Polaroidy z zagłady

Kiedy przy­cho­dzi zbyt wcze­śnie, przy­no­si cier­pie­nie. Co jed­nak, jeśli na­dej­dzie za późno? 

Opo­wieść o śmier­ci za­wsze jest hi­sto­rią o sa­mot­no­ści. 

Te­ra­sę Szulc opu­ści­li wszy­scy. Po­dob­nie jak jej mia­sto i wszyst­kie miej­sco­wo­ści w oko­li­cy. Czy jed­nak na­praw­dę jest sama? Co można uczy­nić, kiedy zo­sta­ło się ostat­nim czło­wie­kiem – w S., w Pol­sce, na Ziemi? Po­zo­sta­je walka o prze­trwa­nie.

Po­wieść Pawła Pa­liń­skie­go lo­ku­je się na prze­cię­ciu kul­tu­ro­wych i po­pkul­tu­ro­wych dróg. Re­alizm McCar­thy’ego spo­ty­ka się tu z ory­gi­nal­no­ścią nar­ra­cyj­ną "World War Z", chłod­na bez­względ­ność Sar­tre’a z emo­cjo­nal­nym okru­cień­stwem Kirk­ma­na i jego "Ży­wych tru­pów", a es­te­ty­ka Ro­me­ro z fi­lo­zo­fią Der­ri­dy. Ży­je­my w epoce końca cza­sów – nawet jeśli ten ko­niec jest jed­no­cze­śnie po­cząt­kiem nie­zna­ne­go.