Roboty korporacji

Na po­cząt­ku Bóg stwo­rzył Adama na swój obraz, lecz ów pro­to­pla­sta stra­cił wiarę i tym samym zabił Boga. Potem czło­wiek skon­stru­ował ro­bo­ta na swoje po­do­bień­stwo, ale już wkrót­ce robot za­pra­gnął po­zbyć się kon­struk­to­ra. No i stało się, wy­peł­ni­ło to, co na­pi­sa­ne. Nigdy nie są­dzi­łem, że do­ży­ję tych apo­ka­lip­tycz­nych i pa­skud­nych cza­sów: wszech­obec­ny mo­ni­to­ring, śle­dze­nie i ocena po­czy­nań oby­wa­te­li na każ­dym do­słow­nie kroku, wspa­nia­ło­myśl­ne ob­da­ro­wy­wa­nie tych­że oby­wa­te­li punk­ta­mi w ra­mach rzą­do­we­go sys­te­mu oceny, dzia­łal­ność bez­dusz­nych kor­po­ra­cji o glo­bal­nym za­się­gu, za­mie­nia­ją­cych ustrój de­mo­kra­tycz­ny w farsę, ro­bo­ty cza­ją­ce się na ro­gach ulic jak jacyś ubecy albo pe­ere­low­scy mi­li­cjan­ci, go­to­we za­ata­ko­wać, za­sko­czyć prze­chod­nia w każ­dej nie­mal chwi­li, no i ci lu­dzie z wsz­cze­pio­ny­mi chi­pa­mi, za­cho­wu­ją­cy się łu­dzą­co po­dob­nie do ma­szyn, które prze­cież miały pier­wot­nie słu­żyć czło­wie­ko­wi – to już nie fik­cja, nie, nie, to jest po­nu­ra rze­czy­wi­stość rodem z naj­gor­sze­go or­wel­low­skie­go kosz­ma­ru, nasza co­dzien­ność.

***

Miesz­kam na przed­mie­ściach w jed­nym z tych szka­rad­nych blo­ków de­we­lo­per­skich z płyty i szkła. Ale nie na­rze­kam, po pro­stu sta­ram się żyć w miarę nor­mal­nie. Wkoło roz­po­ście­ra się bez­drzew­na pu­sty­nia nie­koń­czą­cych się sze­re­gów i łu­dzą­co po­dob­nych do sie­bie, nie­mal iden­tycz­nych domów z ka­ta­lo­gu, stwo­rzo­nych na za­sa­dzie: ko­piuj – wklej. Z tu­tej­szym cha­osem, który ry­su­je się za oknem, współ­gra­ją do­dat­ko­wo: sza­sta­nie be­to­nem i in­ny­mi ma­te­ria­ła­mi bu­dow­la­ny­mi, za­bu­do­wy­wa­nie do­słow­nie każ­dej wol­nej prze­strze­ni na­zy­wa­nej ko­mi­na­mi wen­ty­la­cyj­ny­mi mia­sta, two­rze­nie ni­by-miejsc o cha­rak­te­rze naj­czę­ściej spry­wa­ty­zo­wa­nym, które rze­ko­mo do ni­ko­go nie na­le­żą, rze­ko­mo, a także sta­wia­nie skraj­nie nie­wy­god­nych sie­dzisk w miej­scach, w któ­rych jesz­cze do nie­daw­na znaj­do­wa­ły się nor­mal­ne ła­wecz­ki z opar­ciem, przy­cho­dzi­li sta­rusz­ko­wie na par­tyj­kę sza­chów i ra­do­śnie bry­ka­ły sobie dzie­ci. Sło­wem: uty­li­ta­ryzm, prag­ma­tyzm aż do bólu! Liczy się to, co ra­cjo­nal­ne i in­no­wa­cyj­ne, co spodo­ba­ło się w ra­mach pla­no­wa­nia i wi­zu­ali­za­cji. Po­sta­wa es­te­tycz­na nie jest za­sad­ni­czo w mo­dzie, jest passé.

O dwu­dzie­stej pierw­szej dzwo­ni bu­dzik i tym samym daje znać, że czas drzem­ki do­biegł końca. Dziś mam nockę, choć jesz­cze nie wiem, w któ­rej bazie lo­gi­stycz­nej przyj­dzie mi ją spę­dzić. Kor­po­ra­cja jest ogrom­na i po­sia­da kilka ma­ga­zy­nów roz­lo­ko­wa­nych w róż­nych czę­ściach mia­sta. Wszyst­kich oczy­wi­ście nie znam. Trans­port pra­cow­ni­czy za­pew­nio­ny, je­dzon­ko także, więc o nic się nie mar­twię, a nie­dłu­go do­sta­nę in­for­ma­cję, dokąd i na jak długo wy­by­wa­my, bo na razie to ta­jem­ni­ca. Życie jest jed­nak nie­spo­dzian­ką, i to nawet, jak ma się tak nudną i pro­stac­ką ro­bo­tę, jak moja.

Wy­cho­dzę z domu. Na ulicy pust­ka. Przed mo­men­tem roz­po­czę­ła się go­dzi­na po­li­cyj­na dla nie­pra­cu­ją­cych i co­vi­dow­ców. W po­dob­nych do sie­bie sze­re­gach, mru­ga­ją hip­no­ty­zu­ją­ce świa­tła te­le­wi­zo­rów – znak, że gdzieś tu eg­zy­stu­ją jesz­cze jacyś lu­dzie. Spo­glą­dam na ze­ga­rek. Zo­sta­ło do­kład­nie trzy­dzie­ści minut. Do­sko­na­le! Na do­jazd po­win­no wy­star­czyć. W dwa­dzie­ścia se­kund do­cho­dzę w wy­zna­czo­ne miej­sce, a tam czeka na mnie kor­po­ra­cyj­ny mi­ni­bus o przy­ciem­nia­nych szy­bach. Kie­row­cy nie widzę, ale do­my­ślam się, że jest nim ten mało roz­mow­ny robot, któ­re­go tembr głosu przy­pra­wia mnie o dresz­cze.

Otwie­ram drzwicz­ki i wcho­dzę do środ­ka. Po­jazd rusza płyn­nie i bez­sze­lest­nie jak we śnie. Ka­bi­na od­dzie­lo­na jest szybą, przez którą nie widać dri­ve­ra. W ogóle ni­ko­go nie widać, ja na­to­miast je­stem je­dy­nym pa­sa­że­rem. I do­pie­ro teraz z gło­śnicz­ka pły­nie in­for­ma­cja, a pani, która ją od­czy­tu­je, ma tyleż sek­sow­ny, co lo­do­wa­ty głos i tym gło­sem po­wia­da, że uda­je­my się tam a tam, do Bazy Lo­gi­stycz­nej Alfa na ja­kieś czter­na­ście go­dzin. Czter­na­ście go­dzin – toż to ba­ga­te­la! Nie ma jak praca: praca czyni wol­nym!

Jadąc, spo­glą­dam przez szyby mi­ni­bu­sa na mia­sto-wid­mo, to­ną­ce w je­sien­nych mgłach, w któ­rym prak­tycz­nie nie ma ludzi, bo albo sie­dzą w do­mach przed kom­pu­te­ra­mi, albo ty­ra­ją w kor­po­ra­cjach ta­kich jak moja za gro­sze i sym­bo­licz­ną zło­tów­kę na obiad. Zimny wiatr hula mię­dzy mon­stru­al­nych roz­mia­rów bu­dow­la­mi ze stali i szkła, wy­wo­łu­jąc doj­mu­ją­ce wra­że­nie. Wiem, że czło­wie­kiem je­stem i nic, co ludz­kie, nie jest mi obce. Ale wiem też, że za­mknię­cie po­wiek nic nie da, i że ten kosz­mar po­no­wo­cze­sno­ści nigdy się nie skoń­czy, a w każ­dym razie nie za mo­je­go życia.

W pew­nej chwi­li zwal­nia­my, wresz­cie sta­je­my. Do­tar­li­śmy. Pora ru­szać, siorb­nąć łyk kawy i po­brać ska­ner. Zwy­kle wy­glą­da to tak, że tłum ro­bot­ni­ków czeka już przed wej­ściem na Wschod­nią Wieżę (wyraz „wieża” w tu­tej­szym żar­go­nie ozna­cza ro­sną­cą nu­me­ra­cją rzę­dów i ale­jek i łączy się z mak­sy­mal­ną ich war­to­ścią). Na dzień dobry, a ra­czej dobry wie­czór są bram­ki, przez które trze­ba przejść z iden­ty­fi­ka­to­rem na wierz­chu. Z re­gu­ły w roli cer­be­rów spraw­dza­ją się Mu­rzy­ni, ale w Bazie Alfa jest ina­czej, jako że znaj­du­ją się tu wy­łącz­nie same ro­bo­ty ochro­ny, z któ­rych nie­któ­re wy­glą­da­ją na­praw­dę groź­nie. Sądzę, że nie chciał­bym mieć z żad­nym z nich na pień­ku.

Jakiś czas temu za­ata­ko­wa­ły i uni­ce­stwi­ły ko­bie­ty, które usi­ło­wa­ły nie­le­gal­nie wy­nieść towar z ma­ga­zy­nu. Po­ubie­ra­ły się baby na ce­bul­kę, metki po­ury­wa­ły, za­ło­ży­ły bluzę na bluzę, kurt­kę na kurt­kę i dawaj do wyj­ścia. Do­pie­ro tam zo­sta­ły za­trzy­ma­ne i osą­dzo­no je na miej­scu. Nie ma się czemu dzi­wić w sumie, w końcu kor­po­ra­cje są bar­dzo wpły­wo­we, są naj­waż­niej­sze, waż­niej­sze od pań­stwa, rządu, Ko­ścio­ła czy ro­dzi­ny, a prawo sil­niej­sze­go im sprzy­ja. Na zło­dziei cze­ka­ją więc su­ro­we kary, przy któ­rych Ko­deks Ham­mu­ra­bie­go to zwy­kła pest­ka. Zresz­tą plat­for­ma oceny oby­wa­te­li wy­klu­cza nie­któ­re jed­nost­ki z sys­te­mu, a nawet ska­zu­je te jed­nost­ki na przy­mu­so­wą ha­rów­kę za gro­sze wła­śnie w ta­kich miej­scach, jak to. Ot, i proza życia czło­wie­ka po­no­wo­cze­sne­go: brak per­spek­tyw na lep­sze jutro oraz de­fi­cyt na­dziei. Lu­dzie nawet nie wie­dzą, nie za­sta­na­wia­ją się nad tym, że może być ina­czej, no le­piej po pro­stu.

Prze­sze­dłem bram­ki i ma­sze­ru­ję na­przód. Zna­jo­my hu­ma­no­idal­ny robot Artu uśmie­cha się i kiwa na po­wi­ta­nie, na­praw­dę fajny gość.

– Hej! – mówi. – Nie po­wi­nie­neś był się dzi­siaj zja­wiać. Szy­ku­je się coś wiel­kie­go i lada mo­ment wpro­wa­dzą dla wszyst­kich go­dzi­nę po­li­cyj­ną. Może bez­piecz­niej by­ło­by sie­dzieć teraz w gó­rach albo na ja­kimś to­tal­nym za­du­piu, tak myślę.

– Hm.

Dobry Boże, on myśli – mam na końcu ję­zy­ka, ale nic nie od­po­wia­dam, tylko od­kła­niam mu się i skrę­cam na jedną z Wież. Za­mie­rzam po­brać ska­ner, za­lo­go­wać się i po­ja­wić punk­tu­al­nie w miej­scu zbiór­ki albo na sta­no­wi­sku pracy. W mię­dzy­na­ro­do­wym gi­gan­cie trze­ba wszyst­ko robić na czas; pro­blem tylko po­le­ga na tym, że wszę­dzie jest da­le­ko.

Po mi­nu­cie stoję na środ­ku ogrom­ne­go han­ga­ru i roz­glą­dam się za ja­kim­kol­wiek czyn­ni­kiem ludz­kim, to zna­czy ko­le­gą bądź ko­le­żan­ką, za kim­kol­wiek, kogo by można było uznać za czło­wie­ka albo przy­naj­mniej cy­bor­ga. Lecz na próż­no. Ka­me­ry śle­dzą każdy mój ruch, a bu­dy­nek spra­wia wra­że­nie oży­wio­ne­go oraz – może to dziw­nie za­brzmi – my­ślą­ce­go. Nie po­do­ba­ją mi się w szcze­gól­no­ści czer­wo­ne diody jako in­te­gral­ny ele­ment mo­ni­to­rin­gu, gdyż wy­glą­da­ją, jakby Wiel­kie­mu Bratu krew na­pły­nę­ła do wście­kłych z obłę­du oczu i w ten spo­sób wy­ra­żał się u niego po­ziom agre­sji. Do tego jesz­cze ten zimny i bez­dusz­ny głos, który przy­wo­łu­je obraz blon­dyn­ki o błę­kit­nych oczach i nie­ska­zi­tel­nej uro­dzie mo­del­ki. Aż ciar­ki cho­dzą czło­wie­ko­wi po ple­cach na myśl, że – cy­tu­ję: “Kor­po­ra­cja za­wsze dba o swo­ich pra­cow­ni­ków i trosz­czy się o ich zdro­wie. Kor­po­ra­cja two­rzy śro­do­wi­sko przy­ja­zne dla całej pla­ne­ty, eko­lo­gicz­ne i roz­wi­nię­te w spo­sób zrów­no­wa­żo­ny. Pa­mię­taj, twoje szczę­ście jest dla nas naj­więk­szym prio­ry­te­tem”. Kor­po­ra­cja – sra­cja! 

Tak ogól­nie to Baza Alfa pre­zen­tu­je się jako upior­ny la­bi­rynt po­łą­czo­nych ze sobą ma­ga­zy­nów z ty­sią­ca­mi, być może mi­lio­na­mi po­dob­nych do sie­bie półek, na któ­rych sto­wu­je się, czyli – po pol­sku – roz­kła­da towar. Funk­cjo­nu­je dwa­dzie­ścia czte­ry go­dzi­ny na dobę przez sie­dem dni w ty­go­dniu, wli­cza­jąc nie­dzie­le i świę­ta, i na­rzu­ca mnó­stwo wy­śru­bo­wa­nych norm, jed­nak nocny reżim zdaje się być nieco ła­god­niej­szy, więc nie muszę się aż tak znowu śpie­szyć. A po­nie­waż przede mną cała noc, mogę po­zwo­lić sobie na stop­nio­we prze­cho­dze­nie z pro­duk­ta­mi z ma­ga­zy­nu do ma­ga­zy­nu, z sali do sali, od boksu do boksu, oczy­wi­ście w ra­mach obo­wią­zu­ją­cej mnie ru­ty­ny sto­we­ra.

Mi­ja­ją go­dzi­na za go­dzi­ną, przy czym se­kun­dy jawią się jak mi­nu­ty, a mi­nu­ty jak całe go­dzi­ny. Zimne świa­tło wy­łą­cza się au­to­ma­tycz­nie w ha­lach znaj­du­ją­cych się za mną i po­ja­wia gdzieś da­le­ko, het przede mną, ja zaś brnę dziel­nie i jakby w głąb cze­lu­ści pie­kła, po jego ko­lej­nych krę­gach. Wkoło nic, tylko mar­twa pust­ka, wy­peł­nio­na ko­da­mi kre­sko­wy­mi to­wa­rów made in China aż po same brze­gi. Ta pust­ka przy­tła­cza jarz­mem do­ży­wot­nie­go ma­ra­zmu, cię­ża­rem braku speł­nie­nia, prze­kleń­stwem du­cho­we­go wy­ja­ło­wie­nia. Istny amal­ga­mat klau­stro­fo­bii po­mie­sza­nej z jakąś formą ago­ra­fo­bii (czy jak to na­zwać). Czy tak wła­śnie wy­glą­da kró­le­stwo Lu­cy­fe­ra? A może tak wy­glą­dać po­win­no?

Po­wie­dzia­łem, że tłum ro­bot­ni­ków kręci się zwy­kle gdzieś w oko­li­cach Wschod­niej Wieży. I to jest praw­da, z takim za­strze­że­niem, że już od pew­ne­go czasu ów tłum, a ra­czej tłu­mek wy­raź­nie stop­niał, skur­czył się, zmniej­szył do kil­ku­na­stu roz­ga­da­nych bab dwa ty­go­dnie temu, i do za­le­d­wie paru – trzech, góra pię­ciu – w ze­szłym. Co dzie­je się z ro­bot­ni­ca­mi w moim za­kła­dzie i dla­cze­go mia­sto z dnia na dzień staje się coraz bar­dziej wid­mo­we? Nikt nie wie, a jeśli wie, to strach po­my­śleć, dla­cze­go mil­czy. Temat przy­mu­so­we­go usy­pia­nia ludzi przed te­le­wi­zo­ra­mi, uni­ce­stwia­nia ich z byle po­wo­du za po­mo­cą wsz­cze­pio­nych chi­pów staje się w tym mo­men­cie czymś wię­cej ani­że­li jedną z sza­lo­nych teo­rii spi­sko­wych. Lu­dzie muszę wie­rzyć w to, co robią oraz speł­niać się w spo­łecz­nych ro­lach-ma­skach i – to przede wszyst­kim – mają bez­gra­nicz­nie ufać wła­dzy. Nie wolno im sa­mo­dziel­nie my­śleć, nie wolno na boku kom­bi­no­wać. Jeśli już jakiś in­te­re­sik, to tylko pu­blicz­ny, a nigdy pry­wat­ny czy jed­nost­ko­wy (à pro­pos wła­dzy: naszą, kra­jo­wą sta­no­wi w dzie­więć­dzie­się­ciu pro­cen­tach sztucz­na in­te­li­gen­cja i tylko pa­trzeć, jak isto­ty stwo­rzo­ne na obraz i po­do­bień­stwo Boga za­czną jej wa­dzić albo po pro­stu w zauto­ma­ty­zo­wa­nej rze­czy­wi­sto­ści staną się zbęd­ne, bo na świe­cie dzie­ją się rze­czy, które się fi­lo­zo­fom nie śniły i na­praw­dę wszyst­ko jest w tej chwi­li moż­li­we).

Wę­dru­ję w głąb ma­ga­zy­nu numer trzy, od­da­li­łem się już znacz­nie od kan­ty­ny, gdzie jesz­cze dwie go­dzi­ny temu ra­czy­łem się kawą. Ko­lej­ne mi­nu­ty prze­bie­ga­ją spo­koj­nie i nudno, tylko te ka­me­ry prze­my­sło­we, to śle­dze­nie czło­wie­ka na każ­dym kroku jest bar­dzo iry­tu­ją­ce. Sta­ram się nie zwra­cać uwagi i my­śleć o przy­jem­no­ściach, o tym, co zjem w trak­cie dłu­giej prze­rwy, o go­rą­cym prysz­ni­cu po po­wro­cie do domu, o psie, który na mnie czeka. Wal­czę z we­wnętrz­ną pust­ką, z każdą jej od­mia­ną, bo nuda ma wiele ko­lo­rów – od­cie­ni sza­ro­ści. Jest więc nuda obo­jęt­na, nuda re­gu­la­cyj­na, nuda re­agu­ją­ca, nuda ba­daw­cza i nuda apa­tycz­na, po­dob­no naj­gor­sza. W la­tach dwu­dzie­stych dwu­dzie­ste­go pierw­sze­go wieku, a więc ład­nych parę lat temu, psy­cho­lo­go­wie do­rzu­ci­li jesz­cze do tej puli nudę cy­bor­gicz­ną, która trapi cy­bor­gów, ale nie wiem do­kład­nie, na czym po­le­ga i mało mnie to in­te­re­su­je.

A zatem precz z nudą! Ska­ne­ry w dłoń! Ska­ne­ry, setki kodów kre­sko­wych (EAN, UPC, ISBN i in­nych), wózki pełne to­wa­ru, ty­sią­ce półek i pó­łe­czek – co za okrop­na mo­no­to­nia, która po la­tach pracy może wy­wo­łać w czło­wie­ku syn­drom wy­pa­le­nia za­wo­do­we­go. „Śledź swój czyt­nik uważ­nie” – głosi kor­po­ra­cyj­ne motto. Śle­dzę, cho­le­ra, śle­dzę, a i tak się męczę. Okrop­nie! Ten stały rytm, ta ru­ty­na mnie do­bi­ja. Po­bra­łem wózek, zna­la­złem do­god­ne miej­sce do sto­wo­wa­nia, chwy­tam więc pro­dukt i ska­nu­ję kod kre­sko­wy, na­stęp­nie ska­nu­ję kod wy­bra­nej dla tego pro­duk­tu lo­ka­cji, od­kła­dam chiń­ski szajs i się­gam ręką po na­stęp­ny. I tak w koło Ma­cie­ju: biorę pro­dukt, czy­tam kody, od­kła­dam, biorę na­stęp­ny, ska­nu­ję, od­kła­dam, biorę na­stęp­ny, ska­nu­ję i od­kła­dam. Wa­riac­two, po pro­stu istne wa­riac­two!

Nagle przy­cho­dzi ese­mes: „Stało się: rząd ogło­sił stan wy­jąt­ko­wy. Ratuj się, ucie­kaj!”, wia­do­mość przy­sła­na przez Artu. Czy to jakiś głupi żart? Czy na­praw­dę mam brać nogi za pas? Dziw­na at­mos­fe­ra nie­pew­no­ści unosi się nad mia­stem i wy­raź­nie coś wisi w po­wie­trzu. No i jesz­cze ta gro­bo­wa cisza do­oko­ła, zbez­czesz­czo­na po­je­dyn­czy­mi od­gło­sa­mi nie wia­do­mo czego. Przy­po­mi­nam sobie, że prze­cież wyj­ścia ewa­ku­acyj­ne znaj­du­ją się za­wsze w na­roż­ni­kach każ­de­go z ma­ga­zy­nów; są to miej­sca słabo uczęsz­cza­ne i mało kto o nich wie. Po­sta­na­wiam za­wal­czyć o życie, tak na wszel­ki wy­pa­dek. Zresz­tą to nie­da­le­ko i nie ma kamer w po­bli­żu. Drzwi co praw­da z re­gu­ły po­zo­sta­ją za­mknię­te, ale nie za­wsze tak jest. Może będę miał odro­bi­nę szczę­ścia ten jeden je­dy­ny raz.

Pod­kra­dam się wraz z wóz­kiem w po­bli­że miej­sca do­ce­lo­we­go. Jak coś, to będę miał wy­mów­kę, no bo w końcu nadal sto­wu­ję, nadal pra­cu­ję, a więc nic się nie zmie­ni­ło, praw­da? I nagle odej­mu­je mi mowę. W są­sied­niej alej­ce stoi czło­wiek, stoi, ale no­ga­mi pod­ło­gi nie do­ty­ka. Dziw­ne. Chcę do niego po­dejść i za­ga­dać, ale kątem oka widzę, że coś jest nie tak. Za­mie­ram i głos więd­nie mi w gar­dle. Oka­zu­je się, że je­stem świad­kiem, jak dwa plu­ga­we hu­ma­no­idy duszą bie­da­ka za po­mo­cą ogrom­nych łap, on zaś spo­glą­da bła­gal­nie w moją stro­nę, ale zu­peł­nie nie­po­trzeb­nie, gdyż pomóc mu nie po­tra­fię. Na szczę­ście on mnie widzi, a me­ta­lo­we plu­ga­stwa nie. Tak więc po cichu, nie­zau­wa­że­nie wy­co­fu­ję się w są­sied­nie alej­ki, ko­rzy­sta­jąc z tego, że ro­bo­cie ple­mię przez chwi­lę jesz­cze za­ję­te jest okrut­nym mor­dem.

Na pa­lusz­kach pod­cho­dzę z za­pal­nicz­ką i ła­two­pal­ny­mi, zna­le­zio­ny­mi na­pręd­ce ha­zma­ta­mi w dłoni pod ster­tę kar­to­nów i ukrad­kiem je pod­pa­lam, li­cząc na to, że uda mi się w ten spo­sób od­wró­cić uwagę in­te­li­gent­ne­go sys­te­mu zło­wróżb­nych kamer. Tak oto po krót­kiej chwi­li wszyst­ko pięk­nie pło­nie. Pięk­nie, po­wia­dam! Pożar ma­ga­zy­nu wznie­co­ny, dla­te­go na­le­ży teraz dzia­łać bły­ska­wicz­nie. Drzwi ewa­ku­acyj­ne tuż-tuż, więc żadna siła nie może i nie zdoła mnie już za­trzy­mać.

Do­bie­głem na miej­sce i na­ci­skam klam­kę. Drzwi ani drgną. Tym­cza­sem wrza­wa za mną na­ra­sta z każdą se­kun­dą. Po­now­nie więc, tym razem moc­niej, na­ci­skam i do­pie­ro teraz z wiel­kim opo­rem drzwi ustę­pu­ją. Już witam się ze słod­ką wol­no­ścią, lecz wtem ktoś łapie mnie mocno za rękę i by­naj­mniej nie jest to przy­ja­ciel­ski uścisk. Spo­glą­dam w prawo i spo­strze­gam krwi­sto­czer­wo­ne oczy ro­bo­ta naj­now­szej ge­ne­ra­cji z grupy tak zwa­nych ści­ga­czy, które to ści­ga­cze na­le­żą do sys­te­mu ochro­ny na­szej ko­cha­nej, wspa­nia­łej, naj­lep­szej na świe­cie kor­po­ra­cji. Wiel­kie nieba! A więc już po mnie – myślę prze­ję­ty i zre­zy­gno­wa­ny. Przyj­dzie mi tu zdech­nąć! Za­wsze wy­obra­ża­łem sobie mo­ment wła­snej śmier­ci, ale ta­kich okrop­no­ści nie prze­wi­dzia­łem. Lecz wtem zza rogu… bum… wy­ska­ku­je przy­cza­jo­ny ty­grys, ukry­ty smok – Artu we wła­snej, jakże od­mie­nio­nej oso­bie i wrzesz­czy do mnie na całe gar­dło: “Na­przód! Po­sta­ram się za­srań­ca za­trzy­mać, ale nie wiem, na jak długo. No leć Ada­mie, le­eeeć!!!”.

Bied­ny Artu: nie mam mu jak po­dzię­ko­wać. Wy­bie­gam na otwar­tą, pach­ną­cą pa­lo­ny­mi li­ść­mi prze­strzeń i robię jesz­cze parę kro­ków. Zwin­nie jak kot prze­ska­ku­ję ogro­dze­nie, choć o sal­tach z ele­men­ta­mi wi­re-dan­cin­gu nie ma mowy – to nie film.

***

Od tam­tej pory błą­kam się jak za­szczu­te zwie­rzę po po­lnych wy­gwiz­do­wach, po sku­tych lodem ugo­rach, mając ogrom­ną łunę pło­ną­cej kor­po­ra­cji za ple­ca­mi. I tylko cze­kam na… nie, nie na mor­der­cze ma­chi­ny z Bazy Lo­gi­stycz­nej Alfa, lecz na te po­li­cyj­ne, na te rzą­do­we, no bo skoro wy­buchł bunt my­ślą­cych ma­szyn, a ja je­stem di­no­zau­rem w ludz­kiej skó­rze, to moje dni są tak czy owak po­li­czo­ne, no chyba że to, co mnie ota­cza na­zy­wa się lim­bus… taaak, nie ina­czej, jak wła­śnie lim­bus. Dobry Boże, co za miej­sce! Ależ tu pięk­nie! Ależ strasz­nie!