Hotel pod poległym alpinistą

IMO, maj­stersz­tyk, jeśli cho­dzi o two­rze­nie po­sta­ci.

Kla­sycz­ny kry­mi­nał – grup­ka od­izo­lo­wa­nych ludzi, in­spek­tor, zbrod­nia. Ale Stru­gac­cy tak zbu­do­wa­li bo­ha­te­rów, że po­wieść wcią­gnę­ła mnie, jesz­cze zanim coś się za­czę­ło dziać. A już szczyt na­bi­ja­nia czy­tel­ni­ka na ha­czyk to to, że nie wia­do­mo, ja­kiej płci jest jeden osob­nik, cho­ciaż nar­ra­tor z nią/ nim roz­ma­wia.

No wła­śnie. Czy­ta­łam w ory­gi­na­le, a po ro­syj­sku można prze­słu­chi­wać kogoś, nie wie­dząc, czy to ko­bie­ta, czy męż­czy­zna. Py­ta­nie "Co wy ro­bi­li w ja­dal­ni?" brzmi cał­kiem na­tu­ral­nie. Po pol­sku już nie ma tak łatwo. Bar­dzo mnie cie­ka­wi, jak ta spra­wa zo­sta­ła roz­wią­za­na w tłu­ma­cze­niu. Ktoś czy­tał?

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Czy­ta­łem, ale nie po­mo­gę, w sen­sie nie od­po­wiem na py­ta­nie, jak wy­brnął z tej swo­istej pu­łap­ki tłu­macz. Nie pa­mię­tam, bo czy­ta­łem dawno i z nie­ja­kim przy­mu­sem --– obok “Mi­liar­da lat przed koń­cem świa­ta” to druga nie­lu­bia­na po­wieść Stru­gac­kich.