Kumari

„Nie ma materii martwej – martwota jest jedynie pozorem, za którym ukrywają się nieznane formy życia”

Bruno Schulz

Ciekawość

– Kosma, dokąd lecimy? – zapytała Kumari. Późne lato pachniało żywicą, a nocny mrok rozjaśniały tylko przebijające się tu i ówdzie gwiazdy.

– Zobaczysz.

Przelecieli nad jedną z leśnych polan, czy też gniazd, jak zwali je trzebiący las drwale.

– Kosma, wracajmy do domu! – Zlękniona Kumari pożałowała, że dała się namówić bratu na nocną eskapadę. Był taki dziki i nieprzewidywalny, a ona zwyczajnie ciekawska.

– Już niedaleko.

Dostrzegła ciemne głazy ułożone w krąg okalający górę.

– Kosma, tam nie wolno! To święty gaj Lugosa! – krzyknęła.

– Stary Lugos śpi od wieków – odparł beznamiętnym tonem. – A tam siedzi byk z najpiękniejszym porożem. Chodź, pokażę ci go.

– Ale tak nie wolno. Tam są kurhany. Nie widzisz gniewnych spojrzeń celtyckich strażników?

– Widzę. To tylko duchy.

– Kosma, wróć!

…

Wielkie czarne źrenice spoglądały uważnie. Okalały je wąskie tęczówki w kolorze miodu. Nos, choć szeroki, zachował dziecięcy urok, uwydatniony przez bledszy odcień skóry i kilka kapryśnie rozsianych piegów barwy hematytowego pyłu. Filigranowe usta zamknięte w filuternym grymasie przydawały twarzy wdzięku i łagodności. Łagodność ową rozpraszały jednak groźne cienie, czające się w zakamarkach łuków brwiowych, oraz brązowe skazy na czole.

Miodooka Kumari siedziała w bezruchu. Jej bystre spojrzenie taksowało ciemny pokój, który dzieliła z rodzeństwem. W najmroczniejszym zakątku siedział Kosma. Jego czarne jak węgle oczy skrywały nieprzenikniony mrok i smutek. Nigdy się nie uśmiechał. Przeciwnie niż Alba, jasna, błękitnooka, o białych włosach i zmysłowych ustach. Trzecia z sióstr, Lovia, spoglądała dobrotliwie, naiwnie nieco, zbyt ufnie. Niewielki kolczyk oplatał jej wargę, co na tle dziecięcego oblicza przykuwało szczególną uwagę.

Kumari skoncentrowała się i zaczęła chłonąć świat wszystkimi zmysłami. Poczuła obecność wielkiej góry, tętniącej energią, i uszczknęła tej mocy. Wyzwoliła się z ciała. Widziała teraz siebie, siedzącą w ciasnym pokoju. Jej oczy pobladły. Obok niej Kosma, wpatrzony w czarną plamkę na stole, też zdawał się być nieobecny.

Pewnie podąża gdzieś za stadem jeleni przez gęste leśne ostępy – pomyślała.

Alba i Lovia kłóciły się zawzięcie o nieistotny szczegół. O to czy jesienne buczyny mają w sobie więcej brązu, czy szarości.

Kumari wzniosła się wyżej, a jej duch opuścił pokój. Spoglądała teraz na cały dom. W pomieszczeniu obok kobieta ubrana w czerń siedziała przy maszynie. Szyła. Całą swą uwagę poświęcała pracy, jakby w tkaninie, którą lamowała, chciała zostawić cząstkę siebie. Na zewnątrz wysoki, umięśniony mężczyzna z piłą łańcuchową w rękach, kroił metodycznie drewniane kłody.

Kumari uwielbiała podglądać rodziców przy pracy. Cokolwiek robili, robili to całymi sobą. Z uczuciem. Z wrażliwością. Z poszanowaniem każdego detalu. Uwielbiała sycić się emocjami, które im towarzyszyły. Była w nich moc twórcza. Nie taka, jak ta, skryta pod świętą górą, pradawna, groźna i tajemnic pełna, lecz delikatna i ulotna. Wzmacniała ją na tyle, że mogła oddalić się od swego ciała jeszcze dalej, wyżej, bądź nawet głębiej, o ile znalazłaby odwagę, by zanurzyć się w trzewia góry.

Myśl o wnętrzu góry, o śpiących pradawnych bogach zmroziła ją strachem. Czym prędzej poleciała więc ku niebu. Dom skurczył się, potem zmalała wioska, aż Kumari wzleciała tak wysoko, że cały masyw widziała przed sobą. Gęste ciemnozielone lasy porastały wierzchołek, a wśród buczyn i świerczyn wałęsało się mrowie ludzi. Jedni z ciężkimi plecakami wędrowali na szczyt, inni biegli, lekko i zgrabnie jak kozice, kolejni, dosiadłszy rowerów, pędzili przed siebie, by wyprzedzić wiatr. Kumari wsłuchiwała się w ich emocje. Zwykle były przyziemne, powierzchowne, błahe. Zbyt błahe, by wzlecieć jeszcze wyżej. Choć nie zawsze.

Upatrzyła grupkę młodzieży, która szła niedbale za nauczycielem. Przesiąkały ich znudzenie i apatia – banalne, mizerne kąski, którymi nie dało się żywić. Już miała ich opuścić, lecz oto na końcu gromady zamigotały jasne iskry pożądania.

Kumari przyczaiła się za grupą, wędrującą z dala od nauczycielskiego wzroku. Najroślejszy chłopak górował nad pozostałymi niczym basior nad młodymi wilkami. Prowadząc swoją watahę, wpatrywał się w idącą na przodzie koleżankę. Miała na sobie krótkie spodenki. Na tyle krótkie, że przy każdym kroku odsłaniały apetyczne zgięcie pomiędzy pośladkiem a zgrabnym udem. Samiec alfa w myślach zrywał z niej dżinsową tkaninę. Żądza kiełkowała mu w głowie.

Kumari znała już te emocje. Były jej zupełnie obce, a jednocześnie fascynowały. Zerknęła na młodzieńca obok, nieco niższego i przygaszonego. Również spoglądał na atrakcyjną koleżankę, lecz u niego znalazła jedynie pogardę. Pogardę, pod którą kryła się niewiara, że dla tej dziewczyny będzie kiedykolwiek wystarczająco dobry. Kolejny chłopak pałał zazdrością. Kumari zakosztowała jej. Energia o niskiej wibracji, marna, pusta, jałowa, niepozwalająca wznieść się nawet odrobinę.

Kumari przycupnęła chwilkę przy dziewczynie. Nastolatka czuła na sobie świdrujący wzrok kolegów, więc w odpowiedzi ponętnie kołysała biodrami. Nie było w niej wyrachowania ani cynizmu, a jedynie łaknienie adoracji. Dziewczyna była pogodzona z tym, że samców mógł zafascynować jedynie skrawek jej ciała.

…

Jak oni niewiele widzą – Kumari dziwiła się w duchu, nie pierwszy raz.

Dla nich to tylko obrosła legendą góra. Nie dostrzegają mocy. Nie czują pradawnych bóstw: Gromowładnego o surowym obliczu, Matki, która choć śpi, to mackami każdego drzewa sięga, ani Tego co ongiś niebem władał. Nie rozumieją, że niewielki kościółek na szczycie, to w istocie pieczęć, która bogów więzi we wnętrzu góry i zmusza do wiecznego snu.

Pomknęła na północ – do zamku – ciekawa, cóż dzisiaj znajdzie pani archeolog pod posadzką kaplicy. Czuła tam emocje wielkie, podszyte irytacją i gniewem. Bała się tego, co czaiło się pod spodem, lecz ciekawość okazała się silniejsza.

…

Budynek był zamkiem tylko z nazwy. Dawne możnowładcze palatium wieki temu zmieniono na klasztor. Niewiele z niego zostało, po tym, jak przyszli husyci. Podobnież wojna trzydziestoletnia nie obeszła się z tym miejscem łaskawie. Kanonicy regularni św. Augustyna nie poddawali się jednak łatwo i uparcie trwali u podnóża Ślęży, odbudowując swe siedlisko raz po raz. Co nie udało się husytom, ani Szwedom, udało się Napoleonowi. By spłacić wojenne reparacje, klasztor skasowano, dobra sprzedano, a kolejni właściciele stworzyli zeń neorenesansowego potwora o gotyckich wieżyczkach, którego strzegły romańskie lwy. Eklektyczna bryła stała jednak na starych fundamentach, a te wciąż kryły w sobie dawne tajemnice, skrupulatna pani doktor zaś była o włos od ich odkrycia.

Kumari podfrunęła do okna dawnego kościoła, gdzie znajoma kobieta z pędzelkiem misternie wymiatała piasek z jamy pod prezbiterium. Posadzkę skuto już dawno. Później odsłonięto pozostałości ołtarza, rozebrano ściany działowe i wciąż kopano głębiej. Narzędzia co rusz napotykały na twardsze fragmenty, a pani archeolog wówczas je odsłaniała i czyściła skwapliwie. Z czasem omiecione szczątki przybrały kształt ludzkiego szkieletu, o rękach złożonych na miednicy.

Duch nieboszczyka wynurzył się z nicości. Oczodoły czaszki spojrzały na Kumari, a ta spłoszyła się i umknęła zlękniona. Wszelkie stworzenia, te żywe i te na pozór martwe, szeptały nowiny.

Dunin powstał. Dunin, palatyn, pogromca bogów – szumiały stare dęby, rosnące wokół palatium, wieść niosąc.

Włostowic przebudzon – szemrała woda, w głąb góry cieknąca.

Przeklęty palatyn wrócił – zamruczał ciemny cumulonimbus, a zniewolony Perun otworzył jedno oko i wzburzył się ze złości.

Nawet sam Lugos, który jeszcze przed nastaniem Słowian hołdy był tu odbierał, targnął się przez sen, nie wiedzieć czy zaniepokojony bardziej przez palatyna, czy złością gromowładnego rywala.

Jedynie Swaróg spał snem kamiennym, gdyż do trzewi góry nie dochodziły promienie słońca, a bez nich bezbronny był niczym dziecię.

…

Do pokoju weszła kobieta w czerni. Proste włosy opadały swobodnie na policzek, nadając jej nieco skrytości. Druga część twarzy była odsłonięta, co podkreślała wygolona skóra nad uchem. Na skrzydełku nosa srebrzył się kolczyk. Foremne usta o wiśniowej barwie tego dnia zdobił uśmiech.

– Jak się wam spało, maleństwa? – odezwała się kobieta przyjaznym tonem.

– Mamo, Kosma znowu w nocy nas straszył – naskarżyła Alba – i zabrał Kumari na cmentarzysko.

– Rozmawialiśmy już kiedyś o tym. Nie należy niepokoić zmarłych. – Wiśniowe usta poruszyły się, a oczy Kosmy, czarne niczym otchłań, zaszły jeszcze większym smutkiem.

– Będziecie mieli jutro gościa. – Kobieta kontynuowała, powróciwszy do przyjaznego tonu. – Pan Yosomaka przyleciał aż z Japonii, specjalnie po to, żeby was poznać. To wielki zaszczyt. Zrobimy się dzisiaj na bóstwa, moje śliczności. Ciebie, Kosma, też wystroimy. Wiem, że tego nie lubisz, możesz odpłynąć do swoich jeleni, tylko wróć przed świtem. To ważne byście jutro tu byli ciałem i duchem.

…

– Cudowne! – Zachwycał się szpakowaty Azjata łamaną angielszczyzną. – Bardzo, bardzo piękne.

Kobieta w czerni, nieco onieśmielona obecnością gościa, odwzajemniła komplement uśmiechem.

– To jest Alba! – przedstawiła białowłosą piękność.

Yosomaka wpatrywał się w błękit jej tęczówek, tak egzotycznych dla japońskiego gustu. Stanowiły dla niego kwintesencję Zachodu, oprawioną w już bardziej znajome, nieco skośne powieki i jedwabną cerę. Twarz jaśniała wszechobecną bielą, upstrzoną gdzieniegdzie brązem. Nie mogąc oderwać od niej wzroku, szeptał pod nosem komplementy, spłycone przez językową barierę. Alba siedziała w bezruchu na drewnianym fotelu. Dziecięce rączki opuściła swobodnie. Szczupłe nóżki ledwie dotykały podłogi. Przecudne białe włosy zwisały niemal do ziemi. Była niczym modelka pozująca do portretu.

– Lovia, najmłodsza.

Gość z trudem oderwał wzrok od białowłosej i skierował się ku Lovii, która przy siostrze jawiła się niczym brzydkie kaczątko. Mimo wszystko zlustrował ją koneserskim okiem, delektując się detalami: foremnym kształtem uszu, łukami brwiowymi rzucającymi lekki cień na powieki, maślanym spojrzeniem.

– Tam w cieniu siedzi Kosma. – Kobieta wskazała następną postać.

Japończyk podszedł bliżej, przesunął się, by nie zasłaniać światła, po czym odczuł jak zalewa go kolejna fala emocji. Yosomaka nigdy nie widział oczu tak ciemnych i żywych zarazem. Kobieta w czerni twierdziła, że kryje się w nich dusza. Pogląd ten w pierwszej chwili wydał mu się nienaturalny, jednak teraz, patrząc w ich głębię, wierzył jej. Oprócz dwóch bezdennych studni było coś jeszcze w tym chłopcu, co przydawało mu grozy – ciemne jelenie rogi przytwierdzone na czubku głowy. Gość rozważał, czy to tylko ozdoba, czy może jego nieodłączna część, lecz filigranowa postura i ludzkie kształty nijak się do nich miały.

– A to musi być Kumari – rzekł Yosomaka, zwracając się do miodookiej. – Pewnie mnie nie pamiętasz, ale poznałem cię już w San Francisco. Byłaś tam wielką gwiazdą.

Mężczyzna uśmiechał się, wyraźnie kontent z jej widoku, jakby to po nią i tylko po nią tu przyjechał. Delektował się jej urodą niczym osiemnastoletnią whisky. Głaskał ją spojrzeniem. Wąchał.

– Czy mogę dotknąć jej włosów? – zapytał kobiety w czerni, a ta łagodnie skinęła głową.

Opuszki palców subtelnie gładziły długie aksamitne pasemka. Kumari czuła się nieswojo, lecz nie oponowała. Nie rozpoznała w emocjach gościa niczego zdrożnego, a jedynie czysty zachwyt i umiłowanie piękna.

…

– Mama cię sprzeda – powiedział Kosma do Kumari wieczorem tego samego dnia, kiedy znów byli sami. – Nie patrz tak na mnie. Przecież też to czułaś. Alba jest najpiękniejsza, a on i tak chciał tylko ciebie. Po ciebie tu przyjechał.

Kumari długo trawiła słowa brata w głowie.

– Mama nigdy by nam tego nie zrobiła – wtrąciła się Lovia swym naiwnym tonem. – Przecież nas kocha.

– Jesteś najmłodsza, nie rozumiesz. – Kosma mówił spokojnie, beznamiętnie, tak jakby los siostry nic dla niego nie znaczył. – Idź jutro polatać ostatni raz, Kumari. Pożegnaj się z jeleniami.

…

Następnego ranka kobieta w czerni zabrała Kumari do pracowni, posadziła naprzeciwko siebie i wpatrywała się w nią długo.

– Mamo, czy to prawda, co mówił Kosma?

Kumari nie usłyszała odpowiedzi. Dostrzegła za to spływającą po policzku łzę.

– Dlaczego? – zapytała.

– Jesteś już duża. Już czas. Każdy ptak musi odlecieć kiedyś z gniazda.

– Mamo, ja tak bardzo nie chcę.

– Polecisz do Japonii. Podobno nigdzie indziej wiśnie nie kwitną tak pięknie jak tam. – Kolejna łza spłynęła po policzku. Tym razem po lewym. – Robią tam takie małe drzewka, bonsai. Pielęgnują je latami, cierpliwie, by nawet na starość pozostały miniaturką rodziców. To wielka sztuka. Pan Yosomaka z pewnością ma kilka takich w domu. Ma też córeczkę, która nie może się już ciebie doczekać.

– Mamo, będę tak bardzo, bardzo, tęsknić. Czy kiedyś cię jeszcze zobaczę?

– To zależy tylko od ciebie, moje maleństwo. Zdradzę ci pewien sekret. Nie bez powodu zamieszkaliśmy właśnie tutaj, w cieniu góry. To wielki czakram, świeci mocno i widać go z daleka. Gdziekolwiek będziesz, odnajdź strumień mocy i zanurz się w niego. Potem płyń, płyń tam, gdzie najjaśniej. Linie geomantyczne i meridiany zbiegają się właśnie tutaj.

– Czy będę bardzo daleko? – zapytała Kumari, wpatrując się w kobietę z bezgranicznym uwielbieniem.

– To bez znaczenia. Myśl mknie szybko niczym światło. Wystarczy parę chwil. Wystarczy, że bardzo tego pragniesz. Wyzbądź się lęku. Bądź wytrwała niczym hodowcy bonsai, a odnajdziesz nas. Czyż cierpliwość nie jest największą z twoich cnót?

Tęsknota

Daiki Yosomaka otworzył drzwi swojego mieszkania na przedmieściach Tokio. Zmęczenie podróżą i jet-lag dopadły go, gdy tylko przekroczył drzwi. To był intensywny tydzień pełen spotkań z muzealnikami, kolekcjonerami sztuki oraz organizatorami wystaw. Berlin, Londyn, Warszawa. Cenił swoją pracę i spełniał się w niej, ale czasem, w chwili takiej jak ta, miał jej serdecznie dość.

Kiedy nieco odpoczął, spojrzał wstecz z większym optymizmem. Wszak przywiózł ze sobą Kumari, prawdziwą perłę, która leżała teraz bezwładnie i zdawała się być jeszcze bardziej wyczerpana niż on sam. Wziął ją na ręce i zaniósł do pokoju córki.

W pokoju panował półmrok, rozpraszany przez różową nocną lampkę oraz migoczące diody komputera. Kolejne iluminacje dochodziły zza okiennej zasłony z wielobarwnym rysunkiem, przedstawiającym młodą, skąpo ubraną dziewczynę o wielkich oczach, czerwonych włosach i ustach zredukowanych do małej kropki. Uliczne neony migotały na zasłonie, sprawiając wrażenie, że narysowana postać tańczy w ich blasku.

Daiki delikatnie ułożył Kumari na miękkim fotelu, po czym spojrzał na śpiącą córkę. Tak bardzo przypominała mu zmarłą żonę. Miał ochotę pocałować ją w czoło, lecz tak ostentacyjne okazywanie miłości wydało mu się niewłaściwe. Wolał okazywać ją subtelnie, spełniając marzenia dziewczynki. Tym bardziej, że w tej kwestii ich gusta często bywały zbieżne.

…

Kumari omiotła wzrokiem nowe miejsce. Na białym materacu, praktycznie umiejscowionym na niskich szafkach, spała dziewczynka. Przytulona do poduszki ściskała mocno maskotkę, a wrzosowy kocyk, skopany przez małe stopy, odsłaniał drobną postać w piżamce w groszki.

Kumari zapatrzyła się w azjatycką twarz dziewczynki, dziwnie znajomą. Gdzieś już ją widziała.

Wernisaż w San Francisco. Mnóstwo ludzi w eleganckich strojach. Mętlik emocji, od zachwytu po znudzenie, od pożądania po zawiść, a wśród kakofonii uczuć japońska dziewczynka, jakby z innego świata, pochłaniająca ją wzrokiem. Patrzyła tak intensywnie, jakby potrafiła odczytać jej myśli… Zupełnie tak jak teraz.

– To naprawdę ty! – Dziewczynka niemal krzyknęła, a jej zaspane oczy w mig przybrały okrągły kształt, jakby nakreślone piórem rysownika mang. – Tak bardzo o tobie marzyłam.

Zerwała się z łóżka i podbiegła do Kumari. Objęła ją, przytuliła mocno, a w powietrzu zapachniało poczuciem spełnionego marzenia.

– Jestem Aiko. Tato obiecał, że będziesz mogła mieszkać u mnie w pokoju. Będziemy jak siostry, prawdziwe siostry. – Słowotok obco brzmiącej mowy uwolnił się z ust Japoneczki. Kumari nie rozumiała jej jeszcze, ale rozpoznawała emocje, uczucia, intencje. Te zaś były dobre, opływające młodzieńczą fascynacją. Liznęła je ostrożnie. Ledwie szczyptę. Wystarczyło, by jej oczy na powrót nabrały głębszej barwy.

…

Tego dnia, po raz pierwszy w nowym miejscu, Kumari odważyła się opuścić ciało. Pokój znała już dobrze, mieszkanie również, a teraz jej umysł przeniknął ścianę, zza której dobiegał przedziwny zgiełk. Wychyliła się na zewnątrz. Mieszkanie znajdowało się w wieżowcu przy ruchliwej ulicy, pełnej świateł i pędzących aut.

Odruchowo spojrzała na zachód, gdzie przez całe życie widziała górę. Owszem, na horyzoncie majaczyły krawędzie poszarpanych szczytów, lecz daleko. Tu zaś, w tym przytłaczającym mieście nie było ani gór, ani lasów, ani nawet kwitnących wiśni. Jedynie pojedyncze drzewa, zbyt duże na bonsai, porastały skrawki niezabetonowanej przestrzeni. Jak okiem sięgnąć, wszystko było zatopione w pstrokaciźnie sklepów, barów i wszechobecnych kolorowych banerów. Beton, asfalt, szkło i stal, a pomiędzy nimi tysiące małych ludzkich mróweczek pędzących przed siebie.

Zawisła nad wielkim skrzyżowaniem. Nawierzchnię wymalowano licznymi czarno-białymi pasami, zarówno w poprzek każdej z ulic, jak i ukośnie przez środek krzyżówki. Na pasy co chwila wkraczały tłumy ludzi, spieszących na drugą stronę, po czym nastawała przerwa i wzmagał się ryk silników.

Kumari zapragnęła dowiedzieć się, dokąd oni tak pędzą, poznać ich, posmakować. Otworzyła się na ich emocje i wnet tego pożałowała. Jazgot bezładnie wymieszanych uczuć osaczył ją. Było ich tak wiele, a każde o innej częstotliwości i amplitudzie. Wibrujące pragnienia zmieszane w niejadalną papkę przyprawiły ją o mdłości. Czuła się tak, jakby podano jej zupę z wielkiego gara, do którego kucharz wrzucił wszystko co miał pod ręką, a na koniec dosypał kilka słoików losowo wybranych przypraw.

Uciekła do swego ciała. W bezpiecznym pokoju nastolatki odchorowywała pierwszą japońską przygodę.

…

Aiko wbiegła do pokoju i rzuciła w kąt plecak. Chwilę później zdjęła marynarski mundurek – szkolny uniform. Ściągnęła również luźne skarpetki, jedyny nieregulaminowy element stroju, którym manifestowała swój bunt.

– Yoisho – rzekła z ulgą, pozbywszy się balastu. – Co ci jest, Kumari? – zapytała po chwili, widząc pobladłe oczy swej przybranej siostry. – Dobrze się czujesz?

– Tęsknię za domem – odpowiedziała mimowolnie Kumari.

Oczy nastolatki rozbłysły z podniecenia.

– Ty mnie rozumiesz! Rozumiesz moje myśli! Wiedziałam! Od samego początku wiedziałam, że jesteś wyjątkowa.

Uśmiech nie znikał z twarzy dziewczynki. Usta rozciągały się tak szeroko, jakby właśnie wróciła z pierwszej udanej randki. Jej najskrytsze fantazje okazały się prawdą, a zmęczenie po ciężkim dniu w szkole wyparowało momentalnie.

– Nie martw się. Mam dla ciebie niespodziankę. Jutro pojedziemy do świątyni Senkaku-ji. Tam jest grobowiec pana Asano i jego czterdziestu siedmiu wiernych roninów. Musisz poznać tę historię. U nas każdy ją zna. Opowieść o walce, lojalności i honorze.

…

Podróż tokijskim metrem nie należała do przyjemnych. Znowu tłumy ludzi na każdym skrawku wolnej powierzchni. Ścisk, natłok, chaos. Do tego mętlik pragnień, na myśl o którym Kumari odruchowo wygaszała zmysły, tuląc się do miękkiej Aiko.

Świątynia za to przyniosła ulgę. Kryła się za skromnymi drewnianymi bramami. Była jak oaza ciszy pośrodku roju pszczół. Na dziedzińcu przywitał ich posąg mężczyzny o rysach pozbawionych emocji. Siedział w pozycji zazen.

– To Sawaki Kodo Roshi – wyszeptała Aiko.

Duch mistrza zdawał się unosić nad dziedzińcem, jakby był wszędzie i nigdzie. Bił od niego spokój. Z pewnością dawno uwolnił się od tego miejsca, a szczątkowe emocje, które Kumari czuła, musiały być echem czasów minionych. Oświecenie, wolność od cierpienia, próżności, chciwości – unosiły się tu niczym zapach róż w pokoju, z którego kwiaty już wyniesiono.

– Teraz pójdziemy na cmentarz. Spoczywa tu książę Asano Tokumi-no-Kami. Człowiek, który w obronie swej dumy dobył broni na dworze szoguna. Został za to skazany na śmierć. By zachować honor, popełnił seppuku – opowiadała Aiko, a Kumari chłonęła opowieść. – Jego samurajowie również odebrali sobie życie, ale później, gdy już pomścili swego pana. Też tu spoczywają, razem z tym, któremu bezgranicznie służyli nawet po jego śmierci.

Aiko oczyściła jedną z mogił i zapaliła senko. Proste kamienne obeliski znaczyły nagrobki roninów. W porównaniu z bogactwem otaczającego miasta wyglądały bardzo skromnie. Kumari spostrzegła duchy samurajów, wciąż strzegące swego pana. Japońscy wojownicy przypominali jej celtyckich wojów. Tak podobni do siebie, te same surowe oblicza, ta sama determinacja, to samo poczucie misji, jedynej racji istnienia.

Kumari nigdy nie myślała, że wspomnienie strażników Lugosa będzie dla niej miłe. Od zawsze budzili w niej lęk i omijała ich święty gaj. Teraz jednak, wśród grobów samurajów, poczuła ulgę. Ten nowy świat, w którym przyszło jej żyć, był obcy tylko z pozoru.

…

Wzmocniona energią świątyni, spokojem mnichów i satysfakcją, że pokonała lęk, opuściła ponownie swój azyl. Tym razem ominęła ruchliwe ulice i odnalazła enklawę zieleni. Spodobało jej się to miejsce. Ryczące silniki samochodów nie miały tu wstępu. Drzewa o rozłożystych koronach oferowały cień, a alejki spacerowe przemierzali ludzie, emanujący zaaferowaniem lub znużeniem. Uśmiechnęła się w duchu i zatopiła w umysł starszego pana, fotografującego jedną z parkowych tablic. Odnalazła u niego głównie ciekawość, chciał zapamiętać każdy szczegół ze swojej podróży. Ta emocjonalna strawa nie była dla Kumari wyszukana, a raczej swojska. Jak miska bigosu po powrocie z długich egzotycznych wakacji. Posiliwszy się, mknęła dalej.

W dalszej części parku ujrzała bramę torii, a za nią poświatę okalającą stary budynek. To nie była iluminacja reflektorów ani miejskich latarni. Ulotna łuna, nienamacalna, wibrowała niczym moc w trzewiach świętej góry.

…

Mamo,

Tak bardzo za Tobą tęsknię. Myślę o Tobie ciągle, dzień i noc. Mieszkam w wysokim domu, u pana Yosomaka. Jego córka Aiko jest dla mnie bardzo dobra. Tak jak Ty. To ona pisze za mnie ten list, bo jak wiesz, mam zbyt małe palce, by utrzymać pióro. Pan Kawai, który uczy Aiko kaligrafii, powiedział, że jak chce się komuś okazać szacunek, to warto napisać list odręcznie. Więc piszę do Ciebie mamo, bo bardzo Cię kocham i tęsknię.

Tu świat jest całkiem inny. Nie ma jeleni, nie ma lasów ani świętej góry… Aiko mówi, że święta góra jest, ale daleko. Kiedyś tam pojedziemy… Jest za to miasto pełne ludzi, co wygląda jak wielkie mrowisko, w które ktoś włożył kij. Jest też morze. Cudowna błękitna przestrzeń pomarszczona falami. Jak wzlecę bardzo wysoko, to widzę je z daleka.

Znalazłam też inne piękne miejsce – park Ōmiya. Rośnie tam mnóstwo wiśni, tak jak mówiłaś, ale już nie kwitną, bo nadchodzi jesień. Jest też świątynia Hikawa, pełna starych bogów, starszych od samego Lugosa. Nie ma w nich gniewu ani zła, jedynie żal, że nikt o nich nie pamięta, nikt już się do nich nie modli. Niegdyś potężni, dziś są bardzo słabi. Drzemią całymi dniami. Najbardziej lubię Kushi-nada-hime. Jest jak nasza Mokosz, lecz nie drzewa, a źdźbła ryżu otula swymi mackami. Jej małżonek, Susanoo, władca morza, jest srogi jak Perun, i podobnie jak on gromowładny.

Nie potrafię odnaleźć drogi do domu. Znalazłam kilka źródeł mocy. Są zwykle skryte w świątynnych ogrodach. Gdy próbuję się w nie zanurzyć, niewidzialna sprężyna ciągnie mnie z powrotem i szybko się męczę. Jestem za słaba. Nie potrafię.

Mamo, tak bardzo, bardzo tęsknię…

…Aiko musiała przerwać pisanie, bo płakałam. Ale tylko troszeczkę. Pamiętam co mi mówiłaś. Będę cierpliwa.

Dzisiaj w parku śledziłam niezwykłego człowieka. Jaśniał zmęczeniem, euforią, cierpieniem i przekonaniem, że może biec bez ustanku. Myślałam, że to tato. On, kiedy biegł, pachniał zupełnie tak samo. Ale to nie był tato. Ten pan wszystko robił bardziej, mocniej, a gdy nie miał już sił, to myślał o swojej mamie, która zabraniała mu się poddawać…

– Śledziłaś pana Kawauchi?! – krzyknęła z ekscytacją Aiko, przerywając pisanie.

– A kto to taki?

– Pan Yuki Kawauchi to maratończyk. Mieszka nieopodal. Jest gwiazdą i każdy go podziwia. Nie ma trenera ani sponsorów, codziennie chodzi do pracy, a i tak wygrywa z najlepszymi.

…Aiko powiedziała, że ten pan co pachnie jak tato, jest sławny. Na pewno byś go polubiła. Jest cierpliwy, nie boi się śmierci i daje mi dużo siły.

Tęsknię bardzo. Kocham Cię.

Kumari

…

Kawauchi biegł, a jednocześnie nie mógł pozbyć się wrażenia, że ktoś mu towarzyszy. Obrócił się nawet za siebie, ale nikogo tam nie dojrzał. Tokio dopiero budziło się do życia. Nieokreśloną obecność czuł od jakiegoś czasu. Przyszło mu nawet do głowy, że to duch jego ojca przystanął na szlaku sansary, by oglądać sukcesy syna, których nie było mu dane ujrzeć za życia.

Potrząsnął głową, zaprzeczając samemu sobie. Jego pragmatyczna natura znów brała górę. To pewnie niskowęglowodanowa dieta, którą stosował na tydzień przed ważnym startem. Niedobór cukrów w połączeniu z ciężkim treningiem skutkował tym, że organizm próbował czerpać energię z rezerw glikogenu, przeznaczonych dla układu nerwowego. Zdarzało się wówczas, tak jak dziś, że mózg płatał mu figle.

…

Kumari zanurkowała w kierunku wijącej się wstęgi Arakawy. To tutaj każdego ranka, na alejkach ciągnących się wzdłuż rzeki, pośród pól golfowych, Yuki Kawauchi odbywał swój trening. Wypatrzyła go już z daleka. Wibracji o tak silnej amplitudzie nie sposób przeoczyć. Tak jak maratończyk miał swoją treningową rutynę, tak i Kumari, dzień po dniu, budziła się przed świtem, by mu towarzyszyć.

O ile emocje zwykłego przechodnia można było porównać do jogurtu lub porcji frytek, a spokój buddyjskich mnichów podczas zazen do szlachetnego wina, to determinacja oraz siła woli pana Kawauchi były jak obfity obiad z trzech dań. Kumari syciła się tą ucztą bez opamiętania i z dnia na dzień czuła się coraz silniejsza.

Równie łapczywie korzystała z mądrości maratończyka. Rozumiała co robił, by być coraz lepszym, szybszym, silniejszym, i naśladowała go. Kiedy pan Kawauchi po porannej sesji wracał do domu, by przywdziać urzędniczy uniform, Kumari leciała do świątyni Hikawa, gdzie na oczach zblazowanych bóstw zagłębiała się w energetyczny kanał. Parła coraz głębiej i głębiej, aż do utraty zmysłów. A gdy ostatnia cząstka mocy z niej uchodziła, napięta do granic sprężyna wyrywała jej ducha z ziemskich trzewi i wiodła go do ciała.

Kumari spędzała później cały dzień półprzytomna, w apatii, chcąc odpocząć na tyle, by kolejnego dnia znów móc powstać o świcie i pofrunąć ku rzece Arakawa.

…

Znudzona Aiko siedziała przy biurku i stukała długopisem o blat. Miała do odrobienia zadanie z japońskiego, matematyki, nauk przyrodniczych, a na koniec jeszcze musiała przygotować sushi w ramach zajęć z prowadzenia domu. Znowu cały dzień spędzi w książkach. Zrezygnowana, chwyciła globus i pokręciła nim.

– Co to takiego? – zapytała Kumari, a Aiko odetchnęła z ulgą, znajdując wymówkę, by odwlec szkolną katorgę o kilka chwil.

– To globus. Tak wygląda nasza Ziemia. Widzisz, tu jest Japonia, cztery wielkie wyspy na oceanie. A tutaj, na drugim końcu świata – dziewczynka pokręciła kolorową kulą – jest Europa. Stąd pochodzisz.

Kumari zamarła.

Na drugim końcu świata. To znaczy, że muszę przedrzeć się przez środek tej ogromnej kuli. Ledwie jestem w stanie zanurzyć się pod ziemię tą ciasną meridianą, a co dopiero dotrzeć do samego środka. Nigdy mi się to nie uda. I któż wie, co tam jest pod spodem?

– Właśnie – rzekła Aiko, jakby przypomniała sobie coś ważnego. – Pytałaś o świętą górę. Za tydzień tata zabierze nas na pielgrzymkę. Wejdziemy na sam szczyt Fujisan.

„Wyzbądź się lęku” – powtarzała w duchu Kumari. – „Bądź wytrwała. Czyż cierpliwość nie jest największą z twoich cnót?”

Determinacja

Ściany górskiej willi w Yamanakako, wykonane z surowego drewna, współgrały z minimalistycznym wystrojem domu. Na podłodze wyłożonej tatami leżał materac, gdzie spały przybrane siostry. Prosty drewniany stolik – jedyny mebel w całym pomieszczeniu – ustawiono w rogu. Jednak to nie on przykuwał uwagę Kumari, a widok za oknem, ukazujący jezioro i wznoszący się za nim stożek wulkanu Fuji. Świtało. Scenerię można by uznać za bajkową, gdyby nie dziesiątki paskudnych kabli, biegnących wzdłuż drogi.

Kumari zignorowała je. Zwieńczony śnieżną czapą szczyt hipnotyzował. To był właściwy czas, miejsce i szansa, której nie zamierzała zmarnować. Tak jak Yuki Kawauchi robił wszystko, by jego przygotowania poskutkowały eksplozją formy w jeden konkretny dzień, tak Kumari, powtarzając każdy krok ścieżki swego mistrza, wyhodowała w sobie wielką kulę mocy, z której dzisiaj zamierzała skorzystać.

Wymknęła się z ciała. Otoczył ją chłód górskiego jesiennego poranka. Leciała ku uśpionej od trzystu lat górze, wznoszącej się monumentalnie ponad gęste lasy. Woń żywicy i lekko przegniłej ściółki przypominała ślężański masyw, dom – ten pierwszy, jedyny prawdziwy. Zatopiła się w tym zapachu, zapominając na chwilę dokąd i po co zmierza. Bory z czasem stały się rzadsze, przecięte gdzieniegdzie bliznami suchych wąwozów, wyżłobionych w czarnym wulkanicznym popiele.

Powyżej granicy lasu krajobraz stał się jeszcze bardziej jałowy. Wokół wierzchołka nie było już zieleni, a jedynie głazy, pył i skamieniałe fragmenty bazaltowej lawy, miejscami okraszone rdzawym nalotem.

Wulkan, z pozoru nieprzystępny i martwy, wewnątrz krył wielką moc – strumień energii z samego wnętrza Ziemi. Było też coś jeszcze. Obecność. Prastara, podobna do otępiałych bóstw ze świątyni Hikawa, lecz dużo silniejsza i bardziej żywotna. Kumari domyśliła się, kto to jest. Konohanasakuya-hime, piękna córka ducha gór. Bogini kwiatów i wulkanów. Kami góry Fuji. Ta sama, o której opowiadała Aiko.

Tysiące pielgrzymów, zmierzających rokrocznie na szczyt i kontemplujących piękno góry, syciły boginię od wieków. Miejsce niegdysiejszych uduchowionych ascetów obecnie zajęły tłumy jednorazowych wspinaczy-zdobywców. Potęga Konohanasakuyi-hime zaś trwała niezmiennie. I przytłaczała Kumari. Dziewczynka mimo lęku postąpiła naprzód.

Osaczył ją zapach siarki i kwitnących wiśni. Pozostawione w śpiącym ciele serce zatrzepotało na sznureczkach tętnic.

– Dlaczego przekroczyłaś torii świętej Fujisan? – zapytała prastara siła.

– Szukam drogi do domu – odpowiedziała Kumari, zdjęta panicznym strachem.

– To moja góra i moja ścieżka. Cóż dasz mi w zamian za przejście, nędzna istoto? Ty, której duch mieści się w dwóch niewielkich ślepiach? – rzekła Dziewoja Wywołująca Przekwitanie Kwiatów na Drzewach, bogini wody panującej nad ogniem.

– Ofiaruję ci moją tęsknotę, kami.

– Bezlik pielgrzymów tęskni za domem, wspinając się na mój szczyt. W czym lepsza jest twoja tęsknota?

– Ofiaruję ci mój lęk, kami.

– Bezlik pielgrzymów boi się, gdy zmrok spowija ich na mych szlakach. W czym lepszy jest twój strach?

– Ofiaruję ci wspomnienie wiśniowych ust mojej mamy, rozświetlonych blaskiem ognia z kominka.

Zapach kwitnących wiśni i siarki osaczył ją. Kami wdarła się do umysłu dziewczynki i posmakowała intrygującej wizji. Chwilę później osobliwa woń ulotniła się, a droga ku wnętrzu Ziemi stanęła otworem.

…

Kumari zanurkowała w otchłań. Zastygłe lawy przepełnione pulsującą energią nie stanowiły bariery dla jej umysłu. Strumień mocy pozwalał mknąć w głąb bez żadnego oporu. A może opór był, lecz maskowała go euforia?

Przemierzyła dawny komin wulkanu i dotarła do komory gotującej się magmy. Ciśnienie i temperatura były już tak wysokie, że lite skały, ciecze i sprężone gazy stapiały się w gorącą, bulgoczącą masę. Nie wahała się. Pomknęła dalej w dół energetycznym światłowodem. Gdzieniegdzie dostrzegała linie geomantyczne, rozchodzące się w różnych kierunkach, lecz ignorowała je.

Głębiej odnalazła drugą komorę, jeszcze gorętszą. Tutejsza magma, rzadsza, mniej lepka, uboższa w krzemionkę, pachniała podobnie do ślężańskich gabr. Czyżby dom był tak blisko? Przyspieszyła. Wielki kanał mocy powiódł ją w dół.

Przebiła się przez Moho. Powierzchnię, którą pożądały poznać rzesze geologów. Dalej była znowu skała – ciężka, żelazista z mnóstwem oliwinowych kryształów. Pionowy strumień nagrzanej materii i nienamacalnej mocy prowadził do samego jądra.

Przystanęła w miejscu gdzie niemiecki sejsmolog Beno Gutenberg odnalazł swój raj. Źródło energii było już blisko, gdzieś tam, w głębi przestworu metalicznej cieczy. Stop bulgotał jak surówka w martenowskim piecu. Olbrzymie prądy konwekcyjne unosiły gorącą materię, a siła Coriolisa wprawiała ją w ruch wirowy. Kumari dostrzegała przeskakujące iskry elektryczności w tej wielkiej naturalnej prądnicy.

Źródło mocy było jednak głębiej. Tam, gdzie tkwił gęsty rdzeń z sześciokątnych, żelazowo-niklowych słupów. Tam, skąd pochodziło ciepło. Po raz kolejny przełamała lęk. Zanurkowała. Czuła się jak samobójca skaczący z wysokiego budynku, lecz przeżyła. Odnalazła ziemskie serce qi.

…

Kanały energetyczne rozbiegały się stąd we wszystkie strony. Przypominały jeżowca, który rozpostarł pióropusz kolców, Kumari zaś tkwiła wewnątrz jego kulistego ciała.

Którą drogę wybrać? Jest ich tak wiele, a ja już czuję sprężynę, ciągnącą mnie z powrotem do ciała.

„To wielki czakram, świeci bardzo mocno” – przypomniała sobie słowa mamy, które tak bardzo utkwiły jej w głowie.

Skupiła się tylko na największych meridianach. Wciąż było ich zbyt dużo. Kilkadziesiąt.

Którą z nich wybrać? Wszystkie świecą tak jasno.

„A tutaj, na drugim końcu świata jest Europa” – rozbrzmiał głos Aiko w jej głowie.

Drugi koniec świata. – Odrzucała kolejne kanały mocy. Wszystkie, które biegły w kierunkach niepasujących do „drugiego końca świata”. Wybór wciąż ją przerastał. Nadwyrężona sprężyna ciągnęła coraz mocniej.

Kumari wybrała największą z wiązki jasnych meridian skierowanych w podobną stronę.

Tam musi być Europa. Tak wiele bóstw, tak długa historia.

Pomknęła w górę.

…

Podróż tym razem była trudniejsza. Im bardziej oddalała się od serca mocy, tym większy czuła opór. Nie zwolniła. Przebrnęła przez morze naelektryzowanej mazi. Przedarła się przez sztywne skały dolnego płaszcza. Niematerialny łańcuch, napięty do granic możliwości, przyciągał ją z powrotem do ciała, lecz dziewczynka wciąż parła przed siebie. Tak jak Yuki Kawauchi w odległym Pekinie walczył z maratońską ścianą, tak Kumari zmagała się ze swoim balastem.

Nie poddam się. Nie odpuszczę.

“Zawsze kiedy biegnę, to myślę, że gdybym miał skonać w trakcie tego wyścigu, to niech tak będzie” – powtarzała motto swojego mistrza raz po raz.

Skały stopniowo stawały się bardziej plastyczne, co było znakiem, że do powierzchni jest już blisko. Wtedy poczuła zapach pradawnych bogów, uwięzionych pod wielkim stożkowatym kształtem. Nagły zastrzyk euforii sprawił, że pomknęła szybciej. Końcówka drogi wiodła przez krystaliczne skały, tak stare, że pamiętały jeszcze świat, nim pojawiło się na nim życie. Zaniepokoiło ją to. Nie znała ich. Znała za to obecną tu woń zapomnianych, zniewolonych bóstw. Ostatkiem sił wyłoniła się pod sklepieniem bezchmurnego nieba.

Morze piasku i kamieni rozpościerało się przed nią. Nigdzie nie dostrzegła wytęsknionych buczyn ani świerków, nie było też świętej góry. Dostrzegła za to stożek jaśniejący mocą, a wokół niego znajomą kombinację zachwytu, znużenia i ciekawości, jak również chciwości i pogardy. Te pierwsze należały do turystów spoglądających na Wielką Piramidę. Te ostatnie do poganiaczy wielbłądów szukających łatwego zarobku.

To nie to miejsce. Nawet nie ten kraj. Jak mogłam się tak pomylić?

Spojrzała ku piramidzie. Zapach pradawnych bogów był żywy i silny. Tkwili tam od tysiącleci. Spragnieni hołdów, których nikt im już nie składał. Pogrzebani w grobowcach, a do tego spętani siecią mocy, rozciągniętą pomiędzy minaretami kairskich meczetów. Więzami wzmacnianymi pięć razy dziennie od przeszło tysiąca lat.

Kumari nie odnalazła w sobie woli, by dłużej się opierać. Zluzowała upór, a ukryta siła pociągnęła jej ducha z powrotem ku wnętrzu Ziemi.

…

Pozbawiona sił leciała jak marionetka. Czuła przemożny żal. W górskiej chatce, gdzieś na obrzeżach jednego z japońskich kurortów, jej ciało spoczywało bezwładnie. Mimo że nie było w nim ducha, po policzkach spływały łzy. Łzy bezradności. Tyle wysiłków, tyle starań, jedyna szansa, a wszystko na nic.

To przecież nie może się tak skończyć.

Przelatując przez środek Ziemi, przez gęstą kulę energii qi, zdołała wzbudzić w sobie iskierkę buntu. Pazury jej umysłu uczepiły się rdzenia mocy i trzymały go kurczowo. Osłabiona dziewczyna nie miała już sił, by się jej przeciwstawić, a mimo to trwała w środku jaśniejącej kuli, wypierając ze świadomości fakt, że to już koniec.

Utrzymaj chwyt! Walcz! – wybrzmiewała mantra w zakamarkach jej umysłu. Jeszcze jeden raz. Jedna szansa. Musisz spróbować. Musisz wytrwać.

…

Ręce kobiety w czerni urabiały kawałek gliny. Zręczne palce sprawiały, że materia co rusz przyjmowała fantastyczne kształty, lecz samokrytyczne spojrzenie było tego dnia bezwzględne, więc żmudny proces modelowania rozpoczynał się od nowa.

Do pracowni wszedł mężczyzna, trzymając w wielkiej dłoni białą kopertę.

– Dostałaś list.

– Od kogo? – Kobieta nie oderwała wzroku od tworzywa nawet na chwilę.

– Nie wiem. Jest tylko nasz adres i znaczek z Japonii.

Szary nieregularny placek wylądował pośród innych odrzuconych nieszczęśników. Umorusane gliną ręce zanurzyły się w strumieniu bieżącej wody i odzyskały swą naturalną barwę. Kobieta w czerni wytarła je i sięgnęła po kopertę. List pachniał atramentem. Przemknęła wzrokiem po orientalnych znakach niewprawnie zapisanych w pionowych kolumnach. Spojrzała na mężczyznę.

– Znasz kogoś, kto mówi po japońsku?

W odpowiedzi dostrzegła jedynie przeczący ruch głowy.

Wróciła do przeglądania listu, szukając w labiryncie obcych znaków znajomej treści czy choćby imienia. Nie odnalazła. Wręczyła list mężowi, a ten, zaintrygowany, zlustrował go z równie skrupulatnie.

– Może to od pana Yosomaki? – zapytał, choć wiedział, że temat jest drażliwy.

– Wątpię. On zawsze wysyłał maile, do tego po angielsku.

Jeszcze przez dłuższą chwilę oboje wpatrywali się w osobliwą kartkę papieru, po czym włożyli ją razem z kopertą do szuflady, gdzie zaległa pośród tysiąca drobiazgów, których nikt nie miał sumienia wyrzucić.

– A jakby tak do niego napisać? – Mężczyzna nie dawał za wygraną.

– Co napisać? Że dostaliśmy anonimowy list i go nie rozumiemy? Wiesz jak to byłoby odebrane w Japonii? Przyznanie się do niewiedzy to najprostszy sposób, by stracić twarz.

– Przecież nie jesteśmy Japończykami. Zrozumiałby.

– Ignorancja i brak profesjonalizmu, tyle by zrozumiał.

…

Siła woli podsycana tęsknotą i determinacją okazała się wystarczająca, by podjąć jeszcze jedną rozpaczliwą próbę. Tym razem Kumari nie mogła wybierać drogi na oślep. Sięgnęła ku najbliższej meridianie i wsłuchała się w nią. Pachniała śniegiem i lodem. To nie ta. Kolejna rozbrzmiewała echem kościelnych dzwonów. Też nie ta. Zawodzenie muezina, zapach starej skrzepłej krwi, duchota dżungli. Nie, nie i nie.

Sondowała kolejne kanały, lecz albo nic w nich nie odnajdywała, albo czuła emocje obce i niepasujące do jej świętej góry. Z każdym niepowodzeniem siła woli słabła, a wzmagał się magnetyzm ciągnący ją w kierunku wulkanu Fuji.

Dopadający ją marazm i rezygnacja ustąpiły nagle, gdy odnalazła znajomą nutę. Prastara obecność i zapach celtyckich duchów.

Lugos – pomyślała.

Nie szukała już dalej. Zebrała w sobie skrawki mocy i pognała ku górze, niczym ogar, który zwęszył trop. Doszczętnie wyzuta z sił, chwyciła linę znajomego zapachu. Pięła się po niej wolno, ociężale, jak himalaista na najbardziej krwiożerczej z gór. Głos z tyłu jej umysłu wciąż odrzucał widmo porażki i nie pozwalał jej się zatrzymać.

Mamo, tak bardzo tęsknię.

Na powierzchni przywitał ją wiatr i zapach jesiennych traw. Stała wewnątrz kamiennego kręgu i patrzyła na szare obeliski. Wyszła poza krąg, rozejrzała się – ciemniejsze plamy zagajników gdzieniegdzie przełamywały zieleń rozległych łąk. Okolica była jednak płaska. Świętej góry nie było.

Wraz z ostatnią iskierką nadziei, która zgasła w Kumari, niewidzialna sprężyna upomniała się o nią. Drzemiące celtyckie bóstwa, pachnące tak samo jak Lugos, powiodły smętnym wzrokiem za niepozorną istotą, pogrążającą się w otchłani. Duchy wojowników – odwiecznych strażników – zmarszczyły swe oblicza, gdy niespodziewany intruz przemknął między nimi. Kumari nie opierała się.

…

Aiko siedziała smutna, wpatrując się w regał, na którym leżało całe mnóstwo drobnostek, o zastosowaniu znanym tylko jej i miejscowym nastolatkom. Odkąd wrócili z Fuji, Kumari była nieuchwytna, wyciszona, jakby zaskorupiała. Wcześniej Aiko czuła jej obecność, dostrzegała ducha, który sprawiał, że miodowe tęczówki emanowały intensywną barwą, teraz jednak wydawała się być martwą kukłą, podobnie jak mangi z kolekcji jej ojca.

Wraz z pojawieniem się Kumari świat zafascynowanej fantastyką nastolatki stał się urokliwy i niezwykły. Codziennie pędziła ze szkoły tylko po to, by zamienić ze swą przybraną siostrą choćby kilka słów w jednej z tych tajemnych, bezsłownych konwersacji. Teraz wszystko znikło, świat na powrót zszarzał, a niezwykłość Kumari zdawała się być snem.

– Aiko, mam coś dla ciebie. – Daiki Yosomaka wszedł do pokoju córki, udając, że nie dostrzega jej kiepskiego nastroju. – Wiosenne wydanie Art Dolls Quarterly.

Dziewczynka bez entuzjazmu chwyciła kolorowy magazyn, a patrząca z okładki egzotyczna Njala, tak podobna do Kumari, wpędziła ją w jeszcze większy smutek.

…

Kumari obudziła się w znajomym pokoju. Czuła się pusta jak wydmuszka, z której wyssano ostatnią iskrę życia. Siedząca przy biurku nastolatka dopadła do niej.

– W końcu się ocknęłaś. Leżysz tak bez ducha już drugi tydzień. Co się stało?

– Gdzie jestem? – zapytała Kumari, choć wydawać się mogło, że rozpoznała pokój.

– W domu, w Saitamie. Wróciliśmy z pielgrzymki. Szkoda, że tego nie widziałaś. Weszliśmy z tatą na samą górę. – Aiko, z rumieńcami na policzkach, opowiadała jej swoją przygodę.

– Czy pojedziemy tam znowu?

– Dokąd? Na pielgrzymkę? – Nastolatka zdziwiła się pytaniem. – Po co? Przecież już tam byliśmy. Japońska mądrość uczy, że kto raz wszedł na szczyt Fujisan jest wielkim człowiekiem, lecz kto zrobił to po raz drugi, jest głupcem.

Cierpliwość

Wielkie czarne źrenice spoglądały uważnie. Za oknem wirowały płatki śniegu, pierwsze tej zimy. Ulice Saitamy już przystrojono świątecznymi ozdobami, choć dopiero kończył się listopad. Nikogo to jednak nie dziwiło, wszak Boże Narodzenie, zwane tu Kurisumasu, było największym świętem zakupów, a handlowcy nie zamierzali czekać do grudnia.

Kumari długi czas dochodziła do siebie, lecz nawet teraz, gdy odzyskała siły, rzadko opuszczała ciało. Emocje pogrążonych w szale zakupów ludzi smakowały jałowo i bezbarwnie. Nawet pan Kawauchi, który z wielkim animuszem rozpoczął kolejny cykl treningowy, nie był wystarczającą przynętą, by wyciągnąć ją z domu. Dzieła zniszczenia dopełniała jesienna depresyjna aura, ziejąca szarością i beznadzieją.

Kumari całe dnie spędzała w pokoju, leżąc w bezruchu i gapiąc się w okno, a chęć i radość życia uchodziły z niej z każdym dniem. Miodowa barwa oczu powoli blakła. Jedyne co w istocie podtrzymywało jej wolę życia, to wiecznie uśmiechnięta i pogodna Aiko.

– Jesteś dla mnie tak dobra, jak moja mama – powiedziała Kumari w jednej z tych krótkich chwil, kiedy powrócił do niej optymizm.

Nienawykła do tak szczerych wyznań nastolatka skryła skrępowanie za szerokim uśmiechem. W istocie wzruszyła się, że mogła dać Kumari to, czego sama nie miała.

…

Mężczyzna skończył czyścić piec. Jego duża dłoń chwyciła wózek, na którym wszystko miał już przygotowane do wypału. Nie spieszył się jednak.

– Przyniosłaś te rączki? – zapytał kobietę w czerni, gdy ta pojawiła się w drzwiach. – Już czas.

Kobieta delikatnie ułożyła na wózku dwa przedramiona, zakończone filigranowymi palcami, dwie nóżki i małe serce. Mężczyznę zakłuło w piersi na myśl, że ma je przypiec w ogniu. Robił to nie po raz pierwszy. Czasem czuł się jak Bóg, który daje życie i życie odbiera, a czasem, tak jak dziś, gryzło go sumienie. Irracjonalnie, bez przyczyny, zdawało mu się, że jest seryjnym mordercą, palącym zwłoki swych nieletnich ofiar.

– Tylko nie spiecz ich za bardzo. Chcę, by były tylko lekko rumiane – rzekła kobieta i skierowała się do wyjścia.

– Zaczekaj jeszcze! – Mężczyzna porzucił mroczne myśli. – Dlaczego te rączki są takie blade?

– Dodałam trochę glinki kaolinowej. Chciałam ją wypróbować.

Mąż skinął głową w akceptacji. Otworzył metalową furtę pieca, po czym wjechał wózkiem do środka, rozpoczynając swój rytuał.

…

Aiko wbiegła do pokoju z entuzjazmem, który wydawał się być wręcz nie na miejscu, zważywszy na słotę i szarugę, jaka straszyła za oknem.

– W czasie Kurisumasu tata zabierze nas na narty! – zawołała.

Kumari zbyła wiadomość wymownym milczeniem, które było w stanie ugasić wszelki zapał.

– Nie cieszysz się? – zapytała młoda Japonka. – Przecież tak bardzo chciałaś wrócić w góry. Fujiten Snow Resort, tam pojedziemy.

– Fujiten? – To słowo zadziałało na Kumari tak jak imię, wypowiadane przez lekarza, który budzi pacjenta z narkozy.

– Tak. To niedaleko Yamanakako, nad Pięcioma Jeziorami Fuji.

– Ile czasu zostało do świąt? – Było to pierwsze w pełni trzeźwe zdanie wypowiedziane przez Kumari od dawna.

…

Trzy tygodnie – powtarzała ciągle w myślach, pędząc w poszukiwaniu swego mistrza. Tak mało czasu. Na co czekałam przez te wszystkie dni?

Nazajutrz odnalazła znajomą kompozycję bólu, zmęczenia i satysfakcji. Maratończyk, w przeciwieństwie do niej, nie spoczął na laurach. Przyssała się do znajomej aury i nie odpuszczała jej na krok.

Trzy tygodnie. Panie Kawauchi, proszę, jeszcze kilka kółek. Niech pan jeszcze nie wraca do domu. Potrzebuję każdej kropli pana potu. Muszę być gotowa. Muszę.

…

Monumentalny stożek Fuji tym razem przywdział białą szatę. Kumari pomknęła ku niemu z ekscytacją.

Ofiarowała bogini Konohanasakuyi-hime wizję kwitnących wiśniowych sadów u podnóża Ślęży. Kwiaty te nie mogły równać się z tymi, które kami zsyłała rokrocznie na Japonię. Mimo to Kumari była pewna, że Dziewoja Wywołująca Przekwitanie Kwiatów na Drzewach nie oprze się pokusie, by zerknąć na dzieło Mokoszy. Nie myliła się. Wrota wnętrza Ziemi rozwarły się, a woń siarki i kwiatów wisiała nad nimi jeszcze przez dłuższy czas.

Moc w jądrze trwała niezmiennie. Kumari nie spieszyła się. Podążając za przykładem mistrzów zen skoncentrowała się i pogrążyła w cichej medytacji. Jej umysł subtelnie muskał meridiany i nasłuchiwał.

Była już w stanie rozpoznać niektóre z nich, a w szczególności te dwie, które wcześniej odwiedziła. Ich woń odznaczała się wyraźnie od reszty. Skupiła się na pozostałych. Żadna nie wydawała się tą właściwą. Kumari nie zniechęcała się.

„Czyż cierpliwość nie jest największą z twoich cnót?”

…

Niewysoka figura Peruna stała oparta o głaz tuż przy ścieżce, wydeptanej przez krocie ludzkich stóp. Przy źródle, przypominającym bardziej wyschniętą kałużę, niż święte miejsce oczyszczenia, którym ongiś było, rozpalono ogień.

Żerca ubrany w lnianą szatę, narzuconą na puchową kurtkę, rozpoczął obrzęd Szczodrych Godów.

– Wzywam ciebie Swarożycu, święty synu Swarogowy, boże o ognistym licu, wzywam cię tymi słowy…

Rytualna maska, skrywająca oblicze mężczyzny, dodawała mu tajemniczości.

– Z powietrza, ognia i wody, z drzewa i wnętrzności ziemi, poprzez śniegi, wiatry, lody, niechaj przybędą bogowie, a ofiarę należną duchom niech przyjmą…

Zadzwoniły miedziane kabłączki, a z kręgu wystąpiła kobieta. Wsypała do ognia garść ziół.

– Niech będzie pozdrowiony święty ogień! – zainkantował mężczyzna w średniowiecznym płaszczu. W dłoni trzymał róg pełen miodu, którym polał płomienie.

– Sława mu! – odpowiedziała gromada.

Żerca przywoływał kolejne bóstwa, członkowie wewnętrznego kręgu zaś składali im ofiary.

– Perunie! Ty, co płaszczem smolistym przykrywasz dzień skwarny, a obliczem rozświetlasz czarny nieba przestwór. Wzywam cię, władco starodawnych mocy!

Głęboko w trzewiach góry Gromowładny poruszył się, otworzył oko i zagrzmiał. Żertwa była mu miła. Sycił się nią niczym wygłodniały wilk, który na przedwiośniu dopadł królika.

Posiliwszy się, po raz tysięczny w swoim długim żywocie szarpnął więzy, próbując się z nich wyzwolić, po czym tysięczny raz przeklął palatyna i jego ród Duninów. Gniew Peruna, wzmocniony energią zimowego przesilenia, niósł się het w głąb, daleko, ku wnętrzu Ziemi. Tam, gdzie pewna cierpliwa istota szukała drogi do domu.

…

W tym samym czasie w kameralnej pracowni kobieta w czerni spoglądała na swoje dzieło z zachwytem: bursztynowe oczy, wielkie kosmate uszy o postrzępionych małżowinach, a pomiędzy nimi dwa sarnie różki, brązowe włosy z długich pasów tkaniny opadające do samej ziemi. Przyszyte mocną bawełnianą nicią przedramiona i nóżki dopełniały całości. Brakowało już tylko ostatniego elementu – serca.

Kobieta chwyciła drobny przedmiot, zeszkliwiony i zabarwiony na krwisto, opatrzony symbolem samotnej góry z wyrytym ukośnym krzyżem. Przez niewielki otwór przewlekła wiązkę wiśniowych nici. Na koniec zawiesiła serduszko na guziku przyszytym do korpusu wykonanego z mocnego zgrzebnego lnu.

To był moment narodzin. Blade bursztynowe tęczówki nabrały żywej barwy. Lalka odnalazła swą duszę.

Kobieta usiadła w bezruchu i wpatrywała się długo w swoje dzieło.

– Zdradź mi swoje imię, maleństwo – szepnęła.

Nie było odpowiedzi. Kobieta w czerni jednak cierpliwie czekała.

Kumari – słyszała głos w swojej głowie.

– Ale ja już mam jedną Kumari.

Mamo, to ja, Kumari – usłyszała ponownie. Głos nie pochodził jednak od lalki, a skądinąd.

Kobieta odwróciła się, rozejrzała, lecz nikogo nie dostrzegła. Czuła jednak obecność, od której pochodził znajomy głos.

– Kumari, to naprawdę ty? – Zerwała się z krzesła i krzyknęła w pustkę. – Udało ci się! Wiedziałam, że ci się uda!

– Tak, mamo – zabrzmiała odpowiedź, w której przemieszane były ulga i zmęczenie. – Byłam cierpliwa, jak mówiłaś.

– Tak bardzo się cieszę. – Wzruszona kobieta mimowolnie przeszła się po pracowni, jakby próbując znaleźć cokolwiek namacalnego. Na próżno. Jej ładnie wymodelowane brwi zastygły w niepewności. – Tęskniłam za tobą.

Początkową euforię zastąpiło milczenie. Jakby żadna z nich nie potrafiła odnaleźć słów wystarczających, by przekazać uczucia.

– Spójrz, maleństwo! – przerwała ciszę kobieta. – To twoja nowa siostra.

Kumari przypomniała sobie dzień swoich narodzin. Również taka była, zlękniona i zagubiona. Mama jednak trwała przy niej przez cały czas, nie zostawiając nawet na chwilę. Patrzyła na nią cierpliwymi niebieskimi oczami i czekała.

– Jest bardzo nieśmiała, wstydzi się wybrać imię dla siebie. – Kolejne słowa popłynęły z foremnych wiśniowych ust. – Pomożesz jej? Masz jakiś pomysł?

– Aiko. Każdy zasługuje, by mieć swoją Aiko. Ty też, mamo.

A każda Aiko zasługuje, by mieć swoją mamę – dodała w myślach.

EPILOG

Przestronna sala wystawowa pachniała świeżą farbą. W pomieszczeniu panował półmrok, gdzieniegdzie rozpraszany punktowym światłem reflektorów. Niewielkie grupy gości w eleganckich strojach, trzymając w dłoniach lampki lokalnego białego wina, przemierzały salę dostojnym krokiem, przystając przy wyeksponowanych lalkach.

Ceramiczne oblicza imponowały kolorem i formą. Kunsztowne odwzorowanie detali wzbudzało podziw. Oczy każdej z lalek miały głęboką barwę, wyglądały jak żywe, przez co dodawały bajkowym postaciom ludzkiej aparycji. Czerwone serca zawieszone na wiśniowych niciach, podobnie jak rączki z rachitycznymi paluszkami, rozpalały najróżniejsze emocje.

Do sali weszła kobieta w czerni w towarzystwie mężczyzny w średnim wieku – organizatora wystawy.

– Witam państwa! – Kustosz rozpoczął wernisaż, kiedy zgromadzeni otoczyli go szerokim półkolem. – Jest mi bardzo miło gościć wszystkich w naszej nowej siedzibie. Po latach starań w końcu doczekaliśmy się galerii z prawdziwego zdarzenia. Moją największą satysfakcją jest, że na pierwszej wystawie możemy zaprezentować twórczość artystki, którą osobiście bardzo cenię. Nietuzinkowej, wybitnie utalentowanej, której prace w zakresie lalkarstwa artystycznego doceniono od Los Angeles po Moskwę. Zdarzyło mi się słyszeć wiele opinii na temat jej dzieł, zwykle wzbudzają skrajne odczucia: zachwyt, niepokój, zadumę, konsternację. Nigdy natomiast nie słyszałem, by ktoś przeszedł obok nich obojętnie…

Kumari / fot. Klaudia Gaugier

Koniec

Piękne opowiadanie. Piszę to tutaj po raz pierwszy: piękne. Drobne niezręczności nie odbierają mu nic a nic uroku. Jak dla mnie – opowiadanie miesiąca.

Bardzo dziękuję, Rybaku.

Czyżby nasza dzisiejsza pogawędka na SB skłoniła Cię do odwiedzin? ;)

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Ano. I nie żałuję, fantastyka w przednim wydaniu.

Jej, Chroscisko, jestem pewna, że historię Kumari zapamiętam na długo.

Początkowo czytałam i miejscami przestawałam rozumieć co się tu dzieje, no bo jak to – sprzedać córkę… No, nie mieściło mi się to w głowie.

Ale zakończenie, choć ogromnie zaskoczyło, to znakomicie wyjaśniło wszelkie niedomówienia i kazało uwierzyć w dzielność Kumari.

Uważam też, że wielkim plusem opowiadania jest niezwykle umiejętne opisanie dawnych wierzeń tak słowiańskich, jak i japońskich. Nie bez znaczenia jest także, że podzieliłeś się wiedzą z dziedziny geologii.

Mam nadzieję, że poprawisz usterki, bo chciałabym nominować Kumari do piórka.

Samiec alfa w myślach zrywał z niej jeansową tkaninę. –> Samiec alfa w myślach zrywał z niej dżinsową tkaninę.

Używamy pisowni spolszczonej.

…szemrała woda, wgłąb góry cieknąca. –> …szemrała woda, w głąb góry cieknąca.

…zza okna, przysłoniętego zasłoną z wielobarwnym rysunkiem… –> Nie brzmi to najlepiej.

Może: …zza okiennej zasłony z wielobarwnym rysunkiem…

Beton, asfalt, szło i stal… –> Literówka.

Usta roztaczały się tak szeroko, jakby właśnie wróciła z pierwszej udanej randki. –> W jaki sposób usta roztaczają się?

Na podłodze wyłożonej tatami leżał materac futon… –> Futon to materac, tak jak wiadomo, że tatami to mata.

Może wystarczy: Na podłodze wyłożonej tatami leżał futon…

Strumień mocy pozwalał mknąć wgłąb bez żadnego oporu. –> Strumień mocy pozwalał mknąć w głąb bez żadnego oporu.

Upstrzone gliną ręce zanurzyły się w strumieniu bieżącej wody… –> Jestem przekonana, że dłonie urabiające glinę mogły być nią umazane/ upaprane/ pokryte, ale nie upstrzone.

Za SJP PWN: upstrzyć 1. pot. «pokryć powierzchnię czegoś plamkami w innym kolorze niż tło» 2. pot. «o owadach: poplamić powierzchnię czegoś odchodami w postaci czarnych kropek» 3. pot. «wpleść do czegoś zbyt dużo niepotrzebnych lub błędnych elementów»

Odkąd wrócili z Fuji, Kumari była nieuchwytna, wyciszona, jakby zaskorupiała. Wcześniej Aiko czuła jej obecność, dostrzegała ducha, który sprawiał, że miodowe tęczówki emanowały intensywną barwą, teraz jednak wydawała się być martwą kukłą, podobnie jak mangi z kolekcji jej ojca. –> Czy dobrze rozumiem, że mangi kolekcjonował ojciec Kumari?

…niósł się het wgłąb, daleko, ku wnętrzu Ziemi. –> …niósł się het w głąb, daleko, ku wnętrzu Ziemi.

Blade bursztynowe tęczówki przybrały żywej barwy. –> Blade bursztynowe tęczówki przybrały żywą barwę. Lub: Blade bursztynowe tęczówki nabrały żywej barwy.

…możemy zaprezentować twórczość osoby, którą osobiście bardzo cenię. Osoby nietuzinkowej… –> Czy to celowe powtórzenia?

Proponuję: …możemy zaprezentować twórczość artystki, którą osobiście bardzo cenię, nietuzinkowej…

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Daję klika bibliotecznego. Z dłuższym komentarzem pewnie i tak wpadnę prędzej czy później, bo opowiadanie zacne i może rzeczywiście warto zastanowić się nad nominacją.

Po przeczytaniu spalić monitor.

@reg

Bardzo dziękuję za miłe słowa. Wiele dla mnie znaczą.

Odnośnie poprawek, to wszystkie już naniosłem. Nawet nie bardzo jest tu z czym polemizować.

Upstrzenie rąk gliną zostało mi w wyobraźni po wcześniejszym tekście. Pisałem o IX-wiecznym garncarzu, a przy toczeniu garnków na kole, glina z wodą pryska i pozostawia wszędzie ciapki. Tutaj jednak, jak słusznie zauważyłaś, to słowo nie jest właściwie.

Czy dobrze rozumiem, że mangi kolekcjonował ojciec Kumari?

Tak, dobrze rozumiesz.

Czy to celowe powtórzenia?

Tak, ale akurat środkowego nie zauważyłem, więc zmieniłem tak jak zasugerowałaś.

@Maras

Dziękuję bardzo.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Hmmm. A ja się aż tak nie zachwycam. Doceniam pomysł na bohaterkę – fajna sprawa. Doceniam legendy japońskie i słowiańskie. Kawałek geologiczny również na plus.

Ale – jak dla mnie – tekst za bardzo jest o emocjach. No, taka bohaterka, trudno się dziwić. Jednak ta uczuciowa część nie jest adresowana do mnie. Jakbym czytała list wprawdzie łacińskimi literami, ale ciągle po japońsku. ;-)

Twarz okalała wszechobecna biel,

Raz, że dwuznaczna konstrukcja i trzeba się domyślać, co okalało, a co było okalane. Dwa, to sugeruje, że włosy i reszta otoczenia były białe, ale twarz niekoniecznie. Tak miało być?

Mimo, że nie było w nim ducha,

Z tymi przecinkami przed “że” to niezupełnie tak, jak myślisz.

Babska logika rządzi!

No cóż, Chroscisko, napisałam takie słowa, na jakie zasłużyłeś. :D

Dziękuję za wyjaśnienia i bardzo się cieszę, że uznałeś uwagi na przydatne, a poprawki naniosłeś błyskawicznie. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

@Finkla

Dziękuję za uwagi. Tekst w założeniu miał być o emocjach, więc paradoksalnie, cieszę się, że taki się okazał.

Twarz okalała wszechobecna biel,

Raz, że dwuznaczna konstrukcja i trzeba się domyślać, co okalało, a co było okalane. Dwa, to sugeruje, że włosy i reszta otoczenia były białe, ale twarz niekoniecznie. Tak miało być?

Nie do końca tak miało być. Pomyślę jak można by to ująć lepiej.

Z tymi przecinkami przed “że” to niezupełnie tak, jak myślisz.

Masz rację.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Bardzo dobre opowiadanie, choć moim zdaniem momentami przy długie. To chyba jego jedyny mankament, że niektóre opisy (choć bardzo ładne) są zbędne i można skrócić tekst bez żadnej straty na wartości. Łapałem się na tym, że na niektórych kwiecistych fragmentach miałem ochotę już przejść do właściwej akcji i zacząłem lustrować akapit.

Pomysł bardzo zacny, bardzo uczuciowe i chyba Finkla dobrze, to określiła – japońskie. Nie mam nic przeciwko temu, ale na mój gust tutaj już było tego w stosunku do samej akcji nieco za wiele. Momentami odnosiłem wrażenie, że zdajesz sobie sprawę z własnych umiejętności i po prostu się popisujesz. :)

Zakończenie mnie nie zaskoczyło, od początku domyślałem się o co chodzi, więc na koniec nie zrobiłem “wow”, ale chyba opowiadanie jest bardziej nastawione na emocje niż na zaskoczenie czytelnika.

Podsumowując: dobrze się czyta, ładna, emocjonalna historia (może nieco zbyt ckliwa :p), do polecenia w sumie każdemu, kto lubi świetnie napisane opowiadania. Jedyne do czego mogę się przyczepić, to momentami zbyt długie i kwieciste opisy.

Po namyśle – czasem nie grały mi te szczegółowe opisy płaszcza ziemskiego z nastrojem tekstu, który bardziej zmuszał do refleksji emocjonalnej, przez co trochę wybijał mnie z klimatu. Ale tu, to już pewnie się czepiam. :)

Pytanie: czemu Kumari tak zależało, żeby spróbować jeszcze raz i mówiła, że więcej szans nie będzie, skoro dowiedziała się, że więcej na Fuji nie pójdą dopiero później? Zastanawiało mnie, czemu po prostu nie stwierdziła ej następnym razem się uda, wracam podładować baterię.

@ac

Dziękuję za interesujący komentarz.

Momentami odnosiłem wrażenie, że zdajesz sobie sprawę z własnych umiejętności i po prostu się popisujesz. :)

Prawda jest dużo bardziej trywialna. Jestem początkujący i wciąż szukam odpowiednich proporcji opisów do akcji. Ze względu na tematykę związaną ze sztuką, wydawało mi się wskazane, by to piękno wyeksponować, stąd też opowiadanie jest bardziej plastyczne niż dynamiczne. Czy przesadziłem? Być może. Podczas bety wisielec, i nie tyko on, zwrócił na to uwagę, więc te opisy zostały już przycięte w stosunku do wersji pierwotnej. Być może za mało, ale też nie miałem sumienia ciąć bardziej zamaszyście.

Odnośnie moich własnych umiejętności, to moje mniemanie o nich jest o wiele skromniejsze, niż można by przypuszczać z Twojej sugestii :)

Po namyśle – czasem nie grały mi te szczegółowe opisy płaszcza ziemskiego z nastrojem tekstu, który bardziej zmuszał do refleksji emocjonalnej, przez co trochę wybijał mnie z klimatu. Ale tu, to już pewnie się czepiam. :)

Byłem tego świadomy, że klimat wnętrza Ziemi może nie współgrać z resztą, ale mimo to zaryzykowałem, z kilku powodów:

– Delikatny uśmiech w kierunku fanów SF, tak by wśród gąszczu fantasy mogli znaleźć coś dla siebie.

– Chciałem by opowiadanie miało w sobie jakiś element edukacyjny.

– Lubię być zaskakiwany w trakcie czytania, więc tutaj też pozwoliłem sobie na zmiany miejsc i środowiska, wychodzące poza baśniowy klimat.

– Nie mogłem się powstrzymać, bo jednak studia geologiczne zostawiają na człowieku piętno do końca życia.

Pytanie: czemu Kumari tak zależało, żeby spróbować jeszcze raz i mówiła, że więcej szans nie będzie, skoro dowiedziała się, że więcej na Fuji nie pójdą dopiero później? Zastanawiało mnie, czemu po prostu nie stwierdziła ej następnym razem się uda, wracam podładować baterię.

A skąd mogła wiedzieć kiedy będzie następny raz, i czy w ogóle będzie? Dotarcie tam kosztowało ją wiele sił, tygodnie kumulowania energii, i zbiegu okoliczności, że znalazła się blisko góry, a w efekcie spenetrowała tylko jedną meridianę spośród wielu. Musiała wykorzystać dany moment lepiej, bo nie wiedziała kiedy nadarzy się druga sposobność. Nie chciała czekać tak długo. Chciała już i teraz. W końcu to jeszcze dziecko.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Na razie tylko dopyknę bibliotekę, bo tekst z pewnością zasługuje. Komentarz rano, bo teraz rodzinne obowiązki ;-)

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

Prawda jest dużo bardziej trywialna. Jestem początkujący i wciąż szukam odpowiednich proporcji opisów do akcji.

Nic tylko każdemu życzyć takich początków. :p

A skąd mogła wiedzieć kiedy będzie następny raz, i czy w ogóle będzie? Dotarcie tam kosztowało ją wiele sił, tygodnie kumulowania energii, i zbiegu okoliczności, że znalazła się blisko góry, a w efekcie spenetrowała tylko jedną meridianę spośród wielu. Musiała wykorzystać dany moment lepiej, bo nie wiedziała kiedy nadarzy się druga sposobność. Nie chciała czekać tak długo. Chciała już i teraz. W końcu to jeszcze dziecko.

Wydaje mi się, że mogłeś w tym fragmencie pokusić się o podniesienie poprzeczki. Mam na myśli, że np. Dziewoja ostrzega Kumari, że może to zrobić tylko raz, że nie ma już wspomnień (czy czegoś innego), co górę mogłoby zainteresować. Wtedy motywacja Kumari byłaby bardziej zrozumiała no i napięcie rośnie. Żeby uzyskać drugie podejście też musiałoby się wydarzyć coś ekstra. Coś więcej niż podarunek wspomnienia, bo z perspektywy czytelnika (mojej) Kumari w zasadzie nic nie traci na tym handlu. A jakby oddała coś więcej, np. kolor oczu, o którym często wspominasz, albo możliwość opuszczania ciała po tym razie… Mam nadzieję, że nie wyszło zbyt sadystycznie. ;)

Tu nieporadnie, tam powtórzenia…

No i co z tego?

Skoro bohaterka to młoda dziewczyna to przecież takiego właśnie języka mogła by używać :-)

Opisy ładne, a przede wszystkim widać, że chciałeś napisać o emocjach i napisałeś. I to jest ładne i czyta się przyjemnie. Dorzuciłeś też garść wiedzy na różne tematy, jak to zauważyła reg.

Nie czytam takich tekstów na co dzień, ba, nie chciałbym tylko takimi się katować. Ale raz na jakiś czas warto się odchamić, wyhamować i dać poprowadzić w taką wycieczkę razem z bohaterką.

Tak więc, między innymi zwiedzałem dziś Japonię, spotykałem Starych Bogów, poznałem maratończyka, musnąłem archeologii i geologii, a przede wszystkim, smakowałem różnych ludzkich emocji i podróżowałem poza ciałem (i to nawet do wnętrza ziemi!).

"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM

Dziękuję wszystkim za kliki do Biblioteki. Czuję się doceniony i nie ukrywam, że jest to miłe uczucie.

@ac

Cenna uwaga odnośnie sposobu budowania napięcia. Myślę, że w “Kumari” już poważniejszych zmian nie będzie, bo opowiadanie wydaje mi się kompletne w takiej formie w jakiej jest i nie chciałbym go zmieniać. Nie mniej Twoją uwagę na pewno zapamiętam i liczę, że w przyszłości wielokrotnie mi się przyda.

@Mytrix

Dziękuję za odwiedziny oraz nominację. Pamiętam, że jednym z pierwszych tekstów jaki przeczytałem na tym portalu był Twój drabbel “Ustalić ojcostwo”, który ze względu na lekkość, humor i twist wydał mi się dziełem geniusza. Dlatego też uznanie z Twojej strony doceniam w sposób szczególny.

Co do “Kumari”, to przyznam, że wyszedłem tutaj nieco poza swoją strefę komfortu, by przekonać się, czy jestem w stanie napisać tekst nieco ambitniejszy niż lekko sprośne przygody słowiańskich wojów.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

O geniusz to Ty mnie nie posądzaj, bo mnie wpędzisz w alkoholizm! (Jakkolwie są te sprawy ze sobą związane). Śmieszkowanie nie jest trudne – a Ustalić Ojcostwo – pognało na tym, że wszystko (no prawie) ludziom kojarzy się tylko z jedym. Wciąż staram się napisać tekst, z dobrym flow, z humorem, jednocześnie, żeby nie był zwykłym śmieszkowaniem, ale czymś poważniejszym.

Proponuję, żebyś teraz połączył przygody wojów z czymś ambitniejszym, powinno wyjść smacznie :) Masz dryg do historii, archeologii, geologii i jeszcze kilku innych rzeczy. Zajrzyj na opka cobolda, zobacz jak on splata postacie historyczne i alternatywę, fantastykę. Okraś to humorem (byle z umiarem), pozów wojownikom odczuwać jakieś wyższe wartości – jak choćby ci samurajowie z tekstu i będzie dobrze ;D

Tak myślę!

Pozdrawiam!

"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM

Wojowie jeszcze muszą poleżeć na półce kilka miesięcy a później prawdopodobnie zostać napisani od nowa, bo póki co moje braki warsztatowe za bardzo ich krzywdzą.

Za to od niedawna chodzi mi po głowie, by wziąć się za bary z SF.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Przyjdą kolejne pomysły, nie ma co się kisić zbyt długo, bo styl się zmieni i przyjdzie Ci pisać od nowa. a tak napiszesz coś nowego.

SF jest i łatwe i trudne, zależy za jakie SF się weźmiesz. W lekkim SF można sobie pozwolić na prawie wszystko, humor wchodzi gładko. Mi się dobrze pisze lekkie SF i średniej wagi socjo SF, choć chciałbym napisać poważne militarne SF, kiedyś.

Natomiast Hard SF jest hardcorowe. Tu nie ma miejsca na błędy. Żelazna logika, nauka itd. Jak się potkniesz, nawet z jakąś pierdołą, w Hard SF będzie ci to wypomniane.

"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM

Widziałem tekst przed poprawkami i muszę powiedzieć, że opowiadanie sporo zyskało na przycięciu opisów. Teraz wydarzenia rozwijają się szybciej, a stanowiąca serce tekstu narracja wewnętrzna wypłynęła na pierwszy plan.

Gratuluję ciepłego przyjęcia :) Trzymam kciuki za głosowanie piórkowe.

Zgadzam się, że słowiańscy wojowie potrzebują innego podejścia. Obecna stylizacja może być męcząca dla czytelników. Wspominałem Ci już o “Jaksie” Komudy? Warto przeczytać tę książkę choćby po to, żeby zobaczyć oryginalne podejście do stylizacji językowej. Akcja osadzona jest w realiach wczesnego średniowiecza. Komuda nie próbuje udawać Sienkiewicza ani Reja, proponuje swoją własną wersję języka, która jest dość strawna dla współczesnego odbiorcy.

The fair breeze blew, the white foam flew, The furrow followed free: We were the first that ever burst Into that silent sea.

@wisielec

Pamiętam Twoje uwagi odnośnie stylizacji. Na pewno będzie znacznie zredukowana i uwspółcześniona. Komuda jest ma mojej liście do przeczytania, choć przyznam się, że obecnie częściej czytuje tutejsze opowiadania, niż powieści.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

No, w końcu dotarłem!

I zacząć muszę od tego, żem zaskoczony. Reklamowałeś się jako ktoś od przygód nieco sprośnych wojów, do tego jeszcze z upierdliwie wyskakującą zza węgła archaizującą stylizacją, a tu proszę! Bardzo ładna, stonowana, nastrojowa baśń, pełna emocji, choć te emocje wcale nie przerysowane, kolorowe, ale nie przesadnie ostre. Bardzo dobrze to wszystko zbalansowane.

Tekst ten opisami stoi, to one odpowiedzialne są tu za nastrój. Kompletnie nie bawią mnie te wszystkie czakry, źródła mocy, serca Ziemi, meridiany, czi czy inne qi. Mimo to (zapewne również dzięki wmieszaniu w to wszystko konkretnej, ale obrazowo przedstawionej geologii) czytałem owe opisy podróży Kumari z niezwykłą przyjemnością. Jeśli musisz pracować nad warsztatem, to raczej na zasadzie polerowania sreber, a nie dwunastu prac Heraklesa.

Dobrze też wyszło utrzymanie pewnej tajemnicy, co do prawdziwej natury Kumari i jej rodzeństwa (nieobeznanym był zupełnie z twórczością Klaudii Gaugier, zatem w kwestii możliwego pochodzenia tych tajemniczych stworzeń byłem jako ten cymbał brzmiący). Różne miałem pomysły, również makabryczne, zwłaszcza po scenie z piecem :-)

Na marginesie – to było tak, że tylko mama i Aiko dostrzegały "prawdziwą" Kumari, nie? Sprytne.

Zapewne też nie bez znaczenia jest fakt, iż Ślęża i okolice kojarzą mi się z czasami, gdy trawa była bardziej zielona, komary mniej gryzły a piwo nie było potrzebne do życia ;-)

Czepiać się nie mam zamiaru, chyba jedynym zdaniem, które mi nie zagrało to:

Kumari spostrzegła jak duchy samurajów wciąż strzegą swego pana.

Wolałbym coś w stylu:

"Kumari spostrzegła duchy samurajów, wciąż strzegące swego pana."

Ale ogólnie moje czepialstwo polegałoby raczej na "to zrobiłbym tak, tamto siak", więc byłoby pewnie trochę inaczej tu i ówdzie, ale niekoniecznie lepiej. Tekst jest dobry taki jaki jest.

Generalnie to jedna z najfajniejszych baśni, jakie tu czytałem.

Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!

A ja po kolejnej lekturze jestem jeszcze bardziej zachwycony. Ale fakt, że Ślęża i dla mnie jest drugim miejscem magicznym mojej młodości, po Białowieży..

@thargone

Zapewne też nie bez znaczenia jest fakt, iż Ślęża i okolice kojarzą mi się z czasami, gdy trawa była bardziej zielona, komary mniej gryzły a piwo nie było potrzebne do życia ;-)

Pod Wieżycą przy schronisku jest od niedawna browar rzemieślniczy i park linowy z opcją dla najmłodszych, a wszystko w jednym miejscu. Wrzucasz dzieciaka do “pajęczej sieci”, na drewnianym stole stawiasz ciemne piwo, i po pierwszym łyku trawa znów staje się bardziej zielona…tak jak dawniej. Do tego, jak będziesz miał szczęście, to zobaczysz przy pracy niepozornego dziadka o fizjonomii żula, który piłą rzeźbi w drewnie posągi pradawnych królów. Kto wie czy coś pięknego by spod Twego pióra nie wyszło po takiej eksperiencji, a wówczas i my zyskalibyśmy na tym.

Kumari spostrzegła jak duchy samurajów wciąż strzegą swego pana.

Wolałbym coś w stylu: "Kumari spostrzegła duchy samurajów, wciąż strzegące swego pana."

Pozwolę sobie wykorzystać Twoją sugestię, bo z tym zdaniem długo walczyłem i coś mi w nim nie grało.

@rybak

Jest mi niezmiernie miło, że opowiadanie spodobało Ci się na tyle, że zechciałeś przeczytać je po dwakroć.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Nie wiem dlaczego, ale nie spojrzawszy uprzednio na autora myślałam, że to opowiadanie napisała kobieta :) tekst ma w sobie pewną delikatność i wrażliwość, co oczywiście poczytuję za wielki plus. Czytało mi się tak dobrze, ze minusów nie będę się na siłę doszukiwać ;)

@Ćwikiełka

Nigdy bym się nie posądził o nadmierną wrażliwość, więc albo mocno się wczułem w rolę kobiecej bohaterki, albo pióro ujawnia we mnie sfery, których nie jestem świadom.

Uznaję Twój komentarz za komplement :)

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Przepiękne.

To najlepsze opowiadanie, jakie czytałem tu w tym roku.

Moje gratulacje.

Darkonie,

O ile pisząc to opowiadanie miałem cichą nadzieję, że zostanie ono docenione, to na pewno nie spodziewałem się tylu pochwał. Nie bardzo wiem, jak się mam do nich odnieść, więc po prostu dziękuję Ci za miłe słowa.

Przy okazji dziękuję jeszcze raz betującym, za wskazanie wszystkich słabych punktów wersji roboczej.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Nastrojowo i klimatycznie. Ciekawie przemyślane. Jak tylko zaczęłam czytać, od razu mnie wciągnęło do świata, który przedstawiłeś. Bardzo mnie ucieszył motyw celtycki. Cóż więcej mogę dodać? Nie będę jeszcze bardziej dosładzać ;)

E, to nominujcie, bo loża się szczyci, że ma tyle nominacji w tym miesiącu, a użyszkodniki milczą.

"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM

Bardzo ładny tekst. Podoba mi się przeplatanie mitologii japońskiej i słowiańskiej, do których opisów stosujesz barwne i żywe opisy. One też budują klimat tajemnicy, ale i zarazem przeżywanych emocji. To definitywnie najlepsza część tekstu. Można by się przyczepić, czy nie ma ich trochę za dużo w stosunku do treści, ale to z reguły zależy od czytelnika. Te są na tyle dobre, że mi nie przeszkadzała ich znaczna ilość.

Sama bohaterka mocno mnie nie porwała, ale jej relacje wychodzą wyraziście. Zwłaszcza ta z Aiko.

Epilog zaskakujący. Nie orientuję się tak w kulturze wschodu (chyba że militarnej, tutaj coś więcej wiem), więc potencjalne wskazówki przeszły mi koło nosa. Obrazem też ładnie to podkreśla :)

Podsumowując: barwny i emocjonalny koncert fajerwerków. Spodobał mi się :)

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

To betowane opowiadanie, a przyjąłem zasadę, że takich nie nominuję. Mogę za to napisać, dlaczego tak bardzo mi się podoba.

Niełatwo jest pisać o uczuciach tak, aby być wiarygodnym, by nie przerysować, zniesmaczyć lub wywołać zażenowanie, czasem nawet śmieszność. Jesteśmy różni i różne są nasze definicje uczuć, jeśli w ogóle można je określić.

Ale czasem znajdzie się ktoś, kto opowie o tęsknocie, niepewności, strachu, dokładając do tego ciepło rodzinne i taką bezwarunkową miłość do rodzica, że mu wierzysz. Nieważne, czy doświadczyłeś wszystkich tych uczuć, to jednak wiesz, że tak to właśnie wygląda.

Nie przyjdzie tu nikt, kto powie "to nieprawda, tak się nie tęskni, tak się nie kocha". I dlatego to opowiadanie jest tak wyjątkowe.

Darconie, dokładnie to samo czułem, jak czytałem. 10/10.

Nakomentowałam się tego opowiadania, że hej ;) Więc tylko streszczę to, co się tyczy odbioru: od pierwszego beta kontaktu mi się podobało :)

A z góry przepraszając za lekkie offtopowe zachwaszczanie, pozwolę sobie odnieść się do wypowiedzi Mytrixa z wiele komentarzy temu:

Jak się potkniesz, nawet z jakąś pierdołą, w Hard SF będzie ci to wypomniane.

Od jakiegoś czasu usiłuję, głównie kanałami konwentowymi, pokazywać, że babole i niekonsekwencje np. w historii alternatywnej mogą być równie irytujące, a na dodatek dla fabuły zabójcze, jeśli się jej przyjrzeć pod tym kątem. Ale ponieważ humanistyka w powszechnym, popularnym odbiorze nie jest uważana za coś, co ma wewnętrzną logikę, ludzkość nie raczy tego zauważać, a tymczasem przykłady można podawać z nagradzanych książek :/

http://altronapoleone.home.blog

Niestety, jakakolwiek historia alternatywna to wg mnie już zdecydowanie wieloaspektowa, i to biorąc wiele aspektów równolegle oraz synergicznie, “nauka ścisła”, chyba nawet bardziej niż socjologiczna i “hardware’owa” Sci Fi. A tymczasem traktowana jest przez wielu jak nieskomplikowana bajeczka, co rodzi wśród kolejnych Autorów wchodzących w ten temat błędne przekonanie, że wystarczy prosty myk, by stworzyć całe nowe Universum i co najgorsze – by czytelnik (kumaty czytelnik) to kupił.

Pojęli tę skalę trudności przy pisaniu historii alternatywnych liczni światowi Autorzy, po prostu od pewnego momentu historycznego WYZEROWUJĄC CAŁĄ dalszą historię danego obszaru opartą na starym paradygmacie i nadpisując ją kompletnie od nowa na kompletnie nowym budulcu (patrz np. KS Robinson – Lata ryżu i soli). Albo wchodząc w czysta fantazję steampunkowo, bo to również jest (pozornie, tylko pozornie!) niesłychanie łatwe – w końcu wszystko nam załatwia od ręki nic to, że technologicznie absurdalny, ale za to jakże wygodny i atrakcyjny “deus ex machina”. Np. czołg czy “lądowy krążownik” na parę (i co z tego, że przy danej masie aż tak nieefektywny, że po prostu niecelowy w produkcji i zastosowaniu.

A co najgorsze – logistycznie kompletnie nierealny w zastosowaniu (np. to, że koleje parowe jeżdziły i były realne ekonomicznie i technicznie tudzież logistycznie było możliwe JEDYNIE dlatego, iż węgiel – paliwo dla nich – na KONKRETNYCH szlakach transportowych dostarczały do z góry zaplanowanych oraz zawczasu zbudowanych węzłów zaopatrzenia… inne koleje… W warunkach bezdroży i nieustająco tudzież elastycznie zmieniających kierunki i docelowe destynacje swej jazdy “lądowych krażowników” cały ten łańcuch dostaw musiałby być kilkadziesiąt razy dłuższy (krazowniki transportowe dla krazowników właściwych, ale tych pierwszych kolejne transportowce na parę, i tak dalej, aż cały ten łańcuch dostaw, po opróżnieniu się z węgla w tendrach, sam by się wzajemnie sklinczował i zablokował – i to na całej długości od kopalni, po docelowy krążownik pola walki… No chyba żebyśmy uruchomili łańcuch dostaw oparty na kilku tysiącach chłopskich furmanek równocześnie. Owszem, Niemcy doszli tak aż pod Moskwę (kolej plus furmanki), ale potem łańcuchy dostaw padly im na amen. I to w warunkach łączności radiowej i nowoczesnej gospodarki oraz technologii wytwórczej. Bo – jakby tego było mało – bez łączności bezprzewodowej zarządzanie taką masą jednostek z łańcucha dostaw także nie wchodzi w drogę – gdy trzeba np dowieźć nie tylko węgiel, ale każdą zamienną śrubkę na czas. Bez radia np. w dobie Powstania Styczniowego nawet nie wiadomo byłoby, gdzie posyłać kolejne transporty węgla (już nie mówiąc o wodzie i ekwipunku. No cóż, aby wprawić w efektywny ruch i skierować do walki JEDEN amerykański malutki czołg Abrams podczas Operacji Pustynna Burza, musiało na to wcześniej i w trakcie pracować około 50 tysięcy ludzi… Widzicie ich gdzieś podczas steampunkowej XIX wiecznej wojny z Rosjanami np. w dziele polskiego pisarza?

Wniosek? Steampunk w historii alternatywnej MUSI bazować na do spodu nienaukowych, czysto uznaniowych i bez jakiegokolwiek związku choćby z podstawowymi stałymi fizycznymi (ether itd) rozwiązaniach, by w ogóle był choć w części logiczny i wewnętrznie spólny. I dlatego go nie lubię.

Ale to wszystko oczywiście off topic, bo Kumari jako niealternatywna fantazja, jest the best! :)

Dobre historie opowiadają o ludziach, nawet jeśli są o robotach, smokach i parowych golemach. Naukowe koszałki to sprawy trzeciorzędne dla fabuły. Jedni chwalą Wattsa jako autora hard SF, a inni twierdzą, że dopuszcza się całkowitej dowolności w kwestii nauk ścisłych.

Jak ktoś chce precyzji i wierności faktom, to zawsze można czytać dokumentację techniczną :] Jaką różnicę ma dla fabuły to, czy czołg jeździ na parę, na ropę czy na eter? Dla mnie to decyzja głównie estetyczna, jak wybór koloru koszuli. Grunt, żeby autor zachował spójność we własnym dziele.

The fair breeze blew, the white foam flew, The furrow followed free: We were the first that ever burst Into that silent sea.

No i właśnie autorzy bardzo często nie zachowują spójności w historiach alternatywnych, nawet jeśli ich fabuły obejmują raptem kilkanaście czy kilkadziesiąt lat. Co gorsza, mam wrażenie, że robią to z niedbałości i lenistwa, bo im się nawet guglać nie chce, o zastanawianiu się nad konsekwencjami konkretnej zmiany już nie mówiąc.

http://altronapoleone.home.blog

@Deirdriu

Dziękuję. Przesładzać nie trzeba.

@NoWhereMan

Uwielbiam Twoją fajerwerkową skalę. Jedno słowo, a w tylu różnych odsłonach.

@Darcon

Czasem bywa tak, że komentarz robi większe wrażenie, niż samo opowiadanie.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

To żeś przywalił opowiadaniem, chłopie złoty ;D

Powiem Ci, że zainteresowałeś mnie swoim inauguracyjnym drabblem, z zainteresowaniem czekałem co dalej i… dostałem opowiadanie o drabble’ach. Srożył się Count trochę, nie ukrywam, bo zdało mi się to marnowaniem solidnego potencjału, jednak zamiast obrażać się, postanowiłem przeczekać. No i…

WARTO BYŁO.

Kumari jest może zbyt uboga w akcję (której jest szczątkowa ilość), większość tekstu dotyczy przeżyć, uczuć i doznań, ale to co postanowiłeś przedstawić, przedstawiłeś naprawdę dobrze. Obrazowo i wiarygodnie. Rozmach na plus – Kumari zwiedziła kawał świata podczas tych swoich mentalnych wędrówek. Tęsknota za matką i przywiązanie do Aiko – dobrze oddane.

Brakło mi może lepszego osadzenia tekstu w rzeczywistości (może dlatego, że kocham Japonię?), ale właściwie byłoby to zbyteczne i rozwadniałoby kwintesencję.

Pomysł na porzuconych bogów mocno zalatywał mi Amerykańskimi Bogami, no ale clue sprawy dotyczyło jednak czego innego.

Warsztatowo porządnie, ale skoro betował to cały legion, niczego innego nie mogłem się spodziewać.

O warstwę japońską Bellatrix, jak widzę, zadbała, mam tylko dwie drobne uwagi:

Wejdziemy na sam szczyt Fuji-sama.

San ;) Dalej masz już dobrze.

Yosisho

Naniiiii? ;O

Dobra robota. Rozważę hrabiowskie błogosławieństwo.

EDIT: A właśnie. Po przeczytaniu stwierdziłem, że przejrzę prace artystki, którą się zainspirowałeś. No i, kurde, muszę przyznać z ciężkim sercem – okropne są. W ogóle mi się nie podobają XD

A sama Kumari kojarzy mi się z rasą Asura z Guild Wars II :)

"Tam, gdzie nie ma echa, nie ma też opisu przestrzeni ani miłości. Jest tylko cisza."

Councie, to właśnie ja się przyczepiłam do -san (bo tak było w oryginale) :) – “-san” używa się w odniesieniu do osób o zbliżonym statusie. Japońska dziewczynka mówiąca o świętej górze “-san” to imho spora niegrzeczność i powinna podkreślić szacunek właśnie przez “-sama”.

Co do “yosisho” – literówka, którą przeoczyłam. Powinno być “yoisho”.

@CountPrimagen

Z tym Fuji-san/-sama to oboje macie rację.

Z jednej strony Fuji-sama, gdzie “-sama” to sufix grzecznościowy, analogicznie do Tateishi-sama

(tateishi oznacza „stojący kamień”, który jest czczony od 600 lat w tokijskiej dzielnicy Katsushika)[4].

Z drugiej strony Fuji-san:

Japanese speakers refer to the mountain as "Fuji-san". This "san" is not the honorific suffix used with people's names, such as Watanabe-san, but the Sino-Japanese reading of the character yama (山, "mountain") used in Sino-Japanese compounds.

I bądź tu mądry, którą wersję wybrać.

Literówkę poprawiłem.

dostałem opowiadanie o drabble’ach. Srożył się Count trochę, nie ukrywam, bo zdało mi się to marnowaniem solidnego potencjału

To opowiadanie, wbrew pozorom, bardzo dużo mi dało, a srożenie się hrabiego nie poszło na marne. Krytyka, choć niezbyt przyjemna, czasem więcej dać może niźli błogosławieństwo, którym skądinąd wzgardzić bym nie śmiał. Wszak to wyróżnienie zacne niczym fajerwerki.

Mnie owa krytyka popchnęła ku nieznanym wodom, by spróbować czegoś nowego, innego, ambitniejszego.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Fuji-san w tym znaczeniu to po prostu “góra Fuji” i nie ma powodu, żeby akurat słowo “góra” zostawić po japońsku. W sumie, to chyba najlepiej po prostu napisać Fuji :)

Drążycie, tak czy śmak, a skoro obie wersje są poprawne to niech autor decyduje.

Bella, a czemu by nie zostawić "sam" po japońsku?

Generalnie to uprę się, że autor ma tu dowolność tym większą, że to zdanie wypowiada mała dziewczynka. I jak powiedziała, tak powiedziała, zapewne w swoim mniemaniu poprawnie.

"Taki idealny wyluzowywacz do obiadu." NWM

Spokojnie, Mytrixie, bez napinki ;p

Droga Bello – różnicę między san/sama oczywiście znam, z tym że w przypadku góry wydawało mi się, że san w ogóle nie odnosi się do formy grzecznościowej czy niegrzecznościowej. Jest po prostu sposobem czytania znaku 山.

Fudżi pisze się 富士山, a czytania znaku na górę to (sprawdziłem, nie z głowy ;P): san, sen, yama.

Stąd wydawało mi się, że nie ma dowolności.

A jak ma się do tego wiek dziewczynki? Sam nie wiem. Niby młoda, ale jednak Japonka…

Mnie owa krytyka popchnęła ku nieznanym wodom, by spróbować czegoś nowego, innego, ambitniejszego.

No to rzeczywiście było warto :)

"Tam, gdzie nie ma echa, nie ma też opisu przestrzeni ani miłości. Jest tylko cisza."

Councie, owszem, tyle, że nazwą własną jest “Fuji” a znak na górę (tak, czytany w tym przypadku jako -san) oznacza, że to góra (każda góra w japońskim jest -san/yama) i dodawanie go nie ma sensu. To coś, jakby pisać np. “W planie jutrzejszej wycieczki jest Tamiza river”. Stąd z kolei mi się wydawało, że -san zostało użyte jako suffix honoryfikatywny (zwłaszcza, że z myślnikiem).

Mytrixie, nikt nic nikomu nie zabrania, my tu sobie dyskutujemy ;)

Ano nie ma, prawda.

Myślałem sobie, że Japończycy mają zwyczaj naturalnego dodawania -san do Fudżi, ale, prawdę mówiąc, moja wiedza o Japonii jest nie tylko podstawowa, ale i fragmentaryczna…

Rozumiem Twoją interpretację i zgadzam się, że najlepsza byłaby w takim razie sama ‘Fuji’ ;)

"Tam, gdzie nie ma echa, nie ma też opisu przestrzeni ani miłości. Jest tylko cisza."

Japończycy tak, ale u nich “Fujisan” znaczy “góra Fuji”. Nazwa własna jest nieprzetłumaczalna (“Fuji”) a “san” przetłumaczalne (”góra”, tyle że w polskim góra wynika z kontekstu i nie jest konieczne pisanie, że chodzi o górę).

Po dogłębnym zapoznaniu się z tematem zdecydowałem się zastosować “Fujisan” bez myślnika. Bo taka jest nazwa własna góry.

“Mount Fuji”, a nie “Fuji”. Podobnie jak u nas Góra Kościuszki, Babia Góra, Barania Góra.

Fuji-sama też czasem można usłyszeć, ale jest to jednak forma błędna. Choć mała dziewczynka taki błąd mogłaby popełnić, to nie chcę robić z Aiko słodkiej ignorantki, więc niech mówi poprawnie ;)

Inny powód dla którego nie chciałem zostawić samej Fuji jest taki, że wspomniane zdanie wydaje mi się wówczas wybrakowane.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Rzeczywiście, piękne.

Sporo się tu miesza – scenerii, mitologii, konwencji, nastrojów… i wychodzi z tego wspaniała jakość. Szczególnie dobrze, jak dla mnie, wypada warstwa opisowa, zmysłowa i emocjonalna – nie tam, gdzie emocje nazywasz, ale tam, gdzie je pokazujesz. Kurczę, wspaniałe było to, jak Kumari nie mogła odnaleźć drogi, jak zwodziłeś i ją i czytelnika. No nie dało się nie poczuć tego rozczarowania, tęsknoty, determinacji.

Jedynym momentem, kiedy coś mi tej w mieszance nie zagrało były prądy konwekcyjne i siła Coriolisa. Fajnie, ale nijak mi ta terminologia nie pasowała do podróży duchowej. Wolałabym w tym miejscu opisy oparte bardziej na obrazie, zmysłowości, tym bardziej, że narrator trzyma tu jednak punkt widzenia Kumari, która – jak sądzę – o prądach i siłach niewielkie mogła mieć pojęcie?

Wychodzę z założenia, że utwory inspirowane czymś zachwycającym, również muszą zachwycać. I Kumari potwierdza moja tezę. Dziękuję Ci za przyjemną lekturę, oraz za to, że pokazałeś mi twórczość Klaudii.

Wejdziemy na sam szczyt Fujisan.

Dlaczego przekroczyłaś torii świętej Fuji-san?

Poprawnie jest z kreską, czy bez? “Torii” to jakaś literówka?

duchota tropikalnej dżungli.

Czy dżungla może nie być tropikalna?

Doszczętnie wyzuta z sił, chwyciła znajomy zapach niczym linę. Pięła się po niej wolno, ociężale, niczym himalaista na wierzchołku Annapurny

Lubię teksty zbudowane wokół emocji, dlatego brutalnie zabrzmi to, co teraz napiszę, ale: wynudziłem się okrutnie. 52k na taką historię to IMO tak ze 3x za dużo. Tym gorzej, bo gdy opowiadanie nie wciąga, zaczyna się dostrzegać błędy. Wyżej wypisałem parę pierdółek z końcówki, ale to nic przy pewnej redakcyjnej nieporadności, której kulminacją jest chyba poniższy fragment:

Ściany górskiej willi w Yamanakako, wykonane z surowego drewna, współgrały ~~z wystrojem całego domu, który był iście minimalistyczny.~~ /byłoza, zdanie zaśmiecone słowami; dużo lepiej wygląda np. “współgrały z minimalistycznym wystrojem domu”/ Na podłodze wyłożonej tatami leżał futon /mam googlować co to jest, czy o co chodzi?/, gdzie spały przybrane siostry. W rogu stał prosty drewniany stolik – jedyny mebel w całym pomieszczeniu. /Dwa zdania o identycznej konstrukcji – monotonia psuje rytm/ Jednak to nie on przykuwał uwagę Kumari, a widok za oknem, ukazujący jezioro i wznoszący się za nim stożek wulkanu Fuji. Świtało. Scenerię można by uznać za bajkową, gdyby nie dziesiątki paskudnych kabli, biegnących wzdłuż asfaltowej drogi.

Kumari zignorowała kable. /Dlaczego powtarzasz słowo “kable”, skoro są podmiotem fragmentu ostatniego zdania i mógłbyś z powodzeniem skorzystać tutaj z zaimka: “Kumari zignorowała je”?/ Jej wzrok przyciągał surowy szczyt, zwieńczony czapą śnieżnej bieli. To był właściwy czas, właściwe miejsce i szansa, której nie zamierzała zmarnować. /Cała masa przymiotników rozwadnia ten fragment – jeden-dwa, ale celne zrobiłyby dużo lepszą robotę/

Do tego straszą zbyt wielokrotnie złożone zdania z nadużywaniem słowa “który” i czego trochę konsekwencją jest też rozwijająca się byłoza, bo przecież “być” naturalnie komponuje się z “który”. Nie mówię, że tekst jest napisany źle, bo nie jest – widzę pisarską wprawność i parę zdań naprawdę przecudnej urody. Tylko że poziom raz szybuje, raz pikuje, a przez przyjętą konwencję nie jesteś w stanie przykryć niedoróbek warsztatowych na przykład przyspieszeniem akcji. Bo akcji prawie nie ma.

Rozwlekanie tekstu ponad miarę nie służy pokazywaniu emocji. Najbardziej emocjonalne książki, jakie czytałem, były dość krótkie, a krótkie, lecz celne frazy potrafiły chwycić za serducho lepiej niż cały potok kwiecistych zdań czy przymiotników. Nie rozumiem, czemu to opowiadanie jest takie długie. Nie wiem, po co są tutaj początkowe sceny z rodzeństwem, które nie wnoszą absolutnie niczego. Do pokazania ciepła domowego ogniska naprawdę nie potrzeba kilku rozbudowanych scen, a umiejętności Kumari mógłbyś pokazać już w Japonii i uniknąłbyś przy okazji wprowadzania trzech zbędnych postaci. Przecież tylko rodzice później okazali się mieć znaczenie. Dalej – próby Kumari powrotu do domu to wodolejstwo w najczystszej postaci, bo przy pożegnaniu z matką implikujesz, że ponowne spotkanie nastąpi. Gdyby do spotkania nie doszło, gdyby Kumari jednak zaaklimatyzowała się w Japonii – gdyby to opowiadanie skończyło się jakkolwiek inaczej – to jedna z tych prób byłaby może i do przełknięcia. Ale w obecnej formie, gdybym zastąpił cały rozdzialik krótkim “Kumari dwukrotnie próbowała wrócić do domu bez skutku”, co byśmy stracili? Emocje, powiesz. Ale same emocje to raptem impresja. Składowa opowiadania. Istotna, ale sama go nie stworzy.

I wydawać by się mogło, że tak gderam, bo nie widzę tu żadnych jasnych punktów, ale tak nie jest. Bo tęsknotę Kumari naprawdę czuć, zwłaszcza finałowe akapity tutaj błyszczą, zwłaszcza scena z Aiko. Jak dla mnie jest tu po prostu za dużo znaków, by doświadczać wszystkiego z należytą intensywnością. Sam pomysł na bohaterkę uważam za ciekawy, a pożenienie Perunów i Japonii to nieczęste i jakże ciekawe połączenie.

@Werwena

Cieszę się, że Ci się podobało. Nie mam jeszcze nawyku, by narratora zawsze sprowadzać do poziomu postaci, której losy opisuje. Stąd też to wnętrze Ziemi po części swoimi oczami pokazałem.

@MrBrightside

Dzięki za konstruktywną krytykę i wskazanie słabych stron. Doceniam, tym bardziej, że w wielu miejscach uwagi wydają się być trafne.

Poprawnie jest z kreską, czy bez? “Torii” to jakaś literówka?

Obie wersje są poprawne. W oryginale było z kreską, ale po długiej dyskusji zmieniłem na bez kreski (zapomniałem jednak, że to słowo mam w dwóch miejscach).

Torii, futon, czy tatami to słowa, które podobnie jak judo, czy sayonara, stały się już na tyle popularne na świecie, że zdecydowałem się nie wyjaśniać ich znaczenia w tekście.

Odnośnie wskazanych “niedoróbek”, to z pewnością się nad nimi pochylę i poprawię. Rewolucyjnych zmian jednak już tutaj nie przewiduję.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Dobrze mi się czytało :)

Przynoszę radość :)

Przede wszystkim doceniam wyobraźnię. Podziemne wędrówki Kumari po energetycznych szlakach, sprzężonych z lokalnymi bóstwami, to naprawdę dobry i interesujący pomysł. Podobnie obdarzone duszami lalki, które czują i widzą ten metafizyczny i mityczny świat, żywią się emocjami czy uczuciami ludzi. Ale o ile tchnięcie w nie życia jest piękną ideę, to sprzedawanie własnych "dzieci", kładzie się cieniem na matkę/artystkę i nieco frapuje.

Po drugie doceniam język opowieści. Piszesz ładnie, klimatycznie, warsztatowo bez zarzutu, i nie wiem na ile to Twoja zasługa, a ile w tym udziału silnej grupy betujacej.

Pewna delikatna ckliwość i nostalgia bijąca z tej historii, przelewa się również z fabuły na język, styl i przenika wszystkie warstwy tekstu.

Jest to zarazem kolejne opowiadanie, w którym zastanawia mnie inspiracja. Dzieła artystki musiały zrobić na Tobie wielkie wrażenie. A tekst jest udanym i godnym hołdem oddanym jej sztuce.

Jeśli mam się czepiać to dwóch kwestii. Po pierwsze nie mam pojęcia, po co te mało literackie, a raczej encyklopedyczne wstawki odautorskie na różne tematy (np. historia klasztoru, rezerwy glikogenu, niemiecki sejsmolog itp.), które przybrały formę mini infodumpów i chyba przyświecają im nieco nachalne cele edukacyjne (jesteś nauczycielem?). Po drugie, w kilku miejscach zastosowałes dziwny, przestawiony szyk zdania i nie mam pojęcia, dlaczego i w jakim celu, np.:

Matki, która choć śpi, to mackami każdego drzewa sięga (…)

Zdarza się również, że pojawia się nieuzasadniona stylizacja (np. w myślach Kumari) lub język narracji przekracza pewien "dopuszczalny" poziom egzaltacji. A owa afektacja nie ogranicza się tylko do użycia różnych: wszak, niczym, nie dane było, ongiś, niby itp.

Tak czy siak, mimo że nie jestem miłośnikiem takich "baśni współczesnych", oddam głos na nominację. Bo to naprawdę urocze, klimatyczne opowiadanie z prostą, ale przemyślaną fabułą i spisane sprawną ręką.

Po przeczytaniu spalić monitor.

@Anet

Miło, że wpadłaś. :)

@Mr. Maras

Dziękuję za nominację, która już sama w sobie jest dla mnie dużym wyróżnieniem.

Nauczycielem nie jestem, choć z nauką jest mi po drodze. Przez rok uczyłem studentów, ale to dawne czasy.

Te wstawki edukacyjno-naukowe były rodzajem eksperymentu, próbą połączenia tego co baśniowe i ezoteryczne, z tym co realne i naukowe. Powtarzać go raczej nie będę.

Odnośnie nieuzasadnionej stylizacji archaicznej i inwersji szyku, to mam od pewnego czasu taką manierę. Próbuję z nią walczyć, ale że archaizmy uwielbiam, to zbyt dużo serca w tę walkę nie wkładam.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Moje klimaty. Bajkowo, zmysłowo, magicznie.

Brawurowo rozegrana niezwykłość bohaterki i jej rodzeństwa – oryginalny i niepokojący pomysł, pokazany tak, że mimo początkowej hermetyki nie dawał poczucia chaosu (może to zresztą zasługa tego niespiesznego tempa). Fajny koncept powiązania Ślęży z Fuji, podobało mi się też pożenienie ezoteryki z fizyką w opisie wędrówki do wnętrza Ziemi – jakoś mi się to świeże i dowcipne wydało. Japoński maratończyk skojarzył mi się z Murakamim.

Tożsamości Kumari domyśliłem się już w scenie prezentacji rodzeństwa Japończykowi i właściwie obszedłbym się bez epilogu, bo kreacja była na tyle silna, że nie potrzebowałem wytłumaczenia. Nawet wolałbym pewne niedopowiedzenie i do tego brak happy endu. Ale Twoje rozwiązanie zadowoli większą liczbę Czytelników.

Uważaj na kumulacje porównań, jedno (dobre) na epizod wystarczy – rzuciło mi się w oczy:

Zebrała w sobie skrawki mocy i pognała ku górze, niczym ogar, który zwęszył trop. Doszczętnie wyzuta z sił, chwyciła znajomy zapach niczym linę. Pięła się po niej wolno, ociężale, jak himalaista na wierzchołku Annapurny, najbardziej krwiożerczej z gór.

dodatkowo, o ile nie mam zasadniczo pretensji o te Twoje wtręty popularnonaukowe, to akurat Annapurna pojawia się tutaj zupełnie od czapy.

Przeczytałam z ogromną przyjemnością. Stworzyłeś niesamowitą, baśniową, pełną czaru historię, która wciągnęła mnie od pierwszego akapitu. Z przejęciem śledziłam losy Kumari, a Ty tak doskonale oddałeś jej uczucia, pragnienia, lęki, iż mimo nietypowości bohaterki z łatwością się z nią utożsamiałam. Magiczny, oryginalny i moim zdaniem zdecydowanie zasługujący na piórko tekst :) Dziękuję za wyjątkowo satysfakcjonującą lekturę.

@cobold

Dzięki za uwagi. Słowa “niczym” i “jak” dodaję do mojej listy. Będą stałym punktem autokorekty.

@katia72

Ja dziękuję za wyjątkowo satysfakcjonujący komentarz.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Cóż, nie pozostaje mi nic innego niż powielić poprzednie komentarze :)

Tworzysz bardzo plastyczne i wciągające opisy. Mają jednak parę mankamentów, jak już ktoś zauważył, plączą się archaizmy (gdybyś jeszcze ich używał konsekwentnie to ok, ale tak są trochę nie na miejscu), w niektórych zdaniach trochę szwankował mi szyk, ale to bardziej na zasadzie “ja bym to zrobił inaczej”. Szczególnie spodobał mi się motyw minaretów. Niby to banalne, ale jednak wizja tysięcy wieżyczek jako siatki chroniącej przed dawnymi bogami robi pewne wrażenie ;)

Fabuła również zajmująca, dobrym zagraniem jest zszokowanie czytelnika na początku sprzedażą dziecka, bo zaczyna wymyślać najbardziej czarne scenariusze. Po jakimś czasie zacząłem się domyślać, że Kumari to nie prawdziwe dziecko, ale jednak ostateczne rozwiązanie było i tak zaskakujące. Pozostaje jedna wątpliwość – czy “matka” mówiąc Kumari, że duchowa droga z Japonii do domu będzie bardzo szybka i bezproblemowa, nie wiedziała o czym mówi, czy też liczyła, że Kumari nigdy nie przebije się przez blokadę i jej powrót nie był dla niej wcale takim miłym zaskoczeniem?

Światowiderze, dzięki za dowiedziny. Czy "matka" mówiła, że droga będzie szybka i łatwa? Raczej wskazywała jedynie na taką możliwość, by zasiać ziarnko nadziei w Kumari sprawić, że rozstanie będzie mniej bolesne. Archaizmy starałem się stosować przy kwiestiach bogów, by podkreślić ich pradawność.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Ciekawa, wciągająca opowieść. Podobały mi się wstawki geologiczne, opisy bóstw momentami wydawały się mało istotne z punktu widzenia głównej historii, ale pomagały budować specyficzny klimat. Najbardziej spodobały mi się fantastyczne elementy – opisy czerpania siły przez Kumari i nietypowy sposób w jaki odbywała swoje podróże. W intrygujący sposób przedstawiłeś kościoły i meczety jako pieczęcie i elementy więzi. Trochę żałowałem, że nie rozwinąłeś tego wątku, ale koniec końców opowiadanie było poświęcone Kumari.

Mogło być gorzej, ale mogło być i znacznie lepiej - Gandalf Szary, Hobbit, czyli tam i z powrotem, Rdz IV, Górą i dołem

Nevazie, dziękuję za komentarz i nominację.

Hrabio, Waści również podziękowania za błogosławieństwo składam.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Trochę się zastanawiałam nad decyzją. Przekonała mnie oryginalność. I bohaterka nietypowa, i połączenie mitologii słowiańskiej z japońską rzadko spotykane. I do tego jeszcze geologiczne wstawki.

Wprawdzie granie na emocjach do mnie nie trafiło, ale przynajmniej mała bohaterka zwiedziła kawałek świata. Nawet nie tylko powierzchownie. ;-)

Plus za dość długie ukrywanie tożsamości bohaterki. Niby wiadomo, że coś z nią nie tak, ale podpowiedzi nie są oczywiste.

Byłam na TAK, czyli.

Babska logika rządzi!

Finkla,

Bardzo mi miło. Miałem pewne nadzieje z tym opowiadaniem związane, ale nie spodziewałem się aż tak pozytywnego odbioru. Jest to bardzo motywujące.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Wiesz, te portalowe piórka nie są tylko mityczne… Podobno ktoś już kiedyś jakieś dostał. Tak mi kumple opowiadali. ;-)

Babska logika rządzi!

Znałem wcześniej to:

Znalezione obrazy dla zapytania klaudia gaugier

Ale na szczęście nie skojarzyłem z nazwiskiem artystki, bo wtedy miałbyś u mnie poprzeczkę zawieszoną niesamowicie wysoko – powyższa lalka zdobi okładkę jednego z moich ulubionych albumów muzycznych. Obscure Sphinx, “Void Mother”, polecam.

Trochę głupio przychodzić z chłodnym komentarzem po tylu zachwytach, bo zastanawiam się, czy coś mi umknęło, czy się nie wczułem, czy coś ze mną nie tak.

To może od końca. Obejrzałem zdjęcia lalek Klaudii Gaugier dopiero po lekturze. No i niestety nie czułem tego ducha w opowiadaniu. Rozumiem, że to tylko inspiracja. Ale w tych lalkach czuję geniusz. W opowiadaniu – nie.

Co nie znaczy, że nie jest dobre. Jest, widzę w nim pewne zalety, po prostu nie podzielam zachwytu innych. To może być moja wina – długo nie potrafiłem się odnaleźć w tym tekście. Tu Słowianie, tam wycieczki szkolne. Nie od razu zorientowałem się, że Kumari nie jest człowiekiem. Z kolei potem za szybko domyśliłem się, że jest lalką. To jeden z głównych zarzutów: moim zdaniem źle rozegrałeś odsłanianie tajemnicy. Nie wiedziałem, do czego fabuła zmierza. Czy to bajka? Fantasy? Sci-fi? Mam się wzruszać, bać? No ale z drugiej strony – do czego fabuła miałaby zmierzać? Jaki cel może mieć lalka? Potem nagle jakiś cel jej dajesz: Kumari chce wrócić. Ale czemu? Czemu lalki odczuwają podobnie do ludzi?

Średnio spodobały mi się też te podróże ducha po świecie i emocjach. Operowałeś klasycznymi elementami: słowiańskością, mainstreamową Japonią, Egiptem. Zabrakło mi w tym miszmaszu pomysłów czegoś nowego, świeżego.

Napisane nieźle, choć trochę przecinków pozjadałeś. Rzuciły mi się w oczy te brakujące przed zdaniami z konstrukcją “zrobił coś tam, by mieć coś tam”. Przed takimi “by”, “aby”, “żeby” najczęściej stawiamy przecinek.

Tytuł do bani. Nieprzyciągający.

Podobały mi się przeskoki do scenek niezwiązanych z Kumari. Z jakiegoś powodu podsycały moją ciekawość.

Podsumowując: widzę, że założenia były dobre. Miałeś ciekawy scenariusz, niezłą obsadę, przyzwoity budżet, ale zabrakło umiejętności reżyserskich, by to wszystko wybrzmiało idealnie. Opowiadanie uważam za dobre, ale nie dość dobre, bym mógł zagłosować za piórkiem dla niego.

https://www.facebook.com/matkowski.krzysztof/

funthesystem,

Dziękuję za uwagi i obszerne uzasadnienie oceny. Cały tekst jeszcze przejrzałem pod kątem wspomnianych przecinków i w kilka błędów znalazłem. Poprawione.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Wracam z komentarzem piórkowym.

Podobało mi się przemieszanie kultur słowiańskiej i japońskiej, opisy i sceny wzbudzające emocje. Fajnie też próbowałaś nie zdradzać od razu, kim jest tytułowa bohaterka. Wskazówki nie są oczywiste, ale też nie próbujesz mataczyć.

Jedynie sama bohaterka nie wzbudziła samego entuzjazmu. Ale już same jej interakcje z innymi oraz inne poboczne postacie – już tak.

Podsumowując: jestem na TAK.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

Zacznę może od tego, że, mimo ostatecznie nieprzychylnej Twojemu Piórku – ale niełatwej przy tym – decyzji, generalnie rad jestem, że wyróżnienie otrzymałeś, bo pod wieloma względami “Kumari” to naprawdę dobre, przyjemne w odbiorze i ciekawe opowiadanie.

Pod innymi względami jednak zawodzi. Ale może po kolei.

Językowo tekst jest po prostu solidny i przyjemny (acz ze zdradzającą potencjał autora tendencją zwyżkową), więc czyta się dobrze, płynnie i – również dzięki całkiem nośnemu tematowi, a wbrew niewielkiej dynamice – z zaciekawieniem i zaangażowaniem. A to już sporo.

Co jeszcze mi się podobało, to bogate, plastyczne opisy i bardzo udatne oddanie klimatu zarówno naszej swojskiej, słowiańskiej “dziczy”, gdzie tak naprawdę nie masz boga nad Naturę – niechby i politeistycznie spersonifikowaną – jak i kultury japońskiej; jednocześnie bogatej wiekami tradycji i filozofii, która mnie zawsze kojarzy się przede wszystkim z głębokim spokojem i duchową mądrością – w czym nie jestem odosobniony – a przy tym posiadającej tożsamość do bólu współczesnego tytana pracy, technologii i rozwoju. Świetne zestawienie dwóch, chyba nie tylko pozornie tak różnych od siebie światów, gdzie każdy stanowi dla tego drugiego czystą egzotykę.

Fabularnie jednak – mimo całkiem ciekawego twista i przepięknego, ciepłego zakończenia z Aiko – już gorzej.

Sam początek, obiecujący przygodę w świecie zapomnianym, niemal już wymarłym (byłem pewien, że zabierzesz mnie w czasy prasłowiańskie), zapowiadał się bardzo fajnie. Co prawda zestawienie imion Kosma i Kumari wzbudziło pewną konsternację, ale też podsyciło ciekawość, bo że coś się za tym kryje, wydawało mi się oczywiste od razu. Potem, poniekąd niestety, znalazłem się wśród znajomych mi gadżetów i kartek z kalendarza, które zapewne sam wyrywałem, z którego to tytułu poczułem spore rozczarowanie – co jest zawodem czysto subiektywnym i w ostatecznym rachunku raczej nieistotnym – ale też, przyznaję, coraz większą konsternację wymieszaną z przeświadczeniem, że, no kurde, może być ciekawie.

No i było, i nie było. Było, bo drobiazgi cieszyły – a to rozmowa z boginią, a to “smakowanie” ludzkich dusz (uproszczenie… ale czy na pewno?), szczególnie pana Kawauchi (choć z czasem zaczęło nużyć nieco), a to wspomniane już zakończenie – i nie było, bo jeśli spojrzeć na opowiadanie jako na całość, to w sumie dzieje się niewiele. Ładnie, ale niewiele; ot samotna istotka próbuje zadzwonić do mamy, tyle, że w sposób dość niekonwencjonalny.^^ Niemniej jest to ładna historia, przyjemna taka.

Gorzej, że, niestety, nie do końca mnie przekonuje. Opowiadanie czytałem na tyle dawno temu, że muszę już trochę posiłkować się pamięcią, a ta podsyła mi tylko dwa takie momenty, do których chciałbym tu nawiązać, co zrobię wedle stopnia głośności zgrzytu, a nie chronologii.

Tak więc po pierwsze – to taki raczej niewielki zgrzycik, może nawet bardziej uwaga, którą, jeśli będę miał szczęście, odbierzesz jako merytoryczną – twist. Jak już mówiłem, podobał mi się, bo zdołałeś mnie podejść i chociaż przeczuwałem, że kryje się w tym wszystkim jakieś drugie dno, natura Kumari mnie przyjemnie zaskoczyła – za to duże brawa, bo dobrze zrobić twista to jednak sztuka. Sztuką też jest zrobić dobrego twista, a tu już, niestety, wyszło to tak sobie. Już wyjaśniam: załóżmy na chwilę, że Kumari jednak była tym, kim chciałeś, żebym myślał, że była, a żaden twist nie miał miejsca. I teraz pytanie, co by to tak naprawdę w całej historii zmieniło? Moim zdaniem nic albo prawie nic, bo prawdziwa tożsamość bohaterki rozwiązuje tak naprawdę tylko początkowe zagadki – jej niepasujące do niczego imię i fakt, że matka ją sprzedała – oraz, pośrednio, umożliwiło poprowadzenie takiego, a nie innego finału. Tyle, że i początek i zakończenie dałoby się z powodzeniem – choć może nie tak sympatycznie i klarownie – rozegrać w ten sam sposób, mając inne karty. W rezultacie odebrałem całą koncepcję raczej jako fajną ciekawostkę niż realnie istotny dla fabuły zwrot akcji.

Drugą, zdecydowanie mniej dla mnie fajną kwestią jest sama podróż Kumari do domu. A ściślej, to te jej mangowe – takie skojarzenie, co zrobię? – wysiłki, by dotrzeć do celu. Takie bardzo typowe scenki, gdzie bohater, już ostatecznie pokonany przez niemal nieskończenie potężniejszego wroga, nagle, pod wpływem jakiegoś impulsu – zazwyczaj mniej lub bardziej (tutaj na szczęści zdecydowanie bardziej niż mniej) sensownego porywu serca – znajduje w sobie nową siłę, atakuje i, oczywiście, zwycięża. Jak nie mam nic przeciwko motywom “ku pokrzepieniu serc”, tak w tym wydaniu, jako przerysowane, naciągane i zwyczajnie sztuczne w swoim przekazie, mnie po prostu drażnią. Nie mogę tu nie docenić, że nie poszedłeś w całkowitą sztampę i Kumari chociaż ten jeden raz poniosła klęskę (i że nie było to takie zero-jedynkowe: wpada, ogarnia temat, pędzi prosto do celu), choć z drugiej strony w pewien sposób taki obrót akcji dubluje opisany wyżej efekt, co już tak bardzo nie cieszy. Trochę niechętnie kupuję też motyw ze “smakowaniem” miejsc mocy. A to w tym sensie, że skoro po pierwszym ślepym strzale przyszło jej to tak łatwo i naturalnie, to – w moim odczuciu – tego strzału w ogóle nie powinno być.

Święty ze mnie nieszczególny, a Strażnik Wrót wyjątkowo upierdliwy – coś jak Szwedzka służba graniczna – więc, choć więcej grzechów Ci nie wypomnę, a te już wypomniane od biedy mogę odpuścić, to jednak do Raju z czystym sumieniem wysłać Cię nie mogłem. Nie tym razem. Niemniej z chęcią poczekam na kolejną Twoją inkarnację – kto wie, może nawet się doczekam – i będę trzymał za nią kciuki.

A to, o ile się nie mylę, już za moment, już za chwilę.^^

Peace!

P.S.

Błagam o wybaczenie za to niecne opóźnienie.

"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/

Cieniu,

Dziękuję za bardzo merytoryczny komentarz. Warto na taki odrobinę poczekać.

Przyznam się szczerze, że cienista sława, która się za Tobą snuje, sprawiała, że to “nie” urastało do wielkich rozmiarów, tymczasem Twoje uwagi okazały się nad wyraz łagodne. Nie ukrywam, że cieszy mnie to niezmiernie. Jest wielką sztuką podać krytykę tak subtelnie, by została odebrana jak komplement. Twój komentarz pozwala mi sądzić, że ten talent posiadłeś. Nie myślałeś o karierze w dyplomacji?

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Jakby to dyplomatycznie ująć…^^

Generalnie, to myślę, że mnie przeceniasz (a jak chcesz, to podam Ci listę NAZwisk osób, które chętnie dodadzą, że przeceniasz mnie bardzo mocno ;). Poza tym napisałeś opowiadanie naprawdę dobre, zasłużenie docenione, więc jeśli po którejś stronie faktycznie tkwi zasługa za tak “przyjazny użytkownikowi” mój komentarz, to tylko po Twojej.

Niemniej, jeśli uważasz ten komentarz za merytoryczny i w jakikolwiek sposób pomocny, to naprawdę bardzo się cieszę.

Peace!

"Zakochać się, mieć dwie lewe ręce, nie robić w życiu nic, czasem pisać wiersze." /FNS – Supermarket/

Dzień dobry. Zawitałam tu nadrabiając piórka z 2018 roku, by móc głosować na opowiadania plebiscytowe.

Mam mieszane uczucia odnośnie “Kumari”. Z jednej strony wpadłeś na nietuzinkowy pomysł, na początku miło intrygujesz i “zahaczasz” czytelnika, ładnie łączysz wątki mitologiczne i widać, że bardzo się przyłożyłeś do “sprawy japońskiej”, z drugiej jednak jakoś fabularnie odczuwam niedosyt. Nie jestem przy tym w stanie do końca wyrazić, czemu, ale mam wrażenie, że nie wyciągnąłeś z tej idei wszystkiego, co by się dało. Zdecydowanie super, że w ogóle przy samym pomyśle na Kumari zaprezentowałeś ten miks kulturowy, że postanowiłeś dać jej “moc” czerpania z ludzi. Samo to, że chciała odwiedzić dom też mi przypadło do gustu. Ale przebijanie się przez jądro Ziemi już nie. Te geologiczne sceny jakoś mi się ciągnęły i lekko irytowały, i to – tu zdecydowanie zgodzę się z Cieniem – takie shounenowe “już nie mogę, już nie mam siły, ale przebiję się przez połowę Ziemi!” (a jestem geografem, więc generalnie geologia jest mi bliska ;p).

Jak dla mnie też tekst mógłby się spokojnie kończyć bez epilogu. Epilog rozmył mi sympatyczną, ciepłą konkluzję dotyczącą dziewczynki, która straciła mamę.

Aha, miejscami drażnił mnie szyk przestawny. Wydaje się taki wciśnięty na siłę. Zdania się robią przez niego kanciaste.

„…przy każdym kroku odsłaniały apetycznie zgięcie pomiędzy pośladkiem a zgrabnym udem…” – apetyczne zgięcie, a nie apetycznie odsłaniały, nie?

Miejscami szwankuje Ci niestety interpunkcja, ale ponieważ nadrabiam „na szybko”, ten aspekt raczej będę omijać.

„Słowotok obco brzmiącej mowy uwolnił się z ust Japoneczki. Kumari nie rozumiała jeszcze słów…”

„…a teraz jej umysł przeniknął ścianę, skąd dobiegał przedziwny zgiełk.” – Skrót myślowy

„Rozumiesz[-,] moje myśli!”

„…emanujący ciekawością lub znużeniem. Uśmiechnęła się w duchu i zatopiła w umysł starszego pana, fotografującego jedną z parkowych tablic. Odnalazła u niego głównie ciekawość, chciał zapamiętać każdy szczegół ze swojej podróży.”

„To nie była iluminacja reflektorów[-,] ani miejskich latarni.”

„Jaśniał zmęczeniem, euforią, cierpieniem[-,] i przekonaniem, że może biec bez ustanku.”

„– Śledziłaś pana Kawauchi? – krzyknęła z ekscytacją Aiko, przerywając pisanie.” – Skoro krzyknęła, to jest potrzebny wykrzyknik.

„…jedynie kamienie, pył i skamieniałe fragmenty bazaltowej lawy…”

„Powierzchnię, której od stu lat bezskutecznie pożądały sięgnąć pokolenia geologów.” – Niegramatycznie

„Niematerialny łańcuch[+,] naciągnięty do granic możliwości, przyciągał ją z powrotem do ciała…”

„…mimo to trwała w środku jaśniejącej kuli, odrzucając ze świadomości fakt, że to już koniec.” – Odrzucanie ze świadomości też jest niegramatyczne.

„Duchy wojowników – odwiecznych strażników, zmarszczyły swe oblicza…” – Masz w zdaniu wtrącenie, z jednej strony ograniczone półpauzą, z drugiej przecinkiem. Powinno być konsekwentnie, dwa takie same znaki.

„Aiko, z rumieńcami na policzkach[+,] opowiadała jej swoją przygodę.”

„Ulice Saitamy już przystrojono w świątecznie ozdoby” – Przystrojono czymś, a nie w coś

„– W czasie Kurisumasu tata zabierze nas na narty – zawołała.” – Znowu: jeśli zawołała, to trzeba wykrzyknika.

„Przyssała się do znajomej aury i nie opuszczała na krok.” – Nie opuszczała na krok? Albo brakuje tu zaimka, albo może: odpuszczała?

„Jądro mocy trwało niezmiennie, tak jak poprzednim razem.” – To zdanie jest bez sensu ;)

„Wzywam cię[+,] władco starodawnych mocy!”

„– Kumari, to naprawdę ty? – zZerwała się z krzesła i krzyknęła w pustkę.” – Skoro krzyknęła, ro z wykrzyknikiem.

„– Tak bardzo się cieszę[+.] – wWzruszona kobieta mimowolnie przeszła się po pracowni, jakby próbując znaleźć cokolwiek namacalnego.”

„– Jest bardzo nieśmiała, wstydzi się wybrać imię dla siebie[+.] – kKolejne słowa popłynęły z foremnych wiśniowych ust.”

"Nigdy nie rezygnuj z celu tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie." - H. Jackson Brown Jr

Joseheim,

dziękuję bardzo za wszystkie uwagi. Poprawki już naniosłem.

Aha, miejscami drażnił mnie szyk przestawny. Wydaje się taki wciśnięty na siłę. Zdania się robią przez niego kanciaste.

Było to jedno z moich pierwszych opowiadań, kiedy z inwersją dopiero zaczynałem walczyć, stąd też tych niedobitków mogło się jeszcze trochę ostać.

takie shounenowe “już nie mogę, już nie mam siły, ale przebiję się przez połowę Ziemi!”

Rozumiem :)

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Hej hej!

Z opowiadaniem zapoznałam się już dość dawno temu, ale postaram sie przywołać wrażenia i zostawić miły komentarz. Kumari czytałam z przyjemnością, rozkoszując się baśniowym klimatem, dobrze umiejscowioną akcją o solidnych podstawach dwóch tak różnych od siebie mitologii i uczuciami, od których ten tekst kipi. Żebyś ty tak swoją książkę pisał, jak to opowiadanie… Myślę, że czytałoby mi się bez wątpienia łatwiej i przyjemniej ;)

Jej bystre spojrzenie taksowało ciemny pokój, który dzieliła z rodzeństwem. W najmroczniejszym zakątku siedział Kosma. Jego czarne jak węgle oczy skrywały nieprzenikniony mrok i smutek. Nigdy się nie uśmiechał. Przeciwnie niż Alba, jasna, błękitnooka, o białych włosach i zmysłowych ustach.

Jako że mam w pamięci twój komentarz dotyczący Lucynki, spójrz na to – siostra o siostrze (bo narracja jest z perspektywy Kumari) mówi, że ta druga ma zmysłowe usta. Nie wiem, czy to tak specjalnie, by pokazać, że one nie są prawdziwymi siostrami? Mnie się wydawały prawdziwe, nawet po skończeniu historii i odkryciu, kim są.

Ach, a samo powolne odkrywanie tajemnicy Kumari – to był majstersztyk. Stopniowe natężenie tempa, wzrastająca ciekawość, kolejne domysły, i wreszcie wyjaśnienie zagadki przy samym końcu. Fantastyczne z technicznego punktu widzenia.

Alba i Lovia kłóciły się zawzięcie o ~~nieistotny szczegół. O~~ to czy jesienne buczyny mają w sobie więcej brązu, czy szarości.

wycięłabym to ze środka – ładniej brzmi, gdy Kumari ich nie ocenia

I nie wiem, czemu, ale i tu wkrada się czasem szyk przestawny! Okropieństwo! Pisałeś to w przerwach od pisania książki, stąd ta najeżdżająca stylizacja?

No i gratuluję jak najbardziej zasłużonego piórka :)

www.instagram.com/mika.modrzynska.pisarka/

Cześć Kam,

Żebyś ty tak swoją książkę pisał, jak to opowiadanie…

No właśnie :)

Jako że mam w pamięci twój komentarz dotyczący Lucynki,

Już nie pamiętam dokładnie, co o tej Lucynce napisałem. Ale tu masz rację. Opisywałem ten akapit “swoimi” oczami, a nie Kumari.

I nie wiem, czemu, ale i tu wkrada się czasem szyk przestawny! Okropieństwo! Pisałeś to w przerwach od pisania książki, stąd ta najeżdżająca stylizacja?

To było chyba pierwsze moje opowiadanie pisane współczesną polszczyzną. Tak więc nie ma co narzekać.

i uczuciami, od których ten tekst kipi.

Czasem mam wrażenie, że już tak pisać nie potrafię. Gdzieś te uczucia mi giną lub tracą na wiarygodności.

Dzięki za uwagi.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Przeczytałem na papierze – bardzo ładny, sugestywny tekst. Bardzo podobał mi się fragment, w którym bohaterka podróżuje przez kolejne warstwy Ziemi (strefa Moho – nie słyszałem tego pojęcia od tak dawna).

W zbiorze brakuje epilogu, który jest na stronie. Możesz zdradzić, czemu został wycięty?

W zbiorze brakuje epilogu, który jest na stronie. Możesz zdradzić, czemu został wycięty?

Za radą redaktorki zdecydowałem się nieco odchudzić tekst. Doszliśmy do wniosku, że zakończenie lepiej wybrzmi bez epilogu.

Dziękuje za miłe słowa.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Ile razy komentowałem jakiś Twój tekst, niemal przy każdej okazji w opiniach przewijało się “Kumari”. Były porównania z “Kumari”, była tęsknota za “Kumari”, były i nawoływania, żebyś raz jeszcze nawiązał do stylu “Kumari”.

Zawsze mnie zastanawiało, dlaczego akurat to opowiadanie. Przecież to nie jest w Twoim przypadku tekst typu “złoty strzał”. Masz inne, świetne opowiadania. Mnie zawsze przychodzi na myśl “Homo Sapiens…” – jedno z tych szalenie charakterystycznych opowiadań, przy którym wiesz, że dla większości jest to raczej nie do napisania. I że wielu podobnych opowiadań nie znajdziesz.

A jednak wszyscy nawiązują do “Kumari”.

Nie napiszę, że przybyłem tutaj, żeby poszukać odpowiedzi dlaczego. Nie. Sięgnąłem po ten tekst z nadzieją dobrej, ciekawej historii. Piórko stanowi pewną rekomendację, te nawoływania, o których pisałem, podnoszą ją nawet do miana “obietnicy“ interesującego tekstu.

Jak to wypada w praktyce?

Przede wszystkim należy zacząć od uwagi, że (przynajmniej w moim odczuciu) nie jest to opowiadanie, w które można wejść z marszu. Albo inaczej, nie można wejść z marszu bez szkody dla odbioru. To nie jest tekst, w który można wpaść, zabrać się z historią, uczepić bohatera/bohaterki i maszerować czy biec w ślad za jego/jej poczynaniami. To nie jest ten rodzaj tekstu.

Kiedy myślałem, jak to opowiadanie scharakteryzować, przyszło mi do głowy określenie, pisząc wprost, głupie, a jednocześnie dziwnie prawdziwe. Pomyślałem mianowicie, że jest to “opowiadanie ciche”.

Pisałem, że nie jest to tekst, przez który się maszeruje czy biegnie. Nie. Przez “Kumari” się płynie. Ale wymaga to określonego podejścia. Nie polecałbym podchodzić do tego tekstu z doskoku, albo po pracy – na pewnym poziomie zmęczenia.

W “Kumari” należy się zatopić. W ciszy, w odpowiednich warunkach. Tak, żeby nic nie rozpraszało, żeby nie czytać w dziesięciu ratach. Bo (tak sądzę) dopiero wtedy ujawnia ono swoją pełną wartość.

Napisane masz to szalenie subtelnie. Przy czym, jest to subtelność w pewien sposób kontrolowana czy ograniczona, bo też i nie brniesz ani w poetyckość, ani w mocną metaforyczność, ani w głębokie niedopowiedzenia. I dobrze. Dzięki temu tekst jest bardziej przystępny. Może trafić do szerszego grona odbiorców. Jasne, nie do wszystkich, ale jednak do większej grupy niż opowiadanie mocno metaforyczne i niedopowiedziane. Tu czytelnik nie musi szukać znaczeń, interpretować. Raczej powoli odkrywa pełnię tajemnicy Kumari. I kto wie, czy nie jest jedna z największych zalet tekstu.

Jeśli już pisać o największych zaletach, to trzeba jeszcze rozwinąć temat tych subtelnych opisów. One są wartością “Kumari” i to właśnie one, w moim odczuciu, czynią ten tekst w pewien sposób wyjątkowy. Jak pisałem, poczucie tej wyjątkowości jest w jakiś sposób zależne od postawy czytelnika. On musi się w tym tekście odpowiednio zatopić. Pozwolić swojej wyobraźni płynąć wraz z opisami.

Opisy nie są wartością dlatego, że są piękne czy efektowne. One są “skuteczne”. Nieraz piszę, że bohater jest niejako przewodnikiem czytelnika po opowiadaniu. Tobie, właśnie dzięki tym subtelnym opisom, udała się rzecz szalenie trudna. A mianowicie, czytelnik w tym tekście nie podąża za Kumari. On nią jest.

Jak to rozumieć? Stworzyłeś fantastyczną postać i dodałeś jej równie fantastyczne możliwości. Dla nas, przeciętnych zjadaczy chleba, zupełnie obce. A jednocześnie, napisałeś to w taki sposób, że niezwykle łatwo wczuć się w Kumari. W jej podróże, jej postawę, jej pragnienia i troski. Jej postrzeganie rzeczywistości. A mówimy tu, powtórzę jeszcze raz, o tworze zupełnie obcym, fantastycznym. Fantastyka, jak żaden inny gatunek, daje możliwość “podróży z fotela”. Ale najczęściej jest to forma podróży, w której bohaterom niejako towarzyszymy. W której staramy się ich zrozumieć, może w jakiś sposób mniej lub bardziej się z nimi identyfikować. Tobie udało się pójść krok dalej. Poprzez opisy, subtelność, dajesz możliwość nieomal wniknięcia w bohatera. To spory wyczyn.

Dużo, jak widzisz, poświęcam miejsca stylowi i wyczuciu, z jakim napisałeś to opowiadanie, bo właśnie ono (znów się powtórzę) jest wartością tego tekstu. Załóżmy przez chwilę, że ten styl jest inny. Albo że czytelnik jednak wszedł w marszu. Wtedy, jak się zdaje, czar pryśnie. Nie ma tu przecież wiele akcji. Gdyby po jakimś czasie spróbować napisać z pamięci plan wydarzeń, to również zapewne byłby z tym lekki kłopot.

Skoro już wspomniałem o tej akcji, dodam jeszcze dwa, trzy zdania. Uważam mianowicie, że tego typu opowiadaniom służy jednak nieco mniejsza liczba znaków. Akcji nie ma wiele, ale też nie wydaje się, żeby była potrzebna. To nie ten typ tekstu. Tutaj szuka się czegoś innego. Natomiast, wrócę do tego, co pisałem wcześniej, opowiadanie wymaga zatopienia się. Nie sprzyja czytaniu w ratach, bo jednak potrzeba chwili (albo i kilku chwil), żeby znów w pełni wejść w historię, żeby niejako przenieść się myślami i odczuciami do świata Kumari. Tempo, jak to przy tego rodzaju opowiadaniach, jest wolne, a taka podróż “wyobraźnią”, choć niewątpliwie przyjemna i satysfakcjonująca, może w pewnym momencie okazać się nużąca czy monotonna (bo też i trudno poszukać jakichś mocniejszych zmian rytmu, czy “przełamania” w tekście). Opowieść sunie w miarę jednostajnym tempem, co może gdzieś pod koniec mieć wpływ na odczucia i podejście czytelnika. Akurat przy okazji tego tekstu nie miałem z tym większego problemu, ale skoro już nasunął mi się taki wniosek, pomyślałem, że Ci go zostawię.

Pisałem już wcześniej o stylu, odnosząc się do potencjalnych odbiorców, to jeszcze też krótko rozwinę. To nie będzie tekst dla każdego (tak sądzę). Natomiast, co istotniejsze, nie jest to tekst “dla miłośników gatunku”. Ja nie jestem wielkim fanem opowiadań bazujących na opisach, z wolnym tempem, z naciskiem na klimat i emocje. A jednak, nie miałem poczucia, że to nie jest tekst dla mnie. Że trzeba taki styl lubić, żeby czuć frajdę z lektury. Myślę, że to też spora zaleta tekstu. Choć również należy zauważyć, że tekst napisany w ten sposób jednak nie ma w odwodzie wielu innych “broni”, którymi mógłby “ustrzelić” czytelnika. Jeśli nie trafisz go klimatem, jeśli nie “wciągniesz” wgłąb Kumari, może być problem, żeby dosięgnąć czytającego czymś innym.

Widziałem wyżej wzmiankę o tym, że w wersji papierowej nie było epilogu. Cieszę się, że czytałem wersję “niepapierową”. ;) Ja akurat bardzo nie lubię niedopowiedzeń. Ich poziom tutaj nie jest zbyt wysoki, ale ten epilog to dla mnie takie przyjemne potwierdzenie, że ten bieg myśli, składających w całość tę pewną zagadkę Kumari, był prawidłowy. Bez epilogu zostałbym z wątpliwościami. Słowem, czepowa część komentarza w takim przypadku byłaby dłuższa. Generalnie rozumiem zamysł “zniknięcia” tego epilogu. Niektórzy mogę mieć poczucie być może nawet jakiegoś urągania ich inteligencji, poprzez wykładanie w epilogu tego, co już dawno wiedzieli (nie piszę tutaj o konkretnym komentarzu czy osobie, jest to myśl ogólna). Tym nie mniej mnie jest bliżej do takiego podejścia, gdzie nadmierne wyłożenie sprawy jest trochę lepsze od niedopowiedzeń, bo i daje większą gwarancję, że czytelnik nie odejdzie z kwitkiem.

O coś jeszcze miałem marudzić, ale wyleciało mi z głowy. Trudno, jeden akapit czepialstwa mniej. ;)

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

Dziękuję, CM-ie, za długaśny i wnikliwy komentarz. Bardzo to doceniam.

Powoli rośniesz nam tu na legendę portalu w tej materii. Mam nadzieję, że w przyszłym roku już się nie wykpisz z Loży, bo chyba już na Ciebie czas.

“Kumari” to były takie moje portalowe początki. Cieszę się, że znalazłeś w niej tyle pozytywów.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Chro, jeszcze się dobrze nie umościłeś na lożowskim leżaku, a już innych straszysz i szukasz następcy? ;-p

Ale fakt, lud pewnie chciałby poczytać CM-owe komcie pod nominowanymi tekstami.

Babska logika rządzi!

Chro, jeszcze się dobrze nie umościłeś na lożowskim leżaku, a już innych straszysz i szukasz następcy? ;-p

Szukam, szukam, by nie zostawiać za sobą spalonej ziemi. :)

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Okej, no to tak:

Po pierwsze, wybacz, że robię jakiś objazd po tekstach sprzed paru lat. Wiem, że to może wkurzać. Ale z drugiej strony często widziałem takie zdanie, że autor prosił, by po przeczytaniu zostawić jakiś feedback. Że lepiej nawet napisać totalnie złe rzeczy o tekście, niż przeczytać i obrócić się na pięcie. No nie wiem, różne szkoły są w tym względzie. Ja jednak wole zostawić po sobie jakiś ślad.

Po pierwsze – tym razem bardzo mi się ten tekst spodobał.

I właściwie gdybym miał powiedzieć czemu, to chyba musiałbym napisać, że urzekł mnie klimat, orientalne akcenty, plastyka opisów, przejścia z duchowości w konkret.

Bo właściwie to jest tak, że podobać się nie powinno. Fabuła jest niezbyt rozbudowana, niektóre wątki, mam wrażenie, pretekstowe (list, którego nikt nie umie przeczytać, a służy pokazaniu emocji głównej bohaterki). Ale, kurcze, jakoś to wszystko okazuje się mało znaczące przy całym tym kalejdoskopie obrazów, które fundujesz czytelnikowi słowem.

Co do twista – trochę zacząłem rozumieć w mniej więcej 2/3 tekstu, bo wcześniej stawiałem na jakieś zwierzę rasowe np. kota albo szczeniaczka. Nawet bardziej kota, bo te wędrówki astralne itd.

Czyli tak – gdybym miał wyjąć jakiś “poradnik” i jechać według checklisty, to byłoby kiepsko.

Nawet ten osławiony konflikt dramatyczny jest, ale częściowo wewnętrzny, a częściowo na linii “dziecko-matka” czyli taki nie bijący po oczach czytelnika, który oczekuje prostych rozwiązań. Niby jest przemiana bohatera, bo jednak godzi się z “mamą” i odzyskuje więź, ale chodzi mi o to, że to jest bardzo ulotne, nie typowo siermiężne bij – zabij.

Ale widać wyraźnie, że te poradnikowe propozycje są dla tekstów przeciętnych, a takie wybijające się poza schemat mogą wręcz ucierpieć na przykładaniu do wzorca.

Ogólnie tekst jest bardzo dobry, nie dziwię się, że w innych miejscach go ludzie wspominają.

Chociaż jak zobaczyłem tę lalkę… No jednak miałem w głowie coś innego :) Co człowiek, to inaczej odbiera. Dla mnie twórczość tej pani jest wybitna, ale wplata we wszystkie kreacje dość wyraźny pierwiastek mroku, jakiegoś elementu z ciemnej strony ścieżki ;) Nie mówię, że to źle, ale – w opowiadaniu widziałem coś innego.

BTW. Mogłem od razu się domyśleć, biorąc pod uwagę utożsamienie lalki i duszy u dawnych Słowian…

Po pierwsze, wybacz, że robię jakiś objazd po tekstach sprzed paru lat. Wiem, że to może wkurzać. Ale z drugiej strony często widziałem takie zdanie, że autor prosił, by po przeczytaniu zostawić jakiś feedback. Że lepiej nawet napisać totalnie złe rzeczy o tekście, niż przeczytać i obrócić się na pięcie.

Nie no, to wcale nie wkurza, wręcz przeciwnie. To bardzo miło, gdy czytelnik po przeczytaniu jednego opowiadania, sięga po następne. Bo to taki niewerbalny wyraz aprecjacji ;).

To było jedno z pierwszych opowiadań, jakie w życiu napisałem, a na pewno pierwsze, pisane na 100% poważnie. Stąd też miejscami ta siermięga się przebija, bo to taki tekst pisany przez świeżynkę.

W przeciwieństwie do “Od poczęcia…” to opowiadanie akurat lubię ;).

Dzięki za wizytę.

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Można wiedzieć ile zajęło Ci napisanie tego opowiadania? Mam na myśli cały proces twórczy, łącznie z pomysłem, betą itd.

Bo jeśli to faktycznie pierwsze opowiadanie, wypada imponująco.

Samo pisanie to chyba kilka tygodni. Potem beta drugie tyle, bo dużo było poprawiania :).

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Nie wiem, jakim cudem ja tego nigdy wcześniej nie skomentowałam, więc tylko zostawiam ślad, że czytałam kilka razy i uważam, że to jedno z arcydzieł portalu (rzekła kolekcjonerka lalek, choć bardziej konwencjonalnych i zwyczajnych).

ninedin.home.blog

Dziękuję, ninedin :)

"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.

Zaloguj się

Załóż konto:

Zresetuj hasło:

Kumari

Dyżurni:

Betowali:

Oceny

Kumari

Komentarze

Nowa Fantastyka

Zaloguj się

Załóż konto:

Zaloguj się:

Zresetuj hasło:

Kumari

Nowa Fantastyka