Usiadłem na parapecie...

Wy­bi­ła pół­noc. Roz­sia­dłem się wy­god­nie na chmu­rza­stym pa­ra­pe­cie, zwra­ca­jąc świe­tli­ste śle­pia w stro­nę prze­zro­czy­stej szyby. Za nie­wi­dzial­nym oknem uj­rza­łem znane mi już do­brze domy, a w nich te same, nie­zmien­ne ludz­kie twa­rze. Zwier­cia­dła dusz znów po­cho­wa­ły się pod skle­jo­ny­mi głę­bo­kim snem po­wie­ka­mi. Musi być ze mnie to­tal­ny nu­dziarz. Wy­star­czy tylko, że się po­ja­wię, i już każdy za­czy­na zie­wać. Nie­sa­mo­wi­te!

Wszy­scy tak smacz­nie śpią, dry­fu­jąc gdzieś w swo­ich sen­nych mrzon­kach. A jesz­cze przed chwi­lą byli tacy pełni ener­gii. Za­ła­twia­li te swoje ludz­kie spra­wy, jakby nic in­ne­go nie miało więk­sze­go zna­cze­nia. Szli przez życie, tą samą drogą, choć ina­czej; szy­bu­jąc głową w chmu­rach, nie ba­cząc po czym stą­pa­ją – ba­cząc po czym stą­pa­ją, nie zna­jąc wi­do­ku chmur. Droga, choć pro­sta jak drut, do­pro­wa­dzi­ła każ­de­go do miej­sca in­ne­go. Gdzieś skrę­ci­li, gdzieś się po­my­li­li – i tak, w jed­nej chwi­li, zu­peł­nie za­błą­dzi­li. Za wszyst­ko obar­czy­li los srogi – nie­win­ne bie­da­czy­sko. „Los rzuca kłody pod nogi” – dla­te­go tak wy­szło. Jedni pa­trzy­li w przy­szłość, czu­jąc za­pach nie­zna­ne­go smaku. Dru­dzy wpa­trze­ni w prze­szłość, sy­no­nim braku. Jeden świat, w nim dwa różne świa­ty; świat wra­żeń bo­ga­tych i bied­ny świat stra­ty.

W jed­nym jed­nak z okien roz­brzmie­wa raz po raz prze­szy­wa­ją­cy blask. Przy­glą­dam się bli­żej i oczom swym nie mogę dać wiary. Widzę bo­wiem świa­tło od­bi­te z mych źre­nic – zwier­cia­dło. Jedna za­gu­bio­na du­szycz­ka, co czer­ni nocy nie trak­tu­je chłod­nym stra­chem. Sie­dzi spo­koj­nie na pa­ra­pe­cie, ma­śla­nym spoj­rze­niem kosz­tu­jąc so­czy­ste gwiaz­dy. Sie­dzi i pa­trzy, i ja tak samo; pa­trzę tak na nią z tą miną ma­śla­ną. I wiem, że ona wie wszyst­ko to, o czym wiem ja. Wie dokąd iść, wie­dząc jaki jest świat. Wie­dząc, że to co w snach, to i w nas, i w na­szych ży­ciach. Sie­dzi i wie, i ja wiem – choć cisza.

Po­wo­li zni­kam, taka już dola wę­drow­ca. Zni­kam sam nie wiem gdzie, choć droga pro­sta. Tak życie nie­sie mnie, gdzieś, w po­szu­ki­wa­niu słoń­ca.

Spla­ta­ją nas nad­zwy­czaj­nie pięk­ne więzy. Że­gnaj. Może cię jesz­cze kie­dyś spo­tkam.

Księ­życ.