Kociaki z Kadath

Nazy­wam się Phi­lip Kyber Dean, dla przy­ja­ciół Kyber, i wła­śnie roz­sia­dam się na wyjąt­kowo nędz­nej pry­czy w lokal­nym poste­runku poli­cyj­nym oskar­żony o roz­ko­py­wa­nie miej­skiego cmen­ta­rza. Nie ukry­wam, że cał­kiem słusz­nie. A jed­nak, gdyby ci igno­ranccy poli­cjanci znali całą prze­ra­ża­jącą prawdę! Z pew­no­ścią nie sie­dzie­liby tutaj tak spo­koj­nie. Szy­ko­wa­liby wszelką moż­liwą broń, kon­wen­cjo­nalną i magiczną! A tak… Nie wiem, czy dotrwamy do rana. Wszystko w rękach mojego przy­ja­ciela i maga, Toma Hexa. Mam nadzieję, że uru­cho­mione przez niego czary dadzą jakiś efekt, bo inne środki, mam na myśli medy­cynę, defi­ni­tyw­nie zawio­dły.

Zacznę jed­nak od początku.

Cze­ka­li­śmy sobie spo­koj­nie w kolejce do szcze­pie­nia, kiedy nagle facet po dru­giej stro­nie ulicy eks­plo­do­wał. To zna­czy, eks­plo­do­wała jego głowa. Reszta ciała osu­nęła się bez­wład­nie, try­ska­jąc na chod­nik falami krwi.

A taki był mądry – mruk­nął mój kum­pel Hex.

Ludzie w kolejce poki­wali gło­wami. Była nas tutaj chyba setka i zano­siło się na dłu­gie, męczące sta­nie. Na miej­scu eks­plo­zji, w powie­trzu, pozo­stał jedy­nie obłok zarod­ni­ków, ale nikt się nim spe­cjal­nie nie przej­mo­wał. Wszy­scy byli już w zasa­dzie uod­por­nieni na Pierw­szą Fazę cho­roby. Rzadko tra­fiał się ktoś taki, jak ten nie­szczę­śnik.

– Pew­nie antysz­cze­pion­ko­wiec – zawy­ro­ko­wał Galen, mój drugi kum­pel. Sta­li­śmy odda­leni od sie­bie o cały metr, dopa­so­wu­jąc się do odle­gło­ści zazna­czo­nych na podło­dze czer­wo­nymi paskami. Miało to utrud­nić prze­no­sze­nie się zaka­że­nia. Zwięk­szony dystans spo­łeczny! Chmura zarod­ni­ków osia­dła na ziemi i przy­brała postać czar­nego, pucha­tego kłę­buszka, nazy­wa­nego z tego powodu kot­kiem. Kotki takie jak ten wyczu­wały ludzi, przy­su­wały się do nich i tuliły. Niczym praw­dziwe koty. A potem naru­szały barierę ściany komór­ko­wej i wni­kały w ciało ofiary.

Zda­łem sobie nagle sprawę, że Hex i Galen się nie znają. Przed­sta­wi­łem ich sobie i pokrótce opowie­działem, co kto pora­bia.

– Hex skoń­czył wła­śnie dwu­ty­go­dniowe odosob­nie­nie medy­ta­cyjne w ciem­no­ści – oświad­czy­łem – więc nie za bar­dzo wie, co się tutaj wyra­bia.

– Coś tam wiem – mruk­nął Hex – Byłem daleko, a wła­ści­wie głę­boko stąd, i kiedy wró­ci­łem, cze­kało na mnie skie­ro­wa­nie na szcze­pie­nie dru­giego stop­nia.

– Sie­dzia­łeś dwa tygo­dnie po ciemku? – zain­te­re­so­wał się Galen – Na wła­sne życze­nie? To jakiś eks­pe­ry­ment psy­cho­lo­giczny?

– Owszem – Hex prze­su­nął się o krok, podą­ża­jąc za kolejką – W ciem­no­ści, po pew­nym cza­sie zaczy­nasz widzieć różne rze­czy i dobrze wiesz, że są two­rem wyłącz­nie two­jego umy­słu. A bywają tak realne, jak rze­czywistość. Może nawet są rze­czywistością? Jak ta pro­jek­cja, którą widzimy wokół nas, dokład­nie w tej chwili.

Prze­su­ną­łem się o następny metr.

Galen nie sko­men­to­wał usły­sza­nych rewe­la­cji, więc opowie­działem o nim tro­chę wię­cej Hexowi. Też był naukow­cem, jak ja, ale nie astro­fi­zy­kiem, a che­mi­kiem, cho­ciaż przez rok stu­dio­wa­li­śmy wspól­nie jeden z fakul­te­tów. Nie­stety od lat pasjo­no­wała go nie tyle kla­syczna, aka­de­micka wie­dza, ile eks­pe­ry­menty z sub­stan­cjami oddzia­łu­ją­cymi na ludzki (i nie tylko) mózg. Mówiąc krótko, był krypto nar­ko­ma­nem. Sty­mu­lo­wał się prak­tycz­nie wszyst­kim, co tylko wpa­dło mu w ręce, bo chciał oso­bi­ście się prze­ko­nać, jaki to wywiera nama­calny efekt. Jesz­cze na stu­diach Galen wstrzyk­nął sobie w tym celu w żyłę esen­cję her­baty, co oczy­wi­ście zakoń­czyło się bar­dzo bole­snym tygo­dniem docho­dze­nia do sie­bie. Wtedy jesz­cze mówi­li­śmy na niego Apte­karz, z wia­do­mych wzglę­dów, a póź­niej został ochrzczony nazwi­skiem patrona far­ma­cji. Lata ryzy­kow­nych eks­pe­ry­men­tów szybko wysta­wiły rachu­nek w for­mie pogar­sza­ją­cej się kon­dy­cji psy­cho­fi­zycz­nej. Galena zaczęła męczyć astma, miał trud­no­ści ze snem i zamar­twiał się postę­pu­jącą łysiną. Potem doszły do tego inne scho­rze­nia, łykał więc prze­różne sub­stan­cje, a one two­rzyły w jego ciele spe­cy­ficzny kok­tajl mole­ku­larny. I to, jak się oka­zało, oca­liło go od zaka­że­nia.

Znowu usły­sze­li­śmy cha­rak­te­ry­styczny odgłos pęka­ją­cej głowy. Docho­dził z ulicy. Potem kor­pus głu­cho ude­rzył w zie­mię, a wiatr przy­niósł nam woń zarod­ni­ków. Pach­niały jak zawsze, słodko-gorzko. Czarna chmura skon­den­so­wała się przy chod­niku i do złu­dze­nia przy­po­mi­nała małe, futrza­ste zwie­rzątko. Ot, taki kotek, który tylko cze­kał, by się do kogoś przy­tu­lić. Jed­nak pra­wie wszy­scy w oko­licy byli już uod­por­nieni na Fazę Pierw­szą, więc nic nam nie gro­ziło. Kotek szybko zna­lazł żywi­ciela i wsą­czył się w jego nogę. Temu nie można było zara­dzić.

– Czy to ktoś nie­szcze­piony? – roz­le­gły się głosy w kolejce – Łazi taki jeden z dru­gim i zakaża innych.

– Pew­nie chciał zostać pro­fe­so­rem – odpo­wie­dział inny głos – No i się doigrał.

– Nie mogę się docze­kać – roz­ma­rzył się Galen – kiedy wresz­cie uda im się wyod­ręb­nić czyn­nik aktywny z wirusa. Jeśli tego nie zro­bią, ja na pewno się tym zajmę. Żałuję, że nie zacho­ro­wa­łem. Mógł­bym roz­wi­nąć swoją karierę naukową, doko­nać cudów. A tak? Co robić.

Oka­zało się, że Hex nie wszystko z tego rozu­mie. Fak­tycz­nie, w ciągu ostat­nich tygo­dni wypadki toczyły się z szyb­ko­ścią fluk­tu­acji kwan­to­wych. Stre­ści­łem mu więc pokrótce prze­bieg dra­ma­tycz­nych wyda­rzeń.

Na początku 2020 roku ludz­kość zmie­rzyła się z nowym wiru­sem i wygrała, przy­po­mnia­łem. Ledwo z nim sobie pora­dzi­li­śmy, kiedy zawi­tało do nas nowe świń­stwo, i to wyjąt­kowo zja­dliwe. Wybu­chła pan­de­mia, ponie­waż sprzy­jał jej długi okres zaraź­li­wo­ści i brak stan­dar­do­wych obja­wów. Oglą­da­łeś film Jestem Bogiem?

– Oczy­wi­ście – zapew­nił Hex – Oglą­dam wszystko, co doty­czy nar­ko­ty­ków.

Zau­wa­ży­łem, że Galen spoj­rzał na niego z wyraź­nym uzna­niem.

Otóż wirus – kon­ty­nu­owałem – przez całe tygo­dnie ata­ko­wał i prze­no­sił się mię­dzy ludźmi w spo­sób cał­ko­wi­cie nie­zau­wa­żalny. Nie dość tego, pierw­sze objawy, jakie zaczęły masowo wystę­po­wać, były tak nie­co­dzienne, że nikt nie wią­zał ich z żad­nym czyn­ni­kiem cho­ro­bo­twór­czym. To tak zwane zaka­że­nie latentne, czyli uta­jone. Genom wirusa jest obecny w komórce, lecz nie wytwa­rza potom­nych wirio­nów, więc komórka nie jest nisz­czona ani nie wystę­pują objawy cho­ro­bowe. Jed­nak przez cały czas pro­du­ko­wane są pewne kodo­wane przez wirusy związki che­miczne. Tak się dzieje na przy­kład u ade­no­wi­ru­sów. Wirusy chro­nione są w ten spo­sób przed dzia­ła­niem układu immu­no­lo­gicz­nego i jest to rodzaj stra­te­gii, umoż­li­wia­ją­cej pozosta­nie w komór­kach gospo­da­rza przez długi czas, nawet całe życie.

Hex ziew­nął zna­cząco.

Cho­dzi mi o to – zauwa­żyłem – że te uboczne związki pro­du­ko­wane przez nie­wi­docz­nego wirusa zaczęły u zara­żo­nych dawać taki efekt, jaki dawał osła­wiony enzit, sub­stan­cja NZT-48 ze wspo­mnia­nego filmu: nagły, per­ma­nentny wzrost inte­li­gen­cji i jasno­ści umy­słu. W pew­nej chwili na świe­cie zaczęli się masowo poja­wiać geniu­sze i nikt nie wie­dział, jaka jest tego przy­czyna.

– To musi być jakaś dziwna muta­cja – zauwa­żył Hex – W fil­mach wirus zawsze prze­mie­nia ludzi w żywych i głod­nych umar­la­ków. Nigdy w kogoś mądrego.

– Tak – odrze­kłem, siląc się na powagę – Ale wła­śnie ten prze­mie­nił wszyst­kich w geniu­szy!

– Nie wszyst­kich – wtrą­cił Galen.

– Za chwilę do tego dojdę – zapew­ni­łem – Pod wpły­wem róż­nych czyn­ni­ków wirusy mogą się reak­ty­wo­wać, przecho­dząc do aktyw­no­ści cyto­li­tycz­nej, czyli ujaw­nia­jąc się w kla­syczny, mor­der­czy spo­sób: nisz­czą komórki żywi­ciela. Nastę­puje nie­po­ha­mo­wana repli­ka­cja wirusa. I tak się wła­śnie stało. Kiedy ty sobie, drogi Hexie, oglą­da­łeś ciem­ność wła­snej duszy, w naszym świe­cie oka­zało się, że po czte­rech tygo­dniach od zaka­że­nia u ofiar poja­wiają się gigan­tyczne bóle głowy zakoń­czone wido­wi­sko­wym roze­rwa­niem tka­nek, z wyrzu­ce­niem w powie­trze tak zwa­nych zarod­ni­ków. Po pro­stu ludziom zaczęły eks­plo­do­wać głowy!

Galen roze­śmiał się.

– Mówi­li­śmy wtedy, że to był wybu­chowy gość albo że się roze­rwał.

– Widzia­łem po dro­dze – zapew­nił Hex – Ale chyba nie wszy­scy zara­żeni sta­wali się inte­li­gentni?

– Oczy­wi­ście – zgo­dzi­łem się – Jak zawsze, mogli­śmy zaob­ser­wo­wać w popu­la­cji zróż­ni­co­wane spek­trum reak­cji. Byli też tacy, któ­rzy sami się ocho­czo zara­żali, chcąc jesz­cze przed śmier­cią czymś przed zna­jo­mymi zabły­snąć, co nie­rzadko koń­czyło się rap­towną zmianą stylu życia. Nie­stety wybu­chali wszy­scy bez wyjątku: naukowcy, dre­sia­rze, duchowni i kobiety w ciąży. Mie­li­śmy do czy­nie­nia z dłu­gim i bez­ob­ja­wo­wym okre­sem zara­ża­nia, co dało gigan­tyczne ilo­ści zaka­żo­nych, a potem nie­po­ha­mo­wane fale zgo­nów. Śmier­tel­ność była duża i nie oszczę­dzała nikogo. Dodat­kowo poja­wiła się fala apop­toz, czyli samo­ist­nych samo­bójstw. Otóż pod wpły­wem pew­nych zmian komórki mają moż­li­wość ini­cjo­wa­nia samo­de­struk­cji, apop­tozy, w celu zapo­bie­gnię­cia wytwa­rza­nia potom­nych czą­stek wiru­so­wych. Forma roz­pacz­li­wej samo­obrony orga­nizmu.

Pan­de­mia uru­cho­miła dwo­ja­kie dzia­ła­nia: poszu­ki­wa­nie lekar­stwa na tajem­ni­czego wirusa i oczy­wi­ście próbę wyizo­lo­wa­nia czyn­nika zwięk­sza­ją­cego inte­li­gen­cję. Czyn­nik ten został ozna­czony jako 4LG-3R-0. Ktoś inte­li­gentny szybko zauwa­żył, że jeśli odczy­tamy 0 jako „none”, czyli żaden, to nazwa wirusa zabrzmi wtedy jak ALGERNON. I taka się przy­jęła. O wiru­sie zaczęto mówić Alger­non.

Nau­kowcy szu­kali szcze­pionki, ale też badali, jakie sub­stan­cje powo­dują wzrost inte­li­gen­cji. Oczy­wi­ście zain­te­re­so­wane było woj­sko. Są podej­rze­nia, że woj­sko spe­cjal­nie zara­żało naukow­ców, żeby w taj­nych labo­ra­to­riach mogli dać z sie­bie wszystko, zanim umrą. Ponoć gdzieś jesz­cze ist­nieją rzą­dowe obozy pracy, a por­wa­nia naukow­ców trwają w naj­lep­sze. Dla­tego musimy się mieć na bacz­no­ści!

Rozej­rze­li­śmy się podejrz­li­wie dookoła. Tym­cza­sem kolejka prze­su­nęła się o następny metr.

Kon­ty­nu­owa­łem:

Jak było do prze­wi­dze­nia, zgod­nie z zasa­dami sta­ty­styki, pewne jed­nostki oka­zały się odporne na wirusa: nie zyski­wały na inte­li­gen­cji, ale też nie umie­rały, tak jakby w ogóle cho­roba ich nie doty­czyła. Jed­nym z takich szczę­śliw­ców oka­zał się obecny tutaj kolega Galen. Opo­wiedz, Galen, co się tobie przy­da­rzyło.

– No cóż – zamy­ślił się Galen – Szybko zosta­łem zlo­ka­li­zo­wany i skie­ro­wany na bada­nia do przy­chodni. A tak naprawdę por­wało mnie woj­sko do taj­nego ośrodka pod zie­mią, takiego jak w fil­mie Andro­meda zna­czy śmierć. Spo­tka­łem tam dzie­siątki ludzi podob­nych do mnie, czyli odpor­nych, zebra­nych z całego kraju. Po dłu­gich, żmud­nych i dro­bia­zgo­wych, lecz sku­tecz­nych bada­niach, o dziwo pozba­wio­nych (jak się oka­zało – nie­ko­niecz­nej) prze­mocy, naukowcy odkryli, w czym rzecz. Oka­zało się, że mój orga­nizm wytwo­rzył w sobie wysoce nie­sprzy­ja­jące wiru­sowi śro­do­wi­sko bio­che­miczne. Ura­to­wało mnie moje łysie­nie, bez­sen­ność i tanie wino, no i namięt­ność do mig­da­łów. Codzien­nie wcie­ra­łem sobie w skórę czaszki maść hor­mo­nalną na łysie­nie. Ona zaś pod wpły­wem rita­liny, którą bra­łem na sen (z domieszką hia­lu­ro­ni­dazy uła­twia­ją­cej prze­do­sta­wa­nie się lekar­stwa do naczyń krwio­no­śnych), two­rzyła pewien aktywny kom­pleks, akty­wo­wany z udzia­łem kata­li­za­tora związ­ków cyjanku z siarką rodan­ków. Te pocho­dziły w ilo­ściach śla­do­wych, lecz wystar­cza­ją­cych, z gorz­kich mig­da­łów, a siarka brała się z sub­stan­cji sto­so­wa­nej w fabryce do dezyn­sek­cji, i dosta­wała się do emul­sji, w któ­rej moczono mig­dały przed wło­że­niem do pieca. Po osią­gnię­ciu tem­pe­ra­tury kar­me­li­za­cji cukru cyjanki mig­da­łów łączyły się z siarką w rodan. Dru­gim zaś kata­li­za­to­rem były wolne jony siar­kowe z taniego wina, jakie z lubo­ścią popi­ja­łem w pew­nym nie­wy­szu­ka­nym towa­rzy­stwie.

– Spo­koj­nie – rze­kłem do Hexa, widząc jego zbo­lałą minę – To prze­cież che­mik. On w ten spo­sób nor­mal­nie myśli, na co dzień i przy jedze­niu.

– Oczy­wi­ście w przy­pad­kach innych ludzi – kon­ty­nu­ował Galen – śro­do­wi­sko bio­che­miczne ich orga­ni­zmów mogło się brać z innych oko­licz­no­ści. Na przy­kład ktoś nie pił siar­ko­wa­nego wina, ale za to brał kąpiele lecz­ni­cze w źró­dłach z wodą nasy­coną jonami siarki. Albo łykał pli­ma­sinę na astmę. Albo coś na katar. Po odkry­ciu tej bio­che­micz­nej zupy naukowcy szybko opra­co­wali szcze­pionkę wspo­ma­ganą far­ma­ko­lo­gicz­nie, no i dla­tego ludzie już nie wybu­chają.

Kolejka prze­su­nęła się o następny metr, a za oknem jak na zawo­ła­nie usły­sze­li­śmy odgłos pęka­ją­cej głowy i świst roz­py­la­nych zarod­ni­ków.

– Zaw­sze trafi się ktoś taki – oce­ni­łem – Ludzie się nie szcze­pią, nie myją rąk, nie prze­strze­gają pro­ce­dur.

– No ale prze­cież Galen nie jest łysy – zauwa­żył przy­tom­nie Hex.

– To pro­ste – wyja­śnił Galen – Jako ten, który przy­czy­nił się do wyna­le­zie­nia lekar­stwa, zyska­łem pewien roz­głos. Napi­sa­łem książkę, otwo­rzy­łem kanał stre­amin­gowy o ente­oge­nach. Po zaro­bie­niu kupy forsy sfi­nan­so­wa­łem sobie nowe włosy. Zaczą­łem też dobrze sypiać i nie piję już taniego siar­ko­wa­nego wina, a tylko trunki z odpo­wiednim bukie­tem aro­ma­tów.

– Skoro masz odpor­ność na wirusa – zdzi­wił się Hex – to dla­czego cze­kasz w kolejce na zaszcze­pie­nie?

Galen roz­dzia­wił usta, jakby chciał coś z sie­bie wyrzu­cić, a wtedy do pocze­kalni wto­czył się kotek. Naprawdę tak wyglą­dał: puchaty, czarny, nie­zdarny kłę­bu­szek. Prze­ta­czał się mię­dzy ludźmi, usi­łu­jąc do kogoś przy­lgnąć. Jedni go odtrą­cali, inni nie zwra­cali uwagi. W końcu nie­zau­wa­że­nie wsą­czył się w kogoś sto­ją­cego w kolejce.

Świeżo zaka­żona kobieta zaklęła pod nosem i na tym się skoń­czyło.

– Nic jej nie będzie? – zapy­tał Hex.

– Prze­cież za chwilę się zaszczepi – wyja­śniłem – Alger­non, podob­nie jak wirus wście­kli­zny, potrze­buje kilku tygo­dni, żeby dotrzeć do mózgu, a wykształ­ce­nie odpo­wie­dzi immu­no­lo­gicz­nej wymaga paru dni, więc w tym wypadku można się szcze­pić po zaka­że­niu.

Kolejka prze­su­nęła się o następny kawa­łek.

Galen spoj­rzał na Hexa jak na kosmitę.

– To twoje pierw­sze szcze­pie­nie?

– Tak – przy­znał Hex.

– Więc albo jesteś odporny, albo już masz wirusa w sobie i nie­ba­wem eks­plo­du­jesz.

– Hex nie wygląda na inte­li­gent­nego – stwier­dzi­łem, a Galen przy­znał mi rację – To musi być odpor­ność. Pijesz tanie wino czy kąpiesz się w siarce?

Hex powie­dział tylko: ha, ha, ha, ale śmieszne, i poka­zał amu­let na swo­jej piersi.

– Chro­nią mnie spe­cjalne, potężne zaklę­cia. A i tak prze­strze­gam zale­ceń kwa­ran­tanny. Jako mag jestem reali­stą i racjo­na­li­stą, dezyn­fe­kuję ręce i zacho­wuję odpo­wiedni dystans.

Galen zna­cząco wes­tchnął.

– Opo­wiem ci jesz­cze o Dru­giej Fazie – powie­działem do Hexa – Otóż dzięki szcze­pionce Pierw­szej Fazy i lekar­stwom wspo­ma­ga­ją­cym bar­dzo szybko udało się epi­de­mię wyga­sić. Nie było nowych zaka­żeń, ludzie już nie wybu­chali, oczy­wi­ście z wyjąt­kiem tych, któ­rzy znaj­do­wali się w sta­nie ter­mi­nal­nym. Nadal cho­dzą jesz­cze po uli­cach, lecz za tydzień nie będzie po nich śladu. Nie możemy im pomóc. Nie­stety po dokład­niejszych bada­niach oka­zało się, że wirus na­dal zaraża. Tylko że prze­cho­dzi w stan hiber­na­cji. To są wła­śnie te kotki wałę­sa­jące się po uli­cach. Prak­tycz­nie każdy z nas ma w sobie jed­nego albo kilka z nich. Kociaki zara­żają, lecz nie wywo­łują cho­roby. Wcho­dzą w ludzi w taki ete­ryczny spo­sób, że nie spo­sób temu zapo­biec.

– Ja powiem tak – ode­zwał się Galen – Wirus muto­wał pod wpły­wem szcze­pionki pierw­szej gene­ra­cji, wytwo­rzył te cho­lerne kotki, które wcho­dziły w ludzi i osa­dzały się w orga­nizmie jak grzyb­nia, jakaś forma prze­trwal­nika. Więc wytwo­rzy­li­śmy nową szcze­pionkę. I to jest wła­śnie druga fala szcze­pień. Kiedy się zaszcze­pimy, kotki, które mamy w sobie, umrą, a wła­ści­wie ule­gną roz­pusz­cze­niu bądź pożar­ciu przez sys­tem immu­no­lo­giczny, albo też uciekną z żywi­ciela. Dzięki dru­giej szcze­pionce zostaje stwo­rzone bar­dzo nie­sprzy­ja­jące śro­do­wi­sko dla prze­trwal­ni­ków.

– Wła­śnie – doda­łem – Nau­kowcy boją się, że forma prze­trwal­ni­kowa po pew­nym cza­sie się akty­wuje. Musimy więc to cho­ler­stwo wyrzu­cić z naszych orga­ni­zmów.

Zza okna znowu dobie­gły hałasy. Dla odmiany była to mani­fe­sta­cja.

– To te świry z AI! – krzyk­nął ktoś w kolejce – Wyno­ście się, oszo­łomy! Już was tutaj nie ma!

Inni kolej­ko­wi­cze też zaczęli wygra­żać mani­fe­stan­tom.

– Zwo­len­nicy wirusa? – zdzi­wił się Hex – AI ozna­cza sztuczną inte­li­gen­cję!

– AI to Amne­sty Inter­na­tio­nal – wyja­śniłem – Obrońcy wirusa twier­dzą, że tak zwane kotki są dobre i należy się z nimi poro­zu­mieć, bo to świa­dome istoty, które przy­były z kosmosu i chcą naszego dobra. A że w Pierw­szej Fazie oka­za­li­śmy się nie­od­porni, to już nie ich wina. One chciały nam dać nie­ogra­ni­czoną inte­li­gen­cję i z pew­no­ścią do tego doj­dzie w dru­giej fazie. Nazwali swoją akcję Kwiaty dla Alger­nona. Uwa­żają, że kotki obda­rują nas potęż­nymi Mocami.

– Jest też Kościół Psy­cho­de­li­czego Kota! – dodał ktoś z kolejki.

– W isto­cie – potwier­dzi­łem – Kościół ten głosi, że puchate kłębki wirusa to PRAWDZIWE koty Schrödin­gera. Czyli nie­ozna­czo­no­ści kwan­towe wynie­sione do widzial­nej dla nas formy. Hasłem sztan­da­ro­wym kościoła jest „Mieć ciastko i zjeść ciastko”. A kotki są według nich jed­no­cze­śnie żywe i mar­twe.

– Czy­sty obłęd! – krzyk­nął Hex – Dla mnie to raczej mani­fe­sta­cje stwo­rów z filmu Grem­linsy albo Crit­tersi. Skąd to przy­było? Z Kosmosu?

Ludzie z kolejki ocho­czo zaczęli poda­wać swoje wer­sje zda­rzeń: zaka­zane eks­pe­ry­menty, nowa broń bio­lo­giczna, strefa 51, depo­pu­la­cja, natu­ralna muta­cja, kara boża, kar­ma…

Galen miał jed­nak swoją wła­sną teo­rię – To wina tych, któ­rzy nisz­czą śro­do­wi­sko natu­ralne. Popa­trz­cie, co się dzieje! Prze­ło­wione i zaśmie­cone morza. Zady­mione powie­trze, wyja­ło­wiona zie­mia. Naru­szona rów­no­waga, eko­sys­tem kom­plet­nie roz­re­gu­lo­wany. Wirusy mutują i ata­kują kogo? Naj­więk­szego szkod­nika! Oto samo­re­gu­la­cja! Ludzie zostaną zdzie­siąt­ko­wani na wła­sne życze­nie!

– Nie­prawda! – krzyk­nął ktoś za oknem – Kotki to dobre, żywe istoty z kosmosu! Przy­łącz­cie się do Kwia­tów dla Alger­nona!

– Bzdura! – odciął się Galen – Wirusy są mar­twe, choć zacho­wują się jak żywe! Podob­nie jak moja była żona!

Tym­cza­sem Hex spraw­dzał coś w Inter­ne­cie.

– Wie­cie, że Galen po szwedzku zna­czy sza­lony, obłą­kany? Przy­pa­dek? Nie sądzę!

– Coś w ty jest – zaśmia­łem się – Pamię­tam hor­ror, w któ­rym pewien obłą­kany apte­karz likwi­duje za pomocą tru­ci­zny ludzi nisz­czących śro­do­wi­sko. To jak ulał pasuje do cie­bie, Galen.

– Jak jesteś taki mądry – Galen zwró­cił się do Hexa – to powiedz mi, na czym pole­gają twoje czary w walce z wiru­sem. Bar­dzo mnie to inte­re­suje jako naukowca.

– Nic trud­nego – rzekł Hex – Przede wszyst­kim, prze­strze­gam zale­ca­nych pro­ce­dur, ponie­waż wie­rzę w naukę. Wcho­dząc w magiczny trans, pra­cuję z sys­te­mem odpor­no­ścio­wym, neu­ro­tran­smi­te­rami i mikro­florą orga­nizmu, żeby moja wewnętrzna bio­che­mia wie­działa, na co się przy­go­to­wać i jak wal­czyć.

– Rozma­wiasz z neu­ro­tran­smi­te­rami? – Galen z wra­że­nia pra­wie uniósł się w powie­trze.

– To jesz­cze nic! – Hex wyraź­nie się roz­pro­mie­nił – Skon­stru­owa­łem spe­cjalny, wir­tu­alny Byt anty­wi­ru­sowy. Chroni przed zaka­że­niem, ale też pomaga w wyzdro­wie­niu. Jesteś bioche­mi­kiem, więc wyjaśnię tak: wirus podłą­cza się do komórki przez jej błonę komór­kową i wstrzy­kuje swój RNA, nad­pi­su­jąc kod komórki, co każe jej, zamiast dotych­cza­so­wej dzia­łal­no­ści, pro­du­ko­wać kopie wirusa. Zga­dza się?

– Z grub­sza – wybą­kał Galen.

– No wła­śnie. A mój Byt działa w ten spo­sób, że wytwa­rza barierę ochronną dookoła komórki i aktyw­nie ata­kuje wirusa, wstrzy­ku­jąc się w jego łań­cuch biał­kowy i zmie­nia­jąc jego RNA w nie­szko­dliwy kod. Jako urzą­dze­nie dzia­ła­jące zgod­nie z pra­wami natury Byt potrze­buje ener­gii, zasi­lany jest więc przez samego wirusa. Akty­wuje się, kiedy poja­wia się wirus, i karmi się, poże­ra­jąc go.

– O czym my w ogóle mówimy? – Galen roz­ło­żył ręce – Chciał­bym mieć dostęp do takiej tech­no­lo­gii! Gdzie masz to urzą­dze­nie?

Hex wska­zał na amu­let wiszący na jego piersi.

– Prze­cho­wuję je tutaj. W tym sym­bolu gra­ficz­nym zwa­nym sigi­lem. Jed­nak i tak jest już zin­te­gro­wany z moim sys­te­mem odpor­no­ścio­wym i rezy­duje w ciele.

Galen zro­bił dziwną minę. Zro­zu­mia­łem, że zasta­na­wia się, skąd ja znam Hexa i co mnie z nim łączy.

Tym­cza­sem kolejka prze­su­nęła się o krok. Nagle wybu­chło jakieś zamie­sza­nie. Ludzie zaczęli się roz­stę­po­wać.

– Szcze­pionka działa! – krzyk­nął ktoś z początku kolejki – Te cho­ler­stwa zaczy­nają z nas ucie­kać!

Fak­tycz­nie. Ujrze­li­śmy, jak z kilku osób wydo­by­wają się czarne puchate obłoczki, najwyraź­niej ucie­ka­jące przed nie­go­ścin­nym, tok­sycz­nym dla nich śro­do­wi­skiem dotych­cza­so­wych gospo­da­rzy. Jed­nak naj­więk­sze zamie­sza­nie trwało na zewnątrz. Przez ulicę prze­ta­czał się tłum wiwa­tu­ją­cych ludzi, a obok nich tabuny zdez­o­rien­to­wa­nych kot­ków. A potem wyda­rzyło się coś bar­dzo dziw­nego.

Jeden z bied­nych, wyrzu­co­nych obłocz­ków pod­biegł nie­śmiało do Galena. Pomi­ział go w nogę, a potem się w nią wsą­czył. Rap­tow­nie wszyst­kie pozo­stałe w pocze­kalni kotki oży­wiły się, rusza­jąc w jego stronę.

– Co się dzieje? – Galen był wyraź­nie prze­stra­szony – Dla­czego one do mnie idą?

Patrzy­li­śmy jak onie­miali, bo nie mogli­śmy nic zro­bić. Wie­dzie­li­śmy, że nie można ich znisz­czyć żadną bro­nią, bo to tak, jakby pró­bo­wać zabić powie­trze. Po pro­stu były wszę­dzie. I wła­śnie zaczęły się masowo kon­den­so­wać wokół Galena. Bie­dak stał na środku pocze­kalni oto­czony wiru­jącą czarną chmurą wirusa. Kotki przy­mi­lały się do niego, a potem wni­kały przez nogi do wnę­trza orga­nizmu.

– To ten gość! – krzyk­nął ktoś z kolejki – Ten, co nie cho­ro­wał, ten odporny!

– Ale dla­czego? – wydu­sił Galen, pró­bu­jąc bez­sku­tecz­nie opę­dzić się od kot­ków – Dla­czego one wcho­dzą we mnie, zamiast wycho­dzić?

Zaczęło do mnie docie­rać, że prze­cież tak naprawdę Galen w ogóle nie został zaszcze­piony! Na początku był odporny, a potem zmie­nił tryb życia: nie brał już hor­mo­nów, zaczął dobrze sypiać i prze­stał pić tanie wino! Kotki poczuły nagle, że to jest jedyny nie­za­truty che­micz­nie żywi­ciel w oko­licy! Ich exo­dus to ucieczka z jało­wych tere­nów do jedy­nego żyznego śro­do­wi­ska!

Tego tylko bra­ko­wało! Oble­piły bie­daka, zmie­nia­jąc go w się­ga­jącą sufitu, pul­su­jącą czarną chmurę. Galen z roz­pacz­li­wym krzy­kiem wybiegł z przy­chodni, ale wtedy kotki z oko­licy bły­ska­wicz­nie wyczuły jego obec­ność. Ścią­gały ku niemu ze wszyst­kich stron, a czarna chmura potęż­niała. To nie był już Galen, jakiego zna­li­śmy. To był jakiś kosmiczny potwór! Naj­wi­docz­niej wpadł w panikę, bo biegł na oślep, cał­ko­wi­cie bez sensu, bez planu, byle ucie­kać…

Pobie­gli­śmy za nim, ja i Hex.

Galen był sunącą po ziemi czarną chmurą o gigan­tycz­nych roz­mia­rach.

Szybko oka­zało się, że nie­szczę­śnik zmie­rza pro­sto w kie­runku cmen­ta­rza.

O co mu cho­dzi? – zasta­na­wiałem się – Czy on może jesz­cze racjo­nal­nie myśleć?

– Ponoć pod cmen­ta­rzem znaj­dują się jakieś stare podzie­mia – zauwa­żył zdy­szany Hex – I cią­gną się w głąb ziemi.

– Skąd to wiesz? – też ledwo dys­za­łem.

– Mam swoje źró­dła. Te kotki prze­do­stały się z innego wymiaru, z Kadath, albo z podob­nej cze­lu­ści. To są orga­nizmy paso­ży­tu­jące na Sta­rych Bogach, Przed­wiecz­nych. Dawały się we znaki już Dago­nowi i Cthulhu, a Yog Sothoth pró­bo­wał je prze­kląć, ale mu się to nie udało!

Zmierz­chało, więc zaopa­trzy­li­śmy się w pochod­nie i zaczę­li­śmy scho­dzić w podzie­mia pod cmen­ta­rzem.

Rzecz, która była ongiś Gale­nem, znik­nęła w cze­lu­ściach, ale czu­li­śmy wyraź­nie woń posi­la­ją­cych się nim kot­ków.

– Musimy wytro­pić i ura­to­wać albo zabić naszego przy­ja­ciela, który gdzieś tam jest, albo to, co z niego zostało. W co się zmie­nił. Czy czary pomogą, drogi Hexie? Czy zdo­łamy poko­nać te mor­der­cze istoty?

– Wezwę na pomoc sta­ro­żytną Bogi­nię Prze­strzeni Siy­Phe Dhja­lMo! – oznaj­mił Hex, ści­ska­jąc w jed­nej dłoni pochod­nię, a w dru­giej swój amu­let – Tylko ona może nas ochro­nić przed Cthulhu i jego pobra­tym­cami! Ona jest star­sza niż Przed­wieczni Bogo­wie, pier­wotna i zawarta w powie­trzu!

Zaczął mam­ro­tać potężne zaklę­cia i zszedł do pod­ziemi.

A potem dobie­gały mnie już tylko ciche, mono­tonne śpiewy: Lä Lä Sigu­rath, Ainal­hin Fern­dokk, Lä Lä! Nie był to jed­nak głos Hexa!

Nie­spo­dzie­wa­nie poja­wiła się poli­cja zaalar­mo­wana przez wścib­skie bab­cie, że niby ktoś z pochod­niami nisz­czy groby i odpra­wia bluź­nier­cze rytu­ały ku czci mrocz­nych bóstw z otch­łani. Zgar­nęli mnie i odsta­wili na tutej­szy poste­ru­nek. No i sie­dzę na pry­czy z wysta­ją­cymi gwo­ździami, cze­ka­jąc na adwo­kata.

Co będzie dalej? Czy Hex pokona mor­der­cze kotki z Kadath? Czy Galen zosta­nie oca­lony, odzy­ska zdro­wie i wróci do taniego siar­ko­wa­nego wina?

A ja? Czy zostanę unie­win­niony z zarzu­tów o roz­ko­py­wa­nie gro­bów?

Doprawdy nie wiem.

Jedyne słowa, jakie same cisną mi się w tej chwili na usta to Lä Lä Sigu­rath, Ainal­hin Fern­dokk, Lä Lä!