kliknąłem na linka:

https://www.historicalemporium.com/store/007914.php

i masz dobrą cenę, ale to nie przodek :-(

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Obawiam się, że skoro u nas takie koszule za bardzo nie występowały, to możemy nie mieć żadnej nazwy poza bezpośrednim tłumaczeniem. 

Może nie wyglądam, ale jestem tu administratorem. Jeśli masz jakąś sprawę - pisz śmiało.

Westa z laclikiem xD

Known some call is air am

Ja bym powiedziała – werble – koszula kowbojska, i jeśli byłoby ci to potrzebne do fabuły, to opisała płachtę i guziki oddzielnie. Kowboja każdy jakieś wyobrażenie ma, więc nie ma co tu komplikować – chyba że potrzebujesz tego śliniaka do czegoś użyć (i nie da się go zastąpić niczym innym).

www.facebook.com/mika.modrzynska

Radku, no raczej ani żabot, ani przodek tutaj nie siądzie :D

 

Arnubisie, też doszedłem do takiego wniosku.

 

Outta – koszula z fartuszkiem :)))

 

kam, toś mi oryginalny wymyk podrzuciła :D W tym “śliniaku” trzymano woreczki z tytoniem, czasem zdjęcia bliskich albo jakiś skromny posiłek. Od biedy ujdzie sformułowanie “z kieszeni na piersi wyjął”, ale nie jest to precyzyjne. Stąd moje pytanie :) 

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Cześć

Jak dla mnie to to przypomina koszulę z plastronem. Są obecnie stosowane np. w jeździectwie w nieco zmienionej formie.

 

pozdro

M.

kalumnieikomunaly.blogspot.com/

Od biedy ujdzie sformułowanie “z kieszeni na piersi wyjął”, ale nie jest to precyzyjne. Stąd moje pytanie :) 

Zza pazuchy?

www.facebook.com/mika.modrzynska

    Rzecz ma się następująco – na Dzikim Zachodzie dość popularne, najpierw wśród strażaków, potem wśród żołnierzy, finalnie nawet u Johna Wayne’a, były tzw. “bib shirts”.

Kurka, a ja myślałam, że to po prostu dla ozdoby munduru te guziczki... Anyways.

 

Tak na moje oko, to nie tyle śliniak (cały sens śliniaka polega na tym, że można go zdejmować i prać częściej, niż sam ubiór), co plastron (nie żabot, żabot jest luźny i bez guzików, zresztą kojarzy się bardziej z romantycznym poetą, niż z kowbojem). Jak rzecze Wikipedia:

    Gdy na przełomie XVII i XVIII wieku wśród mężczyzn nastała moda na otwarte z przodu kaftany i kamizelki, koszule zyskały strojny przód, ozdobiony marszczeniami, falbankami i koronkami, później zastąpiony równie ozdobnym, odpinanym plastronem.

Patrz też w PWN: https://sjp.pwn.pl/slowniki/plastron.html

Ale nie wiem, czy "plastron" nie będzie tu zbyt elegancki, jeśli mówimy o kowbojach (czyli pastuchach). W koszuli mundurowej powinien być odpowiedni. Co prawda tutaj: https://www.historicalemporium.com/store/mens-shirts.php?&type=Bib%20Shirts napisali, że ten element był odpinany do prania, a przy okazji służył jako kieszeń. U nas, w każdym razie, niczego takiego się chyba nie nosiło.

Inna sprawa – do czego Ci ten plastron potrzebny? Jako kieszeń (z której szeryf wyjmie McGuffin), czy tylko do opisu? Bo równie dobrze może być koszula ozdobiona rzędem guzików. Mnie się w każdym razie kojarzy raczej z kawalerią, niż z szeryfem.

    Od biedy ujdzie sformułowanie “z kieszeni na piersi wyjął”, ale nie jest to precyzyjne. Stąd moje pytanie :)

Aha, czyli potrzebujesz kieszeni. Trudna sprawa... bo kieszeń koszuli każdy widział i ona wygląda inaczej, zresztą po angielsku inaczej też się nazywa (breast pocket). Darnit...

    Zza pazuchy?

Nie: https://wsjp.pl/haslo/podglad/50522/pazucha Ta pazucha to bardziej poła płaszcza.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ta pazucha to bardziej poła płaszcza.

Tarnino, poła «dolny fragment jednej z dwóch części ubioru rozpinającego się z przodu» a pazucha/ zanadrze daw. «miejsce pod wierzchnim ubraniem na piersi»

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Kurczę, jestem rozgotowana :( a jak się nazywa górny fragment?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Górny fragment to właśnie pazucha/ zanadrze.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

No, głupi ja człowiek, niemądry :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tarnino, nie bądź dla siebie aż tak surowa. Wszak ciepło robi swoje. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

fmsduval, a nie myślałeś o tym, żeby zostawić nazwę w oryginale, zapisując ją kursywą? Np. “Z kieszeni bib shirta wyjął cośtamcośtam...”, ew. “Z kieszeni koszuli typu bib shirt wyjął cośtamcośtam...”?

"Moim ulubionym piłkarzem jest Cristiano Ronaldo. On walczył w III wojnie światowej i zginął, a teraz gra w reprezentacji Polski". Antek, 6 l.

No, nie wiem. Poza wszystkim – czytelnik nie musi wiedzieć, co to jest “bib shirt”.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Czytelnik zdecydowanie nie będzie wiedział, co to bib shirt. Jeśli autor chciałby użyć tej nazwy, to i tak by musiał w pełni tłumaczyć, jak ta koszula wyglądała i jak działał śliniak. O ile bohater nie będzie ze śliniaka korzystał namiętnie i co stronę, to nie opłaca się wprowadzać nowego terminu dla jednego czy dwóch zdań.

www.facebook.com/mika.modrzynska

Myślę, że finalnie po prostu ucieknę przed problemem i zastąpię tę część garderoby czymś mniej kłopotliwym. Gdyby mnie nagle olśniło albo trafiłbym na jakieś rozwiązanie (może przejrzę Winnetou :p) to dam tutaj znać. Dzięki za burzę mózgów!

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Ta część koszuli, o której jest dyskusja, ma ewidentnie pochodzenie wojskowe, takie coś występuje w tej samej epoce, z której wg opisu pochodzi model koszuli, w kurtkach mundurowych. A jeszcze częściej pół wieku później, czyli w epoce dla Ameryki wojny secesyjnej, a szczerze mówiąc, myślę, że koszula jest raczej z połowy wieku niż początku. Niestety mimo że występuje m.in. w mundurach francuskich, nie mam pojęcia, jak się nazywa w dowolnym języku. Ale mogę spytać znajomych rekonstruktorów. Tylko że nie wiem, czy to pomoże ;)

 

Imho nie jest to plastron, bo plastron nie był przypinany na guziczki.

 

PS. Fms – dawaj spację albo enter po linku, żeby był klikalny

http://altronapoleone.home.blog

Drakaino, plastron wydawał mi się też zbyt szykowny jak na jakiegoś pospolitego vaquero :) oczywiście nie jest to dla mnie sprawa życia i śmierci, ale na tyle połknąłem haczyk i obudziłem dociekliwość, że jeśli zapytanie znajomych nie będzie przedstawiać dla Ciebie zbyt wielkich trudności – proszę, spytaj :)

"- Zniszczyliśmy coś swoją obecnością - powiedział Bernard - być może czyiś świat." V. Woolf

Ktoś może wie, w którym roku Kamień z Rosetty doczekał się tej przezroczystej obudowy, w której obecnie się znajduje? A jeśli nie dokładnie kiedy, to czy stało się to przed wynalezieniem Internetu?

Oczywiście pytanie do tekstu na Mumie. :-)

Babska logika rządzi!

Myślę, że tak. Gabloty muzealne to stary pomysł, istniały już w XIX wieku. Jak byłam pierwszy raz w Londynie w 1993 roku, to był za szkłem, więc jako organizatorka udzielam Ci dyspensy na wypadek, gdyby akurat w tym przypadku miało się okazać, że jednak w 1989 stał luzem, bo nie ma sensu tego szukać XD

http://altronapoleone.home.blog

Ale mnie chodzi o to, kiedy się dorobił szklanego ubranka. Przed czy po?

Widziałam zdjęcie z 1985 roku, kiedy jeszcze leży luzem, w specjalnej kołysce.

No nic, pójdę w ogólniki, przeniosę to do epilogu...

Dzięki. :-)

Babska logika rządzi!

A, czyli problem odwrotny XD

I rzeczywiście nieszczęsny rok 1989 pośrodku tego, co wiemy (1985 bez, 1993 w gablocie; chyba że coś pomieszałam, niestety znalezienie teraz zdjęcia będzie raczej niemożliwe, bo wprawdzie mam, ale na analogach, a jestem w trakcie przeprowadzki.

Możesz podrzucić link do tego zdjęcia z 1985?

http://altronapoleone.home.blog

Ponieważ sama jestem ciekawa napisałam do BM z pytaniem, jeżeli odpowiedzą, dam znać.

Ale w sumie mnie dziwi, że oni tak długo trzymali to bez zabezpieczeń. Czego się spodziewać po Angolach ;)

http://altronapoleone.home.blog

Kamyk chyba trochę waży, nie tak łatwo wrzucić do kieszeni i zwiać. A jeśli chodzi o uszkodzenie powierzchni, to chyba do 1999 był wysmarowany czymś z dodatkiem wosku. BTW – przez to sprawiał wrażenie czarnego i podejrzewano, że to bazalt.

Babska logika rządzi!

Potrzebuję wsparcia w dziedzinie historycznej terminologii medycznej.

 

Mamy rok 1925, w Europie. Bohater – krawiec, syn krawca – wydaje się cierpieć  na coś, co byśmy dziś nazwali depresją. Jego przypadłość manifestuje się tym, że jest przygnębiony, smutny, przybity, nie ma sił do życia ani chęci do angażowania się w pracę. I teraz mam dwa pytania:

1. Jak mogą nazywać jego stan jego bliscy (matka – gospodyni domowa, brat – robotnik)?

2. Jak ją nazwie fachowiec, miejscowy lekarz?

 

Neurastenia? Melancholia? Jakieś inne określenia? Osoby lepiej ode mnie znające się na historii społecznej i historii medycyny, wspomóżcie!

ninedin.home.blog

Melancholia na pewno nadal na propsie, ale czy w pierwszych dekadach XX wieku już wchodzą nowe nazwy, nie wiem :(

http://altronapoleone.home.blog

Wiedziałam, że na Ciebie można w tej sprawie liczyć!

Spoko, jeśli nadal OK, to niemłody wiejski doktor z północnej Grecji w 1925 może go spokojnie użyć :)

 

A jak by mówili tzw. zwykli ludzie? Np. starsza, prosta, martwiąca się o kogoś takiego matka/ ciotka? Że ma wapory? Że słabuje? Jak byś to widziała?

ninedin.home.blog

Zakładając, że w ogóle rozpoznaliby stan jako chorobowy. Ludzie w autentycznej depresji (zwłaszcza faceci) dobrze ją ukrywają.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Nijak nie podejmuję się ustalać, jak wyglądało w owym czasie mianownictwo greckie, ale po polsku najnowszym przekrojowym opracowaniem była Diagnostyka psychjatryczna w zarysie Aleksandra Piotrowskiego (pierwszy polski podręcznik wykorzystujący teorię Kraepelina, 1922; https://polona.pl/item/diagnostyka-psychjatryczna-w-zarysie-dla-studentow-i-lekarzy,MTg4MzI3MDg/6/#info:metadata). I tutaj czytamy na przykład:

Stan przygnębienia. Nastrój ten cechują pewne widoczne objawy zewnętrzne. (...) Nieraz pojawia się niechęć do życia z zapędami samobójczymi. Depresja długotrwała znamienuje melancholję.

I w innym miejscu:

Psychozy maniakalno-depresyjne przedstawiają zachorzenia psychiczne z upośledzeniem dziedziny afektywnej, objawiają się w dwóch zupełnie odmiennych postaciach, manja i melancholja, powstają na tle spraw wewnętrznych i nie przechodzą w otępienie.

Jak widać, depresja występowała jeszcze w pierwotnym rozumieniu “obniżenia nastroju”, a melancholia odpowiada dzisiejszej depresji klinicznej (major depression). Warto zresztą przejrzeć cały podręcznik, aby wyrobić sobie zdanie o pojęciach epoki, a także wyłowić pewne smaczki, jak chociażby przy ocenie rozwoju umysłowego dzieci...

Jedenastoletnie dziecko powinno rozpoznać niedorzeczność zdań, np. w lesie znaleziono trupa rozczłonkowanego na 18 części, prawdopodobnie był to samobójca; (...) w okolicy N. zdarzył się nieszczęśliwy wypadek na koleji bez złych następstw; było tylko 48 zabitych. Dziecko powinno wyjaśnić, czy można tak mówić? dla czego nie? jak należało powiedzieć?

(...)

Sprawność kombinacyjną [dziecka dwunastoletniego] stwierdzamy z pomocą zdań jak: u sąsiada są goście: lekarz, notarjusz, ksiądz; co oni tam robią? albo: niewiasta zbierając w lesie gałązki, przestraszyła się nagle i pobiegła na policję, gdzie zeznała, że widziała na gałęzi wiszące... co?

Co do bliskich, nie mam wyrobionego zdania. Mogą ewentualnie powiedzieć, że chorobliwy leń, nierób, urodzony w niedzielę.

Dziecko powinno wyjaśnić, czy można tak mówić? dla czego nie? jak należało powiedzieć?

Właśnie... a teraz dzieci nie wiedzą...

#spleen

 

Co do bliskich, nie mam wyrobionego zdania. Mogą ewentualnie powiedzieć, że chorobliwy leń, nierób, urodzony w niedzielę.

Owszem, mogą.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Czas, o który pytasz, Ninedin, był burzliwy, wiele się wtedy działo. Pytanie, na ile ten konkretny lekarz interesował się, miał dostęp do artykułów. Wszystko działo się z opóźnieniem, dla nas obecnie niewyobrażalnym. Jeśli chodzi o zwykłych mieszkańców Europy, np. rzemieśliników, sądzę że ich wiedza była raczej potoczna. O samej Grecji z tamtego okresu niewiele wiem, więcej o tym, co działo się w Polsce, USA czy Francji, jeśli chodzi o nozologię, spory i inne takie.

 

Spróbuję nakreślić kontekst. Cały XIX wiek jest próbą ogarnięcia i zrozumienia „szaleństwa”,  jak o nim pisał Foucault. Oswojenia go, ujarzmienia. Dziwne choroby, na ktore zapadali ludzie niepokoiły, wymyślano niestworzone rzeczy odnośnie przyczyn i ich „leczenia”. 

Historia współczesnej psychiatrii rodzi się pod koniec XIX wieku i początkach dwudziestego. Jest to okres, w którym modna jest psychoanaliza Freuda, jego kolejne prace robią furorę, więc mamy mesmeryzm (hipnozę), leczenie rozmową i równocześnie tworzenie się psychiatrii biologicznej. Za ojca współczesnej psychiatrii i symptomatologii (prekursora DSMów, genetyki, ) uznaje się właśnie Kraepellina, ponieważ zastosował metodę eksperymentalną (fascynacja Wundtem) do obserwacji różnych zaburzeń psychicznych i podjął probę uproszczenia i systematyzacji zaburzeń psychicznych (co byśmy stanęli na twardym gruncie, choć dalej pozostaje grząskim z różnych powodów). Zasługi Kraepelina są niezaprzeczalne. Od swojej pierwszej pracy (1883) publikował kolejne. Szósta  (1899) była przełomem – rozdział pomiędzy psychozami otępiającymi przebiegającymi w procesie i psychozami maniakalno-depresyjnymi (manisch-depressives Irresein) o przebiegu okresowym lub cyklicznym. Potem z różnicowaniem  poszedł jeszcze dalej. Co więcej nawet dzisiaj są neo-kreapeliniści. 

Gdyby spróbować przenieść ten stary podział na polski grunt: mielibyśmy współczesne korzenie od biologicznego Bilikiewicza do humanistycznego Kępińskiego. Wnikliwe obserwacje, lecz różne hipotezy i oddziaływanie. Teraz próbuje się połączyć, na razie bezskutecznie i z aberracjami.

Za bardzo się rozpisałam. 

 

Samo słowo depresja jak najbardziej istniało w okresie, o którym piszesz, acz nader często wciąż określano je melancholią, więc użycie jak najbardziej dopuszczalne. Melancholię odziedziczono po Hipokratesie, tak tej żółci (jesienne przesilenie i wysuszenie, nadprodukcja czarnej żółci ze śledziony – splēn). :-)  Źrodłosłowy melancholii lepiej zdekonspirujesz od mnie: ciemny kolor, melasa, ale również „przygnębiający, ponury, posępny, niezrozumiały czy niecny i dokuczliwy”; drugie, czyli dalej – „żółć, lecz także gniew, oburzenie, gorycz, żal, przykrość i rozgoryczenie”. I tu mamy kłopot: bo jednocześnie fizjologia, charakter i... patologia? Ujęcie medyczne i moralne.

 

Pierwszy raz nazwy depresja użył R. Whytte, lekarz z Edynburga (deppresion of mind). Wiek XIX chyba można nazwać wiekiem popularyzowania się słowa „depresja”. Na samym jego początku francuski psychiatra Jean– Étienne Esquirol próbował lansować „lypemanię”, a amerykański psychiatra Benjamin Rush – „tristemania”. Terminu „depresja” użył w końcu XIX wieku lekarz duński Carl Lange (współtwórca – wraz z Willia­mem Jamesem – pierwszej neurofizjologicznej teorii emocji (teoria Jamesa-Langego). Lange przedstawił w niej, prócz precyzyjnego opisu klinicznego, również hipotezę o biochemicznej przyczynie – nadmiar kwasu moczowego. I tak zaczęło się podawanie chorym litu. 

Jak to było w praktyce lekarskiej na początku wieku XX? Pewnie różnie i zależało od lekarza i terytorium. Kreapelin niewątpliwie się już rozpowszechnił ze swoją dychotomią na dementia precox (współcześnie – schizofrenia) i okresowe depresje oraz naprzemiennie występującą manią i depresją.

 

Odnośnie bliskich i dalszych, czyli jak oni mogli określać, czyli szukamy zachowań i polskich słów? Odnośnie kobiety zawsze szło w stronę histerii, waporów i nie pomnę czego. W przypadku facetów lekko grała, a przynajmniej mogła to robić – stan (klasa) i historia kraju. U nas w XIX wieku czasami mówiło się : posępnica, smutnodur, zaduma, brak sił żywotnych, smutek, nieufność, bojaźń, opieszałość, niemoc...

Jednocześnie w Polsce melancholia stała się reakcją romantyczną, taka odnoga, jak było wtedy w Grecji... uff zaraz się rozpiszę, a muszę zmykać. Mam pociąg o piątej trzydzieści.

Co by tu zrobić? Nie znam kontekstu, choć może podchodzę za bardzo poważnie. ;-)

Moźe być i depresja, i melancholia. Jeśli chodzi o słówka bliskich, polecam „Historię polskiego szaleństwa...” M. Marcinow. Tam są obserwacje i język, chyba na końcu książki. Też spróbuję ją odkopać i przejrzeć, a jeśli coś mi wpadnie o głowy – napiszę. 

 

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

A ja mam takie pytanie: jeśli w dole w środku lasu zakopie się kilkadziesiąt, o ile nie kilkaset kasztanów, to czy będzie w stanie coś z nich wyrosnąć?

A ja mam takie pytanie: jeśli w dole w środku lasu zakopie się kilkadziesiąt, o ile nie kilkaset kasztanów, to czy będzie w stanie coś z nich wyrosnąć?

Ogólnie rzecz biorąc tak. Ale (jak wszystko) to zależy.

Żeby kasztan wykiełkował, potrzebny jest odpowiednia wilgotność podłoża, szczególnie w początkowej fazie kiełkowania. Kasztany w środku tego stosu nie będą miały raczej kontaktu z glebą (chyba że zostaną z nią wymieszane), więc nie mają wielkich szans na wykiełkowanie w bliskiej przyszłości. Te na obrzeżach mają szanse, o ile nie zostały zakopane zbyt głęboko.

Oczywiście wykiełkowanie to dopiero połowa sukcesu. Kasztanowce pochodzą z Bałkanów i niezbyt dobrze znoszą nasz klimat. Nie bardzo rosną w cieniu, więc żeby kiełki miały szansę przerodzić się w drzewka, miejsce “sadzenia” nie może być w gęstym lesie, a raczej gdzieś na polanie, a najlepiej na (północnym) zboczu niewysokiej góry (ich naturalne siedliska tak wyglądały). Młode okazy są też wrażliwe ma mróz. Jeżeli akcja dzieje się w Polsce problemem będzie też gleba, bo kasztanowiec nie będzie rósł na piachu, a wiele lasów iglastych i mieszanych rośnie właśnie na takich podłożach.

Więc ogólnie jasne, szanse są. Ale nie bez powodu w lasach raczej nie widujemy kasztanowców.

I jeszcze się zastanawiam – jeśli tych kasztanów będzie takie mnóstwo, to czy coś (dzik na przykład?) nie wywącha tego i nie zeżre? Żołędzie jedzą, ale czy kasztany też?

Babska logika rządzi!

Tak, dziki jedzą kasztany. Ale jeżeli nasion będzie dużo, to nawet jeżeli dziki dobiorą się do “skarbczyka”, to kilka sztuk pewnie ocaleje i, paradoksalnie, będzie miało lepsze szanse na wykiełkowanie, kiedy nie bedą już otoczone setkami innych kasztanów.

Kasztany zawierają dużo saponin, więc potem dzik może być... łatwy do wytropienia. Ekhm. A poza tym None chyba powiedział wszystko. Jak już sadzisz, lepiej sadzić po jednym.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dziękuję, None. Teraz będę wiedziała na co uważać, kiedy będę pisać o żywym kasztanowcu-mutancie, składającym się z wielu połączonych pni. :-)

Polecam “Dzień tryfidów” XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ja ten projekt porównałabym radzej do “Zdarzenia”, tylko bardziej post-apo.

Przepraszam za post pod postem.

Wie ktoś może, czym wykładano płaskie dachy bloków mieszkalnych w PRL-u?

Papą (najczęściej) albo eternitem, czyli płytą cementowo-azbestową.

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Dzięki, Radek. ^^

Do jednego opowiadania planuję scenę, gdzie w środku zimy, kiedy jest pełno śniegu, postać oblewa sosnę bardzo łatwopalną cieczką i podpala. Co się wtedy stanie? Czy drzewo zapłonie?

Zależy od warunków zewnętrznych. Dopóki ciecz nie zamarznie lub nie odparuje, zapłonie.  W tym pierwszym przypadku lokalnie ciecz może zostać na powrót “upłynniona” skutkiem dłuższego kontaktu ze źródłem ciepła / ognia, i też się zapalić w miejscu styku powinna. 

Ogień wymaga: paliwa, ciepła, tlenu. Tlen masz (ale topniejący śnieg może go odciąć). Paliwa też sporo. Gorzej z ciepłem. Czym podpalasz to nieszczęsne drzewo? Małą zapałką? Zgaśnie. Miotaczem ognia? Pewnie zapłonie, o ile trzymasz wystarczająco długo.

Reasumując – to zależy.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Jak powiedziała Tarnina – zależy. Co konkretnie oblewa? Pień rosnącego drzewa? Stos gałęzi? Zwaloną kłodę? Ile jest tej łatwopalnej cieczy i co to z ciecz? Śnieg tylko leży, czy pada?

Bardzo dziękuję za wcześniejsze odpowiedzi i sugestie. ^^

Sytuację, do której potrzebuję tych informacji raczej trudno wyjaśnić bez spojlerów, ale spróbuję.

Akcja dzieje się w przyszłości, gdzie istnieją tzw. kieszonkowe miotacze ognia. Wyglądają one jak zwykłe pistolety z dokręcanymi kanisterkami super łatwopalnego paliwa. Przy odpowiednich przeróbkach można z nich zrobić prowizoryczne ładunki wybuchowe, do których detonacji wystarczy ogień.

Z powodów fabularnych moja bohaterka taki ładunek umieściła pod korzeniami drzewa wyrastającego z ruin peerelowskiego bloku (nie pytajcie). Na zewnątrz pada śnieg, ale nie dociera on do korzeni, jedynie chłód i wiatr. Reszta drzewa jest na zewnątrz (nie pytajcie, spojlery). Z założenia wybuch kanisterka ma doprowadzić do potężnej eksplozji ognia, która zapali drzewo (sosnę albo inną choinkę).

Nie wiem, czy aż tak łatwopalne paliwo może fizycznie istnieć, ale co tam.

korzeniami drzewa wyrastającego z ruin peerelowskiego bloku (nie pytajcie)

Nie widzę problemu.

Na zewnątrz pada śnieg, ale nie dociera on do korzeni, jedynie chłód i wiatr.

A sumie drzewo potrzebuje wody...

Reszta drzewa jest na zewnątrz (nie pytajcie, spojlery).

Nie widzę problemu.

 

Dobra, czyli mamy banieczkę z paliwem, które, podpalone, się rozpryśnie i zapali drzewo. Hmmmm... jest zima, pada śnieg, czyli mokro. Ale drzewo iglaste, żywiczne. Ale żywe, czyli mokre. Jeśli to ma być tylko jeden mały wybuch, który nie zdąży niczego wysuszyć, to chyba się nie da.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Iglaki się dosyć łatwo palą, nawet żywe...

Babska logika rządzi!

Zawsze mogę wcześniej w fabule wstrzymać śnieżycę, albo po prostu pójść logiką  filmów akcji Micheala Baya. Pomysł i tak z kategorii “crack traktowany na serio”.

Ok. Tak ogólnie to eksplozje są słabe w podpalaniu czegokolwiek, bo skok temperatury jest bardzo chwilowy, a za falą uderzeniową idzie strefa niskiego ciśnienia, która gasi płomienie (niskie ciśnienie=mało powietrza=mało tlenu). Gdyby jednak mówić o wybuchu czegoś w rodzaju napalmu, to po eksplozji wciąż zostaje sporo niespalonego paliwa, które będzie płonąć przez jakiś czas, więc może coś podpalić – ale to równie dobrze można po prostu użyć miotacza normalnie.

No i ty mówisz nie o napalmie, a o magicznym napalmie, bo coś takiego jak opisujesz zwyczajnie nie może istnieć – paliwem musi być albo palny gaz (a gaz wprawdzie da się skompresować, ale nie w nieskończoność, no i gazowe miotacze ognia są słabymi miotaczami ognia) albo palną ciecz, której skompresować się nie da i musi zajmować te kilkadziesiąt litrów minimum. Więc cały ten aparat działa na magię i fabułę – a tym samym działa, jak sobie zażyczysz i olał fizykę.

Jak pisałam wcześniej, akcja tego opka dzieje się w odległej przyszłości (XXIX w.), więc od biedy można założyć, że w międzyczasie coś zostało odkryte i/lub wymyślone, co spełnia warunki. Ale jest to też to samo opko post-apo, gdzie drzewa z niewyjaśnionych powodów ożyły, nauczyły się przemieszczać i zdominowały Ziemię, więc tego. :-P

Wynalazki są ograniczane przez prawa fizyki, a te już znamy na tyle dobrze, że można sobie plus minus wyobrazić, co jest możliwe przy zachowaniu praw fizyki, a co nie jest. Czy może raczej, gdzie są nieprzeskakiwalne ograniczenia, którymi nie przejmował się np. Verne, kiedy wysyłał ludzi na Księżyc za pomocą działa (i za Verne’em ja, kiedy w steampunkowym świecie proponuję podobne rozwiązanie).

http://altronapoleone.home.blog

...więc tego, no, bez wyjścia poza zbiór znanych i uznanych za poprawnie sformułowane, sprawdzalne eksperymentalnie, potwierdzane mnóstwem obserwacji prawa fizyki ani rusz. Jakimś wyjściem może się jawić sięgniecie po hipotezy i spekulacje, wykraczające poza wyżej wspomniane prawa, i jednocześnie stanowiące ich (dość ryzykowne) rozwinięcia, ekstrapolacje. Ale, jeśli są to kwestie Tobie obce, odradzam. Bo to śliski grunt.

Po co taki daleki skok w przyszłość? Dwieście lat wystarczy, byśmy świata nie poznawali, nie rozumieli...

“Dzień tryfidów” po nowemu? Sugerować tym pytaniem niczego nie sugeruję, ale mobilne drzewa kojarzą się jednoznacznie i natychmiast.

Skoczyłam tak daleko w czasie głównie po to, żeby pokazać cywilizację po tym, jak nauczyła się istnieć w świecie post-a po, a nie kiedy jest jeszcze na etapie walki o przetrwanie, migracji, wojen między grupami ocalonych i rabowania ruin w poszukiwaniu niezbędnych rzeczy.

Na to też wystarczy dwieście lat ;)

http://altronapoleone.home.blog

Jeśli tak, to zmienię. Jak tylko dwieście lat, to jest i większa szansa, że opuszczony peerelowski blok będzie jeszcze stał.

Raczej nie. Pęknięcia, które istnieją od początku w płytach, na narożach zwłaszcza, dopuszczą wilgoć do spawów, potem prawdziwie silna wichura w kooperacji z korzeniami roślin, wspinających się po ścianach, schodach, naruszy, poruszy i z wielkim hurgotem powstanie sterta betonowego gruzu. Ale to nie znaczy, że nie może ani jeden blok oprzeć się temu. Im mniejszy, tym, paradoksalnie, dłużej “pożyje”. Natomiast niestandardowo wysokie albo długie będą bardziej narażone na destrukcję.

Dzięki, AdamKB. Osiem pięter i pięć klatek mogło by być, czy to jednak za wysokie?

Odpowiem Tobie nie wprost.

Mieszkam na białostockim Manhattanie, jak kiedyś zwano osiedle, w którego skład wchodzi pięć jedenastopiętrowców. W połowie wysokości “mojego wieżowca” – piętro szóste, precyzując – leciutko bo leciutko, kilka milimetrów zaledwie, ale wahały się pokojowe drzwi wewnętrzne, gdy wiatr o prędkości (według  najpierw prognozy z rana, potem wiadomości wieczornych) sześćdziesięciu pięciu kilometrów na godzinę uderzał wprost w szerszą ścianę bloku.

To oczywiście za mało na katastrofę budowlaną, ale pomyśl, co może się stać po spełnieniu się prognoz ogólnoklimatycznych...

<>

Takie “kurduple” jak stojący obok trzykondygnacyjny i dwuklatkowy bloczek na 95% by się oparły trzy– czterokrotnie silniejszym wichrom, ale jak runie na niego sąsiedni “wieżowiec”, to czarno to widzę...

Luźna, niska zabudowa ocaleje w znacznym, potrzebnym Tobie (jak sądzę) stopniu. Reszta może stanowić malowniczy sztafaż. Nie muszą runąć do fundamentów i dolne piętra – dwa, trzy – dadzą się wykorzystać fabularnie.

Uch, to w takim razie czeka mnie trochę modyfikacji tekstu, bo w obecnej wersji akcja dzieje się gdzieś na czwartym/piątym piętrze, po malowniczej scenie, gdzie bohaterka schodzi kilka pięter w dół, podziwiając pozostałości antycznej (dla niej, przy założeniu, że zostanę przy czasie akcji w XXIX w.) cywilizacji Polskiego blokowiska.

Pozwolę sobie zauważyć, że po plus minus dwustu latach nie będzie to antyczna cywilizacja, ale chyba wystarczy, że już nie istniejąca od blisko dziesięciu pokoleń.

Nie bierz mi za złe tego przestrzegania przed osiemsetletnim skokiem w czasie. Napisałaś, że ma to być postapoliptyczna cywilizacja, więc nie może być nazbyt od samej apokalipsy odległa w czasie. Osiemset lat to aż nadto, aby cywilizacja odrodziła się jako technologiczna, zwalczyła skutki katastrofy. Porównaj naukę, technikę i kulturę z naszego XII wieku z obecnymi – nieprzystające do siebie. Najbardziej “odlotowy” fantasta z XII wieku nie wydumałby kwarków i satelitarnej telewizji. Więc nikt z nas nie wyduma, co będzie w XXIX wieku. Lepiej nie szarżować.

OK

To, czy cywilizacja będzie uważana za “antyczną” (to określenie w zasadzie stosuje się do starożytności klasycznej, ale niech będzie) zależy nie od czasu, jaki dzieli dwie epoki, ale od tego, jakie zaszły zmiany kulturowe. A to z kolei zależy, podobnie zresztą jak to, co się wydarzy wcześniej, od typu katastrofy. Radziłabym Ci dobrze sobie przemyśleć, jaką masz katastrofę i jakie mogą być jej realne skutki. Skoro masz drzewa, które uzyskują jakąś tryfidoidalną autonomię czy też świadomość, czy cokolwiek, to znaczy, że klimat pozostaje w normie, bo drzewa rosną i mają się dobrze (pomijając element fantastyczny). I że prawdopodobnie nie było np. skażenia radioaktywnego na wielką skalę. Co zatem spowodowało “apokalipsę” taką, że ludzie wrócili do jakichś pierwotnych form społecznych i walczyli (również ze sobą) o byt?

A ośmiopiętrowy blok z wielkiej płyty runie po kilkudziesięciu latach, jeśli nie będzie remontowany.

Mam wrażenie, że wymyśliłaś sobie sytuację docelową, jakąś konkretną scenę w mało konkretnym postapo, ale kompletnie nie przemyślałaś, co do niej doprowadziło i jakie w związku z tym powinny być warunki wyjściowe.

Ergo masz dwa wyjścia: i tak masz ewidentnie magię, więc olewasz realia i cała niniejsza dyskusja jest do niczego niepotrzebna, albo chcesz się trzymać realiów, ale wtedy musisz dobrze przemyśleć i zaprojektować to, jak ten świat działa i skąd się wziął. Tertium non datur.

http://altronapoleone.home.blog

Po namyśle stwierdziłam, że najlepiej będzie, jeśli po prostu ograniczę się, do sugestii,  że akcja tego opka ma miejsce w odległej przyszłości, bez dokładnego precyzowania.  Nie będę musiała tak bardzo przejmować się prawdopodobieństwem, a za to będę miała więcej swobody dla pewnych pomysłów.

Jeszcze tylko zapytam z ciekawości: czy w opuszczonym blokowisku, przy odpowiednich warunkach mogłyby powstać nacieki skalne (lub coś podobnego)?, czy coś takiego może mieć miejsce tylko tylko pod ziemią?

Naciek tworzy się z osadu kamiennego w wodzie. Ergo kluczowa jest cieknąca woda i jej skład, a nie miejsce. Znów zatem uczulam na warunki wyjściowe.

W dzielnicy, w której mieszkam, jest bardzo twarda, zakamieniona woda i mam piękny “stalaktyt” w miejscu, gdzie przez krótki czas kapało.

http://altronapoleone.home.blog

Ja z kolei w drugiej połowie lat dwutysięcznych byłam dwa razy na wycieczce w dużym bunkrze z czasów drugiej wojny. Jednym ze szczegółów, który utkwił mi w pamięci, jest cieniutki stalaktyt, który uformował się na suficie nad schodami między poziomami.

OT pozwolę sobie poprawić frazeologię: utkwił, a nie utknął w pamięci.

 

A co do stalaktytu to oczywiście, że mógł powstać w dowolnym miejscu, gdzie kapała woda ze sporą zawartością wapnia.

http://altronapoleone.home.blog

Błąd poprawiony.

Formacje naciekowe mogą powstać także przy wymywaniu zapraw cementowych i wapiennych. Jak wspomniała drakaina, kluczowa jest woda. W tunelach i pomieszczeniach, gdzie jest sporo wilgoci np. z kondensacji to dość częsta sytuacja, nawet w stosunkowo “młodych” konstrukcjach, jeśli powierzchnia betonu nie jest zabezpieczona żadną farbą. 

kalumnieikomunaly.blogspot.com/

Twarda woda i formacje krasowe.

Tak, stalaktyt może powstać wszędzie, byle kapała odpowiednio twarda woda, odpowiednio wolno. (Chociaż... https://turcjawsandalach.pl/content/pamukkale)

 

Reakcja wytrącania:

        Ca2+ + 2 HCO3 → CaCO3(s) + H2O + CO2(aq)

 

Jak widzisz, powstaje tu osad (wodorowęglan wapnia jest rozpuszczony! na tym polega twardość wody), który się wytrąca, woda i rozpuszczony w niej dwutlenek węgla. Ale każda reakcja może iść w dwie strony – jeśli dwutlenek węgla nie ucieka wystarczająco szybko, osad się rozpuści (zrób eksperyment – polej kredę, CaCO3, kwasem, np. octem). Ale jeśli ucieka do atmosfery (czemu sprzyja mała zawartość CO2 w powietrzu i w miarę wysoka temperatura – oczywiście, nie mówimy o gotowaniu, które też powoduje wytrącenie się węglanu wapnia, czyli kamienia kotłowego, tylko o ciepłym klimacie), osad nie zdąży się rozpuścić i zostanie na miejscu.

 

Angielska wikipedia podaje średnią szybkość wzrostu stalaktytów 0,13 mm na rok. W Twoich warunkach (cieplej niż w jaskini!) może być szybciej – okazuje się (nie wiedziałam! a powinnam na to wpaść...) że na erodującym betonie nacieki powstają na trochę innej zasadzie (pochłaniając CO2!): https://en.wikipedia.org/wiki/Calthemite i bardzo szybko (2 milimetry dziennie to w geologii prędkość światła). Tutaj woda wypłukuje sole wapnia z samego betonu, więc może być nawet deszczówka, albo woda kondensująca się z oddechu ludzi, jak wspomniał Morderca. Tak samo będzie przy zaprawach. Może we wnętrzach przeszkadzałaby farba – ale jakby tak dobrze zalać sufit, to oblezie.

 

Tak, że – spokojnie możesz ozdobić scenerię takimi formami. Dałabym im kolor żółtawy do brunatnego, bo w wodzie wodociągowej (i w samym cemencie) jest żelazo (wytrząśnij trochę kamienia z czajnika – nie jest biały, nie?), ale kościana biel też nie powinna jakoś strasznie wytrącić z zawieszenia niewiary, zwłaszcza, jeśli jej potrzebujesz do zrobienia atmosfery.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Super. Dziękuję, Morderco, Tarnino. ^^ Wygląda na to, że nacieki na korytarzach kilkusetletniego bloku będą najbardziej realistycznym elementem mojego świata. Bo jednak zaczęłam szukać w miarę logicznego wyjaśnienia, dlaczego PRLowski blok mieszkaniowy przetrwał we w miarę dobrym stanie kilka wieków i drzewną apokalipsę. Najlepsze, co mi przyszło do głowy, to nieudany projekt z czasów komuny na super wytrzymałe jednostki mieszkalne, które przetrwałyby ataki w czasie ewentualnej trzeciej wojny światowej.  Cały projekt okazał się jednak zbyt kosztowny, przez co ostatecznie zbudowano tylko ten jeden blok.

Mmmm, Warszawa jest zbudowana celowo tak, żeby odprowadzić falę uderzeniową. Podobno. Ale jak tam muszę jechać, to wierzę :(

A swoją drogą, może wykorzystaj drzewną apokalipsę do konserwacji bloku? Czasami, jeśli masz dwa problemy, można je nastawić przeciwko sobie. Co mam na myśli? Gdyby tak korzenie dobrze przerosły budynek, to mogłyby go utrzymać w kupie nawet po gwarancji. Trochę jak drzewne mosty w Indiach: https://www.familyonthewheels.com/the-living-root-bridge-of-meghalaya/

Wygląda na to, że nacieki na korytarzach kilkusetletniego bloku będą najbardziej realistycznym elementem mojego świata.

Się przejmujesz :) Fantastyka zna większe odloty, nie bój żaby. Kiedyś czytałam książkę, w której dziewczyna wędrowała przez postapokaliptyczny świat i spotkała między innymi ludzi żyjących na najwyższych piętrach opuszczonych bloków. Jak gołębie.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Hm... Moje drzewa po ożyciu mają zdolność do przemieszczania się , używając korzeni jako odnóży, ale mogę dorzucić jakieś pniaki zalegające na zewnętrznych ścianach. ;-)

Trzeba jednak przyznać, że żywa drzewa brzmią dużo bardziej od rzeczy niż apokalipsa zombie, epidemia albo ponuklearne pustkowia.

Ale lepiej w stylu Tolkiena, niż Moffata XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ajzan napisała: Moje drzewa po ożyciu mają zdolność do przemieszczania się , używając korzeni jako odnóży [...].

Zakładam, że nie muszę robić wykładu o roli korzeni w życiu drzew. Skoro Twoje drzewa mają poruszać się na korzeniach przekształconych w odnóża, podumaj, co i w jaki sposób ma wypełniać zadania, dotychczas wypełniane przez korzenie.

Tak na szybko wydaje mi się, że korzenie zaczęły pełnić funkcje podobne do kabla do ładowarki: i drzewa są w stanie przez jakiś czas funkcjonować bez bezpośredniego dostępu do gleby.

Ale drzewa nie są na prąd... zresztą, tryfidy łaziły na korzeniach.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

To tylko takie porównanie, żeby wyjaśnić,  że moje drzewa nie muszą cały czas tkwić w ziemi.

Co jest na końcu tęczy w Polsce?

W Irlandii leprechaun (tłum. krasnoludek, skrzat) pilnujący garnka ze złotem. Ta legenda rozprzestrzeniła się na kraje anglosaskie, a potem z pomocą serii Harry Potter trafiła do Polski.

Czy u nas jest jakaś lokalna wersja tej opowieści? Czy na końcu tęczy niczego w Polsce nie ma?

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

W Polsce na końcu tęczy są fundusze z KPO.

Known some call is air am

Outta zaorał ;) A na poważnie nie znam polskiej wersji tego wierzenia

http://altronapoleone.home.blog

Teraz to zwykle na końcu tęczy jest parada LGBT ;}

 

W wierzeniach nordyckich most Bifrost zbudowany z tęczy prowadził z Midgardu [ziemi] do Asgardu  [siedziby bogów].  

W starosłowiańskich wierzeniach tęcza była utożsamiana ze Żmijem – smokiem, który wypijał z ziemi wodę i oddawał ją chmurom. Czasem wysysał razem z wodą róże stworzenia, które później spadały z deszczem na ziemię. 

Wierzono, że ten kto przejdzie pod łukiem tęczy zostanie odmieniony – stary stanie się młody, kobieta zamieni się w mężczyznę, dziecko w staruszkę itd. 

 

Nie znam żadnych bajek, ani legend słowiańskich, które mówiłyby o poszukiwaniu czegokolwiek na końcu tęczy. To chyba zachodni wymysł :]

 

pozdro

M.

kalumnieikomunaly.blogspot.com/

“W Irlandii leprechaun (tłum. krasnoludek, skrzat) pilnujący garnka ze złotem. Ta legenda rozprzestrzeniła się na kraje anglosaskie, a potem z pomocą serii Harry Potter trafiła do Polski.”

 

Do Polski mogło trafić wcześniej niż Harry Potter (czy w książkach był w ogóle wątek tęczy?). Pamiętam, że jako dziecko na Cartoon Network parę razy oglądałam odcinek pierwszego sezonu Johnny’ego Bravo, gdzie główny bohater był w Irlandi i wdał się w bójkę ze skrzatem o skarb na końcu tęczy.

Podobny wątek był chyba też w którejś z dobranocek.

Tak, Ajzan, to motyw, który nawet w starych looney Toons bywał, więc HP nie spopularyzował tego wierzenia, tylko mógł je umocnić. Nawet Boston Celtics mają w logo leprechauna :)

Known some call is air am

Obstawiam, że popularność HP w Polsce jest nieporównanie większa od popularności Johnny’ego Bravo ;)

http://altronapoleone.home.blog

Tylko, że nie pamiętam, aby w HP była w ogóle mowa o skarbie na końcu tęczy. Jeśli coś spopularyzował, to hipogryfy.

Dla mnie, Radku, na końcu tęczy zawsze jest nadzieja, świt, możliwość, aby zacząć od nowa, coś co spapraliśmy. Żadnej legendy i baśni polskiej nie znam. :-( Po prostu babcia mi tak mówiła, a ja jej uwierzyłam i zostało ze ze mną, chyba na zawsze. <3 Znaczy dowodów brak. xd 

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Czytam teraz "Mity słowiańskie", ale jestem w połowie książki i jak dotąd nic w niej o tęczy nie ma. Wikipedia powiada, że człowiek wciągnięty do nieba przez tęczę (?) mógł zostać płanetnikiem: https://bajka.umk.pl/slownik/lista-hasel/haslo/?id=140

Zasadniczo w mitach i baśniach tęczę wiąże się z wodą/deszczem (płanetnicy i azjatyckiego typu – sprowadzające deszcz – smoki, także węże, które są chtoniczne i powiązane z wodą), z przymierzem, mostem (łączy niebo i ziemię), łukiem (kształt).

Poza tym: nie wiem. Irlandzki koncept skrzata trafił do nas przez kulturę popularną, już przed Harrym Potterem. A do czego Ci to potrzebne?

 

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Do mostu Bifrost dodajcie most Sirat, który przekroczyć może tylko mężczyzna (muzułmanin) bez skazy.

Według Gen., 9.,13. Tęcza jest znakiem przymierza między bogiem a ziemią. Na tyle uniwersalne, że może się przydać w co drugim tekście.

Z tego, co pamiętam, Bifrost był również powiązany z Drogą Mleczną.

Tutaj też jest trochę o tęczy kulturze (głównie Wschodu) w kontekście niesławnej trasy w Mario Kart.

Bardzo Wam dziękuję za odpowiedzi.

 

@MordercaBezSerca:

Wierzono, że ten kto przejdzie pod łukiem tęczy zostanie odmieniony – stary stanie się młody, kobieta zamieni się w mężczyznę, dziecko w staruszkę itd. 

 

Nie znam żadnych bajek, ani legend słowiańskich, które mówiłyby o poszukiwaniu czegokolwiek na końcu tęczy. To chyba zachodni wymysł :]

Dziękuję Ci!

 

@Ajzan:

Motyw Bifrostu zdecydowanie jest nordycki i jeśli nawet “Mieszko był Wikingiem” to nie przetrwało. Natomiast Johny Bravo zawsze był moim idolem i najwyższym autorytetem w kwestii wyglądu i prostoty podejścia do wielu zagadnień.

YT obejrzałem :-)

 

@Asylum:

Ale garnek złota do realizacji każdego nowego początku raczej nie przeszkodzi. :-)

 

@Tarnina:

A do czego Ci to potrzebne?

Najpierw robiłem research do Baby Jagi, a potem się założyłem. Współczesne dzieci wierzą w skrzata, choć nie znają słowa leprechaun.

 

@AdamKB:

Most As-Sirat chyba nie ma nic wspólnego z tęczą, a jest ostry jak damasceński miecz i tylko modlitwy...

Znak przymierza z Noem nic nie mówi o tym, co jest na końcu tęczy i chyba to nie weszło do legend i baśni polskich. W każdym razie siedem przykazań Noego nie chodzi popkulturalnie w Polsce.

 

@Outta Sewer:

W Polsce na końcu tęczy są fundusze z KPO.

Nawet dzieci w to nie wierzą ;-)

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Współczesne dzieci wierzą w skrzata, choć nie znają słowa leprechaun.

Bo to irlandzkie słowo, w związku z czym a) nikt nie wie, jak to się wymawia i b) nie odpowiada polskiemu uchu (niektóre odpowiadają, ale nie to akurat). A skrzat jest swojski.

Kejkum, kejkum ;)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Most As-Sirat chyba nie ma nic wspólnego z tęczą, (...).

Wedle źródła informacji – “Słownik symboli” W. Kopalińskiego --- ma, bo jest, jak Bifrost, z tęczy zrobiony.

Inna sprawa, że w symbolologii panuje niekiepski bałagan.

Inna sprawa, że w symbolologii panuje niekiepski bałagan.

...

w symbolologii

 

...seriously?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

@AdamKB:

Most As-Sirāt zbudowany z tęczy?

Wikipedia (ang i ros) podaje tylko cytat, że jest cieńszy od włosa i ostrzejszy od noża, a pod nim goreją piekielne płomienie.

W Koranie rzeczonej konstrukcji drogowej nie ma, a hadis jest przytoczony w całości.

 

Muszę dotrzeć do tego słownika Kopalińskiego, do jego źródła, bo by mi się przydało. A jeśli most Chinvat (prekursor rzeczonego) okazałby się z tęczy, to byłoby już cudownie.

EDIT (znalazłem, cytat dosłowny):

Tęcza to także most Sirat, cienki jak włos, ostry jak brzytwa, który przekroczyć musi dusza muzułmanina, aby dostać się  do nieba, a nie spaść w przepaść ogni piekielnych, a więc wyobraża ostatnią, najsroższą próbę w drodze do wiecznego szczęścia (uczty, hurysy itp.),' jaką przejść może zwycięsko tylko mężczyzna bez skazy.

(błąd składu, znak stopy za przecinkiem, pochodzi z oryginału)

Wielkie dzięki!

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Hej

Czy leczenie którejś choroby (lub chociaż przyniesienie ulgi pacjentowi) wymaga, aby chory przebywał w wysokiej temperaturze? Na przykład w mocno nagrzanym pokoju.

Przy ospie zalecano wygrzewanie, żeby wysypało.

Lożanka bezprenumeratowa

Tylko nie Antek, proszę... Zanais, coś tam było przy reumatyzmie i bólach mięśni i stawów, ale skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą. Tutejsi rzadko tu bywają, więc może trzeba ich będzie szturchnąć na priv.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Antek xD Nie chcecie powtórki z lektur?

Hm, ospa i reumatyzm. Dobra, chyba się nie nada. Pokombinuję. Dzięki!

Krętek blady (bakteria wywołująca kiłę) jest dość mało odporny na gorączkę, w każdym razie próg śmierci od ugotowania ma odrobinę niższy niż człowiek, więc przed wynalezieniem salwarsanu próbowano leczyć w ten sposób. Sztucznie wywoływano hipertermię poprzez silne palenie w piecu i spowijanie pacjenta kocami, skarmianie go toksycznymi związkami rtęci, a wreszcie zakażanie zarodźcem malarii (Wagner-Jauregg dostał za to ostatnie Nobla – już 50 lat wcześniej u nas Chałubiński zauważył, że wczesne przejście “zimnicy” potrafi zatrzymać progresję kiły wrodzonej, ale wtedy jeszcze ani nie znano zarodźca, ani nie przyznawano Nobla).

W medycynie ludowej bywało też, że przy zakażeniach dolnych dróg oddechowych przykładano nieszczęśnikowi rozgrzaną cegłę do pleców, a czasem ponoć i całego wpychano do pieca, ale to już jeden znany pisarz opracował (jak wyżej).

Zanais, coś tam było przy reumatyzmie i bólach mięśni i stawów, ale skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą.

Przy chorobach zwyrodnieniowych stosuje się maści/żele rozgrzewające lub ciepłe kompresy, ale w medycynie ludowej (oprócz biczowania pokrzywami) poleca się na tego typu dolegliwości wizytę w saunie.

Leczenie kiły malarią wspomniał już Ślimak Zagłady.

W przypadku wychłodzenia organizmu też rozgrzewamy, ale to raczej delikatnie i powoli.

Kiedyś próbowano leczyć łysienie poprzez rozgrzewanie skalpu (bez skutku).

Dzięki wielkie, coś pokombinuję, aby dopasować do fabuły.

A stawianie baniek? Pamiętam, że to była pozycja obowiązkowa przy zapaleniu oskrzeli. Mocno grzało i trzeba było leżeć pod kilkoma kołdrami przez pół godziny, żeby to szklane ustrojstwo odpadło :D

kalumnieikomunaly.blogspot.com/

Potrzebuję jak najbardziej śliskiej podłogi w korytarzu na zapleczu lokalu. Co by pasowało? Oliwi się jakiś rodzaj podłogi? Ale któreś środki czyszczące sprawiają, że dany rodzaj powierzchni staje się śliski?

Mokre kafelki.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Kafelki mokre mydlinami.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Ok, dzięki. Było główną opcją, ale myślałem, że jest może coś bardziej śliskiego. Nie ma co zmyślać, zostają kafelki :)

Mnie wystarczyły ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Ja bym zwyczajnie olej rozlała ;)))

Przynoszę radość :)

Olej był w “Mistrzu i Małgorzacie”.

Babska logika rządzi!

Anet, ale to musi być efekt zwyczajnej sytuacji, a nie że ktoś zastawia pułapkę ;p

Przecież to jest właśnie zwyczajna sytuacja. Ale rozumiem, nie widziałeś mnie w kuchni po prostu ;)

Przynoszę radość :)

Anet jako Anuszka. Nie mogłam się powstrzymać.

http://altronapoleone.home.blog

Anet, mam przenieść akcję do Twojego domu? ;)

Ale jak to przenieść? To istnieją inne miejsca? ;)

Przynoszę radość :)

Tak, Anet. Często tworzymy uniwersa całkiem inne niż Twój dom. Mówimy na to “fantastyka”. ;-)

Babska logika rządzi!

Ależ skąd, to są po prostu nieodkryte komnaty w moim zamczysku ;))))))

Przynoszę radość :)

Finklo, skąd wiesz, że Anet nie mieszka ze smokami? XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Bo skąd smoki na Marsie? Tam za rzadka atmosfera, żeby skrzydła zadziałały, nie ma w niej tlenu, żeby mogły sobie coś spalić...

Babska logika rządzi!

A gdyby na Marsie ustawiono urządzenia generujące warunki wystarczające do istnienia smoków? Coś na progu terraformacji bardziej zaawansowanej. Powiedzmy, że zaginiona cywilizacja osiągnęła poziom rozwoju pozwalający na umieszczenie smoków na Marsie. Obecna cywilizacja nie jest w stanie umieścić nawet Łajki. Jestem ciekaw, czy to by przeszło.

 

@Finkla:

Lata na Marsie raz na kiedy coś takiego:

https://mars.nasa.gov/technology/helicopter/

Może smok też jakoś dałby radę?

 

Rozumiem problem energetyczny (oddychanie, spalanie), ale może biologia szanującego się smoka opiera się na magii i napędza go czysta nienawiść?

Przy okazji – to ekologiczne.

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Hmmm. Taki smok może i dałby radę, ale takiego smoka nigdy nie widziałam. ;-)

Babska logika rządzi!

może biologia szanującego się smoka opiera się na magii i napędza go czysta nienawiść

Protestuję przeciwko tej nienawiści jako sile napędowej szanującego się smoka!

http://altronapoleone.home.blog

(Wiecie, że offtopujecie?)

Proszę o wybaczenie, ale napęd smoka (biologia?) jest bardzo istotna merytorycznie dla każdego twórcy, ocierającego się o fantasy.

Nie, nie wiemy :-)

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Prawda, prawda. Smoki są na temat :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Hej.

Czy kojarzy ktoś jakieś wypowiedzi/wywiady z Frankiem Herbertem, w których poruszana byłaby tematyka inspiracji islamem/kulturą arabską w Diunie? Albo – to by było nawet lepsze – jakieś opracowania/artykuły analizujące inspiracje islamem w tejże książce?

A gdyby ktoś miał pod ręką materiały na temat islamskich/arabskich motywów w fantastyce i zechciał się podzielić, to stawiam piwo przy najbliższej okazji.

three goblins in a trench coat pretending to be a human

Ten artykuł akurat kojarzę, z linków tylko jeden się przydał :(

Ale dzięki!

three goblins in a trench coat pretending to be a human

Gravel, poszukam w JSTOR-rze, ale na pierwszy rzut oka nie ma aż tak wiele, niestety :(

 

(za to wrzuciło mi bardzo fajny artykuł o kefizat ha-derech, przeskakiwaniu drogi, w kabalistyce i magii żydowskiej)

ninedin.home.blog

ninedin, JSTOR przekopałam. Gdybym piła kielicha za każdym razem, kiedy uda mi się tam coś sensownego znaleźć, to chodziłabym trzeźwa xD

Za to wideo może się przydać, szukran! <3

three goblins in a trench coat pretending to be a human

Tu plik jest za paywallem, wiec nie miałem jak go przejrzeć.

Tu coś jest ale to nie artykuł naukowy.

Tu mamy czyjąś pracę dyplomową o przemocy religijnej w Diunie i Mesjaszu Diuny.

Tu związek tematyczny jest dość odległy, ale może znajdziesz coś użytecznego.

 

Nie znam się na temacie, więc artykuły wyszperane z googla, mam nadzieję, że któryś się przyda.

Dzięki, None!

three goblins in a trench coat pretending to be a human

Kurczę, gdzieś czytałam, że Przyprawa stanowiła analogię ropy naftowej, więc arabskie inspiracje weszły całkiem naturalnie, ale nie mogę sobie przypomnieć, gdzie to było. “The Road to Dune”?

Babska logika rządzi!

Dzięki, None!

No problemo.

Przy okazji, mała sztuczka, której może nie znasz. Przy szukaniu prac naukowych warto do wyszukiwania w google dodać “filetype: pdf”, będzie szukać tylko pdfów.

Przy szukaniu prac naukowych warto do wyszukiwania w google dodać “filetype: pdf”, będzie szukać tylko pdfów.

Sztuczkę znam. Problem polega na tym, że taki sobie temat licencjatu wybrałam, że żadnych prac naukowych nie ma ;P

three goblins in a trench coat pretending to be a human

Przypomniałam sobie jeszcze podcast Gom Jabbar, którego kiedyś słuchałam, lecz widzę, że wciąż jest prowadzony. 

https://www.loreparty.com/show/gom-jabbar/

 

a poniżej esej Anety Kliszcz "Symbolika wody w uniwersum Franka Herberta", str.191; ona z Krakowa, więc pewnie znasz:

Oblicza_wody_w_kulturze_red_Ł_Burkiewicz_P_Duchliński_J_Kucharski_Kraków_2014

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

1, 2, 3, 4, 5.

Nie zagwarantuję, że wszystkie będą użyteczne, dostęp do niektórych jest płatny lub dostępny tylko dla instytucji. 

Asylum, None, jesteście super <3

three goblins in a trench coat pretending to be a human

Która z planet Układu Słonecznego ma najbardziej toksyczną atmosferę?

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Dziwne pytanie, szczerze mówiąc. Merkury ma metale alkaliczne, ale ponieważ niewiele tej atmosfery, to i tak się człowiek upiecze (albo zamarznie), zanim to go zabije. Wenus ma głównie dwutlenek węgla (plus trochę tlenków siarki), ale z kolei ciśnienie 92 ziemskich atmosfer, co też zdąży sprasować delikwenta na placek, zanim się zatruje. Mars też głównie dwutlenek węgla, ciśnienie mizerne, ale jeśli chcesz wyrzucić kosmonautę na dwór, żeby się udusił, to chyba tylko tam. Gazowe olbrzymy to wodór plus hel pod wysokim ciśnieniem.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ma być przenośnia, więc warunki dodatkowe nie mają znaczenia. Wychodzi, że Wenus. A Jowisz nie ma tam też siarkowodorów i czegoś tam jeszcze?

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Trochę ma. Ale jeśli potrzebujesz tylko skojarzenia, to większość ludzi kojarzy z toksyczną atmosferą Wenus właśnie.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ok, dzięki :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Myślicie, że można się nabawić choroby wenerycznej od wdychania? ;-)

Babska logika rządzi!

Zależy, co się wdycha i w jakim towarzystwie :P (dowcip z cyklu “czy od kropli walerianowych można zajść w ciążę”)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

O, dzięki te krople walerianowe zaraz wykorzystam :)

Tylko powiedzcie mi jeszcze, jak w średniowieczu, czy też w tych okolicach określano zawał?

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Serca? Czy kopalni? Nie mam pojęcia. U Sienkiewicza Mahdi “zatchnął się własnym tłuszczem”, ale o medycynę pytaj Ślimaka.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Najlepiej jednak pytać lekarzy, ja interesuję się historią medycyny (chyba bardziej niż medycyną współczesną) tylko amatorsko. Zawał mięśnia sercowego w kontekście mniej więcej średniowiecznym? Nie raziłoby mnie określenie “atak serca” lub “udar piersiowy”, jeżeli ktoś obserwuje delikwenta i opowiada, co mu się stało. Jeżeli natomiast ktoś robi sekcję i próbuje ustalić przyczynę zgonu, Wikipedia podpowiada, że mógłby nazwać zmiany na przykład “nacieczeniem” lub “rozmiękaniem”.

A w średniowieczu sekcje nie były zakazane?

Babska logika rządzi!

A w średniowieczu sekcje nie były zakazane?

Nie, źródło:

https://contragentiles.pl/czytelnia/nauka-a-religia/trudne-przypadki-w-relacji-nauki-i-religii/jak-w-sredniowieczu-kosciol-rzekomo-zakazywal-sekcji-zwlok/

 

Najprawdopodobniej ten mit o średniowieczu jest dosyć późny, bo:

Andrew Dickson White, A History of Warfare of Science with Theology in Christendom, t. 2, D. Appleton and Company, New York 1896

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

O, ciekawe. Myślałam, że chodziło po prostu o kwestię profanacji zwłok i jakoś mi nie przyszło do głowy, żeby to zanalizować. Dzięki!

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Vesalius został potępiony przez inkwizycję, dlatego że przeprowadził sekcję zwłok kobiety, która – jak się okazało – wcale nie umarła

To znaczy, że... O cholera. O_O

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Nie umarła przed sekcją... potem, to co innego.

(You’re welcome.)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

To może również nie być takie proste. Artykuł https://www.jstor.org/stable/227357 jest niestety za libwallem, niemniej enwiki wydaje się go podsumowywać następująco:

Today, this assumption is generally considered to be without foundation[13] and is dismissed by modern biographers. It appears the story was spread by Hubert Languet, a diplomat under Emperor Charles V and then under the Prince of Orange, who claimed in 1565 that Vesalius had performed an autopsy on an aristocrat in Spain while the heart was still beating, leading to the Inquisition's condemning him to death. The story went on to claim that Philip II had the sentence commuted to a pilgrimage. That story re-surfaced several times, until it was more recently revised.

Poza tym Wesaliusz to już zdecydowanie bardziej renesans niż średniowiecze, a zresztą typowe “średniowieczne” fantasy często czerpie cechy z obydwu epok.

Irko, mam wrażenie, ale nie dam rady go dziś zweryfikować, że przytoczony przez Radka artykuł, ze strony otwarcie apologetycznej, może nie być do końca obiektywny i rzetelny, mimo że przytacza źródła, bo źródła można przytaczać wybiórczo. (Edit: zerknęłam na przypisy i zawartą w nich bibliografię – ta jest bardzo zdecydowanie tylko i wyłącznie z publikacji mocno apologetycznych i wydawanych przez specyficzne ośrodki, więc nie budzi mojego zaufania, nie ma tam żadnej poważnej pozycji).

Problem z sekcjami istniał w wielu krajach, gdzieniegdzie jeszcze w XIX w., więc musiały też istnieć jakieś przyczyny o charakterze prawno-ideowym. Mam trochę książek na temat, postaram się to sprawdzić, jak skończę pisać artykuł, który powinnam była odesłać wczoraj. Jakby co, kopnij mnie na privie.

 

PS. Do artykułu przywołanego przez Ślimaka powinnam dać radę dostać się przez uczelnię.

http://altronapoleone.home.blog

Serdecznie dziękuję za zaangażowanie :) Tylko teraz trochę się boję, że te poszukiwania zostaną Wam w pamięci i jak przeczytacie, do czego było mi to potrzebne, poczujecie się zirytowani :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Wiedza jest dobra, więc jeśli dzięki temu wreszcie zajrzę do paru książek i zweryfikuję sobie obiegowe przekonania, może mi się to przydać w przyszłości :)

http://altronapoleone.home.blog

Nie umarła przed sekcją... potem, to co innego.

Wiem. Dokładnie o to mi chodziło. (:

Podobno Aleksander Wielki mógł w ten sposób umrzeć. Powstała teoria, że ,,za pierwszym razem” tak naprawdę tylko zapadł w śpiączkę (po ukąszeniu przez insekta bodajże), ale nikt o tym nie wiedział, więc król został oddany w ręce balsamistów... i wtedy umarł już naprawdę.

(Źródło: artykuł ze starego numeru Focusa, który ciągle mam, ale nie chce mi się go teraz szukać.)

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

W średniowieczu każdy przypadek nagłego zgonu bez udziału czynników zewnętrznych określano jako apopleksję.

Co do samych dolegliwości bólowych, stosunkowo rzadko pojawia się w ówczesnym piśmiennictwie medycznym termin “cardialgia” odnoszący się do ogółu bólów w klatce piersiowej i górnej części brzucha (”cardia” to wpust żołądka) łączonych pierwotnie raczej z przełykiem i żołądkiem, który jednak ostatecznie da nazwę całej kardiologii. Zasadniczo jednak  objawy choroby wieńcowej zostały w sposób spójny opisane dopiero w drugiej połowie XVIIIw, jako “nowa i nieznana wcześniej choroba” przez Rougnona i Heberdena.

Apopleksja mi się bardzo podoba :) Dzięki!

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

W średniowieczu każdy przypadek nagłego zgonu bez udziału czynników zewnętrznych określano jako apopleksję.

Dzięki, Coboldzie, tak mi się wydawało, ale nie byłam pewna :) Mam wręcz wrażenie, że i dużo później “apopleksja” miała szerokie znaczenie.

http://altronapoleone.home.blog

@drakaina:

W sprawie sekcji zwłok – artykuł nieapologetyczny:

https://news.harvard.edu/gazette/story/2011/04/debunking-a-myth/

ale mniej źródeł i po angielsku. Napisane to samo :-)

 

@Ślimak Zagłady:

Ogólnie trzeba bardzo uważać na artykuły dotyczące średniowiecza sprzed 1980 roku. Bardzo często kopiują XVIII/XIX wieczne fantazje na temat.

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

O to chodzi w tym wątku. “Bo wszyscy to wiedzą” to nie jest uzasadnienie. To, co wszyscy “wiedzą” może się okazać wyssanym z palca propagandysty. Albo i nawet żartem. Ulubiona_emotka_Baila.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

A gdzie jest ten wątek “Bo wszyscy to wiedzą”, bo mi się nie znalazł?

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Radku, te dwa artykuły są radykalnie różne. Co więcej, ten pierwszy, apologetyczny, nie cytuje głównej, książkowej publikacji tej pani, tylko rozdział z książki popularnonaukowej, gdzie siłą rzeczy są skróty, a to jeszcze łatwiej wypreparować tak, żeby pasowało do tezy.

 

Z artykułu harvardzkiego absolutnie nie wynika to wszystko, co napisano w tym polskim. Kluczowe w nim jest to zdanie:

The interest in specifically women stemmed from a desire to understand the origins of life. As such, it was all sanctioned by the church.

Oprócz tego, o czym tu mowa, podejrzewałabym jeszcze jedno: po arystotelesowsku kościół średniowieczny widział w kobiecie istotę niższą, a więc dopuszczenie niecnych praktyk na jej ciele było mniejszym problemem. Spróbuję gdzieś dopaść książkę tej pani, choćby fragmentarycznie w google booksach i przejrzeć całość, jakie tam są wnioski.

Plus ona bada wyjściowo konkretną społeczność, dość specyficzną, nietypową. Florencja to poza tym jeden z głównych ośrodków ostrych sporów cesarsko-papieskich, co np. wspaniale widać w “Boskiej komedii” Dantego, która jest bardzo mocno polityczna. W książce pani Park (pod znamiennym tytułem: “Secrets of Women: Gender, Generation, and the Origins of Human Dissection”) zapewne jest opisana metodologia, a także zapewne są wnioski adekwatne do przedmiotu badań, a nie generalizujące.

 

Plus jest jeszcze jedno. Nawet jeśli istotnie nie było żadnej bulli wprost zakazującej sekcji jako takiej, to po pierwsze kwestia interpretacji tego, co przytacza ta apologetyczna strona, a po drugie Rzym może mówić swoje, a biskup czy proboszcz ma to w głębokim, co przecież widać nawet dziś w Polsce. Roma locuta causa finita wcale nie oznaczało, że wszyscy potulnie kładli uszy po sobie i słuchali. Na dodatek brak zakazu wprost nie oznacza jeszcze przyzwolenia. I tu tym bardziej wchodzą kwestie lokalne i właśnie interpretacji tego przytoczonego dokumentu.

Ta konkretna apologia jest na oko w duchu apologii inkwizycji. Tak, trzynastowieczne trybunały miały być sensowną opcją dla oskarżonych. Niemniej bardzo szybko zmieniły charakter, a na dodatek i tak w popularnym odbiorze funkcjonuje wyłącznie tzw. “hiszpańska” inkwizycja, której działalność (nie tylko w Hiszpanii w sensie tego, jak działała) kładzie się cieniem na dziejach całej instytucji, która przez krótki czas funkcjonowała poprawnie i z korzyścią dla wszystkich stron. I wyciąganie tej genezy i krótkiego czasu jako usprawiedliwienia jest po prostu demagogią.

Czy podobnie jest w kwestii sekcji – postaram się poszukać w rzetelnych publikacjach.

 

http://altronapoleone.home.blog

@drakaina:

Nie, nie cytuje, ale na pytanie:

A w średniowieczu sekcje nie były zakazane?

Odpowiada tak samo, że Nie.

 

Nie planuję weryfikować detalicznych twierdzeń żadnego z przedstawionych artykułów :-)

Zwłaszcza, że pracę tej pani z Harvardu musiałbym sobie kupić. O tych cytowanych w artykule bullach słyszałem już wcześniej, więc chyba tam specjalnie dużo błędów nie ma. Jeśli są, wskaż – zawsze pomocne.

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Radku, tu wychodzi jak na dłoni problem z przekonaniem, że humanistykę, w przeciwieństwie do np. fizyki, może zrozumieć każdy bez przygotowania metodologicznego, i wystarczy poguglać.

 

Nie, te wnioski nie są takie same w obu tekstach. W pierwszym, apologetycznym tekście, pominięto ważny element, że mianowicie traktat Vesaliusa był oparty na tym warunkowanym specyficzną ideologią zezwoleniu na sekcje ciał kobiet. Które to sekcje w założeniu nie miały celu medycznego i poszukiwały odpowiedzi na abstrakcyjne i źle postawione pytania. To jest taki paradoks, że coś, co ma na celu zupełnie co innego, przypadkiem pomaga nauce. To się zdarza.

Tekst pani z Harvardu (a także dostępne streszczenia czy recenzje jej książki) mówi o tym, że zbadała pewien specyficzny wycinek historii, który pokazuje, że sekcja ciał kobiet była dozwolona w szczególnych przypadkach i w szczególnych celach. To nie znaczy, że kościół zezwalał na sekcje en masse i dla celów medycznych. I ona tego nie pisze.

Sam Vesalius, co akurat łatwo znaleźć, badał głównie ciała skazańców, a o tym, że to było dopuszczane, “wiadomo”. Czyli jego przypadek akurat potwierdza tezę o zakazie, a przynajmniej społecznej interpretacji zapisu jako zakazu (a zapis istotnie na taką interpretację pozwala: “postanawiamy, kierując się dobrem ogólnoludzkim, że wszelkie zniekształcenia ciał ludzkich w sposób napełniający duszę grozą powinny być zaprzestane”, to wg tej apologetycznej, bo nie chce mi się ani nie mam teraz czasu szukać oryginału). Natomiast to, że Vesalius korzystał również z danych znajdujących się w opisach tych sekcji “świątobliwych” świadczy głównie o jego naukowej przenikliwości i być może wręcz sprycie, bo wykorzystał to, co dało się wykorzystać.

Natomiast tekst apologetyczny stawia sprawę tak: kościół nigdy nie zakazywał sekcji, a kto twierdzi inaczej, jest uprzedzonym wrogiem kościoła. I przytacza źródła od sasa do lasa, byle pasowały do tezy, pomija zaś elementy niewygodne, nawet z tez cytowanej uczonej.

 

I teraz wracając do punktu wyjścia, czyli pytania Irki. Odpowiedź wg tekstu apologetycznego może prowadzić do błędu rzeczowego w opowiadaniu, jeśli po prostu medycy prowadziliby sekcję. Tekst harvardzki natomiast pozwala znaleźć takie obejście, żeby jakaś scena była realistyczna. Oczywiście jeśli “sekcja” kobiety w celach religijno-filozoficznych wchodzi fabularnie w grę.

 

Pierwszą i podstawową rzeczą, jakiej uczy się na kierunkach historycznych, jest krytyka źródeł. I to jest ta zasadnicza różnica metodologiczna między tymi dwoma tekstami, oraz błąd w powszechnym mniemaniu, że humanistykę da się zrozumieć na podstawie googla.

http://altronapoleone.home.blog

Pierwszą i podstawową rzeczą, jakiej uczy się na kierunkach historycznych, jest krytyka źródeł.

Oczywiście! Jeśli znajdziesz źródło, które stwierdzi, że w średniowieczu sekcje zwłok były zakazane, bardzo poproszę. Chętnie się z nim zapoznam pod warunkiem, że korzystając ze swojego aparatu naukowego, uznasz je za wiarygodne.

 

Oczywiście jedno takie źródło (mówiące, że sekcje zwłok w średniowieczu były zakazane) przedstawiłem samodzielnie, ale ono właśnie jest niewiarygodne.

 

Pani Park z Harvardu napisała wyraźnie (o sekcji zwłok):

“If this is true, then where did the idea that is was prohibited come from?” It was a 19th century myth,” said Park, “like that before Christopher Columbus everyone thought the world was flat. People are absolutely wedded to a view that says ‘We are modern, and they were stupid.’ ”

 

Skąd się wziął pomysł, że była zabroniona? To był dziewiętnastowieczny mit, tak samo jak ten, że przed Kolumbem każdy uważał, że Ziemia jest płaska.

Ludzie są bardzo przywiązani do przekonania, że oni (ludzie w średniowieczu) byli głupi, a my jesteśmy nowocześni.

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Radku, to nie na tym polega, żeby znaleźć to źródło (tu niestety nie działa w stu procentach “metoda naukowa” polegająca na falsyfikacji itd., to zresztą  błąd różnych instytucji, że usiłują humanistykę wtłaczać w ramy “hard science” i jej metod). Kolejny błąd wynikający z tego samego błędnego założenia, że humanistykę da się zrozumieć z guglania. Książkę pani Park postaram się przeczytać, a angielski rozumiem, byłam przez lata dla chleba zawodową tłumaczką.

Tak, ona tak napisała czy powiedziała, ale ja w ramach krytyki również tego źródła widzę to jako retorykę tekstu popularnego. Bo, owszem, prawdopodobnie pod koniec XIX wieku powstał mit z tym zjawiskiem związany, podobnie jak w tym samym okresie powstawało wiele innych mitów: żydomasonerii i ogólnie spisków tajnych stowarzyszeń, czy teorii rasowych i tak dalej.

Natomiast kluczowe – np. dla tekstu Irki – nie jest, czy istniał konkretny dokument zakazujący. Tu na podstawie dostępnych chwilowo danych widziałabym clue problemu. Kluczowe jest natomiast to, że zakaz czy też “zakaz” (interpretacja) sprawił, że w praktyce bardzo długo sekcjonowano w celach medycznych wyłącznie ciała skazańców. Pytań jest sporo, np. jaka była dynamika zmian w tym względzie, np. związana z kwestiami wyznaniowymi? Co zmienił w tym względzie oświeceniowy racjonalizm i nurty ateistyczne? Czy np. w popularnym odbiorze to było tabu? Co głosili biskupi i zwykli księża, także w nieszczęsnym średniowieczu?

Książka pani Park jest o konkretnym zjawisku na ograniczonym terenie. Tak, jest to zjawisko, które do pewnego stopnia udowadnia, że mocna hipoteza o zakazie nie jest do utrzymania, ale nadal to nie są autopsje dokonywane w celach medycznych czy naukowych i ja bym np. z panią Park polemizowała w stawianiu tak mocnych hipotez przeciwko tym “mitom”. (Warto też pamiętać, że nawet na najlepszych rankingowo uczelniach ludzie się czasem mylą, np. w pewnej książce poświęconej teatrowi w monarchii habsburskiej, wydanej przez Oxford University Press, autorka nagminnie myli Galicję z Chorwacją, a i metodologicznie bywa różnie nawet w najwyżej punktowanych publikacjach, więc twierdzenia pani Park, jakkolwiek jej metodologia wygląda porządnie, nie są też ostateczną wyrocznią, to jest nadal interpretacja źródeł, z których wynika wyłącznie, że dopuszczano pewien typ procedury, bo usprawiedliwiano go pozanaukowo, religijnie. To nie jest dopuszczenie sekcji sensu largo, a o takim tu jednak mowa w tym wątku).

 

I nie imputuj mi, że uważam to, co napisałeś w ostatnim zdaniu, bo to nijak się nie ma do omawianego przypadku ani moich zastrzeżeń. W każdej epoce masz ludzi mądrych i głupich, wizjonerów wybiegających umysłowością poza ramy epoki oraz oszołomów usiłujących zawracać Wisłę kijem. Ich udział w życiu publicznym, a zatem i wpływ na ogólną świadomość i mentalność zależy po części od przepływu informacji, ale i od różnych uwarunkowań społecznych i politycznych (to już także w synchronii),  a w naszych czasach wysyp ludzi głupich w przestrzeni publicznej jest wręcz przerażający, i między innymi dlatego trzeba tym bardziej dbać o rzetelność metodologiczną oraz precyzję wypowiedzi.

 

Jak powiedziałam, poczytam to i owo, także postaram się dorwać książkę pani Park, ale chwilowo piszę własny artykuł i nie mogę się tym zająć w szczegółach.

http://altronapoleone.home.blog

Tłumaczyłem nie dla tylko Ciebie drakaino, ale również dla innych. Jesteśmy na portalu polskojęzycznym.

Tak, ona tak napisała czy powiedziała, ale ja w ramach krytyki również tego źródła widzę to jako retorykę tekstu popularnego. Bo, owszem, prawdopodobnie pod koniec XIX wieku powstał mit z tym zjawiskiem związany, podobnie jak w tym samym okresie powstawało wiele innych mitów: żydomasonerii i ogólnie spisków tajnych stowarzyszeń, czy teorii rasowych i tak dalej.

Zgadza się. Powiem więcej, pani Park powtórzyła konsensus naukowy mediewalistów, który również pokutuje w wikipedii. W wersji angielskiej brzmi to identycznie:

David Lindberg i Ronald Numbers, inni uczeni badający ten okres, twierdzili, że „było niewielu chrześcijańskich uczonych w średniowieczu, którzy nie uznawali kulistości (sferyczności) Ziemi, a nawet znali oni w przybliżeniu jej obwód”[357]. Innymi błędnymi przekonaniami są: „Kościół w średniowieczu zakazywał sekcji zwłok”.

I nie imputuj mi, że uważam to, co napisałeś w ostatnim zdaniu, bo to nijak się nie ma do omawianego przypadku ani moich zastrzeżeń.

Nic Ci nie imputuję, ostatnie zdanie było również tłumaczeniem pani Park. A ja uprzejmie proszę, żebyś mnie nie podejrzewała, że Ci imputuję, kiedy tłumaczę cytat.

Jestem jak najdalszy od mówienia komukolwiek co uważa, bądź powinien uważać.

 

 

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Przy szybkim przeglądzie Internetu udało mi się znaleźć następujący cytat:

While during this period the Church did not forbid human dissections in general, certain edicts were directed at specific practices. These included the Ecclesia Abhorret a Sanguine in 1163 by the Council of Tours and Pope Boniface VIII's command to terminate the practice of dismemberment of slain crusaders' bodies and boiling the parts to enable defleshing for return of their bones. Such proclamations were commonly misunderstood as a ban on all dissection of either living persons or cadavers (Rogers & Waldron, 1986), and progress in anatomical knowledge by human dissection did not thrive in that intellectual climate.

Arthur Aufderheide, The Scientific Study of Mummies, 2003

 

Tłumaczenie sobie daruję, zakładając, że większość czytających zna angielski w wystarczającym stopniu, a reszta skorzysta z DeepL.

Rozumiem oczywiście, że łatwość dostępu do źródeł w naukach humanistycznych jest zwodnicza, brak szerszego obeznania z tematem często wyklucza ich prawidłowe zrozumienie i interpretację. Mam jednak nadzieję, że w tym przypadku trafiłem na fragment, który celnie oddaje istotę problemu: nie da się wskazać konkretnego dokumentu, którym Kościół zakazywałby sekcji zwłok w późnym średniowieczu, istotnie przynajmniej w Italii dokonywano pojedynczych autopsji, niemniej klimat religijno-polityczny bardzo im nie sprzyjał.

Co do Wesaliusza, mniemam jednak, że przed-XX-wieczną fantazją na temat jest dokonanie przezeń wiwisekcji, a nie wskazany przeze mnie artykuł, który historyczność tego zdarzenia podważa.

Ślimaku, to obgotowywanie jest przywołane w apologetycznym artykule. Skądinąd np. u Habsburgów była (nie wiem, od kiedy, musiałabym sprawdzić) tradycja rozparcelowywania członków rodziny: większość chowano w krypcie kapucynów w Wiedniu, serca w kaplicy u augustianów tamże, a flaki w katedrze wiedeńskiej. Podobnie dość dawna była praktyka chowania serc znanych osób osobno (dlatego mamy w Warszawie serce Chopina, mimo że reszta została w Paryżu). Poszukam, od kiedy to się datuje i jakie bywały uzasadnienia. Tylko że to wszystko to są zachowania rytualne, a nie naukowe. A moim zdaniem to jest kluczowa różnica.

Jak już parę razy napisałam, mam kilka książek o traktowaniu śmierci i zmarłych w dawnych czasach oraz o historii medycyny. Zajrzę do nich, jak uporam się z własnym artykułem o jednej konkretnej miniaturze, a więc na totalnie odmienny temat XD

http://altronapoleone.home.blog

To jasne, nikomu tutaj nie musi się spieszyć, a na pewno nie Ślimakowi... Powodzenia z Twoją miniaturą! W każdym razie kluczowym fragmentem tego cytatu nie jest (moim skromnym zdaniem) ten o obgotowywaniu, tylko progress in anatomical knowledge by human dissection did not thrive in that intellectual climate.

Dość wyczerpująco kwestię stosunku średniowiecznego Kościoła Katolickiego (tak oficjalnie jak i w powszechnym odbiorze) do badań pośmiertnych wyjaśnia Rafael Mandressi w I tomie Historii ciała pod redakcją Vigarello (str 285-7).

Skrótowo: przywoływany w tym zakresie dekretał Bonifacego VIII “Detestande feritatis” z 1299 dotyczył w istocie zakazu praktyki rozczłonkowywania zwłok celem ułatwienia ich transportu. Część anatomów uznało, że rozciąga się on również na ich praktyki, co doprowadziło do istotnego zmniejszenia ilości sekcji, ale nie do ich penalizacji. Przykładowo Mondino de Liuzzi z Bolonii w 1316 otwarcie przyznawał się w swojej Anathomii do przeprowadzania badań zwłok, podobnie Guido da Vigevano w 1345r czy Guy de Chauliac (skądinąd duchowny i lekarz trzech awiniońskich papieży) w 1363r. Z drugiej strony inni anatomowie i chirurdzy (np. Henri de Mondeville) w tym samym okresie pisali, że do wykonania sekcji potrzebne jest specjalne zezwolenie Kościoła rzymskiego.

Wydaje się, że większe znaczenie od instytucjonalnego sprzeciwu mogły mieć w tym zakresie przeszkody kulturowe, choć i tu nauczanie Kościoła od Tertuliana po św. Augustyna głosiło, ze zrozumiałych skądinąd przyczyn, że integralność zwłok nie ma przełożenia na losy ciała po zmartwychwstaniu.

Z merytorycznego punktu widzenia ofkors, ale w tamtym pierwszym linku (”apologetycznym”) był przywołany tenże przykład z zakazem rozczłonkowywania i obgotowywania rycerzy celem łatwiejszego transportu do domu w kawałkach ;)

Skądinąd później po prostu wsadzano delikwenta do beczki jakiegoś akurat znajdującego się pod ręką napoju wyskokowego. Np. Nelson spod Trafalgaru podróżował w zalewie z rumu.

http://altronapoleone.home.blog

Np. Nelson spod Trafalgaru podróżował w zalewie z rumu.

Jestem w szoku, bo mnie uczyli, że brandy, czyli po naszemu w koniaku.

 

Naprędce znalezione źródła (brytyjskie):

https://www.atlasobscura.com/articles/the-scandalous-decision-to-pickle-admiral-horatio-nelson-in-brandy

http://www.drinkingcup.net/1805-battle-of-trafalgar-sees-nelson-embalmed-in-brandy/

 

Na końcu coś jakby relikwia:

https://www.dailymail.co.uk/news/article-7209033/Bottle-brandy-barrel-used-preserve-Admiral-Nelsons-body-Bristol-museum.html

Buteleczka brandy, w której było przewiezione ciało admirała.

 

Jakkolwiek postęp wiedzy polega na ciągłym podważaniu konsensusu naukowego, ale oczywiście w sposób uzasadniony :-)

 

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Potrzebuję rośliny, która w ciągu dwóch-trzech lat urośnie w spory krzak i ma kolce, ciernie. Istnieje coś takiego? Wygląd bez znaczenia.

Zdefiniuj “spory”. Pytanie też, jak bardzo uciążliwe mają być kolce/ciernie. Dużo zależy też od tego, jak duża była sadzonka – im większa, tym szybciej się rozrośnie.

Dzika róża będzie chyba najlepsza – ma roczny przyrost ok 60-100 cm, dorasta do 2-3 metrów i ma bardzo paskudne ciernie.

Inne propozycje:

Śliwa tarnina, roczny przyrost 30-100 cm, dorasta do 3 m, kolce liczne, drobne.

Ogniki przyrastają ok. 30 cm rocznie, dorastają do 3m wysokości, kolce liczne, drobne.

Dzikie (lub ogrodowe, ale kolczaste) maliny – nie rosną zbyt duże (zależnie od odmiany, 50 cm do 1,5 m), ale już w pierwszym roku osiągają pełną wysokość i szybko tworzą zarośla.

 

 

Dzięki, Reg, za link. Poczytałem o jakiejś zieleninie :P

Dzięki, None. Róża była moim pierwszym wyborem i pasuje idealnie.

Dość szybko rośnie bardzo niewdzięczna, bo trudna do wyplenienia, ostrężyna – dzika jeżyna – popielica, szaropopielata, nie czarna – leśna. Kwaśna, niesmaczna. Mnóstwo jej na polach i w rowach przydrożnych. Jest strasznym chwastem, mocno kłującym, choć to kolce nieduże, za to liczne, obłapia i kłuje wszystko, co napotka:

https://gotujmy.pl/co-wiemy-o-jezynach,artykuly-porady-artykul,18334.html

W moich stronach nazywa się te rośliny ostrężyny lub dziady. 

Pecunia non olet

U mnie ostrężyny. Uwielbiam

http://altronapoleone.home.blog

:) Ja jako dziecko jadłam często, ale kiedy poznałam smak oryginalnych, “szlachetnych”, leśnych jeżyn – już nie lubiłam. :) 

Pecunia non olet

U mnie się mówi ostręgi, a w zasadzie ostryngi (bo to Śląsk) :) I nie cierpię ich w lesie, kiedy na grzyby chodzę, bo potem mam całe spodnie poharatane.

Known some call is air am

Tak, one są potworne. Zawsze ręce człowiek miał do krwi poobdzierane. Mnóstwo kolców. 

Pecunia non olet

Mam pytanie przy szlifowaniu opka Nie pozwolę ci zgnić, które ma dość denną backstory dla bohaterki – ale też nie potrzebuje wybitnej. Niestety covid powstrzymał mnie przed wycieczką po XIX-wieczne niemieckie Harlequiny (J. Courths-Mahler), co by w zasadzie stanowiło dobry punkt wyjścia.

 

Założenia:

XIX wiek, około lat 20, przed okresem wypraw fundowanych przez państwo pruskie lub uniwersytety.

Najbliższy odpowiednik – wyprawa na własną rękę, szczegółowy pamiętnik, śmierć z powodu choroby w Turcji

Protestancki region ówczesnych Niemiec (jednego z wielu państw, wiem), dokładnie nie jest to istotne

Arystokracja prowincjonalna

Wdowa po uczonym albo amatorze, który przynajmniej zdołał zgromadzić wartościową wiedzę o Egipcie

 

Czy poniższa historia jest na tyle wiarygodna, że nie wybije czytelnika:

 

Kobieta miała męża i córkę, mąż zaciągnął długi na wyprawę do Egiptu, skąd wrócił ze zrujnowanym zdrowiem i w końcu zmarł. Ze względu na zadłużenie kobieta musiała opuścić majątek męża i trafiła do majątku i pod opiekę swojej rodziny (ciotka i wuj). Rodzina stawia sprawę jasno – łożymy na ciebie, ale masz wybić sobie z głowy głupie pomysłu, spalić te dziwne książki i wyjść znowu za mąż i zostać poważną panią domu.

facebook.com/tadzisiejszamlodziez

Z komórki: tak, ma. Jakby co, uderzaj na priv :)

http://altronapoleone.home.blog

Hejo hejo

 

Czy miałby ktoś do polecenia jakieś dobre źródła o podboju Icenów/Brytanii przez Rzymian? Niby już dużo poczytałem o tym w internecie, ale jakoś tak czułbym się pewniej mając jakąś solidną pozycję, stojącą za powieścią, którą chciałbym napisać. :P

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Czy miałby ktoś do polecenia jakieś dobre źródła o podboju Icenów/Brytanii przez Rzymian? Niby już dużo poczytałem o tym w internecie, ale jakoś tak czułbym się pewniej mając jakąś solidną pozycję, stojącą za powieścią, którą chciałbym napisać. :P

 

Kojarzę sprzed lat dość drobiazgowe zeszyty Oxfordzkie z serii “Tajemnice starożytnych cywilizacji” i ich “odcinki” o Rzymie. Warto także spojrzeć do dzieł Krawczuka. 

Pecunia non olet

Bruce ma rację. Krawczuk (który właśnie biedaczek umarł) pisał fajne biografie cesarzy, z których wielu podbijało Albion.

Lożanka bezprenumeratowa

Bellona w swej serii “Historyczne bitwy” wydała tomik “Brytania 55-54 p.n.e.”

O wartości merytorycznej się nie wypowiem, bo mam na półce ale nie czytałem jeszcze.

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Dzięki!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Jeśli jeszcze ktoś z Was znałby coś na temat powstania Boudyki i samego życia w Brytanii za okupacji rzymskiej, to byłbym wdzięczny!

Krawczuka to pewnie Neron byłby najbliższy, albo Klaudiusz. Ale to pewnie z perspektywy czysto imperialnej.

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Jeśli jeszcze ktoś z Was znałby coś na temat powstania Boudyki i samego życia w Brytanii za okupacji rzymskiej, to byłbym wdzięczny!

Niestety, nie wiem dokładnie. Na pewno w “podstawowym” niegdyś podręczniku akademickim o starożytnym Rzymie (”Historia starożytnego Rzymu” Jaczynowskiej) będzie podana bibliografia, również tych zagadnień. 

Aha, może jeszcze w “Historii Anglii” Zinsa. 

Pecunia non olet

Dziękuję, bruce! Sprawdzę ^^

No, chyba Baśniowiec z Epillicusem, Vanniim i Luciusem zaczyna mi się na poważnie cisnąć na paluszki i klawiaturę :D

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

laugh Powodzenia, pozdrawiam serdecznie. :)

Pecunia non olet

Dorzucę się jeszcze. Nie wiem, ile tła czy konkretów potrzebujesz? Zwycięska celtycka królowa, widziałam jej pomnik, miała nawet „proces” w 2021 w ramach akcji nauczania greki i łaciny, stąd ją poznałam.

„Boudica: Warrior Woman of Roman Britain”, Caitlin C. Gillespie, 

„Boudica: The Life of Britain’s Legendary Warrior”, Queen Vanessa Collingridge,

„Machina do zabijania. XIV Legion Nerona”,  Stephen Dando-Collins ( tłum. P.Dobrosielski)

Z tą ostatnią – Autor nie zamieszcza bibliografi, natomiast czyta się dobrze (nie mam jej), pierwszych też nie mam. Ze mnie abnegat historyczny. :-(

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Francja w latach 1799-1801.

 

 

Czy bohaterka mieszkająca na wsi będzie nosiła kapelusz na głowie, żeby uchronić się przed słońcem, czy powinnam użyć innego słowa?

www.facebook.com/mika.modrzynska

W tej kwestii to chyba Drakaina mogłaby się autorytatywnie wypowiedzieć, ale jeśli jakaś wiedza potrzebna ci na „już”, to rzuć okiem do zasobów biblioteki Gallica (nota bene – zbiory mają fenomenalne) i do biblioteki paryskiej.  Co prawda w pierwszej zalinkowałam ubiory plebejuszy miejskich, a w drugiej odzienie mieszkańców Królestwa Obojga Sycylii – czyli po 1816 – reprezentujących różne zawody i zajęcia, ale w tym i wieśniaków. Nie nadążali oni za modą tak, jak  „śmietanki różnych narodów”, więc stan można uznać za  aktualny dla przełomu XVIII i XIX wieku. Kapeluszy się raczej na głowach kobiet z ludu wówczas nie uświadczyło – nosiły czepce, frymuśnie upięte chusty itp. 

Czy jest na sali lekarz? :P

Mam dwa pytania. 1) Czy uraz głowy może spowodować wadę wymowy, konkretnie chodzi o jąkanie (na filmach tak bywa, ale wolę wiedzieć, jak jest w rzeczywistości)? 2) Jeśli tak, gdzie dokładnie trzeba sobie zrobić kuku, żeby do tego doszło?

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Dziękuję, w_baskerville! Research odwaliłam własny, ale obrazy i angielskie słowa nie są mi potrzebne. Mam jeden przeklęty kapelusik, absolutnie nieistotny, w jednym zdaniu, w jednej scenie, i bałam się, że trzasnęłam anachronizmem.  Skoro mówisz, że czepiec, to daję czepiec i mogę ruszać dalej, dziękuję :)

www.facebook.com/mika.modrzynska

Czy jest na sali lekarz? :P

Nie lekarz, ale może będę pomocny.

Na stronie (1,2,3,4) poświęconej jąkaniu możemy znaleźć uraz głowy jako jedną z przyczyn jąkania neurogennego.

Co do miejsca urazu – głowa będzie odpowiednia. ;)

W tym artykule piszą:

During the analysis of the data on the etiology of neurogenic stuttering, it was found that neurogenic stuttering cannot be exclusively associated with damage to a particular part of the brain, but may involve various neurological structures that are part of the neural network for fluent speech production (11). Neurological structures that may be involved include four lobes of both hemispheres, cerebellum, subcortical white matter, basal ganglia, thalamus, and brainstem (12). Research shows that the left hemisphere of the brain is more commonly affected (6).

Czyli, po naszemu, jąkanie neurogenne może być skutkiem różnych części mózgu, więc jak by bohater po tej głowie nie oberwał, szanse są.

Dzięki, None! :)

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Re: kapelusze i francuska wieś. Nie ma jednego nakrycia głowy, które nosiłyby wieśniaczki, jest to zależne od regionu i bardzo zróżnicowane. Ergo czepiec teoretycznie też może być niepoprawny.

http://altronapoleone.home.blog

A jakiego słowa ty byś użyła, drakaino? Bohaterka pochodzi z północy, okolice Le Havre. Mieszkała na wsi, ale nie była biedna.

www.facebook.com/mika.modrzynska

Czy miejsce, gdzie podczas meczu piłkarskiego siedzi trener, jakoś się nazywa? Zdaje się, że ławka rezerwowych jest tuż obok, ale to nie to samo.

Babska logika rządzi!

Nikt? No to może podpowiecie, w jaki nieuczciwy sposób można uzyskać rzut z autu? Czy kopnięcie piłki w zawodnika drugiej drużyny tak, żeby się od niego odbiła i wypadła poza boisko, jest nieuczciwe i zakazane? Jakieś inne sposoby?

Babska logika rządzi!

No więc jest ławka trenerska, Finklo. A kopnięcie piłki w sposób, który opisujesz, to standardowa taktyka walki przy linii, jest nader często wykorzystywana.

Known some call is air am

Dzięki. :-)

A czy takie kopnięcie jest uczciwe? Jeśli sędzia to zobaczy, to jakoś zareaguje, czy to absolutnie normalna taktyka, jak zagranie po palcach bloku w siatkówce? Czy to się jakoś nazywa?

A jeśli uczciwe, to czy znasz jakiś nieuczciwy sposób?

Babska logika rządzi!

Normalna taktyka.

Nieuczciwie wywalczyć aut? Chyba się nie da.

Sędzia może tylko nie zauważyć, ale to już nie kwestia uczciwości.

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Ech, niszczycie mi koncepcję. No nic, jakoś to obejdę.

Dzięki, Panowie. :-)

Babska logika rządzi!

Zamiast autu wybierz faul. Ten da się zdobyć nieuczciwie ;)

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Mam taką sytuację:  rozpętała się straszliwa burza: deszcz leci z nieba wodospadem, wiatr zacina i zrzuca z drzew gałęzie. Bohaterka ma mały ogródek warzywny (kapusta, ziemniaki, marchew etc.) z warzywami gotowymi do zebrania, a czego jeszcze nie zrobiła. Pytanie jakich zniszczeń się spodziewać i czy plony będą do odratowania? Na razie zakładam, że nie będą, dlatego bohaterka-czarodziejka decyduje się wyjść na zewnątrz, żeby nałożyć zaklęcie ochronne zanim będzie za późno.

Ziemniakom nic nie będzie, tak samo jak marchwii i innym warzywom, dorastającym w ziemi, no, chyba, że są dopiero w fazie wzrastania. Kapustę stłucze.

Known some call is air am

A co jak powstaną wielkie kałuże, albo wymyje glebę?

Warzywa okopowe (marchew, ziemniaki) są bezpieczne. O ile całkiem dosłownie nie wymyje ich razem z gruntem, to nic im nie będzie – skoro są gotowe do zbioru, to można je wyciągnąć choćby i z bajora, nawet jeśli sama roślina nie przeżyje. Bardziej wrażliwe będą warzywa takie jak pomidory czy papryka, które łatwo się łamią.

Dziękuję. Teraz tylko znaleźć informacje, jakie warzywa uprawiano i owoce uprawiano we wczesnośredniowiecznej Skandynawii albo olać realizm, bo akcja ma miejsce w Asgardzie a tam mają złote jabłka.

Po bardzo pobieżnych poszukiwaniach – brukiew, rzepa i kapusta. Ale należy to zweryfikować.

O ile nie będzie powodzi i/lub gradobicia, większość plonu da się zebrać. Gorzej może być z przechowywaniem.

 

Co do składu gatunkowego: wszelkie kapustne, w tym jarmuż (Szkoci i Skandynawowie tradycyjnie robią z niego zupę – teraz dodają też kartofle, ale w Średniowieczu ich nie mieli) i brukiew (podobno wyhodowana w Skandynawii pod koniec Średniowiecza); cebula, czosnek, pasternak (i, być może, marchew), groch. Arcydzięgiel i koperek powinny tam urosnąć i do dziś są popularne (koperek "lubi się" z kapustnymi). Mogli znać skorzonerę i komosę (https://pl.wikipedia.org/wiki/Komosa_strza%C5%82kowata). Buraki pochodzą z południa Europy, więc sprawdź. Wiele warzyw kiedyś uprawianych dziś wyszło z mody – nie musisz się ograniczać do tego, co sama jadłaś.

 

Z owoców: borówka brusznica, głóg – dobry na żywopłot, tekszla (Rubus arcticus) – nadal bardzo popularna; może jeżyny, może poziomki; jabłka, może gruszki. Ale pamiętaj, że wtedy jabłka były małe i kwaśne, bardziej jak "rajskie jabłuszka". Orzechy laskowe, ale niewiele – one już u nas słabo owocują, co dopiero w Skandynawii.

 

Czego nie mieli: pomidorów, papryki, ziemniaków, czyli kartofelków, dyń i cukinii, fasoli – to wszystko pochodzi z Ameryki. Ogórków i melonów, bakłażanów – za zimno, za mało światła. Nie jestem pewna, czy bób nie miałby tam za ciemno i za zimno, ale może nie. Truskawek na pewno nie, to świeży wynalazek. Oczywiście wszystkich owoców południowych.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Co robi kruk poza krakaniem? Czy można napisać w kontekście kruka, że gwizdał albo “śpiewał” (jak to ptaki mają w zwyczaju)?

Ponoć umieją naśladować dźwięki. A już w fanstasy, to mogą jechać wierszem;)

Lożanka bezprenumeratowa

„Odzywa się nisko, chrapliwie, głęboko. To serie po 5-7 kraknięć z przerwą pomiędzy nimi. Im niższy ton, tym starszy ptak. Młode kruki mają zdecydowanie wyższe kraknięcia”.

Myślę że kruk może też  krukać, a także skrzeczeć. Nie wydaje mi się, aby mógł gwizdać, jednak nie wykluczam, że wydawane przezeń dźwięki, ktoś mógłby nazwać śpiewem. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

W sumie, sklejając wasze odpowiedzi, może z tego wyjść kruk naśladujący śpiew. Dziękuję! :)

Bardzo proszę. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Hej, mam zagwozdkę. Przygotowuję opowiadanie z pogranicza cyberpunka i zastanawiam się, jak określić nazwę hologramu, ale jako przedmiotu. W sensie chodzi mi o to, by można było przenosić takie holograficzne zdjęcie na dysku / płytce. Chwycić, schować do kieszeni itd. jak telefon albo kartę bankomatową.

Czy mogę nazwać to po prostu “płytką holograficzną”?

Z góry dziękuję za pomoc ^^

 

tegarsini pu taheerni tvaernnat

Myślę, że jak nazwiesz, tak będzie dobrze. To Twój świat.

Babska logika rządzi!

Ja miałem holosześcian :) Jak wspomniała Finkla – to Twój Świat, nazywaj rzeczy jak chcesz. Holo? Holodeck? Holostick, holopen, holodrive, holopad. Możliwości masz wiele :) 

Known some call is air am

Stn, znalazłam jeszcze taki filmik: https://www.youtube.com/watch?v=EP1OFTglr9o One dużo potrafią...

Ermirie, nazwać możesz wszystko po swojemu, bo to Twój świat – ale często łatwiej (z punktu widzenia zrozumiałości, chociażby) się oprzeć na tym, co mamy w naszym. Hologram zasadniczo przedmiotem nie jest – ale nie jest nim też obraz (w sensie optycznym). A nazywamy obrazami fizyczne nośniki, więc nawet “hologram” mógłby być. “Płytka holograficzna” jest zdecydowanie bardziej jednoznaczna i mnie się podoba, ale ludzie mają skłonność do skracania nazw, zwłaszcza często używanych, więc pewnie zgrabniej będzie to nazwać, powiedzmy, “holo”. Zwłaszcza, że są precedensy w SF.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Finkla, Outta Sewer, Tarnina – ufff, OK, to mnie uspokoiło :D

Dziękuję Wam bardzo za pomoc :)

tegarsini pu taheerni tvaernnat

heart

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

@Tarnina, nie tylko kruki tak małpują ;)

https://www.youtube.com/watch?v=Z8ZU04U-xAo

Ha, ha, niezłe XD ale pytałeś o kruki. A to sprytne ptaszyny są :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Czy osoba trafiona odpowiednią dawką z paralizatora, upadając na ziemię, będzie od początku słyszała wszystko, co do niej mówią? Czy przez ten szok wywołany paralizatorem, nie jest to możliwe?

 

Może ktoś się zna. :) Bo co szukam, to piszą o tym szoku, oszołomieniu itd., ale na ile to się wyklucza z wyraźnym słyszeniem i normalnym myśleniem?

Yyy... wątpię. Znaczy, nie jest to temat, który chciałabym guglać, ale skoro paralizator robi burzę w nerwach, to chyba nie będzie, chociaż niby to są nerwy ruchowe, nie czuciowe, ale skąd paralizator ma wiedzieć, które są które?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

No jak szukałam, to wszystko zależy od stopnia użycia:

”1 sekunda – krótki wstrząs, szok, strach, krótki skurcz mięśni;

1-3 sekundy – oszołomienie, upadek, lekki ból w mięśniach (...) 

3-5 sekund – paraliż mięśni, konwulsje, utrata orientacji”.

(Źródło: https://skuteczna-samoobrona.pl/paralizatory/dzialanie-paralizatora/)

 

Ale nie mogę się dokopać do tego, czy przy tak krótkim użyciu możliwe jest właśnie słyszenie, co ktoś mówi. Czy może zależy od osoby? Bo wymieniony jest strach, ale czy to strach wbrew człowiekowi jako reakcja fizjologiczna, czy też po prostu różnie już ludzie reagują. 

 

Hmm. Czy jest na sali lekarz?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Czy osoba trafiona odpowiednią dawką z paralizatora, upadając na ziemię, będzie od początku słyszała wszystko, co do niej mówią? Czy przez ten szok wywołany paralizatorem, nie jest to możliwe?

Jak zawsze, to zależy. W tym również od tego, co przez to rozumiesz.

Paralizator nie powinien wpływać na ośrodkowy układ nerwowy, więc nie wywoła głuchoty ani nic w tym rodzaju. Ale potraktowana nim osoba przeżywa duży szok. Nie ma więc mechanicznych przeszkód, żeby słyszała, co się do niej mówi, ale prawdopodobnie nie zdoła się na tym skupić.

Można to porównać do mówienia do osoby, która uderzyła się właśnie młotkiem w palec – dźwięk do niej dociera, ale jej świadomość jest zbyt zajęta innymi bodźcami (a w przypadku porażenia paralizatorem jest tych bodźców dużo i to o dużym nasileniu), żeby zajmować się przetwarzaniem informacji. Jednak po kilku sekundach, kiedy najgorsze minie, jej zdolności poznawcze powinny wrócić do normy.

None – bardzo Ci dziękuję za dokladną odpowiedź. :) Dodam we fragmencie, że na początku nie docierało do bohatera, co mówi druga osoba. A później już usłyszy, kiedy ten pierwszy szok minie. Bo właśnie czytałam, że paraliż potrafi potrwać kilka minut, więc w tym czasie coś już powoli dotrze. 

Uff, kamień z serca! :) Scena napisana i wiadomo, że usuwanie byłoby dość bolesne. 

Dodam we fragmencie, że na początku nie docierało do bohatera, co mówi druga osoba. A później już usłyszy, kiedy ten pierwszy szok minie. Bo właśnie czytałam, że paraliż potrafi potrwać kilka minut, więc w tym czasie coś już powoli dotrze. 

Pamiętaj tylko, że ten “paraliż” wynika właśnie z porażenia nerwów, więc problem ze skupieniem uwagi może się utrzymywać – to nie tak, że leżymy sobie spokojnie, tyle że nieruchomo, ból może trwać. Ale oczywiście kiedy minie pierwszy szok, coś tam powinno już docierać – o ile twoja postać nie ma zapamiętać czegoś mega dokładnie, nikt nie powinien się czepiać. No i dużo zależy od tego,  jak bardzo realistyczną konwencję przyjmujesz. 

Dzięki, będę pamiętać, chyba poprawię scenę według wskazówek. Bohater nie musi wszystkiego zapamiętać, może nawet niech niektóre słowa będą poza świadomością. Można przerobić trochę. 

Konwencja sf postapo, może sam paralizator też nie jest już modelem idealnym z naszych czasów, więc chyba po przerobieniu nie powinno być problemów. 

Dziękuję. :) 

W dużej, średniowiecznej karczmie z licznym personelem, jak nazwać osobę (dziewczynę) obsługującą salę/ roznoszącą trunki i napoje?

W dużej, średniowiecznej karczmie z licznym personelem

 

Ekhm. Posługaczka, dziewka służebna/karczemna.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dziękuję. ^^

Jeszcze nie wiem, czy coś się z tego wykluje, ale szukam informacji o prawosławnym folklorze, zwłaszcza na Bałkanach. Ktoś zna jakieś sensowne książki na ten temat (względnie inne źródła, ale wolałbym książki)?

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Uderz do fmsduvala, często pisze opka z elementami folkloru bałkańskiego, może ma coś do polecenia.

Dzięki, zapytam.

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

  1. Szanowni Koledzy i Koleżanki, forumowi lekarze i tym podobni. Mam pytanie: ile prawdy jest w popularnej internetowej mądrości, że jak komuś otworzysz tętnicę szyjną, to się wykrwawi w parę minut i w zasadzie nie bardzo będzie go szansa ratować? Zwłaszcza w kontekście “świat z technologią i medycyną na poziomie naszego plus minus XVI-XVII wieku”? Nie zamierzam nikogo mordować, natomiast mój bohater rozważa zadanie w ten sposób coup de grâce pewnemu więźniowi skazanemu na wybitnie nieprzyjemną śmierć, a wie, że będzie miał na to bardzo krótki moment, zanim ktoś zauważy, co on planuje. Alternatywnie – jakie inne metody mógłby rozważać?

     

  2. Jeżeli człowiek (trzydziestoletni, zdrowy) jest, w umiarkowanym klimacie, pozbawiony przez trzy dni jedzenia i wody, to czy jest w stanie jeszcze funkcjonować, czy faktycznie umrze z odwodnienia? Rozważam zamknięcie bohatera na trzy dni w miejscu, gdzie nikt go nie może znaleźć, a chciałabym, żeby po wyjściu stamtąd był zmaltretowany, ale żywy – innymi słowy, czy mam wspomnieć o tym, że jednak do jakiejś wody miał dostęp?

     

  3. Ostatnie pytanie jest dla mnie najtrudniejsze, najbardziej chyba prośbę o pomoc kieruję tu do osób z wiedzą z geografii / żeglugi? Setting fantasy. Mamy wyspę, zamieszkaną przez ludzi, rozmiarów mniej więcej Krety. Cywilizacja typu XV-XVI wiek na Zachodzie. Dochodzi do (nad)naturalnej katastrofy, w rodzaju solidnego trzęsienia ziemi z atrakcjami typu tsunami itede. Może być dowolnie silne, bo nie jest wykluczone, że doprowadziła do tego jakaś okołomagiczna siła. Przed tą katastrofą to była nieco oddalona od centrów tamtejszej cywilizacji, ale mająca z nimi kontakty handlowe kultura. Teraz chciałabym im te kontakty, i zwłaszcza (!) podróże i wymianę ludzi, mocno utrudnić. Rozważałam:

    – zmiany linii brzegowej, znacząco utrudniające przybicie do brzegów, i eliminację większości portów

    – zmiany w ukształtowaniu dna morskiego, wpływające na to, że np. większe statki nie bardzo mają jak tam dopłynąć?

    – ewentualnie coś innego, ale co? Może być rozwiązanie z gatunku fantastycznych :)

     

    Z góry dziękuję :)

ninedin.home.blog

1) Człowiek z całkowicie przeciętą tętnicą szyjną wspólną wykrwawia się przez około pół minuty (do momentu nieodwracalnej utraty przytomności oraz osłabnięcia spektakularnego upływu krwi). Nawet współcześnie ratunek jest bardzo mało prawdopodobny, historycznie (przed rozwojem chirurgii naczyniowej) wprost niemożliwy.

W przypadku, gdy tętnica szyjna jest przecięta częściowo, strumień krwi również jest bardzo intensywny i tryska daleko, niemniej czasu do wykrwawienia jest więcej, a ranny może chodzić i mówić (lub raczej wrzeszczeć bez artykulacji) przynajmniej przez kilkanaście sekund. Zwykle do ocalenia takiego delikwenta również potrzeba nowoczesnych metod chirurgicznych, niemniej przy niewielkiej penetracji do światła tętnicy długotrwały i stanowczy ucisk może pozwolić na wytworzenie skrzepu.

Nie wiem, na ile prawdopodobne jest zadanie skutecznego pchnięcia w tętnicę szyjną w opisanej sytuacji, na ten temat brakuje mi wiedzy. Wydaje mi się, że wymagałoby znacznej orientacji anatomicznej, a obrona mięśniowa jest instynktowna i dość silna. Historycznie, coup de grâce sztyletem zadawano raczej między żebra (z lewej strony blisko mostka) lub w gardło na wprost, niemniej obydwa sposoby wiążą się z pewnym ryzykiem, że śmierć będzie wolniejsza i bolesna. W bardzo rzadkich przypadkach, nawet w realiach wczesnonowożytnych, rana może nie okazać się śmiertelna.

Dla osoby znającej nieco anatomii dość łatwa do całkowitego przecięcia, przy kooperacji osoby poddawanej eutanazji, byłaby tętnica udowa. Można przy tym symulować obmacywanie, aby nie wzbudzić od razu podejrzeń (zależnie od realiów, być może “Twój bohater” i “pewien więzień” powinni być różnych płci). Jeżeli jednak tętnica zostanie uszkodzona tylko częściowo, opanowanie krwotoku uciskiem będzie dużo łatwiejsze.

 

2) Zdrowy człowiek pozbawiony wody może umrzeć w ciągu 72 godzin (a w upale nawet szybciej), zwykle jednak trwa to 100–150 godzin. Wiele zależy od indywidualnych predyspozycji. Na pewno spodziewałbym się, że po trzech dniach będzie miał okropny ból głowy, kurcze mięśni i trudno będzie się z nim dogadać. Zawsze możesz wspomnieć, że zlizywał wilgoć ze ścian.

 

3) Epidemia jest znakomitym sposobem, aby utrudnić kontakty, a zwłaszcza (!) podróże i wymianę ludzi. Wystąpienie epidemii po trzęsieniu ziemi z tsunami jest całkiem możliwe, zarówno za sprawą sił nadprzyrodzonych, jak i w pełni naturalnie.

Teraz chciałabym im te kontakty, i zwłaszcza (!) podróże i wymianę ludzi, mocno utrudnić.

https://en.wikipedia.org/wiki/Minoan_eruption

 

Zauważ dziurę wyrwaną w środku wyspy przez wulkan.

Jeśli dobrze rozwalisz wyspę, to skutki mogą być globalne – zmiana klimatu dotknie tamtą cywilizację, która będzie miała własne problemy: zboże wyprzeje, mróz chwyci w lipcu, takie rzeczy.

Poza tym – trzeba szczególnego typu człowieka, żeby popłynąć tam, gdzie coś za ludzkiej pamięci (zwłaszcza pamięci tego człowieka) tak solidnie wyleciało w powietrze.

Co prawda, jeśli coś porządnie wyleciało w powietrze, to już tam raczej ludzi nie ma... a ci, którzy są, nie doczekają się gości (albo ratunku), bo nikt nie wierzy, że są.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

@Tarnina

No właśnie z tej sytuacji na obrazku powyżej wzięła mi się ogólna idea tego świata :)

 

Założenie jest takie: mam bohatera, który tam przypłynął niedługo przez katastrofą i został. Miałam zasadniczą ideę taką, że tzw. miejscowi, którzy przetrwali, nie bardzo chcą go wypuścić (ku czemu mają religijno-dziwne powody) i chciałam mu maksymalnie utrudnić ewentualną ucieczkę.

 

Bardzo ci dziękuję, pomogłaś mi ustawić sobie pewne rzeczy, które będą jeszcze wymagać doprecyzowania.

ninedin.home.blog

Był jeszcze przypadek Krakatau, ale tam to nikt nie przeżył, bo huknęło o wiele za mocno :)

Known some call is air am

Ha, nie wiem, jak słabo musi huknąć, żeby ktoś przeżył, ale jednak było słychać z daleka :)

Patrzę sobie na tę Wikipedię o zimach wulkanicznych i latach bez lata i widzę na przykład takie coś: https://en.wikipedia.org/wiki/Volcanic_winter_of_536 Napisali, że jest w rzymskich źródłach (list 25 Kasjodora, Prokop z Cezarei), więc pewnie znajdziesz jakieś fajne opisy, które Ci będą pasowały. Chociaż wygląda na to, że do porządnej zimy wulkanicznej potrzeba kilku wulkanów w krótkich odstępach, a najlepiej, żeby jeszcze było minimum słoneczne. Ale jeśli ta druga kultura jest w miarę blisko...

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

@ninedin – a coś bliższego ludziom, na przykładzie “Ludów Morza”? W efekcie magiczno-naturalnej katastrofy podziało się coś złego z lądem, ale problemy dopiero nadeszły z uciekinierami. Część starych osad/miast/wysepek stała się niezdatna do życia, więc ich mieszkańcy uciekli, ale spowodowało to załamanie się pozostałych centrów, które po prostu “zniknęły” w mrokach historii.

 

Ewentualnie zrób to, co odwalili Majowie – tak bardzo wyjałowili ziemie wokół swoich miast, że ich cywilizacja się po prostu zapadła, a ludzie z wielkich miast pouciekali w głuszę.

Oglądałem jakiś dokumentalny, gdzie historyk powiedział, że wiele lat później mieszkańcy wiosek próbowali wskrzesić kulturę swoich pradziadków... ale zapomnieli ich pisma. Więc jak wydobywali kamienie świątynne (kolumny, posągi itp.) i przenosili do swoich nowych miast, to zdarzało im się... ustawiać je do góry nogami :)

 

Ewentualnie pierdyknij tam meteorem i masz problem kilku trzęsień ziemi oraz kilku wybuchów wulkanów rozwiązany. ;)

Wystarczyłoby pewnie pierdyknięcie i spalenie w wyższych warstwach atmosfery, co by jednak dać szansę kilku nieszczęśnikom takie doświadczenie przeżyć i potem opowiedzieć następnym pokoleniom.

 

podziało się coś złego z lądem

Ewentualnie zrób to, co odwalili Majowie – tak bardzo wyjałowili ziemie wokół swoich miast, że ich cywilizacja się po prostu zapadła, a ludzie z wielkich miast pouciekali w głuszę.

W sumie nie wiadomo, dlaczego pouciekali. Słyszałam różne hipotezy, włącznie z fiskalną.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Czy ktoś wie może, jak się nazywa bóstwo (jeżeli takie jest i jest to bóstwo) kłamstwa/przewrotności/fałszu w Hinduizmie?

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Kojarzę jakąś boginię-czaplę, która miała podobną sferę działania. Jak dojdę do domu, to sprawdzę.

 

EDIT: Nie czapla, tylko żuraw, heh. Bagala, imię nawet przetłumaczone jako ,,Oszustka”. Ponadto:

(...) włada morderstwami, czarną magią, trucizną, przeczuciem śmierci bliskich. Podżega ludzi do tortur.

Ewentualnie Mara, demon, który powstrzymuje ludzi przed poznaniem prawdy o rzeczywistości i oświecenia, ale to raczej tradycja buddyjska.

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Okej, też mam pytanie:

Chcę kogoś potrącić samochodem (tzn. zesłać na niego takie nieszczęście w opowiadaniu), tak żeby przeżył, zachował przytomność, ale był na jakiś czas wyłączony z akcji. Myślałem o złamaniu. Da się w takiej sytuacji odhaczyć wszystkie powyższe punkty naraz?

Z góry przepraszam za własne nieogarnięcie, ale jak dotąd na szczęście nigdy niczego nie złamałem ani nie wpadłem pod samochód...

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Nie jestem wprawdzie lekarzem, ale z doswiadczenia wiem, ze da się tak. Powiem więcej, często ludzie przychodzą do szpitala po kilku dniach od wypadku i się okazuje, że jest złamana jakąś konczyna;)

„Pokój bez książek jest jak ciało bez duszy”

To jest kwestia adrenaliny – jak się trzęsiesz z nerwów, możesz nie zauważyć, że coś się złamało. Zresztą – ja złamałam kiedyś paliczek (w stopie) na schodach w domu i dopiero następnego ranka się z tatką połapaliśmy, że ta noga coś spuchnięta. Bolało, ale jakoś... abstrakcyjnie.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Da się pewnie. Samochód mnie nie potrącił, ale zdarzyło mi się skręcić kostkę w trakcie gry w kosza i dopiero po meczu, kiedy wsiadłem do samochodu, kostka zaczęła puchnąć i boleć. Tak jak pisze Tarnina – adrenalina robi swoje.

Known some call is air am

Chcę kogoś potrącić samochodem (tzn. zesłać na niego takie nieszczęście w opowiadaniu), tak żeby przeżył, zachował przytomność, ale był na jakiś czas wyłączony z akcji.

Po wypadku komunikacyjnym może dojść do wstrząśnienia mózgu, który na chwilę wyłączy delikwenta, wywoła u niego najpewniej niepamięć wsteczną, ale potem względnie normalnie mógłby funkcjonować, choć początkowo w pewnym oszołomieniu.

Złamanie to przede wszystkim duży ból, trudności z poruszaniem złamaną kończyną, niektóre złamania mogą być wręcz śmiertelne (po złamaniu kości udowej można się wykrwawić). Natomiast wszystko należy podzielić przez dwa a nawet więcej, ze względu, o którym wspomina Tarnina – adrenalina.

Powodzenia :)

Hm, tego o adrenalinie nie wiedziałem, może się przydać. Wstrząs mózgu jakoś do mnie nie przemawia, ale się zastanowię.

Dzięki wszystkim!

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Hejo,

 

piszę opowiadanie, gdzie główny bohater musi kogoś uśpić, ale absolutnie się na tym nie zna i nie ma możliwości z nikim się skonsultować, podaje więc leki zgodnie z tym, co wyczytał w instrukcjach i bazach wiedzy.

Chciałbym żeby to trochę obróciło się przeciw niemu, więc moje pytanie brzmi: jakie mogą być nieletalne konsekwencje złego dobrania rodzaju i dawki leków nasennych?

 

Z góry dziękuję za pomoc :)

Żegnaj! Życzę Ci powodzenia, dokądkolwiek zaniesie Cię los!

Jednorazowo? Jakich leków? Bo leki nasenne są rozmaite. Jeśli to np. melatonina, to nic strasznego nie powinno się stać, ale benzodiazepiny, opiaty i barbiturany – mogą zaszkodzić. Tu znalazłam coś o benzodiazepinach: https://www.benzo.org.uk/polman/bzcha01.htm#9

Ale skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą, czyli ducnij na privie None’a.

 

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

O ile nie osadziłeś akcji gdzieś w latach 90 ubiegłego stulecia lub wcześniej, to jakoś mocno widowiskowo nie będzie, zakładając, że bohater wykaże minimum zdrowego rozsądku i nie poda pacjentowi całej apteczki naraz.

Odpowiadam zakładając, że rzecz dzieje się mniej więcej teraz i w Polsce (bo w innych czasach i miejscach mają inne środki nasenne). Zakładam też, że chodzi o jednorazowe przedawkowanie leku lub interakcję kilku leków.

Najpopularniejszym środkiem nasennym w naszym kraju jest zolpidem. Jest on względnie bezpieczny (z naciskiem na względnie), bo nawet zażycie całej paczki nie powinno pacjenta zabić – choć może wywołać śpiączkę. Ale zakładając, że bohater nie jest idiotą, raczej nie powinien komuś fundować aż takiego przedawkowania. Zalecana dawka to 1 tabletka dziennie, podanie większej zwykle oznacza trudności z wybudzeniem pacjenta, przedłużającą się senność, trudności ze skupieniem uwagi itd. Niebezpiecznie robi się, gdy pomieszamy zolpidem z innymi środkami działającymi depresyjnie, czyli innymi środkami nasennymi, środkami przeciwdepresyjnymi, opiatami itd. Nasilają one wtedy nawzajem swoje działanie. Z ciekawszych efektów może wystąpić euforia (opiaty) lub omamy wzrokowe (sertalina i inne antydepresanty). W połączeniu z alkoholem zolpidem może zabić, ale może też wywołać tzw. efekty paradoksalne, czyli pobudzenie, a nawet wzmożoną agresję.

Inne środki wymienione przez Tarninę (opiaty, benzo i barbiturany) nie są obecnie wykorzystywane w lecznictwie otwartym jako leki nasenne (bo były niebezpieczne) choć mają inne zastosowania.

Mamy też środki, które formalnie nie są lekami nasennymi, ale mogą być używane jako takie np. hydroksyzyna (stosowana przeciwlękowo, ale powoduje też senność). Objawy przedawkowania hydroksyzyny (bezczelnie skopiowane z ulotki): nudności, wymioty, tachykardia (przyspieszenie czynności serca), gorączka, senność, zaburzenia odruchu źrenicznego, drżenie, splątanie lub omamy, a następnie może wystąpić obniżony poziom świadomości, depresja oddechowa, drgawki, niedociśnienie tętnicze lub zaburzenia rytmu serca oraz pogłębiająca się śpiączka i zapaść krążeniowo-oddechowa.

Hej Tarnino! Hej None!

 

Dziękuję za pomoc, na pewno skorzystam :)

Żegnaj! Życzę Ci powodzenia, dokądkolwiek zaniesie Cię los!

To znowu ja. Mam dość konkretny problem – otóż trzy lata temu ktoś opublikował taki raport dotyczący zmian klimatu, z którego wynikało, że strefy klimatyczne się przesuną i, to była jego najbardziej charakterystyczna cecha, dużym miastom przypisano inne duże miasta, w których w 2050 r. hipotetycznie może panować podobny klimat, chyba nawet stworzyli mapę (wydech). Ten raport strasznie by mi się teraz przydał, ale 1) zgubiłem numer National Geographic, w którym był jego skrót, 2) nie pamiętam, kto go napisał, ani jaki miał tytuł. Ergo – czy ktoś może kojarzy, o czym mówię i wie, gdzie można to znaleźć? 

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

W obecnie pisanym tekście mam taki opis:

“Po niecałej godzinie szybowania wzdłuż wybrzeża domysły strażnika okazały się poniekąd słuszne. Na kryjówkę Loki wybrał otoczoną klifami zatoczkę. Woda wpływała doń jedynie przez szczelinę w skale podobną do wąskiej bramy. Ruch wody w zbiorniku był na tyle słaby, że najdalszy brzeg porósł lodem.

Spokojna woda otoczona z czterech stron wysokimi skałami stanowiła idealne schronienie dla liczącego prawie sto osobników stada fok i trzykrotnie liczniejszego roju mew. Hajmdal nie musiał przyglądać się każdemu ptaku z osobna, by znaleźć ściganego złodzieja, gdyż ten w międzyczasie porzucił zwierzęcą postać.

[...)

Na kolanach Loki posadził sobie mewie pisklę. W ręce trzymał za jeden koniec rozpięty naszyjnik Freji. Potrząsał nim nad głową malucha, który próbował złapać dziobkiem drugą część zapięcia.”

 

Akcja ma miejsce w środku zimy gdzieś na północy Europy, w krajach skandynawskich. Już wiem, że pisklę mewy o tej porze roku jest niemożliwe, ale czy reszta opisu brzmi prawdopodobnie? I czy możliwe jest, aby mewa miała młode zimą, czy tę część muszę całkowicie skasować?

każdemu ptaku

crying Każdemu ptakowi... Mewy lęgną się wiosną, raz do roku. Zima – to nie jest dobry moment, żeby sprowadzać na świat małe, delikatne i potrzebujące dużo jedzenia istotki. Jeśli pisklę nie jest niezbędne, pozbyłabym się go – nie wygląda wiarygodnie. Jeśli jest niezbędne, zasugeruj, że Loki ma coś wspólnego z tym nietypowym zachowaniem ptactwa.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Nie mam pojęcia o mewach, ale językowo – “doń” znaczy do niego, a tu masz rodzaj żeński. I woda się zbyt często powtarza.

Babska logika rządzi!

Dziękuję, Tarnino, Finklo. ^^ Powtórzenia i gafy językowe poprawiłam. A mewa, cóż, fabularnie nie jest niezbędna: ot, taki drobny element komiczny* oraz sposób pokazanie, że ten Loki nie jest całkowicie zły (skoro bawi się z małymi zwierzętami).

 

*w dalszej części tekstu jest scena, gdzie po chwilowej dezorientacji Hajmdal rozgląda się, ale tam, gdzie wcześniej widział Lokiego, pozostał tylko skonfudowany pisklak, patrzący na Hajmdala.

Skoro chcesz zwierzątko, to może foczka?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Nie wiem, czy foczka okazałaby takie samo zainteresowanie błyskotką machaną jej przed nosem, jak pisklę.

I tak masz tu do czynienia z istotami nadprzyrodzonymi...

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Zagwozdka:

Jeżeli mam bohatera, który ma dwie świadomości (jakby dwa duchy w jednym ciele) i raz jeden kieruje ciałem, a raz drugi (a czasem nawet się kłócą) to jak o kimś takim pisać najlepiej: on czy oni?

Ciało jedno, osoby jakby dwie różne. A może przeplatać i pisać raz tak raz tak (tylko że to chyba będzie mylące).

 

Pozdrawiam!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Pytanie bez ogólnej odpowiedzi. Emily Short np. stosuje różne zaimki zależnie od tego, kto akurat jest górą. Zależy, co z tymi dwiema świadomościami robisz. I jakiego masz narratora. I w ogóle.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Popieram Tarninę. Dużo zależy od tego z jakiej perspektywy prowadzisz historię. Czy narracja jest w trzeciej czy pierwszej osobie. Też np. ważne może być, czy język będzie się zmieniał w zależności od tego, która świadomość mówi. Ile narrator wie o bohaterze/rach i ile chcesz, żeby czytelnik wiedział. Czy od początku informujesz go o podwójności swojego bohatera, czy chcesz żeby stopniowo odkrywał prawdę o nim. Bez punktu z którego opowiadasz historię nie sposób odpowiedzieć na twoje pytanie ;)

It's ok not to.

Bez punktu z którego opowiadasz historię nie sposób odpowiedzieć na twoje pytanie ;)

Wiem, ale skutecznie mnie naprowadziłyście. Dzięki!

 

Pozdrawiam!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Nie ma za co.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Jadowska ma bohaterkę dzielącą z kimś ciało. Powieści pisane są w pierwszej osobie, bohaterka o tym drugim mówi “on”.

Babska logika rządzi!

Dorzucę, jeszcze coś krarze. Napisano już kilka książek kombinując z taką narracją.

Trzymając się ściśle twojego pytania podrzucam swoją kiedyś ulubioną – realistyczną: "11 x ja. Moje życie z osobowością mnogą" Robert Oxnam (tłum. A. Pokajska). Poza tym jest wiele wariacji w poezji, powieściach, nawet "Morfina" Twardocha nią jest. Zaskoczenie nie jest najważniejsze lecz oś, fabuła. Fajnie też zrobiła to pewna pisarka anglo z sf, osobowość roju. O, kurcze, teraz nie odpomnę ani tytułu, ani nazwiska. Cykl. Przeczytałam pierwszy tom, przy drugim – przerwałam. Pierwszy był naprawdę ciekawy.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Tarnino, pisemko w międzyczasie się znalazło, ale i tak dziękuję. :)

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Może się przyda na przyszłość. angel

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Załóżmy sytuację podziemnego pożaru – stara kopalnia węgla,zebrał się gaz, doszło do zapłonu i złoża będą palić się przez dziesiątki lat. Pytanie, czy taka sytuacja jest możliwa w innej sytuacji, na przykład na nielegalnym cmentarzu lub wskutek nieprawidłowego przetrzymywania WIELU zwłok?

Hałdy się mogą długo kopcić, ale czy zwłoki są na tyle łatwopalne, żeby długo podtrzymywać ogień?

Babska logika rządzi!

Pytanie, czy gazy dobywające się z trupów, mogą osiągnąć takie stężenie, by można było osiągnąć ich zapłon?

Ale to się chyba błyskawicznie wypali?

Babska logika rządzi!

Yep, szukam tylko przyczyny większego pożaru.

 

Z drugiej strony, biogazownia z trupow mieszkańców to ciekawy motyw na dystopie.

Zwłoki nie są szczególnie łatwopalne (zainicjowanie reakcji wymaga sporego kopa temperaturowego). Nie łatwiej Ci będzie zagrzać stóg siana? A jeśli nie, to skonsultuj się z Wiktorią, ona siedzi w trupach (ekhm).

Metan zapala się w 580 stopniach (ta tabelka: https://en.wikipedia.org/wiki/Flammability_limit ), pewnie będzie tam też trochę innych gazów. Ale nie wiem, czy dość dużo.

Każdy pożar wymaga: paliwa, tlenu, czegoś, co go zacznie (iskry albo wysokiej temperatury). Np. zagrzane siano zapala się od gorąca, spowodowanego działalnością bakterii. Nie wiem, czy to ma zastosowanie w Twojej sytuacji.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Martwi mnie właśnie ta wysoka temperatura zapłonu. Gdyby przygotować przytulną trupiarnie z masą innego źródła smrodu, przykładowo liści, to nadal ciężko mi to (łatwo) rozpalić.

Nie chodzi mi nawet o palenie zwłok, ale zainicjowanie pożaru od nich. Się trochę zakiwałem w wymyślaniu opowiadania, ech.

A może podpalacz?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Podpalenie, piorun, pijany kierowca, który rąbnął w drzewo przy cmentarzu, niedopałek po trzech dniach suszy, przewrócony znicz... Nie znamy kontekstu.

Babska logika rządzi!

Kontekst wyjdzie w opowiadaniu, które kończę ;) Dzięki za dyskusję!

Kolejne pytanie natury inżynieryjnej – mamy wielki most przerzucony między wyspami à la Golden Gate. Co by się z nim stało, gdyby poziom morza ZNACZNIE się podniósł? Wpłynęłoby to na jego wytrzymałość albo w ogóle zdatność do użytku? (Oczywiście bez zalewania go całkowicie.)

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Na zdatność do użytku na pewno. Jeśli poziom znacznie się podniósł, to pewnie oznacza, że niektóre fale sięgają powierzchni. A wtedy w określonych warunkach (na przykład sztorm podczas przypływu) strach tam się ładować, więc prawdopodobnie ruch byłby niekiedy zamykany. No i co tsunami, to mnóstwo ofiar, most do remontu. Obstawiam, że szybko by go zamknięto i zbudowano nowy, nawet jeśli fizycznie by wytrzymał.

Babska logika rządzi!

W Krakowie, kiedy Wisła sięgała mostu, wjechały na most tramwaje, żeby go dociążyć. Poza tym woda może naruszyć przęsła, a wtedy napięcia w belce jaką jest most będą... inne;)

Lożanka bezprenumeratowa

Dzięki!

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Cześć, czy wie ktoś może jak "zmusić" portalowy edytor do współpracy? ;) Próbuję zastosować nietypowe jak na niego formatowanie, czyli zmienić rozstrzelenie liter. Takiej opcji nie ma, ale myślałam, że może wystarczy to zrobić w Wordzie, a potem przykleić to za pomocą przycisku "Wklej z programu MS Word", niestety – ignoruje formatowanie. Próbowałam więc wkleić kod html (jak w załączeniu) i też nic z tego. Może ktoś już miał z tym do czynienia i wie jak rozwiązać ten problem.

 

 

EDIT: teraz jeszcze zauważyłam, że ignoruje wielokrotne naciśnięcie spacji by zrobić pustą przestrzeń.... Może też ktoś wie jak to ogarnąć.

 

P i s a ć litera-spacja-litera-spacja. Wiem, to rozwiązanie ma mnóstwo wad, ale innego nie znam.

Babska logika rządzi!

Dzięki Finkla :) Spacje okazały się bolesne, ale dałam radę ogarnąć – jak na pudełku o to samo zapytałam. 

Z Worda można przekopiować do edytora portalowego długie i krótkie spacje (ale jest to 6 znaków na liczniku), ale też ¼                          spacji (która już ma 1 znak). 

Dalej mam problem z gęstością czcionki, ale to sprawa drugorzędna. 

Jak to jest z tymi brońmi u Krzyżaków? Walczyli może szablami, czy raczej tylko miecze? 

Kto wie? >;

Miecze. Szable to później/gdzie indziej.

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Przy okazji przypominam, że “broń” jest singularis tantum. Podobnie jak pościel, jedzenie i kwiecie. W razie, gdyby ktoś pytał na potrzeby konkursu, bo tnę punkty bez litości. (Ja mam serce. W zamrażalniku.)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

A walka? Jak bardzo różni się walka szablą od tej mieczami? Chodzi mi bardziej od strony opisowej. 

 

Tarnino, hehe to na inny nabór, ale tekst na twój konkurs już powstaje. Zastanawiałem się czy nie wstawić bez bety, ale boję się kompletnego rozjazdu xd. 

 

Edit: Chodzi np o fintę, czy stosuje się ją w obu rodzajach walki? Że są bardzo różne to już wiem. 

Kto wie? >;

W Wiedźminie były finty. :) Ale to chyba zależy, o jaki miecz chodzi, bo przecież miecz jednoręczny + tarcza, miecz jednoręczny bez tarczy, ten wielki ,,Zweihander" to są zupełnie różne techniki... A, no i od warunków – na polu bitwy raczej się w finty nie bawili, ale o to już trzeba pytać rekonstruktorów.

,,Nie jestem szalony. Mama mnie zbadała."

Dzięki za pomoc. Już się dowiedziałem tego, co chciałem. <33

Kto wie? >;

Tarnino, hehe to na inny nabór,

Nie szkodzi, zawsze się przyda.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Racja

Kto wie? >;

Hej!

Takie cholerstwo ma jakąś specjalną nazwę? Wieżyczka to to nie jest i brakuje mi dobrego słowa. Mam w tekście pojazd z czymś podobnym, tylko miotacz ognia zamiast karabinu, i nie bardzo wiem, jak to opisać.

 

Nie znam się na militariach ani trochę, ale pierwsze co mi przychodzi do głowy to “stanowisko karabinowe/karabinu”

Może nie wyglądam, ale jestem tu administratorem. Jeśli masz jakąś sprawę - pisz śmiało.

Karabin maszynowy z osłoną na obrotnicy

Źródło: https://wzu.pl/sites/default/files/Lekki_mobilny_system_bojowy_TYNKA.pdf

EDIT:

Strzelec karabinu jest chroniony od przodu przed ostrzałem broni

strzeleckiej oraz odłamkami szeroką tarczą pancerną

Jednak proponowałbym słowo “osłona” ze względu na skojarzenia czytelnika, niekoniecznie biegającego po katalogach uzbrojenia.

 

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Nowa Fantastyka