Astronauta

Wacław Kwiecień ma 36 lat i od wczoraj mieszka samotnie w dwupokojowym mieszkaniu na Mokotowie. Nie zna sąsiadów, nie wie gdzie robić zakupy, czuje się skrzywdzony przez sąd, który to matce przyznał pełnię władzy rodzicielskiej, kompletnie pomijając wiecznie zapracowanego i wiecznie zdenerwowanego ojca. Siedział więc przed komputerem ucząc się wiązać sznur i w głębi duszy czekał, aż coś, cokolwiek, oderwie go od tej przygnębiającej czynności.

Niestety, nikt nie zadzwonił. Jednak smutek ustąpił irytacji, a irytacja złości. Nie minęła więc doba, od kiedy wprowadził się do nowego mieszkania, a już zdecydował porzucił złe samopoczucie i znaleźć sobie jakieś odprężające hobby. W końcu tylko przekuwając negatywne cechy charakteru w dobre mógł postarać się o zobaczenie syna raz jeszcze.

Następnego dnia, w poniedziałek, udał się do najlepszego sklepu z elektroniką w Warszawie. Namiętnie przeglądał lustrzanki, cyfrówki, dosłownie wszystko, co było na składzie, a jednak nie mógł się zdecydować. Ekspedienta siliła się i mówiła, czym z pewnością zaimponuje synowi, lecz Wacław w dalszym ciągu grymasił i wybrzydzał.

Mało co go interesowało, gdyż z żadnym aparatem nie poczuł więzi. Żaden aparat nie był jego. Dopiero kiedy zrezygnowany opuszczał sklep, zobaczył coś, co przykuło jego uwagę. Nowość, która właśnie teraz była przygotowywana do sprzedaży – Panteus T-50 X. Musiał poczekać jeszcze dwie godziny w sklepie, gdyż kupić było go można od 20:00.

Uradowany zakupem aparatu, oraz karty pamięci o gigantycznej pojemności, zaczął obfotografowywać budynki, drzewa, płytki chodnikowe, ptaki, ludzi, a nawet robaki (przy okazji bawiąc się wypasionym zoomem). Kiedy nastał mrok, robił właśnie zdjęcia Pałacu Kultury i ruszył w kierunku Bulwaru. Mijając sklepy, banki, kawiarenki, rozmyślał, jak bardzo nowy gadżet zbliży go do syna.

Do domu wrócił nad ranem. Szczęśliwy pierwszy raz od kilku miesięcy.

 

Cały świat wirował. W pewnym momencie zobaczył nawet niebiesko-zielone plamki. Wtedy uświadomił sobie, że czas przestać spełniać życzenia syna Jacka o kręceniu się w kółko i zainteresować go aparatem.

Zaplanował wszystko: najpierw jajecznica na śniadanie, potem wizyta w kinie z dużą porcją popcornu, a następnie spacer po parku. Wielokrotnie przelotnie dostrzegał zachwyt na twarzy syna, wiedział już, że będąc w tak dobrym nastroju Jacek, będzie go słuchał w wielkim skupieniu. I rzeczywiście, z wielkim pietyzmem syn wziął aparat i zaczął fotografować ojca. Kiedy już się tym znudził, pobiegł w kierunku drzew i sadzawki, aby zrobić zdjęcia żabom, kaczkom i łabędziom. Zwierzęta, jakby świadome planu Wacława, wyszły na brzeg i zaczęły pozować, prezentując się dumnie.

Syn skakał, śmiał się, cieszył gadżetem i czasem spędzanym z ojcem. Dopiero kiedy niebo zaszło gwiazdami (gwiazdy w Warszawie!, pomyślał Wacław, coś niesamowitego!), wziął syna za rękę, zabrał aparat i razem ruszyli na przystanek tramwajowy. Miasto było zaskakująco ciche i spokojne, światła lekko przyćmione. Idealnie dopełniały perfekcyjny dzień.

 

– Dzień dobry, chciałbym wywołać kilka zdjęć.

Mężczyzna, który wyłonił się z zaplecza i stanął za ladą przypominał wampira. Wysoki, chudy, blady, skromnie ubrany, z podejrzanie ostrymi siekaczami.

– Chyba, że przeszkadzam? – niepewnie zapytał Wacław. – Mam do wywołania tylko kilka zdjęć.

– Zapraszam do ciemni – odpowiedział sprzedawca, po czym otworzył drzwi za sobą i rozegzaltowanym ruchem dłoni zaprosił klienta do środka.

Czerwone światło, aż raziło.

– Pan ma świadomość, że przyniosłem zdjęcia na pendrive’ie?

– Nieważne. Po prostu staram się utrzymać pewną magię towarzyszącą wywoływaniu zdjęć. Wszystko jest teraz takie odrealnione i odhumanizowane. Niektórzy ludzie wolą kupić specjalną drukarkę, odpowiedni papier i w ogóle się nie pofatygować do fotografa. Kilka kliknięć myszą i zdjęcie gotowe. Smutne.

– Smutne – przyznał Wacław i zaczął żałować, że jednak się nie wykosztował na drukarkę i papier.

Sprzedawca chyba się uśmiechnął, ale Wacław mógł się mylić. Wziął od klienta pendrive’a, podpiął do komputera, poklikał, poprzesuwał, pozaznaczał i po chwili zdjęcia zaczęły wypadać na podajnik.

Wacław w tym czasie próbował się nie nudzić. Drażniło go czerwone światło i wampirza aparycja sprzedawcy. Chciał już wrócić do domu, siąść wygodnie w fotelu i zobaczyć w dobrej jakości co lepsze fotki cyknięte przez syna. Planował zrobić mu małą niespodziankę. Wywołanie było tylko pierwszym krokiem.

W końcu drukarka przestała szumieć i sprzedawca zaczął chować zdjęcia do firmowej koperty.

– Ile płacę? – zapytał Wacław odbierając długo wyczekiwane zdjęcia.

– 30 groszy za zdjęcie, zdjęć 120, proszę sobie policzyć – powiedział sarkastycznie sprzedawca.

Wacław spojrzał się na niego z bezgraniczną pogardą. Ty chuju, pomyślał, po czym rzucił na stół 50 złotych i wyszedł nie czekając na resztę.

 

Zdjęcie przez kilka dni leżały niewyjęte z koperty. Wacław, po zakończeniu urlopu zdrowotnego, musiał w końcu wrócić do pracy i znowu zacząć żyć od weekendu do weekendu, tak jak kiedyś. Praca, polegająca na zarządzaniu grupą ludzi w dużej europejskiej korporacji, była wymagająca, a przełożeni nie do końca wyrozumiali. Dali mu miesiąc na ogarnięcie burdelu, który powstał przez jego nieobecność, a jak sobie nie poradzi, to życzyli powodzenia w szukaniu nowej pracy.

Tak naprawdę minął miesiąc zanim wyjął zdjęcia z koperty. W tym czasie widział się z synem tylko raz. Żałował, ale wiedział, że nie chce być bezrobotnym ojcem. Ideą się jeszcze nikt nie najadł.

Kiedy wszystkie prace mające na celu uspokojenie sytuacji w dziale zostały zakończone, wrócił do domu i usiadł przy lampce, a następnie wyjął nieszczęsne zdjęcia z koperty. Nie wiedział, czy syn ma talent, gdyż sam zajmował się tym dosyć krótko. Wspomnienia szybko wróciły, przypomniał sobie nawet zapach powietrza tamtego dnia.

Na ostatnim zdjęciu zobaczył coś dziwnego. Zapewne dowcip Draculi, jak zaczął myśleć o feralnym sprzedawcy. Kilka metrów za nim stał astronauta. W prawdziwym skafandrze, jednak nieprzypominającym stroju Mirosława Hermaszewskiego. Nieźle, pomyślał Wacław, naprawdę nie wygląda na wklejonego. Próbował sobie przypomnieć, sprawdził nawet w Internecie, czy tamtego dnia organizowano jakiś Dzień Polskiej Astronautyki czy coś w ten deseń. Zaintrygowany i pobudzony zadzwonił do syna na komórkę. Jacek potwierdził tylko jego przewidywania – to musiał być nieśmieszny dowcip.

Następnego dnia Wacław chciał złożyć oficjalną skargę, więc  udał się do Draculi, aby ten wezwał swojego przełożonego. Niestety, spotkały go dwa wielkie rozczarowania. Pierwsze, okazało się, że chłystek jest sam sobie szefem, więc Kwiecień może go co najwyżej pocałować w dupę, i drugie, Dracula ostatnie, o czym by pomyślał, to ingerowanie w zdjęcia klientów.

– Niestety, ktoś inny spłatał ci figla – usłyszał i wyszedł jeszcze bardziej wściekły niż przyszedł.

Kolejne dni poświęcił dogłębnej analizie zdjęcia. Oto, czego się dowiedział: 1. Nikt nie majstrował przy zdjęciu. Za Wacławem naprawdę stoi osoba przebrana za astronautę. 2. Z całą pewnością skafander jest amerykański. Przy odpowiednim zbliżeniu (chwała za wysoką rozdzielczość!) widać naszywkę „Old Glory” z końcówką nazwiska: „…erg”. 3. Znalazł na Wikipedii listę amerykańskich astronautów (tylko tych wystrzelonych w kosmos). Nazwiska dziesięciu kończą się na „…rg”. A korzystając z wujka Googla dowiedział się (przypomniał), że w 2021 roku wystrzelono na Marsa załogową misję. Jednym z członków jest (był?) Mike Bergerberg.

 

– Tato, pobawmy się czymś innym. – Jacek marudził już od kilkunastu minut. Wacław nie miał zamiaru zajmować się czymś innym. Przecież ten astronauta może być gdzieś tutaj!

– Nie mów, że aparat ci się znudził. Taki fajny gadżet.

– Kiedy pójdziemy do kina? – Jacek nie ustępował.

– Wybierzesz się w tygodniu z mamą. – Wacław rozglądał się rozpaczliwie, szukając, czym można by zainteresować syna. – Patrz, kaczka. Szybko, zanim ucieknie.

Uciekła.

– No i nie zrobisz kaczce zdjęcia – powiedział wzruszając ramionami.

– Nie chcę robić tych głupich zdjęć tej głupiej kaczce. – Jacek był coraz bardziej marudny.

– Nie? – zapytał Wacław. – To oddawaj aparat i wracamy do domu.

– Super – krótko skwitował syn.

 

Praca dłużyła się niemiłosiernie. Czuł się teraz bardziej jak Sherlock Holmes niż Wacław Kwiecień. Całymi dniami czytał o misjach na Marsa, Mike’u Bergerbergu, skafandrach, rakietach, no i przede wszystkim zastanawiał się, skąd u licha znalazł się na zdjęciu ten astronauta?!

Naiwnie wysłał zdjęcie do NASA. Przez kilka minut zdecydowany był nawet i poczekać kilka tygodni, miesięcy, aż ktoś raczy odpisać. Naszła go jednak niepozorna myśl – czy ktoś jeszcze widział astronautę? Przeszukiwanie forów internetowych trwało dosyć długo. Oczywiście trafił tam, gdzie za nic nie chciał – do działu teorii spiskowych i niewytłumaczalnych. Wiedział, że jak coś jest w czeluściach Internetu, to właśnie tutaj, ale mimo to bronił się rękami i nogami. Nie chciał być oszołomem.

Musiał ulec.

Już pierwsze tematy wskazały, że wariatów na świecie nie brakuje. Najpierw poczytał te standardowe: zabójstwo Johna F. Kennedy’ego, Marsjańska Twarz, Protokoły mędrców Syjonu, 11 września, 10 kwietnia, eksperyment Utopia, efekt cieplarniany, faceci w czerni.

Amerykański astronauta był jednym ze świeższych wątków. Założonym dopiero 11 stycznia 2018 roku. Informacji było całkiem niewiele, lecz autor każdego posta zamieścił wyraźne zdjęcie – wszystkie pochodziły z Ogrodu Saskiego. Czyżby astronauta upodobał sobie zieleń? Dlaczego Polska? Dlaczego właśnie ten skwer? Pytań było więcej niż odpowiedzi, w związku z czym Wacław przestał je mnożyć i skupił się na czytaniu. A lektura była pasjonująca!

Watney3 napisał: „Słuchajcie… Dziwna sprawa… Jestem zawodowym fotografem. 30 sierpnia 2017 roku robiłem zdjęcia młodej parze, w ramach sesji ślubnej. Wszystko ekstra, tylko że podczas edycji zobaczyłem coś, czego się nie spodziewałem. Astronautę! Spójrzcie na zdjęcie, zapewniam was, że go nie wkleiłem. Wie ktoś o co chodzi? Jestem pewien, że jak robiłem zdjęcie, to go tam nie było”.

Discovery91 – „Jak wyżej. To chyba jakieś jajca som. Nowy sprzęcior, cykam se moją dupę, a tu potem w domu się okazuje, że na dwóch zdjęciach mam jakiegoś astronautę. Nie wiem, skąd ten ziom się tam wziął, ale zepsuł świetne zdjęcie. Wkurw mnie ogarnia. Zna ktoś?”.

Ostatni wpis na stronie był z 3 kwietnia 2022 roku. SolarisLem napisał: „Pozbierajmy fakty. Astronauta pochodzi z Ameryki, co chyba jednak jednoznacznie sugeruje narodowość będącej w środku osoby. Naszywki niestety nie widać na żadnym zdjęciu, ale skafander zdecydowanie zrobiono dla NASA. Nie wiemy, czy to mężczyzna czy kobieta. Ja mimo wszystko obstaję przy tym, że to ktoś z przyszłości. Wiem, naciągane, ale ma ktoś lepszy pomysł? NASA obserwuje swoje misje załogowe i jako agencja podlegająca Prezydentowi bezpośrednio zdecydowanie nie tai śmierci swoich własnych pracowników. Jedynym logicznym wyjaśnieniem jest wykorzystanie nieznanej nam technologii. Posuwając się w dywagacjach dalej, zakładam iż utknął. Możliwe, że czas płynie dla niego inaczej, dlatego jeszcze żyje”.

Wacław czytał i się uśmiechał. Teorie spiskowe zawsze go przednio bawiły. Jednakże z ostatnim postem uśmiech zszedł z jego twarzy, sam jest teraz spiskowcem, sam jest teraz obłąkanym. Przypieczętowując przejście na drugą stronę kliknął „dodaj post” i zaczął uderzać w klawiaturę.

 

Wacław właśnie wysłał smsa do byłej żony, że w ten weekend również nie zajmie się synem, kiedy usłyszał dzwonienie do drzwi. Zły, że ktoś odciąga od komputera i forum dyskusyjnego, wstał dopiero po trzecim dzwonku. Zajrzał przez judasza i zobaczył mężczyznę w czarnym garniturze. Oczywiście, pomyślał Wacław, bo jakżeby inaczej? Oni nigdy nie chodzą w żółtych…

– Co pan wie o Mike’u Bergerbergu?

Mężczyzna stojący przez Wacławem był stary, jakby wypełniał ostatnie zadanie przed przejściem na emeryturę. W czarnych okularach, krótko ostrzyżony, dłonie ułożone jak u wiernego w Kościele. Ubrany w dopasowany garnitur oraz… białe trampki. Wyglądał jak funkcjonariusz CBA lub ABW, któremu kazano załatwić jeszcze jedną małą rzecz, chociaż już się przebierał, aby pojechać do domu.

Wacław już chciał wszystko wyśpiewać, ale się powstrzymał.

– A co? Kim pan jest?

– Nie mam na to czasu, kolego – usłyszał Wacław, po czym zobaczył lecącą w swoją stronę pięść i stracił przytomność.

 

Wacław Kwiecień nienawidził żartów ze swojego nazwiska. Zwłaszcza w marcu, kiedy co chwilę słyszał: „już za parę dni, za dni parę, będzie Kwiecień, mu przywalę”. Każdy – dosłownie każdy – śpiewał ten głupi wierszyk wymyślony przez jednego z prezesów podczas wyjazdu integracyjnego.

Z nikim się nie zintegrował. Za to zniszczył drzwi w hotelowej łazience.

A teraz, pierwsze co usłyszał po przebudzeniu, to: „Kwiecień? W sensie Kwiecień plecień?”. Jednakże spodziewał się zobaczyć tajemniczego mężczyznę w garniturze czytającego jego dowód osobisty. Tymczasem stała przed nim miłość jego życia. Oczywiście ona jeszcze o tym nie wiedziała, ale Wacław z kolei już tak.

Nagle poczuł delikatny podmuch na ciele i zorientował się, że jest nagi. Chwilę później zobaczył, że facet w czerni leżał na podłodze, a kobieta przed nim uśmiecha się sympatycznie. Zupełnie stracił orientację.

– Zdążyłam w ostatniej chwili – powiedziała z dumą nieznajoma, po czym usiadła naprzeciwko Wacława.

– Mogłabyś mnie rozwiązać? – zapytał nieśmiało, po czym położył nogę na nogę, aby zakryć co nieco.

Spojrzała mu prosto w oczy.

– No jak muszę.

Wacław wyczuł kpinę… i chyba lekki zawód w głosie kobiety.

– Musisz – odpowiedział zdecydowanie. Chciał się ubrać i w końcu dowiedzieć, o co chodzi.

Nie minęło 5 minut, kiedy zbiegali po schodach i wsiadali do nowiutkiego BMW X9.

– No – przyznał Wacław – w takich warunkach to ja mogę uciekać. Ale – podkreślił – chciałbym się kurwa w końcu ja pierdolę dowiedzieć o co niech mnie szlag chodzi!

Krótka tyrada Wacława nie zrobiła na Karolinie, bo tak się przedstawiła, wrażenia. Dopiero jak odjechała kilka kilometrów od mieszkania zaczęła wszystko tłumaczyć.

Ona również ma w domu zdjęcie z tym astronautą. Również śledzi forum od kilku lat, jednak nigdy nie zdecydowała się podzielić swoją wiedzą. Po prostu strach zrobił swoje. Chociaż tak naprawdę przeważyła inna kwestia – zbyt dużo seriali i filmów. Dopiero informacja o imieniu i nazwisku astronauty, udostępniona przez Wacława, spowodowała, że w Karolinie coś drgnęło. Po pierwsze, jako informatyk (informatyczna – eh, te parytety), umiała… powiedzmy, że umiała korzystać z nie do końca legalnych źródeł informacji. No, a po drugie, w pewnym momencie strach ustąpił zazdrości. Od wielu lat ćwiczyła judo, strzelanie i szermierkę. Połączenie nietypowe, ale skuteczne. W końcu udało się jej rozbroić i ogłuszyć (bo jak zabić to przesrane) doświadczonego faceta!

– Co prawda – zaczęła – teraz będą nas gonić, ale uciekniemy. Znam kilka kryjówek w Warszawie.

– Pytał mnie o Bergerberga…

– Chciał po prostu sprawdzić, ile wiesz, a potem cię sprzątnąć… Tak mniemam… A wiesz, dlaczego? Bergerberg nie żyje! Tak jak i pozostali kosmonauci! Kilka miesięcy temu Steadfast został wchłonięty przez czarną dziurę. Zatuszowali sprawę, aby nie niepokoić opinii publicznej. Nie wiem, ile osób na świecie o tym wie, ale na pewno niewiele. Może przesadnię dramatyzuję, ale nie wygląda to zbyt ciekawie dla nas.

Wacław potrzebował kilku sekund, by przetworzyć to, co usłyszał. Rozumiał, że kosmos to niebezpieczne miejsce, ale jakim cudem statek nadział się na czarną dziurę? Pogłupieli w tym NASA? Chyba, że to było działanie celowe…. Pasażerowi przecież zostali zahibernowani, więc sterowano z Houston. Tylko, że wtedy nasuwa się drugie pytanie: skoro nie żyją od kilku miesięcy, to dlaczego astronauta jest na zdjęciach sprzed kilku lat? I dlaczego tylko jeden? Co z resztą? Czyżby… byli w innych miejscach?

Pytań przybywało, więc Wacław zrobił to, co umiał najlepiej. Przestał je mnożyć.

 

Życzenie Wacława się spełniło. Wdał się z Karoliną w romans. Chociaż wciąż myślał o niej jak o wspólniczce, a nie partnerce. Syna widywał najpierw raz w miesiącu, później raz na kwartał, aż w końcu raz na pół roku.

Od incydentu w mieszkaniu Wacława minęło pięć lat.

W tym czasie uporali się z kilkoma sprawami. Po tygodniu od ucieczki wrócili do mieszkania, w którym nie było ciała – nieznajomy przeżył, cios nie był śmiertelny – tylko karteczka: „Następnym razem ja was dopadnę!”.

Nie widzieli go nigdy więcej.

Nie mogli wiedzieć, że przełożeni tajemniczego mężczyzny postanowili po jednym niewypale zmienić strategię i obserwować parę oszołomów. Doszli do wniosku, że mało brakowało, a wysłannik by zginął, zainteresowałaby się tym policja, a cały plan mógłby rypnąć. Plan to może trochę zbyt duże słowo. Adekwatniejszym terminem byłaby „koncepcja”.

Największym sukcesem Wacława i Karoliny, a zarazem porażką, okazała się rozmowa z rodzicami Mike’a. Po zaplanowaniu naprawdę skutecznej intrygi, udało im się wejść do mieszkania i pogadać, jednak nie dowiedzieli się niczego. Według nich syn żył i leciał na Marsa. Wacław bał się powiedzieć o swoim odkryciu, aby nie wkładać łyżki dziegciu w ich miodowe życie. Oni naprawdę nic nie wiedzieli…

Wacław wielokrotnie wracał do Ogrodu Saskiego. Raz udało mu się uchwycić kawałek rękawicy. Mierny efekt jak na pięć lat. Karolina z kolei zagłębiała się w tajniki czarnych dziur. Jednak sama teoria to nie wszystko. A na praktykę nie było szans. Tylko cud mógł pomóc rozwiązać tę zagadkę.

No i cud się wydarzył.

 

PSTRYK!

Są w Afryce plemiona, które wierzą, że fotografia kradnie ludziom duszę. Jak widzą aparat, to przerażeni uciekają, albo najzwyczajniej w świecie biorą aparat i go niszczą. Nie znaczy nie. Błysk oznaczał utratę nieśmiertelności.

PSTRYK!

Jednak nie każdemu udaje się uciec przez fotografem. Poza tym, zdjęcie może zostać zrobione z ukrycia. Taka osoba nawet nie wie, że ktoś ją obfotografował. Trzeba tylko pamiętać, że Afrykanie są ludźmi uduchowionymi. Oni nie wiedzą, że coś się stało, ale czują, że coś jest nie tak. Czują, że coś utracili.

PSTRYK!

Fotografia dla przeciętnego Europejczyka jest czymś powszechnym. Potrafimy zrobić tysiąc zdjęć dziecku bawiącemu się kawałkiem plastiku. Wraz z rozwojem fotografii cyfrowej przestaliśmy widzieć, bo wystarczy patrzenie. To już nie sztuka a codzienna kupa.

PSTRYK!

PSTRYK!

PSTRYK!

Czarno-biała fotografia miała w sobie coś mistycznego, rytualnego. Ustawianie aparatu, wybranie dogodnego miejsca, momentu, kadru. Ludzie szanowali zdjęcie, wściekali się, kiedy widzieli później na wywołanej fotce kciuk lub rozmazany krajobraz. Pamiętacie o tym jeszcze?

PSTRYK!

Kiedyś aparat był magicznym urządzeniem.

PSTRYK!

Dlaczego o tym zapomniano?

 

Nawet najdroższy aparat musi się w końcu popsuć. Panteus T-50 X nadawał się już tylko na złom. Naprawa wyszłaby drożej niż nowy. Wacław miał więc dwa wyjścia: albo kupić albo pożyczyć od kogoś. Najbliżej mu było do Karoliny, która dysponowała aparatem, ale, no cóż, sprzęt był dosyć stary. Na pewno pochodził z XIX wieku i przypominał połączenie akordeonu z kwadratową skrzynią do której ktoś doczepił pelerynę magika.

Pożyczył malutką cyfrówkę od byłej żony. Wybłagał aparat na tydzień. Fotografując miał od razu podgląd, więc zaczął się zastanawiać, dlaczego wcześniej się na coś takiego nie zdecydował? Przez tyle lat jak głupia koza wracał do domu, zgrywał na komputer i przeglądał poszukując astronauty.

Kretyn!

Po raz kolejny Wacław przekonał się, że nie jest bohaterem żadnej powieści. Tfu, nawet i opowiadania.

Jednak na przełom lepiej późno niż wcale, jak mówi znane przysłowie. Uznał, że jego dotychczasowa praca była zbyt chaotyczna. Wybrał więc jedno miejsca w Ogrodzie i codziennie między 19 a 21 co pięć minut robił zdjęcie, celując dokładnie w te samo miejsce.

Na efekt przyszło mu czekać kolejne trzy miesiące.

Oczywiście nie zwrócił żonie aparatu. Bo po co?

W końcu uchwycił astronautę. Robił więc zdjęcia z maksymalną częstotliwością, na jaką mógł sobie pozwolić. Dzięki temu zaczął za nim podążać. Wacław ze zdziwieniem stwierdził, że Bergerberg zrobił sobie legowisko w krzakach. Najzwyczajniej w świecie wziął i się położył.

Karolina słuchają opowieści Wacława i nie wierzyła własnym uszom.

Dopadli dziada.

Tylko co z tego?

Postanowili zachować dla siebie informację o położeniu meliny Bergerberga. Odkrycie w całości należało do nich. Przynajmniej na razie.

Po pewnym czasie poczuli więź z „zagubionym” astronautą. Obserwowali go niemal codziennie. Nie zawsze znajdowali go w krzakach, ale na wieczór wracał. Postanowili więc zrobić zdjęcie porządnym aparatem w wysokiej rozdzielczości, aby ukazać astronautę w jak najlepszej jakości. W końcu nie ma co dłużej zwlekać i czas wysmarować maila do NASA i dać pożywkę mediom. Okaz okazem, ale Bergerbergowi należy pomóc. A sami już chyba nic więcej nie wycisną.

Z braku lepszego sprzętu – i małej dozy skąpstwa – Wacław postanowić zrobić coś niecodziennego. Przytargali z Karoliną ogromny aparat po przodkach. Na aukcjach internetowych nakupowali potrzebnych części (przede wszystkim statyw i soczewkę) i z dumą przystąpili do rozstawiania statywu. Najpierw cyfrówką sprawdzili, czy astronauta jest już w swoim legowisku, a następnie… zrobili zdjęcie.

PSTRYK!

Wacław z Karoliną wyłonili się spod czarnej płachty. Przed nimi stał astronauta. Realny, prawdziwy, materialny. Mężczyzna odpiął klamry i zdjął hełm.

– Where I am? – krzyknął. – Where I am?

Mike Bergerberg cały i zdrowy wrócił na Ziemię, a Wacław mógł poświęcić resztę życia nad rozważaniami, jak to do jasnej cholery było możliwe.