Słowa niewypowiedziane

To jest bar­dzo do­brze na­pi­sa­ne!

Fa­bu­ła, jak to we frag­men­cie szcząt­ko­wa, ale i tak zbu­do­wa­na ta­jem­ni­ca nawet mnie wcią­gnę­ła. Nie zra­ził mnie nawet ten tro­chę prze­sło­dzo­ny list.

Bar­dzo dobre.

Aha, ja też chcę ro­do­wą karcz­mę! ;-)

Po­zdra­wiam!

Rze­czy­wi­ście, jakaś ta­jem­ni­ca jest, ale – po­nie­waż to frag­ment, i do tego krót­ki – trud­no co­kol­wiek wię­cej po­wie­dzieć o fa­bu­le. Na­pi­sa­ne tak, że czyta się gład­ko, ale nie­ste­ty nie zgo­dzę się z Na­zgu­lem, że tekst na­pi­sa­no bar­dzo do­brze. Bra­ku­je bar­dzo wielu prze­cin­ków.

Po­ni­żej garść przy­kła­do­wych uste­rek. Spraw­dza­łam na szyb­ko, więc je­stem pewna, że jesz­cze coś się ucho­wa­ło. To są tylko ewi­dent­ne błędy, jest jesz­cze też kilka zwy­kłych nie­zręcz­no­ści. Jak na tak krót­ki tekst to moim zda­niem – jed­nak sporo.

Nie zbyt wiele się tu znaj­do­wa­ło. – Nie­zbyt.

Mie­rzył nie­wie­le ponad metr sie­dem­dzie­siąt – metr to jed­nost­ka miary ze sto­sun­ko­wo współ­cze­sne­go ukła­du miar SI. Nie wszy­scy w tek­stach fan­ta­sy się tym przej­mu­ją, dla­te­go – pod roz­wa­gę.

się­gnął po nie za­pi­sa­ny per­ga­min – nie­za­pi­sa­ny.

Ile to już lat Cle­ver­sis? Nie ważne. – Nie­waż­ne.

Ja nie zo­sta­wiam nie do­koń­czo­nych spraw – nie­do­koń­czo­nych.

Każdy wi­dział tylko tą uprzej­mą, sym­pa­tycz­ną Cle­vuś. – tę.

Taz ode­rał dłoń od sto­li­ka – li­te­rów­ka.

Wzro­kiem prze­cią­gnął po tym co już zdą­żył na­pi­sać i po­cią­gnął parę łyków. Ję­zy­kiem de­li­kat­nie prze­cią­gnął wzdłuż warg – po­wtó­rze­nie prze­cią­gnął.

Je­stem pe­wien, ze sta­ra­łaś się mi coś prze­ka­zać – li­te­rów­ka plus jeden ze zgu­bio­nych prze­cin­ków.

Z kie­sze­ni pąłsz­cza wy­cią­gnął stary pier­ścień ro­do­wy – może płasz­cza?

Prze­czy­ta­łem i za­po­mnia­łem. W tek­ście nie ma na czym za­trzy­mać oka. Za­cho­dzę w głowę, jak się zwin­nie zwija zwój. Po­zdra­wiam.

Zga­dzam się z Ochą – in­ter­punk­cja leży i kwi­czy. Zwró­ci­łam uwagę na te same błędy or­to­gra­ficz­ne.

Je­dy­na fra­pu­ją­ca za­gad­ka to, ile lat ma Cle­vis. Taz pisze, jakby wspo­mi­nał wspól­ne dzie­cię­ce za­ba­wy, ale ko­bie­ta była głową rodu…

Scen­ka jest tak uboga w ja­ką­kol­wiek treść, że nawet ewen­tu­al­na ta­jem­ni­ca jawi mi się nie­zwy­kle blado i nie budzi spe­cjal­nej cie­ka­wo­ści. Zlek­ce­wa­żo­na in­ter­punk­cja i wiele uste­rek, szcze­gól­nie w tak krót­kim tek­ście, po­zo­sta­wi­ły wra­że­nie by­le­ja­ko­ści. :-(

Mi­nę­ła chwi­la zanim wątły stru­mień świa­tła roz­świe­tlił kom­na­tę uka­zu­jąc wnę­trze w su­ro­wym stylu. – Po­wtó­rze­nie. Skoro świa­tło było wątłe, ra­czej nie mogło ni­cze­go roz­świe­tlić. Nie po­do­ba mi się też su­ro­wy styl.

Pro­po­nu­ję: Mi­nę­ła chwi­la zanim wątły stru­mień świa­tła roz­jaśnił kom­na­tę, uka­zu­jąc su­ro­we wnę­trze.

I tylko ko­mi­nek, w któ­rym znaj­do­wa­ła się jesz­cze odro­bi­na żaru świad­czył o tym, że ktoś tutaj miesz­ka. – To nie ko­mi­nek świad­czył o czy­jejś obec­no­ści, a żar.

Pro­po­nu­ję: I tylko odro­bi­na żaru, tląca się jesz­cze na ko­mi­ku świad­czyła o tym, że ktoś tutaj miesz­ka.

Le­d­wie sły­szal­ny szept wy­do­był się z po­mię­dzy spierzch­nię­tych warg. Usiadł na stoł­ku i się­gnął po nie za­pi­sa­ny per­ga­min, który leżał na stole. Za­nu­rzył koń­ców­kę pióra w atra­men­cie i tak jak to miał w zwy­cza­ju każ­de­go wie­czo­ra za­czął pisać.– Czy rze­czy­wi­ście szept, wy­do­staw­szy się spo­mię­dzy warg, usiadł, a potem się­gnął po per­ga­min i za­czął pisać. ;-)

Wiesz, sługo za­sta­na­wia­łem się nad zna­cze­niem słów za­war­tych w tym li­ście. – Skąd nagłe po­ja­wie­nie się sługi? ;-)

Pew­nie miało być: Wiesz, długo za­sta­na­wia­łem się…

Pierw­sze zda­nia spra­wi­ły ze po­czu­łem smu­tek i żal. – Pierw­sze zda­nia spra­wi­ły, że po­czu­łem smu­tek i żal.

Per­ga­min zwin­nie zwi­nął w rulon.Z kie­sze­ni… – Brak spa­cji po krop­ce.

Rów­nież cie­ka­wi mnie za­gad­ka zwią­za­na z wie­kiem głowy rodu.

Wszyst­ko, co wy­ła­pa­łam pod­czas czy­ta­nia, wy­mie­ni­li już moi po­przed­ni­cy. Nad in­ter­punk­cją sta­now­czo po­wi­nie­neś Ano­ni­mie po­pra­co­wać, bo pra­wie jej nie ma.

Co do tre­ści – trud­no się wy­po­wie­dzieć, bo jest jej za mało, za­mie­ści­łeś bar­dzo krót­ki frag­ment. Jest zarys ja­kiejś za­gad­ki, ale bez roz­wi­nię­cia nie spo­sób do­ko­nać ja­kiej­kol­wiek oceny fa­bu­ły.

Po­zdra­wiam.

Twoja Ano­ni­mo­wa Za­ku­po­ho­licz­ka :)

A tak na serio: widzę, że sta­rasz się zbu­do­wać kli­mat, na­kre­ślić ta­jem­ni­cę. Za mało tego, by za­cie­ka­wić.

Jest frag­ment mo­je­go pierw­sze­go opo­wia­da­nia, które ak­tu­al­nie zaj­mu­je 16 stron for­ma­tu A4. pi­sząc nie za­mie­rza­łem tego ni­g­dzie wsta­wiać ani w ja­ki­kol­wiek inny spo­sób udo­stęp­niać ko­mu­kol­wiek. po pro­stu pod wply­wem chwi­li wy­rwa­łem ka­wa­łek i wkle­iłem na ten por­tal. Tekst nie był w żaden spo­sób re­da­go­wa­ny wszyst­ko było pi­sa­ne w po­lo­cie, stąd masa błę­dów za­rów­no me­ry­to­rycz­nych jak i in­ter­punk­cyj­nych. Cie­sze się z po­wo­du kon­struk­tyw­nej kry­ty­ki. mam na­dzie­ję że jesz­cze was za­sko­czę :)

A mi rzu­cił się w oczy po­czą­tek – "Skrzyp cięż­kich drzwi ozna­czał…" To chyba nie błąd, ale skrzyp ko­ja­rzy mi się z ro­śli­ną tylko. "Skrzy­pie­nie" by­ło­by chyba lep­sze. Po­zdra­wiam!

Dodam tylko, że pi­sząc: “ bar­dzo do­brze na­pi­sa­ne”, mia­łem na myśli warsz­tat. Nie wni­ka­łem w żadną prze­cin­ko­lo­gię, bo… nie­wie­le miał­bym do po­wie­dze­nia.

A frag­ment jak mi się po­do­bał tak po­do­ba się dalej. Jest w tym po­ten­cjał. Co do ta­jem­ni­cy, to nie cie­ka­wi was:

– co się stało z za­ło­ży­ciel­ką rodu?

– co ozna­cza ten T.A.Z. na końcu listu?

– I naj­waż­niej­sze, dla­cze­go Na­zgul nie ma wła­snej karcz­my ro­do­wej?!

Na­zwał­bym ją Wody Mor­do­ru. A fir­mo­wy drink: Spu­ści­zna Na­zgu­la!

;-)

Ha­ha­ha, "Spu­ści­zna Na­zgu­la"… Widzę nie­tę­gie miny po­ten­cjal­nych klien­tów, po­dejrz­li­wie zer­ka­ja­cych na li­stę­skład­ni­ków…

Na­zgu­lu – tak z cie­ka­wo­ści: co dla Cie­bie jest warsz­ta­tem, jeśli nie zna­jo­mość zasad in­ter­punk­cji, zasad pi­sow­ni “nie” z róż­ny­mi czę­ścia­mi mowy i tego typu dro­bia­zgi? Jed­nym zda­niem – jeśli nie  jako taka zna­jo­mość na­rzę­dzia, któ­rym się po­słu­gu­je­my, czyli ję­zy­ka? 

;)

Warsz­tat to nie sucha wie­dza. To lek­kość, wy­ra­zi­stość opi­sów. To nie prze­cin­ki, to nie po­praw­nie użyte “ó”, czy “rz”. Po­praw­nie pisać po­tra­fią mi­lio­ny. Ty­sią­ce z nich pra­gną na pi­sa­niu za­ra­biać. Setką się to udaje. Dla­cze­go?

Bo or­to­gra­fia to tylko na­rzę­dzie. Nie każdy mając mło­tek i dłuto wy­rzeź­bi ar­cy­dzie­ło.

Po­zdra­wiam!

Na­zgu­lu, nie­ste­ty, nie mogę się z Tobą zgo­dzić. Warsz­tat to umie­jęt­ność po­słu­gi­wa­nia się na­rzę­dzia­mi. Nic mniej, nic wię­cej. Dobry rze­mieśl­nik ma dobry warsz­tat. To, o czym pi­szesz, to już coś znacz­nie ponad to. 

Warsz­tat to baza, fun­da­ment. Jak się go opa­nu­je – no to można roz­wi­nąć skrzy­dła.

Po­zdra­wiam rów­nież, Ano­ni­ma prze­pra­sza­jąc, że mu truję pod tek­stem. ;)

ocho, nie­ste­ty… muszę się z Tobą zgo­dzić.

A za­po­wia­da­ła się taka epic­ka, fo­ru­mo­wa kłót­nia;)

Po­zdra­wiam!

“Skrzyp (Equ­ise­tum L.) – je­dy­ny współ­cze­śnie wy­stę­pu­ją­cy ro­dzaj na­le­żą­cy do typu (gro­ma­dy) skrzy­pów. Obej­mu­je 15 ga­tun­ków, z któ­rych w Pol­sce wy­stę­pu­je 10. Ro­dzaj znany jest ze wszyst­kich kon­ty­nen­tów z wy­jąt­kiem Au­stra­la­zji oraz Antark­ty­ki. Ga­tun­kiem ty­po­wym jest Equ­ise­tum flu­via­ti­le L.” źró­dło: Wi­ki­pe­dia  – nie mo­głam się po­wstrzy­mać :P

A tak poza błę­da­mi, któ­rych jest sporo i do tego za­iste róż­no­ra­kich, za­po­wia­da się nie­źle. Ale tylko za­po­wia­da, bo jakie bę­dzie, to za­le­ży od tego, jak się roz­wi­nie. O fa­bu­le cięż­ko coś po­wie­dzieć po tak krót­kim frag­men­cie, więc w sumie już się po­win­nam za­mknąć… tak…