Zbieracz Burz. Tom I

Zakupiłam ten tom w formie audiobooka. Wiem, że rzecz nienowa, kilka lat temu czytałam “Siewcę wiatru” , bo nawet interesuje mnie fantastyka angelologiczna. Jednak zapomniałam juz, co mi sie nie podobało w cz pierwszej, a co powtórzyło się w niniejszym tomie. Otóż nie można mieć złudzeń – jest to zwykła, najzwyklejsza fantasy ubrana w lekki kubraczek ( bo nie płaszcz ) angelologii. Anioły są tu złe, głupie, puste, próżne, samolubne, upijają się w sztok, strzelają z karabinów tudzież innych obrzynów, jeżdżą na koniach, na motorach, politykują, klną. Niczym nie różnią sie od ludzi. Dokonują czynów wręcz okrutnych ( jak złożenie w ofierze jednej boskiej istoty w imię wątpliwych politycznych korzyści ). Są brudne knajpy, burdele, bijatyki na pięści, rubaszność.

Zapewne taki był zamiar autorki, jednak ja akurat nie tego oczekiwałam. Skrzydła owszem, mają, jednak nie wiadomo do czego, bo w obu częściach na palcach jednej ręki mogę policzyć, kiedy anioł podfrunął.  Oczywiście, jest dużo emocji, opis raju, i kilka innych fajnych rzeczy – jednak jak dla mnie – po prostu rozczarowanie. WIęcej nie popełnię tego błędu.

Aha – i opis mający zachęcić do książki, a powtarzany w każdej księgarni internetowej etc. – kompletnie chybiony. Kto to wymyślił??