Odcienie bieli, część 4 z 9

CZĘŚĆ II

JE­SIEN­NY CZAS WY­BO­RÓW

 

 

Roz­dział 17

Pro­sta gra

 

Kai Slant wy­lą­do­wał na dy­wa­ni­ku dy­rek­to­ra już trze­cie­go dnia roku szkol­ne­go.

Bio­rąc pod uwagę, iż przed­wczo­raj od­by­ła się je­dy­nie go­dzin­na, pełna pa­to­su i prze­mó­wień ce­re­mo­nia po­wi­tal­na, a wczo­raj miały miej­sce głów­nie za­ję­cia or­ga­ni­za­cyj­ne, zda­wał sobie spra­wę, że wła­śnie usta­no­wił re­kord nie do po­bi­cia.

Pokój dy­rek­to­ra znaj­do­wał się na pierw­szym pię­trze, na końcu dłu­gie­go ko­ry­ta­rza. Okna wy­cho­dzi­ły na za­chód, przed­sta­wia­jąc pa­no­ra­mę spo­rej czę­ści Astar­nort. W po­miesz­cze­niu usta­wio­no tak wiele ro­ślin, że Kai po­czuł się jakby wszedł do gę­stej dżun­gli. Znu­dzo­ny dy­rek­tor sie­dział za biur­kiem ni­czym wódz ja­kie­goś pier­wot­ne­go ple­mie­nia, wy­słu­chu­jąc li­ta­nii ma­te­ma­tycz­ki. Kai, słu­cha­jąc tych wszyst­kich in­wek­tyw, miał nie­od­par­te wra­że­nie, że ko­bie­ta zaraz umie­ści go w wiel­kim kotle i usma­ży, by uchro­nić ludz­kość od jego par­szy­wej osoby.

Skoro wście­ka się o tak błahą rzecz, co by zro­bi­ła, gdyby po­zna­ła całe moje życie?

Dy­rek­tor za­czął prze­raź­li­wie zie­wać, sy­gna­li­zu­jąc, że wy­wo­dy na­uczy­ciel­ki nie­wie­le go ob­cho­dzą.

Dzień roz­po­czę­cia roku szkol­ne­go za­czął się dla Kaia nie­zwy­kle miło. Inni ucznio­wie sły­sze­li już o jego do­ko­na­niu, jakim było zła­ma­nie nogi naj­więk­sze­mu dra­nio­wi w szko­le, i skry­cie prze­ka­zy­wa­li wy­ra­zy uzna­nia. Naj­więk­sze wra­że­nie wy­warł na oso­bach ze swej klasy. W końcu to oni znali Rafna naj­le­piej. Kai, który uczył się z nimi przez jeden rok, przed wie­lo­ma laty, wciąż do­brze pa­mię­tał pra­wie wszyst­kich. Oni rów­nież go pa­mię­ta­li albo bar­dzo do­brze uda­wa­li.

Rafn po­ja­wił się na ce­re­mo­nii ubra­ny w starą, po­mię­tą ko­szu­lę. Po­ru­szał się o jed­nej kuli, a na zła­ma­nej przed dwoma mie­sią­ca­mi nodze wciąż nosił nie­po­ba­zgra­ny gips. Spo­tka­li się przy­pad­ko­wo na szkol­nym ko­ry­tarz, tuż obok sali hi­sto­rycz­nej. Na widok Kaia chło­pak za­trzy­mał się i spoj­rzał mu w oczy.

– Ope­ro­wa­li mnie – wy­znał z wy­rzu­tem. – Gdy tylko po­zbę­dę się tego – po­kle­pał dło­nią kulę – a to sta­nie się już wkrót­ce, wtedy po­ga­da­my, skur­wie­lu.

– Mo­że­my teraz po­roz­ma­wiać – za­pro­po­no­wał Kai. – O czym chcesz po­dy­sku­to­wać? O książ­kach? O spo­rcie? O mu­zy­ce? O dziew­czy­nach? A może o fil­mach? Wczo­raj wi­dzia­łem jeden dobry, daj mi chwi­lę, to przy­po­mnę sobie tytuł.

– My­ślisz, że je­steś taki za­baw­ny? Zo­ba­czy­my, czy twoja sio­stra też bę­dzie się śmiać, kiedy ją do­pad­nę.

Na te słowa Kai przy­bli­żył się do niego sub­tel­nie jak ko­cha­nek, lecz za­miast ofia­ro­wać po­ca­łu­nek, wyjął z ust ży­let­kę, po­słu­gu­jąc się samym ję­zy­kiem.

– Jeden ruch – wy­szep­tał. – I cię nie ma. Zbli­żysz się do mojej sio­stry, to cię za­bi­ję. Na­praw­dę. Naj­le­piej nie wchodź mi w drogę i przyj­mij do wia­do­mo­ści, że od teraz masz gówno do po­wie­dze­nia w tej szko­le.

Oczy­wi­ście ży­let­ka, którą trzy­mał w ustach, była atra­pą, lecz Rafn nie miał na tyle ro­zu­mu, by za­sta­na­wiać się, w jaki spo­sób Kai nie po­ciął sobie jamy ust­nej. Praw­dzi­wą ży­let­kę miał scho­wa­ną w kie­sze­ni. Kie­dyś trzy­mał w niej nóż, ten sam, z któ­rym spał, lecz z cza­sem zo­rien­to­wał się, że ży­let­ka jest prak­tycz­niej­sza. Nigdy się z nią nie roz­sta­wał. A w ple­ca­ku miał pi­sto­let. Ostat­ni­mi czasy na­uczył się cał­kiem nie­źle strze­lać. Nie chciał uży­wać żad­nej z tych rze­czy, miał jed­nak prze­czu­cie, że wkrót­ce bę­dzie mu­siał.

Rafn od­wró­cił się i od­szedł w głąb ko­ry­ta­rza, gło­śno stu­ka­jąc kulą.

Dru­gie­go dnia nie wy­da­rzy­ło się nic szcze­gól­ne­go, po­mi­ja­jąc sta­ra­nia Sary, małej pie­go­wa­tej dziew­czyn­ki, która, nie wie­dzieć czemu, za­pra­gnę­ła go po­de­rwać. Oczy­wi­ście pa­mię­tał ją z okre­su, gdy cho­dzi­li do pierw­szej klasy. Od tam­te­go czasu pra­wie nie uro­sła, choć z pew­no­ścią przy­by­ło jej pie­gów. Urzą­dzi­li sobie krót­ką po­ga­węd­kę w szkol­nej szat­ni i oka­za­ło się, że dziew­czy­na jest cał­kiem sym­pa­tycz­na. Choć wy­raź­nie się na­rzu­ca­ła, Kai uda­wał, że tego nie widzi. Nie miał ocho­ty zwią­zać się z żadną dziew­czy­ną, nie po tym, co prze­żył w sto­li­cy.

Dzi­siej­szy dzień prze­bie­gał pod zna­kiem kłót­ni z ma­te­ma­tycz­ką. Na po­cząt­ku lek­cji nic nie za­po­wia­da­ło nie­szczę­ścia. Kai usiadł w ławce z Ar­tu­rem i nie­mal całą lek­cję ob­ser­wo­wał Rafna, za­sta­na­wia­jąc się nad na­tu­rą swo­je­go wroga. Jest strasz­nie po­nu­ry i aż kipi od nie­na­wi­ści. Bra­cia byli inni. Wciąż się śmia­li, jakby całe życie było zna­ko­mi­tym żar­tem.

Ma­te­ma­tycz­ka drep­ta­ła przed nimi, wy­ja­śnia­jąc temat, który Kai po­znał już w ze­szłym roku. Stara ko­bie­ta na tle wie­ko­wej ta­bli­cy wy­glą­da­ła ni­czym re­likt prze­szło­ści, jak osoba, która wy­kła­da od co naj­mniej stu lat, a szko­ła dawno wy­ssa­ła z niej wszel­kie życie.

– Czy ty żu­jesz gumę? – za­py­ta­ła. Kai do­pie­ro po chwi­li zo­rien­to­wał się, że py­ta­nie zo­sta­ło skie­ro­wa­ne do niego.

– Nie.

– Widzę, że ją żu­jesz. Idź do kosza i wy­rzuć.

Co ta­kie­go zro­bi­ły te bied­ne gumy, że na­uczy­cie­le tak ich nie­na­wi­dzą?

– Prze­cież ni­cze­go nie żuję – za­parł się.

– Trzy­masz gumę w buzi.

– Za­łóż­my, że rze­czy­wi­ście mam w niej gumę. Skoro jej nie żuję, dla­cze­go to pani prze­szka­dza? Czy po­wi­nie­nem sobie od­gryźć język i go wy­pluć, skoro rów­nież trzy­mam go w buzi?

Sta­rusz­ka była za­sko­czo­na. Czy przez osiem­set lat ka­rie­ry na­uczy­ciel­skiej nikt nie użył przy niej rze­czo­wych ar­gu­men­tów, że tak się wy­pło­szy­ła?

– Marsz do kosza! – wy­krzy­cza­ła z ener­gią, o jaką jej nie po­dej­rze­wał.

Cała klasa wpa­try­wał się w Kaia. Nikt nie ode­zwał się ani sło­wem. Artur znał go na tyle, że nie ro­bi­ło to na nim żad­ne­go wra­że­nia, lecz po­zo­sta­li byli mocno zdzi­wie­ni. Rafn spo­glą­dał z nie­na­wi­ścią zmie­sza­ną z za­sko­cze­niem, a nawet po­dzi­wem. Patrz dalej, jesz­cze nie skoń­czy­łem.

Pod­szedł do kosza na śmie­cie.

– Osią­gną­łem cel, pani pro­fe­sor – za­mel­do­wał dum­nie. – Cóż teraz mam po­cząć?

– Wy­pluj gumę, gów­nia­rzu.

Kai wyjął z kie­sze­ni dra­żet­kę, wło­żył do ust, prze­żuł dwa razy i wy­pluł do kosza.

– Zro­bio­ne.

– Skąd je­steś, chłop­cze? – za­py­ta­ła nagle.

– Z Gre­nie.

– Oczy­wi­ście – wy­sy­cza­ła ja­do­wi­cie.

To miało mnie za­bo­leć?

– Dla­cze­go to ro­bisz? – spy­ta­ła.

– Po­zwo­lę sobie na krót­kie pod­su­mo­wa­nie. Oskar­ży­ła mnie pani o to, że żuję gumę, choć tego nie ro­bi­łem. Nawet gdy­bym trzy­mał ją w jamie ust­nej, to nie by­ło­by nic złego, co sta­ra­łem się udo­wod­nić. Na końcu ob­ra­zi­ła pani moją ro­dzin­ną wio­skę. A teraz za­ba­wię się w ja­sno­wi­dza. Za­pro­wa­dzi mnie pani do dy­rek­to­ra, gdyż skoń­czy­ły się pani ar­gu­men­ty. Taki prze­jaw bez­sil­no­ści.

Jego przy­pusz­cze­nia oka­za­ły się słusz­ne i po chwi­li szli już szkol­nym ko­ry­ta­rzem.

Gdy dy­rek­tor wy­słu­chał całej hi­sto­rii, po­pro­sił na­uczy­ciel­kę, by wró­ci­ła do klasy, a sam zajął się prze­glą­da­niem pa­pie­rzysk, zu­peł­nie nie zwra­ca­jąc uwagi na Kaia.

– Po­wi­nie­nem ode­słać ją na eme­ry­tu­rę – wy­mru­czał bar­dziej do sie­bie niż do chło­pa­ka. – Je­steś z Gre­nie, praw­da? To twoja sio­stra miała wy­pa­dek?

– Tak.

– Po­wiedz mi, czy pani Lydia się z kimś spo­ty­ka? Wy tam na wio­sce wie­cie wszyst­ko o wszyst­kich.

Czy na­praw­dę wiemy wszyst­ko? – za­sta­no­wił się. Przed ocza­mi uj­rzał Sa­wio­na Do­re­ma. Za każ­dym razem, gdy się spo­ty­ka­li, nowy są­siad świ­dro­wał go spoj­rze­niem, a chło­piec za­cho­dził w głowę, co może być tego przy­czy­ną. A Tro­sen Alwen i jego kry­mi­nal­na prze­szłość? A Cole For­tel, Szwen­dacz, i wielu, wielu in­nych? Może tak na­praw­dę nie wiemy o sobie prak­tycz­nie nic? Co jeśli ob­ser­wu­je­my maski, za któ­ry­mi miesz­kań­cy cho­wa­ją swe praw­dzi­we ob­li­cza?

Obraz Gre­nie chwy­cił w szpo­ny jego umysł ni­czym dra­pież­ny ptak. Jadąc do Astar­nort, Kai miał na­dzie­ję ode­tchnąć od tego, co ostat­ni­mi czasy się tam dzia­ło. A przy­po­mi­na­ło to sur­re­ali­stycz­ny kosz­mar.

Gdy do­wie­dział się, że Asper nie żyje był w strasz­nym szoku. Spę­dził cały dzień z Elią, po­cie­sza­jąc ją, choć sam po­trze­bo­wał po­cie­sze­nia. A naj­gor­sza była myśl, że gdyby tam­te­go dnia był w domu, wy­brał­by się do chat­ki z Ar­tu­rem, a wów­czas nie do­szło­by do tra­ge­dii. Obro­nił­by ich oboje. Czuł wy­rzu­ty su­mie­nia. 

Nie­daw­no oka­za­ło się, że Alwen co praw­da wy­pro­wa­dził się z wio­ski, ale za­miesz­kał ki­lo­metr od niej, w sta­rej chat­ce Szwen­da­cza. Lu­dzie byli obu­rze­ni tą bez­czel­no­ścią.

Z kolei przed dwoma dnia­mi Es­te­la stra­ci­ła wzrok. Kai nie po­tra­fił w to uwie­rzyć. Oko­licz­no­ści tego zda­rze­nia były nader dziw­ne. Ponoć dziew­czy­na ude­rzy­ła głową o pień drze­wa i w wy­ni­ku tego ośle­pła. Stało się to w samym środ­ku nocy, w do­dat­ku nad je­zio­rem. Po tym wy­da­rze­niu Marc i Es­te­la ze­rwa­li ze sobą wszel­kie kon­tak­ty. Kaia nur­to­wał sze­reg pa­lą­cych pytań. W ja­kich oko­licz­no­ściach można ude­rzyć w drze­wo z taką siłą? Przy­cho­dzi­ło mu do głowy tylko jedno, ab­sur­dal­ne wy­tłu­ma­cze­nie – to spraw­ka Marca. Czy dla­te­go się roz­sta­li? Czy może po­rzu­cił ją, bo stra­ci­ła wzrok? I co, do cho­le­ry, ro­bi­li w nocy na je­zio­rem? Dla­cze­go ni­ko­go nie po­wia­do­mi­li o tej wy­pra­wie? Po­sta­no­wił jesz­cze dziś od­wie­dzić Es­te­lę i do­wie­dzieć się praw­dy.

– Ma kogoś, chłop­cze? – za­py­tał po­now­nie dy­rek­tor.

– Tak, ostat­ni­mi czasy spo­ty­ka się z na­szym wój­tem. – Ko­lej­na dziw­na rzecz. Rost Amant Ali­ton. Kto by po­my­ślał?

– Och. – Męż­czy­zna się za­smu­cił. – To taka miła ko­bie­ta. No nic, wra­caj na lek­cję i nie rób wię­cej… tego, co tam niby zro­bi­łeś. Nie wiem, nie słu­cha­łem, co ona tam do mnie pa­pla­ła.

Po za­koń­cze­niu zajęć Artur za­padł się pod zie­mię. Kai prze­szu­kał całą szko­łę, w końcu zna­lazł go w szkol­nej ła­zien­ce. Jego przja­ciel stał przed lu­strem, ta­mu­jąc krew ciek­ną­cą z nosa. Prawy łuk brwio­wy miał roz­cię­ty, a całą twarz po­prze­ci­na­ną czer­wo­ny­mi prę­ga­mi.

– Rafn? – spy­tał Kai.

Artur przez dług czas mil­czał. Wpa­try­wał się w swoje od­bi­cie, jakby zo­ba­czył się po raz pierw­szy.

– Tak… kulą. Bo to pierw­szy raz? No, może kulą pierw­szy.

– Opo­wiedz mi o nim. Mamy chwi­lę czasu, zanim pójdę po Elię. Wroga trze­ba po­znać, praw­da?

– Pra­wie nic o nim nie wiem. Do­łą­czył do nas w czwar­tej kla­sie, gdy mu­siał po­wta­rzać rok. Miesz­ka tu, w Astar­nort. Nie ma ro­dzeń­stwa. Jego oj­ciec jest bu­dow­lań­cem.

– Po­cho­dzi z pa­to­lo­gicz­nej ro­dzi­ny?

– Z tego co wiem, to nie.

– Jutro z nim po­ga­dam – obie­cał Kai. – Ledwo cho­dzi, więc to nie bę­dzie trud­ne.

Artur spoj­rzał na jego od­bi­cie w lu­strze.

– Zo­staw go – roz­ka­zał.

– Nie ro­zu­miesz, Artur, to gra. Bar­dzo pro­sta gra, w któ­rej wy­gry­wa sil­niej­szy. Ten, kto za­stra­szy prze­ciw­ni­ka.

– A co, jeśli on nie da się za­stra­szyć? Co, jeśli bę­dzie wal­czyć?

– Każ­de­go da się po­ko­nać. – Pro­blem w tym, że cza­sa­mi kosz­tu­je to zbyt wiele.

– W jaki spo­sób po­ko­na­łeś tam­tych dwóch braci? Wiesz, tych, któ­rzy gwał­ci­li two­ich ko­le­gów. Nie wy­ja­wi­łeś tego w swo­jej hi­sto­rii.

Kai mil­czał przez chwi­lę. Nie spo­dzie­wał się ta­kie­go py­ta­nia. Lu­strza­ne od­bi­cie Ar­tu­ra ob­ser­wo­wa­ło go czuj­nym wzro­kiem.

– Ich wła­sną bro­nią. Ka­za­li­śmy im zro­bić to mię­dzy sobą. A potem za­gro­zi­łem obu śmier­cią, gdyby chcie­li wró­cić do swych przy­zwy­cza­jeń. Bali się mnie – stwier­dził bez śladu dumy w gło­sie.

– I to po­mo­gło?

– Tak. – Nie. Potem stało się naj­gor­sze.

– Ro­zu­miem. Pro­szę, nie wtrą­caj się po­mię­dzy mnie i Rafna. Jeśli to rze­czy­wi­ście taka pro­sta gra, to sobie w niej po­ra­dzę – stwier­dził i ru­szył w kie­run­ku drzwi.

Tego dnia ich trój­ka była je­dy­ny­mi pa­sa­że­ra­mi au­to­bu­su po­wrot­ne­go do Gre­nie. Kie­row­ca na widok Kaia jak zwy­kle zro­bił skwa­szo­ną minę. Mam dar do two­rze­nia sobie wro­gów. Elia był smut­na całą drogę i jej brat za­sta­na­wiał się, czy głów­ną tego przy­czy­ną są ostat­nie wy­da­rze­nia w Gre­nie, czy pierw­sze szkol­ne dni, pod­czas któ­rych po­ru­sza­ła się na wózku. Choć Rost Ali­ton wpły­nął na bur­mi­strza Astar­nort, by do­sto­so­wał szko­łę do po­trzeb osób nie­peł­no­spraw­nych, dziew­czyn­ka wciąż po­trze­bo­wa­ła po­mo­cy przy wielu czyn­no­ściach.

Wziął sio­strę na ko­la­na. Co zro­bię, jeśli Rafn rze­czy­wi­ście ją skrzyw­dzi? Czy mam jed­nak ja­kieś inne wyj­ście? Mam iść i prze­pra­szać go na ko­la­nach? Mogę jej za­gwa­ran­to­wać bez­pie­czeń­stwo je­dy­nie wtedy, gdy Rafn bę­dzie się mnie bać.

Po po­wro­cie ich na­stro­je nieco się po­pra­wi­ły. Mama krzą­ta­ła się po kuch­ni, by po chwi­li podać im pysz­ny obiad. Po po­sił­ku Kai za­niósł sio­strę na górę, gdzie razem od­da­wa­li się lek­tu­rze.

– Prze­czy­ta­łam już pra­wie wszyst­kie książ­ki od pani Lydii – po­chwa­li­ła się. – Gdy skoń­czę tę – po­ka­za­ła na wo­lu­min, z któ­re­go okład­ki spo­glą­dał szka­rad­ny słoń – zo­sta­nie mi tylko ta czer­wo­na.

Gro­szek wsko­czył na łóżko i znik­nął pod kocem, wy­sta­wia­jąc we­so­ło mer­da­ją­cy ogon. Pies z każ­dym dniem robił się coraz więk­szy. Prze­gna­li go i wkro­czy­li w hi­sto­rię, któ­rej strzegł brzyd­ki słoń.

Nie­dłu­go potem Kai za­pu­kał do drzwi domu Ali­to­nów. Otwo­rzył mu wójt. Spoj­rzał na chłop­ca za­czer­wie­nio­ny­mi od pła­czu oczy­ma.

Es­te­la sie­dzia­ła na łóżku w swoim po­ko­ju. Wszyst­kie za­sło­ny były opusz­czo­ne, na pa­ra­pe­cie grało cicho radio, a obok dziew­czy­ny stał nie­zje­dzo­ny obiad. Kai kupił dziew­czy­nie bom­bo­nier­kę, co w tej chwi­li wy­da­ło mu się głu­pim po­my­słem.

–  Tata?

– Nie, to ja, Kai. – Usiadł tuż obok niej i wrę­czył sło­dy­cze. Nigdy nie wi­dział jej tak smut­nej. Całe życie to ona i Artur wszyst­kich roz­we­se­la­li, a teraz oboje do­tknął taki los. – Przy­sze­dłem po­wie­dzieć, że za­wsze mo­żesz na nas li­czyć. – Es­te­la wtu­li­ła się w niego i roz­pła­ka­ła na ra­mie­niu. – Co mówią le­ka­rze?

– Kai, to nie jest rzecz, którą wy­le­czy le­karz. To jest… To Marc mi to zro­bił.

Chło­pak był zszo­ko­wa­ny. Widok Es­te­li przy­po­mniał mu obraz innej skrzyw­dzo­nej dziew­czy­ny. Było to wspo­mnie­nie tak bo­le­sne, że nie­mal czuł lo­do­wy sopel w swym sercu.

– Co wła­ści­wie za­szło? – spy­tał.

– Ten nowy są­siad, pan Dorem, za­pu­kał do mnie prze­stra­szo­ny i po­wie­dział, że wi­dział Marca idą­ce­go w stro­nę je­zio­ra. On my­ślał, że Marc chce sobie zro­bić krzyw­dę z po­wo­du śmier­ci sio­stry. Po­bie­głam go ra­to­wać, lecz tam był z inną ko­bie­tą. A potem po­wie­dział, że chce, żebym stra­ci­ła wzrok. I tak się stało.

Kai nie wie­dział, co o tym my­śleć. Znał Marca od za­wsze i wie­dział, że jego przy­ja­ciel z pew­no­ścią nie zro­bił­by cze­goś ta­kie­go, lecz jed­no­cze­śnie wie­rzył Es­te­li.

A jeśli w sy­tu­ację za­mie­sza­ne były osoby trze­cie, to one sta­wa­ły się naj­bar­dziej po­dej­rza­ne.

Przez resz­tę jego wi­zy­ty Es­te­la głów­nie mil­cza­ła.

Jesz­cze tego sa­me­go dnia udał się po wy­ja­śnie­nia do Marca. Za­stał go przy pracy. Warsz­tat ta­pi­cer­ski, który od lat pro­wa­dzi­ła ro­dzi­na Wol­ro­nów, mie­ścił się w sta­rej sto­do­le, tuż obok domu. Było to brud­ne, za­gra­co­ne miej­sce, który z pew­no­ścią po­trze­bo­wa­ło ko­bie­cej ręki.

– Zdra­dzi­łeś ją? – spy­tał Kai. – Jeśli to zro­bi­łeś, to wiedz, że je­steś skur­wy­sy­nem.

– Nie, to nie tak – pró­bo­wał się bro­nić.

– A ta ko­bie­ta? Kim on była?

– Po­słu­chaj, wo­lał­bym, żebyś trzy­mał się od tego z da­le­ka. Za­ła­twię to sam. To bar­dzo… skom­pli­ko­wa­ne.

– Opo­wiedz. Spró­bu­ję zro­zu­mieć.

– Nie zro­zu­miesz. To… – słowa ugrzę­zły mu w gar­dle.

– A Dorem? – spy­tał w końcu. – Skąd on niby wie­dział, że chcesz się zabić? Chwa­li­łeś mu się tym?

Marc pod­niósł się z krze­sła, wy­trzesz­cza­jąc oczy.

– Sa­wion Dorem? Wy­ja­śnij.

– To on wy­słał Es­te­lę na je­zio­ro, gdyż po­dob­no na­szła cię ocho­ta po­peł­nić sa­mo­bój­stwo.

Marc za­ci­snął pięść ze zło­ści.

– Nie wi­dzia­łem go. Ni­ko­go nie spo­tka­łem w dro­dze nad je­zio­ro. My­ślisz, że jest w to za­mie­sza­ny? Prze­cież ja… nie chcia­łem się zabić. Idę do niego, w tej chwi­li.

– Po­to­wa­rzy­szę – oznaj­mił Kai.

Sa­wion Dorem sie­dział po­grą­żo­ny w lek­tu­rze w miej­scu, w któ­rym kie­dyś znaj­do­wa­ła się za­gro­da. Dawny dom Na­da­jów ni­czym doj­rze­wa­ją­cy owoc zmie­nił swoją barwę z pięk­nej zie­le­ni na osten­ta­cyj­ną czer­wień. Carol Nadaj pew­nie prze­wra­ca się w gro­bie – po­my­ślał ze smut­kiem Kai.

– Witam ser­decz­nie – po­wie­dział są­siad, uno­sząc głowę znad lek­tu­ry. – Czym mogę wam słu­żyć? – Spoj­rzał na Kaia swym smut­ny­mi ocza­mi, z któ­rych trud­no było co­kol­wiek od­czy­tać.

Za­ko­chał się we mnie? Przy­po­mi­nam mu kogoś? Zro­bi­łem mu coś złego w po­przed­nim życiu? Chło­piec nie miał po­ję­cia.

– Przed dwoma dnia­mi wy­sła­łeś Es­te­lę Ali­ton nad je­zio­ro – stwier­dził Marc. – Chcę wie­dzieć dla­cze­go.

– Tak, to praw­da. Wi­dzia­łem cię tam­tej nocy. Po­dą­ża­łeś w kie­run­ku je­zio­ra Gre­nie, a zwa­żyw­szy na tra­ge­dię, którą prze­ży­łeś, bałem się, że za­mie­rzasz po­peł­nić ja­kieś głup­stwo. Dla­te­go po­wia­do­mi­łem o tym pannę Ali­ton. Bar­dzo ci współ­czu­ję, chłop­cze. I prze­pra­szam, gdyż, z tego co sły­sza­łem, przy­czy­ni­łem się do nie­szczę­ścia.

Marc spo­glą­dał na męż­czy­znę, jakby uwie­rzył w każde jego słowo. Kai miał jed­nak wąt­pli­wo­ści.

– Znasz ko­bie­tę o imie­niu Nadi? – spy­tał Wol­ron.

– Nie. Kim ona jest? – od­parł, wy­raź­nie za­in­try­go­wa­ny, lecz Marc nie spie­szył się z od­po­wie­dzią.

Roz­ma­wia­li długi czas, lecz na każde ich py­ta­nie Dorem miał prze­ko­nu­ją­cą od­po­wiedź. Ła­twiej by­ło­by im wy­cią­gnąć in­for­ma­cje od ro­sną­ce­go w lesie drze­wa. A tych ota­cza­ło ich mnó­stwo i wy­da­wa­ło się, że w na­pię­ciu ob­ser­wu­ją Kaia. Jakby na coś cze­ka­ły, jakby cze­goś się spo­dzie­wa­ły.

Po­sta­no­wił nie wy­cią­gać broni.

Gdy od­da­li­li się od domu, po­now­nie spy­tał o ta­jem­ni­czą ko­bie­tę. Przy­ja­ciel opo­wie­dział mu całą hi­sto­rię – od wy­pra­wy nad je­zio­ro na po­cząt­ku wa­ka­cji, aż po zda­rze­nie sprzed dwóch dni. Kai słu­chał w sku­pie­niu, czu­jąc w sobie ro­sną­cy gniew.

– Co zro­bi­my? – spy­tał przy­ja­cie­la. Wie­dział, co on by zro­bił, lecz w tej spra­wie to Marc miał de­cy­du­ją­cy głos.

– Mógł­bym tam iść w ko­lej­ną nie­dzie­lę i ży­czyć sobie, by Es­te­la znów wi­dzia­ła, lecz po­dej­rze­wam, że to nie bę­dzie takie pro­ste. Tamta dziw­ka coś wy­my­śli i wy­nik­ną z tego ko­lej­ne nie­szczę­ścia.

– Jeśli chcesz, mogę iść tam z tobą.

– Po­my­ślę o tym.

– Gdy się zde­cy­du­jesz, za­wia­dom mnie od razu. Muszę mieć czas, by do­ku­pić amu­ni­cji. Tak na wszel­ki wy­pa­dek. – Bo w grun­cie rze­czy to bar­dzo pro­sta gra – po­my­ślał.

 

 

Roz­dział 18

Pół­noc­ny Lazur

 

Dom babci był dla Elii nie­zwy­kłym miej­scem, z któ­rym wią­za­ła wiele cie­płych wspo­mnień.

Przed kilku laty, gdy za­cho­ro­wa­ła jej druga bab­cia, ta, któ­rej pra­wie nie znała, ro­dzi­ce opu­ści­li Gre­nie na kilka ty­go­dni. Kai i Elia byli zmu­sze­ni za­miesz­kać u sta­rusz­ki. Dzia­ło się to pod­czas nie­zwy­kle cie­płe­go lata, więc całe dni upły­nę­ły im pod zna­kiem le­śnych wy­praw. Były tak dłu­gie i mę­czą­ce, że do dziś za­sta­na­wia­li się, w jaki spo­sób ko­bie­ta prze­ży­ła tam­ten okres, zwłasz­cza że byle wy­bor­czy wiec omal jej nie zabił. Po za­koń­cze­niu każ­de­go spa­ce­ru wra­ca­li do tego ma­łe­go, drew­nia­ne­go domku, a bab­cia przy­go­to­wy­wa­ła im pysz­ną ko­la­cję. Czę­sto, by zro­bić jej na złość, cho­wa­li się w naj­róż­niej­szych za­ka­mar­kach domu. Za­ba­wę tę za­koń­czył dość przy­kry in­cy­dent. Pew­ne­go dnia ukry­li się na stry­chu, a gdy w końcu po­sta­no­wi­li opu­ścić kry­jów­kę, drzwi oka­za­ły się za­blo­ko­wa­ne. Kai był zmu­szo­ny ze­sko­czyć z dachu. Tego dnia bab­cia była bar­dzo zła. Gdy wpa­da­ła w ten na­strój, le­piej było scho­dzić jej z drogi.

Dzi­siej­sze­go po­po­łu­dnia udali się do niej zaraz po szko­le, gdyż sta­rusz­ka od kilku dni nę­ka­ła ich za­po­wie­dzia­mi nie­zwy­kle smacz­ne­go obia­du. Kai zajął miej­sce na nie­wia­ry­god­nie nie­wy­god­nym drew­nia­nym krze­śle, które zda­wa­ło się stać tu od po­cząt­ku ist­nie­nia domu, Elia sie­dzia­ła tuż obok, na swym wózku. Stary zegar na ścia­nie tykał gło­śno, jakby od­mie­rzał czas do ja­kie­goś waż­ne­go wy­da­rze­nia.

– Bab­ciu, czy twój dom to naj­star­szy bu­dy­nek w Gre­nie? – spy­ta­ła za­cie­ka­wio­na Elia, gdy jako ostat­nia od­sta­wi­ła ta­lerz.

Sły­sząc te słowa, za­do­wo­lo­na sta­rusz­ka roz­sia­dła się wy­god­nie na wer­sal­ce. Opo­wia­da­nie o daw­nych czasach było jej wiel­ką pasją.

– Nie, naj­star­szym za­cho­wa­nym po dziś dzień jest ten, który na­le­żał Szwen­da­cza, a teraz miesz­ka w nim Sqon. Po­zo­sta­łe domy za­ło­ży­cie­li, nie­gdyś drew­nia­ne, zo­sta­ły zbu­rzo­ne i wznie­sio­ne po­now­nie, z cegły, lecz tam­ten jeden się ostał.

– A gdzie kie­dyś miesz­kał Mar­tiv Sqon? – za­cie­ka­wił się Kai.

– U Hol­be­sów. Tam, gdzie teraz jest sklep, stał kie­dyś dom Sqona za­ło­ży­cie­la, dziad­ka Mar­ti­va. Wszyst­kie cha­łu­py za­ło­ży­cie­li stały w jed­nej linii na dzi­siej­szej ulicy Pierw­szych Osad­ni­ków. Wszyst­kie oprócz domu Me­ste­na, który wy­bu­do­wał się nieco z boku, jakby po dru­giej stro­nie nie­ist­nie­ją­cej jesz­cze wtedy ulicy. Po­mi­ja­jąc tę jedną po­sia­dłość, usta­wie­nie było na­stę­pu­ją­ce – naj­pierw Ali­ton, dalej ku za­cho­do­wi Sqon, Wol­ron i na końcu Nadaj. Domy Ali­to­na i Sqona wznie­sio­no bli­sko sie­bie, sami zresz­tą wie­cie, roz­dzie­la je tylko skrzy­żo­wa­nie, a mię­dzy po­zo­sta­ły­mi były dość spore od­le­gło­ści. Nadaj wy­siu­dał sam sie­bie głę­bo­ko w las. No, ale w końcu byli za­ło­ży­cie­la­mi i mogli sobie nadać tak wiel­kie te­re­ny. Z cza­sem prze­strzeń zo­sta­ła le­piej za­go­spo­da­ro­wa­na, na przy­kład po­mię­dzy domem Sqona i Wol­ro­na zbu­do­wa­no dwa ko­lej­ne. Nasza ulica po­wsta­ła nieco póź­niej. Mój oj­ciec zbu­do­wał cha­łup­kę, w któ­rej teraz je­ste­śmy. Stała sa­mot­nie na gra­ni­cy lasu, aż wy­bu­do­wa­li się Efen­to­wie, a póź­niej ko­lej­ni. Dru­giej ulicy Gre­nie nada­no imię Es­tro­va, słyn­ne­go po­dróż­ni­ka. Po la­tach wasz tata wzniósł wła­sny dom i za­miesz­kał tam z waszą mamą. Ostat­nim bu­dyn­kiem zbu­do­wa­nym w Gre­nie jest ten, z któ­re­go wy­pro­wa­dził się Alwen. Pierw­szy wła­ści­ciel wniósł wy­staw­ny dom, lecz nie miesz­kał w nim długo.

– Zna­łaś Mar­ti­va Sqona, praw­da? – spy­tał Kai.

Sta­rusz­ka uśmiech­nę­ła się na te słowa.

– Oczy­wi­ście, że go zna­łam. To był zwa­rio­wa­ny czło­wiek, a wła­ści­wie dalej jest. Wczo­raj mnie od­wie­dził i nic się nie zmie­nił. To u nich ro­dzin­ne. – Za­ru­mie­ni­ła się nagle. – O jego dziad­ku cho­dzi­ły tu takie hi­sto­rie, że mózg staje w po­przek.

– Nigdy ich nie sły­sza­łam –  stwier­dzi­ła Elia.

– Bo je­steś za mała – za­wy­ro­ko­wa­ła sta­rusz­ka. – To nie są hi­sto­rie dla dzie­ci.

– Dla­cze­go pan Mar­tiv wy­je­chał? – spy­tał Kai.

– To pew­nie przez tę tra­ge­dię. Jego żona zgi­nę­ła na je­zio­rze. Mar­tiv za­brał dzie­ci i po­gnał na po­łu­dnie. Nigdy nie od­wie­dzał wio­ski, choć nie­któ­rzy twier­dzi­li, że wi­dzie­li go nad je­zio­rem. Ko­bie­tę po­cho­wa­no na na­szym cmen­ta­rzu, ale to w wo­dzie znaj­du­je się jej praw­dzi­wy grób.

Kai nagle po­smut­niał. Elia wie­dzia­ła, że jej brat bar­dzo po­lu­bił sta­rusz­ka. Czy na wszyst­kich muszą tu spa­dać nie­szczę­ścia? Czy za­wsze tak było? – za­sta­no­wi­ła się.

Wie­czo­rem, po tym, jak mama uło­ży­ła ją w łóżku i zga­si­ła świa­tło, Elia przez chwi­lę na­słu­chi­wa­ła kro­pel bi­ją­cych o pa­ra­pet. Deszcz padał już od go­dzi­ny i ani my­ślał prze­stać.

Nagle kątem oka do­strze­gła za oknem jakiś ruch. W jed­nej chwi­li przy­po­mnia­ła sobie strasz­ne hi­sto­rie, które sły­sza­ła od brata i przy­ja­ciół. W jed­nej z nich zmar­li po­wra­ca­li do bli­skich i no­ca­mi pu­ka­li w szybę. Ten, kto wpu­ścił ich do środ­ka, był zgu­bio­ny. Czy to przy­szła do mnie Asper? I tak nie je­stem w sta­nie otwo­rzyć, nawet gdy­bym chcia­ła.

W przy­pły­wie od­wa­gi spoj­rza­ła w kie­run­ku okna i ode­tchnę­ła z ulgą. To była sroka, ta sama, która od dawna miesz­ka­ła pod jej oknem. Też chce się scho­wać w domku, by nie zmok­nąć – do­my­śli­ła się.

Sen nie nad­cho­dził, więc zde­cy­do­wa­ła, że za­cznie czy­tać książ­kę. Czer­wo­ny wo­lu­min – ostat­nia nie­prze­czy­ta­na po­zy­cja po­da­ro­wa­na przez panią Lydię – leżał na szaf­ce noc­nej, tuż obok jej biur­ka. Się­gnę­ła po niego, a z szu­fla­dy wy­ję­ła la­tar­kę. Po­przed­nie książ­ki oka­za­ły się bar­dzo cie­ka­we, miała więc na­dzie­ję, że i tym razem się nie za­wie­dzie. Na­cią­gnę­ła koł­drę na głowę, by za­bez­pie­czy się przed nie­spo­dzie­wa­ną kon­tro­lą któ­re­goś z ro­dzi­ców, za­pa­li­ła la­tar­kę i przyj­rza­ła się lek­tu­rze.

Nie ma ty­tu­łu – przy­po­mnia­ła sobie. Dziw­ne. Otwo­rzy­ła na pierw­szej stro­nie. O, tu jest tytuł.

„Pół­noc­ny Lazur – krót­ka hi­sto­ria oko­li­cy i ludzi, któ­rzy ją za­miesz­ki­wa­li” – prze­czy­ta­ła roz­cza­ro­wa­na.

Czy to jakaś książ­ka hi­sto­rycz­na? Nie po­do­ba­ło jej się to. Na pewno bę­dzie nudna.

Pod ty­tu­łem znaj­do­wał się sam tekst, mały dru­czek upcha­ny tak gęsto, że zda­wał się roz­sa­dzać brze­gi kart­ki. Nie ma ob­raz­ków. Mimo to za­czę­ła czy­tać:

„Mała dziew­czyn­ka bie­gła gnana przez wiatr, a ze wszyst­kich stron spo­glą­da­ły na nią ol­brzy­mie drze­wa przy­po­mi­na­ją­ce…”. Nie zdą­ży­ła prze­czy­tać ca­łe­go zda­nia. Zna­la­zła się w opi­sy­wa­nym lesie.

Drze­wa rze­czy­wi­ście były ol­brzy­mie. Przy­po­mi­na­ły Elii wie­żow­ce, które wzno­si­ły się w wiel­kich mia­stach po­ło­żo­nych w da­le­kich kra­jach. Gdy unio­sła głowę, ich ko­ro­ny się­ga­ły ku niebu, które mie­ni­ło się tak in­ten­syw­nym błę­ki­tem, że szyb­ko mu­sia­ła od­wró­cić wzrok. Usły­sza­ła od­głos stada pta­ków, które gdzieś za jej ple­ca­mi ze­rwa­ło się do lotu.

Elii za­krę­ci­ło się w gło­wie z wra­że­nia. Co się stało? Gdzie je­stem?

Była jesz­cze jedna nie­zwy­kła rzecz, która do­tar­ła do jej świa­do­mo­ści do­pie­ro po chwi­li. Stała tu o wła­snych si­łach! Mam czu­cie w no­gach – po­my­śla­ła z tak wiel­ką ra­do­ścią, że za­czę­ła się śmiać. Spoj­rza­ła na sie­bie. Nie była ubra­na w pi­dża­mę, a w co­dzien­ny strój, w którym od­wie­dzi­ła dziś bab­cię.

Czy to sen?

Po­sta­wi­ła pierw­szy nie­śmia­ły krok. Była jak małe dziec­ko, które do­pie­ro uczy się cho­dzić. Czuję! Czuję wła­sne nogi. Mogę cho­dzić! Było to uczu­cie tak wspa­nia­łe, że za­czę­ła biec w kółko.

Ma­lu­teń­ka dziew­czyn­ka o pięk­nych, ja­snych wło­sach, prze­bie­gła tuż obok niej, śmie­jąc się gło­śno.

– Za­cze­kaj! – za­wo­ła­ła Elia, lecz ona nie za­re­ago­wa­ła.

Dziew­czyn­ka po­bie­gła za drze­wa, nie­mal zni­ka­jąc Elii z oczu.

Po­sta­no­wi­ła po­biec za nią. Każdy krok był dla niej wspa­nia­łym uczu­ciem. Po­my­śla­ła, że mo­gła­by spę­dzić tu resz­tę życia, gdyby tylko byli z nią Kai, ro­dzi­ce i bab­cia.

Do­go­ni­ła dziew­czyn­kę i dalej bie­gły już razem, śmie­jąc się gło­śno. Dziec­ko nie re­ago­wa­ło na jej obec­ność. Nie widzi mnie – po­my­śla­ła Elia, lecz nie przej­mo­wa­ła się tym zbyt­nio.

Bie­gły po stro­mym wzgó­rzu, w kie­run­ku szczy­tu. Elia była za­sko­czo­na, że tak mała istot­ka po­tra­fi tak wspa­nia­le ra­dzić sobie w lesie. Gdy osią­gnę­ły nie­ma­łą wy­so­kość, jej to­wa­rzysz­ka za­trzy­ma­ła się i dziewczynka mogła obej­rzeć się za sie­bie. Do­strze­gła rzekę pły­ną­cą wśród drzew, a także je­zio­ro, wiel­ką oazę la­zu­ru po­śród wszech­obec­nej zie­le­ni. Je­stem w Gre­nie – zo­rien­to­wa­ła się. Za­czę­ła szu­kać Pierw­szej Osady i ro­dzin­nej miej­sco­wo­ści. Prze­śle­dzi­ła wzro­kiem spory od­ci­nek rzeki i do­szła do wnio­sku, że wio­sek po pro­stu nie ma.

Jak teraz znaj­dę dom? – po­my­śla­ła prze­ra­żo­na.

– Nadi! – wy­krzy­czał chło­pię­cy głos. – Mó­wi­łem, żebyś się nie od­da­la­ła, zo­ba­czysz, po­wiem mamie.

Obok niech wy­rósł chło­piec o czar­nych wło­sach, star­szy od jej to­wa­rzysz­ki o kilka lat.

– Oj tam, nic mi nie bę­dzie – stwier­dzi­ła dziew­czyn­ka. – Byłam nad je­zio­rem. Sa­dzi­łam kwiat­ki.

Chło­piec spoj­rzał na Elię, któ­rej serce za­mar­ło. Czy mnie widzi? Przez uła­mek se­kun­dy wy­da­wa­ło jej się, że tak, lecz on szyb­ko od­wró­cił głowę. Ode­tchnę­ła z ulgą, gdyż w jego spoj­rze­niu było coś dziw­nie nie­po­ko­ją­ce­go.

– Chodź do domu. – Chwy­cił dziew­czyn­kę za rękę i po­pro­wa­dził w stro­nę szczy­tu.

 Elia za­sta­na­wia­ła się, czy po­dą­żyć za nimi, kiedy cały świat się zmie­nił, tak po pro­stu. Stała teraz nad brze­giem je­zio­ra. To było Gre­nie, była pewna, lecz to, co zo­ba­czy­ła, zda­wa­ło się prze­czyć jej prze­ko­na­niu.

Na brze­gu wzno­si­ło się mnó­stwo bu­dow­li, a po je­zio­rze pły­wa­ły stat­ki.

Stała po­środ­ku wio­ski, na­prze­ciw­ko nie­wiel­kiej przy­sta­ni, przy któ­rej za­ko­twi­czo­ny był naj­praw­dziw­szy okręt. Elia wi­dy­wa­ła takie w fil­mach, które opo­wia­da­ły o daw­nych cza­sach. Z brą­zo­we­go ka­dłu­ba wy­sta­wa­ły rzędy wio­seł, a z rei zwisał ża­giel ozdo­bio­ny czer­wo­no-bia­ły­mi pa­sa­mi. W od­da­li dwa bar­dzo po­dob­ne okrę­ty prze­ci­na­ły taflę je­zio­ra. Był to prze­pięk­ny widok. Je­zio­ro Gre­nie za­wsze było dla Elii sym­bo­lem od­lud­ne­go, za­po­mnia­ne­go przez świat miej­sca, lecz teraz cała oko­li­ca tęt­ni­ła ży­ciem.

Ze wszyst­kich stron ota­cza­li ją lu­dzie. Cho­dzi­li ulicą, na któ­rej się znaj­do­wa­ła, stali przed bu­dyn­ka­mi o strze­li­stych da­chach, które roz­cią­ga­ły się na­prze­ciw­ko je­zio­ra, ktoś prze­mknął za jej ple­ca­mi na grze­bie­cie konia. Spoj­rza­ła za sie­bie i uj­rza­ła staj­nię, przed którą stało kilka ko­lej­nych wierz­chow­ców. Prze­nio­sła wzrok dalej, w miej­sce, gdzie brzeg je­zio­ra skrę­cał ku pół­no­cy. Gęste za­bu­do­wa­nia cią­gnę­ły się tam ni­czym wiel­ki pa­so­żyt przy­ssa­ny do swo­je­go ży­wi­cie­la – brze­gu je­zio­ra. Spoj­rza­ła w głąb lasu, który wy­ra­stał tuż za wio­ską. Drze­wa wciąż wy­da­wa­ły jej się im­po­nu­ją­co wy­so­kie. 

– Chodź! Bę­dziesz tu stać cały dzień? – zwró­cił się w jej kie­run­ku stary gru­ba­sek ubra­ny w wie­lo­ko­lo­ro­we szaty. – Cze­ka­ją na nas. – Mówił do niej po sta­ro­astar­sku, lecz z nie­zna­nych po­wo­dów do­sko­na­le go ro­zu­mia­ła, zu­peł­nie jakby ktoś tłu­ma­czył dla niej każde słowo. – No chodź, szyb­ciej! – po­na­glił.

Elia zdrę­twia­ła. Czego ten ktoś ode mnie chce? Przez chwi­lę pra­gnę­ła uciec, lecz od­rzu­ci­ła tę myśl. Po­szła za nim.

Zza jej ple­ców wy­ło­nił się nagle młody chło­pak o krót­kich, ja­snych wło­sach.

– Mu­sia­łem ją scho­wać – wy­szep­tał gru­ba­so­wi. Do­pie­ro wów­czas Elia zo­rien­to­wa­ła się, że męż­czy­zna cały czas zwra­cał się do chłop­ca.

 Obaj ru­szy­li cią­gną­cą się wzdłuż brze­gu ulicą, a Elia z cie­ka­wo­ści udała się za nimi. Prze­kro­czy­li próg dzi­wacz­ne­go, ni­skie­go bu­dyn­ku, przed któ­rym tło­czy­ło się sporo pi­ja­nych osób.

Gdy we­szła do środ­ka, ude­rzył ją nagły za­pach al­ko­ho­lu i smród nie­my­tych ciał. Zna­la­zła się we wnę­trzu go­spo­dy. Za­pi­ja­cze­ni męż­czyź­ni dys­ku­to­wa­li o czymś gło­śno, zaj­mu­jąc po­dłuż­ne, drew­nia­ne ławy, na środ­ku tlił się nie­du­ży ko­mi­nek. Na samym końcu po­miesz­cze­nia sie­dział męż­czy­zna tak za­ro­śnię­ty, że przy­po­mi­nał małpę. Za­wo­łał coś do jej dwóch to­wa­rzy­szy, uka­zu­jąc nie­licz­ne zęby. Tuż obok niego sie­dział chło­pak, który, zwa­ża­jąc na ude­rza­ją­ce po­do­bień­stwo, mu­siał być jego synem.

Gru­bas i chło­pak usie­dli na­prze­ciw­ko nich.

Elia z prze­ra­że­niem stwier­dzi­ła, że w go­spo­dzie znaj­du­ją się pra­wie sami do­ro­śli męż­czyź­ni. Co się sta­nie, jeśli mnie tu zo­ba­czą? Miała na­dzie­ję, że wciąż jest nie­zau­wa­żal­na. Zbli­ży­ła się do sto­li­ka. Nikt nawet nie spoj­rzał w jej kie­run­ku.

– To on za­to­pił mój sta­tek? – spy­tał wło­cha­ty męż­czy­zna, wska­zu­jąc na mło­dzień­ca. – Je­ste­ście mi winni czter­dzie­ści łon­tów złota. Dwa­dzie­ścia za sta­tek, dzie­sięć za to­wa­ry, które z nim za­to­nę­ły, i dzie­sięć za ludzi, któ­rych stra­ci­łem. Pię­ciu chło­pa po­szło na dno! – wy­krzy­czał, waląc pię­ścią w stół.

– Chło­pak jest bez winy – stwier­dził gru­bas. – To był wy­pa­dek. Przy­zwy­czaj się, jeśli chcesz pły­wać po tych wo­dach.

– Łajba po­szła na dno, więc winny jest ten, kto ją zbu­do­wał! Źle zbu­do­wa­łeś mój sta­tek! – warczał, wska­zu­jąc na chło­pa­ka.

– Za­to­pił go aqon­tus – ode­zwał się młody bu­dow­ni­czy. – Gdzie tu moja wina?

– To praw­da – przy­tak­nął gru­bas. – Przy­kro nam z po­wo­du two­jej stra­ty, lecz takie rze­czy się zda­rza­ją. Po­py­taj, jeśli nie wie­rzysz.

– Bzdu­ry! – wy­krzy­czał. – Zwa­la­cie winę na ja­kie­goś wod­ne­go dia­bła, któ­re­go nikt dotąd nie wi­dział! Chcę czter­dzie­ści łon­tów złota od­szko­do­wa­nia. Jeśli nie za­pła­ci­cie, ja i mój syn ze­drze­my z was skórę! Po­twór z je­zio­ra, też mi coś – za­kpił.

– Od kiedy tu miesz­kasz? – spy­tał chło­pak.

Męż­czy­zna za­czął się za­sta­na­wiać. Syn od­po­wie­dział za niego:

– Od roku.

– Ja od uro­dze­nia i znam to miej­sce bar­dzo do­brze. Mó­wi­my wam praw­dę. Nic od nas nie do­sta­nie­cie.

Ku­dła­ty męż­czy­zna wyjął nóż, długi i ciem­ny jak noc, a jego syn mały szty­let. W całej go­spo­dzie nagle za­pa­dła cisza. I wtedy stało się coś dziw­ne­go.

 Ja­sno­wło­sy chło­pak znik­nął. W jed­nej chwi­li sie­dział przy ławie, dziw­nie opa­no­wa­ny, zwa­żyw­szy na sy­tu­ację, w któ­rej się zna­lazł, a w ko­lej­nej roz­pły­nął się w po­wie­trzu.

– Co to za sztucz­ki? – Wło­cha­ty męż­czy­zna wy­glą­dał na prze­ra­żo­ne­go. Moc­niej za­ci­snął dłoń na trzon­ku noża.

 Nie­spo­dzie­wa­nie chło­piec znów się po­ja­wił. Stał, a ręku trzy­mał małą kuszę. Noże obu męż­czyzn nagle wy­da­ły się śmiesz­nie małe.

– Opu­ście broń i odej­dźcie – za­żą­dał, mie­rząc w star­sze­go z nich.

W go­spo­dzie było tak cicho, że Elia sły­sza­ła brzę­cze­nie owada w od­le­głej czę­ści sali. Cała czwór­ka na chwi­lę znie­ru­cho­mia­ła. W końcu młod­szy z nich zro­bił gest, jakby chciał odło­żyć broń, i wy­ko­nał nagły za­mach. Chło­piec, który cały czas ce­lo­wał w jego ojca, strze­lił, a po chwi­li po­now­nie znik­nął. Szty­let prze­ciął po­wie­trze.

Stary, ku­dła­ty męż­czy­zna padł na pod­ło­gę. Z jego pier­si ster­czał bełt.

– Czary! – wy­krzy­czał jego syn. Rzu­cił broń na pod­ło­gę i uciekł z go­spo­dy.

Gru­bas wes­tchnął cięż­ko.

– Trze­ba to bę­dzie wy­tłu­ma­czyć – stwier­dził, spo­glą­da­jąc na po­zo­sta­łych gości go­spo­dy. Wszy­scy w mil­czą­cym po­dzi­wie ob­ser­wo­wa­li chło­pa­ka.

Go­spo­da znik­nę­ła. Elia stała teraz po­środ­ku skrom­ne­go ogro­du, który rósł przed dużym, drew­nia­nym bu­dyn­kiem. Roz­cią­gał się stąd widok na je­zio­ro. Był śro­dek nocy. Na nie­bie ro­ga­lik księ­ży­ca nie­śmia­ło prze­bi­jał się przez chmu­ry. Jego blask de­li­kat­nie oświe­tlał drogę, gdy Elia kro­czy­ła wśród ro­ślin­no­ści ku miej­scu, gdzie stały ludz­kie syl­wet­ki.

Za­uwa­ży­ła chłop­ca z go­spo­dy, a także sta­re­go, ły­se­go męż­czy­znę sie­dzą­ce­go na zdo­bio­nym krze­śle. Jego łysą czasz­kę po­kry­wa­ły ta­tu­aże przed­sta­wia­ją­ce po­krę­co­ne na­pi­sy, nie­moż­li­we do od­czy­ta­nia w tych ciem­no­ściach. Obok niego stało kilku wo­jow­ni­ków ubra­nych w skó­rza­ne, na­bi­ja­ne ćwie­ka­mi zbro­je, każdy uzbro­jo­ny we włócz­nię. Ota­cza­li star­ca, więc Elia do­my­śli­ła się, że jest on kimś w ro­dza­ju wodza.

– …i dla­te­go by­li­śmy zmu­sze­ni zabić star­sze­go. Młod­sze­go oszczę­dzi­li­śmy, gdyż się pod­dał.

– Sami są sobie winni – stwier­dził łysy lord. – Każę wy­gnać tego mło­de­go.

– Być może pojął… – od­parł mło­dzie­niec.

– Nie – prze­rwa­ł wład­ca. – Każę go wy­gnać. Jak się na­zy­wasz chłop­cze?

– Kri­sof, panie.

Kri­sof. To imię brzmia­ło dziw­nie zna­jo­mo. Pró­bo­wa­ła sobie przy­po­mnieć, skąd je zna. Dzień, w któ­rym wy­ru­szy­li­śmy do Pierw­szej Osady. Es­te­la prze­czy­ta­ła listy Je­re­mia­sza Hodsa. Tam padło to imię. Nie pa­mię­ta­ła jed­nak, w jakim kon­tek­ście. Wów­czas była z nami Asper, a Es­te­la wciąż wi­dzia­ła. Myśl o tym spra­wi­ła, że Elia po­smut­nia­ła.

– Kri­sof – wład­ca tra­wił jego imię. – Sły­sza­łem o tobie. Po­dob­no je­steś zna­ko­mi­tym strzel­cem.

– Nie­skrom­nie przy­znam, że tak, panie.

– Dla­cze­go więc zo­sta­łeś bu­dow­ni­czym, a nie my­śli­wym?

– Wielu wspa­nia­łych my­śli­wych za­miesz­ku­je Pół­noc­ny Lazur, lecz nie­wie­lu jest tu ludzi na­da­ją­cych się do pla­no­wa­nia bu­dow­li czy stat­ków.

– Mądre słowa – przy­znał wład­ca.

Gdy wy­da­wa­ło się, że roz­mo­wa wła­śnie do­bie­gła końca, chło­piec, wy­raź­nie stre­mo­wa­ny, pod­szedł bli­żej wodza i uklęk­nął.

– Panie, chciał­bym na pe­wien czas opu­ścić Pół­noc­ny Lazur. Pra­gnę udać się na po­łu­dnie i po­szu­kać dla nas po­mo­cy.

Stary wład­ca nie był za­do­wo­lo­ny z tego po­my­słu. Wes­tchnął po­gar­dli­wie.

– Wielu pró­bo­wa­ło, lecz wszy­scy zgi­nę­li. Dla­cze­go są­dzisz, że tobie się uda?

– Mam pewne… zdol­no­ści – stwier­dził nie­śmia­ło.

– Tak, o tym też sły­sza­łem.

– Je­stem sie­ro­tą, więc ze­msta nie do­się­gnie ni­ko­go oprócz mnie – prze­ko­ny­wał.

Wład­ca za­du­mał się na chwi­lę, po czym rzekł:

 – Chcesz, to pró­buj, choć uwa­żam, że zgi­niesz mar­nie. Jeśli jed­nak ci się uda, Pół­noc­ny Lazur nigdy nie za­po­mni twego imie­nia. Bę­dzie­my je sła­wić w pie­śniach po kres dni.

W tej sce­nie było coś nie­zwy­kłe­go. Elia nie ro­zu­mia­ła, co ta­kie­go chce zro­bić ten czło­wiek, lecz mimo to była pod wra­że­niem jego od­wa­gi.

Chło­piec skło­nił się i od­szedł, a blady blask księ­ży­ca od­bi­jał się w jego oczach.

Świat po raz ko­lej­ny się zmie­nił. Elia stała teraz na szczy­cie po­tęż­ne­go wznie­sie­nia, a cały las leżał u jej stóp. Uj­rza­ła jeźdź­ca, który ga­lo­pem mknął mię­dzy drze­wa­mi. To on – po­my­śla­ła z ra­do­ścią. Wscho­dzą­ce słoń­ce znaj­do­wa­ło się za jej ple­ca­mi, więc zmie­rzał na po­łu­dnie. Je­dzie tam, by zro­bić coś od­waż­ne­go.

Za ple­ca­mi męż­czy­zny do­strze­gła kształt – białą, roz­ma­za­ną plamę, która mknę­ła z nie­zwy­kłą szyb­ko­ścią.

Elia krzyk­nę­ła. To był stwór z lasu, ten, który ją oka­le­czył. Zaraz go do­go­ni – po­my­śla­ła z prze­ra­że­niem. Gdy po­twór zna­lazł się bar­dzo bli­sko jeźdź­ca, nie­mal na wy­cią­gnię­cie łapy, ten po pro­stu znik­nął.

Prze­niósł się do innej rze­czy­wi­sto­ści, bliź­nia­cze­go świa­ta, który wy­da­wa­ł się ni­czym nie róż­nić od po­przed­nie­go. Elia prze­nio­sła się razem z nim. Biały stwór rów­nież, lecz nim to zro­bił, Kri­sof zdą­żył odbić w prawo, po­więk­sza­jąc dzie­lą­cy ich dy­stans.

Elia za­czę­ła biec wzdłuż wznie­sie­nia, by nie stra­cić go z pola wi­dze­nia. Teraz to biała be­stia znik­nę­ła. Nie było jej przez krót­ką chwi­lę, po czym po­ja­wi­ła się w innym miej­scu, prze­ci­na­jąc drogę Kri­sto­fa. On jed­nak zdo­łał zro­bić ko­lej­ny unik, prze­no­sząc się w inną rze­czy­wi­stość. A może w tę samą co po­przed­nio?

Elia bie­gła ile sił w no­gach, ob­ser­wu­jąc te nie­zwy­kłe zma­ga­nia. Nie­wie­le z tego ro­zu­mia­ła, lecz wi­docz­nie jeź­dziec ra­dził sobie zna­ko­mi­cie. Wciąż prze­no­sząc się z jed­ne­go świa­ta do dru­gie­go, umy­kał be­stii, roz­wście­czał ją, bawił się z nią. Gdyby Elia mogła, uści­ska­ła­by go za te nie­zwy­kłe ma­new­ry.

W końcu stwo­rze­nie dało za wy­gra­ną, usia­dło wśród drzew i za­wy­ło prze­ra­ża­ją­co, od­pro­wa­dza­jąc wzro­kiem roz­pę­dzo­ne­go konia. Chłop­ca prze­szył dreszcz, a na­stęp­nie za­czął się trząść, jakby utra­cił kon­tro­lę nad cia­łem. W ostat­niej chwi­li przy­trzy­mał się wierz­chow­ca, unikając upadku. Szyb­ko od­zy­skał opa­no­wa­nie, wy­pro­sto­wał się w sio­dle i po­gnał na po­łu­dnie, zni­ka­jąc Elii z oczu.

Rze­czy­wi­stość roz­pły­nę­ła się po raz ko­lej­ny. Elia stała teraz w samym środ­ku nie­du­żej osady. Pierw­szą rze­czą, którą zo­ba­czy­ła, była drew­nia­na wieża, tak wy­so­ka, że wy­ra­sta­ła ponad ota­cza­ją­ce wio­skę drze­wa. Na jej tle po­zo­sta­łe do­mo­stwa wy­da­wa­ły się pro­ste i ubo­gie. Były to małe drew­nia­ne chat­ki o strze­li­stych da­chach i ma­łych oknach. Na ty­łach nie­któ­rych z nich Elia do­strze­gła za­gro­dy, w któ­rych trzy­ma­no zwie­rzę­ta. Koło dziew­czyn­ki prze­bie­gła grup­ka dzie­ci zmie­rza­ją­cych w stro­nę jednego z do­mostw, przed któ­rym wę­dzo­no ryby i mięso. Stara ko­bie­ta czę­sto­wa­ła ma­lu­chy, szep­cząc coś nie­zro­zu­mia­le.

Całe to miej­sce wy­da­wa­ło jej się zna­jo­me. Przy­glą­da­ła się przez chwi­lę oko­li­cy, a gdy do­tar­ło do niej, gdzie się znaj­du­je, otwar­ła usta z wra­że­nia. Była w Pierw­szej Osa­dzie w cza­sach jej świet­no­ści!

Usia­dła na ziemi i ob­ser­wo­wa­ła nie­świa­do­mych jej obec­no­ści le­gen­dar­nych osad­ni­ków. Są tacy zwy­czaj­ni. Cho­dzą, roz­ma­wia­ją, śmie­ją się, pra­cu­ją.

Nagle jej uwagę przy­kuł męż­czy­zna, który ni­czym duch wy­ło­nił się z lasu. Nigdy nie wi­dzia­ła tak nie­zwy­kłe­go czło­wie­ka. Był wy­so­ki i silny, ubra­ny w błysz­czą­cą skórę, która wy­glą­da­ła, jakby przed chwi­lą zo­sta­ła zdar­ta ze zwie­rzę­cia. Na ple­cach nosił łuk, a w ręce trzy­mał dzidę. My­śli­wy udał się w kie­run­ku jed­ne­go z do­mostw, po­ru­sza­jąc się zwin­nie ni­czym leśne zwie­rzę, a za­cie­ka­wio­na Elia po­dą­ży­ła za nim.

Wnę­trze domu było ciem­ne, cia­sne i su­ro­we. Ka­mien­ny piec zaj­mo­wał sporą cześć naj­więk­szej izby, a obok niego stało mnó­stwo po­kry­tych słomą łóżek. Pod okna­mi znaj­do­wa­ła się długa, drew­nia­na ława, suto za­sta­wio­na po­tra­wa­mi. Sie­dzia­ła na niej gro­mad­ka dzie­ci, z któ­rych naj­star­sze mogło mieć co naj­wy­żej osiem lat. Wi­dząc męż­czy­znę, wszyst­kie la­to­ro­śle wsta­ły i przy­bie­gły się przy­wi­tać.

Tylko jedna osoba nie po­dzie­la­ła ich en­tu­zja­zmu – ko­bie­ta sto­ją­ca w rogu domu. Elia do­my­śli­ła się, że jest to żona my­śli­we­go i matka tych wszyst­kich dzie­ci.

– Nie byłeś tam, praw­da? – spy­ta­ła. – Skoro ży­jesz, to zna­czy, że wciąż tam nie do­tar­łeś.

– Pla­nu­ję wy­ru­szyć jutro – od­po­wie­dział jej mąż.

– Wi­dzi­cie dzie­ci, oj­ciec pój­dzie tam jutro. I już nie wróci – stwier­dzi­ła zroz­pa­czo­nym gło­sem. – Zo­staw go w spo­ko­ju, wtedy nic nam nie zrobi! Co po­wie­dział twój brat?

– Gdy­bym to ja za­ka­zał bratu ubić tego stwo­ra, też by mnie nie po­słu­chał. Muszę to zro­bić, nikt inny temu nie po­do­ła.

– Je­steś ku­rew­sko skrom­ny – stwier­dzi­ła roz­go­ry­czo­na.

Naj­star­sze z dzie­ci, chło­piec wy­glą­da­ją­cy jak mi­nia­tur­ka swego ojca, wpa­try­wał się w niego w mil­cze­niu. My­śli­wy zwró­cił się do niego:

– Greo, jutro wrócę tu z białą skórą, obie­cu­ję. Gdyby jed­nak tak się nie stało, za­opie­ku­jesz się mamą. Sta­niesz się głową ro­dzi­ny.

Greo wpa­try­wał się w ojca wiel­ki­mi, ciem­ny­mi ocza­mi i nie­śmia­ło ski­nął głową.

Obraz ro­dzi­ny znik­nął Elii sprzed oczu. Prze­nio­sła się teraz w inną cześć lasu, gdzie uj­rza­ła pła­czą­ce­go męż­czy­znę. Przez chwi­lę była pewna, że jest to my­śli­wy, który za­wiódł swych krew­nych pod­czas pla­no­wa­ne­go po­lo­wa­nia. Gdy po­de­szła kilka kro­ków, zo­rien­to­wa­ła się, że to zu­peł­nie inna osoba. Nie po­do­ba­ło jej się to. Chcia­ła się do­wie­dzieć, jak skoń­czy­ła się po­przed­nia hi­sto­ria. Czy tam­ten pan wró­cił z miej­sca, do któ­re­go się wy­bie­rał? – za­sta­na­wia­ła się. Miała prze­czu­cie, że nie.

Męż­czy­zna łkał nie­prze­rwa­nie, obej­mu­jąc drze­wo. Ale dziw­ny widok – po­my­śla­ła. Był nieco star­szy niż my­śli­wy i po­tęż­niej zbu­do­wa­ny. Jego ubiór wydał się dziew­czyn­ce bar­dziej współ­cze­sny. Przy­pa­trzy­ła się za­ro­śnię­tej twa­rzy. Znam go – po­my­śla­ła nagle. Nie wiem skąd, ale znam.

Za jego pla­ca­mi do­strze­gła roz­ło­żo­ne na­mio­ty, mię­dzy któ­ry­mi le­ża­ło mnó­stwo po­roz­rzu­ca­nych kla­mo­tów. Wokół obozu stra­szy­ły ki­ku­ty drzew. Drwal – do­my­śli­ła się. Ale sam? Elia wie­dzia­ła, że drwa­le pra­cu­ją w gru­pach. Gdzie po­zo­sta­li?

Po­środ­ku wy­kar­czo­wa­ne­go obozu wzno­si­ły się drze­wa, które zda­wa­ły się nie pa­so­wać do resz­ty lasu. Jakby ktoś po­sa­dził je po­przed­nie­go dnia.

– Panie Hart – usły­sza­ła męski głos. Od­wró­ci­ła się i zo­ba­czy­ła Sa­wio­na Do­re­ma. Stał po­śród sosen ubra­ny w stary, ele­ganc­ki ubiór, jakie Elia wi­dy­wa­ła nie­raz na sta­rych fo­to­gra­fiach.

Fo­to­gra­fia. Zda­wa­ło jej się, że wi­dzia­ła kie­dyś pła­czą­ce­go męż­czy­znę na ja­kimś zdję­ciu

Drwal ze­rwał się na równe nogi.

– Ty! – wy­krzy­czał do Do­re­ma. – Nie pod­chodź do mnie, de­mo­nie!

De­mo­nie? Pan Sa­wion za­wsze wy­da­wał jej się grzecz­ny i sym­pa­tycz­ny. Dla­cze­go on go tak na­zy­wa?

– Nic pan tu nie po­ra­dzi – po­wie­dział są­siad Elii. – Pro­szę iść za mną, za­pro­wa­dzę pana w pewne miej­sce.

Drwal się za­wa­hał, a Sa­wion Dorem wy­ko­rzy­stał to i zbli­żył się kilka kro­ków.

– Nie podchodź – wy­sy­czał pła­czą­cy czło­wiek, a potem ze­rwał się do biegu. Sa­wion po­biegł za nim, po­dob­nie jak dziew­czyn­ka.

Drwal sta­nął nad brze­giem rzeki, jakby go­to­wał się do skoku.

– Oddam się nur­to­wi! – za­wo­łał. – Od­cza­ruj ich, bła­gam.

– Pro­szę odejść od wody. Pój­dzie pan ze mną w pewne miej­sce – na­le­gał Sa­wion.

– Nie. Nie ruszę się stąd, de­mo­nie.

Elia spoj­rza­ła na pana Do­re­ma i na chwi­lę za­trzy­ma­ło jej się serce. Na jego twa­rzy od­ma­lo­wał się taki ból i smu­tek, ja­kie­go nie wi­dzia­ła w całym swym życiu. Padł na ko­la­na.

– Pro­szę! – za­wo­łał. – Niech pan ze mną pój­dzie, a oni po­wró­cą. Musi pan tylko… musi – nie po­tra­fił się wy­sło­wić, co było do niego nie­po­dob­ne.

– Ni­g­dzie z tobą nie pójdę, de­mo­nie. Oddam się nur­to­wi, tak jak się uma­wia­li­śmy, a oni mają wró­cić do życia! – Drwal wszedł do rzeki po ko­la­na.

O kim on mówi? O czym obaj mówią?

Sa­wion Dorem spo­glą­dał na rozmówcę po­twor­nie smut­ny­mi ocza­mi. Był zdru­zgo­ta­ny.

– Har Ali­ton – wy­ce­dził przez za­ci­śnię­te zęby, za­ci­ska­jąc pię­ści ze zło­ści.

– Kto to jest Har Ali­ton? – spy­tał Hart.

– Na razie nikt. Niech pan za­pa­mię­ta to na­zwi­sko.

Męż­czy­zna wszedł głę­biej do rzeki, a silny, pły­ną­cy ku po­łu­dniu nurt po­rwał jego ciało.

Nagle zie­leń za­mie­ni­ła się w biel. Elia zna­la­zła się w zna­jo­mym miej­scu, tuż przy dro­dze astar­norc­kiej. Cały świat po­kry­wa­ła gruba war­stwa śnie­gu. Śro­dek zimy. Nie czuła jed­nak mrozu.

Cze­ka­ła przez chwi­le, za­sta­na­wia­jąc się, co po­cząć. Czy po­win­nam iść do domu? Wy­obra­zi­ła sobie, jaką ra­dość spra­wi Ka­io­wi i ro­dzi­com, gdy wróci do nich o wła­snych si­łach. Jest zima, ale która? Czy to, co do­pie­ro na­stą­pi? Jeśli tak, to czy mar­twi­li się, że tak długo mnie nie było? A może to któ­raś z prze­szłych zim? – zlę­kła się. Co jeśli w moim domu miesz­ka inna Elia i ro­dzi­ce mnie nie ze­chcą? Wtedy po­ja­dę do Kaia, do sto­li­cy, on mi uwie­rzy.

Ru­szy­ła w kie­run­ku domu. W wę­drów­ce prze­szka­dzał jej nie tylko śnieg, lecz rów­nież mgła, która wy­da­wa­ła się gęst­nieć z każdą chwi­lą. Elia upar­cie brnę­ła przed sie­bie, prze­ci­na­jąc wszech­obec­ną biel.

Z mgły wy­ło­ni­ła się bie­gną­ca ludz­ka syl­wet­ka.

Kai! – ucie­szy­ła się. A więc to przy­szła zima, ta, która do­pie­ro na­stą­pi, ina­czej by go tu nie było. Tuż za nim po­ja­wi­ła się ko­lej­na osoba. Artur! Obaj bie­gli przez śnieg, nie zwa­ża­jąc na jego głę­bo­kość. Bawią się, a Artur się uśmie­cha – zo­rien­to­wa­ła się. Bar­dzo ucie­szy­ło ją, że chło­pak otrzą­snął się po śmier­ci Asper.

Gdy jed­nak prze­biegł koło niej, Elia za­mar­ła z prze­ra­że­nia. Jego uśmiech był na­ry­so­wa­ny. Chło­piec nosił na twa­rzy pa­pie­ro­wą maskę, przed­sta­wia­ją­cą szy­der­czo uśmiech­nię­te usta. A w ręku trzy­mał nóż.

– Kai! – za­wo­ła­ła z ca­łych sił, lecz brat jej nie sły­szał. Ucie­kał przed Ar­tu­rem, brnął przez śnieg, wal­czył o życie. Elia sta­ra­ła się po­biec za nimi, lecz obie syl­wet­ki znik­nę­ły we mgle.

A potem zo­ba­czy­ła jasne, prze­bi­ja­ją­ce biel świa­tło i usły­sza­ła hałas, dziw­ny, znie­kształ­co­ny i bar­dzo nie­po­ko­ją­cy.

Czy Kai zgi­nął? Za­tka­ła usta, by nie krzyk­nąć. Znów le­ża­ła w swoim łóżku, bez­piecz­nie ukry­ta pod koł­drą. Próbowała poruszyć nogą, lecz bez skutku. Za­mknę­ła ze złością czer­wo­ną książ­kę i za­czę­ła się za­sta­na­wiać.

Czy rze­czy, które wi­dzia­łam, były praw­dzi­we? Miała ku temu wąt­pli­wo­ści. Artur nigdy by nie skrzyw­dził mo­je­go brata, są naj­lep­szy­mi przy­ja­ciół­mi. Być może to tylko zwy­kłe sceny, nie­praw­dzi­we jak bajki.

Za oknem wciąż padał deszcz. Elia pró­bo­wa­ła usnąć.

– Za­po­wia­da­ją ochło­dze­nie i opady śnie­gu – głos mamy do­bie­ga­ją­cy z są­sied­nie­go po­ko­ju, wy­wo­łał u Elii dreszcz prze­ra­że­nia.

A rano do­kład­nie spi­sa­ła wszyst­ko, co wi­dzia­ła, gdyż tak jej na­ka­zał śmiesz­ny, bro­da­ty pan ze snu.

 

 

Roz­dział 19

Kłu­sow­nic­two

 

Le­karz, który jako pierw­szy zba­dał Es­te­lę, młody, pulch­ny oku­li­sta, przez długi czas nie po­tra­fił wy­du­sić z sie­bie słowa.

Męż­czy­zna przyj­mo­wał w pry­wat­nym ga­bi­ne­cie miesz­czą­cym się w re­no­mo­wa­nej po­ra­stryj­skiej kli­ni­ce. To wła­śnie tam udał się Rost dzień po wy­pad­ku córki.

– Praw­dę mó­wiąc, po raz pierw­szy spo­tka­łem się z takim przy­pad­kiem. W obu gał­kach bra­ku­je siat­ków­ki. Nie po­tra­fię tego wy­tłu­ma­czyć. Nie­moż­li­we, by był to wynik urazu me­cha­nicz­ne­go.

Obie­cał skon­sul­to­wać się ze swym wy­kła­dow­cą z cza­sów stu­diów, wy­bit­nym pro­fe­so­rem, któ­re­go za­chwa­lał jako naj­lep­sze­go oku­li­stę w całej Asta­rii.

Było to nie­mal dwa ty­go­dnie temu. Dziś obaj le­ka­rze sie­dzie­li przed Ro­stem i Es­te­lą, go­rącz­ku­jąc się nad wy­da­niem dia­gno­zy.

Pro­fe­sor, star­szy męż­czy­zna o bia­łych jak śnieg wło­sach, był wy­raź­nie za­nie­po­ko­jo­ny.

– Siat­ków­ka nie może, tak po pro­stu znik­nąć – stwier­dził, przy­pa­tru­jąc się dziw­nie Ro­sto­wi. – To kil­ku­war­stwo­wa błona, o skom­pli­ko­wa­nej bu­do­wie. Nie mó­wiąc już o tym, że resz­ta oka jest nie­na­ru­szo­na.

Czy po­dej­rze­wa, że kła­mie­my? Że ro­bi­my sobie żarty?

– Nie po­tra­fię po­wie­dzieć, co było tego przy­czy­ną – kon­ty­nu­ował. – Pana córkę mo­że­my wpi­sać na listę ocze­ku­ją­cych na prze­szczep, lecz ten przy­pa­dek jest tak nie­ty­po­wy, że nie mogę za­gwa­ran­to­wać, jak prze­bie­gnie za­bieg.

– Zrób­cie to – roz­ka­zał Rost.

Es­te­la nie od­zy­wa­ła się ani sło­wem. Usły­szaw­szy o prze­szcze­pie, po­krę­ci­ła głową, jakby wie­dzia­ła coś, czego nie do­my­śla­li się le­ka­rze.

Gdy wracali do domu, tuż przed wjaz­dem do wio­ski Rost uj­rzał po­stać kro­czą­cą przez las – ciem­ną, chudą, przy­po­mi­na­ją­cą le­śne­go ducha na­wie­dza­ją­ce­go oko­licz­ne te­re­ny.

 Do­pie­ro po chwi­li roz­po­znał toż­sa­mość spa­ce­ro­wi­cza.

– Ber­nart – ode­zwał się do córki peł­nym urazu gło­sem.

– Co Ber­nart?

– Wraca lasem. Był u Al­we­na.

– I?

– To kpina w żywe oczy. Nie ro­zu­miem. Alwen to kry­mi­na­li­sta bez krzty ho­no­ru, a Bernart go od­wie­dza i wspie­ra. A ten po­mysł z prze­pro­wadz­ką? Wy­sze­dłem na dur­nia.

– Strasz­ne są twoje pro­ble­my, tato – od­par­ła sar­ka­stycz­nie Es­te­la. Za­wsty­dzo­ny Rost uznał, że dziew­czy­na ma do tego pełne prawo.

W ostat­nim cza­sie z jego córki od­pły­nę­ło całe życie. Dni spę­dza­ła sa­mot­nie w swoim po­ko­ju, rzad­ko wy­cho­dzi­ła z domu. Kai, Elia i Artur czę­sto ją od­wie­dza­li, lecz gdy chciał to zro­bić Marc, nie wpu­ści­ła go do po­ko­ju. Wójt pró­bo­wał z nią o tym po­roz­ma­wiać, lecz za­wsze za­my­ka­ła się w sobie. Wów­czas po­sta­no­wił wy­du­sić praw­dę od chło­pa­ka, lecz w nocy przy­śnił mu się Har Ali­ton. Przo­dek prze­ko­nał go, że młody Wol­ron jest bez winy. Za­pew­niał także, że jego ro­dzi­na prze­ży­wa wła­sne tra­ge­die i nie po­wi­nien go w tej chwi­li na­cho­dzić.

Po obie­dzie, gdy Es­te­la za­mknę­ła się w swoim po­ko­ju, wójt po­szedł po­roz­ma­wiać z Tro­se­nem Al­we­nem. Suzan Or­chid miała wpro­wa­dzić się do Gre­nie już za trzy dni i Rost wie­dział, że musi zro­bić wszyst­ko, by męż­czy­zna do tego czasu wy­niósł się z chat­ki.

Już z da­le­ka do­strzegł drew­nia­ny płot, który ota­czał bu­dy­nek. Tro­sen mu­siał go po­sta­wić przed kil­ko­ma dnia­mi. Na­prze­ciw­ko drzwi ru­de­ry znaj­do­wa­ła się furt­ka. Czy po­wie­sił na niej ta­blicz­kę ze swoim na­zwi­skiem? Po­mi­ja­jąc ogro­dze­nie, po­nu­re go­spo­dar­stwo nie zmie­ni­ło się od czasu, gdy wy­pro­wa­dzi­li się z niego ostat­ni drwa­le.

Pod­szedł do furt­ki i za­pu­kał w deskę.

Al­we­na nie było w domu, po­ja­wi­ła się za to jego żona, Kaite. Na rę­kach trzy­ma­ła rocz­ne­go synka, który wpa­try­wał się na Rosta nie­bie­ski­mi ocza­mi, uśmie­cha­jąc się słod­ko.

– Czemu nas na­cho­dzisz! – ko­bie­ta krzyk­nę­ła tak gło­śno, że Rost miał ocho­tę uciec. Muszę się uspo­ko­ić. Muszę być od­waż­ny.

Chłop­czyk wciąż się do niego uśmie­chał.

– Dla­cze­go… dla­cze­go tutaj? – wy­du­kał. – Czemu po pro­stu nie wy­je­dzie­cie?

– Wy­gna­łeś nas z wio­ski, a teraz chcesz nas przepędzić z tej ru­de­ry? Zo­sta­nie­my, choć­by tobie na złość.

– Wy­gna­łem tylko Tro­se­na, wy mo­gli­ście zo­stać – za­czął się tłu­ma­czyć, lecz wi­dząc wyraz twa­rzy ko­bie­ty, zmie­nił temat. – Za trzy dni wpro­wa­dza się…

– Wiem, kto się wpro­wa­dza. A ty wiedz, że Tro­sen się do niej nie zbli­ży.

Chłop­czyk nie­prze­rwa­nie śmiał się do niego. A może z niego? Nie po­tra­fię, niech już tu zo­sta­ną.

– Twój mąż nie ma prawa po­ja­wić się wio­sce. Jeśli to zrobi, za­wia­do­mi­my po­li­cję – poinformował ją i od­szedł od furt­ki.

– Rost! – za­wo­ła­ła, gdy zna­lazł się po­mię­dzy drze­wa­mi.

– Tak?

– Czy ty nie wi­dzisz, że ro­bisz źle? – spy­ta­ła i, nie cze­ka­jąc na od­po­wiedź, ode­szła w kie­run­ku domu. Chłop­czyk po­ma­chał wójtowi na po­że­gna­nie.

Po po­wro­cie udał się na pię­tro, do córki. Es­te­la spała, więc wy­ko­rzy­stał oka­zję i wy­mknął się z Lydią do astar­noc­kie­go kina. Spę­dzi­li razem bar­dzo miły czas. Przez chwi­lę zdo­łał nawet za­po­mnieć o ostat­nim nie­szczę­ściu.

Gdy w bar­dzo do­brych na­stro­jach wró­ci­li do domu, Es­te­la sie­dzia­ła w sa­lo­nie, wpa­tru­jąc się w nich nie­wi­dzą­cy­mi ocza­mi.

Po­czuł strasz­ne wy­rzu­ty su­mie­nia, a Lydia sta­nę­ła w progu, nie wie­dząc, jak się za­cho­wać.

– Cie­szę się, że je­ste­ście szczę­śli­wi – po­wie­dzia­ła dziew­czy­na, wy­czu­wa­jąc ich skrę­po­wa­nie. – Opo­wie­cie mi film? Bar­dzo je lubię.

Wie­czór był nie­mal udany. Gdyby nie ten wy­pa­dek, był­bym teraz naj­szczę­śliw­szą osobą na świe­cie – stwier­dził, za­sy­pia­jąc w ra­mio­nach Lydii.

We śnie wy­brał się na wi­zy­tę do oku­li­sty. Szedł ciem­nym, ci­chym lasem, a każdy jego krok od­bi­jał się nie­po­ko­ją­cym echem. Ga­bi­net mie­ścił się w chat­ce Szwen­da­cza. Szwen­da­cza? A może po­wi­nie­nem ją na­zy­wać chat­ką Al­we­na? Nie był za­sko­czo­ny, wi­dząc, kto przyj­mo­wał dziś pa­cjen­tów. Har Ali­ton. Jego przo­dek lubił bawić się formą i na­wią­zy­wać tre­ścią snów do ak­tu­al­nych wy­da­rzeń z życia Rosta.

– Pro­szę, sia­daj, wnu­siu – za­pro­sił go do drew­nia­ne­go stołu. Na ścia­nach, oświe­tla­ne bla­dym, tań­czą­cym bla­skiem świe­cy, wi­sia­ły zdję­cia za­ło­ży­cie­li oraz człon­ków ro­dzi­ny Ali­to­nów. Całe wnę­trze ro­bi­ło prze­ra­ża­ją­ce wra­że­nie. Szwen­dacz mor­do­wał tu ludzi. Rost sta­rał się nie wpa­try­wać w ciem­ne za­ka­mar­ki, gdyż bał się uj­rzeć ludz­kie zwło­ki.

Utkwił wzrok w fo­to­gra­fii, która wy­da­wa­ła mu się wy­jąt­ko­wo ta­jem­ni­cza. Przed­sta­wia­ła po­stać ukry­tą w cie­niu. To ktoś z mojej ro­dzi­ny. Prze­ra­ża­ją­ca osoba.

– Pa­cjent numer pięć. Rost Ali­ton – wy­ce­dził Har. Ubra­ny był jak za­wsze w pięk­ny frak, lecz tym razem na­cią­gnął na niego biały far­tuch. – Dia­gno­za. Niby pa­trzy, ale nic nie widzi. Za­le­cam ko­rek­cję.

– Nie ro­zu­miem.

Na twa­rzy przod­ka tań­czy­ły cie­nie, ulot­ne kształ­ty, które zda­wa­ły się coś zna­czyć, lecz Rost nie po­tra­fił tego wy­chwy­cić.

– Co stało się mojej wnucz­ce? – za­py­tał z prze­ję­ciem Har Ali­ton.

– Wy­pa­dek. Ośle­pła.

– Wy­pa­dek, tak? A może ce­lo­we dzia­ła­nie? Kto chciał­by skrzyw­dzić taką słod­ką isto­tę? A może ten ktoś, oka­le­cza­jąc twoją córkę, chciał skrzyw­dzić cie­bie?

– Tro­sen Alwen?

– Tak, ale praw­da sięga głę­biej. – Har roz­siadł się wy­god­nie na drew­nia­nym krze­śle. – Tro­sen być może to wy­my­ślił, ale twoją córkę ośle­pił ktoś inny. Jego naj­lep­szy przy­ja­ciel. Ber­nart.

Rost po­now­nie spoj­rzał na mrocz­ne zdję­cie. Do­strzegł, że przed­sta­wia ob­li­cze Ber­nar­ta – chudą twarz, łysą głowa i nie­bie­skie oczy spo­glą­da­ją­ce na niego z nie­na­wi­ścią.

– Jest moim da­le­kim ku­zy­nem, twoim pra­pra­wnu­kiem, po­dob­nie jak ja. Dla­cze­go miał­by to zro­bić?

Har Ali­ton skrył twarz w dło­niach.

– Je­le­nie z po­bli­skie­go lasu są by­strzej­sze od cie­bie – wy­ce­dził przez palce. – Oni chcą cię znisz­czyć! Wi­dzia­łeś, jak Ber­nart szedł po­po­łu­dniu do Al­we­na? Tam razem spi­sku­ją. Alewn, Ber­nart i oczy­wi­ście One­lia Slant. Cała trój­ka to twoi wro­go­wie. – Prze­rwał na chwi­lę, dając wnu­ko­wi czas na zro­zu­mie­nie. – Wiesz, w jaki spo­sób Es­te­la stra­ci­ła wzrok? Ber­nart podał jej jakiś wywar, nie wiem, jaki, i napój ten spo­wo­do­wał u niej śle­po­tę. Stało się to w Astar­nort, w Urzę­dzie Mia­sta. Twój kuzyn ostat­nio czę­sto tam jeź­dził.

– Nie wie­rzę w to.

– Wiesz, dla­cze­go to Ber­nart jest wy­zna­czo­ny do brud­nej ro­bo­ty? Dla­te­go że zdy­cha na raka. Nie­dłu­go umrze i nie ma nic do stra­ce­nia. Nim jed­nak no­wo­twór wy­koń­czy jego, on wy­koń­czy cie­bie. Cała trój­ka pra­gnie cię znisz­czyć. Cie­bie, Es­te­lę i Suzan, gdy tylko się tu zjawi. Tro­sen to kry­mi­na­li­sta, który chce tu za­pro­wa­dzić wła­sne rządy. Sto­isz mu na dro­dze, Rost. Mo­ty­wa­cja po­zo­sta­łych jest trud­niej­sza do od­gad­nię­cia, lecz nie nie­moż­li­wa. Po­zo­sta­wiam to tobie.

– Nie wie­rzę, że Ber­nart to zro­bił.

– Czy kie­dy­kol­wiek cię okła­ma­łem?! – za­grzmiał zi­ry­to­wa­ny. – Za­wsze je­stem szcze­ry. Nie je­steś zbyt mądry, to ci to po­wie­dzia­łem. Je­steś szpet­ny jak prysz­cza­te dup­sko, i wła­śnie ci to mówię. Alwen i jego po­ma­gie­rzy chcą cię znisz­czyć? A więc to naj­szczer­sza praw­da! Po­wiedz, czy kie­dy­kol­wiek ci źle do­ra­dzi­łem? Cza­sa­mi je­stem dla cie­bie nie­przy­jem­ny, jak wtedy, gdy chcia­łeś zro­bić z miej­sca po­chów­ku park roz­ryw­ki, ale trosz­czę się o cie­bie i o moją wnucz­kę. Jeśli mi nie wie­rzysz, to złap Ber­nar­ta w sidła i go wy­py­taj.

– W jaki spo­sób?

– Zabaw się w kłu­sow­ni­ka. Do­słow­nie. W piw­ni­cy, w jed­nej ze sta­rych skrzyń znaj­dziesz mój stary po­trzask. Jest tak skon­stru­owa­ny, że nie można się z niego uwol­nić. Przed laty nie za­wsze po­lo­wa­ło się w hu­ma­ni­tar­ny spo­sób. Za­staw pu­łap­kę w miej­scu, gdzie prze­cha­dza się Ber­nart, a ja spra­wię, że wy­bie­rze od­po­wied­nią ścież­kę. Trze­ba dzia­łać, Rost, to my mu­si­my wy­ko­nać ko­lej­ny ruch! – Przo­dek wpa­try­wał się w niego w mil­cze­niu. – Na­stęp­ny, pro­szę! – za­wo­łał i wy­pro­sił Rosta za drzwi.

Dzień później wójt zadał Es­te­li kilka pytań. Ber­nard przed wy­pad­kiem rze­czy­wi­ście czę­sto przy­jeż­dżał do Urzę­du Mia­sta Astar­nort. Spo­ty­kał się z An­to­ve’em. Dziew­czy­na pod­słu­cha­ła frag­ment roz­mo­wy. Mieli po­dob­no za­ła­twiać „jakąś spra­wę”, roz­ma­wia­li też o ren­cie, którą wkrót­ce trze­ba bę­dzie za­cząć wy­pła­cać. Rost wy­słu­chi­wał tego zszo­ko­wa­ny. An­to­ve też jest w to za­mie­sza­ny. Po­wi­nie­nem był się tego spo­dzie­wać. Nie­pew­nym kro­kiem wy­szedł z sa­lo­nu.

 Piw­ni­ca skry­wa­ła prze­róż­ne skar­by pię­ciu po­ko­leń Ali­to­nów. Skrzy­nie zaj­mo­wa­ły jedną ze ścian, aż po sam sufit. Rost mógł­by przy­siąc, że przed laty do­kład­nie przej­rzał ich za­war­tość pod­czas po­rząd­ków. Coś mogło mi umknąć. Ale sidła? Tu nie było żad­nych sideł.

Jedna skrzy­nia kryła same ubra­nia, ko­lej­na stare na­czy­nia, a jesz­cze inna roz­ło­żo­ny na czę­ści za­byt­ko­wy rower. Od­na­lazł swoją ko­lek­cję z cza­sów stu­diów, na którą skła­da­ły się kol­czu­gi, hełmy, mie­cze i inne bro­nie. Ich wy­ko­na­nie po­zo­sta­wia­ło wiele do ży­cze­nia, ale za to cena była swego czasu bar­dzo atrak­cyj­na. Z sen­ty­men­tu po­sta­wił tę skrzy­nię w innym miej­scu.

Od­na­lazł też obraz, który przed­sta­wiał sło­necz­ny dzień w ja­kiejś nad­mor­skiej, po­łu­dnio­wej wio­sce. Autor umie­ścił na płót­nie pro­me­na­dę, którą prze­cha­dza­li się uśmiech­nię­ci lu­dzie. W tle można było do­strzec kilka ma­łych, bia­łych dom­ków o pła­skich da­chach i frag­ment linii brze­go­wej koń­czą­cy się syl­wet­ką od­le­głej la­tar­ni mor­skiej. Morze było nie­spo­koj­ne, fale biły o brze­gi, pie­niąc się wście­kle.

Obraz ten wi­siał kie­dyś w sa­lo­nie.

Przy­po­mniał sobie scenę z dzie­ciń­stwa. Wpa­try­wał się w to dzie­ło, a oj­ciec coś po­wie­dział. Coś o Harze Ali­to­nie. Nie po­tra­fił sobie przy­po­mnieć tych słów. Czy to teraz ważne? Miał dziw­ne wra­że­nie, że tak.

Rost spo­glą­dał w obraz jak za­hip­no­ty­zo­wa­ny. W wo­dzie jest czło­wiek – zdał sobie spra­wę. Dziw­ne. Nigdy go nie za­uwa­ży­łem. Ciem­na plama w kształ­cie ludz­kiej syl­wet­ki nie da­wa­ła mu spo­ko­ju. To­pie­lec? Nie, bar­dziej roz­bi­tek. Chyba pły­nie do brze­gu. A może to wcale nie jest czło­wiek? Może to tylko cień na wo­dzie, chwi­lo­we uło­że­nie fal.

Wy­niósł obraz z piw­ni­cy i po­sta­wił w sa­lo­nie.

Po dłu­gich po­szu­ki­wa­niach w końcu od­na­lazł sidła. Choć stare, wciąż wy­da­wa­ły się ostre. Nie wie­dział, czy sta­lo­we zęby po­kry­te są rdzą czy za­schnię­tą krwią.

Co ja robię? A jeśli on się wy­krwa­wi? Co wtedy? – Wie­dział co. Wów­czas nie skrzyw­dzi już wię­cej mojej córki – od­po­wie­dział sam sobie. Prze­stra­szył się tej myśli.

To nie tak. Nie chcę go prze­cież zabić. Wy­py­tam go tylko.

Był jesz­cze jeden nie­po­ko­ją­cy pro­blem. Usta­wię sidła i co dalej? Będę tam cho­dził co go­dzi­nę i spraw­dzał, czy Ber­nart się zła­pał? Przy­dał­by się jakiś punkt ob­ser­wa­cyj­ny. I wtedy przy­po­mniał sobie o pu­stej po­sia­dło­ści Al­we­na – naj­wyż­szym bu­dyn­ku w Gre­nie. Gdy­bym za­ło­żył sidła w punk­cie wi­docz­nym z tego domu, wszyst­ko sta­ło­by się prost­sze.

I tak uczy­nił. Usta­wił pu­łap­kę w miej­scu, w któ­rym kie­dyś wiła się ścież­ka pro­wa­dzą­ca do chat­ki drwa­li. Za­ro­sła przed laty, lecz Ber­nart wciąż jej uży­wał. Przy­krył po­trzask ga­łę­zia­mi i udał się do opusz­czo­ne­go domu. Usiadł przed oknem i cze­kał. Córce po­wie­dział, że cały dzień bę­dzie pra­co­wał w Astar­nort, a ona skwi­to­wa­ła to lek­ce­wa­żą­cym ski­nie­niem.

Dom Al­we­na miał aż sześć pokoi, kuch­nię i dwie ła­zien­ki. Oprócz par­te­ru i dwóch pię­ter, znaj­do­wał się tu też ma­lut­ki strych. Tro­sen nie miał jed­nak ocho­ty tam wcho­dzić. Czło­wiek, który miesz­kał tu jako pierw­szy, sprze­da­jąc gmi­nie miesz­ka­nie, po­zo­sta­wił całe ume­blo­wa­nie i wójt mu­siał przy­znać, że miał zna­ko­mi­ty gust. Suzan się tu spodo­ba. Za­słu­ży­ła na ten dom po tym, co spo­tka­ło ją z rąk tego po­two­ra.

Mi­nę­ła go­dzi­na, o któ­rej Ber­nart po­wi­nien wró­cić z po­ło­wu. Czas płyną ab­sur­dal­nie wolno, jakby ktoś zło­śli­wy spo­wal­niał wska­zów­ki ze­ga­rów. Rost za­czął się nie­cier­pli­wić, wo­lał­by tu nie spę­dzać ca­łe­go ty­go­dnia.

W po­ko­ju, w któ­rym się znaj­do­wał, wi­siał obraz przed­sta­wia­ją­cy por­tret ład­nej ko­bie­ty. Rost przyj­rzał mu się uważ­nie.

– Ci lu­dzie są szczę­śli­wi, bo ich wio­skę pro­wa­dzi mądry czło­wiek – usły­szał głos ojca. Znów był dziec­kiem i stał w sa­lo­nie swego domu. – Taki był Har Ali­ton, mój pra­dzia­dek, mądry wójt i dobry czło­wiek. Rzą­dził uczci­wie i nigdy nie zro­bił­by ni­ko­mu krzyw­dy.

Rosta ogar­nę­ły nagłe wąt­pli­wo­ści. Pod­szedł do okna i za­trzy­mał swój wzrok na domu Efet­nów. Stał tam, w ob­ni­że­nia te­re­nu, ni­czym zwie­rzę zła­pa­ne w pu­łap­kę. Mu­siał na­tych­miast do­wie­dzieć się praw­dy.

Tyana Efetn bu­ja­ła się w swym fo­te­lu, słu­cha­jąc radia.

– Ładna pio­sen­ka – stwier­dzi­ła, wsłu­chu­jąc się w roc­ko­wy utwór, który Ro­sto­wi wy­da­wał się zwy­kłym ha­ła­sem.

– Znała pani Hara Ali­to­na, praw­da? Jaki on był? – spy­tał.

– Glo­ria! Podaj nam fla­szecz­kę! Bę­dzie­my roz­ma­wiać o daw­nych cza­sach – za­wo­ła­ła we­so­ło dzie­więć­dzie­się­cio­lat­ka, klasz­cząc w dło­nie. – Ty je­steś Rost Ali­ton, tak?

– Zga­dza się.

– Zna­łam wielu Ali­to­nów.

– Nie wąt­pię.

Glo­ria przy­nio­sła lamp­ki i na­la­ła im trun­ku, a gdy chcia­ła za­brać bu­tel­kę, sta­rusz­ka się ob­ru­szy­ła. Na­stęp­nie wy­pi­ła dusz­kiem całe wino, a na jej twa­rzy po­ja­wił się ru­mie­niec.

– Har to był taki miły czło­wiek. Ta jego żona była nie­do­bra, ale on był dobry.

– Co zna­czy dobry?

– A na przy­kład mie­li­śmy w wio­sce głup­ka, to był dzie­ciak pierw­sze­go Wol­ro­na. Wszy­scy się z niego śmia­li, lecz nigdy Har. – Po­gro­zi­ła po­marsz­czo­nym pal­cem. – Za­miast z niego szy­dzić, jak ro­bi­li to inni, brał go na ko­la­na i opo­wia­dał bajki. Trak­to­wał jak swo­je­go.

Rosta ogar­nia­ły coraz więk­sze wąt­pli­wo­ści.

– Opi­sze mi pani do­kład­nie jego cha­rak­ter? Za­wsze my­śla­łem, że za­ło­ży­ciel był zło­śli­wy i wy­bu­cho­wy.

– Ależ skąd! To był miły, spo­koj­ny czło­wiek, taki fleg­ma­tycz­ny, można by po­wie­dzieć. Nie był zło­śli­wy. Lubił ludzi. I zwie­rzę­ta. Ho­do­wał ja­kieś tam zwie­rza­ki, nie po to, by je zjeść, ale dla­te­go, że tak je ko­chał.

Ro­sto­wi za­czę­ły drżeć ręce. Czy moż­li­we, by czło­wiek zmie­nił się po śmier­ci?

Glo­ria Efent po­ja­wi­ła się w po­ko­ju.

– Szedł pan Ber­nart – za­ko­mu­ni­ko­wał matce.

Rost usły­szał, jak bije mu serce.

– O! Ber­nart to taki miły czło­wiek – za­chwy­ci­ła się sta­rusz­ka. – Czy był w tym urzę­dzie za­ła­twić mi tę spe­cjal­ną rentę?

– Nie wiem. Nie roz­ma­wia­łam z nim. Minął dom Tra­stów i po­szedł w kie­run­ku lasu – od­po­wie­dzia­ła Glo­ria.

Rost ze­rwał się na rów­nie nogi. Po­że­gnał się beł­ko­tli­wie i po­biegł w kie­run­ku miej­sca, w któ­rym za­sta­wił pu­łap­kę. Boże, co ja zro­bi­łem? Serce biło mu jak sza­lo­ne, gdy sta­rał się od­na­leźć wśród drzew ludz­ką syl­wet­kę. Nie było to łatwe. Jego kuzyn był chudy jak pień sosny i blady ni­czym ko­ro­wi­na brzo­zy.

W końcu go zo­ba­czył, jak kro­czy nie­wi­docz­ną ścież­ką, gdzie czy­hał na niego po­trzask.

– Ber­nart! – wójt za­wo­łał tak gło­śno, że roz­bo­la­ło go gar­dło.

Męż­czy­zna od­wró­cił się za­sko­czo­ny.

– Witaj, Rost – przy­wi­tał się i po­dra­pał po łysej gło­wie.

Wójt pod­biegł zdy­sza­ny. Nie wie­dział, co ma po­wie­dzieć.

– Od­pro­wa­dzę cię – wy­du­kał.

– No do­brze – od­parł ze szcze­rym uśmie­chem.

To był naj­dziw­niej­szy kwa­drans w życiu Rosta. Po­pro­wa­dził Ber­nar­ta inna drogą, aż po samą chat­kę. Jego krew­ny pew­nie za­sta­na­wiał się, co to ma zna­czyć, lecz o nic nie pytał. Roz­ma­wia­li o głu­po­tach, zu­peł­nie jakby znów mieli po kil­ka­na­ście lat. Rost mu­siał przy­znać, że było to sym­pa­tycz­ne do­świad­cze­nie. Ber­nart miał tak ra­do­sne uspo­so­bie­nie, że gdyby nie zmia­ny w wy­glą­dzie, nikt by nie przy­pusz­czał, że cięż­ko cho­ru­je.

Dla­cze­go wy­brał Al­we­na, skoro to zły czło­wiek? A może się mylę? Może Alwen po­peł­nił kie­dyś błąd, lecz od tam­te­go czasu się zmie­nił?

Wsty­dził się tego, co chciał zro­bić.

Od­szu­ka­nie pu­łap­ki oka­za­ło się nie­ła­twe. Po pew­nym cza­sie Rost wpadł w pa­ni­kę. Bał się, że nie od­naj­dzie sideł, że sam w nie wpad­nie lub znaj­dzie w nich za­klesz­czo­ną ofia­rę. Jeśli bę­dzie mu sprzy­jać mu szczę­ście, okaże się nią zwie­rzę.

Mar­twił się nie­po­trzeb­nie. Od­na­lazł sidła i za­trza­snął je na ga­łę­zi, a na­stęp­nie dys­kret­nie wy­rzu­cił do śmie­ci. Wró­cił do domu. Po­sta­no­wił, że wie­czo­rem za­bie­rze córkę do Lydii.

Tej nocy przy­śnił mu się kosz­mar.

Szedł przez ciem­ny las, w kie­run­ku chat­ki, i zła­pał się we wła­sne sidła. Z za­klesz­czo­nej nogi pły­nę­ła krew czar­na jak bez­gwiezd­na noc; czuł strasz­li­wy ból.

Har Ali­ton wy­ło­nił się z lasu ni­czym kłu­sow­nik, do­glą­da­ją­cy swej ofia­ry. Nie był za­do­wo­lo­ny z ob­ro­tu spraw.

– Źle cię oce­ni­łem, Rost – stwier­dził. – Uwa­ża­łem, że je­steś głupi, ale to, co uczy­ni­łeś, prze­szło moje naj­śmiel­sze ocze­ki­wa­nia. Ty je­steś naj­więk­szym de­bi­lem w hi­sto­rii Gre­nie! A wierz mi, żyli tu nie­li­si kre­ty­ni. Do cho­le­ry, wy­ja­śnij mi, co tym razem zro­dzi­ło się w two­jej ka­pu­ścia­nej gło­wie!

– Je­steś kłam­cą – stwier­dził, pa­trząc mu w oczy. Noga pa­li­ła go żywym ogniem. Ledwo mógł for­mu­ło­wać słowa. – Har Ali­ton był zu­peł­nie innym typem czło­wie­ka. Kim je­steś?

– Wiesz, co teraz się sta­nie? Oni cię za­bi­ją, Rost. Za­bi­ją Suzan. Za­bi­ją Es­te­lę!

– Kim je­steś, że muszę cię słu­chać? Podaj swoje imię.

Męż­czy­zna o wy­glą­dzie jego pra­pra­dziad­ka za­śmiał się w taki spo­sób, że Rosta prze­szył dreszcz.

– Do­brze. Niech tak bę­dzie. Idź wła­sną ścież­ką. Po­wo­dze­nia. Mam jed­nak osta­nie ży­cze­nie. To nic wiel­kie­go.

– Mów, ale nie licz, że je speł­nię.

– Gdy wpro­wa­dzi się Suzan, kup jej kwiat na po­wi­ta­nie. Może być or­chi­dea. Wiesz, taka gra słów.

– Zro­bię to. A teraz mnie zo­staw.

– Do zo­ba­cze­nia. Może. Kie­dyś.

Od­szedł, zo­sta­wia­jąc Rosta wy­krwa­wia­ją­ce­go się w si­dłach, umie­ra­ją­ce­go w środ­ku ciem­ne­go lasu.

Umó­wio­ne­go dnia Suzan przy­je­cha­ła małym do­staw­czym vanem. Rost zdzi­wił się, że przy­wio­zła tak nie­wie­le rze­czy. Pod­szedł do niej i wrę­czył kwiat. Uśmiech­nę­ła się na jego widok.

– Pięk­ny, dzię­ku­ję.

– Suzan, na wstę­pie muszę ci coś wy­znać. Tro­sen Alwen. On… wy­pro­wa­dził się, ale za­miesz­kał nie­da­le­ko stąd. W lesie. Wciąż tu jest.

Był go­to­wy na każdą re­ak­cję, włącz­nie z uciecz­ką ko­bie­ty, co by­ło­by jego ko­lej­ną spek­ta­ku­lar­ną po­raż­ką. Ona jed­nak nie wy­da­wa­ła się prze­stra­szo­na. Czy wła­śnie się uśmiech­nę­ła? Rost od­rzu­cił tę myśl. Za­pro­wa­dził ją do no­we­go domu.

 

 

Roz­dział 20

Bo­le­sna praw­da

 

Z nieba za­czął sypać śnieg – białe płat­ki tań­czy­ły nie­śmia­ło wśród desz­czu jakby za­wsty­dzo­ne, że na­tu­ra na­ka­za­ła im od­wie­dzić Gre­nie tak wcze­śnie.

Artur Wol­ron stał w oknie swego domu, ob­ser­wu­jąc ten nie­spo­dzie­wa­ny po­go­do­wy spek­takl. Oscy­lu­ją­ca wokół zera stop­ni tem­pe­ra­tu­ra spra­wia­ła, że spły­wa­ją­ca z dachu woda two­rzy­ła dłu­gie, ostre sople. Ko­niec wrze­śnia i już tak zimno. To bę­dzie mroź­na zima.

Wuj Viset i Marc kłó­ci­li się o coś za­wzię­cie. Prze­stań­cie, boli mnie głowa. Wuj na­zwał jego brata nie­wdzięcz­ni­kiem i wy­po­mi­nał mu wy­pa­dek Es­te­li. Marc za­rzu­cał krew­ne­mu, że w ostat­nich dniach cał­ko­wi­cie prze­stał pra­co­wać i całe dnie spę­dzał na ka­na­pie, oglą­da­jąc te­le­wi­zję. Co pe­wien czas wuj ci­skał w Ar­tu­ra py­ta­niem, sta­ra­jąc się wcią­gnąć go do kłót­ni. Bez skut­ku. Czy ma na­dzie­ję, że wezmę jego stro­nę? Marc rów­nież na to liczy. Obaj będą mieć do mnie żal. Nic go to nie ob­cho­dzi­ło.

Usiadł przy stole i za­czął bawić się talią kart. Wy­lo­so­wał kilka z nich. Czwór­ka. Dama. Piąt­ka. Król. Walet. As. Po­mie­szał je wszyst­kie i wy­rzu­cił precz.

Wuj i Marc nie prze­sta­wa­li prze­rzu­cać się obe­lga­mi.

Czy spa­da­ją­cy sopel mógł­by kogoś zabić? – za­sta­no­wił się, spo­glą­da­jąc na okno, za któ­rym za­ma­rza­ją­ce na­cie­ki za­czę­ły przy­po­mi­nać kra­tow­ni­cę ja­kie­goś lo­do­we­go wię­zie­nia. Może wy­pro­szę ich na ze­wnątrz, staną pod da­chem i przy odro­bi­nie szczę­ścia będę mieć dziś świę­ty spo­kój.

Wczo­raj­sza nie­dzie­la rów­nież nie była do­brym dniem. Marc wy­mknął się gdzieś z Kaiem, a żaden z nich nie pi­snął mu nawet słów­ka. Bar­dzo go to za­bo­la­ło. Wró­ci­li bar­dzo późno, w pod­łych na­stro­jach. Usły­szał tylko frag­ment roz­mo­wy, którą to­czy­li przed domem.

– … dla­te­go, że po­sze­dłeś ze mną. Jeśli się zde­cy­du­ję, to za ty­dzień pójdę sam – po­wie­dział jego brat.

– Jak chcesz – od­parł Kai, po czym się po­że­gna­li.

Nie miał po­ję­cia, co oni kom­bi­nu­ją. Dziś w szko­le pró­bo­wał do­wie­dzieć się praw­dy, lecz Kai go zbył. Póź­niej na­stą­pił ciąg po­twor­nie dłu­gich, mo­no­ton­nych lek­cji. Pod­czas jed­nej z nich Rafn, ko­rzy­sta­jąc z nie­obec­no­ści na­uczy­cie­la, pod­szedł do okna i ule­pił śnież­ną kulkę. Wy­gło­sił krót­kie prze­mó­wie­nie, w któ­rym za­zna­czył, że to pierw­szy taki rzut w tym roku i do­ma­gał się braw. Gdy po­ja­wi­ły się pierw­sze nie­śmia­łe okla­ski, rzu­cił śnież­ką w Ar­tu­ra. Tra­fił w Kaia.

Jego przy­ja­ciel wstał, chwy­cił Rafna za fraki i wsa­dził mu głowę w ośnie­żo­ny pa­ra­pet. Artur był pe­wien, że szkol­ny prze­śla­dow­ca za chwi­lę otrzy­ma dar­mo­wą lek­cję la­ta­nia, lecz Kai miał wi­docz­nie dzień do­bro­ci i pu­ścił go po chwi­li.

Rafn wyżył się na Ar­tu­rze pod­czas na­stęp­nej prze­rwy. Ude­rzył go w twarz, a na­stęp­nie kazał sobie za­pła­cić trzy­dzie­ści astrów mie­sięcz­ne­go ha­ra­czu. Chło­piec obie­cał, że zbie­rze tę sumę, choć nie miał po­ję­cia, jak to zrobi. Całe za­cho­mi­ko­wa­ne z pracy u Sqona pie­nią­dze do­ło­żył do po­grze­bu Asper.

Marc i wuj prze­szli do fazy cięż­kich wy­zwisk.

Od dnia śmier­ci sio­stry coś się w nim zmie­ni­ło. Cza­sem do­pa­da­ła go dziw­na znie­czu­li­ca, innym razem czuł takie emo­cje, że o mało nie roz­sa­dzi­ło go od środ­ka. Rost nie po­tra­fił tego wy­ja­śnić. Na nie­któ­re spra­wy za­czął pa­trzeć zu­peł­nie ina­czej. Od­czu­wał rze­czy, któ­rych nie czuł wcze­śniej. Łapał się na tym, że po­sia­da wie­dzę, któ­rej mieć nie po­wi­nien.

Przy­po­mi­na­ło to hi­sto­rię, którą kie­dyś opo­wie­dział mu oj­ciec. W ro­dzi­nie Tra­stów – był to licz­ny klan za­miesz­ku­ją­cy ulicę Es­tro­va – za­cho­ro­wa­ła przed laty ko­bie­ta. Artur nie pa­mię­tał jej imie­nia. Pew­nie sio­stra lub ciot­ka pani Kolii. Ko­bie­cie, jako jed­nej z pierw­szych osób w całej Asta­rii, prze­szcze­pio­no serce. Wró­ci­ła do zdro­wia. I zmie­ni­ła się nie do po­zna­nia. Za­czę­ła jadać rze­czy, któ­rych wcze­śniej nie lu­bi­ła, słu­chać mu­zy­ki, któ­rej wcze­śniej nie słu­cha­ła, wsta­wać wcze­śnie rano, choć za­wsze lu­bi­ła sobie po­spać.

Za­in­try­go­wa­na, od­szu­ka­ła in­for­ma­cje o życiu dawcy. Było tak, jak się spo­dzie­wa­ła. Serce prze­ka­za­ło jej oso­bo­wość tego czło­wie­ka.

Artur czuł się po­dob­nie jak tamta ko­bie­ta. Wie­dział, że nie jest taki jak daw­niej. A może to tylko złu­dze­nie, szok po śmier­ci Asper.

Marc prze­rwał kłót­nie i za­czął go­to­wić się do wyj­ścia.

– Artur, wrócę późno – rzu­cił.

Po chwi­li wy­mknął się też wuj Viset. Chło­pak zo­stał sam w domu.

Wło­żył kurt­kę, za­mknął drzwi i wy­szedł na ulicę Pierw­szych Osad­ni­ków. Za­sta­na­wiał się, czy po­zo­sta­li wzię­li swoje klu­cze, lecz po na­my­śle, do­szedł do wnio­sku, że nic go to nie ob­cho­dzi.

Ulicę po­kry­wa­ła cien­ka war­stwa śnie­gu. Więk­sze par­tie bieli do­strzegł na da­chach domów Oxów, Qu­ar­tów i Lydii. Prze­mknął obok nich w kie­run­ku po­sia­dło­ści Ali­to­nów, mi­ja­jąc za­pi­ja­czo­ne­go Hol­be­sa, który stał pod skle­pem, nie przej­mu­jąc się śnie­ży­cą.

Es­te­la mu­sia­ła być sama, gdyż oso­bi­ście otwo­rzy­ła mu drzwi. Artur za­pro­po­no­wał, że przy­trzy­ma ją za rękę w dro­dze na pię­tro.

– Co u cie­bie? – spy­tał, gdy dziew­czy­na usia­dła na łóżku.

– Bez­na­dziej­nie. A u cie­bie?

– Nie le­piej.

W po­ko­ju było ciem­no, dusz­no i pa­no­wał okrop­ny ba­ła­gan. Sto­ją­ce na pa­ra­pe­cie radio rzę­po­li­ło ra­do­śnie, wy­da­wa­ło się, że jest w nim wię­cej życia niż w nich oboj­gu.

– My­ślisz, że to wszyst­ko spo­ty­ka nas z ja­kie­goś po­wo­du? – spy­ta­ła dziew­czy­na. – Jest w tym jakiś wyż­szy cel?

Artur dzię­ko­wał za mu­zy­kę, która uchro­ni­ła ich od nie­zręcz­nej ciszy. Bar­dzo się de­ner­wo­wał.

– Cel? Cel jest, taki żeby mnie wy­koń­czyć. Naj­pierw za­bra­no mi ro­dzi­ców. Mój je­dy­ny przy­ja­ciel wy­je­chał setki ki­lo­me­trów. Naj­więk­szy psy­chol w szko­le wy­brał mnie na swoją ulu­bio­ną ofia­rę, dla­te­go że po­cho­dzę ze wsi. Moją sio­strę za­bi­to z mojej winy. A cie­bie spo­tka­ła ta tra­ge­dia. – Gdy wszyst­kie słowa wy­pły­nę­ły z jego ust, za­czerp­nął głę­bo­ki od­dech.

Es­te­la za­czę­ła pła­kać. Chło­piec zbli­żył się do niej. Wie­dział, że teraz każde słowo bę­dzie przy­cho­dzić mu z tru­dem.

– Wiesz, mi wcale nie prze­szka­dza, że nie wi­dzisz. Mógł­bym się tobą za­opie­ko­wać, gdy­byś się zgo­dzi­ła… ja… chciał­bym być przy tobie.

Es­te­la nie od­zy­wa­ła się przez chwi­lę. Radio za­czę­ło grać ko­lej­ną we­so­łą pio­sen­kę.

– Nie zro­zum mnie źle. W tej chwi­li nie mam ocho­ty na nic. Artur, ja nawet obiad muszę w sie­bie wmu­szać. Ja… zro­zum.

Zro­zu­miał. Ile jesz­cze ta­kich mo­men­tów czeka mnie w życiu?

Wró­cił do miesz­ka­nia cał­kiem roz­bi­ty. Po­szedł do po­ko­ju, w któ­rym spę­dził całe dzie­ciń­stwo. To w nim Asper bu­dzi­ła go, gdy razem wy­bie­ra­li się do szko­ły. To tutaj wie­czo­ra­mi grali i ba­wi­li się z Mar­cem. To na tym łóżku Asper pi­sa­ła w swym ró­żo­wym pa­mięt­ni­ku. Artur i Marc nie mieli prawa do niego za­glą­dać. Jego sio­strzycz­ka chwy­ta­ła go w swe małe rącz­ki i cho­wa­ła przed nimi.

Bra­ko­wa­ło mu jej tak bar­dzo, że otwo­rzył szaf­kę i wyjął pa­mięt­nik. Była to książ­ka, za­my­ka­na na sym­bo­licz­ną kłód­kę. Z okład­ki uśmie­chał się miś, ści­ska­ją­cy wiel­kie serce. Artur ni­g­dzie nie zna­lazł klu­cza, po­szedł więc po ob­cąż­ki i usu­nął za­bez­pie­cze­nie.

Asper była bar­dzo zdol­na i na­uczy­ła się pisać w wieku pię­ciu lat. Jakiś czas póź­niej tata kupił jej ten pa­mięt­nik na uro­dzi­ny. Chło­piec otwo­rzył na pierw­szej stro­nie.

„PA­MIĘT­NIK ASPER WOL­RON” – ob­wiesz­cza­ły wiel­kie, czer­wo­ne li­te­ry, umiesz­czo­ne dzie­cię­cym pi­smem.

Prze­wró­cił na drugą stro­nę. „Ja i Marc i Artur i tata by­li­śmy w parku. Tata kupił nam ciast­ka.” – gło­si­ła no­tat­ka z je­de­na­ste­go lu­te­go 1988 roku.

Artur sta­rał sobie przy­po­mnieć tam­ten dzień. Bez­sku­tecz­nie. Wiele razy jeź­dzi­li z tatą do Astar­nort. Wiele razy ku­po­wał im ciast­ka. Za­czął pła­kać.

Ko­lej­ne wpisy do­ty­czy­ły prze­róż­nych, wspa­nia­le ma­ło­istot­nych spraw. Czy­tał je wszyst­kie, mając przed ocza­mi człon­ków ro­dzi­ny, któ­rych utra­cił.

Do­szedł do maja roku 1989 – daty śmier­ci ojca i aresz­to­wa­nia mamy. Wy­da­rze­nie to za­owo­co­wało okre­sem, w który nie po­ja­wi­ły się żadne wpisy. W końcu jed­nak jego sio­stra  po­sta­no­wi­ła coś za­no­to­wać. Artur prze­czy­tał no­tat­kę i za­tkał ręką usta. Zdu­sił swój krzyk, wgry­za­jąc się dłoń. Boże, nie. Niech to nie bę­dzie praw­da. Nie, pro­szę.

 Prze­czy­tał ko­lej­ny. I jesz­cze jeden. Prze­czy­tał je wszyst­kie. Był to ból tak wiel­ki, jak w dniu śmier­ci taty. Tak wiel­ki, jak w dniu śmier­ci sio­stry.

Boże, jak mo­gli­śmy być aż tak ślepi?

Za­czął się trząść. Za oknem śnieg sypał coraz moc­niej. Sta­ro­żyt­ni Asta­rzy roz­wią­zy­wa­li nie­po­ro­zu­mie­nia w po­je­dyn­ku, nie za­wsze na śmierć i życie, cza­sa­mi w za­wo­dach, ta­kich jakby spor­to­wych. Wiesz, jakie mu­sie­li mieć wów­czas pole do nad­użyć?  – przy­po­mniał sobie wła­sne słowa. Wie­dział już, co zrobi.

Po­trze­bu­ję kilku rze­czy. Za­brał się za przy­go­to­wa­nia.

Wuj Viset wró­cił trzy go­dzi­ny póź­niej. Z jego kurt­ki kapał roz­to­pio­ny śnieg, two­rząc ka­łu­że na pod­ło­dze ko­ry­ta­rza. Był w pod­łym na­stro­ju, co nie uła­twia­ło Ar­tu­ro­wi za­da­nia.

Krew­ny usiadł przy ku­chen­nym stole i cięż­ko wes­tchnął.

– Pier­do­lo­na zima wy­koń­czy nas wszyst­kich – skwi­to­wał, pa­trząc na za­mieć.

– Wuju, uwa­żam, że masz rację co do Marca – po­wie­dział Artur i usiadł na­prze­ciw­ko męż­czy­zny. Po­sta­wił na stole dwa kufle wy­peł­nio­ne piwem. Ich widok ucie­szył Vi­se­ta.

– Nie je­stem prze­ko­na­ny, czy po­wi­nie­neś pić w tym wieku, ale skoro sta­wiasz, niech ci bę­dzie – stwier­dził, po czym po­cią­gnął spory łyk trun­ku. – Gdyby zo­ba­czy­li nas teraz twoi ro­dzi­ce, pew­nie by mnie za­tłu­kli.

– Nie widzą i nie zo­ba­czą – stwier­dził gorz­ko. – A skoro już je­ste­śmy przy spra­wach ro­dzin­nych – za­czął Artur – po­roz­ma­wiaj­my o tym.

Po­ło­żył pa­mięt­nik Asper na stole tak ostroż­nie, jakby były to stu­let­nie re­li­kwie. Zdez­o­rien­to­wa­ny wuj wle­pił wzrok w ró­żo­wą ksią­żecz­kę.

– Co to jest? – spy­tał.

– Nie wiesz?

– Nie wiem.

– Po­zwól, że ci prze­czy­tam. Po­mi­nę kilka stron, gdyż nie chce­my tu prze­sie­dzieć ca­łe­go dnia, praw­da? Za­cznij­my od wpisu z dnia pięt­na­ste­go sierp­nia 1989 roku. – Artur otwo­rzył na tej dacie i za­czął czy­tać: – „Wuj Viset przy­szedł do mnie, gdy by­li­śmy sami w domu. Marc i Artur byli w warsz­ta­cie. Bar­dzo mnie bo­la­ło.” – Prze­rwał, po­śli­nił palec i prze­ło­żył na ko­lej­ną stro­nę. – A teraz wpis z dwu­dzie­ste­go trze­cie­go sierp­nia: – „Wuj znów przy­szedł do mnie. Po­wie­dział, żebym ni­ko­mu nie mó­wi­ła, co ro­bi­my, ina­czej zrobi mi to, co zro­bił tacie. Mówił, że to czary.” Jest tego wię­cej. Czy­tać dalej?

Wuj Viset sie­dział w mil­cze­niu, wpa­tru­jąc się w niego z uśmie­chem. Śmie­je się. Od śmier­ci Asper nie uśmiech­ną­łem się ani razu, choć za­wsze byłem ra­do­sną osobą. Nigdy już tego nie zro­bię. A on się śmie­je, tak po pro­stu.

– Smar­ku­la coś sobie wy­my­śli­ła – stwier­dził od nie­chce­nia i po­cią­gnął ko­lej­ny łyk piwa.

– Ależ oczy­wi­ście – Artur wy­szcze­rzył zęby w ge­ście, który mo­gło­by być szy­der­czym uśmie­chem, gdyby tylko wciąż po­tra­fił się uśmie­chać. – Jeden mądry czło­wiek na­uczył mnie, że w spra­wach złych ludzi na­le­ży po­stę­po­wać w pe­wien okre­ślo­ny spo­sób. Kwe­stia tego, co ro­bi­łeś mojej sio­strze, jest jasna, po­roz­ma­wiaj­my teraz o moich ro­dzi­cach.

Wuj Viset się ro­ze­śmiał. Wie, że jeden z nas nie wyj­dzie stąd żywy.

– Do­brze. Po­wiem, sko­roś taki cie­kaw­ski. To była ta ko­bie­ta. Ura­to­wa­łem ją z je­zio­ra, a ona obie­ca­ła speł­nić moje trzy ży­cze­nia. Tak się cie­szy­ła, mogąc to zro­bić. Mó­wi­ła, że ma sen­ty­ment do na­szej ro­dzi­ny, choć za cho­le­rę nie wiem, o co jej mogło cho­dzić. – Po­cią­gnął ko­lej­ny łyk.

– Zro­bić co?

– Sprząt­nę­ła two­je­go ojca i wro­bi­ła w to twoją matkę. Dwa ży­cze­nia. Trze­cie zo­sta­wi­łem sobie na czar­ną go­dzi­nę. I wiesz, co jest naj­śmiesz­niej­sze? Pró­bo­wa­łem ją ura­to­wać. Asper. Po­sze­dłem nad je­zio­ro i po­wie­dzia­łem, że ma do nas wró­cić, a ta kurwa pier­do­li­ła coś, że ży­cze­nia nie mogą do­ty­czyć prze­szło­ści.

– Chcia­łeś, by wró­ci­ła, żebyś mógł ją dalej gwał­cić? To dla­te­go tak roz­pa­cza­łeś po jej śmier­ci?

– Je­steś by­stry jak gór­ski stru­mień – wes­tchnął wuj, chwy­cił kufel za ucho i za­mach­nął nim w głowę Ar­tu­ra. Chło­pak usko­czył, kła­dąc się na zie­mię. Viset po­wstał, by uła­mek se­kun­dy póź­niej chwiej­nie opaść. Był jak upa­da­ją­cy kolos, jak skra­wek pa­pie­ru rzu­co­ny na wiatr. W ostat­niej chwi­li zdo­łał przy­trzy­mać się stołu.

– Co mi zro­bi­łeś?

– Za­łóż­my, że dwóch ludzi się po­je­dyn­ku­je. Jeden ma rację, drugi nie. Czy jeśli ten, który ma rację, po­su­nie się do nie­czy­ste­go za­gra­nia, robi źle? Czy może jest mo­ral­nie uspra­wie­dli­wio­ny?

– Co ty pier­do­lisz?! Skąd ci się wzię­ło na tę mą­dro­ści? Co w cie­bie wstą­pi­ło? – Wuj coraz bar­dziej tra­cił siły.

– Do­sy­pa­łem ci coś do piwa. Kon­kret­nie środ­ki, które zo­sta­ły nam po śmier­ci taty. Do­strze­gasz po­ety­kę mo­je­go po­stę­po­wa­nia?

Wuj Viset padł na zie­mię, a na­stęp­nie za­czął się czoł­gać w kie­run­ku drzwi.

– Jaką po­ety­kę? Nie pier­dol jak jakiś na­uko­wiec, pomóż mi!

Artur sta­nął nad swym krew­nym. Mógł­bym się teraz uśmiech­nąć, gdy­bym wciąż po­tra­fił.

– Idzie­my na ulicę? – za­py­tał, pa­trząc na czoł­ga­ją­ce­go się wuja. –  Chodź­my. Opo­wiem lu­dziom, co zro­bi­łeś, a wtedy bę­dzie­my mieć po­wtór­kę ze Szwen­da­cza. Z tym, że ty nie masz sił, by uciec.

Viset do­tarł do drzwi wyj­ścio­wych, do­się­gnął klam­ki, wpusz­cza­jąc do miesz­ka­nia zimne po­wie­trze, i wy­peł­znął na ze­wnątrz. Artur szedł tuż za nim, sta­wia­jąc małe kroki.

– Mam coś dla cie­bie, wujku. Pre­zent. Kto wie, może dziś jest dzień wujka? Po­łu­dniow­cy wy­my­śla­ją takie świę­ta, by pod­kre­ślić wspa­nia­łe zna­cze­nie in­sty­tu­cji ro­dzi­ny.

 Wy­cią­gnął nóż, ten sam, któ­rym uwol­nił się z wę­złów Szwen­da­cza. Jest tępy, ale to do­brze.

Nagle wpadł na znacz­nie lep­szy po­mysł. Tuż koło drzwi zwi­sał długi, ostry sopel. Artur uła­mał go w po­ło­wie.

Chmu­ry roz­stę­po­wa­ły się na nie­bie, jakby samo słoń­ce chcia­ło zo­stać świad­kiem tej sceny.

Viset peł­znął przez śnieg, z każ­dym ru­chem tra­cąc siły. W końcu, wie­dząc, że to ko­niec, zde­cy­do­wał się na okrzyk ra­tun­ku, lecz wy­do­był z sie­bie tylko cichy skrzek. Za­wziął się jed­nak i zdo­łał prze­mó­wić.

– Zda­jesz sobie spra­wę, że wkrót­ce spo­tkam się z Asper? Wiesz, co tam bę­dzie­my robić?

– Nie, wujku. – Artur po­ki­wał głową. – Tam, dokąd się udasz, nie bę­dzie Asper. Nie smuć się jed­nak, spo­tkasz inne cie­ka­we osoby. Ko­niecz­nie po­zdrów ode mnie Szwen­da­cza.

Sopel zda­wał się mie­nić wszyst­ki­mi ko­lo­ra­mi tęczy, gdy za­głę­bił się w szyję Vi­se­ta. Po chwi­li zo­sta­ła sama czer­wień. Artur zadał drugi cios. I ko­lej­ny. Ci­skał ostrzem tak długo, aż lód roz­to­pił się w jego dło­niach.

Krew na śnie­gu. Taki pięk­ny widok – po­my­ślał.

Za­brał ciało do wcze­śniej przy­go­to­wa­ne­go dołu. Wy­ko­pał go w lesie, sto me­trów od domu. Za­ko­pał grób, przy­krył war­stwą śnie­gu, a na­stęp­nie wró­cił do domu. Kai byłby ze mnie dumny.

Marc wró­cił go­dzi­nę póź­niej.

– Dla­cze­go przed domem jest krew? – spy­tał prze­ra­żo­ny.

Artur podał mu pa­mięt­nik.

– Wuj Viset wy­je­chał. Na za­wsze. Jest nam przy­kro z tego po­wo­du, ale damy sobie radę. Za­pa­mię­taj.

Prze­ra­żo­ny Marc za­czął czy­tać pa­mięt­nik.

– Mu­si­my też po­roz­ma­wiać o jed­nej pani – dodał, wpa­tru­jąc się w zdru­zgo­ta­ne­go brata. – Od­no­szę wra­że­nie, że masz mi coś cie­ka­we­go do po­wie­dze­nia.

 

 

Roz­dział 21

Wnucz­ka ry­ba­ka

 

Tej nocy Kai znów śnił o lesie.

Stał po­śród drzew tak wy­so­kich, że zda­wa­ły się prze­bi­jać wi­szą­ce na nie­bie ide­al­nie białe chmu­ry. Sosny i świer­ki, mo­drze­wie i astrie. Wszyst­kie wyż­sze od tych ro­sną­cych w Gre­nie. Oprócz astrii. Te wy­da­ją się na­tu­ral­nych roz­mia­rów.

– Witaj, Kai, czy przy­nio­słeś mi dar? – spy­tał las de­li­kat­nym, dziew­czę­cym gło­sem. Chło­piec znał ten głos. Nie­na­wi­dzę cię – po­wie­dział do niego kie­dyś, w innym życiu.

– Nie przy­nio­słem – od­po­wie­dział.

– Nic nie szko­dzi, w tej chwi­li go nie po­trze­bu­ję – od­par­ły drze­wa bez cie­nia roz­cza­ro­wa­nia.

Kra­jo­braz się zmie­nił. Miej­sce lasu za­ję­ły bu­dyn­ki sto­li­cy, rów­nie wy­so­kie i nie­po­ko­ją­ce. Kai spo­tkał ją wtedy przy­pad­ko­wo, gdy szedł roz­li­czyć się ze szkol­ną bi­blio­te­ką. Dziew­czy­na stała przed wej­ściem do bu­dyn­ku, ob­ser­wu­jąc przy­go­to­wa­nia do za­koń­cze­nia roku szkol­ne­go. To było ich pierw­sze spo­tka­nie od czasu, gdy wy­po­wie­dzia­ła tamte słowa. Nie pa­trzy­ła w jego kie­run­ku. Za­da­ła tylko jedno py­ta­nie:

– Zro­bi­łeś to?

– Tak, zro­bi­łem.

To był dar. Dla cie­bie. Dla lasu. Teraz to wie­dział. Wów­czas w gło­wie miał je­dy­nie pust­kę, którą cza­sem wy­peł­niał od­głos tłu­czo­nej ce­ra­mi­ki.

Nigdy wię­cej się do niego nie ode­zwa­ła. Dzień póź­niej od­by­ło się za­koń­cze­nie roku. Wtedy wi­dział ją po raz ostat­ni. Ostat­nią noc w sto­li­cy spę­dził, spa­ce­ru­jąc uli­ca­mi mia­sta. Ran­kiem wsiadł do po­cią­gu i wró­cił do domu.

Bu­dyn­ki sto­li­cy roz­pły­nę­ły się w po­wie­trzu, po­zwo­li­ły wró­cić drze­wom. Jakby cała oko­li­ca cof­nę­ła się w cza­sie o setki lat.

– Po co tu je­steś, Kai? – spy­tał las. Robił tak w każ­dym śnie.

– Szu­kam le­śnej chat­ki – od­po­wia­dał co noc, choć nie wie­dział dla­cze­go.

– Masz broń?

Spraw­dził. Miał za­ła­do­wa­ny pi­sto­let. Szedł w kie­run­ku za­cho­dzą­ce­go słoń­ca, któ­re­go pro­mie­nie zda­wa­ły się pod­pa­lać las.

Nie do­tarł do chat­ki. Na­po­tkał wej­ście do ja­ski­ni, skry­te w skal­nym od­sło­nię­ciu. Bał się wejść do środ­ka. Kto wie, co mogło tam na niego czy­hać? Usły­szał płacz, cichy szloch, do­bie­ga­ją­cy z pod­zie­mi. A także coś jesz­cze – ledwo sły­szal­ne kroki i dra­pa­nie pa­zu­ra­mi o skałę. Czyje to kró­le­stwo? Jaki po­twór tam miesz­ka? Lew? Po­sta­no­wił zro­bić po­chod­nię…

– Kai, wsta­waj do szko­ły! – usły­szał głos mamy.

Nie mogę, muszę zejść w głąb ja­ski­ni. Do­pie­ro po chwi­li do­tar­ło do niego, że leży we wła­snym łóżku.

W snach za­wsze szu­kał chat­ki, choć nigdy nie po­tra­fił jej od­na­leźć. Cza­sa­mi po­ja­wia­ła się w nich ka­mien­na wieża, na szczy­cie któ­rej tań­czy­ły po­ma­rań­czo­we świa­tła. Ja­ski­nia przy­śni­ła mu się po raz pierw­szy. Nie miał po­ję­cia, co to wszyst­ko zna­czy.

Gdy wiózł sio­strę na miej­sce umow­ne­go przy­stan­ku au­to­bu­so­we­go, za­czął wta­jem­ni­czyć ją w dzi­siej­sze plany. Mar­tiv Sqon za­pro­sił ich na po­czę­stu­nek, a na­stęp­nie miał po­ka­zać ło­dzie, które zbu­do­wał, gdy aku­rat nie zaj­mo­wał się re­mon­tem. Elia, jak miała w zwy­cza­ju, bar­dzo się pod­eks­cy­to­wa­ła.

Pierw­szy śnieg, który wczo­raj przy­krył Gre­nie, był już tylko wspo­mnie­niem. Z nieba spo­glą­da­ło na nich słoń­ce. Na au­to­bus cze­ka­ło jesz­cze kil­ko­ro osób. Poza rodzeństwem i Ar­tu­rem, wszy­scy uda­wa­li się do pracy.

– Kogo ze sta­łych pa­sa­że­rów nam tu bra­ku­je? – spy­tał Artur, wska­zu­jąc na małe zgro­ma­dza­nie.

Kai przyj­rzał się twa­rzom. Lydia Ortos roz­ma­wia­ła z żoną Ber­nar­ta. Haner Ox, brat Oxa ry­ba­ka, wyjął z ust nie­do­pa­łek pa­pie­ro­sa i rzu­cił na zie­mię. Prze­mó­wił do Flena Tra­sta, ener­gicz­nie ge­sty­ku­lu­jąc.

– Syn­tii Quart! – za­wo­ła­ła Elia, prze­ry­wa­jąc jego ana­li­zę.

– Do­brze – po­wie­dział Artur. – Wczo­raj w ich domu była strze­la­ni­na. Cie­ka­we wy­da­rze­nie. Kai, chcia­łem cię za­wo­łać, lecz do­sze­dłem do wnio­sku, że z twoim tem­pe­ra­men­tem, włą­czył­byś się w tę roz­ró­bę.

– Kto strze­lał i do kogo? – za­py­tał za­nie­po­ko­jo­ny.

– Qu­ar­to­wie mię­dzy sobą. Pół nocy sły­chać było strza­ły, a nikt ni­ko­go nie tra­fił. Że­na­da, co nie? Wpierw po­win­ni po­ćwi­czyć na strzel­ni­cy.

– Przy­je­cha­ła po­li­cja? – za­py­ta­ła Elia.

– Nikt ich nie wzy­wał. Rano, gdy są­sie­dzi przy­szli zo­ba­czyć, co się stało, cała ro­dzi­na była w kom­ple­cie, więc po­now­nie to olali. Nawet nasz nowy są­siad zło­żył im wi­zy­tę. À pro­pos dziw­nych po­sta­ci, wie­cie, że mój wuj wy­je­chał? Zna­lazł dobrą pracę, po­dob­no gdzieś przy ko­tłach.

– Na jak długo? – spy­tał zdzi­wio­ny Kai.

– Nie wiem. Może na za­wsze? – Artur był wy­raź­nie za­do­wo­lo­ny.

Spo­mię­dzy drzew wy­ło­ni­ła się syl­wet­ka au­to­bu­su.

– Jesz­cze nigdy tam nie byłam – stwier­dzi­ła Elia za­cie­ka­wio­nym gło­sem, wska­zu­jąc na dom Sqona. Sta­ru­szek do­pro­wa­dził bu­dy­nek do ta­kie­go stanu, że z pew­no­ścią mógł­by za­wsty­dzić nie­jed­ną pro­fe­sjo­nal­ną ekipę re­mon­to­wą. Zma­ga­nia za­koń­czył w ze­szłym ty­go­dniu. Teraz w miej­scu daw­nej ru­de­ry stała pięk­na nie­bie­ska chat­ka. Cała trój­ka wpa­try­wa­ła się w nią z uzna­niem, aż nad­jeż­dża­ją­cy au­to­bus za­sło­nił im widok.

Po­czą­tek dnia minął wy­jąt­ko­wo spo­koj­nie. Rafn nie wcho­dził mu w drogę, co Kai uznał za swój suk­ces. Przy­naj­mniej tym­cza­so­wy.

Przed lek­cją geo­gra­fii, ostat­nią dzi­siej­sze­go dnia, Artur pod­szedł do niego, i, wy­ko­rzy­stu­jąc mo­ment pry­wat­no­ści, za­czął nie­bez­piecz­ny temat.

– Wiem o ko­bie­cie z je­zio­ra. Marc opo­wie­dział mi wszyst­ko – stwier­dził spo­koj­nie, prze­żu­wa­jąc ka­nap­kę.

Kai sta­rał się nie oka­zy­wać zdzi­wie­nia.

– Co w związ­ku z tym? Masz ja­kieś po­my­sły, jak to ro­ze­grać?

– Na miej­scu brata wy­po­wie­dział­bym dru­gie ży­cze­nie. Coś glo­bal­ne­go. Ko­niec z woj­na­mi albo by nikt nie cier­piał. Tego typu pier­do­ły. A na­stęp­nie trze­cie, by po­de­rżnę­ła sobie gar­dło. Bę­dzie­my żyli wtedy długo i szczę­śli­wie jak w ja­kieś cho­ler­nej bajce.

– Marc nie chce tam już cho­dzić – uciął szyb­ko, prze­stra­szo­ny tonem przy­ja­cie­la. – Myślę, że ma rację. Le­piej nie grać w gry, któ­rych re­gu­ły nie są do końca jasne.

Przy­po­mniał sobie nie­daw­ną wi­zy­tę nad je­zio­rem. On i Marc wy­ru­szy­li póź­nym wie­czo­rem, zmar­z­li, prze­wia­ło ich, w pew­nym mo­men­cie nawet za­błą­dzi­li. Ko­bie­ta nie się po­ja­wi­ła. Stali jak głup­cy nad brze­giem, wpa­tru­jąc się w ciem­ność. Ta­jem­ni­czą ludz­ką syl­wet­kę do­strze­gli za to w dro­dze po­wrot­nej. Klu­czy­ła na­oko­ło Gre­nie, szu­ka­ła cze­goś lub, co rów­nie praw­do­po­dob­ne, błą­dzi­ła bez celu. Smu­kłe świa­tło la­tar­ki, któ­rym osoba ta roz­ja­śnia­ła sobie drogę, przy­po­mi­na­ło świe­tli­stą duszę zwie­rzę­cia.

 – To ta twoja zna­jo­ma? – spy­tał wtedy Marca.

– A skąd. Pew­nie Hol­bes znów za­błą­dził po pi­ja­ku.

Po chwi­li po­stać znik­nę­ła im z oczu.

– Strasz­na dupa wo­ło­wa z tego mo­je­go brata – pod­su­mo­wał Artur. Przez resz­tę dnia nie opusz­czał go apa­tycz­ny na­strój.

Po po­wro­cie do Gre­nie przy­szła pora na przy­jem­niej­szą część dnia. Kai, Elia i Artur wy­bra­li się na od­wie­dzi­ny bez Marca, gdyż był ponoć w pod­łym na­stro­ju i nie miał na nic ocho­ty. Mar­tiv Sqon cze­kał na nich przed wy­re­mon­to­wa­nym domem wy­stro­jo­ny ni­czym na wła­sny ślub. To­wa­rzy­szy­ła mu wnucz­ka, o któ­rej wciąż opo­wia­dał. Kai pa­trzył na nią jak za­cza­ro­wa­ny. Brą­zo­we włosy, zie­lo­ne oczy, ślicz­na twarz – wszyst­ko wy­da­wa­ło mu się dziw­nie zna­jo­me. Gdzie ja ją wcze­śniej wi­dzia­łem? Nie po­tra­fił sobie przy­po­mnieć. Nie, to nie­moż­li­wie. Nie za­po­mniał­bym tak pięk­nej dziew­czy­ny.

 – Dzie­ciacz­ki, chodź­cie! – za­wo­łał we­so­ło Mar­tiv. – To moja wnucz­ka, Le­ty­cia.

Dziew­czy­na przy­wi­ta­ła się z nimi, choć wy­raź­nie nie miała na to ocho­ty. Cały spo­glą­da­ła z nie­sma­kiem.

– Miesz­ka­cie tu, tak? – spy­ta­ła, jakby była to naj­dziw­niej­sza rzecz na świe­cie.

– Zga­dza się – od­po­wie­dzia­ła Elia. – Pięk­ne miej­sce, praw­da?

– Nie, ra­czej nie. Strasz­na wio­cha – od­po­wie­dzia­ła.

Po chwi­li udała się na tył domu i nie po­ka­za­ła się przez resz­tę dnia.

Artur zbli­żył się do Kaia.

– Dzia­dek chciał jed­ne­go z nas wy­swa­tać z tą dziew­czy­ną – szep­nął mu na uch. – Wi­dzisz jaki drań? A tak się nim za­chwy­ca­łeś.

– Nie prze­sa­dzaj – od­parł Kai. – Jest świetna. Mu­si­my ją tylko le­piej po­znać.

– Le­piej po­znać? Aż strach się bać.

Wy­raź­nie za­wsty­dzo­ny Mar­tiv Sqon prze­pro­sił za za­cho­wa­nie wnucz­ki, a na­stęp­nie za­pro­sił ich do stołu. Przy­go­to­wał mnó­stwo po­traw, z czego więk­szość sta­no­wi­ły ryby, przy­rzą­dzo­ne na różne spo­so­by. Stary pokój, w któ­rym po raz pierw­szy spo­tka­li sta­rusz­ka, zmie­nił się nie do po­zna­nia. Od­no­wio­ne ścia­ny po­kry­wa­ła teraz biała farba, na­da­jąc wnę­trzu przy­ja­zne ob­li­cze. Sqon wy­mie­nił okna, usta­wił nowe meble, a pod su­fi­tem za­wie­sił pięk­ny ży­ran­dol. Je­dy­nym ele­men­tem, który po­zo­stał na swoim miej­scu, było zdję­cie za­ło­ży­cie­li, lecz i ono do­cze­ka­ło się nowej ramki.

– Le­ty­cia to dobre dziec­ko, tylko jak się na coś uprze albo, nie daj Boże, ob­ra­zi, to bez kija nie pod­chodź. Mo­głem wam roz­dać kije – za­śmiał się Mar­tiv. – Ja w jej wieku byłem jesz­cze gor­szy, a dam sobie rękę uciąć, że i wy macie nie­jed­no za usza­mi.

To jakiś ewe­ne­ment. Star­si lu­dzie za­wsze ide­ali­zu­ją sie­bie z cza­sów mło­do­ści, by po­ka­zać, jak ze­psu­te jest młode po­ko­le­nie. Z każdą chwi­lą Kai coraz bar­dziej lubił sta­re­go ry­ba­ka.

– Ja byłem nie­do­bry dla mo­je­go wujka, zanim nas opu­ścił – przy­znał Artur. – Praw­dę mó­wiąc, nie ża­łu­ję tego.

– Szko­da, że wy­je­chał – stwier­dził rybak. – Nie mia­łem szan­sy go do­brze po­znać.

– Tak. To przy­kre – od­parł chło­piec. – Ale jeśli tak bar­dzo panu na tym za­le­ży, po­zo­sta­wił po sobie pa­mięt­nik.

– Och – wzdry­gnął się sta­ru­szek. – To by było chyba nie­wła­ści­we. Ale zmień­my temat. Może opo­wiem wam o moich pla­nach? Za­mie­rzam nie­dłu­go wy­ru­szyć nad je­zio­ro i ubić praw­dzi­wą be­stię. Ale bę­dzie za­ba­wa!

Artur otwo­rzył usta, jakby chciał coś po­wie­dzieć, lecz w ostat­niej chwi­li zre­zy­gno­wał z tego za­mia­ru i po­chło­nął spo­rej wiel­ko­ści kęs.

– Dużą rybę? – spy­ta­ła Elia.

– Nie, sło­necz­ko. Po­two­ra. Mon­strum, które żyje w je­zio­rze Gre­nie. Nigdy o nim nie sły­sze­li­ście?

– Ja sły­sza­łam – stwier­dzi­ła dum­nie dziew­czyn­ka. – Lu­dzie, któ­rzy tu kie­dyś miesz­ka­li, na­zy­wa­li je ja­kimś obcym sło­wem. Na li­te­rę „a”.

Skąd ona wie takie rze­czy? Mar­tiv rów­nież był za­sko­czo­ny, tym­cza­sem Artur za­czął pa­ła­szo­wać śle­dzie, nie przej­mu­jąc się ich roz­mo­wą.

– Tak… moż­li­we. Nie wiem – przy­znał Sqon. – Za­po­lu­ję na nie, gdyż przed laty obie­ca­łem to mojej żonie, mojej Ann. Mogę wam o niej opo­wie­dzieć, lecz mu­si­cie wie­dzieć, że to strasz­na opo­wieść. Chce­cie ją usły­szeć?

Kai i Elia po­ki­wa­li gło­wa­mi. Artur przy­glą­dał się nad­zwy­czaj dłu­giej ości, którą wyjął z ło­so­sia.

– Może kilka słów o mojej mło­do­ści, by­ście nie po­dej­rze­wa­li, że wzią­łem się zni­kąd. – Za­śmiał się, tym razem nieco gorz­ko. – Od dzie­ciń­stwa moja ro­dzi­na miesz­ka­ła w domu, tam gdzie teraz żyją Hol­be­so­wie. Miesz­ka­li­śmy w nim wszy­scy – moi ro­dzi­ce, wu­jo­stwo, ku­zy­no­stwo, a także dzia­dek i bab­cia, któ­rzy za­ło­ży­li tę osadę. Dziw­ne, że mó­wiąc o za­ło­ży­cie­lach, wy­mie­nia się je­dy­nie męż­czyzn, za­po­mi­na­jąc o ich żo­nach, ale mniej­sza z tym. Wszy­scy ży­li­śmy ści­śnię­ci w tym nie­du­żym domku. Dzie­ciń­stwo wspo­mi­nam jed­nak przy­jem­nie. Do tej pory za­sta­na­wiam się, jakim cudem prze­ży­łem tam­ten okres. Ro­bi­ło się różne głu­po­ty. Kie­dyś za­ło­ży­li­śmy się, kto pierw­szy prze­pły­nie je­zio­ro. Całe szczę­ście, że w po­bli­żu była łódź ry­bac­ka. Pa­mię­tam też pożar lasu w 1929 roku, kiedy to bie­ga­li­śmy mię­dzy pło­ną­cy­mi drze­wa­mi, bar­dziej za­cie­ka­wie­ni niż prze­ra­że­ni. O in­nych wy­bry­kach wo­lał­bym nawet nie wspo­mi­nać. W la­tach trzy­dzie­stych za­czą­łem łowić z ojcem, a na po­cząt­ku lat czter­dzie­stych się oże­ni­łem. Moją wy­bran­ką zo­sta­ła Ann Wol­ron, naj­młod­sza córka Carta Wol­ro­na.

– A więc je­ste­śmy ro­dzi­ną? – zdzi­wił się Artur. Z ust wyjął małą ość.

– Chłop­cze, tu, w Gre­nie, pra­wie wszy­scy są wiel­ką ro­dzi­ną. Masz rację, je­stem szwa­grem two­je­go pra­dziad­ka. – Przez chwi­lę sta­rał się uchwy­cić stra­co­ny wątek. – Ślub, tak – wy­du­kał do sie­bie. – Tego sa­me­go roku za­bi­to moją ku­zyn­kę, ale to inna hi­sto­ria. – Zwró­cił się do Ar­tu­ra: – Nie­daw­no po­mści­łeś jej śmierć. Rok po tym zmarł mój oj­ciec i zo­sta­łem ostat­nim ry­ba­kiem w ro­dzi­nie. Nie na długo. Moja żona wy­pły­wa­ła ze mną na je­zio­ro. Nie mo­głem jej po­wstrzy­mać. Ro­bi­ła to nawet w ciąży – stwier­dził ze zło­ścią zmie­sza­ną z po­dzi­wem. – Uro­dzi­ła mi syna, a dwa lata póź­niej córkę, mamę Le­ty­cii. Aż przy­szedł ma­rzec roku 1950. Roz­to­py uwol­ni­ły je­zio­ro z lodu, dzię­ki czemu mo­gli­śmy wy­pły­nąć. Ło­wi­li­śmy pół dnia, pa­mię­tam, że mie­li­śmy dobrą passę. Jed­nak gdy zbie­ra­li­śmy się do po­wro­tu, coś wal­nę­ło z ogrom­ną siłą w łódź. Ude­rze­nie wy­rzu­ci­ło nas w po­wie­trze i wpa­dli­śmy do wody. Wie­cie, jak czy­ste są wody Gre­nie. Wi­dzia­łem wszyst­ko. To był ten stwór, szary jak trup prze­by­wa­ją­cy od mie­się­cy w wo­dzie. Przy­po­mi­nał… jakby… kra­ke­na. Miał owal­ny tułów, wiel­kie śli­pia, więk­sze od ludz­kiej głowy, i macki, mnó­stwo macek, któ­ry­mi po­chwy­cił moją żonę. Za­brał ją ze sobą w głę­bi­ny, gdzie umar­ła. – Nie­spo­dzie­wa­nie Mar­tiv uśmiech­nął się. – Już wkrót­ce do­pad­nę tę po­two­rę. Czter­dzie­ści lat przy­go­to­wy­wa­łem się na tę chwi­lę. Oczy­wi­ście nie pro­szę, aby­ście mi to­wa­rzy­szy­li. Wiem, że to nie­bez­piecz­ne. Jed­nak gdy­by­ście przy­szli po­ob­ser­wo­wać moje zma­ga­nia z brze­gu, był­bym wdzięcz­ny.

Po­my­li­łem się co do niego. On jest sza­lo­ny – po­my­ślał Kai. Po chwi­li przy­po­mniał sobie, że sam chciał za­po­lo­wać na bia­łe­go lwa.

Po po­sił­ku Mar­tiv za­pro­wa­dził ich nad rzekę. Przy nie­wiel­kiej rzecz­nej przy­sta­ni ko­ły­sa­ły się trzy ło­dzie. Kai był zdu­mio­ny, że wszyst­kie są wła­sno­ręcz­nym dzie­łem sta­rusz­ka.

– Moja flota – przy­znał dum­nie. – To mój okręt fla­go­wy. – Wska­zał na naj­więk­szą łódź. – Na­zwa­łem ją Ann Sqon. To w niej wy­ru­szę na dzie­wi­czą wy­pra­wę. Jeśli chce­cie, nazwę wa­szy­mi na­zwi­ska­mi po­zo­sta­łe dwie ło­dzie.

– Bar­dzo chęt­nie – zgo­dził się Artur.

Kai pa­trzył na to wszyst­ko pełen złych prze­czuć. Teraz wiem, co czuła Elia, pro­sząc mnie, bym nie za­czy­nał po­lo­wa­nia. Czy Mar­tiv Sqon ma kogoś, kto tak się o niego mar­twi? Czy dla­te­go jego wnucz­ka jest tak roz­gnie­wa­na? Męż­czy­zna nigdy nie wspo­mi­nał, dla­cze­go nie wy­cho­wu­ją jej ro­dzi­ce, więc Kai po­dej­rze­wał, iż nie żyją. Dzia­dek mógł być jej je­dy­ną bli­ską osobą.

Na­stęp­ne­go dnia Le­ty­cia cze­ka­ła na umow­nym przy­stan­ku, sku­pia­jąc na sobie spoj­rze­nia miesz­kań­ców. Nie ode­zwa­ła się ani sło­wem. Po przy­jeź­dzie au­to­bu­su usia­dła na końcu, ob­ra­żo­na na wszyst­ko i na wszyst­kich.

– Sqo­no­wi to się śpie­szy na tam­ten świat, nie­praw­daż? – ode­zwał się Artur. – Za­kła­da­jąc, że ten stwór ist­nie­je, wąt­pię, by dziadziuś miał z nim szan­sę. Kai, za­ko­cha­łeś się?

Ode­rwał wzrok od dziew­czy­ny.

– Tak, masz rację, trze­ba mu to wybić z głowy.

Wró­cił do ob­ser­wo­wa­nia dziew­czy­ny. Prze­ślicz­na. Otwar­ła ma­lut­kie, ró­żo­we usta, jakby chcia­ła coś do sie­bie po­wie­dzieć. Choć tego nie zro­bi­ła, Kai usły­szał w swej gło­wie głos z prze­szło­ści, bo­le­sny jak cię­cie noża.

Nie­na­wi­dzę cię.

– To bę­dzie pierw­szy dzień w szko­le na­szej nowej ko­le­żan­ki – stwier­dził Artur. – Za­po­wia­da się cie­ka­wie.

Gdy po­jazd za­je­chał na szkol­ny przy­sta­nek, Kai za­pro­po­no­wał, by dziew­czy­na do nich do­łą­czy­ła. Od­mó­wi­ła. Po­dą­ża­ła jed­nak ich śla­dem, dzię­ki czemu nie zgu­bi­ła się w la­bi­ryn­cie szkol­nych ko­ry­ta­rzy.

Pierw­szą lek­cją była hi­sto­ria i Kai od razu po­czuł ucisk w żo­łąd­ku. Za­uwa­żył, w jaki spo­sób Rafn spo­glą­da na dziew­czy­nę i ani tro­chę mu się to nie po­do­ba­ło. Hi­sto­rycz­ka roz­ry­so­wy­wa­ła na ta­bli­cy mapę sy­tu­acji po­li­tycz­nej dzie­więt­na­sto­wiecz­nej Asta­rii z taką do­kład­no­ścią, że cały za­stęp kar­to­gra­fów nie zro­bił­by tego le­piej. Kaia in­te­re­so­wa­ła jed­nak obec­na sy­tu­acja Le­ty­cii Sqon. Nie Sqon – zga­nił się. Nosi na­zwi­sko po ojcu.

Szkol­ny prze­śla­dow­ca do­rwał dziew­czy­nę, gdy na pierw­szej prze­rwie ru­szy­ła sa­mot­nie do to­a­le­ty. Wszedł za nią do po­miesz­cze­nia i chwy­cił za włosy, nie­świa­do­my, że Kai stoi za jego ple­ca­mi. Jeden szyb­ki cios w tył głowy spra­wił, że Rafn osu­nął się na zie­mię.

– Znów ty, nosz kurwa! – zdzi­wił się gło­śno, oglą­da­jąc mokre ubra­nie. Wy­lą­do­wał w jed­nej z licz­nych kałuż, które two­rzy­ły się na pod­ło­dze po­miesz­cze­nia. – Co to za czasy, żeby wie­śnia­kom nie szło po­ka­zać, gdzie ich miej­sce.

– No wła­śnie, skoro już po­ru­szy­łeś temat wie­śnia­ków – za­czął Kai – to wiedz, że brat szwa­gra dziad­ka tej dziew­czy­ny miał zię­cia, któ­re­go kuzyn jest synem mo­je­go cio­tecz­ne­go brata.

Rafn ana­li­zo­wał to przez chwi­lę. Zaraz wy­buch­nie mu mózg.

– Co? – za­py­tał w końcu ze wzro­kiem zbi­te­go psa.

– Bi­jesz moją ro­dzi­nę? – spy­tał Kai. Na te słowa Rafn osło­nił się, jakby spo­dzie­wał się ko­lej­ne­go ciosu.

– Nie, prze­pra­szam. Ile? Dwa metry? Trzy metry? Nie zbli­żę się już do niej.

– Dzie­sięć me­trów – za­są­dził.

– To bę­dzie trud­ne, cho­dzi­my do tej samej klasy.

– Coś wy­kom­bi­nuj. Liczę na cie­bie.

Wy­pro­wa­dził dziew­czy­nę z ła­zien­ki. Kilku uczniów rzu­ci­ło w ich kie­run­ku za­cie­ka­wio­ne spoj­rze­nia. Nie­któ­rzy szep­ta­li do sie­bie. Gdy po chwi­li zza drzwi wy­sko­czył Rafn, ucie­ka­jąc w po­pło­chu, pa­trzy­li już na nich wszy­scy na ko­ry­ta­rzu.

– Na­praw­dę je­ste­śmy w ten spo­sób spo­krew­nie­ni? – spy­ta­ła dziew­czy­na.

– Nie, wy­my­śli­łem to na po­cze­ka­niu.

– Dzię­ki – po­wie­dzia­ła i ode­szła w kie­run­ku sal lek­cyj­nych.

Gdy wra­ca­li au­to­bu­sem do Gre­nie, przy­sia­dła się do nich, choć wciąż nie mó­wi­ła zbyt wiele. Praw­dę mó­wiąc, nie mó­wi­ła nic. Mimo to Kai uznał, że to dobry po­czą­tek.

 

 

Roz­dział 22

Wywar z kon­wa­lii

 

Oto­czy­ła ją biel.

Mała en­kla­wa wśród wszech­obec­nej zie­le­ni. Zu­peł­nie jakby pa­no­wa­ła tu zima. Po­stą­pi­ła krok do przo­du i ze­rwa­ła jedną z ro­ślin. To kon­wa­lie. Kwia­ty po­kry­wa­ły nie­wiel­ką, po­dłuż­ną po­la­nę, wci­śnię­tą po­mię­dzy świer­ki. Drze­wa, ogrom­ne, roz­ło­ży­ste, wy­da­wa­ły się stać na stra­ży mniej­szych przy­ja­ció­łek.

Rosną tak gęsto. Trud­no było jej uwie­rzyć w praw­dzi­wość tego miej­sca.

Gre­lan sta­nął przed nią, a w ręce trzy­mał czer­wo­ną różę. Ujęła ją w dłoń, po­wą­cha­ła i po­ło­ży­ła wśród kon­wa­lii. Czer­wień na tle bieli wy­glą­da­ła pięk­nie i nie­po­ko­ją­co.

– Jak zna­la­złeś to miej­sce? – spy­ta­ła.

– Dzia­dek po­ka­zał mi je przed laty. Nie było dru­gie­go, który tak do­brze znał te lasy.

– Rzad­ko o nim opo­wia­dasz.

– Bo nie ma o czym. To on wy­brał po­ło­że­nie na­szej osady. Na tym koń­czą się jego za­słu­gi.

– A więc zro­bił dla nas bar­dzo dużo. – Klęk­nę­ła na ziemi i mu­snę­ła ręką po tym nie­zwy­kłym ogro­dzie. – Tak tu pięk­nie. Bę­dzie­my przy­cho­dzić w to miej­sce każ­dej wio­sny?

– Oczy­wi­ście, Elio, obie­cu­ję – od­po­wie­dział.

– Hej, mia­łeś mnie tak nie na­zy­wać! – ob­ru­szy­ła się z uśmie­chem.

– A będę – po­sta­no­wił. – Je­steś moja i mam prawo.

Wciąż pa­mię­ta­ła za­pach kon­wa­lii, spo­koj­ne od­gło­sy wy­da­wa­ne przez las i Gre­la­na Me­ste­na sto­ją­ce­go po­śród kwia­tów. Pa­mię­ta­ła jego uśmiech. Był szczę­śli­wy, choć los go nie oszczę­dzał. Przed kil­ko­ma mie­sią­ca­mi, w zi­mo­wą noc, za­bi­to jego matkę, lecz zdo­łał się z tego otrzą­snąć. Była pełna po­dzi­wu. Była za­ko­cha­na.

Była głu­pia.

Zła­pał ją za rękę i po­pro­wa­dził brze­giem rzeki.

Biel i czer­wień. Kon­wa­lie ko­ły­sa­ły się na wie­trze.

Spa­ce­ro­wa­li aż do po­łu­dnia. Roz­sta­li się do­pie­ro na ulicy Es­tro­va, mło­dej czę­ści Gre­nie, która wciąż ro­dzi­ła się z ota­cza­ją­ce­go lasu. Ro­dzin­na chat­ka stała na obrze­żach po­la­ny ni­czym straż­ni­ca ma­ją­ca chro­nić wio­skę przed nie­opi­sa­ny­mi nie­bez­pie­czeń­stwa­mi.

W środ­ku za­sta­ła ojca, który po­pi­jał al­ko­hol w to­wa­rzy­stwie Mo­ri­sa Slan­ta. Ogar­nę­ły ją złe prze­czu­cia. Ro­dzic za­wo­łał ją do stołu. Do­sia­dła się do dwóch pi­ja­nych męż­czyzn, przy­słu­chu­jąc się roz­mo­wie. To, co usły­sza­ła, wcale jej się nie po­do­ba­ło.

Pięć­dzie­siąt dwa lata póź­niej One­lia Slant sie­dzia­ła przy tym samym stole, a jej umy­słem tar­ga­ły rów­nie złe myśli. Po­de­szła do okna i spoj­rza­ła na po­grą­żo­ną we śnie ulicę Es­tro­va.

Rost Ali­ton. Piąty, który spra­wu­je tę funk­cję – mówił jej głos ze snu.

To, co usły­sza­ła tam­te­go ma­jo­we­go dnia roku 1940, miało się wy­peł­nić pięć lat póź­niej. Zo­sta­ła wy­da­na za mąż za syna Mo­ri­sa Slan­ta – Ty­sie­na. Czło­wie­ka, który był od niej star­szy o szes­na­ście lat. Czło­wie­ka, któ­re­go gwał­tow­ny i zło­śli­wy cha­rak­ter znało całe Gre­nie. Czło­wie­ka, któ­re­go nie­na­wi­dzi­ła.

Nie­na­wi­dzi­ła go za to, jak się do niej zwra­cał, za to, do czego zmu­szał ją w łóżku, nawet za to, jak na nią pa­trzył. Nie cier­pia­ła ojca, gdyż zmu­sił ją do ślubu, a matki, po­nie­waż bier­nie przy­glą­da­ła się dzia­ła­niu męża. Nie­na­wi­dzi­ła ich rów­nież dla­te­go, że wy­pro­wa­dzi­li się z małej drew­nia­nej chat­ki, zo­sta­wia­jąc ją samą z mężem. Uło­ży­li mi życie za moimi ple­ca­mi. Wszyst­ko miało wy­glą­dać ina­czej.

Po­ta­jem­nie wciąż spo­ty­ka­ła się z Gre­la­nem Me­ste­nem. Pa­mię­ta­ła wio­snę roku 1946, kiedy to w ogro­dzie kon­wa­lii za­pro­po­no­wał, że za­bi­je jej męża. Nie są­dzi­ła, że mówi po­waż­nie. Ro­ze­śmia­ła się. On nie wy­da­wał się roz­ba­wio­ny. Za ich ple­ca­mi kon­wa­lie ko­ły­sa­ły się ła­god­nie, sma­ga­ne lek­kim wia­trem. Ile osób miał już na swym su­mie­niu tam­te­go dnia? Ku­zyn­kę Mar­ti­va Sqona i in­nych, któ­rzy nie miesz­ka­li w Gre­nie.

Do dziś nie wie­dzia­ła, w jaki spo­sób jej mąż do­my­ślił się, że go zdra­dza­ła. Ze­msta na­de­szła szyb­ko.

W tam­ten paź­dzier­ni­ko­wy wie­czór roz­bo­lał ją brzuch. Wy­szła przed dom szyb­kim kro­kiem i skie­ro­wa­ła się do wy­chod­ka. Po­go­da była pa­skud­na. Za­chmu­rzo­ne niebo przy­bra­ło pur­pu­ro­wy kolor, kro­pił deszcz i pa­no­wa­ło okrop­ne zimno. Jed­nak co in­ne­go spra­wi­ło, że ścier­pła One­lii skóra. Jej mąż roz­ma­wiał z wój­tem Ali­to­nem. Los spra­wił, że obaj męż­czyź­ni uro­dzi­li się tego sa­me­go dnia. Wy­cho­wa­li się razem i przy­jaź­ni­li, po­mi­mo trud­ne­go cha­rak­te­ru Slan­ta.

Roz­ma­wia­li o pla­nie mor­der­stwa Gre­la­na Me­ste­na. Oskar­ża­li go o wiele zbrod­ni. Cała wio­ska szy­ko­wa­ła się na sa­mo­sąd. Wta­jem­ni­cze­ni byli wszy­scy oprócz niej. Ty­sien o to za­dbał.

Wy­mknę­ła się z wy­chod­ka i po­bie­gła na ulicę Pierw­szych Osad­ni­ków. Choć o tej porze lu­dzie po­win­ni spać, w wielu do­mach pa­li­ły się świa­tła. Bie­ga­ła skra­jem lasu, mo­dląc się, by nikt jej nie za­uwa­żył. Do­tar­ła do chat­ki i za­stu­ka­ła w drzwi z taką siłą, że obiła sobie rękę. Nikt nie otwie­rał. Ude­rzy­ła po­now­nie. Na ulicy po­ja­wia­ły się pierw­sze ludz­kie syl­wet­ki, wszyst­kie po­dą­ża­ły w tym samym kie­run­ku. Tam po­sta­no­wi­li się ze­brać – uświa­do­mi­ła sobie. Gdy za­spa­ny Gre­lan otwo­rzył drzwi, na­tych­miast wpa­dła do miesz­ka­nia.

– Idą po cie­bie, mu­si­my ucie­kać! – krzyk­nę­ła tak gło­śno, że uczest­ni­cy sa­mo­są­du nie mogli jej nie usły­szeć. A może tak jej się tylko zda­wa­ło?

Jej uko­cha­ny spoj­rzał na ulicę i gło­śno prze­klął.

Ucie­kli przez ku­chen­ne okno. Je­sien­ny las nigdy nie wy­da­wał się jej rów­nie zło­wiesz­czy. Sły­sza­ła krzy­ki i wi­dzia­ła ludz­kie syl­wet­ki, które po­dą­ża­ły ich śla­dem. Bała się ich. Naj­gor­szy i naj­bar­dziej nie­bez­piecz­ny ze wszyst­kich był jej mąż. Szyb­ko prze­sta­ła oglą­dać się za sie­bie ze stra­chu, iż wśród syl­we­tek roz­po­zna Ty­sie­na.

Gre­lan pro­wa­dził ją, trzy­ma­jąc za rękę. Zna las le­piej ode mnie – po­my­śla­ła wtedy z uf­no­ścią. Ucie­ka­li na za­chód, aż na­po­tka­li wej­ście do ja­ski­ni. Kry­jów­ka była wąska, ciem­na i nie­sły­cha­nie głę­bo­ka, naj­waż­niej­sze jed­nak, że chro­ni­ła przed desz­czem. Męż­czy­zna roz­pa­lił ogni­sko, a póź­niej objął ją czule i za­czę­li się ko­chać.

Co teraz bę­dzie? – za­sta­na­wia­ła się, czu­jąc na sobie cie­pło jego ciała. Gre­lan pew­nie uciek­nie na po­łu­dnie.

Ucie­kła­by z nim, gdyby nie pró­bo­wał jej wtedy zabić.

Ogni­sko po­wo­li do­ga­sa­ło, więc po­szedł po opał. Była zdu­mio­na, że po­tra­fi pod­trzy­mać ogień za po­mo­cą mo­krych ga­łę­zi, ale w końcu był drwa­lem. Wpa­try­wa­ła się w pło­mień do chwi­li, gdy Gre­lan wrzu­cił do ogni­ska mnó­stwo drew­na. Zga­sił je cał­ko­wi­cie. Na­sta­ła ciem­ność, w któ­rej sły­chać było od­gło­sy noc­ne­go lasu i wolne, gło­śne kroki.

Była prze­ko­na­na, że znów chce się ko­chać, lecz on za­ci­snął dło­nie na jej szyi. Pró­bo­wała się wy­ry­wać, pró­bo­wa­ła krzy­czeć, wszyst­ko na nic. Był drwa­lem, miał więc po­nad­prze­cięt­ną siłę.

I wów­czas usły­sza­ła ude­rze­nie. Ktoś trza­snął go w tył głowy. Uścisk ze­lżał i One­lia gwał­tow­nie za­czerp­nę­ła od­de­chu.

Nie wi­dzia­ła twa­rzy wy­baw­cy, gdy ten chwy­cił ją za rękę i po­pro­wa­dził przez las.

– Idź – po­wie­dział po pew­nym cza­sie, wska­zu­jąc Gre­nie. Była tak oszo­ło­mio­na, że nie spy­ta­ła go, kim jest. Ta­jem­ni­czy wy­ba­wi­ciel od­wró­cił się i znik­nął w lesie.

Mi­ja­ły lata. Gre­lan Me­sten za­mie­nił się w Szwen­da­cza. One­lia tylko raz miała od­wa­gę ode­zwać się do niego. Zro­bi­ła to, gdy była pewna.

Szedł wów­czas ulicą Es­tro­va, że­brząc o je­dze­nie. Przy­bli­ży­ła się po­wo­li, a w kie­sze­ni trzy­ma­ła nóż, tak na wszel­ki wy­pa­dek. Pięk­ny, silny, młody męż­czy­zna za­mie­nił się w chudy, za­ro­śnię­ty wrak czło­wie­ka.

 – Masz syna – wy­szep­ta­ła mu. – Na­zwa­łam go Al­bert. Mój mąż nic nie wie.

Nie od­po­wie­dział, jakby nie zro­zu­miał. Nic z tych rze­czy. Wie­dzia­ła, że cza­sa­mi przy­cho­dził na niego po­pa­trzeć. Przy­był do Gre­nie, gdy jego syn wzniósł dom. Przy­pa­łę­tał się obej­rzeć żonę Al­ber­ta, którą ten spro­wa­dził z po­łu­dnia, i ich dzie­ci, które wkrót­ce się na­ro­dzi­ły.

Czy dla­te­go wró­cił tu w te wa­ka­cje? Chciał zo­ba­czyć Elię po wy­pad­ku i Kaia, który wró­cił na stałe? Nie. Skąd miał­by o tym wie­dzieć?

Po­wie­dzia­ła mu, że Ty­sien ni­cze­go nie wie, lecz to nie do końca była praw­da. Do­my­ślił się, była o tym prze­ko­na­na. Nie wi­dzia­ła jak. Czy to dla­te­go, że Al­bert nie był do niego po­dob­ny? A może do­wie­dział się w inny spo­sób?

Jej mąż nie wspo­mniał o tym ani sło­wem. Wi­dzia­ła jed­nak, w jaki spo­sób trak­to­wał jej syna i wnuki. Nie cier­piał ich, aż do dnia swej śmier­ci, która za­bra­ła go pięć lat temu. Tam­te­go dnia One­lia wresz­cie od­zy­ska­ła spo­kój. Jak się oka­za­ło, nie na długo.

Za­czę­ły drę­czyć ją sny.

W śnie, który po­wta­rzał się co noc, wi­dzia­ła swo­je­go wę­dru­ją­ce­go po lesie wnuka. Kai cze­goś szu­kał. Nie wie­dzia­ła czego, lecz była prze­ko­na­na, że to nie­zwy­kle ważne. Był to obraz nie­po­ko­ją­cy, lecz w po­rów­na­niu z dru­gim wy­da­wał się nie­mal bez­tro­ski.

Ten drugi sen na­wie­dzał ją rza­dziej, a gdy to robił, sta­rusz­ka bu­dzi­ła się z prze­raź­li­wym krzy­kiem, dzię­ku­jąc Bogu, że miesz­ka sama. To, co w nim wi­dzia­ła, było wstrzą­sa­ją­ce. Czy widzę ob­ra­zy wy­da­rzeń, które do­pie­ro na­stą­pią? – za­sta­na­wia­ła się jesz­cze nie­daw­no. Szyb­ko na­bra­ła co do tego pew­no­ści, gdyż wizje za­czę­ły się speł­niać. A naj­gor­sze miało do­pie­ro na­stą­pić.

Sen ten był zbio­rem scen, jakby ktoś zmon­to­wał w jej gło­wie te­le­dysk z ludz­kich kosz­ma­rów.

Ślicz­na dziew­czy­na, któ­rej One­lia nie znała, stała pod drze­wem i do­ty­ka­ła ręką pnia.

Tro­sen Alwen, który zda­wał się przy­po­mi­nać bar­dziej zwie­rzę niż czło­wie­ka, ucie­kał przez za­śnie­żo­ny las. Ści­ga­ła go żądna krwi wa­ta­ha.

W ja­ski­ni miesz­kał cień.

Na are­nie lwy zja­da­ły ludz­kie kości.

Es­te­la Ali­ton pła­ka­ła krwa­wy­mi łzami na tle prze­raź­li­wej zorzy po­lar­nej.

Czte­ry ludz­kie syl­wet­ki po­ko­ny­wa­ły za­mar­z­nię­te je­zio­ro Gre­nie. Pod cien­kim lodem cze­ka­ła na nie wid­mo­wa groza.

Marc Wol­ron pły­nął na trum­nie, z wnę­trza któ­rej pu­ka­li zmar­li.

Chło­piec za­cho­wu­ją­cy się jak wilk zawył do czer­wo­ne­go księ­ży­ca, lecz nie było ni­ko­go, kto mógł­by to usły­szeć.

W ciem­nej piw­ni­cy sły­chać było kroki.

Za oknem czy­je­goś domu cze­ka­ła śmierć. Za­pu­ka­ła kosą w szybę.

Jej wnuk biegł przez mgłę, ucie­ka­jąc przed mrocz­ną isto­tą. Onelia wi­dzia­ła tylko jej uśmiech – szy­der­czy i prze­ra­ża­ją­cy.

Rost Ali­ton sie­dział na zdo­bio­nym krze­śle, pa­trząc dum­nie na osadę. To­wa­rzy­szy­ły mu dwie ko­bie­ty – Kłam­stwo i Tru­ci­zna. Stał tam rów­nież Wiel­ki Zwierz – za­bój­ca krew­nych. Obok nich wę­dro­wa­ła prze­ra­ża­ją­ca biała be­stia z ostry­mi zę­ba­mi.

W Gre­nie od­by­wa­ła się lo­te­ria, w któ­rej można było wy­grać wła­sną śmierć.

Białe kon­wa­lie ko­ły­sa­ły się na wie­trze.

Rost Ali­ton – po­wta­rzał głos, któ­re­go brzmie­nie spra­wia­ło, że miała ocho­tę krzy­czeć. – Piąty, który spra­wu­je tę funk­cję.

One­lia do­szła do oczy­wi­ste­go wnio­sku. To wszyst­ko miało wy­da­rzyć się za ka­den­cji Rosta Ali­to­na. Był w końcu pią­tym wój­tem w hi­sto­rii Gre­nie. Od chwi­li, gdy to sobie uświa­do­mi­ła, pró­bo­wa­ła po­wstrzy­mać roz­wój wy­da­rzeń. Jej syn, Al­bert, nie zgo­dził się star­to­wać w wy­bo­rach, skon­cen­tro­wa­ła się więc na Tro­se­nie Al­we­nie. Dla pew­no­ści po­sta­no­wi­ła kan­dy­do­wać oso­bi­ście. Tro­sen jed­nak prze­padł, a ona tra­fi­ła do szpi­ta­la. Rost Ali­ton zwy­cię­żył.

Rost Ali­ton. Piąty, który spra­wu­je tę funk­cję.

Jej sny za­czę­ły się urze­czy­wist­niać. Kroki w piw­ni­cy sta­wiał Gre­lan, który udu­sił dziew­czyn­kę Wol­ro­nów. Gdy One­lia o tym usły­sza­ła, długo nie po­tra­fi­ła wyjść z szoku. Ura­to­wa­łam go w tamtą paź­dzier­ni­ko­wą noc. Ile ludz­kich żyć kosz­to­wał ten uczy­nek? Pra­gnę­ła cof­nąć się o wiele lat. Nie po­peł­ni­ła­by tam­te­go błędu. Sta­nę­ła­by ramię w ramię z in­ny­mi miesz­kań­ca­mi zmie­rza­ją­cy­mi ku sa­mo­są­do­wi.

Nie­dłu­go potem Es­te­la Ali­ton stra­ci­ła wzrok. Krwa­we łzy.

Wie­dzia­ła, że wkrót­ce doj­dzie do ko­lej­nych tra­ge­dii. Zro­bi­ła­by wszyst­ko, by im za­po­biec.

Ukry­ta w mroku ulica Es­tro­va wy­da­wa­ła się wy­mar­ła, jakby śmierć za­bra­ła wszyst­kich miesz­kań­ców. One­lia wpa­try­wa­ła się w nią, za­my­ślo­na, gdy ktoś za­pu­kał do jej drzwi.

W pierw­szej chwi­li po­my­śla­ła, że się prze­sły­sza­ła. Nikt nigdy nie od­wie­dzał jej o tak póź­nej porze. Lecz ten ktoś za­pu­kał po­now­nie. Po­de­szła do drzwi, tak sta­rych jak sam dom, i wyj­rza­ła przez ju­da­sza. Do­strze­gła ciem­ną syl­wet­kę męż­czy­zny.

W jed­nej chwi­li wszyst­ko zro­zu­mia­ła. Po­dej­rze­wa­ła to od mie­się­cy. Otwo­rzy­ła i wpu­ści­ła do środ­ka Sa­wio­na Do­re­ma. Jej gość ubra­ny był w ide­al­nie skro­jo­ny gar­ni­tur, do któ­re­go do­pa­so­wał biały kra­wat. Za­pro­si­ła go do stołu.

– Wy­ba­czy pani, że na­cho­dzę o tak póź­nej porze, lecz do­strze­głem za­pa­lo­ne świa­tło. Całe Gre­nie od­da­ło się już w ob­ję­cia Mor­fe­usza, więc nie mia­łem wy­bo­ru, wy­bie­ra­jąc pani to­wa­rzy­stwo.

One­lia pa­trzy­ła na niego jak za­hip­no­ty­zo­wa­na.

– Przy­szedł mnie pan za­brać? Chce pan, bym spła­ci­ła dług, który za­cią­gnę­łam przed laty? To pan mnie wów­czas ura­to­wał, praw­da? W tamtą noc nie­do­szłe­go sa­mo­są­du, gdy Gre­lan Me­sten pró­bo­wał mnie zabić.

– Nie prze­czę, że to zro­bi­łem. Nie zgo­dzę się jed­nak z twier­dze­niem, że ma pani u mnie dług. Każdy na moim miej­scu za­cho­wał­by się po­dob­nie.

– Od tam­te­go dnia mi­nę­ło – za­czę­ła li­czyć – czter­dzie­ści czte­ry lata. Dla­cze­go pan jest wciąż młody? Kim pan jest?

– Nie chcę pani za­nu­dzać wła­sną hi­sto­rią, zwłasz­cza że mam dla pani inną, cie­kaw­szą. Tu, w Gre­nie, wiele się ich opo­wia­da, nie­praw­daż? Ta bę­dzie bar­dzo stara, jesz­cze z cza­sów Pierw­szej Osady.

One­lia uwiel­bia­ła opo­wie­ści o prze­szło­ści. Na­la­ła go­ścio­wi kawy i roz­sia­dła się wy­god­nie na wer­sal­ce.

– W owych cza­sach żył pe­wien czło­wiek – za­czął jej gość. – Jego oj­ciec, wspa­nia­ły my­śli­wy, pew­ne­go dnia nie wró­cił z lasu. Bo­ha­ter tej opo­wie­ści był wów­czas dziec­kiem, lecz jako naj­star­szy męż­czy­zna w ro­dzi­nie mu­siał szyb­ko wy­do­ro­śleć. Wzo­rem ojca stał się my­śli­wym. Był tak zdol­ny, że po­zo­sta­li szyb­ko wy­bra­li go na swego przy­wód­cę. Przez lata spra­wo­wał tę funk­cję bez za­rzu­tu, za­pew­nia­jąc Pierw­szej Osa­dzie do­bro­byt. Gdy jed­nak na­stał zło­wiesz­czy czas, my­śli­wy za­czął ule­gać mrocz­nym siłom. Stał się groź­ny i nie­obli­czal­ny. Pew­ne­go dnia strze­lił do swego to­wa­rzy­sza, prze­bi­ja­jąc mu serce. Innym razem oskar­żył dwóch kom­pa­nów o czyn, któ­re­go nie po­peł­ni­li, i po­zo­sta­wił ich na śmierć w lesie. Za­czął od­da­wać cześć mrocz­nej po­two­rze, która żyła w oko­li­cy. Na po­cząt­ku były to nie­groź­ne ry­tu­ały, lecz prze­ro­dzi­ły się w mrocz­ne ob­rzę­dy, pod­czas któ­rych skła­da­no ofia­ry z ludzi. Na­zy­wał to skra­pla­niem dusz. – Za­milkł na chwi­lę, wstrzą­śnię­ty wła­sną hi­sto­rią. – Na­stęp­nie za­czął prze­wo­dzić rze­czom jesz­cze strasz­niej­szym, o któ­rych ani myślę wspo­mi­nać. Grupa mło­dych my­śli­wych pró­bo­wa­ła po­ło­żyć temu kres, lecz wie­dzie­li, że nie mają szans w otwar­tej walce. Ich przy­wód­ca był zbyt groź­ny. Padł więc po­mysł, by podać mu tru­ci­znę. W mro­kach nocy udali się na za­po­mnia­ną po­la­nę, gdzie rosły tru­ją­ce ro­śli­ny. Ugo­to­wa­li z nich wywar i po­da­li my­śli­we­mu. Za­sma­ko­wał na­po­ju i od­szedł z tego świa­ta, uwal­nia­jąc osadę od swej osoby. Mło­dzi my­śli­wi stali się bo­ha­te­ra­mi.

Sa­wion za­milkł, a jego oczy wpa­try­wa­ły się w pust­kę. Drżą mu ręce – za­uwa­ży­ła One­lia.

– Po co pan to opo­wie­dział? – spy­ta­ła po chwi­li.

– Po­nie­waż hi­sto­ria może się po­wtó­rzyć. Pani One­lio, mnie rów­nież na­wie­dza ten sen. Te strasz­ne rze­czy. Nie można do tego do­pu­ścić. – Dał jej chwi­lę do na­my­słu. – Co praw­da, my­śli­wych było wielu, a pani jest sama, lecz Ro­sto­wi Ali­to­no­wi rów­nież da­le­ko do bycia nie­bez­piecz­nym łowcą.

Rost Ali­ton. Piąty, który spra­wu­je tę funk­cję.

– Jak pan to sobie wy­obra­ża? – spy­ta­ła prze­ra­żo­na sta­rusz­ka.

– Wójt ma jutro uro­dzi­ny. Lu­dzie kupią mu pre­zen­ty – kwia­ty, bom­bo­nier­ki, róż­no­ra­kie upo­min­ki. Al­ko­hol. A ko­lej­ną noc spę­dzi u pani Lydii.

Sa­wion pod­niósł się i pod­szedł do drzwi. W ostat­nim mo­men­cie od­wró­cił się i wy­szep­tał:

– Tam wciąż kwit­ną kon­wa­lie. – Po tych sło­wach zo­sta­wił ją samą.

Kon­wa­lie kwit­ną­ce w paź­dzier­ni­ku?

 Mi­nę­ła go­dzi­na. One­lia le­ża­ła w wła­snym łóżku, bojąc się za­snąć. Jesz­cze więk­szy strach bu­dzi­ła w niej nie­uchron­ność wy­bo­ru, który mu­sia­ła pod­jąć. Za­pa­li­ła świa­tło i usia­dła na fo­te­lu. Jej krew­ni spo­glą­da­li na nią ze zdjęć usta­wio­nych na re­ga­le. Al­bert, Nadia, Kai, Elia.

Wielu ludzi zgi­nę­ło, gdyż ostrze­gła Gre­la­na. Drugi raz nie po­peł­nię tego błędu.

Wy­mknę­ła się z domu, prze­szła przez ulicę Es­tro­va koło domu Efen­tów, zna­la­zła się w lesie. Miała na­dzie­ję, że nikt jej nie za­uwa­żył. Ru­szy­ła ku po­la­nie, ku za­pi­sa­nej na bieli mło­do­ści. Gdy była tam ostat­nio, miała dwa­dzie­ścia trzy lata. Nie po­tra­fi­ła uwie­rzyć, że to miej­sce wciąż ist­nie­je. I w to, że wciąż rosną tam kon­wa­lie.

Nio­sła ze sobą starą lampę olej­ną, którą oświe­tla­ła sobie drogę, zu­peł­nie jak przed laty, gdy wy­ru­sza­ła na nocne spo­tka­nia z Gre­la­nem. Na usła­nej ga­łąz­ka­mi i szysz­ka­mi ziemi słabe cie­nie drzew wy­ko­ny­wa­ły skom­pli­ko­wa­ny układ ta­necz­ny dyk­to­wa­ny jej kro­ka­mi.

Tam wciąż kwit­ną kon­wa­lie.

Zza drze­wa wy­ło­ni­ła się ludz­ka po­stać. Prze­ra­żo­na One­lia na­tych­miast zga­si­ła lampę. Teraz las oświe­tlał je­dy­nie księ­życ, skry­ty za po­szar­pa­ny­mi chmu­ra­mi. Wi­dział mnie. Idzie tu.

– Kto tam? – za­wo­łał, lecz po­stać nie od­po­wie­dzia­ła. Zbli­ża­ła się ku One­lii, w jej ręce bły­snę­ła la­tar­ka.

Sta­nął przed nią czło­wiek, któ­re­go nie znała – trzy­dzie­sto­let­ni męż­czy­zna o dłu­gich, spię­tych w kucyk wło­sach. Za­czął ge­sty­ku­lo­wać, uży­wa­jąc ję­zy­ka mi­go­we­go. Sta­rusz­ka do­my­śli­ła się, kim jest. Jeden z ry­ba­ków, który pływa z Al­we­nem, Ber­nar­tem i Oxem. Nie­mo­wa.

– Nie ro­zu­miem pana – stwier­dzi­ła prze­pra­sza­ją­cym tonem. Męż­czy­zna wzru­szył ra­mio­na­mi i ru­szył dalej, oświe­tla­jąc sobie drogę wą­tłym bla­skiem. Co on tu robi? Szuka cze­goś? Bar­dzo dziw­ne. Choć pew­nie on po­my­ślał to samo o mnie. Za­pa­li­ła lampę i ru­szy­ła dalej.

Już z da­le­ka do­strze­gła pole kon­wa­lii. Ich biel od­bi­ja­ła świa­tło księ­ży­ca. Kwi­tły, choć był paź­dzier­nik. To nie jest nor­mal­ne.

Wy­ję­ła nóż, usta­wi­ła worek na ziemi i za­czę­ła ści­nać kwia­ty. Gdy to ro­bi­ła, uj­rza­ła całą swą mło­dość, za którą tę­sk­ni­ła. Pła­ka­ła, wspo­mi­na­jąc ro­dzi­ców, któ­rzy ode­szli zbyt szyb­ko, i brata, z któ­rym po­kłó­ci­ła się w przed­dzień jego wy­pro­wadz­ki z Gre­nie. Naj­bar­dziej tę­sk­ni­ła z Gre­la­nem, takim, jaki był na po­cząt­ku, zanim coś w niego wstą­pi­ło.

Kwia­ty gi­nę­ły dzie­siąt­ka­mi i lą­do­wa­ły w nie­usta­ją­co pęcz­nie­ją­cym worku. Po­ka­le­czy­ła sobie dło­nie. Krew ka­pa­ła na kon­wa­lie. Gdy za­pcha­ła cały worek, ru­szy­ła do domu. Od­cho­dząc, jesz­cze raz spoj­rza­ła na po­la­nę. To miej­sce umar­ło – stwier­dzi­ła, wi­dząc po­cię­te kwia­ty. Od­ro­sną. Za­kwit­ną po­now­nie. Gdzieś. Kie­dyś. Wie­rzy­ła w to.

Cały na­stęp­ny dzień go­to­wa­ła wywar w wiel­kim kotle. Prze­sa­dzi­łam. Taką ilo­ścią mogę otruć po­ło­wę Asta­rii.

Kai od­wie­dził ją po szko­le. Opo­wia­dał o wnucz­ce Mar­ti­va, która przed dwoma dnia­mi przy­je­cha­ła do Gre­nie. Gdy opi­sy­wał dziew­czy­nę, One­lię znów ogar­nę­ło prze­ra­że­nie. To ona bę­dzie stała pod drze­wem. To ona do­tknie pnia. Czy Kai się w niej za­ko­chał? Oby nie. Po­de­szła do garn­ka i za­mie­sza­ła ener­gicz­nie.

Sły­sza­ła, że kon­wa­lie są tru­ją­ce, zwłasz­cza dla dzie­ci, nie po­dej­rze­wa­ła jed­nak, że mogą uśmier­cić męż­czy­znę w sile wieku. Ile mam tego wlać? Odro­bi­nę? Pół bu­tel­ki? A co ze sma­kiem? Czy się zo­rien­tu­je, gdy wy­pi­je pierw­szy łyk?

Pełna wąt­pli­wo­ści udała się w nocy do domu Ali­to­nów. Prze­mie­rza­jąc pustą ulicę, sły­sza­ła od­głos bicia swo­je­go serca. W żad­nym z domów nie pa­li­ło się świa­tło. To dla was. Dla was wszyst­kich.

Frast Ali­ton, dzia­dek Rosta Ali­to­na i przy­ja­ciel jej męża, czę­sto wspo­mi­nał o taj­nym wej­ściu, które skon­stru­ował w swej mło­do­ści. No­ca­mi wy­my­kał się nim z domu w ta­jem­ni­cy przed ojcem, a wów­czas upi­ja­li się z Ty­sie­nem do nie­przy­tom­no­ści. Miała na­dzie­ję, że wej­ście to nie jest tylko wy­my­ślo­ną prze­chwał­ką, ina­czej zo­sta­nie przed domem z tru­ci­zną w ręką, za­cznie kląć, a potem uciek­nie. A miesz­kań­ców Gre­nie spo­tka­ją złe rze­czy.

Prze­szła przez ogro­dze­nie, dzię­ku­jąc Bogu, że Ali­to­no­wie nie wpa­dli na po­mysł za­ku­pu ko­lej­ne­go psa. Zna­la­zła się w ogród­ku na ty­łach domu. Wiatr za­ko­ły­sał huś­taw­ką i nie­wie­le za­bra­kło, by One­lia ucie­kła z krzy­kiem.

Przej­ście mogło być wszę­dzie, wli­cza­jąc w to stud­nię. Przy­war­ła do ścia­ny ni­czym roz­gwiaz­da do szyby akwa­rium i za­czę­ła szu­kać.

W końcu wy­ma­ca­ła wgłę­bie­nie, wsa­dzi­ła tam kijek i pod­wa­ży­ła. Po­ja­wił się nie­du­ży otwór. Zro­bio­ny dla mło­de­go chłop­ca, nie dla sta­rej baby. Mu­sia­ła się prze­ci­snąć. Utknę tu i tak to się skoń­czy. Rano za­sta­ną mnie w tej po­zy­cji. Bę­dzie wstyd. Wtedy po­zo­sta­nie mi tylko wypić moją mik­stu­rę.

Ja­kimś cudem zdo­ła­ła wejść do piw­ni­cy. Mi­nę­ła sze­reg skrzyń i skie­ro­wa­ła się na scho­dy. Nie pa­mię­ta­ła ukła­du domu. Nie była w nim od lat. Gdy prze­cho­dzi­ła przez ko­ry­tarz, pod­ło­ga skrzy­pia­ła z każ­dym jej kro­kiem. Zna­la­zła się w sa­lo­nie, gdzie kilka po­ko­leń Ali­to­nów wpa­try­wa­ło się w nią z czar­no-bia­łych fo­to­gra­fii. Od­wró­ci­ła wzrok. Po­de­szła do barku i otwo­rzy­ła drzwicz­ki, oświe­tla­jąc pokój de­li­kat­nym świa­tłem są­czą­cym się z wnę­trza szaf­ki.

W świe­tle tym zo­ba­czy­ła ludz­ką syl­wet­kę. Es­te­la Ali­ton stała w pi­dża­mie i utkwi­ła wzrok w One­lii. Ona nie widzi. Nie zo­ba­czy mnie.

– Jest tu ktoś? – spy­ta­ła wy­so­kim, prze­stra­szo­nym gło­sem. – Tato?

One­lia nie wy­ko­ny­wa­ła żad­ne­go ruchu. Idź sobie, pro­szę. Córka wójta son­do­wa­ła po­miesz­cze­nie, jakby po­sia­dła jakiś do­dat­ko­wy zmysł. Wra­caj do swo­je­go po­ko­ju, sie­rot­ko.

Po trwa­ją­cej wiecz­ność chwi­li dziew­czy­na od­wró­ci­ła się i ode­szła. Roz­brzmiał od­głos za­my­ka­nych drzwi.

Jeden z al­ko­ho­li był już na­po­czę­ty. Wy­ję­ła dwie małe bu­te­lecz­ki – jedną pustą, drugą z wy­wa­rem. Do pu­stej prze­la­ła tro­chę al­ko­ho­lu, a na­stęp­nie wlała tru­ci­znę do flasz­ki. Za­mie­sza­ła nią, za­mknę­ła barek i udała się do wyj­ścia.

Tej nocy nic jej się nie śniło.

O świ­cie za­czął sypać śnieg. One­lia wy­szła przed dom, za­sta­na­wia­jąc się, ile czasu minie, nim wójt za­kosz­tu­je jej po­da­run­ku. Wiel­kie płat­ki pa­da­ły na jej siwe włosy.

Coś ukuło ją w plecy. Z kie­sze­ni wy­ję­ła nóż, na któ­rym wciąż wid­nia­ły za­schnię­te ka­wał­ki dzwo­necz­ków kon­wa­lii. I krew. Wów­czas usły­sza­ła krzyk.

Nie była je­dy­ną, która udała się w jego kie­run­ku. W dół ulicy Es­tro­va, szły inne za­cie­ka­wio­ne osoby.

– Co tam znów się stało, na Boga? – py­ta­ła Glo­ria Efetn.

Na skrzy­żo­wa­niu przed domem Ali­to­nów ze­bra­ło się chyba pół Gre­nie.

– Je­dzie­my na po­go­to­wie – roz­brzmiał głos Ber­nar­ta.

One­lia prze­ci­snę­ła się na przód grupy, od­ga­nia­jąc ga­piów.

– Taka tra­ge­dia. Znowu – wy­szep­ta­ła Maria Hal­bes.

Serce One­lii za­trzy­ma­ło się na uła­mek se­kun­dy, gdy zo­ba­czy­ła ten obraz. Rost Ali­ton stał za­pła­ka­ny, a na rę­kach trzy­mał córkę.

– Nie wiem, co się stało – wy­du­kał przez łzy. – W ta­jem­ni­cy wy­pi­ła tylko tro­chę al­ko­ho­lu, nigdy tego nie ro­bi­ła, mu­sia­ła się za­truć.

Śnieg sypał teraz moc­niej, przy­kry­wa­jąc wójta, jego mar­twą córkę, One­lię i wszyst­kich zgro­ma­dzo­nych bia­łym ca­łu­nem. Ber­nart pod­szedł bli­żej, chciał za­cią­gnąć męż­czy­znę do auta.

One­lia wy­szła przed sze­reg. To się musi stać. Wy­ję­ła nóż.

Lu­dzie za­czę­li krzy­czeć. Są prze­ra­że­ni, a potem mnie wy­klną, lecz wła­śnie ra­tu­ję im życia. Rost stał z otwar­ty­mi usta­mi, w ką­ci­kach któ­rych gro­ma­dził się śnieg.

Rost Ali­ton. Piąty, który spra­wo­wał tę funk­cję.

Do­strze­gła ruch kątem oka. Coś się zbli­ża­ło. Lu­dzie krzy­cze­li i ucie­ka­li, gdy prze­ra­ża­ją­cy biały kształt kro­czył w jej kie­run­ku. Zro­dził się z pa­da­ją­ce­go śnie­gu.

Nie zwa­ża­jąc na be­stię, rzu­ci­ła się w kie­run­ku wójta, lecz nie zdą­ży­ła wy­pro­wa­dzić ciosu.

Oto­czy­ła ją biel.