Tehanu

Przez ostat­nich kilka lat miesz­kań­cy Gontu stra­ci­li dawny spo­kój i uf­ność. Mło­dzież za­cho­wy­wa­ła się jak obcy wśród swego wła­sne­go ludu, krad­nąc i sprze­da­jąc łupy. Ko­bie­ty bały się same cho­dzić po dro­gach, część mło­dych dziew­cząt ucie­kła z domów, aby do­łą­czyć do band zło­dziei i kłu­sow­ni­ków. Wśród wio­sko­wych cza­row­nic i cza­ro­dzie­jów krą­ży­ły po­gło­ski o tym, że także z ich rze­mio­słem dzie­je się coś nie­do­bre­go: uroki, które za­wsze le­czy­ły cho­ro­by, tra­ci­ły sku­tecz­ność, za­klę­cia znaj­du­ją­ce ni­cze­go nie po­ma­ga­ły od­szu­kać, na­po­je mi­ło­sne do­pro­wa­dza­ły męż­czyzn do szału – nie mi­ło­ści, ale mor­der­czej za­zdro­ści; a co naj­gor­sze, lu­dzie, któ­rzy nie wie­dzie­li dotąd nic na temat magii, twier­dzi­li, że są ob­da­rze­ni mocą i gro­ma­dzi­li wokół sie­bie wy­znaw­ców.