Kumari

Pięk­ne opo­wia­da­nie. Piszę to tutaj po raz pierw­szy: pięk­ne. Drob­ne nie­zręcz­no­ści nie od­bie­ra­ją mu nic a nic uroku. Jak dla mnie – opo­wia­da­nie mie­sią­ca.

Bar­dzo dzię­ku­ję, Ry­ba­ku.

Czyż­by nasza dzi­siej­sza po­ga­węd­ka na SB skło­ni­ła Cię do od­wie­dzin? ;)

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Ano. I nie ża­łu­ję, fan­ta­sty­ka w przed­nim wy­da­niu.

​

​

Jej, Chro­sci­sko, je­stem pewna, że hi­sto­rię Ku­ma­ri za­pa­mię­tam na długo.

Po­cząt­ko­wo czy­ta­łam i miej­sca­mi prze­sta­wa­łam ro­zu­mieć co się tu dzie­je, no bo jak to – sprze­dać córkę… No, nie mie­ści­ło mi się to w gło­wie.

Ale za­koń­cze­nie, choć ogrom­nie za­sko­czy­ło, to zna­ko­mi­cie wy­ja­śni­ło wszel­kie nie­do­mó­wie­nia i ka­za­ło uwie­rzyć w dziel­ność Ku­ma­ri.

Uwa­żam też, że wiel­kim plu­sem opo­wia­da­nia jest nie­zwy­kle umie­jęt­ne opi­sa­nie daw­nych wie­rzeń tak sło­wiań­skich, jak i ja­poń­skich. Nie bez zna­cze­nia jest także, że po­dzie­li­łeś się wie­dzą z dzie­dzi­ny geo­lo­gii.

Mam na­dzie­ję, że po­pra­wisz uster­ki, bo chcia­ła­bym no­mi­no­wać Ku­ma­ri do piór­ka.

Sa­miec alfa w my­ślach zry­wał z niej je­an­so­wą tka­ni­nę. –> Sa­miec alfa w my­ślach zry­wał z niej dżin­so­wą tka­ni­nę.

Uży­wa­my pi­sow­ni spo­lsz­czo­nej.

…szem­ra­ła woda, wgłąb góry ciek­ną­ca. –> …szem­ra­ła woda, w głąb góry ciek­ną­ca.

…zza okna, przy­sło­nię­te­go za­sło­ną z wie­lo­barw­nym ry­sun­kiem… –> Nie brzmi to naj­le­piej.

Może: …zza okien­nej za­sło­ny z wie­lo­barw­nym ry­sun­kiem…

Beton, as­falt, szło i stal… –> Li­te­rów­ka.

Usta roz­ta­cza­ły się tak sze­ro­ko, jakby wła­śnie wró­ci­ła z pierw­szej uda­nej rand­ki. –> W jaki spo­sób usta roz­ta­cza­ją się?

Na pod­ło­dze wy­ło­żo­nej ta­ta­mi leżał ma­te­rac futon… –> Futon to ma­te­rac, tak jak wia­do­mo, że ta­ta­mi to mata.

Może wy­star­czy: Na pod­ło­dze wy­ło­żo­nej ta­ta­mi leżał futon…

Stru­mień mocy po­zwa­lał mknąć wgłąb bez żad­ne­go oporu. –> Stru­mień mocy po­zwa­lał mknąć w głąb bez żad­ne­go oporu.

Upstrzo­ne gliną ręce za­nu­rzy­ły się w stru­mie­niu bie­żą­cej wody… –> Je­stem prze­ko­na­na, że dło­nie ura­bia­ją­ce glinę mogły być nią uma­za­ne/ upa­pra­ne/ po­kry­te, ale nie upstrzo­ne.

Za SJP PWN: upstrzyć  1. pot. «po­kryć po­wierzch­nię cze­goś plam­ka­mi w innym ko­lo­rze niż tło» 2. pot. «o owa­dach: po­pla­mić po­wierzch­nię cze­goś od­cho­da­mi w po­sta­ci czar­nych kro­pek» 3. pot. «wpleść do cze­goś zbyt dużo nie­po­trzeb­nych lub błęd­nych ele­men­tów»

Odkąd wró­ci­li z Fuji, Ku­ma­ri była nie­uchwyt­na, wy­ci­szo­na, jakby za­sko­ru­pia­ła. Wcze­śniej Aiko czuła jej obec­ność, do­strze­ga­ła ducha, który spra­wiał, że mio­do­we tę­czów­ki ema­no­wa­ły in­ten­syw­ną barwą, teraz jed­nak wy­da­wa­ła się być mar­twą kukłą, po­dob­nie jak mangi z ko­lek­cji jej ojca. –> Czy do­brze ro­zu­miem, że mangi ko­lek­cjo­no­wał oj­ciec Ku­ma­ri?

…niósł się het wgłąb, da­le­ko, ku wnę­trzu Ziemi. –> …niósł się het w głąb, da­le­ko, ku wnę­trzu Ziemi.

Blade bursz­ty­no­we tę­czów­ki przy­bra­ły żywej barwy. –> Blade bursz­ty­no­we tę­czów­ki przy­bra­ły żywą barwę. Lub: Blade bursz­ty­no­we tę­czów­ki na­bra­ły żywej barwy.

…mo­że­my za­pre­zen­to­wać twór­czość osoby, którą oso­bi­ście bar­dzo cenię. Osoby nie­tu­zin­ko­wej… –> Czy to ce­lo­we po­wtó­rze­nia?

Pro­po­nu­ję: …mo­że­my za­pre­zen­to­wać twór­czość ar­tyst­ki, którą oso­bi­ście bar­dzo cenię, nie­tu­zin­ko­wej…

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Daję klika bi­blio­tecz­ne­go. Z dłuż­szym ko­men­ta­rzem pew­nie i tak wpad­nę prę­dzej czy póź­niej, bo opo­wia­da­nie zacne i może rze­czy­wi­ście warto za­sta­no­wić się nad no­mi­na­cją.

Po prze­czy­ta­niu spa­lić mo­ni­tor.

@reg

Bar­dzo dzię­ku­ję za miłe słowa. Wiele dla mnie zna­czą.

Od­no­śnie po­pra­wek, to wszyst­kie już na­nio­słem. Nawet nie bar­dzo jest tu z czym po­le­mi­zo­wać.

Upstrze­nie rąk gliną zo­sta­ło mi w wy­obraź­ni po wcze­śniej­szym tek­ście. Pi­sa­łem o IX-wiecz­nym garn­ca­rzu, a przy to­cze­niu garn­ków na kole, glina z wodą pry­ska i po­zo­sta­wia wszę­dzie ciap­ki. Tutaj jed­nak, jak słusz­nie za­uwa­ży­łaś, to słowo nie jest wła­ści­wie.

Czy do­brze ro­zu­miem, że mangi ko­lek­cjo­no­wał oj­ciec Ku­ma­ri?

Tak, do­brze ro­zu­miesz.

Czy to ce­lo­we po­wtó­rze­nia?

Tak, ale aku­rat środ­ko­we­go nie za­uwa­ży­łem, więc zmie­ni­łem tak jak za­su­ge­ro­wa­łaś.

@Ma­ras

Dzię­ku­ję bar­dzo. 

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Hmmm. A ja się aż tak nie za­chwy­cam. Do­ce­niam po­mysł na bo­ha­ter­kę – fajna spra­wa. Do­ce­niam le­gen­dy ja­poń­skie i sło­wiań­skie. Ka­wa­łek geo­lo­gicz­ny rów­nież na plus.

Ale – jak dla mnie – tekst za bar­dzo jest o emo­cjach. No, taka bo­ha­ter­ka, trud­no się dzi­wić. Jed­nak ta uczu­cio­wa część nie jest ad­re­so­wa­na do mnie. Jak­bym czy­ta­ła list wpraw­dzie ła­ciń­ski­mi li­te­ra­mi, ale cią­gle po ja­poń­sku. ;-)

Twarz oka­la­ła wszech­obec­na biel,

Raz, że dwu­znacz­na kon­struk­cja i trze­ba się do­my­ślać, co oka­la­ło, a co było oka­la­ne. Dwa, to su­ge­ru­je, że włosy i resz­ta oto­cze­nia były białe, ale twarz nie­ko­niecz­nie. Tak miało być?

Mimo, że nie było w nim ducha,

Z tymi prze­cin­ka­mi przed “że” to nie­zu­peł­nie tak, jak my­ślisz.

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

No cóż, Chro­sci­sko, na­pi­sa­łam takie słowa, na jakie za­słu­ży­łeś. :D

Dzię­ku­ję za wy­ja­śnie­nia i bar­dzo się cie­szę, że uzna­łeś uwagi na przy­dat­ne, a po­praw­ki na­nio­słeś bły­ska­wicz­nie. :)

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

@Fin­kla

Dzię­ku­ję za uwagi. Tekst w za­ło­że­niu miał być o emo­cjach, więc pa­ra­dok­sal­nie, cie­szę się, że taki się oka­zał.

Twarz oka­la­ła wszech­obec­na biel,

Raz, że dwu­znacz­na kon­struk­cja i trze­ba się do­my­ślać, co oka­la­ło, a co było oka­la­ne. Dwa, to su­ge­ru­je, że włosy i resz­ta oto­cze­nia były białe, ale twarz nie­ko­niecz­nie. Tak miało być?

Nie do końca tak miało być. Po­my­ślę jak można by to ująć le­piej.

Z tymi prze­cin­ka­mi przed “że” to nie­zu­peł­nie tak, jak my­ślisz.

Masz rację.

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Bar­dzo dobre opo­wia­da­nie, choć moim zda­niem mo­men­ta­mi przy dłu­gie. To chyba jego je­dy­ny man­ka­ment, że nie­któ­re opisy (choć bar­dzo ładne) są zbęd­ne i można skró­cić tekst bez żad­nej stra­ty na war­to­ści. Ła­pa­łem się na tym, że na nie­któ­rych kwie­ci­stych frag­men­tach mia­łem ocho­tę już przejść do wła­ści­wej akcji i za­czą­łem lu­stro­wać aka­pit.

Po­mysł bar­dzo zacny, bar­dzo uczu­cio­we i chyba Fin­kla do­brze, to okre­śli­ła – ja­poń­skie. Nie mam nic prze­ciw­ko temu, ale na mój gust tutaj już było tego w sto­sun­ku do samej akcji nieco za wiele. Mo­men­ta­mi od­no­si­łem wra­że­nie, że zda­jesz sobie spra­wę z wła­snych umie­jęt­no­ści i po pro­stu się po­pi­su­jesz. :)

Za­koń­cze­nie mnie nie za­sko­czy­ło, od po­cząt­ku do­my­śla­łem się o co cho­dzi, więc na ko­niec nie zro­bi­łem “wow”, ale chyba opo­wia­da­nie jest bar­dziej na­sta­wio­ne na emo­cje niż na za­sko­cze­nie czy­tel­ni­ka.

Pod­su­mo­wu­jąc: do­brze się czyta, ładna, emo­cjo­nal­na hi­sto­ria (może nieco zbyt ckli­wa :p), do po­le­ce­nia w sumie każ­de­mu, kto lubi świet­nie na­pi­sa­ne opo­wia­da­nia. Je­dy­ne do czego mogę się przy­cze­pić, to mo­men­ta­mi zbyt dłu­gie i kwie­ci­ste opisy.

Po na­my­śle – cza­sem nie grały mi te szcze­gó­ło­we opisy płasz­cza ziem­skie­go z na­stro­jem tek­stu, który bar­dziej zmu­szał do re­flek­sji emo­cjo­nal­nej, przez co tro­chę wy­bi­jał mnie z kli­ma­tu. Ale tu, to już pew­nie się cze­piam. :)

Py­ta­nie: czemu Ku­ma­ri tak za­le­ża­ło, żeby spró­bo­wać jesz­cze raz i mó­wi­ła, że wię­cej szans nie bę­dzie, skoro do­wie­dzia­ła się, że wię­cej na Fuji nie pójdą do­pie­ro póź­niej? Za­sta­na­wia­ło mnie, czemu po pro­stu nie stwier­dzi­ła ej na­stęp­nym razem się uda, wra­cam pod­ła­do­wać ba­te­rię.

@ac

Dzię­ku­ję za in­te­re­su­ją­cy ko­men­tarz. 

Mo­men­ta­mi od­no­si­łem wra­że­nie, że zda­jesz sobie spra­wę z wła­snych umie­jęt­no­ści i po pro­stu się po­pi­su­jesz. :)

Praw­da jest dużo bar­dziej try­wial­na. Je­stem po­cząt­ku­ją­cy i wciąż szu­kam od­po­wied­nich pro­por­cji opi­sów do akcji. Ze wzglę­du na te­ma­ty­kę zwią­za­ną ze sztu­ką, wy­da­wa­ło mi się wska­za­ne, by to pięk­no wy­eks­po­no­wać, stąd też opo­wia­da­nie jest bar­dziej pla­stycz­ne niż dy­na­micz­ne. Czy prze­sa­dzi­łem? Być może. Pod­czas bety wi­sie­lec, i nie tyko on, zwró­cił na to uwagę, więc te opisy zo­sta­ły już przy­cię­te w sto­sun­ku do wer­sji pier­wot­nej. Być może za mało, ale też nie mia­łem su­mie­nia ciąć bar­dziej za­ma­szy­ście.

Od­no­śnie moich wła­snych umie­jęt­no­ści, to moje mnie­ma­nie o nich jest o wiele skrom­niej­sze, niż można by przy­pusz­czać z Two­jej su­ge­stii :)

Po na­my­śle – cza­sem nie grały mi te szcze­gó­ło­we opisy płasz­cza ziem­skie­go z na­stro­jem tek­stu, który bar­dziej zmu­szał do re­flek­sji emo­cjo­nal­nej, przez co tro­chę wy­bi­jał mnie z kli­ma­tu. Ale tu, to już pew­nie się cze­piam. :)

Byłem tego świa­do­my, że kli­mat wnę­trza Ziemi może nie współ­grać z resz­tą, ale mimo to za­ry­zy­ko­wa­łem, z kilku po­wo­dów: 

– De­li­kat­ny uśmiech w kie­run­ku fanów SF, tak by wśród gąsz­czu fan­ta­sy mogli zna­leźć coś dla sie­bie.

– Chcia­łem by opo­wia­da­nie miało w sobie jakiś ele­ment edu­ka­cyj­ny.

– Lubię być za­ska­ki­wa­ny w trak­cie czy­ta­nia, więc tutaj też po­zwo­li­łem sobie na zmia­ny miejsc i śro­do­wi­ska, wy­cho­dzą­ce poza ba­śnio­wy kli­mat.

– Nie mo­głem się po­wstrzy­mać, bo jed­nak stu­dia geo­lo­gicz­ne zo­sta­wia­ją na czło­wie­ku pięt­no do końca życia.

Py­ta­nie: czemu Ku­ma­ri tak za­le­ża­ło, żeby spró­bo­wać jesz­cze raz i mó­wi­ła, że wię­cej szans nie bę­dzie, skoro do­wie­dzia­ła się, że wię­cej na Fuji nie pójdą do­pie­ro póź­niej? Za­sta­na­wia­ło mnie, czemu po pro­stu nie stwier­dzi­ła ej na­stęp­nym razem się uda, wra­cam pod­ła­do­wać ba­te­rię.

A skąd mogła wie­dzieć kiedy bę­dzie na­stęp­ny raz, i czy w ogóle bę­dzie? Do­tar­cie tam kosz­to­wa­ło ją wiele sił, ty­go­dnie ku­mu­lo­wa­nia ener­gii, i zbie­gu oko­licz­no­ści, że zna­la­zła się bli­sko góry, a w efek­cie spe­ne­tro­wa­ła tylko jedną me­ri­dia­nę spo­śród wielu. Mu­sia­ła wy­ko­rzy­stać dany mo­ment le­piej, bo nie wie­dzia­ła kiedy nada­rzy się druga spo­sob­ność. Nie chcia­ła cze­kać tak długo. Chcia­ła już i teraz. W końcu to jesz­cze dziec­ko.

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Na razie tylko do­pyk­nę bi­blio­te­kę, bo tekst z pew­no­ścią za­słu­gu­je. Ko­men­tarz rano, bo teraz ro­dzin­ne obo­wiąz­ki ;-) 

Dla pod­kre­śle­nia wagi moich słów, Si­łacz pal­nie pię­ścią w stół!

Praw­da jest dużo bar­dziej try­wial­na. Je­stem po­cząt­ku­ją­cy i wciąż szu­kam od­po­wied­nich pro­por­cji opi­sów do akcji.

Nic tylko każ­de­mu ży­czyć ta­kich po­cząt­ków. :p

A skąd mogła wie­dzieć kiedy bę­dzie na­stęp­ny raz, i czy w ogóle bę­dzie? Do­tar­cie tam kosz­to­wa­ło ją wiele sił, ty­go­dnie ku­mu­lo­wa­nia ener­gii, i zbie­gu oko­licz­no­ści, że zna­la­zła się bli­sko góry, a w efek­cie spe­ne­tro­wa­ła tylko jedną me­ri­dia­nę spo­śród wielu. Mu­sia­ła wy­ko­rzy­stać dany mo­ment le­piej, bo nie wie­dzia­ła kiedy nada­rzy się druga spo­sob­ność. Nie chcia­ła cze­kać tak długo. Chcia­ła już i teraz. W końcu to jesz­cze dziec­ko.

Wy­da­je mi się, że mo­głeś w tym frag­men­cie po­ku­sić się o pod­nie­sie­nie po­przecz­ki. Mam na myśli, że np. Dzie­wo­ja ostrze­ga Ku­ma­ri, że może to zro­bić tylko raz, że nie ma już wspo­mnień (czy cze­goś in­ne­go), co górę mo­gło­by za­in­te­re­so­wać. Wtedy mo­ty­wa­cja Ku­ma­ri by­ła­by bar­dziej zro­zu­mia­ła no i na­pię­cie ro­śnie. Żeby uzy­skać dru­gie po­dej­ście też mu­sia­ło­by się wy­da­rzyć coś eks­tra. Coś wię­cej niż po­da­ru­nek wspo­mnie­nia, bo z per­spek­ty­wy czy­tel­ni­ka (mojej) Ku­ma­ri w za­sa­dzie nic nie traci na tym han­dlu. A jakby od­da­ła coś wię­cej, np. kolor oczu, o któ­rym czę­sto wspo­mi­nasz, albo moż­li­wość opusz­cza­nia ciała po tym razie… Mam na­dzie­ję, że nie wy­szło zbyt sa­dy­stycz­nie. ;)

Tu nie­po­rad­nie, tam po­wtó­rze­nia…

No i co z tego?

Skoro bo­ha­ter­ka to młoda dziew­czy­na to prze­cież ta­kie­go wła­śnie ję­zy­ka mogła by uży­wać :-)

Opisy ładne, a przede wszyst­kim widać, że chcia­łeś na­pi­sać o emo­cjach i na­pi­sa­łeś. I to jest ładne i czyta się przy­jem­nie. Do­rzu­ci­łeś też garść wie­dzy na różne te­ma­ty, jak to za­uwa­ży­ła reg.

Nie czy­tam ta­kich tek­stów na co dzień, ba, nie chciał­bym tylko ta­ki­mi się ka­to­wać. Ale raz na jakiś czas warto się od­cha­mić, wy­ha­mo­wać i dać po­pro­wa­dzić w taką wy­ciecz­kę razem z bo­ha­ter­ką.

Tak więc, mię­dzy in­ny­mi zwie­dza­łem dziś Ja­po­nię, spo­ty­ka­łem Sta­rych Bogów, po­zna­łem ma­ra­toń­czy­ka, mu­sną­łem ar­che­olo­gii i geo­lo­gii, a przede wszyst­kim, sma­ko­wa­łem róż­nych ludz­kich emo­cji i po­dró­żo­wa­łem poza cia­łem (i to nawet do wnę­trza ziemi!).

"Taki ide­al­ny wy­lu­zo­wy­wacz do obia­du." NWM

Dzię­ku­ję wszyst­kim za kliki do Bi­blio­te­ki. Czuję się do­ce­nio­ny i nie ukry­wam, że jest to miłe uczu­cie.

@ac

Cenna uwaga od­no­śnie spo­so­bu bu­do­wa­nia na­pię­cia. Myślę, że w “Ku­ma­ri” już po­waż­niej­szych zmian nie bę­dzie, bo opo­wia­da­nie wy­da­je mi się kom­plet­ne w ta­kiej for­mie w ja­kiej jest i nie chciał­bym go zmie­niać. Nie mniej Twoją uwagę na pewno za­pa­mię­tam i liczę, że w przy­szło­ści wie­lo­krot­nie mi się przy­da.

@My­trix

Dzię­ku­ję za od­wie­dzi­ny oraz no­mi­na­cję. Pa­mię­tam, że jed­nym z pierw­szych tek­stów jaki prze­czy­ta­łem na tym por­ta­lu był Twój drab­bel “Usta­lić oj­co­stwo”, który ze wzglę­du na lek­kość, humor i twist wydał mi się dzie­łem ge­niu­sza. Dla­te­go też uzna­nie z Two­jej stro­ny do­ce­niam w spo­sób szcze­gól­ny.

Co do “Ku­ma­ri”, to przy­znam, że wy­sze­dłem tutaj nieco poza swoją stre­fę kom­for­tu, by prze­ko­nać się, czy je­stem w sta­nie na­pi­sać tekst nieco am­bit­niej­szy niż lekko spro­śne przy­go­dy sło­wiań­skich wojów.

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

O ge­niusz to Ty mnie nie po­są­dzaj, bo mnie wpę­dzisz w al­ko­ho­lizm! (Jak­kol­wie są te spra­wy ze sobą zwią­za­ne). Śmiesz­ko­wa­nie nie jest trud­ne – a Usta­lić Oj­co­stwo – po­gna­ło na tym, że wszyst­ko (no pra­wie) lu­dziom ko­ja­rzy się tylko z jedym. Wciąż sta­ram się na­pi­sać tekst, z do­brym flow, z hu­mo­rem,  jed­no­cze­śnie, żeby nie był zwy­kłym śmiesz­ko­wa­niem, ale czymś po­waż­niej­szym.

Pro­po­nu­ję, żebyś teraz po­łą­czył przy­go­dy wojów z czymś am­bit­niej­szym, po­win­no wyjść smacz­nie :) Masz dryg do hi­sto­rii, ar­che­olo­gii, geo­lo­gii i jesz­cze kilku in­nych rze­czy. Zaj­rzyj na opka co­bol­da, zo­bacz jak on spla­ta po­sta­cie hi­sto­rycz­ne i al­ter­na­ty­wę, fan­ta­sty­kę. Okraś to hu­mo­rem (byle z umia­rem), pozów wo­jow­ni­kom od­czu­wać ja­kieś wyż­sze war­to­ści – jak choć­by ci sa­mu­ra­jo­wie z tek­stu i bę­dzie do­brze ;D

Tak myślę!

Po­zdra­wiam!

"Taki ide­al­ny wy­lu­zo­wy­wacz do obia­du." NWM

Wo­jo­wie jesz­cze muszą po­le­żeć na półce kilka mie­się­cy a póź­niej praw­do­po­dob­nie zo­stać na­pi­sa­ni od nowa, bo póki co moje braki warsz­ta­to­we za bar­dzo ich krzyw­dzą.

Za to od nie­daw­na cho­dzi mi po gło­wie, by wziąć się za bary z SF.

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Przyj­dą ko­lej­ne po­my­sły, nie ma co się kisić zbyt długo, bo styl się zmie­ni i przyj­dzie Ci pisać od nowa. a tak na­pi­szesz coś no­we­go.

SF jest i łatwe i trud­ne, za­le­ży za jakie SF się weź­miesz. W lek­kim SF można sobie po­zwo­lić na pra­wie wszyst­ko, humor wcho­dzi gład­ko. Mi się do­brze pisze lek­kie SF i śred­niej wagi socjo SF, choć chciał­bym na­pi­sać po­waż­ne mi­li­tar­ne SF, kie­dyś.

Na­to­miast Hard SF jest hard­co­ro­we. Tu nie ma miej­sca na błędy. Że­la­zna lo­gi­ka, nauka itd. Jak się po­tkniesz, nawet z jakąś pier­do­łą, w Hard SF bę­dzie ci to wy­po­mnia­ne.

"Taki ide­al­ny wy­lu­zo­wy­wacz do obia­du." NWM

Wi­dzia­łem tekst przed po­praw­ka­mi i muszę po­wie­dzieć, że opo­wia­da­nie sporo zy­ska­ło na przy­cię­ciu opi­sów. Teraz wy­da­rze­nia roz­wi­ja­ją się szyb­ciej, a sta­no­wią­ca serce tek­stu nar­ra­cja we­wnętrz­na wy­pły­nę­ła na pierw­szy plan.

Gra­tu­lu­ję cie­płe­go przy­ję­cia :) Trzy­mam kciu­ki za gło­so­wa­nie piór­ko­we.

Zga­dzam się, że sło­wiań­scy wo­jo­wie po­trze­bu­ją in­ne­go po­dej­ścia. Obec­na sty­li­za­cja może być mę­czą­ca dla czy­tel­ni­ków. Wspo­mi­na­łem Ci już o “Jak­sie” Ko­mu­dy? Warto prze­czy­tać tę książ­kę choć­by po to, żeby zo­ba­czyć  ory­gi­nal­ne po­dej­ście do sty­li­za­cji ję­zy­ko­wej. Akcja osa­dzo­na jest w re­aliach wcze­sne­go śre­dnio­wie­cza. Ko­mu­da nie pró­bu­je uda­wać Sien­kie­wi­cza ani Reja, pro­po­nu­je swoją wła­sną wer­sję ję­zy­ka, która jest dość straw­na dla współ­cze­sne­go od­bior­cy.

The fair bre­eze blew, the white foam flew, The fur­row fol­lo­wed free: We were the first that ever burst Into that si­lent sea.

@wi­sie­lec

Pa­mię­tam Twoje uwagi od­no­śnie sty­li­za­cji. Na pewno bę­dzie znacz­nie zre­du­ko­wa­na i uwspół­cze­śnio­na. Ko­mu­da jest ma mojej li­ście do prze­czy­ta­nia, choć przy­znam się, że obec­nie czę­ściej czy­tu­je tu­tej­sze opo­wia­da­nia, niż po­wie­ści.

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

No, w końcu do­tar­łem! 

I za­cząć muszę od tego, żem za­sko­czo­ny. Re­kla­mo­wa­łeś się jako ktoś od przy­gód nieco spro­śnych wojów, do tego jesz­cze z upier­dli­wie wy­ska­ku­ją­cą zza węgła ar­cha­izu­ją­cą sty­li­za­cją, a tu pro­szę! Bar­dzo ładna, sto­no­wa­na, na­stro­jo­wa baśń, pełna emo­cji, choć te emo­cje wcale nie prze­ry­so­wa­ne, ko­lo­ro­we, ale nie prze­sad­nie ostre. Bar­dzo do­brze to wszyst­ko zba­lan­so­wa­ne. 

Tekst ten opi­sa­mi stoi, to one od­po­wie­dzial­ne są tu za na­strój. Kom­plet­nie nie bawią mnie te wszyst­kie cza­kry, źró­dła mocy, serca Ziemi, me­ri­dia­ny, czi czy inne qi. Mimo to (za­pew­ne rów­nież dzię­ki wmie­sza­niu w to wszyst­ko kon­kret­nej, ale ob­ra­zo­wo przed­sta­wio­nej geo­lo­gii) czy­ta­łem owe opisy po­dró­ży Ku­ma­ri z nie­zwy­kłą przy­jem­no­ścią. Jeśli mu­sisz pra­co­wać nad warsz­ta­tem, to ra­czej na za­sa­dzie po­le­ro­wa­nia sre­ber, a nie dwu­na­stu prac He­ra­kle­sa. 

Do­brze też wy­szło utrzy­ma­nie pew­nej ta­jem­ni­cy, co do praw­dzi­wej na­tu­ry Ku­ma­ri i jej ro­dzeń­stwa (nie­obe­zna­nym był zu­peł­nie z twór­czo­ścią Klau­dii Gau­gier, zatem w kwe­stii moż­li­we­go po­cho­dze­nia tych ta­jem­ni­czych stwo­rzeń byłem jako ten cym­bał brzmią­cy). Różne mia­łem po­my­sły, rów­nież ma­ka­brycz­ne, zwłasz­cza po sce­nie z pie­cem :-) 

Na mar­gi­ne­sie – to było tak, że tylko mama i Aiko do­strze­ga­ły "praw­dzi­wą" Ku­ma­ri, nie? Spryt­ne. 

Za­pew­ne też nie bez zna­cze­nia jest fakt, iż Ślęża i oko­li­ce ko­ja­rzą mi się z cza­sa­mi, gdy trawa była bar­dziej zie­lo­na, ko­ma­ry mniej gry­zły a piwo nie było po­trzeb­ne do życia ;-) 

Cze­piać się nie mam za­mia­ru, chyba je­dy­nym zda­niem, które mi nie za­gra­ło to:

Ku­ma­ri spo­strze­gła jak duchy sa­mu­ra­jów wciąż strze­gą swego pana.

Wo­lał­bym coś w stylu:

"Ku­ma­ri spo­strze­gła duchy sa­mu­ra­jów, wciąż strze­gą­ce swego pana." 

Ale ogól­nie moje cze­pial­stwo po­le­ga­ło­by ra­czej na "to zro­bił­bym tak, tamto siak", więc by­ło­by pew­nie tro­chę ina­czej tu i ów­dzie, ale nie­ko­niecz­nie le­piej. Tekst jest dobry taki jaki jest. 

Ge­ne­ral­nie to jedna z naj­faj­niej­szych baśni, jakie tu czy­ta­łem. 

Dla pod­kre­śle­nia wagi moich słów, Si­łacz pal­nie pię­ścią w stół!

A ja po ko­lej­nej lek­tu­rze je­stem jesz­cze bar­dziej za­chwy­co­ny. Ale fakt, że Ślęża i dla mnie jest dru­gim miej­scem ma­gicz­nym mojej mło­do­ści, po Bia­ło­wie­ży..

​

@thar­go­ne

Za­pew­ne też nie bez zna­cze­nia jest fakt, iż Ślęża i oko­li­ce ko­ja­rzą mi się z cza­sa­mi, gdy trawa była bar­dziej zie­lo­na, ko­ma­ry mniej gry­zły a piwo nie było po­trzeb­ne do życia ;-) 

Pod Wie­ży­cą przy schro­ni­sku jest od nie­daw­na bro­war rze­mieśl­ni­czy i park li­no­wy z opcją dla naj­młod­szych, a wszyst­ko w jed­nym miej­scu. Wrzu­casz dzie­cia­ka do “pa­ję­czej sieci”, na drew­nia­nym stole sta­wiasz ciem­ne piwo, i po pierw­szym łyku trawa znów staje się bar­dziej zie­lo­na…tak jak daw­niej. Do tego, jak bę­dziesz miał szczę­ście, to zo­ba­czysz przy pracy nie­po­zor­ne­go dziad­ka o fi­zjo­no­mii żula, który piłą rzeź­bi w drew­nie po­są­gi pra­daw­nych kró­lów. Kto wie czy coś pięk­ne­go by spod Twego pióra nie wy­szło po ta­kiej eks­pe­rien­cji, a wów­czas i my zy­ska­li­by­śmy na tym. 

Ku­ma­ri spo­strze­gła jak duchy sa­mu­ra­jów wciąż strze­gą swego pana.

Wo­lał­bym coś w stylu: "Ku­ma­ri spo­strze­gła duchy sa­mu­ra­jów, wciąż strze­gą­ce swego pana." 

Po­zwo­lę sobie wy­ko­rzy­stać Twoją su­ge­stię, bo z tym zda­niem długo wal­czy­łem i coś mi w nim nie grało.

@ry­bak

Jest mi nie­zmier­nie miło, że opo­wia­da­nie spodo­ba­ło Ci się na tyle, że ze­chcia­łeś prze­czy­tać je po dwa­kroć.

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Nie wiem dla­cze­go, ale nie spoj­rzaw­szy uprzed­nio na au­to­ra my­śla­łam, że to opo­wia­da­nie na­pi­sa­ła ko­bie­ta :) tekst ma w sobie pewną de­li­kat­ność i wraż­li­wość, co oczy­wi­ście po­czy­tu­ję za wiel­ki plus. Czy­ta­ło mi się tak do­brze, ze mi­nu­sów nie będę się na siłę do­szu­ki­wać ;) 

@Ćwi­kieł­ka

Nigdy bym się nie po­są­dził o nad­mier­ną wraż­li­wość, więc albo mocno się wczu­łem w rolę ko­bie­cej bo­ha­ter­ki, albo pióro ujaw­nia we mnie sfery, któ­rych nie je­stem świa­dom.

Uzna­ję Twój ko­men­tarz za kom­ple­ment :)

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Prze­pięk­ne.

To naj­lep­sze opo­wia­da­nie, jakie czy­ta­łem tu w tym roku.

Moje gra­tu­la­cje.

Dar­ko­nie, 

O ile pi­sząc to opo­wia­da­nie mia­łem cichą na­dzie­ję, że zo­sta­nie ono do­ce­nio­ne, to na pewno nie spo­dzie­wa­łem się tylu po­chwał. Nie bar­dzo wiem, jak się mam do nich od­nieść, więc po pro­stu dzię­ku­ję Ci za miłe słowa.

Przy oka­zji dzię­ku­ję jesz­cze raz be­tu­ją­cym, za wska­za­nie wszyst­kich sła­bych punk­tów wer­sji ro­bo­czej.

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Na­stro­jo­wo i kli­ma­tycz­nie. Cie­ka­wie prze­my­śla­ne. Jak tylko za­czę­łam czy­tać, od razu mnie wcią­gnę­ło do świa­ta, który przed­sta­wi­łeś. Bar­dzo mnie ucie­szył motyw cel­tyc­ki. Cóż wię­cej mogę dodać? Nie będę jesz­cze bar­dziej do­sła­dzać ;)

E, to no­mi­nuj­cie, bo loża się szczy­ci, że ma tyle no­mi­na­cji w tym mie­sią­cu, a użysz­kod­ni­ki mil­czą.

"Taki ide­al­ny wy­lu­zo­wy­wacz do obia­du." NWM

Bar­dzo ładny tekst. Po­do­ba mi się prze­pla­ta­nie mi­to­lo­gii ja­poń­skiej i sło­wiań­skiej, do któ­rych opi­sów sto­su­jesz barw­ne i żywe opisy. One też bu­du­ją kli­mat ta­jem­ni­cy, ale i za­ra­zem prze­ży­wa­nych emo­cji. To de­fi­ni­tyw­nie naj­lep­sza część tek­stu. Można by się przy­cze­pić, czy nie ma ich tro­chę za dużo w sto­sun­ku do tre­ści, ale to z re­gu­ły za­le­ży od czy­tel­ni­ka. Te są na tyle dobre, że mi nie prze­szka­dza­ła ich znacz­na ilość.

Sama bo­ha­ter­ka mocno mnie nie po­rwa­ła, ale jej re­la­cje wy­cho­dzą wy­ra­zi­ście. Zwłasz­cza ta z Aiko.

Epi­log za­ska­ku­ją­cy. Nie orien­tu­ję się tak w kul­tu­rze wscho­du (chyba że mi­li­tar­nej, tutaj coś wię­cej wiem), więc po­ten­cjal­ne wska­zów­ki prze­szły mi koło nosa. Ob­ra­zem też ład­nie to pod­kre­śla :)

Pod­su­mo­wu­jąc: barw­ny i emo­cjo­nal­ny kon­cert fa­jer­wer­ków. Spodo­bał mi się :)

Won't so­me­bo­dy tell me, an­swer if you can; I want so­me­one to tell me, what is the soul of a man?

To be­to­wa­ne opo­wia­da­nie, a przy­ją­łem za­sa­dę, że ta­kich nie no­mi­nu­ję. Mogę za to na­pi­sać, dla­cze­go tak bar­dzo mi się po­do­ba.

Nie­ła­two jest pisać o uczu­ciach tak, aby być wia­ry­god­nym, by nie prze­ry­so­wać, znie­sma­czyć lub wy­wo­łać za­że­no­wa­nie, cza­sem nawet śmiesz­ność. Je­ste­śmy różni i różne są nasze de­fi­ni­cje uczuć, jeśli w ogóle można je okre­ślić.

Ale cza­sem znaj­dzie się ktoś, kto opo­wie o tę­sk­no­cie, nie­pew­no­ści, stra­chu, do­kła­da­jąc do tego cie­pło ro­dzin­ne i taką bez­wa­run­ko­wą mi­łość do ro­dzi­ca, że mu wie­rzysz. Nie­waż­ne, czy do­świad­czy­łeś wszyst­kich tych uczuć, to jed­nak wiesz, że tak to wła­śnie wy­glą­da.

Nie przyj­dzie tu nikt, kto powie "to nie­praw­da, tak się nie tę­sk­ni, tak się nie kocha". I dla­te­go to opo­wia­da­nie jest tak wy­jąt­ko­we.

Dar­co­nie, do­kład­nie to samo czu­łem, jak czy­ta­łem. 10/10.

Na­ko­men­to­wa­łam się tego opo­wia­da­nia, że hej ;) Więc tylko stresz­czę to, co się tyczy od­bio­ru: od pierw­sze­go beta kon­tak­tu mi się po­do­ba­ło :)

A z góry prze­pra­sza­jąc za lek­kie of­fto­po­we za­chwasz­cza­nie, po­zwo­lę sobie od­nieść się do wy­po­wie­dzi My­tri­xa z wiele ko­men­ta­rzy temu:

Jak się po­tkniesz, nawet z jakąś pier­do­łą, w Hard SF bę­dzie ci to wy­po­mnia­ne.

Od ja­kie­goś czasu usi­łu­ję, głów­nie ka­na­ła­mi kon­wen­to­wy­mi, po­ka­zy­wać, że ba­bo­le i nie­kon­se­kwen­cje np. w hi­sto­rii al­ter­na­tyw­nej mogą być rów­nie iry­tu­ją­ce, a na do­da­tek dla fa­bu­ły za­bój­cze, jeśli się jej przyj­rzeć pod tym kątem. Ale po­nie­waż hu­ma­ni­sty­ka w po­wszech­nym, po­pu­lar­nym od­bio­rze nie jest uwa­ża­na za coś, co ma we­wnętrz­ną lo­gi­kę, ludz­kość nie raczy tego za­uwa­żać, a tym­cza­sem przy­kła­dy można po­da­wać z na­gra­dza­nych ksią­żek :/

http://altronapoleone.home.blog

Nie­ste­ty, ja­ka­kol­wiek hi­sto­ria al­ter­na­tyw­na to wg mnie już zde­cy­do­wa­nie wie­lo­aspek­to­wa, i to bio­rąc wiele aspek­tów rów­no­le­gle oraz sy­ner­gicz­nie, “nauka ści­sła”, chyba nawet bar­dziej niż so­cjo­lo­gicz­na i “har­dwa­re’owa” Sci Fi. A tym­cza­sem trak­to­wa­na jest przez wielu jak nie­skom­pli­ko­wa­na ba­jecz­ka, co rodzi wśród ko­lej­nych Au­to­rów wcho­dzą­cych w ten temat błęd­ne prze­ko­na­nie, że wy­star­czy pro­sty myk, by stwo­rzyć całe nowe Uni­ver­sum i co naj­gor­sze – by czy­tel­nik (ku­ma­ty czy­tel­nik) to kupił.

Po­ję­li tę skalę trud­no­ści przy pi­sa­niu hi­sto­rii al­ter­na­tyw­nych licz­ni świa­to­wi Au­to­rzy, po pro­stu od pew­ne­go mo­men­tu hi­sto­rycz­ne­go WY­ZE­RO­WU­JĄC CAŁĄ dal­szą hi­sto­rię da­ne­go ob­sza­ru opar­tą na sta­rym pa­ra­dyg­ma­cie i nad­pi­su­jąc ją kom­plet­nie od nowa na kom­plet­nie nowym bu­dul­cu (patrz np. KS Ro­bin­son – Lata ryżu i soli). Albo wcho­dząc w czy­sta fan­ta­zję ste­am­pun­ko­wo, bo to rów­nież jest (po­zor­nie, tylko po­zor­nie!) nie­sły­cha­nie łatwe – w końcu wszyst­ko nam za­ła­twia od ręki nic to, że tech­no­lo­gicz­nie ab­sur­dal­ny, ale za to jakże wy­god­ny i atrak­cyj­ny “deus ex ma­chi­na”. Np. czołg czy “lą­do­wy krą­żow­nik” na parę (i co z tego, że przy danej masie aż tak nie­efek­tyw­ny, że po pro­stu nie­ce­lo­wy w pro­duk­cji i za­sto­so­wa­niu.

A co naj­gor­sze – lo­gi­stycz­nie kom­plet­nie nie­re­al­ny w za­sto­so­wa­niu (np. to, że ko­le­je pa­ro­we jeż­dzi­ły i były re­al­ne eko­no­micz­nie i tech­nicz­nie tu­dzież lo­gi­stycz­nie było moż­li­we JE­DY­NIE dla­te­go, iż wę­giel – pa­li­wo dla nich – na KON­KRET­NYCH szla­kach trans­por­to­wych do­star­cza­ły do z góry za­pla­no­wa­nych oraz za­wcza­su zbu­do­wa­nych wę­złów za­opa­trze­nia… inne ko­le­je… W wa­run­kach bez­dro­ży i nie­usta­ją­co tu­dzież ela­stycz­nie zmie­nia­ją­cych kie­run­ki i do­ce­lo­we de­sty­na­cje swej jazdy “lą­do­wych kra­żow­ni­ków” cały ten łań­cuch do­staw mu­siał­by być kil­ka­dzie­siąt razy dłuż­szy (kra­zow­ni­ki trans­por­to­we dla kra­zow­ni­ków wła­ści­wych, ale tych pierw­szych ko­lej­ne trans­por­tow­ce na parę, i tak dalej, aż cały ten łań­cuch do­staw, po opróż­nie­niu się z węgla w ten­drach, sam by się wza­jem­nie sklin­czo­wał i za­blo­ko­wał – i to na całej dłu­go­ści od ko­pal­ni, po do­ce­lo­wy krą­żow­nik pola walki… No chyba że­by­śmy uru­cho­mi­li łań­cuch do­staw opar­ty na kilku ty­sią­cach chłop­skich fur­ma­nek rów­no­cze­śnie. Ow­szem, Niem­cy do­szli tak aż pod Mo­skwę (kolej plus fur­man­ki), ale potem łań­cu­chy do­staw padly im na amen. I to w wa­run­kach łącz­no­ści ra­dio­wej i no­wo­cze­snej go­spo­dar­ki oraz tech­no­lo­gii wy­twór­czej. Bo – jakby tego było mało – bez łącz­no­ści bez­prze­wo­do­wej za­rzą­dza­nie taką masą jed­no­stek z łań­cu­cha do­staw także nie wcho­dzi w drogę – gdy trze­ba np do­wieźć nie tylko wę­giel, ale każdą za­mien­ną śrub­kę na czas. Bez radia np. w dobie Po­wsta­nia Stycz­nio­we­go nawet nie wia­do­mo by­ło­by, gdzie po­sy­łać ko­lej­ne trans­por­ty węgla (już nie mó­wiąc o wo­dzie i ekwi­pun­ku. No cóż, aby wpra­wić w efek­tyw­ny ruch i skie­ro­wać do walki JEDEN ame­ry­kań­ski ma­lut­ki czołg Abrams pod­czas Ope­ra­cji Pu­styn­na Burza, mu­sia­ło na to wcze­śniej i w trak­cie pra­co­wać około 50 ty­się­cy ludzi… Wi­dzi­cie ich gdzieś pod­czas ste­am­pun­ko­wej XIX wiecz­nej wojny z Ro­sja­na­mi np. w dzie­le pol­skie­go pi­sa­rza?

Wnio­sek? Ste­am­punk w hi­sto­rii al­ter­na­tyw­nej MUSI ba­zo­wać na do spodu nie­nau­ko­wych, czy­sto uzna­nio­wych i bez ja­kie­go­kol­wiek związ­ku choć­by z pod­sta­wo­wy­mi sta­ły­mi fi­zycz­ny­mi (ether itd) roz­wią­za­niach, by w ogóle był choć w czę­ści lo­gicz­ny i we­wnętrz­nie spól­ny. I dla­te­go go nie lubię.

Ale to wszyst­ko oczy­wi­ście off topic, bo Ku­ma­ri jako nie­al­ter­na­tyw­na fan­ta­zja, jest the best! :)

Dobre hi­sto­rie opo­wia­da­ją o lu­dziach, nawet jeśli są o ro­bo­tach, smo­kach i pa­ro­wych go­le­mach. Na­uko­we ko­szał­ki to spra­wy trze­cio­rzęd­ne dla fa­bu­ły. Jedni chwa­lą Wat­t­sa jako au­to­ra hard SF, a inni twier­dzą, że do­pusz­cza się cał­ko­wi­tej do­wol­no­ści w kwe­stii nauk ści­słych.

Jak ktoś chce pre­cy­zji i wier­no­ści fak­tom, to za­wsze można czy­tać do­ku­men­ta­cję tech­nicz­ną :] Jaką róż­ni­cę ma dla fa­bu­ły to, czy czołg jeź­dzi na parę, na ropę czy na eter? Dla mnie to de­cy­zja głów­nie es­te­tycz­na, jak wybór ko­lo­ru ko­szu­li. Grunt, żeby autor za­cho­wał spój­ność we wła­snym dzie­le.

The fair bre­eze blew, the white foam flew, The fur­row fol­lo­wed free: We were the first that ever burst Into that si­lent sea.

No i wła­śnie au­to­rzy bar­dzo czę­sto nie za­cho­wu­ją spój­no­ści w hi­sto­riach al­ter­na­tyw­nych, nawet jeśli ich fa­bu­ły obej­mu­ją rap­tem kil­ka­na­ście czy kil­ka­dzie­siąt lat. Co gor­sza, mam wra­że­nie, że robią to z nie­dba­ło­ści i le­ni­stwa, bo im się nawet gu­glać nie chce, o za­sta­na­wia­niu się nad kon­se­kwen­cja­mi kon­kret­nej zmia­ny już nie mó­wiąc.

http://altronapoleone.home.blog

@De­ir­driu

Dzię­ku­ję. Prze­sła­dzać nie trze­ba.

@No­Whe­re­Man

Uwiel­biam Twoją fa­jer­wer­ko­wą skalę. Jedno słowo, a w tylu róż­nych od­sło­nach.

@Dar­con

Cza­sem bywa tak, że ko­men­tarz robi więk­sze wra­że­nie, niż samo opo­wia­da­nie.

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

To żeś przy­wa­lił opo­wia­da­niem, chło­pie złoty ;D

Po­wiem Ci, że za­in­te­re­so­wa­łeś mnie swoim in­au­gu­ra­cyj­nym drab­blem, z za­in­te­re­so­wa­niem cze­ka­łem co dalej i… do­sta­łem opo­wia­da­nie o drab­ble’ach. Sro­żył się Count tro­chę, nie ukry­wam, bo zdało mi się to mar­no­wa­niem so­lid­ne­go po­ten­cja­łu, jed­nak za­miast ob­ra­żać się, po­sta­no­wi­łem prze­cze­kać. No i…

WARTO BYŁO.

Ku­ma­ri jest może zbyt uboga w akcję (któ­rej jest szcząt­ko­wa ilość), więk­szość tek­stu do­ty­czy prze­żyć, uczuć i do­znań, ale to co po­sta­no­wi­łeś przed­sta­wić, przed­sta­wi­łeś na­praw­dę do­brze. Ob­ra­zo­wo i wia­ry­god­nie. Roz­mach na plus – Ku­ma­ri zwie­dzi­ła kawał świa­ta pod­czas tych swo­ich men­tal­nych wę­dró­wek. Tę­sk­no­ta za matką i przy­wią­za­nie do Aiko – do­brze od­da­ne.

Bra­kło mi może lep­sze­go osa­dze­nia tek­stu w rze­czy­wi­sto­ści (może dla­te­go, że ko­cham Ja­po­nię?), ale wła­ści­wie by­ło­by to zby­tecz­ne i roz­wad­nia­ło­by kwin­te­sen­cję.

Po­mysł na po­rzu­co­nych bogów mocno za­la­ty­wał mi Ame­ry­kań­ski­mi Bo­ga­mi, no ale clue spra­wy do­ty­czy­ło jed­nak czego in­ne­go.

Warsz­ta­to­wo po­rząd­nie, ale skoro be­to­wał to cały le­gion, ni­cze­go in­ne­go nie mo­głem się spo­dzie­wać.

O war­stwę ja­poń­ską Bel­la­trix, jak widzę, za­dba­ła, mam tylko dwie drob­ne uwagi:

Wej­dzie­my na sam szczyt Fuji-sama.

San ;) Dalej masz już do­brze.

Yosi­sho

Na­niiiii? ;O

Dobra ro­bo­ta. Roz­wa­żę hra­biow­skie bło­go­sła­wień­stwo.

EDIT: A wła­śnie. Po prze­czy­ta­niu stwier­dzi­łem, że przej­rzę prace ar­tyst­ki, którą się za­in­spi­ro­wa­łeś. No i, kurde, muszę przy­znać z cięż­kim ser­cem – okrop­ne są. W ogóle mi się nie po­do­ba­ją XD

A sama Ku­ma­ri ko­ja­rzy mi się z rasą Asura z Guild Wars II :)

"Tam, gdzie nie ma echa, nie ma też opisu prze­strze­ni ani mi­ło­ści. Jest tylko cisza."

Co­un­cie, to wła­śnie ja się przy­cze­pi­łam do -san (bo tak było w ory­gi­na­le) :) – “-san” używa się w od­nie­sie­niu do osób o zbli­żo­nym sta­tu­sie. Ja­poń­ska dziew­czyn­ka mó­wią­ca o świę­tej górze “-san” to imho spora nie­grzecz­ność i po­win­na pod­kre­ślić sza­cu­nek wła­śnie przez “-sama”.

Co do “yosi­sho” – li­te­rów­ka, którą prze­oczy­łam. Po­win­no być “yoisho”.

@Co­unt­Pri­ma­gen

Z tym Fu­ji-san/-sama to oboje macie rację. 

Z jed­nej stro­ny Fu­ji-sa­ma, gdzie “-sama” to sufix grzecz­no­ścio­wy, ana­lo­gicz­nie do Ta­te­ishi-sa­ma 

(ta­te­ishi ozna­cza „sto­ją­cy ka­mień”, który jest czczo­ny od 600 lat w to­kij­skiej dziel­ni­cy Kat­su­shi­ka)[4].

Z dru­giej stro­ny Fu­ji-san:

Ja­pa­ne­se spe­akers refer to the mo­un­ta­in as "Fu­ji-san". This "san" is not the ho­no­ri­fic suf­fix used with pe­ople's names, such as Wa­ta­na­be-san, but the Si­no-Ja­pa­ne­se re­ading of the cha­rac­ter yama (山, "mo­un­ta­in") used in Si­no-Ja­pa­ne­se com­po­unds.

I bądź tu mądry, którą wer­sję wy­brać.

Li­te­rów­kę po­pra­wi­łem.

do­sta­łem opo­wia­da­nie o drab­ble’ach. Sro­żył się Count tro­chę, nie ukry­wam, bo zdało mi się to mar­no­wa­niem so­lid­ne­go po­ten­cja­łu

To opo­wia­da­nie, wbrew po­zo­rom, bar­dzo dużo mi dało, a sro­że­nie się hra­bie­go nie po­szło na marne. Kry­ty­ka, choć nie­zbyt przy­jem­na, cza­sem wię­cej dać może niźli bło­go­sła­wień­stwo, któ­rym ską­d­inąd wzgar­dzić bym nie śmiał. Wszak to wy­róż­nie­nie zacne ni­czym fa­jer­wer­ki.

Mnie owa kry­ty­ka po­pchnę­ła ku nie­zna­nym wodom, by spró­bo­wać cze­goś no­we­go, in­ne­go, am­bit­niej­sze­go.

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Fu­ji-san w tym zna­cze­niu to po pro­stu “góra Fuji” i nie ma po­wo­du, żeby aku­rat słowo “góra” zo­sta­wić po ja­poń­sku. W sumie, to chyba naj­le­piej po pro­stu na­pi­sać Fuji :)

Drą­ży­cie, tak czy śmak, a skoro obie wer­sje są po­praw­ne to niech autor de­cy­du­je.

Bella, a czemu by nie zo­sta­wić "sam" po ja­poń­sku?

Ge­ne­ral­nie to uprę się, że autor ma tu do­wol­ność tym więk­szą, że to zda­nie wy­po­wia­da mała dziew­czyn­ka. I jak po­wie­dzia­ła, tak po­wie­dzia­ła, za­pew­ne w swoim mnie­ma­niu po­praw­nie.

"Taki ide­al­ny wy­lu­zo­wy­wacz do obia­du." NWM

Spo­koj­nie, My­tri­xie, bez na­pin­ki ;p

Droga Bello – róż­ni­cę mię­dzy san/sama oczy­wi­ście znam, z tym że w przy­pad­ku góry wy­da­wa­ło mi się, że san w ogóle nie od­no­si się do formy grzecz­no­ścio­wej czy nie­grzecz­no­ścio­wej. Jest po pro­stu spo­so­bem czy­ta­nia znaku 山.

Fudżi pisze się 富士山, a czy­ta­nia znaku na górę to (spraw­dzi­łem, nie z głowy ;P): san, sen, yama.

Stąd wy­da­wa­ło mi się, że nie ma do­wol­no­ści.

A jak ma się do tego wiek dziew­czyn­ki? Sam nie wiem. Niby młoda, ale jed­nak Ja­pon­ka…

Mnie owa kry­ty­ka po­pchnę­ła ku nie­zna­nym wodom, by spró­bo­wać cze­goś no­we­go, in­ne­go, am­bit­niej­sze­go.

No to rze­czy­wi­ście było warto :)

"Tam, gdzie nie ma echa, nie ma też opisu prze­strze­ni ani mi­ło­ści. Jest tylko cisza."

Co­un­cie, ow­szem, tyle, że nazwą wła­sną jest “Fuji” a znak na górę (tak, czy­ta­ny w tym przy­pad­ku jako -san) ozna­cza, że to góra (każda góra w ja­poń­skim jest -san/yama) i do­da­wa­nie go nie ma sensu. To coś, jakby pisać np. “W pla­nie ju­trzej­szej wy­ciecz­ki jest Ta­mi­za river”. Stąd z kolei mi się wy­da­wa­ło, że -san zo­sta­ło użyte jako suf­fix ho­no­ry­fi­ka­tyw­ny (zwłasz­cza, że z myśl­ni­kiem).

My­tri­xie, nikt nic ni­ko­mu nie za­bra­nia, my tu sobie dys­ku­tu­je­my ;)

Ano nie ma, praw­da.

My­śla­łem sobie, że Ja­poń­czy­cy mają zwy­czaj na­tu­ral­ne­go do­da­wa­nia -san do Fudżi, ale, praw­dę mó­wiąc, moja wie­dza o Ja­po­nii jest nie tylko pod­sta­wo­wa, ale i frag­men­ta­rycz­na…

Ro­zu­miem Twoją in­ter­pre­ta­cję i zga­dzam się, że naj­lep­sza by­ła­by w takim razie sama ‘Fuji’ ;)

"Tam, gdzie nie ma echa, nie ma też opisu prze­strze­ni ani mi­ło­ści. Jest tylko cisza."

Ja­poń­czy­cy tak, ale u nich “Fu­ji­san” zna­czy “góra Fuji”. Nazwa wła­sna jest nie­prze­tłu­ma­czal­na (“Fuji”) a “san” prze­tłu­ma­czal­ne (”góra”, tyle że w pol­skim góra wy­ni­ka z kon­tek­stu i nie jest ko­niecz­ne pi­sa­nie, że cho­dzi o górę).

Po do­głęb­nym za­po­zna­niu się z te­ma­tem zde­cy­do­wa­łem się za­sto­so­wać “Fu­ji­san” bez myśl­ni­ka. Bo taka jest nazwa wła­sna góry. 

“Mount Fuji”, a nie “Fuji”. Po­dob­nie jak u nas Góra Ko­ściusz­ki, Babia Góra, Ba­ra­nia Góra.

Fu­ji-sa­ma też cza­sem można usły­szeć, ale jest to jed­nak forma błęd­na. Choć mała dziew­czyn­ka taki błąd mo­gła­by po­peł­nić, to nie chcę robić z Aiko słod­kiej igno­rant­ki, więc niech mówi po­praw­nie ;)

Inny powód dla któ­re­go nie chcia­łem zo­sta­wić samej Fuji jest taki, że wspo­mnia­ne zda­nie wy­da­je mi się wów­czas wy­bra­ko­wa­ne.

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Rze­czy­wi­ście, pięk­ne.

Sporo się tu mie­sza – sce­ne­rii, mi­to­lo­gii, kon­wen­cji, na­stro­jów… i wy­cho­dzi z tego wspa­nia­ła ja­kość. Szcze­gól­nie do­brze, jak dla mnie, wy­pa­da war­stwa opi­so­wa, zmy­sło­wa i emo­cjo­nal­na – nie tam, gdzie emo­cje na­zy­wasz, ale tam, gdzie je po­ka­zu­jesz. Kur­czę, wspa­nia­łe było to, jak Ku­ma­ri nie mogła od­na­leźć drogi, jak zwo­dzi­łeś i ją i czy­tel­ni­ka. No nie dało się nie po­czuć tego roz­cza­ro­wa­nia, tę­sk­no­ty, de­ter­mi­na­cji. 

Je­dy­nym mo­men­tem, kiedy coś mi tej w mie­szan­ce nie za­gra­ło były prądy kon­wek­cyj­ne i siła Co­rio­li­sa. Faj­nie, ale nijak mi ta ter­mi­no­lo­gia nie pa­so­wa­ła do po­dró­ży du­cho­wej. Wo­la­ła­bym w tym miej­scu opisy opar­te bar­dziej na ob­ra­zie, zmy­sło­wo­ści, tym bar­dziej, że nar­ra­tor trzy­ma tu jed­nak punkt wi­dze­nia Ku­ma­ri, która – jak sądzę – o prą­dach i si­łach nie­wiel­kie mogła mieć po­ję­cie?

Wy­cho­dzę z za­ło­że­nia, że utwo­ry in­spi­ro­wa­ne czymś za­chwy­ca­ją­cym, rów­nież muszą za­chwy­cać. I Ku­ma­ri po­twier­dza moja tezę. Dzię­ku­ję Ci za przy­jem­ną lek­tu­rę, oraz za to, że po­ka­za­łeś mi twór­czość Klau­dii.

Wej­dzie­my na sam szczyt Fu­ji­san.

Dla­cze­go prze­kro­czy­łaś torii świę­tej Fu­ji-san?

Po­praw­nie jest z kre­ską, czy bez? “Torii” to jakaś li­te­rów­ka?

du­cho­ta tro­pi­kal­nej dżun­gli.

Czy dżun­gla może nie być tro­pi­kal­na?

Do­szczęt­nie wy­zu­ta z sił, chwy­ci­ła zna­jo­my za­pach ni­czym linę. Pięła się po niej wolno, ocię­ża­le, ni­czym hi­ma­la­ista na wierz­choł­ku An­na­pur­ny

Lubię tek­sty zbu­do­wa­ne wokół emo­cji, dla­te­go bru­tal­nie za­brzmi to, co teraz na­pi­szę, ale: wy­nu­dzi­łem się okrut­nie. 52k na taką hi­sto­rię to IMO tak ze 3x za dużo. Tym go­rzej, bo gdy opo­wia­da­nie nie wcią­ga, za­czy­na się do­strze­gać błędy. Wyżej wy­pi­sa­łem parę pier­dó­łek z koń­ców­ki, ale to nic przy pew­nej re­dak­cyj­nej nie­po­rad­no­ści, któ­rej kul­mi­na­cją jest chyba po­niż­szy frag­ment:

Ścia­ny gór­skiej willi w Yama­na­ka­ko, wy­ko­na­ne z su­ro­we­go drew­na, współ­gra­ły z wy­stro­jem ca­łe­go domu, który był iście mi­ni­ma­li­stycz­ny. /by­ło­za, zda­nie za­śmie­co­ne sło­wa­mi; dużo le­piej wy­glą­da np. “współ­gra­ły z mi­ni­ma­li­stycz­nym wy­stro­jem domu”/ Na pod­ło­dze wy­ło­żo­nej ta­ta­mi leżał futon /mam go­oglo­wać co to jest, czy o co cho­dzi?/, gdzie spały przy­bra­ne sio­stry. W rogu stał pro­sty drew­nia­ny sto­lik – je­dy­ny mebel w całym po­miesz­cze­niu. /Dwa zda­nia o iden­tycz­nej kon­struk­cji – mo­no­to­nia psuje rytm/ Jed­nak to nie on przy­ku­wał uwagę Ku­ma­ri, a widok za oknem, uka­zu­ją­cy je­zio­ro i wzno­szą­cy się za nim sto­żek wul­ka­nu Fuji. Świ­ta­ło. Sce­ne­rię można by uznać za baj­ko­wą, gdyby nie dzie­siąt­ki pa­skud­nych kabli, bie­gną­cych wzdłuż as­fal­to­wej drogi.

Ku­ma­ri zi­gno­ro­wa­ła kable. /Dla­cze­go po­wta­rzasz słowo “kable”, skoro są pod­mio­tem frag­men­tu ostat­nie­go zda­nia i mógł­byś z po­wo­dze­niem sko­rzy­stać tutaj z za­im­ka: “Ku­ma­ri zi­gno­ro­wa­ła je”?/ Jej wzrok przy­cią­gał su­ro­wy szczyt, zwień­czo­ny czapą śnież­nej bieli. To był wła­ści­wy czas, wła­ści­we miej­sce i szan­sa, któ­rej nie za­mie­rza­ła zmar­no­wać. /Cała masa przy­miot­ni­ków roz­wad­nia ten frag­ment – je­den-dwa, ale celne zro­bi­ły­by dużo lep­szą ro­bo­tę/

Do tego stra­szą zbyt wie­lo­krot­nie zło­żo­ne zda­nia z nad­uży­wa­niem słowa “który” i czego tro­chę kon­se­kwen­cją jest też roz­wi­ja­ją­ca się by­ło­za, bo prze­cież “być” na­tu­ral­nie kom­po­nu­je się z “który”. Nie mówię, że tekst jest na­pi­sa­ny źle, bo nie jest – widzę pi­sar­ską wpraw­ność i parę zdań na­praw­dę prze­cud­nej urody. Tylko że po­ziom raz szy­bu­je, raz pi­ku­je, a przez przy­ję­tą kon­wen­cję nie je­steś w sta­nie przy­kryć nie­do­ró­bek warsz­ta­to­wych na przy­kład przy­spie­sze­niem akcji. Bo akcji pra­wie nie ma.

Roz­wle­ka­nie tek­stu ponad miarę nie służy po­ka­zy­wa­niu emo­cji. Naj­bar­dziej emo­cjo­nal­ne książ­ki, jakie czy­ta­łem, były dość krót­kie, a krót­kie, lecz celne frazy po­tra­fi­ły chwy­cić za ser­du­cho le­piej niż cały potok kwie­ci­stych zdań czy przy­miot­ni­ków. Nie ro­zu­miem, czemu to opo­wia­da­nie jest takie dłu­gie. Nie wiem, po co są tutaj po­cząt­ko­we sceny z ro­dzeń­stwem, które nie wno­szą ab­so­lut­nie ni­cze­go. Do po­ka­za­nia cie­pła do­mo­we­go ogni­ska na­praw­dę nie po­trze­ba kilku roz­bu­do­wa­nych scen, a umie­jęt­no­ści Ku­ma­ri mógł­byś po­ka­zać już w Ja­po­nii i unik­nął­byś przy oka­zji wpro­wa­dza­nia trzech zbęd­nych po­sta­ci. Prze­cież tylko ro­dzi­ce póź­niej oka­za­li się mieć zna­cze­nie. Dalej – próby Ku­ma­ri po­wro­tu do domu to wo­do­lej­stwo w naj­czyst­szej po­sta­ci, bo przy po­że­gna­niu z matką im­pli­ku­jesz, że po­now­ne spo­tka­nie na­stą­pi. Gdyby do spo­tka­nia nie do­szło, gdyby Ku­ma­ri jed­nak za­akli­ma­ty­zo­wa­ła się w Ja­po­nii – gdyby to opo­wia­da­nie skoń­czy­ło się jak­kol­wiek ina­czej – to jedna z tych prób by­ła­by może i do prze­łknię­cia. Ale w obec­nej for­mie, gdy­bym za­stą­pił cały roz­dzia­lik krót­kim “Ku­ma­ri dwu­krot­nie pró­bo­wa­ła wró­cić do domu bez skut­ku”, co byśmy stra­ci­li? Emo­cje, po­wiesz. Ale same emo­cje to rap­tem im­pre­sja. Skła­do­wa opo­wia­da­nia. Istot­na, ale sama go nie stwo­rzy.

I wy­da­wać by się mogło, że tak gde­ram, bo nie widzę tu żad­nych ja­snych punk­tów, ale tak nie jest. Bo tę­sk­no­tę Ku­ma­ri na­praw­dę czuć, zwłasz­cza fi­na­ło­we aka­pi­ty tutaj błysz­czą, zwłasz­cza scena z Aiko. Jak dla mnie jest tu po pro­stu za dużo zna­ków, by do­świad­czać wszyst­kie­go z na­le­ży­tą in­ten­syw­no­ścią. Sam po­mysł na bo­ha­ter­kę uwa­żam za cie­ka­wy, a po­że­nie­nie Pe­ru­nów i Ja­po­nii to nie­czę­ste i jakże cie­ka­we po­łą­cze­nie.

@Wer­we­na

Cie­szę się, że Ci się po­do­ba­ło. Nie mam jesz­cze na­wy­ku, by nar­ra­to­ra za­wsze spro­wa­dzać do po­zio­mu po­sta­ci, któ­rej losy opi­su­je. Stąd też to wnę­trze Ziemi po czę­ści swo­imi ocza­mi po­ka­za­łem.

@Mr­Bri­ght­si­de

Dzię­ki za kon­struk­tyw­ną kry­ty­kę i wska­za­nie sła­bych stron. Do­ce­niam, tym bar­dziej, że w wielu miej­scach uwagi wy­da­ją się być traf­ne.

Po­praw­nie jest z kre­ską, czy bez? “Torii” to jakaś li­te­rów­ka?

Obie wer­sje są po­praw­ne. W ory­gi­na­le było z kre­ską, ale po dłu­giej dys­ku­sji zmie­ni­łem na bez kre­ski (za­po­mnia­łem jed­nak, że to słowo mam w dwóch miej­scach).

Torii, futon, czy ta­ta­mi to słowa, które po­dob­nie jak judo, czy say­ona­ra, stały się już na tyle po­pu­lar­ne na świe­cie, że zde­cy­do­wa­łem się nie wy­ja­śniać ich zna­cze­nia w tek­ście.

Od­no­śnie wska­za­nych “nie­do­ró­bek”, to z pew­no­ścią się nad nimi po­chy­lę i po­pra­wię. Re­wo­lu­cyj­nych zmian jed­nak już tutaj nie prze­wi­du­ję.

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Do­brze mi się czy­ta­ło :)

Przy­no­szę ra­dość :)

Przede wszyst­kim do­ce­niam wy­obraź­nię. Pod­ziem­ne wę­drów­ki Ku­ma­ri po ener­ge­tycz­nych szla­kach, sprzę­żo­nych z lo­kal­ny­mi bó­stwa­mi, to na­praw­dę dobry i in­te­re­su­ją­cy po­mysł. Po­dob­nie ob­da­rzo­ne du­sza­mi lalki, które czują i widzą ten me­ta­fi­zycz­ny i mi­tycz­ny świat, żywią się emo­cja­mi czy uczu­cia­mi ludzi. Ale o ile tchnię­cie w nie życia jest pięk­ną ideę, to sprze­da­wa­nie wła­snych "dzie­ci", kła­dzie się cie­niem na matkę/ar­tyst­kę i nieco fra­pu­je.

Po dru­gie do­ce­niam język opo­wie­ści. Pi­szesz ład­nie, kli­ma­tycz­nie, warsz­ta­to­wo bez za­rzu­tu, i nie wiem na ile to Twoja za­słu­ga, a ile w tym udzia­łu sil­nej grupy be­tu­ja­cej. 

Pewna de­li­kat­na ckli­wość i no­stal­gia bi­ją­ca z tej hi­sto­rii, prze­le­wa się rów­nież z fa­bu­ły na język, styl i prze­ni­ka wszyst­kie war­stwy tek­stu.

Jest to za­ra­zem ko­lej­ne opo­wia­da­nie, w któ­rym za­sta­na­wia mnie in­spi­ra­cja. Dzie­ła ar­tyst­ki mu­sia­ły zro­bić na Tobie wiel­kie wra­że­nie. A tekst jest uda­nym i god­nym hoł­dem od­da­nym jej sztu­ce.

Jeśli mam się cze­piać to dwóch kwe­stii. Po pierw­sze nie mam po­ję­cia, po co te mało li­te­rac­kie, a ra­czej en­cy­klo­pe­dycz­ne wstaw­ki od­au­tor­skie na różne te­ma­ty (np. hi­sto­ria klasz­to­ru, re­zer­wy gli­ko­ge­nu, nie­miec­ki sej­smo­log itp.), które przy­bra­ły formę mini in­fo­dum­pów i chyba przy­świe­ca­ją im nieco na­chal­ne cele edu­ka­cyj­ne (je­steś na­uczy­cie­lem?). Po dru­gie, w kilku miej­scach za­sto­so­wa­łes dziw­ny, prze­sta­wio­ny szyk zda­nia i nie mam po­ję­cia, dla­cze­go i w jakim celu, np.:

Matki, która choć śpi, to mac­ka­mi każ­de­go drze­wa sięga (…)

Zda­rza się rów­nież, że po­ja­wia się nie­uza­sad­nio­na sty­li­za­cja (np. w my­ślach Ku­ma­ri) lub język nar­ra­cji prze­kra­cza pe­wien "do­pusz­czal­ny" po­ziom eg­zal­ta­cji. A owa afek­ta­cja nie ogra­ni­cza się tylko do uży­cia róż­nych: wszak, ni­czym, nie dane było, ongiś, niby itp.

Tak czy siak, mimo że nie je­stem mi­ło­śni­kiem ta­kich "baśni współ­cze­snych", oddam głos na no­mi­na­cję. Bo to na­praw­dę uro­cze, kli­ma­tycz­ne opo­wia­da­nie z pro­stą, ale prze­my­śla­ną fa­bu­łą i spi­sa­ne spraw­ną ręką.

Po prze­czy­ta­niu spa­lić mo­ni­tor.

@Anet

Miło, że wpa­dłaś. :)

@Mr. Maras

Dzię­ku­ję za no­mi­na­cję, która już sama w sobie jest dla mnie dużym wy­róż­nie­niem.

Na­uczy­cie­lem nie je­stem, choć z nauką jest mi po dro­dze. Przez rok uczy­łem stu­den­tów, ale to dawne czasy.

Te wstaw­ki edu­ka­cyj­no-na­uko­we były ro­dza­jem eks­pe­ry­men­tu, próbą po­łą­cze­nia tego co ba­śnio­we i ezo­te­rycz­ne, z tym co re­al­ne i na­uko­we. Po­wta­rzać go ra­czej nie będę.

Od­no­śnie nie­uza­sad­nio­nej sty­li­za­cji ar­cha­icz­nej i in­wer­sji szyku, to mam od pew­ne­go czasu taką ma­nie­rę. Pró­bu­ję z nią wal­czyć, ale że ar­cha­izmy uwiel­biam, to zbyt dużo serca w tę walkę nie wkła­dam.

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Moje kli­ma­ty. Baj­ko­wo, zmy­sło­wo, ma­gicz­nie.

Bra­wu­ro­wo ro­ze­gra­na nie­zwy­kłość bo­ha­ter­ki i jej ro­dzeń­stwa – ory­gi­nal­ny i nie­po­ko­ją­cy po­mysł, po­ka­za­ny tak, że mimo po­cząt­ko­wej her­me­ty­ki nie dawał po­czu­cia cha­osu (może to zresz­tą za­słu­ga tego nie­spiesz­ne­go tempa). Fajny kon­cept po­wią­za­nia Ślęży z Fuji, po­do­ba­ło mi się też po­że­nie­nie ezo­te­ry­ki z fi­zy­ką w opi­sie wę­drów­ki do wnę­trza Ziemi – jakoś mi się to świe­że i dow­cip­ne wy­da­ło. Ja­poń­ski ma­ra­toń­czyk sko­ja­rzył mi się z Mu­ra­ka­mim.

Toż­sa­mo­ści Ku­ma­ri do­my­śli­łem się już w sce­nie pre­zen­ta­cji ro­dzeń­stwa Ja­poń­czy­ko­wi i wła­ści­wie ob­szedł­bym się bez epi­lo­gu, bo kre­acja była na tyle silna, że nie po­trze­bo­wa­łem wy­tłu­ma­cze­nia. Nawet wo­lał­bym pewne nie­do­po­wie­dze­nie i do tego brak happy endu. Ale Twoje roz­wią­za­nie za­do­wo­li więk­szą licz­bę Czy­tel­ni­ków.

Uwa­żaj na ku­mu­la­cje po­rów­nań, jedno (dobre) na epi­zod wy­star­czy – rzu­ci­ło mi się w oczy:

Ze­bra­ła w sobie skraw­ki mocy i po­gna­ła ku górze, ni­czym ogar, który zwę­szył trop. Do­szczęt­nie wy­zu­ta z sił, chwy­ci­ła zna­jo­my za­pach ni­czym linę. Pięła się po niej wolno, ocię­ża­le, jak hi­ma­la­ista na wierz­choł­ku An­na­pur­ny, naj­bar­dziej krwio­żer­czej z gór.

do­dat­ko­wo, o ile nie mam za­sad­ni­czo pre­ten­sji o te Twoje wtrę­ty po­pu­lar­no­nau­ko­we, to aku­rat An­na­pur­na po­ja­wia się tutaj zu­peł­nie od czapy. 

Prze­czy­ta­łam z ogrom­ną przy­jem­no­ścią. Stwo­rzy­łeś nie­sa­mo­wi­tą, ba­śnio­wą, pełną czaru hi­sto­rię, która wcią­gnę­ła mnie od pierw­sze­go aka­pi­tu. Z prze­ję­ciem śle­dzi­łam losy Ku­ma­ri, a Ty tak do­sko­na­le od­da­łeś jej uczu­cia, pra­gnie­nia, lęki, iż mimo nie­ty­po­wo­ści bo­ha­ter­ki z ła­two­ścią się z nią utoż­sa­mia­łam. Ma­gicz­ny, ory­gi­nal­ny i moim zda­niem zde­cy­do­wa­nie za­słu­gu­ją­cy na piór­ko tekst :) Dzię­ku­ję za wy­jąt­ko­wo sa­tys­fak­cjo­nu­ją­cą lek­tu­rę.

@co­bold

Dzię­ki za uwagi. Słowa “ni­czym” i “jak” do­da­ję do mojej listy. Będą sta­łym punk­tem au­to­ko­rek­ty.

@ka­tia­72

Ja dzię­ku­ję za wy­jąt­ko­wo sa­tys­fak­cjo­nu­ją­cy ko­men­tarz.

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Cóż, nie po­zo­sta­je mi nic in­ne­go niż po­wie­lić po­przed­nie ko­men­ta­rze :)

Two­rzysz bar­dzo pla­stycz­ne i wcią­ga­ją­ce opisy. Mają jed­nak parę man­ka­men­tów, jak już ktoś za­uwa­żył, plą­czą się ar­cha­izmy (gdy­byś jesz­cze ich uży­wał kon­se­kwent­nie to ok, ale tak są tro­chę nie na miej­scu), w nie­któ­rych zda­niach tro­chę szwan­ko­wał mi szyk, ale to bar­dziej na za­sa­dzie “ja bym to zro­bił ina­czej”. Szcze­gól­nie spodo­bał mi się motyw mi­na­re­tów. Niby to ba­nal­ne, ale jed­nak wizja ty­się­cy wie­ży­czek jako siat­ki chro­nią­cej przed daw­ny­mi bo­ga­mi robi pewne wra­że­nie ;)

Fa­bu­ła rów­nież zaj­mu­ją­ca, do­brym za­gra­niem jest zszo­ko­wa­nie czy­tel­ni­ka na po­cząt­ku sprze­da­żą dziec­ka, bo za­czy­na wy­my­ślać naj­bar­dziej czar­ne sce­na­riu­sze. Po ja­kimś cza­sie za­czą­łem się do­my­ślać, że Ku­ma­ri to nie praw­dzi­we dziec­ko, ale jed­nak osta­tecz­ne roz­wią­za­nie było i tak za­ska­ku­ją­ce. Po­zo­sta­je jedna wąt­pli­wość – czy “matka” mó­wiąc Ku­ma­ri, że du­cho­wa droga z Ja­po­nii do domu bę­dzie bar­dzo szyb­ka i bez­pro­ble­mo­wa, nie wie­dzia­ła o czym mówi, czy też li­czy­ła, że Ku­ma­ri nigdy nie prze­bi­je się przez blo­ka­dę i jej po­wrót nie był dla niej wcale takim miłym za­sko­cze­niem?

Świa­to­wi­de­rze, dzię­ki za do­wie­dzi­ny. Czy "matka" mó­wi­ła, że droga bę­dzie szyb­ka i łatwa? Ra­czej wska­zy­wa­ła je­dy­nie na taką moż­li­wość, by za­siać ziarn­ko na­dziei w Ku­ma­ri spra­wić, że roz­sta­nie bę­dzie mniej bo­le­sne. Ar­cha­izmy sta­ra­łem się sto­so­wać przy kwie­stiach bogów, by pod­kre­ślić ich pra­daw­ność.

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Cie­ka­wa, wcią­ga­ją­ca opo­wieść. Po­do­ba­ły mi się wstaw­ki geo­lo­gicz­ne, opisy bóstw mo­men­ta­mi wy­da­wa­ły się mało istot­ne z punk­tu wi­dze­nia głów­nej hi­sto­rii, ale po­ma­ga­ły bu­do­wać spe­cy­ficz­ny kli­mat. Naj­bar­dziej spodo­ba­ły mi się fan­ta­stycz­ne ele­men­ty – opisy czer­pa­nia siły przez Ku­ma­ri i nie­ty­po­wy spo­sób w jaki od­by­wa­ła swoje po­dró­że. W in­try­gu­ją­cy spo­sób przed­sta­wi­łeś ko­ścio­ły i me­cze­ty jako pie­czę­cie i ele­men­ty więzi. Tro­chę ża­ło­wa­łem, że nie roz­wi­ną­łeś tego wątku, ale ko­niec koń­ców opo­wia­da­nie było po­świę­co­ne Ku­ma­ri.

Mogło być go­rzej, ale mogło być i znacz­nie le­piej - Gan­dalf Szary, Hob­bit, czyli tam i z po­wro­tem, Rdz IV, Górą i dołem

Ne­va­zie, dzię­ku­ję za ko­men­tarz i no­mi­na­cję.

Hra­bio, Waści rów­nież po­dzię­ko­wa­nia za bło­go­sła­wień­stwo skła­dam.

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Tro­chę się za­sta­na­wia­łam nad de­cy­zją. Prze­ko­na­ła mnie ory­gi­nal­ność. I bo­ha­ter­ka nie­ty­po­wa, i po­łą­cze­nie mi­to­lo­gii sło­wiań­skiej z ja­poń­ską rzad­ko spo­ty­ka­ne. I do tego jesz­cze geo­lo­gicz­ne wstaw­ki.

Wpraw­dzie gra­nie na emo­cjach do mnie nie tra­fi­ło, ale przy­naj­mniej mała bo­ha­ter­ka zwie­dzi­ła ka­wa­łek świa­ta. Nawet nie tylko po­wierz­chow­nie. ;-)

Plus za dość dłu­gie ukry­wa­nie toż­sa­mo­ści bo­ha­ter­ki. Niby wia­do­mo, że coś z nią nie tak, ale pod­po­wie­dzi nie są oczy­wi­ste.

Byłam na TAK, czyli.

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Fin­kla,

Bar­dzo mi miło. Mia­łem pewne na­dzie­je z tym opo­wia­da­niem zwią­za­ne, ale nie spo­dzie­wa­łem się aż tak po­zy­tyw­ne­go od­bio­ru. Jest to bar­dzo mo­ty­wu­ją­ce. 

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Wiesz, te por­ta­lo­we piór­ka nie są tylko mi­tycz­ne… Po­dob­no ktoś już kie­dyś ja­kieś do­stał. Tak mi kum­ple opo­wia­da­li. ;-)

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Zna­łem wcze­śniej to:

Ale na szczę­ście nie sko­ja­rzy­łem z na­zwi­skiem ar­tyst­ki, bo wtedy miał­byś u mnie po­przecz­kę za­wie­szo­ną nie­sa­mo­wi­cie wy­so­ko – po­wyż­sza lalka zdobi okład­kę jed­ne­go z moich ulu­bio­nych al­bu­mów mu­zycz­nych. Ob­scu­re Sphinx, “Void Mo­ther”, po­le­cam.

Tro­chę głu­pio przy­cho­dzić z chłod­nym ko­men­ta­rzem po tylu za­chwy­tach, bo za­sta­na­wiam się, czy coś mi umknę­ło, czy się nie wczu­łem, czy coś ze mną nie tak. 

To może od końca. Obej­rza­łem zdję­cia lalek Klau­dii Gau­gier do­pie­ro po lek­tu­rze. No i nie­ste­ty nie czu­łem tego ducha w opo­wia­da­niu. Ro­zu­miem, że to tylko in­spi­ra­cja. Ale w tych lal­kach czuję ge­niusz. W opo­wia­da­niu – nie. 

Co nie zna­czy, że nie jest dobre. Jest, widzę w nim pewne za­le­ty, po pro­stu nie po­dzie­lam za­chwy­tu in­nych. To może być moja wina – długo nie po­tra­fi­łem się od­na­leźć w tym tek­ście. Tu Sło­wia­nie, tam wy­ciecz­ki szkol­ne. Nie od razu zo­rien­to­wa­łem się, że Ku­ma­ri nie jest czło­wie­kiem. Z kolei potem za szyb­ko do­my­śli­łem się, że jest lalką. To jeden z głów­nych za­rzu­tów: moim zda­niem źle ro­ze­gra­łeś od­sła­nia­nie ta­jem­ni­cy. Nie wie­dzia­łem, do czego fa­bu­ła zmie­rza. Czy to bajka? Fan­ta­sy? Sci-fi? Mam się wzru­szać, bać? No ale z dru­giej stro­ny – do czego fa­bu­ła mia­ła­by zmie­rzać? Jaki cel może mieć lalka? Potem nagle jakiś cel jej da­jesz: Ku­ma­ri chce wró­cić. Ale czemu? Czemu lalki od­czu­wa­ją po­dob­nie do ludzi?

Śred­nio spodo­ba­ły mi się też te po­dró­że ducha po świe­cie i emo­cjach. Ope­ro­wa­łeś kla­sycz­ny­mi ele­men­ta­mi: sło­wiań­sko­ścią, ma­in­stre­amo­wą Ja­po­nią, Egip­tem. Za­bra­kło mi w tym misz­ma­szu po­my­słów cze­goś no­we­go, świe­że­go.

Na­pi­sa­ne nie­źle, choć tro­chę prze­cin­ków po­zja­da­łeś. Rzu­ci­ły mi się w oczy te bra­ku­ją­ce przed zda­nia­mi z kon­struk­cją “zro­bił coś tam, by mieć coś tam”. Przed ta­ki­mi “by”, “aby”, “żeby” naj­czę­ściej sta­wia­my prze­ci­nek.

Tytuł do bani. Nie­przy­cią­ga­ją­cy. 

Po­do­ba­ły mi się prze­sko­ki do sce­nek nie­zwią­za­nych z Ku­ma­ri. Z ja­kie­goś po­wo­du pod­sy­ca­ły moją cie­ka­wość. 

Pod­su­mo­wu­jąc: widzę, że za­ło­że­nia były dobre. Mia­łeś cie­ka­wy sce­na­riusz, nie­złą ob­sa­dę, przy­zwo­ity bu­dżet, ale za­bra­kło umie­jęt­no­ści re­ży­ser­skich, by to wszyst­ko wy­brzmia­ło ide­al­nie. Opo­wia­da­nie uwa­żam za dobre, ale nie dość dobre, bym mógł za­gło­so­wać za piór­kiem dla niego. 

https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/

fun­the­sys­tem, 

Dzię­ku­ję za uwagi i ob­szer­ne uza­sad­nie­nie oceny. Cały tekst jesz­cze przej­rza­łem pod kątem wspo­mnia­nych prze­cin­ków i w kilka błę­dów zna­la­złem. Po­pra­wio­ne.

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Wra­cam z ko­men­ta­rzem piór­ko­wym.

Po­do­ba­ło mi się prze­mie­sza­nie kul­tur sło­wiań­skiej i ja­poń­skiej, opisy i sceny wzbu­dza­ją­ce emo­cje. Faj­nie też pró­bo­wa­łaś nie zdra­dzać od razu, kim jest ty­tu­ło­wa bo­ha­ter­ka. Wska­zów­ki nie są oczy­wi­ste, ale też nie pró­bu­jesz ma­ta­czyć.

Je­dy­nie sama bo­ha­ter­ka nie wzbu­dzi­ła sa­me­go en­tu­zja­zmu. Ale już same jej in­te­rak­cje z in­ny­mi oraz inne po­bocz­ne po­sta­cie – już tak.

Pod­su­mo­wu­jąc: je­stem na TAK.

Won't so­me­bo­dy tell me, an­swer if you can; I want so­me­one to tell me, what is the soul of a man?

Za­cznę może od tego, że, mimo osta­tecz­nie nie­przy­chyl­nej Two­je­mu Piór­ku – ale nie­ła­twej przy tym – de­cy­zji, ge­ne­ral­nie rad je­stem, że wy­róż­nie­nie otrzy­ma­łeś, bo pod wie­lo­ma wzglę­da­mi “Ku­ma­ri” to na­praw­dę dobre, przy­jem­ne w od­bio­rze i cie­ka­we opo­wia­da­nie.

Pod in­ny­mi wzglę­da­mi jed­nak za­wo­dzi. Ale może po kolei.

Ję­zy­ko­wo tekst jest po pro­stu so­lid­ny i przy­jem­ny (acz ze zdra­dza­ją­cą po­ten­cjał au­to­ra ten­den­cją zwyż­ko­wą), więc czyta się do­brze, płyn­nie i – rów­nież dzię­ki cał­kiem no­śne­mu te­ma­to­wi, a wbrew nie­wiel­kiej dy­na­mi­ce – z za­cie­ka­wie­niem i za­an­ga­żo­wa­niem. A to już sporo.

Co jesz­cze mi się po­do­ba­ło, to bo­ga­te, pla­stycz­ne opisy i bar­dzo udat­ne od­da­nie kli­ma­tu za­rów­no na­szej swoj­skiej, sło­wiań­skiej “dzi­czy”, gdzie tak na­praw­dę nie masz boga nad Na­tu­rę – niech­by i po­li­te­istycz­nie sper­so­ni­fi­ko­wa­ną – jak i kul­tu­ry ja­poń­skiej; jed­no­cze­śnie bo­ga­tej wie­ka­mi tra­dy­cji i fi­lo­zo­fii, która mnie za­wsze ko­ja­rzy się przede wszyst­kim z głę­bo­kim spo­ko­jem i du­cho­wą mą­dro­ścią – w czym nie je­stem od­osob­nio­ny – a przy tym po­sia­da­ją­cej toż­sa­mość do bólu współ­cze­sne­go ty­ta­na pracy, tech­no­lo­gii i roz­wo­ju. Świet­ne ze­sta­wie­nie dwóch, chyba nie tylko po­zor­nie tak róż­nych od sie­bie świa­tów, gdzie każdy sta­no­wi dla tego dru­gie­go czy­stą eg­zo­ty­kę.

Fa­bu­lar­nie jed­nak – mimo cał­kiem cie­ka­we­go twi­sta i prze­pięk­ne­go, cie­płe­go za­koń­cze­nia z Aiko – już go­rzej.

Sam po­czą­tek, obie­cu­ją­cy przy­go­dę w świe­cie za­po­mnia­nym, nie­mal już wy­mar­łym (byłem pe­wien, że za­bie­rzesz mnie w czasy pra­sło­wiań­skie), za­po­wia­dał się bar­dzo faj­nie. Co praw­da ze­sta­wie­nie imion Kosma i Ku­ma­ri wzbu­dzi­ło pewną kon­ster­na­cję, ale też pod­sy­ci­ło cie­ka­wość, bo że coś się za tym kryje, wy­da­wa­ło mi się oczy­wi­ste od razu. Potem, po­nie­kąd nie­ste­ty, zna­la­złem się wśród zna­jo­mych mi ga­dże­tów i kar­tek z ka­len­da­rza, które za­pew­ne sam wy­ry­wa­łem, z któ­re­go to ty­tu­łu po­czu­łem spore roz­cza­ro­wa­nie – co jest za­wo­dem czy­sto su­biek­tyw­nym i w osta­tecz­nym ra­chun­ku ra­czej nie­istot­nym – ale też, przy­zna­ję, coraz więk­szą kon­ster­na­cję wy­mie­sza­ną z prze­świad­cze­niem, że, no kurde, może być cie­ka­wie.

No i było, i nie było. Było, bo dro­bia­zgi cie­szy­ły – a to roz­mo­wa z bo­gi­nią, a to “sma­ko­wa­nie” ludz­kich dusz (uprosz­cze­nie… ale czy na pewno?), szcze­gól­nie pana Ka­wau­chi (choć z cza­sem za­czę­ło nużyć nieco), a to wspo­mnia­ne już za­koń­cze­nie – i nie było, bo jeśli spoj­rzeć na opo­wia­da­nie jako na ca­łość, to w sumie dzie­je się nie­wie­le. Ład­nie, ale nie­wie­le; ot sa­mot­na istot­ka pró­bu­je za­dzwo­nić do mamy, tyle, że w spo­sób dość nie­kon­wen­cjo­nal­ny.^^ Nie­mniej jest to ładna hi­sto­ria, przy­jem­na taka.

Go­rzej, że, nie­ste­ty, nie do końca mnie prze­ko­nu­je. Opo­wia­da­nie czy­ta­łem na tyle dawno temu, że muszę już tro­chę po­sił­ko­wać się pa­mię­cią, a ta pod­sy­ła mi tylko dwa takie mo­men­ty, do któ­rych chciał­bym tu na­wią­zać, co zro­bię wedle stop­nia gło­śno­ści zgrzy­tu, a nie chro­no­lo­gii.

Tak więc po pierw­sze – to taki ra­czej nie­wiel­ki zgrzy­cik, może nawet bar­dziej uwaga, którą, jeśli będę miał szczę­ście, od­bie­rzesz jako me­ry­to­rycz­ną – twist. Jak już mó­wi­łem, po­do­bał mi się, bo zdo­ła­łeś mnie po­dejść i cho­ciaż prze­czu­wa­łem, że kryje się w tym wszyst­kim ja­kieś dru­gie dno, na­tu­ra Ku­ma­ri mnie przy­jem­nie za­sko­czy­ła – za to duże brawa, bo do­brze zro­bić twi­sta to jed­nak sztu­ka. Sztu­ką też jest zro­bić do­bre­go twi­sta, a tu już, nie­ste­ty, wy­szło to tak sobie. Już wy­ja­śniam: za­łóż­my na chwi­lę, że Ku­ma­ri jed­nak była tym, kim chcia­łeś, żebym my­ślał, że była, a żaden twist nie miał miej­sca. I teraz py­ta­nie, co by to tak na­praw­dę w całej hi­sto­rii zmie­ni­ło? Moim zda­niem nic albo pra­wie nic, bo praw­dzi­wa toż­sa­mość bo­ha­ter­ki roz­wią­zu­je tak na­praw­dę tylko po­cząt­ko­we za­gad­ki – jej nie­pa­su­ją­ce do ni­cze­go imię i fakt, że matka ją sprze­da­ła – oraz, po­śred­nio, umoż­li­wi­ło po­pro­wa­dze­nie ta­kie­go, a nie in­ne­go fi­na­łu. Tyle, że i po­czą­tek i za­koń­cze­nie da­ło­by się z po­wo­dze­niem – choć może nie tak sym­pa­tycz­nie i kla­row­nie – ro­ze­grać w ten sam spo­sób, mając inne karty. W re­zul­ta­cie ode­bra­łem całą kon­cep­cję ra­czej jako fajną cie­ka­wost­kę niż re­al­nie istot­ny dla fa­bu­ły zwrot akcji.

Drugą, zde­cy­do­wa­nie mniej dla mnie fajną kwe­stią jest sama po­dróż Ku­ma­ri do domu. A ści­ślej, to te jej man­go­we – takie sko­ja­rze­nie, co zro­bię? – wy­sił­ki, by do­trzeć do celu. Takie bar­dzo ty­po­we scen­ki, gdzie bo­ha­ter, już osta­tecz­nie po­ko­na­ny przez nie­mal nie­skoń­cze­nie po­tęż­niej­sze­go wroga, nagle, pod wpły­wem ja­kie­goś im­pul­su – za­zwy­czaj mniej lub bar­dziej (tutaj na szczę­ści zde­cy­do­wa­nie bar­dziej niż mniej) sen­sow­ne­go po­ry­wu serca – znaj­du­je w sobie nową siłę, ata­ku­je i, oczy­wi­ście, zwy­cię­ża. Jak nie mam nic prze­ciw­ko mo­ty­wom “ku po­krze­pie­niu serc”, tak w tym wy­da­niu, jako prze­ry­so­wa­ne, na­cią­ga­ne i zwy­czaj­nie sztucz­ne w swoim prze­ka­zie, mnie po pro­stu draż­nią. Nie mogę tu nie do­ce­nić, że nie po­sze­dłeś w cał­ko­wi­tą sztam­pę i Ku­ma­ri cho­ciaż ten jeden raz po­nio­sła klę­skę (i że nie było to takie ze­ro-je­dyn­ko­we: wpada, ogar­nia temat, pędzi pro­sto do celu), choć z dru­giej stro­ny w pe­wien spo­sób taki obrót akcji du­blu­je opi­sa­ny wyżej efekt, co już tak bar­dzo nie cie­szy. Tro­chę nie­chęt­nie ku­pu­ję też motyw ze “sma­ko­wa­niem” miejsc mocy. A to w tym sen­sie, że skoro po pierw­szym śle­pym strza­le przy­szło jej to tak łatwo i na­tu­ral­nie, to – w moim od­czu­ciu – tego strza­łu w ogóle nie po­win­no być.

Świę­ty ze mnie nie­szcze­gól­ny, a Straż­nik Wrót wy­jąt­ko­wo upier­dli­wy – coś jak Szwedz­ka służ­ba gra­nicz­na – więc, choć wię­cej grze­chów Ci nie wy­po­mnę, a te już wy­po­mnia­ne od biedy mogę od­pu­ścić, to jed­nak do Raju z czy­stym su­mie­niem wy­słać Cię nie mo­głem. Nie tym razem. Nie­mniej z chę­cią po­cze­kam na ko­lej­ną Twoją in­kar­na­cję – kto wie, może nawet się do­cze­kam – i będę trzy­mał za nią kciu­ki.

A to, o ile się nie mylę, już za mo­ment, już za chwi­lę.^^

Peace!

P.S.

Bła­gam o wy­ba­cze­nie za to nie­cne opóź­nie­nie.

"Za­ko­chać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, cza­sem pisać wier­sze." /FNS – Su­per­mar­ket/

Cie­niu,

Dzię­ku­ję za bar­dzo me­ry­to­rycz­ny ko­men­tarz. Warto na taki odro­bi­nę po­cze­kać.

Przy­znam się szcze­rze, że cie­ni­sta sława, która się za Tobą snuje, spra­wia­ła, że to “nie” ura­sta­ło do wiel­kich roz­mia­rów, tym­cza­sem Twoje uwagi oka­za­ły się nad wyraz ła­god­ne. Nie ukry­wam, że cie­szy mnie to nie­zmier­nie. Jest wiel­ką sztu­ką podać kry­ty­kę tak sub­tel­nie, by zo­sta­ła ode­bra­na jak kom­ple­ment. Twój ko­men­tarz po­zwa­la mi są­dzić, że ten ta­lent po­sia­dłeś. Nie my­śla­łeś o ka­rie­rze w dy­plo­ma­cji?

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Jakby to dy­plo­ma­tycz­nie ująć…^^

Ge­ne­ral­nie, to myślę, że mnie prze­ce­niasz (a jak chcesz, to podam Ci listę NA­Zwisk osób, które chęt­nie do­da­dzą, że prze­ce­niasz mnie bar­dzo mocno ;). Poza tym na­pi­sa­łeś opo­wia­da­nie na­praw­dę dobre, za­słu­że­nie do­ce­nio­ne, więc jeśli po któ­rejś stro­nie fak­tycz­nie tkwi za­słu­ga za tak “przy­ja­zny użyt­kow­ni­ko­wi” mój ko­men­tarz, to tylko po Two­jej.

Nie­mniej, jeśli uwa­żasz ten ko­men­tarz za me­ry­to­rycz­ny i w ja­ki­kol­wiek spo­sób po­moc­ny, to na­praw­dę bar­dzo się cie­szę.

Peace!

"Za­ko­chać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, cza­sem pisać wier­sze." /FNS – Su­per­mar­ket/

Dzień dobry. Za­wi­ta­łam tu nad­ra­bia­jąc piór­ka z 2018 roku, by móc gło­so­wać na opo­wia­da­nia ple­bi­scy­to­we.

Mam mie­sza­ne uczu­cia od­no­śnie “Ku­ma­ri”. Z jed­nej stro­ny wpa­dłeś na nie­tu­zin­ko­wy po­mysł, na po­cząt­ku miło in­try­gu­jesz i “za­ha­czasz” czy­tel­ni­ka, ład­nie łą­czysz wątki mi­to­lo­gicz­ne i widać, że bar­dzo się przy­ło­ży­łeś do “spra­wy ja­poń­skiej”, z dru­giej jed­nak jakoś fa­bu­lar­nie od­czu­wam nie­do­syt. Nie je­stem przy tym w sta­nie do końca wy­ra­zić, czemu, ale mam wra­że­nie, że nie wy­cią­gną­łeś z tej idei wszyst­kie­go, co by się dało. Zde­cy­do­wa­nie super, że w ogóle przy samym po­my­śle na Ku­ma­ri za­pre­zen­to­wa­łeś ten miks kul­tu­ro­wy, że po­sta­no­wi­łeś dać jej “moc” czer­pa­nia z ludzi. Samo to, że chcia­ła od­wie­dzić dom też mi przy­pa­dło do gustu. Ale prze­bi­ja­nie się przez jądro Ziemi już nie. Te geo­lo­gicz­ne sceny jakoś mi się cią­gnę­ły i lekko iry­to­wa­ły, i to – tu zde­cy­do­wa­nie zgo­dzę się z Cie­niem – takie sho­une­no­we “już nie mogę, już nie mam siły, ale prze­bi­ję się przez po­ło­wę Ziemi!” (a je­stem geo­gra­fem, więc ge­ne­ral­nie geo­lo­gia jest mi bli­ska ;p).

Jak dla mnie też tekst mógł­by się spo­koj­nie koń­czyć bez epi­lo­gu. Epi­log roz­mył mi sym­pa­tycz­ną, cie­płą kon­klu­zję do­ty­czą­cą dziew­czyn­ki, która stra­ci­ła mamę.

Aha, miej­sca­mi draż­nił mnie szyk prze­staw­ny. Wy­da­je się taki wci­śnię­ty na siłę. Zda­nia się robią przez niego kan­cia­ste.

„…przy każ­dym kroku od­sła­nia­ły ape­tycz­nie zgię­cie po­mię­dzy po­ślad­kiem a zgrab­nym udem…” – ape­tycz­ne zgię­cie, a nie ape­tycz­nie od­sła­nia­ły, nie?

Miej­sca­mi szwan­ku­je Ci nie­ste­ty in­ter­punk­cja, ale po­nie­waż nad­ra­biam „na szyb­ko”, ten aspekt ra­czej będę omi­jać.

„Słowotok obco brzmią­cej mowy uwol­nił się z ust Ja­po­necz­ki. Ku­ma­ri nie ro­zu­mia­ła jesz­cze słów…”

„…a teraz jej umysł prze­nik­nął ścia­nę, skąd do­bie­gał prze­dziw­ny zgiełk.” – Skrót my­ślo­wy

„Ro­zu­miesz[-,] moje myśli!”

„…ema­nu­ją­cy cie­ka­wo­ścią lub znu­że­niem. Uśmiech­nę­ła się w duchu i za­to­pi­ła w umysł star­sze­go pana, fo­to­gra­fu­ją­ce­go jedną z par­ko­wych ta­blic. Od­na­la­zła u niego głów­nie cie­ka­wość, chciał za­pa­mię­tać każdy szcze­gół ze swo­jej po­dró­ży.”

„To nie była ilu­mi­na­cja re­flek­to­rów[-,] ani miej­skich la­tar­ni.”

„Ja­śniał zmę­cze­niem, eu­fo­rią, cier­pie­niem[-,] i prze­ko­na­niem, że może biec bez ustan­ku.”

„– Śle­dzi­łaś pana Ka­wau­chi? – krzyk­nę­ła z eks­cy­ta­cją Aiko, prze­ry­wa­jąc pi­sa­nie.” – Skoro krzyk­nę­ła, to jest po­trzeb­ny wy­krzyk­nik.

„…je­dy­nie ka­mie­nie, pył i ska­mie­nia­łe frag­men­ty ba­zal­to­wej lawy…”

„Po­wierzch­nię, któ­rej od stu lat bez­sku­tecz­nie po­żą­da­ły się­gnąć po­ko­le­nia geo­lo­gów.” – Nie­gra­ma­tycz­nie

„Nie­ma­te­rial­ny łań­cuch[+,] naciągnięty do gra­nic moż­li­wo­ści, przyciągał ją z po­wro­tem do ciała…”

„…mimo to trwa­ła w środ­ku ja­śnie­ją­cej kuli, od­rzu­ca­jąc ze świa­do­mo­ści fakt, że to już ko­niec.” – Od­rzu­ca­nie ze świa­do­mo­ści też jest nie­gra­ma­tycz­ne.

„Duchy wo­jow­ni­ków – od­wiecz­nych straż­ni­ków, zmarsz­czy­ły swe ob­li­cza…” – Masz w zda­niu wtrą­ce­nie, z jed­nej stro­ny ogra­ni­czo­ne pół­pau­zą, z dru­giej prze­cin­kiem. Po­win­no być kon­se­kwent­nie, dwa takie same znaki.

„Aiko, z ru­mień­ca­mi na po­licz­kach[+,] opo­wia­da­ła jej swoją przy­go­dę.”

„Ulice Sa­ita­my już przy­stro­jo­no w świą­tecz­nie ozdo­by” – Przy­stro­jo­no czymś, a nie w coś

„– W cza­sie Ku­ri­su­ma­su tata za­bie­rze nas na narty – za­wo­ła­ła.” – Znowu: jeśli za­wo­ła­ła, to trze­ba wy­krzyk­ni­ka.

„Przy­ssa­ła się do zna­jo­mej aury i nie opusz­cza­ła na krok.” – Nie opusz­cza­ła na krok? Albo bra­ku­je tu za­im­ka, albo może: od­pusz­cza­ła?

„Jądro mocy trwa­ło nie­zmien­nie, tak jak po­przed­nim razem.” – To zda­nie jest bez sensu ;)

„Wzy­wam cię[+,] wład­co sta­ro­daw­nych mocy!”

„– Ku­ma­ri, to na­praw­dę ty? – zZer­wa­ła się z krze­sła i krzyk­nę­ła w pust­kę.” – Skoro krzyk­nę­ła, ro z wy­krzyk­ni­kiem.

„– Tak bar­dzo się cie­szę[+.] – wWzru­szo­na ko­bie­ta mi­mo­wol­nie prze­szła się po pra­cow­ni, jakby pró­bu­jąc zna­leźć co­kol­wiek na­ma­cal­ne­go.”

„– Jest bar­dzo nie­śmia­ła, wsty­dzi się wy­brać imię dla sie­bie[+.] – kKolej­ne słowa po­pły­nę­ły z fo­rem­nych wi­śnio­wych ust.”

"Nigdy nie re­zy­gnuj z celu tylko dla­te­go, że osią­gnię­cie go wy­ma­ga czasu. Czas i tak upły­nie." - H. Jack­son Brown Jr

Jo­se­he­im,

dzię­ku­ję bar­dzo za wszyst­kie uwagi. Po­praw­ki już na­nio­słem.

Aha, miej­sca­mi draż­nił mnie szyk prze­staw­ny. Wy­da­je się taki wci­śnię­ty na siłę. Zda­nia się robią przez niego kan­cia­ste.

Było to jedno z moich pierw­szych opo­wia­dań, kiedy z in­wer­sją do­pie­ro za­czy­na­łem wal­czyć, stąd też tych nie­do­bit­ków mogło się jesz­cze tro­chę ostać.

takie sho­une­no­we “już nie mogę, już nie mam siły, ale prze­bi­ję się przez po­ło­wę Ziemi!”

Ro­zu­miem :)

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Hej hej!

Z opo­wia­da­niem za­po­zna­łam się już dość dawno temu, ale po­sta­ram sie przy­wo­łać wra­że­nia i zo­sta­wić miły ko­men­tarz. Ku­ma­ri czy­ta­łam z przy­jem­no­ścią, roz­ko­szu­jąc się ba­śnio­wym kli­ma­tem, do­brze umiej­sco­wio­ną akcją o so­lid­nych pod­sta­wach dwóch tak róż­nych od sie­bie mi­to­lo­gii i uczu­cia­mi, od któ­rych ten tekst kipi. Żebyś ty tak swoją książ­kę pisał, jak to opo­wia­da­nie… Myślę, że czy­ta­ło­by mi się bez wąt­pie­nia ła­twiej i przy­jem­niej ;)

Jej by­stre spoj­rze­nie tak­so­wa­ło ciem­ny pokój, który dzie­li­ła z ro­dzeń­stwem. W naj­mrocz­niej­szym za­kąt­ku sie­dział Kosma. Jego czar­ne jak węgle oczy skry­wa­ły nie­prze­nik­nio­ny mrok i smu­tek. Nigdy się nie uśmie­chał. Prze­ciw­nie niż Alba, jasna, błę­kit­no­oka, o bia­łych wło­sach i zmy­sło­wych ustach.

Jako że mam w pa­mię­ci twój ko­men­tarz do­ty­czą­cy Lu­cyn­ki, spójrz na to – sio­stra o sio­strze (bo nar­ra­cja jest z per­spek­ty­wy Ku­ma­ri) mówi, że ta druga ma zmy­sło­we usta. Nie wiem, czy to tak spe­cjal­nie, by po­ka­zać, że one nie są praw­dzi­wy­mi sio­stra­mi? Mnie się wy­da­wa­ły praw­dzi­we, nawet po skoń­cze­niu hi­sto­rii i od­kry­ciu, kim są.

Ach, a samo po­wol­ne od­kry­wa­nie ta­jem­ni­cy Ku­ma­ri – to był maj­stersz­tyk. Stop­nio­we na­tę­że­nie tempa, wzra­sta­ją­ca cie­ka­wość, ko­lej­ne do­my­sły, i wresz­cie wy­ja­śnie­nie za­gad­ki przy samym końcu. Fan­ta­stycz­ne z tech­nicz­ne­go punk­tu wi­dze­nia.

Alba i Lovia kłó­ci­ły się za­wzię­cie o nie­istot­ny szcze­gół. O to czy je­sien­ne bu­czy­ny mają w sobie wię­cej brązu, czy sza­ro­ści.

wy­cię­ła­bym to ze środ­ka – ład­niej brzmi, gdy Ku­ma­ri ich nie oce­nia

I nie wiem, czemu, ale i tu wkra­da się cza­sem szyk prze­staw­ny! Okro­pień­stwo! Pi­sa­łeś to w prze­rwach od pi­sa­nia książ­ki, stąd ta na­jeż­dża­ją­ca sty­li­za­cja?

No i gra­tu­lu­ję jak naj­bar­dziej za­słu­żo­ne­go piór­ka :)

www.instagram.com/mika.modrzynska.pisarka/

Cześć Kam,

Żebyś ty tak swoją książ­kę pisał, jak to opo­wia­da­nie…

No wła­śnie :)

Jako że mam w pa­mię­ci twój ko­men­tarz do­ty­czą­cy Lu­cyn­ki,

Już nie pa­mię­tam do­kład­nie, co o tej Lu­cyn­ce na­pi­sa­łem. Ale tu masz rację. Opi­sy­wa­łem ten aka­pit “swo­imi” ocza­mi, a nie Ku­ma­ri.

I nie wiem, czemu, ale i tu wkra­da się cza­sem szyk prze­staw­ny! Okro­pień­stwo! Pi­sa­łeś to w prze­rwach od pi­sa­nia książ­ki, stąd ta na­jeż­dża­ją­ca sty­li­za­cja?

To było chyba pierw­sze moje opo­wia­da­nie pi­sa­ne współ­cze­sną pol­sz­czy­zną. Tak więc nie ma co na­rze­kać.

i uczu­cia­mi, od któ­rych ten tekst kipi.

Cza­sem mam wra­że­nie, że już tak pisać nie po­tra­fię. Gdzieś te uczu­cia mi giną lub tracą na wia­ry­god­no­ści. 

Dzię­ki za uwagi.

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Prze­czy­ta­łem na pa­pie­rze – bar­dzo ładny, su­ge­styw­ny tekst. Bar­dzo po­do­bał mi się frag­ment, w któ­rym bo­ha­ter­ka po­dró­żu­je przez ko­lej­ne war­stwy Ziemi (stre­fa Moho – nie sły­sza­łem tego po­ję­cia od tak dawna).

W zbio­rze bra­ku­je epi­lo­gu, który jest na stro­nie. Mo­żesz zdra­dzić, czemu zo­stał wy­cię­ty?

W zbio­rze bra­ku­je epi­lo­gu, który jest na stro­nie. Mo­żesz zdra­dzić, czemu zo­stał wy­cię­ty?

Za radą re­dak­tor­ki zde­cy­do­wa­łem się nieco od­chu­dzić tekst. Do­szli­śmy do wnio­sku, że za­koń­cze­nie le­piej wy­brzmi bez epi­lo­gu.

Dzię­ku­je za miłe słowa.

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Ile razy ko­men­to­wa­łem jakiś Twój tekst, nie­mal przy każ­dej oka­zji w opi­niach prze­wi­ja­ło się “Ku­ma­ri”. Były po­rów­na­nia z “Ku­ma­ri”, była tę­sk­no­ta za “Ku­ma­ri”, były i na­wo­ły­wa­nia, żebyś raz jesz­cze na­wią­zał do stylu “Ku­ma­ri”.

Za­wsze mnie za­sta­na­wia­ło, dla­cze­go aku­rat to opo­wia­da­nie. Prze­cież to nie jest w Twoim przy­pad­ku tekst typu “złoty strzał”. Masz inne, świet­ne opo­wia­da­nia. Mnie za­wsze przy­cho­dzi na myśl “Homo Sa­piens…” – jedno z tych sza­le­nie cha­rak­te­ry­stycz­nych opo­wia­dań, przy któ­rym wiesz, że dla więk­szo­ści jest to ra­czej nie do na­pi­sa­nia. I że wielu po­dob­nych opo­wia­dań nie znaj­dziesz.

A jed­nak wszy­scy na­wią­zu­ją do “Ku­ma­ri”.

Nie na­pi­szę, że przy­by­łem tutaj, żeby po­szu­kać od­po­wie­dzi dla­cze­go. Nie. Się­gną­łem po ten tekst z na­dzie­ją do­brej, cie­ka­wej hi­sto­rii. Piór­ko sta­no­wi pewną re­ko­men­da­cję, te na­wo­ły­wa­nia, o któ­rych pi­sa­łem, pod­no­szą ją nawet do miana “obiet­ni­cy“ in­te­re­su­ją­ce­go tek­stu. 

Jak to wy­pa­da w prak­ty­ce?

Przede wszyst­kim na­le­ży za­cząć od uwagi, że (przy­naj­mniej w moim od­czu­ciu) nie jest to opo­wia­da­nie, w które można wejść z mar­szu. Albo ina­czej, nie można wejść z mar­szu bez szko­dy dla od­bio­ru. To nie jest tekst, w który można wpaść, za­brać się z hi­sto­rią, ucze­pić bo­ha­te­ra/bo­ha­ter­ki i ma­sze­ro­wać czy biec w ślad za jego/jej po­czy­na­nia­mi. To nie jest ten ro­dzaj tek­stu.

Kiedy my­śla­łem, jak to opo­wia­da­nie scha­rak­te­ry­zo­wać, przy­szło mi do głowy okre­śle­nie, pi­sząc wprost, głu­pie, a jed­no­cze­śnie dziw­nie praw­dzi­we. Po­my­śla­łem mia­no­wi­cie, że jest to “opo­wia­da­nie ciche”.

Pi­sa­łem, że nie jest to tekst, przez który się ma­sze­ru­je czy bie­gnie. Nie. Przez “Ku­ma­ri” się pły­nie. Ale wy­ma­ga to okre­ślo­ne­go po­dej­ścia. Nie po­le­cał­bym pod­cho­dzić do tego tek­stu z do­sko­ku, albo po pracy – na pew­nym po­zio­mie zmę­cze­nia.

W “Ku­ma­ri” na­le­ży się za­to­pić. W ciszy, w od­po­wied­nich wa­run­kach. Tak, żeby nic nie roz­pra­sza­ło, żeby nie czy­tać w dzie­się­ciu ra­tach. Bo (tak sądzę) do­pie­ro wtedy ujaw­nia ono swoją pełną war­tość.

Na­pi­sa­ne masz to sza­le­nie sub­tel­nie. Przy czym, jest to sub­tel­ność w pe­wien spo­sób kon­tro­lo­wa­na czy ogra­ni­czo­na, bo też i nie brniesz ani w po­etyc­kość, ani w mocną me­ta­fo­rycz­ność, ani w głę­bo­kie nie­do­po­wie­dze­nia. I do­brze. Dzię­ki temu tekst jest bar­dziej przy­stęp­ny. Może tra­fić do szer­sze­go grona od­bior­ców. Jasne, nie do wszyst­kich, ale jed­nak do więk­szej grupy niż opo­wia­da­nie mocno me­ta­fo­rycz­ne i nie­do­po­wie­dzia­ne. Tu czy­tel­nik nie musi szu­kać zna­czeń, in­ter­pre­to­wać. Ra­czej po­wo­li od­kry­wa peł­nię ta­jem­ni­cy Ku­ma­ri. I kto wie, czy nie jest jedna z naj­więk­szych zalet tek­stu.

Jeśli już pisać o naj­więk­szych za­le­tach, to trze­ba jesz­cze roz­wi­nąć temat tych sub­tel­nych opi­sów. One są war­to­ścią “Ku­ma­ri” i to wła­śnie one, w moim od­czu­ciu, czy­nią ten tekst w pe­wien spo­sób wy­jąt­ko­wy. Jak pi­sa­łem, po­czu­cie tej wy­jąt­ko­wo­ści jest w jakiś spo­sób za­leż­ne od po­sta­wy czy­tel­ni­ka. On musi się w tym tek­ście od­po­wied­nio za­to­pić. Po­zwo­lić swo­jej wy­obraź­ni pły­nąć wraz z opi­sa­mi.

Opisy nie są war­to­ścią dla­te­go, że są pięk­ne czy efek­tow­ne. One są “sku­tecz­ne”. Nie­raz piszę, że bo­ha­ter jest nie­ja­ko prze­wod­ni­kiem czy­tel­ni­ka po opo­wia­da­niu. Tobie, wła­śnie dzię­ki tym sub­tel­nym opi­som, udała się rzecz sza­le­nie trud­na. A mia­no­wi­cie, czy­tel­nik w tym tek­ście nie po­dą­ża za Ku­ma­ri. On nią jest.

Jak to ro­zu­mieć? Stwo­rzy­łeś fan­ta­stycz­ną po­stać i do­da­łeś jej rów­nie fan­ta­stycz­ne moż­li­wo­ści. Dla nas, prze­cięt­nych zja­da­czy chle­ba, zu­peł­nie obce. A jed­no­cze­śnie, na­pi­sa­łeś to w taki spo­sób, że nie­zwy­kle łatwo wczuć się w Ku­ma­ri. W jej po­dró­że, jej po­sta­wę, jej pra­gnie­nia i tro­ski. Jej po­strze­ga­nie rze­czy­wi­sto­ści. A mó­wi­my tu, po­wtó­rzę jesz­cze raz, o two­rze zu­peł­nie obcym, fan­ta­stycz­nym. Fan­ta­sty­ka, jak żaden inny ga­tu­nek, daje moż­li­wość “po­dró­ży z fo­te­la”. Ale naj­czę­ściej jest to forma po­dró­ży, w któ­rej bo­ha­te­rom nie­ja­ko to­wa­rzy­szy­my. W któ­rej sta­ra­my się ich zro­zu­mieć, może w jakiś spo­sób mniej lub bar­dziej się z nimi iden­ty­fi­ko­wać. Tobie udało się pójść krok dalej. Po­przez opisy, sub­tel­ność, da­jesz moż­li­wość nie­omal wnik­nię­cia w bo­ha­te­ra. To spory wy­czyn.

Dużo, jak wi­dzisz, po­świę­cam miej­sca sty­lo­wi i wy­czu­ciu, z jakim na­pi­sa­łeś to opo­wia­da­nie, bo wła­śnie ono (znów się po­wtó­rzę) jest war­to­ścią tego tek­stu. Za­łóż­my przez chwi­lę, że ten styl jest inny. Albo że czy­tel­nik jed­nak wszedł w mar­szu. Wtedy, jak się zdaje, czar pry­śnie. Nie ma tu prze­cież wiele akcji. Gdyby po ja­kimś cza­sie spró­bo­wać na­pi­sać z pa­mię­ci plan wy­da­rzeń, to rów­nież za­pew­ne byłby z tym lekki kło­pot.

Skoro już wspo­mnia­łem o tej akcji, dodam jesz­cze dwa, trzy zda­nia. Uwa­żam mia­no­wi­cie, że tego typu opo­wia­da­niom służy jed­nak nieco mniej­sza licz­ba zna­ków. Akcji nie ma wiele, ale też nie wy­da­je się, żeby była po­trzeb­na. To nie ten typ tek­stu. Tutaj szuka się cze­goś in­ne­go. Na­to­miast, wrócę do tego, co pi­sa­łem wcze­śniej, opo­wia­da­nie wy­ma­ga za­to­pie­nia się. Nie sprzy­ja czy­ta­niu w ra­tach, bo jed­nak po­trze­ba chwi­li (albo i kilku chwil), żeby znów w pełni wejść w hi­sto­rię, żeby nie­ja­ko prze­nieść się my­śla­mi i od­czu­cia­mi do świa­ta Ku­ma­ri. Tempo, jak to przy tego ro­dza­ju opo­wia­da­niach, jest wolne, a taka po­dróż “wy­obraź­nią”, choć nie­wąt­pli­wie przy­jem­na i sa­tys­fak­cjo­nu­ją­ca, może w pew­nym mo­men­cie oka­zać się nu­żą­ca czy mo­no­ton­na (bo też i trud­no po­szu­kać ja­kichś moc­niej­szych zmian rytmu, czy “prze­ła­ma­nia” w tek­ście). Opo­wieść sunie w miarę jed­no­staj­nym tem­pem, co może gdzieś pod ko­niec mieć wpływ na od­czu­cia i po­dej­ście czy­tel­ni­ka. Aku­rat przy oka­zji tego tek­stu nie mia­łem z tym więk­sze­go pro­ble­mu, ale skoro już na­su­nął mi się taki wnio­sek, po­my­śla­łem, że Ci go zo­sta­wię.

Pi­sa­łem już wcze­śniej o stylu, od­no­sząc się do po­ten­cjal­nych od­bior­ców, to jesz­cze też krót­ko roz­wi­nę. To nie bę­dzie tekst dla każ­de­go (tak sądzę). Na­to­miast, co istot­niej­sze, nie jest to tekst “dla mi­ło­śni­ków ga­tun­ku”. Ja nie je­stem wiel­kim fanem opo­wia­dań ba­zu­ją­cych na opi­sach, z wol­nym tem­pem, z na­ci­skiem na kli­mat i emo­cje. A jed­nak, nie mia­łem po­czu­cia, że to nie jest tekst dla mnie. Że trze­ba taki styl lubić, żeby czuć fraj­dę z lek­tu­ry. Myślę, że to też spora za­le­ta tek­stu. Choć rów­nież na­le­ży za­uwa­żyć, że tekst na­pi­sa­ny w ten spo­sób jed­nak nie ma w od­wo­dzie wielu in­nych “broni”, któ­ry­mi mógł­by “ustrze­lić” czy­tel­ni­ka. Jeśli nie tra­fisz go kli­ma­tem, jeśli nie “wcią­gniesz” wgłąb Ku­ma­ri, może być pro­blem, żeby do­się­gnąć czy­ta­ją­ce­go czymś innym.

Wi­dzia­łem wyżej wzmian­kę o tym, że w wer­sji pa­pie­ro­wej nie było epi­lo­gu. Cie­szę się, że czy­ta­łem wer­sję “nie­pa­pie­ro­wą”. ;) Ja aku­rat bar­dzo nie lubię nie­do­po­wie­dzeń. Ich po­ziom tutaj nie jest zbyt wy­so­ki, ale ten epi­log to dla mnie takie przy­jem­ne po­twier­dze­nie, że ten bieg myśli, skła­da­ją­cych w ca­łość tę pewną za­gad­kę Ku­ma­ri, był pra­wi­dło­wy. Bez epi­lo­gu zo­stał­bym z wąt­pli­wo­ścia­mi. Sło­wem, cze­po­wa część ko­men­ta­rza w takim przy­pad­ku by­ła­by dłuż­sza. Ge­ne­ral­nie ro­zu­miem za­mysł “znik­nię­cia” tego epi­lo­gu. Nie­któ­rzy mogę mieć po­czu­cie być może nawet ja­kie­goś urą­ga­nia ich in­te­li­gen­cji, po­przez wy­kła­da­nie w epi­lo­gu tego, co już dawno wie­dzie­li (nie piszę tutaj o kon­kret­nym ko­men­ta­rzu czy oso­bie, jest to myśl ogól­na). Tym nie mniej mnie jest bli­żej do ta­kie­go po­dej­ścia, gdzie nad­mier­ne wy­ło­że­nie spra­wy jest tro­chę lep­sze od nie­do­po­wie­dzeń, bo i daje więk­szą gwa­ran­cję, że czy­tel­nik nie odej­dzie z kwit­kiem.

O coś jesz­cze mia­łem ma­ru­dzić, ale wy­le­cia­ło mi z głowy. Trud­no, jeden aka­pit cze­pial­stwa mniej. ;)

Sa­mo­zwań­czy Lotny Dy­żur­ny-Par­ty­zant; Nie­ofi­cjal­ny czło­nek sto­wa­rzy­sze­nia Mal­kon­ten­tów i Hi­po­chon­dry­ków

Dzię­ku­ję, CM-ie, za dłu­ga­śny i wni­kli­wy ko­men­tarz. Bar­dzo to do­ce­niam.

Po­wo­li ro­śniesz nam tu na le­gen­dę por­ta­lu w tej ma­te­rii. Mam na­dzie­ję, że w przy­szłym roku już się nie wy­kpisz z Loży, bo chyba już na Cie­bie czas.

“Ku­ma­ri” to były takie moje por­ta­lo­we po­cząt­ki. Cie­szę się, że zna­la­złeś w niej tyle po­zy­ty­wów.

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Chro, jesz­cze się do­brze nie umo­ści­łeś na lo­żow­skim le­ża­ku, a już in­nych stra­szysz i szu­kasz na­stęp­cy? ;-p

Ale fakt, lud pew­nie chciał­by po­czy­tać CM-owe kom­cie pod no­mi­no­wa­ny­mi tek­sta­mi.

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Chro, jesz­cze się do­brze nie umo­ści­łeś na lo­żow­skim le­ża­ku, a już in­nych stra­szysz i szu­kasz na­stęp­cy? ;-p

Szu­kam, szu­kam, by nie zo­sta­wiać za sobą spa­lo­nej ziemi. :)

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Okej, no to tak:

Po pierw­sze, wy­bacz, że robię jakiś ob­jazd po tek­stach sprzed paru lat. Wiem, że to może wku­rzać. Ale z dru­giej stro­ny czę­sto wi­dzia­łem takie zda­nie, że autor pro­sił, by po prze­czy­ta­niu zo­sta­wić jakiś fe­ed­back. Że le­piej nawet na­pi­sać to­tal­nie złe rze­czy o tek­ście, niż prze­czy­tać i ob­ró­cić się na pię­cie. No nie wiem, różne szko­ły są w tym wzglę­dzie. Ja jed­nak wole zo­sta­wić po sobie jakiś ślad.

Po pierw­sze – tym razem bar­dzo mi się ten tekst spodo­bał. 

I wła­ści­wie gdy­bym miał po­wie­dzieć czemu, to chyba mu­siał­bym na­pi­sać, że urzekł mnie kli­mat, orien­tal­ne ak­cen­ty, pla­sty­ka opi­sów, przej­ścia z du­cho­wo­ści w kon­kret.

Bo wła­ści­wie to jest tak, że po­do­bać się nie po­win­no. Fa­bu­ła jest nie­zbyt roz­bu­do­wa­na, nie­któ­re wątki, mam wra­że­nie, pre­tek­sto­we (list, któ­re­go nikt nie umie prze­czy­tać, a służy po­ka­za­niu emo­cji głów­nej bo­ha­ter­ki). Ale, kur­cze, jakoś to wszyst­ko oka­zu­je się mało zna­czą­ce przy całym tym ka­lej­do­sko­pie ob­ra­zów, które fun­du­jesz czy­tel­ni­ko­wi sło­wem. 

Co do twi­sta – tro­chę za­czą­łem ro­zu­mieć w mniej wię­cej 2/3 tek­stu, bo wcze­śniej sta­wia­łem na ja­kieś zwie­rzę ra­so­we np. kota albo szcze­niacz­ka. Nawet bar­dziej kota, bo te wę­drów­ki astral­ne itd.

Czyli tak – gdy­bym miał wyjąć jakiś “po­rad­nik” i je­chać we­dług chec­kli­sty, to by­ło­by kiep­sko. 

Nawet ten osła­wio­ny kon­flikt dra­ma­tycz­ny jest, ale czę­ścio­wo we­wnętrz­ny, a czę­ścio­wo na linii “dziec­ko-mat­ka” czyli taki nie bi­ją­cy po oczach czy­tel­ni­ka, który ocze­ku­je pro­stych roz­wią­zań. Niby jest prze­mia­na bo­ha­te­ra, bo jed­nak godzi się z “mamą” i od­zy­sku­je więź, ale cho­dzi mi o to, że to jest bar­dzo ulot­ne, nie ty­po­wo sier­mięż­ne bij – zabij. 

Ale widać wy­raź­nie, że te po­rad­ni­ko­we pro­po­zy­cje są dla tek­stów prze­cięt­nych, a takie wy­bi­ja­ją­ce się poza sche­mat mogą wręcz ucier­pieć na przy­kła­da­niu do wzor­ca.

Ogól­nie tekst jest bar­dzo dobry, nie dzi­wię się, że w in­nych miej­scach go lu­dzie wspo­mi­na­ją.

Cho­ciaż jak zo­ba­czy­łem tę lalkę… No jed­nak mia­łem w gło­wie coś in­ne­go :) Co czło­wiek, to ina­czej od­bie­ra. Dla mnie twór­czość tej pani jest wy­bit­na, ale wpla­ta we wszyst­kie kre­acje dość wy­raź­ny pier­wia­stek mroku, ja­kie­goś ele­men­tu z ciem­nej stro­ny ścież­ki ;) Nie mówię, że to źle, ale – w opo­wia­da­niu wi­dzia­łem coś in­ne­go. 

BTW. Mo­głem od razu się do­my­śleć, bio­rąc pod uwagę utoż­sa­mie­nie lalki i duszy u daw­nych Sło­wian…

Po pierw­sze, wy­bacz, że robię jakiś ob­jazd po tek­stach sprzed paru lat. Wiem, że to może wku­rzać. Ale z dru­giej stro­ny czę­sto wi­dzia­łem takie zda­nie, że autor pro­sił, by po prze­czy­ta­niu zo­sta­wić jakiś fe­ed­back. Że le­piej nawet na­pi­sać to­tal­nie złe rze­czy o tek­ście, niż prze­czy­tać i ob­ró­cić się na pię­cie.

Nie no, to wcale nie wku­rza, wręcz prze­ciw­nie. To bar­dzo miło, gdy czy­tel­nik po prze­czy­ta­niu jed­ne­go opo­wia­da­nia, sięga po na­stęp­ne. Bo to taki nie­wer­bal­ny wyraz apre­cja­cji ;).

To było jedno z pierw­szych opo­wia­dań, jakie w życiu na­pi­sa­łem, a na pewno pierw­sze, pi­sa­ne na 100% po­waż­nie. Stąd też miej­sca­mi ta sier­mię­ga się prze­bi­ja, bo to taki tekst pi­sa­ny przez świe­żyn­kę.

W prze­ci­wień­stwie do “Od po­czę­cia…” to opo­wia­da­nie aku­rat lubię ;).

Dzię­ki za wi­zy­tę.

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Można wie­dzieć ile za­ję­ło Ci na­pi­sa­nie tego opo­wia­da­nia? Mam na myśli cały pro­ces twór­czy, łącz­nie z po­my­słem, betą itd.

Bo jeśli to fak­tycz­nie pierw­sze opo­wia­da­nie, wy­pa­da im­po­nu­ją­co.

Samo pi­sa­nie to chyba kilka ty­go­dni. Potem beta dru­gie tyle, bo dużo było po­pra­wia­nia :).

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Nie wiem, jakim cudem ja tego nigdy wcze­śniej nie sko­men­to­wa­łam, więc tylko zo­sta­wiam ślad, że czy­ta­łam kilka razy i uwa­żam, że to jedno z ar­cy­dzieł por­ta­lu (rze­kła ko­lek­cjo­ner­ka lalek, choć bar­dziej kon­wen­cjo­nal­nych i zwy­czaj­nych).

ninedin.home.blog

Dzię­ku­ję, ni­ne­din :)

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.