Sztuka fugi

 

Me­thinks, I see… Where?

– In my mind's eyes.

 

W. Sha­ke­spe­are

 

 

 

Smu­kła kon­struk­cja wieży kon­tro­l­nej, wy­su­nię­ta ni­czym żądło ogrom­ne­go owada, skrzy­ła się me­ta­licz­nie w pro­mie­niach za­cho­dzą­ce­go Słoń­ca. Świa­tło prze­bły­ski­wa­ło przez ho­ry­zont Ziemi, li­za­ło pa­ją­ko­wa­ty kor­pus sta­cji or­bi­tal­nej, od­bi­ja­ło od po­ły­skli­wych cielsk za­cu­mo­wa­nych okrę­tów. We­wnątrz wieży było pra­wie pusto; na dwa­dzie­ścia sta­no­wisk ob­sa­dzo­ne tylko dwa. W dys­kret­nie przy­tłu­mio­nym świe­tle, jak w hip­no­tycz­nym tran­sie, tech­ni­cy prze­su­wa­li przed sobą wir­tu­al­ne ekra­ny i prze­łącz­ni­ki. Dwóch ludzi, setki kom­pu­te­rów i mi­lio­ny na­no­im­plan­tów – to wy­star­cza­ło. Plan na naj­bliż­sze dwa­na­ście go­dzin kla­row­ny: przy­ję­cie dwóch fre­gat i jed­ne­go trans­por­tow­ca. Nie ist­nia­ła po­trze­ba ścią­gnię­cia tu więk­szej ob­sa­dy. Oszczęd­ność wciąż po­zo­sta­wa­ła w cenie, nawet w erze wszę­do­byl­skiej roz­rzut­no­ści.

– Sto trzy­dzie­sty do bazy. Po­da­ję kod roz­po­znaw­czy. Pro­szę o prze­sła­nie ko­or­dy­nat – mo­du­lo­wa­ny dźwięk au­to­pi­lo­ta wy­peł­nił prze­strzeń audio dy­żu­ru­ją­cych kon­tro­le­rów.

– Zgła­sza się baza. – Tech­nik roz­cią­gnął przed sobą trój­wy­mia­ro­wy obraz zbli­ża­ją­ce­go się trans­por­tow­ca i na­ło­żył na niego siat­kę po­dej­ścia. – Witaj sto trzy­dzie­sty. Mam cię w polu wi­dze­nia. Prze­sy­łam ko­or­dy­na­ty.

Wstę­gi te­ra­baj­tów da­nych prze­szy­ły prze­strzeń po­mię­dzy bazą a stat­kiem.

– Ko­or­dy­na­ty przy­ję­te i wpro­wa­dzo­ne. Pro­szę o ze­zwo­le­nie na po­dej­ście.

Tech­nik ak­ty­wo­wał siat­kę przy­zie­mie­nia, prze­su­nął znacz­nik na wolny dok. Bursz­ty­no­wa ramka za­mi­go­ta­ła, po chwi­li za­blo­ko­wa­ła się na wska­za­nym miej­scu, zmie­nia­jąc kolor na zie­lo­ny. Laser pod­świe­tlił drogę po­dej­ścia, kom­pu­te­ry ka­li­bro­wa­ły pro­ces, prze­twa­rza­jąc dane do­ty­czą­ce pręd­ko­ści, kąta pod­cho­dze­nia, dryfu sta­cji i ca­łe­go tego do­okol­ne­go spamu te­le­me­trii.

– Ze­zwa­lam, sto trzy­dzie­sty. Czy­sto. Można pod­cho­dzić.

Sto pięć­dzie­siąt ty­się­cy ton roz­pę­dzo­ne­go optyl­lum skie­ro­wa­ło się w stro­nę pod­świe­tlo­ne­go doku. Pręd­kość okrę­tu spa­da­ła, ale nadal była dość duża. Zbyt duża jak na taki ma­newr.

W chwi­lę potem roz­pę­ta­ło się pie­kło. Brzę­czy­ki alar­mów wy­peł­ni­ły wnę­trze sali kon­tro­li lotów. Czer­wo­ne, pul­su­ją­ce po­świa­ty oto­czy­ły ho­lo­gra­fy oby­dwu tech­ni­ków. Kom­pu­te­ry za­re­ago­wa­ły szyb­ciej niż naj­le­piej wy­szko­lo­ny czło­wiek. Słup­ki te­le­me­trii przy­spie­szy­ły, licz­bom przy­by­ło miejsc po prze­cin­ku, przez chwi­lę trwał ten nie­po­ha­mo­wa­ny rzyg da­nych, a potem – wstąż­ka ko­or­dy­nat urwa­ła się! Do­pie­ro po se­kun­dzie pierw­szy tech­nik do­strzegł, że opa­słe ciel­sko ko­smicz­ne­go le­wia­ta­na zwala się wprost na pa­no­ra­micz­ne okna wieży kon­tro­l­nej. Otwo­rzył sze­ro­ko usta w nie­mym zdu­mie­niu.

– Przej­mu­ję ste­ro­wa­nie! Prze­cho­dzę na ręcz­ne! – drugi tech­nik za­re­ago­wał zgod­nie z pro­ce­du­ra­mi. Praw­do­po­dob­nie jego wy­ćwi­czo­ny tre­nin­giem re­fleks, sprzę­żo­ny z re­flek­sem szó­stek, uchro­nił wszyst­kich przed ka­ta­stro­fą. Ho­lo­gra­fy tech­ni­ków wy­peł­nił wir­tu­al­ny obraz kok­pi­tu bez­wład­nie opa­da­ją­ce­go trans­por­tow­ca. W oka­mgnie­niu prze­strzen­ny obraz objął ich pole wi­dze­nia. Teraz byli już jakby w środ­ku opa­da­ją­ce­go ko­lo­sa. Wi­dzie­li na HUD-zie tra­jek­to­rię lotu z per­spek­ty­wy wir­tu­al­nych pi­lo­tów. Prze­su­wa­jąc dłoń­mi po nie­rze­czy­wi­stych wo­lan­tach, za­czę­li bły­ska­wicz­nie ko­ry­go­wać od­chy­le­nia kursu. Ale nie na tyle, żeby wy­pro­wa­dzić okręt z nie­kon­tro­lo­wa­ne­go dryfu.

– Wczy­taj od nowa ko­or­dy­na­ty. Nie utrzy­mam kie­run­ku bez współ­rzęd­nych.

– Nie mogę. Kom­pu­ter po­kła­do­wy nie od­po­wia­da.

– Jak to nie od­po­wia­da?! Przejdź na drugi, za­pa­so­wy.

– Za­pa­so­wy to samo.

– Dawaj trze­ci.

– To samo!

– Nie­moż­li­we! Trze­ci nie dzia­ła?! Na pewno?!

– Trze­ci nic nie widzi. Zimny re­start na wszyst­kich za­pa­so­wych.

– Kurwa, nie­moż­li­we! Wszyst­kie trzy zwie­szo­ne?!

– Trze­ba ma­nu­al­nie od­pa­lić głów­ny. Ina­czej nie wczy­ta­my da­nych.

– Przej­mij stery. Ja spró­bu­ję to zro­bić. Mało czasu…

– OK. Przej­mu­ję.

Póź­niej, kiedy prze­glą­da­no klat­ka po klat­ce zapis ca­łe­go in­cy­den­tu, ob­li­czo­no, że wszyst­ko trwa­ło mniej wię­cej czter­dzie­ści se­kund. Naj­dłuż­sze czter­dzie­ści se­kund w życiu dwóch, ano­ni­mo­wych tech­ni­ków po­kła­do­wych, któ­rzy nigdy wcze­śniej nie mieli oka­zji zna­leźć się w po­dob­nej sy­tu­acji – może za wy­jąt­kiem ru­ty­no­wych tre­nin­gów na sy­mu­la­to­rach. Ale to nie były ćwi­cze­nia. Nerwy. Stres. Drżą­ce głosy… Prze­kleń­stwa…

Dali radę. W sumie nie oni – ra­czej szóst­ki w ich gło­wach. Ale nikt nie pró­bo­wał im tego tłu­ma­czyć. Do­sta­li awans i prze­nie­sie­nie do lżej­szej służ­by.

Zapis holo wy­pad­ku był ostry jak ży­le­ta. Widać, że chłop­cy nie mar­no­wa­li czasu na sy­mu­la­to­rach. Pod­czas gdy jeden wal­czył z bez­wład­no­ścią ko­lo­sa, ści­ska­jąc w ręku wir­tu­al­ny kon­tro­ler, drugi w sza­leń­czym tem­pie pró­bo­wał przejść pro­ce­du­rę awa­ryj­ne­go od­pa­le­nia głów­ne­go kom­pu­te­ra trans­por­tow­ca. A „pro­ce­du­ra” skła­da­ła się z pię­ciu kro­ków, które trze­ba było wy­ko­nać w ści­śle okre­ślo­nej ko­lej­no­ści, wraz z po­da­niem sied­mio­cy­fro­we­go kodu do­stę­pu. Śred­nio osiem se­kund na każdą czyn­ność, oczy­wi­ście bez moż­li­wo­ści po­mył­ki. W ta­kich sy­tu­acjach szóst­ki są nie­za­stą­pio­ne. Ra­tu­ją życie, okrę­ty, sta­cje or­bi­tal­ne, honor ludz­ko­ści. Tak, na­no­im­plan­ty na­praw­dę się przy­da­ją. Szcze­gól­nie wtedy, gdy nie­po­strze­że­nie za­czy­na się nowy etap w dzie­jach ludz­ko­ści.

 

***

 

Pierw­sze ren­dez-vo­us od nie­pa­mięt­nych cza­sów. Nerwy. Zresz­tą kto by się nie de­ner­wo­wał? Idę na spo­tka­nie z pięk­ną, mądrą ko­bie­tą. Pierw­sza rand­ka od… zaraz… ilu? Trzech lat? Boże je­dy­ny… To już trzy lata! Wy­cią­gam z gar­de­ro­by naj­mniej wy­gnie­cio­ną ko­szu­lę, naj­bar­dziej szy­kow­ną ma­ry­nar­kę – jedną z dwóch, które po­sia­dam. Oczy­wi­ście, buty i spodnie, po­dob­nie jak resz­tę, wy­do­by­wam na świa­tło dzien­ne z sa­me­go dna za­ku­rzo­nej ko­mo­dy. Pa­trzę na te spodnie i chce mi się pła­kać. Ile mam czasu, żeby do­pro­wa­dzić je do po­rząd­ku? Nigdy nie mia­łem ro­bo­ta kon­fek­cyj­ne­go, uwa­ża­łem to za zby­tek. Teraz po­ża­ło­wa­łem tego kon­sump­cyj­ne­go mi­ni­ma­li­zmu. Ale nie czas ża­ło­wać róż… Wy­cią­gam z ła­zien­ko­we­go schow­ka deskę do pra­so­wa­nia, skra­piam się naj­lep­szą wodą to­a­le­to­wą. Fe­ro­mo­ny sza­le­ją. Ostat­nie pięt­na­ście minut. Do bocz­nej kie­sze­ni ma­ry­nar­ki wkła­dam od­świe­żacz do ust. Czuję się jak uczniak z col­le­ge’u. Ostat­nie spoj­rze­nie na po­dej­rza­nie krzy­wy kan­cik spodni. Stoję przed lu­strem. Szcze­rzę zęby, przy­gła­dzam zbun­to­wa­ną brew.

– I jak? Może być? Pew­nie wy­glą­dam ko­micz­nie.

– By­wa­ło go­rzej – oso­bi­sty asy­stent pusz­cza do mnie per­skie oko z rogu ho­lo­gra­fu. W głębi duszy czuję, że się ze mnie na­bi­ja. Czy wsz­czep­ki mogą mieć po­czu­cie hu­mo­ru? Pew­nie wgra­no razem z so­ftem całe te­ra­baj­ty in­te­li­gent­nych od­zy­wek dla in­ter­fej­sów. Niech żyje test Tu­rin­ga…

Wresz­cie w loco. Mamy pięk­ne, wio­sen­ne po­po­łu­dnie. Na szczę­ście, o tej porze nie ma więk­szych kor­ków. Spo­ty­ka­my się w Cen­tral Parku. Czemu? A czemu nie? Nie chcia­łem iść z nią do re­stau­ra­cji. Nie lubię zgieł­ku za­tło­czo­nych miejsc. Im je­stem star­szy, tym bar­dziej prze­szka­dza mi hałas. Tutaj wrza­wa me­tro­po­lii za­mie­nia się w cichy, jed­no­staj­ny szum, do złu­dze­nia przy­po­mi­na­ją­cy szmer od­le­głe­go, gór­skie­go po­to­ku.

Widzę ją już z da­le­ka. Ubra­ła się w zwiew­ną, cha­bro­wą su­kien­kę. Ciem­ne włosy upię­ła w fan­ta­zyj­ny kok. Wy­glą­da cu­dow­nie! Znów mnie za­sko­czy­ła! A niech tam, mówię jej o tym w duszy. Re­flek­sy sło­necz­ne­go świa­tła tań­czą w jej ro­ze­śmia­nych oczach.

– Hej, Mea.

– Cześć, Jack. Cóż za strój! Gdzie twoja ulu­bio­na ko­szul­ka z Bat­ma­nem i ber­mu­dy?

Sie­dzi­my na ławce. Moje noz­drza łech­ce sub­tel­ny za­pach jej per­fum. Wy­czu­wal­ny z każ­dym po­wie­wem wia­tru – de­li­kat­ny, słod­ki ni­czym kosz tro­pi­kal­nych owo­ców, z lekko orien­tal­ną nutą im­bi­ru i pie­przu. Dwie go­dzi­ny mi­ja­ją jak jedna chwi­la. Roz­ma­wia­my o po­ezji, bio­tech­no­lo­gii, ostat­nich zwy­cię­stwach New York Nug­gets, róż­ni­cach w ro­zu­mie­niu praw­dzi­wej wol­no­ści i jed­no­myśl­no­ści. Ba­wi­my się jak dzie­ci. Pi­sze­my razem krót­ki wiersz. Słowa przy­cho­dzą same. Każde z nas do­pi­su­je po jed­nym:

 

po­ezja – spam naj­wyż­szej ja­ko­ści

usu­waj ją od razu – nie cze­kaj

zanim wy­cią­gnie z cie­bie de­sty­lat ist­nie­nia

 

Po­po­łu­dnie za­mie­nia się w wie­czór, wie­czór w noc. Po­śród drzew strze­la w chmu­ry nie­bo­tycz­na pa­no­ra­ma roz­świe­tlo­nych wy­so­ko­ściow­ców Neo Man­hat­ta­nu. Wy­łą­czam na­kład­ki. Pa­trzę na Meę; chcę wi­dzieć ją taką, jaka jest na­praw­dę – bez ulep­szeń. W świe­tle par­ko­wej la­tar­ni jej skóra wy­da­je się jesz­cze ciem­niej­sza i gład­sza. W tle sły­chać dźwię­ki jaz­zo­we­go bandu z po­bli­skiej ka­wiar­ni. Ga­da­my jak na­krę­ce­ni: o pracy, życiu, pracy i znowu o życiu. Ona opo­wia­da o swo­ich pierw­szych od­kry­ciach, o in­for­ma­ty­ce kwan­to­wej, o tym jak wy­bra­ła temat pracy dok­tor­skiej i jak o mały włos ob­la­ła­by ha­bi­li­ta­cję. Ja, przy niej, za­mie­niam się w chłop­ca. Opo­wia­dam jej o swoim dzie­ciń­stwie, mło­do­ści, pierw­szej ko­lek­cji wła­sno­ręcz­nie zło­żo­nych sond von Neu­man­na. Opo­wia­dam jej też hi­sto­rię z za­to­ki… W końcu na­sta­je cisza. Mea uważ­nie wpa­tru­je się we mnie, muska wy­pie­lę­gno­wa­ną dło­nią moje czoło, po­licz­ki, ramię.

– Nie mu­sisz się już ni­cze­go bać, Jack – szep­ce do ucha. Przy­tu­la się i ca­łu­je mnie w szyję. Czule, zmy­sło­wo.

 

***

 

Co robię, kiedy mam pro­blem z bez­sen­no­ścią? Wpusz­czam sobie do głowy Die Kunst der Fuge Jana Se­ba­stia­na Bacha. Nie cier­pię oczysz­czo­nych na­grań; te naj­star­sze mają w sobie duszę. Hek­so­fo­nia oży­wia mu­zy­kę. Po­czci­wy Glenn Gould sprzed sied­miu­set lat głasz­cze kla­wia­tu­rę for­te­pia­nu z ma­te­ma­tycz­ną do­kład­no­ścią. Jest w tej in­ter­pre­ta­cji nad­ludz­ka, twar­da do­sko­na­łość, ale i aniel­ska de­li­kat­ność. Lo­gicz­na, spój­na Ba­chow­ska linia me­lo­dycz­na na­bie­ra lek­ko­ści, prze­pły­wa róż­no­barw­ną mgłą z jed­ne­go końca apar­ta­men­tu do dru­gie­go. Mistrz na­ucza, ucznio­wie sta­ra­ją się nie uro­nić ani jed­ne­go dźwię­ku. Cisza jest naj­lep­szym spo­so­bem na od­da­nie chwa­ły. W tle na­gra­nia sły­chać, jak igła gra­mo­fo­nu dra­pie o winyl płyty. Pró­bu­ję nie­udol­nie na­śla­do­wać rytm mu­zycz­nej frazy, stu­ka­jąc opusz­ka­mi pal­ców po bla­cie biur­ka. Każdy dźwięk przy­bli­ża mnie do wiecz­no­ści, otwie­ra drzwi zro­zu­mie­nia, prze­no­si do in­ne­go, lep­sze­go świa­ta. Mu­zy­ka pły­nie…

W ro­bo­czym polu wi­dze­nia, po po­wierzch­ni wir­tu­al­ne­go pul­pi­tu prze­su­wam dło­nią do­ku­men­ty. Wy­bra­ne otwie­ram. Czy­tam, po­rów­nu­ję. Jeden in­te­re­su­je mnie szcze­gól­nie. Dane do­ty­czą­ce nie­au­to­ry­zo­wa­nych wy­lo­go­wań użyt­kow­ni­ków bio­Sie­ci z ostat­nie­go okre­su. Błę­kit­ne, czer­wo­ne, zie­lo­ne linie wy­kre­sów zrazu ła­god­ne, wraz z upły­wem czasu nie­re­gu­lar­nie za­czy­na­ją drgać, prze­su­wać śred­nią w górę. Prze­wi­jam dło­nią słup­ki liczb, pa­trzę raz jesz­cze, cofam, usta­wiam nowe za­kre­sy funk­cji. Mu­zy­ka prze­śli­zgu­je się wśród otwar­tych kart ar­ku­szy kal­ku­la­cyj­nych, wpla­ta się mię­dzy ko­lum­ny i grafy. Tuż przed sobą, na wy­cią­gnię­cie ręki, w prze­strze­ni ho­lo­gra­ficz­ne­go ob­ra­zu ota­cza­ją­ce­go mnie ze wszyst­kich stron, widzę czer­wo­ne, błę­kit­ne i zie­lo­ne szpi­ce dia­gra­mów. Szóst­ki w mojej gło­wie wy­ko­nu­ją ty­ta­nicz­ną pracę: ze­sta­wia­ją dane z po­przed­nich lat, po­bie­ra­ją i ana­li­zu­ją pre­ce­den­sy z ostat­nie­go pół­wie­cza, po­rów­nu­ją, ze­sta­wia­ją, wy­cią­ga­ją pierw­sze hi­po­te­zy. Wiem, że czas sje­sty mija nie­odwo­łal­nie. Od­kła­dam na chwi­lę ar­ku­sze kal­ku­la­cyj­ne. Pod­cho­dzę do pa­no­ra­micz­ne­go okna. Z po­zio­mu sto trzy­dzie­ste­go pię­tra New Me­die­val Tower na Neo Man­hat­ta­nie świat wy­glą­da fe­no­me­nal­nie. Piąty kon­tra­punkt Bacha pły­nie ła­god­ną wstę­gą sy­ne­ste­zji i roz­ta­pia się w roz­iskrzo­nych dia­men­tach świa­teł me­tro­po­lii pode mną.

W pra­wym, gór­nym rogu pola wi­dze­nia za­czy­na mi­go­tać ikon­ka po­łą­cze­nia holo. Angus z oko­łok­się­ży­co­wej sta­cji prze­ła­dun­ko­wej Ulis­ses III. Wy­ci­szam mu­zy­kę, wes­tchnie­niem woli otwie­ram kanał.

– Cześć, Jack. Co sły­chać?

– Leci… Dużo pracy, jak zwy­kle. Dłu­ba­ni­na przy sta­ty­sty­kach. Co tam? – Angus nigdy nie dzwo­ni bez po­wo­du. In­te­re­sy przede wszyst­kim. Stary przy­ja­ciel. Miał osiem­dzie­siąt sześć lat, ale wy­glą­dał na trzy­dzie­ści parę. Cuda bio­Te­chu wi­docz­ne były na każ­dym kroku.

– Mie­li­śmy in­cy­dent z jed­nost­ką trans­por­to­wą. Wczo­raj delta o mało nie roz­wa­li­ła nam sta­cji przy pod­cho­dze­niu.

Po­czu­łem lo­do­wą kulę bły­ska­wicz­nie roz­ra­sta­ją­cą się w żo­łąd­ku.

– Żar­tu­jesz? Od lat nie mamy pro­ble­mów z do­ko­wa­niem. Wszyst­ko idzie z au­to­ma­tu. Ru­ty­na. Tam nie ma się co ze­psuć. Prze­cież to bez­za­ło­gow­ce. Sam two­rzy­łem kod.

– Wła­śnie dla­te­go dzwo­nię do cie­bie, a nie do tych dur­niów z NSA. – Angus uśmie­cha się usłuż­nie. Do­pie­ro teraz do­strze­gam ikonę roz­mo­wy szy­fro­wa­nej. – Jack, kom­pu­te­ry po­kła­do­we miały zimny reset. Bez ostrze­że­nia. Jeden po dru­gim. Trzy pod rząd. Tech­ni­cy przy­wró­ci­li pierw­szy, zanim tamte wy­cią­gnę­ły same sie­bie na awa­ryj­nym. Ścią­gnę­li okręt ręcz­nie, nie­mal w ostat­nim mo­men­cie. Mie­li­śmy wię­cej szczę­ścia, niż ro­zu­mu.

Po­krę­ci­łem głową z nie­do­wie­rza­niem.

– Trzy pod rząd? Nie­moż­li­we…

– Prawo Mur­phy'ego…

– Pro­szę cię… Nie w tym wy­pad­ku! Za­si­la­nie jest nie­za­leż­ne. Ge­ne­ra­to­ry są teo­re­tycz­nie wiecz­ne; cią­gną bez­po­śred­nio ze Słoń­ca. Poza tym, po­zo­sta­ją jesz­cze aku­mu­la­to­ry awa­ryj­ne. Trzy pod rząd… Angus, myśl trzeź­wo! Nie miały prawa zejść jeden po dru­gim. Kurwa, jakim cudem…

– Nie bierz tego do sie­bie, Jack. Nie bę­dzie żad­nych ko­mi­sji, do­cho­dzeń, śledztw. To już nie ten etap. Sam wiesz, jak to się teraz od­by­wa. My tylko chce­my za­po­biec takim in­cy­den­tom w przy­szło­ści. Damy ci do­stęp do kom­pu­te­rów. Osta­tecz­nie, skoro ty two­rzy­łeś dla nich kod, bę­dziesz naj­le­piej wie­dział, co po­szło nie tak. Przy­leć. Ob­ga­da­my pro­blem. Mam w barku dobre wino. Por­tu­gal­skie… – Angus uśmie­cha się chy­trze. Za­wsze go cią­gnę­ło do sta­ro­żyt­nych uży­wek. Roz­pły­wa się w polu ko­mu­ni­ka­to­ra, nie cze­ka­jąc na ak­cep­ta­cję z mojej stro­ny.

W my­ślach re­zer­wu­ję miej­sce na wa­ha­dłow­cu. W duszy prze­pra­szam Meę za kom­pli­ka­cje. Nie­ste­ty, nie bę­dzie ro­man­tycz­nej ko­la­cji we fran­cu­skiej re­stau­ra­cji przy Bul­wa­rze Za­cho­dzą­ce­go Słoń­ca. Kie­ru­nek: Księ­życ! God save the Queen!

 

***

 

Je­stem nie­wy­mow­nie słaba… Jakiś szó­sty zmysł pod­po­wia­da mi, że wszyst­ko jest do­pie­ro przede mną… Na po­cząt­ku są słowa. Mnó­stwo słów, wrzu­ca­nych do ho­lo­gra­fu w ide­al­nie przy­pad­ko­wej ko­lej­no­ści – wi­ru­ją jak puch dmu­chaw­ców na wio­sen­nym wie­trze. Nie wiesz kim je­steś, nie czu­jesz ni­cze­go, w gło­wie masz pust­kę. Naj­lep­sze jest to, że ten etap prze­bu­dze­nia na­le­ży do naj­przy­jem­niej­szych – abs­tra­hu­jąc od faktu, że oprócz słów nie ma do­słow­nie nic, co mo­gło­by po­słu­żyć za punkt od­nie­sie­nia. Dziw­ny, pra­wie nie­opi­sy­wal­ny stan. W ide­al­nej próż­ni świa­do­mo­ści po­ły­sku­ją to tu – to tam mdła­wo-zło­ci­ste Słowa. Bez ładu i skła­du, jak sta­ro­żyt­ne, nie­od­czy­ta­ne pik­to­gra­my z za­po­mnia­ne­go ka­mie­nia z Ro­set­ty.

Po chwi­li zmy­sły włą­cza­ją czuj­ki szó­stek. Jedne po dru­gich, w kon­wul­sjach i ospa­łym cha­osie, uru­cha­mia­ją się po­szcze­gól­ne czę­ści ciała. Serce i mózg roz­grze­wa­ją się, a ze­spo­lo­ne z nimi le­gio­ny wszę­do­byl­skich na­no­im­plan­tów prze­sy­ła­ją in­for­ma­cję do po­mniej­szych czą­stek za­spa­ne­go or­ga­ni­zmu i do ser­we­rów bio­Sie­ci.

Po tym pierw­szym krót­kim okre­sie pier­wot­ne­go za­wie­sze­nia, za­czy­na się mniej przy­jem­ny czas wy­bu­dze­nia. Nagle czu­jesz zimne igieł­ki w pal­cach rąk i stóp. Wraca czu­cie. A potem, bez ostrze­że­nia, po­ja­wia się to, co naj­istot­niej­sze: ból. Zrazu słaby i de­li­kat­ny, roz­le­wa­ją­cy się mdłą falą w cien­kich nit­kach ukła­du ner­wo­we­go. Potem nagły i po­tęż­ny, jak język ognia prze­su­wa­ją­cy się wzdłuż nóg, klat­ki pier­sio­wej, krę­go­słu­pa, szyi, głowy. Ból przez duże B. Głowę roz­sa­dza nu­kle­ar­ny wy­buch. Ślep­nę i wy­da­je mi się, że już nigdy nie od­zy­skam wzro­ku. Ho­lo­graf ga­śnie na chwi­lę. Już po se­kun­dzie mruga dzie­siąt­ka­mi ikon i kon­tro­lek. En­gi­nes HUD test. Je­stem oszo­ło­mio­na, ale przy­naj­mniej wiem, jak się na­zy­wam i ile mam lat. Za­czy­nam coś ro­zu­mieć. Do­strze­gam mi­go­tli­we świa­teł­ka te­sto­wych memów. Ko­lum­ny cyfr, ikon i liter prze­su­wa­ją się w osza­ła­mia­ją­cym tem­pie. Szóst­ki spraw­dza­ją wszyst­kie sys­te­my na swo­jej chec­kli­ście. Odrę­twia­łe ciało zbu­dzi­ło się do życia pro­te­stem za­sty­głych od nie­speł­na dwóch go­dzin mię­śni. Drgnę­ło, zbie­ra siły do pierw­szej bitwy z gra­wi­ta­cją.

– Jak się czu­jesz? Mea? Sły­szysz mnie?! Obudź się…

Po­wie­ki za­trze­po­ta­ły bez­wied­nie w szyb­kim, nie­re­gu­lar­nym ryt­mie. Widzę i sły­szę wszyst­ko, ale nie mogę się ru­szyć. Wciąż nie mam wła­dzy nad cia­łem. Pierw­sza bitwa i od razu po­raż­ka. Elek­tro­nicz­ny bip anon­su­ją­cy bicie serca wy­peł­nia salę, wy­peł­nia głowę, wy­peł­nia wnętrz­no­ści. Po­chy­la się nade mną kilku ludzi w bia­łych far­tu­chach, w an­ty­sep­tycz­nych ma­skach na twa­rzy.

– Sły­szysz mnie? Obudź się. Mea… Już czas…

Moje usta drga­ją, wy­krzy­wia­ją się w jakby pół­obłą­ka­nym uśmie­chu; nie mam nad nimi wła­dzy. Chcę coś po­wie­dzieć – nie po­tra­fię. Oczy otwar­te zbyt sze­ro­ko prze­świe­tla­ją sufit. Przez chwi­lę wła­sne ciało od­czu­wam jak wiel­ki cię­żar, przy­gważ­dża­ją­cy mnie do pod­ło­ża z siłą mar­mu­ro­wej płyty. Czy umie­ram? Moje kości trzesz­czą, na HUD-zie po­ja­wia się czer­wo­na, mi­go­ta­ją­ca po­świa­ta aler­tu. Potem w ułam­ku se­kun­dy mój kor­pus wy­gi­na się w łuk i wy­rzu­ca z sie­bie gej­zer wy­mio­cin.

Ciem­ność. Teraz widzę swoje ciało z góry. Zry­wam war­ko­cze cien­kich taśm i rurek przy­twier­dzo­nych do rąk, karku, głowy. Do­pa­da mnie epi­lep­tycz­ny atak, który prze­szy­wa ciało jak cien­ka, roz­pa­lo­na igła. Bip rwie się, staje się coraz szyb­szy i coraz bar­dziej nie­re­gu­lar­ny.

– Neo­fre­ty­na! Dwie jed­nost­ki!

– Pod­łącz­cie ją z po­wro­tem! Może jesz­cze nie jest za późno! Szyb­ko! Szyb­ko!!!

Cia­łem targa spa­zma­tycz­ny atak. Czuję jak moja dusza od­pły­wa.

 

***

 

Lot jak każdy inny. Ru­ty­na pod­nie­sio­na do sze­ścia­nu. W ustach czuję gorz­ka­wy smak prze­cią­że­nia. Pró­bu­ję od­po­cząć, ale wciąż prze­ży­wam stan ja­kie­goś nie­zro­zu­mia­łe­go po­bu­dze­nia. Choć spa­łem za­le­d­wie trzy go­dzi­ny, umysł wy­da­je się jasny i go­to­wy do in­te­lek­tu­al­ne­go wy­sił­ku. Usi­łu­ję zgo­nić to na szóst­ki, ale prze­cież szóst­ki same nie myślą. One tylko po­ma­ga­ją my­śleć. Otwie­ram ho­lo­graf i jesz­cze raz prze­glą­dam wy­kre­sy i wy­ni­ki z ostat­nich dwóch lat. Na każ­dym do­ku­men­cie błysz­czy błę­kit­ny, opa­li­zu­ją­cy znak wodny: Ści­śle Tajne. Kopia bez moż­li­wo­ści edy­cji i za­pi­su na innym no­śni­ku. Za­szy­fro­wa­na moc­nym klu­czem. Prze­glą­dam ko­lej­ne pliki. Nie ma wąt­pli­wo­ści, uciecz­ki są coraz częst­sze. Pięć lat temu: sto dwa­dzie­ścia osób. Dwa lata temu: już ponad pięć­set. W ciągu ostat­nich dwu­na­stu mie­się­cy za­no­to­wa­no nie­mal trzy­krot­ny wzrost przy­pad­ków nie­au­to­ry­zo­wa­nych wy­lo­go­wań. W po­pu­la­cji wy­no­szą­cej nie­mal pięt­na­ście mi­liar­dów ist­nień roz­sia­nych po całym Ukła­dzie Sło­necz­nym, to za­le­d­wie kro­pla w oce­anie. Ale kro­pla po­tra­fi drą­żyć skałę – a cały ocean skła­da się z kro­pel, więc…

– Pro­fe­so­rze, Ebe­ne­zer Gold­man na linii. – Oso­bi­sta se­kre­tar­ka pod­su­wa pod nos przy­mil­nym ge­stem mem po­łą­cze­nia.

– Co tam u cie­bie? Czemu nie pod­ry­wasz dziew­czyn w swo­jej ulu­bio­nej tanc­bu­dzie „Pod Dia­bel­skim Kli­fem”?

– Jack, mam dla cie­bie ważną wia­do­mość. – Lwia grzy­wa wło­sów i nie­od­łącz­ne cy­ga­ro roz­py­cha­ją prze­strzeń otwar­te­go ko­mu­ni­ka­to­ra.

Znam do­brze ten tekst. Kiedy mał­pi­szon go używa, za­pa­la­ją się świa­tła alar­mów po tej i dru­giej stro­nie Pasa Ku­ipe­ra. Lo­do­wa kula w żo­łąd­ku znów daje o sobie znać. Tym razem roz­ra­sta się do nie­praw­do­po­dob­nych roz­mia­rów. Bra­ku­je jej miej­sca w trze­wiach, prze­py­cha się do prze­ły­ku. Bra­ku­je mi tchu. Nerwy. Szóst­ki cier­pli­wie roz­pulch­nia­ją stward­nia­łe od stre­su mię­śnie.

– Co się dzie­je?

– Mea. Miała po­waż­ny atak. De­pry­wa­cyj­na za­paść szó­stek… Bez wy­raź­ne­go po­wo­du.

– Co z nią?! Żyje?! – Ad­re­na­li­na bły­ska­wicz­nie roz­świe­tla ci­chym tre­lem ko­mór­ki mo­je­go serca.

– Mu­sie­li­śmy zak­tu­ali­zo­wać cały soft. Wgra­li­śmy nową wer­sję. Udało się.

– Od­zy­ska duszę?!

– Tak. – Gold­man po­tra­fi być opa­no­wa­ny w trud­nych sy­tu­acjach. To jedna z jego głów­nych zalet. – Wy­pro­wa­dzi­li­śmy ją. Z tru­dem, ale się udało. Przez jakiś czas bę­dzie miała kło­po­ty z pa­mię­cią i ko­ja­rze­niem. Musi po pro­stu od­po­cząć, przy­zwy­cza­ić szóst­ki do no­we­go opro­gra­mo­wa­nia. Ale wszyst­ko po­win­no dojść do normy. Mamy przy­naj­mniej taką na­dzie­ję…

Opa­dam na fotel jak po­ra­żo­ny. Dla­cze­go mi to ro­bisz?! Kurwa, dla­cze­go?! Czym sobie za­słu­ży­łem? Czym?! Dla­cze­go wszyst­ko, co po­ko­cham roz­pa­da się w proch na moich oczach –  i to w epoce, w któ­rej śmierć i roz­kład stały się wy­two­ra­mi tak bar­dzo de­fi­cy­to­wy­mi! Po­dob­no, tylko na­zna­cze­ni mogą do­stą­pić ta­kie­go przy­wi­le­ju. Ale kto po­wie­dział, że ja chcę być wy­brań­cem? Nie je­stem żad­nym na­zna­czo­nym! Wybij to sobie z głowy! Co się teraz dzie­je z Meą?! Dla­cze­go nie mogę być przy niej?!

 

***

 

Sala kon­fe­ren­cyj­na na księ­ży­co­wej sta­cji or­bi­tal­nej Ulis­ses III nie wy­glą­da zbyt oka­za­le. Może dla­te­go, że nikt nie spo­dzie­wał się, że bę­dzie czę­sto wy­ko­rzy­sty­wa­na. O czym de­ba­to­wać w jed­nym z naj­nud­niej­szych miejsc pod Słoń­cem? O ilo­ści prze­ła­do­wa­ne­go to­wa­ru, o sta­ty­sty­kach od­pra­wio­nych okrę­tów, o ko­rek­tach pro­ce­dur cu­mo­wa­nia jed­no­stek o po­nadnor­ma­tyw­nych ga­ba­ry­tach?

Dwa na­ło­żo­ne na sie­bie błę­kit­na­we cy­lin­dry pa­ne­lu miesz­kal­ne­go ob­ra­ca­ją się jeden w dru­gim, wy­twa­rza­jąc sztucz­ną gra­wi­ta­cję. Nie lubię tego stanu, ale w ko­smo­sie jest nie­unik­nio­ny. My­ślisz, że wszyst­ko jest na swoim miej­scu, ale oczy­wi­ście nie jest. Błęd­nik sza­le­je od nad­mia­ru per­spek­tyw. Szóst­ki usłuż­nie ko­ry­gu­ją. Otwie­ram swój ho­lo­graf i na­sta­wiam go na tryb kon­fe­ren­cyj­ny. Wsz­czep­ki po­słusz­nie po­rząd­ku­ją pul­pit, pod­po­wia­da­ją spo­sób pro­wa­dze­nia kon­wer­sa­cji, pod­rzu­ca­ją naj­lep­sze sy­no­ni­my, z pra­wej po­ja­wia się słu­pek pro­to­ko­lar­nych od­zy­wek w sze­ściu uży­wa­nych w dy­plo­ma­cji ję­zy­kach. Za dużo tego. Wy­łą­czam na­kład­ki.

– Cześć, Jack! Przy­kro mi z po­wo­du Mei.

– Angus! Witaj, przy­ja­cie­lu. – Nagle uświa­da­miam sobie, jak rzad­ko uży­wam tego słowa. „Przy­ja­ciel”: to brzmi nie­zwy­kle sta­ro­świec­ko w obec­nych cza­sach. – Dzię­ki za wspar­cie. Mea czuje się już le­piej. Przy­naj­mniej tak mówi Gold­man.

– Mo­głeś z nią po­zma­wiać po wy­pad­ku?

– Nie­ste­ty, nie. Ma kło­po­ty z pa­mię­cią. Mo­gła­by mnie nie sko­ja­rzyć, wpaść w pa­ni­kę aso­cja­cyj­ną.  Teraz po­trze­bu­je przede wszyst­kim czasu. Kto wie, ile ten stan po­trwa.

– Współ­czu­ję ci, Jack. Mea to na­praw­dę naj­lep­sza asy­stent­ka na­uko­wa jaką znam. Ma in­tu­icję, nie boi się zwa­rio­wa­nych kon­cep­cji, lubi wy­ty­czać nowe kie­run­ki, zna się na in­for­ma­ty­ce na­no­kwan­to­wej, no i jest ślicz­na! Cze­góż chcieć wię­cej? Teraz wła­śnie takie dziew­czy­ny do­sta­ją Nobla.

Uśmie­cham się nie­śmia­ło, jak au­to­mat kiwam głową. „Naj­lep­sza asy­stent­ka jaką zna…” – cie­ka­we, co byś po­wie­dział, Angus, gdy­byś zo­ba­czył nas wczo­raj na ławce w Cen­tral Parku.

– OK. Przejdź­my do rze­czy. Każdy z nas ode­rwa­ny zo­stał od swo­ich obo­wiąz­ków. Nie trać­my czasu.

– No, tak. Oczy­wi­ście. – Angus mości się w fo­te­lu, sta­ro­żyt­nym zwy­cza­jem wy­cią­ga ołó­wek i kart­kę pa­pie­ru. Pa­trzę na niego z osłu­pie­niem. Skąd wy­trza­snął ten cho­ler­ny ołó­wek i pa­pier?! Po­pra­wia oku­la­ry, od­chrzą­ku­je. Za­po­wia­da się praw­dzi­wa, kor­po­ra­cyj­na na­sia­dów­ka.  – Za­pro­si­łem do roz­mo­wy jesz­cze dwóch na­szych eks­per­tów. Dok­tor Pi Si­lvia­ni (obro­na cy­wil­na, łącz­ność, sys­te­my na­słu­chu) i Si­mo­na Ko­siń­skie­go (al­go­ryt­my bio­Sie­ci, za­bez­pie­cza­nie da­nych, soft szó­stek).

Roz­bły­sku­ją w fo­te­lach obok. Oczy­wi­ście, spo­dzie­wa­łem się tego. Przy­zwo­it­ki z Ula. Si­lvia­ni ko­ja­rzę jak przez mgłę. Miała chyba kie­dyś jakiś od­czyt na moim uni­wer­sy­te­cie. Pa­mię­tam tylko, że cały czas za­sta­na­wia­łem się nad jed­nym: ko­bie­ta to, czy facet? Sta­wiam na ko­bie­tę, ale nie je­stem do końca prze­ko­na­ny. Ko­siń­skie­go nie ko­ja­rzę wcale, ale nie mam za­mia­ru pytać An­gu­sa o jego cer­ty­fi­ka­ty. Nasze chipy i tak są cały czas mo­ni­to­ro­wa­ne przez NSA. Gdyby któ­re­goś z nas mia­ło­by tu nie być, na pewno by nie było.

– Moi dro­dzy, krót­ko o sy­tu­acji. Jak wie­cie, wczo­raj do­szło do wy­pad­ku na na­szej sta­cji, okre­ślo­ne­go w ka­ta­lo­gu in­cy­den­tów jako wy­da­rze­nie C123. Bez­za­ło­go­wy trans­por­to­wiec klasy delta w nie­wy­ja­śnio­nych dotąd oko­licz­no­ściach utra­cił kon­takt z wieżą kon­tro­li lotów i o mały włos nie roz­bił się o py­lo­ny Ulis­se­sa. Jak wie­cie, dwaj nasi tech­ni­cy za­po­bie­gli naj­gor­sze­mu. Kilka go­dzin po in­cy­den­cie C123, na­stą­pił inny nie­ocze­ki­wa­ny wy­pa­dek, ozna­czo­ny jako D124. Tym razem do­ty­czył stu czter­dzie­stu czte­rech ty­się­cy za­lo­go­wa­nych użyt­kow­ni­ków bio­Sie­ci roz­rzu­co­nych po całym Ukła­dzie Sło­necz­nym. Od­no­to­wa­no nagłą za­paść de­pry­wa­cyj­ną za­lo­go­wa­nych: chwi­lo­we odłą­cze­nie szó­stek od Sieci w bar­dzo sze­ro­kim spek­trum mózgu i ukła­du ner­wo­we­go.

Mea?! – po­my­śla­łem i na­tych­miast czę­ści ukła­dan­ki za­czę­ły do sie­bie pa­so­wać. Angus wy­glą­da na po­waż­niej­sze­go niż kie­dy­kol­wiek. Pew­nie wy­czu­wa, że sy­tu­acja jest pod­bram­ko­wa. Mówi pro­to­ko­lar­nym tonem:

– Wy­da­rze­nia po­stę­pu­ją w nie­zwy­kle szyb­kim tem­pie. Nie wiemy, jakie są przy­czy­ny wy­mie­nio­nych in­cy­den­tów ani jaka jest mię­dzy nimi za­leż­ność. Jed­nak­że lo­gi­ka pod­po­wia­da, że oby­dwa wy­pad­ki mogą mieć ze sobą wiele wspól­ne­go.

Lo­gi­ka, a może ra­czej nie­za­wod­ne al­go­ryt­my Kró­lo­wej? Gdyby nie ona, jesz­cze przez ty­dzień nie zło­ży­li­by­ście do kupy tych dwóch spraw.

– Dro­dzy pań­stwo… – Angus ewi­dent­nie oba­wia się Si­lvia­ni. On też nie jest pewny, czy to ko­bie­ta czy męż­czy­zna (a prze­cież wy­star­czy­ło­by za­py­tać!). – Je­ste­śmy tu po to, aby prze­ana­li­zo­wać za­ist­nia­łe wy­pad­ki i spró­bo­wać wy­ja­śnić, co może się za nimi kryć.

Od­dy­cham cięż­ko. Za­sta­na­wiam się, czy po­zo­sta­łe sto czter­dzie­ści czte­ry ty­sią­ce za­lo­go­wa­nych użyt­kow­ni­ków miało tyle samo szczę­ścia co Mea (o ile w ogóle można tu mówić o szczę­ściu!). Mea jest obie­cu­ją­cą ba­dacz­ką, w mo­men­cie wy­pad­ku znaj­do­wa­ła się ki­lo­metr od kli­ni­ki, w któ­rej na co dzień pro­wa­dzi wy­kła­dy, miała do­stęp do naj­lep­szych le­ka­rzy. Teo­re­tycz­nie, wszy­scy po­win­ni otrzy­mać taką samą pomoc. Tak, „teo­re­tycz­nie” – to słowo ostat­nio stało się po­pu­lar­ne.

– Jaki od­se­tek od­cię­tych zo­stał od­ra­to­wa­ny? – Ko­siń­ski daje znać o sobie w naj­mniej ocze­ki­wa­nym mo­men­cie.

– Około sześć­dzie­się­ciu pro­cent. Oczy­wi­ście, nie mamy gwa­ran­cji, że wszy­scy po­wró­cą do peł­ne­go zdro­wia. Jak wie­cie, wy­lo­go­wa­nie po­cią­ga za sobą wiele skut­ków ubocz­nych. By­wa­ją od­osob­nio­ne przy­pad­ki zejść śmier­tel­nych, nawet po wgra­niu no­we­go softu – głos Si­lvia­ni jest rze­czo­wy i po­zba­wio­ny emo­cji. Rów­nie do­brze spraw­dzi­ła­by się jako po­go­dyn­ka. Coraz bar­dziej cie­ka­wi mnie ta jej po­dej­rza­nie gład­ka gęba. Zero afek­tów. In­te­re­su­ją­cy przy­pa­dek. Szóst­ki w gło­wie wy­ha­mo­wu­ją złe na­sta­wie­nie. Skup się, Jack. Skup. Tylko w ten spo­sób mo­żesz teraz pomóc Mei.

Ga­da­ją przez bite dwie go­dzi­ny. W tle włą­czam wie­lo­wąt­ko­wość i prze­glą­dam soft kom­pu­te­rów w po­szu­ki­wa­niu ewen­tu­al­nych błę­dów. Od czasu do czasu, już bez więk­sze­go za­in­te­re­so­wa­nia, przy­glą­dam się ze­bra­nym. Przy­ta­ku­ję dla pod­trzy­ma­nia dys­ku­sji, do­rzu­cam ja­kieś oczy­wi­sto­ści. Ich ana­li­tycz­ne mózgi, pod­ra­so­wa­ne naj­lep­szym bio­Te­chem, rzy­ga­ją kon­cep­cja­mi na prawo i lewo. Co lep­sze po­my­sły zgry­wa­ją sobie na dyski. Potem znów wy­cią­ga­ją, kroją na cie­niut­kie pla­ster­ki, pod­su­wa­ją na­wza­jem do ust. „Ach, jakie to smacz­ne! Jak do­brze przy­pra­wio­ne! Jakie eg­zo­tycz­ne!”. To­wa­rzy­stwo wza­jem­nej ad­o­ra­cji. Za do­brze im tutaj. Gdyby czuli to, co ja – może wresz­cie za­czę­li­by my­śleć prak­tycz­nie. A czas ucie­ka…

– Za­rzą­dzam prze­rwę. Spo­tkaj­my się za trzy go­dzi­ny czasu po­kła­do­we­go. Na­le­ży się wam jakiś sym­bo­licz­ny lunch. – Angus uśmie­cha się do mnie i dwóch zwiew­nie drga­ją­cych ho­lo­gra­mów Si­lvia­ni i Ko­siń­skie­go. Si­lvia­ni ga­śnie od razu. Ko­siń­ski za­sty­ga w epi­ku­rej­skim za­my­śle­niu i dra­pie się po bro­dzie. Ko­micz­ne.

Angus kle­pie mnie po ra­mie­niu, wska­zu­je opa­li­zu­ją­cy­mi strzał­ka­mi drogę do ku­bry­ku. Idę do cia­snej kan­ciap­ki w prze­zro­czy­stym pę­che­rzu miesz­ka­nio­wym sta­cji. Kładę się na wą­skiej, er­go­no­micz­nej koi. Wy­ci­szam ho­lo­graf. Muszę się prze­spać. Stres i zmę­cze­nie dają znać o sobie. Czar­ny ko­smos, upstrzo­ny gir­lan­da­mi mi­liar­dów gwiazd, ob­ra­ca się wokół mnie.

 

***

 

Na po­cząt­ku wszyst­ko jest ciem­ne, za­ma­za­ne, nie­wy­raź­ne. Stoję w ja­kiejś gi­gan­tycz­nej bu­dow­li, ale bar­dziej wy­czu­wam jej ob­ję­tość przez skórę niż widzę. Bar­dziej prze­wi­du­ję po cza­sie, jaki jest po­trzeb­ny, aby mój od­dech odbił się od któ­rejś ze ścian i wró­cił do mnie zwie­lo­krot­nio­nym echem. Cisza jest doj­mu­ją­ca, a ogrom ar­chi­tek­to­nicz­nej prze­strze­ni przy­tła­cza. Bicie serca brzmi jak wy­strzał z ka­ra­bi­nu. Czuję się jak wiel­ki nie­to­perz. Je­dy­ne zmy­sły, na któ­rych mogę się oprzeć, to słuch i czu­cie. Po­wie­trze jest lekko wil­got­ne, ma de­li­kat­ny za­pach ozonu.

Nagle, gdzieś da­le­ko-bli­sko, na ho­ry­zon­cie zda­rzeń, ob­ja­wia się ma­leń­ki punkt świa­tła. Błęd­ny, mi­go­tli­wy ognik, po­ru­sza­ją­cy się to tu, to tam – w sobie tylko zna­nym kie­run­ku i celu. Nie czuję stra­chu, nie czuję nawet nie­pew­no­ści. Mam w sobie mocne, nie­za­chwia­ne prze­czu­cie, że nic złego nie może mnie tu spo­tkać. Z jed­nej stro­ny, dzi­wię się swo­jej wła­snej nie­lo­gicz­nej uf­no­ści, z dru­giej – z senną po­wol­no­ścią pod­da­ję się jej. Błęd­ny ognik jest wciąż bar­dzo da­le­ko, prze­pły­wa z lewej na prawą, z pra­wej na lewą – zu­peł­nie tak jakby nie­wi­dzial­ny ol­brzym ma­chał do mnie po­chod­nią.

Świa­tło przy­bli­ża się i wresz­cie za­czy­nam coś do­strze­gać. Roz­glą­dam się na boki w nie­mym zdu­mie­niu. Je­stem we wnę­trzu ka­te­dry, ale to okre­śle­nie nie od­da­je skali tej bu­dow­li. Ścia­ny i łuki naw są tak wy­so­kie, że z tru­dem mogę je do­strzec. W roz­gęsz­czo­nym mroku widzę setki ko­lumn, two­rzą­cych mon­stru­al­ną nawę głów­ną i rów­nie im­po­nu­ją­ce nawy bocz­ne. Do­pie­ro teraz wzrok przy­zwy­cza­ja się do ciem­no­ści na tyle, aby do­strzec w ścia­nach wiel­kie, nie­oświe­tlo­ne od ze­wnątrz wi­tra­że.

Gdzieś da­le­ko-bli­sko za­czy­na grać mu­zy­ka… Od razu roz­po­zna­ję te dźwię­ki. Sztu­ka fugi… Kon­tra­punkt szó­sty… We wnę­trzu ka­te­dry cichy na po­cząt­ku dźwięk or­ga­nów roz­ra­sta się, po­tę­gu­je z każdą chwi­lą, roz­krze­wia na wiele lśnią­cych, wy­ra­sta­ją­cych ze ścian, opa­li­zu­ją­cych wszyst­ki­mi bar­wa­mi ży­wo­ma­te­rii. Nuty Ba­chow­skej fugi wi­bru­ją we wnę­trzu świą­ty­ni w nie­na­tu­ral­ny, nie­na­zwa­ny spo­sób – tak jakby każdy dźwięk wy­do­by­wał się z in­ne­go miej­sca prze­strze­ni, wi­ro­wał jak piór­ko na wie­trze i do­cie­rał z in­ne­go wy­mia­ru rze­czy­wi­sto­ści. Dźwię­ki na­kła­da­ją się na sie­bie, ale ja nie tracę wątku linii me­lo­dycz­nych – cho­ciaż czuję, że ta mu­zy­ka mnie prze­ra­sta, prze­ma­wia nie jak po­je­dyn­czy utwór, ale jak dzie­siąt­ki mó­wią­cych jed­no­cze­śnie ludzi. Tracę po­wo­li ro­ze­zna­nie, gdzie w tym wszyst­kim je­stem ja, a gdzie świat wokół mnie. A ży­wo­ma­te­rie wciąż rosną, za­peł­nia­jąc wiel­kie prze­strze­nie cie­płym bla­skiem po­wy­gi­na­nych na wszyst­kie stro­ny kształ­tów przy­po­mi­na­ją­cych szkie­le­ty fan­ta­stycz­nych ro­ślin. Do or­ga­no­wych tonów do­cho­dzą teraz lśnie­nia i ni­skie wi­bra­cje. Po­wie­trze drży i coraz moc­niej za­czy­na pach­nieć ozo­nem. Świe­tlik roz­dzie­la się na dwa, potem na czte­ry, osiem, szes­na­ście, trzy­dzie­ści dwie czę­ści. Mi­go­tli­we kulki świa­tła dzie­lą się dalej w bły­ska­wicz­nym tem­pie, roz­pierz­cha­jąc po ogrom­nym wnę­trzu, uka­zu­jąc coraz to nowe szcze­gó­ły bu­dow­li.

Stoję w za­chwy­ce­niu. Nagle czuję dotyk cie­płej dłoni na ra­mie­niu. Od­su­wam się w od­ru­chu bez­wied­ne­go prze­stra­chu.

– Mea! – Stoi obok mnie i pa­trzy z uśmie­chem.

– Nie bój się, Jack. Nic złego ci się tu nie przy­da­rzy. Oni nie chcą two­jej zguby. Je­stem tu po to, by cię chro­nić…

– Ty? Mnie?! Ale przed…

Wi­bra­cja prze­strze­ni za­czy­na doj­rze­wać, roz­pę­kać się na wszyst­kie moż­li­we czę­sto­tli­wo­ści. Ze zdu­mie­nia prze­cho­dzę w grozę! Czuję jak po­wie­trze wokół mnie staje się coraz cie­plej­sze i gęst­sze. Wła­śnie wtedy, gdy cie­pło na twa­rzy za­czy­na być coraz bar­dziej nie­przy­jem­ne, gdy chcę krzyk­nąć i jak naj­szyb­ciej uciec z tego miej­sca – zdaje mi się, że wnę­trze ka­te­dry roz­pę­ka na mi­ria­dy drob­nych ka­wał­ków! To szyby wi­tra­ży wy­strze­li­ły z po­tęż­ną siłą do środ­ka! Ko­łu­ją, kręcą się, przy­bie­ra­ją dziw­ne kształ­ty! Chcę cof­nąć się, uciec! Nie mogę! Przez chwi­lę wy­da­je mi się, że ka­wał­ki ostre­go jak brzy­twa wi­tra­żo­we­go szkła muszą ze­trzeć moją twarz na mia­zgę, ale szkla­ne od­pry­ski omi­ja­ją mnie o mi­li­me­try. A ja czuję tylko wizg prze­la­tu­ją­cych wokół mnie z po­twor­ną pręd­ko­ścią odłam­ków.  Nie widzę już Mei, ale wciąż czuję, że trzy­ma mnie mocno za rękę. Naraz dźwię­ki, ogni­ki, lśnie­nia i róż­no­barw­ne szkło wi­ru­ją­cych wi­tra­ży, całe to nie­ziem­skie sku­pi­sko wra­żeń – za­czy­na krą­żyć, tań­czyć, ukła­dać się w naj­pięk­niej­szą, naj­bar­dziej przej­mu­ją­ca wizję, ja­kiej kie­dy­kol­wiek w życiu do­świad­czy­łem.

W po­tęż­nej ob­ję­to­ści nawy głów­nej prze­su­wa się drga­ją­cy obłok prze­sy­co­ne­go świa­tłem szkła. W na­głym, fe­erycz­nym bły­sku ma­lut­kie cząst­ki roz­pę­ka­ją się na mi­liar­dy jesz­cze mniej­szych i drob­niej­szych! Teraz to już nie wi­docz­ne dro­bi­ny, ale gwiezd­no-szkla­ny pył po­ru­sza­ny w takt po­szcze­gól­nych mu­zycz­nych kon­tra­punk­tów…

I oto uj­rza­łem… La­bi­rynt zbu­do­wa­ny z sze­re­gu po­dob­nych, wie­lo­wy­mia­ro­wo za­pę­tlo­nych la­bi­ryn­tów. Ko­smos! Niby po­dob­ny, lecz jakże inny: czte­ro­wy­mia­ro­wy bez­kres, z któ­re­go wy­pły­wa ma­leń­ki bąbel za­pę­tlo­ne­go świa­tła – nasz mały (w po­rów­na­niu z tam­tym, ogrom­nym), trój­wy­mia­ro­wy wszech­świat. Widzę, jak za­czy­na pęcz­nieć, roz­ra­stać się na wszyst­kie stro­ny… Pa­trzę na two­rzą­ce się słoń­ca, mgła­wi­ce, gro­ma­dy ga­lak­tyk, pla­ne­ty… A wśród tego wszyst­kie­go, po­mię­dzy sku­pi­ska­mi roz­błysz­czo­nej, roz­ognio­nej mocy – do­strze­gam coś in­ne­go, więk­sze­go i jesz­cze bar­dziej mi­ster­ne­go: ciem­ną ma­te­rię i ciem­ną ener­gię, roz­pły­wa­ją­ce się mi­go­tli­wym, ażu­ro­wym kość­cem na­no­kwan­tów po całej skó­rze tam­te­go i tego (na­sze­go) wszech­świa­ta. Im dłu­żej wpa­tru­ję się w ten nie­wy­sło­wio­ny, ko­ron­ko­wy wzór, przy­po­mi­na­ją­cy struk­tu­rą mi­ster­ny ta­tu­aż na twa­rzy sta­ro­żyt­ne­go wo­jow­ni­ka – tym bar­dziej moja świa­do­mość za­pa­da się w sobie i czuję, jak­bym zo­stał po­chwy­co­ny do trze­cie­go nieba, jakby moje wnę­trze i dusza roz­pły­nę­ły się w nie­bo­tycz­nej wizji, któ­rej kresu już nie widzę, ani nawet nie prze­czu­wam.

Wtedy wła­śnie Mea po­cią­ga mnie za sobą. Wpa­da­my do środ­ka nie­wy­sło­wio­ne­go in­fer­no świa­teł, za­pa­chów, dźwię­ków, od­czuć. Pły­wam w mu­zy­ce Bacha jak ryba w czy­stej, świe­żej wo­dzie. Czuję się jak ozdro­wie­niec, który na krót­ko stra­cił wzrok, by już po chwi­li go od­zy­skać. Wśród trza­sków i syków zjo­ni­zo­wa­ne­go po­wie­trza, na­ła­do­wa­ne­go elek­trycz­no­ścią tak wiel­ką, że zda­ją­cą się mieć zdol­ność zry­wa­nia pła­ta­mi skóry z twa­rzy – widzę wzór, bie­gną­cy wśród dźwię­ków Ba­chow­skiej frazy, na­ło­żo­ny na frag­ment zwi­zu­ali­zo­wa­nej in­for­ma­cji, wy­chwy­co­nej z trans­mi­sji ogłu­pia­łe­go trans­por­tow­ca i z trans­mi­sji szó­stek stu czter­dzie­stu czte­rech ty­się­cy do­tknię­tych ata­kiem bio­cy­ber­ne­tycz­nej pa­dacz­ki. I uj­rza­łem coś w ro­dza­ju ho­lo­gra­ficz­ne­go ni­by-łań­cu­cha DNA, w któ­rym po­szcze­gól­ne szcze­bel­ki dra­bi­ny drga­ły na nieco innej czę­sto­tli­wo­ści, wy­sy­ła­jąc w prze­strzeń okre­ślo­ną dłu­gość świetl­nej fali. Dra­bi­na Ja­ku­ba! To był szyfr! No­śni­kiem szy­fru były cząst­ki da­nych wy­chwy­co­ne z bio­Sie­ci, klu­czem – ma­te­ma­tycz­no-sy­ne­ste­tycz­ny zapis kon­tra­punk­tów w trans­kryp­cji Ba­chow­skich fug!

Obraz ja­śnie­je w mojej duszy fe­erią nie­zwy­kłych barw, wy­pa­la się w pa­mię­ci jak zna­mię na skó­rze nie­wol­ni­ka. Chciał­bym zo­stać tu na całą wiecz­ność, kon­tem­plo­wać to ob­ja­wie­nie do utra­ty tchu, ale jakiś we­wnętrz­ny głos pod­po­wia­da mi, że muszę stąd odejść, że mam inną misję do wy­peł­nie­nia. Mea?! Szu­kam jej wzro­kiem, ale widzę tylko krą­żą­ce świa­tła wokół mnie. Mam wra­że­nie, że jakaś po­nadna­tu­ral­na siła wy­cią­ga mnie z wnę­trza ka­te­dry. Z nie­zwy­kłą in­ten­syw­no­ścią ob­ser­wu­ję, jak od­da­lam się od wizji, jak nawa głów­na roz­cią­ga się wraz z moim od­da­la­niem (spa­da­niem?) coraz bar­dziej i bar­dziej. Kręci mi się w gło­wie. Tracę od­dech. Spa­dam? Spa­dam! Jeden z naj­gor­szych kosz­ma­rów śnią­ce­go… Czu­jesz, że le­cisz w dół i zaraz roz­bi­jesz się o twar­dy tro­tu­ar…

 

***

 

Ock­ną­łem się, zlany zim­nym potem. Wokół pa­no­wa­ła głę­bo­ka cisza za­kłó­co­na mia­ro­wym szme­rem pra­cu­ją­cej apa­ra­tu­ry sta­cji. Mea! Oczy­wi­ście, ni­ko­go oprócz mnie. A więc jed­nak sen. Ale prze­cież nie sen! W gło­wie pa­nu­je doj­mu­ją­ca pust­ka. Nie zamęt wła­śnie, nie prze­strach – pust­ka. Nadal nic nie ro­zu­miem. Pró­bu­ję ze­brać wszyst­ko do kupy, ale zaj­mu­je mi to dłuż­szą chwi­lę. Zmora każ­de­go śnią­ce­go wizje – by­le­by tylko nie za­po­mnieć snu, nie stra­cić naj­drob­niej­szych, a prze­cież jed­no­cze­śnie naj­istot­niej­szych szcze­gó­łów.

Do­ty­kam nad­garst­ka. Wy­bie­ram w smar­twat­chu ar­chi­wum bio­Dy­sku. Ho­lo­graf usłuż­nie ota­cza mnie błę­kit­na­wą kulą pro­jek­cji. Spraw­dzam. Prze­wi­jam. Nie wie­rzę wła­snym oczom! Jest zapis! Faza REM, ka­ko­fo­nia duszy, tętno sto osiem­dzie­siąt trzy, obraz holo. A więc to nie była fan­ta­zja, prze­wi­dze­nie. To dzia­ło się na­praw­dę!

Do­słow­nie w chwi­lę potem po­ja­wia­ją się te prze­klę­te słowa, które prze­śla­du­ją mnie od czasu wizji w za­to­ce: „Wy­bra­niec! Na­zna­czo­ny!”. Na samą myśl, mam ocho­tę wy­mio­to­wać! Jaki ze mnie wy­bra­niec?! Czym się wy­róż­ni­łem, czym sobie za­słu­ży­łem na tak wy­dłu­żo­ną w cza­sie, wy­ra­fi­no­wa­ną tor­tu­rę? I przede wszyst­kim, niby czyim wy­brań­cem mam być?!

Przed wyj­ściem wstęp­nie we­ry­fi­ku­ję dane. Biorę szyb­ki prysz­nic. Prze­bie­ram się w świe­ży uni­form. Uspo­ka­jam od­dech i wra­cam na salę. Oczy­wi­ście jest już kom­plet za­in­te­re­so­wa­nych. Prze­pra­szam za spóź­nie­nie. Wszy­scy, jed­no­cze­śnie spo­glą­da­ją w moim kie­run­ku. Czuję się tak, jakby prze­świe­tla­li mnie mor­der­czy­mi daw­ka­mi pro­mie­nio­wa­nia rent­ge­now­skie­go. Już wie­dzą o mnie wszyst­ko? Moje wi­dze­nie wy­świe­tli­ło się im we wspól­nym kons­fe­rum, pod­czas gdy ja… Biorę się w garść. Mam im opo­wie­dzieć o wizji ze snu już teraz, pro­sto z mostu? I tak nie uwie­rzą. Po­trak­tu­ją jak wa­ria­ta. Ale trze­ba bę­dzie drą­żyć temat. Przy­go­to­wać ich jakoś. Nie ma czasu na roz­bu­do­wa­ną grę wstęp­ną.

– Jack, kon­ty­nu­uje­my nasze ze­bra­nie. Czy chciał­byś pod­su­mo­wać pierw­szą część dys­ku­sji. Jakoś mało się dziś udzie­lasz. – Stary, dobry przy­ja­ciel Angus. Gdyby wie­dział, że robi mi niedź­wie­dzią przy­słu­gę, pew­nie sie­dział­by teraz cicho. Ale jest już za późno.

– Awa­ria kom­pu­te­rów na trans­por­tow­cu nie była zwy­kłym przy­pad­kiem – mówię pew­nie, bez naj­mniej­sze­go za­wa­ha­nia.

– Masz jakąś nową hi­po­te­zę, Jack? – Ko­siń­ski wy­glą­da na za­in­te­re­so­wa­ne­go.

– To nie hi­po­te­za. To fakty.

Na środ­ku stołu kon­fe­ren­cyj­ne­go otwie­ram kons­fe­rum, wrzu­cam dane z bio­Sie­ci, syn­chro­ni­zu­ję mu­zy­kę, na­kła­dam zgra­ną z dysku sy­ne­ste­zję z mo­je­go snu-nie-snu, sta­ran­nie wy­ci­nam Meę (le­piej, żeby nie wie­dzie­li, że była tam ze mną). Szóst­ki mon­tu­ją obraz z wro­dzo­ną sobie bie­gło­ścią, ręce z trud­no­ścią na­dą­ża­ją. Teraz wrzu­cam im to, uru­cha­miam „Od­twa­rzaj” i… cze­kam. Oczy­ma duszy widzę, jak ich na­no­im­plan­ty mielą obraz, od­kry­wa­ją za­leż­no­ści, kon­su­mu­ją detal po de­ta­lu osta­tecz­ne prze­sła­nie.

Po dwóch mi­nu­tach po­ja­wia się ko­mu­ni­kat „Ko­niec od­twa­rza­nia”. Obraz nik­nie, a w sali pa­nu­je kom­plet­na cisza. Trwa dość długo, by jed­nym, krót­kim zda­niem roz­sa­dzić ścia­ny nie tylko tej salki ale całej sta­cji or­bi­tal­nej.

– Chcesz nam za­su­ge­ro­wać, że mamy tu do czy­nie­nia… z obcą cy­wi­li­za­cją?! – Si­lvia­ni po raz pierw­szy oka­za­ła emo­cje. A jed­nak ko­bie­ta!  Do­brze, że cho­ciaż to się wy­ja­śni­ło.

– Tak. Z całą pew­no­ścią ro­zum­ną i znaj­du­ją­cą się na o wiele wyż­szym po­zio­mie roz­wo­ju niż nasza – mówię wciąż tym samym, pew­nym sie­bie tonem. Teraz to ja muszę po­wstrzy­mać emo­cje.

– We­ry­fi­ko­wa­łeś jakoś te dane?

– Dwa razy. Za każ­dym razem inną me­to­dą. Za­wsze wy­cho­dzi to samo.

Wsta­ję, syn­chro­ni­zu­ję kons­fe­rum, jesz­cze raz na­kła­dam na sie­bie ko­lej­ne war­stwy ob­ra­zów i da­nych. Po­ka­zu­ję im po­szcze­gól­ne etapy, za­zna­czam mar­ke­rem wraż­li­we miej­sca.

– Spójrz­cie. O godz. 17:25 czasu po­kła­do­we­go Ulis­se­sa za­czy­na się in­cy­dent C123. Do­kład­nie po trzech go­dzi­nach i dzie­się­ciu mi­nu­tach sto czter­dzie­ści czte­ry ty­sią­ce ludzi roz­sia­nych po całym Ukła­dzie Sło­necz­nym do­sta­je szóst­ko­wej za­pa­ści. Roz­po­czy­na się in­cy­dent D124. Jed­nak naj­cie­kaw­sze jest do­pie­ro to. – Po­ka­zu­ję im frag­ment za­pi­su wy­chwy­co­ny z bi­nar­nej dżun­gli bio­Sie­ci. – Spraw­dzi­łem fluk­tu­acje prze­sy­łu da­nych w cza­sie trwa­nia in­cy­den­tów. I co do­strze­głem? Za­rów­no w trans­por­tow­cu jak i we wsz­czep­kach użyt­kow­ni­ków do­tknię­tych nagłą za­pa­ścią po­ja­wił się ten sam efekt: krót­ko­trwa­ły, jed­no­ra­zo­wy, płyt­ki zanik na­pię­cia na bram­kach lo­gicz­nych typu AND i bły­ska­wicz­ny jego po­wrót z wi­docz­nym, krót­kim od­ze­wem szó­stek. Mó­wiąc bar­dziej ob­ra­zo­wo: szóst­ki wy­sła­ły do Sieci krót­ki, urwa­ny krzyk – rap­tem kilka me­ga­baj­tów da­nych. Na pozór nic zna­czą­ce­go. Do­szło do spad­ku na­pię­cia –  na tyle sil­ne­go, aby przez chwi­lę spa­ra­li­żo­wać ruch da­nych, ale nie na tyle moc­ne­go, żeby do­pro­wa­dzić do trwa­łe­go znisz­cze­nia in­fra­struk­tu­ry. Taki krót­ko­trwa­ły, nie­wiel­ki zanik na­pię­cia naj­czę­ściej do­pro­wa­dza do zre­se­to­wa­nia sys­te­mu lub odłą­cze­nia de­li­kwen­ta od bio­Sie­ci. Zanik prądu do­pro­wa­dza do zgu­bie­nia ID trans­mi­sji da­nych. Zanim wszyst­kie szóst­ki od­naj­dą się z po­wro­tem i zsyn­chro­ni­zu­ją z ro­ute­ra­mi, mamy chwi­lo­wy chaos. I wła­śnie z tego chwi­lo­we­go cha­osu wy­padł ten urwa­ny ka­wa­łek kodu; krót­ki krzyk, jak sam to okre­śli­łem. – Wy­cią­gam z kons­fe­rum ma­leń­ką, błysz­czą­cą sy­ne­ste­zję, po­skrę­ca­ną jak po­je­dyn­czy łań­cuch ge­no­mu ja­kie­goś przed­po­to­po­we­go zwie­rza. – Na po­cząt­ku zda­wa­ło mi się, że ten kod po­cho­dzi od sa­mych szó­stek, że jest zwy­kłym po­twier­dze­niem ich go­to­wo­ści do dzia­ła­nia. Ale po ana­li­zie od­kry­łem, że tych kilka me­ga­baj­tów da­nych było ra­czej od­po­wie­dzią na in­for­ma­cję, którą już wcze­śniej od kogoś do­sta­ły.

– Co su­ge­ru­jesz, Jack?

– To prze­sła­nie. Szyfr. In­for­ma­cja od Ob­cych. – Za­pa­dła cisza. Spo­dzie­wa­łem się ta­kie­go efek­tu. Pew­nym tonem kon­ty­nu­owa­łem. – Jakie skut­ki wy­wo­łał ten chaos w przy­pad­ku C123 i D124 widać jak na dłoni. Obcy mieli czas, aby wpro­wa­dzić do na­szej Sieci swoje dane.

– Czy mamy twar­dy dowód na to, że to ich ko­mu­ni­kat? Prze­cież to śmiesz­ne! Spię­cie mogło zo­stać wy­wo­ła­ne róż­ny­mi czyn­ni­ka­mi. Burza sło­necz­na, fluk­tu­acje pola elek­tro­ma­gne­tycz­ne­go, nie­spraw­dzo­ne dzie­le­nie przez zero mo­gło­by do­pro­wa­dzić … – Oka­zu­je się, że Ko­siń­ski po­tra­fi jed­nak gadać. Szko­da, że od rze­czy.

Za­wie­szam te­atral­nie głos. Cza­sa­mi jed­nak przy­da­ją się do­brze opa­no­wa­ne tech­ni­ki wy­stą­pień pu­blicz­nych.

– Mam do was py­ta­nie: w jaki spo­sób naj­szyb­ciej omi­nąć za­bez­pie­cze­nia ja­kie­goś ob­wa­ro­wa­ne­go fi­re­wal­la­mi sys­te­mu? – Roz­glą­dam się bacz­nie po ze­bra­nych.

– Wy­łą­czyć prąd. Wy­mie­nić pa­mięć lub dane w chłod­nym sys­te­mie i od­pa­lić wszyst­ko od nowa, jak gdyby nigdy nic. – Si­lvia­ni nad­ra­bia stra­tę do pe­le­to­nu. + 5 do po­zio­mu in­te­li­gen­cji, + 3 do bły­sko­tli­wo­ści

– A więc to był atak ter­ro­ry­stycz­ny! Atak na bio­Sieć, ce­lo­wy i pla­no­wy! – tym razem Angus budzi się z dłu­gie­go snu. Brawo! + 2 do czuj­no­ści

– Na pewno była to świa­do­ma i za­mie­rzo­na in­ge­ren­cja. Czy atak? Tego nie je­stem pe­wien. + 8 do opa­no­wa­nia

– No do­brze, Jack. Mó­wisz, że wy­ko­rzy­sta­li chwi­lo­we za­wie­sze­nie Sieci do wpro­wa­dze­nia swo­ich da­nych. Po­mi­jam już fakt, że, jak sam do­brze wiesz, Sieć jest za­bez­pie­czo­na przed ta­ki­mi wy­pad­ka­mi… Twier­dzisz, że to prze­sła­nie, szyfr… Mógł­byś nam to jakoś przy­bli­żyć?

Do­brze. Na­de­szła pora na wy­ło­że­nie wszyst­kich kart. Nie mam zbyt wiele czasu. Za­le­ży mi na tym, aby jak naj­szyb­ciej wró­cić na Zie­mię i zo­ba­czyć się z Meą. Wiem, że ona jest klu­czem do całej za­gad­ki. A ja, w jakiś nie­uchwyt­ny, nie­wy­tłu­ma­czal­ny spo­sób je­stem jej teraz naj­bar­dziej po­trzeb­ny. Jesz­cze raz uru­cha­miam kons­fe­rum. Zgry­wam do pro­jek­to­ra obraz holo mo­je­go snu. Na­kła­dam zapis zło­żo­ny z trzech warstw: sy­ne­ste­zję Die Kunst der Fuge, ka­wa­łek kodu wy­od­ręb­nio­ny z krzy­czą­cych szó­stek i frag­ment kodu wy­dzie­lo­ny z trans­mi­sji spa­ra­li­żo­wa­ne­go trans­por­tow­ca. Trój­wy­mia­ro­we war­stwy wchła­nia­ją się wza­jem­nie, na­sy­ca­ją no­wy­mi zna­cze­nia­mi. Sy­ne­ste­tycz­ne od­wzo­ro­wa­nie mu­zy­ki prze­pla­ta się z wy­bra­ny­mi ogni­wa­mi bitów kodu. Świe­tli­ste po­zy­cje kon­tra­punk­tów na­kła­da­ją się na ze­ro-je­dyn­ko­wy tiul in­for­ma­cji. Widać już dra­bi­nę z wizji. We­wnątrz skrę­co­nej spi­ral­nie struk­tu­ry po­ja­wia­ją się sze­lesz­czą­ce, wy­cią­gnię­te z in­for­ma­cyj­ne­go tygla roz­pa­lo­ne ka­wał­ki urwa­nych, nie­po­rad­nych sen­sów: W ##i t…# 124a… +&&98 m… 09 y. P r,.wwwzsd y ka b y w… a op m83 y w… *$$ww p ; o;;;;; …k…o;j 88888 u. Angus, Si­lvia­ni i Ko­siń­ski pa­trzą na mnie pu­stym wzro­kiem. Czuję się jak wy­kła­dow­ca na uczel­ni. Szko­da tylko, że stu­den­ci pre­zen­tu­ją nie naj­wyż­szy po­ziom. Pod­świe­tlam im wła­ści­we li­te­ry.

 

W ##i t…# 124a… +&&98 m… 09 y. P r,.wwwzsd y ka b y w… a op m83 y w… *$$ww p ; o;;;;; …k…o;j 88888 u.

 

– Jak mo­gli­śmy prze­oczyć coś ta­kie­go?

– Mo­gli­śmy. Żeby od­czy­tać ten kod, trze­ba po­łą­czyć kilka róż­nych źró­deł in­for­ma­cji i od­po­wied­nio skon­fi­gu­ro­wać je wzglę­dem sie­bie. To jakby na­ło­żyć na sie­bie trzy różne co do fak­tu­ry i kształ­tu ob­ra­zy, które pa­su­ją tylko w jed­nym, kon­kret­nym uło­że­niu. Niby pro­ste, ale w sumie bar­dzo trud­ne do wy­chwy­ce­nia. Żeby od­czy­tać wzór, trze­ba wie­dzieć, w którą stro­nę pa­trzeć, na co zwró­cić uwagę.

– Chcesz po­wie­dzieć, że tylko ty mo­głeś od­czy­tać ten kod?

– Nie – skła­ma­łem. Rów­nie do­brze mógł­bym po­wie­dzieć, że je­stem wy­brań­cem albo schi­zo­fre­ni­kiem; albo jed­nym i dru­gim jed­no­cze­śnie. – Żeby od­czy­tać ten kod, trze­ba mieć dar sy­ne­ste­zji, in­te­re­so­wać się twór­czo­ścią Bacha, znać się na ko­dzie bio­Tech i mieć kupę szczę­ścia. Szu­ka­li kogoś, kto po­tra­fi po­łą­czyć emo­cje, twór­czość ar­ty­stycz­ną i prak­tycz­ną wie­dzę na­uko­wą. Bar­dzo cie­ka­wą kom­bi­na­cję sobie wy­my­śli­li.

– A więc mamy do czy­nie­nia z cy­wi­li­za­cją, która po­ro­zu­mie­wa się z nami za po­mo­cą mu­zy­ki Bacha i kodu bi­nar­ne­go ge­ne­ro­wa­ne­go przez szóst­ki?

– Naj­wi­docz­niej.

– A więc to in­wa­zja! – Ko­siń­ski nadal nie od­naj­du­je się w na­szych kli­ma­tach. Kto go tu w ogóle za­re­ko­men­do­wał? – 8 do opa­no­wa­nia

– Może nie chcą ata­ko­wać. Może po pro­stu chcą na­wią­zać z nami kon­takt. – Uspo­ka­jam at­mos­fe­rę.

– W taki spo­sób?! Pa­ra­li­żu­jąc nasze stat­ki i ry­zy­ku­jąc śmierć  nie­mal stu pięć­dzie­się­ciu ty­się­cy ludzi?!

– Może nie po­tra­fią ina­czej? Chcą dać nam do zro­zu­mie­nia, że są bli­sko nas. – Si­lvia­ni nadal zy­sku­je w moich oczach. – Może chcą nas tylko po­in­for­mo­wać o swo­jej obec­no­ści, ale nie za­mie­rza­ją wtrą­cać się w nasze spra­wy?

– Oczy­wi­ście, nie mamy po­ję­cia, co zro­bią w przy­szło­ści. Przy­pusz­czam, że chęć prze­ka­za­nia nam info o swoim ist­nie­niu może być jed­nym z klu­czo­wych mo­ty­wów. Ale na pewno nie je­dy­nym. Je­stem prze­ko­na­ny, że nie wy­bra­li przy­pad­ko­wo mo­men­tu, w któ­rym ze­chcie­li się skon­tak­to­wać. Dla­cze­go aku­rat teraz? Oczy­wi­ście, też nie wiemy. Może nam po­wie­dzą, ale moż­li­we, że nie do­wie­my się tego nigdy.

– Su­ge­ru­jesz, że nie będą się z nami cac­kać? Grunt to opty­mizm. – An­gu­so­wi zrze­dła mina. – 3 do kon­dy­cji psy­chicz­nej

– A może to tylko przy­pad­ko­wy zbieg oko­licz­no­ści? Trze­ba zwe­ry­fi­ko­wać te dane na Ziemi, zanim wy­śle­my ra­port Kró­lo­wej – Ko­siń­ski chwy­ta się każ­dej brzy­twy, żeby tylko nie spoj­rzeć praw­dzie w oczy.

– Mo­że­my we­ry­fi­ko­wać wzdłuż i wszerz. I pew­nie lu­dzie z NSA będą to ro­bi­li, jeśli już nie robią. Ale wszy­scy do­sko­na­le wy­czu­wa­my, że moż­li­wość ja­kiejś po­mył­ki jest pra­wie żadna. Zbyt wiele rze­czy jed­no­cze­śnie mu­sia­ło się zgrać w cza­sie, by mówić tu o ja­kiejś wy­jąt­ko­wej ko­in­cy­den­cji przy­pad­ków. Kod jest kla­row­ny i z całą pew­no­ścią nie po­cho­dzi od przy­pad­ko­wo fluk­tu­ują­ce­go kwa­za­ra.

– Skoro tak łatwo prze­ła­ma­li nasze za­bez­pie­cze­nia, to jaką tech­no­lo­gią mogą jesz­cze dys­po­no­wać? I czego mogą od nas chcieć?

– Tego nie wie nikt. Tak czy ina­czej zro­bi­li to, co chcie­li. Mieli za­miar skon­tak­to­wać się z nami. Szu­ka­li wspól­ne­go me­dium, dzię­ki któ­re­mu mo­gli­by prze­ka­zać in­for­ma­cję i do­ko­na­li tego. Po­ro­zu­mie­li się, wy­ko­rzy­stu­jąc taki kanał in­for­ma­cyj­ny, jaki jest nam do­stęp­ny.

– Su­ge­ru­jesz, że je­ste­śmy bez­bron­ni?

– Za­wsze by­li­śmy, tylko nikt nam o tym wcze­śniej nie po­wie­dział.

 

***

 

Wra­cam na Zie­mię, tak szyb­ko jak tylko się da. Zresz­tą, i tak nie mam wyj­ścia. Do­sta­łem po­le­ce­nie od Kró­lo­wej. Mam wra­cać do NSA. Przy­go­to­wa­li tam dla mnie biur­ko i kilku wy­edu­ko­wa­nych współ­pra­cow­ni­ków. Oczy­wi­ście, Kró­lo­wa wie już o wszyst­kim. Zo­sta­ła wpro­wa­dzo­na „spe­cjal­na pro­ce­du­ra”. Moja sy­ne­ste­zja prze­szła już pew­nie przez setki pro­ce­sów fal­sy­fi­ka­cyj­nych, nie zo­sta­wi­li na niej su­chej nitki. Ale nie to jest dla mnie naj­waż­niej­sze. Teraz naj­waż­niej­sze jest sa­mo­po­czu­cie Mei i zdro­wie tych ponad osiem­dzie­się­ciu sze­ściu ty­się­cy od­ra­to­wa­nych nie­szczę­śni­ków, któ­rzy zna­leź­li się oko w oko z nie­zna­nym. Sie­dzę w prze­stron­nej ka­bi­nie wa­ha­dłow­ca. Lot ma się ku koń­co­wi. Wy­glą­dam przez ilu­mi­na­tor. Widzę po­strzę­pio­ne ob­ło­ki, owi­nię­te zło­ta­wą stru­ną wscho­dzą­ce­go słoń­ca. Lubię oglą­dać takie pej­za­że. Po­ezja frak­ta­li i fo­to­nów. Za­wsze i wszę­dzie – pięk­na! Myślę o Mei. Nie­po­kój ro­śnie w siłę.

Srebr­ne wa­ha­dło skła­da skrzy­dła do lą­do­wa­nia. Po­ja­wia się ko­mu­ni­kat o za­pię­ciu pasów. Widok w małym okien­ku za­ma­zu­je wata chmur, ale po chwi­li od­sła­nia się wspa­nia­ła, za­pie­ra­ją­ca dech w pier­siach pa­no­ra­ma. Ul – sie­dzi­ba Kró­lo­wej, sto­li­ca no­we­go świa­ta, me­tro­po­lia zbu­do­wa­na na pla­nie gi­gan­tycz­ne­go pla­stra miodu, o po­wierzch­ni nie­mal trzy­stu ki­lo­me­trów kwa­dra­to­wych. Bu­dyn­ki, ulice, parki, ogro­dy w har­mo­nij­nym go­be­li­nie ko­lo­rów i kształ­tów. Białe, wy­kroch­ma­lo­ne pro­mie­nia­mi słoń­ca bu­dyn­ki uło­żo­ne są w lo­gicz­ne, funk­cjo­nal­ne struk­tu­ry. Ude­rza brak wy­so­ko­ściow­ców i po­wietrz­nych baz prze­twor­ni­ko­wych. Tu dba się o czy­stość, eko­lo­gię, pięk­ne wi­do­ki. Wy­so­ko­ściow­ce i bazy to towar po­śled­niej ja­ko­ści, sto­so­wa­ny w ościen­nych dys­tryk­tach. Ul od sa­me­go po­cząt­ku i w swym naj­głęb­szym za­ło­że­niu miał być inny – wy­obra­żał po­łą­cze­nie an­tycz­ne­go pięk­na rzym­skich bu­dow­li sprzed er i zu­ni­fi­ko­wa­nej no­wo­cze­sno­ści, która nie musi, a może nawet nie po­win­na, rzu­cać się w oczy. Tak czy ina­czej, widok osza­ła­mia, nawet wtedy, gdy widzi się go po raz ko­lej­ny.

Na lą­do­wi­sku szyb­ka od­pra­wa dla VIP-ów i prze­siad­ka do rzą­do­we­go, pan­cer­ne­go loco. W dru­gim dys­kret­na ob­sta­wa. Od razu widzę, że wy­pad­ki na­bra­ły tempa. Nikt nigdy nie witał mnie tutaj z ta­ki­mi ho­no­ra­mi. Prze­la­tu­je­my przez mia­sto na sy­re­nach i błyszcz­kach. Klucz po­jaz­dów na re­je­stra­cjach dy­plo­ma­tycz­nych za­wsze robi wra­że­nie na miesz­kań­cach Ula. Roz­pierz­cha­ją na boki, usłuż­nie ustę­pu­ją pierw­szeń­stwa.

Le­ci­my bez­po­śred­nio do NSA. Nikt nie pyta mnie o zda­nie. Ro­zu­miem, że to nor­mal­na pro­ce­du­ra w tych jakże wy­jąt­ko­wych oko­licz­no­ściach, ale mo­gli­by cho­ciaż za­dbać o po­zo­ry. Zdaję sobie spra­wę ze swo­jej sy­tu­acji – jest nie do po­zaz­drosz­cze­nia. Je­stem nie­spo­ty­ka­nym oka­zem homo neo­sa­piens – po­tra­fię roz­szy­fro­wać prze­kaz Ob­cych. Ewi­dent­nie po­słu­ży­li się mną – zro­bi­li ze mnie me­dium. Po­zo­sta­je py­ta­nie – co się jesz­cze ma wy­da­rzyć? Czy mam tylko od­bie­rać ko­lej­ne wia­do­mo­ści i de­ko­do­wać je przy po­mo­cy moich uni­kal­nych darów? Czy ra­czej in­for­ma­cja ma iść w drugą stro­nę – od nas do Nich (kim­kol­wiek są). Po­ja­wia się ko­lej­ne py­ta­nie: jak to zro­bić? Jak wejść na ich pasmo od­bio­ru? Czy Oni już wie­dzą, że nie mam o tym po­ję­cia? Uśmie­cham się do nie­wy­raź­ne­go od­bi­cia w pan­cer­nej szy­bie. Wię­cej pytań niż od­po­wie­dzi. To lubię! Przede wszyst­kim je­stem prze­cież na­ukow­cem.

W sie­dzi­bie NSA wzmo­żo­ny ruch. Nikt zdaje się nie za­uwa­żać mo­je­go przy­by­cia. Je­stem tu bar­dziej ano­ni­mo­wy niż gwiaz­da w nie­skla­sy­fi­ko­wa­nej ga­lak­ty­ce. Funk­cjo­na­riu­sze na bram­kach ska­nu­ją źre­ni­cę mo­je­go oka, kur­tu­azyj­nie za­pra­sza­ją dalej. Teraz to­wa­rzy­szy mi tylko jeden ano­ni­mo­wy prze­wod­nik-ochro­niarz. Przy­pusz­cza­ją, że je­stem nie­szko­dli­wy. Ja rów­nież mam taką na­dzie­ję.

Wcho­dzę coraz głę­biej w la­bi­rynt ko­ry­ta­rzy i po­chyl­ni bez okien. Po pią­tej bram­ce za­czy­nam ro­zu­mieć, że to nie jest zwy­kła trasa sta­ty­stycz­nych in­te­re­san­tów tej in­sty­tu­cji. Po ósmej na­bie­ram po­dej­rzeń gra­ni­czą­cych z pew­no­ścią: szyb­ko mnie stąd nie wy­pusz­czą. Jesz­cze tylko winda, kil­ka­dzie­siąt albo kil­ka­set me­trów w dół (ile, tego nikt tu po­dob­no nie wie) i je­stem na miej­scu. Od­czu­wam zmia­nę ci­śnie­nia, tem­pe­ra­tu­ry i wil­got­no­ści po­wie­trza. Je­ste­śmy – pod wodą? Ide­al­ny ekran an­ty­pod­słu­cho­wy. Dobry pa­tent – za­pi­su­ję na bio­Dy­sku.

W dużej sali oświe­tlo­nej zim­ny­mi ja­rze­niów­ka­mi sie­dzi kilku ja­jo­gło­wych. Dwóch znam z uni­wer­sy­te­tu, resz­ty nie ko­ja­rzę. Na­stę­pu­je nudna pre­zen­ta­cja. Ofi­cjal­nie są na­ukow­ca­mi. Oczy­wi­ście, do­my­ślam się, że to tylko przy­kryw­ka dla ich utaj­nio­nej, wła­ści­wej pracy. Py­ta­nie za­sad­ni­cze: czego ode mnie chcą? Czy zo­sta­łem upro­wa­dzo­ny, czy tylko „wy­po­ży­czo­ny” na jakiś czas?

– Wi­ta­my pana na te­re­nie na­sze­go ośrod­ka ba­daw­cze­go. – Jeden z ja­jo­gło­wych, wyż­szy od po­zo­sta­łych, naj­wy­raź­niej po­dej­mu­je się peł­nić rolę prze­wod­ni­ka (me­dia­to­ra?). – Pew­nie za­sta­na­wia się pan, po co tu pana spro­wa­dzi­li­śmy?

– Rze­czy­wi­ście, bio­rąc pod uwagę ostat­nie wy­da­rze­nia, jest to dla mnie dość istot­na in­for­ma­cja. – Pod ugrzecz­nio­ną frazą po­ja­wia­ją się ciem­ne pół­to­ny iry­ta­cji.

– Ze wzglę­du na do­nio­słość i wy­jąt­ko­wość sy­tu­acji, w ja­kiej zna­lazł się nasz Ul, nie mamy, nie­ste­ty, czasu na zbyt wy­lew­ne po­wi­ta­nie. Chcę jed­nak, pro­fe­so­rze, aby pan wie­dział, że nie mamy wobec pana wro­gich za­mia­rów.

– O, to już coś! Jest jakiś punkt za­cze­pie­nia! – Moja iry­ta­cja ro­śnie z każdą chwi­lą. Sam nie przy­pusz­cza­łem, że tak szyb­ko i łatwo wy­pro­wa­dzą mnie z rów­no­wa­gi. Szóst­ki ko­ry­gu­ją na­pię­cie. A więc jed­nak je­stem za­kład­ni­kiem. Tylko do czego będą chcie­li mnie wy­ko­rzy­stać?

– Za chwi­lę wpro­wa­dzi­my pana do sali in­ten­syw­nej te­ra­pii, w któ­rej znaj­du­je się pana asy­stent­ka, dok­tor Mea Mi­lia­no…

Serce pod­ska­ku­je mi do gar­dła. Te­le­me­tria bu­zu­je w trze­wiach na­no­im­plan­tów. Ad­re­na­li­na roz­bi­ja się po aor­cie.

– Co z nią?!

– Jest… w dość do­brej kon­dy­cji. Nie mamy jesz­cze cał­ko­wi­tej pew­no­ści, na ile za­paść wpły­nę­ła na jej ośrod­ki po­znaw­cze, ale na pewno czuje się na tyle do­brze, aby mógł pan z nią po­roz­ma­wiać. Zresz­tą, sama o to pro­si­ła.

Jed­nak od­zy­ska­ła pa­mięć! To do­brze. To ozna­cza pro­gres, naj­gor­sze jest już za nami. Od­dy­cham z wy­raź­ną ulgą.

Pro­wa­dzą mnie po­chyl­nią od­bi­ja­ją­cą od sali, w któ­rej przed chwi­lą by­li­śmy. Otwie­ra­ją śluzę. Wcho­dzi­my do po­miesz­cze­nia za­sta­wio­ne­go apa­ra­tu­rą me­dycz­ną. Na ste­la­żu me­dycz­nym leży Mea. Do rąk i nóg pod­cze­pio­ne ma we­nflo­ny i czuj­ni­ki. Nie ma siły pod­nieść głowy. Przy­sia­dam na nie pa­su­ją­cym do tego wnę­trza, ob­skur­nym stoł­ku ob­ro­to­wym i do­ty­kam jej chłod­nej dłoni.

– Cześć, pani dok­tor. Jak na swoje lata, wy­glą­dasz świet­nie! – usi­łu­ję za­żar­to­wać, ale już po chwi­li ża­łu­ję wy­po­wie­dzia­nych słów.

– Jack, do­brze, że je­steś – szep­ce de­li­kat­nie, prze­chy­la­jąc twarz w moją stro­nę. Jest blada, wy­mi­ze­ro­wa­na, ale oczy ma pięk­ne jak za­wsze. Je­stem prze­ra­żo­ny jej wy­glą­dem! Ręce za­czy­na­ją mi drżeć. Nie chce mi się wie­rzyć, że jej fi­zycz­na kon­dy­cja mogła ulec tak dia­me­tral­nej zmia­nie! Od na­sze­go ostat­nie­go spo­tka­nia w parku mi­nę­ło za­le­d­wie trzy dni!

Mea wpa­tru­je się we mnie dziw­nym, nie­obec­nym wzro­kiem.

– Jack, pa­mię­tasz naszą wizję z Ulis­se­sa?

Mru­gam ocza­mi jak czło­wiek wy­rwa­ny ze snu. „Naszą wizję z Ulis…”. A więc ona też tam była! I wszyst­ko świet­nie pa­mię­ta! Utwier­dza mnie w prze­ko­na­niu, że tamto nie było ha­lu­cy­na­cją, że dzia­ło się na­praw­dę! Uczu­cie ra­do­ści mie­sza się z po­czu­ciem prze­ra­że­nia i bez­sil­no­ści.

– Oczy­wi­ście, że pa­mię­tam. Jak mógł­bym za­po­mnieć?

– Pa­mię­tasz ma­te­rię, która wy­peł­nia­ła wnę­trze ka­te­dry? Ciem­ną ma­te­rię i ciem­ną ener­gię uka­za­ną nam w wizji jako ażu­ro­wy, na­wza­jem uzu­peł­nia­ją­cy się układ kost­ny wie­low­szech­świa­ta?

– Oczy­wi­ście. To było pięk­ne! Przy­tła­cza­ją­ce za­ra­zem. Przy­po­mi­na­ło uło­żo­ny w do­sko­na­łym, ma­te­ma­tycz­nym szyku krysz­tał or­ga­nicz­nej ener­gii.

– Tak, Jack, tak… – szep­nę­ła Mea. – Wła­śnie tym są Oni…

Nadal mru­gam ocza­mi jak czło­wiek wy­rwa­ny ze snu, który z trud­no­ścią ko­ja­rzy czas i miej­sce swo­jej nie­kon­tro­lo­wa­nej drzem­ki. Szóst­ki w mojej gło­wie szyb­ko łączą ze sobą de­ta­le wizji, mlasz­czą za­do­wo­lo­ne ze swej pracy, wy­sy­ła­ją pa­kie­ty da­nych w dal. Jak mo­głem tego wcze­śniej nie do­strzec?! Prze­cież to pro­ste! A jed­nak, spra­wy ponad wszyst­ko oczy­wi­ste wy­da­ją się naj­bar­dziej za­kry­te.

Pa­trzę na Meę nie­spo­koj­nym wzro­kiem. Wszy­scy mó­wi­li mi, że jest z nią już do­brze, że do­cho­dzi do sie­bie. Tym­cza­sem widzę ko­bie­tę cał­ko­wi­cie po­zba­wio­ną sił ży­cio­wych, wy­schnię­tą na wiór, przy­ku­tą do łóżka. Sta­ram się po­wstrzy­mać łzy. Wiem, że nie mogę po­zwo­lić sobie na zbyt wiele. Z dru­giej stro­ny, jeśli nie teraz – to kiedy?!

– Jack, chcę się z tobą po­że­gnać.

– Mea, do ja­snej cho­le­ry, o czym ty mó­wisz?!

– Teraz idę do Nich. Tam je­stem bar­dziej po­trzeb­na niż tu. Ale ty zo­stań… pil­nuj na­szych spraw.

Czuję, jak włosy na gło­wie stają mi dęba, a skórę po­kry­wa lo­do­wa­ty dreszcz prze­ra­że­nia! Se­kun­dy mi­ja­ją tak wolno i ospa­le, że można by­ło­by po­mię­dzy nimi na­pi­sać nie­je­den wiersz o po­ezji, mi­ło­ści, sen­sie życia. Pa­trzę na nią… Chcę jej po­wie­dzieć, że… I wtedy sły­szę prze­raź­li­wy, cią­gły pisk mo­ni­to­ra serca. Brzę­czyk alar­mu dia­gno­stycz­ne­go do­łą­cza do tam­te­go, je­dy­ne­go w swoim ro­dza­ju dźwię­ku – wi­zy­tów­ki śmier­ci. Pró­bu­ję się ru­szyć. Coś zro­bić. Har­mi­der dźwię­ków. Le­ka­rze bły­ska­wicz­nie od­su­wa­ją mnie od ste­la­żu me­dycz­ne­go. Wy­pro­wa­dza­ją z sali.

– Mea! Nie! Meaaa!!!

 

***

 

Wal­czy­ła jesz­cze czte­ry dni. W sumie, była to walka nie jej samej – ra­czej dru­ży­ny le­ka­rzy, któ­rzy usi­ło­wa­li re­ani­mo­wać ciało i przy­wró­cić do pracy mi­lio­ny szó­stek w osła­bio­nym do gra­nic moż­li­wo­ści or­ga­ni­zmie. Na­no­im­plan­ty wy­ka­zy­wa­ły chęć do współ­pra­cy, ale bio­lo­gia serca i ukła­du ner­wo­we­go – sta­now­czo nie. Pią­te­go dnia nad ranem  po­pro­si­li, abym przy­szedł.

Dusza Mei była już da­le­ko. Wie­dzia­łem o tym i w żaden spo­sób nie umia­łem się z tym po­go­dzić. Pa­trzy­łem pu­stym wzro­kiem na to, co z niej zo­sta­ło. Nie mogę opi­sać mo­je­go stanu… Są rze­czy, któ­rych nie da się opi­sać…

 

***

 

Od śmier­ci Mei aż do teraz – cały ten dwu­ty­go­dnio­wy okres – spę­dzi­łem w pod­zie­miach NSA. Moi opie­ku­no­wie by­naj­mniej nie za­sko­czy­li mnie tym po­su­nię­ciem. Rzecz jasna, od sa­me­go po­cząt­ku tłu­ma­czy­li to „moim do­brem”. Wy­ja­śnia­li, że po śmier­ci Mei muszą mnie chro­nić, pod­dać ob­ser­wa­cji, stale mo­ni­to­ro­wać pa­ra­me­try ciała i duszy, aby i mnie nie przy­tra­fi­ło się coś po­dob­ne­go. W pew­nym sen­sie przy­zna­łem im rację. Teraz byłem dla nich jesz­cze cen­niej­szy niż wcze­śniej. Sta­no­wi­łem „bra­ku­ją­ce ogni­wo”, bramę, przez którą można było prze­do­stać się do wnę­trza Ta­jem­ni­cy. Nikt tylko mi nie po­wie­dział, kiedy i jak się tam wśli­zgnie­my. Zo­sta­łem od­cię­ty od in­for­ma­cji do­ty­czą­cych kon­tak­tu. Nie wie­dzia­łem nic. Może na­stą­pi­ła już cicha in­wa­zja? Może nasi nowi, ta­jem­ni­czy sub­lo­ka­to­rzy za­pro­po­no­wa­li nam udział w ja­kiejś wiel­kiej, trans­ga­lak­tycz­nej unii cy­wi­li­za­cyj­nej? A może grają z nami tylko w ja­kie­goś ko­smicz­ne­go pa­int­bal­la?

Jedno było pewne. Do cze­goś byłem po­trzeb­ny tym łysym typ­kom z NSA. Ina­czej by mnie tu nie trzy­ma­li. Tak oto otrzy­ma­łem ofi­cjal­ny sta­tus wy­brań­ca. Naj­bar­dziej nie­na­wist­ne słowo ze wszyst­kich, jakie po­zna­łem w swoim życiu – przy­lgnę­ło do mnie jak wy­jąt­ko­wo zło­śli­wy pa­so­żyt. Sys­tem, który tak bar­dzo ne­go­wał prze­moc i re­stryk­cje, od­osob­nił mnie od resz­ty spo­łe­czeń­stwa, tłu­ma­cząc to do­brem moim i ogółu. W głębi duszy było mi już wszyst­ko jedno, co ze mną zro­bią. Od­osob­nie­nie wy­da­ło mi się nawet, w pew­nym sen­sie, do­brym wyj­ściem z sy­tu­acji. W tej nie­do­sięż­nej pod­ziem­nej bazie czu­łem się sto­sun­ko­wo bez­piecz­nie. Być może nie się­ga­ły tu nie­wi­dzial­ne macki Ob­cych? Czu­łem się więź­niem we wła­snym domu, ale mia­łem przy­naj­mniej czas, żeby jakoś się po­zbie­rać. Mo­głem wszyst­ko do­kład­nie prze­my­śleć, za­sta­no­wić się nad sobą i roz­wo­jem sy­tu­acji. Spe­ku­lo­wa­łem, czy lu­dzie wie­dzą już o kon­tak­cie z innym, wszę­do­byl­skim bytem? Zna­jąc tak­ty­ki in­for­ma­cyj­ne Kró­lo­wej, pew­nie nie. Po co siać pa­ni­kę w świe­cie, w któ­rym od dawna nie wy­da­rzy­ło się nic groź­ne­go dla wiecz­nie im­pre­zu­ją­cej cy­wi­li­za­cji?

Usi­ło­wa­łem od nowa upo­rząd­ko­wać ele­men­ty tej za­wi­łej ukła­dan­ki. Wciąż pró­bo­wa­łem zro­zu­mieć sens ostat­nich słów Mei. W głębi duszy czu­łem, że jest w nich ukry­ty klucz do jej nie­spo­dzie­wa­ne­go odej­ścia. Każ­dej nocy cze­ka­łem na to, że po­ja­wi się ko­lej­na wizja, ale nie dzia­ło się do­słow­nie nic, co mo­gło­by być cho­ciaż strzę­pem, po­wi­do­kiem ob­ja­wie­nia z ka­te­dry.

Wy­da­rze­nia ostat­nich dwóch ty­go­dni do­da­ły mi przy­naj­mniej dwa­dzie­ścia lat. Nie­spo­dzie­wa­nie po­ja­wi­ły się do­dat­ko­we zmarszcz­ki wokół oczu, siwe włosy na skro­niach. Pro­wi­zo­rycz­ny dom bez okien nawet tak bar­dzo mi nie prze­szka­dzał. Za­pa­dłem się w sobie jak wy­pa­lo­na gwiaz­da, zmie­nia­ją­ca się na oczach zdu­mio­ne­go wszech­świa­ta w czar­ną, nisz­czy­ciel­ską dziu­rę. Zda­wa­ło mi się, że jeśli ktoś nie­bez­piecz­nie zbli­ży się do mnie, na­tych­miast zo­sta­nie zmiaż­dżo­ny po­tęż­ny­mi si­ła­mi wy­pa­lo­nych myśli i już nigdy nie wy­śli­zgnie się poza obręb mojej na­pęcz­nia­łej od bólu duszy.

Przy­szli po mnie pięt­na­ste­go dnia od śmier­ci Mei. Ko­siń­ski, Si­lvia­ni i naj­wyż­szy z ja­jo­gło­wych. Zacna trój­ka, jak za­wsze go­to­wa do wy­peł­nie­nia dy­rek­tyw góry. Nie za­da­łem sobie trudu, aby wstać i przy­wi­tać się z nimi. Sie­dzia­łem w ob­ro­to­wym fo­te­lu i mru­gnię­ciem oka bez­myśl­nie prze­rzu­ca­łem ka­na­ły in­for­ma­cyj­ne. Wie­dzia­łem, że je­stem dla nich naj­cen­niej­szym czło­wie­kiem na świe­cie. To do­da­wa­ło mi sił do oka­za­nia im mak­si­mum obo­jęt­no­ści.

– Jack, wiem, że to dla cie­bie zbyt wcze­śnie, ale w pew­nym sen­sie nie mamy wy­bo­ru. Kró­lo­wa pro­si­ła nas…

– Do rze­czy, Ko­siń­ski. Do rze­czy.

– Po­trze­bu­je­my two­jej po­mo­cy. Bez cie­bie nie uda się nam na­wią­zać kon­tak­tu.

Spo­glą­dam na nich za­sko­czo­ny. My­śla­łem, że tylko przy­szli po to, aby uspra­wie­dli­wić słusz­ność tej mojej prze­cią­ga­ją­cej się kwa­ran­tan­ny.

– Skąd ta pew­ność? Od kiedy je­stem taki wy­jąt­ko­wy? Jest jesz­cze ponad osiem­dzie­siąt sześć ty­się­cy oca­lo­nych…

– Tak, ale tylko ty nie prze­sze­dłeś za­pa­ści. I tylko ty byłeś w sta­nie od­czy­tać prze­sła­nie.

– Daj­cie tam­tym po­słu­chać Bacha. Może też coś wy­kom­bi­nu­ją.

– Jack, nie mamy czasu. Kró­lo­wa prosi o kon­kret­ny ra­port: z wy­ni­ka­mi, usta­le­nia­mi, ewa­lu­acją…

– Chce­cie mnie za­prząc do pi­sa­nia ja­kie­goś ra­por­ci­ku, pod­czas gdy losy świa­ta wiszą na wło­sku? To do­praw­dy śmiesz­ne! – Zry­wam się z krze­sła i przy­glą­dam się im z nie­ukry­wa­ną zło­ścią.

– Jack, ro­zu­mie­my twój stan… Na­praw­dę, bar­dzo ci współ­czu­je­my, ale mu­si­my do­wie­dzieć się jak naj­szyb­ciej, czego oni od nas tak na­praw­dę chcą. Nie muszę ci chyba tłu­ma­czyć… – Si­lvia­ni pró­bu­je ostu­dzić at­mos­fe­rę.

– Czego chcą?! Chcą się tylko z nami przy­wi­tać! Nie mają wro­gich za­mia­rów – te­stu­ję ich in­te­li­gen­cję.

– Skąd taki wnio­sek?

– Jak to „skąd”? Po­wie­dzie­li nam to prze­cież, w pierw­szej wy­sła­nej wia­do­mo­ści! Radzę wam zgłę­bić taj­ni­ki tego tek­stu. – Uśmie­cham się iro­nicz­nie.

Cisza. Sły­chać tylko szum kli­ma­ty­za­cji. Ja­jo­gło­wy wkra­cza do akcji:

– Nie mają wro­gich za­mia­rów? Cięż­ko uwie­rzyć w coś ta­kie­go. To praw­da, u nas nie ma wojen, ale to ra­czej za­słu­ga Sieci i Kró­lo­wej niż nas sa­mych. Każdy jest mo­ni­to­ro­wa­ny. Na bie­żą­co ga­szo­ne są za­rze­wia spo­rów…

– Drogi panie, wiemy, jak to dzia­ła! Nie po­trze­bu­je­my tu wy­kła­dów. Al­go­rytm się spraw­dza, ale u nas. Nie do­pa­su­je­my żad­ne­go z na­szych al­go­ryt­mów do ich po­ten­cjal­ne­go mo­de­lu za­cho­wa­nia. To zu­peł­nie inna bajka! – Cho­dzę mia­ro­wym kro­kiem po celi. Szóst­ki grają nową, świe­żą sym­fo­nię.

– Bo?

– Bo są różni od nas. Cał­ko­wi­cie i nie­odwo­łal­nie! – Przy­sia­dam na brze­gu łóżka. Czuję się jak schi­zo­fre­nik pod­da­ny cią­głej ob­ser­wa­cji. Efekt od­osob­nie­nia daje znać o sobie.

– Ale może jest jed­nak coś, co nas łączy? W prze­ciw­nym razie, po co mie­li­by z nami gadać? – Ko­siń­ski wresz­cie do­łą­cza do roz­mo­wy. Widać, że jest zdez­o­rien­to­wa­ny moim sta­nem.

– Je­stem bio­tech­no­lo­giem, a nie ana­li­ty­kiem – mówię mia­ro­wym, jed­no­staj­nym tonem. – Na­uczo­no mnie my­śleć w ka­te­go­riach ewo­lu­cji. Wszyst­ko, co ma w sobie choć odro­bi­nę po­ten­cja­łu na prze­ży­cie, nosi też w sobie na­tu­rę zdo­byw­cy. Wcze­śniej czy póź­niej, da o sobie znać in­stynkt kon­kwi­sta­do­ra. Eks­pan­sja to na­tu­ral­ny kie­ru­nek ewo­lu­cji życia opar­te­go na biał­ku i ami­no­kwa­sach. Przy­naj­mniej ta­kie­go życia, jakie znamy. Ale jest jeden ha­czyk: ta cy­wi­li­za­cja nie jest opar­ta na biał­ku. No­śni­kiem jej ist­nie­nia jest ciem­na ma­te­ria, ję­zy­kiem czy­sta in­for­ma­cja! Nawet nie wiemy, jak to ze sobą współ­gra, w jaki spo­sób jest sprzę­żo­ne jedno z dru­gim, a może ra­czej jedno w dru­gim! Mo­że­my się tylko do­my­ślać. Są prak­tycz­nie unie­za­leż­nie­ni od zna­nych nam za­so­bów. Żyją ina­czej niż wszyst­ko, co do tej pory od­kry­li­śmy i po­zna­li­śmy. Są wszech­obec­ni i prak­tycz­nie nie­znisz­czal­ni. Super Byt, któ­re­mu co naj­wy­żej mo­że­my wy­czy­ścić buty!

– To niby ma zmie­nić po­stać rze­czy? Że są inni, że są lepsi? Mó­wisz, że chcą się z nami tylko przy­wi­tać. I co? Tylko tyle? A skąd pew­ność, że mówią praw­dę? Jeśli szy­ku­ją się do pod­bo­ju, tym bar­dziej za­le­ży im na dez­in­for­ma­cji. – Ko­siń­ski nie daje za wy­gra­ną.

– I tak nie mamy wyj­ścia. Mu­si­my cze­kać na ich za­gra­nie.

– A może nie po­win­ni­śmy cze­kać? Może sami po­win­ni­śmy wy­ko­nać jakiś ruch?

– Niby co mamy zro­bić? Nadal nie mamy po­ję­cia, jak się z nimi sko­mu­ni­ko­wać. Nikt nie wie, jak roz­ma­wiać z ciem­ną ma­te­rią. Nawet nie mo­że­my jej do­strzec na­szy­mi super czu­ły­mi apa­ra­ta­mi, a co do­pie­ro „roz­ma­wiać z nią”! A oni, co? Po pro­stu mówią nam „dzień dobry” i ma­cha­ją łapką, a przy oka­zji wy­sy­ła­ją w bli­żej nie­okre­ślo­ny nie­byt sto czter­dzie­ści czte­ry ty­sią­ce ludzi roz­sia­nych po całym ukła­dzie! Sto­imy na z góry prze­gra­nej po­zy­cji, Ko­siń­ski. Niby co mo­że­my zro­bić? Marzy ci się wy­prze­dza­ją­cy atak nu­kle­ar­ny? Chcesz wal­czyć z nie­wi­dzial­nym?!

– Skoro są tacy po­tęż­ni i nie­prze­wi­dy­wal­ni, tym bar­dziej po­win­ni­śmy się oba­wiać naj­gor­sze­go!

– Eks­pan­syw­ność leży w na­tu­rze tych cy­wi­li­za­cji, które czują się za­gro­żo­ne. Jeśli bra­ku­je ci prze­strze­ni ży­cio­wej lub za­so­bów, zbie­rasz swo­ich ludzi, ro­bisz z nich żoł­nie­rzy i idziesz na wojnę. Ale jeśli super cy­wi­li­za­cja nie czuje się za­gro­żo­na, jeśli jest prak­tycz­nie wszę­do­byl­ska i nie­znisz­czal­na?…

– Wtedy nie ma sensu wo­jo­wać… A przy­naj­mniej nie ma sensu robić tego w pierw­szej ko­lej­no­ści.

– Otóż to. Wresz­cie do­cho­dzi­my do sen­sow­nych wnio­sków. Do­pó­ki nie na­wią­że­my z nimi kon­tak­tu, nie po­zna­my ich głęb­szych in­ten­cji. – Wsta­ję i znowu za­czy­nam klu­czyć mię­dzy biur­kiem, fo­te­lem, łóż­kiem.

– I tak nie po­tra­fi­my się z nimi do­ga­dać! – Si­lvia­ni nie­spo­dzie­wa­nie ujaw­nia ko­bie­cą emo­cjo­nal­ność.

– My nie, ale szóst­ki po­tra­fią. – Chwa­lę się swoim na­uko­wym re­flek­sem.

Znów ta sama cisza. Szmer kli­ma­ty­za­cji. Ty­ka­nie szó­stek. Wszyst­ko ma kolor sza­ro­zie­lo­ny.

– Daj spo­kój, Jack. Prze­cież to tylko im­plan­ty, zwy­kłe pro­te­zy pod­cze­pio­ne do mózgu i do bio­Sie­ci. Chcesz nam wmó­wić, że pro­te­za jest w sta­nie do­ga­dać się z obcą cy­wi­li­za­cją? I co? Pro­te­za po­tra­fi a my, lu­dzie, nie?

– Jedna pew­nie nie po­tra­fi. – Wpa­tru­ję się ba­daw­czo w Si­lvia­ni. – Ale ty­sią­ce, mi­lio­ny, mi­liar­dy, mi­liar­dy mi­liar­dów pew­nie już tak. Być może do tego po­trzeb­ni im byli ci wszy­scy za­wie­sze­ni lu­dzie. Chcą stwo­rzyć swoją wła­sną pod­sieć w na­szej bio­Sie­ci. – Przy­glą­dam się przy­by­szom. Widzę jak kulą się w sobie pod cię­ża­rem moich słów. – Sie­dzi­my na bom­bie z opóź­nio­nym za­pło­nem i nawet nie wiemy, jak ją roz­bro­ić. Wszyst­kim nam, na­ukow­com, kon­takt ko­ja­rzył się z kon­kret­ny­mi isto­ta­mi, ma­te­rial­ny­mi obiek­ta­mi z ja­kie­goś biał­ko­we­go, cie­le­sne­go pa­ra­dyg­ma­tu, a tu nie mamy nic, co można by wziąć na ruszt: do­tknąć, zo­ba­czyć, prze­pu­ścić przez spek­tro­me­try, po­mi­ziać skal­pe­lem. Ciem­na ma­te­ria: naj­bar­dziej nie­uchwyt­na część wszech­świa­ta… To coś zu­peł­nie z innej, ko­smo­go­nicz­nej becz­ki…

– Z tego co mó­wisz wy­ni­ka, że byli tu od za­wsze, odkąd ist­nie­je nasz wszech­świat. Pły­wa­my w ich cie­czach ustro­jo­wych, do­ty­ka­my wnę­trza, ocie­ra­my się o ich trze­wia. Ży­je­my w nich, po­ru­sza­my się, je­ste­śmy. I nawet nie wiemy, czym tak na­praw­dę są. – Si­lvia­ni coraz le­piej ro­zu­mie, o co w tym wszyst­kim cho­dzi. – Skoro do tej pory nie zro­bi­li nam krzyw­dy, dla­cze­go mie­li­by robić to teraz?

– A może trze­ba od­wró­cić sy­tu­ację? Może, gdyby nie oni, my nie mo­gli­by­śmy za­ist­nieć? Może są nam tak samo po­trzeb­ni do życia jak po­wie­trze i woda? Tylko nam wciąż się wy­da­je, że ktoś chce nas wy­ko­rzy­stać, na­paść, ode­brać nasze to­te­my? Nawet nam ode­chcia­ło się w mię­dzy­cza­sie uże­rać ze sobą. Zro­zu­mie­li­śmy, że są lep­sze rze­czy od pro­wa­dze­nia wojen.

– Kim­kol­wiek są, wy­pa­da­ło­by się do nich ode­zwać. – Ja­jo­gło­wy spo­ufa­la się ze mną, jak gdyby nigdy nic. – Jack, trze­ba zna­leźć jakiś spo­sób. Co­kol­wiek, co może nas oca­lić przed cha­osem. Pomóż nam. Je­steś prze­cież…

 

***

 

Je­stem wra­kiem czło­wie­ka. Ostat­nie dwa ty­go­dnie na za­wsze zmie­ni­ły moje życie w mniej lub bar­dziej kon­tro­lo­wa­ny kosz­mar. Nikt by nie uwie­rzył w tak prze­dziw­ny splot oko­licz­no­ści  – przede wszyst­kim ja sam! Tak cza­sa­mi w życiu bywa: bu­dzisz się młody, zdro­wy, pełny opty­mi­zmu – a do łóżka kła­dziesz się po­sta­rza­ły o dwie de­ka­dy, obo­la­ły, bez chęci do życia. Stra­ta Mei po­twier­dzi­ła wszyst­kie moje naj­gor­sze obawy. Wy­bra­niec nie może być oszczę­dza­ny. Na tym po­le­ga jego siła – ocio­sa­ny z przy­wią­zań i pra­gnień może bez prze­szkód re­ali­zo­wać swoją misję. Cóż za pier­do­lo­ny patos! Uśmie­cham się gorz­ko.

I co teraz mam robić? W jaki spo­sób mam wy­peł­nić swoją rolę, skoro nawet nie wiem, dla­cze­go zo­sta­łem na­zna­czo­ny? Po­dob­ny je­stem do an­tycz­ne­go Edypa, który – pró­bu­jąc uciec przed prze­zna­cze­niem – nie­świa­do­mie wy­peł­nia krok po kroku esen­cję swego losu. Moja na wpół wiecz­na linia życia zo­sta­ła do­tknię­ta styg­ma­tem ja­kie­goś nie­wy­sło­wio­ne­go pięt­na. I do końca nie wiem, komu mam to za­wdzię­czać. Kim je­stem? Kim mogę być? Droga pro­wa­dzi w bez­kres…

 

***

 

Zja­wia­ją się sie­dem­na­ste­go dnia po odej­ściu Mei. Wiem, po co przy­szli. Nawet nie od­wra­cam się w ich kie­run­ku. To tylko pion­ki. Zle­ce­nio­daw­czy­ni jest zu­peł­nie gdzie in­dziej.

– Jack, zda­jesz sobie spra­wę z tego, że twój ra­port nigdy nie może zo­stać upu­blicz­nio­ny?

– To oczy­wi­ste. Nie mu­si­cie mi o tym przy­po­mi­nać.

– Zo­sta­nie przed­sta­wio­ny Kró­lo­wej i wy­bra­nym ana­li­ty­kom… – Pauza. Jakże to te­atral­ne i sztucz­ne! Cze­kam na ogło­sze­nie wy­ro­ku. Nie bę­dzie żad­nych ko­mi­sji, do­cho­dzeń, śledztw. To już nie ten etap. Wiem, jak to się teraz od­by­wa. – Jesz­cze jedno, Jack. Chce­my pod­dać cię pro­ce­du­rze miej­sco­we­go wy­czysz­cze­nia pa­mię­ci. Twoja dusza na tym nie ucier­pi, gwa­ran­tu­je­my ci cią­głość ist­nie­nia. To stan­dar­do­wa czyn­ność w ta­kich…

– Ro­zu­miem. Kiedy?

– Za parę minut. Wszyst­ko już przy­go­to­wa­ne. Dok­tor Gold­man czeka na cie­bie. Trze­ba bę­dzie pod­pi­sać parę do­ku­men­tów.

 

***

 

Wpro­wa­dza­ją mnie do tego sa­me­go po­miesz­cze­nia, w któ­rym wcze­śniej mo­ni­to­ro­wa­li Meę. To wła­śnie tu po raz ostat­ni wi­dzia­łem ją żywą. Iro­nia losu znowu daje znać o sobie. Hi­sto­rie lubią się po­wta­rzać, mie­szać ze sobą. Ja­jo­gło­wi pro­szą, abym wy­łą­czył wszyst­kie na­kład­ki i po­ło­żył się na ste­la­żu me­dycz­nym. Żywy bu­kiet ty­się­cy alu­mi­nio­wych rurek o nie­wiel­kich prze­kro­jach pod­no­si się i opada, ide­al­ne do­pa­so­wu­jąc do kształ­tu mo­je­go ciała. Ukła­dam się w skro­jo­nym na miarę ana­to­micz­nym le­go­wi­sku. Ogar­nia mnie błogi spo­kój. A więc w taki spo­sób ma się to wszyst­ko za­koń­czyć. Ko­lej­ne ele­men­ty ukła­dan­ki tra­fia­ją na swoje miej­sca. Tech­ni­cy w ki­tlach pod­łą­cza­ją mnie do apa­ra­tu­ry. Na­kle­ja­ją elek­tro­dy, pła­skie, żmi­jo­wa­te łebki in­jek­to­rów, ha­czy­ko­wa­te wy­pust­ki wie­lo­ko­mo­ro­wych serc, płuc i mó­zgów. Na głowę za­kła­da­ją me­mo­ekran – coś w ro­dza­ju wiel­kie­go, ko­micz­nie wy­glą­da­ją­ce­go hełmu z ogrom­ną ilo­ścią kabli i wy­pu­stek; ustroj­stwo do złu­dze­nia przy­po­mi­na sta­ro­żyt­ną in­sta­la­cję za­kła­da­ną ska­za­nym na krze­sło elek­trycz­ne. Grunt to mieć dy­stans do sie­bie i za­cho­wać po­zo­ry do­bre­go hu­mo­ru.

Czuję się do­brze. Wresz­cie mogę od­po­cząć, za­po­mnieć o pro­ble­mach, cier­pie­niu i uczu­ciu bez­na­dziej­ne­go osa­mot­nie­nia. Przy­my­kam oczy i widzę sie­bie sprzed stu lat: ma­łe­go chłop­ca, który – wraz z ro­dzi­ca­mi – wy­brał się na nie­dziel­ną wy­ciecz­kę do uro­kli­wej za­to­ki po­ło­żo­nej nie­ca­łe pięć­dzie­siąt ki­lo­me­trów od na­sze­go ro­dzin­ne­go domu. Po raz pierw­szy zbli­żam się wraz z nimi do wy­so­kiej wydmy, za którą czai się ciel­sko po­tęż­ne­go oce­anu. Idzie­my po­wo­li, a każdy krok przy­bli­ża mnie do ta­jem­ni­cy. Chcę wy­obra­zić sobie tę po­tęż­ną, roz­bu­cha­ną masę wody, ale w żaden spo­sób nie po­tra­fię. Umysł czte­ro­lat­ka nie jest w sta­nie wy­kre­ować w swo­jej duszy wy­ra­żal­ne­go abs­trak­tu nie­skoń­czo­no­ści (wła­śnie z nie­skoń­czo­no­ścią za­wsze ko­ja­rzy­ły mi się oce­any). Jesz­cze go nie widzę, ale już sły­szę i po raz pierw­szy w życiu od­czu­wam strach przed wiel­kim i nie­zna­nym mon­strum, które skra­da się mniej wię­cej sto me­trów ode mnie, za wiel­kim wzgó­rzem zło­ci­stej wydmy.

Pa­mię­tam to uczu­cie do dzi­siaj: strach i fa­scy­na­cję – zmie­sza­ne w nie­mal rów­nych pro­por­cjach, wra­że­nia prze­śli­zgu­ją­ce się po po­wierzch­ni mojej skóry jak wiel­kie, opa­słe ciel­sko oswo­jo­nej ana­kon­dy. Po­zwa­lasz się jej do­ty­kać, a nawet opleść w na­dziei, że nie przyj­dzie do jej spi­cza­stej, tępej głów­ki kon­cept, aby moc­niej prze­cią­gnąć się po twoim ciele i jakby od nie­chce­nia po­gru­cho­tać ci wszyst­kie kości.

Zbli­ża­my się coraz bar­dziej. Wydma wy­da­je się teraz o wiele wyż­sza i bar­dziej stro­ma. Na jed­nej ze zło­tych prze­łę­czy usta­wio­no drew­nia­ną po­chyl­nię, po któ­rej można prze­do­stać się na plażę. Oczy za­cho­dzą mi mgłą od sło­ne­go wia­tru prze­ci­ska­ją­ce­go się mię­dzy naszą sa­mot­ną trój­ką. Teraz już widzę, jak ziar­na pia­sku zsu­wa­ją się pod wpły­wem wia­tru z sa­me­go szczy­tu wydmy i lą­du­ją geo­me­trycz­ny­mi za­ko­la­mi po za­wietrz­nej stro­nie. Ryk oce­anu zdaje się wy­peł­niać całą prze­strzeń zna­ne­go mi świa­ta; kulę się w sobie, ale idę dalej, trzy­ma­jąc ojca i matkę za ręce. Chciał­bym im opo­wie­dzieć o moim stra­chu, o lęku przed wspi­na­niem się na wierz­cho­łek drew­nia­nej for­ty­fi­ka­cji. Obawa przed tym, co zo­ba­czę po dru­giej stro­nie wydmy może być ir­ra­cjo­nal­na dla do­ro­słe­go czło­wie­ka – ale nie dla czte­ro­lat­ka, który nigdy wcze­śniej nie wi­dział wiel­kiej wody. Wiatr smaga mnie po po­licz­kach. Mama śmie­je się i żar­tu­je, że ten sztorm zaraz nas po­rwie i unie­sie w górę, do nieba. Tata po­pra­wia mi kurt­kę, za­kła­da kap­tur na głowę. Wcho­dzi­my na drew­nia­ny po­most pro­wa­dzą­cy na plażę. Zia­ren­ka pia­sku sie­ka­ją moją twarz; mrużę oczy, aby uchro­nić źre­ni­ce przed wia­trem i na­pa­stli­wy­mi igieł­ka­mi kwar­cu. Zbli­żam się do Nie­zna­ne­go. Wcho­dzi­my po drew­nia­nych stop­niach. Sły­szę, jak nasze buty dud­nią po po­mo­ście. Po chwi­li widzę, że piasz­czy­sty ho­ry­zont wydmy za­czy­na opa­dać w rytm moich ma­łych, dzie­cię­cych kro­ków. Je­ste­śmy już na górze, ale ja mocno za­ci­skam po­wie­ki – aż do bólu. Sły­szę po­tęż­ny ryk oce­anu, ale wciąż nie otwie­ram oczu. Strach mie­sza się z fa­scy­na­cją. Oj­ciec do­strze­ga mój stan. Kuca przy mnie, de­li­kat­nie prze­cią­ga ręką po twa­rzy.

– Jack, nie bój się. Otwórz oczy. Spójrz, to ocean.

Z ocią­ga­niem, nie­mal pła­cząc, przy­chy­lam się do proś­by ojca. Pa­trzę i już po chwi­li do­pa­da mnie cięż­ka, ogłu­sza­ją­ca la­wi­na pierw­szej w moim życiu sy­ne­ste­zji.

 

***

 

Mój nowy dom po­ło­żo­ny jest w nie­zwy­kle pięk­nej oko­li­cy. Wzno­si się na zbo­czu zie­lo­ne­go wzgó­rza, z któ­re­go roz­ta­cza się wspa­nia­ły widok na pa­no­ra­mę ma­sy­wu McKin­ley. Miesz­ka­nie, zgod­nie z obo­wią­zu­ją­cym tren­dem, wy­po­sa­żo­no we wszyst­kie naj­now­sze udo­god­nie­nia, więc nie po­zo­sta­je mi nic in­ne­go jak kon­tem­plo­wać pięk­ne pej­za­że i roz­sąd­nie dzie­lić czas mię­dzy re­laks i pracę.

Do­sta­łem nowe za­da­nie. Prze­sła­no mi ra­port, opi­su­ją­cy zu­peł­nie nowe, nie­spo­ty­ka­ne dotąd zja­wi­sko. Lu­dzie ucie­ka­ją z Sieci. Na po­cząt­ku była ich garst­ka, potem – całe ty­sią­ce. Ich IP prze­sta­wa­ło od­po­wia­dać, a dusze praw­do­po­dob­nie wpa­da­ły do zu­peł­nie no­wych, nie­zi­den­ty­fi­ko­wa­nych przez nas ser­we­rów, które ro­bo­czo na­zwa­li­śmy pi­rac­ki­mi. Pierw­sze uciecz­ki po­ja­wi­ły się nie­spo­dzie­wa­nie, bez żad­ne­go ra­cjo­nal­ne­go po­wo­du. Za­sko­cze­nie było tak duże, że nawet ja nie umiem zna­leźć od­po­wied­niej nazwy na ten pro­ce­der, który na po­cząt­ku wydał mi się co naj­mniej nie­do­rzecz­ny i przy­pra­wio­ny eks­tra­wa­gan­cją. Nikt nie jest w sta­nie podać lo­gicz­ne­go po­wo­du tego za­cho­wa­nia, tym bar­dziej, że wiąże się ono z po­waż­nym ry­zy­kiem utra­ce­nia kon­tak­tu z rze­czy­wi­sto­ścią. Ucie­ki­nie­rzy mogą funk­cjo­no­wać na wy­lo­gu ty­go­dnia­mi, mie­sią­ca­mi. Ale po­wrót do re­al­ne­go świa­ta wiąże się ze skut­ka­mi ubocz­ny­mi: hi­ste­ria­mi, de­pre­sja­mi, cho­ro­ba­mi psy­chicz­ny­mi… Ca­łość spra­wy jest na tyle in­te­re­su­ją­ca, że po­chło­nę­ła mój umysł na dłu­gie ty­go­dnie, które upły­wa­ją mi szyb­ko w przy­ja­znej at­mos­fe­rze po­bli­skich gór i mu­zy­ki Jana Se­ba­stia­na.

Roz­cią­gam pul­pit i za­czy­nam prze­glą­dać do­ku­men­ty. Dane są in­te­re­su­ją­ce, a kon­cep­cje pod­su­wa­ne przez cen­tra­lę – coraz bar­dziej oso­bli­we. Z ukry­tych w su­fi­cie, ścia­nach i pod­ło­dze gło­śni­ków wy­do­by­wa się ko­ją­ca zmy­sły linia ko­lo­rów, za­pa­chów, dźwię­ków – Sztu­ka fugi.

Jakiś kształt za­ma­ja­czył mi w polu pe­ry­fe­ryj­ne­go wi­dze­nia. Od­su­wam na­kład­ki. Mru­gam jak dziec­ko, które po raz pierw­szy widzi jakiś nowo po­zna­ny przed­miot. Szóst­ki za­czy­na­ją świer­go­tać jak stado wró­bli szy­ku­ją­cych się do lotu. Na ta­ra­sie stoi po­stać ubra­na w wio­sen­ną, cha­bro­wą su­kien­kę. Ko­bie­ta nie znika. Widzę ją przez wiel­ką pa­no­ra­micz­ną szybę okna. Uśmie­cha się do mnie i macha ręką – jakby na po­wi­ta­nie.

 

 

 

sier­pień / wrze­sień 2014