Prāṇa-345

No, no.

Tak na ko­niec kon­kur­su jedno z IMHO naj­cie­kaw­szych w nim opo­wia­dań.

Zde­cy­do­wa­nie mi się po­do­ba­ło. I wple­ce­nie kwe­stii kwe­stii ka­ta­stro­fy kli­ma­tycz­nej i końca świa­ta w te­ma­ty­kę kon­kur­su, i ogra­nie po­zor­ne­go kon­tra­stu nauki i wiary, który w trak­cie opo­wie­ści oka­zu­je się wcale nie być klu­czem do od­czy­ta­nia tek­stu, i wy­ko­rzy­sta­nie w nim mi­sty­ki róż­nych tra­dy­cji re­li­gij­nych… Ja nawet na co dzień nie prze­pa­dam za tek­sta­mi w mi­stycz­nych kli­ma­tach, a tu, użyte oszczęd­nie, ale po­my­sło­wo w nar­ra­cji, mnie ku­pi­ły. Góry wy­ko­rzy­sta­ne w hi­sto­rii bar­dzo efek­tow­nie, fa­bu­ła ge­ne­ral­nie OK, choć, przy­znam, chęt­nie bym wie­dzia­ła coś wię­cej o Ja­ni­nie i Sig­mun­dzie, o tym jego sza­leń­stwie, o tym, dla­cze­go Ja­ni­na kła­ma­ła w kwe­stii tego, czego szuka.

Mimo tych za­strze­żeń do szcze­gó­łów fa­bu­ły ge­ne­ral­nie mam po­czu­cie, że prze­czy­ta­łam dobrą, cie­ka­wą hi­sto­rię. Do tego pew­nie i płyn­nie pro­wa­dzo­na nar­ra­cja ze zmie­nia­ją­cych się punk­tów wi­dze­nia, a bo­ha­te­ro­wie zróż­ni­co­wa­ni i scha­rak­te­ry­zo­wa­ni tonem i cha­rak­te­rem swo­ich myśli, a nie od­au­tor­ski­mi stwier­dze­nia­mi. Ję­zy­ko­wo i sty­li­stycz­nie czy­ta­ło się płyn­nie, ni­g­dzie się nie za­cię­łam. No i przy­naj­mniej dla mnie tekst speł­nił jesz­cze jeden kon­kur­so­wy wymóg: wzru­szył mnie. 

Klik bi­blio­tecz­ny ode mnie.

ninedin.home.blog

No i drugi fi­na­li­sta/ka!:). Bar­dzo dobre po­sta­po. Prze­czy­ta­łem z za­in­te­re­so­wa­niem. Klik!

Zwró­cić piór­ko Sowom i Skow­ron­kom z Ke­ple­ra!

Prze­czy­ta­ne :)

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Dzię­ku­ję za czas po­świę­co­ny na prze­czy­ta­nie i ko­men­ta­rze oraz za klik­nię­cia do bi­blio­te­ki.

Those who can ima­gi­ne any­thing, can cre­ate the im­pos­si­ble - A. Tu­ring

Prze­czy­ta­łam.

www.instagram.com/mika.modrzynska.pisarka/

Bar­dzo dobre opo­wia­da­nie.

Ład­nie wy­kre­owa­łeś, au­to­rze, bo­ha­te­rów, są żywi, mają swoje mo­ty­wa­cje, cele, po­do­ba mi się to. I chyba wła­śnie z tego po­wo­du to nie jest zwy­kłe drep­ta­nie po gó­rach. 

Kli­ma­tycz­ne, wcią­ga­ją­ce, bar­dzo do­brze na­pi­sa­ne.

Fajne :)

Przy­no­szę ra­dość :)

Bar­dzo dobry tekst. Kli­ma­tycz­ny, wzru­sza­ją­cy, a przede wszyst­kim z po­my­słem. Poza tym bar­dzo po­rząd­nie na­pi­sa­ny. W moim od­czu­ciu jeden z naj­lep­szych w kon­kur­sie. Ode mnie ostat­ni kli­czek :)

Ps. A i bar­dzo fajne ilu­stra­cje i ani­ma­cje :)

Dzię­ku­ję za ko­lej­ne ko­men­ta­rze i klik­nię­cia.

Those who can ima­gi­ne any­thing, can cre­ate the im­pos­si­ble - A. Tu­ring

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Ładne. Po­do­ba mi się pewna na­tu­ral­ność tego tek­stu. Po­do­ba mi się też myśl o upad­ku czło­wie­ka wspi­na­ją­ce­go się na szczy­ty po­łą­czo­na z upad­kiem gór. Po­do­ba mi się za­koń­cze­nie. A naj­bar­dziej po­do­ba mi się, że udało Ci się po­ka­zać od­mien­ność mo­ty­wa­cji, stwo­rzyć ludz­kich bo­ha­te­rów i pły­nąć z myślą w tek­ście.

Na­tu­ral­nie, kom­po­zy­cja prze­my­śla­na:)

Zdję­cia pięk­ne, ko­cham zdję­cia gór.

Po­ni­żej nie­któ­re z moich za­sta­no­wień po dro­dze na Śnież­kę, zer­k­nij, czy tak chcia­łeś Au­to­rze:

‚Wieszcz wy­cią­gnął z ple­ca­ka chle­ba

‚za­ra­sta­ją­cych wy­jąt­ko­wo upar­tym mchem

Byli jesz­cze w niż­szych par­tiach, ale tam jest tyle po­ro­stów, więc…

‚No i widok Su­de­tów, jak­kol­wiek nie znisz­czo­nych, wi­ta­ją­cy ją co­dzien­nie rano…

hmm, zer­k­nij, czy nie miało być bez „nie’

‚wy­rwa­ła na kil­ka­na­ście me­trów do przo­du

Lu­bisz kon­struk­cje z „na”. Są z lekka nie­na­tu­ral­ne, ale nie wiem, gdyż z dru­giej stro­ny na­da­ją  opo­wie­ści sta­ro­świec­ki urok. Przy­wo­ły­wa­ły mi na myśl stare gór­skie pocz­tów­ki.

‚nigdy nie wy­cho­dzi się dwa razy na tę samą górę.

„wy­cho­dzi”, czy ce­lo­wo z „y”, za­kła­dam, że tak, czyli cho­dzi o miej­sce wyj­ścia, a nie drogę.

‚Baba usiadł na scho­dach, Lusia obok, Sasza sta­nął tuż za nimi – na wyż­szym schod­ku?

‚wle­pi­ła wzrok

pierw­sze wy­bi­ja, z uwagi na styl opo­wie­ści

Na­praw­dę cie­ka­wa opo­wieść. Zgła­szam do piór­ka, za za­koń­cze­nie, cha­rak­te­ry i myśli.

Pzd srd:)

a

Lo­gi­ka za­pro­wa­dzi cię z punk­tu A do punk­tu B. Wy­obraź­nia za­pro­wa­dzi cię wszę­dzie. A.E.

Asy­lum, dzię­ku­ję za ko­men­tarz i no­mi­na­cję.

Wiem, że po­praw­ki są do­zwo­lo­ne na tym eta­pie, ale oso­bi­ście zde­cy­do­wa­łum, że z ich wpro­wa­dza­niem wstrzy­mu­ję się do ogło­sze­nia wy­ni­ków lub przy­naj­mniej do mo­men­tu, w któ­rym tekst prze­czy­ta­ją wszy­scy ju­ro­rzy.

Those who can ima­gi­ne any­thing, can cre­ate the im­pos­si­ble - A. Tu­ring

W końcu to kra­ina, gdzie wol­ność czy­jejś pię­ści koń­czy się na wol­no­ści czy­je­goś nosa.

Wy­jąt­ko­wo po­do­ba mi się to zda­nie, cho­ciaż tak na­praw­dę cały tekst jest zna­ko­mi­ty. Hi­sto­ria pły­nie – nie mam na to lep­sze­go okre­śle­nia – i to spra­wia, że zna­ko­mi­cie się ją czyta. Bo­ha­te­ro­wie są żywi, róż­nią się od sie­bie, a przy tym każdy z nich wy­da­je się au­ten­tycz­ny.

Ponoć robię tu za mo­de­ra­cję, więc w razie po­trze­by - pisz śmia­ło. Nie gryzę, naj­wy­żej na­pusz­czę na Cie­bie Lu­cy­fe­ra, choć Księż­nicz­ki na­le­ży bać się bar­dziej.

Verus, dzię­ku­ję za czas po­świę­co­ny na prze­czy­ta­nie i sko­men­to­wa­nie.

Those who can ima­gi­ne any­thing, can cre­ate the im­pos­si­ble - A. Tu­ring

Sta­ruch tu był!

Pierw­sze prawo Sta­ru­cha - li­te­rów­ki w cu­dzych tek­stach są oczo­bi­ją­ce, we wła­snych - nie­do­strze­gal­ne.

Wę­drów­ka grupy na szczyt jest opi­sa­na zaj­mu­ją­co, po­sta­ci jawią się żywe i cie­ka­we, zwłasz­cza że zo­sta­ły po­ka­za­ne na tle skut­ków ka­ta­stro­fy eko­lo­gicz­nej. I to chyba wszyst­ko, co ro­zu­miem z opo­wia­da­nia. Nie poj­mu­ję bo­wiem – pew­nie dla­te­go, że w ogóle nie wie­rzę w sku­tecz­ność wszel­kich mo­dłów – czemu ma słu­żyć piel­grzym­ka roz­mo­dlo­nej grupy, co ci lu­dzie mają na­dzie­ję osią­gnąć…

Nie­kom­plet­ny i mało czy­tel­ny zdał mi się wątek Ja­ni­ny i ledwo wspo­mnia­ne­go Sig­mun­da.

Pro­jek­ty in­sta­la­cji wy­chwy­tu­jąch dwu­tle­nek węgla… ―> Li­te­rów­ka.

Nawet Ja­ni­na, choć po­kła­da uf­ność w coś bar­dziej na­ma­cal­ne­go. ―> Nawet Ja­ni­na, choć po­kła­da uf­ność w czymś bar­dziej na­ma­cal­nym.

…a od­zy­skasz tego, któ­re­go ko­chasz.” ―> Krop­kę sta­wia­my po za­mknię­ciu cu­dzy­sło­wu.

…w tym mo­men­cie ja od­zy­sku­ję. ―> Li­te­rów­ka.

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Dzię­ku­ję za czas po­świę­co­ny na prze­czy­ta­nie i ko­men­tarz, Reg.

Tekst prze­czy­ta­li już wszy­scy ju­ro­rzy, więc li­te­rów­ki po­pra­wi­łem. Z ewen­tu­al­ny­mi więk­szy­mi zmia­na­mi wąt­ków fa­bu­lar­nych wstrzy­mam się do mo­men­tu oceny ju­ro­rów, po wy­ni­kach po­sta­ram się też na­pi­sać szer­sze od­po­wie­dzi do ko­men­ta­rzy.

Those who can ima­gi­ne any­thing, can cre­ate the im­pos­si­ble - A. Tu­ring

Fa­bu­ła:

Świet­ny kli­mat po­sta­po, ory­gi­nal­ny po­mysł, wy­ko­na­nie rów­nież pierw­sza klasa. Opo­wia­da­nie jest fi­lo­zo­ficz­ne, przez co mo­men­ta­mi przy­cięż­ka­we, ale jak na dość trud­ne te­ma­ty, które po­ru­szasz, to i tak czyta się gład­ko i przy­jem­nie.

Te­ma­ty­ka, a szcze­gól­nie nie­któ­re kwe­stie wy­po­wia­da­ne usta­mi bo­ha­te­rów mo­men­ta­mi są dość kon­tro­wer­syj­ne. Ude­rzasz w nuty, które w ostat­nich la­tach bar­dzo spo­la­ry­zo­wa­ły spo­łe­czeń­stwo, jest kwe­stia wiary i ate­izmu, jest ocena po­li­ty­ki kli­ma­tycz­nej, jest wątek ho­mo­sek­su­al­ny, przez co bez wzglę­du na po­glą­dy, każdy znaj­dzie w tym opo­wia­da­niu coś, co może mu się nie spodo­bać.

Z jed­nej stro­ny gra­tu­lu­ję od­wa­gi oraz próby za­cho­wa­nia obiek­ty­wi­zmu, bo ow­szem sta­rasz się te ak­cen­ty roz­ło­żyć po równo, z dru­giej nie je­stem prze­ko­na­ny, czy jed­nak udało Ci się ten obiek­ty­wizm za­cho­wać. Od­nio­słem wra­że­nie, że w przed­sta­wio­nym spo­rze kwe­stie wy­po­wia­da­ne przez Ja­ni­nę wy­brzmia­ły moc­niej, wy­raź­niej. Do tego sam baba Pavan, głów­ny bo­ha­ter, je­dy­ny opi­sy­wa­ny w pierw­szej oso­bie, choć asce­ta i fi­lo­zof, to jed­nak jego myśli krążą wokół Marka, co od­czy­ta­łem jako mru­gnię­cie okiem do czy­tel­ni­ka, i su­ge­stia, po któ­rej stro­nie leżą sym­pa­tie au­to­ra.

Styl i język:

Dobry styl i język. Prze­szka­dza­ła mi nieco nie­spój­na nar­ra­cja, bo są frag­men­ty w pierw­szej oso­bie i cza­sie rze­czy­wi­stym oraz frag­men­ty w trze­ciej oso­bie i cza­sie prze­szłym. W trak­cie lek­tu­ry nie udało mi się roz­szy­fro­wać skąd te zmia­ny i czy są ce­lo­we. Do­dat­ko­wo w przy­pad­ku nar­ra­cji pierw­szo­oso­bo­wej nie za­wsze było jasne, kto się za nar­ra­to­rem kryje.

Już póź­niej, ana­li­zu­jąc tekst, zo­rien­to­wa­łem się, że w pierw­szej oso­bie piszę baba Pavan i że co druga sek­cja jest z jego nar­ra­cją. Szko­da, że tak późno. Gdyby to było od po­cząt­ku za­zna­czo­ne wy­raź­niej, miał­bym więk­szą przy­jem­ność z lek­tu­ry.

Jesz­cze kilka uwag tech­nicz­nych:

Wieszcz wy­cią­gnął z ple­ca­ka chle­ba, po­bło­go­sła­wił go i roz­dał to­wa­rzy­szom.

Spo­glą­dam na przy­cup­nię­ty nad wątłą rzecz­ką Domek My­śliw­ski. A ra­czej na to, co z niego zo­sta­ło, gdy po­wo­li do­go­ry­wał tutaj przez lata, opusz­czo­ny przez swych opie­ku­nów. Ko­lej­na ze smut­nych ruin szep­czą­ca o upad­ku czło­wie­ka.

Ta część piel­grzym­ki jest moją ulu­bio­ną, choć szlak pnący się do Ma­łe­go Stawu razem z Łom­ni­cą jest trud­ny – idzie­my wąską, nie­rów­ną ścież­ką uło­żo­ną ze spo­rych ka­mie­ni, czę­ścio­wo już za­ra­sta­ją­cych wy­jąt­ko­wo upar­tym mchem, który jakoś do­sto­so­wał się do złego po­wie­trza.

(Czas te­raź­niej­szy wy­bi­ja z rytmu, wcze­śniej i dalej jest prze­szły.)

Kartę na Ślęży zna­la­złam do­pie­ro trzy dni temu. Na Śnież­ni­ku przed­wczo­raj. Kie­dyś te trzy szczy­ty dało się bez pro­ble­mu zdo­być w jedną dobę. (Serio? War­to­by roz­wi­nąć tę myśl, bo współ­cze­śnie, kla­sycz­nie się ra­czej nie da, chyba że sa­mo­cho­dem te­re­no­wym.)

Że ona wcale nie pra­gnie mieć spo­ko­ju, tylko kon­tak­tu, lecz boi się go na­wią­zać, chyba zra­nio­na za­dra­mi z prze­szło­ści.

Te­ma­ty­ka:

Wy­ma­ga­nia kon­kur­so­we od­no­śnie te­ma­tu zo­sta­ły speł­nio­ne. Do tego chwa­lę za ory­gi­nal­ne po­dej­ście i cie­ka­wą wizję.

Po­ten­cjał mo­ty­wa­cyj­ny i efekt wzru­sze­nia:

Choć koń­co­we prze­sła­nie Pe­va­na ma za za­da­nie mo­ty­wo­wać: „Nie trać na­dziei. On żyje. Wie­rzę w to. Nie wy­brał tych miejsc bez po­wo­du. Za­gu­bił się, ale chce, żebyś go od­na­la­zła. Po­trze­bu­je cie­bie. Po­trze­bu­je two­je­go wy­sił­ku. Na pewno wśród tych no­ta­tek są dal­sze wska­zów­ki. Do­strzeż czwo­ro­ścian w trój­ką­cie, a pen­ta­cho­ron w czwo­ro­ścia­nie. Po­święć czas i trud, a od­zy­skasz tego, któ­re­go ko­chasz.” to jed­nak nie wy­brzmia­ło ono w mojej gło­wie wy­star­cza­ją­co wy­raź­nie. Być może dla­te­go, że mówił to do Ja­ni­ny, która była na­sta­wio­na scep­tycz­nie. A do tego słowa te prze­sła­nia śmierć baby, która bar­dziej do­cie­ra do czy­tel­ni­ka i daje do my­śle­nia, niż jego słowa.

Osta­tecz­nie dużo le­piej pre­zen­tu­je się sfera emo­cjo­nal­na niż mo­ty­wa­cyj­na.

Moja punk­ta­cja kon­kur­so­wa: Top5 (5.1 punk­tu)

Ocena por­ta­lo­wa: 5.1/6

NB. W mojej su­biek­tyw­nej oce­nie to opo­wia­da­nie zo­sta­ło bar­dzo nie­do­ce­nio­ne w tym kon­kur­sie. Nie­ste­ty po­zo­sta­li ju­ro­rzy nie po­dzie­la­li mo­je­go en­tu­zja­zmu.

"Wol­ność po­le­ga na tym, że mo­że­my czy­nić wszyst­ko, co nie przy­no­si szko­dy bliź­nie­mu na­sze­mu". Paryż, 1789 r.

Pod­pi­su­je sie pod opi­nia Chro­sci­sko. Bylam pra­wie pewna, ze ten tekst znaj­dzie sie przy­naj­mniej w pierw­szej dzie­siat­ce.

Ilu­stra­cje nie zo­sta­ły wzię­te pod uwagę – tekst ma się bro­nić sam.

Pur­pu­ra, patos, za­dę­te, gór­no­lot­ne me­ta­fo­ry ma­sku­ją­ce brak sensu (mętny mi­sty­cyzm to nie sens) – nie mogę wy­klu­czyć, że nie­zno­śnie wy­du­ma­ny ton jest tu ce­lo­wy, bo pa­su­je do ekhm, tre­ści. Po­mysł, że ktoś ce­lo­wo do­pro­wa­dza do za­gła­dy świa­ta, zdaje mi się ciut na­iw­ny – nie, żeby nie było ta­kich, któ­rzy chęt­nie by to zro­bi­li, ale czy oni mają aż takie moż­li­wo­ści? Zresz­tą – za­wsze ła­twiej oskar­żyć "onych", za­ło­żyć ręce i cze­kać na cud, niż się przy­sto­so­wać albo wal­czyć, nie­praw­daż? Pa­ra­le­lizm dążeń Ja­ni­ny i Pa­va­na ujaw­nia się za późno i jest za słabo za­ry­so­wa­ny, żebym mogła na­zwać tekst spój­nym. Zwią­zek z te­ma­tem jest luźny.

Jeśli in­te­re­su­je Cię szcze­gó­ło­wa ła­pan­ka, pro­szę o adres na priv.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Opo­wia­da­nie na­pi­sa­ne płyn­nie, i ze spraw­nym warsz­ta­tem (parę drob­nych błę­dów typu li­te­rów­ka czy po­wtó­rzo­ny wyraz się za­po­dzia­ło, ale to nie pro­blem). Nie­ste­ty – pod wzglę­dem fa­bu­ły nie wcią­gnę­ło, choć po­mysł jakiś był. Zwy­czaj­nie bra­kło głębi, która zdaje się miała być głów­ną cechą tek­stu.

Nie zmie­nia to jed­nak faktu, iż w tek­ście jest kilka frag­men­tów, które mocno przy­ku­wa­ją uwagę. Takie pro­ste zda­nia typu "oni ufają sło­wom". Nie dość, ze te trzy wy­ra­zy same w sobie sta­no­wią wy­mow­ną sen­ten­cję, to jesz­cze dzia­ła­ją na dwóch in­nych po­zio­mach. Jeden to bez­po­śred­ni kon­tekst ludzi uczest­ni­czą­cych w wę­drów­ce, drugi… Drugi nie wiem czy jest ce­lo­wy, czy wy­szedł przy­pad­kiem, ale w bar­dzo cie­ka­wy spo­sób łączy się z koń­co­wą scen­ką, w któ­rej pa­da­ją słowa o pa­ra­noi i teo­riach spi­sko­wych. Bobo jest tu jakaś dia­gno­za ludz­ko­ści, ale mocno za­szy­ta w tek­ście, nie od razu wi­docz­na spod war­stwy emo­cji bo­ha­te­rów. A do­szu­ki­wał­bym się tutaj przede wszyst­kim od­nie­sie­nia do tego, jak po­la­ry­za­cja spo­łe­czeń­stwa spra­wia, że wszel­kie stro­ny kon­flik­tów coraz mniej zwra­ca­ją uwagę na ar­gu­men­ty. W sumie w stro­nę ta­kiej in­ter­pre­ta­cji może na­kie­ro­wy­wać też frag­ment o moż­li­wych przy­czy­nach na­pa­du na part­ne­ra jed­nej z po­sta­ci – tam też pada su­ge­stia, że ra­dy­ka­lizm idzie ze­wsząd.

Ze zdań przy­ku­wa­ją­cych uwagę są jesz­cze dwa:

"góry za­wsze przy­cią­ga­ły tych, któ­rzy chcie­li od­na­leźć Boga"

– też wie­lo­znacz­ne na różne spo­so­by, nie tylko te zwią­za­ne z re­li­gij­no­ścią.

"Dzie­więć mi­liar­dów imion Boga re­zo­nu­je w moim umy­śle."

– a to też warte uwagi, jak sądzę na­wią­zu­ją­ce do licz­by lud­no­ści w cza­sie akcji opo­wia­da­nia.

Mnie nie po­rwa­ło, ale ogól­nie rzecz bio­rąc tekst jest dobry i umie­jęt­nie prze­my­ca­ją­cy różne prze­my­śle­nia.

A, no i widać, ze był jakiś re­se­arch w te­ma­cie gór :-)

A, no i wątek he­ro­izmu nie­mal po­mi­nię­ty – jeśli nie li­czyć jed­ne­go zda­nia.

Okej, no to pora na długi ko­men­tarz od­au­tor­ski :)

@Ni­ne­din

Przede wszyst­kim bar­dzo się cie­szę, że tekst cie­bie wzru­szył. No i że mi­sty­cyzm cię kupił, cho­ciaż nie są to Twoje ulu­bio­ne kli­ma­ty.

Chęt­nie bym wie­dzia­ła coś wię­cej o Ja­ni­nie i Sig­mun­dzie, o tym jego sza­leń­stwie, o tym, dla­cze­go Ja­ni­na kła­ma­ła w kwe­stii tego, czego szuka.

Tu wła­śnie (czę­ścio­wo bę­dzie się to od­no­sić też do ko­men­ta­rza Reg, dla któ­rej wątek Ja­ni­ny i Sig­mun­da był mało czy­tel­ny), czy przez chęć wy­ra­że­nie tego w oszczęd­ny i sym­bo­licz­ny spo­sób nie prze­gią­łem w drugą stro­nę i nie za­mgli­łem za bar­dzo tego ele­men­tu tek­stu.

Dla­cze­go Ja­ni­na może nie tyle skła­ma­ła, co po pro­stu na­gię­ła fakty od­no­śnie swo­ich celów po­szu­ki­wań? Od­po­wiedź jest krót­ka: nie chcia­ła wie­rzyć. Była osobą twar­do stą­pa­ją­cą po ziemi, co prze­sta­wi­łem z per­spek­ty­wy Pa­va­na. Nie chcia­ła wie­rzyć w to, że jej uko­cha­ny mąż za­czął skła­niać się ku spi­sko­wym teo­riom świa­ta, a na­stęp­nie prze­ja­wiać ob­ja­wy manii prze­śla­dow­czej. 

Znik­nął bez słowa, zo­sta­wił tylko krót­ki list. Trop pro­wa­dził na Ślężę, ze Ślęży na Śnież­nik, ze Śnież­ni­ka tutaj. Każdy ko­lej­ny zapis coraz bar­dziej świad­czył… Świad­czył o… – Słowa wię­zły jej w krta­ni. Wiatr świ­stał coraz moc­niej. – On już cał­kiem za­tra­cił się w sza­leń­stwie. To wszyst­ko moja wina, igno­ro­wa­łam ob­ja­wy…

Wy­par­ciem pró­bo­wa­ła unik­nąć bólu. Nie chcia­ła po­ru­szać tego te­ma­tu, dla­te­go w “zła­go­dzo­ny” spo­sób mó­wi­ła o tre­ści za­war­tej na kar­tach, kiedy po raz pierw­szy roz­ma­wia­ła o tym z Lusią:

– To mnie za­sko­czy­łaś, nie spo­dzie­wa­ła­bym się. No więc moje po­szu­ki­wa­nia to coś w stylu geo­ca­chin­gu. Z tym że osoba, która chowa karty, nie robi tego dla za­ba­wy. Ra­czej… ze stra­chu. Za­war­ta na nich wie­dza jest dość szo­ku­ją­ca. Pro­jek­ty in­sta­la­cji wy­chwy­tu­ją­cych dwu­tle­nek węgla, pro­po­no­wa­ne ge­no­my ro­ślin mo­dy­fi­ko­wa­nych spe­cjal­nie pod cele re­kul­ty­wa­cyj­ne. Do tego ra­por­ty, wedle któ­rych zmia­ny, które za­szły w kli­ma­cie, miały być ko­rzyst­ne dla pew­nych… grup in­te­re­su. Po­dob­no. Trud­no mi to teraz oce­nić. Znam do­brze tego, kto zgro­ma­dził wszyst­kie te in­for­ma­cje, ale nie mam bla­de­go po­ję­cia, dla­cze­go ukry­wa je w gó­rach. Wo­la­ła­bym, żeby to były ja­kie­kol­wiek inne miej­sca.

Nie chcia­ła do­ty­kać isto­ty spra­wy, bo nie chcia­ła ujaw­niać tego in­tym­ne­go frag­men­tu swego życia w za­sa­dzie le­d­wie co po­zna­nym osobą, po pro­stu się wsty­dzi­ła. Dla­te­go za­mknę­ła się w pew­nej gra­ni­cy, co pod­kre­śla też pod­ty­tuł tego roz­dzia­łu. Do­pie­ro kiedy od­czy­ta­ła treść ostat­niej karty, która była jesz­cze bar­dziej cha­otycz­na pod wzglę­dem tre­ści od po­zo­sta­łych:

Trop pro­wa­dził na Ślężę, ze Ślęży na Śnież­nik, ze Śnież­ni­ka tutaj. Każdy ko­lej­ny zapis coraz bar­dziej świad­czył… Świad­czył o… – Słowa wię­zły jej w krta­ni. – On już cał­kiem za­tra­cił się w sza­leń­stwie.

Wtedy też ta gra­ni­ca z ze­wnętrz­nym świa­tem, którą sobie wy­zna­czy­ła, po pro­stu pękła. Znów wy­ka­za­ła się nie­wia­rą. Cał­ko­wi­cie zwąt­pi­ła w to, że jesz­cze uda się jej od­na­leźć męża. Nie była już w sta­nie tego znieść, więc się otwo­rzy­ła, gdzieś w głębi duszy pra­gnąc wspar­cia. Wtedy otu­chy do­da­je jej Pavan:

„Nie trać na­dziei. On żyje. Wie­rzę w to. Nie wy­brał tych miejsc bez po­wo­du. Za­gu­bił się, ale chce, żebyś go od­na­la­zła. Po­trze­bu­je cie­bie. Po­trze­bu­je two­je­go wy­sił­ku. Na pewno wśród tych no­ta­tek są dal­sze wska­zów­ki. Do­strzeż czwo­ro­ścian w trój­ką­cie, a pen­ta­cho­ron w czwo­ro­ścia­nie. Po­święć czas i trud, a od­zy­skasz tego, któ­re­go ko­chasz”.

Tutaj też chcia­łem za­wrzeć jeden z prze­wod­nich mo­ty­wów– a w za­sa­dzie motyw ty­tu­ło­wy. Sym­bo­le. Nada­wa­nie zna­cze­nia ele­men­tom świa­ta ze­wnętrz­ne­go, po­wta­rza­ją­cych się w nich wzor­com. Wę­drów­ka Ja­ni­ny po gó­rach w po­szu­ki­wa­niu męża też jest swego ro­dza­ju sym­bo­lem. Z uwagi na trau­mę z dzie­ciń­stwa za wszel­ką cenę chcia­ła­by tego unik­nąć:

Znam do­brze tego, kto zgro­ma­dził wszyst­kie te in­for­ma­cje, ale nie mam bla­de­go po­ję­cia, dla­cze­go ukry­wa je w gó­rach. Wo­la­ła­bym, żeby to były ja­kie­kol­wiek inne miej­sca.

Sig­mund mu­siał wie­dzieć o tym, że Ja­ni­na nie­na­wi­dzi gór. Dla­te­go ten fakt przy­spa­rzał jej do­dat­ko­we­go cier­pie­nia. Nie po­tra­fi­ła pojąć, dla­cze­go bli­ska jej osoba po­stą­pi­ła w ten spo­sób. Wy­da­je mi się, że cza­sa­mi trud­no jest zro­zu­mieć krzyw­dzą­ce za­cho­wa­nie bli­skich – choć­by uciecz­kę tej osoby w nad­uży­wa­nie sub­stan­cji psy­cho­ak­tyw­nych, uza­leż­nie­nia, albo izo­lo­wa­nie się, uni­ka­nie kon­tak­tu.

Po­ja­wia się py­ta­nie: Dla­cze­go ta osoba nam to robi? Czy nie widzi, że nam na niej za­le­ży, że dla niej się sta­ra­my? Czę­sto jed­nak przy­czy­na tego za­cho­wa­nia może być ukry­ta, łatwa do prze­ocze­nia z po­wo­du emo­cji, które tar­ga­ją czło­wie­kiem. Może to jakiś pro­blem bli­skie­go, z któ­rym nie chciał do końca się dzie­lić, żeby nie zrzu­cać cię­ża­ru na in­nych, aż w końcu nie wy­trzy­mał. Może to fakt, że bli­skie­mu cał­ko­wi­cie za­wa­lił się obraz świa­ta i wy­da­wa­ło mu się, że już nikt go w pełni nie zro­zu­mie, nawet uko­cha­na osoba. 

Dla­te­go Pavan po­wie­dział jej, żeby zo­ba­czy­ła czwo­ro­ścian (4 z ty­tu­łu, naj­prost­szy obiekt [sym­pleks] trój­wy­mia­ro­wy) w trój­ką­cie (3 z ty­tu­łu, naj­prost­szy obiekt dwu­wy­mia­ro­wy), a pen­ta­cho­ron (5 z ty­tu­łu, naj­prost­szy obiekt czte­ro­wy­mia­ro­wy). Sym­bo­licz­nie po­le­cił jej, by do­strze­gła wię­cej wy­mia­rów w tej spra­wie. Może za za­cho­wa­niem Sig­mun­da kryła się jakaś po­zor­nie nie­istot­na rzecz z przy­szło­ści, o któ­rej Ja­ni­na za­po­mnia­ła, a która sta­no­wi­ła klucz do jego od­na­le­zie­nia? Może przez taki a nie inny dobór miejsc Sig­mund pró­bo­wał prze­ka­zać coś, czego nie mógł wy­ra­zić sło­wa­mi z po­wo­du za­bu­rzeń emo­cjo­nal­nych?

Może te trzy góry miały dla niego ja­kieś szcze­gól­ne zna­cze­nie. Tak samo jak mają dla tu­ry­stów i bie­ga­czy, two­rzą coś w ro­dza­ju “Świę­te­go Gra­ala”, jak ujął to Chro­ści­sko w po­ście ogło­sze­nio­wym. Zo­sta­ły wy­bra­ne, bo razem sym­bo­li­zu­ją coś wy­jąt­ko­we­go, choć prze­cież nie bra­ku­je też in­nych wspa­nia­łych gór – Izera, Pra­dziad, Szcze­li­niec Wiel­ki…

Zo­sta­wiam to wszyst­ko w nie­pew­nej prze­strze­ni “Sza­re­go Może”, bo chcia­łem też prze­ka­zać coś, co znowu wło­ży­łem w myśli Pa­va­na:

Długo ob­ser­wo­wa­łem i ana­li­zo­wa­łem czyny wę­drow­ców, jed­nak nie bę­dzie dane mi oglą­dać fi­na­łu ich opo­wie­ści. Kro­czy­my po tym świe­cie tylko przez krót­ki czas, nie mo­że­my po­znać wszyst­kich hi­sto­rii.

Nie da się po­znać wszyst­kich per­spek­tyw, do­świad­czyć wszyst­kich prze­żyć. Nie­któ­re rze­czy na za­wsze po­zo­sta­ną tylko w sfe­rze na­szych przy­pusz­czeń, wy­obra­żeń.

@R­ry­bak

Cie­szę się, że tekst oka­zał się in­te­re­su­ją­cy i Twoim uzna­niu warty po­dium :)

@Anet

Cie­szę się, że uzna­łaś opo­wia­da­nie za kli­ma­tycz­ne i wcią­ga­ją­ce :)

@Ka­tia­72

Tu rów­nież miło mi wi­dzieć, że tekst się spodo­bał i że uzna­łaś go za jeden z naj­lep­szych w kon­kur­sie. Faj­nie też, że ilu­stra­cje są fajne :)

@A­sy­lum

Dzię­ku­ję za no­mi­na­cję do piór­ka. 

Po­do­ba mi się też myśl o upad­ku czło­wie­ka wspi­na­ją­ce­go się na szczy­ty po­łą­czo­na z upad­kiem gór.

Cie­szę się, że to zwró­ci­ło twoją uwagę, chcia­łem wła­śnie oprzeć tekst na tym kon­tra­ście. I rów­nież dzię­ku­ję za do­ce­nie­nie zdjęć :)

@Ve­rus

Cie­szę się, że uzna­łaś tekst za zna­ko­mi­ty :) Co do tego zda­nia:

W końcu to kra­ina, gdzie wol­ność czy­jejś pię­ści koń­czy się na wol­no­ści czy­je­goś nosa.

To fraza czę­sto po­wta­rza­na przez przed­sta­wi­cie­li li­ber­ta­ria­ni­zmu. Za jej po­mo­cą chcia­łem prze­my­cić do tek­stu in­for­ma­cję o tym, że akcja tek­stu ma miej­sce w Nowym Li­ber­lan­dzie – fik­cyj­nej kra­inie przy­szło­ści, gdzie osa­dzo­ne było też inne moje opo­wia­da­nie, “Czer­wień”.

@Reg

Faj­nie, że po­sta­ci są dla cie­bie żywe i cie­ka­we :) Wątek Ja­ni­ny i Sig­mun­da ob­ja­śni­łem wyżej, od­po­wia­da­jąc Ni­ne­din.

@Chro­ści­sko

Przede wszyst­kim dzię­ku­ję za zor­ga­ni­zo­wa­nie kon­kur­su, który za­in­spi­ro­wał mnie do na­pi­sa­nia tej hi­sto­rii. Cie­szę się też, że tekst dla Cie­bie miał ory­gi­nal­ny po­mysł i zna­lazł się w twoim kon­kur­so­wym Top 5.

Prze­szka­dza­ła mi nieco nie­spój­na nar­ra­cja, bo są frag­men­ty w pierw­szej oso­bie i cza­sie rze­czy­wi­stym oraz frag­men­ty w trze­ciej oso­bie i cza­sie prze­szłym. W trak­cie lek­tu­ry nie udało mi się roz­szy­fro­wać skąd te zmia­ny i czy są ce­lo­we. Do­dat­ko­wo w przy­pad­ku nar­ra­cji pierw­szo­oso­bo­wej nie za­wsze było jasne, kto się za nar­ra­to­rem kryje.

Już póź­niej, ana­li­zu­jąc tekst, zo­rien­to­wa­łem się, że w pierw­szej oso­bie piszę baba Pavan i że co druga sek­cja jest z jego nar­ra­cją. Szko­da, że tak późno. Gdyby to było od po­cząt­ku za­zna­czo­ne wy­raź­niej, miał­bym więk­szą przy­jem­ność z lek­tu­ry.

Tutaj moż­li­we, że nie za­zna­czy­łem tego do­sta­tecz­nie wy­raź­nie, stąd przy lek­tu­rze mogły być pewne zgrzy­ty. Nar­ra­cja w pierw­szej oso­bie w cza­sie te­raź­niej­szym miała od­da­wać “wej­ście” do umy­słu Pa­va­na, uka­za­nie jego pro­ce­sów my­ślo­wych, któ­rych nie prze­ka­zy­wał na ze­wnątrz po­przez mil­cze­nie. Dla­te­go dla wy­róż­nie­nia pod­ty­tu­ły frag­men­tów z jego per­spek­ty­wy są tylko jed­no­słow­ne. Za każ­dym razem, kiedy ma na­stą­pić “prze­rzut”, uwaga Lusi sku­pia się na Pa­va­nie:

Lusia czę­sto za­sta­na­wia­ła się, co baba kryje w swoim sercu, jakie mo­dli­twy czy też me­dy­ta­cje od­pra­wia, ob­ser­wu­jąc smut­ny­mi oczy­ma su­dec­ką kra­inę…

[…]

Lusia zer­k­nę­ła ukrad­kiem na czci­god­ne­go Pa­va­na. Miał ten sam wyraz twa­rzy, co zwy­kle, lecz w jego oku po­ja­wił się de­li­kat­ny błysk. Dla Lusi to była ozna­ka tego, że baba mocno nad czymś myśli.

Nagle zadął wiatr i zmierz­wił włosy star­ca, jakby roz­wie­wał pry­zmę po­pio­łu.

[…]

W za­cho­wa­niu baba też coś się zmie­ni­ło. Lusia za­uwa­ży­ła, że za­czął ob­ser­wo­wać oto­cze­nie z ży­wo­ścią, czy to czymś za­in­te­re­so­wa­ny, czy po pro­stu nie­spo­koj­ny. Jego oczy błysz­cza­ły jak nigdy wcze­śniej.

[…]

Lusia nie mogła jed­nak tak po pro­stu odejść. Pod­bie­gła do baba i przy­kuc­nę­ła przed nim, wta­pia­jąc wzrok w jego błysz­czą­ce oczy.

– Dzię­ku­ję, Vāyu-Pa­van. Dzię­ku­ję za wszyst­ko.

Uśmiech­nął się sze­ro­ko w od­po­wie­dzi.

W nieco bar­dziej mi­stycz­nej i nad­na­tu­ral­nej in­ter­pre­ta­cji Pa­va­na można uznać też za nar­ra­to­ra trze­cio­oso­bo­we­go, który opo­wia­da drugi wątek hi­sto­rii – ze wzglę­du na szcze­gól­ną więź jest w sta­nie od­czy­ty­wać myśli Lusi i pro­wa­dzić opo­wieść z jej per­spek­ty­wy. Dla­te­go też kiedy Pavan umie­ra, hi­sto­ria się koń­czy:

Długo ob­ser­wo­wa­łem i ana­li­zo­wa­łem czyny wę­drow­ców, jed­nak nie bę­dzie dane mi oglą­dać fi­na­łu ich opo­wie­ści. Kro­czy­my po tym świe­cie tylko przez krót­ki czas, nie mo­że­my po­znać wszyst­kich hi­sto­rii. Wiem tylko, że moi przy­ja­cie­le są teraz bez­piecz­ni. Tyle mi wy­star­czy.

He­ro­izm i mo­ty­wa­cja bar­dzo sub­tel­ne, zgo­dzę się. Bo­ha­ter­stwo sta­ra­łem się tu po­ka­zać w oso­bi­sty, per­so­nal­ny spo­sób – każda z po­sta­ci wal­czy o coś, co dla niej jest ważne: Sasza i Lusia o du­cho­wą i na­tu­ral­ną od­no­wę świa­ta, Ja­ni­na o męża, Pavan o od­zy­ska­nie spo­ko­ju ducha. Śnież­nik i Ślęża są tutaj też nieco w cie­niu Śnież­ki – przez jakiś czas nawet wa­ha­łem się, czy nie opu­bli­ko­wać tek­stu poza kon­kur­sem jako zwy­kły utwór.

Jesz­cze co do obiek­tyw­no­ści (tak już bar­dziej na luzie) – ostat­nio po­ja­wi­ły się głosy o tym, że wszech­świat z na­tu­ry nie jest obiek­tyw­ny :) Mi­łość może być asce­tycz­na, a wi­chu­ra nigdy nie zrywa się bez po­wo­du…

@Tar­ni­na

Dzię­ku­ję za ju­ror­ski ko­men­tarz. Po ła­pan­kę z pew­no­ścią się zgło­szę :) Ilu­stra­cje nie miały pod­le­gać oce­nie, to nie ulega wąt­pli­wo­ści, stwo­rzy­łem je jako do­da­tek uzu­peł­nia­ją­cy ca­łość dla nie­ju­ror­skich czy­tel­ni­ków. Co do sensu – cóż, sens jest dla mnie rze­czą względ­ną ;)

Po­mysł, że ktoś ce­lo­wo do­pro­wa­dza do za­gła­dy świa­ta, zdaje mi się ciut na­iw­ny – nie, żeby nie było ta­kich, któ­rzy chęt­nie by to zro­bi­li, ale czy oni mają aż takie moż­li­wo­ści? Zresz­tą – za­wsze ła­twiej oskar­żyć "onych", za­ło­żyć ręce i cze­kać na cud, niż się przy­sto­so­wać albo wal­czyć, nie­praw­daż?

To wła­śnie teo­ria spi­sko­wa – de­po­pu­la­cja, chęć do zgnę­bie­nia in­nych, do­szu­ki­wa­nie się przy­czyn za­gła­dy w ja­kichś ta­jem­ni­czych si­łach. To był punkt wi­dze­nia, do któ­re­go skła­niał się Sig­mund, i który wy­ni­kał z trau­my – trau­my upa­da­ją­ce­go świa­ta, którą prze­ży­wa­ją po­sta­ci w tek­ście. To był punkt wi­dze­nia tylko jed­nej po­sta­ci, Ja­ni­na, żona Sig­mun­da, pod­cho­dzi­ła do tego bar­dzo scep­tycz­nie:

Do tego ra­por­ty, wedle któ­rych zmia­ny, które za­szły w kli­ma­cie, miały być ko­rzyst­ne dla pew­nych… grup in­te­re­su. Po­dob­no. Trud­no mi to teraz oce­nić.

Stąd cała spra­wa po­wo­do­wa­ła jej cier­pie­nie, o czym pi­sa­łem już wyżej.

@Wilk Zi­mo­wy

Rów­nież dzię­ku­ję za ko­men­tarz ju­ror­ski :) Cie­szę się, że choć tekst fa­bu­lar­nie nie za­chwy­cił, to oka­zał się dobry pod wzglę­dem stylu i prze­my­śleń. Faj­nie też, że nie­któ­re sen­ten­cje za­pa­dły ci w pa­mięć. I dzię­ku­ję za traf­ną moim zda­niem re­flek­sję:

Bo jest tu jakaś dia­gno­za ludz­ko­ści, ale mocno za­szy­ta w tek­ście, nie od razu wi­docz­na spod war­stwy emo­cji bo­ha­te­rów. A do­szu­ki­wał­bym się tutaj przede wszyst­kim od­nie­sie­nia do tego, jak po­la­ry­za­cja spo­łe­czeń­stwa spra­wia, że wszel­kie stro­ny kon­flik­tów coraz mniej zwra­ca­ją uwagę na ar­gu­men­ty. W sumie w stro­nę ta­kiej in­ter­pre­ta­cji może na­kie­ro­wy­wać też frag­ment o moż­li­wych przy­czy­nach na­pa­du na part­ne­ra jed­nej z po­sta­ci – tam też pada su­ge­stia, że ra­dy­ka­lizm idzie ze­wsząd.

"Dzie­więć mi­liar­dów imion Boga re­zo­nu­je w moim umy­śle."

– a to też warte uwagi, jak sądzę na­wią­zu­ją­ce do licz­by lud­no­ści w cza­sie akcji opo­wia­da­nia.

Cie­ka­we, że zin­ter­pre­to­wa­łeś to w ten spo­sób. W pier­wot­nym za­my­śle to od­nie­sie­nie do opo­wia­da­nia Ar­thu­ra C. Clar­ke’a “Nine Bil­lion Names of God”.

Nie był­bym sobą, gdy­bym nie po­wrzu­cał tutaj kilku od­nie­sień do in­nych dzieł :)

Wra­cam wzro­kiem na szlak, ma­sze­ru­ją­ce syl­wet­ki moich to­wa­rzy­szy spo­wi­ja płyn­na aura, jakby byli Je­dy­ną Formą Cią­gło­ści w Prze­strze­ni.

To tytuł jed­nej z rzeźb Umber­to Boc­cio­nie­go:

Pa­trzę, jak wiatr roz­wie­wa mnie jak man­da­lę.

To na­wią­za­nie do utwo­ru Don­gu­ra­le­sko “Man­da­la” :

O tym mó­wi­li ci, co lasem się kar­mi­li

Żyli tu, pili, pę­dzi­li, prze­mi­nę­li w jed­nej chwi­li

Roz­wiał ich wiatr jak man­da­lę

Na razie to tyle. Wszyst­kie zdję­cia po­cho­dzą z jed­nej wy­pra­wy, za którą dzię­ku­ję moim przy­ja­cio­łom :)

Nowy Li­ber­land chyba jesz­cze wróci. Na razie wy­ko­rzy­sta­łem tylko dwa ży­wio­ły – ogień i wiatr.

Those who can ima­gi­ne any­thing, can cre­ate the im­pos­si­ble - A. Tu­ring

Co do sensu – cóż, sens jest dla mnie rze­czą względ­ną ;)

Oj, pod­pa­dasz ;D

 To był punkt wi­dze­nia tylko jed­nej po­sta­ci, Ja­ni­na, żona Sig­mun­da, pod­cho­dzi­ła do tego bar­dzo scep­tycz­nie

Tak, masz rację. Ale też Ja­ni­na ogól­nie zro­bi­ła na mnie wra­że­nie osoby bar­dzo scep­tycz­nej. Moż­li­we, że w tym punk­cie tro­chę Cię skrzyw­dzi­łam, nie­sio­na falą ogól­nej iry­ta­cji po­cho­dze­nia ide­olo­gicz­ne­go.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Sure thing ;)

Those who can ima­gi­ne any­thing, can cre­ate the im­pos­si­ble - A. Tu­ring

Thanks :)

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

– język eg­zal­to­wa­ny („mi­stycz­na sta­now­czość”), pa­te­tycz­ny i gór­no­lot­ny jak u je­de­na­sto­let­niej Ani Shir­ley z Zie­lo­ne­go Wzgó­rza, w wielu miej­scach mnie iry­to­wał – ude­rzasz w dra­ma­tycz­ne tony by opi­sać nor­mal­ne sy­tu­acje („wy­rwać z na­pię­te­go stanu”, „gra­ni­ce Ja­ni­ny pękły”); nie jest to wiel­ka zbrod­nia, ale już na wstę­pie zi­ry­to­wa­łeś mnie nie­mo­żeb­nie

– „Po pro­stu góry za­wsze przy­cią­ga­ły tych, któ­rzy chcie­li od­na­leźć Boga. W końcu są naj­bli­żej nie­bios.” Halo halo, od dziec­ka uczy się, że Bóg jest wszę­dzie (i widzi nawet co robią twoje rącz­ki ukry­te pod ko­cy­kiem)

– ory­gi­nal­ny set­ting, w do­dat­ku temat bar­dzo na cza­sie; je­stem za­in­te­re­so­wa­na

– ładny kon­trast mię­dzy róż­ny­mi po­sta­wa­mi wobec upad­ku świa­ta – to zde­cy­do­wa­nie naj­więk­szy atut tego opo­wia­da­nia

– czy nie można nie lubić gór tak po pro­stu? Rzew­na hi­sto­ryj­ka z dzie­ciń­stwa Ja­ni­ny imo jest tu ra­czej zbęd­na, tym bar­dziej, że temat nie wy­pły­nął na­tu­ral­nie, a na za­sa­dzie “teraz autor po­trze­bu­je uza­sad­nić jej nie­chęć” (tylko że wcale nie po­trze­bu­je)

– opo­wia­da­nie jest bar­dzo sta­tycz­ne i przez to nuży, bo­ha­te­ro­wie idą i roz­ma­wia­ją, bra­ku­je akcji, hi­sto­rię wy­ja­śniasz dia­lo­ga­mi (in­fo­dum­py ładne, ale nadal in­fo­dum­py)

– je­dy­ną bo­ha­ter­ką z cha­rak­te­rem jest tu Ja­ni­na, a też nie można o niej wiele po­wie­dzieć; resz­ta bo­ha­te­rów ogra­ni­cza się do imie­nia i jed­noz­da­nio­we­go opisu wy­glą­du; są pła­scy, zbęd­ni i nie po­sia­da­ją wła­snej hi­sto­rii

– język bar­dzo po­praw­ny, do­szli­fo­wa­ny, dobra ro­bo­ta!

– in­te­re­su­ją­ce jest po­dej­ście do te­ma­tu i mo­no­lo­gi o wie­rze, to zde­cy­do­wa­nie coś no­we­go i przy­ku­wa­ją­ce­go uwagę; po­rząd­nej hi­sto­rii nie stwo­rzy­łeś, ale ład­nie opo­wie­dzia­łeś to, co mia­łeś

– opo­wia­da­nie zna­la­zło się tuż za pierw­szą dzie­siąt­ką w mojej pry­wat­nej punk­ta­cji, gra­tu­lu­ję ;)

www.instagram.com/mika.modrzynska.pisarka/

Wstęp.

“Nie­ste­ty mało czasu u mnie ostat­nio. Toteż moje ko­men­ta­rze będą krót­kie, kil­kuz­da­nio­we. Za­rę­czam jed­nak, że tek­sty prze­czy­ta­łem z taką uwagą i sta­ran­no­ścią, na jaką było mnie stać!”

Rzepy obo­wiąz­ko­we:

– “Wieszcz wy­cią­gnął z ple­ca­ka chle­ba” – co wy­cią­gnął?;

– “bra­ko­wa­ło sil­nej wła­dzy tak jak w Bran­den­bur­gii” – ogól­nie to “ta­kiej, jak”;

– “widok Su­de­tów, jak­kol­wiek nie znisz­czo­nych” – kur­cze, jak­kol­wiek? mó­wisz jak moja córka! nie lubię!!;

– “wie­dzy jako nie­chcia­ne­go brzmie­nia” – brzmieć to może moja au­dy­cja – li­te­rów­ka.

No i ta­kiej li­te­ra­tu­ry nie lubię! Ja­kieś na ślinę skle­co­ne po­my­sły, garść tru­izmów i wąt­pli­wych sądów! Glo­bal­ne ocie­ple­nie, ho­mo­fo­bia, hin­du­ski mi­sty­cyzm – kli­sza za kli­szą, po­par­ta co praw­da bar­dzo do­brym warsz­ta­tem, ale w sumie ofe­ru­ją­ca ni­ja­ka papkę! Bo o czym wła­ści­wie jest ten tekst?

Wic­ke­dzie, jak mo­głeś??

Pierw­sze prawo Sta­ru­cha - li­te­rów­ki w cu­dzych tek­stach są oczo­bi­ją­ce, we wła­snych - nie­do­strze­gal­ne.

@Kam_mod

Dzię­ku­ję za ju­ror­ski ko­men­tarz :) Cie­szę się, że tek­sto­wi nie­wie­le bra­ko­wa­ło do Two­jej to­po­wej 10.

– „Po pro­stu góry za­wsze przy­cią­ga­ły tych, któ­rzy chcie­li od­na­leźć Boga. W końcu są naj­bli­żej nie­bios.” Halo halo, od dziec­ka uczy się, że Bóg jest wszę­dzie (i widzi nawet co robią twoje rącz­ki ukry­te pod ko­cy­kiem)

Oj, tutaj będę się kłó­cił ;) Wszech­obec­ność to w końcu tylko jeden z po­glą­dów, nie­po­dzie­la­ny przez wszyst­kich.

https://en.wikipedia.org/wiki/Sacred_mountains 

Wiele gór ma klu­czo­we zna­cze­nie dla nie­któ­rych wy­znań.

– ory­gi­nal­ny set­ting, w do­dat­ku temat bar­dzo na cza­sie; je­stem za­in­te­re­so­wa­na

W tym samym świe­cie przed­sta­wio­nym osa­dzo­na jest też piór­ko­wa “Czer­wień” – w niej nie ma aż tak wznio­słe­go ję­zy­ka, jest bar­dziej szorst­ki, ulicz­ny. Do uni­wer­sum No­we­go Li­ber­lan­du i Sudet po zmia­nach kli­ma­tycz­nej pla­nu­ję jesz­cze wró­cić (jak wspo­mi­na­łem już w ko­men­ta­rzach wyżej), acz­kol­wiek w za­mie­rze­niu każde opo­wia­da­nie ma być od­ręb­ną hi­sto­rią z róż­ny­mi bo­ha­te­ra­mi i róż­nym sty­lem. Lejt­mo­ty­wem są ży­wio­ły, na razie wy­ko­rzy­sta­łem ogień (w “Czer­wie­ni”) i wiatr (tutaj).

 – czy nie można nie lubić gór tak po pro­stu? Rzew­na hi­sto­ryj­ka z dzie­ciń­stwa Ja­ni­ny imo jest tu ra­czej zbęd­na, tym bar­dziej, że temat nie wy­pły­nął na­tu­ral­nie, a na za­sa­dzie “teraz autor po­trze­bu­je uza­sad­nić jej nie­chęć” (tylko że wcale nie po­trze­bu­je)

Tutaj się nie zgo­dzę, bo ta hi­sto­ria daje tło do wcze­śniej­sze­go za­cho­wa­nia Ja­ni­ny, więc w moim od­czu­ciu nie przed­sta­wi­łem tego te­ma­tu nagle, bo teraz tego po­trze­bo­wa­łem. Jak wspo­mi­na­łem już wyżej, jed­nym z mo­ty­wów prze­wod­nich w opo­wia­da­niu jest trau­ma. Urazy za­zna­ne przez ludzi, ale także przez przy­ro­dę. 

Ja­ni­na w za­sa­dzie od po­cząt­ku tek­stu prze­ja­wia ob­ja­wy nad­mier­nej czuj­no­ści:

Ja­ni­na ner­wo­wo krę­ci­ła głową na wszyst­kie stro­ny, za­ci­ska­jąc zęby. Bie­ga­ła wzro­kiem po oko­li­cy, jakby cią­gle wy­pa­try­wa­ła za­gro­że­nia.

[…]

Z na­szej czwór­ki ona naj­twar­dziej stąpa po ziemi; wciąż ob­ser­wu­je oto­cze­nie i nie widać po niej, że my­śla­mi błą­dzi gdzieś w prze­stwo­rzach jak wielu gór­skich wę­drow­ców.

[…]

Ja­ni­na jed­nak wcale nie była po­ru­szo­na tą at­mos­fe­rą. Im wyżej wcho­dzi­li, tym bar­dziej sta­wa­ła się spię­ta. To za­ci­ska­ła pię­ści, to gme­ra­ła coś przy smar­twat­chu albo oku­la­rze.

https://en.wikipedia.org/wiki/Hypervigilance

“In hy­pe­rvi­gi­lan­ce, there is a per­pe­tu­al scan­ning of the envi­ron­ment to se­arch for si­ghts, so­unds, pe­ople, be­ha­viors, smells, or any­thing else that is re­mi­ni­scent of ac­ti­vi­ty, thre­at or trau­ma. The in­di­vi­du­al is pla­ced on high alert in order to be cer­ta­in dan­ger is not near. Hy­pe­rvi­gi­lan­ce can lead to a va­rie­ty of ob­ses­si­ve be­ha­vior pat­terns, as well as pro­du­cing dif­fi­cul­ties with so­cial in­te­rac­tion and re­la­tion­ships.”

Jej za­cho­wa­nie ma źró­dło w trau­ma­tycz­nych prze­ży­ciach z dzie­ciń­stwa.

Resz­tę za­rzu­tów przyj­mu­ję na klatę ;) 

@Sta­ruch

Rów­nież dzię­ku­ję za ju­ror­ski ko­men­tarz :) Ro­zu­miem, że mogło się nie spodo­bać? 

O czym był ten tekst? Dla mnie przede wszyst­kim o tym, czego lu­dzie szu­ka­ją w gó­rach.

Wic­ke­dzie, jak mo­głeś??

Cy­tu­jąc tytuł jed­ne­go z utwo­rów WWO – mogę wszyst­ko ;) Nie ogra­ni­czam się tylko do jed­ne­go nurtu, czę­sto pró­bu­ję eks­pe­ry­men­to­wać – i, jak to bywa przy eks­pe­ry­men­tach, re­zul­ta­ty są różne i za­le­żą od ob­ser­wa­to­ra :)

Those who can ima­gi­ne any­thing, can cre­ate the im­pos­si­ble - A. Tu­ring

Czyli do­brze, że mamy różne punk­ty wi­dze­nia?

Ufff…

Pierw­sze prawo Sta­ru­cha - li­te­rów­ki w cu­dzych tek­stach są oczo­bi­ją­ce, we wła­snych - nie­do­strze­gal­ne.

Ro­zu­miem, że mogło się nie spodo­bać? 

Mój błąd, prze­pra­szam, tutaj na końcu tego zda­nia miała być krop­ka, a nie znak za­py­ta­nia – chcia­łem za­ko­mu­ni­ko­wać, że przyj­mu­ję do wia­do­mo­ści nie­za­do­wo­le­nie z lek­tu­ry opo­wia­da­nia.

Czyli do­brze, że mamy różne punk­ty wi­dze­nia?

Do­brze :) Gdyby wszy­scy pa­trzy­li z tego sa­me­go punk­tu wi­dze­nia, świat miał­by o kilka wy­mia­rów mniej ;)

Those who can ima­gi­ne any­thing, can cre­ate the im­pos­si­ble - A. Tu­ring

Misię!, wła­śnie dla­te­go że opko zło­żo­ne z róż­nych punk­tów wi­dze­nia. Zbu­do­wa­łeś skom­pli­ko­wa­ne po­sta­ci z ich back­gro­un­dem (w ly­gły­dżu, bo kró­cej niż pisać – ze­spół czyn­ni­ków…). I wszy­scy udają się na tę samą górę. 

Lo­gi­ka za­pro­wa­dzi cię z punk­tu A do punk­tu B. Wy­obraź­nia za­pro­wa­dzi cię wszę­dzie. A.E.

@A­sy­lum 

Dzię­ku­ję za po­now­ną wi­zy­tę i miły ko­men­tarz :)

Those who can ima­gi­ne any­thing, can cre­ate the im­pos­si­ble - A. Tu­ring

Wic­ke­dzie, dzię­ki za od­po­wiedź, za­po­zna­łam się z po­da­ny­mi lin­ka­mi z przy­jem­no­ścią. Na szczę­ście oba za­rzu­ty były drob­ne i nie wpły­nę­ły zna­czą­co na ocenę tek­stu, więc mam czy­ste su­mie­nie ;)

www.instagram.com/mika.modrzynska.pisarka/

In­te­re­su­ją­ce po­dej­ście.

Choć­by przez to, że sku­piasz się na jed­nej górze, po­zo­sta­łe tylko wspo­mi­nasz.

Ale głów­nie z po­wo­du na­wią­zań do piel­grzym­ki. Jakoś mi się sko­ja­rzy­ło z “Opo­wie­ścia­mi kan­ter­be­ryj­ski­mi”. Na minus to, że za­bra­kło mi ja­kichś po­rząd­nych fa­bu­lar­nych po­wią­zań mię­dzy po­szcze­gól­ny­mi uczest­ni­ka­mi. Oni po­zo­sta­ją przy­pad­ko­wą zbie­ra­ni­ną. Jakby nie two­rzy­li ze­spo­łu, nie ma tak, że umie­jęt­no­ści każ­de­go oka­zu­ją się nie­zbęd­ne do tego, żeby wszy­scy osią­gnę­li szczyt.

Ale ogól­nie na plus i mi się po­do­ba­ło.

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Dzię­ku­ję za prze­czy­ta­nie i ko­men­tarz, Fin­klo! Faj­nie, że sie po­do­ba­ło :)

Choć­by przez to, że sku­piasz się na jed­nej górze, po­zo­sta­łe tylko wspo­mi­nasz.

Kró­lo­wa Sudet jest tylko jedna ;)

Na minus to, że za­bra­kło mi ja­kichś po­rząd­nych fa­bu­lar­nych po­wią­zań mię­dzy po­szcze­gól­ny­mi uczest­ni­ka­mi. Oni po­zo­sta­ją przy­pad­ko­wą zbie­ra­ni­ną. Jakby nie two­rzy­li ze­spo­łu, nie ma tak, że umie­jęt­no­ści każ­de­go oka­zu­ją się nie­zbęd­ne do tego, żeby wszy­scy osią­gnę­li szczyt.

Ta “ran­do­mi­za­cja” po­sta­ci jakoś wpi­sy­wa­ła mi się w motyw piel­grzym­ki, pod­czas któ­rej czę­sto po­zna­je się zu­peł­nie róż­nych ludzi. Ale fakt, od­bie­głem tym tro­chę od za­sad­ni­cze­go nurtu uka­zy­wa­nia he­ro­izmu i wza­jem­nej współ­pra­cy bo­ha­te­rów w li­te­ra­tu­rze.

Those who can ima­gi­ne any­thing, can cre­ate the im­pos­si­ble - A. Tu­ring

Pięk­ne opo­wia­da­nie. Czte­ry kom­plet­nie różne osoby wę­dru­ją­ce na Śnież­kę w zu­peł­nie in­nych ce­lach, a jed­nak razem. Każda z nich ma wy­ra­zi­sty cha­rak­ter i swoją wła­sną hi­sto­rię. I do tego cie­ka­wy kra­jo­braz gór­ski, który jest z jed­nej stro­ny mrocz­ny i nie­po­ko­ją­cy, a z dru­giej pięk­ny i ma­je­sta­tycz­ny. Przed­sta­wi­łeś to wszyst­ko w zgrab­ny spo­sób. Po­do­ba­ły mi się opisy i me­ta­fo­ry. Fa­bu­ła za­cie­ka­wi­ła. Za­koń­cze­nie nie­prze­wi­dy­wal­ne, otwar­te, bo nie wiemy, jak się po­to­czy­ły losy in­nych bo­ha­te­rów, jasne jest tylko za­koń­cze­nie hi­sto­rii jed­ne­go z nich. Po­zor­nie naj­waż­niej­szą kwe­stią w tek­ście wy­da­wa­ło mi się dą­że­nie Ja­ni­ny do zna­le­zie­nia cze­goś, co być może po­mo­gło­by świa­tu, ale tak na­praw­dę to hi­sto­rie wszyst­kich bo­ha­te­rów były dla mnie pra­wie tak samo ważne. 

Świat i czasy, o któ­rych pi­szesz, są złe i nie­bez­piecz­ne dla ludzi, a jed­nak po­ka­zu­jesz, że i w ta­kich można się jakoś od­na­leźć i nawet w pew­nym stop­niu je ak­cep­to­wać, czego przy­kła­dem jest Lusia. Skła­nia to do re­flek­sji, że do każ­dych cza­sów, w któ­rych przy­cho­dzi nam ist­nieć, trze­ba się przy­zwy­cza­ić i jakoś w nich żyć. 

Dzię­ku­ję za prze­czy­ta­nie i ko­men­tarz, So­na­to, faj­nie, że się spodo­ba­ło :) 

Those who can ima­gi­ne any­thing, can cre­ate the im­pos­si­ble - A. Tu­ring