Apokalipsa ekspres

Dziewczyna dostała pierwsze imię w ję­zy­ku nie­wol­ni­ków. Trzy lata przed dniem, gdy wszyst­ko miało spło­nąć, upra­wia­ła swój ka­wa­łek ziemi gdzieś w Środ­ko­wym Świe­cie. Uro­dzi­ła się trzy de­ka­dy przed ter­mi­nem apo­ka­lip­sy, ale wów­czas już nieliczni znali dokładną datę końca.

Nad po­la­mi pa­no­szył się ze skow­ron­ka­mi maj. Kwitł rze­pak i nasza bohaterka ple­wi­ła wła­śnie perz, ale upał nie­zwy­czaj­ny w tej porze roku do­ku­czył jej ponad miarę, więc po­sta­no­wi­ła chwi­lę od­po­cząć. Usia­dła na ławce przed domem.

– Po­go­da zwa­rio­wa­ła – po­wie­dzia­ła z prze­ko­na­niem do le­żą­ce­go w za­schnię­tej ka­łu­ży pro­sia­ka. Lodowata woda ze studni kłuła w zęby. Wieśniaczka zmru­ży­ła oczy i spoj­rza­ła w dal. Drogą, która kie­dyś pro­wa­dzi­ła do ludzi, ktoś nad­cho­dził.

Ma­leń­ka, czar­na syl­wet­ka na tle żół­te­go pyłu po­kry­wa­ją­ce­go szosę. Wę­dro­wiec z tru­dem dro­bił chwiej­ne kroki.

– Nim tu doj­dzie, minie po­łu­dnie – rzu­ci­ła w prze­strzeń kobieta i po­szła kroić ogór­ki na chłod­nik.

Gdy kun­del oznaj­mił przy­by­cie że­bracz­ki, zupa była go­to­wa.

– Dobra pani, daj wróż­biar­ce kubek wody! – Sta­ru­cha stała przy furt­ce, wy­cią­ga­jąc drżą­ce, pla­mi­ste ręce. Ze zszarganego brzegu rękawa zwi­sa­ły strzę­py jakby pa­ję­czej nici. Cią­gnę­ły się, oplą­ty­wa­ły po­wy­krę­ca­ne stawy niby pier­ścion­ki.

– Wejdź­cie, bab­ciu – po­wie­dzia­ła gospodyni. – Tak dawno nie wi­dzia­łam dru­giej twa­rzy, a zupy dość dla nas obu.

– Dobre dziec­ko, wie, że sta­rej Po­win­no­ści le­piej słu­żył­by mie­siąc, niż słoń­ce – Wy­szcze­rzy­ła żółte zęby sta­ru­cha. – Dzię­ki za po­czę­stu­nek, ale ły­czek wody wystarczy, muszę ru­szać dalej. Przy­szło­ści nie po­wstrzy­masz. Po­słu­chaj mnie teraz, dziew­czy­no. Uli­to­wa­łaś się nade mną, za­pła­cę ci więc.

Wieśniaczka uśmiech­nę­ła się z nie­do­wie­rza­niem, pa­trząc na ob­dar­tą po­stać. Ura­żo­na, włó­czę­ga po­trzą­snę­ła głową.

– Dam ci wię­cej, niż pie­nią­dze, bo nowe imię. Odtąd na­zy­wać się bę­dziesz Wy­grań­co­wą.

Stara otar­ła mokre wargi wierz­chem dłoni, po­dra­pa­ła ku­rzaj­kę na po­licz­ku i do­da­ła:

– Na­praw dach, dziec­ko. Zima po­trwa może i ze trzy lata. A losu nie od­wró­cisz nie bru­dząc rąk krwią.

*

Ko­lej­ny prze­cho­dzień tego sa­me­go dnia – to już był tłum. Ledwo kobieta upo­ra­ła się ze wschod­nim polem i wsta­ła roz­pro­sto­wać plecy, gdy spo­strze­gła nad­cho­dzą­ce­go. Był da­le­ko, ale zbli­żał się nad­spo­dzie­wa­nie szyb­ko, jakby jed­nym kro­kiem prze­ska­ki­wał trzy metry.

Nim mogła mu się do­brze przyj­rzeć, już opie­rał się łok­cia­mi o płot z miną wła­ści­cie­la.

– Dla­cze­go nie po­czę­stu­jesz mnie obia­dem? – za­py­tał. Utkwił zie­lo­ne oczy w twarzy wieśniaczki. Miał nie­sy­me­trycz­ny, błysz­czą­cy jak por­ce­la­na uśmiech. – Jak się na­zy­wasz, śmier­tel­nicz­ko?

Ko­bie­ta za­sta­no­wi­ła się przez chwi­lę. Bar­dzo chciała przy­po­mnieć sobie swoje po­przed­nie imię, ale bez skut­ku. W końcu po­sta­no­wi­ła użyć no­we­go.

– Mówią na mnie Żona Zwy­cięz­cy. A tobie wy­star­czy kubek wody – po­wie­dzia­ła, mie­rząc męż­czy­znę kry­tycz­nym spoj­rze­niem. Wpraw­dzie na grzbie­cie miał po­pla­mio­ny i wy­tar­ty trencz, ale przebierając się za żebraka, za­po­mniał o bu­tach, w wy­pa­sto­wa­nej skó­rze od­bi­ja­ło się słoń­ce.

Obcy ro­ze­śmiał się, a brzmia­ło to jak coś, czego kobieta słu­cha­ła kie­dyś z płyt, które dawno się po­ry­so­wa­ły. Tak na­praw­dę zdo­był ją już przy „dla­cze­go”.

– Trzy­maj. Pij swoją wodę i wynoś się – po­wie­dzia­ła, po­da­jąc mu kubek.

– Masz wiel­kie łap­ska. Jak chłop, nie baba – od­parł. – Gdzie ja wi­dzia­łem takie ło­pa­ty? – Za­sta­no­wił się chwi­lę. – Ach, już wiem. W że­la­znym lesie pie­przy­łem kie­dyś ol­brzym­kę, która…

– Mia­łam kie­dyś męża, który łgał jak ty – od­cię­ła się. Obcy ją po­cią­gał i to było prze­ra­ża­ją­ce. Wsta­ła, my­śląc, że ukryje się przed intruzem w cha­cie.

– Mówię szcze­rą praw­dę.

– No wła­śnie. Ale tak, żebym nie uwie­rzy­ła. – Mimo woli przy­sta­nę­ła.

Przybysz ro­ze­śmiał się.

– “Zwycięzcowa” brzmi głupio. Wolę nazwać cię we własnym języku. W ten sposób twoje imię będzie lepiej pa­so­wać do mo­je­go. Powinno, skoro masz być ko­bie­tą tego, kto wygra wojnę.

– Wojny tu, póki co, nie było i nie bę­dzie – oświad­czy­ła ka­te­go­rycz­nie, chcąc za­koń­czyć roz­mo­wę.

– A szkoda. – Oczy przy­by­sza za­bły­sły. – Żeby zbu­do­wać nowe, trze­ba cza­sem zbu­rzyć stare. Czy nie wi­dzisz, jaki zmę­czo­ny jest wszech­świat? Słoń­ce osza­la­ło i pali upra­wy na pył, morza wsta­ją ze swo­ich leż i po­że­ra­ją wy­brze­ża, a wkrót­ce zima wy­pu­ści pół­noc­ne wia­try z za­gród i przez czter­dzie­ści mie­się­cy nie uświad­czysz cie­pła. Nawet lu­dzie mor­du­ją się na­wza­jem ty­sią­ca­mi, żeby za­koń­czyć ten przy­dłu­gi akt i po an­trak­cie otwo­rzyć ko­lej­ny. Czy cie­bie to nie prze­ra­ża?

– Nie można zwal­czyć zła złem, poza tym ka­ta­stro­fy się zda­rza­ją i nic nie po­ra­dzisz! – wy­krzyk­nę­ła z obu­rze­niem

Męż­czy­zna syk­nął, skrzy­wiw­szy się z dez­apro­ba­tą.

– Dwa kłam­stwa w jed­nym zda­niu, stać cię na wię­cej, dziew­czy­no! Primo – Za­giął pierw­szy palec – nie wal­czy­my ze złem, tylko sprzą­ta­my ba­ła­gan, jak zdzi­cza­łe pole pod „zie­leń i wo­do­spa­dy”. Se­cun­do – Do wska­zu­ją­ce­go do­łą­czył środ­ko­wy – tylko ja mogę za­koń­czyć to sza­leń­stwo, nim się roz­krę­ci na dobre. A przy­naj­mniej tak mówią.

– Niby jak? Żeby po­wstrzy­mać ka­ta­klizm, mu­siał­byś być bo­giem! – prych­nę­ła.

Z fał­szy­wą skrom­no­ścią, nie­mę­skim, za­lot­nym ru­chem po­pra­wił koł­nie­rzyk.

– Nie za­prze­czam i nie po­twier­dzam. Ale w księ­dze wieszcz­ki na­pi­sa­no, że wiecz­na zima ustą­pi tylko wtedy, jeśli oso­bi­ście po­za­bi­jam sta­rych bogów.

– Na co więc jesz­cze cze­kasz? – Od­wró­ci­ła się ple­ca­mi, mo­dląc się, by sobie po­szedł nie ro­biąc jej krzyw­dy. Naj­bar­dziej mar­twi­ło ją, że w głębi duszy mu wie­rzy­ła. – Nie po­wi­nie­neś się szy­ko­wać, czy coś?

– Wła­śnie to robię. – Uśmiech miał szer­szy od kota z Che­shi­re. – Po­trze­bu­ję mar­kie­tan­ki.

– Jak śmiesz! – krzyk­nę­ła i schwy­ciw­szy wia­dro z po­my­ja­mi, chlu­snę­ła mu pro­sto w twarz. – Precz!

Mach­nął ręką jakby od­ga­niał na­tręt­ną muchę. Brudy za­trzy­ma­ły się w po­wie­trzu i wy­pa­ro­wa­ły. Nie­zra­żo­ny, mężczyzna kon­ty­nu­ował:

– Mamy pewne trud­no­ści apro­wi­za­cyj­ne, ale po­win­ni­śmy upo­rać się z nimi naj­da­lej za trzy lata. Cho­ciaż do­sta­wy ostat­nio znacz­nie się skur­czy­ły. Cho­dzi o bu­du­lec do na­sze­go fla­go­we­go nisz­czy­cie­la. W każ­dym razie, tamci na pewno spo­dzie­wa­ją się nas naj­wcze­śniej po zimie.

– Więc tym bar­dziej po­win­ni­ście ude­rzyć z wy­prze­dze­niem! – Sama nie wie­dzia­ła, kiedy za­czę­ła mu ki­bi­co­wać. Teo­ria wy­ja­śnia­ją­ca suszę i tsu­na­mi była cał­kiem prze­ko­nu­ją­ca, kiedy to on ją tłu­ma­czył. Po­szpe­ra­ła w pa­mię­ci i za­cy­to­wa­ła: – „Zwy­cię­ża ten, kto wie, kiedy wal­czyć!”

Przy­bysz wes­tchnął.

– Wcze­śniej­szy atak byłby dobry dla obu stron, unik­nę­ło­by się cięż­kich i długich starć. Zdaje się, że we­dług sta­ru­chy ginę pierw­szy – Zro­bił ża­ło­sną minę, a jej serce ści­snę­ło się z żalu. – Im prę­dzej ude­rzy­my, tym mniej żywotów po­chło­nie ago­nia sta­re­go po­rząd­ku. Gdyby za­ata­ko­wać dziś, wzię­li­by­śmy ich nie­mal bez walki. Ale cóż zro­bić, skoro nie ma ma­te­ria­łu na burty.

– Czego po­trze­bu­jesz? – za­py­ta­ła ze łzami w oczach. Po­ka­zał jej. Długo mil­cza­ła, zanim, po­włó­cząc no­ga­mi, przy­nio­sła z szopy ob­cę­gi.

– Rwij – szep­nę­ła, wy­cią­ga­jąc ręce.

– Od­wdzię­czę się, Sygin – po­wie­dział, za­bie­ra­jąc się do pracy.