Jad Lorda Foula

Na­zy­wał sie­bie Co­ve­nan­tem Nie­do­wiar­kiem, po­nie­waż nie śmiał uwie­rzyć w nie­zwy­kły, al­ter­na­tyw­ny świat, w któ­rym nie­spo­dzie­wa­nie się zna­lazł. Magia Kra­iny nie mogła być rze­czy­wi­sta. Po­wier­ni­cy Mą­dro­ści nie mogli roz­pa­lać ognia z drew­na, które się nie spa­la­ło, ani zmu­sić ka­mie­nia, by prze­pły­wał swo­bod­nie mię­dzy pal­ca­mi. A jed­nak czy­ni­li to. Ił le­czą­cy nie mógł zre­ge­ne­ro­wać ob­umar­łych ner­wów, a jed­nak w cu­dow­ny spo­sób zro­bił to.

Kra­ina ku­si­ła go. Był chory, był wy­rzut­kiem, nie­czy­stym, pa­ria­sem. Teraz uzna­wa­no go za re­in­kar­na­cję naj­więk­sze­go z bo­ha­te­rów Kra­iny – Be­re­ka Pół­rę­kie­go – zbroj­ne­go w ta­jem­ną moc Bia­łe­go Złota. Tylko ta moc mogła osło­nić Lor­dów Kra­iny przed pra­daw­nym złem Wzgar­dli­we­go, Lorda Foula. Tyle, że... Co­ve­nant nie miał po­ję­cia, jak można użyć tej mocy.

Tak roz­po­czy­na się jedna z naj­nie­zwy­klej­szych epic­kich fan­ta­sy, jakie kie­dy­kol­wiek po­wsta­ły.