Paradoks hipnotyczny

Skądś znam ten tekst… ;-)

Bardzo odlotowe połączenie absurdu i logicznej matematyki. A do tego jeszcze hipnoza, żeby utrzymać sprzeczności w kupie. I kropelka fizycznego sosu.

Naprawdę jestem pod wrażeniem, że można napisać tak absurdalny i logiczny tekst. Strzelby Czechowa wypalają w dużym hukiem. Smaczki na okrągło.

Babska logika rządzi!

Dzięki za wizytę, Finklo. Logicznego absurdu nie mogło u mnie zabraknąć, uwielbiam takie połączenia. Dobrze, że wszystkie strzelby wypaliły z hukiem. :) 

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Jak to zwykle u ciebie, SzyszkowyDziadku, absurdu w opowiadaniu jest w bród, a i wiedzy matematycznej nie brakuje. A choć nie wszystkie jej tajniki dotarły do mojej zgoła nie matematycznej wyobraźni, to sens historii pojęłam i wyznaję, że lektura Paradoksu hipnotycznego sprawiła mi ogromną przyjemność. ;D

Która to już z kolei…Na­stęp­ne było… –> Brak spacji po wielokropku.

Hip­no­ty­zer za­stu­kał o drew­nia­ny blat. –> Hip­no­ty­zer za­stu­kał w drew­nia­ny blat.

Knaj­pę na­zy­wa­no „Ku­kuł­czym gar­dłem”… –> Knaj­pę na­zy­wa­no „Ku­kuł­czym Gar­dłem”…

Ten błąd pojawia się jeszcze trzykrotnie w dalszej części opowiadania.

…naj­pierw włosy zwią­za­ne w dwa war­ko­cze… –> …naj­pierw włosy splecione w dwa war­ko­cze…

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dzięki, Reg, za wizytę, klika bibliotecznego i uwagi. Dobrze, że sens historii mimo absurdu i matematycznego skrzywienia autora można pojąć. :) Poprawiłem, co trzeba.

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Bardzo się ciesze, Dziadku, że uwagi okazały się przydatne. ;)

Dodam jeszcze, że absurd lubię, matematykę natomiast… ech, przemilczę. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Bardzo podobało mi się to opowiadanie, Szyszkowy Dziadku. Nie jestem żadnym specem od matematyki, a śmiało można powiedzieć, że to moja achillesowa pięta, ale Twój tekst podawał ją w sposób na tyle przystępny, że postanowiłam po prostu dać się nieść wyobraźni, choć pewnie nie zawsze wszystko rozumiałam. Podsumowując, fajną przygodę przeżyłam w Twoim absurdalnie logicznym świecie i dziękuję Ci za nią! :)

Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow, Creeps in this petty pace from day to day, To the last syllable of recorded time; And all our yesterdays have lighted fools The way to dusty death.

Dodam jeszcze, że absurd lubię, matematykę natomiast… ech, przemilczę. ;)

Cóż, Reg, świat byłby niesamowicie nudziarskim miejscem, gdybyśmy wszyscy lubili te same rzeczy. ;)

Dzięki, Rosebelle, za klika i komentarz. Miło, że dałaś się ponieść wyobraźni w absurdalnie logicznym świecie. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Niewątpliwie, Dziadku, niewątpliwie. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Jak zwykle, przeczytałam Twój tekst z ogromną przyjemnością :) Bardzo lubię ten rodzaj absurdu, który serwujesz w swoich opowiadaniach, umiejętnie łącząc go w tej historii nie dość, że z fantastyką, to jeszcze z matematyką i hipnozą. Zapewne do mnie też nie dotarły wszystkie matematyczne smaczki, tak czy inaczej, lektura twojego opowiadania okazała się wyjątkowo satysfakcjonująca :) 

Bardzo dziękuję za komentarz i nominację. Cieszę się, że ten kolaż matematyki, hipnozy i fantastyki Ci się spodobał. :) 

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Jak to u Ciebie – mieszanina absurdu, dziwnych wizji oraz pomysłów. Mam wrażenie, że tutaj znacznie większą część utworu zajmuje tłumaczenie różnych teorii matematycznych, co w pewnym momencie nuży. Jednak już końcówka jest genialna. To zorientowanie Dawida o bezsensie, to zawiedzenie swoją “weną”. No i postać Pająka – jakże trafnie dobrane nazwisko :)

Podsumowując: cały Twój koncert fajerwerków. Trochę za mocno przegadany z początku, ale reszta na właściwym miejscu i we właściwych proporcjach.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Dobre.

Nieźle napisane, ciekawe smaczki. Mimo, że do mnie również nie wszystko dotarłam, czytałam z przyjemnością.

Udało Ci się połączyć absurd z logiką, a to, przynajmniej wg mnie, proste nie jest. Ciekawie wykreowani bohaterowie, nawet stereotypowa Lidia. 

Podobało się.

NWM, dzięki za wizytę. Cenna uwaga z tym przegadaniem, w tym tekście faktycznie sporo miejsca musiałem poświęcić rozmowom o mniej lub bardziej abstrakcyjnych teoriach, żeby odpalić szaleństwo w końcówce. Też lubię postać hipnotyzera, zwłaszcza jego profesja nadawała się do kreacji takiego trochę oldschoolowego ekscentryka. :) Czemu Pająk to trafne nazwisko?

Saro, dzięki, fajnie, że się spodobało. Szczerze, to mnie zdecydowanie łatwiej pisze się teksty absurdalno-logiczne niż realistyczno-obyczajowe. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Wpadłem z rewizytą i pewną nadzieją jaka obiecywał tytuł – i nie zawiodłem się. Potoczysta akcja, świetne dialogi, jednym słowem samoczytający się tekst :) Zaś co do treści… jest mi bliską koncepcja wpływu myśli na zachowanie się materialnego świata, a przecież koncepty matematyczne to także “produkty” myśli (choć może bardziej Myśli). Paradoks postrzegam jako coś “psującego” nieskazitelną logikę więc przypisanie im destrukcyjnego potencjału jest jak najbardziej na miejscu. Również wpływ halucynogenów na fincjonowanie świata jest mi bliski – patrz “Fideina”

Pozdrawiam serdecznie!

Zależy mi na dobrej opinii u tych ludzi, o których mam dobrą opinię

Bardzo dziękuję za interesujący komentarz. :) To bardzo ciekawe pytanie, czy koncepty matematyczne są wytworem ludzkich myśli czy istnieją niezależnie. Albo inaczej czy matematykę wynajdujemy czy odkrywamy. W tym tekście też w jednym miejscu wspominałem o tym drugim poglądzie (platonizmie matematycznym) i ludolfina miała być drzwiami do tego świata (albo tak się kolesiowi wydawało, bo narkotyk okazał się przereklamowany :)). Swoją drogą bardzo lubię esej Wignera “Niepojęta skuteczność matematyki w naukach przyrodniczych”, który częściowo dotyczy tego tematu i jest jednym z lepszych argumentów na rzecz “odkrywania” matematyki.

Fajnie, że przekonuje Cię destrukcja świata przez paradoks. Inspirowałem się tu częściowo żartami/memami, gdzie podzielenie przez zero miałoby stworzyć czarną dziurę i zniszczyć świat. ;)

“Fideinę” wkrótce planuję odwiedzić. :)

Również pozdrawiam!

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Dziękuję za link do bardzo ciekawego artykułu. Szczególnie spodobały mi się myśli”

jest trudno uwierzyć, że nasza potęga myśli została doprowadzona przez darwinowski proces naturalnej selekcji, do doskonałości, którą zdaje się posiadać.

oraz

stosowność języka matematyki do formułowania praw fizyki jest cudownym darem, którego ani nie rozumiemy, ani nań nie zasługujemy.

(choć tu wydaje mi się, że chodzi o stosowalność)

W Polsce o dylemacie czy matematykę odkrywamy czy wynajdujemy najczęściej mówi ks. prof. Michał Heller, kosmolog. Opowiada się za tą pierwszą opcją, a ja w ślad za Nim także :) Zrewanżuję się linkiem do artykułu “czy świat jest matematyczny” Hellera związanego z tym tematem: http://www.obi.opoka.org.pl/zfn/022/zfn02201Heller.pdf

Tak ciekawostka: S. Lem (ateista) w Summa technologiae porównywał matematyków do krawców szyjących różne ubrania nie inteeresując sie czy będą komukolwiek przydatne. Gotowe ubrania wędrują do ogromnego magazynu, gdzie buszują fizycy i wybierają sobie te, które mogą okazać się przydatne.

Podobnie wyraża się ks. Michał Heller w jednym z wywiadów:

Matematyka jest wielką strukturą struktur. Poszczególne podręczniki opisują tylko ich fragmenty, ale one wszystkie są ze sobą powiązane. Matematycy, którzy nie zajmują się fizyką, zachwycają się pięknem tych struktur. Muszę wyznać, że wchodzenie w świat matematyki jest niesamowitym przeżyciem. Jest to superpoezja połączona z koniecznością i z wolnością. Niektóre z tych struktur pasują do rzeczywistego świata, ale chyba nie wszystkie. Matematyka jest nieskończenie obszerniejsza od Wszechświata. Mogę wymyślać nieskończenie wiele struktur matematycznych, ale tylko niewielka ich część jest używana w fizyce. Reszta to sztuka dla sztuki.

Porozumienie ponad podziałami? :)

Będąc na studiach kilka razy uczestniczyłem w spotkaniach z ks. Hellerem. Ktoś z publiczności zapytał go kiedyś o Lema. Heller odpowiedział, że świetnie się z nim rozmawia pod warunkiem że on mówi :)

Jeszcze a propos platonizmu i unicestwienia wszechświata: niebawem chcę tu zamieścić opowiadanie-humoreskę “Anihilacja Wszechświata”, więc już dziś zapraszam :)

Zależy mi na dobrej opinii u tych ludzi, o których mam dobrą opinię

Hellera podziwiam, może już powinnam napisac podziwiałam, ale jeszcze tego nie wiem. Kontestacja matematyki zdaje mi się w tym przypadku przesadzona. Przydatność “tu i teraz” nie jest rozstrzygającym kryterium, gdy  akcent pada na użyteczność. Potrzebność – dla mnie – to kryterium w nauce “czystej” powinno wypaść z oceny.

Matematyki się nie odkrywa, a jeśli to w innym znaczeniu. W fizyce jest fifty-fifty, tak sądzę i zależy od obszaru zainteresowania.

Buntuje się przeciwko twierdzeniu, że matematyka to “sztuka dla sztuki” i dziwię się, że Heller to powiedział, bo przecież wiedział już że…

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Bardzo fascynująca lektura, komentarzy również :)

Lubię zarówno absurd, jak i matematykę, ale pierwsze w teorii, a drugie w praktyce.

W opowiadaniu jest sytuacja odwrotna, choć nadzwyczaj przyjemna.

Tsole, dzięki za ciekawy artykuł. Najbardziej spodobały się początkowe eksperymenty myślowe o niematematycznym świecie “rozrywanym sprzecznościami” i zerojedynkowym nieprzewidywalnym świecie. :) Hellera widziałem kiedyś na jednym wykładzie popularnonaukowym, ciekawy człowiek.

Podoba mi się ta metafora Lema o krawcach i matematykach-teoretykach. Bardzo trafna. :)

Jeszcze a propos platonizmu i unicestwienia wszechświata: niebawem chcę tu zamieścić opowiadanie-humoreskę “Anihilacja Wszechświata”, więc już dziś zapraszam :)

Już tytuł ciekawy, także na pewną wpadnę z wizytą. :)

 Ja co do całej dyskusji odkrywania bądź wynajdowania matematyki nie mam wyklarowanego poglądu. Samo abstrakcyjne piękno czystej matematyki pcha w stronę takiego bardziej “magicznego” traktowania matematyki. Z drugiej strony chłodno-racjonalne podejście w stylu “shut up and calculate!” też ma swój specyficzny urok.

Asylum, wydaje mi się, że w tym kontekście “sztuka dla sztuki” nie miała znaczenia negatywnego. Bo też mi jakoś nie pasuje do Hellera takie podejście. Zwłaszcza, że czysta matematyka w pewnym sensie jest “sztuką dla sztuki”. Wielu matematykom (na przykład mnie ;)) to w ogóle nie przeszkadza. A inni wręcz się tym szczycą. A co sądzisz o tekście?

Wojenko, dzięki za wizytę i komentarz. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Tak, Szy, mam nadzieję, że jest tak, jak napisałeś, tj. brak wydźwięku negatywnego. Generalnie mi to nie przeszkadza, lecz w sytuacji, gdy atakuje mnie produktywność, efektywność, przełożenie (natychmiast) na wyniki przeliczalne w pieniądzach to staję się złym wilkiem i zjadałabym wszystkie “Kapturki”. Wolna myśl, rozważania bezsensowne mają dla mnie wartość, nieporównywalną z tymi dotyczącymi produktów kierowanych dla mnie, aby umilić mi życie.

Nie czytałam, jutro to zrobię, pewnie dopiero późnym wieczorem. Boję się, bo o hipnozie mam zdanie. E tam, w każdym razie jutro coś skrobnę:)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Jak najbardziej, Asylum, popieram swobodę i wolność myśli niepraktycznych. Niech wznoszą się nieskrępowane jak motyle. :)

Z komentarzami przed czytaniem trzeba uważać, bo mogłaś się tu nadziać na spojlery. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Asylum, nie wiem o jakiej kontestacji matematyki tu mówisz w kontekście cytata z Hellera, bo tam jest oczywista jej afirmacja: “Matematycy, którzy nie zajmują się fizyką, zachwycają się pięknem tych struktur. Muszę wyznać, że wchodzenie w świat matematyki jest niesamowitym przeżyciem. (…) Matematycy, którzy nie zajmują się fizyką, zachwycają się pięknem tych struktur. Muszę wyznać, że wchodzenie w świat matematyki jest niesamowitym przeżyciem.” W innych miejscach przyrównuje matematykę do poezji, pod kątem piękna wlaśnie (podobny motyw jest też w eseju Wignera linkowanym przez Szy.

Matematyki się nie odkrywa

A ja uważam że tak. Hilbert skonstruował przestrzeń wykorzystującą liczby zespolone do opisania rzeczywistości kwantowej w świecie, w którym funkcjonuje ona od 13 miliardów lat! Czy to znaczy, że liczby zespolone zostały przez człowieka WYMYŚLONE, czy raczej ODKRYTE?

W książce “Uchwycić przemijanie” Heller zastanawia się dlaczego świat daje się „matematyzować” i jakie są granice matematyzowalności świata. Puentuje rzecz zdaniem: fizycy śnią sen o ostatecznej unifikacji fizyki w jednej matematycz­nej strukturze. Przedstawiając w skrócie dokonania (m.in. mała unifikacja Weinberga-Salama, próby superunifikacji, kwan­towa teoria grawitacji), próbuje zakreślić granice ma­tema­tyzacji, które mogą wynikać z twierdzenia Gödla. Że­gnając się z czytelnikiem podrzuca mu subtelną hipotezę o „polu racjonalności” pozwalającym zrozumieć, dlaczego Wszech­świat daje się badać przy użyciu matematyki, która przecież jest produktem ludzkiej myśli.

Polecam.

Zależy mi na dobrej opinii u tych ludzi, o których mam dobrą opinię

Fajne :)

Przynoszę radość :)

Dzięki :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Szy, świetne opowiadanie:) Podobało mi się szukanie matematycznego ujęcia, sposób w jaki powiązałeś tego właśnie Grala z hipnozą, cierpieniem i moralnością. Zabawne i jakże przewrotne.

Gdybym miała napisać, co najbardziej ujmowało podczas czytania to pewne przeciwstawianie, rodzaj dystansu, może oglądu rzeczywistości i za każdym razem uśmiechało się, bo takie rzeczy uwielbiam, na przykład: 

Nie lubił swojej przeszłości. Nie, żeby pałał jakąś szczególną sympatią do teraźniejszości.

czy inne

Chociaż używaniu jednej strzykawki trudno odmówić romantyzmu, co najwyżej aseptyki,

Czy czegoś mi brakowało? Opowiadanie wydaje mi się jakby zimne. Zastanawiałam się przez co. Może chodzi o brak emocji, klimatu, może dystans, który służy absurdowi jednocześnie utrudnia zbudowanie wyrazistszej emocjonalnej osnowy? Zajrzałam również do "Lampiarni" i ona jest cieplejsza, pewnie przez bohaterów i relację. W "Paradoksie hipnotycznym" budujesz postaci dalekie, schematyczne, w centrum jest gorący bezcielesny paradoks, osobliwość logiczna, a do niej trudno się przywiązać, współczuć i kibicować.

Niemniej to bardzo dobre opowiadanie, najlepsze które przeczytałam w tym miesiącu.

Tsole, dzięki, bardzo precyzyjnie wyjaśniłeś. I ja spróbuję, acz nie wiem, czy uda się to wystarczająco jasno. 

Uderzyło mnie powiedzenie "sztuka dla sztuki", poezja i stawianie na piedestale fizyki jako tej, która opisuje świat, a matematyka o tyle jest potrzebna (użyteczna), o ile udaje się ją wykorzystać jako narzędzie do rozwiązywania fizycznych zagwozdek, sprzeczności i niedokładności (lemowski sklep z matematycznymi narzędziami). Ja myślę trochę inaczej (argumenty sam przytoczyłeś, Hilbert, Gödel") to matematyka jest królową nauk i opisuje świat na poziomach jeszcze nieznanych innym naukom, które dokonują przybliżeń, mniej lub bardziej udanych. Dzięki niej możemy popatrzeć na świat niejako spoza naszych zmysłów.

Poruszyłeś jeszcze bardzo frapujący mnie temat: odkrywanie, czy wymyślanie? Może gdzieś tam "wisi" w przestrzeni supermarket Boga z gotowymi ideami. :) Nie mam zdania, a może pytanie jest źle postawione. Przypomniała mi się twym momencie ostatnia część sagi o Enderze "Dzieci umysłu" i koncepcja aiua".

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Mi ten chłód akurat nie przeszkadzał, wręcz pasował do tematu.

Dla mnie matematyka jest właśnie taka chłodna, zdystansowana ale sprawiedliwa. Paradoksu też nie nazwałabym gorącym, ale raczej bezwzględnym. Ale to moje odczucia.

Asylum, dzięki za solidny komentarz i nominację. Lubię też te zdania/przeciwstawienia, które zacytowałaś. Zapamiętam uwagę o chłodnym klimacie. “Lampiarnia” w założeniu miała być tekstem mniej absurdalnym i większy nacisk był położony na opis relacji z osobą uzależnioną (zastanawiające, że ten motyw pojawił się także w “Robaczywym mieście”, jakoś mnie widocznie fascynuje :)) W “Paradoksie” jednak ważniejszy od relacji był sam… cóż… paradoks. Może można było te niteczki prowadzące do zakończenia poprowadzić wiarygodniej, bardziej “ludzko”, sam nie wiem.

Wojenko, tak, jest coś chłodnego w bezwzględnej logice matematyki. Z drugiej strony jest też ciepła i przyjazna. Chłodna i ciepła… Może po prostu jest paradoksalna. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

I ja nie wiem, Szy, czy można było poprowadzić nitki bardziej wiarygodnie, ale ludzko chyba tak. Bohaterowie męscy słabo się od siebie odróżniają, postać dziewczyny chyba jest najmocniej zakreślona, lecz kiedy przeczytałam stereotypowo i emo to zadrżałam. Jak to, stereotypowo, niemożliwe, to przebranie, bardzo dramatyczne.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Ciekawe uwagi, dzięki, Asylum. To jest tak, że mam dużą słabość do kreacji postaci przejaskrawionych, ekscentrycznych i stereotypowych, pasują mi do klimatu absurdu. Bohaterowie męscy mieli się od siebie różnić nie tylko profesją, ale przyjmuję, że mogłem zrobić to lepiej. :)

No cóż, emo bohaterka pasowała mi do takiej hiperpesymistycznej filozofii, niezbędnej do odpalenia paradoksu. Bohater też podejrzewał, że to tylko poza i etykietka. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Kurcze nie wiem, jak to się robi w opowiadaniach, a już absurdalnych – pewnie w ogóle, ale popatrz schemat masz i rys, każdego z nich też,  kręcą ich rożne rzeczy, są inni. Glownego bym pewnie zostawiła bz, ale Pająka ciutkę podkręciłabym. No, a emo jest ciekawa i prawdziwa, w gruncie rzeczy, lecz (dla mnie) przez użycie słowa “stereotypowy” zgasiłeś ją. Wydaje mi się, że chodzi o drobiazgi, użycie tego lub innego słowa przy opisie.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

No tak, na dobór słów trzeba uważać, język nie zawsze giętki, a diabeł tkwi w szczegółach. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Ile diabłów na końcu szpilki się zmieści? :D

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Zależy od objętości diabła i jak gęsto je upchać. :D

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

A od wielkości szpilki nie? ;-)

Babska logika rządzi!

Dla uproszczenia przyjąłem średni rozmiar damskiego obuwia. ;)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Hi, ułatwiłeś sobie, Szy – rozmiar obuwia, czy szpilki, bo to nie jest jedno i to samo:D 

#teamFinkla w kwestii obcasa:)))

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

A ja, głupia, myślałam, że to chodzi o taki mały metalowy gwoździk używany w krawiectwie… ;-)

Babska logika rządzi!

Lubie fantasy, bitwy, smoki, i bezdusznych, siwych łowców potworów, którzy okazują się bardziej empatyczni niż ¾ naszego społeczeństwa. Nie myślałem że takie teksty mnie zainteresują ale przyznaję … jest moc. Aż mi się odechciewa pisać gdy widzę ten poziom :D

Aż mi się odechciewa pisać gdy widzę ten poziom :D

Marcu, czyżbyś miał zamiar mnie rozczarować?

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Marcu, czyżbyś miał zamiar mnie rozczarować?

Nie, nie … Nic z tych rzeczy. To tylko takie chwilowe zwątpienie. Opowiadanie już powstaje :). W sumie to dwa, bo zarzuciłem pierwotny pomysł i zacząłem od nowa następny.

W takim razie cierpliwie poczekam na efekty Twoich pomysłów. ;)

Dziadku, wybacz offtop.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Marcu, dzięki za komentarz. A co do zwątpienia, to cóż, trzeba ćwiczyć, pisać i ćwiczyć, no i nie możesz rozczarować Reg. :D

Dziadku, wybacz offtop.

Nie szkodzi, zawsze jakiś ruch pod opowiadaniem. :) 

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

;D

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Bardzo dobry tekst, sto procent Szyszkowego Dziadka w Szyszkowym Dziadku. Fragment o mierzeniu nastroju w radianach mnie zachwycił. Zakończenie również w twoim stylu, można się było spodziewać czegoś podobnie pojechanego.

Dzięki, Zygfrydzie. Tak, tekst bardzo w moim stylu, dzięki za docenienie fragmentu o radianach. :) To w sumie też paradoks, czy to nadal niespodzianka, jeśli spodziewasz się niespodziewanego. :D

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Niespodziewane do kwadratu. ;-)

Babska logika rządzi!

To dobrze, chyba że niespodziankowość się kasuje jak minus przy podnoszeniu do kwadratu. ;)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

To już zależy, czy czytelnicze oczekiwania niespodziewaności i Twoje zaskakujące rozwiązanie mają te same znaki. ;-)

Babska logika rządzi!

:D No tak, najgorzej, gdy oczekiwania czytelnika okażą się biec równoległym torem do zamierzeń autora. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

W skrócie – wyszło połączenie absurdu z logiką, otoczone sprawnym piórem i sporą liczbą smaczków. Bardzo przyjemna lektura i satysfakcjonujące zakończenie. Zgodzę się z NWM, że może trochę za dużo opisów teorii matematycznych. Ale z naciskiem na TROCHĘ, bo mimo wszystko udało się utrzymać niezłe tempo prowadzenia historii. Dobra robota ;)

Dzięki, Perruksie, miło, że się spodobało. :) No z tymi teoriami to miałem zagwozdkę, jak to skomponować, żeby nie przytłoczyć ekspozycją czytelnika. Do odpalenia zakończenia potrzebowałem aż trzech zasad: ultrapesymistycznej teorii Lidii, moralnej blokady sugestii posthipnotycznej i wreszcie samego paradoksu. Fajnie, że mimo to udało się utrzymać niezłe tempo. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Opowiadanie z rodzaju tych, co to zostają w głowie na dłużej :) Taki poziom absurdu w tekstach zdecydowanie mieści się w kręgu moich preferencji. Na dodatek zostało starannie dopracowane, logicznie skonstruowane, pomysł z ludolfiną super, oczywiście motyw cierpienia, ucieczki w narkotyki i meta tej drogi znana w życiu i oklepana w literaturze, ale kogo to obchodzi? :D

Krótko: zgłaszam, gdzie trzeba :)

I tylko jedno takie, ciekawskie pytanie.

Lecz mężczyzna nigdy nie grzeszył asertywnością

Z kontekstu nie łapię, czy “mężczyzną” w zdaniu jest Dawid, czy generalizujesz, podciągając pod podmiot ogół facetów? :D

Dzięki, Aryo. Za komentarz i zgłoszenie, akurat brakowało piątego głosu do nominacji. :) Zdanie dotyczyło Dawida, nie ośmieliłbym się tak generalizować na ogół facetów. Chyba istnieją jacyś asertywni. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Cóż, chyba niewiele więcej mogę dodać do dyskusji – jak zwykle szalenie udany miks absurdu, matematyki i czarnego humoru. Ten ostatni może tym razem nieco bardziej typowy niż na przykład w “Robaczywym mieście” (chyba głównie przez mocno memiczną postać Lidii :P), chociaż przyznaję, że ujął mnie motyw z mierzeniem nastroju w radianach. Za to najbardziej podobała mi się ludolfina (będę musiała przeczytać “Lampiarnię”) i zakończenie – to już zupełny odjazd, coś pięknego. :D

W zasadzie nie mam zastrzeżeń, może tyle, że przy takim zagęszczeniu pomysłów i żartów było blisko pewnego przesytu; ale z drugiej strony budzi zachwyt, z jaką lekkością i swobodą tworzysz z tych wszystkich składników opowiadanie.

Niniejszym życzę opierzenia.

Remplis ton cœur d'un vin rebelle et à demain, ami fidèle

Dzięki, Czarna Peleryno. Z tym opowiadaniem miałem pewne obawy, czy tych żonglowanych wątków, pomysłów nie będzie za dużo. W “Robaczywym mieście” też wykorzystałem sporo pomysłów, ale wszystkie miały wspólne źródło w głównym pomyśle na robaki. W Paradoksie te związki są mniejsze i właśnie wątek narkotyku ma wszystko spajać. Dlatego fajnie, że ludolfina się spodobała. :) No i, że spodobało się odjechane zakończenie. :D

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Generalnie nie przepadam za żenieniem nauki i hmm… paranauki. Ty jednak przykryłeś to małżeństwo kołderką absurdu tak puchową i jednocześnie tak pięknie zdobioną perełkami humoru, że miałam wrażenie, iż stale puszczasz do mnie oko. To sprawiło, że się odprężyłam i przeczytałam Twoje opko z dużą przyjemnością. :)

Humor pierwsza klasa. Fryzury wyznawców ludolfiny, stepujący stół, czy podkładka pod kufel, pełniąca rolę pokazowego noża – naprawdę świetne. A przy tym Twoje opko jest tak przemyślane, wszystko tu jest na swoim miejscu, wszystko ładnie jedno z drugiego wynika. Udowadniasz, że logika wcale nie jest przeciwnikiem wyobraźni, a wręcz przeciwnie może ją wzbogacać.

No i zakończenie też świetne.

A, i dziękuję bardzo za bonusika w postaci artykułu Wignera. :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Dzięki, Irko. Fajnie, że to specyficzne małżeństwo pod kołderką się spodobało. Bardzo lubię sięgać po absurdalne i szalone pomysły, ale też dużą wagę przykładam do planowania fabuły, żeby wszystkie wątki się mocno spinały i zachodziły na siebie i potem wychodzą z tego takie paradoksalne absurdalno-logiczne twory. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Dziadku, cóż mogę rzec – to tak bardzo Twoje, że jakbyś publikował jako Anonim, to z zamkniętymi oczami mogłabym obstawiać, kto jest Autorem :D

Subtelny humor, spora dawka absurdu i jeszcze większa matematyki :) Napisane jak zawsze sprawnie, ze zdaniami-perełkami godnymi Pratchetta.

Podobało mi się, chociaż zbyt wiele fraktali i “ścisłości” spowodowały, że poczułam się, jakbym sama wzięła ludolfinę… Chyba jednak do mnie lepiej prosto ;)

Dzięki za wizytę, Iluzjo. :) Tak, tekst bardzo w moim stylu. Jeśli wezmę udział w anonimowym konkursie będę musiał unikać swoich ulubionych tematów, żeby lepiej ukryć tożsamość. :D

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Z tą oczywistością autorstwa nie ryzykowałbym, skojarzyło mi się z jeszcze z “Instrukcją obsługi drzwi…” Skonecznego ;)

Matematyka i logika w bardzo atrakcyjnym, popowym wydaniu – lubię takie od czasów profesora Iwo Gąsowskiego z “Szatana z siódmej klasy”. Soczyste postaci (nie zgodzę się, że Lidia zbyt stereotypowa – taka musiała być, żeby wszystko zagrało w finale), bardzo też fajnie na poziomie języka, prowadzenia narracji – dużo perełek w didaskaliach (“spytała Lidia, zginając papierosa w popielniczce. Wyglądało, jakby łamała mu kręgosłup.”), dużo zabawy frazeologizmami (“Oczywiście, pozory czasami mylą, ale tym razem pozory grały uczciwie.”). Świetny dialog w “Kukułczym Gardle”. Solidna konstrukcja – przeplatanie scen, wykorzystanie postaci drugoplanowych (ćpun z kopulastą fryzurą).

Potknąłem się na drobnych błędach, nieścisłościach:

– (…) Jakiś koleś myśli, że rozwiąże problem paradoksu hipnotycznego na czterech stronach!

– To przecież twoja działka.

– Tak, zresztą twoja też.

– Ja jestem praktykiem – obruszył się Gustaw.

 Z tego fragmentu wynika, że Gustaw wie, co to “paradoks hipnotyczny”. Chwilę później przyznaje się do swojej niewiedzy. Może lepiej zręczniej byłoby “paradoksu związanego z hipnozą”?

– Gdy usłyszysz takie stukanie, nie wykonuj polecenia, które właśnie wymawiam! Jeśli zrozumiałeś, pokiwaj głową.

Dawid posłusznie pokiwał głową, a gdy rozległ się dźwięk pstrykania, otworzył oczy.

Nigdzie tu nie wspominasz, że Gustaw, pstrykając, równocześnie zastukał. Długo podejrzewałem, że po prostu hipnotyzer coś sknocił w tym momencie.

Końcówka, po uwzględnieniu etycznych koncepcji Lidii, porażająco logiczna!

Dzięki za wizytę, Coboldzie. :)

Z tego fragmentu wynika, że Gustaw wie, co to “paradoks hipnotyczny”. Chwilę później przyznaje się do swojej niewiedzy. Może lepiej zręczniej byłoby “paradoksu związanego z hipnozą”?

Chodziło mi o to, że Gustaw słyszał wcześniej to pojęcie, wiedział, że hipnoza jest badana przez jajogłowych teoretyków. Natomiast, nie wie, co dokładnie oznacza paradoks hipnotyczny. 

Nigdzie tu nie wspominasz, że Gustaw, pstrykając, równocześnie zastukał. Długo podejrzewałem, że po prostu hipnotyzer coś sknocił w tym momencie.

Kolejność jest taka, że Gustaw najpierw stuka w stolik, by wypowiedzieć paradoksalną sugestię (gdy usłyszysz takie stukanie zrób to i to), potem wybudza zahipnotyzowanego za pomocą pstryknięcia palcami. A potem, gdy tamten jest już zbudzony stuka znowu, żeby uruchomić posthipnotyczną sugestię.

Cieszę się, że tekst spodobał się zarówno na poziomie konstrukcji, jak i języka. Ciekawe porównanie z opowiadaniem Skonecznego, faktycznie widzę podobieństwa, jeśli chodzi o łączenie absurdu z nauką. No i Skoneczny fajne rzeczy pisze, także tym bardziej cieszy takie skojarzenie. :) W tym opowiadaniu właśnie najbardziej jestem zadowolony ze sceny w “Kukułczym Gardle” i zakończenia. W zasadzie całe to opowiadanie zostało zbudowane na pomyśle na odjechane zakończenie, w którym kluczową rolę odegra filozofia moralna Lidii.

Też lubiłem postać matematyka z “Szatana z siódmej klasy”. ;)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Kolejność jest taka, że Gustaw najpierw stuka w stolik, by wypowiedzieć paradoksalną sugestię (gdy usłyszysz takie stukanie zrób to i to), potem wybudza zahipnotyzowanego za pomocą pstryknięcia palcami. A potem, gdy tamten jest już zbudzony stuka znowu, żeby uruchomić posthipnotyczną sugestię.

Teraz rozumiem pełnię paradoksu (no tak, bo to jest zdanie traktujące o samym sobie). Wcześniej myślałem, że chodzi o konflikt dwóch poleceń – polecenia wybudzenia i polecenia nie spełniania poleceń ;)

Dokładnie tak, chodziło o urzeczywistnienie czysto logicznego paradoksu w stylu:

“Zdanie na dole prawdziwe”

“Zdanie na górze jest fałszywe”

Trochę kombinowałem, jak to przedstawić, żeby wyszło klarownie. ;)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Porównałbym Twój paradoks z czymś jeszcze prostszym:

“To zdanie jest nieprawdziwe”

;)

Racja, dwa razy oszczędniej. ;)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

potomek naukowy samego Mesmera.

Ooo, już wiem, że będzie fajnie :D

Dawid westchnął ponownie, bardzo

Hmm. Rozdzieliłabym to jednak.

Mężczyzna kręcił się

A jest tam ktoś inny?

Jakby zażenowania na dzisiejszy wieczór było mało, zaczął przeglądać listy otrzymane od amatorów.

Hmm?

narzędzia, które nigdy nawet nie stały obok formalnych definicji, osiągną coś

Czy narzędzia osiągają, czy ich użytkownicy, posługując się nimi?

Dostrzegł coś specyficznego w oczach

To znaczy?

kilkoma żabami, dla których czas stanął w miejscu dzięki znakomitym własnościom formaliny

ze dwieście lat minęło od dowodu niewykonalności

Może raczej: dowód ma dwieście lat.

przeprowadzony paradoks hipnotyczny

Jak, u licha, chcesz "przeprowadzić" paradoks?

Świat skończy się nie hukiem, ale wielkim WTF.

Potwierdziły, ale tylko teoretyczne.

Teoretycznie.

modele matematyczne hipnozy i psioniki wykazują niespotykane podobieństwo!

Podobnie jak modele płynu i magnetyzmu, ale co tam :)

pływał już głęboko w transie

Hmm.

rozemocjonowanym tonem

Ooj.

gorycz porażki pozostawała

Pozostawiła.

wyglądała niesamowicie wręcz stereotypowo, jak emo, utrzymująca dość zaognione stosunki z życiem i światem

Yyy??

na czerni znajdowały się czaszki

Hmm.

wbrew powszechnym mitom

Mit w tym kontekście to właśnie opinia powszechna, choć fałszywa.

żeby odnieść skutek

Skutek odnosi czynność cięcia, nie tnący.

czy szklanka pesymistki nie jest pusta, choćby do połowy.

Można by wtedy mierzyć swój nastrój w radianach.

celem etyki jest maksymalizacja sumy szczęścia ludzkości

Błąd merytoryczny, pewnie ze strony bohaterki, ale czuję się w obowiązku i tak dalej. Primo: etyka to teoretyczne badanie moralności, nie sama moralność (tak, jak liczby nie są matematyką, tylko matematyka badaniem liczb i innych takich). Secundo – Lidia przytacza konkretną teorię etyczną (utylitaryzm) – są inne.

ot tak zniknie

Ot, tak zniknie.

Nie wydaje mi się, by dało się uściślić etykę.

Matematyk nie miał zajęć z filozofii?

upadłem tak nisko, że nawet szukam pomocy w wynikach doświadczalnych!

Za matematykę! Oby nigdy nie znalazła praktycznego zastosowania :)

miał opory, by testować

Hmm. Może jednak "przed testowaniem"?

Że pod wpływem sugestii po prostu nic się nie dzieje.

Dobra, ale on Dawidowi wcale nie dał żadnej sugestii! Powiedział "nie wykonuj mojego polecenia" i żadnego nie dał. Czy to właśnie ten paradoks?

perfekcyjnie, nienaturalnie okrągłych

Nie można zmusić kogoś do zrobienia czegoś niemoralnego.

Good point. Tylko po co gość chodzi na terapię, w takim razie?

której to jednak

Po co Ci "to"?

topornym białym pudrem

Topornym?

naprawdę jak platoniczne idee

Naprawdę, jak platońskie idee. Platoniczna jest miłość.

Pewnie ma na tyłku wytatuowanego Schopenhauera.

…

Drzwi trzasnęły z hukiem, prawie zrzucając tabliczkę.

To nie drzwi ją zrzuciły.

przez inne wejście

A może "innym wejściem"?

wyglądała jeszcze bladziej

Chyba jednak "była jeszcze bledsza".

natrętów, jakby przenosiły malarię

Natręci przenosili.

zabrzmiała raczej komicznie

Nie ona zabrzmiała, tylko jej głos.

smakuje jak brokuły

Przecież to się bierze dożylnie?

zauważył, że nowa wersja miała

Ma – c.t.

ludolfina okazała fałszywym pasterzem

A gdzie "się"?

postanowił poszukać, gdzie autor listu popełnił błąd

Kolokwialne: sprawdzić, gdzie autor…

wypuszczając przez szczelinę demony szaleństwa.

Wypuszczając?

No, co tu jeszcze rzec? Jest inteligentnie, jest zabawnie, jest szyszkowo :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Chociaż używaniu jednej strzykawki trudno odmówić romantyzmu, co najwyżej aseptyki, sam trans nie był wspólnym doświadczeniem.

Sformułowanie “trudno odmówić komuś czegoś” znaczy ni mniej, ni więcej, że ktoś odznacza się tą cechą, której właśnie trudno mu odmówić. W Twoim zdaniu używanie jednej strzykawki uznajesz więc za romantyczne, a co najwyżej aseptyczne, co w pierwszym przypadku jest mocno dyskusyjne, a w drugim jest po prostu bez sensu.

Proponuję: Chociaż używaniu jednej strzykawki trudno odmówić romantyzmu, choć aseptyki już bardzo łatwo, to (…).

Spojrzał na pochyloną trójkątną ścianę, ale zamiast hieroglifów zobaczył znajome symbole teorii psioniki. Ostateczny model sugestii posthipnotycznej. Swojego naukowego Świętego Graala.

Ale świat nadal drżał i nie przerywał tańca.

Trzymasz tekst w ryzach i dobrze mu to wychodzi. Nie dominuje tutaj niedorzeczność, oprócz oczywiście efektownego finału, część logiczna z kolei jest bardzo… logiczna, lecz pozwalasz laikowi podążać za sposobem myślenia matematyka. “Paradoks” nie zmęczył mnie tak jak Solipsyści; uważam go wręcz za taką trochę popową stronę Twojej twórczości. ;)

Historia wciąga, postaci rozsądna liczba i są prowadzone w interesujący sposób. Zwroty akcji, dobre dialogi. Cóż, chwalić nie potrafię chyba zbyt kwieciście, więc powiem jeszcze, że bardzo mi się podobało i życzę powodzenia na koniec roku!

Nowe komentarze, wyśmienicie. No to lecimy z tematem. :)

narzędzia, które nigdy nawet nie stały obok formalnych definicji, osiągną coś

Czy narzędzia osiągają, czy ich użytkownicy, posługując się nimi?

Użytkownicy, ale to skrót myślowy.

przeprowadzony paradoks hipnotyczny

Jak, u licha, chcesz "przeprowadzić" paradoks?

Nazwa “paradoks hipnotyczny” jest tutaj używana zamiennie jako sama teoria i jego doświadczalna realizacja. No i to dialog, bohater nie stara się być zbyt precyzyjny.

modele matematyczne hipnozy i psioniki wykazują niespotykane podobieństwo!

Podobnie jak modele płynu i magnetyzmu, ale co tam :)

 Albo równanie ciepła i wycena opcji. Podobieństwo modeli hipnozy i psioniki jest jakby to ująć jeszcze niespotykańsze. ;) Bohater potem nawet podkreśla, że “to coś więcej niż analogia”.

celem etyki jest maksymalizacja sumy szczęścia ludzkości

Błąd merytoryczny, pewnie ze strony bohaterki, ale czuję się w obowiązku i tak dalej. Primo: etyka to teoretyczne badanie moralności, nie sama moralność (tak, jak liczby nie są matematyką, tylko matematyka badaniem liczb i innych takich). Secundo – Lidia przytacza konkretną teorię etyczną (utylitaryzm) – są inne.

 

Można jeszcze dodać Tertio – Lidia mówi o sumie szczęścia jako czymś “mocno na minusie”, co nie ma sensu, jeśli nie ustali się jednostek i czym właściwie jest tu 0, tak jak mówić o ujemnej temperaturze i nie wspomnieć czy chodzi o Celsjusze czy Fahrenheity. Masz rację, że bohaterka popełnia tu kilka błędów. Nie jest ani matematyczką ani filozofką, więc bym jej wybaczył. ;) Chociaż z Secundo można dyskutować. Lidia zaczyna wypowiedź od “jeśli przyjmiemy, że celem etyki…”, to jest przyjmuje utylitaryzm jako aksjomat i z niego sobie dalej wnioskuje.

Nie wydaje mi się, by dało się uściślić etykę.

Matematyk nie miał zajęć z filozofii?

Hmm… tak po prawdzie to ja nie miałem. ;) No i na temat uściślania etyki jeden matematyk powie jedno, inny drugie, zależnie od światopoglądu/religii/sympatii do scjentyzmu/itd…

Dobra, ale on Dawidowi wcale nie dał żadnej sugestii! Powiedział "nie wykonuj mojego polecenia" i żadnego nie dał. Czy to właśnie ten paradoks? 

Tak, to jest ten paradoks, dokładniej opisany we fragmencie “Każę im wykonać polecenie polegające na niewykonywaniu polecenia, które właśnie wymawiam.”. Sugeruje mu, żeby się nie sugerował…

Nie można zmusić kogoś do zrobienia czegoś niemoralnego.

Good point. Tylko po co gość chodzi na terapię, w takim razie?

Dobre pytanie. Może mieć jakieś zewnętrzne powody, niezwiązane z jego religią i kodeksem moralnym, typu presja bliskich. Może chcieć rzucić narkotyk, mimo, że uznaje odwyk od ludolfiny za grzech.

naprawdę jak platoniczne idee

Naprawdę, jak platońskie idee. Platoniczna jest miłość.

Ups. Słuszna uwaga. :)

Dzięki za sążnisty tarninowy komentarz i dużo serduszek pod zdaniami. Fajnie mieć fankę. ;)

Dzięki, Jasna Strono. :)

Sformułowanie “trudno odmówić komuś czegoś” znaczy ni mniej, ni więcej, że ktoś odznacza się tą cechą, której właśnie trudno mu odmówić.

Zgadza się, ale potem sformułowanie “co najwyżej” oznacza “jak już to”, czyli, że jak już czegoś odmówić, to aseptyki. Czyli jest romantyczne, ale nie jest aseptyczne.

Super, że wyszło zrozumiale, logicznie i popowo. Ciekawe z tymi Solipsystami, bo wydawało mi się, że na poziomie samego pomysłu Paradoks jest znacznie bardziej abstrakcyjny. Może to kwestia dozowania, w Solipsystach absurd był na stałym wysokim poziomie, a tu z kolei jest niski, a potem eksploduje w finale. Nie trzeba kwieciście, grunt, że się podobało. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Nie jest ani matematyczką ani filozofką, więc bym jej wybaczył. ;)

No, skoro Ty byś wybaczył :)

Można jeszcze dodać Tertio

Można.

Chociaż z Secundo można dyskutować.

Też można :)

Hmm… tak po prawdzie to ja nie miałem. ;)

Ja na politechnice miałam, ale przyznam, że pamiętam z nich fatalną dykcję profesora, jego skłonność do wyciągania jednej, wybranej koleżanki na środek jako ilustracji twierdzenia, i to, że odbywały się o siódmej, ku wielkiej radości wszystkich zainteresowanych :D

Sugeruje mu, żeby się nie sugerował…

Devious…

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Bardzo dobry tekst. 

Na pewno ze względu na pomysł, na całe to dążenie do absurdu poprzez logikę. Rzecz, zdałoby się, mocno zakrecona, ale zdołałeś ją przestawić w sposób lekki i jasny, wciągający dla czytelnika, który niekoniecznie się choć trochę na tym zna. Ale pomysł to nie wszystko – Twój tekst robią przede wszystkim bohaterowie (każdy jest na swój sposób charakterystyczny i trudny do zapomnienia, wnosi do tekstu coś ważnego, nie jest jedynie dekoracją) oraz miejsca (to samo – Kukułcze gardlo, gabinet Gustawa Pająka – wszystko to oryginalne i niosące pewną dawkę potrzebnych informacji poprzez sam opis) Do tego jakże istotne drobiazgi, które zauważył wcześniej Cobold, jak choćby motyw z gaszeniem papierosa – taki a nie inny opis tej czynności mówi więcej o wykonującej ją osobie, niż cały akapit charakterystyki. 

Do tego dobra kompozycja i świetnie napisane dialogi – mimo, że to one pchają akcję, tekst nie sprawia wrażenia przegadanego, nie ma też tam paplania dla sztuki, gadaniny umieszczonej tylko po to, by autor mógł popisać się swym uchem do dialogów. 

Oczywiście tekst mógł być krótszy, niczego konkretnego przy tym nie tracąc. Ale nie musi. W ogóle przeciwny jestem krojeniu tekstów tylko dlatego, że się da, chyba, że chodzi o początkującego. Ktoś, kto umie pisać, ma jakieś tam doświadczenie i wprawę, powinien móc się należycie wypisać. Tekst tylko na tym zyskuje. 

Opowiadanie nie jest żadnym przełomowym dziełem, ale ma wszystko, co dobry tekst mieć powinien – ciekawy, oryginalny pomysł, dobrze skonstruowanych bohaterów (trochę stereotypowi są, ale tylko trochę, na tyle, by bez potrzeby rozpisywania się na ich temat uwiarygodnić ich działania i motywacje) oraz znakomity, odpowiednio oszczędny styl. Okej, spektakularnej fabuły brak. Ale w takim tekście, który stanowi twórcze rozwinięcie pewnego pomysłu, pewnej koncepcji (trochę taka fantastyka w starym stylu – bierzemy istniejący motyw – jakąś teorię, twierdzenie, koncepcję – przenosimy dosłowne skutki ich zastosowania do realnego świata i patrzymy co się stanie :-)) fabularne tłisty i fajerwerki nie są potrzebne. 

Zatem – bardzo dobra robota, zasługuje na piórko. 

Pozdrawiam! 

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Czytałem kilka opowiadań Twojego autorstwa, które bardziej mi się podobały. Miały lepszy pomysł, lepszych bohaterów i bardziej atrakcyjny akcent matematyczny. Cóż jednak z tego, skoro jako samodzielne opowiadanie Paradoks broni się nadzwyczaj dobrze? ;)

Podobało mi się. Właściwie przez cały czas – od interesującego początku, po odjechaną końcówkę. Na początku trochę mnie ona zdziwiła, ale wystarczyło trochę nad tekstem pomyśleć, by wszystko złożyło się do kupy – nieźle.

Duże też plusy za uporządkowaną konstrukcję, dobrą kontrolę tempa i lekkość narracji. Mając te elementy, napisałbyś dobry tekst nawet na znacznie słabszej podstawie. Bo po prostu dobrze by się go czytało. Z zainteresowaniem.

W Paradoksie brakło mi chyba czegoś widowiskowego. Elementu, który zostałby ze mną na dłużej, bo kilka dni od przeczytania, choć treść naturalnie pamiętam, złotymi zgłoskami zapisuje się właściwie tylko końcowy odlot Lidii. Słowem – niska kultowość.

Tyle ode mnie.

"Tam, gdzie nie ma echa, nie ma też opisu przestrzeni ani miłości. Jest tylko cisza."

Tarnino, ja mogłem na uniwerku sobie wybrać filozofię jako przedmiot odchamiający, ale jakby to miało tak wyglądać, jak opisujesz, to nie ma czego żałować. :D

Dzięki, Thargone. Super, że aż tyle elementów, detali w opowiadaniu Ci zagrało. Miałem pewne wątpliwości, czy ten tekst nie jest za długi jak na coś powstałego głównie pod jeden pomysł na zakończenie, także cieszy, że nie odebrałeś tekstu jako przegadany. :)

Witam Hrabiego. Cieszę się, że tekst się spodobał, pomimo, że wypadł słabiej na tle moich innych opowiadań. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Znowu mam problem, SzyszkowyDziadku, podobny do Dzwoneczka. Czytam opowiadanie i czuję się tak, jakby licealista oddał mi wypracowanie z filozofii; jakby ktoś nie do końca wnikliwie przeczytał pewne sprawy z filozofii, pomieszał wszystko nieco bez sensu i uważał, że mnie tym kupi. No mimo najszczerszych chęci za nic na świecie nie mogą mnie wciągnąć te dialogi, nie jestem też w stanie strawić tego absurdu. Podobnie rzecz ma się z poruszoną tematyką uzależnień – jakby pisane było to powierzchownie, przez kogoś, kto z tymi uzależnieniami nie miał wiele wspólnego.

Nie mówię, że ty się nie znasz na tym, o czym piszesz, bo najmniejszego pojęcia nie mam i może jesteś specem; chodzi mi jedynie o to, że opisujesz rzeczy-filary swojego tekstu w sposób w moim odczuciu spłycony, ograbiony z głębi, więc nie wiem do końca, po co to wszystko. Chyba dla efektu, którego ja nadal nie mogę odczuć. Trochę (tylko trochę) przypomina mi to pisanie Skonecznego, ale jego teksty wywracają mi mózg na lewą stronę, a jego absurd mnie powala.

Prawdopodobnie, sądząc po znanych mi twoich tekstach, taki masz styl i jak widać, bardzo się innym podoba. Ja jednak nadal nie jestem kupiona ;) Ale ja jestem naprawdę <zużyta> przez teksty filozoficzne i okołofilozoficzne. Potrzeba mi nie więcej, a czego innego.

"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia

No cóż, trudno. :) Co do powierzchowności poruszanych tematów to… w zasadzie się zgadzam. To jest, że ten tekst w pewnym sensie został napisany dla “efektu”, to jest efektownego (może nawet efekciarskiego) finału. Także rozumiem, że nie na każdego taki efekt podziała.

Napisałem kiedyś tekst “Lampiarnia”, który tematycznie wypada blisko Paradoksu, jeśli chodzi o wątki filozofii i uzależnień, ale jednak bardziej subtelnie i alegorycznie. I pamiętam, że “Lampiarnia” bardzo Ci się podobała, w związku z tym nie tracę nadziei, że jeszcze kiedyś zostaniesz kupiona jakimś moim tekstem. ;)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Dawno mnie tu nie było z komentarzem… To (mini) nadrabiam.

"Paradoks hipnotyczny" to sprawnie napisany tekstem z pogranicza SF i groteski. Językowo jest OK, z częstymi momentami premium ("Lubili uciekać. Ale Dawid nie miał pewności, czy wspólne narkotykowe sesje z Lidią umacniają ich związek. Chociaż używaniu jednej strzykawki trudno odmówić romantyzmu, co najwyżej aseptyki, sam trans nie był wspólnym doświadczeniem. Narkotyk otwierał kochankom wrota do świata bez cierpienia, jednak każde z nich wkraczało do krainy abstrakcji przez inne wejście. Nawet ludolfinowe halucynacje nie mają trybu multiplayer"). Żarty nie są nachalne, ale bywają przyjemnie błyskotliwe/absurdalne (Zderzacz Poltergeistów pod Chinami; "A można ciąć pomiędzy? Na ukos pod różnymi kątami. Można by wtedy mierzyć swój nastrój w radianach"). Przy czym jednocześnie to, co tu uznaję za zaletę, w nadmiarze może zamienić się w wadę. Chodzi mi o tą “łatwość pisania", potoczystość frazy – która jednocześnie sprawia, że sceny dialogów (zwłaszcza na początku) wydają się przegadane, watowane. Fabuła bowiem jest tutaj pretekstowa i nie wystarcza IMHO nawet na taką, niedługą przecież objętość. Przydałoby się też pomyśleć nad trochę lepszą konstrukcją, zwłaszcza początku (teraz ta ekspozycja jest za długa i za mało dobitna, nie buduje suspensu); to nie jest “efekt wow", po którym wiesz, że nie odkleisz się od tekstu już do końca. I nad urozmawiceniem scenerii tych dialogów – najlepsza scena to wg mnie ta, kiedy tło dla "gadających głów" zmienia się w "Kukułcze Gardło" i świat na drugim planie nabiera detali i barw. Choć logiczna osobliwość w końcówce też ma swoje momenty ;-)

Dzięki za rozbudowany komentarz, MC. :) Tak podejrzewałem, że początkowa ekspozycja wyszła długo i nie do końca intrygująco (bo jednak kończy się tym, że nic się dzieje). Chyba faktycznie lepiej umiem w dialogi niż w scenografię i opisy. Będę zwracał na to uwagę przy pisaniu kolejnych tekstów. Cieszę się, że spodobała się warstwa językowa i humor, fragment o radianach był już tu wymieniany przez kilku czytelników. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Trafiłem tutaj, bo zaczynam przegląd tekstów piórkowych, chcę zobaczyć co w nich takie jest i spróbować wyciągnąć trochę wniosków i prawdę mówiąc, tutaj jest wszystko czego do szczęścia potrzeba. Zabójczo intrygujący tekst, przepełniony abstrakcją i jest do tego tak piekielnie logiczny. 

Całkowicie kupił mnie wątek z moralnością. Właściwie każda niepozorna rozmowa w tekście była ważną informacją. Bardzo mi się to podoba.

Wiem, że mój komentarz niewiele już wniesie, ale miałem potrzebę napisania czegoś.

Każdy komentarz coś wnosi, no i raduje autora, zwłaszcza, gdy jest tak pozytywny. Tak, te rozmowy o moralności w opowiadaniu były kluczem do zakończenia, by nadać jak najwięcej sensu wybuchowi bezsensu. Dzięki, że wpadłeś, jak najbardziej warto przeglądać teksty piórkowe. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Powiedziałbym, że to całkiem oryginalny tekst, jeśli mowa o połączeniu hipnozy z matematyką, dodając absurd w finale. Oczywiście części z matematycznych wstawek nie zrozumiałem, ale co tam – nie mam problemu z tym. Zarysowany problem, a później bieg wydarzeń wyszedł dobrze, czytałem z ciekawością. Początek był (dla mnie) przeładowany teoriami, które wybiły mnie z lektury, ponieważ gubiłem się w takim punkcie wyjścia, nie rozumiejąc pewnych matematycznych zasad. Tekst napisany nieźle, momentami widać zabawę słowem, to jest zapewne odautorski styl – który da się lubić. Pomysłowe opowiadanie, przedstawiające ciekawy temat, a knajpa “Kukułcze Gardło” dodała tutaj fajny klimat. Uważam, że zasłużone piórko.

Pozdrawiam :)

Dziękuję za wizytę, Mersayake. :)

Przy okazji wykopania tekstu taka ciekawostka dotycząca opowiadania: motyw matematyka wspomagającego swą naukową płodność amfetaminą jest zainspirowany postacią Paula Erdosa:

 Oficjalnie był zatrudniony tam przez następne 30 lat, jednak w praktyce podróżował niestrudzenie po świecie od jednego do drugiego uniwersytetu, sypiając 4-5 godzin na dobę, publikując ok. 1500 prac naukowych (z tego czasu datuje się też powstanie pojęcia liczba Erdősa) i nadużywając amfetaminy. Jego przyjaciel Ronald Graham zaproponował mu zakład w wysokości 500 USD, czy wytrzyma 30 dni abstynencji od amfetaminy. Erdős wygrał, ale twierdził, iż zakład ten zahamował na 30 dni rozwój matematyki.

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

O rety, ale to był dziwny rollercoaster :O

Nawet nie wiem, co napisać. To są twoje tematy zdecydowanie, absurd i matematyka, coś, co charakteryzuje twoje pisanie. Wciąż jeszcze miałam w pamięci świetnego Dzwoneczka i miło było wrócić do podobnego świata. Fajny ten pająk, ta ludolfina, ten pokręcony świat, który nie ma żadnego sensu, a jednocześnie – ma.

Podobał mi się język, zabawny, niepoważny, nawiązujący do popkultury (order z ziemniaka xD).

Lecz mężczyzna nigdy nie grzeszył asertywnością i pokornie wbił igłę w przedramię.

A nie wiem, czy to świadomie, ale skojarzyło mi się z tą pastą ;)

Miła lektura, gratuluję piórka :)

www.instagram.com/mika.modrzynska.pisarka/

Dzięki za komentarz, Kam, fajnie, że jeszcze pamiętasz opowiadanie o Dzwoneczku. Nie znałem tej pasty. :D

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Od roku nic nie udowodniłem, upadłem tak nisko, że nawet szukam pomocy w wynikach doświadczalnych!

To było mroczne. ;-D

Podoba mi się lekkość, nienachalny humor, porozrzucane tu i ówdzie perełki, jak ta o zderzaczu Poltergeistów, radianach i nastroju lub romantyczności strzykawki. Uwielbiam taki uśmiechnięty absurd, który rządzi się jednakże wewnętrzną logiką, doceniam matematyczne odwołania (choć o etyce to cos nie bardzo, etyka chyba nie polega na osiąganiu ogólnoświatowej szczęśliwości? Dopuszczam to jako możliwą hipotezę tylko ;-D ). Fryzury uzależnionych też rządzą, brakowało mi tylko żarciku o kuli jako o bryle idealnej i dążeniu do ideału ;-) Gorzej, moim zdaniem, wypada prezentacja uzależnień – jest taka z przymrużeniem oka, jak element żartu (a przecież żartem nie jest). No i wejście w tekst, ekspozycja Pająka i problemu – długo, bardzo długo jak na tę objętość.

Dziękuję za przyjemnie spędzony czas.

“Podróż Rybałta z Talloris”

( ← …)

aż nie dotrze do hipnozy, śmiech tnie potencjał grozy

gdy od paradoksu świat sens w chwilę stracił, no i spuchł

(… → )

"Świryb" (Bailout) | "Fisholof." (Cień Burzy) | "Wiesz, jesteś jak brud i zarazki dla malucha... niby syf, ale jak dzieciaka uodparnia... :D" (Emelkali)

Dziękuję za odwiedziny, Świrybie. Z tą etyką Lidii, to bohaterka wyznaje filozofię utylitaryzmu, wg której z grubsza celem etyki jest maksymalizacja szczęścia i minimalizacja cierpienia. To oczywiście tylko jeden ze sposobów patrzenia na etykę :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Mam mieszane odczucia po przeczytaniu tego tekstu. Z jednej strony, udane kreacje bohaterów, w tym Lidii, Dawida i Gustawa. Widać duże nagromadzenie smaczków, które mają olśnić czytelnika. Nie jestem fanką absurdu w opowiadaniach, ale tym razem taka konwencja pasuje do kompozycji.

Z drugiej strony – zabrakło mi zatrzymania się na którymś z elementów i sięgnięcia głębiej, np. analizy uzależnień czy rozwinięcia którejś z teorii. Jednak całość na plus.

Dzięki, ANDO. Zazwyczaj piszę w takich absurdalnych klimatach i rozumiem, że nie każdy to lubi. Przyjmuję, że temat uzależnień został tu potraktowany trochę po łebkach. Fajnie, że spodobali się bohaterowie. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Ładnie napisane!

Masz, Dziadku, te lekkość pióra. Mimo, że z reguły takie teksty odłożyłbym po pierwszych akapirtach, tu doczytałem.

Ale wiem również, że tak jak nie jestem miłośnikiem stylu stnowo-żonglerowego, tak Twoje łączenie absurdu z filozofią czy matematyką po prostu do mnie nie trafia. Za mało wiem, żeby wyłapywać perełki Twojej erudycji :)!

Natomiast – odkładając na bok tematykę – powtórzę: moc Pióra jest wielka w Tobie, Przodku Szyszki ;)!

Aha, i jeszcze: “pod natchnieniem psychodeli” – brak drugiego “i” jest celowy?

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Dzięki, Staruchu. Cieszę, się, że spodobał Ci się sposób napisania. :) A że tematyka nie podeszła, to bywa i tak. ¯\_(ツ)_/¯

To pojedyncze “i”, bo chodziło mi bardziej o potoczne słowo psychodela niż o psychodelię.

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

SzyszkowyDziadku, przeczytałem z przyjemnością, choć przyznam, że Twoje opowiadanie na UFO bardziej mnie zachwyciło. Właśnie, dobre słowo. Tamto mnie zachwyciło, to było po prostu niezłe. Dobrze wykonane, z przemyślaną fabułą, z klarownie opisanym problemem matematycznym, co samo w sobie jest już sztuką, lecz zabrakło mi tutaj tej nieuchwytnej iskierki, która sprawi, że tekst zostanie w sercu na dłużej, wzbudzi pozytywne, lub negatywne emocje, a po kilku latach wciąż będę go pamiętał.

Postaci również mogłoby być nieco bliższe memu sercu. Dawid, nieczuły matematyk, zadufany w sobie, poza liczbami świata nie widzi, nie wzbudził u mnie sympatii, choć to z jego punktu widzenia patrzymy na świat. Gustaw jest w sumie nijaki, postać pod względem emocjonalnym drugoplanowa. Najlepiej wypadła Lidka o dość osobliwym poglądzie na etykę. Ją zdołałem polubić. Może ten Schopenhauer na tyłku, którego nie miała, dodał jej uroku ;).

Podsumowując, dostajesz ode mnie piątkę za, bądź co bądź, ciekawą i przyjemną lekturę.

Ps. Właśnie. W końcówce używasz zamiennie terminów absurd i nonsens. Z tego co wiem, to nie jest to samo.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Dzięki, Chrościsko. Tak po prawdzie, to też uważam mój ufowy tekst za lepszy tekst od Paradoksu. :) 

Z tym absurdem i nonsensem, to używam ich zamiennie, bo tak się potocznie przyjęło. Tak po prawdzie nie wiem jaka jest różnica. Dobrze myślę, że to jest tak, że absurdem jest “Zielony koczkodan stepujący na lodzie” a nonsensem “vejnvvg rehdbgs nkjdnteiv”?

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Dziadku, są na stronach anglojęzycznych wyrafinowane definicje rozróżniające jedno od drugiego, które to definicje nie do końca rozumiem. Twój przykład zdaje się całkim trafnie określać te różnicę. W odniesieniu do Twego opowiadania pokuszę się o moją własną inrerpretację: Sens: x = y Absurd: x = -y Nonsens: x <> y

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Chyba nie do końca rozumiem ten przykład. Dlaczego “x=-y” jest absurdem? Chodzi o to, że kłóci się z przyjętym “x=y” (jeśli wykluczyć przypadek x=y=0)?

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Tak. To miałem na myśli.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Z tym absurdem i nonsensem, to używam ich zamiennie, bo tak się potocznie przyjęło.

Ano, tak. Mówimy po polsku i anglojęzyczne definicje niekoniecznie mają zastosowanie. Zwłaszcza, że należą one do języka technicznego (filozofii analitycznej, logiki, semantyki). W literaturze rzadko mówimy, że bohaterkę zaatakował wirus szczepu H1N1 – częściej po prostu, że miała grypę. Nie patrząc do książek, mogę powiedzieć tak:

“Zielony koczkodan stepujący na lodzie” to nonsens semantyczny.

“vejnvvg rehdbgs nkjdnteiv” to przypadkowe litery – nie można tu w ogóle mówić o sensie (tj. znaczeniu).

Podobnie “x <> y” – tutaj użyto symboli zupełnie niezgodnie z zasadami ich użycia, nie można wyłuskać żadnego sensu.

“x=-y” nie jest absurdem – byłoby nim “x = – x” (ale też nie zawsze).

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tak myślałem, że to temat idealny dla Tarniny. ;) Dzięki za wyjaśnienia. Ja to rozumiałem tak, że, przynajmniej w matematyce, absurdem jest każda sprzeczność (stąd sprowadzanie do sprzeczności – reductio ad absurdum). Nie za bardzo wiem, co mogłoby być nonsensem. Poza pewnym teoretycznym działem matematyki, który złośliwie nazywa się czasami “generalized abstract nonsense”. :D

W przykładzie Chrościska “x<>y” chyba chodziło o “<>” jako “nie równa się” tak, jak to robią programiści, ale nie jestem pewien.

No i jest jeszcze kategoria rzeczy, które “nawet nie są błędne”, to jest pojęcie wprowadzone przez fizyka Pauliego na określenie rzeczy, które są zbyt mętne, żeby je obalić. Czy to absurd, nonsens, a może bezsens… Wspominam o tym problemie w opowiadaniu (czyli to nie jest offtop ;)):

Notatki nie były trywialne.

Nie były nawet błędne.

Były zupełnym, pozbawionym sensu bełkotem. Postawione na chybił-trafił znaczki jak w listach, które Dawid otrzymywał od amatorów.

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Yup :) W filozofii “absurd: jest słabo zdefiniowany – egzystencjaliści mówią o absurdzie życia, tj. o braku w nim widocznego celu, ale to chyba wszystko.

W przykładzie Chrościska “x<>y” chyba chodziło o “<>” jako “nie równa się” tak, jak to robią programiści, ale nie jestem pewien.

A wiesz, że może. W takim razie to by było zdanie sensowne.

Nie wiem, czy “absurdum” można tłumaczyć jako “sprzeczność” – musiałabym pogrzebać w słowniku. Bo sama technika jest znana i wykorzystywana przez filozofów, i wychodzi sprzeczność logiczna, czyli właśnie: “x = nie-x”.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tarnino, ale jeżeli sens to: x=y, to x=-y jest toższame z x=-x. Więc nasze przykłady są identyczne.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Zaraz, zaraz. A gdzie powiedziałeś, że x = y? To znaczy, gdzie zrobiłeś takie założenie? Czy to ja dzisiaj nie mogę się obudzić? Bo normalnie nie przyjmujemy, że symbole różnokształtne mają ten sam desygnat, to trzeba explicite zaznaczyć. Znasz ten przykład z gwiazdą poranną i gwiazdą wieczorną? Różne symbole, ten sam desygnat, ale można o tym nie wiedzieć.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Wszystkie trzy przedstawione przyklady są w jednej linijce i nalezy je rozpatrywać jako całość. Ale masz rację, że mogło to być niejasne.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Zdaje mi się, źe sprzeczność zawsze jest absurdem, natomiast absurd nie zawsze sprzeczny:)

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Absurd. Nonsens. XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Opowiadanie fajne, dobrze napisane, lekkie i przyjemne w odbiorze. Taki typowy "zakręt w absurd" :-) Choć przyznam, że spodziewałem się większego pokręcenia gdy pojawiły się fraktale. Ciekawe jednak, że w humorystycznym tekście przemyciłeś po drodze problem uzależnień w pracy – to jednak sztuka ruszać istotne problemy w tak lekkiej formie.

Końcówka… Niby “przestań / to niemożliwe” pasuje do ostatniej sugestii hipnotycznej, ale… Chyba jednak logiczniej pasowałoby tu, że hipnotyzer popełnił zasadniczy błąd i ostatnia sugestia powodowała dramat w postaci niemożliwości wykonania sugestii przedostatniej?

Dzięki, Wilku. :) Lubię mieszać poważniejsze wątki z humorem. Nie do końca rozumiem, co masz na myśli z tym zasadniczym błędem hipnotyzera. Ja to zakończenie rozumiem tak, że samo polecenie “sugerowania się, żeby się nie sugerować” ma potencjał zniszczenia świata, jeśli będzie to zgodne z kodeksem moralnym zahipnotyzowanego. To nie tyle “przestań/to niemożliwe”, co “przestań/ to niemoralne”, w tym ostatnim dialogu chciałem jeszcze podkreślić, że kluczowa w uruchomieniu paradoksu jest filozofia moralna osoby zahipnotyzowanej.

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Nie do końca rozumiem, co masz na myśli z tym zasadniczym błędem hipnotyzera

Najpierw zasugerował, że substancja ma się źle kojarzyć.

Następnie zasugerował, żeby ignorować tę sugestię.

Jeśli pojawia się sama druga sugestia, to jest paradoks. Ale jeśli druga sugestia zostaje zestawiona z jakąś wcześniejszą, to sprawa wygląda już inaczej i w tym konkretnym przypadku brzmi to jak początek dramatu.

A ok, zapomniałem, że jest jeszcze wcześniejsza sugestia co do substancji.

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Zakręcone koncepcyjnie i pomysłowe. Nawet dla matematycznej ignorantki lektura była przyjemna, w sensie – wymagająca, ale intrygująca. Podoba mi się to, że potrafisz ograć absurd i elementy groteski w sposób, który nie jest śmieszkowy ani czysto humorystyczny, a jednocześnie ciągle ma potencjał, by w tych momentach, kiedy ma bawić – bawi.  

ninedin.home.blog

Dzięki, Ninedin. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Świetny, przewrotnie zabawny, genialnie spuentowany tekst bardzo w Twoim stylu. Lekko operujesz słowem i obracasz się w tematach, co do których widać, że się a) znasz na nich, b) interesujesz nimi, c) darzysz szczerą sympatią. Punkty ABC wyznaczają kąt, w którym z przyjemnością można przycupnąć, by delektować się lekturą opowiadań takich jak to.

Powodzenia w plebiscycie!

Dzięki, Wiktorze, za przycupnięcie w kącie ABC i komentarz. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Niestety, pech nawiedził to opowiadanie. Niewłaściwy czas, niewłaściwy nastrój, niewłaściwe otoczenie. Gdybym to czytał w innych okolicznościach, to jestem pewien, mógłbym się w ten klimat wciągnąć, chociażby przez matematyczne koneksje. A tak – zobaczyłem tylko hipnozę i narkotyczne wizje. Świetny pomysł, świetne wykonanie, ale niestety czytałem trochę na siłę. 

Tak, że doceniam rozumem, ale nie sercem.

Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.

No cóż, bywa i tak. Dzięki za wizytę. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Twoje opowiadanie zawiera wszystko, co z przyjemnością pochłaniam, ale coś mi umknęło. Ale mimo to, lektura była przyjemna, bo warsztat na wysokim poziomie, fajnie poprowadzone dialogi. Jednak zabrakło mi “tego czegoś” do zachwytu.

Na początku nie mogłam się trochę odnaleźć, stopniowo wciągałam się jednak coraz bardziej. Mieszanka fantastyki, dziwactwa, ludzkich problemów, matematyki i absurdu definitywnie przypadła mi do gustu. Zakończenie również absolutnie świetne. :D

Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.

Deirdriu, dzięki za komentarz. Fajnie, że czytało się przyjemnie, rozumiem, że zabrakło “tego czegoś”. Też tak miewam przy czytaniu. :)

Verus, cieszę się, że ta dziwaczna mieszanka przypadła do gustu. Początek taki przegadany mi wyszedł, dobrze, że odlotowa końcówka już mniej. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Jejciu, to opowiadanie jest takie mocno szyszkowodziadkowe. Jakbym nie widziała charakterystycznego zielonego awataru obok tytułu to i tak bym wiedziała, że ty to ty. I chociaż Robaczywe miasto bardziej mi się podobało, a za absurdem nie przepadam jakoś szczególnie, to w Paradoksie udało mi się znaleźć wiele ciekawych rzeczy.

Sprawnie połączyłeś absurd z matematyką i mimo że chyba (a raczej na pewno) pewnych rzeczy nie zrozumiałam, to i tak dałam się porwać klimatowi. Rozmowa w “Kukułczym Gardle” to chyba najlepszy fragment, moim zdaniem; dialogi stamtąd nabrały dla mnie sensu z biegiem lektury, a to wszystko doprowadziło do satysfakcjonującego końca.

Narrację prowadzisz niespiesznie, powiedziałabym, że “dżentelmeńsko”, ale nie pytaj mnie, skąd to stwierdzenie, bo nie wiem. Po prostu nasuwa mi się samo na myśl, kiedy widzę jak dobierasz słowa.

I tyle, no. Zadowolonam z lektury.

Powodzonko w plebiscycie!

Używanie poprawnej polszczyzny jest bardzo seksowne

Dzięki, Sy. :) Tak, tutaj jest dużo dziadkowych szyszek wrzuconych – matematyka, absurd, trochę filozofii i emo-wątków, które się mnie ostatnio trzymają. Też myślę, że Robaczywe miasto jest lepsze i scena w “Kukułczym Gardle” jest moją ulubioną. Sama ludolfina jest tu takim red herringiem i w zakończeniu właśnie kluczowa okazuje się filozofia Lidii opisana w tym dialogu. Skoro o “dżentlemeńskość” napisania mam nie pytać, to nie pytam. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Skoro o “dżentlemeńskość” napisania mam nie pytać, to nie pytam. :)

Dziadeczku, zapytać mógłbyś oczywiście, tyle, że odpowiedź brzmiałaby “nie wiem”. Po prostu “dżentelmeńsko” nasuwa się samo na myśl, jak widzę jak elegancko operujesz słowem :)

Używanie poprawnej polszczyzny jest bardzo seksowne

Świetnie napisane, dialogi i komentarze narratorskie celne i z polotem. Naprawdę dobrze się czyta i wciąga. Przyjacielska relacja Dawida i Gustawa bardzo sprawnie nakreślona, emo-Lidia może stereotypowa, ale ‘dziesięć miniaturowych statków pirackich’ mnie kupiło :D Wszystko byłoby super, gdyby nie meritum tekstu. Stwierdzenie “Gdy usłyszysz takie stukanie, nie wykonuj polecenia, które właśnie wymawiam” plus stukanie przy braku polecenia w moim przypadku podziałało tak, że nie uwierzyłam, że chodziło o moralne opory, tylko bardziej o “syntax error” w pacjencie :) Długo musiałam się zastanawiać nad sensem tego i choć niby wiem o co chodzi, to nie przemawia to do mnie. A co dopiero do człowieka w hipnozie, któremu z tego co kojarzę, daje się polecenia możliwie proste. Co do zakończenia – zasadniczo nie przepadam za obróceniem wszystkiego w absurd, ale w tym przypadku akurat jest to uzasadnione. A i opis wyszedł ciekawie na tyle, że niemal widziałam ten świat, zmieniający się niczym w kalejdoskopie, w coraz większe wtf :)

Dziękuję za komentarz, Bellatrix. :) Cieszę się, że język i postacie przypadły do gustu. A meritum tekstu jest dosyć zagmatwane – zasadniczo opiera się na tym, że ten “error” w zahipnotyzowanym pacjencie powoduje zbuggowanie i wyłączenie Wszechświata. Stąd ten pierwszy dialog o lataniu i telekinezie pod wpływem hipnozy – chciałem zasygnalizować jej potężny potencjał w tym świecie. :) Połączyłem to z (rzeczywistym) problemem moralnego oporu osób zahipnotyzowanych. Ale tak, to może być niejasne czy nawet naciągane, fajnie, że końcowy wybuch wtf się spodobał. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Hmm, niby opowiadanie spoko, czytało się dość lekko, łatwo i przyjemnie, ale jakoś tak przeszło bez echa… Może gdyby końcówka była punktem wyjścia… :P

Pomysł fajny, pewnie, natomiast sami bohaterowie jakoś mi nie podpasowali. Jakieś takie to wszystko niby na poważnie, a jednak z przymrużeniem oka i ani nie byłem w stanie “przykleić się” do jednej konwencji, ani do drugiej.

Niby dużo dialogów, co lubię, ale jakoś brakowało w tych dialogach pieprzu i pazura…

Zgodzę się z MC, że za mało fabuły, zgodzę się z Naz, że brakuje czegoś innego, ale nie do końca wiadomo czego, i jak widać nie każdemu brakuje.

Może tematyka hipnozy mi nie leży? Może takie paradoksy to nie moja bajka? Pewnie to też nie jest taki typ absurdu, jaki najbardziej lubię i nie do końca jestem targetem… Generalnie końcówka sporo wynagradza, acz nie jest jakimś megazaskoczeniem. 

"Nie wiem skąd tak wielu psychologów wie, co należy, a czego nie należy robić. Takie zalecenia wynikają z konkretnych systemów wartości, nie z wiedzy. Nauka nie udziela odpowiedzi na pytania, co należy, a czego nie należy robić" - dr Tomasz Witkowski

Dzięki, Bailoucie, za wizytę. :) Fajnie, że czytało się przyjemnie i lekko. A, że przeszło bez echa, bywa i tak. Dialogi i bohaterowie spodobali się większości czytelników, ale jasne, że gusta są różne i nie każdemu podejdą. :) Czasem też jest tak, że brakuje czegoś niesprecyzowanego. ¯\_(ツ)_/¯

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Oryginalne, pomysłowe i ciekawe. Wydaje mi się, że masz niezwykle lekkie pióro, przeleciałem przez tekst w mgnieniu oka. Podobały mi się dialogi i bohaterowie. Dobrze, że było ich tylko troje, co pozwoliło Ci skupić się na nich i ich rozbudować. Byłeś w stanie również przedstawiać stereotypową emo postać w świeżej i oryginalnej formie.

Chętnie zobaczyłbym więcej absurdalnego świata. Nie spodziewałem się hiszpańskiej inkwizycji, ale fajnie byłoby zobaczyć więcej tego co wydarzyło się po uruchomieniu absurdu :)

Niemniej jednak bardzo mi się podobało :) 

Drobna uwaga do Twojej rozwagi. Użyłeś w opowiadaniu angielskich sformułowań i skrótów: guilty pleasure, WTF, happy hours. O ile happy hours jeszcze jakoś pasowało (to dosyć potoczne stwierdzenie) o tyle te dwa pozostały jakoś mi zgrzytnęły i wydawały się nie na miejscu. 

Szyszkowy w formie :) 

Jest tu wszystko, co u Ciebie lubię – matematyka, humor, ciekawe pomysły, no i przede wszystkim zwyczajnie dobra historia. Nie wiem, czy to Twój konsekwentny “pomysł na siebie”, czy po prostu piszesz to, co ci w duszy gra. Tak czy siak – pisz dalej. 

Na osobne docenienie zasługuje to, jak łączysz rzeczy, które pozornie nie mają ze sobą nic wspólnego. Skąd nagle ta emogotka? Skąd hipnoza? Wygląda to niemal tak, jakbyś układał fabułę przy pomocy Story Cubes. Ale pewnie połączenia tylko wydają się przypadkowe. 

Językowo jest chyba jeszcze lepiej niż ostatnio. I chyba zabawniej? 

No, bardzo mi się podobało, dobra robota. 

https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/

Dzięki, Edwardzie. Kiedyś zastanawiałem się napisaniem jakiegoś opowiadania w takim “postabsurdalnym świecie”. :) Co do angielskiego, to faktycznie można by te zwroty usunąć bez szkody dla tekstu, bo trochę nie pasują.

Dzięki, Funie. Ciekawe porównanie z tym Story Cubes :D. Lubię tworzyć w opowiadaniach nietypowe połączenia. Choć akurat to opowiadanie było pisane pod zakończenie i emogotka i hipnoza były w nim już od pierwotnego zamysłu.

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Dodam jeszcze, że po przeczytaniu całej dziesiątki zdecydowałem się oddać głos także na “Paradoks hipnotyczny” :) 

I przy okazji nieśmiało zapytam – co dalej, Szyszkowy? Myślisz o powieści, zbiorze opowiadań, czy na razie tylko konkursy i publikacje? 

https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/

Funie, dzięki, bardzo mnie to cieszy. :) Nie byłem pewien “Paradoksu” i tekst się z rok kisił w szufladzie, zanim go gdzieś wysłałem. Powieść pewnie kiedyś chciałbym napisać, ale to raczej w niedookreślonej przyszłości. Jakoś nie ma pomysłów na coś tak długiego. Myślałem kiedyś nad rozwinięciem “Robaczywego miasta” w zbiór opowiadań z tego świata, ale na razie mam tylko jeden sequel/spinoff. 

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Nie znoszę matematyki, a różne twierdzenia, paradoksy i tego typu rzeczy są dla mnie w opowiadaniach niestrawnymi elementami, ALE! To jest cudowny tekst. Jeszcze do końca się nie zdążyłam zastanowić po maratonie czytania plebiscytowych opowiadań, ale myślę, że to jest numer 1, bo:

– czytałam z prawdziwym zaciekawieniem i mnie wciągnęło, zwłaszcza w momentach testowania sugestii na pacjentach,

– niestrawne elementy zostały podane w przystępny sposób i chyba wszystko o dziwo w miarę dobrze zrozumiałam, a nawet te paradoksy mnie zaintrygowały,

– wizje abstrakcyjnych wszechświatów, to jest to, co lubię,

– zakończenie! jest takie inne, w życiu takiego nie spotkałam, po prostu odrzuciłeś wszelkie schematy i ramy pisarskie i wylałeś na papier to, co siedzi w głowie, niemal w czystej, nieprzefiltrowanej przez właśnie wyżej wspomniane ramy, postaci. Czuję to zakończenie, czuję!

Powodzenia w plebiscycie :)

PS Ładne imię wybrałeś dla emo-dziewczyny :3

Bardzo dziękuję, Sonato, za taki miły komentarz. Zdaję sobie sprawę, że wielu ludzi za matematyką nie przepada, więc tym bardziej cieszę się, gdy uda mi się ją podać w lekkiej i przystępnej formie. :) Właśnie chciałem sobie tak odlecieć w zakończeniu w totalne szaleństwo, fajnie, że się spodobało.

Zgadzam się, że imię Lidia jest ładne. :D

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Dodałem na końcu opowiadania ilustrację z Silmarisa autorstwa Antoniny Weber. Bardzo mi się podoba. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Nie znoszę matematyki,

Matma jest naj ^^

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

I za to tak lubię matmę :D

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

No. I jest jedna dobra odpowiedź, nieważne jak do niej dotrzesz. A nie jak w historii: “Podaj przyczyny powstania listopadowego”, gdzie możesz wymyślić dziesięć, a i tak nie trafić.

Babska logika rządzi!

Właśnie dlatego jest jedna dobra odpowiedź, że prawdy matematyki są niezmienne, wieczne i aprioryczne. Ulubiona_emotka_Baila.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tak, dla mnie ta precyzja i jednoznaczność jest piękna. Nie ma tak, że jeden rabin powie tak a inny powie nie. Co nie znaczy, że mniej jednoznaczne dziedziny nie są fajne i piękne, dla każdego coś miłego. :)

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

A punkt jest zbiorem otwartym, czy zamkniętym? XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

To zależy. Może być otwarty i domknięty naraz. :D

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zbi%C3%B3r_otwarto-domkni%C4%99ty

Szkoda, że nie istnieją drzwi otwarto-domknięte. Chyba że obrotowe :P

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

No, nie dał się złapać, kurczę XD

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

To było pytanie-pułapka? Chyba już załapałem :D No, ale “to zależy od kontekstu” to nie to samo, co brak precyzji :P

Edit: A, najpierw przeczytałem “No nie, dał się złapać” a nie “No, nie dał się złapać” :D

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Jak widać, przecinki mają znaczenie

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Może jeszcze tak dopowiem, że takie komentarze jak ten Sonaty w stylu “Nie znoszę matematyki, ale…” bardzo lubię. :) Wiadomo, że nie każdy musi lubić matmę, każdy lubi co innego, a taki komentarz cieszy, bo jednak wskazuje, że nie grzęznę w hermetycznym, niezrozumiałym bełkocie. A tam bym grzęznąć nie chciał. :D

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

SzyszkowyDziadku, cieszę się, że mój komentarz Cię cieszy :) 

Nie, oczywiście, że to dobrze bawiąc – uczyć, a niedobrze ględząc – nudzić. I nie każdego musi bawić humor matematyczny – ale też nie zapominajmy o tych, których on bawi i całkujmy ich bez “k” :D

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Nie zapomnę, matematyczny humor wymiata. :D

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota