Śmiertelnie poważny

I.

 

Harrison umarł w zeszłą środę.

Potrącił go samochód na przejściu dla pieszych. Zwykła, przypadkowa, niepotrzebna śmierć, której można było uniknąć, którą dało się przewidzieć. Wypadek, zbieg okoliczności, może los, jeśli ktoś w niego wierzy, albo ręka boska, jeśli wierzy się w Boga. Nieważne. Faktem jest tylko, że z mojego narzeczonego został ochłap w skórzanej kurtce. Faktem jest, że sprawca uciekł z miejsca zdarzenia. I faktem jest, że zostałam sama.

Płakałam, płacz jest bowiem rzeczą ludzką i każdy może sobie czasem popłakać, dla pozoru czy nie. Kiedy zadzwonili z wiadomością, byłam na mieście; zalałam się z miejsca łzami, w automatycznym odruchu, żeby przyjaciółki nie uznały mnie za bezduszną. Tak robią ludzie, zawsze robili i będą robić. Emocje biorą górę i sam już nie wiesz, czy dasz kiedyś radę przestać wylewać z siebie te litry łez, czy udusisz się śluzem z nosa. Ale w gruncie rzeczy wszystko ci jedno. Bo to całkiem przyjemne, rozkosznie wypłukuje wszystko, co siedzi w środku, dobre i złe. A kiedy się przestanie już szlochać, jest się całkiem pustym w środku, o, tak jak ja. Nie zostaje nic.

Płacz z zasady powinien przynosić ulgę. Może to, co czułam, to była ulga, a może coś znacznie gorszego.

Pomyślicie sobie: dramat jak każdy inny, przecież to zdarza się codziennie, jedni odchodzą, inni za nimi tęsknią, a świat kręci się nadal, życie biegnie bez przerwy, histeria nic nie pomoże.

Być może to prawda. Nie wiem.

We wtorek Harrison wrócił.

 

II.

 

Przywitał się ze mną już w progu, zdjął marynarkę, odwiesił starannie. Miał brudne buty, ale poza tym wyglądał na zadbanego. Ci w zakładzie pogrzebowym zdziałali cuda z jego rozjechaną klatką piersiową i połamanymi rękami; nie wiem, co miał w środku, ale na pewno nie były to płuca i bijące serce. W każdym razie wyglądał przyzwoicie.

Umył ręce, przeszedł do kuchni, usiadł za stołem i zabrał się do przeglądania codziennej gazety.

– Będziesz jadł? – zapytałam, mieszając resztki zupy cebulowej.

– My nie jadamy – odpowiedział złowieszczo, wyłączyłam więc gaz pod garnkiem i usiadłam naprzeciw niego.

Harrison uniósł zmęczone, ciemne oczy, przyjrzał mi się wnikliwie.

– Zmarniałaś – ocenił szeleszczącym głosem. – Nie dbasz o siebie.

Skinęłam głową, niezdolna do innych gestów. Właściwie dlaczego miałabym zaprzeczyć? Miał rację. Zaniedbałam się. Przecież byłam w żałobie, do cholery!

– Przecież jestem w żałobie, do cholery – zezłościłam się. A raczej zezłościłabym, gdybym miała siłę. Najwidoczniej jednak nie zauważył bezbarwności mojego tonu, bo rzucił:

– No już, spokojnie, kochanie. – I wrócił do czytania.

Miał rozczochrane włosy, był dosyć blady. Coś w jego wyglądzie niepokoiło mnie, ale wolałam się nie odzywać, nie komentować, nie denerwować.

– Gdzie są szczotki do butów? – spytał, kiedy wychodziłam z kuchni. Wskazałam odpowiednią szafkę, podziękował skinieniem głowy, coś okropnie strzeliło mu w szyi.

Po drodze zerknęłam na jego obuwie. Ładne, zaostrzone noski oblepione były ohydnym, ciemnym, cmentarnym błotem. Zirytowana, że nabrudził mi w korytarzu, odstawiłam je na gazetę. Nic się nie zmienił.

 

III.

 

Kiedy wróciłam z pracy, zastałam Harrisona w salonie, oglądał telewizję. Miał rozpiętą koszulę, a na nogach kolorowe skarpety.

Przywitał mnie całusem w policzek. Jego usta były chłodne, suche i nieprzyjemne. Wzdrygnęłam się.

– Co się stało? – zapytał zdziwiony.

– Jakiś zimny jesteś – mruknęłam, odkładając torbę i laptopa na stolik.

– Tak? – zafrasował się, od razu przyłożył dłoń do czoła. – Temperatura około trzydziestu i pół stopnia, powoli spada, czyli w normie. Więc co cię martwi?

– Nic, nic – odparłam szybko. – Nie byłeś w pracy?

– Nie byłem. My nie pracujemy.

– I będziesz takim pasożytem, tak? Całe dnie telewizor, piwo i spanie?

– My nie pijemy piwa – spojrzał na mnie groźnie. Nie wiedzieć czemu, poczułam się nieswojo.

– No już dobrze, oglądaj, oglądaj. Ja pójdę wziąć prysznic.

W łazience leżały jego ubrania z wczoraj. Cuchnęły cmentarzem i trupem, umazane błotem oraz śluzem, wrzuciłam je więc do pralki, przeklinając na czym świat stoi. Zapach pozostał w powietrzu, ale na to rady już nie było; cóż, trzeba się przyzwyczaić.

 

IV.

 

Obudziłam się z lekkiej drzemki, przewróciłam ospale na drugi bok, poprawiłam poduszki. Dobiegała pierwsza nad ranem, przynajmniej na to wskazywały fosforyzujące wskazówki budzika. Przez okno wpadała smuga pomarańczowego światła ulicznej latarni.

W tej smudze stanął cień.

– Co się dzieje? – uniosłam się na łokciu, ale Harrison nie odpowiedział, stał tylko nade mną z twarzą ukrytą w nieprzeniknionym mroku. – Kochanie? Wszystko w porządku?

– Wszystko w porządku – odpowiedział suchym, niepasującym do niego głosem.

– Misiu, dobrze się czujesz? – zatroskałam się i zapaliłam lampkę. Jęknął, zasłaniając oczy dłonią, i od razu ją zgasił.

– Chyba masz migrenę – mruknęłam. – Połóż się, może przejdzie.

– My nie miewamy migren – wychrypiał. – Pójdę na spacer.

– O tej porze?

– O tej porze najlepiej się myśli.

Nie oponowałam, bo zmogło mnie zmęczenie. Pamiętam tylko, że wyszedł.

W sypialni pachniało wilgocią i cmentarną ziemią.

 

V.

 

Szedł obok mnie, trzymał mnie za rękę. Był naprawdę zimny i jakby wilgotny, ale nie przeszkadzało mi to, bo byłam w dobrym humorze. Mimo deszczu i ogólnie niesympatycznej aury.

Dotarliśmy do parku, czule objął mnie i pogładził po głowie. Zapach perfum nie maskował do końca woni martwoty, ale była znośna, poza tym przywykłam do niej, mogłam więc teraz wtulać nos w jego szyję. Niestety, nos zapadał się w rozmiękłą skórę.

– Kochanie, rozkładasz się – zauważyłam z rozpaczą.

– Nie ma się czym martwić, naprawdę – zbył mnie machnięciem ręki. – Może chodźmy do kawiarni? Zjesz coś sobie, przestaniesz histeryzować.

Po powrocie do mieszkania umyłam się i poszłam położyć, a on został w salonie. Nie wiedziałam, po co.

Udało mi się zasnąć, ale obudziłam się znów w środku nocy, leżąc na plecach. Harrison był obok, oddychał głęboko, ale nie spał, poznałam to od razu. Tak dobrze go znałam.

– Harrison? – spytałam ostrożnie. Nie odpowiedział.

Potrząsnęłam jego ramieniem. Było lodowate, łokieć wydał mi się nagle dziwnie galaretowaty i miękki, klejący. Wytarłam dłoń w pościel.

– Harrison!

Usiadł gwałtownie, rozejrzał się w mroku sztywno, nienaturalnie, pochylił w moją stronę i powęszył głośno jak wietrzący trop ogar. Zamarłam. I wtedy otrząsnął się nagle, opadł z powrotem na poduszkę.

– Śpij, nie przejmuj się, boli mnie głowa – wymamrotał nieprzytomnie charczącym głosem, jakby coś utknęło mu w tchawicy.

– Może chcesz tabletkę przeciwbólową?

– Poradzę sobie – kaszlnął mokrym, ohydnym kaszlnięciem; to coś, co było w jego gardle widocznie poszło sobie, popełzło w dół, bo przestał skrzeczeć i się dławić. – Przecież nic mi nie jest.

Zasnęłam więc.

 

VI.

 

Tego dnia miałam na sobie bardzo ładną, krótką, czerwoną sukienkę. Kiedy wychodziłam rano z mieszkania, Harrison poklepał mnie protekcjonalnie, uśmiechając się porozumiewawczo.

Przez cały dzień rozmyślałam o swoim narzeczonym, o sukience i o tym, co się stanie, kiedy wrócę, czując narastający strach przełamywany obrzydzeniem. Beształam się i ganiłam za to, bo przecież to okropne, brzydzić się własnego ukochanego! To było jednak znacznie silniejsze ode mnie, toteż nie umiałam przestać.

Gdy weszłam do domu, brał prysznic, wychylił głowę z kabiny i uśmiechnął się ciepło. Wyglądało to iście makabrycznie, bo zniekształciło trochę rysy twarzy, odrobinę rozmytej już i spuchniętej.

Za każdym razem, gdy się mył, znajdowałam w brodziku kawałki ciała, sine i rozdęte, które odpadały od zszytych brzegów rany. Co prawda było to ohydne, ale nie na tyle, żebym musiała go wołać i kazać sprzątać; w końcu moje skłębione, skołtunione włosy zatykające odpływ też były odpychające, a wyławiałam je sama.

Harrison ubrał się w koszulkę i dżinsy, zaszedł mnie od tyłu i pocałował w szyję. Zamiast dobrze znanej fali rozkosznego ciepła poczułam tylko chłód, jakby wylał na mnie wiadro zimnej wody.

– Za zimny jesteś, kotku – mruknęłam, odsuwając go lekko. Chwycił moją dłoń rozmiękłymi palcami bez paznokci i spojrzał mi w oczy ze szczerym smutkiem. Kiedyś nie były takie wyblakłe i bezdenne.

– Przepraszam – powiedział. – Nie chciałem.

– Nie ma sprawy.

Nocą nie próbował mnie już całować. Zamiast tego leżał bez ruchu, co jakiś czas warcząc i rozbudzając mnie tym warczeniem, a nad ranem zaczął pluć i wymiotować czymś w toalecie, czyniąc straszny hałas. Przeraziłam się odrobinę, ale doszedł do siebie i wrócił po chwili, już spokojny.

Rano znalazłam w umywalce larwę. Myślałam, że mi się śni, ale i tak spłukałam ją strumieniem wody.

 

VII.

 

Coraz częściej Harrison znajdował się w pokoju, w którym byłam, za moimi plecami, zupełnie bezgłośny. Kilkakrotnie przeraził mnie tym i zaskoczył. Nocą bywało, że stał nade mną godzinami, zdarzało mu się węszyć w ten dziwny sposób, tuż nad moją twarzą, zwierzęco i upiornie, czasami znikał, wychodził z mieszkania, wracał nad ranem brudny i ponury.

Gnił. Wszystko przesiąkło cuchem rozkładu.

Rzadko mówił. Stał się zagadkowy, tajemniczy i oschły.

Poruszał się zbyt szybko i zbyt cicho, jak duch albo cień. Nie lubił światła. To było dziwne, okropne, ale przecież musiałam z tym żyć, to był mój narzeczony, miałam pierścionek i w ogóle.

Przecież nie wolno mi było powiedzieć mu, że robaki, które znajduję w pościeli, w prysznicowym brodziku i umywalce, są odpychające. Nie mogłam przyznać, że pranie ubrań już nie pomaga, bo są całe w trwałych, odbarwionych plamach. Że mdli mnie od zapachu ziemi, gliny i wilgoci. Że grzyb zaczął obrastać sofę w miejscach, gdzie siadywał…

Ale najgorsze było to, że nocą stawał w ciemności koło łóżka, że czułam na sobie jego wzrok. Albo i nie jego. Bo wzrok Harrisona nigdy nie był tak zimny.

I już sama nie wiedziałam, czemu tak naprawdę to wszystko jest mi obojętne.

 

VIII.

 

– Nie najlepiej wyglądasz – rzuciłam, patrząc jak mój narzeczony bezskutecznie próbuje się ogolić. Razem z zarostem od twarzy odchodziły bezkrwawe płaty mięsa.

– Cholera, zaciąłem się – oznajmił beznamiętnie Harrison, pokazując mi głębokie rozcięcie o białych, rozchylonych brzegach. Sięgało chyba kości żuchwy.

– Zaklej plastrem – poradziłam.

– Wiesz, czasem myślę, że już mnie nie kochasz – powiedział i odwrócił głowę, bo znów złapał go kaszel. Ten najgorszy kaszel, wilgotny, szarpiący, który sprawiał że Harrison wypluwał z siebie gęste nici flegmy, w które wplątywały się różne paskudztwa. Ciekawe, że nie miał płuc, a kaszlał. Istny fenomen medyczny.

– Ależ kocham cię – odparłam, głaszcząc go po głowie. W garści został mi pęk ciemnych włosów.

– Naprawdę? Wydajesz się jakaś odległa – zauważył.

– Jesteś dla mnie najważniejszy – zapewniłam go.

Mógł być równie dobrze zadowolony z mojej odpowiedzi, jak i nie, ale nie wyczytałam za dużo ani z pustych oczu, ani z szarej, błyszczącej twarzy. Odwrócił się z powrotem do lustra, odłożył maszynkę do golenia, wtarł w skórę odrobinę łagodzącej maści, która zapachniała mocno, ale wcale nie zabiła woni trupa.

Wtedy ja zdecydowałam się zadać mu pytanie.

– A ty? Kochasz mnie?

Odwrócił się do mnie powoli, zachrzęściły kości, zaskrzypiały stawy, coś matowo zalśniło mu w oczach o czarnych obwódkach. Mimowolnie cofnęłam się o krok, ale nie miałam dokąd, bo oparłam się plecami o ścianę. Lodowate zimno rozeszło mi się po ramionach, a on przysunął się bliżej i odetchnął mi w twarz oddechem o zapachu rozkopanego grobu. Nie było w nim absolutnie nic znajomego, zmieniło się wszystko. Rozmiękła tkanka, obłażąca ze śliskiej skóry, ruchliwa od tego, co żyło pod nią; nabrzmiałe, ciężkie powieki, kryjące puste oczy, które poznały sekret, jakiego nikt nie powinien poznać, sekret tego, co kryje się za zasłoną nocy i mroku, co zmienia człowieka w nie-człowieka. Tak się różnił od siebie samego, tak bardzo się różnił… po kręgosłupie przeszedł mi dreszcz, kłując kości igiełkami. Znowu czaił się w mroku, kącie sypialni, choć równocześnie stał przede mną.

Nie mówił nic, i nie wiem dlaczego ponowiłam pytanie, nie mam pojęcia, co mnie do tego skłoniło. Może wiara. Albo nadzieja. Albo jedno i drugie. Bo nagle zaczęłam znowu czuć.

– Kochasz mnie, Harrison?

Uśmiechnął się, unosząc tylko kąciki warg. To nie był radosny, dobry i znajomy uśmiech Harrisona, tylko naprawdę paskudny grymas. Odsłaniający pożółkłe pieńki zębów i blady język.

– My nie kochamy – odpowiedział po chwili, usłyszałam, że ma w gardle coś żywego, coś, co miotało się w przełyku i chlupotało przy każdym słowie. Przełknęłam ślinę, widziałam, jak mój narzeczony śledzi ruch mięśni, niczym drapieżnik skupiony na swoim celu. Co to było, co pełzało mi w trzewiach? Strach? Nie, to mało powiedziane. Raczej panika. Histeryczna panika, unieruchamiająca całe ciało, hipnotyzująca.

– To co robicie? – zapiszczałam, przekrzykując własne przerażenie.

Harrison przekrzywił głowę niczym ciekawskie dziecko, a w kręgach szyjnych coś trzasnęło. Potwornie głośno.

– My zabijamy – odpowiedział po prostu.

 

IX.

 

Harrison był śmiertelnie poważny na moim pogrzebie, cały w czerni, choć prawie żaden strzępek ciała już na nim nie pozostał. Ukrywał się w cieniu, strząsał co jakiś czas z resztek skóry toczące ją robaki.

Widziałam, jak odchodzi, gdy opuszczali moją – zadziwiająco lekką – trumnę w dół; garbił się odrobinę, pod marynarką wyraźnie widać było krzywiznę kręgosłupa, odartą już z mięśni i tkanek, nagą. Poszłabym za nim, ale nie chciało mi się go gonić, był zbyt daleko.

Zresztą my nie gonimy.