Za kawałek papieru

Bie­gnij, Yuuki, bie­gnij! Cho­le­ra! Te draby cią­gle są za mną. Przy ich masie po­win­ni dawno paść. To pew­nie ja­kieś nowe wsz­cze­py czy inny eg­zosz­kie­let. Albo są po pro­stu na­ćpa­ni. Pie­przo­ne ban­dzio­ry. Pie­przo­na yak…

– Yuuki! – Gang­ster z kijem bejs­bo­lo­wym wy­rósł przede mną jak spod ziemi. – Prze­stań bawić się w gier­ki. Od­da­waj to.

Cho­le­ra! Do­go­ni­li mnie. Wiel­ki­mi ciel­ska­mi za­sta­wi­li całą ulicz­kę.

– Nie wiem, o czym mó­wisz, Joe.

– Yuuki… – Po jego twa­rzy po­zna­łam, że za­czy­na tra­cić cier­pli­wość, ale nie za­mie­rza­łam od razu się pod­dać.

– Cho­dzi ci o tych dwóch typ­ków? – Wska­za­łam na ol­brzy­mów za mną. – Mo­żesz ich już za­brać, dzi­siej­sze kar­dio wy­ro­bio­ne.

Joe jest chyba w wy­jąt­ko­wo pod­łym na­stro­ju. Nie miał ocho­ty na słow­ne po­tycz­ki. Sko­czył na mnie, przy­pie­ra­jąc mnie kijem do dra­bów jak do ścia­ny. Przez mo­ment nie mo­głam od­dy­chać.

– Słu­chaj mnie uważ­nie… – Przy­bli­żył się do mnie tak bli­sko, że mo­głam po­li­czyć złote zęby w jego pasz­czy.

– Dobra, dobra, Joe! Po­słu­cham cię, tylko pro­szę, mów w drugą stro­nę, twój od­dech…

– …po raz ostat­ni za­bra­łaś coś, co na­le­ży do pana Na­ka­mu­ry. – Nie po­słu­chał, wciąż muszę go wą­chać. – Na­stęp­nym razem chłop­cy zro­bią z tobą po­rzą­dek.

– Twój od­dech jest wy­star­cza­ją­cą karą. – Wcale nie żar­to­wa­łam. Ko­deks gang­ste­ra chyba nie mówi nic o pod­sta­wo­wej hi­gie­nie den­ty­stycz­nej.

Joe zwol­nił uścisk. Spo­dzie­wa­łam się ude­rze­nia, ale nie na­stą­pi­ło. Joe za bar­dzo mnie lubi. Do­pó­ki nie do­sta­nie wy­raź­ne­go po­le­ce­nia od bossa, nie zrobi mi krzyw­dy. A na pewno nie za ko­men­ta­rze na jego temat. Za­czął mnie prze­szu­ki­wać.

– Gdzie to masz?

– Lewa we­wnętrz­na kie­szeń. – Nie chcia­łam mu uła­twiać za­da­nia, ale wo­la­ła­bym, żeby mnie nie ob­ma­cy­wał.

Wy­cią­gnął spory ka­wa­łek zwi­nię­tej kart­ki z mojej kurt­ki. Cholera! Mia­ła­bym co jeść przez co naj­mniej czte­ry dni. Może nawet sześć.

– Yuuki. I tak już je­steś w nie­złym gów­nie, po co pa­ku­jesz się w ko­lej­ne? – Czy mi się zdaję czy usły­sza­łam nutkę tro­ski w jego gło­sie?

– Jak zdech­nę z głodu, to i tak nie spła­cę długu u Na­ka­mu­ry.

– Krad­nąc jego wła­sność jesz­cze szyb­ciej znaj­dziesz się w jed­nym z jego przy­byt­ków. – Ob­ró­cił się, wes­tchnął, po czym dodał – a na­praw­dę wo­lisz umrzeć na ulicy, niż tam się zna­leźć. Uwierz mi.

– Pieprz się, Joe!

Joe z dra­ba­mi znik­nę­li za ro­giem. Opar­łam się o za­pa­sku­dzo­ną graf­fi­ti ścia­nę. Znowu zo­sta­łam z ni­czym. "Le­piej okraść gang­ste­ra swo­je­go niż ob­ce­go". Tak ma­wiał wujek Pas­cal. "Swój wy­ba­czy, obcy nie bę­dzie miał li­to­ści". Cóż. Jeśli chcę mieć co jeść, muszę spró­bo­wać zwę­dzić coś w Har­le­qu­inach. Tam za­wsze mieli wię­cej żar­cia, niż Na­uko­wych. Fuck.

***

Się­gnę­łam do kurt­ki po papierosa. Na­le­ży mi się jeden po tej przy­go­dzie. Zaraz. Co to? W lewej kie­sze­ni… tak! Ka­wa­łek kart­ki! Joe nie za­brał wszyst­kie­go! A może sam mi zo­sta­wił ten ka­wa­łek? Ry­zy­ko­wał­by tak? A, zresz­tą. Walić go. Ważne, że mam co jeść. Przy­naj­mniej do jutra.

– Hej!

Co? Kilka me­trów dalej, pod prze­peł­nio­nym śmiet­ni­kiem, leżał jakiś stary że­brak. Nogi, obie me­cha­nicz­ne, były chyba już tak prze­rdze­wia­łe, że nie mógł z nich ko­rzy­stać. Mu­siał być świad­kiem całej scen­ki z yaku­zą. I mu­siał też wi­dzieć, jak wy­cią­gam pa­pier z kurt­ki. Shit.

– Dziew­czy­no, pro­szę, po­dejdź tu.

– Ta, jasne. Wczo­raj się nie uro­dzi­łam. Ja po­dej­dę, a zza kon­te­ne­ra wy­sko­czą na mnie twoi wspól­ni­cy?

– Pro­szę cię… – Wy­glą­dał ża­ło­śnie. – Je­steś Yuuki, tak? Tak do cie­bie mó­wi­li?

Mil­cza­łam. Szcze­rze mó­wiąc, nie spo­dzie­wa­łam się za­sadz­ki, ale le­piej dmu­chać na zimne. Ostatnio nawet za taką garst­kę żar­cia można do­stać kosę w żebra.

– Je­stem stary, sam, nie­uzbro­jo­ny – mó­wiąc to, roz­po­starł znisz­czo­ną fla­ne­lo­wą ko­szu­lę. Zobaczyłam nie tylko, że nie ma broni, ale też, że od dawna gło­du­je. Może kie­dyś od­wró­ci­ła­bym wzrok, ale już się przy­zwy­cza­iłam do wi­do­ku gło­du­ją­cych.

– Nie zo­sta­ło mi już wiele czasu. Pro­szę. Chciał­bym cho­ciaż ten ostat­ni raz po­czuć smak pa­pie­ru w ustach…

Przy­zwy­cza­jo­na nie zna­czy uniew­raż­li­wio­na.

– Pro­szę… – jęk­nął ża­ło­śnie.

Ostrożnie po­de­szłam do star­ca. Rozejrzałam się dookoła. Pusto. Cóż, każdy roz­sąd­ny, sły­sząc na­zwi­sko Na­ka­mu­ry, po­wi­nien uciec stąd w pod­sko­kach. Usia­dłam obok star­ca i od­da­łam mu pół mo­je­go za­pa­su żyw­no­ści. Teraz wy­star­czy mi co naj­wy­żej na skrom­ną ko­la­cję.

– Dzię­ku­ję, dzię­ku­ję… – wy­szep­tał sta­rzec, po czym za­brał się do po­sił­ku. Praw­do­po­dob­nie ostat­nie­go w życiu.

Paląc pa­pie­ro­sa, ob­ser­wo­wa­łam tę mie­sza­ni­nę nędzy i ra­do­ści. W strasz­nym świe­cie ży­je­my. Ła­twiej tu o nar­ko­ty­ki niż o je­dze­nie.

– Wiesz, że kie­dyś… – Stary szyb­ko skoń­czył jeść. Teraz za­czną się wspo­min­ki. – One też były zrobione z pa­pie­ru?

Wska­zał ręką na pa­lo­ne­go prze­ze mnie fajka.

– Taaa, sły­sza­łam. Co za mar­no­traw­stwo, co nie?

– Pa­mię­tam, jak prze­sta­ły się po­ja­wiać ga­ze­ty. 

No i za­czy­na się wy­kład.

– Ze czter­dzie­ści lat już bę­dzie. Mó­wi­li wtedy, że je­dze­nie się koń­czy. Że ga­ze­ty to tylko po­czą­tek. Część z nich to były zwy­kłe oszo­ło­my i fa­na­ty­cy. Zwia­sto­wa­li "dni osta­tecz­ne" i "kres cy­wi­li­za­cji". Ale potem na­ukow­cy też mó­wi­li o "ka­ta­stro­fie ży­wie­nio­wej". A wszy­scy mieli ich w dupie, liczy się tu i teraz.

Może i byłam młoda, ale hi­sto­rię zna­łam. Wujek Pas­cal ra­czył mnie aneg­do­ta­mi o prze­szło­ści w prze­rwach mię­dzy lek­cja­mi sa­mo­obro­ny (vel "na­pier­da­la­nia") i kra­dzie­ży kie­szon­ko­wej (vel "pod­pier­da­la­nia"). Ale sta­rzy lu­dzie muszą się wy­ga­dać, więc nie prze­ry­wa­łam.

– Potem każ­de­go roku po­ja­wia­ło się coraz mniej ksią­żek. Na samym końcu przy­cho­dzi­ły tylko ro­man­se, kry­mi­na­ły i fan­ta­sty­ka. Ale i to zni­kło. Lu­dzie prze­nie­śli się ze wszyst­kim do kom­pu­te­rów.

– A my, mole, co mamy żreć, co?

– No wła­śnie, co my mamy żreć? Jak przez mie­siąc nie przy­szła żadna nowa książ­ka to coś tam za­czę­li się nie­po­ko­ić. Po pół roku lu­dzie za­mknę­li bi­blio­te­kę. Od tam­tej pory już się nie po­ja­wi­li. Zo­sta­li­śmy ska­za­ni na sie­bie. Mole zbun­to­wa­ły się prze­ciw­ko rzą­dzą­cym. Wszyst­ko ru­nę­ło. Wszyst­ko. Gang­ste­rzy za­gar­nę­li to, co z nas po­zo­sta­ło. A nasza nauka…

– Tyle nam dała, fajki bez pa­pie­ru!

– Tak, wła­śnie. Fajki bez pa­pie­ru. Nowe dragi. Pro­te­zy, wsz­cze­py, cy­ber­seks. Ale nie je­dze­nie.

Przez chwi­lę mil­cze­li­śmy.

– Ale jest na­dzie­ja.

– Tak? – spy­ta­łam sar­ka­zmem. Pew­nie stary szy­ku­je jakiś dow­cip.

– Jest jedno miej­sce. W pod­zie­miach. Tam… po­wi­nien być pa­pier. Dużo pa­pie­ru.

Aha. Więc stary zwa­rio­wał. Może to już przed­śmiert­ne ma­ja­cze­nie? Cho­le­ra, wo­la­ła­bym, żeby nie wy­ki­to­wał przy mnie.

– Je­steś ostat­nią dobrą osobą, którą spo­tka­łem w życiu. Ostat­nią dobrą, którą spo­tka­łem w ciągu kilku ostat­nich lat. – Z mi­nia­tu­ro­wej kie­szon­ki ko­szu­li wyjął me­ta­lo­wy sta­ro­świec­ki klucz. – Mnie się już nie przy­da. Weź go.

Wzię­łam klucz niepewnie.

– Po­wiem ci, jak zna­leźć to miej­sce. Ale pro­szę, przy­rzek­nij, że bę­dziesz z niego ko­rzy­stać roz­waż­nie. Nie bę­dziesz go nad­uży­wać i pod żad­nym po­zo­rem nie za­pro­wa­dzisz tam ni­ko­go in­ne­go. Ni­ko­mu nie można ufać.

Stary na­praw­dę sfik­so­wał. Ale co mi tam, nie mam nic do stra­ce­nia, umie­ra­ją­ce­mu się nie od­ma­wia.

– Do­brze, przy­rze­kam.

– Żeby zna­leźć wej­ście, mu­sisz…

***

Są i drzwi. Do­kład­nie tu, gdzie stary po­wie­dział. Ponad go­dzi­na drogi przez naj­gor­sze oko­li­ce. Je­stem na sa­mej gra­ni­cy Li­bra­ry City. Poza nim nic nie ma. A przy­naj­mniej tak za­wsze mó­wio­no. Mam na­dzie­ję, że rze­czy­wi­ście bę­dzie warto i znaj­dę choć tro­chę żar­cia.

Prze­szłam przez drzwi. To już stanowczo nie mia­sto. Brak wszę­do­byl­skich śmie­ci, krzy­kli­wych neo­nów, zbi­rów, dzi­wek i że­bra­ków. Cisza i ciem­ność. Chwi­lę po przy­zwy­cza­je­niu się wzro­ku do no­wych wa­run­ków za­czę­łam do­strze­gać rzędy rów­nych sza­rych bu­dyn­ków. Aż zbyt rów­nych.

Po­de­szłam do pierw­sze­go z nich. Nie wi­dzia­łam żad­nych drzwi ani okien. Do­tknę­łam po­wierzch­ni. Dziw­na. Nie po­tra­fię rozpoznać ma­te­ria­łu… Cho­ciaż, z dru­giej stro­ny, jest jakby zna­jo­my… Nie… Nie…

– To nie­moż­li­we… – Chyba udzie­li­ło mi się sza­leń­stwo tego że­bra­ka. – Czy to jest…?

Do­tknę­łam dziw­nej struk­tu­ry po­now­nie. Bez pro­ble­mu ode­rwa­łam kawałek. Po­ło­ży­łam ostroż­nie na język…

– O kurwa.

***

– Walt, nie.

– Yuuki, znamy się nie od dziś, prze­cież cię uczy­łem…

– Nie, Walt! Nie wcho­dzę z tobą w żaden nar­ko­biz­nes. – Chcia­łam jak naj­szyb­ciej skoń­czyć tę rozmowę. Chyba się udało.

– Jesz­cze tego po­ża­łu­jesz – rzu­cił mój nie­do­szły "part­ner w biz­ne­sie", wy­cho­dząc z mo­je­go nowo ume­blo­wa­ne­go miesz­ka­nia.

***

– Pro­duk­cja pa­pie­ru?

– Tak, zga­dza się. Pa­pie­ru.

Pa­trzy­łam z nie­do­wie­rza­niem na chło­pa­ka przed­sta­wia­ją­ce­go mi swój szalony plan ura­to­wa­nia na­szej umie­ra­ją­cej cy­wi­li­za­cji.

– Tak, jak mó­wi­łem. Po­trze­bu­je­my tylko…

– Stop. – Prze­rwa­łam mu, pod­no­sząc rękę. – Nie znam się na tech­nicz­nym żar­go­nie. Ale trochę się znam na świe­cie, w któ­rym ży­je­my. To wszyst­ko wy­glą­da na prze­kręt. Wyjdź.

– Ni­g­dzie się nie wy­bie­ra…

– Marty…

– Morty. Nie ro­zu­miesz chyba po­wa­gi sy­tu­acji. Nauka dziś nie dzia­ła. Wszyst­ko jest u ma­fio­sów. A oni mają pa­pier. Są bar­dziej za­in­te­re­so­wa­ni pro­duk­cją pro­chów niż żar­cia dla bie­do­ty.

Wes­tchnę­łam. Chyba nie po­zbę­dę się tego wa­ria­ta.

– Dobra, Ma… Morty, ile po­trze­bu­jesz na wpra­wie­nie ma­szy­ny w ruch?

***

– Wspar­cie dla ar­ty­stów?

– To ja za­śpie­wam jesz­cze raz! – Pod­sta­rza­ły pi­ja­czy­na już się przy­mie­rzał do po­now­ne­go szarp­nię­cia stru­n banjo.

– Nie trze­ba! – Szyb­ko za­opo­no­wa­łam w oba­wie o moje bę­ben­ki. – Znaj­dzie się wspar­cie dla przed­sta­wi­cie­li sek­to­ra kul­tu­ral­ne­go!

***

Za­mknę­łam za nim drzwi i rzu­ci­łam się na ka­na­pę. Mia­łam już tego dość. To trze­ci dzi­siaj. Nawet nie zli­czę, który w tym ty­go­dniu. Wie­ści za szyb­ko się roz­cho­dzą. Po­szła fama, że Yuuki ma zma­ga­zy­no­wa­ne tro­chę pa­pie­ru. I nagle wszy­scy czegoś ode mnie chcą. Wszy­scy dawni "zna­jo­mi". Zna­jo­mi zna­jo­mych. I tro­chę też nie­zna­nych. A ja wszyst­kim po­ma­gam. Cho­le­ra! To już tylko kwe­stia czasu, zanim info o "dzia­nej Yuuki" dojdzie do gan­gów. A wtedy to już i po mnie, i po pa­pie­rze. Zajmę się tym. Tylko…

Uto­nę­łam w mięk­ko­ści nowej ka­na­py.

***

– Otwie­raj, do cho­le­ry! – Łomot w drzwi wy­bu­dził mnie z drzem­ki. Nie wiem nawet, kiedy za­snę­łam.

– Otwie­raj, Yuuki! – Łomot był coraz moc­niej­szy.

Kurwa. To lu­dzie Na­ka­mu­ry. Przez to wszyst­ko za­po­mnia­łam, że dzi­siaj mija ter­min spła­ty długu.

Nie mogą tu wejść. Le­piej nie. Ze­rwa­łam się z ka­na­py, zła­pa­łam tro­chę forsy i pod­sko­czy­łam do okna. To tylko trze­cie pię­tro. Wyż­sze prze­szko­dy się po­ko­ny­wa­ło. Nie­rów­no­ści ścia­ny po­zwo­li­ły mi nie­wiel­kim wy­sił­kiem zna­leźć się na ulicy. Za ro­giem stało jed­nak już auto yaku­zy.

– Wsia­daj. – Facet sto­ją­cy przy sa­mo­cho­dzie otwo­rzył mi drzwi. Wy­star­czy­ło, że spoj­rzał na mło­de­go chło­pa­ka sto­ją­ce­go przy drzwiach do bu­dyn­ku, a ten zaraz po­biegł na górę po gang­ste­rów, wciąż do­bi­ja­ją­cych się do moich drzwi. Po chwi­li je­cha­li­śmy już do sie­dzi­by yaku­zy.

***

I pro­blem yaku­zy z głowy. Po­szło gład­ko. Z za­do­wo­le­niem się­gnę­łam po pa­pie­ro­sa. Stać mnie, a co tam. Ten kit z ob­ra­bo­wa­niem bo­ga­te­go in­ży­nie­ra z Kry­mi­na­łów prze­szedł nad­spo­dzie­wa­nie łatwo. Ru­szy­łam w kie­run­ku domu.

Wciąż nie mogę w to uwie­rzyć. Jesz­cze mie­siąc temu nie mia­łam nic. Byłam na gra­ni­cy eks­mi­sji z miesz­ka­nia. Miesz­ka­nia! Wła­ści­wie to była rudera z ma­te­ra­cem i sta­rym sto­łem. Każ­de­go dnia wal­czy­łam o ka­wa­łek je­dze­nia. A teraz? Je­stem na czy­sto, Na­ka­mu­ra spła­co­ny, je­dze­nia mi nie za­brak­nie. Nie mogę się tylko tak afi­szo­wać z moim zna­le­zi­skiem. Muszę zna­leźć jakiś spo­sób. Może ten in­te­res z Wal­tem…

– Joe?

– Yuuki… – wy­szem­rał za­bru­dzo­ny kłąb szmat, który jesz­cze nie tak dawno ga­niał mnie po uli­cach Li­bra­ry City.

– Cho­le­ra, Joe, co do… – Nie zdą­ży­łam do­koń­czyć. Joe w mgnie­niu oka w­cią­gnął mnie w bocz­ną alej­kę i przy­sta­wił nóż do gar­dła.

– To przez cie­bie, głu­pia suko! Przez cie­bie, kurwa!

– Joe! Uspo­kój się!

– Wszyst­ko za ten pie­przo­ny ka­wa­łek pa­pie­ru! Pie­przo­ny ka­wa­łek, który ukra­dłaś! – Przy­ci­snął nóż. Za­czę­łam tra­cić od­dech.

– Joe, o co tu cho­dzi, pro­szę – wy­dy­sza­łam. Joe za­czął po­wo­li od­pusz­czać.

– Nawet nie pa­mię­tasz.

– Joe…

Od­pu­ścił cał­ko­wi­cie. Scho­wał nóż i z wście­kłością ude­rzył w prze­peł­nio­ny kon­te­ner.

– Roz­pier­do­li­łem sobie życie, a ty nawet nie wiesz, dla­cze­go!

– Joe, pro­szę, wy­ja­śnij mi, o co cho­dzi. Tym razem bez noża.

Scho­wał kosę. Z re­zy­gnacją po­pa­trzył mi w oczy.

– Mie­siąc temu. Pa­mię­tasz? Ukra­dłaś rulon pa­pie­ru Na­ka­mu­rze. Zła­pa­łem cię. – Po­ki­wa­łam głową. – Jak od­bie­ra­łem ci pa­pier, to odła­ma­łem ka­wa­łek. Nie chcia­łem, żebyś zo­sta­ła z ni­czym.

Cho­le­ra. Ten ka­wa­łek pa­pie­ru to jego spraw­ka.

– My­śla­łem, że nikt się nie po­ka­pu­je. Ale… – Ko­lej­ne ude­rze­nie w kon­te­ner. – I tak mia­łem ku­rew­skie szczę­ście. Z yaku­zy wy­cho­dzi się tylko no­ga­mi do przo­du.

– Joe, ja… – Po­dzię­ko­wa­nia nie były moją mocną stro­ną.

Przez chwi­lę pa­trzy­li­śmy na sie­bie w mil­cze­niu. Dostrzegłam, kim stał się Joe. Wcze­śniej za­ufa­ny gang­ster w służ­bie yaku­zy, po­strach dziel­ni­cy, teraz bez­dom­ny na gra­ni­cy śmier­ci gło­do­wej.

– Chodź ze mną, ogar­nie­my cię. – Po­czu­cie winy było zbyt przy­gnia­ta­ją­ce, bym mogła go tutaj zo­sta­wić. – A potem zo­ba­czy­my, co dalej.

Joe na po­cząt­ku nie do­wie­rzał, ale po chwi­li uśmiech­nął się sze­ro­ko. Teraz do­pie­ro za­uwa­ży­łam, że nie ma już swo­ich zło­tych zębów.

***

– Jak chce pan nowy, to niech pan idzie do sa­lo­nu – ne­go­cjo­wał z klien­tem Joe. – Ale w żad­nym sa­lo­nie nie do­sta­nie pan ta­kie­go uni­ka­tu jak ten Mot­te­wa­gen.

– Uni­ka­tu? – Klient był już ku­pio­ny. To nie­sa­mo­wi­te, jak łatwo ludzi skło­nić do za­ku­pu. Wystarczy wmówić im, że nikt inny nie bę­dzie po­sia­dał tego sa­me­go co oni.

– Chro­mo­wa­ne nad­pro­ża, pod­krę­co­ny sil­nik i – Joe ukuc­nął i spoj­rzał pod sa­mo­chód – spe­cjal­ny sys­tem tłu­mi­ków, umoż­li­wia­ją­cy wybór gło­śno­ści prze­jaz­du. Chce pan po cichu wró­cić nocą do domu, żeby żona nie sły­sza­ła? A może chce pan się po­chwa­lić są­sia­dom nową bryką? W tym, i tylko w tym, mo­de­lu są obie moż­li­wości.

O tym, że obie możliwości są dziełem przypadku, bo dziu­ra­wy tłu­mik był ledwo po­ła­ta­ny i trzy­mał się pod­wo­zia je­dy­nie na słowo ho­no­ru, Joe już nie wspo­mniał. Po pra­wie mie­sią­cu wspól­ne­go prowadzenia in­te­re­su nadal za­ska­ki­wał mnie ar­se­na­łem pier­dół, które wma­wiał klien­tom.

Klient ukuc­nął i spoj­rzał pod pod­wo­zie. Nic tam nie zo­ba­czył, ale po eks­perc­ku po­ki­wał głową. No dobra, pora na mój numer.

– Joe! Dzwo­nił klient i pytał, czy ten Mot­te­wa­gen ak­tu­al­ny.

– Sam pan widzi, ilu jest chęt­nych, to jak bę­dzie?

– No, nie wiem, to jed­nak spory wyda…

– Joe! Co mam mu po­wie­dzieć? – Nie dałam klien­to­wi skoń­czyć.

– Po­wiedz, że bę­dzie wolny! – od­krzy­knął Joe.

– Stop! Biorę!

Ale to było ba­nal­ne.

***

– Za ten wspól­ny mie­siąc . – Joe pod­niósł kie­li­szek szam­pa­na.

– I za twój dzi­siej­szy re­kord. – Wy­pi­li­śmy jed­nym hau­stem.

Joe na­praw­dę dzi­siaj się spi­sał. Dzie­sięć sprze­da­nych sa­mo­cho­dów w jeden dzień. Cie­szę się, że się speł­nia. Udało mu się wyjść z tego gang­ster­skie­go gówna.

– Bez cie­bie nigdy nie miał­bym ta­kiej moż­li­wo­ści. Dzię­ku­ję, Yuuki.

– Sam sobie na to za­pra­co­wa… – Dźwięk te­le­fo­nu prze­rwał nasz fe­sti­wal po­dzię­ko­wań i kom­ple­men­tów.

– Od­bio­rę. – Joe po­szedł do biura.

– Joe! Po­wiedz, że dziś już nie pra­cu­je­my, od­dzwo­ni­my rano! – Dość późna pora na te­le­fo­ny. A dzi­siaj mie­li­śmy świę­to­wać.

Po chwi­li Joe wró­cił z miną dziec­ka, któ­re­mu lizak spadł na zie­mię.

– Muszę wyjść. Klient po­wie­dział, że musi sprze­dać auto jesz­cze dziś.

– Co? Na­praw­dę nie może po­cze­kać do rana? Daj spo­kój.

– Mówił, że jest przy­par­ty do muru. – Joe za­czął za­kła­dać nową kurt­kę – za­ła­twię to i zaraz wra­cam. Ma tutaj pod­je­chać.

– Ehh, co za łajza. Po­cze­kaj. – Za­trzy­ma­łam go. – Ty już zro­bi­łeś dość na dzi­siaj. Idź od­pocz­nij, dopij szam­pa­na, ja pójdę i ogar­nę ko­le­sia.

– Nie, Yuuki…

– Joe. Sia­daj i pij. – Nie dam za wy­gra­ną. – Na­praw­dę muszę ci to dwa razy po­wta­rzać? A może uwa­żasz, że nie dam sobie rady?

W tym mo­men­cie wie­dział już, że le­piej ze mną nie dys­ku­to­wać i grzecz­nie wró­cił do szam­pa­na.

***

Wy­szłam przed bu­dy­nek, ale ni­ko­go nie było. Jesz­cze su­kin­syn się bę­dzie spóź­niał. Do­pie­ro po do­brych dzie­się­ciu mi­nu­tach pod­je­chał czer­wo­ny, cał­kiem nowy But­ter­spe­eder. Nie­co­dzien­ne auto. Mam na­dzie­ję, że nie jest kra­dzio­ny. A przy­naj­mniej świe­żo skra­dzio­ny. Nie py­ta­my na­szych klien­tów, skąd mają fury, które nam sprze­da­ją, ale też nie je­ste­śmy pa­se­ra­mi.

Z auta wy­szło dwóch typ­ków.

– No, w końcu je­ste­ście. Wie­cie, która go­dzi­na?

Ostat­nie, co pa­mię­tam, to mocne ude­rze­nie w tył głowy.

***

Co się… Głowa… Zaraz chyba pęk­nie… Ciem­ność? Ośle­płam? Nie. Chyba mam coś na gło­wie. Skup się, Yuuki. Sie­dzę na ja­kimś krze­śle. Zwią­za­na. Cholera… Gdyby tylko nie ta głowa…

– Oprzy­tom­nia­ła już? – Usły­sza­łam niski męski głos.

– Nie wiem, sze­fie – od­po­wie­dział mu drugi, nieco skrze­kli­wy.

– To może zdej­mij jej ten pie­przo­ny worek z głowy, przy­głu­pie, i sprawdź.

Przy­głup chyba nie śmiał od­po­wie­dzieć i po pro­stu wy­ko­nał po­le­ce­nie. Pierw­sze, co zo­ba­czy­łam, to jego pa­skud­na morda.

– Chyba przy­tom­na! – wrza­snął mi pro­sto w twarz. W od­po­wie­dzi splu­nę­łam na niego. Nie wiem, czemu to zro­bi­łam. Moje in­stynk­tow­ne dą­że­nie do roz­ró­by cza­sem bie­rze górę nad in­stynk­tem prze­trwa­nia.

– Ożeż ty suko! – Przy­głup za­mach­nął się na mnie.

– Stój! – Za­trzy­mał go szef. – Na to przyj­dzie jesz­cze czas.

Oplu­ty pa­cho­łek od­su­nął się, wy­cie­ra­jąc sobie twarz rę­ka­wem. Teraz mo­głam się ro­zej­rzeć. Nie­wiel­ka, pusta, ce­gla­na piw­ni­ca, be­to­no­wa pod­ło­ga. Aha. Czyli mogę być wszę­dzie. Jedno za­sło­nię­te ka­wał­kiem szma­ty okno, je­dy­nym źró­dłem świa­tła była ża­rów­ka nad drzwia­mi. Trud­no okre­ślić porę dnia, ale chyba nie byłam długo nie­przy­tom­na, bo nie czu­łam szcze­gól­ne­go pra­gnie­nia. Ba! Nawet mia­łam jesz­cze tro­chę śliny na szefa, ale stał tro­chę za da­le­ko. Za­wsze prze­gry­wa­łam z chło­pa­ka­mi w plu­ciu na od­le­głość.

– Spra­wa jest pro­sta, dziew­czy­no – za­czął szef – da­jesz nam pa­pier, my nie krzyw­dzi­my two­ich zna­jo­mych.

Mil­cza­łam.

– Żeby nie było, że ble­fu­ję. – Za­stu­kał mocno w drzwi. – Dawać go tu!

Do po­miesz­cze­nia zo­stał we­pchnię­ty zwią­za­ny i po­obi­ja­ny Joe.

– Mamy go, znaj­dzie­my i na­stęp­nych. Gadaj, gdzie trzy­masz pa­pier, a wszy­scy wyjdą z tego cali.

Dobra, walić to. Nie warto. Po­wiem im o skryt­ce w domu. Wcale od tego nie zbied­nie­ję.

– W miesz­ka­niu…

– Nie pier­dol, Yuuki – prze­rwał mi. – Już mamy to, co było w miesz­ka­niu. Wiemy, że masz tego o wiele wię­cej. My­ślisz, że wszy­scy uwie­rzy­li w tę przy­kryw­kę? Han­del uży­wa­ny­mi sa­mo­cho­da­mi? Serio?

– Nie wiem, o czym…

– Rób swoje, Iwan.

Przy­głup za­czął tłuc Joe. Kurwa! Nie mo­głam im po­wie­dzieć o ma­ga­zy­nie. Joe długo wy­trzy­ma, to twar­dy koleś.

– Iwan, nóż.

Nie trze­ba mu było tego dwa razy po­wta­rzać. W mgnie­niu oka przy­głup przy­sta­wił nóż do pal­ców Joe.

– Nie palce. Gar­dło.

Shit, zro­bią to.

– Stój­cie. – Mu­sia­łam to prze­rwać, do dia­bła z tym pa­pie­rem. – Jest ma­ga­zyn. Klucz do niego mam w miesz­ka­niu.

– Gdzie jest ma­ga­zyn? – Szef był wy­raź­nie za­in­try­go­wa­ny.

– Na Obrze­żach. Mu­si­cie pójść…

– Spo­koj­nie, nie pój­dzie­my sami na Obrze­ża. Za­pro­wa­dzisz nas tam. I jego – wska­zał na Joe – też weź­mie­my. W razie, gdybyś chcia­ła nas wpro­wa­dzić w pu­łap­kę.

Bingo. Weź­cie mnie. Po dro­dze dużo może się zda­rzyć.

***

Kurwa, nie wie­rzę. Cała droga mi­nę­ła w spo­ko­ju. Na, kurwa, Obrze­żach. Nie wie­rzę, że to się dzie­je. Po­ka­za­łam im ma­ga­zyn. Ja­kimś pie­przo­nym gan­gu­som. Nosz kurwa mać! Ja zwią­za­na, Joe zwią­za­ny. Ich trzech. Nie mamy szans. Jesz­cze nie wiem, czy to ja­kieś przy­pad­ko­we pa­ta­ła­chy, czy pra­cu­ją dla kogoś więk­sze­go.

Od­po­wiedź na moje py­ta­nie do­sta­łam szyb­ciej, niż bym chcia­ła. I była to od­po­wiedź naj­gor­sza z naj­gor­szych. Do ma­ga­zy­nu wła­śnie we­szło kil­ku­na­stu dra­bów. A na ich czele nie kto inny, a sam So­fokles Na­ka­mu­ra. Szef pier­do­lo­nej yaku­zy. Były szef Joe.

– No, no, no. – Nawet Na­ka­mu­ra był pod wra­że­niem tego, co znaj­do­wa­ło się w ma­ga­zy­nie. – Joe-san, wi­ta­my w wyż­szym kręgu. Winy od­ku­pio­ne i do tego w pełni za­słu­żo­ny awans. Roz­wiąż­cie go!

Nie… Joe… 

– Prze­pra­szam. – Tyle mi wy­szep­tał, zanim pa­choł­ki Na­ka­mu­ry go roz­wią­za­ły.

Coraz bar­dziej nie wie­rzy­łam, że to się dzie­je na­praw­dę. To tylko zły sen. Kurwa, Yuuki, jak mo­głaś być tak głu­pia! Za­ufać komuś!

– Ta dziew­czy­na jest już zbęd­na. Zrób­cie z nią po­rzą­dek – roz­ka­zał szef yaku­zy.

Joe nie pa­trzył w moją stro­nę. Pier­do­lo­ny chu­jek.

Jeden z gang­ste­rów pod­niósł mnie i za­tar­gał za drzwi ma­ga­zy­nu. Tuż za drzwia­mi po­czu­łam, że zwol­nił uścisk i usły­sza­łam gru­chot pa­da­ją­ce­go na zie­mię wiel­kie­go ciel­ska. Ob­ró­ci­łam się.

– Ma… Morty? – Za mną stał ten młody na­uko­wiec od pro­duk­cji pa­pie­ru. Z wiel­ką sta­lo­wą rurką w ręku. Kogo jak kogo, ale jego się nie spo­dzie­wa­łam.

– Nie ma czasu, od­wróć się, roz­wią­żę cię.

– Ale co ty…

– Zaraz się tu zjadą wszyst­kie mafie w mie­ście. Chcesz być w ko­mi­te­cie po­wi­tal­nym, czy uciekamy?

Prze­ko­nał mnie.

***

Jaki tu bur­del. Miej­sców­ka Morty'ego wy­glą­da­ła do­kład­nie tak, jak sobie wy­obra­ża­łam miej­sce pracy sa­mot­nych na­ukow­ców, nie wi­dzą­cych świa­ta poza swoją pracą. Wszę­dzie le­ża­ły ja­kieś me­ta­lo­we czę­ści i na­rzę­dzia, a wszyst­kie ścia­ny były po­kry­te ry­sun­ka­mi kredą, sche­ma­ta­mi i rów­na­nia­mi.

– Jak my­ślisz, co z gan­ga­mi? – za­gad­nę­łam go­spo­da­rza tego, ekhm, miesz­ka­nia. – Po­wy­strze­la­ją się tam?

Morty znik­nął gdzieś w po­ko­ju obok. Po­szłam za nim.

– Ej, a w ogóle, skąd się tam wzią­łeś?

Nie dostałam od­po­wie­dzi.

– Morty! Hej! Jak mnie zna­la­złeś?

– Co? Ah, tak. Sze­dłem do cie­bie, żeby po­ka­zać ci skoń­czo­ną ma­szy­nę, ale zo­ba­czy­łem, jak do­sta­jesz w głowę pod swoim domem. Potem sta­ra­łem się was śle­dzić i cze­ka­łem na od­po­wied­nią oka­zję.

– Ale… – Mia­łam tyle pytań, ale nie dane mi było ich zadać.

– Yuuki, to nie jest ważne. Patrz – Morty zdjął płach­tę z wiel­kiej ma­szy­ny i po­cią­gnął za jedną z dźwi­gni. Po chwi­li war­ko­tów z po­zio­me­go otwo­ru urzą­dze­nia wy­padł ka­wa­łek pa­pie­ru. Po chwi­li ko­lej­ny i ko­lej­ny.

Za­nie­mó­wi­łam.

– Wi­dzisz? Udało mi się! Wy­ma­ga jesz­cze kilku po­pra­wek, ale dzia­ła! Dzia­ła to tak, że…

– To nie jest ważne – prze­rwa­łam tech­nicz­ny wywód, zanim się za­czął. – Wła­śnie ura­to­wa­łeś nasz świat, Morty.

– My ura­to­wa­li­śmy. Bez two­jej po­mo­cy już dawno zde­chł­bym z głodu.