Las

Las

 

Sturmscharführer Jürgen Hirsch nie pamiętał już, kiedy ostatni raz opuścił las. Może było to kilka dni temu. Może tydzień. A może jeszcze wcześniej. W ogóle niewiele już pamiętał. Czasami wydawało mu się wręcz, że zawsze był tylko ten przeklęty las.

I potwory.

Choć zaraz potem strofował się w myślach. Przecież gdzieś tam, w odległej Karyntii, czeka na niego ukochana Ulrike i mały Heiko. Pamiętał wyraźnie ich twarze. Na pewno ich sobie nie wymyślił.

Opisywał w myślach każdy zapamiętany szczegół związany z rodziną. Jak na przykład mały pieprzyk, który Urlike chowała w tym słodkim, intymnym miejscu, zarezerwowanym tylko dla niego. Albo gęstą blond czuprynę małego Heiko. Robił to, żeby zupełnie nie zwariować. Choć może już zwariował?

Pozostałe wspomnienia spowijała coraz gęstsza mgła, pozostawiając tylko skromne kontury dawnych zdarzeń. Jedno jednak pamiętał bardzo wyraźnie. Moment, gdy pojawiła się Armia Czerwona, która wtoczyła się do nowej germańskiej Europy niczym olbrzymi walec, z niszczącą siłą równając wszystko co stanęło na jej drodze. To wtedy po raz pierwszy znalazł się w lesie.

Nie był wówczas sam. Było ich więcej. Mieli zapasy, broń, siłę by iść. I zdarzało im się opuszczać las, głównie w poszukiwaniu pożywienia. Do czasu…

Ci przeklęci Czerwonoarmiści! Swym krwawym marszem obudzili jakąś mroczną, prastarą, słowiańską siłę, która teraz zabierała ich, dumnych synów wielkiego narodu niemieckiego, po kolei, jednego po drugim, w mistyczną otchłań, z której nie było już powrotu.

Najpierw Thomasa, najmłodszego z nich wszystkich, jeszcze dzieciaka. Potem Steffena i Marko. Wtedy jeszcze o tym nie rozmawiali. Nie mieli świadomości. Ale gdy zginął Jörg…

Już wiedzieli.  

Sigmund nie wytrzymał i sam się zastrzelił. Detlef gdzieś przepadł, poszedł własną drogą. Być może też już nie żyje. W ten sposób Jürgen został sam. Chyba to właśnie od tego momentu przestał opuszczać las. Paradoksalnie tylko w nim czuł się w miarę bezpiecznie.

Zmierzchało, gdy wyczerpany usiadł na miękkiej trawie, opodal dorodnej brzozy. Dawno już nie jadł porządnego posiłku. Od czasu gdy skończyły mu się zapasy żywił się tylko tym, co znalazł w lesie. A było tego niewiele. Jakieś jagody, liście szczawiu, grzyby, czasami trafiła się jakaś padlina. Rozpalał wówczas niewielkie ognisko, opalał niecierpliwie, zjadał łapczywie na wpół surową, a potem wymiotował żółcią. Ale nie mógł się powstrzymać. Głód był nie do zniesienia.

Dziś na kolację znów były tylko jagody. Jürgen połknął szybko kilka garści, po czym sięgnął po manierkę. Pomacał kciukiem miejsce, gdzie wygrawerowane były dwie błyskawice. Przynosiło mu to ulgę, wywołując bliżej nieokreślone lecz przyjemne uczucie. W głowie pojawiło się od razu niejasne wspomnienie dawnego, lepszego życia.

Z wielkim namaszczeniem wypił kilka drobnych łyków, po czym zakręcił manierkę i schował do plecaka. Oparł się o pień, próbując zasnąć. Bezskutecznie. Mięśnie paliły go niczym rozgrzana w piecu hutniczym stal. Drzewa, wraz z postępującą nocą coraz bardziej przypominające długie, posępne cienie, zaczęły wirować wokoło. W takim tempie, że go zemdliło i prawie zwymiotował. Serce kołatało jak oszalałe. Ale najgorsze było to, co czuł trochę poniżej mostka. Miał wrażenie, że żołądek, od dawna niczym nie wypełniony, zaczął zjadać sam siebie. W rozpaczy zaczął bić się pięściami w brzuch, chcąc desperacko pozbyć się tego paskudnego uczucia pustki. W końcu żołądek dał za wygraną. Głód ustąpił. Jürgen mógł powoli odpłynąć myślami do górzystej Karyntii.

Zbudziły go jakieś dziwne odgłosy. Noc powoli ustępowała z posterunku; znak że za moment wstanie słońce. Wsłuchał się wyraźnie w niepokojące dźwięki. Ludzie…? Nie… To nie były ludzkie głosy. Coś podszywało się nieudolnie pod ludzi… Im Jürgen bardziej się skupiał, tym wyraźniej słyszał, że dźwięki były coraz mniej ludzkie, a coraz bardziej przypominały jakieś szczekanie. Lecz na pewno nie były to psy.

Potwory! – Ta nagła myśl przebiegła przez jego umysł, niczym prąd o wysokim napięciu, pobudzając przy tym każdy, najmniejszy nawet, mieszek włosowy. Całe ciało zdrętwiało w przerażeniu. Tymczasem szczekanie narastało. Coś zmierzało w jego kierunku.

– Co one tu robią?! Jak mnie znalazły?! Zaraz zginę! To koniec, koniec, koniec! – W jego głowie wybuchł nagły pożar, którego nie był w stanie w żaden sposób opanować. Myśli sparaliżowały go zupełnie. W końcu jednak przyszła chwila otrzeźwienia.

– Uciekaj stąd, głupcze! – Skarcił się w myślach. Rozejrzał się wokoło. Nie zauważył niczego niepokojącego i miał nadzieję, że sam, póki co, pozostał niezauważony. Niewiele myśląc chwycił pistolet, plecak i pognał przed siebie, w kierunku przeciwnym do miejsca, skąd dobiegały złowrogie dźwięki.

Biegł jak oszalały, stąpając ciężko po ściółce, swymi chwiejnymi nogami. Co chwilę zahaczał o krzaki i gałęzie, co wytrącało go skutecznie z równowagi. Jakby las chciał mu za wszelką cenę przeszkodzić w ucieczce. Jürgen jednak nie poddawał się. Upadał, podnosił się i parł. Parł przed siebie, napędzany strachem, który całkowicie przejął kontrolę nad jego członkami.

Jego ciało, wycieńczone wielodniową głodówką, nie było jednak w stanie długo utrzymać tego szaleńczego tempa. Jürgen przebiegł kilkaset metrów. W końcu nie miał już siły podnieść się po kolejnym upadku na ziemię. Leżał, zapluty gęstą śliną, ciężko dysząc. Biegnąc porwał sobie ubranie w wielu miejscach. Teraz czuł, że nie tylko strój był porozdzierany. Z wielu piekących, drobnych ran sączyła się krew, tworząc niewielkie plamy na trawie. I wtedy stał się cud.

Hirsch podniósł głowę nasłuchując. Poza delikatnym szumem liści i swoim oddechem nie słyszał nic więcej. Żadnych odgłosów. A co najważniejsze, żadnego szczekania. Spojrzał przed siebie. Teraz dopiero zauważył, że leżał w cieniu wielkiego dębu. To był bardzo dobry znak.

Jürgen uśmiechnął się w myślach. Dąb. Drzewo, pod którym zjednoczyła się rzesza niemiecka. Silne i szlachetne, tak jak cały naród germański. Patrząc na okazały pień i rozległą koronę Jürgen nie miał wątpliwości, dlaczego to właśnie liście dębu ozdabiały krzyż żelazny.

– Dzięki ci, Panie. W samym środku tego słowiańskiego piekła. – Pomyślał. Czuł, że nagle wstępują w niego nowe siły. Dźwignął się z ziemi i zaczął wspinaczkę, przechodząc z gałęzi na gałąź. Zatrzymał się, gdy wlazł na konar znajdujący się jakieś pięć metrów nad ziemią. Rozsiadł się, na szerokim, grubym pniu, uznając, że w tym miejscu jest wystarczająco schowany przed oczyma, które mogłyby go wypatrzeć.

Poczuł się bezpiecznie, niemal jak w domu. Brakowało tu tylko Ulrike i Heiko. Gdybyż tu teraz byli… Mógłby z nimi spędzić wieczność, w objęciach tego potężnego drzewa. Nagle zrobiło mu się przyjemnie i ciepło. Odpłynął.

Ocknął się, gdy omal nie spadł z gałęzi. Mogła minąć może z godzina, gdyż dzień już wstał. Spojrzał w dół. I zamarł.

Wokół dębu krążyło stado potworów, o kudłatych, czerwonych mordach i pękatych nosach. Kilkanaście przekrwionych oczu wpatrywało się w niego z rosnącym pożądaniem. Jürgen dobrze wiedział czego chcą. Jego krwi.

Straszliwe gęby otworzyły się; oczom Hirscha ukazały się rzędy żółtych, ostrych zębów, czekających tylko na to, aby go rozszarpać. Potwory zaczęły w podnieceniu szczekać i wydawać szeleszczące dźwięki, które wwiercały się w umysł Jürgena niemal rozsadzając mu głowę.

– Przeklęte słowiańskie demony! – zawył Hirsch.

Potwory tymczasem osaczyły dąb. Osaczyły jego umysł. Nie było już ratunku.

Myśl, która od dawna tliła się gdzieś w zakamarkach, teraz rozbłysła z całą mocą, dodając mu nagłej otuchy. Wymacał pistolet. Sprawdził, ile ma naboi. Przeżegnał się. Wycelował.

– Za Hitlera. Za Rzeszę!

*****

– Verfluchte slawische Dämonen! Verfluchte slawische Dämonen! – Niemiec, siedzący na drzewie, darł się przeraźliwie. Oddział kapitana Jana Oleszuka, zwanego Igłą, przyglądał się z zaciekawieniem całej sytuacji.

– Co z nim? – zapytał kapitan Oleszuk.

– Nie mogę nawiązać kontaktu. W ogóle nas nie słucha. Jest w swoim świecie. Musiał z głodu nażreć się bielunia albo wilczych jagód i zwariował. Pełno tego tu rośnie. – Kapral Franciszek Jeschke wskazał na rosnące wokół krzaki. – Kapitanie, niech pan uważa! – ostrzegł nagle kapral. Za późno.

– Aj! – Oleszuk złapał się za głowę. Spadający z drzewa żołądź pozostawił na kapitańskim czole czerwony ślad.

– Nie do wiary. Teraz rzuca w nas żołędziami. Chyba wydaje mu się, że strzela! – Szeregowy Józef Kiszka prawie opluł się ze śmiechu. – Kapitanie, mamy odpowiedzieć ogniem?

– Poczekajmy, aż skończą mu się pociski. – odparł kwaśno, masując czoło, Oleszuk, odsuwając się przy tym na bezpieczną odległość.

Po chwili żołędziowa kanonada ustała.

– Ulrike, Heiko, ich liebe euch! – zawył ochrypłym głosem Niemiec. Po czym, z całej siły, uderzył się w głowę ostatnim żołędziem, który posiadał. Po chwili, niczym zdmuchnięty przez wiatr liść, spadł z drzewa, wprost pod nogi partyzantów.

– Nie do wiary! – Kręcił głową kapral Jeschke, spoglądając na nieruchome ciało. – Czegoś takiego jeszcze w życiu nie widziałem. A widziałem wiele. Chyba popełnił samobójstwo. I to przy pomocy żołędzia.

– Nie. Żyje. Oddycha. – stwierdził po krótkich oględzinach szeregowy Domański. – Co z nim zrobimy kapitanie? Dobijamy szkopa?

– To zwykły szeregowiec. Proponuję, zostawmy go tu, tak jak leży. Długo i tak nie pociągnie, skóra i kości. Szkoda kuli. – wtrącił kapral Jeschke.

– Sprawdźcie, czy ma jakieś dokumenty. – nakazał kapitan. – Zobaczmy najpierw, z kim mamy do czynienia.

Kapral obrócił nieprzytomne ciało i sprawdził wszystkie kieszenie.

– Nic. Nichts. Nichego. – stwierdził w kilku językach, po dokładnej rewizji.

– Tam, spójrzcie. Na drzewie. – szeregowy Kiszka wskazał palcem grubą gałąź, z której spadł przed chwilą Niemiec. – To chyba jego plecak. – Po czym, nie czekając na rozkaz, wdrapał się, zwinnie niczym kot, na drzewo, by po chwili wrócić ze zdobyczą. Będąc z powrotem na ziemi przejrzał dokładnie zawartość plecaka. – Kapitanie, nic ciekawego. No może poza tym. – Józef Kiszka wręczył dowódcy manierkę z wygrawerowanymi na korku błyskawicami.

Twarz kapitana momentalnie się zmieniła. Oleszuk zrobił się niemal biały, jakby cała krew z głowy wyparowała lub odpłynęła w niewiadomym kierunku. Jego towarzysze doskonale wiedzieli co to oznacza.

– Ta świnia nie zasługuje na kulkę w łeb. – syknął przez zaciśnięte wargi. Po czym zwrócił się do wciąż stojącego nad ciałem kaprala.

– Jeschke, obudź to ścierwo. Pora, aby zapoznało się bliżej z prawdziwymi słowiańskimi demonami. 

END