Kolejna przygoda

– Tra-ta-mioh mra-ta-mlah!

Kręcę głową na znak, że nie zrozumiałem ani słowa.

– Blahh! – Nah-nah ruchem macki sprowadza Bluho-Blaha z kursu kolizyjnego. – Tym razem było blisko! Minął nas dosłownie o bloo! – Łypie na mnie osadzonym na czułku okiem; pozostałymi sześcioma śledzi trajektorie kilkuset planetoid w Pasie Kuipera. – Z tych nerwów całkiem zapomniałem, żeś zbyt ograniczony, by przyswoić Mowę Gu, Ziemianinie.

Zwłaszcza że mam z nią do czynienia dopiero od kilku minut. Trzeba było, cholerne ufoki, uprowadzić sobie jakiegoś lingwistę!

– No nic – ciągnie Nah-nah. – Zostaliśmy tylko my, a sam nie dam rady nawigować Bluho-Blahem.

– Spoko-luzik, kapitanie. Mów, co mam robić.

– Złap za mioh i przestaw maksymalnie na mlah.

– Złap za… Hmmm. A mógłbyś, no wiesz, tak bardziej po ludzku?…

Nah-nah bulgocze coś po swojemu. O nie, panie ufoku, tak rozmawiać nie będziemy. Gdy mam już na końcu języka gotową ripostę, z nóg zwala mnie wstrząs. Wnętrze statku drży jak szturchnięta palcem galaretka. Kilka mechanicznych świetlików wypada z orbit. Mostek Bluho-Blaha ożywa grą światła i cieni. Ożywa też mój żołądek.

– Niech to blahhh! – złorzeczy Nah-nah. – Dostaliśmy! – Szybkimi ruchami wszystkich siedemnastu macek zoomuje holograficzne projekcje kolejnych segmentów statku. – Zasilanie bllbu wzięli! Tracimy moc! Musimy natychmiast skoczyć, albo roztrzaskamy się o najbliższą skałę!

– Skaczmy zatem natychmiast!

– Straciliśmy bazę współrzędnych! Blahhh! Nie mamy dość energii, by przeprowadzić skanowanie przestrzeni! Jeśli skoczymy, to w ciemno!

– Lepsze to niż pewna śmierć!

– Na Wielkiego Gu, mądrze prawisz, Ziemianinie! Skaczemy!

Słowa łechcą moją dumę. Zaraz, zaraz… przecież ja nie mam pojęcia, na czym polega to całe skakanie. No nic, kapitan podjął już decyzję, raz kozie śmierć, skaczemy! Naraz jakby coś masywnego usiadło mi na klatce piersiowej; zostaję zmiażdżony do rozmiarów rodzynka i w mgnieniu oka na powrót rozciągnięty.

Skoczyliśmy.

– Żyjemy, Ziemianinie! – Kapitan ociera końcami macek śluzowatą wydzielinę z nieosłoniętego płata czołowego. – Chwała niech będzie Wielkiemu Gu!

Świetliki dołączają z powrotem do roju. Lot stabilizuje się, wibracje ustają.

– Chromolić te formalności, kapitanie! – Choć rozpiera mnie entuzjazm, szybko cofam odruchowo wyciągniętą dłoń. – Arek jestem!

– Glutt. – Błona otworu gębowego ufoka pęcznieje niczym bańka mydlana.

Odwzajemniam uśmiech. Glutt. No proszę, jakże stosownie.

– Co teraz?

– Rezerwy mocy są na wyczerpaniu. – Kapitan zerka na hologram. – Pada system za systemem. Nie jestem w stanie określić, w którym sektorze galaktyki się obecnie znajdujemy. Lada chwila wysiądzie grawitacja, ogrzewanie, skończy się tlen… – Milknie, zastanawia się chwilę. – Całe szczęście, mamy jeszcze to!

Podążam wzrokiem za macką. Ah, to! Wskazane przez Glutta cholerstwo budzi moją ciekawość, od kiedy znalazłem się na mostku Bluho-Blaha. Blaszak coś mi przypomina… coś jakby… szlag! Pełno przycisków, jakieś pokrętło, wszystko opisane po angielsku… a może po niemiecku? Jak słusznie zauważył mój nowy przyjaciel, specem od języków to ja nie jestem, ale…

– Co to za złom?

– Złom? Ależ nie. To generator, źródło niewyczerpalnej energii, które podwędziliśmy waszym naukowcom – wyznaje Glutt, nieco zawstydzony, co poznaję po mniej bulgoczącym niż zwykle głosie. – Sam widziałem, jak działa: wystarczy napchać go czymkolwiek, by zaczął wytwarzać moc!

– Ale?… Bo przecież zawsze jest jakieś "ale".

Napuchnięte cielsko ufoka kurczy się i po chwili ponownie pęcznieje; przypomina to trochę ludzkie westchnięcie. Tylko trochę.

– Nie wiem jak toto uruchomić.

– No pięknie! Czyli po nas…

– Niekoniecznie! – Ożywia się kapitan. – Podwędziliśmy im jeszcze…

– Auuua! Moja głowa! Co robisz?!

– Skanuję twój mózg. Brakuje mi słowa. Spokojnie, to zajmie tylko chwilkę…

– Auuuuuuu!

– Mam! Podwędziliśmy im jeszcze książkę, dokument bądź czasopismo, gdzie opisano jak uruchomić generator.

– Super. – Czaszka mi pęka, jakbym z rozpędu przywalił w ścianę. – Problem z głowy, to lubię.

Nah-nah milczy, naprzemiennie supłając i rozplątując końce macek.

No jasne! Przecież zawsze musi być pod górkę i wiatr w oczy.

– Gdzie? – pytam.

– W ładowni. – Osadzone na czułkach oczy unikają mojego wzroku. – Niestety… sam nie mogę opuścić mostku… rozumiesz, muszę dopilnować, żebyśmy na nic nie wpadli…

– Nie znam drogi. – Krzyżuję ręce na piersi.

– Nie szkodzi. – Jak na komendę, parę świetlików zmienia się w moje osobiste satelity. – Fuje wskażą ci drogę. Bluho-Blah naszpikowany jest nanogłośnikami i nanomikrofonami, pozostaniemy więc w stałym kontakcie. Musisz tylko uważać, no wiesz… – Nah-nah ścisza głos do konfidencjonalnego szeptu – na nich. Gdyby zrobiło się gorąco, użyj tego. – Wręcza mi jakieś coś. Wygląda owo coś jak najzwyklejszy w świecie stalowy pręt o długości, pi razy drzwi, pół metra.

– Co to takiego? Broń? Talizman na szczęście?

– Bobo bloom.

– Że co?… Auuuu!

– Miecz świetlny.

*

Wpadam na nich, oczywiście, już za pierwszym zakrętem. Wychodzi na to, że prawo Murphy'ego jest uniwersalne. Ufoki-zombie, pięciu członków załogi Bluho-Blaha zarażonych jakimś kosmicznym paskudztwem, kontra Arkadiusz Mielczarski, uzbrojony w bobo blooma pracownik działu mięsnego w prowincjonalnym sklepie spożywczym.

Runda pierwsza. FIGHT!

– Glutt!

Kłopoty? – ryczą poumieszczane w ścianach nanogłośniki.

– Nawet pięć! Wielkich, śmierdzących i brzydkich jak jajca wieloryba! Powtórz mi raz jeszcze, dla pewności, jak odpala się to świetliste cacko?

Masz dwa przyciski. Zielony i czerwony. Naciśnij zielony.

– Dzięki! – Czynię jak mi zalecono.

Miast znanego z "Gwiezdnych Wojen" elektrycznego "bzzz", słyszę równie znajomy, acz bardziej przyziemny dźwięk: miecz krztusi się i rzęzi, identycznie jak mój stary trabant. Zombiaki nie wyglądają wcale na wystraszone.

– Glutt!

Tak?

– Nie działa!

Blahhh! Dobra, Arek, wciskaj czerwony!

– A do czego…

Długo by wyjaśniać. Nic się nie martw. Wciskaj śmiało.

Może to wina nanogłośników, ale głos Nah-naha zabrzmiał jakoś tak, bo ja wiem…

Wciskaj, Arek, wciskaj!

Jakbym miał jakiś wybór! Wciskam.

*

Zrywam się. Kaszlę. Światło razi, mięśnie rwą, skronie pulsują. Czuję się zupełnie jak pierwszego stycznia.

Spokojnie, Arek, nie panikuj. Już po wszystkim.

Ocieram twarz, mrugam powiekami. Na wpół leżę w jakimś przypominającym wannę zbiorniku wypełnionym breją – ciemnoszarą i potwornie cuchnącą.

– Po jakim, psiamać, wszystkim? – Ponownie zanoszę się kaszlem.

Eksplodowałeś, Arku. Nie było innego wyjścia. Zdetonowałeś ładunek wybuchowy i rozerwało cię na kawałki.

– Że co?!!!!

Spokojnie. Ładownia Bluho-Blaha wyposażona jest w dwadzieścia dwie komory bio-rezurekcyjne. Jedna z nich właśnie ściągnęła z miejsca eksplozji twoje atomy i pozlepiała je z powrotem w całość… w ciebie, znaczy się. Jest tylko jeden problem…

– Rrrrr…

Obawiam się, że trafiłeś do komory, która wymaga konserwacji. Zapomnieliśmy ją wyłączyć. Sam rozumiesz, nikt z załogantów nie planował wysadzać się w powietrze… Innymi słowy, coś mogło pójść nie tak…

– Mógłbyś się wyrażać jaśniej?!

Komora, zespalając twoje atomy, mogła przeoczyć, dajmy na to, jedną z kończyn… względnie jakiś organ wewnętrzny. Ale żyjesz, a to już dobry znak…

Jezusie Chrystusie! Sprawdzam: ręce – sztuk dwie, nogi – również. Palce?! Liczę: pięć, dziesięć… dwadzieścia. Wzdycham z ulgą. Chyba że?!…. W mgnieniu oka zlewam się potem. Nurkuję dłonią w szarej breji. Zaciskam. Jest! Chwała niech będzie Bogu Wszechmogącemu, Stwórcy Nieba i Ziemi! Aż strach pomyśleć… Kaśka by mi chyba łeb ukręciła! Co to za facet bez…

Arek! I jak jest? Wszystko na miejscu?

Na twoje szczęście, przeklęty ufoku.

– Tak, wszystko gra.

Dzięki niech będą Wielkiemu Gu. A wracając do spraw bieżących: po twojej prawej powinny znajdować się szafki. Przedmiot, którego szukasz, znajdziesz w tej z numerem ggbu… tfu, w tej drugiej od lewej, patrząc od góry.

Wstaję, podchodzę, sprawdzam. Jest, a jakże, jest! Wybucham raz jeszcze, tym razem histerycznym śmiechem!

"Washing Machine User Manual". Nie dziwota, że "generator" od początku wydał mi się znajomy.

Arek! Wracaj natychmiast! Przedostali się do sektora Bbyh! Lada chwila tu dotrą…

Zduszam rechot i pośpiesznie przeszukuje pozostałe szafki. Znajduję całe mnóstwo bezwartościowego śmiecia, ale i kilka bobo bloomów. Oraz najnowsze wydanie "Playboya". Najwyraźniej ufoki kradną, co tylko im w macki wpadnie. Psiakrew, akurat świetlne miecze by się przydały, tylko… co począć? Przecież w tyłek ich sobie nie wepchnę! Rozglądam się. Niektóre z komór przysłonięte są materiałem podobnym do brezentu. Zrywam jedną zasłonę i oblekam się nią niczym togą. Z moim ogolonym na łyso łbem zapewne przypominam teraz mnicha prosto z Tybetu. Nic to, lepiej biegać w sukience, aniżeli umrzeć na waleta! Kolejny skrawek materiału przewiązuję wokół talii i zatykam zań cztery miecze oraz co ciekawsze strony "Playboya" – kto wie, kiedy wrócę na Ziemię i znowu zobaczę się z Kaśką? Zamierzam już pytać, którędy na mostek, gdy moją uwagę przykuwa wbudowane w ścianę pomieszczenie, jako żywo przypominające windę osobową.

– Glutt!

Biegniesz? Nie zwlekaj! Właśnie dobijają się do drzwi!

– Już, już. Powiedz mi tylko szybko, co oznacza: plama, koło, dwie pionowe kreski?

Gobba Omlla Dic? Zautomatyzowany Pojazd Ewakuacyjny, a dlaczego…

Ha!

Arek? Przyjacielu! Chyba nie zamierzasz mnie tu zostawić?! Arek?! Odpowiadaj, gdy pytam!

Z szerokim uśmiechem odmalowanym na ustach kieruję się w stronę GOD-a.

Niech cię bllbup, ty łotrze! Dostanę cię, słyszysz, dostanę! Blahhh, blublu, tramata!

*

Faktycznie czułem się, jakbym jechał windą. Nie taką jak w centrach handlowych – taką jak u mnie w mrówkowcu. Słowem: trzęsło. Jak diabli. Później się uspokoiło, więc uciąłem sobie drzemkę. Po tylu atrakcjach chyba mi się należało, nie? Nie wiem, jak długo spałem. Za to jaką miałem pobudkę! Trach, sruuu i łubudu! GOD rozleciał się na kawałki, ja zaś, szczęśliwym zrządzeniem losu, pozostałem w jednym. Fakt: bolą mnie żebra, głowa i… no, powiedzmy, że o siedzeniu na pewien czas mogę zapomnieć. Żyję jednak, a to wszak najważniejsze.

Tylko gdzie ja jestem, do jasnej Anielki?

Trawa niby ziemska – zielona, pachnąca – tylko te księżyce jakby nie pasują.

– Proroctwo wypełnione! – krzyczy jakiś wariat zza krzaka.

Wytężam wzrok. Faktycznie, wariat. Facet nie dość ze ma na sobie szlafrok, to jeszcze pomalował gębę w jakieś esy-floresy.

– Przepraszam, panie kolego – odkrzykuję – co to za okolica?

– Nahma'arh Naharak, Wybrańcze!

Nakra-co? Zresztą nieważne. Umysłowo chorzy rzadko wiedzą, gdzie się znajdują.

– Coś za jeden?

– Malaglus Niezapamiętany, Wybrańcze.

– Hola, kolego, starczy z tym wybrańcem. Co za dużo, to niezdrowo. Mów mi Arek. Ja ci będę mówił Mal, tak dla ułatwienia, zgoda?

– Jak sobie życzysz, Wy…

– Ekhem.

– Jak sobie życzysz, Arku.

– Okej, Mal, prowadź do szpitala. Albo nie, do knajpy, później sam już sobie poradzę.

Zaprowadził, nie do knajpy, niestety, a pod Wieżę. Pewnie bym mu za tę pomyłkę nawymyślał, lecz nie skąpił w drodze samogonu i nie wypadało. Przy okazji dowiedziałem się, że mój nowy kompan jest Magiem, budowla zaś to nie byle wieża, a Wieża właśnie. Przez duże W. I że: "jeno Wybraniec ma moc, by złamać zaklęcia ochronne i dostać się do środka”.

Co mi szkodzi? A nuż znajdę wewnątrz telefon? Sprawdzam i faktycznie: wystarczyło raz przyrżnąć z bobo blooma i po zamku.

– Co dalej, Mal? Co znajduje się na szczycie?

– Artefakt wszechpotężny!

– Wszechpotężny?

– Ano! Pozwala zwiedzać najróżniejsze fantastyczne krainy. Odbywać podróże przez czas oraz przestrzeń! Zaglądać do miejsc, które zdolna stworzyć jedynie wyobraźnia!

To mi zabił ćwieka, muszę przyznać, magik jeden. Trochę nie chce mi się wierzyć, ale z drugiej strony… Skoro ufoki i bliźniacze księżyce, to dlaczego nie teleportacja?

– Powiedz mi, Malu, jak wygląda ten artefakt?

– Powiadają, że ładna. Dla mnie, rzecz gustu. Włosy jakieś takie wypłowiałe, chociaż młoda przecie, no i ta blizna, okropność!

– Zaraz, zaraz, Mal. O czym ty gadasz? Ten artefakt to człowiek? Dziewczyna jakaś?

– Wiedźma, ot co!

– Ładna, powiadasz…

– Wcale żem…

– Cicho! Słyszysz?

Ze szczytu Wieży dobiega śpiew. Słodki, melodyjny, tylko słowa jakby nieadekwatne. Coś o mordowaniu potworów. O wilkach. O krasnoludach jakichś.

– Idę – oznajmiam.

– Arku!

– Idę.

– A ja?

– Zostań tu. W razie czego, masz. – Wręczam Magowi jeden z bobo bloomów. – Tylko, niech cię Bozia broni, nie naciskaj zielonego.

Ledwie zdążyłem pokonać kilka stopni, grzmotnęło tak, że aż się pajęczyny pęknięć na ścianach porobiły. I gdzie ja miałem głowę? Powiedz komuś, żeby czegoś NIE robił? NIE przewróć się tylko. NIE zgub kluczy. NIE zapomnij wynieść śmieci. Tylko NIE zaśpij. Działa za każdym razem! Cóż, Magowie,  zwłaszcza ci przez duże M, pewnie znają jakieś magiczne sposoby na radzenie sobie ze śmiercią. Chwila, czy ja powiedziałem "zielonego"?

*

Docieram na szczyt. Pukam do drzwi. Cisza. No to sruuu świetlistym i po drzwiach. Wchodzę pewnym krokiem, by ratować i wyzwalać, a tu raptem błysk bielusieńki i gwiazdy.

– Nie ulegnę ci, Malaglusie! Nigdy, słyszysz! Nigdy, mówię… Chwileczkę. Ty nie jesteś…

– Nie. – Obraz wiruje jak na karuzeli. Zachciało mi się wyjścia smoka! – Nie jestem.

– Więc kim?…

– Arek, miło mi panią poznać, pani?

Dziewczyna marszczy brwi, unosi cegłę.

– A zatem jesteś jego sługą! – Taksuje mnie jadowitym spojrzeniem.

– Raczej zabójcą. – Wstaję i otrzepuję brezent z kurzu.

– Że jak?

– Zabiłem go. Całkiem przypadkowo. A raczej sam się zabił, chociaż przeze mnie. No, poniekąd…

Dziewoja rzuca mi się na szyję i zasypuje gradobiciem całusów. Jasny gwint, dobrze, że Kaśka tego nie widzi! Wtem cmokanie ustaje. Blondyna cofa się o krok, nakrywa dłońmi policzki; w jej jasnozielonych oczach tli się przerażenie.

– Otruł cię! – woła załamującym się głosem. – Podły czarownik cię otruł.

O w mordę!

– Co to za trucizna? – Zaczynam z wolna panikować. – Mówże, dziewczyno!

– Najsilniejsza w całym świecie! – krzyczy, zrozpaczona. – Spirytus!

Nooo, to teraz mam już pewność, że znalazłem się daleko od domu.

*

Niepodobna, ale Mal nie był wcale pomyleńcem. Dziewczyna w rzeczy samej znała tajniki magii. "Powiedz, dokąd chciałbyś się udać?" – zapytała, gdy już zdałem jej relację ze swojej niecodziennej przygody. "Do początku" – odparłem, mając na myśli tejże przygody początek. No i masz ci babo placek, blondyna magiczna była bez dwóch zdań, tyle że niezbyt bystra. Dlaczego kobietom trzeba wszystko tłumaczyć? Im bardziej szczegółowo, tym lepiej, bo w przeciwnym razie gotowe odebrać każdą wypowiedź dosłownie!

Chciałem, to i jestem. Na Początku.

Cisza jak makiem zasiał, ciemno jak nie powiem gdzie.

Tylko ja i Bóg. Tak, ten Bóg. Przez duże B. Zawieszeni w nicości niczym dwie śliwki w kompocie.

– Szczęść Boże – zagaduję, bo przecież głupio tak się z Panem Bogiem nie przywitać.

– Na wieki wieków.

– Lewituje sobie Bóg? Rozmyśla sobie?

– Mhm.

– A nad czym, jeśli można zapytać?

– Nad Stworzeniem.

– Aha. I co? Jakieś pomysły?

– To nie takie hop-siup, synu. Wymaga Czasu.

No i zbłaźniłem się przed Stwórcą… ale przynajmniej Czas zaistniał.

Głupio mi, więc staram się jakoś wybrnąć.

– Może bym tak pomógł? Cosik podpowiedział?

– Czemu nie? Więc tak: Wszechświat już wymyśliłem. Mgławice, gromady galaktyk, układy słoneczne. Drzewa i inne rośliny też. Zwierzaki różne. Tylko z istotami obdarzonymi duszą nadal mam problem.

Ha! Spadłem Bogu jak z nieba!

– Tak się składa, Panie Boże, że mam przy sobie gotowy projekt!

*

Słowo ciałem się stało. A raczej słowa – ciałami. I to jakimi!

Problem w tym, że sam jestem – jedyny facet w całym Wszechświecie. Raj na Ziemi, co? Marzenie spełnione? Otóż nie! Nie, nie, i jeszcze raz nie! Boże mój drogi, o czym te baby gadają?! Gdzie podziała się piłka nożna, kino akcji, boks i komputerowe strzelanki?! A seks? Moc seksu, jasne! Dniem i nocą! Ale jeść wszak czasami też trzeba, nie? I uciąć komara odświętnie by się przydało! Nie, panie, gdzie tam! Wyśpi się pan po śmierci! Palnąłbym sobie w łeb lub wysadził się bobo bloomem dla samej tylko chwili wytchnienia – niestety, próżno w tej wersji Wszechświata szukać komór z pokładu Bluho-Blaha!

I na co mi było wymądrzać się przed Bogiem?

*

– Arek! – Znajomy głos, gdzieś z oddali. – Aruś, kochanie, późno już.

Obrazy gubią ostrość. Tracą kolor. Zmieniają się w czarne litery na białym tle.

– Skarbie. – To Kaśka, zaprasza mnie gestem dłoni. – Ile mam czekać? Natychmiast wskakuj do łóżka.

Spoglądam na zegarek. O matko! Rzeczywiście już późno. Na dziś wystarczy tych przygód. Nie, mylę się, przede mną jeszcze jedno wyzwanie, równie fantastyczne, co podróż kosmiczna, wizyta w Wieży i rozmowa z Bogiem – czeka na mnie otulone pościelą, zaprasza. Jestem gotowy, miałem solidną rozgrzewkę. Odkładam najnowszy numer "Nowej Fantastyki" i ruszam na spotkanie kolejnej przygodzie.