Misiojeż

Stara, wysłużona skoda terkotała po polnej drodze. Mężczyzna siedzący za kierownicą nucił jakąś rytmiczną melodię i od czasu do czasu, ni stąd ni zowąd uśmiechał się. Spoglądał na rozległe, zielone pola, przydrożne drzewa i stada krów, jakby spodziewając się, że te odwzajemnią uśmiech. Lub przynajmniej zaryczą.

– Głowa do góry, będzie fajnie – powiedział głosem faceta, czującego świeży powiew zbliżającego się wielkimi krokami urlopu.

– Wcale nie – odpowiedział Maciuś, w najmniejszym stopniu nie podzielając optymizmu ojca. – Zanudzę się tam na śmierć. Co ja będę robił w tej dziurze?

– Będziesz zbierał grzyby, pomagał ciotce, liczył gałęzie… cała masa atrakcji!

Mężczyzna nie doczekał się odpowiedzi. Jego siedmioletni syn wpatrywał się w oparcie przedniego siedzenia grobowym spojrzeniem, wzrokiem straceńca idącego na szafot. Ale on przecież był grzeczny… ostatnio nawet pomógł w sprzątaniu pokoju, nawet rozwiesił pranie! Czym więc zasłużył sobie na tę nikczemną dolę?

Samochód zatrzymał się przy mizernym domku o szarych ścianach. Maciuś dokładnie tak wyobrażał sobie miejsce przeznaczone do torturowania niegrzecznych dzieci.

– Wysiadamy! – zawołał radośnie ojciec.

Chłopak wyskoczył z auta, poczuł woń długich traw i bydlęcego łajna. Rozejrzał się dookoła, widział mieniące się kolorami żółci i zieleni pola, ciągnące się aż po horyzont. Pagórki piętrzyły się na sobie łagodnie podnosząc się i opadając, jak fale na morzu. Ponad nimi rozpościerało się nieskończenie błękitne niebo, na którym dryfowały samotne obłoki. Chłopca zdumiał nieokiełznany przez człowieka, zapierający dech w piersiach krajobraz. Na chwilę nawet zapomniał o terrorze, który rzekomo go czekał.

– No, chodź mały, przywitamy się z ciocią – powiedział ojciec, kierując się ku starym, wyblakłym drzwiom. Malec po chwili podążył za nim.

Nastąpiła dłużąca się w nieskończoność wymiana uścisków i serdeczności (Maciulka kochanie, jak ty wyrosłeś!), krótka rozmowa o życiu (Jak tam w pracy? Biznes dobrze się kręci? A matka wujcia jak się miewa? Naprawdę? Nadal hodujecie ogórki? Wezmę tylko dziesięć słoików, więcej nam nie trzeba, naprawdę). Po ogórkowej wymianie miejsce miała druga fala przytuleń, kilka ojcowskich przestróg (Jasne tato, nie będę maltretował kur), pożegnalne machanie i… nastała cisza. Czerwona skoda znikła za pagórkiem, teraz w zastawionym słodkościami pokoiku znajdowała się tylko ciocia, wujek i mały Maciuś.

– To co chcesz robić, marcheweczko? – zapytała kobieta uśmiechając się tak promieniście, że przypominała strasznego klauna z horroru "To".

– Nie wiem… – Maciuś wzruszył ramionami. Zaczynał naprawdę obawiać się, że ciocia może obnażyć długie kły i pożreć go na podwieczorek. – Ładne te pola. Chyba dzisiaj trochę się tu pokręcę… tak bez celu. Zapoznam się z okolicą.

– Dobrze, ale musisz iść z nami. Możesz się zgubić.

– Ciociuuuuuuuu… mam już prawie osiem lat!

Kobieta zarzuciła złocistymi lokami, spojrzała na puszystego mężczyznę podnoszącego właśnie wzrok znad gazety. Wujaszek poprawił okrągłe okulary.

– Przyjechał do krainy wolności, daj mu, Madzia, trochę tej krainy posmakować.

Na buzi chłopca wykwitł uśmiech, jego oczy roziskrzyły się.

– Tylko – powiedział poważnym głosem wujaszek, groźnie unosząc palec. – Masz nie oddalać się zbytnio od domku i musisz wrócić jak tylko zobaczysz czerwieniejące niebo. Zrozumiano?

– Tak! – krzyknął Maciuś nie kryjąc podekscytowania, po czym wybiegł z pomieszczenia, nie zwracając nawet uwagi na gderanie cioci.

Maciuś wydostał się na podwórko, przywitał grzecznie swoich nowych współlokatorów (Dzień dobry krówko! Dzień dobry świnko!), po czym wyszedł na polną drogę. Łapczywie wdychał świeże powietrze, przysłuchiwał się odgłosom tego nieznanego świata, zanurzał wzrok w głębi pagórkowych witraży. Hasał wśród kłosów, gonił pasikoniki, leżał na trawie wpatrując się w niebo. Czuł, że działa na niego ten niespotykany wiejski klimat, którego na próżno szukać było w zatłoczonych miastach. Myślał, że może nawet da radę wysiedzieć tu cały miesiąc.

Dni mijały bardzo beztrosko i całkiem szybko. Pewnego razu, kiedy już miał wyruszyć na kolejną wyprawę, wujaszek zatrzymał go na ganku.

– Słuchaj mały, wiem dokąd możesz pójść – powiedział mężczyzna opierając tłuste dłonie o kolana. – Widzisz ten las za pagórkiem?

– Tak.

– To udaj się tam. Przejdź przez strumyczek, wespnij się na sam szczyt górki. Tam zobaczysz samotne drzewo, a przy nim może uda ci się kogoś spotkać.

– Tam? Do lasu? – powiedział chłopiec zlęknionym głosem. – Tata mówił, że w lesie są klauni. I wilki i pająki i wampiry…

– Ten twój głupi stary… – wujaszek potrząsnął głową. – Posłuchaj. W lesie nie ma nic niebezpiecznego, byłem tam wiele razy. To taki… niezwykły las. Pieczę sprawuje nad nim pewna… osoba, która nie pozwoli, aby stała ci się krzywda.

– To… tego pana spotkam przy drzewie? – zapytał Maciuś głosem pełnym podekscytowania. – Kto to jest?

– To Przyjaciel. Nie martw się, na pewno go polubisz. O ile go tam spotkasz.

Chłopiec nie potrzebował lepszej zachęty. Pognał w podskokach do drzwi, słysząc znajome skrzypienie otworzył je i wybiegł na dwór.

Po kilku niespokojnych minutach, znalazł się na przy krawędzi lasu. Drzewa stały przed nim murem, zdawały się być nieustępliwe i groźne. Malec przełknął ślinę rozważając, czy nie powinien zawrócić. Dobrze wiedział, że wampiry nie żyją w lesie, tylko na cmentarzach. Mimo tego nadal czuł niepokój, zacienione kłębowisko gałęzi napawało go lękiem, strachem przed nieznanym. Jednak słysząc ciepłe słowa wujaszka w głowie, przeżegnał się i wkroczył do boru.

W lesie było trochę chłodno, acz całkiem przytulnie. Chłopiec słyszał niepokojące szmery i popiskiwania, do których powoli zaczynał się przyzwyczajać. Szedł ciągle pod górę, zdawało się, że idzie w dobrym kierunku. Po kilku minutach wędrówki przekroczył strumień. Przykucnął, aby napić się srebrzystej, zimnej wody, po czym udał się w dalszą podróż. Natrętne owady zmuszały chłopca do ciągłego machania rękoma, wyglądał jakby bronił się przed zjedzeniem znienawidzonej gruszki. Poza tym małym problemem, las wydawał mu się całkiem "fajny". Nie było w nim żadnych klaunów czy wampirów, a wycie wilków zastępował śpiew pstrokatych ptaków.

W końcu, dotarł na szczyt górki. Zobaczył pustą polanę i rosnące na jej środku, samotne drzewo. Zbliżył się do niego, rozejrzał dookoła.

– Przyjacielu! Gdzie jesteś? – zawołał. Odpowiedział mu jednak cichutki szmer lasu i melodyjny głos ptaków. – Przyjacieeelu!

Cisza. Maciuś oparł się o drzewo, podziwiał delikatną zieleń liści przerzedzoną słonecznym blaskiem. Zmrużył oczy, uśmiechnął się. Czekał.

– Dzień dobry – rozległ się głos zza jego pleców.

Maciuś zerwał się na równe nogi. Na chwilę znieruchomiał, jego oczy rozszerzyły się.

– Ddddzień dobry – wyjąkał.

Stało przed nim dziwaczne stworzenie. Przypominało brunatnego jeża o posturze niedźwiedzia, z którego pleców wyrastał las zwiotczałych, zielonych igiełek. Po dokładnym przyjrzeniu się, chłopiec stwierdził, że to nie kolce, a trawa. Stworzonko miało rudy, wiewiórczy ogon, sowie uszy oraz spokojne, żółte oczy.

– To pan jest przyjacielem? – wyjąkał Maciuś.

– Tak. Chyba tak. Różnie na mnie wołają. Nazywają mnie Bogiem Lasu, Dobrym Duchem, Przyjacielem…

Malec słuchał uważnie, jak podobna do misia postać mówi do niego ludzkim głosem. Zupełnie jak z bajek. Nadal nie mógł uwierzyć w to co widzi.

– W czym mogę pomóc? – zapytało stworzonko.

– Nie wiem… Tak sobie spacerowałem tylko. Jestem tu przejazdem.

– W takim razie nie przeszkadzam… myślałem, że mnie wołałeś.

– Tak, tak wołałem! – powiedział Maciuś, poczuł się jakoś głupio i niezręcznie. – No bo ogólnie to fajny ten pana las. Bardzo ładny. Ma pan też ładną trawę na plecach. Jestem Maciek, tak w ogóle.

– Dziękuję. Cieszę się, że las ci się podoba. Jak chcesz, mogę cię po nim oprowadzić.

– Oczywiście, że chcę! – wykrzyknął chłopiec.

– No to za mną – powiedział Bóg Lasu.

 Chłopiec zniknął w ciemnej gęstwinie, podążając za brunatnym stworzonkiem. Maciuś poznawał jakie drzewa lubią stać koło siebie, dowiadywał się o czym rozmawiają ptaki. Dzień jednak skończył się tak szybko, że chłopiec nawet tego nie zauważył. Kiedy zerknął na ciemne już niebo, zdał sobie sprawę, że może mieć kłopoty. Szybko pożegnał się z Przyjacielem, pognał w stronę domku. Zjadł pośpiesznie kolację, położył się do łóżka. Nie mógł zasnąć z podekscytowania, w głowie ciągle słyszał kojący szum drzew.

Nad rankiem pędem pożarł jajecznicę i wyruszył do lasu.

– Wiesz co… – powiedział chłopiec, kiedy dobrnął na szczyt górki. – Myślałem, jak mogę się do ciebie zwracać. Kiedy pierwszy raz cię zobaczyłem, pomyślałem, że jesteś najbardziej przypominasz mi misio-jeża. Czy mogę tak na ciebie mówić? Misiojeż?

– Pewnie – odpowiedział Bóg Lasu.

Kolejny dzień, jak i kolejny, i jeszcze następny minęły niezwykle szybko. Chłopiec spędzał czas w towarzystwie brunatnego stworzonka przyglądając się jego pracy, doglądał wraz z nim lasu. Leczył chorą korę, pomagał pod czujnym okiem Misiojeża budować gniazda, słuchał zażaleń rudych wiewiórek, próbował rozwiązywać ciągłe konflikty pomiędzy grzybami i drzewami. Po południu odpoczywał, kładąc się razem z brunatnym stworzonkiem przy samotnym drzewie. Był spokojny jak nigdy dotąd.

– Misiojeżu, czemu masz takie dziwnie żółte oczy? – zapytał pewnego razu.

– Ostatnio mam słabość do żonkili.

– Co to?

– To takie ładne kwiatki… – powiedział sennym głosem. – Rozejrzyj się dookoła i wskaż kwiatek, który najbardziej ci się podoba. Tylko proszę, żeby był w miarę blisko, nie chce mi się ruszać…

– No to może… ten niebieski! – odparł Maciuś wskazując na dumnie wyprostowany hiacynt.

– Dobra, też lubię hiacynty – odrzekł Misiojeż, po czym zbliżył się do upatrzonej rośliny. Kiedy dotknął niebieskiego płatka, jego oczy w jednej chwili przybrały barwę kwiatu.

– Łał! Ale super! – krzyknął zachwycony dzieciak.

– Umiem jeszcze wiele innych sztuczek. Pokazać ci kilka?

Bóg Lasu dobrze wiedział, że zadał pytanie retoryczne.

Kolejne dwa tygodnie minęły Maciusiowi na pomaganiu Misiojeżowi w lesie, na odpoczynku i krótkich, acz niesłychanych pokazach sztuczek.

– Ciociu, wujku! – powiedział któregoś razu podczas jedzenia kolacji.

– Słuchamy, kapusteczko.

– Dzisiaj znowu pomagałem Misiojeżowi! Jak odpoczywaliśmy na polanie, kichnął nasionami, z których po chwili wyrosło kilkanaście tych… no… hiacyntów!

– To wspaniale, buraczku.

Chłopiec skończył pałaszować jedzenie, jak zwykle pierwszy wstał od stołu, po czym położył się spać. Zmartwiona ciotka wbiła w wujaszka parę brązowych oczu.

– Czy naprawdę nie uważasz, że dzieje się coś złego? – zapytała. – Jakiś owłosiony stwór w lesie… No nie wiem, to raczej nie niedźwiedź, w tym lesie nie ma niedźwiedzi. A gdyby Maciunia jakiegoś zobaczył, pewnie nie jadłby z nami kolacji. W takim razie co za czort… Chyba nie myślisz, że to jakiś olbrzymi, owłosiony gwałciciel?!

Mężczyzna popatrzył na nią spode łba.

– Słyszałem, że gwałciciele są dużo groźniejsi niż niedźwiedzie. Nie martw się, to tylko jego zmyślony przyjaciel… ja też kiedyś miałem swojego. Zapomni o nim z wiekiem… nie ma powodu do obaw.

– No… w sumie jest taki szczęśliwy i dobrze wygląda – ciotka westchnęła. – Może masz rację…

Wujaszek rzeczywiście miał rację. Misiojeż był łagodny i przyjazny, jak hipis po wzięciu solidnego bucha. Starał się omijać mrówcze szlaki, wbijał wielgachne stopy w dywan liści niesłychanie lekko i bezgłośnie, z gracją, jakby unosił się nad nimi. Maciuś czuł się przy nim bezpieczny i spokojny. Wkrótce nawiązała się pomiędzy nimi piękna, przyjacielska więź. Obaj cieszyli się swoją obecnością, obaj lubili leżeć obok siebie i podziwiać piękny błękit nieba.

 

Pewnego dnia, Maciuś zastał Misiojeża w dziwnym nastroju. Był jakiś małomówny, coś go trapiło. Jego wzrok był smętny, przygaszony.

– Jakoś nie najlepiej wyglądasz… – powiedział chłopak szczerym, pełnym współczucia głosem. – Mogę ci jakoś pomóc?

– To nic… Naturalna kolej rzeczy. Mówicie na to ewolucja, czy tam postęp – odparł Bóg Lasu zdając sobie sprawę, że te słowa są dla malca kompletnie obce. – Chodź. Pokażę ci coś. Trzymaj się mocno.

Chłopak przytaknął, wskoczył Misiojeżowi na plecy, złapał go za szyję. Po chwili Bóg Lasu począł wdrapywać się na samotne drzewo. Malec nie mógł uwierzyć, czemu gałęzie po których stąpał nie uginają się pod jego ciężarem, ba, nawet nie drgają.

Niebawem dostali się na wierzchołek, Przyjaciel stanął na najwyżej położonej gałęzi drzewa, westchnął przeciągle. Maciuś nie mógł nacieszyć się tym, co widzi. Rozpościerała się przed nim cudowna mozaika wielobarwnej zieleni. Ujrzał szary domek, niesłychanie mały i nieznaczny na tle całego majestatu natury. Twarz chłopca owiewał chłodny wiaterek, podekscytowanie rozpalało mu piersi.

– Te wszystkie pagórki… doliny, rzeki, pola, lasy, puszcze, stawy… – powiedział Bóg Lasu grubym głosem, kojarzącym się Maciusiowi z głosem Świętego Mikołaja z reklam. – Ta cała kraina… należy do mnie.

– Jest taka piękna… władasz piękną krainą, Misiojeżu – odpowiedział malec, nie kryjąc zachwytu.

– Wiem, wiem… Ale teraz spójrz tam. O, o. Głowa trochę na lewo, tak właśnie tam. Powiedz mi mały, co widzisz?

– Widzę… – chłopiec próbował wytężyć wzrok. – Kominy… jakieś szare budynki. Dym… dużo dymu. Jakiś taki ciemny… wydaje się brudny. Nieładny.

– No właśnie – mruknął smętnie Misiojeż. – Tam panuje inny… zły Bóg. Bóg, którego sami stworzyliście.

– Kto to taki?

– Lepiej, żebyś nigdy go nie poznał. Zabiera moje ziemie… wypędza zwierzęta, zabija drzewa. Udręczona pod jego stopą gleba płacze, błaga o litość. Gdybyś choć raz usłyszał jej przepełniony bólem zew… Niestety, nie mogę nic zrobić. Staram się z nim walczyć, ale z każdym dniem staje się coraz silniejszy. I to wy mu pomagacie. Wy go stworzyliście i tak samo wy czynicie go silnym.

– Ja… przepraszam…

– Ty? – Misiojeż zapytał zdziwiony, uśmiechnął się. – Nie mały, ty niczemu nie jesteś winny. Ty stoisz po mojej stronie. Nigdy o mnie nie zapomnisz. Prawda, mały?

– Jasne, że tak! – krzyknął chłopak. – Jesteś moim najlepszejszym przyjacielem! Nie zapomnę, przecież wyjeżdżam w następnym tygodniu, ale na pewno cię odwiedzę, za rok czy dwa.

– Nie zobaczymy się przez bardzo długi czas – powiedział Bóg Lasu, zatopił wzrok w głębi nieba. – Ale kiedyś… za trzydzieści lat… spotkamy się ponownie. Mam tylko nadzieję, że będziesz pamiętał. Że o mnie nie zapomnisz.

– Jasne, Misiojeżu! Nigdy nie zapomnę!

Przyjaciel pogładził chłopaka po rozwianej czuprynie. Próbował się uśmiechnąć, ale jakoś nie potrafił. Z jego oka o kolorze hiacyntów pociekła łza. Srebrzysta kropla spadła cichutko na ziemię. Legenda głosi, że na tym małym skrawku polany, zwilżonym przez łzę Boga Lasu, nie wyrósł już nigdy żaden kwiat.

 

Kilka dni później, Maciuś musiał wracać do domu. Pożegnał się czule z Misiojeżem, wtulił się w jego ciepły brzuch i zapewnił, że nie zapomni o ich przyjaźni. Kiedy z oczu pociekły mu łzy, Bóg Lasu pocieszył go, pokazał mu sztuczkę i odprowadził niemalże pod same drzwi domku. Niebawem przyjechał ojciec. Pytał głównie o swoją pociechę, jak spędzała czas, czy nie nudziło jej się. Chłopak z radością sam mu wszystko opowiedział, opisał wędrówki po lesie, sztuczki Misiojeża, widok z czubka samotnego drzewa.

– Ten to ma wyobraźnie, moja krew – powiedział z dumą ojciec. Ciotka popatrzyła na niego niespokojnie. Niepokojącą ciszę przerwał głos wujaszka:

– Tak, chłopak ma świetne pomysły.

Po pożegnaniu z rodziną i uroczystym przekazaniu czterech kolejnych słoików z ogórkami, Maciuś usiadł na tylnym siedzeniu starej Skody. Pomachał wujaszkowi i cioci, odprowadził wzrokiem oddalający się, szary dom. Zwrócił wzrok w stronę lasu i zaniemówił. Na szczycie samotnego drzewa dostrzegł Misiojeża, wodzącego za autem spojrzeniem. Malec westchnął. Chciał znowu zobaczyć Przyjaciela, chciał wtulić się w jego przesiąknięte zapachem lasu futro. Myślał, że zobaczy go za rok lub dwa, jednak stało się tak, jak przepowiedział Bóg Lasu. Spotkali się ponownie, trzydzieści lat później.

 

***

 

Maciej siedział za kierownicą połyskującej chromem, nowiutkiej Skody. Słyszał cichą melodię radia, czuł chłodny powiew klimatyzacji. Obok niego siedział chudy, wysoki mężczyzna ubrany w ciemnoniebieski, pasiasty garnitur. Szyję postaci zdobił starannie dopasowany do białej koszuli, krwistoczerwony krawat. Twarz mężczyzny była nieludzko napięta, jego idealnie białe zęby szczerzyły się w nienaturalnie szerokim uśmiechu, na widok którego aż bolały kąciki ust. Był o wiele straszniejszy niż uśmiech cioci Magdy, ba, nawet grymas klauna z filmu "To" mu nie dorównywał. Był strasznym, sadystycznym uśmiechem bogatego człowieka, który zabił w sobie wszystkie wartości.

Samochód zatrzymał się przy starym, zaniedbanym, szarym domku. Z jego okien wyzierała ciemność, kwiczenie świń i muczenie krów rozlegające się niegdyś na jego tyłach umilkło na zawsze.

– Pięknie, pięknie – powiedział mężczyzna w granatowym garniturze, zacierając ręce. – Chodź za mną.

Maciej usłuchał. Szli prze barwne pola, minęli niewielki pagórek, znaleźli się na skraju lasu. W tym momencie Maciej przystanął. Wypuścił z siebie powietrze.

– Na co czekasz?! – wrzasnął tamten. – NO CHODŹ!

Po chwili zatopili się w cieniu wielkich drzew, powoli posuwali się naprzód. Maciej nie słyszał żadnych dźwięków, nie spotkał żadnego mieszkańca boru, nie udało mu się wyczuć choćby znikomego zapachu drzew. Jakby cały las nagle wymarł, zostawił po sobie tylko pustą, kamienną powłokę, pozbawiony życia kontur. Wysokiemu mężczyźnie w pewnym momencie pociekła z nosa strużka krwi. Zatrzymał się, wyciągnął z malutkiej kieszeni spodni garść banknotów, po czym przetarł nimi twarz.

– W porządku. Idziemy – rozkazał.

Po chwili wspięli się na szczyt górki. Oczom Macieja ukazała się zielona polana, a pośrodku niej wznosiło się to samo, co trzydzieści lat temu, samotne drzewo. Tym razem jemu pociekła krew z nosa. Dziwił się, nigdy nie przytrafiło mu się nic podobnego.

– Zdarza się każdemu. Chcesz trochę? – zapytał mężczyzna w garniturze, wyciągając ku niemu garść pomiętych banknotów.

– Tak. Dzięki.

Kiedy Maciej uporał się z krwawiącym nosem, wysoka postać oparła się o pień samotnego drzewa.

– Pięknie to widzę, czeka nas ŚWIETLANA PRZYSZŁOŚĆ MÓJ DROGI! – zagrzmiał władczym głosem. – Musimy mieć teren… tak… dużo terenu. Musimy wyciąć ten cały cholerny las, do gołej ziemi. A możemy zacząć… JUŻ TERAZ!

To powiedziawszy, odwrócił się. Z jego ręki wyrosła srebrna piła mechaniczna, błyszcząca w świetle zachodzącego słońca. Mężczyzna przymierzył się, po czym zamaszystym ruchem ściął drzewo. Jego twarz zmieniła się w upiorną maskę, z ust wydobył się szaleńczy śmiech. Wielkie drzewo z hukiem runęło na ziemię, staczając się w dół. Kruszyło wszystko co stało na jego drodze, jak wielka kula do kręgli.

– Tak… TAK! – krzyknęła na całe gardło wysoka postać. Mężczyzna w garniturze rozłożył ręce, jakby chciał objąć nimi cały świat. – Te doliny… pagórki… lasy. Wszystko będzie moje. MOJE! To znaczy, NASZE! Tam zbudujemy główną fabrykę, tam wzniesiemy lokale dla pracowników. Odpady wyrzucimy do rzeki. Tam parking, tam kolejny oddział, a tam MOJE, to znaczy NASZE biuro. Wiesz, ile na tym zarobimy?! CAŁE GÓRY, MORZA, OCEANY PIENIĘDZY! BĘDZIEMY CHOLERNIE, KUREWSKO BOGACI!!!

Maciej uśmiechnął się. Patrzył na mężczyznę ze strachem w oczach, a równocześnie z pewnego rodzaju uznaniem, szacunkiem. Wysoka postać rozczapierzyła dłonie, zastygła we władczej, wyniosłej pozie, jakby wykonana była z marmuru. W jej oczach płonął ogień. Maciej z przerażeniem stwierdził, że mężczyzna ma w sobie coś z demonicznych kreatur występujących na obrazach Breugel'a. Pomimo, iż zdawał się cieszyć razem z nim, coś go niepokoiło. Pamiętał to miejsce… Kiedyś, bardzo, bardzo dawno temu opierał się o to drzewo. Wiązały się z nim pewne radosne wspomnienia, widział w nich włochate, brunatne stworzenie… Przyjaciel? Czy tak się zwał gość z jego przeszłości? Maciej bardzo chciał sobie go przypomnieć, ale nie potrafił. Jego życie zmieniło się. Świat poszedł naprzód.

Po chwili rozkoszowania się swym tryumfem, mężczyzna w granatowym garniturze skinął na Macieja głową. Ten podążył za nim, znów znaleźli się w ciemnej gęstwinie drzew. Tym razem jednak, las nie był cichy, nieobecny jak przedtem. Stał się złowrogi, zadawało się, że ich wyganiał. Maciej słyszał szepty drzew, zobaczył rośliny wyginające w tańcu kolczaste łodygi, usłyszał dziki skowyt. Nie byli tu mile widziani.

Niebawem wydostali się z lasu, udali się do samochodu. Maciej siadł za kierownicą srebrzystej Skody, mężczyzna w garniturze usadowił się obok niego. Kierowca przekręcił kluczyk w stacyjce, usłyszał cichy szum silnika.

Ruszyli.

Maciej spojrzał przelotnie na szary, opuszczony dom oraz na otaczające go pola, lecz szybko odwrócił wzrok. Już nic nie łączyło go z tym miejscem. Zapomniał o nim, tak samo jak zapomniał o swoim zmyślonym przyjacielu, którego spotkał tu trzydzieści lat temu. Teraz był już dorosły. Słuchał się innego Boga.

Skoda pędziła po wiejskich dróżkach, jechali już siedemdziesiątką. Mężczyzna w garniturze rozłożył się wygodnie na fotelu, zarzucił ręce za głowę.

– Już prawie skończyliśmy – powiedział. – Czeka cię jeszcze ostatnia próba.

– Co takiego? – zapytał Maciej, lekko zbity z tropu. Jego rozmówca jednak nie odpowiadał. Diaboliczny uśmiech nie znikał z jego twarzy.

Kierowca wypuścił powietrze z płuc, spojrzał na mijane z zawrotną prędkością drzewa. Wtem, jakiś ciemny kształt wyskoczył mu przed maskę. Rozległ się głuchy huk, nagłe uderzenie wstrząsnęło samochodem.

– AAAAAAA!!! – krzyknął Maciej, wduszając hamulec.

Skoda zatrzymała się, Maciej ledwo dysząc oparł głowę na kierownicy. Ostrożnie wychylił się za okno. Nie zdążył wyhamować na czas. Owłosiona postać leżała kilka metrów przed autem, między nim a samochodem rozciągał się długi pas krwi. Mężczyzna zaczął przyglądać się dziwnemu zwierzęciu, czuł, że skądś je zna. Zobaczył czerwoną od krwi trawę rosnącą na plecach stworzenia, zdarty do mięsa wiewiórczy ogon. Spostrzegł brunatną głowę zwierzęcia, na której dogasała para hiacyntowych oczu. Wtem znieruchomiał. Jego ręce zaczęły dygotać, nie mógł nabrać powietrza. Oczy Macieja rozszerzyły się, zgasł ostatni tlący się w nich płomień.

– Mi… Misiojeż? – zapytał łamiącym się głosem. Nie doczekał się jednak odpowiedzi. – Za… zabiłem… Misiojeża…

– Tak, właśnie tak, masz moje gratulacje! – wykrzyknął mężczyzna w garniturze. – Ale teraz, nie roztkliwiał się zbytnio. Czeka nas dużo pracy. A potem pieniądze, MORZE PIENIĘDZY! JEDŹMY!!!

Maciej nie mógł wykrztusić z siebie ani słowa. Wzbierająca w nim fala smutku z każdą sekundą stawała się coraz mniejsza. Jego oczy spowił chłód, wargi zacisnęły się. Twarz Macieja przybrała kamienny, całkowicie obojętny wyraz.

Poprawił kołnierz.

– Jedźmy – powiedział, po czym wcisnął pedał gazu.

Samochód minął leżące w kałuży krwi zwierzę, zniknął na pagórkiem. Pojechali.

"Naprzód".