Prawdziwa narzeczona

Po raz pierw­szy nie byłem sa­mot­ny. Wokół nas cie­płe worki mięsa i tylko my dwoje, wiecz­ni, po­wsta­li z mocy nie­okieł­zna­nej na­tu­ry… Pro­po­no­wa­łem przy­jaźń, wspól­no­tę dwóch po­dob­nych, a jed­no­cze­śnie je­dy­nych w swoim ro­dza­ju ist­nień.  Nie chcia­łem jej zra­zić. Tak długo cze­ka­łem, z utę­sk­nie­niem, nie­moż­li­wym do wy­ra­że­nia przez zmar­twia­ły język. Tyle słów uwię­zio­nych w nie­do­sko­na­łych, si­nych ustach! Tyle czasu, tyle upo­ko­rzeń, tak wiele razy od­rzu­ca­no moje uczu­cie, że mi­łość ja­wi­ła mi się – miast osza­ła­mia­ją­ce­go duszę i ciało amoku – nie­chcia­ną, sfa­ty­go­wa­ną szma­cian­ką.

Moja nowa na­dzie­ja wy­da­wa­ła mi się wtedy pięk­na. Blada skóra za­chwy­ci­ła mnie od pierw­sze­go wej­rze­nia, ście­gi na jej twa­rzy ukła­da­ły się w dra­pież­ne linie. I te sza­lo­ne włosy! Kiedy ują­łem jej dłoń, była bli­żej mnie niż ja­kie­kol­wiek stwo­rze­nie do tej pory. Och, przez ten ulot­ny mo­ment uwie­rzy­łem, że to ciało, te mętne oczy, będą przy mnie na za­wsze. Serce tłu­kło mi się w pier­si ni­czym ptak w klat­ce. Gdy mnie do­tknę­ła – wcie­lo­na magia, jakby pio­run przedarł śmierć, eks­ta­za po­now­ne­go na­ro­dze­nia, grom wy­peł­nia­ją­cy mnie zu­peł­nie… Jak wtedy, w dzień, który prze­kli­nam od lat.

Dla­cze­go mnie od­trą­ci­ła? Co ka­za­ło jej wy­ry­wać rękę, ucie­kać, kryć się w ra­mio­nach tego po­zba­wio­ne­go skru­pu­łów szu­braw­ca? Prze­cież była ma­rze­niem, speł­nie­niem, do­ty­kiem, na który mia­łem cze­kać każ­de­go dnia. W te oczy mia­łem pa­trzyć, te usta ca­ło­wać, to ciało obej­mo­wać… Miała być to­wa­rzysz­ką, dla któ­rej stanę się lep­szym… czymś. Chcia­łem, by była wiecz­ną, bo na­ro­dzo­ną poza gni­ją­cym ży­ciem, do­sko­na­ło­ścią; cudem wy­rwa­nym ze szpo­nów śmier­ci. Chcia­łem na­le­żeć do niej. Nie przez kilka chwil, nie przez noc – przez mie­sią­ce, przez mil­le­nia, przez eony! Nie mu­si­my się spie­szyć, nie ucie­kaj…

Nie je­stem po­two­rem! Nie…! Do dia­bła – jeśli w ogóle ist­nie­je – znów?! Dosyć! Czas to za­koń­czyć!

Oszu­ki­wa­łem nas. Sie­bie i ją. Do­pie­ro teraz to poj­mu­ję. Chcia­łem dzie­lić wiecz­ność z kimś rów­nie kosz­mar­nym jak ja. By­li­śmy strasz­ni. Ohyd­ni, od­ra­ża­ją­cy, bar­dziej nawet, niż ten łotr, po­zba­wio­ny su­mie­nia okrut­nik, który mamił mnie obiet­ni­cą wy­rwa­nia z sa­mot­no­ści. Zro­zu­mia­łem to jasno gdy, zroz­pa­czo­ny jej prze­ra­że­niem na mój widok – jakiż od­py­cha­ją­cy mu­sia­łem się jej wy­da­wać! – po­cią­gną­łem za dźwi­gnię i blask uwię­zio­nych pio­ru­nów zalał po­miesz­cze­nie w mgnie­niu oka. Roz­sza­la­łe, bla­do­nie­bie­skie żmije opeł­zły trans­for­ma­to­ry, mnie, ją, a także tę ludz­ką, kłam­li­wą gnidę. Nie skrzyw­dzi pan już ni­ko­go swo­imi łgar­stwa­mi, pro­fe­so­rze Pre­to­rius!

Są­dzi­łem, że wró­ci­my w ni­cość, wtedy, w tam­tym la­bo­ra­to­rium. Tak trze­ba, szep­ta­ła mi de­spe­ra­cja, je­ste­ście pa­skudz­twem, skazą. A skoro nie po­tra­fi­li­śmy się po­łą­czyć ponad śmier­cią, to nie po­win­no nas być, do­po­wia­da­łem sobie w duchu. Tak wtedy są­dzi­łem.

Wiłem się mimo woli, schwy­ta­ny w pu­łap­kę przez zbó­jec­ki duet sy­pią­ce­go iskra­mi kabla i odłu­pa­ne­go ka­wał­ka ścia­ny. Wokół mnie sza­la­ło znisz­cze­nie, po­że­ra­ją­ce warsz­tat w prze­klę­tej wieży, grze­bią­ce wszel­kie do­wo­dy do­ko­na­nej zbrod­ni. Spo­czy­waj w po­ko­ju, moja nie­do­szła na­rze­czo­no. W tańcu elek­trycz­nych uką­szeń, mio­ta­ją­cych mymi szka­rad­ny­mi człon­ka­mi, zro­zu­mia­łem, jak strasz­li­wie się my­li­łem. To nie ona, rów­nie plu­ga­wa jak ja, miała za­brać tę­sk­no­tę i dać roz­kosz, nie ona miała wy­pa­lić me­lan­cho­lię ogniem unie­sień; nie ona była moim uko­je­niem, snem oży­wio­nym, sza­leń­stwem  bli­sko­ści. Nie jej pi­sa­na rola wiecz­nej ko­chan­ki, sensu mo­je­go po­zszy­wa­ne­go dra­twą ist­nie­nia. Inny dotyk miał mnie uwo­dzić i koić za­ra­zem, innej po­ca­łun­ki wtrą­cać mnie w ot­chłań nie­skoń­czo­ne­go szczę­ścia. Uczo­ny łgał strasz­li­wie, li tylko by pro­wa­dzić swoje ba­da­nia, teraz widzę to wy­raź­nie. To nie na widok bla­dej masz­ka­ry miały prze­bie­gać mnie dresz­cze pod­nie­ce­nia, nie jej mia­łem wy­glą­dać w nie­cier­pli­wym, go­rącz­ko­wym ocze­ki­wa­niu. To wszyst­ko mogła mi dać do­pie­ro inna ko­chan­ka, czy­sta w swej żądzy, rów­nie nie­po­skro­mio­na jak ja. Tak, tylko ktoś taki mógł za­spo­ko­ić mój głód, mie­lo­ny dotąd w żar­nach sa­mot­no­ści.

Po­wsta­łem z ruin, trzy­ma­jąc się tej jed­nej myśli. Raz prze­bu­dzo­ne pra­gnie­nie drą­ży­ło moją po­śmier­tel­ną duszę. Roz­go­rącz­ko­wa­ny, w furii, ża­ło­wa­łem, że po­zwo­li­łem dok­to­ro­wi ujść z ży­ciem – trze­ba mi go było jak pro­fe­so­ra… Ode­gna­łem tę myśl. Wie­dzia­łem, że nie mam wiele czasu: albo ją szyb­ko od­naj­dę, albo wkrót­ce uschnę, jak płyt­ka rzeka w trak­cie suszy.

Nie szu­ka­łem długo. Doj­rza­łem ją nad sta­wem, po zmro­ku. Pa­mię­tam, że – drżąc z obawy przed po­now­nym od­rzu­ce­niem, któ­re­go chyba nie mógł­bym żadną miarą prze­trwać – za­trzy­ma­łem się przed nią, przy sa­mot­nej wierz­bie na brze­gu. Ko­rze­nie drze­wa to­nę­ły w nur­cie, a ja sta­łem, wspie­ra­jąc się na ich mil­czą­cych ra­mio­nach. Pa­trzy­łem i cze­ka­łem. W duchu bła­ga­łem, na głos – ję­cza­łem nie­zro­zu­mia­le. Nie ucie­kła, nie od­wró­ci­ła się ode mnie jak ta w wieży, jakby wie­dzia­ła. Zbli­ży­ła się, ob­ję­ła całą sobą, roz­pa­li­ła we mnie nie­opi­sa­ny żar. Bro­dzi­łem, tuląc w ra­mio­nach jej pło­mień, chcia­łem łkać z ulgi – lecz nie mo­głem. Nim świat za­wi­ro­wał, nim ciem­ność mnie ogar­nę­ła, zo­ba­czy­łem swoje od­bi­cie w wo­dzie. Prze­mie­ni­ła moją szka­rad­ność w cud, moją nie­zgrab­ność w moc. Przez nią, dla niej, w niej – je­stem pięk­ny. Pięk­ny!

Od­na­leź­li­śmy się tej nocy, za­pa­mię­ta­li­śmy się w sobie. Tylko to jest istot­ne. Moja praw­dzi­wa ob­lu­bie­ni­ca, dzika, nie­po­skro­mio­na. Nie oba­wia się mnie, nie ucie­ka przede mną, nie prze­ra­ża jej moja plu­ga­wa forma. Gdy je­ste­śmy razem, prze­wier­ca mnie na wskroś, do­ty­kiem oczysz­cza ze spar­szy­wie­nia, przy­wra­ca życie, nie żą­da­jąc ni­cze­go w za­mian – cze­góż chcieć wię­cej?

Czy grze­chem jest, że wszyst­ko inne stało się mało ważne? Czy w ogóle mogę po­peł­nić grzech – ja, zro­dzo­ny z bluź­nier­stwa?

Wkrót­ce za­po­mnia­łem o zbie­głym Wik­to­rze. Niech­że do­ży­wa swych dni, niech od­czu­wa swój mały, mię­sny strach przed śmier­cią. A kiedy zdech­nie, niech gnije, niech toczą go ro­ba­ki – nie dbam już o to. Mam moją Lamię, sza­leń­czą ko­chan­kę nie zna­ją­cą li­to­ści. Nim mnie do­sią­dzie, dro­czy się ze mną. Jej de­li­kat­ny dotyk spły­wa po mojej skó­rze, muska wil­go­cią szka­rad­ne usta, pie­ści zim­nym tchnie­niem grube szwy. Sztyw­nie­ję, wy­cią­gam po nią ręce – lecz każe mi cze­kać, wy­sta­wia na próbę. Chcę ją mieć, teraz, zaraz, za­chłan­ne pod­nie­ce­nie od­bie­ra mi roz­są­dek, a ona – czeka. Osza­ła­mia mnie za­pa­chem, nie­moż­li­wym do po­my­le­nia z ja­ką­kol­wiek inną wonią, de­li­kat­ny­mi piesz­czo­ta­mi wpra­wia w drże­nie moje nie­zgrab­ne ciel­sko, ten pa­skud­ny kor­pus, który już nigdy nie miał za­znać za­spo­ko­je­nia. I gdy je­stem bli­ski sza­leń­stwa, na mo­ment przed­tem, nim ro­ze­rwę we fru­stra­cji wła­sną pierś, wprost do le­d­wie bi­ją­ce­go serca, i zmiaż­dżę w dłoni wszyst­kich per­fid­nych bogów mi­ło­ści, wła­śnie wtedy wbija się we mnie gwał­tow­nie, bez par­do­nu, dziko, do dna… Przy niej staję się inny, prze­mie­nia moje pa­skudz­two we wspa­nia­łość, daje mi moc, pew­ność. Bie­rze mnie takim, jaki je­stem – a jak­bym był jej je­dy­nym, naj­uko­chań­szym. Któ­re­mu śmier­tel­ni­ko­wi dane jest po­siąść taki ży­wioł? Jakiż czło­wiek mógł­by mieć taką ko­chan­kę? Jakiż nędz­nik może rów­nać się ze mną?

Idę za nią i przed nią, kryję się w mroku nocy i cie­niach dnia. Cze­kam, aż bę­dzie go­to­wa, by mnie przy­jąć, zbli­żyć się do mnie. Szu­kam ustron­nych, do­god­nych miejsc: ro­man­tycz­nych po­wier­ni­ków na­szych scha­dzek, gdzie nie­po­wo­ła­ne oko nie ujrzy tej nie­po­ję­tej dla ludzi na­mięt­no­ści… Wiecz­na, nie­po­ha­mo­wa­na, bez­względ­na. Naj­pierw roz­dzie­ra moje ciało obiet­ni­cą roz­ko­szy, smaga okrut­ną piesz­czo­tą, na­peł­nia ży­cio­daj­ną żądzą, a potem po­rzu­ca, znika – na dni, ty­go­dnie, bywa, że i mie­sią­ce. Gdy mnie nie do­ty­ka, gdy nie obej­mu­je mnie swoją na­mięt­no­ścią, gdy nie na­peł­nia uszu krzy­kiem, po­pa­dam w le­targ. Świat staje się szarą plamą ocze­ki­wa­nia. W pół­śnie, tro­pię ją ni­czym dzi­kie zwie­rzę, bez re­flek­sji, bez świa­do­mej myśli, byle tylko do­paść, po­chwy­cić – i wtedy wiem, że mi się nie oprze. Dla niej je­stem wy­jąt­ko­wy taki, jaki je­stem.

Byłem ślepy. Jakże różna jest od tej pierw­szej, nie­uda­nej, tchórz­li­wej! Jaką ma w sobie bez­wstyd­ną mą­drość: sku­pia się na tym, co ważne, sięga wprost do pier­wot­nych in­stynk­tów. Nie kło­po­cze się mo­ral­no­ścią, do­brem, złem, od­cie­nia­mi sza­ro­ści. Nie mar­nu­je czasu na trwo­gę i wąt­pli­wo­ści. Kiedy ma ocho­tę na czu­łość – jest tak de­li­kat­na, że trud­no to wy­ra­zić sło­wa­mi, kiedy za­pra­gnie ude­rzyć – godzi od razu z całej siły, nie­mal­że zwala mnie z nóg. Po­ca­łu­nek? Dla­cze­go mia­ła­by ogra­ni­czać się do jed­ne­go, kiedy może zło­żyć ich wiele? Nie­ujarz­mio­na i czy­sta w swej pier­wot­nej dzi­ko­ści, przy­wra­ca mi dumę, wiarę w moją wła­sną po­tę­gę… Gdy mnie obej­mu­je, je­stem wspa­nia­ły, pięk­ny, nie­po­ko­na­ny – a stru­chla­ły z prze­ra­że­nia świat może kwi­lić o li­tość!

Nigdy ci nie po­dzię­ko­wa­łem, dok­to­rze. Nie chcia­łem być je­dy­nym dzie­łem two­je­go ne­kro­man­tycz­ne­go ge­niu­szu, bła­ga­łem cię o to­wa­rzysz­kę taką jak ja, o na­rze­czo­ną… Nie­po­trzeb­nie. Ta praw­dzi­wa, je­dy­na, była ze mną za­wsze, od sa­me­go po­cząt­ku. Ze­swa­ta­łeś nas, nawet o tym nie wie­dząc. To tego ośle­pie­nia zmy­słów szu­ka­łem, do­zna­nia, które nie ma sobie rów­nych, bez któ­re­go nie spo­sób żyć, a nie po­spiesz­nie fa­stry­go­wa­ne­go er­sat­zu.

Cze­kam w ukry­ciu, cier­pli­wie, na wła­ści­wy mo­ment. Znów dy­go­cę, czu­jąc jak się zbli­ża. Za każ­dym razem coraz in­ten­syw­niej, moc­niej, za każ­dym razem żyję bar­dziej, praw­dzi­wiej. Przez te kilka krót­kich chwil, nim oszo­ło­mi mnie swoim po­ca­łun­kiem, za­wsze od­cho­dzę od zmy­słów. Czy nie roz­my­śli się, zo­sta­wia­jąc mnie roz­pa­lo­ne­go, nie­za­spo­koj­ne­go, na pa­stwę wła­snej żądzy?

Je­steś. Mkniesz przez nie­bo­skłon, na po­wi­ta­nie hu­cząc grzmo­tem i roz­świe­tla­jąc chmu­ry. Elek­trycz­nym łu­kiem wpa­dasz w moje roz­po­star­te ra­mio­na, moja uko­cha­na, moja cudna na­wał­ni­co…