Pieśń elfów

Surmy za­grzmia­ły, bębny za­dudniły jesz­cze szyb­ciej, po czym nagle wszyst­ko umil­kło. Cisza nie zdążyła jednak nawet odetchnąć, gdy runął na nią huk walących się wież. Dwóch wież. Dudniące echo niebawem ustąpiło przed przeraźliwym szczękiem że­la­stwa i niezliczonymi jękami. Spo­mię­dzy nich do­biegł w pewnej chwili skrze­kli­wy, wręcz nie­na­tu­ral­ny, pełen żalu i zło­ści głos:

– Prze­klę­te ni­zioł­ki! Wy­rzu­ci­li mi pie­eee…

Trza­snę­ło. Coś du­że­go po­ja­wi­ło się na nie­bie, za­pi­ko­wa­ło ku ziemi i zde­rzy­ło się z nią. W opa­da­ją­cym kurzu za­iskrzy­ła od sło­necz­nych pro­mie­ni para ko­ści­stych skrzy­deł. Za­ma­cha­ły i roz­legł się doj­mu­ją­cy wizg, ro­dzą­cy ciar­ki na ple­cach każ­de­go wo­jow­ni­ka

Jedna z dwóch ni­skich po­sta­ci scho­wa­nych za ster­tą ka­mie­ni wsta­ła, ode­rwa­ła od ust dy­mią­cą, długą fajkę i po­wie­dzia­ła z pełną po­wa­gą:

– No to już ko­niec. Teraz już nam nic nie po­zo­sta­ło.

– Jak to? – spy­tał z trwo­gą jego bro­da­ty to­wa­rzysz.

– To była nasza ostat­nia su­szar­ka.

Oglą­da­jąc się ostroż­nie ru­szy­li przez po­bo­jo­wi­sko, w pełni za­słu­gu­ją­ce na to miano. Tra­to­wa­ne tak długo w walce setek ludzi i ich krwio­żer­czych zwie­rząt po­dwór­ko ka­mie­ni­cy przy czter­dzie­sto­le­cia PRL pięt­na­ście przy­po­mi­na­ło jak żywo maj­dan do­pie­ro co zdo­by­tej twier­dzy. Wra­że­nia do­peł­nia­ły ota­cza­ją­ce je ze wszyst­kich stron czar­ne po­ob­gry­za­ne u szczy­tów mury. Roz­ta­cza­ły się nad nimi smugi dymów, wy­do­by­wa­ją­ce się z ukry­tych ko­mi­nów.

Do­tar­li do plamy żół­te­go pia­chu roz­sy­pa­nej na samym środ­ku placu. Ster­cza­ły z niej po­zo­sta­ło­ści spa­da­ją­cej z nieba su­szar­ki – po­wy­gi­na­ne pręty o rdza­wo– bia­łym ko­lo­rze. Na jed­nym z nich po­wie­wa­ło coś bar­dzo po­dob­ne­go do płata ludz­kiej skóry.

– O zo­bacz – ode­zwał się bro­da­ty – i jesz­cze gacie ci po­rwa­ło.

Jego rów­nie młody, nie wię­cej jak dwu­dzie­sto­pię­cio­let­ni kom­pan czym prę­dzej pod­niósł fajkę do ust, czer­wie­nie­jąc z każ­dym ko­lej­nym za­cią­gnię­ciem. Cmo­ka­jąc, nie mu­siał mówić, że żad­nych zmian w swo­jej gar­de­ro­bie nie do­strze­ga. Już miał coś tam za­mru­czeć, że „taka teraz moda”, gdy ode­zwał się po­now­nie ten sam skrze­kli­wy głos:

– Za­pła­ci­cie za to!

Bie­gła ku nim, sła­nia­jąc się, niska, przy­gar­bio­na po­stać. Ma­cha­ła groź­nie za­ci­śnię­ty­mi pię­ścia­mi, a osa­dzo­ne w wy­chu­dzo­nej jak całe ciało twa­rzy duże nie­bie­skie oczy pa­ła­ły gnie­wem.

– Nie po­pusz­czę! – stwór za­wo­łał jesz­cze raz i wy­mi­nął osłu­pia­łych chło­pa­ków. Wtedy do­pie­ro za­uwa­ży­li, że za jego długą nogą cią­gnie się na cien­kiej lince ciem­ny sze­ścian, utrud­nia­jąc ruchy. Do­pie­ro przed bramą ode­rwał się, za­tań­czył na bruku i znie­ru­cho­miał.

Bro­dacz obej­rzał do­kład­nie gło­śnik ze­sta­wu hi-fi, który teraz mógł wy­da­wać co naj­wy­żej dźwięk pa­lą­ce­go się drew­na.

– Ale dziw­ny ten twój współ­lo­ka­tor – stwier­dził.

– I bar­dzo do­brze – po­wie­dział pa­lacz – ina­czej dawno bym już zmie­nił stan­cję.

„Nie li­cząc kau­cji” – dodał w my­ślach.

– Jak to? Prze­cież do­pie­ro co wy­wa­lił twoje rze­czy przez okno!

– Ale przy­naj­mniej je­stem pe­wien, że naj­da­lej po nie­dzie­li będę miał naj­now­szy model!

Owło­sie­nie bro­da­cza za­fa­lo­wa­ło w ślad za ostat­nim lo­gicz­nym wy­ja­śnie­niem.

– To na pewno czło­wiek?

– Jak naj­bar­dziej! Nie­raz ro­bi­my wspól­nie im­pre­zy tak, że całe scho­dy od trze­cie­go pię­tra do par­te­ru są potem za­wa­lo­ne bu­tel­ka­mi, a kuch­nia nie­wie­le różni się od ko­tłow­ni. Praw­dzi­wa te­le­por­ta­cja, mówię ci!

Broda nie­pew­nie opa­dła i pod­nio­sła się.

– Ale to jesz­cze nic! Żebyś ty wi­dział jego pokój. Mu­sisz wołać go po imie­niu, bo choć­byś nie wiem jak głów­ko­wał, nie znaj­dziesz go. A i tak za­wsze oka­zu­je się, że nie jest żadną z tych kilku ru­sza­ją­cych się róż­no­ko­lo­ro­wych kupek, które mi­ną­łeś. Rzuca wszyst­ko, gdzie po­pad­nie!

– I ty na to po­zwa­lasz?

– Nawet muszę. Raz pa­mię­tam, gdy by­li­śmy u niego z kum­pla­mi, to jeden z nich upu­ścił peta. Już po­chy­lił się, by go pod­nieść i jak mój są­siad nie ryk­nął: „Zo­staw to!”. Jak­byś wi­dział ten strach w jego oczach, też byś nic nie ru­szał.

– Ale co to ma do su­szar­ki?

– Już mówię. Nie­waż­ne ile byśmy nie ba­lo­wa­li i ja­kie­go syfu nie zro­bi­li, to za­wsze w nie­dzie­lę rano wszyst­ko jest czy­ściut­kie, no­wiuś­kie i świe­cą­ce, aż skrzy!

Bro­dacz cof­nął się naj­pierw jeden, potem dwa kroki, a w końcu za­czął się od­wra­cać w kie­run­ku bramy.

– Nie, nie, spo­koj­nie, to nie ja – za­pew­nił pa­lacz, czym uspo­ko­ił to­wa­rzy­sza. – Co ty sobie my­ślisz. To wszyst­ko on! Choć gdy się go pytam, kto zro­bił taki po­rzą­dek, za­wsze przy­bie­ra minę kota z za­twar­dze­niem i od­po­wia­da… Nie, wręcz jęczy! Wiesz co?

– Co?

– „Kra­sno­lud­ki”!

***

Arek kro­czył już pew­nie przez mia­sto, po­zbyw­szy się tego gło­śni­ka. Przy­po­mi­nał mu tylko tą strasz­ną chwi­lę po prze­bu­dze­niu.

Po­przed­nie­go wie­czo­ra świę­to­wał. Oczy­wi­ście naj­pierw mu­siał po­ko­nać pełne nie­bez­piecz­nych stwo­rów zie­lo­ne wzgó­rza i do­li­ny, któ­ry­mi usła­ny był jego pokój. Póź­niej jed­nak w na­gro­dę nie ru­szał się z wy­god­ne­go fo­te­la, oglą­da­jąc swój ulu­bio­ny film fan­ta­sy. W rytm mu­zy­ki pły­ną­cej z po­dwój­ne­go ze­sta­wu hi-fi, wzno­sił pę­ka­tą bu­tel­ką ko­lej­ne to­a­sty.

A oka­zja była. Świad­czył o tym le­żą­cy na biur­ku wśród sterty nie­zli­czo­nych skar­bów rów­nie cenny jak tru­nek ar­te­fakt. Dzięki niemu mógł prze­by­wać przez ko­lej­ne pół roku w tej kra­inie szczę­ścia, gdzie praw­dzi­wy Amber dało się od­na­leźć w każ­dym, nawet naj­gor­szym piwie.

Pięć stów na wa­ru­nek.

Za­snął błogo, nie wie­dząc kiedy. Przez sen sły­szał prze­wier­ca­ją­ce czasz­kę dźwię­ki. Nie zwra­cał na nie więk­szej uwagi – zdą­żył się z nimi za­przy­jaź­nić pod­czas tych wszyst­kich po­im­pre­zo­wych nocy i po­ran­ków.

Obu­dzi­ła go jed­nak znów fil­mo­wa mu­zy­ka. Wi­docz­nie su­per­pro­duk­cja od­twa­rza­ła się w kółko całą noc. Bębny wła­śnie ury­wa­ły się, w mo­men­cie gdy głów­ny bo­ha­ter za­da­wał swym ma­gicz­nym mie­czem de­cy­du­ją­cy cios po­two­ro­wi.

Za­bły­snę­ło i ciem­ność ru­nę­ła w ogni­stą prze­paść. Do­pie­ro po chwi­li Arek zo­rien­to­wał się, iż ośle­pia­ją­ce świa­tło do­cie­ra­ło nie tylko z ekra­nu, ale ze wszyst­kich ścian, pod­ło­gi oraz szyb. No i przede wszyst­kim z biur­ka.

Ze­rwał się na nogi, jakby oba­lo­na krowa sta­no­wi­ła tylko wspo­mnie­nie, sen. I rze­czy­wi­ście, wszyst­ko o tym świad­czy­ło– na bla­cie nie było ani butelki, ani nawet charakterystycznego, kolistego śladu po denku. Zniknął wraz z plastyczną,  centymetrową warstwą brudu

Pie­nię­dzy też nie było. Na bla­cie, pod­ło­dze, pod ka­na­pą. Ni­g­dzie.

W roz­pa­czy pró­bo­wał przy­wró­cić pokój do po­przed­nie­go stanu, czym wy­stra­szył swo­ich ko­le­gów na po­dwór­ku. Li­czył, że wtedy od­naj­dzie zgubę. Tar­gnię­ty ostat­nią na­dzie­ją wkro­czył do kuch­ni i po­de­rwał je­dy­ny sto­ją­cy tam przed­miot – su­szar­kę. Chłód po­wró­cił, pły­nąc przez roz­bi­te okno. Wtedy przy­po­mniał sobie, co krzy­czał na po­cząt­ku. Zna­lazł win­ne­go. Mu­siał tylko prze­do­stać się do tej nie­zna­nej kra­iny.

Wła­śnie do­tarł na miej­sce. Przed nim wid­nia­ły po­tęż­ne wrota. Pod­niósł oczy w po­szu­ki­wa­niu od­po­wied­nie­go na­pi­su w dziw­nym ję­zy­ku, wresz­cie zna­lazł:

„Kra­sno­lud­ki ™. Cle­aning se­rvi­ce”.

Zła­pał grubą szta­bę i pchnął. Drzwi ani drgnę­ły. Kiedy spró­bo­wał po­now­nie, po pra­wej stro­nie nagle wy­świe­tli­ły się blade li­te­ry: „Po­wiedz przy­ja­cie­lu, po co przy­cho­dzisz”

Arek wpi­sał za po­mo­cą świe­tli­stej kla­wia­tu­ry słowo „re­kla­ma­cja”. Li­te­ry zni­kły i po­ja­wił się ten sam napis co na po­cząt­ku. Przez ko­lej­ne pięć minut wy­stu­ki­wał różne okre­śle­nia, od „ustaw­ki”, po­przez „pozew są­do­wy”, po „ne­go­cja­cje”. Do­pie­ro gdy podał „za­war­cie umowy”, roz­le­gła się przy­jem­na me­lo­dyj­ka, drzwi klik­nę­ły i uchy­li­ły się. Arek wkro­czył w zie­leń tapet i dy­wa­nów. Od­na­lazł in­te­re­su­ją­cą go in­for­ma­cję na ta­bli­cy i wje­chał na dzie­sią­te pię­tro no­wo­cze­sne­go biu­row­ca.

***

– Nie rozumiem, dlaczego miałoby nas to dotyczyć. Ze­rwa­li­śmy z panem umowę do­kład­nie ty­dzień temu – po­wie­dział oschle sie­dzą­cy za biur­kiem kra­sno­lu­dek. Nie miał nawet metra wy­so­ko­ści, ale i dla niego zna­lazł się mar­ko­wy gar­ni­tur od­po­wied­nie­go roz­mia­ru. Z twa­rzy biło zde­cy­do­wa­nie.

– Jakim pra­wem! – zawołał Arek. Był zupełne zaskoczony.

– Nie prze­strze­gał Pan wa­run­ków – kra­sno­lu­dek za­czął prze­glą­dać le­żą­ce przed nim akta i przy­stą­pił do wy­li­cza­nia. – Cho­ciaż rze­czy­wi­ście za każ­dym razem po wy­ko­na­niu usłu­gi po­da­wał pan nazwę firmy, wy­peł­nia­jąc tym samym zapis o lo­jal­no­ści, to i tak do­szło do zła­ma­nia na­sze­go mo­no­po­lu…

– Niby kiedy – wrza­snął Arek. – Nikt inny oprócz was u mnie nie sprzą­tał!

– W dniu dru­gie­go wrze­śnia do­ko­nał pan ogra­ni­czo­ne­go sprzą­ta­nia po­ko­ju, co sta­no­wi zła­ma­nie punk­tu sie­dem­dzie­sią­te­go umowy, a w do­dat­ku do­ko­nał pan re­cy­klin­gu, na­ru­sza­jąc punkt sto dwu­na­sty.

Arek się­gnął do pa­mię­ci. Tego dnia dłu­go­pis spadł mu pod ka­na­pę, lecz za­miast niego wy­cią­gnął z cze­lu­ści nad­ła­ma­ne­go czip­sa.

– Ale… Ja wtedy byłem… Na kacu. Niech Pan mnie zro­zu­mie…

Kra­sno­lu­dek sta­now­czo po­krę­cił głową.

– Nic dla pana nie mogę już zro­bić.

– To kto…– Arek za­czął i prze­rwał. Jego ręka na­tknę­ła się w kie­sze­ni na zmię­tą kart­kę. Roz­wi­nąw­szy ją, do­znał olśnie­nia. Okrę­cił się w fo­te­lu i bez słowa wy­biegł przez szkla­ne drzwi.

Po­stać za biur­kiem po­cze­ka­ła aż drzwi się za­mkną i au­to­ma­tycz­nym ru­chem chwy­ci­ła pa­pie­ry, by scho­wać je do od­po­wied­niej prze­gród­ki. W po­ło­wie drogi ręka jed­nak za­wi­sła w po­wie­trzu, a po dłu­giej se­kun­dzie bez­ru­chu bar­dzo po­wo­li odło­ży­ła plik z po­wro­tem. Na­stęp­nie pod­nio­sła się do nie­ist­nie­ją­cej już brody, ho­do­wa­nej przez stu­le­cia. Po nie­gdyś tak kasz­ta­no­wych i buj­nych wło­sach po­zo­stał tylko szary cień. Wspo­mnie­niem był także kilof, któ­rym kra­sno­lud kru­szył praw­dzi­we bo­gac­twa w roz­le­głych ko­pal­niach oraz jego uko­cha­ny młot, wy­słu­żo­ny w walce dobra ze złem. Tak, wtedy przy­naj­mniej było wia­do­mo, że warto wal­czyć. I o co.

„Moria upa­dła. Nadeszłynowe czasy. Teraz po­zo­sta­ła tylko gra o sto­łek” – po­my­ślał gorz­ko i po­wró­cił do pracy.

***

Arek kon­ty­nu­ował swoją wę­drów­kę. W ga­bi­ne­cie Kra­sno­lud­ków™ wszyst­ko mu się przy­po­mnia­ło. Za­rów­no treść listu od tej firmy, któ­re­go ko­per­ta ja­kimś cudem kilka dni wcze­śniej prze­bi­ła się przez cał­ko­wi­cie bio­de­gra­do­wal­ny próg po­ko­ju, jak i do­łą­czo­na do niej nie­wiel­ka kar­tecz­ka. Za­wie­ra­ła ona ofer­tę ja­kie­goś in­ne­go przed­się­bior­stwa sprzą­ta­ją­ce­go. Nie za­sta­na­wia­jąc się długo, Arek wy­krę­cił wtedy do­łą­czo­ny numer i za­mó­wił usłu­gę. Teraz trzy­mał przed sobą tę samą ulot­kę, wy­peł­nio­ną ko­śla­wy­mi li­te­ra­mi:

Pieśń Elfów– stu­denc­kie usłu­gi sprzą­ta­ją­ce. Dzię­ki na­szej w pełni eko­lo­gicz­nej, no­wo­cze­snej me­to­dzie aku­stycz­nej, wy­czy­ści­my Ci wszyst­ko na błysk. So­lid­ność, szyb­kość i zu­peł­ne za­sko­cze­nie cał­ko­wi­cie za darmo! Przyjdź do…

Znał to miej­sce. Krą­ży­ło o nim wiele le­gend i ust­nych prze­ka­zów. Wszyst­kie opisywały go jako siel­ską kra­inę, gdzie cały czas gra mu­zy­ka, a miłość rozkwita wśród drzew i nad strumieniem ożywczego nektaru . Ta Ar­ka­dia była jed­nak do­stęp­na tylko dla tych, któ­rzy do­sta­tecz­nie po­zby­li się ziem­skich pro­ble­mów, lub prze­chy­trzy­li czuj­nie ob­ser­wu­ją­cych straż­ni­ków.

Arek już dawno minął ostat­nie bu­dyn­ki mia­sta i teraz ma­sze­ro­wał mięk­ką, leśną ścież­ką. Nie do­strzegł żad­nych lamp, chod­ni­ków, czy ście­żek ro­we­ro­wych, pa­no­wa­ła sama na­tu­ra. Nie­ocze­ki­wa­nie spo­mię­dzy krza­ków wy­ło­nił się mur. Arek pod­niósł głowę i zo­ba­czył się­ga­ją­cą nieba białą wieżę. Pro­mie­nie od­bi­ja­ły się od niej, jakby od setek krysz­ta­łów, któ­ry­mi zda­wa­ła się być po­kry­ta. Od­pa­da­ły od niej nie­wiel­kie dro­bin­ki i duże płaty, spa­da­ją­ce po­wo­li jak płat­ki kwia­tów.

Za­czerp­nął po­wie­trza i gdy po­czuł spo­tę­go­wa­ny za­pach swo­je­go po­ko­ju, upew­nił się, że do­tarł we wła­ści­we miej­sce.

Do aka­de­mi­ków.

Wszedł przez otwar­te wrota do oświe­tlo­ne­go holu. Przez okien­ko w ścia­nie wyj­rza­ła do niego ko­bie­ta o uj­mu­ją­cym uśmie­chu. Wy­słu­cha­ła proś­by Arka i wska­za­ła na scho­dy. Świad­czy­ły one w pełni o magii tego miej­sca. Ich kolor, stro­mość, a nawet kon­sy­sten­cja, przy­wo­dzi­ły na myśl wi­ją­cą się wokół drze­wa zie­lo­ną, żywą lianę. Miał nimi do po­ko­na­nia sie­dem pię­ter.

Mokry i odra­pa­ny do­szedł wresz­cie pod drzwi numer osiem­set pięć­dzie­siąt. Sła­nia­jąc się, za­pu­kał. Nikt jed­nak nie otwie­rał. Do­pie­ro po trze­ciej pró­bie do­strzegł w mroku ob­gry­zio­ną kar­tecz­kę. Arek rozpoznał charakter pisma z ulotki. Koślawe litery składały się w napis: „Szu­kaj nas pod drzew­kiem”.

Wę­drów­ka na dół za­ję­ła mu tyle samo czasu, choć zda­wa­ło się, że scho­dy zaraz się pod nim zerwą. Zna­la­zł­szy się na po­dwór­ku nie wie­dział, gdzie się kie­ro­wać – drzew było tu mnó­stwo. Nie­spo­dzie­wa­nie usły­szał, a właściwie od­czuł zna­jo­my, wy­wra­ca­ją­cy serce dźwięk. Ten sam, który prze­dzie­rał się przez ciem­ność dzi­siej­szej nocy. No tak, zdą­żył już za­po­mnieć, ile wczo­raj wypił. Skupione myśli chro­ni­ły go dotąd przed charakterystycznym bólem, wkręcającym w zie­mię przy­spie­szo­nym ru­chem. Odgłosy do­cho­dzi­ły z jed­ne­go z kilku po­bli­skich za­gaj­ni­ków. Po­dą­żył w jego stro­nę.

Mię­dzy zie­lo­ny­mi drze­wa­mi, na zbu­twia­łej ła­wecz­ce, sie­dzia­ła trój­ka wy­so­kich męż­czyzn. Dłu­gie, jasne włosy, spię­te u góry ja­skra­wy­mi opa­ska­mi, spły­wa­ły po chu­dych twa­rzach i ra­mio­nach. Dwóch miało na­rzu­co­ne na śnież­no­bia­łe szaty czar­ne skó­rza­ne kurt­ki, a jeden ob­ci­sły swe­ter o tej samej bar­wie. Wszy­scy zda­wa­li się błogo drze­mać z twa­rza­mi skie­ro­wa­ny­mi ku słoń­cu.

Nie wydawało się to jed­nak moż­li­we. Z umiesz­czo­nej pod ła­wecz­ką ko­lum­ny pły­nę­ły spo­tę­go­wa­ne od­gło­sy wier­ta­rek uda­ro­wych i na­rzę­dzi den­ty­stycz­nych. Ich moc była po­tęż­na – zdmu­chi­wa­ły bez pro­ble­mu ko­lej­ne śmie­ci le­żą­ce na tra­wie: zbu­twia­łe deski, opony, worki z wap­nem. Wszyst­ko to roz­pły­wa­ło się na­stęp­nie w fa­lach dźwię­ko­wych, które bez większego skupienia dało się dostrzec gołym okiem. Kiedy znik­nął ostat­ni ze śmie­ci, na­stą­pi­ła fi­nal­na eks­plo­zja setek brzmień i gło­śnik za­milkł. Jedna z po­sta­ci otwo­rzy­ła oczy. Pod­no­sząc się, za­uwa­ży­ła Arka, uśmiech­nę­ła się po­ka­zu­jąc lśnią­ce zęby i po­wie­dzia­ła coś do niego bez­gło­śnie.

Miał już tego dosyć. Pod­sko­czył do fa­ce­ta, zła­pał go i roz­dzie­ra­jąc gar­dło, tylko szep­nął:

– Gdzie są moje pie­nią­dze?

Za­ata­ko­wa­ny spoj­rzał spo­koj­nie i za­czął mówić. Arek mógł go zro­zu­mieć tylko z ruchu warg.

– My, elfy, nie bie­rze­my pie­nię­dzy. Brzy­dzi­my się nimi. Dla nas liczą się wy­łącz­nie idee, które obec­nie można od­na­leźć tylko w mu­zy­ce. Sam prze­cież wi­dzia­łeś, jak oczysz­cza…

Na ko­niec po­wie­dział chyba, że tylko rok. Arek nie miał tyle czasu. 

– Gdzie moje pięć stów! – tym razem słowa przy­bra­ły gło­śność mla­ska­nia.

– Od­da­li­śmy je na­tu­rze – od­parł elf po chwi­li głęb­sze­go na­my­słu. – Wszyst­ko musi roz­wi­jać się w swoim na­tu­ral­nym śro­do­wi­sku, od­na­leźć wła­sną mu­zy­kę duszy.

– Gdzie…

Elf pod­niósł rękę i roz­wi­nął smu­kłe palce.

– Kie­ruj się mu­zy­ką tego świa­ta – po­wie­dział.

Arek nie do końca zro­zu­miał, po­szedł jed­nak we wska­za­nym kie­run­ku. Kiedy omi­jał ko­lej­ne drze­wa, prze­mknę­ło mu przez myśl, że na końcu drogi od­naj­dzie jesz­cze in­ne­go stwo­ra, który zdą­żył już upłyn­nić jego pie­nią­dze i po­zo­sta­nie z nich tylko cuch­ną­cy po­wiew wspo­mnień.

Nagle usły­szał zwie­lo­krot­nio­ny sze­lest, po­dob­ny do tego jaki wydają su­che liście. Zdzi­wił się. Choć była już po­ło­wa wrze­śnia, wszyst­ko jesz­cze cie­szy­ło się ży­ciem i próż­no było szu­kać mar­twych płat­ków. Dźwięk do­cho­dził z nie­da­le­kiej grup­ki nie­wiel­kich, po­skrę­ca­nych drze­wek ro­sną­cych za kol­cza­sty­mi krza­ka­mi. Arek przedarł się przez nie, drąc spodnie, po czym sta­nął jak wryty.

Przed nim rosło drze­wo o nisko wi­szą­cych, lecz roz­ło­ży­stych ga­łę­ziach. W wielu miej­scach z pnia prze­zie­ra­ło próch­no. Gło­śny szum wy­da­wa­ły mie­nią­ce się ja­skra­wy­mi ko­lo­ra­mi nie­zli­czo­ne li­ście. Na pierw­szy rzut oka ni­czym nie róż­ni­ły się od zwy­kłych. Arek wiedział już jednak, z czym ma do czy­nie­nia. Ze speł­nio­nym ma­rze­niem wielu in­we­sto­rów, biz­nes­me­nów i zwy­kłych ludzi.

Drze­wem peł­nym bank­no­tów.

Arek ru­szył do pnia. Serce wa­li­ło mu z pod­nie­ce­nia. Oka­za­ło się, że nawet pięć stów wy­star­czy do zro­bie­nia for­tu­ny. Tak, miały rację elfy, wszyst­ko musi od­na­leźć swoje śro­do­wi­sko. Krocząc coraz pewniej, pla­no­wał w my­ślach:

„Teraz to mogę stu­dio­wać do woli. Nigdy nie odej­dę z tej cu­dow­nej kra­iny. I jesz­cze miesz­ka­nie sobie wła­sne kupię, żeby nikt mi już nie kazał sprzą­tać. Nawet na kre­dyt – z taką for­tu­ną, to nie bę­dzie żaden pro­blem”.

Wiatr za­wiał i kilka bank­no­tów zle­cia­ło na zie­mię.

“Ha, nawet same pcha­ją mi się do ręki” – stwier­dził we­so­ło.

Do­tarł już do pierw­szej ga­łę­zi i na­boż­nie za­czął pod­no­sić rękę. Niczym bohater jego ulu­bio­ne­go filmu, kiedy otrzy­my­wał po­ko­nu­ją­cy wszyst­ko świe­tli­sty miecz. Zda­wał się nawet sły­szeć to­wa­rzy­szą­cą tej scenie mu­zy­kę. Za­grzmia­ły więc bębny, roz­le­gły się surmy i na­stą­pi­ła pełna na­pię­cia cisza.

Za­kłó­cił ją jeden z banknotów, który szeleszcząc sunął powoli w dół. Arek obserwował, jak prostokącik lekko ląduje na tra­wie, a potem skrę­ca się, czernieje i zamienia w proch.

Roz­legł się huk. W ślad za swym to­wa­rzy­szem spa­da­ły falami i ginęły setki cu­dow­nych li­ści. Mo­men­tal­nie naj­niż­sze ga­łę­zie stały się gołe. Arek czym prę­dzej za­czął się wspi­nać po kru­chym pniu, w po­go­ni za od­la­tu­ją­cy­mi bo­gac­twa­mi. Ka­le­cząc dło­nie, udało mu się do­trzeć na sam szczyt i ze­rwać ostat­nie trzy bank­no­ty. 

Trza­snę­ło, a u pod­sta­wy pnia po­ja­wi­ła się rysa. Ze­sko­czył w ostat­niej chwi­li. Drzewo runęło z łoskotem. Hałas odbijał się po wielokroć w sercu Arka, krusząc zadomowione na tak krótko plany. Dopiero po chwili spoj­rzał na zdobycz.

Po­stać z żół­to-nie­bie­skie­go bank­no­tu pa­trzy­ła na niego smut­no, jakby mu współ­czu­ła. Obok niej widniał dwu­ję­zycz­ny napis:

Ba­nque Na­tio­na­le Su­is­se. Banca Na­zio­na­le Sviz­ze­ra.

„Tak – po­my­ślał gorz­ko – jak w ulot­ce wszyst­ko, na błysk… i nie­spo­dzie­wa­nie. Pfff, wiel­ka mi Pieśń elfów, mu­zy­ka duszy…”

W ogarniającej go ciszy, z nową, niespotykaną siłą rozbrzmiały nagle trąby. Grana przez nie pieśń zwycięstwa niosła się po łąkach jego marzeń, aż wreszcie odbiła się od ścian po­miesz­cze­nia, któ­re­go obraz sta­nął mu przed oczy­ma. Nie było to jed­nak żadne no­wiuś­kie, lśnią­ce czy­sto­ścią miesz­ka­nie, lecz jego wła­sna ka­ju­ta. Ideał po­ko­ju stu­den­ta, peł­ne­go nie­opi­sa­nej wol­no­ści.

Arek otarł łzę, jesz­cze raz spoj­rzał na bank­no­ty i po­biegł przez bujny las.

„Przy­naj­mniej dam radę opła­cić wa­ru­nek. Tylko muszę się po­spie­szyć!” – po­my­ślał.

Przez dźwięk spa­da­ją­cych in­dek­sów walut prze­bi­ła się i za­dźwię­cza­ła gło­śno pieśń jego serca.