Gdzie me serce, gdzie mój duch?

Ładnie uczłowieczyłeś tego Blaszanego i dałeś mu jeszcze serce. Teraz rozumiem wątpliwości Bauma.

Tekst bardzo nastrojowy i emocjonalny, mimo iż bohaterem jest, wydawałoby się, bezduszna maszyna. Też się zastanawiałam nad tą grafiką, bo uważam, że jest świetna. 

A tu ci się chyba cosik posypało:

Dwie godziny temu oddział, który niedawno stoczył poważną potyczkę.

Klikam.

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Dzięki za komentarz i wyłapanie baboła, już poprawione!

A ta grafika… Od razu pomyślałem, że bardzo ten sam świat, co obrazki "mechowe", a zarazem bardzo inny kąt widzenia. Kiedyś będę musiał siąść do tych pozostałych pomysłów, bo obrazy JR naprawdę podsuwają wiele wyobrażeń i to w różnych perspektywach.

Inny kąt widzenia, bo ten nieszczęsny robot już na pierwszy rzut oka wzbudza litość, a mechy nie. :)

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

Bo to robot, któremu ręce opadają na widok tego, co ludzie robią.

Veni, vidi, legi.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Cieszy mnie, że ktoś użył tego obrazu – ja sama wahałam się między blaszanym sanitariuszem a tym, czego koniec końców wybrałam. Powiem Ci, wilku, że miałam nadzieję na taką historię, którą napisałeś, smutną i po raz kolejny oczerniającą ludzkość – dla niektórych to będzie pewnie odgrzewany temat, ale mi w zupełności odpowiada perspektywa robota uwikłanego w ludzką krzywdę, głupotę i beznadzieję. W swojej zemście ma moje błogosławieństwo. Napisane przyjemnie, choć widziałam parę przecinkowych zgrzytów – których oczywiście teraz nie mogę znaleźć… Podsumowując, lektura udana.

Mnie również podobał się ten poruszający tekst o losach robota sanitariusza. Dobrze napisane pod względem technicznym. Styl opowiadania ładnie współgra z grafiką JR. Nie wiem, co jeszcze mogę dodać. Podobało mi się, nominuję do biblioteki i trzymam kciuki za powodzenie w konkursie!

Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow, Creeps in this petty pace from day to day, To the last syllable of recorded time; And all our yesterdays have lighted fools The way to dusty death.

Żongler, Rosebelle – dzięki za komentarze. To tylko opowieść, ale gdy pomyśleć o ludziach, którzy faktycznie ratują życie w takich warunkach, a nikt o nich nie pamięta gdy dochodzi do rozdawania orderów, to się robi bardzo smutno…

o pierwszej wojnie światowej, zanim okazała się, że pierwsza, mówiło się wielka wojna 

dobrze, że robot na koniec nie wybuchnął łzami. i że dopóki był robotem, to leczył, jak się uczłowieczył, to zaczął zabijać.

bardzo smutne, że co kogoś połatał, to mu pacjenta zabijali.

i podoba mi się odwrócenie – zwykle ludzie się mechanizują, tu mechanizm się mięśniuje.

I would prefer not to. // https://www.facebook.com/anmariwybraniec/

Bardzo mi się podobało; miałam wrażenie, że w historii Bauma i Blaszanego trochę wychodzi tu takie odwrócenie motywu doktora Frankensteina i jego monstrum (tyle że robot sam siebie przetwarza na pół-człowieka i humanizuje, w bardzo niestety ludzki sposób). 

Jak na razie jest to chyba mój prywatnie ulubiony tekst z tych konkursowych.

ninedin.home.blog

Ojej ojej ojej :) Napisałeś opowiadanie według mojego ulubionego obrazka Różalskiego (niestety sama nie miałam na niego pomysłu), a na dodatek przywołując jedną z moich ulubionych książek z dzieciństwa (choć najbardziej ulubiona z tej serii była ta o Kubusiu Dyniogłowym).

Już za to miałbyś mój głos, gdyby nie to, że tu nie ma głosowania…

A poza tym bardzo mi się podoba i pomysł, i wykonanie, i postacie.

http://altronapoleone.home.blog

Wybranietz, Ninadin, Drakaino – dziękuję za miłe komentarze :)

@Wybranietz – z wojną oczywiście masz rację. Poważny błąd, jak również niepamięć :( Jednak z pewnych powodów zostawię taką wersję. Co do wybuchu łez – nie wiem na ile udanie, ale robiłem co mogłem, by zmylić oczekiwania czytelników co do kierunku, jaki ostatecznie obierze Blaszany :)

@Ninedin Trochę się obawiałem, ze wzmianka o Mary Shelley będzie za mało widoczna. Dobrze, ze jednak się myliłem :)

@Drakaina No ten obraz, znajdujący się pod koniec galerii, mocno porusza. Swoją drogą mocno kojarzy mi się z piosenką Albionu “Sarajevo”.

Re: wielka wojna – we Francji nadal się tak mówi, mimo że oczywiście istnieje też pojęcie pierwszej wojny światowej.

http://altronapoleone.home.blog

No właśnie m.in. dlatego zostawiam nazwę, która historycznie była błędna. Drugi powód: jeśli na tekst trafiłaby osoba znająca obrazy JR, ale nie znająca nazwy Uniwersum 1920+, mogłaby skojarzyć nazwę z wojną niemającą odpowiednika w naszym świecie. Tym bardziej, że wzmianki o maszynach kroczących może w ogóle kierować skojarzenia w stronę Wojny światów. Tak więc mimo, że błąd wynikający z braku pamięci z czasów szkolnych (raz jeszcze biję się w pierś), to jednak stanowiący “naprowadzacz” czytelnika.

Melduję, że przeczytałam.

Pisanie to latanie we śnie - N.G.

Hmm… sama zaczęłam pisać opowiadanie właśnie do tego obrazu i nawet kreowałam bohatera odrobinę zbliżonego do Twojego Blaszanego… Bardzo udany tekst, ładnie napisany, nastrojowy, dobrze nakreślone postacie. Przeczytałam z przyjemnością. Kliczek i powodzenia w konkursie.

Dzięki za komentarz Katiu. W ogóle to najpierw przyszedł mi do głowy tytuł, potem dopiero zaczęły się formować zarysy tekstu.

Też tak czasem mam… Hmm, nawet często :) A tytuł Twojego opowiadania też udany, taki trochę romantyczny i trochę smutny…

Fajne :)

Przynoszę radość :)

Dzięki!

Zabawne, ale i ja musze napisać,  że ta grafika jest urzekająca i również myślałam o niej jako inspiracji :) Ciesze się,  że dostała swój tekst, w dodatku bardzo udany. 

Z początku nieco przeszkadzało mi przegadanie i jakieś usterki interpunkcyjne. Potem było płynniej, zresztą skupiłam się już w pełni na opowieści.  Jest ponura i kryje się w niej pesymistyczna wizja, ale przy tym też bajkowa – i przez nawiązanie, i narrację, i klimat.

Werweno, dzięki za opinię. W smutny sposób jest to pocieszające, że właśnie ten obraz JR tak przemawia do ludzi.

O! Bohater nie zabija, tylko ratuje życie. Jaka miła odmiana. :-)

Jakoś mi się robot z obrazka kojarzył z Pinokiem…

Ładne opowiadanie. Fakt, w paskudnym świetle stawia ludzi. Ale nie wszyscy zabijają. Rzekłabym nawet, że mniejszość.

Napisane przyzwoicie.

Babska logika rządzi!

Dzięki Finklo :)

Widać robot ten ma to do siebie, ze z taką lub inną postacią większość z nas doszukuje się podobieństw. Mi przyszedł do głowy Blaszany Drwal.

Kolor ma taki drewniany… :-)

Babska logika rządzi!

Albo jest pokryty pyłem?

Trocinami? ;-)

A najbardziej, to przypomina takie ludziki dla malarzy, które służą za modele.

Babska logika rządzi!

Tak, też miałem to skojarzenie :-) Co prawda nie od strony kolorystycznej, ale kształt jest bardzo charakterystyczny :-)

Dla mnie, to ewidentnie C-3PO w kapelutku. ;p

"Fajne, a nawet jakby nie było fajne to i tak poszedłbym nominować, bo Drakaina powiedziała, że fajne". - MaSkrol

To też. :-)

Babska logika rządzi!

To mi przypomniało mema "tymczasem na Podlasiu", ale on jest raczej w innym klimacie i dotyczy bardziej pokojowej cywilizacji ;-)

Całkiem przyjemne opowiadanie. :)

"Myślę, że jak człowiek ma w sobie tyle niesamowitych pomysłów, to musi zostać pisarzem, nie ma rady. Albo do czubków." - Jonathan Carroll

Dzięki Morgiano :-)

Sama przyjemność czytania. A tematyka też bardzo mi bliska, jako że jestem wielkim fanem Asimova :) Tekst naprawdę wciągający, dobry klimat. Z początku pomyślałem, że gdyby nie konkurs, to opowiadanie powinno być dłuższe, ale po drugim przeczytaniu stwierdziłem, że nie. Jest tyle, ile trzeba.

XXI century is a fucking failure!

Ha, żebyś wiedział, jak kombinowałem, czy gdzieś po drodze nie dołożyć praw robotyki bardziej wprost :-) Ale koniec końców wrzucenie ich między wierszami wydało mi się lepsze. Cieszę się, że ten wątek został zauważony :-) Z długością, to ja w ogóle dobrze czuję się w takich krótszych formach, przekroczyć 10K to już dla mnie spore wyzwanie :( Dzięki za opinię!

Klimatyczne – bezsprzecznie. Czytając, czuje się zapach prochu i oddycha się kurzem bitewnych pól. Ale przede wszystkim jest to mądre i przesiąknięte humanizmem opowiadanie o tym, że czyny ludzi bywają tak okrutne, że nawet blaszany stwór nie wytrzymuje. Dzięki za przyjemność czytania. 

Wrażliwości na słowo i wszystkiego, co jest dobre w moim pisaniu, nauczyła mnie Reg. Dziękuję:)*

To i ja wspomnę, Wilku, że zawiesiłem się na tej grafce, bo ma w sobie coś bardzo przyciągającego i wiercącego w emocjach oraz wyobraźni. Cieszę się, że oddałem pole skrzatom, ponieważ czuję wyraźnie, że blado bym wypadł w porównaniu z Twoim dziełkiem – genialne!

Zacznę od środka (silne wrażenie), od grafy właśnie – ten akapit, w którym opisujesz sanitariusza pozamiatał mnie, dosłownie!

Klimat, atmosfera opowiadania wspaniała. Historia skonstruowana bardzo przejrzyście, kapitalnie odsłaniasz kolejne fakty, aspekty podjętych rozważań i napisałeś ją rzetelnie i (podkreślam) jednocześnie klimatycznie.

Nawiązanie do Mary cieszy, w zupełności wystarczające i klarowne, dobrze, że nie przesadzone, że jednak swoją opowieść tu rozwijasz.

I puenta super – bez “łopatologi” doskonale pokazana pułapka uczuć i emocji, czyli biegunowość.

Czego bym nie napisał o tym opku będzie marne wobec literackiej i każdej innej jego wartości…

Kurde, i to jest tekst na 10k…

Gratuluję, Wilku, i dzięki za lekturę! Zostaje ze mną. Pozdrawiam! ;)

Corneliusie, Majkubrze, dzięki za odwiedziny i rzucenie okiem na tekst!

A co do tego, jak co wypada, Majkubarze, widząc jak piszesz, myślę, że to mógłby być ciekawy tekst, masz tendencję do opisywania tematów w zupełnie innych perspektywach, niż to robi większość osób (przez kalejdoskop, przez zmianę środowiska głównych postaci itp.).

Dzięki, Wilku, każda taka uwaga jest na wagę złota. :)

Aż chciałoby się zacytować: “A co on jest, k…, robocop?” ;)

A poważnie, to bardzo udany tekst. Historia naprawdę ciekawa, intrygująca i emocjonująca. Zaintrygowała mnie postać Blaszanego oraz różne związane z nim “technikalia”. No i zakończenie – genialne. Już byłem pewny, że wyposażony w serce robot zacznie szerzyć miłosierdzie i nawoływać do pokoju, a tu patrz – bierze siekierę i hajda. Bardzo realistycznie i, cóż, po ludzku.

Napisane dobrze, choć momentami przydałoby się więcej obrazowości. Ale to może kwestia gustu.

Tych, których nie można było ruszać, do czasu udzielenia im pierwszej pomocy nieustannie łatał.

Ale łatanie to już chyba jest pierwsza pomoc? :)

Klikałbym, gdyby było jeszcze coś do klikania.

Paper is dead without words; Ink idle without a poem; All the world dead without stories; /Nightwish/

Dzięki El Lobo. Zaskoczyć czytelnika to spore wyzwanie :-) 

Co do zacytowanego zdania – kogo można było przenieść, od razu przenieśli. Kto musiał czekać na pierwsza pomoc, to tej pierwszej pomocy udzielał na miejscu właśnie sanitariusz.

.

Peace!

"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/

Śniąca, Cieniu, NoWhereManie – dzięki za lekturę :) 

“Dwie godziny temu oddział stoczył poważną potyczkę.”

Hmm… Jeżeli poważną, to chyba nie była to już potyczka. Chyba lepsze byłoby poważne starcie. Nie bitwę, ale starcie.

Jeszcze wrócę.

Pozdrówka.

Dzięki za przybycie, RR.

Mam nadzieję, że jako całość (klimat, treść itp.) się podobało.

Czekam wiec na ponowną wizytę :-)

Powiem Ci, że początkowo (przed wrzuceniem na portal) było właśnie starcie. Potem zmieniłem na “poważną potyczkę”, która ma w tym przypadku sugerować, że pomimo ostrego przebiegu, walka sprzed dwóch godzin trwała krótko i angażowała mniejsze oddziały – bo w sumie słowo to odnosi się właśnie do wielkości walczących oddziałów, od biedy czasu trwania starcia. Większe zgrupowania były w pobliżu, wrogi jest w tle początkowej sceny, “swój” ściera się z wrogiem później, w okolicy wsi.

Nie wiem czy Cię przekonuję tym wyjaśnieniem, taki jednak był mój tor myślenia przy podmianie słowa. Jeśli jednak więcej osób zgłosi, że coś jest nie tak z tym zdaniem, to przyjdzie mi podmienić.

Ja, tak po prostu, lubię wyrazy odpowiadające temu, co wynika z treści. Może lepsza i bardziej odpowiednia byłaby utarczka. Link-> http://doroszewski.pwn.pl/haslo/potyczka/

Jeszcze, według mnie, mamy drugi taki lapsus. Chyba chodzi o oddziały skoncentrowane, a nie rozproszone… Ale to w sumie detal.

Jeżeli idzie o całość – bardzo dobre opowiadanie, zasłużenie biblioteczne. Opowiada ciekawą, kompletną historię, wyjaśnia, z konieczności skrótowo, genezę powstania bohatera, interesująco przedstawia jego losy.  No i jest dramatyczne, i to tak naturalnie, jakby od niechcenia.

Dla mnie tekst piórkowy.

Pozdrówka.

Z tym rozproszeniem/koncentracją to fakt, palnąłem trochę… I myślę, ze tu będzie w ogóle dodać jedno zdanie, żeby to w pełni płynnie zabrzmiało. Ale to już po konkursie, bo modyfikacja pojedynczych słów to jedno, a dopisek to już osobna sprawa.

Dzięki raz jeszcze!

NMZC dziękować.

Zastanowiłem się jeszcze, czy nie byłoby lepiej zamieścić grafikę na początku opowiadania. Obraz klimatyczny wielce i, jak na Różalskiego, jednak nietypowy. W sumie realistyczny, ale mocno działa na wyobraźnię. A tak jednak niknie.

Ale to kwestia gustu. 

Pozdrówka.

Potrafił za to z wielką wprawą zszywać najgroźniejsze rany, działać cuda nawet w sytuacjach, w których najlepsi chirurdzy uniwersytetów w Wiedniu, Paryżu, czy Londynie mogliby co najwyżej eksperymentować albo podać morfinę i opium

Jednoczesne podanie tych dwóch środków brzmi jak przepis na depresję oddechową. Opium zawiera m.in. morfinę oraz kodeinę metabolizowaną w ludzkim organizmie do morfiny, więc łączenie tych medykamentów nasiliłoby wywoływane efekty, możliwie narażając życie pacjenta. Zamień “i” na “lub” albo jakiś inny spójnik rozłączny.

Tych, których nie można było ruszać[-,] do czasu udzielenia im pierwszej pomocy[+,] nieustannie łatał.

Przesuń przecinek z za “ruszać” za “pomocy”. W tym punkcie jest kończone wtrącenie, nie wcześniej.

Opancerzone, a mimo to precyzyjne[-,] palce zawiązały ostatnie szwy.

Ten przecinek jest raczej zbędny, ale nie dam sobie za to ręki uciąć. Chociaż skoro mamy tak wprawnego robota-chirurga… :)

To jednak musiałaby być tylko gra wyobraźni, błądzenie umysłu zmęczonego trwającą od miesięcy wojną.

Chwilę później ów ktoś pognałby na spotkanie z kulami lub bagnetami.

Takich spostrzeżeń nigdy nie przekazuje się dalej.

Mocny fragment, spodobało mi się.

na których rozstawione były różne mechanizmy. Proste, chociażby tłoki, ale i te zaskakujące precyzją wykonania, jak zębatki zegarowe.

Technicznie rzecz ujmując, wymienione obiekty same w sobie nie są mechanizmami, a jedynie ich elementami. Do mechanizmów możemy zakwalifikować np. serwomechanizm, przekładnie.

Choć może to zbyt słabe określenie.

Wziąłbym to w cudzysłów.

żołnierze, którzy ich osłaniali[+,] zastrzeleni co do jednego

Przecinek kończący wtrącenie.

Siedział na starym, drewnianym krześle, w tle słysząc wybuchłą ledwo co kanonadę.

Nie podoba mi się szyk, wrzuciłbym “ledwo co” przed “wybuchłą”.

były zapomniane, wygrzebane w jednym z antykwariatów[-,] pisma żyjącej w dziewiętnastym wieku Angielki, doktor Shelley.

Raczej zbędny przecinek.

Jak mówił, by sprawdzić[+,] jak mózg działa z maszyną.

Przecinek, powtarza ci się “jak”.

– Czuję pustkę. Czy będę kiedyś jak człowiek? – Zapytał pewnego dnia sanitariusz.

Małą literą.

Trochę strach pomyśleć[+,] skąd miałby je wziąć

Przecinek.

Zbędny enter na końcu opowiadania.

Ciekawa historia robota, który okazuje się być cyborgiem. Ładnie opisałeś jego przemianę i zwrócenie się przeciwko ludziom.

Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing

Wicked, dzięki za wypunktowanie przecinków. Większość poprawek naniosę po konkursie. Większość, bo kilka elementów pozostanie (np. enter na końcu jest w pełni zamierzony).

W ogóle to starałem się owego cyborga rozpisać tak, by był elementem wzbogacającym świat 1920+, a jednocześnie nie kolidującym z innymi obrazami. Takie wejście w świat z próbą unikania odtwórczości, a zarazem z pobawieniem się istniejącymi motywami.

W sumie to przerzuciłem to i na lub już teraz, ale z większymi poprawkami poczekam (zresztą jeszcze tu Reg nie zaglądnęła, pewnie też coś wskaże). Raz jeszcze dzięki Wicked!

zza którego ostrzeliwali się jego podwładni.

Brzmi to jakby podwładni ostrzeliwali się nawzajem.

Chwilę później ów ktoś pognałby na spotkanie z kulami lub bagnetami.

Takich spostrzeżeń nigdy nie przekazuje się dalej.

To bardzo ładne.

Z nich doktor Baum wyciągał co jakiś czas sporych gabarytów słoje. Ich zawartość również miała spore znaczenie w jego pracach.

Powtórzenie.

Ładne, poruszające. Dorotka, Strach na Wróble, Drwal. Brakowało lwa i odwagi, czy nie wyłapałem? :) Bardzo dobry tekst.

Dzięki za odwiedziny, AC. Przez jakiś czas planowałem wrzucić kapitana Ozowiewa dowodzącego oddziałami rosyjskimi, ale trudno było znaleźć miejsce, które nie zaburzałoby reszty opowieści. Za to zaskoczyłeś mnie Strachem Na Wróble, bo podobnie jak i Lwa, jego nie wrzucałem :-) Dla tych, którzy pamiętają wersję książkową jest za to Frank Baum (no i nawiązanie do Mary Shelley).

Główny bohater kojarzył mi się jednocześnie ze Strachem na Wróble (ten jego mózg, dzięki któremu mógł leczyć!) i Drwalem, dopiero teraz widzę, że to nadinterpretacja. :) Dodałem trochę od siebie, ale i tak mi się podobało. To tylko dowód, że tekst działa na wyobraźnię. ;)

Jeżeli tekst można interpretować na różne sposoby, to tym lepiej :-) 

Kurde, nie wpadłam na Czarnoksiężnika z Krainy Oz… Tekst nabiera nowego znaczenia. Blaszany idzie szukać załogi, będzie ekipa antybohaterów terroryzująca czasy Wielkiej Wojny. Wilku, bierz się za część drugą :D

:D

A miałem opory czy na końcu drwalska siekiera zamiast samej siekiery nie będzie zbyt mocnym wyeksponowaniem :-) A tutaj masz Żonglerko o doktorze Baumie ;-) Nie wiem czy “część druga” jest dobrym określeniem, ale w tekście są zaszyte furtki do opowieści pobocznych :-)

22 czerwca, nominacji do piórek tylko cztery, trzeba coś z tym zrobić i wziąć się za czytanie.

Jestem pod wrażeniem. Pomysł świetny, do grafiki pasuje idealnie.

Jak dla mnie mogłoby się skończyć nawet na zawaleniu domu, jako syzyfowa praca mechanicznego sanitariusza. A kończy się dalej, nadając całości jeszcze jeden aspekt. Sam nie wiem, czy przez to opowiadanie podoba mi się bardziej, czy mniej, ale na pewno jest ciekawsze. Serce, które nadaje złe cechy człowieka wbrew wszystkim konotacjom. Dobra, już się nie waham. Podoba mi się bardziej i to dużo bardziej.

Troszkę mnie razi “Cię” i “Zapytał”, ale to szczegóły, da się przełknąć.

Dzięki Kordylianie. "Zapytał" nawet już powyżej wskazał Wicked, za to "Cię" to już błąd szkaradny, aż sam się zszokowałem, ze coś takiego popełniłem :( Dobrze, że wyłapujecie tutaj takie rzeczy.

Co do samej treści, o wojnie zawsze ciężko pisać, zwłaszcza gdy zderza się bierność z działaniem… Cieszę się, że moment zakończenia koniec końców udany.

Wilku!

Mega. SPOILER ALERT!

Budzący sympatię robot do ratowania ludzkiego życia, który się uczłowiecza tylko po to, by stać się koszmarnie podobny ludziom przez nienawiść – być może za jakiś czas pojmie, że nienawiść do tego, czym sam się stał?

Klimat?

Płynna opowieść, kompletna, że względu na objętość miejscami skrótowa (ale to akurat dobrze: zagęszcza, uwypukla główny problem)?

Zło wojny oglądane z małej perspektywy bohatera?

Napisane dobrze?

Wszystko jest. Dla mnie bomba.

Jedno pytanie: u kobiety kule ominęły organy czy kluczowe organy?

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

Kawał porządnego szorta. Są fajnie zarysowane realia, bijące z tekstu emocje i przede wszystkim idealnie dobrany do ilustracji pomysł. Na wielki plus zakończenie. Ogólnie bardzo dobrze mi się czytało.

Powodzenia w konkursie :)

@PsychoFishu, dzięki za dobre słowa.

Co do organów… Wyobraziłem to sobie jako postrzał, w którym kula nie narusza właściwych organów, choć po drodze uszkadza układ krwionośny. Nie znam się jednak na medycynie i w sumie właśnie zacząłem się zastanawiać czy z punktu widzenia medycyny układ krwionośny jest/nie jest narządem… Hm. Czy jest na sali ktoś po studiach medycznych?

@Belhaj, dzięki za lekturę :) 

Bardzo dobry szort, Wilku. Jest porządna treść, płynne dialogi, teza i wnioski, a wszystko uszyte wojennym klimatem. Wrzucasz czytelnika bez marszu w środek akcji i dobrze Ci to wychodzi. Sporo szortów w tym konkursie ma kuśtykające początki, tu wszystko jest jak trzeba.

Słaby punkt to decyzja o zamontowaniu sobie serca, znaczy tu i teraz. Mogło to nastąpić wcześniej. Przydałoby się zdanie lub dwa, które zakamuflowane, przeczyłyby takiej możliwości. Jednak nie będę narzekał. W końcu mi się podobało. :)

Pozdrawiam.

Dzięki Darconie. Dialogów bardzo się bałem, bo to krytyczny punkt, którym najłatwiej zaburzyć klimat – nie masz pojęcia jaką satysfakcję daje komentarz mówiący, że ten element jest ok :)

„Co jakiś czas efekty tych prac próbował podłączyć…” – Efekty prac? Była mowa o mechanizmach, nie pracach.

„Co jakiś czas efekty tych prac próbował podłączyć do siedzącego na krześle na samym środku robota, zwykle uprzednio testując przez podłączenie do któregoś z ustawionych pod prawą ścianą silników. Tych zaś było co najmniej kilka – zarówno parowych, jak i spalinowych, zespolonych z rurami wychodzącymi na zewnątrz budynku.

Była jednak i ściana po lewej, wraz z ustawionymi pod nią wielkimi…”

„Choć[+,] jak wielokrotnie powtarzał Baum, za wcześnie, by się tym chwalić światu.”

„Wrogie wojsko musiało być bardziej rozproszone, niż sądzili, skoro tędy też przeszli.” – Skoro tędy też przeszło, to wojsko, a nie przeszli.

„Sądząc po odgłosach, tym razem oprócz piechoty i moździerzy[-,] na polu bitwy pojawiły się maszyny kroczące.”

„Sięgnął do klapy na swym przedramieniu i ją otworzył. (…)

Nie powiedział, że wiele swych zdolności zawdzięczał nauce na samym sobie i wymianie części organicznych na zastępcze, wyjmowane ze słojów z formaliną. Gdy Baum parokrotnie dla zabicia czasu wchodził w dyskusje z robotem, zdarzało mu się napomknąć o początkach swoich prac.”

„– To nie serce czuje. Jednak wraz z nim brak mi też ducha – powiedział, by po chwili zamknąć osłonę.

Dorota chwilę milczała.”

„Blaszany wygrzebał się spod gruzu.” – Gruzów.

„Otworzył swoją torbę medyczną, narzędzia w środku przetrwały w idealnym stanie. Sięgnął po nie i przystąpił do pracy. Gdy skończył, walki nadal trwały, zmieniło się jednak coś innego.”

Podoba mi się pomysł na motyw, w którym bohater dostaje (a raczej sam sobie bierze ;) serce i uczuciem, jakie zyskuje, jest dla odmiany nienawiść. Przeczytałam gładko, ale ogólnie nie zostałam kupiona – jakoś zabrakło mi tu klimatu. Twoja opowieść wydała mi się napisana w sposób dość beznamiętny – oczywiście to zrozumiałe, zważywszy, że chodzi o pozbawionego emocji robota, ale z tego powodu czytało mi się dość sztywno i, no, bez emocji właśnie.

"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr

Dzięki za komentarz Joseheim. Cóż, nie każde emocje musza być dynamiczne. Najważniejsze, że lektura nie zmęczyła :-) 

O, bardzo ciekawe. Coś nowego, nawet jeśli akcja rozgrywa się w trakcie wojny i walk. Blaszany skradł moje serce, więc w sumie nie musiał go zabierać rannemu ;)

Miałeś świetny pomysł, żeby oprzeć opowieść o takiego bohatera, Wilku. Nieco mroczniejsza, bardziej realna wersja wojennego blaszanego drwala bardzo mi przypadła do gustu. Uważam też, że bardzo dobrze oddałeś klimat i nastrój grafiki. Dzięki temu robot w trakcie lektury poruszał się przed moimi oczami jak „żywy”. 

Pisanie to latanie we śnie - N.G.

Dzięki za komentarz, Śniąca. Cieszę się, że Blaszany zadziałał na wyobraźnię. Mnie chyba w ogóle za bardzo w mroczne opowieści ciągnie :-)

Interesujący pomysł na tekst. Mroczna wersja Pinokia na polach wojny światowej :)

Fajnie ukazujesz ewolucję postaci, jego powolne odkrywanie uczuć. Zaskakujące jest zakończenie i to, co odczuwał – fajnie, że wybrałeś taką nieoczywistą ścieżkę dla robota-medyka.

Napisane nieźle, czasem tylko coś zachrzęściło.

Podsumowując: fajny koncert fajerwerków o lekko zaskakującym zakończeniu :)

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Dzięki za lekturę i opinię NoWhereManie :) Ciebie trudno zaskoczyć, więc cieszy taka opinia :-) 

Hej, bardzo fajne opowiadanie :D Tak jak wiele osób komentujących, sam też bardzo poważnie zastanawiałem się nad tą grafiką, ale niestety zabrakło czasu na dokładne przemyślenie tematu i napisanie czegoś ciekawego, więc poszedłem innym tropem. Ciekawy pomysł na połączenie potwora Frankensteina i Blaszanego Drwala. Wiadomo, że moment wszczepienia sobie serca był kluczowy dla przemiany postaci, ale dla pełni Blaszanego tak samo ważne było złapanie siekiery :) Faktycznie, jakby się uprzeć można by tu było upchnąć jakoś jeszcze Pinokia o którym ktoś pisał, ale i bez niego jest bardzo dobrze. Serce, które wziął blaszany, uczłowieczyło go i wypełniło nienawiścią. Pytanie, na ile było to wynikiem źródła serca? Gdyby wziął serce Dorotki, tekst skończyłby się inaczej? Jeśli po takim krótkim tekście poza przyjemnym czytaniem pozostaje jeszcze trochę miejsca na przemyślenia, to chyba znaczy, że wszystko wyszło tak jak powinno :D

Może nie wyglądam, ale jestem tu administratorem. Jeśli masz jakąś sprawę - pisz śmiało.

Pytanie o znaczenie źródła serca pozostawię otwarte :-)

Szkoda, bo to fajne pytanie. Także w innych kontekstach: co z dawcy przeszczepianego organu przechodzi na biorcę?

Babska logika rządzi!

To jest pytanie które zdecydowanie powinno zostać otwarte :D Gdybyś teraz w komentarzu obrał konkretne stanowisko, to by ucięło miejsce dla dalszych rozważań. Dobre pytanie kończące tekst nie powinno dawać jasnej odpowiedzi, tylko możliwość jej szukania :)

Może nie wyglądam, ale jestem tu administratorem. Jeśli masz jakąś sprawę - pisz śmiało.

No i teraz jedno pytanie sprawia, że powstają następne, ważne i ciekawe :) 

Ciekawa, dobrze napisana i zmuszająca do refleksji wariacja na temat potwora Frankensteina, wymieszana z Czarnoksiężnikiem z Krainy Oz i przerobiona na solidną antybajkę. Cytując miliony: lubię to.

Na dzień dobry plusik za wykorzystanie akurat tej grafiki – jakże innej w swojej wymowie niż wszystkie dotąd – a drugi za wykorzystanie jej w sposób tak ciekawy i pomysłowy.

Co mnie w tym opowiadaniu nie przekonało, to Dorota i jej z Blaszanym dialog. Mimo iż dostrzegam w niej Dorotkę, a jej mądrość jestem skłonny uznać za parafrazę motywów właśnie z “Czarnoksiężnika”, to jednak całość wydała mi się cokolwiek zbyt wydumana, a przez to trochę jednak sztuczna. Nie na tyle, żeby razić, ale dostatecznie, by rzucać się w oczy.

Zastanawia mnie też, dlaczego sanitariusz już wcześniej nie przywłaszczył sobie jakiegoś serca? Przecież i bez rozmowy z Dorotą wiedział, że mu go brakuje. I czy ono faktycznie, choć przecież nie służy do odczuwania, mogło sprawić, że Blaszany stał się Blaszanym Drwalem?

Poza tym nie mam chyba większych zastrzeżeń i choć też nie mogę powiedzieć, by opowieść wbiła mnie w fotel, generalnie jednak naprawdę mi się podobała, szczególnie dosyć przewrotne i mocne zakończenie. Solidne wykonanie i „czytliwość” tekstu też zrobiły swoje. Mówiąc krótko – kawał naprawdę dobrej, skłaniającej do przemyśleń prozy.

Peace!

"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/

Wilku, bardzo mi się spodobała w Twoim opowiadaniu ilość ukrytych motywów i nawiązań do klasyków literatury. Niby tekścik krótki, ale udało Ci się dokonać udanej reinterpretacji. Za to największy plus.

Z klimatem bywało różnie, czasem wczuwałem się bardziej, czasem było trochę drętwo, ale zakładam że chciałeś ukazać w ten sposób charakter Twojego bohatera. Jedyna rzecz, która mi trochę przeszkadzała to nieco zbyt poetyczny wydźwięk niektórych fragmentów, szczególnie jeśli chodzi o dialogi. Jakoś nie pasowało mi to do przedstawionych wydarzeń i toczącej się w tle walki. Było zbyt ułożone i przemyślane, a przez to sztuczne.

Ale rozumiem Twój zamysł, podobał mi się Twój bohater i stojące za jego przemianą przesłanie. Także lekturę uznaję za satysfakcjonującą :)

No no, tym razem wypadło zdecydowanie NIEreportersko ;)

Gratuluję najwyższej punktacji w konkursie. W mej hrabiowskiej opinii – zasłużona lokata.

Opowiadanie od pierwszych zdań dobrze napisane i wciągające. Fajnie zarysowujesz postać robota i budujesz jego mentalność. Wojna zdaje się taka przygaszona. Przez cały czas słuchać ją w tle, ale na pierwszy plan nie wchodzi dopiero w ostatnim akapicie, to dobrze.

To zakończenie w ogóle jest dużym plusem tekstu. Spodziewa się człowiek jakiegoś ckliwego banału, a dostaje OGIEŃ. Wyszło tak… życiowo. W końcu nie ma wyrazistszego uczucia niż nienawiść.

Cóż, podobało mi się. Poważnie rozważę hrabiowskie błogosławieństwo.

Trzymaj się.

"Tam, gdzie nie ma echa, nie ma też opisu przestrzeni ani miłości. Jest tylko cisza."

Hej Cieniu. Dzięki za rozbudowany komentarz :-) 

Nessekantosie, dzięki za lekturę. Z dialogami mam od zawsze problem i zwykle wręcz staram się ich unikać. Z drugiej strony trzeba próbować, próbować, próbować… Mam nadzieję, że kiedyś to ogarnę  :-(

Countcie, dzięki za komentarz. Fajnie, ze udało mi się Ciebie zmylić :-)

Bardzo dobre opowiadanie ze świetnie wykreowanym bohaterem. Zakończenie również robi wrażenie.

Dzięki Zygfrydzie :)

Ja zaś muszę w końcu rzucić okiem na Twoje opowiadania. Człowiek bez twarzy robił wrażenie, trzeba uzupełnić lekturę :-)

Od tego czasu sanitariusz uratował setki rannych. Nie zdołał pomóc tysiącom. Zapamiętał wszystkich, których twarze można było rozpoznać.

To ładne.

Podobało mi się nawiązanie do “Czarnoksiężnika z krainy Oz”. Mniej, bo grubszymi nićmi szyte, to do “Frankensteina”. Samonaprawiający się chirurg-transplantolog skojarzył mi się jeszcze z Igorami od Pratchetta :)

Udało Ci się stworzyć klimat, w którym umowność końcowego zabiegu nie razi – to na plus. Rozmowa między sanitariuszem a ratowaną kobietą – sztywnawa, z niepotrzebnym wyjaśnieniem, czemu Polska nie jest potęgą w przemyśle zbrojeniowym.

Rzuciło się w oczy kilka niezgrabności gramatycznych, np.:

Wrogie wojsko musiało być bardziej rozproszone, niż sądzili, skoro tędy też przeszli.

( kto jest podmiotem dla “sądzili”, a kto dla “przeszli” i dlaczego to dwa różne podmioty?)

i językowych:

kule cudem ominęły organy

(organy w ogóle kojarzą mi się z Bachem, a i rozumiem, że przez jakieś narządy te kule musiały jednak przejść. Zboczenie zawodowe kazałoby mi napisać: “życiowo ważne narządy”).

Spojrzał na nadal ciepłe ciało. Zmarłemu leżącemu w nie do końca zawalonej części izby już nic ono nie pomoże.

(no raczej nie… Ale lepiej by brzmiało”na nic się ono nie przyda”).

Bardzo dobre ostatnie zdanie. Ale na piórko ode mnie – za mało.

Dzięki Coboldzie za opinię. Te organy chyba za bardzo wbiły mi się w głowę w znaczeniu potocznym, a już PsychoFish zwracał powyżej uwagę na to samo, co Ty teraz. 

Tak czy inaczej, mam nadzieję, że lektura jako całość była przyjemna :)

Obawiam się, Wilku-Zimowy, że chyba nie pojęłam, do czego robotowi medycznemu potrzebne było serce. Istniał sobie i zgodnie z zamysłem konstruktora naprawiał rannych, ratował im życie. Czy Blaszany, wstawiwszy sobie serce, w jakimś stopniu stał się człowiekiem? Raczej wątpię. Sięgając po to, co nie było mu przeznaczone, zachował się trochę jak – wybacz porównanie – małpa w kąpieli. Nie zgadzam się też z przesłaniem opowiadania, jakoby to serce stanowiło o tym, kim jesteśmy i jak postępujemy. Moim zdaniem decyduje o tym rozum/ mózg.

Przeczytałam bez przykrości, ale i bez entuzjazmu, który towarzyszył większości wcześniej komentujących.

Pa­trzył na ob­ra­że­nia i ro­zu­miał, jak dzia­ła­ją prze­rwa­ne mię­śnie i ścię­gna. –> Czy aby na pewno przerwane mięśnie i ścięgna mogą działać?

Lżej ranni zo­sta­li wy­sła­ni pod eskor­tą do oko­licz­nej wsi. –> Raczej: Lżej ranni zo­sta­li wy­sła­ni pod eskor­tą do pobliskiej wsi.

Zanim tam wy­ru­szy, by ra­to­wać ko­lej­ne życia… –> Życie nie ma liczby mnogiej.

Proponuję: Zanim tam wy­ru­szy, by ra­to­wać życie ko­lej­nych rannych/ żołnierzy.

Masz ja­kieś imię? Ja na­zy­wam się Do­ro­ta. –> Kobieta nie nazywa się Dorota, jeno ma tak na imię.

Proponuję: Masz ja­kieś imię? Ja jestem Do­ro­ta.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Był najlepszy, ale jak każdy człowiek[+,] miał swoje ograniczenia.

Postawiłbym tu przecinek, bo bez niego wygląda, jakby każdy człowiek miał swoje ograniczenia, a chodzi przecież o głównego bohatera (tutaj: podmiot domyślny).

Bez szczególnych refleksji pozostawił mnie ten szort. Podobała mi się chłodna, dość beznamiętna narracja prowadzona z perspektywy maszyny. Nie podobała mi się rozmowa z Dorotą, bo zajechało łopatologią. Nie rozumiem też, po co robotowi te wszystkie organy. Cały czas myślałem, że gdy jego twórca i on sam mówili o mózgu, chodziło o jakiś procesor, lecz gdy bohater w finale wszczepił sobie, nie wiem po co, serce, to zgłupiałem. Przecież takie organy stanowiłyby jedynie słabe punkty konstrukcji robota. Potem pomyślałem, że bohater to być może człowiek, który dobrowolnie przeistoczył się w maszynę, by pozbywając się uczuć, zostać – w swoim mniemaniu – medykiem doskonałym, ale i ten trop się urwał, bo postać powinna dążyć do usuwania z ciała narządów, a nie wszczepiania ich sobie.

Z finału wynika, że bohater poczuł się bardziej ludzko, bo poczuł nienawiść. No dobra. Tylko że nie kupuję tego jak do tego doszło. Motyw ze wszczepianiem narządów pozostał dla mnie niezrozumiały, bo bez ciała powinny obumrzeć, a jeśli sanitariusz posiadał zdolność podtrzymywania ich przy życiu, to chciałbym dowiedzieć się, dlaczego ją posiadał.

Reg, mogę jedynie powiedzieć, że szkoda, iż nie przypadło do gustu, ale dobrze, że nie odrzuca. Nazywanie się – w obu przypadkach użyłem sformułowań, które są używane w języku potocznym.

MrBrightside, dzięki za komentarz, nawet jeśli negatywny. Zostawię jednak pewne "ale" :) Myślę, że trochę zbyt dosłownie odczytujesz tekst, którego punktem wyjścia mimo wszystko była historia Blaszanego Drwala w Krainie Oz. Tutaj suwak oczywiście nie jest na pozycji "czysta bajka", ale też daleko mu do punktu "science" (ba, w ogóle do niego nie zmierzałem w trakcie pisania), ten tekst w założeniu miał iść w stronę dramatu.

Co do tożsamości Blaszanego – wymienione przez Ciebie możliwości nie są jedyne, ale odpowiedź na pytanie "co jest podstawą" wolę pozostawić  otwarte z przyczyn, które pojawiły się w dyskusji powyżej, pod komentarzem Arnubisa.

Tak czy inaczej, Reg i MrB, dzięki za wasze uwagi – chłodne komentarze są ważne przy pisaniu następnych opowiadań :)

Napisane średnio. Styl wydaje mi się chropawy, choć było parę fajnych zdań. 

Potrafił za to z wielką wprawą zszywać najgroźniejsze rany, działać cuda nawet w sytuacjach, w których najlepsi chirurdzy uniwersytetów w Wiedniu, Paryżu, czy Londynie mogliby co najwyżej eksperymentować albo podać morfinę lub opium. On przeciwnie.

On przeciwnie co? Nie mógłby podać morfiny lub opium? Czemu? 

Sami co prawda także czekali na posiłki, ale cóż z tego…

Sami, czyli kto?

O ile w warunkach bitewnych uda się utrzymać higienę.

Słowo “higiena” tu nie pasuje. 

nie dorównał nawet najbardziej podrzędnym felczerom polowym.

“najbardziej podrzędnym”? Podrzędny to raczej drugorzędny, a trudno być najbardziej drugorzędnym. Zresztą, to typowy przykład zbędnego przysłówka, który nic nie wnosi, a nawet nieco psuje. 

Od tego czasu sanitariusz uratował setki rannych. Nie zdołał pomóc tysiącom. Zapamiętał wszystkich, których twarze można było rozpoznać.

A to dla odmiany świetne :)

Całość taka średnia, zbyt wtórna jak na mój gust. Wtórność może jakoś obronić dobre wykonanie, tutaj niestety zabrakło językowego kunsztu.

Dialog z ranną kobietą sztywny i nierealistyczny. 

Zakończenie mi się nie spodobało, szczególnie ostatnie zdanie – mało subtelne i nieco grafomańskie.

https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/

Fajne jest to, że główny bohater nie zabija, tylko próbuje ratować życie. Nieźle pokazujesz, jak bardzo ma przy tym pod górkę.

Mocne nawiązania do krainy Oz. Chyba na plus, chociaż pewnie wolałabym tekst dla dorosłych.

Mnie tam się motyw z przeszczepieniem sobie serca spodobał. Kto by pomyślał, że takie będą skutki.

Melancholijna opowieść przez to wychodzi.

Głosowałam na TAK, czyli.

Babska logika rządzi!

Niesamowicie przewrotny tekst. W krótkiej formie zamknąłeś bardzo dużo treści. Do tego nawiązanie literackie i skłaniające do namysłu zakończenie. Wnioski są dość jednostronne (i niepochlebne dla ludzkości, ale to akurat nie jest wada), ale to nie traktat filozoficzny, tylko literatura. Bardzo porządna :)

The only excuse for making a useless thing is that one admires it intensely. All art is quite useless. (Oscar Wilde)

Skorom nominował, to żem i był na TAK :) Czemu? Spodobał mi się motyw przewodni i jak on jest prowadzony w ramach szorta. Klimat melancholii oraz zakończenie – smutne w pewnym sensie, bo pokazujące, że emocje nie zawsze prowadzą do dobrego.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Motyw znany od czasów potwora Frankeinsteina, ale o dziwo zdołałeś tchnąć w niego nowe życie. Czytałam z przyjemnością :)

www.instagram.com/mika.modrzynska.pisarka/

Ech, z kilkumiesięcznym opóźnieniem, ale dzięki za kolejne komentarze :-)

Smutne to strasznie, żal mi Blaszanego i tego z sercem i tego bez seduszka. Przeszczepił je sobie dosłownie, ale – jak się domyślam – ma ono znaczenie bardziej metaforyczne. No, bo duszę ciężko znaleźć. ;)

Smutne to także z ludzkiego punktu widzenia, pierwsze, co Blaszanemu się poczuło to nie współczucie, czy żal, ale nienawiść. Okazuje się, że nienawidzić jest najłatwiej, jakoś tak samo pierwsze przychodzi.

Pięknie napisane i w ogóle podobało mi się. :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Cześć Irka.

Z Blaszanym to skomplikowana sprawa, on… zwyczajnie się starał. Starał się aż do końca…

Fajne opowiadanie, takie alegoryczne :-) Szczerze powiedziawszy, nie mogłem uchwycić do czego zmierza ta historia. W głowie dzwonił mi motyw z Pinokio, ale słuchałem rozmowy Blaszanego z Dorotą i nie byłem pewien zakończenia. A stworzyłeś ciekawą puentę w opowiadaniu. Ujrzenie robota w takiej typowo ludzkiej reakcji miało urok. Poza tym ładnie poskładałeś tekst w krótkie i zręcznie napisane fragmenty, które oddawały wojenną pożogę.

Hej.

Fajnie, że po takim czasie ktoś tu jeszcze trafia :-)Nie jesteś pierwszy celujący w Pinokia, choć starałem się jak mogłem trafiać w Krainę Oz ;-) Cóż, ostatni czujący w opowieści nagle poczuł jeszcze bardziej…

Yo!

Bardzo fajne opowiadanie. Podoba mi się szczególnie puenta, która burzy zbudowaną chwilę wcześniej melancholię i zaskakuje. Skojarzenia miałem zarówno z Blaszanym Drwalem z “Czarnoksięznika z krainy Oz”, ale też z “Pinokiem”. Choć, jak się teraz zastanowię, to ta puenta nie jest tak zupełnie z kapelusza wzięta. Wszak Blaszak powstał zbudowany rękami Bauma, który wzorował się na pracach niejakiej Shelley – mniemam, że Mary :) Stąd i gniew, który pojawia się na końcu.

Tak, czy owak, jestem zadowolony z tej nocnej lektury :)

Pozdrawiam

Q

Known some call is air am

Trochę czasu już minęło od publikacji tekstu… Z przyjemnością przypomniałem sobie to opowiadanie, no bo pojawił się nowy komentarz. Nadal niewątpliwie trzyma klasę i zaciekawia. To była i jest dobra robota.

Pozdrówka.

O jak miło :-)

Outta, cieszę się, że w samym finale udało się kompletnie wybić z utartego szlaku. W sumie tak ludzkość dąży do człowieczeństwa, że gdzieś po drodze człowieczeństwo z ludzkości wyłazi…

Rogerze, dzięki za dobre słowa. To naprawdę cieszy, jeśli z perspektywy czasu opowiadanie nadal jest dobre.

Nom, to jest ładne podsumowanie. A to doklejenie do Blaszanego Drwala postaci potwora Frankensteina uważam za zagranie na poziomie mistrzowskim. Propsy za to, wilku :)

I tak na marginesie – ja wiem, że lubicie przekręcać moją ksywę, ale Puta to już jest lekka przesada ;) :P

Known some call is air am

Literówka, zupełnie niezamierzona i już poprawione.

Chillin, wiesz przecież, że żartowałem :)

Known some call is air am