Z mojego pamiętnika

Jest coś nie­zwy­kle fa­scy­nu­ją­ce­go w śmier­ci. W tym osta­tecz­nym kroku na drugą stro­nę, skąd nikt jesz­cze nie wró­cił. Lubię wy­obra­żać sobie jak od­cho­dzę. Jak krew wy­pły­wa ze mnie przez otwar­te tęt­ni­ce, coraz lżej pul­su­ją­cy­mi stru­mie­nia­mi. Jak słab­nę z każ­dym od­de­chem, zbli­ża­jąc się do końca. Ale to tylko wy­obraź­nia. Nie­któ­rzy mówią, że chora.

 

Mój pa­mięt­nik nie jest ty­po­wy. Nie za­pi­su­ję w nim dat, daty nie są istot­ne. Waż­niej­sza jest ko­lej­ność wy­da­rzeń. Cho­ciaż i to nie za­wsze. Myśli. Naj­waż­niej­sze są myśli. In­dy­wi­du­al­ny wynik pro­ce­sów bio­che­micz­nych za­cho­dzą­cych w mózgu. Każde dzia­ła­nie naj­pierw rodzi się w umy­śle. Odkąd się­gam pa­mię­cią, ma­rzy­łam o dwóch rze­czach. Jedną – zo­stać słyn­nym bio­che­mi­kiem. Wiem, w jaki spo­sób zy­skam roz­głos. Do­kład­ny plan oraz świa­do­mość tego, co chce się osią­gnąć to pod­sta­wa suk­ce­su. Za­cznę od zma­po­wa­nia sieci po­łą­czeń w mózgu. Każdy z mi­liar­dów neu­ro­nów umiesz­czo­ny w pa­mię­ci mo­je­go kom­pu­te­ra, każdy den­dryt na­nie­sio­ny na pro­jekt. Potem za­mon­tu­ję czuj­ni­ki, re­je­stru­ją­ce nawet naj­mniej­szą zmia­nę po­ten­cja­łu a do tego sen­so­ry mo­le­ku­lar­ne, in­for­mu­ją­ce o do­kład­nej, co do czą­stecz­ki, licz­bie neu­ro­prze­kaź­ni­ków w każ­dej sy­nap­sie. W ten spo­sób od­two­rzę pro­ce­sy za­cho­dzą­ce w sieci neu­ro­no­wej i po­znam klucz two­rze­nia myśli. Ge­nial­ne, praw­da?

 

Ale nie o tym chcia­łam pisać. Cho­ciaż mózg ludz­ki i jego moż­li­wo­ści mnie fa­scy­nu­ją, po­dob­nie jak śmierć. Mało jest osób z któ­ry­mi mogę po­roz­ma­wiać o moich za­in­te­re­so­wa­niach, albo mnie nie ro­zu­mie­ją, albo się boją. Mam dwie przy­ja­ciół­ki, lu­dzie czę­sto mówią o nas "emo". Przy­pi­na­ją nam łatkę, bo tak jest wy­god­niej, bo mózg jest le­ni­wy i uwiel­bia pójść na ła­twi­znę, neu­ro­prze­kaź­ni­ki płyną skró­tem, za­miast plą­tać się po bez­li­ku po­łą­czeń. Ni­ko­go nie ob­cho­dzi, że mię­dzy nami jest zde­cy­do­wa­nie wię­cej róż­nic, niż po­do­bieństw. Mamy w za­sa­dzie jedną cechę wspól­ną, no poza apo­te­ozą śmier­ci. Ja, Asia i Gra­ży­na uwiel­bia­my pisać opo­wia­da­nia i wy­sy­ła­my je do cza­so­pism oraz na różne kon­kur­sy. Mówią, że je­stem z nas trzech naj­lep­sza. Może mają rację? Cho­ciaż myślę, że Asia jest rów­nie dobra, ale pew­nie uwa­żam tak dla­te­go, bo za­wsze bar­dziej ją lu­bi­łam, jest in­te­li­gent­niej­sza i ład­niej­sza. Ha, mój mózg też ma szu­flad­ki i wła­sne po­wo­dy wy­dzie­la­nia oksy­to­cy­ny.

 

Całe za­mie­sza­nie za­czę­ło się od chwi­li, w któ­rej Gra­ży­na po­wie­dzia­ła, że jej chło­pak zna­lazł w Nowej Fan­ta­sty­ce opo­wia­da­nie, nie­po­zor­ne ale bę­dą­ce nie­zwy­kłym hor­ro­rem. Na­tych­miast z Asią za­czę­ły­śmy ją mę­czyć, żeby nam po­ka­za­ła. Za­pa­li­ły­śmy się do po­my­słu na­pi­sa­nia re­we­la­cyj­ne­go hor­ro­ru i już wy­gra­ły­śmy ko­lej­ny kon­kurs, oczy­wi­ście w wy­obraź­ni. Gra­żyn­ka z po­nu­rą miną oświad­czy­ła, że Karol, zło­śli­wiec jeden, nie chce zdra­dzić szcze­gó­łów.

– Ha, pew­nie to on jest au­to­rem i hor­ro­rem jest in­ter­punk­cja i or­to­gra­fia – pod­su­mo­wa­ła na­tych­miast Asia. Gra­żyn­ka tylko po­pa­trzy­ła na nią spode łba.

– Prze­cież od tego jest ko­rek­ta. Zresz­tą, on nie pisze. Lubi tylko cza­sem po­czy­tać. Po­dob­no w tym opo­wia­da­niu jest coś nie­bez­piecz­ne­go i bar­dzo nie chciał, żebym to zo­ba­czy­ła.

– Nie­bez­piecz­ne­go? Zna­czy, jego była dziew­czy­na opi­sa­ła wspól­ne eks­ce­sy łóż­ko­we z przed­wczo­raj? – Asia unio­sła brwi, po­zu­jąc na słod­ką idiot­kę. Ge­nial­na jest, umie wbić szpi­lę pro­sto w sedno, z miną naj­nie­win­niej­sze­go w świe­cie anioł­ka. Dłu­gie do pasa blond loki i ogrom­ne, nie­bie­skie oczy za­wsze po­ma­ga­ły jej w tej grze po­zo­rów.

– Je­steś głu­pia. – Gra­żyn­ka zde­cy­do­wa­nie nie umia­ła do­ce­nić kunsz­tu Asi. – Po­dob­no jego kum­pel umarł od prze­czy­ta­nia.

– O w mordę! – po­wie­dzia­ły­śmy obie rów­no­cze­śnie. Zdaje się, że iden­tycz­na dawka no­ra­dre­na­li­ny opły­nę­ła nasze sy­nap­sy.

– Fak­tycz­nie, jak ktoś opu­bli­ko­wał hor­ror który za­bi­ja od prze­czy­ta­nia, to nie mamy szans na­pi­sać lep­sze­go – do­da­łam.

– Oj prze­stań­cie się na­bi­jać. – Na­bur­mu­szy­ła się. – To Bar­dzo Po­waż­na Spra­wa.

– Wiemy. Prze­cież ko­cha­my śmierć. – Asia tymi, ską­d­inąd słusz­ny­mi, sło­wa­mi wy­czer­pa­ła limit cier­pli­wo­ści Gra­żyn­ki.

– Nie da się z wami po­ga­dać po­waż­nie. Cześć! – rzu­ci­ła, od­wró­ci­ła się na pię­cie i ode­szła.

– My­ślisz, że prze­sa­dzi­ły­śmy? – Asia po­pa­trzy­ła na mnie z miną wy­ra­ża­ją­cą jed­no­cze­śnie uda­wa­ne ubo­le­wa­nie jak i try­ska­ją­cą dumę. Uwiel­bia­łam te jej miny.

– Nic jej nie bę­dzie. – Wzru­szy­łam ra­mio­na­mi.

– Ale to musi być nie­złe. Chęt­nie bym zo­ba­czy­ła opo­wia­da­nie które za­bi­ja. I sama na­pi­sa­ła jakiś hor­ror. O śmier­ci. I z krwią, le­ją­cą się hek­to­li­tra­mi. Masz po­mysł?

– Na fa­bu­łę?

– Nie no, jak się do­wie­dzieć, co to za opo­wia­da­nie.

– Nie wiem. Może za­py­taj swo­je­go chłop­ta­sia, Adam ko­le­gu­je się z Ka­ro­lem.

– O! – Asia za­chwy­ci­ła się pro­sto­tą po­my­słu, igno­ru­jąc po­gar­dli­wy ton, jakim wy­po­wie­dzia­łam imię "Adam". – Ty to masz łeb! Nor­mal­nie, da­ła­bym ci za to buzi!

– Daj. – Uśmiech­nę­łam się słod­ko do niej, nie mar­twiąc ani tro­chę tym, że jest wcze­sny wie­czór a my sto­imy na ulicy.

– No to masz! – Szyb­ko zła­pa­ła mnie wpół, ob­ję­ła mocno i, osła­nia­jąc wło­sa­mi przed spoj­rzeniami cie­kaw­skich, cmok­nę­ła w nos.

– Dzięki! – Na szczę­ście za­wsze umia­łam do­brze pa­no­wać nad sobą i wła­snym gło­sem, by brzmiał lekko i na­tu­ral­nie, nie zdra­dza­jąc ani cie­nia za­wo­du czy emo­cji. O któ­rych ona i tak wiedziała, w końcu była in­te­li­gent­na, ale takie były nie­pi­sa­ne za­sa­dy na­szej nigdy nie na­zwa­nej! gry.

 

***

 

– Karol pod­ciął sobie żyły. – Opuch­nię­te od pła­czu oczy Gra­żyn­ki pa­trzy­ły na nas z wy­rzu­tem, jak­by­śmy były za to od­po­wie­dzial­ne. Zro­bi­ło nam się głu­pio, wzię­łam Gra­ży­nę za rękę i uści­snę­łam współ­czu­ją­co.

– Bar­dzo mi przy­kro.

– Mnie też – do­da­ła szyb­ko Asia.

– To przez to opo­wia­da­nie. – Gra­żyn­ka po­cią­gnę­ła nosem. – Wczo­raj wie­czo­rem po­szłam do niego. Był jakiś dziw­ny, za­my­ślo­ny, nie­obec­ny, nie chciał roz­ma­wiać. Za­gad­nę­łam go o tę Fan­ta­sty­kę, za­py­ta­łam który numer i o czym jest to niby nie­bez­piecz­ne. Od­parł, że w za­sa­dzie o ni­czym, nie wy­róż­nia się, nie ma chwy­tli­we­go ty­tu­łu, nawet jest nudne, ale ma w sobie coś złego. A jak ko­niecz­nie chcę wie­dzieć, to powie mi jutro. Zna­czy się dzi­siaj. Jak po­szłam, to wła­śnie go za­bie­ra­ła ka­ret­ka na sy­gna­le.

– Czyli żyje, jest szan­sa – Asia na­praw­dę się prze­ję­ła. Nie dostrze­gła iro­nii sy­tu­acji: trzy dziew­czy­ny które twier­dzi­ły, że ko­cha­ją śmierć i chcą się z nią za­przy­jaź­nić, w mo­men­cie gdy ta prze­szła obok, zmie­ni­ły nagle zda­nie o sto osiem­dziesiąt stop­ni. Wo­la­łam jed­nak nie dzie­lić się tą myślą z nimi.

Roz­mo­wa tego dnia była wy­jąt­ko­wo sztucz­na, ba­ły­śmy się przy Gra­żyn­ce mówić o czym­kol­wiek, żeby jej nie ura­zić, jak wczo­raj. A obie nie umia­ły­śmy utrzy­my­wać długo śmier­tel­nej, nomen omen, po­wa­gi. Od­pro­wa­dzi­ły­śmy ją pod dom, ale zanim po­że­gna­ły­śmy, ode­bra­ła ko­mór­kę. Ka­ro­la nie udało się ura­to­wać. We­szły­śmy więc z nią na górę, na zmia­nę przy­tu­la­jąc, po­kle­pu­jąc i gdzieś mię­dzy tym wy­gła­sza­jąc fra­ze­sy, że czas ukoi ból a Karol jest już szczę­śli­wy z Bo­giem.

– Ale dla­cze­go aku­rat on? – łkała Gra­żyn­ka. – Dla­cze­go? On był prze­cież nor­mal­ny, nigdy nie gadał że chce umrzeć i nie twier­dził, tak jak my, że kocha śmierć naj­bar­dziej na świe­cie.

– W za­sa­dzie, to śmierć nie jest tym, co ko­cham naj­bar­dziej – po­wie­dzia­ła Asia, pa­trząc mi pro­sto w oczy. Istny poker ponad głową na­szej za­ła­ma­nej przy­ja­ciół­ki. Chcia­ła mnie spro­wo­ko­wać.

– Wiemy, naj­bar­dziej na świe­cie ko­chasz sie­bie – od­bi­łam szyb­ko pi­łecz­kę.

– To jest oczy­wi­ste. – Spu­ści­ła słod­ko wzrok z uda­wa­ną skrom­no­ścią. – Ale nie o sobie my­śla­łam tym razem.

– No tak, niech po­my­ślę, musi to być w takim razie tort śmie­tan­ko­wy!

Uśmiech­nę­ła się zna­czą­co, tym punk­tem wy­gra­łam par­tię ping-pon­ga nad zglisz­cza­mi świa­ta Gra­żyn­ki. Która zresz­tą prze­sta­ła już jakiś czas temu zwra­cać na nas uwagę, po­wta­rza­jąc w kółko swoje "ale dla­cze­go?!". Chyba nie mo­gły­śmy nic wię­cej dla niej zro­bić, grzecz­nie się po­że­gna­ły­śmy.

 

***

 

– My­ślisz, że to moż­li­we? – za­gad­nę­ła Asia, gdy szły­śmy razem przez słabo oświe­tlo­ny park. Po­ry­wi­sty wiatr tar­mo­sił ko­ro­ny drzew i jej loki. Nie było tu, prócz nas, żywej duszy.

– Że umarł z po­wo­du prze­czy­ta­nia opo­wia­da­nia?

– Tak.

Za­sta­no­wi­łam się chwi­lę. Dłuż­szą chwi­lę. Po­czu­łam iście je­sien­ny chłód i jed­no­cze­śnie stwier­dzi­łam, że wo­la­ła­bym, by jed­nak było tu tro­chę ja­śniej.

– Wie­eesz – za­czę­łam z na­my­słem, prze­cią­ga­jąc sy­la­by.

– Nie, nie wiem, dla­te­go się cie­bie pytam! – W gło­sie Asi wy­czu­łam znie­cier­pli­wie­nie, ale i… strach? Czego ona się bała? Czyż­by…?

– Czy­ta­łaś to opo­wia­da­nie?! – Chwy­ci­łam ją nagle za ra­mio­na i zaj­rza­łam z bli­ska w twarz. – Przy­znaj się, cho­le­ra, czy­ta­łaś?!

– Nie, idiot­ko! – ob­ru­szy­ła się i wy­szarp­nę­ła z mo­je­go uści­sku. – Nie wiem, po­dob­nie jak i ty, które to i w któ­rym było nu­me­rze. A czemu cię to tak wzbu­rzy­ło, co?

– Bo – szep­nę­łam, teraz już nie ukry­wa­jąc uczu­cia ulgi w gło­sie – zda­łam sobie spra­wę, że to jest moż­li­we.

Par­sk­nę­ła jak dzika kotka.

– Chyba coś piłaś. Nie wie­rzę w takie bred­nie, spo­dzie­wa­łam się, że po­wiesz, iż ty rów­nież.

Po­trzą­snę­łam prze­czą­co głową.

– To nie kwe­stia wiary tylko wie­dzy. Bodź­ce pod­pro­go­we, sły­sza­łaś o czymś takim?

Zmarsz­czy­ła brwi i po­pa­trzy­ła na mnie py­ta­ją­co, ocze­ku­jąc dal­szych wy­ja­śnień.

– Per­cep­cja pod­pro­go­wa po­le­ga na od­dzia­ły­wa­niu na mózg bez świa­do­me­go za­re­jestrowania faktu wpły­wa­nia. Na przy­kład, jak oglą­dasz film to nie re­je­stru­jesz po­szcze­gól­nych kla­tek, tylko wi­dzisz cią­głość. Jeśli w słod­kiej, ro­man­tycz­nej sce­nie na kil­ka­na­ście mili­se­kund wy­sko­czy obraz roz­kła­da­ją­ce­go się trupa, to go nie za­uwa­żysz, ale od razu twoją pod­świa­do­mość ogar­nie nie­wy­ja­śnio­ny lęk. I nie bę­dziesz w sta­nie okre­ślić, co takiego ów lęk wy­wo­ła­ło. To tak w skró­cie – ob­ja­śni­łam.

– No dobra. – Asia za­ła­pa­ła, ale prze­ko­na­nie jej tymi kil­ko­ma zda­nia­mi by­ło­by za pro­ste. Zresz­tą, spo­dzie­wa­łam się, co powie. – Ale to prze­cież nie był film!

– Zga­dza się. – Mia­łam już przy­go­to­wa­ną od­po­wiedź. – Bodź­ce pod­pro­go­we to nie tylko ob­ra­zy, ale rów­nież dźwię­ki. Nie­któ­re ze­spo­ły wpla­ta­ły do utwo­rów ukry­te prze­ka­zy, na­wo­łu­ją­ce do sa­mo­bój­stwa.

Te słowa bar­dziej po­dzia­ła­ły na jej wy­obraź­nię, wi­dzia­łam kątem oka nie­po­kój, coraz wy­raź­niej ma­lu­ją­cy się na ślicz­nej twa­rzy Asi. Za­czy­na­ła ro­zu­mieć już sama, acz­kol­wiek skoro za­ży­czy­ła sobie wy­ja­śnień, to je otrzy­ma.

– To jesz­cze nic – cią­gnę­łam. – O tym mało się mówi, ale są utwo­ry mu­zycz­ne, w któ­rych same se­kwen­cje dźwię­ków po­wo­du­ją u nie­któ­rych de­pre­sję i myśli sa­mo­bój­cze. Ro­zu­miesz? Po­dob­nie może być ze sło­wa­mi. Za­pa­da­ją­ce w pod­świa­do­mość wy­ra­zy, czy nawet sy­la­by, które po zło­że­niu w ca­łość po­wo­du­ją kosz­ma­ry, opę­tu­ją umysł i nie dają żyć.

Asia za­trzy­ma­ła się. Mimo ni­kłe­go świa­tła i wpa­da­ją­cych co chwi­la na twarz blond loków wi­dzia­łam, że jest bar­dzo blada.

– A teraz, moja droga – po­ło­ży­łam dłoń na jej ra­mie­niu i zaj­rza­łam z bli­ska w oczy – po­wiedz mi kto, skoro nie ty, to czy­tał.

– Nie wiem.

– Daj spo­kój. – Przy­su­nę­łam się jesz­cze bli­żej tak, że czu­łam jej przy­spie­szo­ny od­dech na ustach. – Nie je­stem głu­pia, chyba nie my­ślisz, że ci uwie­rzę?

– Adam – wy­szep­ta­ła. – Do­wie­dział się wczo­raj od Ka­ro­la, tak jak mó­wi­łaś. Stwier­dził, że prze­czy­ta sam i powie mi do­pie­ro jak uzna, czy fak­tycz­nie jest nie­bez­piecz­ne.

W za­sa­dzie, nie słu­cha­łam jej. Do­brze wie­dzia­łam jaka jest od­po­wiedź. Za­miast tego, ten jeden raz po­zwo­li­łam, by głód emo­cji wziął górę. Jej bli­skość, cie­pły od­dech, za­pach, od któ­re­go mój mózg za­le­wa­ły fale oksy­to­cy­ny, do­pa­mi­ny i ad­re­na­li­ny razem wzię­te.

Po­ca­ło­wa­łam ją. Za­sko­czo­na nie opie­ra­ła się. Za­nu­rzy­łam dło­nie w jej wło­sach i de­li­kat­nie po­sma­ko­wa­łam ję­zy­kiem wnę­trza ust. Była słod­ka jak te torty śmie­tan­ko­we, które uwiel­bia­ła. Przez chwi­lę, in­stynk­tow­nie, od­wza­jem­ni­ła po­ca­łu­nek, zwar­ły­śmy się w nie­sa­mo­wi­tej bli­sko­ści, cie­le­snej i in­te­lek­tu­al­nej. Zsyn­chro­ni­zo­wa­ły­śmy prze­pły­wy neu­ro­prze­kaź­ni­ków. Do tego stop­nia, że zna­łam jej myśli. I wie­dzia­łam, że wła­śnie prze­gra­łam tę nie­pi­sa­ną grę.

Ode­pchnę­ła mnie gwał­tow­nie i otar­ła usta wierz­chem dłoni, dy­sząc cięż­ko. Nigdy wcze­śniej ani póź­niej nie wy­da­wa­ła mi się tak pięk­na.

– Wa­riat­ka – syk­nę­ła przez za­ci­śnię­te zęby i po­bie­gła przed sie­bie.

Wiatr za­głu­szył stu­kot jej nie­wy­so­kich ob­ca­sów.

 

***

 

Tak na­praw­dę, to nie zdą­ży­łam wy­ja­śnić Asi w parku wszyst­kie­go do końca, zresz­tą

edu­ka­cja na temat jakim mózg ludz­ki jest wspa­nia­łym, do­sko­na­łym i nie­sa­mo­wi­cie

roz­bu­do­wa­nym kom­pu­te­rem mo­le­ku­lar­nym nie była tym, czego w tam­tej chwi­li

 aku­rat ocze­ki­wa­ła. Mo­gła­bym opo­wie­dzieć jej wię­cej. Choć­by o tym, że mózg można

za­pro­gra­mo­wać, analogicznie do komputera, chociaż nieco innymi metodami.

Uwa­run­ko­wać tak, by sam re­ago­wał na okre­ślo­ne bodź­ce, bez udzia­łu świa­do­mo­ści,

me­cha­nicz­nie. Na przy­kład po­przez hip­no­zę. Poza tym, każdy ma wbu­do­wa­ne także

i go­to­we pro­gra­my z któ­rych nie zda­je­my sobie zwy­kle spra­wy, wy­kształ­co­ne w toku

 ewo­lu­cji, cze­ka­ją­ce tylko na uruchomienie. Banalnie pro­sty przy­kład, który każdy da

 radę bez trudu spraw­dzić sa­mo­dziel­nie: usiądź sobie wy­god­nie w fo­te­lu, czy krze­śle

a prawą stopę lekko unieś i za­ta­czaj nią po­wo­li kółka, w prawą stro­nę, w kie­run­ku

jak wska­zów­ki ze­ga­ra. Prawą dło­nią na­ry­suj w po­wie­trzu szóst­kę. Pro­ste, praw­da?

Tylko wdru­ko­wa­ny w mózgu pro­gram spra­wia, że stopa, wbrew woli, kręci kółka

w lewo. Wiele ta­jem­nic kryje mózg, ale to nie miej­sce ani od­po­wied­nia pora by pisać

o nich. Bied­ny Karol, w prze­ci­wień­stwie do chło­pa­ka Asi, nawet go lu­bi­łam. Może to

je­dy­nie przy­pa­dek? Może pod­ciął żyły z in­nych po­wo­dów? Gra­żyn­ka cho­dzi­ła z nim,

ale za­le­d­wie czte­ry mie­sią­ce, nie zdą­ży­ła go do­brze po­znać i zro­zu­mieć.

Ślepy los, czy fak­tycz­nie opo­wia­da­nie zmu­si­ło Ka­ro­la do sa­mo­bój­stwa? Wy­na­la­zek

ma więk­szy po­ten­cjał niż iden­ty­fi­ka­cja sy­nap­tycz­nych neu­ro­prze­kaź­ni­ków. Ge­nial­ny

i nie­zwy­kle pro­sty. Tekst, po prze­czy­ta­niu któ­re­go ofia­ra za­bi­je się swo­imi dłoń­mi, a

ewen­tu­al­ne za­rzu­ty do au­to­ra będą brzmia­ły śmiesz­nie. Że niby li­te­ry czy­ta­ne od gó-

ry do dołu ukła­da­ją się w słowa? Każdy po­pu­ka się w czoło i naj­wy­żej za­py­ta co

ćpa­łeś. Nie­mniej mar­twię się o Asię, ona nie od­pu­ści. A jeśli coś w tym jest…?

 

Mam ocho­tę za­dzwo­nić. Ale po tym co zro­bi­łam, nie wiem czy bę­dzie chcia­ła ze mną roz­ma­wiać. Po­spie­szy­łam się nie­po­trzeb­nie, prze­kro­czy­łam ma­gicz­ną ba­rie­rę, niszcząc dwu­znacz­ność na­szych sub­tel­nych ge­stów, pod­tek­stów czy słów bez­pow­rot­nie

i wie­dzia­łam, że nic już nie bę­dzie takie samo. Jak rów­nież wie­dzia­łam, że aby

ewo­lu­cja na­szej przy­jaź­ni na­stą­pi­ła w kie­run­ku cze­goś głęb­sze­go, muszę dać jej czas.

 

***

 

Sama za­dzwo­ni­ła po paru go­dzi­nach, że chce się spo­tkać, jesz­cze dziś, zaraz.

– Dawno się nie wi­dzia­ły­śmy – po­wi­ta­łam ją z lekką iro­nią w progu miesz­ka­nia. – Jed­nak za mną tę­sk­nisz?

– Adam nie żyje – po­wie­dzia­ła pro­sto z mostu, wcho­dząc do środ­ka. Och, jak inna była w swoim za­cho­wa­niu od Gra­żyn­ki. Spo­koj­na, opa­no­wa­na, emo­cje zdra­dza­ło je­dy­nie le­ciut­kie drże­nie głosu.

– Przy­kro mi, Asiu. – Wy­cią­gnę­łam ręce, by ją objąć, przy­tu­lić. Od­trą­ci­ła je, pa­trząc pro­sto w moje oczy.

– Daj spo­kój. Wy­star­czy mi już na dziś two­ich czu­ło­ści.

– Jak to się stało?

– Sta­nął na to­rach ko­le­jo­wych.

Skrzy­wi­łam się. Co praw­da Adama nigdy nie lu­bi­łam, ale zo­stać roz­je­cha­nym przez po­ciąg to taka mało es­te­tycz­na śmierć. Pod­cię­te żyły Ka­ro­la wy­da­wa­ły mi się dużo bar­dziej ele­ganc­kie.

– Wiesz, myślę że to ko­niec – do­da­ła Asia.

– Ko­niec czego? – spy­ta­łam cicho, sycąc wła­sne neu­ro­ny do­pa­mi­ną prze­mie­sza­ną z en­dor­fi­na­mi wy­dzie­la­ny­mi w nad­mia­rze pod wpły­wem jej wi­do­ku. Sa­mo­bój­stwo Adama ani tro­chę mnie nie zmar­twi­ło.

– Pew­ne­go etapu mo­je­go życia. Myślę, że już nigdy ani ja ani Gra­ży­na nie bę­dzie­my po­tra­fi­ły żar­to­wać ze śmier­ci. Utra­ta bli­skiej osoby jed­nak wy­wra­ca świa­to­po­gląd w tym wzglę­dzie.

– Je­steś młoda i ślicz­na, myślę, że za jakiś czas znaj­dziesz kogoś in­ne­go, kogo po­ko­chasz.

– Pew­nie tak. – Asia niby z po­zo­ru obo­jęt­nie wzru­szy­ła ra­mio­na­mi. – Ale tym kimś na pewno nie bę­dziesz ty.

– Czemu mia­ła­bym? – Rów­nież z po­zor­ną lek­ko­ścią i obo­jęt­no­ścią unio­słam brwi do góry, nie mo­głam oka­zać, co jej słowa zro­bi­ły ze mną na­praw­dę.

– Za­koń­czy­łaś naszą grę, wy­bra­łaś szcze­rość. Od­wdzię­czam ci się tym samym. Doceń to.

– Ro­zu­miem.

– Teraz mam tylko ocho­tę zna­leźć i do­rwać dra­nia, który na­pi­sał tamto cho­ler­ne opo­wia­da­nie.

– My­ślisz, że to jed­nak przez opo­wia­da­nie? – za­gad­nę­łam z głu­pia frant. Asia wpiła ba­daw­czy wzrok w moją twarz. Umia­ła mnie wy­czuć jak nikt inny.

– Zna­la­złaś je? – za­py­ta­ła po­wo­li. Nie chcia­łam jej dłu­żej okła­my­wać.

– Tak – od­par­łam.

– Pokaż mi na­tych­miast!

– Nie boisz się, że zo­sta­niesz za­pro­gra­mo­wa­na na po­peł­nie­nie sa­mo­bój­stwa?

– Mnie to nie grozi – wark­nę­ła. – Do­brze wiem, czego się spo­dzie­wać.

Wal­czy­łam chwi­lę z my­śla­mi, dziel­nie wy­trzy­mu­jąc jej spoj­rze­nie. Inne, niż jesz­cze kilka go­dzin temu. Zimne.

Zde­ter­mi­no­wa­ne.

– Sia­daj. – Wska­za­łam krze­seł­ko przy kom­pu­te­rze, otwo­rzy­łam prze­glą­dar­kę i wkle­pa­łam adres por­ta­lu.

Po­pa­trzy­ła na mnie z lekką nie­uf­no­ścią.

– Nie ro­bisz sobie jaj? Myślałam, że miało być wy­dru­ko­wa­ne w Nowej Fan­ta­sty­ce a nie wrzucone na jej stronę. Skąd wiesz, że to to?

– Prze­czy­taj. Do­wiesz się. – Rzu­ci­łam jej gorz­ki uśmiech i znik­nę­łam na chwi­lę w kuch­ni.

Nie sły­sza­ła jak wró­ci­łam i sta­nę­łam za nią, ogar­nia­jąc wzro­kiem czy­ta­ne stro­ny. Wi­dzia­łam wy­raź­nie ukry­te słowa roz­rzu­co­ne po tre­ści, sy­la­by-klu­cze, od­dzia­łu­ją­ce na podświadomość ni­czym wy­try­chy. Wie­dzia­łam czego szu­kać, cie­ka­we czy Ty też?

Za­śmia­łam się tylko w my­ślach.

Nie masz pojęcia.

Czu­jesz mój stłu­mio­ny od­dech na karku i chłód ostrza na szyi, gdy czy­tasz te słowa. Ad­re­na­li­na za­le­wa mózg, ogar­nia cię pa­nicz­ny lęk. Cho­ciaż zmie­niłam imio­na i ubar­wi­łam fakty, do­my­ślasz się, prawda?

Nóż jest ide­al­nie wy­ostrzo­ny, szyb­kim, moc­nym ru­chem tnę tęt­ni­cę szyj­ną, krtań i tcha­wi­cę. Spoglądasz na mnie za­sko­czo­na, oszo­ło­mio­na, nadal jesz­cze nie ro­zu­miesz dla­cze­go.

– Chcia­łam unieszko­dli­wić tego two­je­go chłop­ta­sia – tłu­ma­czę, bo nie je­steś już w sta­nie czytać. – Jeśli ktoś inny przy oka­zji podda się su­ge­stiom, cóż, pech. Ja śmierć ko­cham nadal.

Pa­trzysz z przera­że­niem, ła­piąc się za roz­cię­te gar­dło. Za­ci­skasz dłoń na szyi, roz­pacz­li­wie pró­bu­jąc za­ta­mo­wać krew, ale nie masz naj­mniej­szych szans. Ogar­nia mnie żal, że to już. Umie­rasz, na moich rę­kach, pró­bu­jąc coś wy­krztu­sić, ale tylko za­chły­stu­jesz się krwią.

– Gdy­byś wy­bra­ła ina­czej, po pro­stu ska­so­wa­ła­bym opo­wia­da­nie – od­po­wia­dam spo­koj­nie na nie­za­da­ne py­ta­nie, zanim oczy mojej uko­cha­nej za­kry­ją się mgłą. Biorę głę­bo­ki wdech. Nie będę słyn­nym bio­che­mi­kiem. Nie chcę, bez Asi.

 

Dane wpły­nę­ły, kod w mózgu uak­tyw­ni się za mo­ment.

I choć chcia­łam ina­czej, spi­jam wzro­kiem ostat­nie zda­nie.

Emo­cje cich­ną, czu­jesz spo­kój i wiesz, co teraz zro­bisz.