Za inspiracje posłużył mi obraz Jakuba Różalskiego pt. “Hussar”.
https://www.artstation.com/artwork/DvP29
Ps. Huzarzy Śmierci istnieli naprawdę, w tekście pada nazwisko prawdziwego dowódcy dywizjonu. Zrobiłem z nich ostatecznie Husarzy Śmierci.
Ps. 2. Pod “naciskami” i wobec podważania mojej polskości ;) zmieniam tytułowego Huzara na Husarza. Moje koncepcja budziła niepotrzebne niejasności.
– A ta gdzie polazła? – Janina Sumińska wyjrzała przez uchylone drzwi na podwórze. Słońce już zachodziło. Gdzieś na północy rozległy się stłumione grzmoty. Szła na nich burza. Albo front. Na mszy gadali, że Rydz-Śmigły wycofuje się i Ruskie idą. Czy Warszawa zostawi ich na pastwę Czerwonych? Gdyby tylko był z nimi Franciszek. Jak ma to wszystko ogarnąć: gospodarstwo i trójkę dzieci, gdy mąż przepadł, a za płotem toczy się kolejna wojna? Przecież ledwo co odetchnęli po ostatniej.
Siedzący przy stole Bronek wzdrygnął się, gdy wieczorny podmuch wtargnął do izby. Powietrze pachniało jak po burzy. I trochę spalenizną.
– Zamknij, mamo, ziąb idzie.
Zignorowała starszego syna i otworzyła drzwi jeszcze szerzej. Z niepokojem wpatrywała się w cienie zalegające na skraju lasu. Nagle wyprostowała plecy.
– Boże, zmiłuj się. Patrz, kogo sprowadziła na naszą zgubę!
Bronek zerwał się z ławy i stanął przy matce. Mały Jaś wyciągnął szyję, wyglądając przez okno.
Od linii drzew oderwały się trzy sylwetki. Pierwsza szła Basia, w białej koszuli i z jasnymi warkoczami. Tuż za nią kroczył umundurowany mężczyzna z długą lancą w dłoni. Jego plecy zdobiły husarskie skrzydła, a za plecami człapał wierzchowiec.
Gdy doszli do obejścia, obcy przystanął przy płocie, a dziewczyna pobiegła na ganek.
– Do szczętu zgłupiałaś?! Ruskie idą! Jak tędy przejdą i go zobaczą, chatę puszczą z dymem, a nas w pień wyrżną! – Szept matki tylko udawał szept. Przybysz słyszał ją wyraźnie. Spuścił głowę i wyczekiwał.
– Ale mamo, to nasz przecież. Bronić nas będzie. Ponoć Czerwoni grasują po tej stronie rzeki, na gospodarstwa napadają, gwałcą, mordują.
Janina przyjrzała się obcemu i pokręciła głową.
– Bronić? Sam pewnie dziewki bałamuci na te skrzydła. Wojacy to wszystek jedna zaraza.
Córka popatrzyła z wyrzutem.
– Mówi, że było ich więcej, ale napotkali ruski tabor mechanizowany i poszli w rozsypkę. Niech się chociaż osuszy. Przez bagna się przedarł, przemókł doszczętnie.
Matka nie słuchała. Omiotła niespokojnym wzrokiem las i pole, potem spojrzała na północ. Łunę na horyzoncie raz po raz rozświetlały złowrogie błyski, którym towarzyszyły groźne pomruki. To na pewno nie była letnia burza.
Podjęła decyzję. Przecież jak wróg przyjdzie i tak trzeba będzie uciekać.
– Dobrze. Wołaj do środka. Jeszcze go ktoś zobaczy. A ty, Bronek, przestań się gapić. Koniem się zajmij.
Gdy nieproszony gość usiadł przy piecu w ubraniach Franciszka, rozwiesiła przemoczony mundur w szopie, ukryty przed ciekawskimi oczami. Potem zasiedli do stołu. Także Bronek, który oporządził wierzchowca i wrócił na kolację.
Obserwowała przez chwilę, jak wojak pochłania kaszę, a potem zadała nurtujące ją pytanie:
– To co z was za wojsko? Obejrzałam rynsztunek, widziałam nasze symbole, a obok trupie czaszki na czarnych krzyżach. To aby na pewno polskie odznaki?
Mężczyzna uśmiechnął się znad miski.
– Jak najbardziej, dobra kobieto. Polskie i litewskie właściwie. W Dywizjonie Jazdy Ochotniczej służę. Dowodzi nami porucznik Siła-Nowicki. Nie słyszałaś? Husarzami Śmierci nas nazywają.
Janina zaprzeczyła. Husaria Śmierci? Przecież i tak, jak oni wszyscy, na pewną śmierć idą.
– A ciebie jak zwą?
– Cham ze mnie, za przeproszeniem. – Wojak uniósł się niezdarnie z ławy. – Podchorąży Adam Goszcz. Z Poznania.
– Mocy mi trzeba – zagadał, gdy kończyli posiłek.
– Rosołu mogę ugotować.
Zaśmiał się w głos.
– Rosół pewnie i pożywny, ale nie takiej mocy mi trzeba. Elektryfikacja jest tutaj jakaś? Elektrolanca wyładowana. Prądu trzeba. Wiecie, tego, co w drutach płynie.
– Wiem co to prąd, sroce spod ogona nie wypadłam.
– Tato u inżyniera w miasteczku pomagał, znał się na maszynach.
Basia zamilkła pod spojrzeniem matki. Ale gość skupił już całą uwagę na starszej kobiecie. Ta westchnęła ciężko.
– Na swoje nieszczęście znał się na tych diabelskich maszynach. Gdy w czas Wielkiej Wojny Szwaby szły opodal, jedna z tych kroczących bestii nawaliła. I przeklęty Gunter przysłał ich tutaj. – Głos kobiety drżał. – A Franek pomocy odmówił. Więc zabrali go i pewnie ubili pod lasem. Nawet nie mogłam męża pochować.
– Znaczy się bohater, jak Niemcowi odmówił. Patriota.
– Idiota nie patriota! Trójkę dzieci osierocił! – Janina wstała i gwałtownym ruchem zgarnęła pod stół okruchy chleba.
Przez większość wieczoru tylko przysłuchiwała się rozmowie.
– Powiedzcie, panie oficerze, to prawda, co ludziska gadają? Że jedynie cud może nas uratować przed Czerwonymi? – Bronek aż kipiał z podniecenia.
– Głupstwa gadają. Defetyzm sieją. Nie żaden cud, ale brytyjskie mechy, które statkami przypłyną do Gdańska. I te z Francji, generała Hallera. I jeszcze pomoc od bratanków Węgrów. A w tajemnicy powiem wam, że w zakładach Cegielskiego też nie próżnują. Inżynierowie tworzą nasze własne mechy. Waligóra i Wyrwidąb się zwą. Gdy tylko produkcja ruszy pełną parą, na ich widok nawet Światogory zwieją.
– Światogory? – Jasiek i Basia nadstawili ucha. Tylko Bronek się nachmurzył.
– Bzdura, Światogory nie istnieją – stwierdził.
Goszcz milczał chwilę. Wreszcie odezwał się przygaszonym głosem:
– Na nasze nieszczęście istnieją. To największe mechy, jakie widziała Europa. Podobno w Ameryce mają machiny podobnych rozmiarów, ale u nas nie ma potężniejszych. Powstały pod koniec Wielkiej Wojny i miały być tajną bronią cara. A teraz wpadły w ręce bolszewików.
– A dlaczego nazywają się Światogory? – zapytała nieśmiało Basia. Wojak tylko wzruszył ramionami.
– To ze starej ruskiej byliny – odezwała się milcząca dotąd matka. – Światogor to tytan o ogromnej mocy i dumie. Pan Bóg ukarał go za pychę i podsunął mu sakwę z ciężarem całego świata. Olbrzym próbował ją podnieść i skonał.
Goszcz przytaknął ze smutkiem.
– Myślę, że cała Rosja jest jak ten Światogor. Wielka, przepełniona pychą i wydaje się jej, że wszystko może.
Przy stole zapadła cisza, którą przerwał Jaś.
– A Solak, mamo? Widziałem u niego aparat do prądu. Demony go nazywali, czy jakoś tak.
– Czekaj, mały, może dynamo? – Oczy Adama zabłysły. – Dynamo będzie jak znalazł. Mów mi zaraz, kim jest ten Solak.
– To kowal. – Janina posłała synkowi chmurne spojrzenie. Ten wojak i na dobrych sąsiadów sprowadzi nieszczęście.
– Pokażę! To niedaleko – wyrwał się Bronek.
Zanim młodzieńcy wyruszyli w drogę, kobieta odciągnęła gościa na bok.
– Cztery lata już, jak Franciszka nie ma. Szwagry pomagają w gospodarstwie ile mogą. A mogą niewiele, więc wszystko na mojej głowie, bo Bronka tylko głupie myśli się trzymają. Jak był młodszy to chciał z carskimi i cesarskimi walczyć. Teraz na bolszewików chce iść. Więc nie odgrywaj mi tu zucha, nie bałamuć syna mundurem. Potrzebuję go w obejściu, nie pod krzyżem.
Adam przytaknął z powagą.
Popatrzyła na niego i odezwała się cieplejszym głosem:
– Nie daj się zabić na tej wojnie. Masz do kogo wracać w tym Poznaniu?
– Do nauki wrócę. Mamy tam teraz Uniwersytet.
Uśmiechnęła się. Przypominał jej trochę Franka.
– Miastowy to i oczytany zapewne?
– Można tak powiedzieć.
– A co czytają Husarzy Śmierci?
Parsknął śmiechem.
– Ostatnio? „Don Kichota”. Opowieść o błędnym rycerzu, który walczył z wiatrakami, biorąc je za olbrzymy.
Też się zaśmiała.
– Spakowałam ci chleb i pęto kiełbasy na drogę. Wyruszasz skoro świt, prawda? – Spojrzała mu prosto w oczy. Przytaknął.
– Mam suchary.
– Jeśli samymi sucharami będziesz żył, to Czerwoni już tę wojnę wygrali.
Zanim zniknęli wśród drzew, obejrzał się i pomachał dłonią.
– Wskakuj pod pierzynę. Śpisz przy ścianie! – Dobrze widziała, jak córka wodzi wzrokiem za Adamem. Na słowa matki dziewczyna spiekła raka, lecz nic nie odrzekła.
Janina nie mogła spać. Najpierw wyczekiwała syna. Ale gdy wszedł po cichu do izby i położył się na pryczy, dalej nie mogła zasnąć, co rusz budzona dziwnymi hałasami za oknem. Wojna podchodziła pod ich obejście i nie kryła się z tym, nie skradała na palcach.
Gdy rano zjawił się Solak, od dawna była na nogach.
– Lancę przyniosłem. Ma moc! Moje chłopaki całą noc pedałowali.
– Trzymaj to diabelstwo z dala od chałupy.
– Bez obaw, dałem Bronkowi. Powiedział, że odniesie do szopy. Wojak już wstał? Bo jak wyszedł od nas to ledwo chodził. – Mężczyzna zmarszczył czoło. – To znaczy dzieciaki tak mówiły, bo ja sam zaniemogłem i niewiele pamiętam. Ten samogon od młynarza to dopiero ma moc. To jak, wstał już? – dopytywał, rozglądając się po izbie.
Sumińska wzruszyła ramionami.
– Pojęcia nie mam, nie widziałam go od wczoraj. Pewnie zaległ w rowie. Też mi Husarz Śmierci. – Prychnęła z udawaną pogardą. Czuła niepokój, strach jakiś w gardle. Czemu tak się przejmowała tym wojakiem?
Solak tylko skinął.
– Będę wracał, to poszukam po krzakach. – Minę miał skruszoną. Dobry gospodarz powinien odprowadzić żołnierza do wdowy. – Szczęść Boże – wydukał niepewnie na odchodnym.
Nie odpowiedziała, zamyślona i zajęta łuskaniem grochu.
Wiatr przegnał poranną mgłę. Nad polem rozległ się zgrzyt, a chłodne powietrze poniosło dźwięk między brzozy, podrywając wrony. Spod drzew wystrzeliło stadko saren, gdy nad zagon wzniosła się stalowa góra. Jej cień zakrył nawet chatę Sumińskich przycupniętą na skraju pola.
– Jezu Chryste! – Wyjrzała przez okno i upuściła misę zielonych ziaren. Jaś spojrzał na nią zdziwiony i wybiegł na dwór. Siostra już tam stała, zadzierając głowę.
– Czy to Światogor? – Chłopiec aż wybałuszył oczy.
– Do lasu! Dzieci! Biegiem! Gdzie jest Bronek? – Janina chwyciła koszyk i zgarnęła do niego wszystko, co wpadło w ręce. Wiedziała co robić. „Do lasu!” – krzyczały jej babka i matka. I mała Janka biegła między drzewa za każdym razem, gdy mężczyźni uzbrojeni w szable, karabiny lub mechy potykali się śmiertelnie za ich progiem.
Teraz stała jak wryta.
Daleko, na łąkach, dostrzegła samotną sylwetkę na koniu. Wierzchowiec stanął dęba, a jeździec wzniósł oręż iskrzący się białymi błyskawicami. Usłyszała donośny, młodzieńczy okrzyk.
Światogor odpowiedział przeraźliwym świstem. Zza jego pleców buchnęły dwa słupy czarnego dymu, które wyglądały jak postrzępione, diabelskie skrzydła. Na torsie metalowego kolosa zaświeciła namalowana niedbale czerwona gwiazda.
Jego przeciwnik jakby się zawahał. Koń zatańczył niespokojnie. Na tle machiny jeździec nie prezentował się jak dumny Husarz Śmierci, tylko jak mała ćma wabiona żarem wielkiego pieca.
Kobieta osunęła się na kolana. Dobrze znała tę sylwetkę i młody głos. Z jej piersi wydobył się głęboki szloch.
Tymczasem Światogor zazgrzytał gniewnie i ruszył przed siebie. Gdy postawił pierwszy krok, zadrżała ziemia. Jego długie ramiona przypominały skrzydła wiatraka.
Uskrzydlony rycerz spiął konia, opuścił lancę i ruszył do ataku.
Marasie, czy tytuł opowiadania na pewno brzmi Huzar Śmierci? Bo na ilustracji widzę husarza…
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Tak, Reg. Zabawiłem się nazewnictwem. W czasie wojny polsko-bolszewickiej istniał dywizjon Huzarów (nie husarów) Śmierci.
Edit. W ramach wyjaśnienia dodam, że na ilustracji nie umieszczono ciężkozbrojnego, pancernego jeźdźca ale właśnie lekkiego kawalerzystę (huzara) tyle że ze skrzydłami.
Po przeczytaniu spalić monitor.
Czytało się bardzo dobrze, tylko trochę zazgrzytali mi mężczyźni: najpierw w składzie Adam, Basia, Jasiek i Bronek, potem w postaci Adama i Bronka. Ile Bronek ma lat? 15? 16?
I bardzo polsko-powstańcze.
I would prefer not to. // https://www.facebook.com/anmariwybraniec/
W kilku miejscach zatrzymałam się przy przecinkach, na przykład tutaj:
– Zamknij[+,] mamo, ziąb idzie.
Mów mi zaraz[+,] kim jest ten Solak.
Ogólnie czytało mi się nieźle :)
Przynoszę radość :)
“Kto mi dał skrzydła, kto mię odział pióry…” ;)
Cały czas zastanawiałam się, czy nie zabawniej byłoby, gdyby właśnie zamienić historycznych Huzarów Śmierci na Husarzy Śmierci? (ew. jednego husarza)
Ale ogólnie podobało się.
http://altronapoleone.home.blog
Wybranietz. Dziękuję za wizytę i komentarz. Basia i Jasiu włączyli sie do “rozmowy mężczyzn” na sam koniec, po burzliwej (w domyśle) dyskusji na tematy polityczne ;). “Mężczyźni” jednak najlepiej oddają wiek Adama i Bronka. Myślałem nad młodzieńcami, ale Adam jest jednak ciut starszy. Bronka wyobrażałem sobie jako 17-19 latka. Jak wiadomo młodzież kiedyś dorastała szybciej ;). A facet po mutacji, który ma posturę mężczyzny odpowiednią do munduru, to przecież mężczyzna ;) Cieszę się, że czytało się bardzo dobrze.
Anet. Tobie także dziękuję. I też mnie raduje, że czytało się nieźle, bo ostatnio nie mam szczęścia do Twoich opinii. Za poprawki również dziękuję.
Drakaina. Też się zastanawiałem ;) Miło, że zajrzałaś i dobrze, że się spodobało. To był dylemat. Podobała mi się wizja połączenia w świecie alternatywnym Huzarów Śmierci z historią dopisaną do grafiki. Zresztą prawdziwi Huzarzy też nawiązywali jakoś do tradycji husarskich. Choćby przez podobne odznaki. Problemem było to, co bardziej zmyli czytelnika. Czy w ogóle skojarzyłby tych wymyślonych Husarzy Śmierci z Huzarami Śmierci? Na ilustracji jest kawalerzysta ze skrzydłami z czasów dwudziestolecia międzywojennego. Nie słyszałem o takiej formacji. Założyłem, że artysta pofantazjował z symboliką. Pozwoliłem sobie na to samo. Wszak to świat alternatywny do naszego.
Edit. Chyba że sie mylę i więcej czytelników opowie się za drugą wersją. Wtedy trzeba będzie zmienić kilka liter w tekście.
Po przeczytaniu spalić monitor.
Mr.maras – nie przejmuj się moimi opiniami, jestem bardzo niewdzięcznym czytelnikiem ;)
Przynoszę radość :)
Panie Marasie, mutacja nie czyni chłopca mężczyzną, mundur też nie.
Tak samo jak leżenie w krzakach i piękne umieranie, przystoją raczej młodzieńcom, może nawet chłopcom, a nie mężczyznom.
Ale ja baba, mogę się nie znać na męskości ;)
I would prefer not to. // https://www.facebook.com/anmariwybraniec/
No dobra. Dam się namówić na młodzieńców ;)
Po przeczytaniu spalić monitor.
Bardzo dobry tekst, Klimatyczny, opowiada ciekawą historię, dopracowaną w szczegółach. Wszystko układa się w spójną i ciekawą całość, łącznie z ilustracją i tytułem.
Jedna uwaga – wrzesień 1939 r. był wyjątkowo upalny… I druga – przydałyby się jednak drobne skróty, bo w dwóch miejscach tekst traci dynamikę. Ale, w sumie, najlepsze opowiadanie konkursowe, które czytałem,a tak w ogóle samodzielnie ciekawy i bardzo dobrze napisane opowiadanie.
Pozdrówka.
Ciekawe opowiadanie, przeczytałam z dużym zainteresowaniem. Poza tym bardzo ładnie napisane, ładnie zgrywające się z wybranym obrazem. Podoba mi się z pewnością zasługuje na kliczek.
Powodzenia w konkursie.
RogerRedeye. Dziękuję serdecznie za niezwykle miłe słowa. Mam nadzieję, że opowiadanie sprawia wrażenie dopracowanego w szczegółach, bo troszkę ich w tekst wcisnąłem.
Jest tylko jedna kwestia, w której nie całkiem się zrozumieliśmy.
Jedna uwaga – wrzesień 1939 r. był wyjątkowo upalny…
Ja opisuję lato 1920 roku. Mniej więcej po majowym zajęciu Kijowa przez armię generała Rydza Śmigłego i tuż przed kontrofensywą Armii Czerwonej i Bitwą Warszawską. Do "Cudu nad Wisłą" nawiązuje pytanie Bronka. Trochę wskazówek zawiera w poznańskim pochodzeniu Goszcza. Wspomniany Uniwersytet Poznański został tak nazwany w kwietniu 1920 roku, wcześniej nosił nazwę Wszechnicy Piastowskiej. Wspomniane zakłady H. Cegielskiego w 1919 roku wykupiły fabrykę Moegelina, a także zakłady Paulusa i fabrykę „Thermoelektromotor", a rok później fabrykę Lesserów. Dlatego wydały mi się doskonałym centrum technologicznym zdolnym do budowy polskich mechów. Dywizjon Huzarów Śmierci sformowano w lipcu 1920 roku w Białymstoku. Wymieniony w tekście generał Haller wracał po pierwszej wojnie światowej (Wielkiej Wojnie) z "Błękitną Armią" uzbrojoną i sformowaną we Francji (m.in. w czołgi Renault, a umówmy się, że w tym świecie mechy w pewien sposób zastępują czołgi). Moje brytyjskie mechy w Gdańsku zastąpiły rzeczywiste wsparcie brytyjskie dla państwa jeszcze sprzed wybuchu wojny polsko-bolszewickiej. Wspomniani bratankowie Węgrzy wysłali nam wsparcie w walce z komunistami w postaci 30 tys. kawalerzystów, ale siły te nie zostały przepuszczone na teren Polski przez Czechosłowację i Rumunię (tego Goszcz nie musiał wiedzieć). Dotarła za to broń i amunicja.
Wskazówką do określenia czasu akcji jest także wzmianka o tym, że Niemcy zabrali Franciszka podczas Wielkiej Wojny cztery lata wcześniej. A także o tym, że Bronek chciał walczyć wcześniej z cesarskimi i carskimi wrogami Polski, a teraz chce walczyć z bolszewikami.
Pozdrawiam i dziękuję za klika.
Katia72. Dziękuję za lekturę i komentarz. Bardzo mi miło, że tekst się spodobał i wzbudził zainteresowanie. Dzięki wielkie za kliczka.
Po przeczytaniu spalić monitor.
Rzeczywiście, nie wiem czemu, ale od razu miałem poczucie, że idzie o wojnę w 1939 r. Cofam uwagę.
Może czas akcji trzeba byłoby jednym zdaniem nieco wyraźniej podkreślić? Ale i tak jest bardzo dobrze.
Pozdrówka.
Choć opisałeś tylko krótkie zdarzenie, zaczynające się wieczorem, a kończące rankiem, zawarłeś w nim sporo informacji i stworzyłeś dobry klimat wsi niespokojnej, zagrożonej wojną.
Bardzo porządne wykonanie sprawiło, że Huzara Śmierci przeczytałam z ogromną przyjemnością.
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
– Mocy mi trzeba – zagadał, gdy kończyli posiłek.
– Rosołu mogę ugotować.
:)
Najbardziej urzekło mnie sięgnięcie do przeszłości Janiny, która pokazuje, że historia kołem się toczy – to najtrafniej oddaje klimat opowiadania, tragizm prostych ludzi, którzy cierpią za zachłanność potężniejszych. Liczyłam na nieco więcej akcji i podniosłości (w końcu jest o skrzydlatym jeźdźcu, a kto jest bardziej majestatyczny niż skrzydlaty jeździec?), ale zadowolę się zręcznym porównaniem do Rycerza walczącego z wiatrakami. ;)
Veni, vidi, legi.
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Dzięki Tobie, Marasie, dowiedziałam się czym jest ruska bylina. Myślałam, że coś pokręciłeś, ale wolałam sprawdzić. :)
Jak zwykle u Ciebie bardzo dobrze napisane. Może akcji nie ma zbyt wiele, ot pogadali sobie, popili samogonu, ładując lancę, ale ostatnia scena wypada najlepiej i najbardziej mi się podobała. Udało ci się stworzyć fajny klimat niepokoju w sytuacji zagrożenia. A to zdanie:
Myślę, że cała Rosja jest jak ten Światogor. Wielka, przepełniona pychą i wydaje się jej, że wszystko może.
jest, było i chyba zawsze będzie aktualne. :)
Klikam.
"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol
Się podobało. Napisane nad wyraz sprawnie, a przy tym obrazowo, a w czytaniu wdzięczne jak kłus hus(z)arskiego wierzchowca.
Zgodziłbym się z Rogerem, że w niektórych miejscach można by delikatnie przyciąć, myślę, że te rozmowy są odrobinę przeciągnięte.
Lekki dyskomfort wzbudził też wątek samego “oryginalnego” huzara, który to nagle gdzieś przepadł. Jakoś to jego zniknięcie nie wiązało się z resztą fabuły i wyszło tak dziwnie. No, chyba że się wiązało, tylko ja nie wyłapałem.
Poza tym doczepić się właściwie nie ma czego. Żałuję tylko, że nie opisałeś wyniku finałowego starcia, ale to nie błąd, a tylko kwestia gustu. Domyślam się, że wielu osobom takie zakończenie odpowiada bardziej niż dookreślone.
EDIT: serio poczułem dreszcz, gdy jeździec ruszył na mecha. A ja jeszcze jestem fanem Don Kichota, więc już w ogóle mnie porwało.
Informuję, że tekst zostanie zgłoszony! Do Biblioteki.
Paper is dead without words; Ink idle without a poem; All the world dead without stories; /Nightwish/
Melduję, że przeczytałam.
Pisanie to latanie we śnie - N.G.
Ha, moja wdowa też ma na imię Janina :-) Mam nadzieję, że praw autorskich sobie nie rościsz!
A na serio, to znakomicie napisany tekst. Niezwykle sprawnie i lekko, niemal żartobliwie, choć treść zabawna wcale nie jest. No i końcówka – wspaniały ciężar.
A, postacie też niczego sobie. Nakreślone w zasadzie tylko dialogami, ale żywe i charakterystyczne.
Kawał dobrej roboty!
Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!
Pokonał go, czy nie? Się czytało, ale czekałem na potyczkę i się nie doczekałem. Atutem szorta jest wplecenie historycznych smaczków – czyli chyba spójnie z zamysłem Autora ilustracji.
Żongler. Jeśli coś urzekło, to bardzo się cieszę. Może i zabrakło akcji, opowiadanie zasadza się na nocnych Polaków rozmowach, dialogach i opowieściach. Ale podniosłości nie chciałbym dorzucać więcej, już te bardzo polskie rzucanie się z szabelką na czołgi (mechy) wydało mi się ryzykowne :). Dziękuję za wizytę i dobre słowo.
Regulatorzy. Jeśli czytałaś z ogromną przyjemnością, to ja teraz mam ogromną przyjemność, czytając Twoje słowa. Podziękowania za klika.
AQQ. Są ruskie bliny i są byliny, a nawet byliny-rośliny. Dziękuję za bardzo miłe słowa. Masz rację, popili samogonu i co poniektórzy zalegli w krzakach nawet, przesypiając resztę opowieści. A zdanie, które wspominasz, może i nieodkrywcze, ale samo przyszło do głowy, gdy czytałem o Światogorze. Prawdziwe jest na pewno. Dzięki za klika :)
El Lobo Muymalo. Jak wspomniałem, opowiadanie płynie dialogami, nocnych Polaków rozmowami. A Twój dyskomfort chciałbym rozwiać. Dzielny podchorąży padł porażony mocą samogonu i ustąpił miejsca Bronkowi, który mógł się dzięki temu wpisać w symboliczną i tragiczną martyrologię naszego patriotyzmu. A koniec otwarty. Romantyk doczyta swoje, realista odczyta po swojemu. A za klika serdecznie dziękuję :)
Thargone. Janin ci u nas dostatek. Jestem po lekturze Twojego, z komentarzami wrócę do konkursowych tekstów jutro, i szczerze podziwiam język i poetycki błysk, jaki nadałeś swojej opowieści, która przecież w pewnych kwestiach podobna jest do mojej. I dzięki za docenienie "ciężaru" końcówki. Znaczy się udało :)
Blackburn. Potyczka nie zmieściła się w kadrze :). Może oni wciąż jeszcze tam walczą?
Po przeczytaniu spalić monitor.
Naprawdę przystępna i klarowna proza. Podniosłość finałowej sceny zbudowana przez sytuację, zamiast broczących patosem opisów. Opowiadanie pieknie ilustruje, że z prostego języka można bardzo dużo wykrzesać, jeśli autor umiejętnie dobiera słowa. Jak do tej pory – jedna z najlepszych ilustracji techno-rustykalnych realiów z grafik pana Jakuba.
– Mocy mi trzeba – zagadał, gdy kończyli posiłek.
– Rosołu mogę ugotować.
Tu śmiesznie ;]
The fair breeze blew, the white foam flew, The furrow followed free: We were the first that ever burst Into that silent sea.
Wisielec. Niezmiernie mnie cieszy Twoja opinia, dziękuję. Rzeczywiście, język miał być prosty, narracja przejrzysta i skupiona bardziej na treści niż formie, tak właśnie staram sie pisać. Nie słowem ozdobnym ale opisaną sytuacją, starałem sie wzbudzić emocje u czytelnika. Czy mi się to udało? Chyba troszkę tak. A patosu unikałem jak ognia, chociaż przy takiej tematyce nie dało się go jednak uniknąć, zwłaszcza w końcówce.
W przytoczonym fragmencie miało być śmiesznie. I z demonem-dynamem i pedałowaniem przez całą noc również. Dla równowagi :)
Po przeczytaniu spalić monitor.
Coś mi się widzi, że znowu ciąłeś do limitu. ;-)
OK, czytało się przyjemnie, bo dobrze napisane.
Acz wojskowa tematyka raczej nie moja, ale to już nie Twoja wina.
No i fabuła nieco przewidywalna. Jak się matka martwiła o Bronka, a huzar gdzieś zniknął, to wiadomo było, co się musi wydarzyć…
Jeszcze jedno: czy nie powinieneś mieć linka do obrazu w przedmowie?
Babska logika rządzi!
Troszkę ciąłem ;). Inaczej się nie da, albo ja nie umiem. Jak dobrze napisane to się cieszę. Fabuła przewidywalna, bo to przecież nasza narodowa cecha, zrywy, powstania, walka z wiatrakami, z szabelką na czołgi, pójście na żywioł w romantycznym porywie, bo wolności nikt nam nie odbierze.
Ja się trochę martwiłem, że ktoś nie zauważy kim był huzar w ostatniej scenie, a Ty mi piszesz, że żadnego zaskoczenia nie było :)
Linka dorzucę. Ale nie we wszystkich tekstach się pojawił, jak widziałem.
Po przeczytaniu spalić monitor.
Przeczytałem. Ponieważ też szykuję tekst na ten konkurs, to wyznam, z nutą zazdrości, że mi się podobało i złego słowa powiedzieć nie mogę (cholera, a chciałem ;) ) Ewentualnie wspomniałbym o tym, o czym Finkla kliknęła, że można się było spodziewać. Ale w żaden sposób nie zepsuło mi to odbioru tekstu.
Szacun!
XXI century is a fucking failure!
Caern. Dziękuję za wizytę i bardzo miły komentarz :). Pisz swój tekst, znasz już konkurencję, to pewnie wszystkich nasz przebijesz swoim opowiadaniem. Czekam niecierpliwie.
Po przeczytaniu spalić monitor.
Zacne opowiadanie. Ładnie oddany klimat wojny i życia ludzi, którzy spotykali się z nią na codzień. Podoba mi się pomysł i wykonanie. Przeczytałam z prawdziwą przyjemnością. Brawo. :)
"Myślę, że jak człowiek ma w sobie tyle niesamowitych pomysłów, to musi zostać pisarzem, nie ma rady. Albo do czubków." - Jonathan Carroll
Najpierw “Szacun!” od Caerna, teraz “Brawo” od Ciebie, Morgiano89 ;)
Miło słyszeć takie wyrazy aprobaty ze strony publiczności ;). A określenie “zacne opowiadanie” doskonale wpisuje się w klimat tych wiejskich opowieści zmechaconych z lat dwudziestolecia międzywojennego ;). Dziekuję za wizytę i miłe słowo. Spotkamy się niedługo pod Twoim tekstem.
Po przeczytaniu spalić monitor.
;)
"Myślę, że jak człowiek ma w sobie tyle niesamowitych pomysłów, to musi zostać pisarzem, nie ma rady. Albo do czubków." - Jonathan Carroll
Ach, te wdowy! Klimatem i bohaterką bardzo bliskie to opowiadanie dziełu Thargona. I również zrobiło na mnie spore wrażenie. Najbardziej chyba przez kontrast tej nadciagajacej zawieruchy z cichym, choć przepełniony niepokojem domem. Zwykłej codzienności z wielką wojną. Rycerza i giganta.
Ode mnie też brawa, Panie Marku :)
No i bardzo ładne. I klimatyczne. No i nie za bardzo ma się do czego przyczepić.
Ale znalazłem – “Pojęcia nie mam, Nie widziałam” – wielka litera tu nie pasuje ;).
Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.
Opowiadanie się podobało, ale nazywanie husarza huzarem to potężny babol merytoryczny, nie do zaakceptowania historycznie!
Husaria była jazdą CIĘŻKĄ, pomysłem wyłącznie polskim, takim łabędzim śpiewem ciężkozbrojnego rycerstwa, przełamującego kopiami opór przeciwnika, niemal WYŁĄCZNIE w ataku frontalnym. Od XVI do XVII wieku mniej więcej. To były takie dawne czołgi, patrząc na ich rolę na polu bitwy.
Huzaria i huzarzy byli jazdą LEKKĄ, operującą głównie szablą, niemal WYŁĄCZNIE podczas walki manewrowej i podjazdowej. W Europie przyjęła się w wieku XVII dopiero, jej rozkwit to wiek XVIII, praktyczny koniec – początek wieku XIX. Większość naszej jazdy u Napoleona to byli właśnie, w praktyce, huzarzy.
Nazywając ewidentnego husarza huzarem nie tylko poddajesz w wątpliwość swój polski fundament kulturowy (A co, A jak! ;D) , ale dodatkowo obrażasz całą polską tradycję! I nie ma pokrętnych tłumaczeń post factum , ani to tamto!:). “Uskrzydlony rycerz” to husarz i basta!
Zmień zatem , proszę, tytuł na “Husarz …” i nie postponuj husarza huzarem;) . Czyli elity elit – pospolitakami jazdy.
pozdr.
Zapytam tak, Rybaku. A czy artysta na załączonym obrazku namalował ciężkozbrojnego jeźdźca na opancerzonym koniu? Czy zwykłego kawalerzystę ze skrzydłami?
Po przeczytaniu spalić monitor.
Namalował ciężkozbrojnego jeżdźca, HUSARZA. Jego KOPIA i USKRZYDLENIE, mówią sama za siebie. Uzbrojeniem lekkich huzarów były bowiem: szable, karabinki i pistolety. Huzarzy najpierw zajeżdżali wroga, oddawali do niego strzał z karabinka, potem zasuwali nań z szablami, a na koniec, w boju, posiłkowali się (pomagając głównie innym huzarom, np. atakowanym od tyłu czy z boku) – pistoletami. I dalej rąbali szablą.
Nie brnij, przyjacielu, w ogromny (naprawdę rudymentarny wręcz) błąd merytoryczny, jeno zmień tytuł, bo boli mnie ta brutalna z mej strony rozmowa i nie chcę zadawać ci dalej niepotrzebnego bólu ;D
Licentia poetica, Rybaku.
Poza tym też mi się wydaje, że na ilustracji jest lekkozbrojny jeździec (nosi mundur, a nie zbroję), któremu Autor domalował husarskie skrzydła i kopię, co, tak mi się wydaje, samo w sobie miało być symboliczne.
Naprawdę jest sens – nomen omen – kruszyć kopie o takie coś? To krótkie opowiadanie fantastyczne, nie powieść historyczna.
Paper is dead without words; Ink idle without a poem; All the world dead without stories; /Nightwish/
O Tempora! O Mores! Koń jaki jest, każdy widzi! Polak jazdy NIE MYLI!Pora umierać? ;)
Ani mr. Maras, ani ja, jazdy nie mylimy. A Mr. Maras wyraźnie dał do zrozumienia, że różnicę między husarzem i huzarem widzi i rozumie, a tylko na potrzeby opowiadania postanowił ją nieco rozmyć (nie wiem czy “rozmyć” to najlepsze określenie, ale chyba wiadomo o co mi chodzi).
Paper is dead without words; Ink idle without a poem; All the world dead without stories; /Nightwish/
Gdyby było, jak piszesz, nie tłumaczył by wyboru huzara a nie husarza … brakiem pancerza u konia:)
Rybaku, ja zawsze doceniam Twoje uwagi merytoryczne. Ale tym razem moje myśli przy tworzeniu bogatera tej opowieści szły innym torem. Jeździec z ilustracji jest wg. mnie autorskim wymysłem artysty. Jak pisałem wcześniej, nie znam takiej formacji i nigdy się nie spotkałem – uskrzydlony kawalerzysta z okresu dwudziestolecia międzywojennego. Dla mnie ten jeździec był całkowicie abstrakcyjny. Znając zaś mało znaną historię o Huzarach Śmierci, bardzo zapragnąłem wpleść ją w swoje opowiadanie. Czy tak jak wspomniala Drakaina lepiej by zrobić z nich Husarzy Śmierci? Sam się zastanawiałem. Może to nie jest zły pomysł. Ale mimo życzenia Pana Jakuba Rozalskiego zawartego w tytule ilustracji, ciężko nazwać tego jeźdźca husarzem. Ja też widzę w tych skrzydłach i lancy (nie kopii ale lancy) symbole, a nie realne i wierne odwzorowanie ekwipunku takiego kawalerzysty. Bo zwyczajnie takich kawalerzystów nie było (chyba że się mylę). Podobnie jak mechów. Z pancerzem konia masz rację, widziałem jakieś wizualizacja szarży husarii z wierzchowcami wyposażonymi w naczółki i napierśniki. Ale pewnie sam jeździec ważył grubo ponad 100 kg i nie było siły by koń dźwigal jeszcze własną zbroję. Tak czy siak znam różnicę między huzarem a husarzem. Nie przewidziałem tylko komplikacji jakie wywoła takie pomieszanie nazwenictwa w alternatywnej rzeczywistości opartej na nieskrępowanej wyobraźni artysty.
Po przeczytaniu spalić monitor.
To absolutnie NIE JEST lanca ! Za długa i za gruba. Lanca miała ZAWSZE poniżej trzech metrów długości (zazwyczaj 2,6-2,8) i słuzyła do skłuwania przeciwnika (na filmie Waterloo bardzo ładnie pokazana jest szarża polskich huzarów Napoleona na angielską lekką jazdę), a kopia – około 4-5 metrów . na obrazie jest więc EWIDENTNIE KOPIA!
Dlatego masz rację – zdecydowanie lepiej zrobić z Twoich bohaterów Husarzy Śmierci.
No tak. To chyba ostatnie chwile na zmiany. Jak powiadają, gdy jedna osoba mowi Ci, że jesteś brudny – zignoruj, gdy dwie – olej, a gdy trzy – idź się umyj. Za dużo niejasności wzbudził mój koncept. Potrafię słuchać rad i zmieniać zdanie. Zaczęła Reg, potem zwątpiła Drakaina, a Rybak mocno napiera. Dzięki El Lobo za wsparcie. Większości czytelników mój koncept nie przeszkadzał, ale jednak okazuje się, żę wzbudza kontrowersje.
Zatem Husarz Śmierci. Żaden to husarz na ilustracji, ale niech będzie że husarz.
Werwena. Dziękuję za wizytę i przemiły komentarz. Spotkamy się wkrótce pod Twoim, niezwykle udanym opowiadaniem.
Staruch. Dziękuję! Za znalezienie literówki także. Tyle razy czytałem i przeoczyłem.
Po przeczytaniu spalić monitor.
Jesteś mądrym człowekiem i przyjmujesz racjonalne argumenty. Szacunek!:)
A Ty jesteś na swój sposób męską wersją Reg od spraw merytorycznych ;) . Dobrze, że ktoś taki jest na portalu i czyta nasze teksty, uparcie napierając w razie niejasności.
Po przeczytaniu spalić monitor.
No i tak zaczęła się szorstka męska przyjaźń;D
.
Peace!
"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/
Coś jakby mucha narobiła pod moim opowiadaniem…
Po przeczytaniu spalić monitor.
Na tle machiny jeździec nie prezentował się jak dumny Husarz Śmierci, tylko jak mała ćma wabiona żarem wielkiego pieca.
Nie lekceważ tedy Waszeć rzeczy małych a niepozornych, bo choćby i rodom owadzim były podobne, siła w nich drzemać i możliwości mogą, co niejednego zdumieć jeszcze podołają.
Peace!
"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/
Peacke!
Po przeczytaniu spalić monitor.
Mało jest opowiadań, które jestem w stanie doczytać do końca. Twoje czytało się samo. Malarskie, wielowymiarowe, sugestywne, ciekawe. Po prostu fajna lektura. Powodzenia:)
Wrażliwości na słowo i wszystkiego, co jest dobre w moim pisaniu, nauczyła mnie Reg. Dziękuję:)*
Nic nowego nie napiszę, Marku.
Klimatyczny tekst, wspaniała atmosfera, obraz do obrazu, namalowałeś słowem – piękne!
Jest też historia bardzo żywa i namacalna (i relacje) za sprawą bohaterów żyjących w dialogach.
Dla mnie rewelacja!
Dzięki za lekturę!
Cornelius. Serdecznie dziękuję za wizytę i lekturę “do końca” :). Bardzo miło czytać taki komentarz zadowolonego czytelnika. Tobie również powodzenia! Spotkamy się przy Twoim opowiadaniu (edit. przecież już się spotkaliśmy :))
Majkubar. Takie opinie jak Twoja podnoszą na duchu i dodają wiary, że to moje pisanie zmierza w dobrym kierunku :) Dziękuję za miłe słowa! Do zobaczenia pod Twoim tekstem.
Po przeczytaniu spalić monitor.
Przecież jak wróg przyjdzie[+,] i tak trzeba będzie uciekać.
Tutaj postawiłbym przecinek, ale nie jestem w 100% pewny.
– Idiota nie patriota! Trójkę dzieci osierocił! – Janina wstała i gwałtownym ruchem zgarnęła pod stół okruchy chleba.
Troszkę marnotrawne zachowanie jak na realia szalejącej nieopodal wojny.
– A dlaczego nazywają się Światogory? – zapytała nieśmiało Basia. Wojak tylko wzruszył ramionami.
– To ze starej ruskiej byliny – odezwała się milcząca dotąd matka. – Światogor to tytan o ogromnej mocy i dumie. Pan Bóg ukarał go za pychę i podsunął mu sakwę z ciężarem całego świata. Olbrzym próbował ją podnieść i skonał.
Hmm, przypuszczam, że bolszewicy zrobiliby wiele, aby utrwalić mniej “zabobonną” nazwę, ale przyjmuję, że to jest pierwotna nazwa nadana przez armię carską, która już zdążyła rozpowszechnić po Europie.
Dobrze widziała[+,] jak córka wodzi wzrokiem za Adamem.
Przecinek.
– Lancę przyniosłem. Ma moc! Moje chłopaki całą noc pedałowali.
– Trzymaj to diabelstwo z dala od chałupy.
– Bez obaw, dałem Bronkowi. Powiedział, że odniesie do szopy. Wojak już wstał? Bo jak wyszedł od nas to ledwo chodził. – Mężczyzna zmarszczył czoło.
– To znaczy dzieciaki tak mówiły, bo ja sam zaniemogłem i niewiele pamiętam. Ten samogon od młynarza to dopiero ma moc. To jak, wstał już? – dopytywał, rozglądając się po izbie.
Przydałyby się precyzyjniejsze didaskalia. Ja się pogubiłem, kto co mówi. Po “mężczyzna zmarszczył czoło” nie ma przypadkiem zbędnego entera?
Intrygujący tekst. Ładnie zarysowałeś profil psychologiczny matki/gospodyni martwiącej się o własną rodzinę w trakcie wojny, a także młodego husarza. Sprawnie napisane, choć czasem trochę musiałem się zastanowić nad podmiotem domyślnym w zdaniu.
Trochę zdziwiło mnie ładowanie elektrolancy dynamem, ale po szybkich obliczeniach stwierdziłem, że to nie całkiem bezpodstawne. Na angielskiej wiki przeczytałem że przeciętny człowiek w trakcie 8-godzinnej pracy jest w stanie dawać z siebie 75 watów. Uznałem, że samogon i wiejska krzepa pozwala podkręcić tę wartość do setki, a chłopów było 8. To daje nam 6400 Wh czyli 23040 kJ. Tymczasem do stopienia 1 kg stali potrzeba ok. 900 kJ energii (podgrzanie od temperatury pokojowej do temp. topnienia 0,45 kJ/(kg*st) * 1400 st = 630 kJ/kg, ciepło topnienia 270 kJ/kg). Czyli przy założeniu braku strat energii i dużych uproszczeniach wystarczyłoby na przepalenie się przez pancerz w kilku miejscach. Z drugiej strony, w końcu ten tekst nie jest hard SF ;)
Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing
Wicked G. Dziękuję za lekturę i obszerny komentarz. W sumie nie wiem, czy jesteś zadowolony z lektury, czy raczej nie bardzo ;) "Intrygujący tekst" brzmi intrygująco. Sprawnie napisane to chyba pochowała. I dobre, że zarys postaci bez wątpienia zyskał Twoje uznanie.
Za przecinki dziękuję, sprawdzę i poprawię. Didaskalia… Podmiot domyślny… Hmm. Nikt wcześniej nie zgłaszał wątpliwości, więc zostawię jak jest. W podobnej sytuacji, gdzie Twoim zdaniem jest zbędna spacja, w poprzednim konkursie sugerowano mi właśnie taki zapis jak tutaj. Tam brakowało tej spacji.
Światogory to nazwa z czasów carskich, tak to sobie właśnie wyobraziłem. Marnotrawstwo okruchów. Hmm. Janina była wzburzona i ten gest miał rozładować jej złość i bezsilność. W takich chwilach mało kto myśli racjonalnie, zwłaszcza w odniesieniu do okruchów.
Dynamo. Wynalazek Tesli wydał mi się ciekawą opcją. W tamtej alternatywnej rzeczywistości pełnej mechów i elektrolanc, geniusz z Bałkanów mógł mieć spory wpływ na technikę. Ale ogromne dzięki za te wyliczenia. Uwiarygadniają mój tekst :)
Po przeczytaniu spalić monitor.
Światogor to tytan o ogromnej mocy i dumie
Nie pasuje mi ten tytan do opowieści babuleńki. :( Jakiś taki mało rosyjsko-wiejski? Może gigant? Subiektywna uwaga.
Bardzo dobry tekst, romantyczny jak wspomniany Don Kichot. Podobało mi się. :)
Tak, ogólnie jestem zadowolony z lektury :)
Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing
AC. Dziękuję za lekturę i ciesze się, że się podobało. Nad gigantem pomyślę, serio. Romantycznośc tekstu zasadza się zapewne na jego ostatnim akcie, ta scena miała wywołać dreszczyk lub ciarki i udało mi się je wywołać przynajmniej u El Lobo Muymalo ;)
Wicked G. Czyli kolejny zadowolony czytelnik. Bardzo mnie to raduje.
Po przeczytaniu spalić monitor.
Życiowe. Proste, ale życiowe. Don Kichot ciekawie wpleciony, niby jako dodatek do rozmowy, niby komentarz o walczących przeciw lepiej uzbrojonym, a w kontekście ostatniej sceny wygląda to już inaczej. No i nawiązanie do baśni starosłowiańskiej (o Światogorze to zdaje się była cała seria baśni). Swoją drogą zastanawiam się, czy na polskiej wsi używało się nazwy “byliny” czy jednak “rosyjskie baśnie”. A może to kwestia regionu?
To zdanie:
Wojna podchodziła pod ich obejście i nie kryła się z tym, nie skradała na palcach.
zwróciło moją uwagę. Oddaje myśli bohaterki.
W końcu skończyła się sesja i znalazłem czas nadrobić kilka tekstów. No i cóż, mówiąc krótko, jestem zachwycony :) Świetnie napisane opowiadanie. Bardzo fajnie nakreślony klimat, taki trochę powstańczy, jednocześnie bardzo dobrym pomysłem było przedstawienie wszystkiego z punktu widzenia wiejskiej wdowy, co pozwoliło zdystansować się od hurra-szabelko-patosowego nastroju, a zamiast tego pokazać bardziej tragiczny obraz ludu podczas wojny. Świetne zestawienie we wspomnieniach Janiny, gdzie kolejne pokolenia w niekończącym się cyklu powtarzają schemat – kobiety i dzieci do lasu, mężczyźni umierać z szablą w dłoni, w co oczywiście pięknie wpisuje się ostatnia scena, zresztą bardzo zgrabnie opisana. Broniłaby się sama w sobie, ale kontekst całego opowiadania tylko dodaje jej mocy. Nie wiem ile zmian robiłeś od pierwszej wrzuconej wersji, ale nie miałem żadnych problemów z określeniem czasu akcji ani tożsamości husarza w ostatniej chwili.
No i do tego dochodzi kilka naprawdę super brzmiących zdań, jak:
– Myślę, że cała Rosja jest jak ten Światogor. Wielka, przepełniona pychą i wydaje się jej, że wszystko może.
czy cytowane przez wilka
Wojna podchodziła pod ich obejście i nie kryła się z tym, nie skradała na palcach.
I jeśli do czegokolwiek miałbym się przyczepić, to faktycznie w końcówce widać chyba konieczne cięcia, przez co zniknięcie Goszcza wypadło jakby mocno urwane.
Może nie wyglądam, ale jestem tu administratorem. Jeśli masz jakąś sprawę - pisz śmiało.
Wilk-Zimowy. Dzięki za komentarz. Czyli ogólnie pozytywne wrażenia z lektury? Skoro wyszło życiowo, to chyba dobrze? Cieszę się, że dostrzegłeś te moje nawiązania. Ja określenie byliny znałem, nie wiem skąd, ale znałem, a jestem z zachodniopomorskiego :).
Arnubis. Dzięki! Skoro jesteś zachwycony to ja też jestem zachwycony takim odbiorem mojego tekstu. Wdowa Janina robi karierę w tym konkursie, pojawia się również u Thargeone ;). Bardzo się cieszę, że wyłapałeś te moje aluzje do naszej narodowej martyrologii i spodobały się te zdania, które miały się podobać :)
Goszcz znika moim zdaniem w odpowiednim momencie. Nie mogł go znaleźć po drodze Solak, bo nie byłoby żadnego zaskoczenia w finale. Wojak miał się spić i zasnąć, zniknąć ze sceny, mimo że jest tytułową postacią i przynosi śmierć do domu Sumińskich. Spił się i przespał swoją ważną chwilę lub może ocalił życie, bo pijany ma często szczęście ;) – to też takie słowiańskie mi się wydawało. Ale przynajmniej pożegnał się, ładnie pomachawszy.
Po przeczytaniu spalić monitor.
Jest na plus, nie do przesady, ale na plus. Nie tyle za treść, co za to, że przypomniało mi o baśniach wschodniosłowiańskich (może inspiracji) i za nienachalność tej historii. Jedyny realny zgrzyt to fakt, że końcówka jest napisana tak, jakby odbywała się długo po wizycie husarza, a jednocześnie gdyby to rozłożyć na czynniki pierwsze, wygląda na to, ze jednak działo się to w dzień po jego przybyciu.
A dlaczego miałaby się dziać długo po wizycie husarza? Są jakieś przesłanki do takiej interpretacji? Solak odchodzi, gdy Janina łuska groch. W ostatniej scenie ten groch wysypuje. Solak był u niej wcześnie rano, wydarzenia z finałowej sceny dzieją się tego samego ranka. Gdyby działy się kilka godzin później lub kilka dni później, nie napisałbym na pewno o porannych mgłach tylko np. o południu i słońcu w zenicie albo coś w stylu “kilka dni później”.
Po przeczytaniu spalić monitor.
No właśnie logicznie było to zaraz po, ale coś w nastroju tego akapitu wyglądało jakby trochę czasu minęło. A może zwyczajnie byłem zmęczony, gdy to czytałem.
Ładnie napisane, klimatycznie nawiązane do błędnego rycerza walczącego z wiatrakami. Plastyczne i sugestywne. Jednak nieco tonie w zalewie tekstów podobnych klimatami patriotyczno-wojennymi. I chociaż czytało się płynnie, a lektura była satysfakcjonująca, to nie wywołała jednak efektu WOW i nie wybiła z kapci.
Pisanie to latanie we śnie - N.G.
„Obserwowała przez chwilę, jak wojak pochłania kaszę, a potem zadała nurtujące ją pytanie[-.+:]”
„Przez większość wieczoru tylko przysłuchiwała się rozmowie.
– Powiedzcie, panie oficerze, to prawda, co ludziska gadają? Że tylko cud może nas uratować przed Czerwonymi?”
„Goszcz milczał chwilę. Wreszcie odezwał się przygaszonym głosem[-.+:]”
„– Czekaj[+,] mały, może dynamo?”
„– Pokażę! To niedaleko[-.] – Wwyrwał się Bronek.”
„Popatrzyła na niego i odezwała się cieplejszym głosem[-.+:]”
„Na słowa matki dziewczyna spiekła raka, ale nic nie odrzekła.
Janina nie mogła spać. Najpierw wyczekiwała syna. Ale gdy wszedł po cichu do izby i położył się na pryczy, dalej nie mogła zasnąć…”
„– Bez obaw, dałem Bronkowi. Powiedział, że odniesie do szopy. Wojak już wstał? Bo jak wyszedł od nas to ledwo chodził. – Mężczyzna zmarszczył czoło.
– To znaczy dzieciaki tak mówiły, bo ja sam zaniemogłem i niewiele pamiętam. Ten samogon od młynarza to dopiero ma moc. To jak, wstał już? – dopytywał, rozglądając się po izbie.”
To wszystko mówi jedna osoba, czemu zrobiłeś więc dwie kwestie dialogowe?
„– Będę wracał, to poszukam po krzakach. – Minę miał skruszoną. Dobry gospodarz powinien odprowadzić żołnierza do wdowy.
– Szczęść Boże – wydukał niepewnie na odchodnym.”
J.w.
Podobało mi się. Zgrabny szort Ci wyszedł, ładnie (jak zawsze ;) napisany, klimatyczny. To taki spokojny tekścik, który czyta się bardzo miło i pozostawia po sobie lekki smutek, choć, jak zauważyła Śniąca, na kolana nie rzuca i nie zostanie długo w pamięci. To nie zarzut, bo zgaduję, że wcale nie miał “wybijać z kapci”, przeciwnie, wybrana stylistyka sugeruje coś całkiem przeciwnego. No, po prostu ładnie wyszło.
"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr
Powiem szczerze, że też mi się z początku skojarzyło, że całość dotyczy 1939 roku. Pewnie przez tą wzmiankę o Niemcach na początku. Potem się poukładało.
Jednak tematyka wyborna. Ta konfrontacja "hurra-patriotyzmu" husarza z praktycznością matki, która wie, że po każdej bohaterskiej potyczce pozostaje morze trupów do pochowania. Rewelacja.
Światotworzenie też na wysokim poziomie, poza tym wspomnianym na początku zgrzytem.
Podsumowując: ładny koncert fajerwerków, poruszający bardzo interesującą tematykę.
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Śniąca. Znam już przebieg głosowania i wiem, że szort nie wzbudził Twojego entuzjazmu (0 punktów mówi samo za siebie ;)) ale bardzo mnie cieszy, że wydał Ci się ładnie napisany, a lektura była jednak satysfakcjonująca. Wiem, że efekt WOW! ciężko uzyskać, zwłaszcza wybijający z kapci. To jednak była tylko prosta historia o prostych kwestiach. Dziękuję za komentarz.
Joseheim. To zdecydowanie kameralna opowieść, miała mieć klimat i smutek też był zamierzony. Na kolana nie rzuca, z kapci nie wybija, ale cieszę się, że przyjemnie sie czytało. Dziękuję. Także za uwagi i poprawki. Wszystkie naniosę na spokojnie.
NoWhereMan. Kurcze, Tobie i Cieniowi zawdzięczam awans do kolejnej rundy. Bardzo dziękuję. I cieszę się, że w tej skromnej historii, napisanej prostym językiem, znalazłeś tyle plusów, że zasłużyłem sobie w Twojej opinii aż na 15 punktów.
Po przeczytaniu spalić monitor.
Można sobie gdybać, że gdyby był inny rozkład tematyczny tekstów, to inne by się znalazły na liście i tak dalej. No cóż, pewnie tak by było, gdyby wszystkie opowiadania były podobnie “wojenne” – miałabym inny wybór. A tak poszłam za głosem serca, lekko wspieranego przez rozum, a moje serce za wojenką nie tęskni ;) Tak, wiem, na mojej liście znalazły się i teksty w tej tematyce, ale miały w sobie jakieś szczególne elementy, które mnie kupiły.
Pisanie to latanie we śnie - N.G.
Ja nawet nie chcę gdybać. Nie ma szortów Werweny, Żonglera, Vedymina i innych bardzo dobrych tekstów. Wybrać 10 z 60 udanych opowiadań to nie lada sztuka. Rozstrzał punktów jest spory, to tylko potwierdza jak trudny to był wybór. I jak napisała Werwena, w innym składzie Jury na pewno inne opowiadania przeszłyby do drugiego etapu. Ja się cieszę ze swojego awansu, ale wiem, że to także kwestia przypadku. Zobaczymy co J. Różalski znajdzie w naszych tekstach i które z nich wydadzą mu się interesującymi impresjami na temat jego prac.
Po przeczytaniu spalić monitor.
SPOILER ALERT
Podoba mi się, jak sprawnie dobrałeś czas trwania akcji do formy (od wieczora do rana + szort na 10k znaków) i jak przez tę dziurkę od klucza obejrzeliśmy kawał historii, która zbudowała młodzieńczo-głupią szarżę Bronka w finale pomimo pragmatycznego “trzeba żyć” własnej matuli.
Bo bliżej mi do Janiny, niż do Bronka. Jak rzekł Patton, w tej całej wojnie “Nie chodzi o to by nasi chłopcy ginęli za ojczyznę. Tylko żeby tamte skurwysyny umierały za swoją.” Dla mnie ten tekst jest gorzkim przypomnieniem, ile niezapisanych przyszłości skreślił bezmyślny narodowo-wyzwoleńczy patriotyzm promujący ofiarę z krwi jako wynoszone na piedestały ostateczne poświęcenie. I tak, jestem patriotą, ale – trzeba żyć. Drugiej szansy na życie nie będziemy mieli.
A złożenie tekstu z ilustracją – mniam.
"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)
PsychoFish. Dziękuję serdecznie za wizytę, komentarz i miłe słowa. Masz rację. Szarża Bronka taka bardzo polska. Przynajmniej w naszej narodowej wyobraźni tacy właśnie jesteśmy – romantyczni, heroiczni, niezłomni itd. Ale często jesteśmy tacy niepotrzebnie, nadaremnie, wbrew logice i te nasze zwycięstwa są pyrrusowe, a honorowe porażki psu na budę, zbyt kosztowne, okupione morzem krwi. I rzeczywiście, cały ten tekst jest bliższy spojrzeniu Janiny. I to właśnie jej oczami spojrzałem na ilustrację J. Różalskiego. To widać wyraźnie w ostatniej scenie opowiadania, to ona patrzy na moment uchwycony przez artystę, a czytelnik razem z nią wie kim jest ów jeździec w polu.
Po przeczytaniu spalić monitor.
Ale postawa Bronka ma długą tradycję:
“Szabel nam nie zabraknie, szlachta na koń wsiędzie
Ja z synowcem na czele i? – jakoś to będzie!”
Acz sama opowiadam się po stronie Janiny.
Babska logika rządzi!
Z tym, że to raczej artyści ten mit budują, bo np. sławnych szarż z szablami na czołgi w rzeczywistości – nie było.
Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.
“A na tygrysy mają visy” – a to było?
Babska logika rządzi!
Źródło jak źródło, ale to na temat:
https://dorzeczy.pl/historia/42456/Z-lanca-na-czolgi.htm
Po przeczytaniu spalić monitor.
Kurcze, zobaczymy, czy się uda, czy nie, ale jak tak, to fajnie. A jak nie, to nic nie szkodzi, bo to znaczyć będzie jedynie, iż ktoś już nominował Twoje opowiadanie do piórka mnie przy tym ubiegłszy. (Aktualizacja: Uff!)
Tak czy inaczej – dla mnie miazga. Zdecydowanie najlepsze jak dotąd opowiadanie w konkursie (inna rzecz, że do końca wciąż mam dalej niż bliżej. Aktualizacja: a jednak!) i – generalnie – kawałek naprawdę świetnej prozy.
Chce się do czegoś przypieprzyć, żeby nie było, że dziadzieję na starość, ale… no cóż, chyba dziadzieję na starość.
Albo i nie. Dwie sprawy:
Po pierwsze szkoda, że zmieniłeś tytuł, bo osobiście nie widzę w tym głębszego sensu. I, jakkolwiek jestem zdecydowanie większym entuzjastą husarii niż huzarów, to jednak nie mogę powiedzieć, by tym razem to właśnie lepsze okazało się wrogiem dobrego. Nawiązania historyczne świetnie uzasadniały huzara, a zabawa konwencją miała tutaj bezsprzeczny urok. Ogólnie podobało mi się, że wyciągnąłeś z grafiki właściwie wszystko, co było do wyciągnięcia, ale i tak jeszcze przerobiłeś ją po swojemu, w dodatku mądrze. I nie wiem, czy długość czyjejś dzidki (przy czym tej z grafiki wciąż, moim zdaniem, bliżej do lancy niż piki – ale że tylko przeleciałem przez całą dyskusję, zapoznając się z nią dosyć pobieżnie, to nie zabieram głosu) ma tu jakiekolwiek znaczenie.
Po drugie, wiek progenitury. Z początku – zresztą chyba nie ja jeden – odniosłem wrażenie, że Bronek i Reszta to jeszcze smyki, takie po góra kilka lat. A tu okazuje się nagle, że Bacha już wzrokiem wodzi za Husazarem, że Bronek w mundur by się pchał…
Generalnie jednak jest to pierdoła, jedno z drugim, bo ogólne wrażenia z opowiadania naprawdę świetne. Szczególnie Janka przypadła mi do serca. Mądra, wygadana kobieta, w usta której włożyłeś sporo naprawdę pięknych, wartych zapamiętania myśli i zdań.
Historia niby jest zupełnie prosta, ale, choleracia, i tak urzekająca. A to świetnym wojennym klimatem, a to wspomnianymi już pięknymi zdaniami, a to elegancko skrojonymi, wyrazistymi bohaterami, a to świetnym stylem, dzięki któremu w gruncie rzeczy przegadana opowieść ani na moment się nie nudzi, bynajmniej, a to świetnym tłem dla opowieści (i nie mówię tu tylko o okolicznościach przyrody; smakowite nawiązania historyczne, trochę miejsca dla rodzinnej tragedii), a to w końcu pięknym, patetycznym, ale jakże gorzkim finałem, który, jak dla mnie, rozegrałeś świetnie. Takie niedopowiedzenia – choć w sumie z oczywistym finałem – to ja lubię; niby wiadomo, jak to musiało się skończyć, ale… czy na pewno?
Dziękuję Ci za to opowiadanie.
Peace!
"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/
Aż mnie zatkało, Cieniu Burzy. To ja dziękuję.
Edit. Odpowiem bardziej dogłębnie na Twój komentarz, gdy dorwę się do laptopa na dłużej.
Po przeczytaniu spalić monitor.
Panie Marasie, czapki z głów! :) Warsztat, powiedziałbym, drukowalny. Bardzo dobrze mi się to czytało i aż chciałoby się uszczknąć więcej tego świata – tylko przez wzgląd wcale nie na to o czym opowiadasz, ale jak to robisz. Mam wrażenie, że drakoński limit podciął Ci skrzydła i historię, którą mógłbyś jeszcze soczyście pokomplikować, musiałeś uprościć, bo 10k. Szkoda.
Pytanie czy pchanie tutaj na siłę fantastyki ma sens? Czy te mechy są potrzebne? Na potrzeby konkursu – jasna sprawa, jednak abstrahując od niego, wydaję mi się, że wzięcie na bary historycznych realiów solo i zastąpienie światogora powiedzmy oddziałem wrogiej armii wypadłoby naturalniej. Fantastyczna dekoracja nie czyni jeszcze tekstu fantastyką – tutaj, jak dla mnie, trochę za mało.
Jeszcze dwa słowa o postaciach i fabule. Matka! Świetnie zarysowana, ze swoimi rozterkami, bolączkami, racjami. Charakterna kobieta umęczona wojną. Tylko że identyczną postać widziałem w opowiadaniu konkursowym Thargone’a, a kto wie, czy nie znalazłbym i trzeciej takiej, bo tak wiele mechowych szortów znowu nie czytałem. Piję do tego, że dosłowne potraktowanie obrazu, choć kuszące, może okazać się pułapką, bo wiele osób wpadnie na dokładnie ten sam pomysł. Inni bohaterowie zostali przyćmieni osobą matki – dziewczyna zerka za wojakiem, jej brat chce wojakiem zostać, sam wojak przekonuje, że jest dobry i faktycznie okazuje się takim być. Nie ma jak gmatwać historii, bo limit jest jaki jest, to oczekiwałbym przynajmniej nieoczywistych postaci, a tutaj oczywiściej się chyba nie dało.
Na koniec nie rozumiem, co doprowadziło do finału. Dlaczego husarz zostawił konia, skrzydła, lancę i przepadł? Co się z nim stało? Czy rację ma matka, mówiąca, że pewnie zachlał i leży w rowie, a uczynił to tylko po to, by Bronek mógł się dorwać do sprzętu? ;)
Dziękuję MrBightside za miłe słowa i zarazem muszę się z Tobą nie zgodzić. Owszem. Limit uwierał. Dlatego starałem się opowiedzieć prostą historię, napisaną prostym językiem, która mogła dopowiedzieć coś w miarę ciekawego do ilustracji. W zasadzie w każdym z tekstów mechowych, także moim, łatwo wyjąć mecha i zastąpić go np. czołgiem. I rzeczywiście nie będzie już fantastyki. Ale tak samo te czołgi zamiast mechów można wstawić na ilustracjach J. Różalskiego. A przecież opowiadają one swoje fantastyczne i własne historie z rustykalną wsią i mechami. Ja chciałem się dopasować ale i dodać do obrazu swoją opowieść i swoje spojrzenie (poprzez spojrzenie Janiny) na przedstawiony obraz.
Po przeczytaniu spalić monitor.
Jasne, masz rację. Zwyczajnie warstwa obyczajowa Twojego szorta tak mnie uwiodła, że gdy wpadły mechy, poczułem się lekko rozczarowany. Ot, taki mój spaczony gust. ;)
Czyli to taka zaleta, która jest jednocześnie wadą… ;). A odpowiadajac na wcześniejsze pytanie. Tak. Goszcz zapił. Miastowy młodzian o gorącej ale słabej głowie zapewne spędził noc na burzliwej nocnej Polaków rozmowie przy samogonie i poległ w krzakach. Ekwipunek zdjął wcześniej i odziany był w ubrania Franciszka. Lancę doniósł kowal. A Bronek spełnił swoje tragiczne marzenie. A może jednak zwyciężył? ;)
Po przeczytaniu spalić monitor.
No nieźle! Marasie, urzekłeś mnie klimatem swojego opowiadania. Niby takie proste, wręcz swojskie, a soczyste i smakowite, że ho ho! Szkoda tylko, że uległeś i zmieniłeś huzara na husarza, bo miałeś rację i już. No, ale wszystkim nie dogodzisz :) Ogromny plus dla Ciebie za nawiązania historyczne i za nazwę dla wielkiego mecha. Co prawda wygooglałem Światogora zanim doszedłem do Twojego wyjaśnienia, ale chylę czoła za przedstawienie treści byliny w nienachalny i skondensowany sposób.
No i jak tak się rozpływam to dodam jeszcze, że styl też mi przypadł do gustu. Piszesz lekko i równie lekkie i naturalne wychodzą Ci dialogi, a to, przynajmniej jak dla mnie, najtrudniejsza sztuka.
Bardzo jestem zadowolony z lektury. Tekst profesjonalnie skonstruowany.
Bardzo dobre opowiadanie. Wszystko w nim chodzi jak w zegarku – i klimat i dialogi, cała historia po prostu. Światogor – majstersztyk :), z resztą tak samo jak postać Janiny. Dzięki.
Nessekantos. Dziękuję :). Proste, swojskie ale urzekające klimatem i lekkim stylem. Jak się nie radować, gdy nawet dialogi przypasowały czytelnikowi. Z husarzem uległem, gdy zwątpiłem w jasność mojej koncepcji po kolejnym głosie (Rybaka). Teraz już tego nie będę cofać, chociaż to właśnie głosów za moją koncepcją przybyło jak się okazuje (Cień, MrB, Twój).
Sho. Za lekturę, komentarz, a zwłaszcza ten zegarek i majstersztyk gorące dzięki. Bardzo mi miło.
Po przeczytaniu spalić monitor.
Ech, już chciałam się powymądrzać, że całe szczęście, że nazwałeś tekst “Husarz śmierci”, bo to na tej ilustracji to na pewno nie huzar. Ale jak powiększyć, to rzeczywiście – ni to, ni owo.
Jest klimat, jest racjonalna matka, jest tragiczna historia, pozbawiona niepotrzebnego patosu. Dobrze jest.
Dzięki, Ocha, za wizytę :). No mi też ten husarz nie wyglądał na husarza, ale uległem. A skoro Ty piszesz, że tyle rzeczy jest i jest dobrze to i ja jestem zadowolony :)
Po przeczytaniu spalić monitor.
Przede wszystkim gratulacje za konkursowy wynik!
Odczekałem kilka dni ze swoim komentarzem, bo będę odrobinę grymasił. Ale tak, jak grymasi się pod tekstem uznanego Portalowicza ;)
Bo dla mnie tzw. mocna biblioteka. Czyli piątka (z małym minusem), ale nie szóstka.
Fabuła prosta i przewidywalna, ale zawsze powtarzam, że jako pierwszy rzucę kamieniem w kogoś, kto będzie grymasił na proste i piękne historie.
Minus za sposób pozbycia się Goszcza. Taki… słaby, nieprzekonywujący, a nawet trochę rozmazany. Ja wiem, że przegrana przed walką, wynikająca z banalnej słabości, może mieć w sobie coś epickiego, ale to trzeba rozpisać tak jak w “Weselu”. U Ciebie nie poczułem siły tego rozwiązania.
No i właśnie – “Wesele”. Chcąc, nie chcąc, porównywałem Twoje opowiadanie z “Bieluniem i chryzantemami”. I niestety, w mojej głowie (czy gdzie tam literki destylują się w emocje) większe zamieszanie wywołała tunguska gwiazda Piołun niż mechy z Zakładów Cegielskiego, wronie spojrzenia niż husarskie skrzydła, a “Wesele” niż “Don Kichot”. OK, tekst na piórko powinien być oceniany niezależnie, a nie w porównaniu z innymi, ale ta ocena odnosi się przecież do jakiegoś zakodowanego w pamięci złotego standardu, którym, póki co, pozostaje tekst Thargone.
Dziękuję, Coboldzie, za wizytę, komentarz i gratulacje.
Najpierw odniosę się do tego "uznanego portalowicza". Jak wspomniałem kiedyś w rozmowie z Reg, prawdziwy szacunek i uznanie zdobywa się po trzecim piórku, a u mnie się nie zanosi ;).
Odnośnie samego opowiadania. Oczywiście zdaję sobie sprawę z (widać nieuniknionej) tendencji czytelników do porównywania tekstów mojego i Thargonowego. Są pewne podobieństwa, wdowa Janina, mechy, wojacy itd. Ale ja, w przeciwieństwie do Thargone, wybrałem prostą (i przewidywalną jak sam zauważyłeś) historię, prosty język, proste przenośnie i porównania. I napisałem ją w sumie tak, jak chciałem, co oznacza, że również Goszcz zniknął dokładnie tak, jak zaplanowałem i jak wynikało z fabuły i narracji (nie zamierzałem mu towarzyszyć w popijawie, trzymając się punktu widzenia Janiny). Popił i przepadł, proste i zarazem tragiczne dla Sumińskich. Sposób jego zniknięcia nie był aż tak ważny według mnie, żeby mu poświęcać więcej miejsca w opowieści na 10 tys. znaków.
Natomiast moje wybory i ich odbiór (Don Kichot vs. Wesele, mechy Cegielskiego vs. meteor itd.) to już zależą od indywidualnych predyspozycji czytelnika. Wrzuciłem swój tekst przed Thargone i w żaden sposób nie mogę się odnieść do tych porównań i wartościowania. Myślę, że mimo wszystkich podobieństw nasze historie są po prostu różne na wielu płaszczyznach. Cieniowi i NWM przypasowała moja prostota, Tobie przypadł bardziej do gustu styl i pomysły Thargone. Normalna kolej rzeczy.
Opowiadanie dostało się do wyróżnionej piątki, powstało na potrzeby konkursu i w ramach tego konkursu się spodobało. Czuję zatem pełną satysfakcję. Nominacja piórkowa to i tak spora niespodzianka, a bez piórka też będę się cieszył wygraną pięknie wydaną antologią zawierającą opowieści znaczenie ciekawsze od mojej.
Po przeczytaniu spalić monitor.
prawdziwy szacunek i uznanie zdobywa się po trzecim piórku, a u mnie się nie zanosi ;).
Nie przesadzaj, jestem na razie dopiero pierwszym grymaśnym lożaninem. A do omawianego statusu masz i tak bliżej ode mnie ;)
Tak, to wszystko kwestia gustu. Specjalnie przedstawiłem obok siebie pary pomysłów, z których każdy jest bardzo dobry, ale jedne wywołują kiwnięcie głową z uznaniem, a drugie – ciary.
Normalna kolej rzeczy.
Bo u innych czytelników może być odwrotnie.
U mnie ciary zaplanowane były w ostatniej scenie ;) . Udało się je wywołać w przypadku El Lobo więc jako autor jestem naprawdę zadowolony. A Loża już podsumowała moje opowiadanie. Znam raczej chłodne opinie m.in. Śniącej, Joseheim, Finkli, MrB i Twoją. A poza tym Twoje srebrne i złote piórka są warte stu brązowych :)
Po przeczytaniu spalić monitor.
Nie było znowu tak beznadziejnie…
Babska logika rządzi!
Oczywiście, że nie, Finklo ;) . Gdybym częściej mógł odbierać tak atrakcyjne nagrody książkowe w zamian za odrobinę radości tworzenia podobnych historyjek, to i budżet by odciążyło i satysfakcja by była ogromna ;)
Po przeczytaniu spalić monitor.
Solidne. Lepsze niż co najmniej dwa opowiadania z tych książkowych “Innych światów”.
Podoba mi się precyzja językowa, z jaką opowiedziałeś tę historię. Sama fabuła – jakkolwiek przekonująca w trakcie czytania – zatarła się w mojej pamięci po kilku dniach. Klimat obrazu (obrazów) oddany bardzo dobrze. Zatem konkursowa czołówka, ale czy to tekst piórkowy? Wahałem się, bo nie mam raczej konkretnych zarzutów. Ale przy głosowaniu staram się kierować nie brakiem wad, lecz siłą zalet. Tutaj zalety są, szort mi się podobał – zabrakło jednak czegoś więcej. To jednak wina przede wszystkim krótkiej formy. Przy dłuższym tekście siłą rzeczy jest więcej miejsca na zachwycające elementy.
https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/
Funthesystem, dziękuję za wizytę, komentarz. Solidność i precyzja językowa, brak konkretnych zarzutów i bardzo oddany klimat obrazów, poziom antologii “Inne światy” oraz czołówka konkursowa, występowania zalet i przekonująca w trakcie czytania fabuła – te miłe dla ucha pochwały będą mi musiały zastąpić i osłodzić brak Twojego TAKa.
Po przeczytaniu spalić monitor.
Prosta fabuła, ale jednak zapadła w pamięć. Może to obrazki tak działają… ;-)
Ładnie odmalowałeś nasze podejście do powstań i walki z najeźdźcą.
No i to, że przed decydującą walką trzeba się nachlać, bo “ze mną się nie napijesz?”… Pewnie już masz dość porównań do tekstu Thargone’a, ale i u Ciebie można się dopatrzeć motywu przefikania złotego rogu.
Czyli wbrew Twoim oczekiwaniom, byłam na TAK.
Babska logika rządzi!
Wielkie dzięki, Finkla. To bardzo miła niespodzianka.
Po przeczytaniu spalić monitor.
Krótkie i konkretne, tak jak i obraz jest tylko uchwyceniem momentu, do którego dobudowałeś tło rzeczowe i szczegółowe.
Czytało się płynnie i przyjemnie. Rozwinięcie do dłuższej formy pewnie wyszło by jeszcze lepiej.
Misię!
Gratuluję piórka :-)
"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM
Dziękuję, Mytrixie. Skoro i Tobie się podobało, to moje samozadowolenie rośnie ;)
Po przeczytaniu spalić monitor.
Miesiąc ponad minął, a ja nie umieściłem wyjaśnienia mego TAKa. Ech, a niby mam wakacje…
Największy plus to dla mnie konfrontacja “patriotyzmu” husarza z praktycznym podejściem do życia matki. Treść podobna do tekstu Thargone’a, ale patrząca pod innym kątem. Jest coś pociągającego w walce za idee, tylko problem mają zwykle ci, co po tej walce muszą sprzątać. Ech, takie życie…
Treść dobrze uzupełniają porównania – mnie przypadło to “Don Kichotowe” z końca (zresztą wspominasz tę książkę w samym tekście). Bardzo fajne to nawiązanie, dodatkowo podkreślające motyw przewodni.
Językowo też jest bez większych zarzutów. Tak więc jaki inny mógł być mój werdykt? ;)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
No właśnie, NowhereMan, też się zastanawiałem, jaki będzie ten Twój werdykt, ale gdy zobaczyłem punktacje konkursową, pomyślałem w duchu, że być może mam tego drugiego TAKa. Jak się potem okazało było ich jednak więcej :)
Dziękuję za dobre słowo i wyłuskanie plusów, które dostrzegłeś w tekście. Tylko to “językowo bez większych zarzutów” zabrzmiało złowieszczo…
Po przeczytaniu spalić monitor.
Ładne! Mimo właściwego braku akcji zdołałeś odmalować ciekawą scenę barwnie i interesująco, ciekawy szorcik i szkoda, że nie całe opowiadanie :)
www.instagram.com/mika.modrzynska.pisarka/
Dziękuję, Kam_Mod, za wizytę, lekturę i miłe słowo. Wymogi konkursu ograniczały objętość tekstów dosyć drastycznie, zatem trzeba było zmieścić swoją opowieść w dopuszczalnej liczbie znaków. Cieszy mnie, że się spodobała.
Po przeczytaniu spalić monitor.
O, to dobre. Bardzo fajny tekst.
A dziękuję, Łukaszu. Bardzo mi miło, że się spodobało.
Po przeczytaniu spalić monitor.
Melduję, że przeczytałem. Już z myślą o antologii.
"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.
Nie będę ukrywał, że kiedy zapowiadałem swoją wizytę, planowałem wybrać opowiadanie science-fiction. Ostatecznie zmieniłem zdanie z kilku powodów.
Pierwszy jest taki, że czytałem ostatnio sporo science-fiction, więc chciałem jakiejś odmiany. Drugi jest taki, że próbuję się otwierać na nowe formy, a na takie opowiadania-obrazy wciąż jeszcze patrzę nieufnie, więc stwierdziłem, że warto się przełamać.
No i trzeci powód jest taki, że jest to niedługie opowiadanie piórkowe. Dla mnie te dwa fakty nie są jakoś szczególnie istotne, ale pomyślałem, że jeśli taki “odkopany”tekst” pojawi się w ostatnich komentarzach, to jest większa szansa, że może jeszcze ktoś tu przy okazji zajrzy, właśnie ze względu na skromną liczbę znaków i rekomendację w postaci piórka.
Tyle wstępem.
Jak pisałem, nie jestem przekonany do opowiadań-obrazów (takie określenie jest pewnym uproszczeniem, ale co tam), tym nie mniej, dobrze napisany tekst potrafi mi się spodobać. Tego typu teksty generalnie dzielę na refleksyjne i te, stawiające bardziej na klimat. Wolę te drugie. U Ciebie na szczęście większy jest nacisk na klimat (co nie znaczy, że refleksyjności zupełnie nie ma), więc i tym łatwiej było mi się w tym tekście odnaleźć.
W opowiadaniu najbardziej spodobał mi się sposób, w jaki budowałeś klimat. Nie narzucasz tutaj takiego jednorodnego, “ostatecznego” klimatu. Oczywiście, mamy tutaj, nazwijmy to, podstawową atmosferę niepokoju. Obawy przed wojną, jej konsekwencjami, uderzającymi (jak zwykle) najmocniej w tych, którzy najmniej są jej winni.
Co jednak fajne, pod tą podstawową warstwą kryją się takie “mikroklimaty” unoszące nad każdym z bohaterów. Te mikroklimaty to nic innego, jak indywidualne postrzeganie danej sytuacji, w zależności od punktu widzenia. Ten element robił tu dla mnie całą robotę, bo też jest w tym ogromna autentyczność. Prawdziwość. Ten, który dla córki może być kimś w rodzaju bohatera, dla matki będzie pośrednim zagrożeniem, mogącym ściągnąć kłopoty. To, co dla Goszcza jest bohaterstwem, dla matki będzie już jałowym heroizmem. Tych indywidualnych, sprzecznych często spojrzeń na jedną sytuację jest tutaj sporo. Myślę, że nie ma potrzeby, żebym wymieniał wszystkie. Ważne, że podkreślam w ten sposób największy atut tekstu. Bo w tego typu opowiadaniu-obrazie, jak celowo i z premedytacją je nazwałem, wrażenie mogą robić właśnie takie detale. Tutaj nie poszalejesz z fabułą, a jeden ogólny klimat, czy to w postaci atmosfery niepokoju, czy podniosłości nie zrobi takiego wrażenia. Bo to za mało.
U Ciebie jest zupełnie jak na obrazie, gdzie możesz sobie patrzeć na elementy i biec wzrokiem od szczegółu do szczegółu. A chociaż przedstawiasz tylko urywek historii, nie przeszkadza to, bo właśnie dbałość o owe szczegóły podkreśla typ opowiadania i sugeruje, na co zwracać uwagę.
Tyle pozytywów.
Nie podeszły mi za to dwa elementy.
Pierwszy to mało chwalebny sposób przepadnięcia Goszcza. Nie nazwę tego zarzutem do tekstu, bo też nie jestem w stanie do końca zdefiniować źródeł niechęci do tego fragmentu. Może być tak, że nie pasuje mi on do ogólnego obrazu jako mocno deprecjonujący wojaka. Z drugiej jednak strony być może i z niego wyziera taka autentyczność, przeciw której po prostu się buntuję, nie dlatego, że jest ona nierzeczywista, ale właśnie przez gorzką prawdziwość, której nie chcę przyjąć do wiadomości. W końcu nie każdy wojak to bohater i być może takie “gloryfikowanie” Goszcza, pokazywanie go jednoznacznie bohaterskim i heroicznym, całą wiarygodność tego obrazu by zaburzyło.
Drugie element, do którego mam zastrzeżenia to fantastyka w utworze. Ona tam oczywiście jest, ale też, jak widzisz pewnie po moim komentarzu, uwagę zwraca coś zupełnie innego, a rola fantastyki przynajmniej w moim przypadku skończyła się właśnie na “byciu” w utworze, nie wpływając w żaden sposób na jego odbiór. Inna rzecz, czy w ogóle mogło tu być inaczej? Skoro “piszesz” obraz punktujący autentycznością, to trudno chyba oczekiwać, żeby nagle fantastyka stanowiła tu wartość dodaną.
Nie ten typ opowiadania.
Tyle ode mnie.
Pozdrawiam. :)
Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków
Dzięki, CM. Rzeczywiście, spoglądam na licznik i widzę, że już ktoś po Tobie zajrzał. Czyli Twoja akcja działa. I znowu trafiło na mnie…
Powtarzam, szkoda, że zrezygnowałeś z kandydowania do Loży.
Spojrzałeś na powyższy tekst z trochę innej strony i zwróciłeś uwagę na ciekawy element. Mam myśli owe różne punkty widzenia, które składają się na postrzeganie wydarzeń, historii. Czy to dodaje autentyczności bohaterom i opowiadanej historii? Mam taką nadzieję. Mimo steampunkowego sztafażu miało być życiowo.
Ale podobnie jest również ze wspomnianym przy Ciebie niedoborem fantastyki. To przecież też zależy od punktu widzenia. Na obrazach J. Różalskiego objawia się ona zazwyczaj zaskakującym kontrastem w obrazie wsi spokojnej zburzonym widokiem dziwnych machin w tle. I to wystarczy, by wyobrazić sobie resztę, cały fantastyczny świat.
Tak jak w mojej opowiastce, gdzie złowieszczy moloch kładzie się cieniem na dom i rodzinę Janiny (na marginesie, cieniem rzucanym ze Wschodu czego chyba nikt nie zauważył). I gdyby nie odrealniony gigantyzm Światogora szalona szarża Bronka nie wybrzmiałaby z właściwą mocą, symboliką i metaforą. Bronek rzuca się nie tylko na potężnego wroga, sowietów, najeźdźców ze wszystkimi odniesieniami historycznymi, on rzuca się na Coś, co burzy porządek rzeczy, zakłóca rzeczywistość i świat, jaki chłopak zna i rozumie. To wszak Bronek zaprzeczał wcześniej istnieniu Światogorów.
Po przeczytaniu spalić monitor.
I znowu trafiło na mnie…
A bo widzisz, ja to sobie tak “skaczę” seriami. Zwykle wybieram w dość krótkim czasie trzy czy cztery opowiadania autora czy autorki, dzięki czemu z grubsza wiem, czego się mogę po nich spodziewać. W ten sposób, kiedy później mam ochotę na jakiś konkretny typ opowiadania, to też i wiem, do kogo się skierować.
Powtarzam, szkoda, że zrezygnowałeś z kandydowania do Loży.
Wiesz, dla mnie Loża to jest miejsce dla osób z konkretną wiedzą i autorytetem. Takich, które albo piszą i publikują (także poza Portalem) mając już naprawdę wyrobiony warsztat i pisząc na określonym poziomie, albo dysponują ogromną wiedzą techniczną. Na Portalu (nawet po masowych rezygnacjach) jest sporo takich osób i naprawdę na dzisiaj kompletnie nie widzę się w Loży.
Pisząc wprost: za wysokie progi. ;-)
Ale podobnie jest również ze wspomnianym przy Ciebie niedoborem fantastyki. To przecież też zależy od punktu widzenia.
Wiesz, to może nawet nie tyle niedobór fantastyki, co raczej fakt, że w końcowym odbiorze sam ten realizm obrazu na tyle mocno zapada w pamięć, a może zwyczajnie przykuwa uwagę, że gdzieś ta fantastyka zostaje z boku. Tutaj istotne z mojego punktu widzenia są dwie kwestie.
Pierwsza jest taka, że jednak każdy czyta tekst po swojemu, według swoich preferencji, więc też i inne elementy zrobią na nim największe wrażenie.
Druga jest zaś taka, że z tymi odczuciami jest trochę jak z nagłym bólem kolana czy zęba. Jeśli pojawia się nagle, bez powodu, możesz znaleźć tysiąc argumentów, dlaczego ten ból jest nieracjonalny i dlaczego nie powinno cię boleć. Na końcu jednak czujesz ten ból i temu już w żaden sposób nie zaprzeczysz. Podobnie jest z odbiorem lektury. Część odczuć trudno wytłumaczyć, bo pojawiają się mimowolnie. Czasem nie podlegają nawet zasadom logiki. Ale są. Dlatego często podkreślam w komentarzach, że spisuję swoje odczucia. Bo przy nich ciężko o konkretne argumenty. Zwyczajnie są i już. :)
Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków
Przed chwilą przeczytałem na papierze. Wcześniej nie znałem tego tekstu. Krótki, ale dobry, dopracowany, działający na wyobraźnie, z ciekawą końcówką.
Dziękuję za wizytę oraz krótki, treściwy i konkretny komentarz, Zygfrydzie89. Oczywiście miło czytać takie słowa. Znaczy podobało się, ale pewnie i ten papier zadziałał na moją korzyść.
Po przeczytaniu spalić monitor.
Świetne opowiadanie. Uniwersum Iron Harvest, znam co prawda tylko z grafik, ale uwielbiam ich estetykę, w którą Twój tekst się wpisuje.
Bardziej niż na postaci husarza skupiłem się na Janinie – sponiewieranej przez wojnę wdowie, drżącej o swoje dzieci. Niby czymś oczywistym jest dla niej to, że syna ciągnie do wojaczki, jednak pragnie za wszelką cenę zachować go przy życiu i gdyby od jej słowa mogło zależeć to, by syn zaniechał patriotycznego obowiązku, najpewniej by na to przystała.
A więc nieszczęsne ,,bić się, czy nie bić?”.
Ostatnia scena niesie odpowiedź na to pytanie . Bronek nie wróci na uniwersytet, tylko złoży z siebie ofiarę, która, obok wielu innych, pójdzie na marne. Tak przynajmniej twierdzą niektórzy.
Pozdrawiam!
Witam Adama_c4 i dziękuję za lekturę i komentarz. Oczywiście świetnie odczytałeś główną myśl opowiadania oraz wychwyciłeś jakie pytanie ono stawia i jakie sugeruje odpowiedzi. Poza tym, bardzo się cieszę z kolejnego zadowolonego czytelnika.
Tekst znalazł się w naszej darmowej, portalowej antologii i jeśli jeszcze jej nie znasz, zachęcam do sięgnięcia:
https://www.fantastyka.pl/antologia
Ps. Tylko jedna mała uwaga – to Adam był na uniwersytecie.
Po przeczytaniu spalić monitor.
Ps. Tylko jedna mała uwaga – to Adam był na uniwersytecie.
Uch, faktycznie, poplątałem to. Przyznaję, że czytałem opowiadanie na raty, może dlatego.
Z antologią postaram się zapoznać :)
Przychodzę przyciągnięta piórkiem, ale wybacz, marasie, bo komentarz nie będzie zbyt obszerny – upał nie pozwala na wielką umysłową aktywność. Za to przeczytałam tekst, jak jeszcze byłam w pełni władz umysłowych i baaardzo mi się spodobał. Oczywiście mi także skojarzył się ze świetnym opowiadaniem thargone’a – rzeczywiście teksty są bardzo podobne pod wieloma względami, ale nie mam wątpliwości, że każdy z osobna zasługuje na pianie z zachwytu. Bo jednak Twój tekst wywołał we mnie nieco inne odczucia. W Bieluniu moje odczucia były, hm, malarskie, tutaj zaś było żywiej. Ale dość porównań.
Zdecydowanie przypadł mi do gustu sposób przedstawienia tła wydarzeń – którym to tłem jest przecież cały fantastyczny świat z mechami na czele; cała ta otoczka jednocześnie pozostaje kanwą i wybrzmiewa na tyle mocno, że pośrodku powstaje wrażenie realności. Językowo jest świetnie, dialogowo – płynnie, prawdziwie. Słowem – wciągnęło mnie.
Naprawdę poruszyła mnie ostatnia scena – może i koncepcyjnie sama w sobie nienowa, zresztą to wybrany przez Ciebie obrazek konkursowy; Dawid kontra Goliat, beznadziejna szarża (chociaż kto wie, co tam te elektryczne lance potrafią!) – ale trafiło do mnie bardzo. Widocznie nie każdy potrafi oddać ten klasyczny trop w tak przekonywujący sposób. Tak czy siak, mój żal był prawdziwy.
No i popatrz, jednak wcale niemało udało mi się powiedzieć. Burza idzie.
To chyba naszej antologii zawdzięczam odgrzebanie tego tekstu na portalu :). Dziękuję, Nir, za te wszystkie dobre słowa. Zwłaszcza to “żywiej” i “prawdziwie” sobie cenię. Ostatnia scena to przede wszystkim zasługa Jakuba Różalskiego. Ja tylko dodałem do niej nieco ludzkiego dramatu i prostą historię “ukrytą” za tym obrazem.
Powiedziałaś niemało i bardzo ciekawie. Cieszę się, że wciągnęło i trafiło :)
Po przeczytaniu spalić monitor.
Bardzo mi się podobało.
To bardzo ciekawa interpretacja obrazu i ciekawy koncept tego świata: fantastyczny, ale prawdziwy dramatami i ludzką historią. I to chyba podobało mi się najbardziej: autentyczność tej opowieści, o ludziach, którzy w nieludzkich czasach, próbują jakoś żyć, dokonując wyborów, które w sumie do jakiegoś stopnia zawsze będą złe. Dialogi i postacie brzmią dobrze i prawdziwie, stylizacja wydaje się właściwa i na czasie.
Bardzo przyjemna, solidnie napisana lektura.
Dziękuję serdecznie za wizytę i Twoją opinię, Edwardzie. Cieszy mnie tym bardziej, że opowiadanie przypadło Tobie do gustu i wydało Ci się solidne i dobrze napisane. Widzę, że publikacja w portalowej antologii niesie jeszcze jedną korzyść dla Autora – nowi czytelnicy i nowe komentarze pod tekstem już dosyć “wiekowym” radują zawsze.
Po przeczytaniu spalić monitor.
Przepraszam, że nie jestem w stanie wymyśleć niczego oryginalnego, czego nie napisali już Szanowni Przedpiśćcy, ale to jest świetne :D. Jedyne, czego mi brakuje to wincyj, wincyj, wincyj :]. Mam takie wrażeniem, jakbym oglądał historię przez malutkie okienko. Bardzo chętnie przeczytałbym pełnowymiarową powieść w takim anturażu.
Gratuluję i pozdrawiam
M.
Jestem bandzior! Świr! Sadysta! Niepoprawny optymista!
Dziękuję bardzo za wizytę, MordercoBezSerca (dziwnie brzmią takie podziękowania… ;P), lekturę i komenatarz. Zadowolony czytelnik to zadowolony autor. Zdaniem “oglądanie historii przez malutkie okienko” doskonale uchwyciłeś mój zamysł i wymowę opowiadania.
Raz jeszcze dzięki za wszystkie miłe słowa i do zobaczenia pod ktorymś z Twoich tekstów.
Po przeczytaniu spalić monitor.
– Mocy mi trzeba – zagadał, gdy kończyli posiłek.
– Rosołu mogę ugotować.
Zaśmiał się w głos.
Ja po cichu, ale też. :)
– Głupstwa gadają. Defetyzm sieją. Nie żaden cud, ale brytyjskie mechy, które statkami przypłyną do Gdańska.
Oby nie tak, jak niemieckie hełmy dla Ukrainy…
– A co czytają Husarzy Śmierci?
Parsknął śmiechem.
– Ostatnio? „Don Kichota”. Opowieść o błędnym rycerzu, który walczył z wiatrakami, biorąc je za olbrzymy.
Wow! Świetne.:) Takie poczucie humoru to ja rozumiem. I do zakończenia pasuje :)
Myślę, że jest to doskonały przykład opowiadania, które posiadając szczątkową fabułę (a przynajmniej brak wartkiej akcji) ma absolutnie wszystko, co potrzebne, aby być zajebiste. I w tym przypadku nie mam wątpliwości, że piórko się należało, nie muszę nawet czytać uzasadnienia.
Nie będę pisał o stylu i poprawnym zapisywaniu tekstu. Styl każdy pisarz ma inny i tego się nie ocenia. A jeśli kogoś cieszy, że został pochwalony za to, że pisze po polsku na poziomie native speakera (i jest Polakiem), to chyba coś tu jest nie tak albo dopiero zaczyna swoją przygodę z pisarstwem.
Natomiast mogę pochwalić inne rzeczy. Oddanie wymowy obrazu, ze swadą i lekkością, pomimo że temat trudny. Prace Różalskiego widziałem w Muzeum Magicznego Realizmu "Ochorowiczówka" w Wiśle, obok rysunków Salvadora Dali. Robią wrażenie. Szkoda tylko, że nie są zabezpieczone jak należy, szczególnie prace Salvadora… Warto pojechać, jeśli nie byłeś.
A wracając do tekstu. Pierwszy akapit jest nieco chaotyczny. Jakbyś chciał przekazać za dużo rzeczy na raz, aby potem nie było wątpliwości, o czym jest tekst. Jeśli jest to specjalna zagrywka, która ma na celu próbę ukazania, jak myśli kobieta, to nie będę oceniał. Joyce kiedyś próbował, ale poświęcił na to o wiele więcej miejsca w Ulissesie niż Ty w tym krótkim opowiadaniu mógłbyś :)
Opowiadanie skojarzyło mi się z pewnym opkiem mało znanej świeżynki, a która to świeżynka nazywa się Neil Gaiman. W jego opowiadaniu rycerz przychodzi do kobiety, aby poszukiwać Świętego Graala. Kobieta ma go akurat na półce, więc to nie jest główny i jedyny temat tekstu, ale nie będę więcej spoilerował, bo nie wiem czy czytałeś. Moim zdaniem warto.
Tak czy siak, jest to pierwsze opowiadanie na portalu, które ocenię na 6 gwiazdek. Tym samym brakuje Ci jeszcze 12 gwiazdek do mojego rekordu. Nie wiem, jaki jest rekord portalu, bo nie znam wszystkich opowiadań, ale w sumie chciałbym poznać odpowiedź. :-D
Mogę jeszcze pochwalić “żywe, wiarygodne dialogi”. To sztuka, napisać dobry dialog. A Tobie się udało wielokrotnie.
Niedopowiedzenie na końcu jest mistrzowskie.
Pewnie więcej zalet ma ten tekst, ale moc we mnie słaba, jak powiedziałby mistrz Yoda… Wskazałem to, co najbardziej mi się podobało.
Pozdrawiam i życzę dalszych sukcesów na portalu i poza nim!
Corrinn
Witaj, Corrinnie! Jak widzę, robisz mały rekonesans w moich krótszych formach, co mnie, jak każdego autora, może tylko cieszyć. Nie spodziewałem się, że ktoś tu jeszcze zajrzy.
Wow! Świetne.:) Takie poczucie humoru to ja rozumiem. I do zakończenia pasuje :)
– no przecież tak miało być ;). Poczucie humoru, jak sam wiesz, to rzecz prywatna i bardzo osobista :)
Myślę, że jest to doskonały przykład opowiadania, które posiadając szczątkową fabułę (a przynajmniej brak wartkiej akcji) ma absolutnie wszystko, co potrzebne, aby być zajebiste […]
– bardzo mi miło, że tak to widzisz, Corrinnie. Czy ten szort jest zajebisty, nie wiem, czytałem znacznie zajebiściejsze, ale mam do niego pewien sentyment.
[…] Oddanie wymowy obrazu, ze swadą i lekkością, pomimo że temat trudny. Prace Różalskiego widziałem w Muzeum Magicznego Realizmu "Ochorowiczówka" w Wiśle, obok rysunków Salvadora Dali. Robią wrażenie. […] Warto pojechać, jeśli nie byłeś.
– nie byłem, niestety. Zdradzę, że w prywatnej korespondencji z Jakubem Różalskim (dotyczyła pozwolenia na wykorzystanie jego prac w antologii portalowej przy tekstach moim i Thargone), artysta (zapewne chciał być po prostu miły), wspomniał, że mu się moja scenka dopisująca historię do jego obrazu, bardzo podobała. Nawet jeśli to była tylko uprzejmość z jego strony, było miło.
Pierwszy akapit jest nieco chaotyczny. Jakbyś chciał przekazać za dużo rzeczy na raz, aby potem nie było wątpliwości, o czym jest tekst. Jeśli jest to specjalna zagrywka, która ma na celu próbę ukazania, jak myśli kobieta, to nie będę oceniał.
– jak myśli każda kobieta to może nie (chociaż… https://www.youtube.com/watch?v=aZBhyPiyeOs), ale, o ile dobrze pamiętam, w tym wypadku chciałem upiec kilka pieczeni na jednym ogniu. Trochę wprowadzenia tła historycznego, trochę opisu sytuacji, emocje Janiny zaniepokojonej nieobecnością córki, jej nerwy, strach itd. Wyszło, jak wyszło. Zapewne taka spokojna historia lepiej by wyglądała z jakimś spokojnym wejściem, jakiś opisik krajobrazu… Cztery lata temu myślałem inaczej.
[…] ale nie będę więcej spoilerował, bo nie wiem czy czytałeś. Moim zdaniem warto.
– coś mi świta. Chyba czytałem.
Tak czy siak, jest to pierwsze opowiadanie na portalu, które ocenię na 6 gwiazdek.
– bardzo mi miło. Nie jestem pewien, czy zasłużyło.
Tym samym brakuje Ci jeszcze 12 gwiazdek do mojego rekordu.
– do Twojego rekordu pewnie nikt się nie zbliży szybko. Jest to pewnie rekord w najnowszej historii portalu, czy ktoś kiedyś miał dawnymi czasy więcej, nie sprawdzałem.
Niedopowiedzenie na końcu jest mistrzowskie.
– Najlepsze imo zdanie końcowe, jakie napisałem, przydarzyło mi się w szorcie „Mit założycielski”. Tutaj mamy niedopowiedzenie, które u któregoś z komentujących wywołało ciary – to jednej z najmilszych komplementów, jakie dostałem za swoją pisaninę. Wywołać u kogoś ciary… Wow! Po to się właśnie pisze!
Dzięki za wizytę, ciekawe uwagi, miłe słowa i rozbudowany komentarz oraz szóstkę, Corrinnie. Również pozdrawiam i także życzę sukcesów na portalu i nie tylko. Jak tylko się ogarnę nieco, zacznę się rewanżować komentarzami za komentarze, którymi ostatnio obrodziło pod moimi starszymi tekstami.
Po przeczytaniu spalić monitor.
– Światogor to tytan o ogromnej mocy i dumie. Pan Bóg ukarał go za pychę i podsunął mu sakwę z ciężarem całego świata. Olbrzym próbował ją podnieść i skonał.
Goszcz przytaknął ze smutkiem.
– Myślę, że cała Rosja jest jak ten Światogor. Wielka, przepełniona pychą i wydaje się jej, że wszystko może. ← Bardzo aktualne
Zasłużone piórko. Dobrze, że odkurzone.
Witaj, Koala75!
– Myślę, że cała Rosja jest jak ten Światogor. Wielka, przepełniona pychą i wydaje się jej, że wszystko może. ← Bardzo aktualne
Niestety, to jest zawsze aktualne. Sam jednak przyznasz, Koala75, że wielkiego odkrycia tutaj nie dokonałem – tę prawdę znają wszyscy, najwyżej celnie zestawiłem postać Światogora z rosyjskich baśni z samą Rosją. Tyle że skojarzenie samo się w sumie nasuwa.
Zasłużone piórko. Dobrze, że odkurzone.
Miło mi, że tak uważasz, Kola75. Jednak szczerze mówiąc, lepiej gdybyśmy odkurzając stare pióra, nie dokonywali takich odkryć, jak aktualność ich treści w kontekście teraźniejszych, przykrych wydarzeń. Niech już lepiej te pióra gnuśnieją w katakumbach portalowych.
Dziękuję za niespodziewane odwiedziny, miłe słowo i szóstkę (chociaż z tymi gwiazdkami, to wiadomo, jak jest).
Po przeczytaniu spalić monitor.
Bardzo zacny tekst, cieszę się, że ktoś go wygrzebał z mroków forum i przypomniał mi, że miałam w planach go kiedyś przeczytać.
Podziwiam umiejętność zbudowania całej historii w kilku krótkich, bardzo prostych scenkach. Świetny klimat, znakomity styl. Fabuła co prawda prosta jak konstrukcja cepa, ale mimo to jest napięcie, jest lekki tragizm, jest i czytelnicza satysfakcja.
Dziękuję za lekturę, gratuluję piórka.
three goblins in a trench coat pretending to be a human
Hej, Gravel!
To oczywiście ja dziękuję za lekturę (i komentarz) i to ja się cieszę, że ktoś (a dokładniej Corrinn) go wygrzebał. Dzięki temu mam kilku nowych czytelników. Cieszę się również, że po przypomnieniu zrealizowałaś dawne plany.
Dzięki za miłe słowa i fajnie, że się spodobało, a nawet wystąpiły objawy czytelniczej satysfakcji. Masz rację, to bardzo prosta konstrukcja fabuły, proste scenki, dodałbym jeszcze, że język prosty. Sama historia też prosta, a przez to, mam nadzieję, wystarczająco wiarygodna (pomimo mechów). I ten tragizm wpisany w naszą historię, a prosto zobrazowany losem Janiny i Bronka, też, mam nadzieję, w miarę wiarygodny.
Dzięki za wizytę!
Po przeczytaniu spalić monitor.
Genialne, tyle mogę powiedzieć. Świetne, po prostu świetne. Ze wszystkich twoich opowiadań, które przeczytałem to podobało mi się najbardziej. Miałem dreszcze w końcówce. Wtedy udało ci się stworzyć epicką scenę.
Klimat od początku zagrał, poczułem atmosferę i uwierzyłem w bohaterów. Prosty, ale bardzo przejrzysty język. Naprawdę świetny tekst i całkowicie zasłużone piórko.
Pozdrawiam serdecznie!
Sen jest dobry, ale książki są lepsze
Hej, Młody Pisarzu!
Ze wszystkich twoich opowiadań, które przeczytałem to podobało mi się najbardziej.
No tak, to akurat dosyć krótka forma, która nie powstała na konkurs Wilka i w sumie jestem z niej w miarę zadowolony nawet po kilku latach. Bardzo mi miło, że chce Ci się to wszystko czytać. Pozwól, że się nacieszę zadowolonym z lektury czytelnikiem, zanim wpadnie tu ktoś i mi będzie udowadniał, że to czyste grafomaństwo i zbrodnia na literaturze.
Miałem dreszcze w końcówce. Wtedy udało ci się stworzyć epicką scenę.
Jesteś drugą lub trzecią osobą, która wspomina o ciarach czy dreszczach w finałowej scenie. A to chyba najlepszy komplement, jaki dostałem w swojej krótkiej i lichej „karierze” amatora pióra. Miłe słowo od Jakuba Różalskiego też połechtało moje ego. W sumie finałowa scena to rozwinięcie jego obrazu, więc to bardziej zasługa Jakuba.
Prosty, ale bardzo przejrzysty język.
I to mnie cieszy! Zawsze powtarzam, że dążę do maksymalnej przejrzystości i prostoty języka. Historia ponad wybujałą formę.
Raz jeszcze dzięki za odwiedziny i miłe słowo, Młody Pisarzu.
Po przeczytaniu spalić monitor.
