- Opowiadanie: Irka_Luz - Bóg dał, bóg wziął

Bóg dał, bóg wziął

Nie trzy­ma­łam się ści­śle fak­tów i mitów.

 

Po­praw­ki: li­te­rów­ki, do­pi­sa­ne za­gi­nio­ne słów­ka, zli­kwi­do­wa­na się­ko­za, poprawione przecinki, kilka słów zmienionych na lepiej brzmiące

Dyżurni:

joseheim, beryl, vyzart

Oceny

Bóg dał, bóg wziął

Ochro­nia­rze ob­ser­wo­wa­li na mo­ni­to­rze męż­czy­znę, który pa­ko­wał bi­żu­te­rię ze sto­ja­ka w H&M do kie­sze­ni mod­ne­go i za­pew­ne po­twor­nie dro­gie­go płasz­cza. Pa­trzy­li, jak do zło­dzie­ja pod­cho­dzi dwóch pra­cow­ni­ków ga­le­rii. Wy­da­wał się za­sko­czo­ny tym, że zo­stał zła­pa­ny, ale nie sta­wiał oporu. Po chwi­li znik­nął z mo­ni­to­ra, a w parę se­kund póź­niej wpro­wa­dzo­no go do po­ko­ju. Nie był ani za­wsty­dzo­ny, ani roz­gnie­wa­ny, ani nawet zde­ner­wo­wa­ny. Spo­koj­nie wyjął z kie­sze­ni ukra­dzio­ne przed­mio­ty.

– Jak wam się udało… – Za­milkł, jakby szu­kał w my­ślach od­po­wied­nie­go słowa.

– Mamy tu ka­me­ry – od­po­wie­dział szef zmia­ny, po­ka­zu­jąc mu na­gra­nie z mo­ni­to­rin­gu.

Zło­dziej pa­trzył na ekran, a jego ciem­ne oczy błysz­cza­ły jak onyk­sy.

– Cu­dow­ne, to na­praw­dę utrud­nia spra­wę. – Wy­da­wał się au­ten­tycz­nie za­chwy­co­ny. Ochro­nia­rze spo­glą­da­li na sie­bie ze zdu­mie­niem, ta­kiej re­ak­cji jesz­cze nie wi­dzie­li. Tylko ich do­wód­ca nie dał się na­brać na to przed­sta­wie­nie.

– Na­stęp­nym razem, kiedy wyj­dzie pan na łowy, niech pan wy­bie­rze sklep bez mo­ni­to­rin­gu – za­pro­po­no­wał z prze­ką­sem. – A na razie do­ku­men­ty pro­szę.

– Na­stęp­nym razem?! To nie wrzu­ci­cie mnie do lochu?

– Bar­dzo za­baw­ne – skwi­to­wał szef zmia­ny, prze­czu­wa­jąc pro­ble­my.

Miał rację, męż­czy­zna nie miał do­ku­men­tów, ani pie­nię­dzy. Mówił z obcym ak­cen­tem, któ­re­go nie po­tra­fi­li roz­po­znać, a jego niem­czy­zna była ar­cha­icz­na, jakby uczył się z bar­dzo sta­rych pod­ręcz­ni­ków. Twier­dził, że jest Her­me­sem, bo­giem z grec­kiej mi­to­lo­gii, co na krót­ko wy­wo­ła­ło we­so­łość całej ekipy, a potem iry­ta­cję, bo ozna­cza­ło ko­niecz­ność we­zwa­nia po­li­cji i mnó­stwo pa­pier­ko­wej ro­bo­ty. Oczy­wi­ście mu nie uwie­rzy­li, choć po­win­ni. Po­wie­dział bo­wiem praw­dę.

Go­dzi­nę póź­niej sku­te­go zło­dzie­ja wy­pro­wa­dzi­li z ga­le­rii dwaj po­li­cjan­ci. Wy­pusz­czo­no ich bramą dla per­so­ne­lu, która wy­cho­dzi­ła na wąską, pustą ulicz­kę. Ra­dio­wóz stał za­par­ko­wa­ny na jej końcu. Prze­szli kilka kro­ków i nagle wię­zień sta­nął.

– Tu się roz­sta­nie­my – oznaj­mił stró­żom prawa.

– Idzie­my, pro­szę nie utrud­niać – upo­mniał go bez­na­mięt­nie funk­cjo­na­riusz.

Zło­dziej uśmiech­nął się i nagle jeden z po­li­cjan­tów stał z głu­pią miną i kaj­dan­ka­mi na nad­garst­kach, a Her­mes ucie­kał pędem.

– Ver­dam­m­te Scheiße! – za­klął ten skuty. – Jak on to zro­bił, Ho­udi­ni cho­ler­ny?

– Grze­je, jakby mu skrzy­dła u butów wy­ro­sły – za­uwa­żył drugi gli­niarz.

Pie­szo nie mieli szans go do­go­nić, ale męż­czy­zna biegł w stro­nę ra­dio­wo­zu. Spoj­rze­li na sie­bie; może uda im się do­ści­gnąć go sa­mo­cho­dem. Po­truch­ta­li więc do auta.

*

Uciecz­ka spra­wi­ła Her­me­so­wi mnó­stwo ra­do­ści. Wiatr owie­wał mu twarz, krew pły­nę­ła ży­wiej, a serce ogar­nia­ło unie­sie­nie. Po raz pierw­szy od ponad dwu­stu lat czuł, że żyje. Wła­ści­wie mógł po pro­stu znik­nąć, ale zbyt do­brze się bawił. Skrę­cił w cichą ulicz­kę i do­strzegł duży kon­te­ner, sto­ją­cy pod ka­mie­ni­cą.

„Nada się” – po­my­ślał i wsko­czył do niego z roz­pę­du, nawet nie ha­mu­jąc.

Kątem oka za­uwa­żył jesz­cze zdu­mio­ną minę sie­dzą­cej na ławce ko­bie­ty i wy­lą­do­wał na ster­cie gruzu. Bo­le­śnie ude­rzył ko­la­nem o cegłę i po­ra­nił dło­nie, ale nawet ból sma­ko­wał jak am­bro­zja. Nad kon­te­ne­rem wznio­sła się chmu­ra pyłu, którą zaraz roz­wiał hu­la­ją­cy wiatr. Kilka se­kund póź­niej usły­szał war­kot sa­mo­cho­du i po­li­cjan­ta, który pytał o ucie­ki­nie­ra.

– Tam. – Usły­szał od­po­wiedź.

Roz­ma­wia­li za­pew­ne z ko­bie­tą, którą minął. Spiął mię­śnie, gotów do dal­szej uciecz­ki. Drżał z ocze­ki­wa­nia na ko­lej­ną por­cję za­ba­wy, ale auto od­je­cha­ło wraz z klną­cy­mi gli­nia­rza­mi. To go za­sko­czy­ło. Z ru­mo­rem wy­do­stał się z kon­te­ne­ra. Otrze­pał ubra­nie, po­pra­wił ka­pe­lusz i nie­śpiesz­nie ru­szył w stro­nę ko­bie­ty, przy­pa­tru­jąc jej się z za­in­te­re­so­wa­niem. Nie wy­glą­da­ła naj­le­piej. Na jej twa­rzy ma­lo­wa­ło się zmę­cze­nie, drża­ła z zimna w kurt­ce zbyt lek­kiej jak na po­czą­tek li­sto­pa­da i naj­wy­raź­niej była głod­na. O ławkę stał opar­ty ogrom­ny ple­cak. Po­dró­żo­wa­ła, a to zna­czy­ło, że jest pod jego opie­ką. Zo­ba­czył w my­ślach jej imię: Zofia. Bała się, pew­nie do­pie­ro do niej do­tar­ło, że prze­cież nie był ści­ga­ny bez przy­czy­ny, mógł być mor­der­cą albo gwał­ci­cie­lem.

– Ja nic nie zro­bi­łem, sama zde­cy­do­wa­łaś – za­gad­nął. – Chciał­bym wie­dzieć, dla­cze­go.

– Spier­da­laj stąd, gliny mogą za chwi­lę wró­cić – od­po­wie­dzia­ła po pol­sku.

– Mowa jest teraz taka dziw­na – mruk­nął do sie­bie.

Nie prze­szka­dza­ła mu nagła zmia­na ję­zy­ka, bo znał każdy. Co praw­da te współ­cze­sne mocno się zmie­ni­ły i nie zro­zu­miał wszyst­kich słów, ale sens prze­ka­zu był jasny. Ko­bie­ta miała rację, po­wi­nien odejść. Jed­nak za­fra­po­wa­ła go jej de­cy­zja. Śmier­tel­ni­cy za­wsze bu­dzi­li jego cie­ka­wość swoim nie­ocze­ki­wa­nym za­cho­wa­niem. Mu­siał znik­nąć, ale chciał ją za­brać ze sobą. Za­sta­na­wiał się, jak to ro­ze­grać. Z ludź­mi za­wsze były pro­ble­my, albo nie wie­rzy­li, albo – kiedy już dali wiarę – byli zbyt prze­ra­że­ni, żeby dało się z nimi sen­sow­nie po­roz­ma­wiać.

– Gdzie chcia­ła­byś się teraz zna­leźć? – za­py­tał.

– W Pa­ry­żu – od­par­ła bez za­sta­no­wie­nia, za­kła­da­jąc ogrom­ny ple­cak na ra­mio­na.

Wes­tchnął. Wy­brał Ha­no­wer, bo jego ostat­nie wspo­mnie­nia z Pa­ry­ża nie były miłe. W 1794 roku do­słow­nie stra­cił tam głowę i w bar­dzo nie­przy­jem­ny spo­sób prze­ko­nał się, że rze­czy­wi­ście jest nie­śmier­tel­ny. Póź­niej do­szedł do wnio­sku, że to wina mi­to­lo­gicz­nej li­te­ra­tu­ry i sztu­ki. Wszyst­kie ob­ra­zy i rzeź­by, ilu­stru­ją­ce mity, wszyst­kie po­wie­ści, wier­sze i dra­ma­ty, któ­rych bo­ha­te­ra­mi byli bo­go­wie, nie po­zwa­la­ły im odejść. Po­nie­waż umrzeć mogą tylko za­po­mnia­ni bo­go­wie. Zaś ci, o któ­rych lu­dzie wciąż pa­mię­ta­ją, nawet jeśli już w nich nie wie­rzą, muszą żyć. Czy tego chcą, czy nie.

Niech jed­nak bę­dzie Paryż.

– Za­mknij oczy – po­pro­sił i zła­pał ją za rękę, drugą chwy­ta­jąc le­żą­cą na ławce torbę.

– Zo­staw mnie! – Pró­bo­wa­ła się wy­rwać.

– Za­mknij oczy, nic ci nie zro­bię. Straż­ni­cy zaraz wrócą i wtedy też bę­dziesz miała kło­po­ty. – To wy­star­czy­ło, żeby po­słu­cha­ła.

*

– No, je­ste­śmy. Mo­żesz otwo­rzyć oczy – po­wie­dział po chwi­li. – Place de la Révo­lu­tion… Nie­zwy­kłe. Jak to mia­sto się zmie­ni­ło – mruk­nął do sie­bie, roz­glą­da­jąc się z za­sko­cze­niem.

Zer­k­nął na swoją to­wa­rzysz­kę. Ko­bie­ta spoj­rza­ła na fon­tan­nę, obok któ­rej się zna­leź­li, wo­dzi­ła zdu­mio­nym spoj­rze­niem po bu­dyn­kach z ko­lum­na­mi, za­mru­ga­ła na widok ogrom­nej ka­ru­ze­li. Nagle za­sty­gła w bez­ru­chu, wpa­trzo­na we wzno­szą­cą się w od­da­li sta­lo­wą kon­struk­cję, któ­rej Her­mes nie roz­po­zna­wał. Nie tylko jej. Skąd się wziął tutaj choć­by ten egip­ski obe­lisk?

– Wieża Eif­fla!  J-jak, co zro­bi­łeś i kim je­steś? – za­py­ta­ła, szczę­ka­jąc zę­ba­mi.

– Zdej­mij ten tobół, chyba po­win­naś usiąść.

Miał wra­że­nie, że Zofia zaraz upad­nie, po­ko­na­na przez nad­miar wra­żeń albo cię­żar, który dźwi­ga­ła. Śmier­tel­nicz­ka opa­dła na scho­dek fon­tan­ny i wy­plą­ta­ła się z ple­ca­ka. Her­mes usiadł obok i podał jej bu­tel­kę coli, która jesz­cze przed chwi­lą tkwi­ła w tor­bie tu­ryst­ki. Zofia za­uwa­ży­ła ten ra­bu­nek, a jed­nak przy­ję­ła napój z wdzięcz­no­ścią.

– Je­stem Her­mes, po­sła­niec bogów, opie­kun po­dróż­nych i pa­ste­rzy, pa­tron han­dlu i zło­dziej. Czy można tutaj wy­na­jąć jakiś powóz? Na­uczysz mnie tego świa­ta, za­pła­cę ci.

Tego naj­wy­raź­niej było dla niej za wiele. Nie ze­mdla­ła, ale bla­dość po­wle­kła jej twarz, spoj­rze­nie zmęt­nia­ło i wy­raź­nie nie do­cie­ra­ło do niej, co mówi. Wes­tchnął. Lubił ludzi, ale cza­sa­mi byli na­praw­dę kło­po­tli­wi. Po­ra­dził sobie. Może i nie wie­dział, jak się na­zy­wa­ją się ota­cza­ją­ce go rze­czy, ale miał wdzięk i cha­ry­zmę. Już po chwi­li pro­wa­dził sła­nia­ją­cą się ko­bie­tę do tak­sów­ki, bez wy­sił­ku dźwi­ga­jąc jej bagaż. Zofia za­sty­gła na tyl­nym sie­dze­niu, a on kon­wer­so­wał z kie­row­cą, pró­bu­jąc wy­cią­gnąć z niego jak naj­wię­cej in­for­ma­cji o współ­cze­snej Fran­cji. Wiele się zmie­ni­ło od czasu jego ostat­nie­go po­by­tu w tym kraju.

Auto za­trzy­ma­ło się w wą­skiej ulicz­ce, przed wej­ściem do ho­te­lu Di­stric Re­pu­bli­que.

– Od­pocz­nij – po­wie­dział, wpro­wa­dza­jąc ko­bie­tę do utrzy­ma­ne­go w ło­so­sio­wej to­na­cji po­ko­ju – a ja przy­nio­sę coś do je­dze­nia. – I znik­nął za drzwia­mi.

*

Kiedy wy­szedł, Zofia pod­bie­gła do okna. Skry­ta za fi­ran­ką pa­trzy­ła, jak Her­mes opusz­cza hotel. Śle­dzi­ła go wzro­kiem, do­pó­ki nie znik­nął za ro­giem. Wtedy jej spoj­rze­nie padło na sie­dzą­cą pod ścia­ną ka­mie­ni­cy że­bracz­kę. Wzdry­gnę­ła się i od­wró­ci­ła od okna. Stała bez ruchu, pa­trząc na opar­ty o łóżko ple­cak. W gło­wie miała zamęt. Się­gnę­ła po le­żą­cy na sto­li­ku pro­spekt ho­te­lu i wpa­try­wa­ła się tępo w słowa, któ­rych nie po­tra­fi­ła od­czy­tać. Była w Pa­ry­żu.

„Prze­cież to nie­moż­li­we” – po­my­śla­ła.

A jed­nak była w Pa­ry­żu. Po­my­śla­ła, że po­win­na zła­pać ple­cak i ucie­kać, ale nie zro­bi­ła nic. Do tej pory wie­rzy­ła, że sobie po­ra­dzi. Wie­dzia­ła, że ma nie­wie­le czasu. Była jed­nak pewna, że nie tylko zdoła utrzy­mać się na po­wierzch­ni, ale jesz­cze gdzieś do­pły­nąć. Lecz teraz… Wie­dzia­ła, że bez zna­jo­mo­ści ję­zy­ka nie znaj­dzie pracy, a bez pracy wkrót­ce pój­dzie na dno.

„Co mnie pod­ku­si­ło, żeby po­wie­dzieć Paryż – za­sta­na­wia­ła się. – Prze­cież nawet nie znam fran­cu­skie­go”.

Z dru­giej stro­ny Her­mes nie był zwy­kłym czło­wie­kiem. Choć nie mogła uwie­rzyć w jego bo­skość, fak­tem po­zo­sta­wa­ło, że w ciągu kilku se­kund po­ko­na­li dy­stans z Ha­no­we­ru do Pa­ry­ża. Ilu ludzi prze­ży­ło coś ta­kie­go? I co jesz­cze może się zda­rzyć? Zna­jo­mość z Her­me­sem pach­nia­ła przy­go­dą, a Zofia za­wsze chcia­ła prze­żyć przy­go­dę. Nawet mi­ja­ją­ce lata nie za­bi­ły w niej tego pra­gnie­nia, choć z wie­kiem rósł lęk przed kon­se­kwen­cja­mi. Teraz też miała wra­że­nie, że żo­łą­dek skrę­ca jej się ze stra­chu.

– Prze­cież go­rzej być nie może – po­wie­dzia­ła na głos, a po­nie­waż ni­ko­go poza nią nie było w po­ko­ju, za­brzmia­ło to jak mo­dli­twa albo za­kli­na­nie rze­czy­wi­sto­ści. – Zo­sta­ję! – do­rzu­ci­ła, i tym razem za­brzmia­ło to jak wy­zwa­nie.

*

Tuż obok ho­te­lu była mała re­stau­ra­cja, z któ­rej pły­nął sma­ko­wi­ty za­pach pizzy, ale Her­mes po­szedł dalej. Nie­świa­do­my dy­le­ma­tów Zofii, minął za­par­ko­wa­ne sku­te­ry, sie­dzą­cą pod ścia­ną że­bracz­kę i, roz­glą­da­jąc się cie­ka­wie, skrę­cił w na­stęp­ną ulicę. Po­do­bał mu się ten świat. Za­chwy­ca­ły po­wo­zy bez koni, swo­bod­na at­mos­fe­ra, a nawet ubio­ry. Zwłasz­cza ko­bie­ce. Lu­dzie wy­da­wa­li się bar­dziej bez­tro­scy, le­piej od­ży­wie­ni i bo­gat­si niż w cza­sach, w któ­rych ostat­ni raz stą­pał po uli­cach Pa­ry­ża i w ogóle tego świa­ta. Choć obec­ność że­bracz­ki świad­czy­ła o tym, że nie wszyst­kim do­brze się wio­dło.

Wę­dro­wał, chło­nąc at­mos­fe­rę mia­sta i pod­słu­chu­jąc roz­mo­wy jego miesz­kań­ców. Do­oko­ła sły­szał nie tylko fran­cu­ski, ale też mno­gość in­nych ję­zy­ków. Ulice prze­mie­rza­li lu­dzie róż­nych ras, a nie­któ­rzy wy­glą­da­li do­praw­dy oso­bli­wie, jak ta dziew­czy­na z kół­ka­mi w noz­drzach oraz brwiach i zie­lo­ny­mi wło­sa­mi. Prze­mie­rza­jąc ko­lej­ne ulice, stra­cił po­czu­cie czasu. Do ho­te­lu wró­cił do­pie­ro po trzech go­dzi­nach, nio­sąc dwa pu­deł­ka pizzy, i był mile za­sko­czo­ny fak­tem, że ko­bie­ta nie ucie­kła.

– A teraz, Zofio, wy­ja­śnij mi, co to są ka­me­ry, jak wy­glą­da­ją i jak dzia­ła­ją – za­żą­dał, kiedy się po­si­li­li.

Wzdry­gnę­ła się, sły­sząc swoje imię, ale szyb­ko się po­zbie­ra­ła.

– Nie wiem, jak dzia­ła­ją. To ma chyba coś wspól­ne­go z opty­ką – od­po­wie­dzia­ła.

Her­mes spoj­rzał na nią roz­cza­ro­wa­ny.

– Są­dzi­łem, że na­uczysz mnie tego świa­ta.

Wzru­szy­ła ra­mio­na­mi.

– Mo­że­my spraw­dzić w In­ter­ne­cie – za­pro­po­no­wa­ła.

Na stole stało urzą­dze­nie, które Her­mes wi­dział już w po­ko­ju ochro­ny. Zo­ba­czył na ekra­nie swoje imię i wi­ze­run­ki przed­sta­wia­ją­cych go po­są­gów. Uniósł brew. Ko­bie­ta za­czer­wie­ni­ła się i spra­wi­ła, że in­for­ma­cje znik­nę­ły, a na ich miej­scu po­ja­wił się napis Go­ogle. Cier­pli­wie tłu­ma­czy­ła mu, jak po­ru­szać mysz­ką i ko­rzy­stać z wy­szu­ki­war­ki. W końcu ustą­pi­ła mu miej­sca, a za­fa­scy­no­wa­ny Her­mes ru­szył na pod­bój wir­tu­al­ne­go świa­ta. Póź­nym wie­czo­rem zo­rien­to­wał się, że Zofia jest zmę­czo­na i z nie­cier­pli­wo­ścią czeka, aż się go wresz­cie po­zbę­dzie, ale mógł się ode­rwać od In­ter­ne­tu i nie miał za­mia­ru tego robić. Uśmiech­nął się i nagle w jego dłoni po­ja­wił się ka­du­ce­usz. Zo­ba­czył jesz­cze błysk zro­zu­mie­nia w jej oczach, a póź­niej od­pły­nę­ła.

Bóg przy­glą­dał się śpią­cej ko­bie­cie.

– Śnij swoje życie – szep­nął.

Przez chwi­lę śle­dził ob­ra­zy po­ja­wia­ją­ce się w jej umy­śle, aż w końcu uznał, że wie dość. Przy­naj­mniej wy­ja­śni­ło się, dla­cze­go nie wy­da­ła go po­li­cji. Wy­emi­gro­wa­ła bez planu, za to z na­dzie­ją na lep­sze życie i po­dzie­li­ła los wielu in­nych, któ­rym się nie udało. Kilka razy ją oszu­ka­no. Nie miała dokąd wra­cać. W Pol­sce zo­sta­ły długi i męż­czy­zna, który z ko­chan­ka zmie­nił się w prze­śla­dow­cę. Była bez­dom­na i nie miała już pra­wie pie­nię­dzy. Nie było to cu­dow­ne życie, ale wi­dział gor­sze. A pod po­kła­da­mi stra­chu i roz­pa­czy zo­ba­czył od­wa­gę, cie­ka­wość i żądzę przy­go­dy. Mu­siał je tylko wy­cią­gnąć na świa­tło dzien­ne.

– Śnij swoje ma­rze­nia – szep­nął.

Jej twarz roz­po­go­dzi­ła się. W tym samym mo­men­cie za­sy­czał jeden z węży opla­ta­ją­cych laskę. Her­mes zmarsz­czył brwi. To wiele zmie­nia­ło. Spoj­rzał jesz­cze raz na Zofię i po­my­ślał, że już jej nie po­trze­bu­je, wszyst­kie­go może się na­uczyć z In­ter­ne­tu. Z dru­giej stro­ny do­brze mieć kogoś, przy kim nie trze­ba uda­wać, kto już wie i ak­cep­tu­je fakt, że jest bo­giem. Do­brze mieć kogoś, żeby nie czuć tak po­twor­nej sa­mot­no­ści.

Chrze­ści­jań­stwo znisz­czy­ło jego świat, a sta­rzy bo­go­wie nie przy­ję­li tego do­brze. Wciąż usi­ło­wa­li mie­szać się w ludz­kie spra­wy, ale nikt już nie wią­zał pro­ble­mów z ich imio­na­mi. Po­zba­wie­ni ofiar i uwiel­bie­nia, z wolna po­pa­da­li w sza­leń­stwo. Her­mes sam nie wie­dział, dla­cze­go unik­nął ta­kie­go losu. Może dzię­ki wro­dzo­nej cie­ka­wo­ści świa­ta, albo sła­bo­ści do ro­dza­ju ludz­kie­go. W prze­ci­wień­stwie do więk­szo­ści od­rzu­co­nych bóstw, Her­mes nie znie­na­wi­dził ludzi, swoją złość skie­ro­wał w stro­nę Boga, któ­re­go stwo­rzy­li. Nie osza­lał, ale za­pła­cił za to wy­ob­co­wa­niem.

Pod­jął de­cy­zję. Jego po­stać za­mi­go­ta­ła, roz­my­ła się, a potem zni­kła. Po­ja­wił się z po­wro­tem kilka se­kund póź­niej, trzy­ma­jąc w ręku małą bu­te­lecz­kę. Jesz­cze raz spoj­rzał na po­grą­żo­ną we śnie ko­bie­tę, a potem wró­cił do lap­to­pa.

Za­chwy­ca­ła go nie tylko wie­dza, do­stęp­na na wy­cią­gnię­cie ręki, ale też moż­li­wo­ści, jakie da­wa­ła sieć. Po­czy­tał o gieł­dzie, wszedł na stro­ny paru ban­ków i za­my­ślił się. A potem dmuch­nął w mo­ni­tor i wy­słał w po­dróż cząst­kę sie­bie. Dro­bin­ka Her­me­sa od­szu­ka­ła sy­gnał ra­dio­wy, po­wę­dro­wa­ła jego śla­dem i w kilka se­kund póź­niej bóg, a przy­naj­mniej jakaś jego część, oso­bi­ście bu­szo­wał po sieci i gro­ma­dził pie­nią­dze.

„Tak, to zde­cy­do­wa­nie pięk­ne czasy” – po­my­ślał.

*

Oglą­dał „Ocean’s Ele­ven”, kiedy Zofia się obu­dzi­ła. Ko­bie­ta po­wo­li przy­po­mi­na­ła sobie wczo­raj­sze wy­da­rze­nia, ale jej ra­cjo­nal­ny umysł, który jesz­cze po­przed­nie­go dnia je ak­cep­to­wał, teraz wy­raź­nie się zbun­to­wał.

– Nie zwa­rio­wa­łaś, nie le­żysz w szpi­ta­lu w komie i to nie jest sen – zbył jej nie­wy­po­wie­dzia­ne wąt­pli­wo­ści. Wzdry­gnę­ła się. – I nie czy­tam ci w my­ślach. Nie­trud­no zgad­nąć, co cho­dzi ci po gło­wie – skła­mał.

– Cho­le­ra, spa­łam w ostat­nich czy­stych ciu­cham, jakie mia­łam. – Usi­ło­wa­ła uda­wać pew­ność sie­bie, ale głos jej za­drżał i za­brzmia­ło to ża­ło­śnie.

„Przy­naj­mniej pró­bu­je” – po­my­ślał Her­mes.

Ze­rwał się z krze­sła.

– No, to idzie­my na za­ku­py, skle­py po­win­ny być już otwar­te. Mamy teraz mnó­stwo pie­nię­dzy – za­rzą­dził.

Oczy jej się roz­sze­rzy­ły.

– Kurwa, uży­wa­łeś mo­je­go lap­to­pa do kra­dzie­ży?! Wiesz, jak łatwo to na­mie­rzyć! Ja pier­do­lę, jak­bym nie miała dość kło­po­tów! – krzy­cza­ła pi­skli­wie.

– Uspo­kój się, nie je­stem ha­ke­rem, nie można mnie na­mie­rzyć. IP two­je­go kom­pu­te­ra ni­g­dzie się nie po­ja­wi. Nikt w ogóle nie za­uwa­ży, że coś jest nie tak, a nawet jeśli za­uwa­ży, to do końca świa­ta nie doj­dzie, co się stało. Poza tym, bied­nych nie okra­dam – za­pew­niał.

Ga­pi­ła się na niego zdez­o­rien­to­wa­na. Za­sta­na­wia­ła się jakim cudem jego słow­nic­two i zro­zu­mie­nie współ­cze­sne­go świa­ta tak bar­dzo zmie­ni­ły się w ciągu jed­nej nocy

– Już wo­la­łam, jak py­ta­łeś o powóz – po­wie­dzia­ła w końcu, z re­zy­gna­cją krę­cąc głową, tro­chę spo­koj­niej­sza, ale wciąż nie do końca prze­ko­na­na.

– Po­mo­głaś mi, więc teraz chcę pomóc tobie, ale jeśli nie je­steś za­in­te­re­so­wa­na, w każ­dej chwi­li mo­żesz odejść.

Wi­dział we­wnętrz­ną walkę, którą to­czy­ła. Z jed­nej stro­ny duma i za­sa­dy mo­ral­ne, które jej wpo­jo­no, ka­za­ły jej ucie­kać. Z dru­giej, miała dość tu­łacz­ki, biedy i ludzi, któ­rzy ją oszu­ki­wa­li. Her­mes był pe­wien, że wie, jaką de­cy­zję po­dej­mie Zofia. Nie mylił się.

– W po­rząd­ku, ale żad­nych kra­dzie­ży – po­wie­dzia­ła.

*

Po­kłó­ci­li się zaraz po wej­ściu do cen­trum han­dlo­we­go. Zofia chcia­ła kupić tro­chę cie­płych ubrań w ja­kiejś sie­ciów­ce, a Her­mes na­le­gał na rajd po mar­ko­wych bu­ti­kach. Stali na środ­ku alej­ki i dys­ku­to­wa­li za­żar­cie.

– Co z tobą? Więk­szość ko­biet czu­ła­by się, jak w raju – za­py­tał Her­mes.

– Po pro­stu nie lubię za­ku­pów. Nie ro­zu­miem ludzi, któ­rzy spę­dza­ją całe dnie w ga­le­riach han­dlo­wych. Nudzi mnie to – od­po­wie­dzia­ła.

– A mia­łaś kie­dyś dość pie­nię­dzy, żeby za­sza­leć?

Zofia wbiła wzrok w pień wy­so­kiej palmy, która zdo­bi­ła alej­kę.

– Teraz też nie mam – ode­zwa­ła się po dłuż­szej chwi­li.

Źle się czuła ze spon­so­rin­giem Her­me­sa.

– To nasze pie­nią­dze. Ty po­ka­za­łaś mi In­ter­net. Sam też bym do tego do­szedł, ale trwa­ło­by to dłu­żej – zbył jej wąt­pli­wo­ści.

Zofia skrzy­wi­ła się, współ­udział w ma­chloj­kach boga to ko­lej­na rzecz, która jej się nie po­do­ba­ła.

– Och, na jaja Pria­pa, nie mo­żesz przez chwi­lę po pro­stu cie­szyć się ży­ciem? – zi­ry­to­wał się w końcu. – No do­brze, za­cznie­my od gar­de­ro­by dla mnie.

– No wła­śnie, a gdzie wła­ści­wie zo­sta­wi­łeś swoje rze­czy? – za­py­ta­ła, za­do­wo­lo­na, że może zmie­nić temat.

– Ni­cze­go nie mam, do­pie­ro wró­ci­łem do tego świa­ta. – Her­mes uśmiech­nął się ło­bu­zer­sko. – Ubra­nia, które wi­dzisz są tylko pro­stą ilu­zją – dodał.

Pstryk­nął pal­ca­mi i przez krót­ką chwi­lę Zofia wi­dzia­ła go odzia­ne­go je­dy­nie w ka­pe­lusz. Nie tylko ona. Kiedy się ro­zej­rza­ła, zo­ba­czy­ła zdu­mio­ne i znie­sma­czo­ne miny męż­czyzn oraz za­ró­żo­wio­ne twa­rze i spło­szo­ne spoj­rze­nia ko­biet.

– Maman, cet homme était nu – sko­men­to­wał gło­śno trzy­let­ni chłop­czyk.

Nie zro­zu­mia­ła dziec­ka, ale do­my­śli­ła się zna­cze­nia jego słów, kiedy matka, z za­ci­śnię­ty­mi usta­mi, po­cią­gnę­ła malca w stro­nę naj­bliż­sze­go skle­pu. Nie mogła po­wstrzy­mać śmie­chu.

– Spójrz!

Her­mes zaprowadził ją do naj­bliż­szej wy­sta­wy. Zofia wpa­try­wa­ła się we wła­sne od­bi­cie. To na pewno nie były ciu­chy z jej ple­ca­ka.

– O rany, na mnie też rzu­ci­łeś ten czar – ucie­szy­ła się. – No, dobra, chodź­my i miej­my te cho­ler­ne za­ku­py za sobą – do­da­ła roz­ba­wio­na.

Po paru go­dzi­nach mu­sia­ła przy­znać, że świet­nie się ba­wi­ła. Her­mes dbał o to, żeby jej dobry humor się utrzy­my­wał. Miał nie­wy­czer­pa­ne po­kła­dy ener­gii i ta­lent do do­strze­ga­nia i wy­wo­ły­wa­nia ko­micz­nych sy­tu­acji. W jego obec­no­ści nawet przy­mie­rza­nie ko­lej­nych ubrań zmie­nia­ło się w za­ba­wę. Opu­ści­li ga­le­rię do­pie­ro póź­nym wie­czo­rem, bo roz­ocho­co­na Zofia zde­cy­do­wa­ła się jesz­cze na wi­zy­tę u fry­zje­ra.

*

Pa­pie­ro­we torby z logo róż­nych marek odzie­żo­wych za­peł­ni­ły cały pokój. Her­mes z za­do­wo­le­niem i lek­kim zdzi­wie­niem pa­trzył na sie­dzą­cą na łóżku Zofię. Wcze­śniej wi­dział w niej je­dy­nie za­nie­dba­ną i znu­żo­ną ko­bie­tę, ale teraz, kiedy oczy błysz­cza­ły jej ra­do­śnie, a twarz roz­ja­śniał uśmiech, od­krył nagle, że jest cał­kiem ładna.

Świe­żo od­kry­ta uroda Zofii tro­chę go roz­pro­szy­ła, a miał do zro­bie­nia jesz­cze jedną rzecz. Rola bo­skie­go po­słań­ca na­uczy­ła go prze­ka­zy­wa­nia złych wie­ści szyb­ko i bez prób ich osło­dze­nia. W jego ręku po­ja­wił się ka­du­ce­usz.

– Tylko żad­ne­go usy­pia­nia – za­pro­te­sto­wa­ła Zofia, od­su­wa­jąc się pod ścia­nę.

Nie zwa­ża­jąc na ten sprze­ciw, Her­mes zbli­żył ke­ry­ke­jon do jej ciała. Jeden z węży pod­niósł łeb i za­sy­czał, a wy­stra­szo­na Zofia krzyk­nę­ła.

– Syczy, kiedy wy­czu­wa śmier­tel­ną cho­ro­bę. Umrzesz w ciągu roku – po­wie­dział.

Ko­bie­ta zgar­bi­ła się, znik­nął błysk w jej oku, a na twa­rzy po­ja­wi­ło się zmę­cze­nie.

– Po co mi to mó­wisz? – za­py­ta­ła z wy­rzu­tem.

Zdał sobie spra­wę, że wie­dzia­ła, a przy­naj­mniej in­tu­icyj­nie wy­czu­wa­ła cho­ro­bę i to prze­czu­cie ukry­ła tak głę­bo­ko, że nawet on nie po­tra­fił go do­strzec.

– Mam dla cie­bie pre­zent. – Wyjął z kie­sze­ni ma­ry­nar­ki bu­te­lecz­kę i podał jej. – To am­bro­zja wy­mie­sza­na z nek­ta­rem.

– Jasne, to uczy­ni mnie nie­śmier­tel­ną – po­wie­dzia­ła z prze­ką­sem.

– Nie do końca. Wy­le­czy cię, bę­dziesz żyła dużo dłu­żej, ale nie bę­dziesz nie­śmier­tel­na. Nie tak jak ja. Wciąż mo­żesz zgi­nąć w wy­pad­ku, albo ktoś może cię zabić – wy­ja­śnił, nie zwa­ża­jąc na jej sar­kazm.

Wresz­cie do­tar­ło do niej, że mówi po­waż­nie. Pa­trzy­ła na niego z nie­do­wie­rze­niem.

– O ile dłu­żej?

– Ja­kieś pięć­set lat.

Parę razy otwo­rzy­ła i za­mknę­ła usta, z któ­rych nie wy­do­był się jed­nak żaden dźwięk. I znowu w jej gło­wie to­czy­ła się walka. Per­spek­ty­wa ta­kiej dłu­go­wiecz­no­ści prze­ra­ża­ła ją, ale nie chcia­ła umie­rać w tak krót­kim cza­sie, a tym bar­dziej wie­dzieć, – nawet w przy­bli­że­niu – kiedy to ma na­stą­pić.

Bóg po­trzą­snął bu­te­lecz­ką.

– Nie mu­sisz tego robić, ale to jed­no­ra­zo­wa pro­po­zy­cja, dru­giej szan­sy nie bę­dzie – stwier­dził, wi­dząc, że Zofia wciąż się waha.

W końcu, tak jak prze­wi­dział, wzię­ła fla­ko­nik, od­kor­ko­wa­ła drżą­cy­mi rę­ka­mi i wy­pi­ła za­war­tość jed­nym hau­stem, a Her­mes aż się skrzy­wił na ten widok. Przez chwi­lę ko­bie­ta sie­dzia­ła nie­ru­cho­mo, wstrzy­mu­jąc od­dech i naj­wy­raź­niej cze­ka­jąc na jakąś spek­ta­ku­lar­ną prze­mia­nę. Roz­ba­wi­ło go to.

– To tak nie dzia­ła, po­czu­jesz się le­piej w ciągu kilku dni.

*

Uwol­nio­na od cho­ro­by Zofia od­młod­nia­ła i zy­ska­ła mnó­stwo ener­gii. Wszyst­kie­go była cie­ka­wa, wszyst­ko chcia­ła zo­ba­czyć. Zwie­dza­li pa­ry­skie muzea w dniach, w któ­rych były za­mknię­te, oszu­ki­wa­nie kamer nie sta­no­wi­ła dla Her­me­sa pro­ble­mu. Wy­py­ty­wa­ła go o Paryż z cza­sów re­wo­lu­cji.

Jako że prze­no­sze­nie się z miej­sca na miej­sce nie sta­no­wi­ło dla nich pro­ble­mu, każdy dzień był dla Zofii nie­spo­dzian­ką. Her­mes chwy­tał ją za rękę i po­le­cał za­mknąć oczy. Za­zwy­czaj nie wie­dzia­ła, dokąd ją za­bie­rze.

Któ­re­goś dnia otwo­rzy­ła oczy i aż jęk­nę­ła z za­chwy­tu. Więk­szość życia miesz­ka­ła w gó­rach, ale przez ostat­nie mie­sią­ce wi­dzia­ła tylko nie­koń­czą­cą się rów­ni­nę, na ho­ry­zon­cie nie było nic, na czym mo­gła­by za­trzy­mać wzrok. Teraz miała przed sobą gór­ską pa­no­ra­mę.

– Nawet nie wiecz, jak mi tego bra­ko­wa­ło – po­wie­dzia­ła. – Gdzie je­ste­śmy?

– Na Pe­lo­po­ne­zie – od­parł.

– Tu się uro­dzi­łeś?

– Tak… Chyba… – wy­ją­kał nagle zmie­sza­ny.

Za­brał ją na Kyl­le­ne, ale nie był pe­wien, czy tu się uro­dził. Nie był pe­wien, czy w ogóle się uro­dził. Pró­bo­wał wy­ja­śnić swoje uczu­cia:

– Pa­mię­tam tylko to, ci znaj­du­je się w mi­tach. Je­stem taki, ja­kie­go mnie stwo­rzy­li­ście i chyba nigdy nie byłem dziec­kiem. Wspo­mnie­nia, które mam to tylko pro­jek­cja wa­szych wy­obra­żeń o moich na­ro­dzi­nach.

Słu­cha­ła go ze zmarsz­czo­ny­mi brwia­mi, usi­łu­jąc zro­zu­mieć. Do tej pory nie za­sta­na­wia­ła się nad im­pli­ka­cja­mi jego ist­nie­nia.

– Jak to w ogóle jest, po­tra­fisz nie­zwy­kłe rze­czy, ale prze­cież świa­ta, do cho­le­ry, nie stwo­rzy­li­ście?

Wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Za­wsze zda­wa­li­śmy sobie spra­wę, że Wszech­świat rzą­dzi się wła­sny­mi pra­wa­mi. Nikt o tym gło­śno nie mówił, ale Zeus był wy­jąt­ko­wo cier­pli­wy w po­god­ne dni, a He­lios bar­dzo się sta­rał nie spóź­nić na wschód słoń­ca – wy­ja­śnił.

– A co z ludź­mi?

– Lu­dzie sami dali nam wła­dzę nad sobą – od­parł krót­ko.  

– A potem ode­bra­li – mruk­nę­ła pod nosem Zofia.

Her­mes tylko uśmiech­nął się zgryź­li­wie i nic nie po­wie­dział. Przez chwi­lę sie­dzie­li w mil­cze­niu na ogrom­nym gła­zie, po­dzi­wia­jąc roz­ta­cza­ją­cy się wokół widok.

– A co się z tobą wła­ści­wie dzia­ło, kiedy cię tu nie było? – za­py­ta­ła nagle Zofia.

– Gra­łem w karty z Lokim w na­szym świe­cie.

Zofię za­tka­ło. My­śla­ła, że nic już jej nie zdzi­wi, w końcu prze­ży­ła w ostat­nich dniach tak wiele nie­praw­do­po­dob­nych przy­gód. A jed­nak my­li­ła się. Kiedy od­zy­ska­ła mowę, za­sy­pa­ła Her­me­sa gra­dem pytań. Pra­gnę­ła wie­dzieć, gdzie jest ten jego świat i jak wy­glą­da.

– Chci­a­ła­bym po­znać Lo­kie­go – wy­zna­ła roz­ma­rzo­nym gło­sem.

– Wierz mi, nie chcia­ła­byś – od­po­wie­dział. – Ale mogę ci po­ka­zać nasz świat. Tylko trzy­maj się bli­sko mnie, wolałbym, żebyś się tam zgu­bi­ła. To nie­bez­piecz­ne miej­sce.

Naj­pierw po­czu­ła, prze­ni­ka­ją­cy całe ciało i wgry­za­ją­cy się w kości, chłód. Kiedy otwo­rzy­ła oczy, w pierw­szym mo­men­cie nie zo­ba­czy­ła nic, bo kra­jo­braz spo­wi­ja­ła biała, gęsta mgła. Do­pie­ro po chwi­li za­czę­ła roz­róż­niać ciem­niej­sze kształ­ty bu­dow­li, a ra­czej to, co z nich zo­sta­ło. Po­chy­li­ła się i spoj­rza­ła pod nogi. Buty tkwi­ły jej w bru­nat­nej gli­nie, nie do­strze­ga­ła żad­nych ro­ślin, nawet kępki trawy. Po­wie­trze było dusz­ne i stę­chłe, jak w dawno nie wie­trzo­nym po­ko­ju. Nie sły­sza­ła śpie­wu pta­ków, szumu wia­tru, czy ja­kich­kol­wiek in­nych dźwię­ków. Wokół kró­lo­wa­ła ab­so­lut­na, prze­ra­ża­ją­ca cisza.

– Rany, co to ma być? Co się tutaj stało?

– Chrze­ści­jań­stwo się stało. Mia­łaś rację, wy­my­śli­li­ście sobie in­ne­go Boga, a my po­szli­śmy w od­staw­kę – od­po­wie­dział z go­ry­czą. – Nasze pa­ła­ce legły w gru­zach, a nasz świat skur­czył się i zmie­nił w to – za­to­czył wokół ręką.

– Chodź­my stąd – po­pro­si­ła Zofia.

Ża­ło­wa­ła, że w ogóle się tu zna­la­zła. To miej­sce było mar­twe i nie miała po­ję­cia, jak Her­mes mógł tu tkwić tak długo. Bóg bez słowa chwy­cił ją za rękę i po chwi­li byli z po­wro­tem w Pa­ry­żu.

*

Piąt­ko­we­go wie­czo­ra spa­ce­ro­wa­li nad ka­na­łem, po­ło­żo­nym nie­da­le­ko ich ho­te­lu. To po­wo­li sta­wa­ło się ry­tu­ałem – spa­cer, a potem późna ko­la­cja w jed­nej z et­nicz­nych knaj­pek, któ­rych nie bra­ko­wa­ło w tej oko­li­cy. Mi­nę­ły nie­speł­na dwa ty­go­dnie od ich pierw­sze­go spo­tka­nia, a wy­da­wa­ło się, że znają się od dawna. Her­mes zda­wał sobie spra­wę, że w końcu znu­dzą się sobą na­wza­jem i sta­rał się zgro­ma­dzić dość pie­nię­dzy, żeby za­pew­nić Zofii życie na przy­zwo­itym po­zio­mie. Miał jed­nak na­dzie­ję, że ich roz­sta­nie nie na­stą­pi szyb­ko.

Szli ro­ze­śmia­ni, spie­ra­jąc się, co wy­brać. Kuch­nię śród­ziem­no­mor­ską, jak chciał Her­mes, czy też azja­tyc­ką, w któ­rej za­ko­cha­ła się Zofia. Po­zwo­lił jej po­sta­wić na swoim. Prze­szli przez most i ru­szy­li w stro­nę jej ulu­bio­nej knajp­ki. To był błąd, ale Her­mes nie mógł tego wie­dzieć. Dawno temu Zeus od­mó­wił mu przy­wi­le­ju za­glą­da­nia w przy­szłość.

Roz­ma­wia­li o tym, co będą ro­bi­li na­stęp­ne­go dnia, kiedy usły­sze­li krzy­ki prze­ra­żo­nych ludzi.

– Co się…

Py­ta­nie Zofii urwa­ło się nagle, a ona upa­dła. Her­mes w pierw­szej chwi­li nie zro­zu­miał, co się stało.

– Co z tobą? – za­py­tał, klę­ka­jąc przy niej.

Nie żyła. Kiedy jej do­tknął, po­czuł krew na dłoni, choć na ciem­nym płasz­czu nie było jej widać. Wpa­try­wał się z osłu­pie­niem w mar­twą twarz ko­bie­ty, któ­rej kilka dni wcze­śniej po­da­ro­wał dłu­go­wiecz­ność. Jak to moż­li­we?! Przez chwi­lę jesz­cze wie­rzył, że Zofia zaraz otwo­rzy oczy i ode­tchnie głę­bo­ko, prze­stra­szo­na, ale żywa. Jed­nak kula tra­fi­ła ją pro­sto w serce. Jej ciało roz­świe­tli­ło się, a potem cały ten blask sku­pił się w jeden wątły pło­myk, który Her­mes zła­pał. Trzy­mał na otwar­tej dłoni jej duszę, po którą nikt się nie zgła­szał. Kie­dyś od­pro­wa­dził­by ją do Ha­de­su, ale teraz nie miał już dokąd.

W gęst­nie­ją­cym mroku, roz­pra­sza­nym tylko świa­tła­mi ulicz­nych la­tar­ni, krzy­cze­li, krwa­wi­li i umie­ra­li lu­dzie. Jękom ran­nych i mo­dli­twom o ra­tu­nek to­wa­rzy­szy­ły ryt­micz­ne serie strza­łów i coraz bliż­sze wycie po­li­cyj­nych syren. Her­mes był jed­nak ślepy i głu­chy na to, co dzia­ło się wokół. Szep­tał sta­ro­żyt­ne słowa, by uspo­ko­ić prze­ra­żo­ną duszę ko­bie­ty, która miała ukoić jego sa­mot­ność. Pło­myk ja­rzył się coraz sła­biej, aż w końcu zgasł. Do­pie­ro wów­czas Her­mes wró­cił do rze­czy­wi­sto­ści Pa­ry­ża 2015 roku. Wstał i ro­zej­rzał się. Za­bój­ca z ka­łasz­ni­ko­wem po­ja­wiał się w polu jego wi­dze­nia i zni­kał w rytm pul­su­ją­cych nie­bie­sko świa­teł.

– Allah akbar! – wrzesz­czał, po­zba­wia­jąc życia ko­lej­nych ludzi.

Her­mes po­czuł wście­kłość, bo oto ko­lej­ny stwo­rzo­ny przez ludzi bóg za­brał mu coś, co na­le­ża­ło do niego. Ru­szył w stro­nę ter­ro­ry­sty, ale nawet ze­msta zo­sta­ła mu ode­bra­na. Kula z po­li­cyj­nej broni była szyb­sza. Więc od­wró­cił się i zanim ktoś zdo­łał go za­trzy­mać, od­szedł sa­mot­nie w mrok, zo­sta­wia­jąc ludzi z bo­ga­mi, któ­rych sobie wy­bra­li.

Koniec

Komentarze

Hej, jestem!

Na początek coś, co wyłapałem przy okazji czytania:

 

Z rumorem wydostał z kontenera. – brakuje się.

 

ale mógł się oderwać od Internetu i nie miał zamiaru tego robić. – brakuje nie.

 

a równoległa do świata ludzie przestrzeń, którą zajmowali, znacznie się skurczy. – ludzi. I chyba dodałbym przecinek.

 

Uspokój się, nie jestem hakerem, nie można mnie namierzyć. IP twojego komputera nigdzie się nie pojawi. – Tutaj ciekawi mnie to, że dzień wcześniej niewiele wiedział o współczesności, a teraz zna już pojęcia takie jak haker czy IP. Rozumiem, że przyswoił akurat tę wiedzę podczas nocnego serfowania po sieci? Albo, jako bóg, przyswoił wiedzę z internetu w szybszym tempie niż zwykły śmiertelnik.

 

Zabójca za kałasznikowem pojawiał się w polu jego widzenia i znikał w rytm pulsujących niebiesko świateł. – Chyba miałaś na myśli zabójca z kałasznikowem. 

 

A teraz do rzeczy! Podobało mi się, bardzo! Czytało się super. Realistyczna postać Zofii, jej decyzje są przemyślane i zgadzają się z profilem postaci, który stworzyłaś. Nie dłużyło mi się ani przez chwilę. Co najbardziej mi się podobało? Końcówka! Choroba, decyzja Zofii, lekarstwo, aż tu nagle śmierć.

Hermes poczuł wściekłość, bo oto kolejny stworzony przez ludzi bóg zabrał mu coś, co należało do niego. Ruszył w stronę terrorysty, ale nawet zemsta została mu odebrana. Kula z policyjnej broni była szybsza. Więc odwrócił się i zanim ktoś zdołał go zatrzymać, odszedł samotnie w mrok, zostawiając ludzi z bogami, których sobie wybrali.

To jest naprawdę dobry koniec jak dla mnie. Fajnie nawiązałaś Allahem do Chrystusa, o którym wcześniej pisałaś. Wszystko fajnie się połączyło. I zostali z bogami, których sobie wybrali… No fajne to było! :)

Pozdrawiam i również życzę powodzenia w konkursie ;)

Troszkę interpunkcja ma kłopoty, wyłapałam najbardziej te dwa zdania:

“Szatynka, o krótko obciętych włosach, w okolicach czterdziestki nie wyglądała najlepiej.” – brzmi, jakby kobieta na ciele miała czterdziestkę i w jej okolicach wyglądała nie najlepiej, co jest intrygujące, ale chyba nieprawdziwe.

“Z jednej strony zasady moralne, które jej wpojono i duma, kazały jej uciekać.” raczej “Z jednej strony zasady moralnej, które jej wpojono, i duma kazały jej uciekać.”

Ale ogólnie wygląda fajnie, i poza drobnymi niezręcznościami językowymi bardzo dobrze i płynnie mi się czytało, ma swoją atmosferę i klimacik.

Jedyne, co mnie irytuje, nie w kategorii błędu, a po prostu takiego spostrzeżenia o literaturze, to fakt, że podkreślasz, że bohaterka jest ładna dopiero, gdy jakiś obcy facet najpierw ją uratuje, a potem odzieje, koniecznie w najdroższych sklepach w Paryżu. Kojarzy mi się ten wątek z kiepskimi powieściami dla kobiet, gdzie służy chyba spełnianiu jakichś fantazji o księciem ratującym przed ciuchami z sieciówek :P

 

Realuc, dzięki za wizytę i cieszę się, że się podobało. Czytałam tekst już sama nie wiem ile razy, a i tak jakieś babole zostały, dzięki za wskazanie. Poprawiłam.

Hermes miał całą noc na zapoznanie się z internetem, a to jeden z inteligentniejszych greckich bogów. Gdzieś tam czytałam, że w czasach rzymskich dorzucono mu naukę do obowiązków. Stwierdziłam, że mógł sobie poradzić. Poza tym to tylko słownictwo, programować umieć nie musi. ;)

 

Filologu, ciebie również witam serdecznie. Fajnie, że ci się podobało.

Przyznaję, że “w okolicach czterdziestki” nie jest najzręczniejszym wyrażeniem. Z drugiej strony jest to wyrażenie, którego używa się, przynajmniej w mowie potocznej. A ja nie potrafię wymyślić nic sensownego, co miałoby niewielką liczbę znaków. Limit mnie trochę ciśnie. ;)

 

podkreślasz, że bohaterka jest ładna dopiero, gdy jakiś obcy facet najpierw ją uratuje, a potem odzieje, koniecznie w najdroższych sklepach w Paryżu. Kojarzy mi się ten wątek z kiepskimi powieściami dla kobiet, gdzie służy chyba spełnianiu jakichś fantazji o księciem ratującym przed ciuchami z sieciówek.

A wiesz, że kompletnie nie myślałam w tych kategoriach. Zofia jest bezdomna, ma na sobie letnie ciuchy, a więc trwa to już jakiś czas. Kiedy wzięła prysznic, zaliczyła fryzjera, pewnie jeszcze jakiś makijaż i włożyła sensowne ciuchy, zaczęła wyglądać lepiej. A z Hermesa jest niezłe ziółko, zaciągnął ją do takich właśnie sklepów, żeby jej pokazać, jak może wyglądać jej długowieczne życie.

 

 

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Witaj Irko!

Bardzo przyjemne opowiadanie. Podobało mi się, mimo że ani Hermes, ani Zofia nie przypadli mi do gustu. Zwłaszcza ona – słabinka nieogarniająca własnego życia marząca o wielkim świecie. I ten oklepany Paryż… ;) Ale tak czasem bywa, choćby jak w “Breaking Bad” – wszyscy bohaterowie są wkurzający, ale całość jest dobra.

Co do metamorfozy kobiety – tak niestety jest i trzeba się z tym pogodzić. Ksiądz, który prowadził religię u mnie w liceum mówił tak: “Nie ma kobiet brzydkich, są tylko zaniedbane” ;)

Zakończenie świetne!

Pozdrawiam i życzę powodzenia w konkursie! 

– Wieża Eiffla!  J..jak, co zrobiłeś i kim jesteś?

Sympatyczne :)

Przynoszę radość :)

Hej Saro, miło że wpadłaś, a jeszcze milej, że ci się podobało.

 

Ksiądz, który prowadził religię u mnie w liceum mówił tak: “Nie ma kobiet brzydkich, są tylko zaniedbane”

Rany, ksiądz, który mówi takie rzeczy, aż trudno uwierzyć. ;) Generalnie jednak dokładnie o to mi chodziło.

Co się zaś tyczy Zofii, masz rację, to słabowinka, ale jednak z potencjałem.

 

Anet, dziękuję. :D

 

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

ninedin.home.blog

Nooo, ten ksiądz rzucał czasem takimi tekstami, że oczy nam na wierzch wychodziły. Zanim zaczął uczyć w szkole, przeprowadzał egzorcyzmy i nam o nich opowiadał. surprise Poza tym bardzo sympatyczny człowiek, tylko nieco zwariowany ;)

 

 A jeszcze miałam dodać, że podobało mi się, jaki film oglądał Hermes. Złodziejaszki. ;)

Bardzo fajne. :)

Hmm, interesujący ksiądz, a jego opowiastki możesz wykorzystać w jakimś opku. :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Hej, opowiadanie, które u mnie zostało uratowane przez dobre, zaskakujące zakończenie. Czyta się OK, natomiast nie wciągnęło mnie specjalnie na poziomie historii. Chyba brakuje jej trochę dramaturgii. Po obiecującym początku napięcie właściwie nie rośnie, a zakończenie (bardzo mi się ono podoba) przychodzi niejako z zewnątrz, nie wynika z fabuły, lecz z przyczyn niezależnych. Marudzę? To dodam, że podobają mi się bohaterowie. I podoba mi się bardzo ostatnie zdanie tekstu. I to nie oznacza, że reszta mi się nie podoba :P

Sympatyczna historia, dobre zakończenie. Znaczy, nie mam nic przeciwko happy endom, ale tutaj już zaczynała grozić landrynkowa słodycz. Fajnie, że ją przełamałaś. Ostatnie słowa niegłupie.

Podobały mi się wybryki Hermesa, jego luzackie podejście do złapania… I ucieszyłam się, że nawiązałaś jeszcze do jego roli Psychopompa.

Babska logika rządzi!

Witaj Łosiocie. Fajnie, że podoba ci się zakończenie. Faktycznie nie wynika ono z fabuły, choć trochę starałam się przygotować czytelnika, pisząc o negatywnym stosunku Hermesa do chrześcijańskiego Boga. Z drugiej strony, zbyt wiele odniesień zepsułoby mi efekt zaskoczenia, na który bardzo liczyłam.

Co do napięcia i dramaturgii, ja chyba już tak mam. Większość z tego, co piszę jest takie spokojne i stonowane. Muszę raz spróbować trochę podkręcić atmosferę. ;)

I nie, nie marudzisz, a przynajmniej ja tego tak nie odbieram.

 

Finklo, dziękuję za miłe słowa i klika (tym razem zauważyłam). Szczerze mówiąc po moich nieszczęsnych kotach, miałam większego pietra wrzucając opka, niż przy debiucie i teraz trochę odetchnęłam.

Ta słodycz trochę celowa była, chciałam, żeby bardziej zabolała końcówka. Mam nadzieję, że nie przesadziłam. Starałam się w miarę wiernie oddać charakter Hermesa, wynikający z mitów. Gość był taki właśnie luzacki. ;)

 

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

No, chyba trudno być spiętym i sztywnym bogiem złodziei… ;-)

Babska logika rządzi!

To fakt, pewnie dlatego lubię go najbardziej z tej całej czeladki. :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Priap też chyba był luzacki (przynajmniej w ubiorze ;-) ). Chociaż poniekąd opozycjonista w stosunku do Hermesa. ;-)

Babska logika rządzi!

No, niby tak, ale zero subtelności. ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Zgrabne, miło się czytało. Zakończenie mi nie podpasowało, jakby doklejone na siłę. Podobała mi się postać Hermesa, Zofia bardzo szybko zaadaptowała się do nowej sytuacji… Bardzo:)

Nie oszalał, ale zapłacił za to alienacją.

Nie lepiej “wyobcowaniem”?

Nie zwariowałaś, nie leżysz w szpitalu w komie

Yyy?

 która nagle stała się całkiem ładna.

Aby kobieta stała się ładna, potrzeba jej wizyt w kilku drogich butikach i u fryzjera. Zanotowane.

 etnicznych knajpek

Czy to nie jest anglicyzm, albo przynajmniej dosłowne tłumaczenie? Dziwnie to brzmi.

 

Dzięki za ten tekst, dobrze sie bawiłem.

Witaj bronchospaźmie, dziękuję za wizytę i cieszę się, że dobrze się tu bawiłeś.

 

Zakończenie mi nie podpasowało, jakby doklejone na siłę.

Hmm, od początku miałam to zakończenie przed oczami. Starałam się po drodze zostawić kilka tropów: Hermes i Zofia spotykają się na początku listopada, wspominam o niechęci Hermesa do Boga, jest karuzela na Placu Zgody, której w tej chwili już nie ma (wiem, że mało kto zwróci na to uwagę, ale Drakaina na pewno). Nie wiem, może przesadziłam z cukierkowatością znajomości tej dwójki i stąd twoje wrażenie.

 

Nie oszalał, ale zapłacił za to alienacją.

Nie lepiej “wyobcowaniem”?

Lepiej, jeśli nic innego nie wyskoczy, poprawię. Rzecz w tym, że mam jeszcze tylko 13 znaków do wykorzystania. ;)

 

Nie zwariowałaś, nie leżysz w szpitalu w komie

Yyy?

Czemu Yyy. To inne określenie śpiączki https://sjp.pwn.pl/doroszewski/koma-II;5440991.html

Spania w tym akapicie jest pełno, nie chciałam dorzucać jeszcze śpiączki.

 

Aby kobieta stała się ładna, potrzeba jej wizyt w kilku drogich butikach i u fryzjera. Zanotowane.

Odwrócę kota ogonem. Widziałeś kiedyś przystojnego bezdomnego, albo śliczną bezdomną? Taki tryb życia odbija się na wyglądzie człowieka. Nie zwrócisz uwagi na kobietę z przetłuszczonymi włosami, które na dodatek kompletnie się nie układają, ubraną w ciuchy nie pierwszej czystości.

 

 etnicznych knajpek

Czy to nie jest anglicyzm, albo przynajmniej dosłowne tłumaczenie? Dziwnie to brzmi.

Szczerze mówiąc, nie wiem. Chodziło mi o kuchnie narodowe i to słowo “narodowe” jakoś mi nie brzmiało.

 

 

 

 

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Miło spędziłam czas przy Twojej opowieści. Polubiłam Hermesa, chyba głównie przez początek, który mnie ujął. Chętnie przeczytałabym całe opowiadanie w takim klimacie, np że włamuje się do banku lub muzeum po jakiś tajemniczy artefakt (trochę wyobraźnia mnie poniosławink). 

Tekst sprawnie napisany, ciekawe pomysły, jak np. jego odradzanie się czy możliwość wejścia w sieć i zarabiania. Wolałabym, aby jednak Zofia okazała się jego bratnią duszą na dłuższy czas, ale końcówka z wybieraniem bogów rzeczywiście pasuje i daje do myślenia. Daje klika.

 

Pozdrawiam i powodzenia w konkursiesmiley

Z cyklu przyganiał kocioł garnkowi. :)

 

 J..jak, co zrobiłeś

Dlaczego dwie kropki?

 

Na jej twarzy malowało się zmęczenie, trzęsła się z zimna w kurtce zbyt lekkiej jak na początek listopada i najwyraźniej była głodna.

Tutaj delikatnie się potknąłem. Może gdyby “trzęsła się” zastąpić “drżała” zabrzmiałoby to lepiej?

 

Może i nie wiedział, jak się nazywają otaczające go rzeczy, ale miał wdzięk i charyzmę. Już po chwili prowadził słaniającą się kobietę do taksówki, bez wysiłku dźwigając jej bagaż. Zofia skuliła się na tylnym siedzeniu, a on konwersował z kierowcą, starając się wyciągnąć z niego jak najwięcej informacji o współczesnej Francji. Wiele zmieniło się od czasu jego ostatniego pobytu w tym kraju.

Siękoza.

 

– Tylko żadnego usypiania – zaprotestowła Zofia, odsuwając się pod ścianę.

Literówka. Swoją drogą, żeby wynajdywanie ich we własnych tekstach szło mi równie łatwo. :)

 

Bardzo przyjemne opowiadanie. Dobre, refleksyjne zakończenie. Postać Hermesa przypadła mi do gustu (myślę o tym, jak go zaprezentowałaś). Bardzo też spodobało mi się “zderzenie” mitologii i wiary w tym tekście. Podobnie jak Łosiot miałem natomiast problem, żeby “wciągnąć się” mocniej w całą historię. Prezentujesz Hermesa oraz Zofię, buduje się między nimi pewna relacja, czy nawet więź. Tyle że przy takim limicie znaków trudno jest sprawić, by czytelnik jakoś mocniej zainteresował się ich losami. Kiedy poznaję ich już dobrze, kiedy budzą we mnie pewne odczucia… musisz kończyć. :) Nie twierdzę, że zrobiłaś tu coś źle, natomiast nie jestem pewien, czy taka forma przedstawienia postaci i ich relacji może dobrze funkcjonować przy tym limicie. Zwyczajnie nie masz tu żadnej przestrzeni, żeby to później rozwinąć. A dopiero przy tym rozwinięciu czytelnik tak naprawdę śledzi losy bohaterów z największym zainteresowaniem.

Inna rzecz, że to tylko moje odczucia i byłbym mocno ostrożny z wyciąganiem z tej uwagi jakichś daleko idących wniosków.

Całe opowiadanie zdecydowanie na plus.

 

Pozdrawiam.

 

Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków

Monique, cieszę się że się spodobało. Dziękuję za klika. :)

Zakończenia bym nie zmieniła, ale oni spędzili razem prawie dwa tygodnie, w czasie których wiele się mogło zdarzyć. Tymczasem ten czas skurczył mi się do jednego krótkiego akapitu. W planach miałam na przykład scenę, w której Hermes chce sobie wziąć coś z jakiegoś muzeum na pamiątkę, a Zofia mu nie pozwala. Już nawet zaczęłam szukać w necie odpowiedniego eksponatu, ale zorientowałam się, że nie wyrobię z limitem.

 

CM, ciebie również witam serdecznie i dziękuję za klika.

 J..jak, co zrobiłeś

Dlaczego dwie kropki?

Bo ślepa jestem. Już mi to wcześnie Anet usiłowała pokazać, a ja i tak nie zauważyłam. Poprawione, podobnie jak siękoza.

 

Literówka. Swoją drogą, żeby wynajdywanie ich we własnych tekstach szło mi równie łatwo.

Ech, no właśnie… ;)

 

Tyle że przy takim limicie znaków trudno jest sprawić, by czytelnik jakoś mocniej zainteresował się ich losami. Kiedy poznaję ich już dobrze, kiedy budzą we mnie pewne odczucia… musisz kończyć. :)

Masz rację, przydałoby mi się jeszcze cztery, pięć tysięcy znaków, żeby trochę lepiej opisać czas, który spędzili razem. Nigdy nie musiałam tak ściśle trzymać się limitów przy pisaniu. Wymyśliłam sobie historię i dopiero w połowie zorientowałam się, że jest ona zbyt rozudowana, jak na ten limit znaków. Ale słowo się rzekło, kobyłka u płota, zgłosiłam się do konkursu i zaklepałam postać. Mogłam oczywiście przekroczć limit, ale w trakcie pisania stał się on wręcz wyzwaniem. :)

 

 

 

 

 

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Dobrze się czyta. Dobrze się kończy… to znaczy źle się kończy, ale dobrze rozegrana ta końcówka, Napadasz znienacka czytelnika przygotowanego juz na jakieś “żyli długo i szczęśliwe” suspensem aż do bólu realnym.

Jedyna rzeczą co do której mam wątpliwości to zbyt (sądzę) szybkie oswojenie się żebraczki z greckim bogiem.

O jakości formy (gramatyka, interpunkcja etc. ) ode mnie nie usłyszysz, bo zauważyłem tu sporo osób kompetentnych i ambitnych w tej konkurencji :)

Zależy mi na dobrej opinii u tych ludzi, o których mam dobrą opinię

Witaj Tsole, miło cię widzieć. :) Cieszę się, że miło spędziłeś czas z moim opkiem.

 

Co do twoich wątpliwości, nie jestem pewna, czy masz na myśli to, że uwierzyła, iż Hermes jest bogiem, czy że tak łatwo przystała na jego opiekę.

W pierwszym przypadku, cóż, sama zawsze mam z tym problemy. Dlatego tak spektakularnie przeniosłam ich z Hanoweru do Paryża. Po takim numerze, nawet ja bym uwierzyła, że mam do czynienia z bogiem. ;)

W drugim przypadku, Zofia jest zwykłym, w miarę przyzwoitym człowiekiem. To kobieta, która popełniła w życiu parę błędów, a potem zrobiła to co wciąż robi wielu Polaków, wyjechała z kraju bez żadnego przygotowania, w nadziei, że na obczyźnie będzie jej się lepiej żyło i srodze się zawiodła. Nie zrobiła w życiu nic złego, to ją spotkały nieprzyjemne rzeczy ze strony innych. Może nie jest jeszcze żebraczką, ale niewiele jej do tego brakuje i na dodatek przeczuwa, że ma poważne problemy zdrowotne. Myślę, że w tej sytuacji mogła pomyśleć: a czemu nie, przyzwoitość jest przereklamowana, nic mi z niej nie przyszło.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Zofia jest zwykłym, w miarę przyzwoitym człowiekiem.

Kobieta która rzuca mięchem???? Przy bogu??? Impossible! laugh

 

Myślę, że w tej sytuacji mogła pomyśleć: a czemu nie, przyzwoitość jest przereklamowana, nic mi z niej nie przyszło.

No tak, to przecież Zofia, czyli z grecka mądrość… choć może raczej rezolutność? Tak czy owak mogłabyś pomyśleć nad rozbudową jej portretu psychologicznego…

Zależy mi na dobrej opinii u tych ludzi, o których mam dobrą opinię

Kobieta która rzuca mięchem???? Przy bogu??? Impossible!

He, he, dobre!

 

 

No tak, to przecież Zofia, czyli z grecka mądrość

A wiesz, jesteś pierwszą osobą, która zwróciła uwagę na znaczenie jej imienia. Miłe. ;)

 

Na rozbudowę limit nie pozwala. To opowiadanie konkursowe, mam do dyspozycji 19 tysięcy znaków.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

No, przecież to oczywiste, nie ma co wspominać. I jeszcze w oficjalnej formie, bez żadnych zdrobnień…

Babska logika rządzi!

Wszelkie braki warsztatowe nadrobiłaś mądrym przesłaniem, które mocno wybrzmiewa w finale, i którego zupełnie się nie spodziewałem. Rację ma Finkla, ostatnie zdanie bardzo dobre. Ciut wcześniej zaczęło mi pachnieć "Miastem Aniołów" i romansem postaci nieziemskiej z ziemską kobietą, która umiera pozostawiając, bohatera z jego znajomością prawdziwego, ludzkiego życia także od tej smutnej strony: straty, żalu, bólu i rozpaczy. Ale Ty poszłaś na szczęście w inną stronę.

Trochę to zakończenie może razić akurat takim umiejscowieniem w czasie i przestrzeni oraz pewnym stereotypem, do jakiego się odwołałaś – muzułmańskiego terrorysty na ulicach Paryża. Ale fakty są takie, jakie są i to odniesienie do Allaha dobrze równoważone jest wcześniejszymi dywagacjami o chrześcijaństwie i innych religiach, które uczyniły nasz świat miejscem, jakie znamy obecnie. Czyli średnio fajnym.

Ta perspektywa, ujęta w tekście oczami boga mitycznego, odchodzącego w niepamięć, także zasługuje na pochwałę. Ogólnie sporo tu dojrzałych myśli i obserwacji.

Bardziej naiwnie brzmią za to niektóre fragmenty od strony warsztatowej. Czasem język zabrzmi nieporadnie, czasem jakieś rozwiązanie fabularne zazgrzyta, czasem narracja grzęźnie w dłuższych infodumpach "zza kamery". Ale całość może się podobać i, mimo że trochę błądzisz z czytelnikiem i kluczysz fabularnie jakbyś nie mogła się zdecydować, o czym chcesz nam opowiedzieć, na koniec raczysz nas gorzką, ale wartościową puentą.

Wybrzmiewa ona tym mocniej, że konfrontujesz niejako luzacką postawę głównego bohatera z pierwszej części tekstu, z jego postawą i rozczarowaniem pod koniec historii. Jego zachwyt nowym światem i możliwościami, jakie on niesie, z ponurym finałem. A sama opowieść dosłownie gorzknieje z każdym akapitem.

Dlatego daję klika pomimo pewnych potknięć stylistycznych i warsztatowych.

Po przeczytaniu spalić monitor.

Marasie, dziękuję za miłe słowa i za klika.

 

Trochę to zakończenie może razić akurat takim umiejscowieniem w czasie i przestrzeni oraz pewnym stereotypem, do jakiego się odwołałaś – muzułmańskiego terrorysty na ulicach Paryża. Ale fakty są takie, jakie są i to odniesienie do Allaha dobrze równoważone jest wcześniejszymi dywagacjami o chrześcijaństwie i innych religiach, które uczyniły nasz świat miejscem, jakie znamy obecnie.

Trochę się bałam, że to zakończenie może zostać odebrane, jako zarzut pod adresem jednej konkretnej religii. Cieszę się, że tak się nie stało i mój opek został odebrany tak, jak chciałam, żeby był.

 

Bardziej naiwnie brzmią za to niektóre fragmenty od strony warsztatowej. Czasem język zabrzmi nieporadnie, czasem jakieś rozwiązanie fabularne zazgrzyta, czasem narracja grzęźnie w dłuższych infodumpach "zza kamery".

Hmm, będzie mi bardzo miło, jeśli znajdziesz jeszcze trochę czasu, żeby pokazać mi, które fragmenty zgrzytają. Nie chodzi mi o to, żeby z tobą dyskutować, po prostu chcę wiedzieć, gdzie robię błędy, żeby ich w przyszłości uniknąć. Potrafię powiedzieć, co mi nie pasuje w tekstach innych autorów, ale jestem niestety ślepa, kiedy chodzi o moje własne teksty.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Nie mogę powiedzieć, żeby opowiadanie przypadło mi do gustu. Co gorsza, o ile zwykle dobrze sobie radzę z identyfikowaniem elementów tekstu, które mi nie grają, tak w tym przypadku mam z tym problem. Niby wszystko jest na miejscu, ale…

Jednak komentarz w stylu “nie podoba mi się, bo nie” to przecież hańba dla komentującego, spróbuję więc chociaż wskazać kilka elementów, które mnie uwierały.

Muszę przyznać rację CMowi, czuć tu pewną pośpieszność, przez co relacja miedzy bohaterami wypada nieco płasko, a finał wydaje się, czy ja wiem, zbyt gwałtowny? Zbyt nagły? Ucina wątek który nie zdążył jeszcze zaowocować. No bo limit.

Co więcej, o ile nie wypada mi narzekać na brak happy endu, bo sam takowych raczej nie pisuję, tak tutaj potknąłem się trochę na nagłej zmianie nastroju tekstu, od sielanki do gorzkiej refleksji niemal w jednym zdaniu. Jasne, wszystko przebiegło wiarygodnie, nastrój pasuje do wydarzeń, tym niemniej, wybiło mnie to na moment z lektury.

Charakter i zachowanie bóstwa bez zarzutu. Zofia trochę gorzej, zarysowana raczej opisami niż zachowaniami.

Językowo poprawnie, momentami nawet lepiej.

 

Ogólnie – to dobry tekst, którego jakoś nie zdołałem polubić. Szkoda, że limit nie był większy.

Witaj None. Cieszę, że wpadłeś, choć oczywiście żal, że ci się nie spodobało. Może następnym razem.;)

 

czuć tu pewną pośpieszność, przez co relacja miedzy bohaterami wypada nieco płasko, a finał wydaje się, czy ja wiem, zbyt gwałtowny? Zbyt nagły? Ucina wątek który nie zdążył jeszcze zaowocować. No bo limit.

Cóż, tak jak pisałam już wcześnie, przydałoby mi się jeszcze z pięć tysięcy znaków. Prawie dwa tygodnie ich znajomości skwitowałam jednym akapitem, to musiało wywołać krytykę. ;)

 

Co więcej, o ile nie wypada mi narzekać na brak happy endu, bo sam takowych raczej nie pisuję, tak tutaj potknąłem się trochę na nagłej zmianie nastroju tekstu, od sielanki do gorzkiej refleksji niemal w jednym zdaniu.

To akurat bało zamierzone. Tak to wygląda w rzeczywistości. Nie ma żadnych znaków, że stanie się coś złego, żadnych przeczuć. Po prostu idziesz do baru, a w następnym momencie już cię nie ma.

 

Zofia trochę gorzej, zarysowana raczej opisami niż zachowaniami.

Początkowo miałam narrację z dwóch perspektyw, Zofii i Hermesa, ale nie było szans, żebym w ten sposób zmieściła się w limicie. Z jednej strony trochę mi żal, bo odbiór Zofii jest nie do końca taki, jakbym chciała. Z drugiej strony jednak ta ledwo zarysowana sylwetka Zofii podkreśla, a przynajmniej mam taką nadzieję, przedmiotowe traktowanie jej przez Hermesa.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

To akurat bało zamierzone. Tak to wygląda w rzeczywistości. Nie ma żadnych znaków, że stanie się coś złego, żadnych przeczuć. Po prostu idziesz do baru, a w następnym momencie już cię nie ma.

Wyczytałem gdzieś zdanie, że prawdziwe życie ma tę przewagę nad fikcją, że nie musi mieć sensu. Z czego oczywiście wynika, że fikcja ma tą wadę, że sensowna być musi. ;) 

Ten manewr nie jest oczywiście błędem. Jak pisałem, zmiana nastroju pasuje wydarzeń. To się trzyma kupy. Ale ja się na tym potykam. Nie wina tekstu, a odbiorcy.

Oczywiście, że mogę wskazać jakieś przykłady, żaby nie być gołosłownym.

 

Na przykład to zdanie:

 

Mężczyzna uśmiechnął się i nagle jeden z policjantów stał z głupią miną i kajdankami na nadgarstkach, a złodziej uciekał pędem.

 

Brzmi fałszywie.: mężczyzna uśmiechnął się – i nagle – stał – a złodziej uciekał.

Nie od razu wiadomo, że mężczyzna to złodziej. Skrót całej akcji w postaci “i nagle” też nie jest zbyt literackim chwytem.

 

Albo to:

 

 

Uwolniona od choroby Zofia odmłodniała i miała mnóstwo energii.

Odmłodniała i miała. Gdyby było np. odmłodniała i zyskała, lub nabyła, lub poczuła przypływ, nie brzmiało by to fałszywie.

 

 

Później doszedł do wniosku, że to wina ton mitologicznej literatury.

Wina ton literatury? Chwytam sens, ale to określenie i skrótowość myśli są kulawe moim zdaniem. 

 

Kolejnym zastrzeżeniem jest sposób w jaki wprowadzasz na scenę swoje postacie. To słaby chwyt literacki, by wyjeżdżać na powitanie z opisem wyglądu wewnętrznego (a nawet wiekiem, ubraniem itd.). Robisz tak i z Hermesem i z Zofią.

Aha. Masz też rok podany w zapisie cyfrowym.

Po przeczytaniu spalić monitor.

ich dowódca

Nie jestem pewna, że to się tak nazywa.

Powiedział bowiem prawdę.

"Bowiem" trochę mi zgrzytnęło jako archaiczne.

to dawało pewną możliwość

No, nie wiem.

mocno się zmieniły i nie zrozumiał wszystkich słów

Hmm. Trochę to nie gra z tą starą niemczyzną. Jeśli on automatycznie zna wszystkie języki?

nieoczekiwanym zachowaniem

A oczekiwał, że nie będą się zachowywać?

odparła odruchowo

Aliteracja.

zapomnieni

Zapomniani.

Westchnął, wybrał Hanower

Rozdzieliłabym.

Zerknął na swoją towarzyszkę, kobieta spojrzała

To też.

zapytała, szczękając zębami

Ekwilibrystyczny wyczyn.

z nadmiaru wrażeń i pewnie też ciężaru

Z nadmiaru ciężaru?

tkwiła w torbie turystki

Zbliżasz się do aliteracji.

tkwiła w torbie turystki. Zauważyła to

Tu są trzy "one" i w pierwszej chwili doprawdy nie wiedziałam, o którą Ci chodzi. Ale wczoraj przez godzinę miotałam się po Morenie, a ulicy Miłosza nie znalazłam, zatem albo mózg mi gnije, albo kosmici ją ukradli.

bladość powlekła jej twarz

Bardzo wymyślne i archaiczne.

spojrzenie zmętniało i wyraźnie nie docierało do niej, co mówi.

Hmm, no, nie wiem.

Westchnął, lubił

Rozdzieliłabym.

naprawdę kłopotliwi

Trochę anglicyzm.

Wiele zmieniło się

Naturalniej: wiele się zmieniło.

obrazy przedstawiających go posągów

Poplątane. Może "wizerunki"?

Zobaczył jeszcze błysk zrozumienia w jej oczach, a później odpłynęła.

Niby zrozumiałe, ale…

obserwował obrazy, pojawiające się

Aliteracja i zbędny przecinek.

akceptuje to, kim jest

Kim jest – kto?

Pałace legły w gruzach

Oczywiście, plemiona germańskie nie miały z tym nic wspólnego <marudzenie>.

nikt już nie wiązał problemów z ich imionami

Hem?

jej racjonalny umysł nie potrafił zaakceptować faktów.

Brzmi to sztucznie.

używałeś mojego laptopa do kradzieży

Nienaturalne.

Pozy

Literówka.

Widział wewnętrzną walkę, którą toczyła.

Purpurowe.

Efektem była kompletna metamorfoza kobiety, która nagle stała się całkiem ładna.

Nienaturalne.

Po co mi to mówisz

Przyda się pytajnik.

Nie tak jak ja

Nie tak, jak ja.

nie zważając na jej sarkazm.

Nie wiem, po co Ci to. Jest wyraźnie widoczne w kontekście.

w tak szybkim i przewidywalnym czasie

Jak już, to "krótkim", ale z "przewidywalnym" nie wiem, co zrobić. A coś należałoby.

Szli, spierając się ze śmiechem

Jakoś to nie brzmi.

Jej ciało rozświetliło się

Jak wyżej.

 

Zderzenie dwóch koncepcji. Co najmniej dwóch. Tu miło i słodko, tam, hmm. Niesłodko. Sama nie wiem, co o tym sądzić.

Choroba Zofii wydała mi się już lekką przesadą (jakby nie miała dość kłopotów), no i antymonoteizm – nie jesteś Lukrecjuszem, Irko (on co prawda zwalczał wielobóstwo – religia grecka uległa rozkładowi na długo przed erą chrześcijańską, rzymska trochę później). A żadna religia nie przerobi ludzi automatycznie w anioły, na szczęście.

Ale za to wykorzystałaś chyba wszystkie aspekty Hermesa, które się dało, i zasygnalizowałaś jego życiowe problemy dość czytelnie. Tylko końcówka cokolwiek pospieszna. (Limit, co?)

Podsumowując – początek miły, środek karmelkowy, koniec przypalony.

A ja nie potrafię wymyślić nic sensownego, co miałoby niewielką liczbę znaków.

"Mniej więcej czterdziestoletnia"?

Rany, ksiądz, który mówi takie rzeczy, aż trudno uwierzyć. ;) Generalnie jednak dokładnie o to mi chodziło.

Ksiądz też człowiek. U mnie w liceum był taki, co za młodu grywał w RPG.

Nie oszalał, ale zapłacił za to alienacją. Nie lepiej “wyobcowaniem” Lepiej, jeśli nic innego nie wyskoczy, poprawię. Rzecz w tym, że mam jeszcze tylko 13 znaków do wykorzystania. ;)

Ja dałabym "samotnością" (11 znaków).

Myślę, że w tej sytuacji mogła pomyśleć: a czemu nie, przyzwoitość jest przereklamowana, nic mi z niej nie przyszło.

Bez przesady z tą nieprzyzwoitością.

ledwo zarysowana sylwetka Zofii podkreśla, a przynajmniej mam taką nadzieję, przedmiotowe traktowanie jej przez Hermesa.

Hmm, no, nie do końca.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

None,

Wyczytałem gdzieś zdanie, że prawdziwe życie ma tę przewagę nad fikcją, że nie musi mieć sensu. Z czego oczywiście wynika, że fikcja ma tą wadę, że sensowna być musi. ;)

Trafne spostrzeżenie. Wezmę pod uwagę następnym razem. :)

 

Marasie, dziękuję za ponowne odwiedziny i twoje uwagi, choć mam wrażenie, być może mylne, że moja prośba trochę cię zirytowała.

 

Oczywiście, że mogę wskazać jakieś przykłady, żaby nie być gołosłownym

Nie posądzałam cię o gołosłowność. Włożyłam w ten tekst, podobnie jak w inne, sporo pracy, czasu i serca. To moje dziecię i rzeczywiście jestem ślepa na jego niedoskonałości. Co nie oznacza, że jestem głupia. Nawet jeśli nie dostrzegam swojej nieporadności, to nie znaczy, że jej nie ma. Jeśli jednak nie będę wiedziała, co schrzaniłam, nie będę też tego w stanie w przyszłości poprawić. Stąd moja prośba o wskazanie konkretnych przykładów.

 

Odmłodniała i miała. Gdyby było np. odmłodniała i zyskała, lub nabyła, lub poczuła przypływ, nie brzmiało by to fałszywie.

Poprawiłam. Jest to jednocześnie jedyna poprawka, jaką wprowadziłam po przeczytaniu twoich uwag. Nie dlatego, że nie zgadzam się z resztą. Pozostałe twoje wskazówki wymagają sporej ingerencji w strukturę tekstu. A jest to opowiadanie konkursowe. Może jestem staroświecka, ale chcę, żeby oceniona była moja praca, nawet jeśli jest ona nieco nieporadna. Mogę cię za to zapewnić, że więcej nie znajdziesz w moich tekstach wprowadzenia postaci z tak dokładnym opisem.

 

Masz też rok podany w zapisie cyfrowym.

A tego nie rozumiem. W moim odczuciu zapis roku w formie słownej będzie zwyczajnie nieczytelny.

 

Tarnino, dzięki za wizytę i łapankę. Poprawiłam oczywiste babole, literówkę i przecinki. Czterdziestkę też zmieniłam, podobnie, jak alienację. Więcej poprawek nie chcę teraz nanosić, zostawiam to sobie na “po konkursie”

 

ich dowódca

Nie jestem pewna, że to się tak nazywa.

Właściwie to jest kierownik zmiany, ale ponieważ to on jest odpowiedzialny za wszystko i on wydaje polecenia, myślę, że można go nazwać dowódcą.

 

mocno się zmieniły i nie zrozumiał wszystkich słów

Hmm. Trochę to nie gra z tą starą niemczyzną. Jeśli on automatycznie zna wszystkie języki?

Też się trochę nad tym zastanawiałam, ale w końcu doszłam do wniosku, że to trochę tak jak z ludźmi. Niby znasz język, a jak przyjeżdżasz na miejsce, to i tak ludzie gadają inaczej, niż cię w szkole uczyli i wielu rzeczy nie rozumiesz. Poza tym trochę czasu go na ziemi nie było.

 

tkwiła w torbie turystki. Zauważyła to

Tu są trzy "one" i w pierwszej chwili doprawdy nie wiedziałam, o którą Ci chodzi. Ale wczoraj przez godzinę miotałam się po Morenie, a ulicy Miłosza nie znalazłam, zatem albo mózg mi gnije, albo kosmici ją ukradli.

Fakt za dużo “onych”, dorzuciłam Zofię, żeby było jaśniej. :)

 

Pałace legły w gruzach

Oczywiście, plemiona germańskie nie miały z tym nic wspólnego <marudzenie>.

Hmm, no nie miały, bo ja miałam na myśli te pałace należące do bogów. ;)

 

nikt już nie wiązał problemów z ich imionami

Hem?

Próbowali się nadal wtrącać w ludzkie życie i może im się nawet czasem udało namieszać, ale nikt nie miał pojęci, że to oni mieszają. A co to za frajda mieszać, kiedy ludzie i tak innego boga błagają o litość.

 

Podsumowując – początek miły, środek karmelkowy, koniec przypalony.

Ech, no cóż, niezupełnie o to mi chodziło. Może następnym razem. ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

W żadnym razie nie było irytacji. Zdałem sobie sprawę, że powinienem podać jakieś konkretne przykłady. Powierzenia w konkursie raz jeszcze!

Po przeczytaniu spalić monitor.

Dobre!

W środku jak dla mnie trochę zbyt harlequinowe, ale za to zakończenie bardzo dobre.

Ciekaw tylko jestem, co Hermes robił przez te 200 lat? Tyle się respawnuje czy co ;)?

Ze szczególików tylko jeden czep: “oszukiwanie kamer nie stanowiła” – powinno być “stanowiło”.

Poza tym – kolejny bardzo dobry tekst na Mitologie :)!

 

A przy okazji – kałtornada nie będzie? Bataclanu (bo tak to rozpoznałem) można użyć, a Sri Lanki już nie? Czym różnią się te wydarzenia? Witoldzie, Ty to słyszysz i nie grzmisz?

 

EDIT: No i posłane gdzie trzeba ;).

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Witaj, Staruchu, dzięki za dobre słowo i za klika. Cieszę się, że się podobało. :)

 

W środku jak dla mnie trochę zbyt harlequinowe

A tak się cały czas zastanawiałam, czy przesadzam z tą słodyczą. Chyba jednak tak. ;)

 

Ciekaw tylko jestem, co Hermes robił przez te 200 lat?

Rżnął w karty z Lokim w równoległej do naszego świata przestrzeni, którą zajmują bogowie. Nawet miałam to w tekście, ale… limit. ;)

 

A przy okazji – kałtornada nie będzie? Bataclanu (bo tak to rozpoznałem) można użyć, a Sri Lanki już nie?

Raczej kawiarnie niż Bataclan. Opka Wiktorii jeszcze nie czytałam, czeka w kolejce. Zajrzałam tylko w komentarze i… cholera, chyba dobrze, że nie czytałam, bo pewnie by mi łapki drżały nad klawiaturą. O opku Wiktorii będę mogła się wypowiedzieć, jak go w końcu przeczytam, ale generalnie zgadzam się z tobą. Można pisać, a nawet trzeba. Literatura to też forma komentarza.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Trochę jestem rozdarty jeśli chodzi o opinię na temat tego opowiadania. Początek mi się podoba – fajny Hermes, łotrzykowski klimat. Nieźle wypada i zachwyt nowoczesnym światem i to, że pierwsze co zrobił Hermes po przybyciu to poszedł kraść do sklepu. Może i nie oszalał, jak sam stwierdził, ale rozsądny to też nie jest. W każdym razie w pierwszych akapitach czuć radość Hermesa i wszystko się bardzo dobrze zapowiada.

Potem to niestety dla mnie siada. Co prawda sama idea Hermesa znajdującego sobie kogoś kto mu wytłumaczy świat jest całkiem logiczna, to jednak cały środek opowiadania niebezpiecznie zbacza w stronę jakiejś komedii romantycznej czy innego romansu. Chyba nie bardzo jestem targetem, bo mnie to nudziło (chociaż ciągle są fajne motywy, jak Hermes hakujący internety). 

Końcówka ratuje całość. Nagłe, mocne zakończenie, wpasowujące się w to, co wcześniej było sygnalizujące. Co prawda od początku mocno zgrzytały mi te antychrześcijańskie (czy później faktycznie antymonoteistyczne, jak zauważyła Tarnina) wątki, ale byłem w stanie to zaakceptować, bo co jak co, ale jednak z punktu widzenia boga wypartej religii takie poglądy są dość uzasadnione. 

Podoba mi się Hermes. Zofia trochę robi za dodatek. Może w trakcie lektury nie zwróciłem tak mocno uwagi na przedstawienie relacji Hermesa i Zofii jak zauważyła od razu smutny filolog, ale za to uderzyło mnie inne zdanie:

Hermes poczuł wściekłość, bo oto kolejny stworzony przez ludzi bóg zabrał mu coś, co należało do niego.

Które nagle stawia Hermesa w zupełnie innym świetle (i nie jestem pewny, czy na pewno miałaś taki cel). Bo oto pokazujesz, że dla Hermesa Zofia była tylko zabawką, przedmiotem, jego własnością. I kiedy umiera, to Hermes nie czuje nawet smutku. Jest wściekły, ale nie dlatego, że zginęła jego towarzyszka/przyjaciółka/podopieczna/kochanka/cokolwiek. Jest wściekły, bo ktoś zabrał mu jego własność. I nie mówię, że takie podejście do Hermesa jest złe – bo to podkreśla jednocześnie stosunek bogów do ludzi, ich obcość i tak dalej, pokazuje, że cała ta jego “ludzka” otoczka to tylko zabawa. Tylko ta zmiana odbioru pojawia się nagle, zaburzając to, jak kreowałaś bohatera wcześniej. I przez pryzmat tego samo zakończenie wyglądało mi raczej na zachowanie dziecka, któremu ktoś zabrał zabawki, więc ono się obraża i sobie idzie. Jeśli to był świadomy zabieg, to ja jestem na tak, ta wersja bardziej mi się podoba niż ta bez takiej interpretacji. 

Może nie wyglądam, ale jestem tu administratorem. Jeśli masz jakąś sprawę - pisz śmiało.

Witaj Arnubisie, cieszę się z twojej wizyty. Fajnie, że podobał ci się mój Hermes, przynajmniej na początku. Co do zakończenia…

 

Które nagle stawia Hermesa w zupełnie innym świetle

Nie do końca się z tobą zgodzę. Hermes od początku bawi się z Zofią. Zabiera ją do Paryża tylko dlatego, że go zaintrygowała i nie pyta ją o zdanie w tej kwestii. Podobnie rzecz ma się z zakupami, a nawet z ambrozją. Kiedy orientuje się, że Zofia jest chora, w pierwszym momencie myśli, że przecież jej nie potrzebuje. Decyduje się ją wyleczyć nie z miłości, czy jakiś humanistycznym pobudek, a jedynie dlatego, że jest samotny. Ani przez chwilę nie ma wątpliwości, że Zofia przystanie na jego plany. On się z nią bawi od samego początku, bo taka jest boska natura. Nie potrafi inaczej, co wcale nie oznacza, że jest jakoś szczególnie zły. Po prostu brakuje mu ludzkiej umiejętności współczucia i empatii, których to zresztą cech nie ma żaden bóg, ani stary, ani nowy.

Nie zgodzę się też, że nie jest nawet smutny, gdy Zofia umiera. Został przy niej, zrobił dla jej duszy wszystko, co mógł. Kiedy jednak wraca do rzeczywistości, jest bogiem. To nie jest gniew człowieka, ale gniew boga. Ktoś wystąpił przeciwko niemu, ktoś zabrał mu coś, co uznał za swoje.

 

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Im więcej tych konkursowych opowiadań czytam, tym więcej widzę już wykorzystanych motywów, które sama zamierzałam zgarnąć :P I zastanawiam się, czy wgl kończyć opowiadanie.

 

Podobało mi się, jakoś tak ładnie napisane. No i Francja :) Coś czuję, że mógłby tu być dodatkowy plusik u co najmniej jednej z jurorek :D

Hmm, no nie miały, bo ja miałam na myśli te pałace należące do bogów. ;)

Przyjdzie Cuchulain i roz…wali wam ten kurnik XD

Próbowali się nadal wtrącać w ludzkie życie i może im się nawet czasem udało namieszać, ale nikt nie miał pojęci, że to oni mieszają.

Dobra, tylko skrót myślowy wyszedł za krótki.

Może następnym razem. ;)

heart

Rżnął w karty z Lokim w równoległej do naszego świata przestrzeni, którą zajmują bogowie.

XD Perfect.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dobrze się to czyta. Bardzo dobrze. :)

Udało Ci się stworzyć realne postaci pomimo limitu. Charakter Hermesa oddany przepięknie. I taka ładna, ckliwa historia, z wplecionym humorem… i nagle łup! Pod koniec jedyne, co miałam w myślach, to “Ale dlaczego?! To nie fair!”, czyli przesłanie emocjonalne zadziałało. :)

 

Powodzenia! :)

Aryo, witaj. Cieszę się, że się spodobało. I pisz, pisz, szkoda by było, gdyby zabrakło Jazona. :)

 

Tarnino,

Dobra, tylko skrót myślowy wyszedł za krótki.

Ech, najwyraźniej. ;)

 

Yantri, lejesz miód na moje serduszko. Cieszę się, że zadziałało. :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Sympatyczne opowiadanie, przyjemnie się czytało. Wydźwięk, mam wrażenie, nieco melancholijny mimo wesołego usposobienia Hermesa. A może właśnie ważny jest zawarty tutaj kontrast. Jednak podobnie jak Łosiotowi zabrakło mi trochę dramaturgii, emocji.

Nagła śmierć Zofii jest trochę jak deus (nomen omen) ex machina, tyle że na odwyrtkę. :) Ale to chyba wcale nie jest wada – fajnie pokazuje to ironię losu – Hermes uratował jej życie i obdarzył długowiecznością tylko po to, by wszystko przekreśliła zbłąkana kula jakiegoś oszołoma.

Podobnie jak wielu Przedpiścom bardzo spodobało mi się zakończenie, jego przesłanie i oczywiście ostatnie zdanie.

Paper is dead without words; Ink idle without a poem; All the world dead without stories; /Nightwish/

Bardzo fajny początek. Świetnie pokazujesz charakter Hermesa, jego lekkość, lekko zabawowe podejście do życia. Rozwijasz to wraz ze spotkaniem z postacią Zofii. Ona akurat wypada dość blado przy nim – taki typowy zlepek nieszczęść. Wszystko, co mogło się nie udać, to się nie udało.

Środek jest mocno przesłodzony. Hermes daje, obsypuje darami, nawet szybko uczy się hakowania (trochę mi to nie grało z tym, że niedawno nie wiedział, czym są kamery – ale okej, przywilej boga). Więc wiedziałem już w tym momencie, jak to się skończy. I trafiłem. Końcówka smutna, ale trochę wymuszona. Takie złe zakończenie wymuszone swoistą “karmą”, bo za wiele dobrego spadło na Zofię przed momentem.

Stąd fabuła z lekka nie domaga. Przechodzi od skrajności w skrajność, co osłabia wymowę. Z bohaterów Hermes jest tutaj tym pełnowymiarowym i go najbardziej zapamiętam.

Technicznie zaś jest dobrze.

Podsumowując: nierówny fabularnie, ale z silnie zarysowaną postacią Hermesa-bohatera. Dobry koncert fajerwerków, choć trochę wyrównań by mu nie zaszkodziło.

Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?

El Lobo, dziękuję i za wizytę i za komentarz. Cieszę się, że się spodobało.

 

NoWhereMan, tobie również dziękuję za wizytę.

 

Technicznie zaś jest dobrze.

Tym krótkim zdaniem sprawiłeś mi naprawdę dużo radości.

W ogóle cieszę się, że te moje fajerwerki ci się spodobały. Doszlifować tekst na pewno nie tylko można, ale i trzeba, jednak nie chcę za bardzo w nim grzebać przed zakończeniem konkursu.

 

taki typowy zlepek nieszczęść

Co czyni ją szczególnie podatną na manipulację. ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Sympatyczne opowiadanie, ciekawa postać Hermesa, zaskakujące zakończenie, tyle że mnie jakoś nie wzięło, w połowie miałem ochotę przerwać i dopiero te zakończenie ożywiło mnie. Środek opowiadania trochę taki nijaki z domieszką mdlącej słodyczy. 

Tomku, dzięki za wizytę, szkoda, że się nie spodobało. Może następnym razem. ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Więc odwrócił się i zanim ktoś zdołał go zatrzymać, odszedł samotnie w mrok, zostawiając ludzi z bogami, których sobie wybrali.

Świetnie to wybrzmiało. To zniechęcenie obmierzłą ludzkością, jej bezgraniczną głupotą. Można tylko odwrócić się i odejść… Naprawdę w moim guście, mimo, że dojście do tego zajęło stanowczo zbyt wiele słów ;)

 

Pozdrawiam

Czwartkowy Dyżurny :)

Blactkom, dziękuję za miłe słowa. Co do przebytej drogi do celu… Następnym razem spróbuję się trochę bardziej streszczać. ;)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Przeczytałem, podobało się :) Bardzo fajny pomysł z wrzuceniem Hermesa we współczesną rzeczywistość. Ciekawie wypadł początek i bardzo dobrze końcówka. Środek trochę mniej mi się podobał, ale dzięki temu mogła mocniej wybrzmieć końcówka, bo takiego nagłego przestawienia akcentów się nie spodziewałem ;) I tylko ci bohaterowie, jak dla mnie, trochę za szybko odnaleźli się w nowych okolicznościach. Jeszcze u Hermesa to zrozumiałe, w końcu jest bogiem, ale Zofia? Najpierw spotyka podejrzanego typka, potem “urywa jej się film” i znajduje się Paryżu, podejrzany typ twierdzi, że jest bogiem i robi przekręty w internecie… No, ze też biedna Zofia nie skończyła w psychiatryku to wyczyn ;P 

Sympatyczny tekst :) 

Gdyby zaczęła komuś opowiadać przygody, pewnie by tam skończyła… ;-)

Babska logika rządzi!

Leniwcu, dlatego ich tak przeniosłam, żeby nie miała wyjścia i musiała uwierzyć. W takiej sytuacji nawet ja bym uwierzyła. A co do podejrzanego typa, ona była już w takim dołku, że pewnie było jej wszystko jedno. Cieszę się, że ci się spodobało. Trochę dlatego słodziłam, żeby końcówka mocniej walnęła.

Finkla ma rację, gdyby komuś o tym opowiedziała, pewnie skończyła by w psychiatryku. Nie miała okazji.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

http://altronapoleone.home.blog

smiley

 

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Czytało się lekko i przyjemnie… aż do smutnego finału. Takie odkrywanie, badanie, smakowanie rzeczywistości przez Hermesa.

Grzeje, jakby mu skrzydła u butów wyrosły

Fajne nawiązanie do symboliki :)

A pod pokładami strachu i rozpaczy zobaczył odwagę, ciekawość i żądzę przygody.

Bardzo, ale to bardzo podoba mi się to zdanie. Jest takie… znów użyję słowa “bardzo”… Bardzo o niektórych ludziach. I o ludziach, którzy patrzą na tych ludzi. O takich, których przygniotło życie, ale mieli marzenia, których do końca nie zgnietli i… o tym, jak łatwo inni ludzie nie dostrzegają marzeń w ludziach, którzy nie są “duszami towarzystwa” i mistrzami rozkręcania imprezy.

W pewnym sensie, może niekoniecznie intencjonalnie, ale wyraźnie, napisałaś opowiadanie o kobiecie, która umiera realizując marzenia już po tym, gdy świat uznał ją za przegraną. Fabuła niby taka zwykła, no lekka obyczajówka, a potem, właśnie wracając przy okazji komentarza do tego zdania, nagle widzi się drugą warstwę tekstu. ta druga warstwa jest bardzo emocjonalna, zupełnie na przekór lekkiej i przyjemnej pierwszej warstwie.

Ogromny plus za ten wątek. Nawet jeśli miał być tylko drobnym wątkiem, na potrzeby głównej osi opowiadania, to wyszło z tego coś bardzo dającego do myślenia. A jeśli to była celowa druga, ważniejsza oś , to tym większe uznanie za ten wątek.

Witaj Wilku. Bardzo mnie ucieszył twój komentarz.

Dla większości osób Zofia była w najlepszym razie słabo zarysowaną postacią, albo wręcz słabinką. Tymczasem ja widziałam w niej kobietę, która wie, że czas jej się kończy, jednocześnie stara się nie tylko rozpaczliwie utrzymać na powierzchni, ale chciałaby wręcz jeszcze gdzieś dopłynąć. I cieszę się, że taką ją właśnie zobaczyłeś.

Wydaje mi się, że świat nie dzieli się tylko na tych, którym się udało i tych przegranych. Między nimi jest jeszcze mnóstwo ludzi, którzy choć – na pierwszy rzut oka – pokonani, nigdy nie przestali marzyć. :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Takie osoby często są największymi wojownikami, Irko :-) Łatwo walczyć, gdy wszyscy wspierają.

 

To nie Ty pod którymś opowiadaniem napisałaś w komentarzu, że doprowadzasz niektórych ludzi do szału znajdowaniem w tekstach innych rzeczy, niż te, na które zwraca uwagę  większość? Przybij pionę ;-)

 

Fajnie, że nie jestem sama. :D

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Podoba mi się Twój Hermes, bardzo fajnie skonstruowany, od latających butów, przez “podróżowała więc była pod jego opieką” po zsyłanie snów. Sama fabuła specjalnie mnie nie wzięła, ale zakończenie świetne, zwłaszcza, że dopiero wtedy tytuł opowiadania nabiera sensu. 

Zaczęło się bardzo lekko, komediowo-przygodowo; nieźle tu zaskoczyłaś zmianą tonu w zakończeniu. Ogólnie opowiadanie zdaje się być podzielone na trzy główne części, a do każdej miałabym nieco inne uwagi.

Pierwsza część skupia się na Hermesie, a konkretnie tej bardziej beztroskiej stronie jego charakteru. Przedstawienie postaci jest wplecione w akcję, bez przeładowania ekspozycją, dzięki czemu wypada przekonująco. Dalej budujesz relację między Hermesem i Zofią. Do tego wątku mam nieco mieszane uczucia; nie wiem do końca, jak to ująć, z jednej strony wydaje mi się, że trochę spowalnia akcję, a z drugiej, że ich znajomość rozwija się zbyt szybko, może zbyt “normalnie” (chociaż nie odczułam, by była ckliwa czy przesłodzona). Podobał mi się natomiast wybór, przed którym postawiłaś bohaterkę. A najbardziej przemówiła do mnie trzecia część, czyli dramatyczne zakończenie podszyte refleksją; tutaj tekst zyskuje dodatkową głębię.

W niektórych scenach brakowało mi dodatkowych informacji (np. co robił Hermes przez ostatnie dwieście lat, jak wyglądała rozmowa Hermesa z taksówkarzem), a w innych chętniej widziałabym niedopowiedzenia (np. przemyślenia Hermesa o Zofii). Mimo to całość czytało mi się całkiem płynnie, a zakończenie mnie zaskoczyło i poruszyło.

Remplis ton cœur d'un vin rebelle et à demain, ami fidèle

Wojtasie, cieszę się, że spodobał ci się mój Hermes i to, jak zakończyłam opka.

Sama fabuła specjalnie mnie nie wzięła

Ech, cóż, nie można mieś wszystkiego. ;)

 

Black cape, dzięki za wizytę i miłe słowa.

nieźle tu zaskoczyłaś zmianą tonu w zakończeniu.

Miało zaskoczyć. :)

I fajnie, że poruszyło. Muszę przyznać, że trochę się bałam reakcji.

 

W niektórych scenach brakowało mi dodatkowych informacji

Limit nie pozwolił. Miałam całkiem sporo rzeczy, które musiałam wyrzucić. Już i tak z trudem się zmieściłam się.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Czystym przypadkiem, w dość niecodziennych okolicznościach, spotkali się pan i pani. On był bogiem, ona niemal żebraczką. Zaczyna się jak bajka i przez większą część Twoje opowiadanie właśnie bajkę przypomina. Fajnie opowiedzianą i świetnie wpisującą się w założenia konkursu. Zakończenie, niestety, już bajką nie jest, ale doskonale wieńczy tę historię.

 

Mówił z obcym ak­cen­tem, któ­re­go nie po­tra­fi­li umiej­sco­wić… –> Czy akcent można umiejscowić/ zlokalizować?

Proponuję: Mówił z obcym ak­cen­tem, któ­re­go nie po­tra­fi­li rozpoznać…

 

– Wieża Eif­fla!  J…jak, co zro­bi­łeś i kim je­steś? –> Zająknięcie się można też zapisać tak: – Wieża Eif­fla!  J-jak, co zro­bi­łeś i kim je­steś?

https://poradnia-jezykowa.uni.lodz.pl/faq/zapis-jakania-sie/

 

To ma chyba coś wspól­ne­go z opty­ką – od­po­wie­dza­ła. –> Literówka.

 

Wy­emi­gro­wa­ła bez planu, za to z na­dzie­ją na lep­sze życie, która się nie speł­ni­ła. –> Czy dobrze rozumiem, że życie się nie spełniła?

 

W tym samym mo­men­cie za­sy­czał jeden z węży opla­ta­ją­cych laskę. Her­mes zmarsz­czył brwi. To wiele zmie­nia­ło. Po­my­ślał, że już jej nie po­trze­bu­je, wszyst­kie­go może się na­uczyć z In­ter­ne­tu. –> Dlaczego Hermes miałby już nie potrzebować laski z wężami? I co ma laska do internetu?

 

Parę razy otwo­rzy­ła i za­mknę­ła usta, z którch nie wy­do­był się… –> Literówka.

 

Szli, spie­ra­jąc się ze śmie­chem, co wy­brać. –> Dlaczego spierali się ze śmiechem? Czy śmiech chciał decydować, co mają jeść?

Proponuję: Szli roześmiani, spie­ra­jąc się, co wy­brać.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Reg, witaj! Cieszę się z twoich odwiedzin. :)

Fajnie, że ci się podobało.

Poprawki oczywiście wprowadzę, jak tylko jurorki ogłoszą wyniki. A swoją drogą, dlaczego sama tego nie widzę. Kiedy wyciągasz te babole, są oczywiste, ale wcześniej jakoś ich nie zauważam. Dobrze mieć kogoś takiego, jak ty. :D

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

…dlaczego sama tego nie widzę.

Irko, nie widzisz, bo to Twój tekst. ;)

 

Dobrze mieć kogoś takiego, jak ty. :D

Dziękuję. Dobrze móc być dla kogoś. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Witaj Irko!

Wiem, że już po konkursie i jestem bardzo spóźniony… ale lepiej późno niż wcale. 

Tekst dobry, nawet bardzo dobry. Trochę zgrzytał mi początek, wydawał się trochę… kanciasty? Taki bez wyrazu i emocji, był sobie złodziej, zaczął uciekać i tyle. Rozumiem, że Hermes wcale nie musiał przejmować się tą sytuacją, lecz to bardziej wygląda na spójny zlepek informacji, a to nie jest dobry początek. 

Natomiast cała reszta – rewelacja. Relacja Hermesa z Zofią oraz błyskawiczne zrozumienie świata dzięki pomocy internetu, bardzo fajne motywy. Trochę mnie zdziwiło, że Hermesa nie zaskoczyły aż tak samochody, ale z drugiej strony ten motyw jest tak nadużywany, skręca mnie od środka jak widzę opis reakcji dłuższy niż dwa zdania (wiem, sam sobie przeczę w tym momencie).

Czytałem z porywającą ciekawością, dlatego tak bardzo zaskoczyło mnie zakończenie. Było naprawdę dobre, ale z drugiej strony byłem zawiedziony, bo mógłbym jeszcze czytać i czytać. Żałuję, że nie było tego więcej i chciałbym, żeby tekst dostał się do antologii. 

Pozdrawiam! ;-) 

Witaj MaSkrolu, miło cię widzieć i wcale nie jesteś spóźniony. ;)

Cieszę się, że się podobało. Pierwotnie opek dłuższy być nie mógł, bo limit, ale teraz, kiedy mogę, a nawet powinnam, intensywnie nad nim pracuję i mam zamiar dorzucić to, co pierwotnie wypadło. Też chciałabym, żeby opek dostał się do antologii, ale, cóż, zobaczymy, jest sporo naprawdę dobrych tekstów przede mną.

Trochę mnie zdziwiło, że Hermesa nie zaskoczyły aż tak samochody

On się na tym naszym świecie parę razy pojawiał, widział, jak idziemy technologicznie do przodu i pewnie dlatego już go to nie dziwiło. :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

On się na tym naszym świecie parę razy pojawiał, widział, jak idziemy technologicznie do przodu i pewnie dlatego już go to nie dziwiło.

W sumie racja, nie pomyślałem o tym. Mój błąd. :) 

Mnie to zakończenie też niestety zabrzmiało stereotypowo, ale może to dlatego, że taki mamy ostatnio klimat w kraju, że straszy się uchodźcami, wrzucając ich do jednego wora z terrorystami. Rozumiem jednak, że nie taki miałaś zamiar i pewnie gdyby klimat w sprawie kryzysu uchodźczego w Polsce był inny, to też i moje skojarzenia poszłyby w inną stronę. A tak… Ja to bym pewnie kazała jakiemuś pijanemu kierowcy albo innemu piratowi rozjechać Zofię, bo oni są w Europie zdecydowanie bardziej niebezpieczni i mają tysiące razy więcej ofiar na koncie. :)

Ale opowiadanie mi podeszło, bardzo dobrze się je czytało. Sam koniec, czyli śmierć Zofii, abstrahując od jej przyczyny, też dobrze wybrzmiał. Trochę mnie zdziwiło, że Hermes (zanim jeszcze dorwał się do internetu) w niektórych sprawach był jak dziecko we mgle, a w innych radził sobie sprawnie (zamówienie taksówki, zapłata za nią, wynajęcie pokoju w hotelu, zamówienie pizzy).

Ocha, dziękuję za wizytę i komentarz. :)

Ja to bym pewnie kazała jakiemuś pijanemu kierowcy albo innemu piratowi rozjechać Zofię

No tak, ale wtedy to nie bóg by wziął. ;)

 

Trochę mnie zdziwiło, że Hermes (zanim jeszcze dorwał się do internetu) w niektórych sprawach był jak dziecko we mgle, a w innych radził sobie sprawnie

On sobie generalnie radził sprawnie, tylko nie potrafił nazwać otaczających go rzeczy.

 

Jeśli chodzi o klimat w Polsce, który sprawił, że nie przemówiło do ciebie zakończenie, no cóż, szczerze mówiąc nie pomyślałam o tym. Mieszkam w Niemczech i pod tym względem nie jest tu tak źle, choć to się niestety powoli zmienia.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

No tak, ale wtedy to nie bóg by wziął. ;)

Hmm, czemu nie? W sensie, że to by było przypadkowe/wywołane głupotą ludzką, a nie w imię Allaha?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Uff, dotarłam ;)

 

Opowiadanie ma bardzo fajny pomysł na Hermesa, mniej niestety mi się spodobała reszta – zarówno kreacja bohaterki (choć tu wystarczy, jak sądzę, kosmetyka), jak i przede wszystkim taka niemalże publicystyczna stereotypowość zakończenia. Uważam, że do druku (jeśli Fenrirr weźmie tekst) powinnaś popracować nad zrobieniem z tego zakończenia czegoś ciekawszego. Nie chcę podpowiadać konkretnych rozwiązań (no dobra, może trochę chcę, bo redaktor też to pewnie zrobi), ale jak przeczytałam jurorsko, to pomyślałam sobie: kurczę, gdyby to była taka idiotyczna pomyłka, że jakiś koleś na haju wziął giwerę i strzelał na oślep albo wręcz rozjechał babkę motocyklem, a to z tym “Allach akbar” było zmyłą lub fake newsem…

http://altronapoleone.home.blog

Drakaino, wszyscy, włącznie ze mną, zgadzają się, że postać Zofii jest jakaś taka mdła. Staram się uczynić ją trochę bardziej klarowną. Jeśli chodzi o zakończenie, cóż, z komentarzy wynika, że albo bardzo się podoba, albo wręcz przeciwnie. Czy jest ono stereotypowe? A bo ja wiem? Jeśli patrzysz na nie z ludzkiego punktu widzenia, pewnie tak, ale jeśli spojrzysz z punktu widzenia Hermesa, to chyba jednak nie. Stary bóg miota się między dwoma nowymi. Już z wejściem chrześcijaństwa wiele stracił, po raz kolejny próbuje ułożyć sobie życie i wpada na zwolenników kolejnego boga.

Nie wiem, może ostatnio za dużo politycznych dyskusji było na portalu i stąd wrażenie publicystycznej stereotypowości. Jednak moim celem nie był bieżący komentarz polityczny. Na dniach wrzucę poprawiony tekst, może wtedy będzie lepiej widać, o co mi chodziło. Na razie zakończenie zostawiam jak jest. Jeśli Fenrirr weźmie mój tekst i jeśli będzie nalegał na zmianę zakończenia, wówczas pomyślę, co z tym fantem zrobić.

 

Tarnino, Hermes coś Zofii ofiarował, a zwolennik innego boga jej to zabrał.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Prawda, że ofiarował, ale nie wszystko, co robi zwolennik jakiegoś bóstwa jest przypisywalne temu bóstwu (cokolwiek dobrego zrobiłeś w imię Tasza, zrobiłeś w imię Aslana).

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Cześć Irko:)

Zobaczyłam, przescrollowałam i sprawdziłam, że nie skomentowałam, chociaż przeczytałam. Po pierwsze – ciągle jeszcze pamiętam. Po drugie opowiadanie mi się podobało, a po trzecie dla mnie obie postaci Hermesa i Zofii są dobrze skonstruowane, a historia dobrze opowiedziana.

Zakończenie nie mogło być inne – pasuje, bo los nawet bogom może stawać w poprzek ich życzeń.

Dla mnie Zośka nie jest mdła, dostała gwiazdkę z nieba i wreszcie może być trochę sobą (?), jest charakterna.

Gdybym miała się do czegoś przyczepiać to do skrótu po “odmłodnieniu” Zofii, że nie napisałaś jeszcze jednej scenki z nimi “po”, aby posmakować tę radość, relację.

 

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Tarnino, Widzę to trochę inaczej. To ludzie powołali do życia bogów, żaden bóg, ani dawny, ani współczesny nie jest tworem, który istnieje niezależnie od ludzkiej wyobraźni. Dowodem na to jest sam fakt, że Hermes łazi sobie po świecie, bo skoro łazi, to nie może być tylko jednego boga.

Skoro bogowie są projekcją naszych lęków i pragnień, my ich tworzymy, wówczas to, co robi wyznawca jakiegoś bóstwa, jak najbardziej może być mu przypisane. Jeśli jakaś banda idiotów uważa, że należy zabijać lekarzy dokonujących aborcji, a inna jest przekonana, że należy podkładać bomby, żeby zabić jak najwięcej niewiernych, to ci bogowie rzeczywiście tego chcą. Są przecież tylko projekcjąprzekonań swoich wyznawców.

 

Asylum, lejesz miód na moje serduszko. Cieszę się bardzo, że należych do tych osób, którym podoba się zakończenie. Pracuję cały czas nad opkiem. Dopisuję to, co wyleciało z powodu limitu. Niestety głupio zrobiłam, bo nie zapisałam dłuższej wersji i teraz muszę wszystko mozolnie odtwarzać. Na szczęście już kończę. Będą jeszcze dwie wspólne scenki.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

O super, znaczy wspaniale:) że piszesz jeszcze dwie scenki. Czy głupio zrobiłaś? – no co Ty:), raczej normalnie:)

Pisałaś pod limit, ja tego jeszcze do niedawna w ogóle nie rozumiałam, jednak ostatnio pierwszy poczułam, kiedy w pośpiechu – już w narracji – dopisywałam niektóre kwestie. Uśmiałabyś się, ponieważ zapisywałam w cudzysłowach i jeszcze byłam z siebie nadzwyczaj zadowolona, że się udało. No, niestety – lipa, ale w sumie ciekawe doświadczenie i chociaż dalej nie bardzo wiem, co z tą wiedzą zrobić, to zobaczyłam różnicę. 

A pisanie jest fajne:) i ciesze się, że przeczytam jeszcze dwie scenki ekstra.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Są przecież tylko projekcjąprzekonań swoich wyznawców.

A, jakimś dziwnym sposobem zapomniałam, że operujesz na takim założeniu. Jest za gorąco, zeby myśleć – that’s my story and I’m sticking to it :P

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

U mnie dzisiaj ciut chłodniej, ale od jutra znowu gorąc. ;)

Na szczeęście mam urlop i nie muszę zasuwać do roboty.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Bardzo dobre. Kobieta nieco bladawa, ale ujdzie. ;). Hermes ok. Sympatyczno-tragiczna postać. "przyglądał jej się" czy "się jej"?. Zakończenie robi to opko! Pozdr.

 

Rybaku, dzięki serdeczne. Właśnie poprawiłam tekst i trochę się bałam, że przegiełam. Skoro się podoba, to chyba jednak nie przegiełam. Cieszę się, że podoba ci się zakończenie. :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Cześć Irko:)

W dodanej scenie znalazłam dwie literówki i powtórzenia, sprawdź, czy celowe. 

,uśmiechnął się łobuziersko. – łobuzersko

,Nie zrozumiała dziecka, ale domyśliła się znaczenia jego słów, kiedy matka, z zaciśniętymi ustami, pociągnęła malca w stronę najbliższego sklepu. Nie mogła powstrzymać śmiechu.

– Spójrz!

Hermes pociągnął ją w stronę najbliższej wystawy.

 

,Chicałabym poznać Lokiego – wyznała rozmarzonym głosem. – Chciałabym

 

,Chicałabym poznać Lokiego – wyznała rozmarzonym głosem.

– Wierz mi, nie chciałabyś – odpowiedział. – Ale mogę ci pokazać nasz świat. Tylko trzymaj się blisko mnie, nie chciałbym, żebyś się tam zgubiła. To niebezpieczne miejsce.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Asylum, dziękuję, poprawiłam. :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Myślę, że jest lepiej – wkradło się parę nowych błędów, ale sama je zauważysz, jak odłożysz tekst na trochę, natomiast ogólna spójność się poprawiła.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Tarnino, uff, ulżyło mi. :)

W środę będę już w domu, zrobię wydruk i wtedy – mam nadzieję – babolki wyłapię.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Ładnie napisane, lekko się czyta. Żal i Zofii, i Hermesa. Budzi się sprzeciw wobec takiego świata i o to chyba chodziło.

Dziękuję :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Nowa Fantastyka