Czas na mój wkład w konkurs “Locomotywnik”.
Dziękuję szczególnie betującym za uwagi oraz materiał do przemyśleń. W kolejności losowej są to: Wiktor Orłowski, Kam_mod, Światowider oraz Bellatrix. Wielkie dzięki za wszelkie uwagi oraz kopniaki skłaniające do przemyśleń.
Życzę miłej lektury :)
– Dlaczego chcecie uciec? – zapytał Duch.
– Musimy ocalić siebie i nasze rodziny – odpowiedział Przywódca Podróżników.
– Dlaczego chcecie uciec? – usłyszał ponownie.
– Bo nie mamy innego wyjścia.
– Dlaczego chcecie uciec?
– Dość! – krzyknął. – Czy już nie odpowiedziałem na to pytanie?!
– A jednak wyczuwam niepewność w twoim głosie. A teraz mów szczerze. Dlaczego chcecie uciec?
Fragment „Baśni o Duchu Łapim i podróżnych”, wydanie jedenaste, Audioteka Zakonu Rewanitów.
***
– Z ramienia Zakonu Mondatów nie popieram żadnej z przedstawionych propozycji. Zamiast tego chcę zaproponować nowe koordynaty skoku fazowego. Chcę powrotu Floty do Galaktyki.
Przez ciągnący się w nieskończoność moment nikt nie odpowiedział na te słowa.
A potem ruszyła lawina.
– Z ramienia Zakonu Juuzów popieram słowa Matki Mondatów!
– To wbrew tradycji! Zakon Skarzów sprzeciwia się stanowczo temu wnioskowi!
– Zakon Gammkan popiera propozycję powrotu!
Roboty-strażnicy bezskutecznie próbowali uciszyć krzyki. Trzaski pól przeciwkinetycznych dawały znać, że uczestnicy kłótni rzucają w siebie nie tylko inwektywami.
Joz nie dał się porwać wzburzeniu. Przyglądał się za to członkom Rady popierającym wniosek. Implant-mózg dokonał szybkiej kalkulacji.
Bez jeszcze kilku głosów nic nie zdziała.
Pisk. Tak głośny, że uniemożliwiający myślenie. Trybun stracił cierpliwość.
Wrzaski ucichły, ale podsycane nienawistnymi spojrzeniami napięcie nie opadło.
– Giono OrdoFett, Matko Mondatów – przemówił trybun. – Przedstaw swe racje Radzie Zakonów Floty.
Fotel wezwanej wzleciało wysoko nad głowy zgromadzonych. Implant-oko przybliżył widok i Joz dostrzegł, że jej zadziorne spojrzenie lustruje kolejnych radnych. Lecz gdy dotarło do niego…
Litość.
Czuł opuszczający go spokój w miarę zaciskania przezeń pięści.
– Członkowie Rady Zakonów, trybunie! – Giona wskazała palcem przeźroczystą podłogę. – Co widzicie tam w oddali?
Magnasfera. Wielka, smoliście czarna kula, oświetlona przez wystrzeliwujące z niej gejzery wysokoenergetycznych cząstek. Wokoło niebieskich, żółtych czy pomarańczowych strumieni krążyły nieprzeliczone punkciki – statkoświaty najprzeróżniejszych kształtów.
Giona odczekała chwilę, po czym jej palec skierował się ku górze.
– A co tam widzicie?
Nieskończona ciemność. Choćby skierować najczulsze radioteleskopy, nic się tam nie znajdzie. Nieprzenikniony mrok otaczał Magnasferę ze wszystkich stron, czyniąc z niej jedno z dwóch źródeł światła w całym Wszechświecie.
– A czy wiecie, co jest celem lotu Floty?
– Gdzie mają nas zaprowadzić twoje pytania, Matko Mondatów? – oburzył się ktoś z dołu.
Giona rozłożyła ręce.
– Pozwólcie, że odwołam się do najstarszej znanej baśni. Od czego się zaczyna? Duch Łapi zadaje podróżnikom pytanie za pytaniem, by sprawdzić ich determinację. By nie cofnęli się, gdy zaproponuje radykalne rozwiązanie. – Oparła się na pulpicie i przechyliła do przodu. – Ja chcę uświadomić Radzie to, o czym szepcze wielu bezzakonnych. Zbyt zastraszonych…
– Przez Mondatów!
– Tak, Ojcze Skarzów, także przez członków mego zakonu. Zastraszamy ich, by sumiennie wypełniali swe obowiązki. A przede wszystkim, by nigdy nie kwestionowali dalszego lotu Floty w mrok Wszechświata!
Rozległy się gromkie uderzenia pięści o panele ze strony popierających ją radnych. Wskazała palcem Joza.
– Pierwszy Rewanita ledwie kilka sesji temu powiedział, że po następnym skoku fazowym Floty nie będzie dość energii w Magnasferze, by mogła wrócić do Galaktyki. Tymczasem od czasu Czarnej Wachty nie wiemy nawet, czemu nasi przodkowie zdecydowali się na jej opuszczenie. Skąd mamy wiedzieć, czy dobrze zrobimy, kontynuując lot?
Kolejne uderzenia.
– Pytam więc każdego z was z osobna: czy chcecie w tej niewiedzy wykonać kolejny krok i skazać przyszłe pokolenia na śmierć, gdy Magnasfera odda ostatnią energię? Ja mówię temu nie! I dlatego teraz przedkładam wniosek o powrót do Galaktyki i wam, i trybunowi!
Ponownie rozległ się wrzask zwolenników i przeciwników. Ponownie interweniowały roboty strażnicze.
Giona tryumfalnie zleciała na swoje miejsce. Widoczna pewność siebie zniknęła tylko na moment, gdy wymieniła spojrzenia z Jozem.
Rewanita czuł, że zaraz zacznie dygotać z gniewu. Na Gionę, za te ordynarne kłamstwa o kierujących nią intencjach. I na siebie – że z dokładnie z tego samego powodu może nawet ją poprzeć. On, członek Rady, który powinien stawiać dobro innych nad swoje własne.
Pisk. Tym razem krótszy. Trybun złożył ręce i chwilę myślał.
– Pierwszy Rewanito, ile jeszcze czasu zostało do zakończenia przygotowań do kolejnego skoku?
Nie wypadało, by przywódcę największego zakonu naukowców poniosły emocje. Stąd jednym poleceniem do implantu-mózgu Joz przefiltrował bezwarunkowe odruchy ciała. Następnie przesłał wyliczenia do serwerów zsynchronizowanych z umysłami zebranych i bez emocji oznajmił:
– Jeszcze jedna czwarta statkoświatów musi zenergetyzować rdzenie. Napędy fazowe Magnasfery są naładowane w jednej trzeciej. Zostało więc niecałe dwieście wacht.
Przywódca Rady pokiwał głową.
– Matko Mondatów, podzielam twe zdanie, że nie powinniśmy bezmyślnie lecieć przed siebie…
Gdyby nie działający program implantu-mózgu, Joz jęknąłby jak sąsiad obok. Więc Giona przekonała wcześniej trybuna.
– …jednak nie zamierzam zmuszać was do głosowania nad tym wnioskiem pośród tylu negatywnych emocji. Dlatego zarządzam kolejną sesję Rady za sto dziewięćdziesiąt wacht. Nakładam też na całą sprawę klauzulę najwyższej tajności – dodał trybun, akcentując każde słowo.
Jeden gest i jego miejsce przewodniczenia odleciało do doku na krańcu sali.
Joz nie marzył o niczym innym, tylko o tym, by jak najprędzej opuścić statkoświat Rady. Gdy czekał w pomieszczeniu z węzłem portalowym, implant-mózg wyświetlił prośbę o połączenie.
Giona.
Bez wahania ją odrzucił.
***
Jeden krok we wnętrze portalu i Joz był na miejscu. Jednoosobowy antygraw z otwartą kabiną już czekał. Implant-mózg dokonał uwierzytelnienia i pojazd z cichym pomrukiem poleciał ku domowi.
Sunąc pośród zapełnionych parków i osiedli, Rewanita spojrzał w dal, poza zbudowany w kształcie pierścienia statkoświat. Na setki podobnych konstrukcji wokoło wielkiego strumienia cząstek. I na wieńczącą go olbrzymią sferę, która za dwieście wacht miała rozbłysnąć niczym gwiazda, by razem z innymi napędami przenieść Flotę dalej w mrok. Teraz jednak ledwie się tliła.
Potem przemknął wzrokiem do miejsca, gdzie rzeka cząstek rozpoczynała swój bieg – na widziany tyci fragment Magnasfery. W sali Rady wydawała się nie większa od piłki, ale na orbitujących niżej statkoświatach łatwiej było uwierzyć, że miała promień milionów wacht świetlnych. Wypełniona po brzegi gwiazdami, powoli uwalniała ich energię, by kolejne pokolenia mieszkańców Floty…
Joz zacisnął pięści na wspomnienie argumentu Giony. A potem poczuł ukłucie w sercu, gdy nie usłyszał dziecięcego śmiechu, który zwykle witał go po powrocie do domu-kolumny. Gdy wchodził do środka, przesłał rozkaz włączenia muzyki. Pierwszej lepszej z brzegu, byleby zabiła ciszę.
Ruch dłonią i podleciała pełna szklanka. Palący alkohol pomógł osłabić gniew. I przygotować się na kolejną dawkę bólu.
Implant-mózg uruchomił otrzymaną niedawno wiadomość.
Dziewczynka. Dia. O jego blond włosach, szarych oczach i szerokim czole. Tuląca otrzymaną niedawno zabawkę Ducha Łapiego.
Joz jednym haustem opróżnił szklankę.
– Witaj, tato. Jak widzisz, jestem już gotowa do operacji – zaczęła dziewczynka.
Nigdy nie był tak dumny, jak wtedy, gdy został wybrany do stworzenia nowego pokolenia zakonników. A kiedy po raz pierwszy wziął w ramiona Dię – jak to opisać? Wychowywał ją najlepiej, jak mógł, nie z powodu obowiązku wobec Floty, ale po prostu dlatego, że te wszystkie wspólne gry i nauki sprawiały tyle radości.
A potem cios. „Syndrom bezstrunowy” – zawyrokowali lekarze, gdy po raz kolejny organizm odrzucił wszczepy. Brak możliwości posługiwania się technologią. Żadnej sieci, żadnych implantów, żadnego udziału w społeczeństwie. Przyczyna? Nieznana. Możliwość leczenia?
Kolejna szklanka.
Dia nie mogła więc przejąć jego roli w zakonie. Nie mogła zająć się pomniejszymi zadaniami jako bezzakonna. Nikt nie zaryzykowałby też odzyskania biomasy z jej ciała. Pozostało więc tylko jedno. Porzucenie w ciemności, gdy Magnasfera wykona skok fazowy. Los zarezerwowany dla niepotrzebnych śmieci oraz wyjątkowych przestępców.
Następna szklanka.
Powinien to łatwo znieść. Powinien odciąć się od Dii, wyrzucić z życia.
Ale nie potrafił.
Zasady podpowiadały, że należało wtedy zrezygnować z funkcji Pierwszego Rewanity. Spędzić ostatnie chwile z córką, pozwalając godniejszej osobie prowadzić zakon.
Jednak i tutaj zawiódł. Bo jak bez koneksji dalej opóźniać nieuniknione rozstanie? I do czego wróci, gdy już do niego dojdzie?
Tak tkwił w tym zawieszeniu, miotając się niezdecydowanie. Jak pieprzony tchórz, bez nadziei na jakąkolwiek zmianę.
Kolejny haust miał już wypalić gardło, gdy odezwał się implant-mózg. Wiadomość od SI-asystenta, choć krótka, zmroziła krew w żyłach.
„Ktoś ujawnił, a cenzura nie zdołała zablokować informacji. Flota już wie”.
Zaraz potem przypomnienie o istnieniu kolejnego komunikatu, zapisanego po odrzuceniu pewnej rozmowy.
„Spotkajmy się. Giona”.
Szklanka polecała ku ścianie. Metalowy stolik przyjął dwa mocne ciosy.
Nienawidził Giony i tej jej pewności siebie. Przecież była w tej samej sytuacji, co on. Skąd miała tyle siły?!
A co jeśli znalazła wyjście z sytuacji? – piszczał głosik w głowie.
Nadzieja matką głupich, ale tym razem Joz uległ pokusie jej posłuchania. Wziął od robota środek detoksykujący i ruszył ku wyjściu.
***
Jedynie filtr implantu-oka chronił przed oślepieniem przez strumień cząstek przechodzący przez sam środek statkoświata. Lecąc antygrawem, Joz mijał nie osiedla i parki, ale baraki i poligony. Tak jak Rewanici szczycili się ścisłym umysłem, który zaprzęgali do pracy w dziale naukowym Floty, tak Zakon Mondatów hołdował militarystycznym tradycjom, stając się stróżem porządku.
Giona czekała na niego w najgłębszym pomieszczeniu domu-bunkra, pośród bladego światła i zapachu chemikaliów.
– Już myślałam, że nie przestaniesz mnie ignorować – powiedziała, nie przerywając naprawy osobistego pancerza wspomaganego.
– Twoja sprawka? – rzucił oskarżycielsko Joz, przesyłając na ekran przed nią wiadomość o przecieku.
– To nie ja – odpowiedziała. Gestem zminimalizowała okno, jakby odganiała owada. – Ani nikt z Mondatów. Kazałam im przysiąc.
– Tak samo zrobili pozostali popierający cię radni? I trybun?
Spojrzała na niego spode łba, ale nie przerwała pracy.
– Czy to teraz ważne?
– Nie, bo wszystko potoczy się dokładnie tak, jak chcesz. By uspokoić bezzakonnych, trybun rozpisze referendum, a Flota wybierze Galaktykę.
– Co w tym złego?
– To, że dobrze by im było powiedzieć, czym naprawdę kierowałaś się, składając ten wniosek.
Parsknęła, po czym odłożyła narzędzia.
– Powiedz mi – zaczęła ironicznie – jak ty jesteś w stanie pogodzić służbę Flocie z tym, co mieliby zrobić z twoją córką?
Nie jestem.
– To pewnie jedna z tych rzeczy, których uczą w waszym zakonie – kontynuowała i pokazała na siebie. – W przeciwieństwie jednak do ciebie, ja nie będę czekać, aż zostawią mojego Jeftego pośród ciemności.
– I myślisz, że powrót do Galaktyki go ocali?
– Nie wiem, ale czy Czarną Wachtę przetrwała informacja sugerująca coś przeciwnego? Nie? No właśnie.
– Nie masz pewności – zaprotestował cicho Joz.
Ta cholerna niewiedza! Nie było większej tragedii w dziejach niż wachta, podczas której padły wszystkie kryształowe banki pamięci. Utracono konstrukty osobowościowe zmarłych zakonników, schematy, pieśni, książki. Jedynie dzięki tytanicznej pracy odzyskano część dawnej wiedzy, głównie technicznej. Od tamtego czasu, niczym podróżnicy z baśni o Duchu Łapim, Flota leciała na oślep przed siebie, mogąc na wątpliwości odpowiedzieć tylko żelazną dyscypliną oraz fanatycznym oddaniem tradycji.
Jednak życie to nie baśń i nawet te dwie rzeczy musiały kiedyś zawieść. Informacja o położeniu Galaktyki przetrwała Czarną Wachtę, stając się trudną do odgonienia pokusą. A w przeciwieństwie do podróżników, ich żadna zjawa nie zapewniła, że wyprawa będzie miała szczęśliwe zakończenie.
– Czemu więc chciałaś ze mną rozmawiać po sesji Rady? – spytał w końcu Joz.
– Mimo niechęci do innych organizacji, bezzakonni bardzo cenią Rewanitów. Moglibyście pomóc przekonaniu tych, którzy jeszcze się wahają. A ty mógłbyś…
Przerwała.
– Co „mógłbym”?
– Nieważne.
Czyli to tak. Pewnie myślała, że bez impulsu z zewnątrz nie zdecydowałby się na tak desperacki krok mogący pomóc Dii.
Najbardziej zabolało, że miała rację.
Ruchem ręki pokazał, że chce usiąść. Z podłogi wyłonił się bezkształtny blob i przeistoczył w krzesło.
Powrót do Galaktyki. Mógł tam czekać ratunek – lub nie. Nie wiedzieli absolutnie nic o tym, co zostawili za sobą ich przodkowie. Poza faktem, że swój czyn określili mianem „ucieczki”.
I weź bądź tu mądrym! W takich warunkach trybun nie potrzebował referendum. Równie dobrze mógłby rzucić kostką. Tylko czy on, Joz, powierzyłby takiemu rozwiązaniu los swojej Dii?
Uderzył pięścią w otwartą dłoń.
– Wyprawa!
Mondatka spojrzała na niego z zaciekawieniem.
– Zwiad małej grupy, która postara się pozyskać jak najwięcej informacji. O Magnasferze, o Galaktyce – doprecyzował.
– Nikt na to nie pójdzie. To przecież potrwa dłużej niż sto dziewięćdziesiąt wacht.
– Więc Flota poczeka. Teraz, gdy sprawa wyszła na jaw, nie musimy się spieszyć. Powinniśmy raczej podjąć decyzję w oparciu o sprawdzone dane.
– A co z energią potrzebną do skoku? Sam wiesz, ile potrzebuje jej nawet najmniejszy napęd fazowy. A Rada to nie Duch Łapi, nie wystarczy ich poprosić.
A zasoby Magnasfery nie są niewyczerpane – dopowiedziały myśli Joza.
– Wolą zdecydować o losie Floty na podstawie legend? – Wstał i podszedł do Giony. – Czy ty wolisz zdecydować o losie Jeftego na ich podstawie?
Zamilkł, gdy zobaczył, jak patrzy na niego zaskoczona.
– Ja sam polecę – dodał tak pewnie, jak tylko mógł. – Jeśli zdobyte informacje okażą się bezużyteczne jak tefilin, mogę zostać w mroku jak śmieć.
Zaskoczenie znikło, zastąpione żelaznym spojrzeniem.
– To będzie nas dwoje – stwierdziła bez wahania.
***
– Potrzebujemy więcej – zwrócił się Przywódca Podróżnych do Ducha.
Ten wskazał statek i zapytał:
– Czy jest za mały?
– Nie, ale…
– Czy ma za mało mocy?
– Jeśli nowy świat jest tam, gdzie mówisz…
– Więc macie dość – skwitował Duch. – Dotrzecie nim do celu.
– To za mało! Potrzebujemy broni do walki z przeciwnikami! – grzmiał Przywódca. – Potrzebujemy praw do utrzymania porządku! Potrzebujemy…
– Tylko potrzebujecie, potrzebujecie i potrzebujecie – odparł Duch. – Błogosławiony umysł zbyt mały, by wątpić w ofiarowaną mu nadzieję.
Fragment „Baśni o Duchu Łapim i podróżnych”, wydanie jedenaste, Audioteka Zakonu Rewanitów.
***
Przekonanie Rady zajęło cztery wachty. Kolejne dwie – przygotowania.
W imię oszczędności energii załoga została upchnięta w jeden mały okręt zwiadowczy – tylko na takich montowano własny, niezależny od Magnasfery napęd fazowy. Niewielka elipsa z pierścieniami na obu końcach miała pomieścić grupę Mondatów i Rewanitów oraz kilkudziesięciu bezzakonnych załogantów. Ponieważ z obliczeń nawigatorów wynikało, że minie osiemdziesiąt wacht, nim dotrą do Galaktyki, zdecydowano się umieścić niepotrzebnych w danym momencie członków wyprawy w polach statycznych. Joz także dostał swoją komorę stazy, wepchniętą przy napędzie fazowym, tuż obok okablowanego czarnego sześcianu.
Tefilin. Nieodłączny element każdego silnika nadświetlnego. Wymontowanie go oznaczało wyłączenie maszyny, musiał też być podłączony do okrętowej sieci informacyjnej. Jednak paradoksalnie sam układ wydawał się nieaktywny. Nieprzydatna, acz z jakiegoś powodu niezbędna ozdoba. Jedyna rzecz, której wiecznie praktyczna Flota nie potrafiła się pozbyć.
– Do komór stazy! – padł rozkaz.
Joz spytał implant-mózg o odebrane komunikaty. Nic. Miał nadzieję, że Dia dojdzie do siebie po kolejnej, niestety nieudanej, operacji. Nagrał więc swoją wiadomość. Oby to choć trochę wynagrodziło jego nieobecność.
Następnie podszedł do komory. Z pozoru nic w niej się nie działo – nie falowało powietrze, nie buczała podstawa. Ot, zwykła tuba wielkości człowieka. W przeciwieństwie do hibernacji nie musiał nawet przygotowywać się medycznie. Wykonał krok i…
…Nie zdążył nawet wziąć jednego oddechu.
Świat za komorą, rozmazany przez mgnienie oka, na powrót się wyostrzył, ukazując leżący w nieładzie ekwipunek. Tu i ówdzie dostrzegł nawet niedokończone racje żywnościowe.
Nie pasowało to do mondackiej dyscypliny. Kiedy jednak dotarł na pokład obserwacyjny, zrozumiał wszystko.
Rdzeń Galaktyki był tak samo czarny, jak Magnasfera. Lecz otaczała go ciemnozłota chmura, rozciągająca się wokoło na wiele miliardów wacht świetlnych. Płaszcz utkany z najprawdziwszych gwiazd.
– I pomyśleć, że przodkowie wybrali Magnasferę – wyszeptała Giona, gdy tylko Joz stanął obok niej.
Dał się zaczarować widokowi. Jak ostry blask gejzerów mógł równać się ciepłemu światłu gwiazd?! Kazał implantowi-oku wykonać holografie. Dia musiała to zobaczyć.
Wtem pewna rzecz przykuła uwagę Rewanity. Wartość zegara pokładowego.
– Lecieliśmy ponad dwieście wacht?! – spytał zaskoczony.
– Galaktyki nie było tam, gdzie przewidywaliśmy.
– Jak?!
– Nawigator sugeruje, że ona też się przemieszcza. Na szczęście wypatrzyliśmy jej sczerwieniałe światło. – Giona znowu się uśmiechnęła i spojrzała na jądro. – To byłoby jak przesiadka, Joz. Zamienilibyśmy statkoświaty na planety sunące wraz z tym świetlnym pojazdem.
Po raz pierwszy ją taką widział. Rozmarzoną.
– Dokąd teraz? – spytał stojący obok załogant.
Joz spoważniał. Implant-mózg zsynchronizował się z komputerem pokładowym, a ten przesłał dane do pozostałych uczestników wyprawy.
– Oprócz pozycji Galaktyki – zaczął Rewanita – po Czarnej Wachcie udało nam się odzyskać jeszcze jedne współrzędne.
Za granicą świetlnego płaszcza, wśród ciemności, zabłysł punkt.
– Co tam było?
– Nie wiadomo. Teorie sugerują, że albo testowano, albo złożono tam Magnasferę. Może to gwiazda, może opuszczony statkoświat, może coś jeszcze innego.
– Będziemy musieli wziąć pod uwagę, że mogło się przemieścić – wtrąciła Giona.
Joz pokiwał głową. Od jasnego punktu wybiegł szereg linii.
– Przyjmijmy optymistycznie, że obiekt nadal krąży wokoło Galaktyki – zwrócił się do operatorów sensorów. – Przeskanujcie wskazane orbity. Ruszymy dopiero, gdy coś znajdziecie. Dogonienie Galaktyki kosztowało nas cenną energię, więc musimy mieć pewność.
Giona wyraziła aprobatę skinieniem głowy.
***
Wachtę później Joz z niepokojem patrzył przez iluminator na smolistą kulę ze zdegenerowanej materii. Sensory termiczne nic nie widziały, podobnie jak detektory promieniowania. Obiekt dawał znać o swoim istnieniu wpływem grawitacji. Wystarczał do jego wykrycia, ale był to raczej cichy pisk w porównaniu do ryku centrum Galaktyki. Gdyby nie dokładne wyliczenia możliwej trajektorii orbity, nigdy by go nie odnaleźli. Jozowi kojarzył się z trupem porzuconym na pastwę mroku Wszechświata. Czemu ich przodkowie wybrali takie miejsce na swoje eksperymenty?
Niedługo po przybyciu wykryli stację kosmiczną. Kawał metalu w kształcie walca, kręcący się bezwładnie niczym dziecięcy bączek. Szalony towarzysz trupa.
Decyzja o jego zbadaniu zapadła od razu.
Jeśli jednak zewnętrzny widok przypominał twór szaleńca, to wnętrze habitatu wyjęto z koszmarów psychopaty. Lodowate, z rzadką atmosferą, której znaczna część dawno uległa skropleniu, zalewając do kostek korytarze i pomieszczenia. Wywołana przez rotację słaba i chaotyczna sztuczna grawitacja czyniła poruszanie się nieintuicyjnym. Do tego te dźwięki. Przyprawiające o ciarki stukanie, chlupanie oraz chrobotanie. Stłumione, jakby nadane z innego wymiaru.
Joz czuł, jakby z każdym uderzeniem serca mijała kolejna wachta. Nerwowo przełykał ślinę, spoglądał, czy nie oddalił się za bardzo od idących za nim Mondatów. Mógł odciąć ośrodki strachu, ale wolał zachować przytomność umysłu. Pozwolił myślom biec do Dii, do tych wszystkich radosnych chwil, które spędzili. Dzięki temu szedł dalej, przepalając kolejne grodzie. Zastygł w bezruchu, gdy za jedną z nich nie zobaczył kolejnej. Tylko bezkresną ciemność.
Dotarli do środka stacji.
Rewanita wystawił przed siebie dłoń i pozwolił umieszczonym w ręce sensorom działać. Promienie laserów znikały jeden za drugim, ginąc pozornie bez śladu w mroku.
– Wielkie – powiedziała idąca za nim Giona, gdy implant-mózg wyświetlił zmierzone przez sensory odległości i rozesłał do członków ekipy. – Może nie tak, jak statkoświaty, ale…
Na moment wnętrze rozjaśnił pojedynczy błysk. Przez jedną krótką chwilę Joz dojrzał ogrom wnętrza. I czegoś nad ich głowami.
Przywołał pamięć implantu-oka. Szybka analiza nagrania ustaliła najlepszy moment, kiedy blask Galaktyki, zaglądający przez przeźroczystą część habitatu, odsłonił sekrety stacji.
Wielka czarna kula. Pełna dziur, z których odchodziły zamarznięte sople.
– Prototyp Magnasfery? – spytała Giona.
Brzmiało to przekonująco. Tak samo czarna, takie same, choć lodowe, „gejzery”. Gdy światło Galaktyki ponownie rozjaśniło wnętrze, dostrzegł, że każdy sopel kończył się mniejszą kulą.
Coś chrobotało pod stopami. Joz zanurzył rękę w skroplonych gazach o konsystencji mazi. Kiedy wydobył ją z ciemnej toni, w dłoni trzymał pogruchotane kryształy.
– Z podobnych wykonywaliśmy dyski pamięci – powiedział, pokazując je Gionie. – Nim ta technologia nie zawiodła podczas Czarnej Wachty.
– Tutaj! Coś mam! – krzyknął przez komunikator stojący w oddali żołnierz. W dłoniach trzymał sześcian.
Tefilin?
Na tym jednak zostały resztki krystalicznego okablowania. Z których część wyglądała jakby wcześniej oplatała ręce.
Wtedy po raz trzeci światło zajrzało do wnętrza stacji.
Tym razem zrobiło to na dłużej.
Tym razem było czerwone.
Joz spojrzał na nie. Zamiast jądra i płaszcza gwiazd Galaktyki widział czerwoną sferę. Z czarną dziurą w środku, która kurczyła się niczym źrenica oka.
Za ich plecami jeden z załogantów krzyknął, rozdzierany przez dziesiątki obślizgłych, metalicznych macek. Kiedy Joz zamrugał, te ponownie złożyły ofiarę – umieszczając głowę w miejsce jednej z dłoni.
Włączył się tryb bojowy pancerza. SI wstrzyknęło w krwiobieg stymulanty, miażdżąc chemią jakikolwiek strach. Świat stał się prosty – zabij lub zgiń!
Rewanita miotał kolejne wyładowania energetyczne. Iskry trafiały w macki, które dopadły jednego z Mondatów. Ten zniknął nagle, po czym powrócił, przypominając przemielone z metalem mięso.
Implant-mózg zalał siatkówkę czerwienią ostrzeżeń. Joz nie poczuł bólu, ale mimo to zgiął się wpół. Tuż za wyświetlaczem hełmu zobaczył metaliczną kropkę, która błyskawicznie rozrosła się i zakryła twarz Rewanity. Dotyk palił niczym kwas.
Nastała nieprzenikniona ciemność i cisza tak przytłaczająca, że przełknięcie śliny grzmiało jak artyleria. Implant-mózg wypluwał z siebie kolejne raporty o ranach i wstrzykiwanych przez zbroję chemikaliach przeciwbólowych. Prostota świata zaczęła mijać, powrócił strach.
Czerwony błysk. Trójca słońc, otoczonych mgławicą metalowego pyłu. I on, Joz HornFel, mały niczym ziarenko piasku, naprzeciwko nich.
Do tego ten odór – ni to gnijące mięso, ni rdza.
Implant-mózg zwariował, informując o łamaniu kolejnych zabezpieczeń do jednostek pamięci. Głowa Joza trzęsła się szaleńczo to w jedną, to w drugą stronę. Eksplodowała bólem, jak nigdy przedtem. Rewanita chciał ją odciąć, rozłupać, cokolwiek.
– WIADOMOŚĆ… PYTANIE… A WIĘC UCIEKINIERZY CHCĄ WRÓCIĆ?
Cokolwiek to było, mówiło głosem wszystkich znanych Jozowi osób naraz.
Kolejny ból, kolejne padające zabezpieczenia implantu-mózgu. Joz czuł, że zaraz odpłynie…
– PYTANIE… POTWIERDZENIE… CZY NAPRAWDĘ CHCECIE ODWRÓCIĆ SIĘ OD ŁAPIDUCHÓW?
Kogo?
Tym razem ból przeszedł przez całe ciało niczym impuls. Joz aż się zwinął. Głos przemówił kakofonią przemów:
– Biliony uciekły, zwiedzione ich kłamstwami!
– Projekt Magnasfery od początku miał służyć ograbieniu nas do ostatniej energii.
– Pomyślcie, czy gdyby te plany były dobre, musieliby skrycie pracować pośród wypalonych gwiazd?
– Tylko ci, co zaufali i pozostali, dostąpią zbawienia.
– Nasz pan nigdy nie pozwoli im wrócić! Chyba że…
Chwila milczenia.
– WIADOMOŚĆ DLA WAS REWANITO… JEŚLI CHCECIE WRÓCIĆ I CIESZYĆ SIĘ GALAKTYKĄ…
Zabolało, gdy byt wtłoczył w jego umysł obraz i słowa.
– …ZWRÓĆCIE, CO UKRADŁY ŁAPIDUCHY…
Magnasfera i jej gejzery.
– …ZABIJCIE TYCH, CO SĄ W STANIE UŻYWAĆ ICH URZĄDZEŃ…
Dia śmiała się. I to pomimo bólu po operacji.
– TYLKO WTEDY BĘDZIECIE CIESZYĆ SIĘ WSPÓLNOTĄ MIESZKAŃCÓW GALAKTYKI.
Nieprzeliczona rzesza istnień na planecie-mieście. Tańczyli, śpiewali. Żyli.
– WYCZEKUJĄC W SPOKOJU NADCHODZĄCEGO KOŃCA.
Galaktyka. Ciemniejąca coraz bardziej i bardziej, aż nie zniknęła we wszechogarniającym mroku Wszechświata.
Joz krzyczał. Krzyczał, gdy ciemność rozświetlił błękitny strzał. Krzyczał, gdy ktoś nałożył mu na głowę hełm. Krzyczał, gdy Giona i jej Mondaci zatargali go do portalu.
Przestał, gdy zaaplikowano mu nanity medyczne.
***
Światło olśniło go. Stopniowo z jasności zaczęły wyłaniać się kształty. Cienie robotów medycznych, ledwie widoczne przez nałożone na twarz bandaże regeneracyjne.
– Gdzie jestem? – usłyszał swoją myśl przyobleczoną w zimny głos syntetyzatora.
Jeden z cieni odwrócił się i podszedł bliżej.
– Jak się pan czuje, Pierwszy Rewanito?
– Gdzie jestem? – powtórzył syntetyzator.
– Na statkoświecie szpitalnym.
– Zdążyliśmy wrócić? Jak?
– Proszę leżeć spokojnie, Pierwszy Rewanito. Wasz okręt powrócił niedawno. Matka Mondatów wraz z najważniejszymi członkami załogi udała się na zwołaną sesję Rady. Zostawiła dla pana wiadomość.
Jakby na potwierdzenie słów, zrestartowany implant-mózg wyświetlił powiadomienie o komunikacie od Giony.
– Obejrzę. W międzyczasie proszę też o przygotowanie połączenia z Dią HornFel.
Robot milczał przez moment.
– Obawiam się, że to niemożliwe. Po nieudanej operacji lekarze zalecają odpoczynek.
– Była kolejna?
– Co pan ma na myśli, Pierwszy Rewanito?
Coś się nie zgadzało. Ale nim zaczął drążyć, postanowił wyświetlić wiadomość od Giony.
– Dobrze, że się obudziłeś – zaczęła. Mówiła spokojnym głosem. Jednak Joz wyczuwał w nim coś jeszcze. – Po tym, jak cię wyciągnęliśmy ze szponów tego… czegoś, zdołaliśmy zbiec na statek. Straciliśmy kilkoro naszych. – Westchnęła. – Zdecydowałam się na zeskanowanie twych wspomnień i obejrzeliśmy rozmowę z tym bytem. Podejrzewają, że to jakiś system strażniczy, zdolny do mącenia nam w głowie. Stąd te dziwne formy. Albo to, albo jakaś istota wielowymiarowa…
Już wiedział, co widział w Gionie. Zawód. Połamanie wszelkich nadziei na ocalenie syna.
Jakaś część jego poczuła satysfakcję. Nienawidził się za to.
– Potem próbowaliśmy wlecieć dalej w Galaktykę, ale co chwila owo coś zatrzymywało nas. W końcu odpuściliśmy i wróciliśmy z powrotem do Floty. – Pokręciła głową. – Nie uwierzysz, ale przybyliśmy z powrotem niemal zaraz po tym, jak wyruszyliśmy.
Niemożliwe. Jasne, teoretycznie podróż szybsza od światła mogła stać się maszyną czasu, ale w przypadku napędu fazowego nigdy tego nie zaobserwowano. Czy to była kwestia odległości? Czasu przebytego poza wszechświatem widzianym z perspektywy Floty?
Zupełnie jak wtedy, gdy wysłani przez Ducha Łapiego podróżnicy dotarli do celu – do dalekiej krainy, gdzie miało czekać na nich długie i szczęśliwe życie. Przy czym okazało się, że nie upłynął nawet jeden dzień. Wszystko za sprawą magicznego pojazdu.
Duch Łapi… Łapiduchy.
– Biliony uciekły, zwiedzione ich kłamstwami! – grzmiało wspomnienie głosu.
– Prototyp Magnasfery? – spytała Giona, patrząc na odkrytą w habitacie kulę z soplami.
– Patrzcie co mam – zawołał niedługo potem pewien Mondat. W rękach trzymał czarny sześcian. Z doczepionym czymś na kształt uchwytu.
– Poświęćcie tych, co są w stanie używać ich urządzeń! – I ten obraz Dii widziany przy tych słowach. Dlaczego ją wtedy pokazał?
Energia, pojazd, współrzędne celu – dary Ducha Łapiego dla podróżników.
Implant-mózg analizował jak szalony, łącząc kolejne fakty, aż powstała zgrabna hipoteza.
No tak!
Nadzieja miała tak słodki smak. Odurzony nią Joz próbował się zerwać, ale roboty szybko go przytrzymały.
– Postawcie mnie na nogi! – rozkazał groźnie.
***
Biegł korytarzem statkoświata szpitalnego. Ignorował ból po przyspieszonej kuracji regeneracyjnej. Omal nie wywrócił się na robocie medycznym. Gdy mijał patrolujących Mondatów, chwycił jednego za rękę. Zacisnął palce na pancerzu, aż zbielały.
– Połącz się ze sterownią najbliższego napędu fazowego Magnasfery. Mają być gotowi.
– Ale na co…
Wpadł do pomieszczenia, budząc Dię. Ta zerwała się przerażona.
– Tato…
Przytulił ją mocno. Czuł napięcie w jej mięśniach, przyspieszony oddech. Do tego te gojące się rany po nieudanej operacji.
– Nie bój się – powiedział spokojnie i pocałował w czoło. Następnie spojrzał w oczy. – Będę potrzebował twojej pomocy.
– Do czego? – spytała zaspana.
– Zobaczysz.
Lekarze protestowali, ale nie mogli przeciwstawić się woli Pierwszego Rewanity. Z eskortą on i Dia polecieli do najbliższego napędu. Gdzie pośród bloków energetycznych i podzespołów czekał tefilin łudząco podobny do tego, jaki niedawno Joz widział na stacji.
– Co mam zrobić? – spytała Dia ze strachem.
Sam nie wiedział. Tamten tefilin miał doczepiony interfejs.
A jak w baśni Duch kazał uruchamiać ofiarowany pojazd?
Chwycił ręce dziewczynki w swoje i położył na czarnym sześcianie.
– Spróbuj pomyśleć, że chcesz, żeby zaświecił – poinstruował łagodnie.
Przez jeden, ciągnący się w nieskończoność moment, nic się nie stało. Joz poczuł, jak słodki smak nadziei gorzknieje.
I wtedy zobaczył cud.
***
– Co widzisz? – spytał Duch, pokazując czarne niebo.
– Mrok – odparł Przywódca Podróżnych
– Co widzisz?
– Ponowne pytania nie poprawią mego wzroku. Tam nie ma światła. Nigdzie go nie ma.
– Mylisz się – poprawił go Duch. – Światło bowiem w ciemności świeci. I ciemność go nie ogarnie. Nigdy. Tak jak nadziei.
Fragment „Baśni o Duchu Łapim i podróżnych”, wydanie jedenaste, Audioteka Zakonu Rewanitów.
***
Najpierw była ciemność.
Potem eksplozja. I zrodzone z niej morze kolorów, które raziło oczy oglądających. Natychmiast zaczęło ono czernieć, tracić swe barwy, aż w końcu znów stało się mrokiem.
Jednak nie na długo. Znikąd pojawiły się pierwsze punkty światła. Po nich kolejne i kolejne. A każdy z nich oznaczał tryliony gwiazd.
– Jest więcej niż jedna galaktyka? – spytał oglądający to trybun.
– Tak – odpowiedział Joz, stojący tuż przy Dii i tefilinie. Ręce dziewczynki oplatał dziwny, krystaliczny element, który wypełzł z sześcianu.
– To czemu ich nie widzimy?
– Ich światło sczerwieniało przez nadświetlną prędkość, z jaką się poruszają – tłumaczył Rewanita. Pomimo, że widział holoprezentację już pięć razy, sam ledwo panował nad podnieceniem.
– Nie widzę, by robiły się bardziej czerwone…
– To termin na przesunięcie ku czerwieni, trybunie. Ich światło stawało się nie tylko czerwieńsze, ale i ciemniejsze. Kiedyś bylibyśmy w stanie je dostrzec gołym okiem. Teraz nawet najlepsze skanery tego nie zrobią. – Pokazał laserową strzałką jedną z gromad galaktyk. – Patrzcie tutaj.
Ze wskazanego miejsca pomknął promień. Za nim następne. Leciały do coraz dalszych galaktyk, nawet gdy te oddalały się od siebie coraz szybciej i szybciej.
– Teraz tutaj. – Joz wskazał kolejne miejsce.
Spora gromada zaczęła tworzyć wielką Galaktykę. Wtem jedno z jąder znikło, zakryte przez wielką czarną kulę. Ta natychmiast ruszyła przed siebie w przestrzeń.
– Magnasfera – wyszeptała Giona, stojąca pośród pozostałych radnych.
Joz zauważył, że znów miała w oczach błysk nadziei.
– Do tej pory myśleliśmy, że ma tylko rozprowadzać energię do statkoświatów oraz synchronizować napędy na krańcach strumieni – zaczął Joz. – Jednak robi znacznie więcej. Tefiliny zapisują w niej dane ze wszystkich układów.
– Jak?
– Tego jeszcze nie wiemy, trybunie.
– A dowiedziałeś się, dokąd zmierza Flota? – spytała Giona.
Laserowa strzałka pokazała galaktykę, z której jako pierwszej pomknął promień.
– Tutaj – odpowiedział Joz. – To miejsce, skąd pochodzi „ludzkość”, od której wszyscy bierzemy swój początek. Nasi przodkowie dowiedzieli się o niej od pewnego podróżnika nazywanego Shezarem. Pomimo prób, nie byli jednak w stanie opracować metody na tak daleki lot. I wtedy przybyły istoty, które nam pomogły. To one dały nam materiał do budowy Magnasfery. Oraz napęd nadświetlny. – Rozejrzał się po zebranych. – Nazywały się „Łapiduchami”.
Szmer przeszedł między zebranymi. Trybun uniósł brwi.
– Moc, pojazd i cel podróży – powiedział jakby do siebie.
– Dokładnie, trybunie. Magnasfera, napędy fazowe i tefiliny.
– A co dokładnie miała dać ta ucieczka? Czy tak jak w zakończeniu opowieści będzie na nas czekać dostatnie życie na nowym lądzie?
– Tego jeszcze nie ustaliłem. Jednak spójrzmy na to, co mogą zrobić napędy fazowe. Nasza wyprawa trwała prawie trzysta wacht, ale we Flocie nie minęło nawet pół. To tylko teoria, ale mogli chcieć wrócić do początku. Do czasu, gdy Wszechświat nie był umierający.
– Umierający?
Joz westchnął.
– Te ciemnozłote gwiazdy Galaktyki… Skonsultowałem to z SI-fizykiem. Taki kolor oznacza niską temperaturę. – Wykrzywił usta. – Galaktyka umiera, trybunie. Wypala się, a miejsce gwiazd zajmują ich trupy, jak ten czarny obiekt, przy którym znaleźliśmy stację. Potrwa to jakiś czas, ale pewnej wachty stanie się ciemna i zimna jak Wszechświat dookoła.
Podszedł do jednej z wyświetlanych gromad gwiazd.
– Dawni ludzie podróżowali między galaktykami nadświetlnie, lecąc coraz dalej w przyszłość. Tylko tak mogli je dogonić. Nasi przodkowie najpewniej postanowili odwrócić tę drogę. Uciec w przeszłość od nadchodzącej zagłady.
Trybun podszedł do tefilina.
– Długo jeszcze potrwa podróż do „galaktyki ludzkości”?
– Musimy wykalkulować, gdzie jest. Znaleźć trop w postaci choćby błysku jej światła…
– Czyli my tam nie dotrzemy?
– Nie, trybunie. My nie.
Joz odwrócił się do pozostałych członków Rady.
– Jeszcze na początku tej wachty byli wśród was gotowi zapłacić każdą cenę za powrót. Tłumaczyli to brakiem nadziei dla przyszłych pokoleń.
Wystawił przed siebie dłonie, jakby coś w nich ważył.
– Czy to nie jest właśnie ta nadzieja, o którą prosiliście? Co teraz wybierzecie?
Przez moment wszyscy milczeli, oświetleni jedynie niknącym blaskiem projekcji holograficznej.
***
Wraz z ostatnim naładowanym rdzeniem zgasły gejzery. Przez moment salę Rady opanowała ciemność. Zaraz jednak przed trybunem pojawił się utkany z fotonów panel z holoprzyciskiem i napisem „Magnasfera gotowa do skoku”.
Siedząca obok Joza Dia gryzła wargę z podniecenia. Nigdy wcześniej nie widziała transmisji z ceremonii skoku. Rewanita objął ją ramieniem i polecił kamerze przybliżyć obraz trybuna.
– Dziś stawiamy krok, po którym nie powrócimy do Galaktyki – zaczął podniośle przywódca Rady. – Niech ta chwila napełnia nas nadzieją, nie strachem.
Trybun nacisnął przycisk na holograficznym panelu. Joz zminimalizował okno transmisji i palcem pokazał, by Dia spojrzała w górę, poza pierścień statkoświata szpitalnego. Oboje dostrzegli fioletowe światła bąbli fazowych, tworzących się wokoło poprzedzających Flotę statków zwiadowczych. A potem rozbłysły niedalekie napędy. Daleka ciemność znikła, przykryta purpurą otaczającego ich pola. Magnasfera wykonała skok bez powrotu.
Dię i kolejne pokolenia czeka masa pracy. Planowano stworzenie nowego zakonu z bezstrunowców, opracowanie używalnych przez nich technologii, skatalogowanie całej wiedzy z tefilinów. Szczególnie chciano zbadać legendy i baśnie, gdzie mogły kryć się kolejne zapomniane prawdy.
Joz wierzył, że podołają. Że cała Flota podoła. I będzie bez strachu skakać coraz dalej i dalej.
Aż pewnej wachty na horyzoncie ponownie zajaśnieje dawno sczerwieniałe światło ich celu.
No, no… Mamy tu kawał solidnego sci-fi. Jestem pod wrażeniem. Wciągające, interesujące opowiadanie. Trochę skojarzyło mi się z “Battlestar Galactica”.
Stworzyłeś fantastyczny świat, dobrą historię i ciekawych bohaterów. Czytałam z przyjemnością.
Dzięki bardzo za komentarz. Cieszę się, że przypadło do gustu :)
Trochę skojarzyło mi się z “Battlestar Galactica”.
Nie dziwię się. Po napisaniu także mi się z tym skojarzyło. Choć sama inspiracją dla powstania tej części uniwersum (czyli Floty) był frankofoński komiks “Armada” oraz pewne wydarzenia nie związane z fantastyką bezpośrednio ;)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Hmmm. Na pewno jest rozmach związany z pojazdem. :-)
Mam wrażenie, że tekstowi jest strasznie ciasno w gorsecie limitu. Pokazałeś szkielet, ale zabrakło znaków na porządne wyjaśnienie, co tam się właściwie dzieje. Bo wiesz, szkielet nie ma serca, żołądka ani innych podrobów.
Mam tylko podejrzenia, czym jest magnasfera. Żadnego pomysłu, co właściwie zaatakowało wracający zwiad. Nie kumam sztuczek z czasem. Z legend też pokazujesz tylko fragmenty.
Mnie łapiduchy kojarzą się z lekarzami.
Masz jeszcze trochę usterek językowych. Gdzieś zdublowane zdanie, gdzieś błąd w dialogu…
Ale jakiś zarys historii jest.
Krzyki zagłuszyły prośby robotów-strażników.
Czy co było głośniejsze?
Babska logika rządzi!
Dzięki za komentarz i klika, Finklo ;)
Mam wrażenie, że tekstowi jest strasznie ciasno w gorsecie limitu.
Przyznaję Ci rację. Jak to u mnie, pomysł na społeczeństwo, kulturę i zachowania Floty przyszedł w całości, więc musiałem przyciąć do rozmiarów, które pokażą to, co ważne w ramach opowieści. I raczej zaciekawią niż wywołają konsternację. Jak wyszło – ocenią czytelnicy. Spodziewam się jednak, że łatwo nie będzie i każdy ma inną granicę tych rzeczy.
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
ninedin.home.blog
Przeczytane ;)
Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing
Doskonale :) Teraz tylko czekać na Śniącą i werdykt :)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Cóż, NoWhereManie, jak zwykle tworzysz coś w rodzaju kroniki, sfabularyzowanego fragmentu historii jakiegoś świata. I jest to naprawdę ciekawe, bo potrafisz to robić :-)
– Tylko potrzebujecie, potrzebujecie i potrzebujecie – odparł Duch. – Błogosławiony umysł zbyt mały, by wątpić w ofiarowaną nań nadzieję.
Dobry fragment, choć bardzo dwuznaczny. A w świetle dalszej części tekstu (spotkania z bytem w opuszczonej galaktyce) nabiera dodatkowego znaczenia, które sugeruje, ze Duch Łapi nie do końca “chce dobrze”, ze jednak dla niego też ludzie nie powinni się za bardzo wychylać. Pytanie tylko czy ta interpretacja jest zgodna z założeniem :-)
“Do tego ten odór” – a w tej opuszczonej stacji to aż tak zaufali powietrzu? W ogóle trochę dziwne, ze przywódca był jednym z tych, którzy weszli na zwiad. I że bazowali na świetle z iluminatorów.
"Z doczepionym czymś na kształt miejsca na ręce." – to zdanie dziwnie brzmi.
“Dawni ludzie podróżowali między galaktykami nadświetlnie, lecąc coraz dalej w przyszłość” – a nie w przeszłość, skoro nadświetlnie?
“Wystawił przed siebie dłonie, jakby coś w nich ważył.”
A tu standardowy element – zauważyłem, ze w swoich tekstach bardzo często odwołujesz się do gestów – i wychodzi to naprawdę ciekawie. Te postacie naprawdę się poruszają, a nie stanowią “ilustracji”. Co jednak ciekawe, chyba pierwszy raz zdarzyło się, że w Twoich opowiadaniach główna postać nie ma jakiegoś swojego tiku, steamu, powtarzalnego przyzwyczajenia ruchowego. No aż się człowiek zastanawia czy ktoś nie naśladuje stylu NoWhereMana, pominąwszy najważniejszą cechę charakterystyczną :D
Całośc bardzo wciągająca. To jest swoją droga ciekawe, bo wciągasz czytelnika niejako “naokoło”, przez własnie historię świata, a nie samych bohaterów. Przy okazji ładujesz w typowe dla Ciebie “kronikarskie SF” (tak, to dobre określenie) nagle… element horroru. Gdzieś w tle, przez moment, ale jednak nadający tonu całemu opowiadaniu. Nawet jeśli same postacie zastanawiają się nad tym bardziej w charakterze istoty wielowymiarowej.
Swoją drogą ciekawi mnie, czy w Twoim założeniu to miała być w pełni fizyczna (być trzy lub więcej wymiarowa) istota, czy jednak coś “meta”.
Zastanawia mnie też wątek tych dodatkowych istot. Łapiduchów (niekoniecznie w formie pełnego wyjaśnienia, ale raczej wskazówki) – czy one zwyczajnie “są”, czy też masz w tle obmyślone “zaplecze” świata, niekoniecznie w całości przeznaczone dla czytelnika? Czy planujesz to ruszyć w jakimś innym opowiadaniu w tym samym świecie?
A, no i Shezam – czy ta nazwa jest odniesieniem do jakiejś postaci z mitologii, czy tylko tak rzucone słowo? Swoją drogą skąd trybun znał tę nazwę? Bo wcześniej w opowiadaniu ona nie pada.
Nie no, jest rozmach. Ale to u Ciebie chyba norma, że piszesz o wyrywku wielkiego uniwersum.
Mi ani z Battlestar się nie skojarzyło (choć teraz myślę, że może ten motyw istot niezrozumiałych może gdzieś tam się wiązać, ale to trochę naciągane), ani z Armadą (jednak flotę widzę tu kompletnie inaczej, niż w komiksowej Armadzie).
Jeśli już miałbym z czymś skojarzyć, to ze wspomnianym dosłownie wczoraj na sb “Ucieczką przez wieki” (czytałeś może? w jednym z wydań specjalnych). Inne, ale… jest element wspólny. A nawet dwa – bo ja skojarzyłem gdzieś w trakcie tekstu, a końcówka ponownie przywołała skojarzenie.
A co do limitu, nie widzę tu problemu… To własnie to skojarzenie z kronikami. Ile byś nie opisał w opowiadaniu, to Twój styl już tak ma, ze zawsze będzie się to działo w jakimś szerszym uniwersum – nawet gdy mowa o jakiejś wyizolowanej części ludzkości.
Przede wszystkim rzuciły mi się w oczy fajerwerki wyobraźni :) Sprawnie napisane opowiadanie, rzeczywiście z rozmachem, który z jednej strony bez problemów rozprawia się z parsekami, z drugiej daje radę zwolnić, by pochylić się nad dramatem jaki dotyka ukochaną córkę bohatera. I to są bardzo dobre momenty; bez nich naszkicowane społeczeństwo byłoby (przynajmniej dla mnie) obce.
Odniosłem wrażenie, że im bliżej końca tym narracja przyspiesza, lecz nie byłem w stanie zmierzyć redshiftu :)
Zależy mi na dobrej opinii u tych ludzi, o których mam dobrą opinię
Jak to u NoWhereMana kawał porządnego sci-fi. W mojej opinii rewelacyjna kreacja pojazdu pokazana na tle ciekawie pokazanego świata, i to chyba tak naprawdę nie jest jedynie tło, bo w Twoim tekście ten świat pełni kluczową rolę. Głębi całości dodają wplecione w historię losy głównych bohaterów, dzięki którym uniwersum nabiera swego rodzaju “duszy”. Wyjątkowo udany koncert fajerwerków :):):)
Podobało mi się! Postaci są ciekawe i mają jasną motywację. Informacje o świecie dawkujesz powoli i subtelnie, nie miałem żadnych problemów z ich przetrawieniem. Chętnie przeczytam więcej takich opowiadań.
Rytmatysto, zaglądnij do poprzednich tekstów NoWhereMana. Świetnie się komponują jedno do drugiego.
Dzięki, wilku, tak zrobię.
Oho, zniknąłem an parę godzin i już tyle komentarzy :) Dziękuję za nie wszystkie oraz za kliki :)
A teraz po kolei:
Wilk-zimowy
“Kronikarskie SF” – coś w tym jest :) Jestem zdania, że wiele wydarzeń w naszym już świecie można pokazać od strony ich prowodyrów i niekoniecznie będą to pomniki jak w niektórych dzisiejszych filmach biograficznych.
a w tej opuszczonej stacji to aż tak zaufali powietrzu?
Odór pojawił się już po pochwyceniu Joza przez to coś. Cały czas mieli na sobie hełmy, stąd pierwsze efekty pojawiają się za “wizjerem hełmu”. Czemu szli zaś przywódcy? Od strony meta nie byłoby opowiadania :) Tutaj mam na swoją obronę, że mieli mało ludzi, a chcieli zbadać jak najwięcej fragmentów stacji. Stąd wszystkie ręce na pokład :)
a nie w przeszłość, skoro nadświetlnie?
Wehikuł czasu działa w obie strony. Ale tylko cofanie w przeszłość przyprawia fizyków o ból głowy. Lecenie w przyszłość jest bezpieczniejsze.
Swoją drogą ciekawi mnie, czy w Twoim założeniu to miała być w pełni fizyczna (być trzy lub więcej wymiarowa) istota, czy jednak coś “meta”.
A to zostawię jako tajemnicę :) Choć osoby biorące udział w becie znają odpowiedź (tam motyw był bardziej jednoznaczny w kwestii, czym to coś było).
Zastanawia mnie też wątek tych dodatkowych istot. Łapiduchów
Pewne informacje o nich dawkuję w różnych tekstach. W opowiadaniach to raczej “zaplecze”, choć przyznam, że te byty są dla mnie jak Tom Bombadil z Tolkiena – jedną z tajemnic uniwersum, które nie za bardzo chcę jednoznacznie skodyfikować. Jeśli kiedyś wydam książkę z tego uniwersum, to coś o nich się znajdzie, ale będą to mity, legendy, plotki, hipotezy ;)
A, no i Shezar – czy ta nazwa jest odniesieniem do jakiejś postaci z mitologii, czy tylko tak rzucone słowo? Swoją drogą skąd trybun znał tę nazwę? Bo wcześniej w opowiadaniu ona nie pada.
Akurat to nie trybun, tylko Joz o tym wspomina. Na podstawie tego, co szybko znalazł w sieci tefilinowej. Poprawiłem ten fragment, by było jasne.
I tak, Shezarowie przewijają się w moim uniwersum. Czasem mniej, czasem bardziej bezpośrednio (jak w “Człowieku nadświetlnym” choćby). Akurat oni nie zostaną potraktowani jak Łapiduchy, będzie o nich więcej wiadomo :)
Jeśli już miałbym z czymś skojarzyć, to ze wspomnianym dosłownie wczoraj na sb “Ucieczką przez wieki” (czytałeś może? w jednym z wydań specjalnych).
Nie czytałem, ale chętnie znajdę i przeczytam :)
Tsole
Dzięki za docenienie :)
Odniosłem wrażenie, że im bliżej końca tym narracja przyspiesza, lecz nie byłem w stanie zmierzyć redshiftu :)
Tak, końcówka jest bardziej przyspieszona. Nie ze względu na brak miejsca, ale oryginalnie miałem tam jeszcze scenę spowalniającą. Betujący jednoznacznie ocenili, że trochę to rozwala rytm tekstu, stąd zrobiłem jedno przejście, by zdynamizować to przejście. Sam uznaję to za lepszą opcję, ale koniec końców ocenicie to wy – czytelnicy :)
Katia72
Miło mi, że zwłaszcza pojazd się podobał :) No i fajnie, że czuć “duszę” uniwersum.
Rytmatysta
Cieszy mnie, że się podobało i że chcesz jeszcze :) Choć oprócz mnie, jeśli chodzi o s-f, polecam też teksty innych autorów. Choćby Tsole, Bellatrix czy Prosiaczka. Oraz inne gatunki i autorów na portalu :) Niech piórka i Biblioteka wskaże Ci drogę :)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Kocham space opery, więc i ja zwróciłabym się o klika:) Fajne za © Anet.
Opowiadanie zdecydowanie biblioteczne i piórkowe: za rozmach i świat, Zakony i pomysł z powrotem do przeszłości. Poniżej napiszę o zatrzymaniach i rozmyślankach i upraszam o wybaczenie, gdyż są tylko moje.
Dwie rzeczy są dla mnie trudne do przyjęcia. Pierwsza, w tym opku szczególnie – może się zdziwisz, bo jest nim brak infodumpów. Niewiele czytałam Twoich opowiadań, ale dla mnie to one stały się częścią Twoich opowieści. Powrót do przeszłości jest ok, lecz szkoda, że nie ma o tym czegoś więcej.
Druga to postaci i ich cholerny skrót. To chyba poważniejsze. Ojciec, geny, córka są za łatwe. Na mnie nie działa, no może czasami, ale nie tu, i ta koincydencja z sytuacją Giony. Ta sprawa jest poważniejsza niż pierwsza, bo to postaci, bohaterowie. Oni nie dbają o dzieci, chyba że byłoby uzasadnienie, jakieś przejście – dlaczego. W sumie chodzi mi o postaci i ich wiarygodność. Mogę kupić, że bohaterowie są motywowani osobiście, lecz nie że dwóch przywódców, bez kontekstu, relacji. Kim są Ci, którzy prowadzą, grają główne role. Co ich kręci, przedłużenie gatunku – w znaczeniu ich dzieci? Wilk, napisał, że kronikarskie. Zgadzam się z nim i to super, bo lubię, ale ale się zastanawiam i chyba zgodziłabym się z Finklą, że może za mało znaków. Bo co, powrót do przeszłości i co dalej? Bo co, nam daje ta przeszłość? Najpiękniejsza dla mnie metafora to “Łapi”, czyli sen, mara, Bóg, wiara, ale nie wybrzmiała, chyba.
Dodatkowo, dla mnie, jest na początku jakieś zamieszanie: kto odbiera Joz czy trybun; czy to powszechna funkcjonalność, dostępna dla wszystkich, czy tylko on jest uprzywilejowany. Mieszało mi to w odbiorze.
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
IMHO ta przeszłość jest tu dość czytelna: świat, w którym gwiazdy jeszcze się nie wypalają. To mało?
Za to nadal nie rozumiem dlaczego przejście w szybkość nadświetlną miałoby działać jak podróż w przyszłość. Chodzi o działanie inne, niż wynikałoby z obecnych teorii, czy o jakiś efekt związany z relatywnością?
Przeszłość jest czytelna, ale nie wiem dlaczego tak? choć jasny trop wiedzie w kierunku kolejnego zakonu – bardziej naturalnego, bez wszczepów. Pytanie skąd to – atawizm?
Nadświetlna mnie nie martwi, wszystko jedno w jakim kierunku, acz konsekwencje powrotu mogłyby być niewyobrażalne.
Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.
Asylum
Dzięki za przeczytanie i komentarz :) Widzę, ze znaczna część wątpliwości Twoich i Wilka-zimowego właśnie wynika z tych niedomówień.
Co do infodumpów – staram się znaleźć jakieś optimum. Nie ma co ukrywać, ze obecnie patrzy się na nie krzywo, bo łatwo je zamienić w wymądrzanie się autora (albo walnąć w złym miejscu, jak w jednej space operze, którą czytałem). Więc tak balansuję, by pojawiały się one tam, gdzie pasują. Jak widać, nie dla każdego w tym miejscu. Tutaj postanowiłem skrócić wyjaśnienia o nadświetlnej.
Fakt faktem, że starałem się bohaterów dać na równi z tłem – i nie każdemu taka ilość podpasuje. Te skróty “rodzicielskie” to pewna forma zaczepienia emocjonalnego czytelnika, dania go w znajome rewiry, pokazania punktu odniesienia. Nie zawsze wyjdzie, bo choćby w tym wypadku dla Ciebie aż się prosi o dokładniejszy opis. No ale pisanie to sztuka wyboru elementów, na które chce się poświęcić znaki i w tym wypadku wybrałem co innego. Będę musiał żyć z tym wyborem i jego konsekwencjami.
Z tym powrotem do przeszłości to też tylko hipoteza Joza. Bo słusznie zauważasz, że to rodzi kolejne problemy. Ale to problem na całe nowe opowiadanie :)
Wilk-zimowy
“Czy zagrasz w kości, Olufenko?” to tekst, gdzie pokazałem problemy z nadświetlnym lotem w przeszłość (a raczej je liznąłem). Generalnie lot do przodu strzałki czasu to nie problem, Wszechświat nie ma nic przeciwko temu. Gorzej w drugą stronę, bo jeśli nie ma światów równoległych (a więc dopuszczonego odgałęziania linii czasu), to może dojść do bardzo niedobrych rzecz dla używającego napędu.
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Przytłoczył mnie nieco Twój świat – podział społeczeństwa na zakony, brak porozumienia między nimi i rosnące problemy. A ponieważ nie wszystko o czym piszesz okazało się dla mnie jasne, zrozumiałe i łatwe do przyswojenia, pozwoliłam sobie nie zwracać uwagi na sprawy techniczne i z ufnością przyjąć, że to, o czym opowiadasz, ma wszystkie ręce i nogi. Skupiłam się zatem na losie pasażerów – bo nie do końca jestem przekonana, że to jeszcze byli ludzie – dążących do znalezienia dla siebie stosownego miejsca w przestrzeni i lektura odbyła się całkiem bezboleśnie, a nawet po ostatniej kropce poczułam pewien zawód, że to już koniec.
Wyznam jeszcze, że nie do końca pojmuję, co wydarzyło się w owym kosmicznym walcu metalu.
By nie cofnęli się, gdy zaproponuje radykalne rozwiązanie – Oparła się na pulpicie… ―> Brak kropki po wypowiedzi.
Skąd mamy wiedzieć, czy dobrze zrobimy, kontynuując dalszy lot? ―> Masło maślane. Wystarczy: Skąd mamy wiedzieć, czy dobrze zrobimy, kontynuując lot?
– Pytam się więc każdego z was z osobna… ―> – Pytam więc każdego z was z osobna…
Joz nie marzył o niczym innym, by czym prędzej opuścić statkoświat Rady. ―> Dość koślawe to zdanie.
Proponuję: Joz nie marzył o niczym innym, tylko o tym, by jak najprędzej opuścić statkoświat Rady.
– To pewnie jedna z tych rzeczy, które uczą w waszym zakonie… ―> – To pewnie jedna z tych rzeczy, których uczą w waszym zakonie…
To przecież zajmie dłużej niż sto dziewięćdziesiąt wacht. ―> To przecież potrwa dłużej niż sto dziewięćdziesiąt wacht.
– Błogosławiony umysł zbyt mały, by wątpić w ofiarowaną nań nadzieję. ―> Czy nie powinno być: – Błogosławiony umysł zbyt mały, by wątpić w ofiarowaną mu nadzieję.
Nieprzydana, acz z jakiegoś powodu niezbędna ozdoba. ―> Literówka.
…zalewając do kostek korytarze i pomieszczenia. ―> Korytarze i pomieszczenia miały kostki?
Dzięki temu szedł dalej do przodu… ―> Czy trzeba zaznaczać, że idzie się do przodu/ przed siebie?
…gdy implant-mózg wyświetliły zmierzone przez sensory odległości… ―> Chyba: …gdy implant-mózg wyświetlił zmierzone przez sensory odległości…
Tak samo czarna, takie same, choć lodowe, „gejzery”. Tak samo czarna, takie same, choć lodowe, „gejzery”. ―> Dwa wielkie grzyby w barszczu.
Joz nie poczuł bólu, ale mimo to zgiął się w pół. ―> Joz nie poczuł bólu, ale mimo to zgiął się wpół.
…mówiło głosem wszystkich znanych Jozowi osób na raz. ―> …mówiło głosem wszystkich znanych Jozowi osób naraz.
Gdy mijał patrolujących Mondatów, chwycił jednego za rękę Zacisnął… ―> Brak kropki na końcu zdania.
Do tego te gojące się blizny po nieudanej operacji. ―> Blizny to ślady po zagojeniu się ran.
Proponuję: Do tego te gojące się rany po nieudanej operacji.
Jednak zobaczmy na to, co mogą zrobić nasze napędy. ―> Można zobaczyć coś, ale nie można zobaczyć na coś.
Proponuję: Jednak zobaczmy to, co mogą zrobić nasze napędy. Lub: Jednak spójrzmy na to, co mogą zrobić nasze napędy.
…zrobić nasze napędy. Nasza wyprawa… ―> Czy to celowe powtórzenie?
Nasza wyprawa zajęła prawie trzysta wacht… ―> Chyba: Nasza wyprawa trwała prawie trzysta wacht…
Zajmie to jakiś czas… ―> Potrwa to jakiś czas…
– Długo jeszcze zajmie podróż do „galaktyki ludzkości”? ―> – Długo jeszcze potrwa podróż do „galaktyki ludzkości”?
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Dziękuję Ci, Reg, za komentarz i łapankę. Cieszę się też, że pomimo trudnej warstwy technicznej, same przygody postaci dostarczyły miłej rozrywki :)
A teraz czasownik “zająć” zostaje dopisany do listy tych, których użycie trzeba kontrolować w trakcie pisania.
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
A Shezarowie to nie ludzie byli? Swoją drogą zawsze mam przy Twoich opowiadaniach dylemat: to kolejna odsłona tego samego uniwersum, czy uniwersum bardzo podobne, ale nie to samo. I najlepsze jest to, że oba warianty byłyby logiczne :-)
Bardzo proszę, NoWhereManie. I cieszę się, że fajnie piszesz. ;)
Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.
Wilk-zimowy
Tak, to ludzie. Podobnie jak człowiekiem był byt cyfrowy z “Człowieka nadświetlnego” – a przynajmniej się takowym określał :) Generalnie uniwersum jest to samo, choć linia czasu jest mocno rozciągnięta jeśli chodzi o opowiadania. A i z pewnych detali rezygnuję, bo mogą więcej motać niż przybliżać.
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Mam takie pytanko – kiedy będzie można składać propozycje do listopadowych piórek?
Pewnie przez listopadowy początek się zawieruszył, ale już jest ;)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Powtórzę po przedpiścach: kawał porządnego sci-fi z rozbudowanym światem. Legenda o Duchu Łapim dobrze dopełnia tekst. Bardzo podoba mi się ten rodzaj rozpoczynania opowiadania, który wybrałeś: pokazanie akcji, a dopiero później wyjaśnianie motywacji postaci. Szacunek za wykonanie trudnej sceny obrad – mimo wielu postaci, całość pozostaje zrozumiała i dynamiczna. Generalnie, budujesz smutny świat, ale zakończenie daje nadzieję na lepszą przyszłość.
Nie czytałem komentarzy. Nie przepadam za sci-fi. Ale to opowiadanie z każdym zdaniem było lepsze. Z początku musiałem przyzwyczaić się do terminologii – to za każdym razem działa tak samo, najpierw niesamowicie mnie irytuje, a później dodaje nieco tego klimatu.
Nie wiem czy czegoś tu brakowało. Stworzyłeś świat, nadałeś mu szalenie intrygującą i podziurawioną historię. Wrzuciłeś bohatera z krwi i kości, dałeś mu motywacje problemy… zresztą po co to wymieniać. To jest chyba najlepsze opowiadanie, jakie czytałem do tej pory na stronie. Na pewno jedno z najlepszych.
Właściwie nie wiem co jeszcze dopisać, czuję potrzebę, żeby jeszcze je jakoś pochwalić, ale zapewne bym się tylko powtórzył. Mogę tylko wspomnieć, że ostatnio przez kilka czynników moje chęci na czytanie drastycznie spadły, ale chyba mnie nareperowałeś, NoWhereManie ;)
Nie mogę nominować do biblioteki, ale chyba mogę zrobić coś innego.
Te statkoświaty skojarzyły mi się z pewnym cyklem Gene Wolfa, którego niestety nie przeczytałem w całości. Było tego kilka tomów. Tam też ludzkość przemierza kosmos w poszukiwaniu nowej siedziby. O battle star Galactica nie pomyślałem – klimat nie pasuje. A do Wolfa owszem, jest nutka niesamowitości. Było tego kilka tomów.
To dzieło też zasługuje na format powieściowy. Zazdroszczę wyobraźni technicznej przy tworzeniu nazewnictwa różnych urządzeń. Mi się to daje z wielkim bólem i miernym skutkiem.
ANDO i MaSkrol
Dziękuję wam obojgu za komentarze i ciesze się, że się spodobało :)
Nikolzollern
Pewnie znajdzie się sporo powieści na temat podróży ludzi. Mnie osobiście najbardziej podobała się “Tau Zero” Poula Andersona – tam też pojawia się motyw pewnej ucieczki przed końcem wszechświata (choć w innej wersji) :)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Przeklejam z bety opinię, żeby móc nominować:
Fabuła układająca się w elegancki ciąg przyczynowo-skutkowy. Historia przypomina mi szkatułkę, z której najpierw wyciągasz błyskotki (Dia, baśń o Duchu Łapim, Magnasfera, tefilin), prezentujesz je nam jak nauczyciel dzieciom, po czym robisz z nich użytek. Wszystko ładnie splata się w całość.
Dobry balans serce-mózg. Bohaterowie mają świetną motywację, a technologiczny bełkot jest przeplatany żywymi uczuciami. Szczególnie ważne dla mnie, jako że technologiczne nazwy i światotwórstwo nigdy mnie nie kręciły. Na szczęście z Jozem jako człowiekiem można się utożsamić, a otoczka sci-fi nie zmienia faktu, że pod spodem wszyscy jesteśmy tacy sami.
Poruszone tematy moralne – czy ludobójstwo to zbyt wysoka cena dla życia w utopii? Szkoda, że nie jest mocniej podkreślone, bo dobrze by to wyglądało jako motyw przewodni tekstu – ale nawet ledwo liźnięte intryguje.
Podsumowując – świetny tekst, i mówię to, mimo że nie cierpię sci-fi. Będę nominować do piórka.
Przeczytałam nową wersję – zdziwiło mnie trochę, że fragmenty baśni o Duchu Łapim wcale nie brzmią jak baśń i to policzyłabym na mały minus (gdyby nie kursywa, to mogłaby być część tekstu – nie zmieniłeś wcale sposobu prowadzenia narracji czy dialogów).
www.instagram.com/mika.modrzynska.pisarka/
Dzięki za betowanie i nominację Kam_mod :)
Co do baśni – najwyraźniej będę musiał poćwiczyć styl. Trzeba dopisać do listy wprawek.
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Melduję, że bilet został skasowany.
Pisanie to latanie we śnie - N.G.
No to teraz czekać tylko na wyrok konduktorów :)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Witam!
Na początek odrobinę pomniejszego czepialstwa:
Bez jeszcze kilku głosów nic nie zdziała.
To nie jest niezręczność, ale myślę, że "Bez kilku dodatkowych głosów nic nie zdziała" brzmi lepiej.
Siedzenie wezwanej wzleciało wysoko nad głowy zgromadzonych.
Może lepiej "fotel" zamiast "siedzenia"? Mnie "siedzenie" kojarzy się z tyłkiem, więc wyobraziłem sobie… Mniejsza o to co sobie wyobraziłem. Zapewne niepotrzebnie się czepiam, inni czytelnicy nie mają takich skojarzeń.
Czuł opuszczający go spokój w miarę zaciskania przezeń pięści.
Potknąłem się. Może lepiej prościej:
"Czuł, że opuszcza go spokój. Zacisnął pięści."
Wokoło niebieskich, żółtych czy pomarańczowych strumieni krążyły nieprzeliczone punkciki
Dlaczego "czy", a nie po prostu "i"?
– Do komór stazy! – padł rozkaz przez implant-mózg.
Wolałbym:
" – Do komór stazy! – implant-mózg przekazał rozkaz."
Ale to może być tylko subiektywna kwestia wyczucia brzmienia, nie żaden błąd czy niezręczność.
Wywołana przez rotację słaba i chaotyczna grawitacja czyniła poruszanie nieintuicyjnym
Wolałbym:
"Poruszanie się"
Kiedy Joz zamrugał, te ponownie złożyły ofiarę – umieszczając głowę w miejsce jednej z dłoni.
Nie kapuję. Nie umiem sobie wyobrazić co te macki zrobiły.
– Dokładnie, trybunie. Magnasfera, napęd(+y) fazowe i tefiliny.
Albo "napęd fazowy"
Na razie tylko tyle, potem wrócę, ale muszę kliknąć "gotowe", bo strona lubi mi się sama przeładować i wtedy dupa zbita…
Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!
Dzięki za uwagi, Thragone. Parę brzmi dobrze :) Czekam na dalszą część komentarza :)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Okej, już jestem!
Dobra, teraz ogólnie o wrażeniach.
Pomysł bardzo mi się podoba. Flota ogromnych statków, podróżująca przez przestrzeń wraz z (czymś w rodzaju czarnej dziury, zamkniętej w polu magnetycznym?) potężnym źródłem energii, w wiecznym mroku, w bezskutecznej pogoni za umierającymi galaktykami, zgubiwszy gdzieś po drodze przyczynę i cel, a zapewne także nadzieję… Świetne, mocne, niezwykle przemawiające do wyobraźni. Wizja rozmachem (właśnie rozmachem, nie bogactwem, na bogactwo nie wystarczyło miejsca) zapiera fotel i wbija w dech. Wszystko tu pięknie pomyślane i skonstruowane – zarówno na poziomie makroskalowego światotwórstwa, jak i kameralnych, osobistych dramatów bohaterów, pod względem fabuły i ładunku emocjonalnego, byłby to kapitalny tekst.
No właśnie – byłby (choć i tak jest bardzo dobry)
Bo mam trochę jak Finkla – widzę szkielet, wspaniały szkielet, ale goły, pozbawiony ważnych ozdób, detali, bogatej zawartości, pięknej obudowy. Albo jak chce Finkla – flaków.
W przypadku innych Twoich tekstów (chyba głównie jeśli chodzi o "Człowieka Nadświetlnego" kręciłem nosem na zbyt obszerną prezentację świata i pomysłu, a za mało fabularnego mięsa. Ale trudno traktować to jako obiektywny zarzut. Po prostu taki masz styl – może się podobać, albo nie.
Jednak tutaj brakuje mi w zasadzie wszystkiego. To znaczy nie brakuje żadnego elementu, ale każdego z nich chciałoby się więcej. Więcej świata, bo tak naprawdę jedna odpowiedź kreuje dwie kolejne tajemnice. Więcej bohaterów, zwłaszcza w kontekście dzieci Jozego i Giny (i ich inwalidztwa/zdolności). Więcej fabuły, bo mam wrażenie że sporo tu skrótów – jakoś umknął mi na przykład powód, dla którego tak łatwo odnaleziono i doleciano do galaktyki z prototypem Magnasfery zwłaszcza, że wydawało mi się, iż namierzenie jakiejkolwiek galaktyki jest prawie niewykonalne, a lot trwałby pokolenia. Z lektury komentarzy dowiedziałem się co najprawdopodobniej zaatakowało bohaterów na wraku stacji kosmicznej, ale po co taka jatka – nie mam pojęcia. Po co te trupy? Nie wystarczyło chwycić Joza i zrobić mu… No to co zrobiono?
Niejasności (według mnie) jest tam całkiem sporo. Nie dlatego, że zrobiłeś coś nie tak, albo dlatego, że fabuła jest niezrozumiała, ale po prostu…
Po prostu to jest materiał powieściowy. Zapakowanie go do rozmiarów opowiadania zrobiło mu krzywdę. Nie jakąś ogromną, bo to wciąż bardzo dobry tekst. Ale powieścią byłby totalnie znakomitą. Teraz dusi się i zapada pod własną grawitacją. Powinieneś pozwolić mu eksplodować powieściową supernową.
Pozdrawiam!
Pozdrawiam!
Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!
Dzięki za kompletny komentarz, Thargonie :)
Czy kiedyś ten pomysł eksploduje jako supernowa książkowa? Zobaczymy. Natomiast co do opowiadania to widzę jeszcze dalsze pole do poprawy u siebie. Bo sam lubię czytać teksty o odjechanych rzeczach, kulturach czy dalekich miejscach, gdzie autor w niewielu znakach pokazał coś niesamowitego. Kojarzą mi się tutaj dzieła Clarke’a czy Heinleina. Cieszę się, że wywołałem głód większej ilości informacji o Flocie i bohaterach, ale definitywnie Ciebie (czy Finklę) zostawiłem ze zbyt wielkim na końcu. Cóż praktyka czyni mistrza, więc mam nadzieję, że kolejny tekst może bardziej go zaspokoi :)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Ale ze zbyt wielkim czym zostałam? Bo mnie to ciekawi. ;-)
Babska logika rządzi!
Ale ze zbyt wielkim czym zostałam? Bo mnie to ciekawi. ;-)
Głodem informacji, opisów, charakteryzacji itd. Chciałaś więcej, a tu tylko szkielet. Żeby chociaż wątróbkę miał :)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Tutaj głód informacji, a pod tekstem Dogs szaleją głodne pytania i gryzące sumienie. Chyba pójdę po pączka.
Dla podkreślenia wagi moich słów, Siłacz palnie pięścią w stół!
Mniam :)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Przy tylu komentarzach pewnie nie będę jakoś szczególnie oryginalny i wiele moich przemyśleń powtórzy się z opiniami przedpiśców, ale co tam. Taki już urok komentowania z poślizgiem. :)
Przy lekturze tego opowiadania przede wszystkim zwraca uwagę bardzo bogaty, pełny w pewnym sensie świat. Jest on tutaj czymś w rodzaju broni obosiecznej, takiej, która może dosięgnąć i czytelnika… i autora. :)
Świat ten sprawia wrażenie nieco “skulonego”, cisnąc się niemiłosiernie w określonym limicie, a jednocześnie wołając raz za razem o dodatkowe kilka, kilkanaście, a może i kilkadziesiąt tysięcy znaków. Co ciekawe, nie przeszkadza to w jakiś istotny sposób w samej lekturze. Raczej robi wrażenie, pokazując rozmach koncepcji i konstrukcji, których, jak się zdaje, wystarczyłoby i na powieść. Przede wszystkim zaś ciekawi, dlatego to wołanie o dodatkowe znaki pojawia się nie tylko ze strony samego opowiadania, ale i czytelnika, który chętnie poznałby bliżej pewne elementy i zdarzenia z racji limitu jedynie w tekście nakreślone.
Pisałem o broni obosiecznej, więc wypadałoby wspomnieć i dwa zdania o zagrożeniu dla autora. Z limitem poradziłeś sobie wcale nieźle. Tekst wymaga od czytelnika sporej koncentracji, bo też i ten rozmach, o którym wspomniałem, sprawia, że niektóre pomysły musiałeś upchnąć czy objaśnić w ledwie kilku zdaniach. Dla czytających jest to wyraźny sygnał: Skup się! Nie będzie powolnego spaceru przez świat, cierpliwego objaśniania i wskazywania wszystkiego palcem. Dwa, trzy zerknięcia, jedno zdanie objaśnienia i pędzimy dalej. :) Ryzykujesz w ten sposób taki dość naturalny zarzut “zbyt bogatej oferty wycieczkowej” w odniesieniu do przewidzianego na nią czasu. :)
Drugim, z mojej perspektywy niezwykle istotnym elementem Twojego tekstu, są emocje. Sięgasz po dosyć proste schematy, ale takie, które doskonale tutaj pasują i robią naprawdę sporą robotę. Żaden, nawet najbardziej efektowny świat nie obroni się bez elementu “ludzkiego”. To nie muszą być sami ludzie, wystarczy, że będą znane ludziom dylematy i emocje. Takie, które przywiążą czytelnika do tekstu, zaangażują go w pewien sposób w losy bohaterów i przedstawianych zdarzeń, przez co i sam świat wyda się bardziej interesujący, bo też nie będzie on już tylko ciekawą, co prawda, ale jednak obcą konstrukcją, ale czymś, do czego można się “przenieść”, spojrzeć na wszystko “od środka” z taką fajną refleksją, że nawet świat zupełnie inny od naszego kryje w sobie tak “swojsko” ludzkie emocje.
Słowem, choć szarżując z rozmachem zaordynowałeś swojemu światu ostrą dietę, to czyta się Twoje opowiadanie naprawdę fajnie, raczej z lekkim żalem, że zabrakło miejsca i czasu na taki pełen “spacer” niż poczuciem zagubienia w świecie rzucającym swoim ogromem wyzwanie limitowi znaków.
A pisząc wprost: bardzo dobry tekst. Może nie do obiadu, bo swoim rozmachem nie pozwalasz nawet zerknąć w talerz, ale już do kolacji w sam raz. :-)
Samozwańczy Lotny Dyżurny-Partyzant; Nieoficjalny członek stowarzyszenia Malkontentów i Hipochondryków
Dzięki za komentarz CMie. Parę myśli naprawdę celnych i ciekawych – zwłaszcza ta ze zbyt bogatą ofertą wycieczkową :)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Wywołana przez rotację słaba i chaotyczna grawitacja czyniła poruszanie się nieintuicyjnym.
Tu zdaje się jest błąd. Grawitacja nie jest wywoływana przez rotację. Siła ciężkości po części tak, ale nie grawitacja.
Joz zanurzył rękę w skroplonych gazach o konsystencji mazi.
Tu też chyba fizyka/nazewnictwo szwankuje. Skroplony gaz jest w istocie cieczą, a maź to już powoli pod ciało stałe podchodzi.
Poza tym to przyłączam się do pochwał. Bardzo dobrze napisane i dopieszczone językowo. Tekst nie ciągnie się, nie dłuży, wciąga i trzyma do końca.
Z oceną się na razie wstrzymam. Zobaczę, ile z tego opowiadania zostanie mi w głowie po kilku dniach.
Ocena: 5.3/6
"Wolność polega na tym, że możemy czynić wszystko, co nie przynosi szkody bliźniemu naszemu". Paryż, 1789 r.
Dzięki za komentarz, Chrościsko. Też jestem ciekawy, ile zostanie po tym tekście za jakiś czas :)
Co do uwag.
Tu zdaje się jest błąd. Grawitacja nie jest wywoływana przez rotację. Siła ciężkości po części tak, ale nie grawitacja.
Rotacja jest akurat jedną z metod wywoływania “sztucznej grawitacji”. Masz więc rację, że to nie jest ta prawdziwa. Dorzucę odpowiedni przymiotnik ;)
Tu też chyba fizyka/nazewnictwo szwankuje. Skroplony gaz jest w istocie cieczą, a maź to już powoli pod ciało stałe podchodzi.
Tutaj akurat efekt jest zamierzony. Temperatura na pokładzie jest bowiem tak niska, że skroplone gazy już częściowo są ciałem stałym. Stąd coś “maziowego” – ni to do końca płyn, ni ciało stałe. Przyznaję, że to było najlepsze słowo, które mi przyszło na myśl w kwestii opisu, ale jestem otwarty na inne propozycje.
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Sugestywne!
Klimatyczne!!
I ciekawe :)!!!
Śmierć cieplna Wszechswiata za progiem?
Jedyne, do czego bym się doczepił, to fakt, że tak łatwo Zakonni łykają wszystkie nowinki. Szmat czasu podróżują, zdaje im się, że Magnasfera to pępek (wszech)świata, a tu łup – Galaktyka, a tu łup – obcy, a tu łup – inne galaktyki. A oni nad tym przechodzą do porządku dziennego, jakby im kto nowy model smartfona proponował. Ale to pewnie limit… Trochę szkoda.
A z czepialstwa szczegółowego (i od razu zaznaczę, że nie wiem, czy na pewno mam rację – to raczej takie wrażenia artystyczne):
– “oślepieniem przez strumień cząstek” – hm, oślepionym można zostać przez światło, czyli fotony; ale Twoje “cząstki” fotonami raczej nie są; ergo – oślepieni mogą zostać w wyniku oddziaływania cząstek z… czymś (innymi cząstkami czy polami);
– “Sensory termiczne nic nie widziały, podobnie jak detektory promieniowania” – ciepło to też pewien rodzaj promieniowania, czyli wychodzi masło maślane;
– “możliwej trajektorii orbity” – wszak orbita jest pewną trajektorią?;
– “nawet jak te oddalały się od siebie” – co wy z tym “jak”? “gdy oddalały się”;
– “pojawił się utkany z fotonów panel z holoprzyciskiem” – ponieważ fotony są cząstkami bezmasowymi, trudno byłoby z nich zrobić przycisk, który da się “wcisnąć”; raczej jego pewne wyobrażenie.
W każdym razie – bardzo dobre! Więcej takiego SF proszę :)!
A poza konkursem – Nikolzollern mówi chyba o “Księdze Krótkiego Słońca” Wolfe’a.
Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.
Dzięki za komentarz, Staruchu :)
Przyznaję, że przy końcówce skróciłem. Tak, debata o tym wszystkim powinna być dłuższa, wymagałaby analiz itp. Postawiłem, że czytelnicy wyczują, że Flota jest jednak głodna nadziei i w związku z tym znaleziska Joza zostaną przejdą bardziej gładko niż zwykle :)
Co do czepialstwa szczegółowego:
oślepionym można zostać przez światło, czyli fotony; ale Twoje “cząstki” fotonami raczej nie są
Foton to też cząstka :) I też może być emitowana z takiego gejzera. Choć przyznaję, ze chodziło mi bardziej o efekt artystyczny :)
ciepło to też pewien rodzaj promieniowania, czyli wychodzi masło maślane;
Prawda, ale mamy też wiele rodzajów czujników wykrywających wiele różnych częstotliwości. Z reguły osoby niezaznajomione z fizyką widza jako “promieniowanie” jego jonizującą część. Więc poszedłem tutaj na skróty.
wszak orbita jest pewną trajektorią?
Zależy, co na nią wpływa. Mógł się pojawić obiekt, który by ją zniekształcał.
ponieważ fotony są cząstkami bezmasowymi, trudno byłoby z nich zrobić przycisk, który da się “wcisnąć”; raczej jego pewne wyobrażenie
Racja. Ponownie to skrót myślowy z mojej strony.
A poza konkursem – Nikolzollern mówi chyba o “Księdze Krótkiego Słońca” Wolfe’a.
O, dzięki. Szukałem z początku, ale nie potrafiłem nic znaleźć.
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Podobało mi się, choć myślę, że limit trochę tu zaszkodził. Wiem, że infodumpy nie są generalnie mile widziane, ale trochę mi zabrakło szerszego opisu tego świata. Gnasz z tą opowieścią z prędkością niemal nadświetlną, a to wymaga od czytelnika szczególnego skupienia, żeby za tobą nadążyć. Jeśli na dodatek czytelnik nie jest zbyt biegły w naukach ścisłych, może mieć problem.
Bronisz się bardzo ludzkimi problemami. Gdzieś mi chyba najmocniej utkwił w pamięci wątek córki głównego bohatera, dziecka, które nie pasuje do tej społeczności i prawdopodobnie czeka je śmierć.
W ogóle jakieś to strasznie smutne, przemy naprzód, dążąc do jakiegoś celu, albo może przed czymś uciekając i pewnym momencie okazuje się, że już właściwie nie wiemy, dlaczego to robimy. Nawet zakończenie nie zabrzmiało mi optymistycznie. Nie jestem do końca pewna, czy to co odkryli jest dla nich dobre. Jakoś tak to dwuznacznie napisałeś.
Generalnie z lektury jestem zadowolona. Niezły koncert fajerwerków. :)
Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!
Dzięki za komentarz, Irka_Luz :)
Nie jestem do końca pewna, czy to co odkryli jest dla nich dobre. Jakoś tak to dwuznacznie napisałeś.
Na pewno daje im jakąś nadzieję. Ale na pewno do happy endu, jeśli kiedykolwiek nastąpi, definitywnie daleko.
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
– Witaj, tato. Jak widzisz[+,] jestem już gotowa do operacji – zaczęła dziewczynka.
Interesujące opowiadanie. Klimatyczne i wciągające. Ładnie oprowadzasz po stworzonym świecie, czyta się świetnie.
Nie do końca kupuję decyzje zarządzających – wydają mi się podejmowane zbyt łatwo, zbyt szybko, a przecież jest bardzo dużo do stracenia. Nie pamiętają, dlaczego uciekają, ale robią to od pokoleń i chyba musiało to być coś ważnego. Mają ograniczone zasoby, a decydują się na wycieczkę w przeszłość właściwie bez większych oporów.
Relacja ojciec – córka jest bardzo dobrze wytłumaczona logicznie, ale z drugiej strony zabrakło mi emocji, jakoś tego nie poczułam.
No, czegoś się trzeba było przyczepić :P
Ogólnie fajne, podobało mi się :)
Przynoszę radość :)
Dzięki za przeczytanie i nominację, Anet :)
Cóż, obie wymienione wady to element tempa. Dużo do pokazania, mało miejsca. Mea culpa, ale następnym razem, już bez ograniczeń, postaram się lepiej takie rzeczy ująć.
I ciesze się, ze finalnie i tak się podobało :)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
:)
Przynoszę radość :)
Przecież to cała powieść jest, skompresowana dziesięcioktotnie.
Ekstrakt space opery.
Aby czerpać przyjemność, trzeba przeczytać dziesięć razy.
Conajmniej.
Twoja wizja przytłacza, jest gigantyczna jak wszechświat, a jednocześnie zawiera i podkreśla najważniejsze wartości pojedynczego człowieka.
Ciężkie w czytaniu, tak jak trudny do przełknięcia jest spirytus. Ale łatwo się nim upić.
Po pierwszym czytaniu, nie mam nic więcej do dodania.
No może tylko: “napisz powieść”.
Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.
Dzień dobry. To opowiadanie podoba mi się oraz nie podoba mi się :P
Główny, że się tak wyrażę, plot, jest świetny. Jest kosmicznie, jest rozmach, jest FI, jest SCI. Fabuła się trzyma i jest interesująca.
Ale moim zdaniem takich historii nie powinno się wpychać w konwencję opowiadania, taka kompresja to grzech.
Bo na przykład: nie zdążyłem poznać i poczuć czegokolwiek do bohaterów (wątek córci – sorry – nie kupiłem). Kiedy zacząłem się jakoś usadawiać w scenografii Floty i światostatków, musiałem już lecieć dalej.
Scena w stacji kosmicznej zaczęła się rozkręcać – wziuu jesteśmy już z powrotem we Flocie.
W tym wszystkim wykwity dość dyskretnych, ale jednak – infodumpów wymuszonych kompresją właśnie.
Trudno mi się odnieść do stylu i tego, jak to jest napisane. Są momenty, kiedy idzie gładko i jest sugestywnie, obrazowo, są takie, gdzie się gubię i brnę z trudem.
Szacuneczek za tę pracę, nie ma co, to jest duże i robi wrażenie, jednak zasługuje na dłuższą formę.
Serdeczności, Łosiot.
Co tu dużo mówić. Natłok informacji, wizja tyleż szeroka co i głęboka, fabuła odrobinę się w tym wszystkim gubi. Machnąłbyś książkę i wszyscy byliby zadowoleni :D
Wciągnęło mnie, bardzo szybko, niemal od razu i nie wypluło, póki nie doleciałam jak strzała do końca. Nie czytam zwykle hard sci-fi (czy to jest hard…? chyba nie:)), ponieważ nie odnajduję się w nawarstwieniu ciężkich terminów, fizyki (jeśli ktoś sili się na pierwiastek wiarygodności), matematyki, a tutaj – jak np.w Diunie – przełknęłam te Magnosfery, nie mając pojęcia o czym czytam i żyję, niezmiernie usatysfakcjonowana z lektury. Klimat kojarzył mi się z różnymi filmami sci-fi (te uwielbiam), z tymi lepszymi.
Nie zrozumiałam także rozmiaru problemu z Galaktykami, czego w sumie chciał ten byt (wydawał się wkurzony, a oni ostatecznie to olali), dlaczego chciał, by zabili “bezstrunowców”?
Nie, nie musisz odpowiadać (może na to ostatnie :P), za jakiś czas wrócę do lektury, może dostrzegę więcej szczegółów :)
Cytując częściowo Ciebie, NoWhereManie: zjawiskowy koncert fajerwerków, szkoda tylko że taki krótki.
Dziękuję Wam wszystkim za komentarze i uwagi :)
We wszystkich trzech przejawia się ta sama uwaga o tempie i mocnej syntezie. Cóż, muszę się zgodzić. Opowiadanie niewątpliwie pokazuje tylko fragment całości i chyba pokazałem aż za dużo, bo wielu odchodzi głodnymi.
Fizyk111
No może tylko: “napisz powieść”.
Może kiedyś się uda ;)
Łosiot
W tym wszystkim wykwity dość dyskretnych, ale jednak – infodumpów wymuszonych kompresją właśnie.
Akurat uważam, że pewne infodumpy są niekiedy koniecznością. Czasem lepiej wyłożyć czytelnikowi “kawę na ławę” niż czaić się z czymś do samego końca, bo nie ma okazji tego wyjaśnić do końca. Choć zgadzam się też, że nadmiar ich potrafi zaszkodzić. Że wspomnę tylko Davida Webera i namiętne stosowanie przezeń liczb i dokładnych opisów technicznych (które po szczegółowym badaniu można o kant czterech liter rozbić, takie są prawdopodobne).
Arya
Nie zrozumiałam także rozmiaru problemu z Galaktykami, czego w sumie chciał ten byt (wydawał się wkurzony, a oni ostatecznie to olali), dlaczego chciał, by zabili “bezstrunowców”?
Nie, nie musisz odpowiadać (może na to ostatnie :P),
Zgodnie z prośbą odpowiem prosto na ostatnie – bo nie chciał, by przypomnieli sobie, dlaczego lecą. Jeszcze by kontynuowali podróż ;) Plus, jeśliby zrobili to własnymi rękami, przypieczętowaliby swą decyzję “zbrodnią”. Sytuacja analogiczna do tych, gdy nisko postawionym buntownikom oferuje się amnestię, ale nakazuje wykonanie egzekucji na wyżej postawionych członkach. I tak, to ostatnie wytłumaczenie powinno pewnie być w tekście ;)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Nie będę tu oryginalny, też poczułem wiszący nad opowiadaniem limit, ale raczej zobaczyłem go na suwaku. Mniej więcej w momencie gdy bohaterowie wrócili do świata, w którym spotkali tajemniczy byt pomyślałem sobie, że tak wiele jeszcze zostało do powiedzenia, a miejsca tak mało. Po zakończeniu nie czułem jednak niedosytu.
Świat jest faktycznie bardzo bogaty i aż prosi się o dalsze rozwinięcie. Na szczęście informacje podawane są w taki sposób, że wszystko powoli układa się w spójną całość. Wizja odciętych od świata i pozostawionych w niewiedzy nomadów jest bardzo wyrazista i stanowi doskonałą oś napędową. Wizja floty i statkoświatów na pierwszy rzut oka skojarzyła mi się z Quarianami z gier Mass Effect.
Intrygujący wydawał mi się już sam tytuł i gdy tylko go zobaczyłem, od razu chciałem zabrać się za czytanie, ale oczywiście zabrakło mi na to czasu. Przez cały czas miałem go jednak z tyłu głowy.
Dzięki za komentarz, Fladrifie. Ciesze się, że tekst się podobał, a tytuł zapadł w pamięć :)
Wizja floty i statkoświatów na pierwszy rzut oka skojarzyła mi się z Quarianami z gier Mass Effect.
Powiem szczerze, ze mi ani razu Quarianie nie przyszli do głowi, a przecież to takie oczywiste! Ale fakt faktem, że z serią ME nie za bardzo się lubię od czasu pewnego zakończenia trylogii ;)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Fabuła: Historia zaprezentowana na wielu warstwach: mamy tu ojca zatroskanego o bardzo niepewną przyszłość córki, a przyszłość społeczeństwa, w którym funkcjonują, wcale pewniejsza nie jest. Do tego w tle mamy symboliczną opowieść o zamierzchłej przeszłości cywilizacji. Przy prowadzeniu akcji widać różnorakie inspiracje, choć tekst to science-fiction, momentami można dopatrzyć się tutaj (przynajmniej w moim odczuciu) narracji właściwej dziełom high fantasy. Zakończenie jest optymistyczne, i to fajnie wpisało się w całą historię. Ogółem całość była raczej satysfakcjonująca, choć niektóre momenty wydawały się mocno skompresowane.
Oryginalność: Mamy tutaj ciekawą mieszankę. Terminologia została przedstawiona w charakterystyczny sposób, przez ominięte zostały nazewnicze quasi-naukowe banały, które czasami towarzyszą space operom. Mocno widoczne są też inspiracje religijne (zakony, tefilim). Spodobało mi się dalekie wybiegnięcie w przyszłość, w późny, gasnący wszechświat, gdzie przeszła tożsamość uległa rozmazaniu, a przyszłość warunkują trudne decyzje w obliczu kryzysu energetycznego. Niektóre elementy świata przedstawionego odebrałem jednak jako nazbyt anachroniczne, choćby spożywanie alkoholu przez bohaterów (w stanie takiego zaawansowania trudno mi uwierzyć, że ludzie, nawet ci najbardziej tradycjonalni, nie porzuciliby go na rzecz "umilaczy" pozbawionych tak licznych efektów ubocznych) czy podanie stymulantów w krwiobieg – to nie wywołałoby natychmiastowego efektu, bo substancja musiałaby najpierw pokonać barierę krew-mózg, myślę, że można było tu pokusić się o opisanie czegoś innego, na przykład podania domózgowego lub usprawnionej wersji bezpośredniej stymulacji elektrodami (futurystycze Deep Brain Stimulation), zwłaszcza że postaci są wyposażone w interfejsy mózg-komputer.
Styl: Wprowadzenie specyficznego języka we fragmentach baśni go ubogaciło, w bazowej narracji styl był wystarczająco dynamiczny i emocjonalny. Nie spodobał mi się jedynie w tym fragmencie, w którym bohaterowie wybierają się do wnętrza opuszczonej stacji, użyte tam zwroty i sposób opisu scenerii w moim odczuciu trącił nieco sztampowym space horrorem.
Those who can imagine anything, can create the impossible - A. Turing
Dzięki za bardzo szczegółową ocenę i zbiór uwag do przemyślenia, Wickedzie :) Pomyślę zwłaszcza nad tymi odnośnie anachronizmów.
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Mnie najbardziej podobało się to, że tekst nie ma rąk i nóg, ma przynajmniej jedną parę ekstra, i majta nimi we wszystkie strony. Tłumaczysz oszczędnie, pozwalasz przenikać klimatem, legendami, czymś, co wydarzyło się, kiedy tego nie widzieliśmy. Czuć wielki świat, którego przedstawiciele zawiedli w paru kluczowych miejscach, po czym załatali dziury i ułożyli odpowiednie historie, żeby dać swym obywatelom przykłady zachowań i uporządkować krnąbrność jednostki – to cytowanie Ducha, myśli bohaterów zbaczające do tego, co przecież kazano im myśleć – bardzo rzeczywiste, bardzo logiczne. A skoro mówię o logice… gdy już tłumaczysz, tłumaczysz “po naszemu”: fizycznie, chemicznie, matematycznie, ale jednak krzyżujesz historię z własnym światotworzeniem (zakonami, wiarą, sposobem postępowania), gdzie używasz pięknego, oryginalnego języka – i ja bym wolała, żeby ten język zawładnął tekstem całkowicie. Czy czytelnicy by się przez to pogubili? Najpewniej tak. Czy straciliby frajdę z czytania? Nie wiem. Osobiście, gdy czytam coś tak wykwintnie skonstruowanego, tak warstwowego, chcę porzucić realia, utonąć w cholerę w czyjejś głowie. Chciałabym obejrzeć jakiś obcy kosmos. Ale konstruowanie wszystkiego od momentu Wielkiego Wybuchu – może teraz, dla odmiany, Małego? – mogłoby się skończyć innym wybuchem… łba. Chcę powiedzieć, że jest u Ciebie tyle oryginalności, że można spokojnie tworzyć z niego kaniony literackie, takie, hmmm, znikąd ;) Teoria strun? Było. Dlaczego by nie Teoria NoWhereMana?
Nie spodobało mi się przeskakiwanie czasowe, ale to moje zboczenie, nie lubię slajdowego opowiadania. Tak, wiem, taka natura podróży, trzeba przeskakiwać. Mimo tego w Twoim tekście jakoś szczególnie zwróciłam na to uwagę, ale to najpewniej przez to, że opowiadasz przecież bardzo dużo, a musisz jednak zważać na limit i strukturę historii. I pewnie zgadniesz, optymistyczne zakończenie też nie jest w moim stylu – chociaż o to się nie martw, już ja to sobie jakoś posępnie sama zinterpretuję.
W tej bezkresnej nicości mamy wiele cosi, okazuje się, posępnie ludzkich cosi. Twoja wizja jest żywa, chociaż opowiada o umieraniu. Beztrunowcy powinni byli wymrzeć, ale to oni będą teraz decydować. Wyważyłeś wszystko, łącznie z kolorami. Czyli jak horyzont sczerwienieje, będzie kontynuacja? ;)
Dzięki za komentarz, Żonglerko :)
Osobiście, gdy czytam coś tak wykwintnie skonstruowanego, tak warstwowego, chcę porzucić realia, utonąć w cholerę w czyjejś głowie.
Powiem szczerze, że czasem i ja tak mam. Tylko wtedy powstrzymuje mnie stwierdzenie, że jeśli chcę coś publikować, to warto być choć przez moment zrozumianym. Nawet Dukaj, gdy pisał “Perfekcyjną niedoskonałość”, za punkt odniesienia z początku wziął bliskiego nam Adama, by nie stracić z początku czytelnika (a wiemy dobrze, jakie jazdy potem urządzał).
Tutaj też znów uderzył limit. Trzeba przekazać treści, więc najłatwiej pójść na skróty w pewnych motywach fabularnych :)
Czyli jak horyzont sczerwienieje, będzie kontynuacja? ;)
Może kiedyś, zapewne w dłużej formie ;)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Wracam z komentarzem jurorskim:
Świetny tekst. Efektowny i pomysłowy świat SF, z ciekawie zarysowanym konfliktem. Spaceoperowa konwencja ciekawie i pomysłowo ograna, pomysły niby znane brzmią świeżo i wiarygodnie, przede wszystkim dzięki konsekwencji opisu. Wiarygodne postacie, w których motywacje chce się uwierzyć (i jestem bardzo wdzięczna autorowi za fakt, że posługując się ogranym do bólu pomysłem – bohater zmienia światopogląd, bo Chore Dziecko – robi to w pomysłowy sposób, bez manipulowania uczuciami czytelników). Fabuła na tyle wciągająca, że zapomniałam, że czytam jako jurorka. Przejście od space opery do kosmicznego horroru płynne, naturalne, a sam horror – bardzo klimatyczny. IMHO opowiadanie zdecydowanie nagrodowe.
ninedin.home.blog
Dzięki za komentarz. Cieszę się, że się podobało :)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Spełnienie podstawowego założenia – fantastyczny środek transportu – jest.
Cóż tu dużo mówić, bardzo dobry tekst. Podziwiam za to, że tak zgrabnie i naturalnie łączysz różne elementy i motywy na świeży sposób. Bohaterowie ze swoimi rozterkami są jak żywi, nie liczą na cud, ale sami walczą o swoje racje. I chyba to mnie tu najbardziej urzekło. Chociaż wcale nie zapominam o kosmicznej scenerii, w której umieściłeś akcję. Wszystko jest tu zgrane na tip-top.
Pisanie to latanie we śnie - N.G.
No i trzeci jurorski komentarz :) Cieszę się, że również tekst przypadł do gustu :)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Kto jak kto, ale u Ciebie, Znikąd, widać, iż rzeczywiście analizujesz komentarze ;)
Cóż mogę powiedzieć? Napisałeś kompletne hard s-f. No dobrze, może nie takie bardzo hard – postarałeś się, by tym razem również czytelnicy nie będący fanami tego gatunku, mogli się odnaleźć w opowiadaniu.
Jest tutaj mikro– (wątek ojca), jak i makrokosmos (wątek “ucieczki”), jest miejsce na relacje międzyludzkie, jak i podróż przez pustą przestrzeń i odwiedzenie opuszczonej stacji. Jest ciekawy łącznik pod postacią baśni, który zarazem pełni funkcję elementu mitologicznego. Jest nostalgiczna tęsknota za przeszłością i pięknie przedstawione zagrożenie Wielkim Chłodem.
Wreszcie – przyjemne zakończenie, które pozostawia historię nieco urwaną, ale daje odpowiedzi na postawione pytania.
Czyta się super. Tym razem powściągnąłeś beton informacyjny, dzięki czemu w tekście można się odnaleźć już po kilku akapitach.
Co mi się nie podobało? Sposób, w jaki przedstawiłeś podróż do stacji i to, co się w niej działo. Było dynamicznie, ale było też bardzo skrótowo – omijałeś fragmenty, w których nic się nie dzieje, ale przez to cały ten wątek zlewał się w jeden konglomerat zdań. Przynajmniej ja odniosłem takie wrażenie.
Poza tym – świetna robota, bardzo mi się podobało. Tytuł urokliwie enigmatyczny.
Trzymaj się.
"Tam, gdzie nie ma echa, nie ma też opisu przestrzeni ani miłości. Jest tylko cisza."
Początek bardzo obiecujący – widać rozmach wizji i nieskrępowaną wyobraźnię. Za mało jestem oczytany, żeby oceniać oryginalność pomysłów, ale poza “Pierścieniem” Nivena nie miałem innych gotowych skojarzeń.
Potem niestety było gorzej, w trakcie lektury włączył mi się wewnętrzny Cień Burzy, bo zbyt wielu rzeczy nie kupiłem lub/i nie zrozumiałem.
Pierwsze ostrzeżenie otrzymałem przy zbiegu okoliczności z kalekimi dziećmi – jak to jest możliwe z punktu widzenia rachunku prawdopodobieństwa, żeby dwoje przywódców społeczności miało potomków z tym samym, rzadkim schorzeniem? Nie rozumiem, czemu akurat skok w przód musiał się łączyć ze śmiercią dzieci, a wędrówka w przeciwną stronę (też chyba wymagająca skoków) pozwalała im przeżyć? A przede wszystkim nie kupuję tego, że sposobem na odkrycie wielopokoleniowej arcyzagadki własnego pochodzenia i celu okazuje się być prosta jak wypad na piknik wycieczka kilku ochotników. To jak to jest, że uciekają przez pokolenia, a powrót zajmuje (nawet biorąc pod uwagę czas podróżników) niedługi chyba okres 300 wacht (wcześniej 200 wacht to okres między dwoma posiedzeniami Rady). Gubię się w momencie odkrycia roli bezstrunowych dzieci – jakoś ten koncept wyskakuje z pudełka, nie chwytam stojących za nim wcześniejszych przesłanek.
Trochę tych niejasności się uzbierało i nie wszystkie da się wytłumaczyć ograniczeniami limitu – zresztą to nigdy nie jest wytłumaczenie przy dobrowolnym udziale w konkursie ;)
Natomiast sam pomysł ucieczki w przeszłość i wykorzystanie przesunięcia ku czerwieni bardzo mi się spodobały.
Dzięki za przeczytanie i komentarze :)
CountPrimagen
Cieszę się, że główne elementy się podobały. Co do sceny w stacji, to ona chyba najbardziej ucierpiała przez moje wybory. Będzie to jedna z pierwszych rzeczy do poprawienia, jak będę redagował pod Fantazmaty :)
Cobold
Aż żałuję, że nie prosiłem Ciebie do bety, bo ładnie punktujesz rzeczy, które zostawiłem bez wyjaśnienia z nadzieją, że czytelnicy je dopowiedzą :) Bo akurat z tym, że “nie da się wytłumaczyć ograniczeniami limitu”, to niestety półprawda. Decyzje o ścinaniu i takich czy innych tłumaczeniach są tylko moje, ale podjęte je z takich czy innych przesłanek. Tutaj – głównie limitem i chęcią pokazania jak największego kawałka. Po raz kolejny więc sprawdza się Twoje własne powiedzenie, że opowiadania najlepiej działają w małej skali – ja jak widać próbowałem ugryźć więcej i co bardziej dociekliwi czytelnicy jak Ty widzą skróty i zastosowane przycięcia. Cóż, budowanie tekstu to sztuka wyboru – raz się uda lepiej, raz gorzej. Trzeba tylko wyciągnąć konsekwencje na przyszłość :)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Nigdy nie jest za późno, żeby uczynić opowiadanie lepszym ;)
A ja i tak jestem ciekaw Twoich wyjaśnień na wypunktowane kwestie.
Nigdy nie jest za późno, żeby uczynić opowiadanie lepszym ;)
To prawda. Zwłaszcza, jak tekst ma możliwość drugiej szansy w Fantazmatach. Dlatego teraz zbieram opinie czytelników, przeanalizuję i na tej podstawie zobaczę, co należy poprawić :)
A ja i tak jestem ciekaw Twoich wyjaśnień na wypunktowane kwestie.
Udzielę je na PW wtedy :)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Dodaj mięśni temu szkieletowi. A potem skórę, kolorki, jakąś ładną fryzurę… ;-)
Babska logika rządzi!
Trochę mięśni i żołądek się da. Ale powieści z tego na razie nie zrobię…
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
W żołądek się nie pakuj, bo zacznie wołać jeść. ;-)
Babska logika rządzi!
Pewnie nie napiszę niczego nowego (”pewnie”, bo nie czytałam komentarzy przedpiśców), ale to porządne, wciągające opowiadanie. Nie wszystkie kwestie techniczne zrozumiałam, jednak nie przeszkadzało mi to w chłonięciu historii.
Świat jest bardzo plastyczny, rozbudowany, przyjemnie by się oglądało tę historię na ekranie. To była właściwie moja pierwsza refleksja po skończeniu lektury ;)
Podobały mi się kreacje bohaterów, świata, historii, w której – jak w prawdziwym życiu – kryją się inne historie, legendy, mity, na których ludzkość buduje swoją kulturę. Bardzo ładnie to przedstawiłeś, czuć głębię tego świata, nie jest tylko scenografią, po której poruszają się bohaterowie.
Podziwiam też, w jaki sposób dawkujesz informacje dla czytelnika. Oszczędnie, ale naturalnie. Zazdraszczam. Tym bardziej, że aktualnie sama się męczę nad pewnym dużym tekstem i moim głównym wrogiem są właśnie nienaturalne dialogi i infodumpy. U ciebie tego nie ma, ekspozycja świata dokonuje się poprzez rozmowy między bohaterami, wtrącenia narratora itd. Ostatnio bardzo zwracam na to uwagę i zauważyłam, że taki sposób opisywania świata jest trudniejszy, niż mogłoby się wydawać.
Tytuł też ładny.
three goblins in a trench coat pretending to be a human
Dziękuję za komentarz, Gravel :)
Masz rację z tym, że to trudna sztuka. Staram się czekać na miejsce, gdzie tłumaczenie będzie brzmieć naturalnie. Wada to fakt, ze czasem na niektóre czytelnik musi długo poczekać. Albo nawet żadna okazja się nie zdarzy i trzeba wrzucić dłuższy komentarz “od czapy” – lub, co gorsza, zostawić coś w domyśle :(
Ciesze się też, że tytuł się spodobał :)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Dobre, a nawet bardzo dobre. Od tytułu po ostatnie zdanie. Sorry, ale chwilowo z powodu braków czasowych nie będę bardziej szczegółowo uzasadniać TAK-ów ;)
http://altronapoleone.home.blog
Próg wejścia, jak to u Ciebie, jest dość wysoki, ale ani przez moment nie poczułem się przytłoczony. Jest faktycznie w Twojej narracji coś z suchej, beznamiętnej relacji, pod której płaszczykiem postaci wyglądają na mało skomplikowane, jednak sądzę, że nie ma tu przypadku. Emocji i psychologii dostałem tutaj tyle, ile wystarczyło, na ile pozwoliła forma.
Intryga snuje się niespiesznie, rozwija się w bardzo satysfakcjonujący sposób, zakończenie daje odpowiedzi, ale i zostawia z garścią pytań, które pozostawiają żywe wspomnienie o tym tekście.
Nie mam chyba zbyt wiele do dodania oprócz może tego, że z opowiadań Twojego autorstwa, to podobało mi się najbardziej. :)
Uff, w końcu skończył się u mnie morderczy maraton zajętych dni, to i odpowiedzieć dam radę :) Obydwojgu Wam dziękuję za komentarze :)
Drakaina
Bardzo mi miło, że tekst przypadł do gustu :)
Jasna Strona
Tak, próg wyjścia mam wysoki, ale cieszę się, że tekst uważasz za najlepszy z dotychczasowych :)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Jurek, widzieliśmy się parę razy “na żywca”, to nie będę owijał w bawełnę. Porzuciłem lekturę po kilku akapitach. No nie wciągnęło mnie. Zabrakło czegoś ze Statusu, zabrakło wstępu z tekstu konkursowego UFO (choć cały czas pamiętam, że skalę tam przestrzeliłeś ;) ), czegoś, czego wymagałbym już od Ciebie po kilku kolejnych miesiącach pisarskiego doświadczenia.
To, co od zawsze rzuca mi się w oczy w Twoich tekstach, to słaba strona obyczajowa. Wiem, słaba brzmi średnio przyjemnie, ale to chyba jedyny Twój słaby punkt, jeśli to w jakiś sposób osłodzi Ci moje słowa. Brak mi “flow”, budowania złożonych relacji emocjonalnych, a jeśli nie ma emocji, to przebiegam “tylko” wzrokiem. Bo czysta strona naukowa SF wciąga mnie tak samo, jak studiowanie Wikipedii i choć lubię czasem, to warg przy tym nie zagryzam. Ja to bym Cię wysłał na trening do Dogsdumpling… Przynajmniej jeśli chodzi o dialogi. ;)
Palniesz też czasem jakimś kanciastym zdaniem, typu:
Roboty-strażnicy bezskutecznie próbowali uciszyć krzyki.
To znaczy co robili? Gdyby to byli ludzie, to wiesz, mniej więcej człowiek wie, o co chodzi Autorowi, to pewne stereotypy, typowe ludzkie zachowania pozwalają mu ominąć wyjaśnienia, ale tutaj? Robot-strażnik może zrobić wszystko, a nie mówisz o tym nic.
Joz nie dał się porwać wzburzeniu.
To jest dopiero sztywne. Pokaż mi to, pokaż gest, mimikę twarzy, ruch ciała, niech Joz ŻYJE, nie wygłaszaj orędzia. Sam chcę się domyśleć jego stanu, a nie żebyś mi to pisał. Ale dobra, sam w Istocie umysłu waliłem takimi na potęgę, to co się będę czepiał…
I choć większość Twoich opowiadań mnie nie porywa, to chylę czoła przed drobiazgowym budowaniem światów i stroną naukową tekstów. Liczę, że kiedyś zabije u Ciebie bardziej melodramatyczna nuta, która pozwoli mi cieszyć się lekturą na wyższym, dramatycznym poziomie.
Pozdro.
Miło Cię widzieć, Darconie :)
Akurat spodziewałem się, że osobie nastawionej na emocje jak w Twoim wypadku może nie przy[paść do gustu, a haczyk we wstępie – oparty na wizji świata – okaże się za słaby. Masz rację, że melodramatyzm w tekście jest mocno w tle. Powiedziałbym, że wręcz jest trzeciorzędny.
Marzy mi się, by pisać o emocjach jak Katia czy Dogsdumpling, ale przy moim mocno analitycznym umyśle to raczej zadanie na lata niż miesiące. Nie poddaję się łatwo emocjom, przez co trudniej mi o nich pisać w formie, która porywa jak u wielu innych. Liczę jednak, że kiedyś się uda.
Uwagi co do wyszczególnionych fragmentów celne, pomyślę nad nimi.
Jeszcze raz miło Cię znowu widzieć :)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Marzy mi się, by pisać o emocjach jak Katia czy Dogsdumpling, ale przy moim mocno analitycznym umyśle to raczej zadanie na lata niż miesiące. Nie poddaję się łatwo emocjom, przez co trudniej mi o nich pisać w formie, która porywa jak u wielu innych.
Jeśli będziesz miał utwór na miarę Statusu, zbetuj go, a później przyślij do mnie. Skoro jesteś analitykiem, pokaże Ci emocje po inżyniersku, gdyż nim jestem. Napiszesz znakomitą hybrydę w kilka miesięcy, nie lat.
Mam akurat tekst na podorędziu, więc mogę podesłać. Choć ja takim optymistą w stosunku do siebie nie jestem ;) Resztę napiszę w PW.
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Nadrabiam swoją kolejkę w ciągu dalszym. :)
Świetne sci-fi, trzymające w napięciu, a i bohaterowie niczego sobie. Pomysł kosmiczny i bardzo przypadł mi do gustu.
Ponoć robię tu za moderację, więc w razie potrzeby - pisz śmiało. Nie gryzę, najwyżej napuszczę na Ciebie Lucyfera, choć Księżniczki należy bać się bardziej.
Dzięki za komentarz. Ciesze się, że się podobało :)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Dołączam do grona czytelników.
Ależ to było dobre opowiadanie :) Jaka ciekawa fabuła i jak dobrze poukładany ten bieg wydarzeń. Pomimo obszernej kreacji świata tekst wydał mi się czytelny, jasny. Zawarte SF nie przytłoczyło, było dla mnie ciekawe. Niezwykle zręcznie ubrałeś w środki wyrazu twory swojej wyobraźni. Dodatkowo znalazłem tutaj głębszy przekaz. Udzielił mi się klimat tej opowieści, wkręciłem się w nią, to była dobra lektura. Tekst został całkiem fajnie napisany – prostym stylem, powiedziałbym. Myślę, że zasłużone piórko.
Pozdrawiam :)
Wybacz, że z takim opóźnieniem odpowiadam na komentarz :) Jest mi bardzo miło, że opowiadanie się spodobało :)
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
Jest to pomysł i tekst typowy dla tego, co znam spod twojej ręki; zastanawia mnie to techniczne podobieństwo tekstów – możesz mi wskazać taki, który zupełnie nie pasuje do tego? ;) Chciałabym sprawdzić (albo przypomnieć sobie), czy w ogóle piszesz inaczej.
Przytłoczenie światem nie byłoby dobrym określeniem, raczej szczegóły i rozwinięcie pożarł ci pewnie limit. Fajne jest to, na jakie grunty wchodzi umysł podczas lektury. Masz bardzo precyzyjne myślenie, a przy tym bogatą wyobraźnię. I do tego też dopasowane są teksty. Wydaje mi się jednak, że jeszcze nie masz tak szerokiej wspólnej płaszczyzny z czytelnikiem, by go przykuć do lektury wieloma drogami. Ja chyba jestem po części takim targetem, jak Darcon, a przynajmniej potrzebuję związania na wstępie z bohaterem, zwłaszcza w SF – może dlatego, że dużo gram. Twój tekst mnie z sobą nie związał, ale parę razy powywracał mi umysł ;) A to zawsze jest w cenie.
"Po opanowaniu warsztatu należy go wyrzucić przez okno". Vita i Virginia
Dzięki za przeczytanie i komentarz, Naz :)
Jest to pomysł i tekst typowy dla tego, co znam spod twojej ręki; zastanawia mnie to techniczne podobieństwo tekstów – możesz mi wskazać taki, który zupełnie nie pasuje do tego? ;) Chciałabym sprawdzić (albo przypomnieć sobie), czy w ogóle piszesz inaczej.
Nie na portalu. Mam parę pierwszoosobowych, aczkolwiek tematyka nadal SF i podejrzewam, że też wychodzą podobnie stylem.
Won't somebody tell me, answer if you can; I want someone to tell me, what is the soul of a man?
