Alzheimer

Ogarniała mnie całkowita ciemność. Gdy się czołgałem strużki potu spływały

mi po twarzy. Szmajser empi przeszkadzał w bezszelestnym okrążeniu siedziby

nieprzyjaciela. Muszę być nadzwyczaj ostrożny. Spośród mroku nie widziałem nikogo

na mojej drodze. Przystanąłem. Panuje absolutna cisza. Jestem sam na środku

pola. Moja grupa…Gdzie ona jest?! Jeszcze niedawno byli obok starej kamienicy..

Nagle czuje ogromny skurcz w okolicach żołądka. Co się z nimi do cholery stało?

Rozglądam się dookoła..i..O są! Jezu co za ulga.. Przede mną w odległości kilku

metrów leżała grupa żołnierzy. Oni chyba oszaleli.. Co tu robią, kiedy Niemców

spodziewamy się z innej strony? Krzyknąłem ze złością – Zwariowaliście, co wy tu

robicie?! Jeden z nich, podnosząc się z trawy odkrzyknął – Bist du Ukrainer?

Von welcher Kompanie? Poczułem jak miliardy szpilek wbija się w każdy centymetr

mego ciała, serce chciało wydrzeć mi pierś ze strachu jaki mnie momentalnie

ogarnął. To Niemcy… – Von Cytadela? – krzyknął ten sam głos. Leżałem jak

sparaliżowany. Myśl, że jestem sam na sam z Niemcami powodowała, że nie byłem

w stanie nic zrobić. Jednak..mimowolnie i bardzo ostrożnie pociągnąłem za spust.

Z przerażeniem stwierdziłem, że stan się zaciął. W mojej głowie zaczęły pojawiać

się myśli: ,,Co robić? Co ja mam teraz kurwa robić? Gdzie jest moja kompania?''

Mijały cenne sekundy. Niemcy jakby..właśnie czekali na to co zrobię. Z największą

ostrożnością zacząłem cofać się ku kamienicy. Widziałem jak śledzili każdy mój

ruch. Trząsłem się jak oszalały, nie mogłem opanować równie trzęsących się dłoni.

Miałem wrażenie, że w przypływie strachu jaki mnie ogarnął dostałem alzheimera.

Błagałem Boga, aby nie otworzyli ognia. Gdy poczułem, że dotykam zewnętrznej

ściany kamienicy, któryś z Niemców coś do mnie krzyknął. W tej samej chwili

poderwałem się i rzuciłem granatem w ich stronę. Następnie najszybciej jak

potrafiłem wbiegłem do wnętrza starego budynku. Ogromny wstrząs i ostry ból

w prawej stopie zwalił mnie z nóg. Próbując wstać dotknąłem lepkiej cieczy. Całe

moje dłonie były we krwi. Lecz to nie była moja krew. To co teraz ujrzałem nigdy

nie miało wymazać się z mojej pamięci. Wręcz przeciwnie, miało prześladować do

końca życia. Ciała polskich żołnierzy leżały bezwładnie na ziemi. Nie mieli

szans. Strzały w tył głowy dały do zrozumienia, że zostali zaskoczeni. Moja

kompania…Moi kumple..Nie..to niemożliwe. Oni..oni nie żyją. Nagły strach opętał

moje myśli. ,,Zostałem zupełnie sam'' Gdzie i jak mam stąd uciec?'' Oparty o 

ścianę zacząłem nerwowo oddychać. Znowu zacząłem się mimowolnie trząść i w żaden

sposób nie potrafiłem się uspokoić. Zamknąłem oczy, łzy powoli spływały mi po

twarzy. Został mi ostatni granat i bezużyteczny Szmajser empi. Noga bolała jak

diabli.

,,Co ja mam dalej robic?'' Niespodziewanie myśli przerwały mi odgłosy i tupot

zbliżających się kroków. Z przerażenia przywarłem do ściany i włożyłem sobie

pięść do ust, by nie wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Stopa niesamowicie bolała

i piekła. Byli już blisko. Weszli gęsiego i szli po schodach do góry. Nie

zauważyli mnie. Poczułem ulgę i jednocześnie ogarnęła mnie panika. Nie ucieknę

niespostrzeżony z krwawiącą nogą. Nie mam innego wyjścia…Poszedłem za nimi.

Strach i ból w nodze powodowały, że nie mogłem iść jak oni, wyprostowany. Dobrze,

że byłem na końcu. Wszedłem razem z nimi do pokoju. Nagle poczułem jak ciało

odmawia mi posłuszeństwa. Właśnie sobie uświadomiłem w jakie gówno się

wpakowałem. Jednak w ostatniej chwili stanąłem razem z nimi w szeregu. Byłem przy

oknie. Serce waliło mi jak młot, pot nieustannie spływał po twarzy. Mówili

coś. Błogosławiłem otaczającą nas ciemność. Nie mogli zobaczyć polskiej flagi na

moim lewym ramieniu. Bardzo ostrożnie i równie bardzo delikatnie wyciągnąłem

granat jedną ręką. Nigdy jak teraz nie potrafiłem odbezpieczyć cholernego

granatu. Kolejny raz moje dłonie doznały ataku alzheimera. Przywódca powiedział

coś do mnie, patrząc na kałużę krwi wokół mojego prawego buta. Z wysiłkiem

przełknąłem ślinę. Przywódca wolnymi krokami zbliżał się do mnie. Nie doszedł.

Nie zdążył. W tej samej chwili rzuciłem granat i wyskoczyłem przez okno.