Henryk

Przebiegł już  kilkadziesiąt metrów i ciągle nic. Zupełny mrok i deszcz. Mokre liście chłoszczące twarz, chlupocząca woda w butach. Zero amunicji. Bezużyteczny M4 boleśnie obijał się o bok. Zatrzymał się.

Wypatrywanie choćby prześwitu w jednolitej gęstwinie przyprawiało o ból w głębi czaszki. Bolało całe ciało. Miał za sobą kilkanaście kilometrów dżungli. Od świtu tylko on i dzika, nietknięta stopą człowieka natura. Nagle, w zaroślach przed nim, coś się poruszyło. Znał dobrze ten rodzaj szelestu. Lekkie poruszenia w równych odstępach czasu. Delikatny, niemal niesłyszalny szelest i cisza, potem znowu i znowu, by uśpić czujność ofiary.  Był pewien, w krzakach czaił się jakiś dziki kot. Jedynym sposobem było pozostać w miejscu i czekać. Najważniejsze, nie dać się zaskoczyć. Normalnie, wymierzyłby w stronę zarośli i jednym strzałem byłoby po problemie. Ale teraz, poza tym, że nie miał amunicji, musiał zachować ciszę. Miał do dyspozycji wystarczające narzędzia załatwienia sprawy nie czyniąc zbędnego hałasu. Bojowy nóż, własne doświadczenie i sprawność wystarczą.

Poprzez wszechobecną wilgoć czuł ten specyficzny, drażliwy zapach acetonu zmieszanego z aksamitną nutą miodu. Tak tylko mogła pachnieć mokra sierść dzikiego kota.

Nagle, bez żadnego ostrzeżenia, nastąpił atak. Zobaczył jarzące się ślepia. Były doskonałym punktem odniesienia. W ułamku sekundy zorientował się w wielkości zwierzęcia, kierunku jego ataku i ułożeniu ciała. To mgnienie wystarczyło, by ręka uzbrojona w ostrze wiedziała gdzie ugodzić. Jedno drgnienie wystarczyło, by każdy mięsień jego ciała wiedział jak zadziałać, z jaką siłą i w jakiej kolejności. Po sekundzie martwy jaguar padł w zarośla. Kot nawet nie zdążył się zdziwić, że w punkcie, który atakował, trafił na pustkę. Upadał już martwy. Ugodzony nożem w miejsce połączenia kręgosłupa z czaszką.

Nigdy nie zastanawiał się czy lubił to, co robi, czy nie. Po prostu nie umiał robić nic innego. Albo dokładniej, nie umiał nic innego robić lepiej. Jednak postanowił, że to jego ostatnie zadanie.

* * *

Znowu mu się nie udało. Nie miał pojęcia, jak rozszyfrować zagadkę gotowania jajka na miękko. Jednak jest to możliwe, wiedział o tym. Musiał zadowolić się jajkiem na twardo. Zresztą nie miał za dużo czasu na śniadanie, powinien czym prędzej brać się za sprzątanie. Małgosia miała przyjść o czwartej.

Mop doprowadzał go do szaleństwa. Zamiast czyścić rozmazywał tylko szare smugi, które z kolei rozdeptywane, czyniły jeszcze większy bałagan. Nie miał jednak czasu na kasting na sprzątaczkę. Zdany był na siebie. Kiedy po dwóch godzinach, spocony i rozdygotany, doprowadził mieszkanie do jakiego takiego porządku, zabrał się za szukanie przepisu. Stwierdził, że sam przygotuje kolację.

Kompletnie czarna magia. Cebula, pomidor, oregano, sól, pieprz to rozumiał, ale podsmażyć, zeszklić, połączyć gdy zacznie się ścinać, to było nie do ogarnięcia. Siedział naprzeciwko komputera i płakał. Łzy płynęły po jego policzkach, jakby zdziwione, klucząc, szukały drogi w dół. Nie było szans. Zadzwonił i zamówił dwie pizze.

Małgosia przyszła punktualnie. Była jak zwykle piękna. Wiele razy zastanawiał się, jak w tak małym ciele mieści się tyle kobiecości? Tak nienachalnej, delikatnej i zwiewnej, a jednak nie pozostawiającej żadnych wątpliwości. Pamiętał Małgosię sprzed lat, ale wiedział, że tego co go do niej przyciągało sam czas nie był w stanie zniszczyć. Miał rację.

Podczas spotkania sam nie wiedział, do czego dąży. Mgliste wspomnienia z czasów liceum i studiów nie stanowiły wystarczającej wskazówki, jak postępować z kobietą, jak wyrazić tkliwość, jak w cywilizowany sposób zaspokoić napięcie seksualne. Zachowywał się niezręcznie. Nie wiedział, jak zacząć ten najprostszy i jednocześnie najważniejszy na świecie zestaw zachowań. Małgosia czekała, czekała i czekała. W końcu, sama nie wiedząc  do czego to wszystko zmierza, trochę z niepewności, trochę ze strachu, delikatnie, ale jednoznacznie, wycofała się. W efekcie, Henryk do wczesnego ranka, samotnie sączył alkohol, bezmyślnie wpatrzony w ekran telewizora…

* * *

Rankiem spakował swój polowy mundur i wyposażenie. Nawet nie zamknął za sobą drzwi. Po prostu wyszedł. Pod domem czekała taksówka. Za chwilę znikała w perspektywie zalewanej deszczem ulicy, wiodącej w kierunku lotniska. Od tamtego dnia żadne ludzkie oczy nie widziały Henryka.