Kocia mama

 

I

– Józuś, Maciuś, Halinka, Szymuś! – zaterkotała kobieta. – Chodźcie na obiadek.

Z krzaków, miaucząc, wypadły trzy dachowce i jeden po drugim wskoczyły na parterowy balkonik starej poniemieckiej kamienicy.

– Józuś, Maciuś… – kontynuowała.

Piętro wyżej siedziało dwóch lujów, którzy popijali tanie piwo z supermarketu.

– Pierdolnięta kurwa sprasza te koty do domu, a potem jebie szczynami na całej klatce. Jeszcze z nimi gada.

– Nie powiem, Zdzisiek. Capi u was, jak, nie przymierzając, w kiblu na dworcu.

– Bogdan, słuchaj. – Zaśmiał się. – Wcześniej miała cztery, ale jednego zmieliło w śmieciarce. A jak mnie kiedy nerw weźmie, to wytruję resztę tych skurwysynów.

Nagle z okna wychyliła się kociara i, patrząc w górę, powiedziała:

– Spróbujesz się odezwać do moich dzieciątek, to ci wypruję bebechy. One już dostatecznie dużo wycierpiały.

– Dzieciątek? – zarechotał Bogdan.

– Przygarnij se jakiegoś gacha, bo ci się pizdokurwica na mózg rzuciła – krzyknął Zdzichu, upiwszy piwa. – A jak jeszcze raz zobaczę wsiarza na schodach, to jak Boga kocham, upierdolę mu łeb!

– Spróbuj – wysyczała i zatrzasnęła okno.

 

*

Kilka dni późnej Bogdan przyszedł odwiedzić Zdzicha. Wtoczył się na wyłożoną mozaikami posadzkę korytarza, zastanawiając się, po jaki chuj komuś chciało się układać tyle kamyczków, skoro można było zalać betonem. Znał się na tym, bo kiedyś pracował na budowie, ale po tym, jak spadł z rusztowania, została mu jedynie renta inwalidzka. Pieniądze jednak zdążył już w tym miesiącu przeświętować – w końcu imieniny same się nie opiją.

Wszedł na piętro i zaczął dobijać się do drzwi.

– Zdzichu! Zdzichu, otwieraj, bo mnie suszy jak sam skurwysyn.

Zaskrzypiało uchylone na półpiętrze okno.

– Zdzichu, jesteś?

Miał już pójść sobie na ogródki działkowe, ale pomyślał, że może Zdzisiek gdzieś wyszedł i jednak nie zamknął mieszkania na klucz. Naparł więc na klamkę z przesadną siłą.

Drzwi nie były zamknięte, on nie był trzeźwy – więc wleciał do środka jak Messerschmitt i rozbił się na podłodze.

– O kurwa mać – sapnął.

Przed sobą zobaczył leżącego w wejściu do kuchni Zdzicha. Z jego pleców sterczała drewniana rękojeść noża. Podłogę pokrywała kałuża krwi.

– Ratunku! – zawył Bogdan. – Policja!

– Józuś, Maciuś… – zaczęła litanię baba z parteru.

 

*

– Dzień dobry – powiedział policjant. – Chcieliśmy zadać pani kilka pytań.

– Dzień dobry – odparła kobieta.

Wyglądała na niecałe czterdzieści lat, ale postarzały ją zniszczone włosy i zmęczone spojrzenie. Ubrana była jednak w starannie wyprasowaną garsonkę. W mieszkaniu czuć było kotami.

– Słyszała pani w ciągu ostatnich pięciu dni jakieś odgłosy z góry, to znaczy z mieszkania pana Gawrona?

Dalej stali w drzwiach.

– Panowie policjanci może nie wiedzą, ale ten pan spod czwórki pił piwo i prowadził w swoim mieszkaniu melinę i dom publiczny. Zapraszał tam takie panie spod latarni i przychodzili jego koledzy. Takie same, proszę panów za przeproszeniem, nieroby.

– Rozumiemy. Chodzi nam o hałasy, kłótnię, może bójkę.

– Nie, na szczęście ostatnio zrobiło się cicho. Ten pan straszył moje maluszki. Maciuś nie chciał spać. Mówił, że się boi pana spod czwórki. A Halinka płakała, bo przestraszyła ją jedna z tych pań lafirynd.

Policjanci popatrzyli na siebie, a potem na liżącego łapkę kota, który siedział na podłodze. Zwierzak rzucił na nich niedbałe spojrzenie, a potem wstał i leniwie poczłapał w stronę balkonu.

– Maciuś chyba ma się dobrze – mruknął policjant.

– Od kiedy ucichły te ekscesy na górze, to tak. Na szczęście…

– Proszę pani, nie na szczęście, bo pan Gawron nie żyje.

– O. – Kobieta pokiwała głową. – Przyszła kryska na matyska.

– No dobrze. Tu, proszę – wypisał formularz – jest wezwanie na komisariat celem przesłuchania w charakterze świadka.

– Dobrze, przyjdę – powiedziała, odwracając się. – Panowie, zostawcie otwarte drzwi, przeciąg przewietrzy mieszkanie.

Odwróciła się, a policjanci dostrzegli na tyle jej spódnicy sporą zeskorupiałą plamę kału.

 

*

– Niech będzie pochwalony – zaczęła, klęknąwszy przy konfesjonale.

– Niech będzie – odparł ksiądz, ziewając.

– Ja chciałam księdzu powiedzieć, że zrobiłam bardzo złą rzecz.

– Tak, córko?

– Skrzywdziłam kiedyś moje maluszki. Bardzo je skrzywdziłam.

– To znaczy?

– To nieważne – szepnęła konspiracyjnie. – Bo teraz pozbyłam się szatana, który chciał je skrzywdzić.

– Jakiego znowu szatana?

– Takiego czarnego, a jakiego. I śmierdzącego. Powiedział, że im główki pourywa…

– Siostro, to jest dom boży.

– …no to ja mu łeb urwałam.

– I z tego siostra chce się wyspowiadać? – mruknął zrezygnowany, zrozumiawszy, z kim ma do czynienia.

– Nie. Bo teraz moje dzieciaczki już z powrotem mnie kochają. – Szeroko się uśmiechnęła. – Wybaczyły mi.

– A co z grzechem?

– Nie ma już żadnego grzechu. Muszę już iść, bo Józuś, Maciuś, Halinka i Szymuś na pewno już zrobiły się głodne. Pochwalony!

– Pochwalony… – stęknął kapłan, pukając w deskę konfesjonału.

 

II

– Józuś, Maciuś, Halinka, Szymuś! – wczesnym świtem wołała kobieta z wnętrza mieszkania, gdy policjanci wchodzili do kamienicy.

Słychać ją było w wejściu, ozdobionym misterną wielobarwną mozaiką z kwiatowym motywem. Zadudniły buciory. Trzej policjanci stanęli przed drzwiami.

– Siadajcie do śniadanka, mamusia zaraz wam da jeść.

– Wcześnie wstała – powiedział pierwszy funkcjonariusz.

– Jak jutrzenka – rzucił drugi. – Pierdolone koty mają lepiej jak niektórzy ludzie.

– Zabezpieczacie balkon? – oficer zapytał przez radio.

– Tak jest.

– No to pukamy.

– Policja! Otwierać!

Walnął trzy razy w drzwi.

– Szymuś, mamy gości. Może otworzysz, Halinko? Nie? To mamusia zobaczy, kto to przyszedł.

– Policja!

Kobieta otworzyła jeden zamek, potem drugi, następnie zdjęła łańcuch.

Policjanci stali w gotowości do akcji.

Otwarły się drzwi.

– Jemy teraz śniadanie, a panowie przeszkadzają.

– Pani pójdzie z nami.

– Za chwilkę – spokojnie odpowiedziała. – Muszę nakarmić dzieci i poprosić sąsiadkę, żeby się nimi zajęła.

Popatrzyli na dwa koty, z podniesionymi ogonami kręcące się woków stołu. Na obrusie leżały cztery talerze, na każdym była kromka chleba i plaster szynki, obok po szklance parującego kakao.

– Kotom się nic nie stanie – powiedział policjant. – Wezwiemy kogoś ze schroniska.

– Jakim kotom? To moje dzieci. – Cofnęła się w głąb pokoju.

– Tu nie ma żadnych dzieci. Idziemy.

– Nie! – zaczęła wyć, gdy do niej podeszli. – Nie zabierzecie mnie od dzieci! Bydlęta!

 

*

Z drugiego pokoju wyszło niepewnie czworo malców. Trzej chłopcy i dziewczynka, od najstarszego do najmłodszego. Każde odziane w białe ubranko i brązowe buciki.

– Co pan robi mojej mamusi?

– Kurwa mać, to ona ma dzieci? – rzucił oficer, założywszy kobiecie chwyt defensywny. Drugi policjant szykował kajdanki.

– Dlaczego ten pan bije mamę?

Dziewczynka rozpłakała się.

– Sprawdzałeś w MOPSie?

– Sprawdzałem – powiedział policjant.

– Taa, chuja sprawdzałeś.

Chlipanie zamieniło się w głośny płacz, a potem w ryk. Dziecko stało na środku pokoju i wyło.

– Co się gapisz? – krzyknął oficer. – Powiedz chłopakom, żeby wezwali pogotowie opiekuńcze.

– Proszę zostawić moją mamę. Proszę!

– Dlaczego pan krzywdzi mamusię?

– Józuś, Maciuś! – wołała kobieta. – Ratujcie mamusię! Mamusia wam pokazała, że was kocha. Pokażcie mamusi, że też ją kochacie!

Funkcjonariusze założyli kobiecie kajdanki.

– Proszę, proszę… – jęczeli chłopcy. – Proszę zostawić mamę..

Malcy podeszli i zaczęli obłapiać policjantów. Kobieta się szarpała i zaczęła wierzgać nogami. Jej kapcie poleciały w kierunku sufitu, jeden zawisł na żyrandolu. Policjanci zaczęli ją ciągnąć w stronę wyjścia. Zrolował się dywan, przewrócił stolik ze śniadaniem. Dzieci wiły się, łapały za nogawki, drapały po dłoniach, wspinały się wyżej, chwytały się pasów…

Nagle padł strzał…

– Co jest? – ryknął funkcjonariusz, padając na ziemię.

…a potem kolejne.

 

*

– Ja cię pierdolę – mruknął komendant. – Ale bajzel.

Popatrzył na paru prokuratorów, którzy dyskutowali na korytarzu. Technicy uwijali się przy zwłokach. Za taśmą tłoczyła się grupa gapiów.

– I to wszystko zrobiła jedna wariatka? – powiedział do stojących na zewnątrz policjantów. – W dodatku w kajdankach?

Obok przewróconego stołu leżały ciała dwóch policjantów. Krew, która z nich wypłynęła, zmieszała się z rozlanym kakao. Wsiąkła w kromki chleba. Napuchłe pieczywo zmieniło się w ohydną breję.

– Rutynowe, kurwa, zatrzymanie miało być.

– Młodszy posterunkowy Majewski, ten w szpitalu, mówił o dzieciach. Czworo bachorów, trzech chłopców i wyjąca dziewczynka.

– Przecież wariatka nie ma dzieci. Sprawdziliśmy dodatkowo w urzędzie miejskim.

– Może coś mu się przywidziało…

– Dobra, na razie siedźcie cicho w sprawie tych dzieci.

Po chwili z wnętrza mieszkania popłynęły okrzyki i przekleństwa.

Potem przylazł technik z aparatem.

– Ale mamy, kurwa, znalezisko. Będzie sprawa jak w Łodzi.

– Co znowu?

Pokazał zdjęcia: cztery owinięte folią, ciasno upakowane w zamrażalniku pomarszczone noworodki.

– No – mruknął komendant. – Te dzieciaczki raczej nie napadły naszych chłopców.

– Za sztywne na takie numery – rzucił technik i zarechotał.

Komendant za oknem dostrzegł machającego mu malca w zaplamionym krwią ubranku. Chłopczyk odwrócił się i pobiegł do trójki swojego rodzeństwa; każde z nich również zapaskudzone było czerwonymi plamami.

Zamrugał ze dwa razy. W ogrodzie nikogo nie było. Komendant pomyślał, że również jemu się udziela paranoja, więc postarał się szybko zapomnieć o sprawie.