Księga prawd ostatecznych

Krą­żył po Ziemi jako No­stra­da­mus, Uther Pen­dra­gon, hra­bia Ca­glio­stro i Ro­dri­go Bor­gia. Umiał otwo­rzyć zę­ba­mi pusz­kę sar­dy­nek, za­pa­lić o pod­bró­dek za­pał­kę, łapać na lasso bycz­ki, pro­wa­dzić pa­ro­wóz i nucić wszyst­kie utwo­ry duetu Gil­bert and Sul­li­van, nie po­pa­da­jąc w za­że­no­wa­nie ani nie wy­bu­cha­jąc pła­czem. Zmarł bez gro­sza, w dzie­więć­dzie­sią­tym roku życia, w pew­nym pen­sjo­na­cie w Ha­stings. Na­zy­wał się Hugo Ar­te­mis Solon Sa­tur­ni­cus Re­gi­nald Ar­thur Rune i nigdy się nie nu­dził. Na­pi­sał ponad osiem­set mi­lio­nów ge­nial­nych słów, w tym swe głów­ne dzie­ło – Księ­gę prawd osta­tecz­nych.