Pieśń Wojownika

Hmmm. Nie znam się na wierszach, ale to chyba było bardzo poetyckie.

Babska logika rządzi!

Najpierw o jej ładnym licu i piersiach, a później o… nagim mieczu!

;-)

Czy spłycę wiersz, pisząc, że to o tym tego:-)

A na poważnie. To nie jest to złe. Trochę proste w swej wymowie. Ale nie każda poezja musi być budowana na zawiłych metaforach. 

Pozdrawiam!

"Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże pragnę ażeby już rozgorzał" Łk 12,49

Istotnie, dość proste, ale to nie wada, wszak to pieśń wojownika, nie poety. Ci, Którzy Się Znają, czepiali by się może rymów i rytmu, ale ja kiepski jestem w sprawach technicznych, nie będę się więc wymądrzał. Bardzo przyjemny wiersz. Poza tym, zmienić tam tylko rodzaj z żeńskiego na męski i mamy znakomity tekst do piosenki Manowar. Pozdrawiam!

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Wojownik powinien poprosić jakiegoś barda, aby mu napisał pieśń. Sam, moim zdaniem, nie powinien tego robić, ale rozumiem, że poczuł wielką potrzebę i nie chciał się nikim wyręczać

Anonimie, Pieśń Twojego wojownika, niestety, nie przemówiła do mnie, w dodatku potknęłam się o poniższe fragmenty:

Za­chłan­ny Cie­bie, / Twe na­rzę­dzie czynu,/  by skró­cić dole czło­wie­cze­mu synu… – To całkiem jak Donaldu Tusku… Ile doli ma człowieczy syn?

Pier­si jak dwie śnież­ne wzgór­ki… – Od kiedy wzgórek jest rodzaju żeńskiego?

Usta jak bla­do­ró­żo­we pęki wiśni… – Jak Autor wyobraża sobie pęki niedojrzałych wiśni?

Za­pach Twój znie­wa­la mnie/  i mdle­ję na jego woń/ z roz­ko­szy. – Można zemdleć i od nadmiaru woni, i z rozkoszy też, ale nie można mdleć na zapach woni. Zapach woni jest masłem maślanym.

…ściąć głowy swych wro­gów/ i jako na­ręcz ten,/ bu­kiet dziw­ny,/ do Cie­bie za­niósł. – Nie naręcz, a naręcze.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.