Cyrk Nocy

Cześć.

Prze­czy­ta­łem mniej wię­cej po­ło­wę. W końcu za­czę­ło mi prze­szka­dzać to, że tekst robił się coraz bar­dziej prze­kom­bi­no­wa­ny.

Ale urzekł dużą po­praw­no­ścią (oce­nia­ną we­dług zasad pi­sow­ni ję­zy­ka pol­skie­go) i swo­bo­dą w uży­wa­niu wy­ra­zów. Przez pierw­sze zda­nia rów­nież cza­ro­wał kli­ma­tem.

Sła­bo­ści (ewi­dent­ne i su­biek­tyw­ne).

Nie wi­dzia­łem nigdy (a już na pewno czę­sto) ga­lo­pu­ją­cych w dużej ilo­ści koni. Nie­mniej filmy do­ku­men­tal­ne uka­zu­ją takie stado po­dob­nie do ła­wi­cy. Ła­wi­ca i stado koni uni­ka­ją prze­szkód na dro­dze, na przy­kład murów. “Naj­mniej­sze ulicz­ki” są, jak sądzę, wą­ski­mi ulicz­ka­mi; wy­obra­żam sobie, że nie pi­szesz o sy­tu­acji, w któ­rej ulicz­ka ma dwa sze­ro­kie na pięć me­trów chod­ni­ki, tylko jest to rze­czy­wi­ście taki prze­smyk, mała luka mię­dzy mu­ra­mi utwo­rzo­ny­mi z ka­mie­nic. Je­że­li mamy po­dob­ne wy­obra­że­nie “naj­mniej­szych uli­czek”, to nie wy­obra­żam sobie, aby gna­ją­ce konie chcia­ły prze­bi­jać się przez takie wła­śnie wy­ło­my, je­że­li do dys­po­zy­cji są więk­sze ulicz­ki. Myślę, że stado bę­dzie cią­gnąć za­wsze naj­szer­szy­mi ar­te­ria­mi.

Tro­chę zbęd­nych prze­cin­ków, na przy­kład tu: “W uszach szu­mia­ły wer­ble bi­ją­cych serc, w po­śpie­chu pom­pu­ją­cych krew“.

Rzad­ko tra­fia mi się zda­nie, w któ­rym za­im­ki prze­szka­dza­ją tak bar­dzo: “Ten dziw­ny stan, gdy masz wra­że­nie, że z tego pu­deł­ka“.

“Jak na bo­skie przy­ka­za­nie "niech sta­nie się świa­tłość", a sce­ne­ria zo­sta­ła oświe­tlo­na re­flek­to­ra­mi ulicz­nych la­tarń i neo­nów.“ Albo zu­peł­nie nie ro­zu­miem tego zda­nia, albo cze­goś w nim za­bra­kło.

Na takie zda­nia się zży­mam. Pew­nie ce­lo­we, przez co zbyt li­rycz­ne: “Jeden z za­błą­ka­nych wi­dzów w po­śpie­chu prze­mie­rzał ulicę, zbli­żyw­szy się do płotu jed­ne­go z ogro­dzo­nych domów, a roz­le­gła się ka­ko­fo­nia szcze­ka­nia“.

I na ko­niec: Go­ogle w żad­nym miej­scu nie uspra­wie­dli­wia tego żeń­skie­go “ne­se­se­ra”.

Gdy wy­my­ślę sy­gna­tur­kę, to się tu po­ja­wi.

Cie­ka­wie opi­sa­na jedna z tych sy­tu­acji, jakie czę­sto zda­rza­ją się po zmro­ku. 

Jak do­brze zro­zu­mia­łem, kon­fe­ran­sjer­ka to pa­ra­li­żu­ją­cy strach ? 

Jest kli­mat.

Ne­se­ser­ka rzą­dzi :-)

Tekst do mnie nie prze­mó­wił, nie bar­dzo wiem, o co cho­dzi, co się w nim dzie­je. OK, można zna­leźć ana­lo­gie mię­dzy stra­chem i kon­fe­ran­sjer­ką, ale dla­cze­go cyrk?

Tylko ciem­ny całun na­mio­tu po­zo­sta­wał nie­wzru­szo­ny na sztucz­ne oświe­tle­nie.

Czy można po­zo­stać nie­wzru­szo­nym (względ­nie wzru­szyć się) na coś?

– Co się, k… ga­pisz?

Nie ma po­trze­by, żeby tak cen­zu­ro­wać wy­po­wie­dzi. Blu­zgów “uza­sad­nio­nych li­te­rac­ko” nikt się nie cze­pia. Chyba że bo­ha­ter ogra­ni­czył się do sa­me­go k. ;-)

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Z każ­dym prze­czy­ta­nym zda­niem, coraz mniej ro­zu­mia­łam. Prze­czy­taw­szy, nie­ste­ty, nie wiem, co Au­tor­ka miała na­dzie­ję opo­wie­dzieć?

Cisza za­pa­dła tak nagle, jakby na samo po­ję­cie dźwię­ku spadł wiel­ki topór… – Nie brzmi to naj­le­piej.

Aż się za­trzy­ma, a Ty za­czniesz się śmiać… – Aż się za­trzy­ma, a ty za­czniesz się śmiać…

Za­im­ki pi­sze­my wiel­ką li­te­rą, kiedy zwra­ca­my się do kogoś li­stow­nie.

Pro­szę Pań­stwa, oto pierw­sza atrak­cja! – Pro­szę pań­stwa, oto pierw­sza atrak­cja!

Formy grzecz­no­ścio­we pi­sze­my wiel­ka li­te­rą, kiedy zwra­ca­my się do kogoś li­stow­nie.

Na gło­wie miała wy­so­ki, ale jakby zgnie­cio­ny w har­mo­nij­kę cy­lin­der, któ­re­go wieko smęt­nie zwi­sa­ło… – Cy­lin­der nie ma wieka, cy­lin­der ma denko.

Trzask bicza zda­wał się być tak gwał­tow­ny i nie­po­dzie­wa­ny… – Li­te­rów­ka.

…ma­rio­net­ka kon­fe­ran­sjer­ki, obej­rza­ła się nie­spo­koj­nie za sie­bie… – Masło ma­śla­ne. Czy można obej­rzeć się przed sie­bie?

Pro­po­nu­ję: …ma­rio­net­ka kon­fe­ran­sjer­ki, obej­rza­ła się nie­spo­koj­nie… Lub: …ma­rio­net­ka kon­fe­ran­sjer­ki nie­spo­koj­nie spoj­rza­ła za sie­bie…

…cze­kał na to, co che mu zgo­to­wać los. – Li­te­rów­ka.

Po­czuł sznur­ki za jakie po­cią­ga­ła kon­fe­ran­sjer­ka… – Po­czuł sznur­ki, za które po­cią­ga­ła kon­fe­ran­sjer­ka…

Pró­bo­wał zbli­żyć się do ma­rio­net­ki i wy­cią­gał dłu­gie, białe palce w jego kie­run­ku… – Ma­rio­net­ka jest ro­dza­ju żeń­skie­go, więc: …w jej kie­run­ku…

Pro­szę Pań­stwa, za­ba­wa trwa. – Pro­szę pań­stwa, za­ba­wa trwa.

Jeden z mrocz­nych koni wy­sko­czył nie­spo­dzie­wa­nie z za­uł­ku… – Jeden z mrocz­nych koni wy­sko­czył nie­spo­dzie­wa­nie z za­uł­ka…

…a sznu­ry opa­dły z cię­ża­rem oło­wia­nych łań­cu­chów. – Co to zna­czy, że sznu­ry opa­dły z cię­ża­rem łań­cu­chów?

Skie­ro­wa­ła pło­ną­cy wzrok na jego nie­wy­raź­nej i bla­dej jak płót­no twa­rzy. – Jak można skie­ro­wać wzrok na czy­jejś twa­rzy?

Pew­nie miało być: Skie­ro­wa­ła pło­ną­cy wzrok na jego nie­wy­raź­ną i bla­dą jak płót­no twa­rz. Lub: Sku­pi­ła pło­ną­cy wzrok na jego nie­wy­raź­nej i bla­dej jak płót­no twa­rzy.

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Ład­nie na­pi­sa­ne, tylko o czym?

​

... życie jest przy­pad­kiem sza­leń­stwa, wy­my­słem wa­ria­ta. Ist­nie­nie nie jest lo­gicz­ne. (Cla­ri­ce Li­spec­tor)

Prze­czy­ta­łem i po­my­śla­łem: za dużo słów na prze­ka­za­nie sy­gna­li­zo­wa­nej ty­tu­łem tre­ści.

Nie­ste­ty nie po­de­szło. Nie­naj­le­piej się czy­ta­ło, bo od­nio­słem wra­że­nie, że w aka­pi­tach / zda­niach mie­szasz pod­miot. Ale były i prze­bły­ski cie­ka­wych po­rów­nań.

Bar­dzo spodo­bał mi się pierw­szy aka­pit. Mia­łem na­dzie­ję na dobry tekst, ale, nie­ste­ty, wy­ko­na­nie jest nie naj­lep­sze.

Cisza za­pa­dła tak nagle, jakby na samo po­ję­cie dźwię­ku spadł wiel­ki topór i prze­rwał nić jego ist­nie­nia. W uszach szu­mia­ły wer­ble bi­ją­cych serc, w po­śpie­chu pom­pu­ją­cych krew, prze­peł­nio­ne eks­cy­ta­cją i ocze­ki­wa­niem, jakby spo­dzie­wa­jąc się naj­gor­sze­go i naj­lep­sze­go za­ra­zem.

Dru­gie zda­nie za­prze­cza pierw­sze­mu (zo­sta­ły szumy). Poza tym pod­mio­tem są w nim wer­ble, więc wy­glą­da na to, że wer­ble były prze­peł­nio­ne eks­cy­ta­cją.

Jak na bo­skie przy­ka­za­nie "niech sta­nie się świa­tłość", a sce­ne­ria zo­sta­ła oświe­tlo­na re­flek­to­ra­mi ulicz­nych la­tarń i neo­nów

Żeby to miało sens, trze­ba by usu­nąć spój­nik a.

[…] a swym roz­mia­rem bez pro­ble­mu obej­mo­wał całą wi­dow­nie i scenę. 

Li­te­rów­ka.

Jeden z za­błą­ka­nych wi­dzów w po­śpie­chu prze­mie­rzał ulicę, zbli­żyw­szy się do płotu jed­ne­go z ogro­dzo­nych domów, a roz­le­gła się ka­ko­fo­nia szcze­ka­nia.

Nic nie gra w kon­struk­cji tego zda­nia.

[…] że mógł rów­nie do­brze się nie ist­nieć.

Klę­czał na chod­ni­ku i cze­kał na to, co che mu zgo­to­wać los.

Przez kilka pierw­szych aka­pi­tów nie wie­dzia­łam za bar­dzo, o czym czy­tam, potem już było le­piej. Na pewno na­pi­sa­ne cha­rak­te­ry­stycz­nym sty­lem, może mo­men­ta­mi prze­kom­bi­no­wa­nym, ale spo­tę­go­wa­ło to ten abs­trak­cyj­ny kli­mat. Wła­ści­wie po­mysł bar­dzo pro­sty, ale ogól­nie nawet nie­złe.