Telefon z zaświatów

Cześć!

Nowy dzień, nowe wy­zwa­nia, po­my­śla­ła jakaś część miesz­kań­ców globu, otwie­ra­jąc rano oczy.

Za­pi­sał­bym kur­sy­wą jak w resz­cie opo­wia­da­nia:

Nowy dzień, nowe wy­zwa­nia - po­my­śla­ła jakaś część miesz­kań­ców globu, otwie­ra­jąc rano oczy.

wszyst­ko to po­szło jak krew w piach. 

Za Czte­rech pan­cer­nych za­wsze plus :D!

ale, jak to mówią, lep­szy rydz niż nic

jw. – ale, jak to mówią – lep­szy rydz niż nic

Z po­cząt­ku chło­pak bło­go­sła­wił dwie go­dzi­ny codzien­nie oszczę­dza­ne na do­jaz­dach

Chyba le­piej z tym co- :D. 

Jeśli cho­dzi o fa­bu­łę, to mia­łem nie­zdro­wą sa­tys­fak­cję przy czy­ta­niu :D. Ile razy wy­obra­ża­łem sobie, że wy­wi­jam taki numer ja­kie­muś szcze­gól­nie na­mol­ne­mu te­le­mar­ke­te­ro­wi. Faj­nie zbu­do­wa­na, prze­my­śla­na akcja. Za­koń­cze­nie sa­tys­fak­cjo­nu­ją­ce. Dobra ro­bo­ta :D!

po­zdra­wiam 

M. 

Je­stem ban­dzior! Świr! Sa­dy­sta! Nie­po­praw­ny opty­mi­sta!

Mor­der­co, z sa­tys­fak­cją przy­ją­łem wia­do­mość, że lek­tu­ra wy­da­ła Ci się przy­jem­na! :) Jeśli po­zwo­lisz, nad uwa­ga­mi tech­nicz­ny­mi po­chy­lę się po go­dzi­nie 15, gdy uzy­skam do­stęp do kom­pu­te­ra. Na te­le­fo­nie tro­chę cięż­ko mo­dy­fi­ko­wać tekst. Od razu mówię, że z kur­sy­wą na po­cząt­ku już zgłu­pia­łem, bo ile osób, tyle opi­nii – czy ona po­win­na tam być :p Wiel­kie dzię­ki za prze­czy­ta­nie tek­stu. Życzę uda­ne­go dnia :D

Uru­cha­mia­jąc sys­tem, Ber­cik dumał smęt­nie nad swoim ży­ciem. Do­brze zdana ma­tu­ra, pięć lat stu­diów, dwa fa­kul­te­ty i po­dy­plo­mów­ka – wszyst­ko to po­szło jak krew w piach. Pół­to­ra roku temu, w od­po­wie­dzi na sześć­dzie­siąt trzy ro­ze­sła­ne ży­cio­ry­sy i listy mo­ty­wa­cyj­ne otrzy­mał je­dy­nie ofer­tę pracy w banku.

Tak jak już na­pi­sa­łem w becie, ten frag­ment po­tra­fił zdo­ło­wać i wpro­wa­dzić czy­tel­ni­ka w na­strój hor­ro­ru ;)

Do­brze jed­nak się stało, że nie mamy tu czy­ste­go hor­ro­ru, tylko do­brze na­pi­sa­ną opo­wieść z ele­men­tem po­za­gro­bo­we­go prze­śla­dow­cy. Po­mysł nie­zwy­kle cie­ka­wy, uka­za­nie, że tak zwani ‘nę­ka­ją­cy’ stali się nę­ka­ni. Moim zda­niem do­brze po­ra­dzi­łeś sobie z tym te­ma­tem.

Po­stać Ro­ber­ta nie wy­da­je się obo­jęt­na, w końcu każdy z nas może nim być.

Faj­nie za­koń­czo­na opo­wieść, prze­nie­sie­nie ‘psy­cho­zy’ lub ‘klą­twy’ na kogoś in­ne­go. Prze­śla­dow­ca ten jest dosyć roz­chwia­ny emo­cjo­nal­nie i bar­dzo ner­wo­wy (wręcz za bar­dzo, jakby tylko cze­kał na pro­wo­ka­cję), co na­da­je mu spe­cy­ficz­ną cha­rak­te­ry­sty­kę ;)

Ode mnie bę­dzie zgło­sze­nie do bi­blio­te­ki.

Po­zdra­wiam i życzę wię­cej ta­kich prac!

,,Celuj w księ­życ, bo nawet jeśli nie tra­fisz, bę­dziesz mię­dzy gwiaz­da­mi,, ~ Pa­trick Süskind

Bar­dzo po­do­ba mi się po­mysł z życia wzię­ty i sple­cio­ny z za­świa­ta­mi. Po­wsta­ła sy­tu­acja tyleż co­dzien­na, z jaką nie­mal każdy chyba się ze­tknął, a jed­no­cze­śnie tak ab­sur­dal­na, że nie dzi­wo­ta, iż finał roz­gry­wa się w ga­bi­ne­cie psy­chia­try.

Mam na­dzie­ję, Amo­nie­Ra, że po­pra­wisz uster­ki, bo chciał­bym móc zgło­sić opo­wia­da­nie do Bi­blio­te­ki.

…ode­bra­nie po­łą­cze­nia zwy­kle zaj­mo­wa­ło nie kró­cej niż trzy­dzie­ści minut. ―> …ode­bra­nie po­łą­cze­nia zwy­kle zaj­mo­wa­ło nie mniej niż trzy­dzie­ści minut. Lub: …ode­bra­nie po­łą­cze­nia zwy­kle trwa­ło nie kró­cej niż trzy­dzie­ści minut.

– …Czy pani Elż­bie­ta Za­mor­ska? ―> Wie­lo­kro­pek jest tu zbęd­ny.

Za SJP PWN: wie­lo­kro­pek «znak in­ter­punk­cyj­ny zło­żo­ny z trzech kro­pek na­stę­pu­ją­cych po sobie, ozna­cza­ją­cy prze­rwa­nie toku mowy lub nie­do­mó­wie­nie»

– …Mam może przy­jem­ność z panem Da­mia­nem Hum­me­lem? ―> Jak wyżej.

– …Dzwo­nię, aby przed­sta­wić ko­rzyst­ną i ogra­ni­czo­ną cza­so­wo pro­po­zy­cję kre­dy­to­wą. ―> Jak wyżej.

Nie­waż­ne, ile urzą­dzeń miał ten rąb­nię­ty gość (może ko­rzy­sta z ja­kiejś spryt­nej apli­ka­cji, prze­mknę­ło przez myśl chło­pa­ka) ―> Na­wias jest tu zbęd­ny.

W dal­szej czę­ści opo­wia­da­nia za­pi­su­jesz myśli w cu­dzy­sło­wie – by­ło­by wska­za­ne, abyś ujed­no­li­cił zapis

Tu znaj­dziesz wska­zów­ki, jak za­pi­sy­wać myśli: Zapis myśli bo­ha­te­rów

…dok­tor An­to­ni Szlach­ta sie­dział wy­god­nie w fo­te­lu swo­je­go ga­bi­ne­tu… ―> Co to jest fotel ga­bi­ne­tu?

A może miało być: …dok­tor An­to­ni Szlach­ta sie­dział wy­god­nie w fo­te­lu w swo­im ga­bi­ne­cie…

Pa­cjent pod­niósł się ze swo­je­go krze­sła… ―> Zbęd­ny za­imek.

Wy­star­czy: Pa­cjent pod­niósł się z krze­sła…

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Da­nie­lu, bar­dzo dzię­ku­ję za miłe słowa i zgło­sze­nie do bi­blio­te­ki :) Co do roz­chwia­nia emo­cjo­nal­ne­go prze­śla­dow­cy – cze­góż in­ne­go na­le­ża­ło­by ocze­ki­wać po kimś, kto tra­fił do miej­sca co naj­mniej pie­kło­po­dob­ne­go? ;) Dzię­ki też za bez­cen­ne su­ge­stie i uwagi na eta­pie bety!

Droga Re­gu­la­tor­ko, Twoje po­chwa­ły od­bie­ram jako słod­sze od miodu ;) Wła­śnie ru­szam do eli­mi­no­wa­nia uste­rek z tek­stu. Je­stem bar­dzo wdzięcz­ny za czas po­świę­co­ny na prze­czy­ta­nie tek­stu, jak rów­nież za traf­ne jak zwy­kle su­ge­stie po­pra­wek.

Po­zdra­wiam!

Do­brze się czy­ta­ło, po­mysł z “ze­mstą” z za­świa­tów rów­nież do mnie prze­mó­wił, zwłasz­cza, że zo­stał nie­źle zre­ali­zo­wa­ny. Naj­lep­sze było, jak po odłą­cze­niu do­mo­fo­nu cze­ka­łam już na dal­szą eska­la­cję wy­da­rzeń. ;D Tro­chę mi prze­szka­dza­ły pewne uprosz­cze­nia (skró­ty?) fa­bu­lar­ne, jak np. roz­mo­wa psy­chia­try z Ro­ber­tem – nawet jeśli dzia­ły się dziw­ne rze­czy, to tro­chę za szyb­ko za­czął po­waż­nie trak­to­wać wy­wo­dy pa­cjen­ta. No i przy scen­ce z ju­da­szem od­czu­łam tro­chę zbyt­nią ło­pa­to­lo­gię, wo­la­ła­bym w tym miej­scu wię­cej nie­do­mó­wień dla pod­trzy­ma­nia at­mos­fe­ry ta­jem­ni­cy. Ale to takie moje ma­ru­dze­nie. ;)

Ogól­nie – so­lid­na ro­bo­ta i przy­jem­na lek­tu­ra, więc po­le­cę do bi­blio­te­ki.

deviantart.com/sil-vah

Bar­dzo się cie­szę, Amo­nie­Ra, że ko­men­ta­rzyk spra­wił Ci prze­słod­ką przy­jem­ność. ;)

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Yo, Amo­nie!

No, z bety już znasz moją opi­nię. Fajny po­mysł z te­le­mar­ke­te­rem, który na wła­snej skó­rze do­świad­cza w dość ma­ka­brycz­ny spo­sób na­ga­by­wa­nia ze stro­ny nie­do­szłe­go klien­ta. Jak wyżej na­pi­sał MBS, pew­nie wiele osób po­czu­je sa­tys­fak­cję, że na­ga­by­wacz sam zo­stał ofia­rą :)

Te uprosz­cze­nia, które za­rzu­ca Ci Silva, są oczy­wi­ście za­sad­ne, ale z dru­giej stro­ny roz­wle­ka­nie roz­mo­wy po­mię­dzy bo­ha­te­rem a psy­chia­trą nie­po­trzeb­nie prze­cią­gnę­ło­by tekst i naj­praw­do­po­dob­niej znu­dzi­ło­by czy­tel­ni­ka. Zło­te­go środ­ka tutaj nie ma, po­sze­dłeś w jedną stro­nę skali, jed­nak taki śro­dek cięż­ko by­ło­by zna­leźć. Oczy­wi­ście w dłuż­szym tek­ście da­ło­by rade zmie­ścić wię­cej in­for­ma­cji, ale aby wy­glą­da­ło to na­tu­ral­nie, to mu­sia­ło­by po­cią­gnąć za sobą rów­nież wy­dłu­że­nie fa­bu­ły w in­nych miej­scach. Ja uwa­żam, że jak się ma jakiś po­mysł i nie ma ocho­ty (albo czasu, po­my­słu, cze­go­kol­wiek) na jego mę­cze­nie, to trze­ba go podac w ta­kiej for­mie, w ja­kiej po­mysł się po­ja­wił. Potem do­sta­jesz fe­ed­back i już wiesz, czy jest do­brze, czy warto jesz­cze nad tek­stem po­pra­co­wać i roz­wi­nąć go. A fe­ed­back masz tutaj cał­kiem nie­zły, co po­win­no Cię cie­szyć, bo mnie oso­bi­ście cie­szy ;)

Po­zdra­wiam ser­decz­nie i po­le­cam się na przy­szłość

Q

Known some call is air am

Silvo, dzię­ki za fe­ed­back :D Cie­szę się, że udało mi się wy­wo­łać w czy­tel­ni­ku ja­kieś ocze­ki­wa­nie na ciąg dal­szy wy­da­rzeń w trak­cie lek­tu­ry. Oczy­wi­ście Two­je­mu za­rzu­to­wi nie spo­sób od­mó­wić so­lid­nych pod­staw i prze­mknę­ło mi kil­ka­krot­nie przez myśl, że może wy­da­rze­nia roz­gry­wa­ją się zbyt szyb­ko. Tak, jak na­pi­sał Outta Sewer, dia­log mię­dzy Ro­ber­tem a dok­to­rem Szlach­tą można by­ło­by prze­dłu­żyć i o 10 tys. zna­ków, jed­nak uzna­łem, że tekst stra­cił­by przez to na po­czyt­no­ści. Po­nad­to, jesz­cze jed­nym czyn­ni­kiem, który za­wa­żył na moim braku chęci do roz­wi­ja­nia tego wątku, było spraw­dze­nie sie­bie sa­me­go w krót­szych for­mach. Zwy­kle roz­bu­do­wu­ję wszyst­kie swoje opo­wia­da­nia do strasz­li­wych roz­mia­rów, tutaj za­ło­ży­łem sobie, że prze­ka­żę to co trze­ba w 15 tys. zna­ków i jak widać, w li­mi­cie się i tak nie wy­ro­bi­łem :D Skoro jed­nak ogól­na ocena opo­wia­da­nia wy­pa­da ra­czej na plus, to po­zo­sta­je mi się cie­szyć, że mimo nie­do­sy­tu i za­strze­żeń tekst wy­da­je się być w po­rząd­ku.

Outta Sewer, dzię­ki raz jesz­cze za współ­udział i fa­cho­wą pomoc w po­peł­nio­nym po­wy­żej tek­ście ;) Tro­chę się wko­pa­łeś, bo jeśli jesz­cze przyj­dzie mi do głowy coś tutaj na­pi­sać, to bez wąt­pie­nia do Cie­bie za­pu­kam xd Oczy­wi­ście ofe­ru­ję także swoją pomoc, gdyby oka­za­ła się po­trzeb­na przy Two­ich po­my­słach. A co do uwagi o mę­cze­niu po­my­słu, moja pani od hi­sto­rii w li­ceum na te­stach za­wsze po­wta­rza­ła, że “pierw­sza myśl jest za­wsze naj­lep­sza i nie ma co kom­bi­no­wać”…

Chil­lin, nie wko­pa­łem się :) Sam się po­le­cam, to wiem co robię… za­zwy­czaj ;)

Known some call is air am

Tak, jak na­pi­sał Outta Sewer, dia­log mię­dzy Ro­ber­tem a dok­to­rem Szlach­tą można by­ło­by prze­dłu­żyć i o 10 tys. zna­ków, jed­nak uzna­łem, że tekst stra­cił­by przez to na po­czyt­no­ści.

Nie­ko­niecz­nie. Le­karz mógł­by po­cią­gnąć pa­cjen­ta za język w ce­lach czy­sto po­znaw­czych, aby do­wie­dzieć się wię­cej o jego “psy­cho­zach”. No, ogól­nie sądzę, że da­ło­by się coś wy­my­ślić bez do­da­wa­nia sty­ro­pia­nu do tek­stu. ;) Ale też nie jest to z mojej stro­ny jakiś wiel­ki za­rzut, bo na to można przy­mknąć oko, jed­nak wspo­mi­nam, jako że tro­chę mi zgrzyt­nę­ło przy lek­tu­rze.

I tak, wra­że­nia po lek­tu­ry ca­ło­ści były po­zy­tyw­ne. :)

deviantart.com/sil-vah

Opo­wia­da­nie na­praw­dę fajne, przy­jem­nie się czyta, że wła­ści­wie nie mam uwag.

Silvo, bar­dzo do­brze, że o tym na­pi­sa­łaś ;) Będę miał na takie rze­czy ba­cze­nie w przy­szło­ści, gdy po­czu­ję nie­opa­no­wa­ny przy­pływ weny xd

Mor­te­cius, dzię­ki za po­now­ną lek­tu­rę tek­stu oraz miłe słowa :D No i oczy­wi­ście za pomoc pod­czas bety!

Agro­eling, mogę tylko po­dzię­ko­wać za po­zy­tyw­ną opi­nię oraz klika :) Na­praw­dę bar­dzo mi miło!

Cześć Amo­nie!

Ależ więź po­czu­łem ze “Zbi­gniew Ha­liń­ski” :D

To chyba o mnie opo­wia­da­nie :D

Jak ja uwiel­biam gnę­bić te­le­mar­ke­te­rów :D

Np. – jeśli mam czas – po­dej­mu­ję z nimi kon­wer­sa­cję, glę­dzę pół go­dzi­ny, za­ja­ra­ny wy­py­tu­ję o szcze­gó­ły, pytam: “czy ta wspa­nia­ła ofer­ta rze­czy­wi­ście dla mnie?!”, oni na­krę­ca­ją się, jak pie­prz­nię­ci, ga­da­ją jesz­cze wię­cej, cuda na kiju, po czym, pod sam ko­niec mówię, że kom­plet­nie nie je­stem za­in­te­re­so­wa­ny / albo, że je­stem bied­nym stu­den­tem, i takie tam :D

Ich wku^w dla mnie miod­kiem w pyszcz­ku Ku­bu­sia Pu­chat­ka :D

Ale do rze­czy – po­do­ba­ło mi się, choć, zgod­nie z mą imien­nicz­ką Silvą, tyci bra­ko­wa­ło mi sedna. Pewne rze­czy wy­da­rzy­ły się ciut za szyb­ko, faj­nie by­ło­by dać od­czuć czas w tym wszyst­kim, ze ta akcja Zby­sia (dla Ro­ber­ta) trosz­kę trwa­ła, żeby to na­ra­sta­ło wol­niej – a od­no­szę wra­że­nie, że od te­le­fo­nu Ro­ber­ta do Zbysz­ka do od­wie­dzin Zbysz­ka u Ro­ber­ta mi­nę­ła przy­sło­wio­wa go­dzi­na.

U pana Szlach­ty wi­dzia­łem też po­ten­cjał na lek­kie roz­wi­nię­cie akcji w szpi­ta­lu, że za­czy­na­ją się dziać ja­kieś nie­po­zor­ne, dziw­ne rze­czy, a sam finał mógł­by wtedy po­zo­stać bez zmian.

Po­mi­ja­jąc te de­ta­le (bo to dla mnie de­ta­le) – uwa­żam opo­wia­da­nie za bar­dzo celne i cie­ka­wie po­pro­wa­dzo­ne :) Sam finał rów­nież dość sa­tys­fak­cjo­nu­ją­cy – taki ro­dzaj “za­mia­ny pa­cjen­ta” ;)

Warsz­ta­to­wo nic nie rzu­ci­ło mi się w oczy, może jedna, czy dwie pier­dół­ki.

– Dobry wie­czór, panie dok­to­rze – za­brzmiał uprzej­my męski głos w słu­chaw­ce.

To chyba nie jest po­praw­ny zapis. Nie po­win­no być tak?

– Dobry wie­czór, panie dok­to­rze. – Uprzej­my, męski głos za­brzmiał w słu­chaw­ce.

I za­koń­czył po­łą­cze­nie, po­zo­sta­wia­jąc chło­pa­ka w sta­nie głę­bo­kie­go szoku.

Ro­bert roz­po­czął prze­rwę szyb­ciej, niż było za­pla­no­wa­ne i po­wlókł się do kuch­ni cały czer­wo­ny.

Tro­chę to po­łą­cze­nie mi się nie widzi – czuć tu jakby do­słow­nie ko­lej­ny punkt, roz­dział. Mię­dzy tymi zda­nia­mi nie ma płyn­ne­go przej­ścia (co nie jest żad­nym błę­dem, ani ni­czym). Mam myśl, ze przy­dał­by się tam choć “enter”, aby mi­ni­mal­nie od­se­pa­ro­wać te dwa zda­nia, albo de­li­kat­nie je prze­bu­do­wać.

Tyle z pier­dół­ko­wa­tych uwag :)

Po­zdro!

Cześć, si­lvan! Faj­nie, że zna­la­złeś kilka chwil na lek­tu­rę i po­zo­sta­wie­nie opi­nii ;) Cie­szę się, że po­czu­łeś więź z czar­nym cha­rak­te­rem mojej opo­wie­ści xd

Je­steś już ko­lej­ną osobą, która zwra­ca mi uwagę, że akcję mógł­bym roz­wi­nąć w wol­niej­szy, le­piej opi­sa­ny spo­sób, a zatem zde­cy­do­wa­nie coś musi być na rze­czy. Obie­cu­ję, że w trak­cie two­rze­nia ko­lej­nych wy­po­cin będę miał te uwagi głę­bo­ko w ser­dusz­ku, tym bar­dziej, że tek­sty qu­asi-hor­ro­ro­we chciał­bym jesz­cze pisać. 

Co do uwag tech­nicz­nych – z tą kwe­stią dia­lo­go­wą 100% racji, umknę­ło to mojej uwa­dze. Już ru­szam do po­praw­ki. Jeśli cho­dzi o drugą uwagę, po­trze­bu­ję chwi­li na za­sta­no­wie­nie się, w jaki spo­sób mógł­bym ten mo­ment prze­re­da­go­wać ;P

Mam na­dzie­ję, że wa­len­tyn­ko­wy dzień upły­wa Ci przy­jem­nie. 

Niech Ci Słoń­ce jasno świe­ci!

Amon

Po zmia­nie pracy czas znaj­du­je z wiel­kim tru­dem, ale czasu na “Te­le­fon z za­świa­tów” nie uwa­żam za zmar­no­wa­ny.

Nie je­stem mega fanem hor­ro­rów, ale więk­szość tych, które za­pa­dły mi w pa­mięć, była nie­spiesz­na, a strach po­wo­do­wa­ły nie­do­po­wie­dze­nia, nie­ja­sno­ści (ale lo­gicz­nie zwią­za­ne z ca­ło­ścią), itd.

Po­wo­dzon­ka :)

PS. Wła­śnie sobie uświa­do­mi­łem, że ty­tu­łem sprze­da­jesz fa­bu­łę ;)

Bły­ska­wicz­nie człek się do­my­śla, o co cho­dzi ;)

No wła­śnie dla­te­go też od­stą­pi­łem od po­my­słu ozna­cze­nia opo­wia­da­nia jako hor­ror. Ow­szem, może jest tu jakiś pier­wia­stek hor­ro­ru, ale nie na tyle silny, żeby zdo­mi­no­wać tekst :P Być może kie­dyś po­dej­mę się próby na­pi­sa­nia cze­goś cał­ko­wi­cie w takim ga­tun­ku, ale zdaję sobie też spra­wę, jak do­bre­go po­my­słu to wy­ma­ga, no i przede wszyst­kim warsz­ta­tu. I bar­dzo do­brej umie­jęt­no­ści bu­do­wa­nia na­pię­cia. 

Czy ja wiem, czy tak sprze­da­ję? :D Re­flek­sję na temat tego ty­tu­łu mia­łeś już po lek­tu­rze i nie było chyba tak, że prze­czy­ta­łeś tytuł i już wie­dzia­łeś, co się wy­da­rzy w tek­ście ;)

Poza tym przy­zna­ję, że ja w ty­tu­ły zu­peł­nie nie umiem i nigdy nie wiem, jak mam na­zwać swoją pracę ;P

Masz tro­chę racji – po­my­śla­łem o tym w chwi­li, gdy po­ja­wi­ła się wia­do­mość, że gość zmarł.

Ale są tu by­strzej­si ode mnie :D

Po­wo­dze­nia, będę wy­cze­ki­wać hor­ro­ru :)

Cześć, Amo­nie!

Świet­ne opo­wia­da­nie. Ro­zu­miem, że sam wy­ko­nu­jesz po­dob­ną pracę? Bo bar­dzo do­brze ją od­da­łeś. Tylko uwa­żaj, żeby i do cie­bie nikt nie za­pu­kał ;)

Tam zalał wrząt­kiem lu­ro­wa­tą roz­pusz­czal­ną kawę i nie za­po­mniał do­peł­nić jej dużą ilo­ścią mleka, żeby nadać tym po­płu­czy­nom ja­ki­kol­wiek smak.

 

No dobra, to prze­ra­ża­ją­ce. Do­pie­ro co wczo­raj wy­gło­si­łam po­dob­ną myśl do sie­bie. Naj­bar­dziej lubię czar­ną kawę, ale lurę trza zalać mle­kiem, bo ina­czej nie da rady :P

Czy­ta­ło się na­praw­dę do­brze. Fak­tycz­nie czu­łam pe­wien nie­po­kój. Nie­ste­ty część po krop­kach już nie po­rwa­ła. Ro­zu­miem, że tra­fił do psy­chia­try­ka, ale emo­cje opa­dły mo­men­tal­nie, bo też czemu gro­ził dok­to­ro­wi? Tam­ten facet sam nie lubił tych co wy­dzwa­nia­li i wku­rzył się, jak ktoś inny był zły o to samo. Oso­bi­ście po­pro­wa­dzi­ła­bym to tro­chę ina­czej, bo wy­szło zbyt kli­szo­wo. Ale ostat­nie dwa zda­nia i ta emot­ka… Cudne! Wręcz ide­al­ne. Takie ty­po­we: “To wi­dzi­my się w są­dzie :)” albo “Kła­niam się :)”. Jest tu jedna osoba na por­ta­lu, która całą duszą nie­na­wi­dzi emo­tek, ale tutaj widać ich siłę.

Po­wo­dze­nia w dal­szym pi­sa­niu!

Nie wy­sy­łaj kra­sno­lu­da do ro­bo­ty dla elfa!

La­na­Val­len, ser­decz­ne dzię­ki za lek­tu­rę oraz po­dzie­le­nie się wra­że­nia­mi :) Bar­dzo cie­szy mnie, że jako pierw­sza wska­za­łaś oso­bi­sty pier­wia­stek ukry­ty w tek­ście. Wpraw­dzie ta­kiej pracy nie wy­ko­nu­ję obec­nie (wszyst­kim bogom za to chwa­ła!), ale nie mia­łem tyle szczę­ścia, gdy do­pie­ro za­czy­na­łem do­ro­słe życie, no i sy­tu­acja zmu­si­ła mnie do wy­ko­ny­wa­nia przez dwa mie­sią­ce naj­gor­szej ro­bo­ty w całym moim życiu :P Wy­star­czy­ło je­dy­nie po­łą­czyć tamto do­świad­cze­nie z obec­nym, pracy zdal­nej, no i po­sta­rać się wia­ry­god­nie prze­ka­zać to w tek­ście.

Co do uwagi o kawie: żadna kawa roz­pusz­czal­na nie za­stą­pi wspa­nia­łej latte na mleku ko­ko­so­wym, pitej re­gu­lar­nie w cza­sach, kiedy jesz­cze cho­dzi­ło się do biura :D

Teraz o ele­men­cie, który naj­mniej przy­padł Ci do gustu, czyli o sce­nie w ga­bi­ne­cie psy­chia­try. Usi­ło­wa­łem prze­ka­zać w niej, że prze­śla­dow­ca z za­świa­tów nie­na­wi­dzi ludzi, któ­rzy są w nie­wła­ści­wym miej­scu. Sta­ra­łem się prze­ka­zać, że dok­tor Szlach­ta nie prze­pa­da za swoją pracą (po­dob­nie jak Ro­bert), roz­mo­wę z pa­cjen­tem chce uciąć jak naj­szyb­ciej i w sumie nie po­świę­ca mu dużo za­in­te­re­so­wa­nia. Obaj męż­czyź­ni mają tę szcze­gól­ną cechę, że w prze­ci­wień­stwie do “upio­ra” jesz­cze żyją i mogą na swój los w jakiś spo­sób wpły­nąć, coś zmie­nić, co wy­wo­łu­je za­zdrość oraz złość ducha. Mo­głem wpraw­dzie roz­bu­do­wać bar­dziej opis dok­to­ra Szlach­ty, na­po­mknąć, że wzdy­cha z nie­chę­cią, albo dąży do jak naj­szyb­sze­go ucię­cia kon­sul­ta­cji i “za­wi­nię­cia się” do domu, ale uzna­łem, że to nie le­karz psy­chia­tra jest tutaj głów­nym bo­ha­te­rem :P

Uwa­żam, że na temat uśmiesz­ku nie­na­wi­ści po­win­ny po­wstać ja­kieś prace ba­daw­cze :D Chyba każdy, kto kie­dy­kol­wiek za­wi­tał do in­ter­ne­tu wie do­brze, że uśmiech­nię­ta emot­ka w od­po­wied­nich oko­licz­no­ściach po­tra­fi wy­wrzeć więk­sze wra­że­nie niż caps lock, wul­gra­ry­zmy itd. :P 

Na ko­niec po­wiem, że bar­dzo cie­szy mnie fakt, iż lek­tu­ry nie uzna­łaś za stra­tę czasu i po­dzie­li­łaś się swo­imi wra­że­nia­mi, które na­praw­dę dużo dla mnie zna­czą! 

Po­zdro,

Amon

Cześć Amon­Ra:-)

muszę przy­znać, że po­czą­tek mnie nie za­cie­ka­wił. Temat epi­de­mii i pracy zdal­nej nie budzi mo­je­go za­in­te­re­so­wa­nia. Na szczę­ście póź­niej już było tylko le­piej;-)

Po­do­ba mi się dia­log po­mię­dzy Ro­ber­tem a Zbi­gnie­wem z za­świa­tów, wy­szło na­tu­ral­nie, po­dob­nie jak po­zo­sta­łe te­le­fo­ny wy­ko­ny­wa­ne przez Ro­ber­ta. Sama po­stać Ber­ci­ka prze­ko­nu­ją­ca. 

Na­to­miast wi­zy­ta w ga­bi­ne­cie le­ka­rza i słowa, które kie­ru­je do mil­czą­ce­go Ro­ber­ta, tro­chę sztucz­ne (zwłasz­cza w po­rów­na­niu z wcze­śniej­szy­mi dia­lo­ga­mi) i nie­na­tu­ral­ne. Le­karz pyta pa­cjen­ta jak się czuje, a zaraz potem z mańki: nie mam do­brych wie­ści, mu­sisz tu jesz­cze zo­stać. Dziw­nie to za­brzmia­ło. Tak samo py­ta­nie, które na­rzu­ca od­po­wiedź, czyli to:

Nie miewa już pan uro­jeń czy ha­lu­cy­na­cji?

Ja­kiej od­po­wie­dzi się spo­dzie­wał? Chyba, że cho­dzi­ło o to, by pa­cjent przy­tak­nął, a on miał go jak naj­szyb­ciej z głowy. Co z jed­nej stro­ny by­ło­by lo­gicz­ne, po in­for­ma­cji, że le­karz ża­łu­je, że wy­brał me­dy­cy­nę. Nie­mniej, tro­chę mnie gry­zło. 

Po­mysł z umiesz­cze­niem Ro­ber­ta w szpi­ta­lu psy­chia­trycz­nym bar­dzo fajny (to jedno z moich ulu­bio­nych miejsc akcji;-). Po­do­ba mi się także po­mysł z te­le­fo­nem do le­ka­rza i prze­nie­sie­nie fru­stra­cji umar­łe­go z Ro­ber­ta na An­to­nie­go. Aż pa­cjent prze­mó­wił!:-) te­ra­pia gru­po­wa prze­sta­ła mu być po­trzeb­na;-) bar­dzo faj­nie to wy­szło:-) 

A i zwró­ci­łam też uwagę na ten motyw ze zdję­ciem, na któ­rym po­sta­cie za­czy­na­ją po­ru­szać usta­mi. Niby nic ory­gi­nal­ne­go, ale mnie się po­do­ba.

Czyta się płyn­nie, je­stem za­do­wo­lo­na z lek­tu­ry.

po­le­cam do bi­blio­te­ki i po­zdra­wiam:-)

Okej, teraz po two­ich wy­ja­śnie­niach ma to wię­cej sensu i już bar­dziej mi się po­do­ba. Przy­znam, że nie sku­pi­łam się przy czy­ta­niu aż tak mocno jak po­win­nam, więc nie poj­mu­ję tego jako wadę.

Uwa­żam, że na temat uśmiesz­ku nie­na­wi­ści po­win­ny po­wstać ja­kieś prace ba­daw­cze :D

Może już po­wsta­ły? :) Czy­ta­ła­bym.

żadna kawa roz­pusz­czal­na nie za­stą­pi wspa­nia­łej latte na mleku ko­ko­so­wym

No ta­kich fancy kaw to nie pijam, ale gdyby ktoś mi przy­rzą­dził albo roz­da­wa­li­by za darmo, na pewno by mi sma­ko­wa­ła! Brzmi smacz­nie :)

Nie wy­sy­łaj kra­sno­lu­da do ro­bo­ty dla elfa!

Do­kli­ku­ję bi­blio­te­kę :)

Tekst opar­ty na bar­dzo faj­nym po­my­śle, zgrab­nie wplo­tłeś te­le­mar­ke­ting w fan­ta­sty­kę, ze­msta z za­świa­tów – bar­dzo mi się :) Poza tym opo­wia­da­nie po­rząd­nie na­pi­sa­ne, do­brze się je czy­ta­ło.

Bo­ha­te­ro­wie, dia­lo­gi i sama akcja też na plus. Przy­jem­na lek­tu­ra :)

Amo­nie, widzę, że już można po­gra­tu­lo­wać pierw­szej bi­blio­te­ki ;)

,,Celuj w księ­życ, bo nawet jeśli nie tra­fisz, bę­dziesz mię­dzy gwiaz­da­mi,, ~ Pa­trick Süskind

Ol­ciat­ko, faj­nie, że po­mi­mo nie­zbyt in­te­re­su­ją­ce­go Cię wstę­pu od­wa­ży­łaś się na dal­szą lek­tu­rę :) Co do roz­mo­wy Ro­ber­ta z psy­chia­trą, do­kład­nie taki był za­miar: prze­pro­wa­dzić kon­sul­ta­cję z nie­wiel­ką dba­ło­ścią o pa­cjen­ta, byle szyb­ciej ją skoń­czyć, po­je­chać do domu na upra­gnio­ną ko­la­cję :P Do­star­czy­łaś mi na pewno ma­te­ria­łu do re­flek­sji na temat na­tu­ral­no­ści tego dia­lo­gu, dzię­ki za wska­za­nie zgrzy­ta­ją­ce­go Twoim zda­niem mo­men­tu. No i dzię­ku­ję oczy­wi­ście za po­le­ce­nie, niech Ci bo­go­wie w dzie­ciach wy­na­gro­dzą ;D

Katio, wow! Bar­dzo je­stem wdzięcz­ny za klika :) Faj­nie, że po­mysł Ci się spodo­bał.

Da­nie­lu, nie do końca się tego spo­dzie­wa­łem, ale wy­lą­do­wa­nie opka w Bi­blio­te­ce spra­wi­ło mi bar­dzo dużo ra­do­ści ;) Dzię­ki za gra­tu­la­cję, za betę, za wspar­cie!

No i dzię­ku­ję oczy­wi­ście za po­le­ce­nie, niech Ci bo­go­wie w dzie­ciach wy­na­gro­dzą ;D

dzię­ku­ję, ale nie ma ta­kiej po­trze­by, dwój­ka w zu­peł­no­ści mi wy­star­czy:-)

Dwoj­ka, to słod­ki tupot czte­rech ma­lych nóżek :D Grat­ki Amo­nie :)

Ol­ciat­ko, wy­bacz – nie mia­łem po­ję­cia! W ta­kiej sy­tu­acji pro­szę z moich ży­czeń wy­kre­ślić dzie­ci i pod­sta­wić w ich miej­sce do­wol­nie wy­bra­ną na­gro­dę, np. pie­nią­dze :D 

Si­lvan, gra­zie mille! Bar­dzo mi miło, że tekst spo­tkał się z takim od­bio­rem ;)

Bar­dzo udane po­łą­cze­nie rze­czy­wi­sto­ści co­vi­do­wej ze świa­tem du­chów. Czy­ta­ło się gład­ko, na­pię­cie stale rosło, byłam bar­dzo cie­ka­wa fi­na­łu. Za­koń­cze­nie też mi się spodo­ba­ło. Roz­mo­wa z psy­chia­trą wy­da­wa­ła mi się zwy­kłym od­wa­le­niem ro­bo­ty, ale też pi­sa­łeś, że Szlach­ta nie lubił swo­jej pracy.

Przy­znam, że było mi żal Ro­ber­ta, nie za­słu­żył sobie na to, Ha­liń­ski po­wi­nien ra­czej wy­brać sze­fów banku ;) Za to dok­tor­ka mi nie żal ;)

Mam tylko jedną wąt­pli­wość: skąd Ro­bert wie­dział, że książ­ka za­wie­ra tylko jeden numer i skoro Ha­liń­ski prze­rzu­cił się na dok­tor­ka to on jest wolny?

Chcia­ła­bym w końcu prze­czy­tać coś opty­mi­stycz­ne­go!

Cześć, Ir­ko­_Luz :) Co do Two­jej wąt­pli­wo­ści, pró­bo­wa­łem na to py­ta­nie od­po­wie­dzieć na­stę­pu­ją­cym frag­men­tem:

– Pew­nie po­ja­wił mu się pan dok­tor w książ­ce te­le­fo­nicz­nej – od­po­wie­dział śmier­tel­nie po­waż­ny Ro­bert, wbi­ja­jąc rów­no­cze­śnie pa­znok­cie w swoje przed­ra­mio­na. – Za­wsze nosi ze sobą książ­kę, bar­dzo długą, ale za­pi­sa­no w niej tylko j-je­den numer, a przy oka­zji wszyst­kie in­for­ma­cje na pana temat. 

– Skąd pan to wszyst­ko wie?

W tym mo­men­cie chło­pak za­mknął na chwi­lę oczy, jak gdyby przy­po­mi­nał sobie coś strasz­li­we­go. Potem ro­zej­rzał się po ga­bi­ne­cie spraw­dza­jąc, czy nikt nie pod­słu­chu­je.

– W-w-wi­dzia­łem, sły­sza­łem… przy­szedł do mnie, do d-d-d-… domu…

Wiem, że tro­chę mało i zo­sta­wi­łem tro­chę pewne rze­czy nie­do­po­wie­dzia­ne, ale za­de­cy­do­wa­łem, że nie wszyst­ko chcę wy­kła­dać, no i zresz­tą nie po­ka­zu­ję w tek­ście Ha­liń­skie­go bez­po­śred­nio :D Po­ja­wia się on za­wsze tylko jako ktoś dzwo­nią­cy, ewen­tu­al­nie po­wo­du­ją­cy ja­kieś pa­ra­nor­mal­ne ak­tyw­no­ści na­oko­ło bo­ha­te­rów.

Bar­dzo mi miło, że wpa­dłaś, prze­czy­ta­łaś i po­zo­sta­wi­łaś ko­men­tarz :) Ser­decz­ne dzię­ki i życzę mi­łe­go wie­czo­ru!

Witaj.

Do­sko­na­ły tekst, brawa szcze­gól­nie za mi­strzow­skie po­tę­go­wa­nie na­pię­cia oraz za nie­sa­mo­wi­te po­czu­cie hu­mo­ru. :)

Mo­men­ta­mi ko­ja­rzy­łam fil­mo­we wra­że­nia, które mia­łam przy oglą­da­niu “Po­je­dyn­ku na szo­sie”. 

Gra­tu­lu­ję Ci po­dej­ścia do czy­tel­ni­ka tak bar­dzo na luzie, by prze­ka­zać naj­waż­niej­sze tre­ści tego świet­ne­go opo­wia­da­nia.

Po­zdra­wiam. 

Pe­cu­nia non olet

Bruce, bo się za­ru­mie­nię (a nie­ła­two za­kło­po­tać bo­skie­go Ra ;))!

Bar­dzo ura­do­wa­ła mnie wia­do­mość, że tekst przy­padł Ci do gustu. I na do­da­tek wy­wo­łał sko­ja­rze­nia z tak za­cnym fil­mo­wym ob­ra­zem :) Cie­szę się także, że do­ce­ni­łaś po­czu­cie hu­mo­ru po­łą­czo­ne z próbą bu­do­wa­nia na­pię­cia.

Dzię­ki za wi­zy­tę i ko­men­tarz!

Przy­jem­ne­go wie­czo­ru!

Amon­Ra, cała przy­jem­ność po mojej stro­nie. 

Po­zdra­wiam, wza­jem­nie, dzię­ku­ję. :)

Pe­cu­nia non olet

Dobre. Boski Ra, udał Ci się ten tekst.

Fajny po­mysł, faj­nie, że te­le­mar­ke­ter do­stał za swoje, i faj­nie, że nie na śmierć. Za­iste, dla sze­fów ta­kich ludzi po­wi­nien być jakiś spe­cjal­ny ko­cioł. A z braku laku – może by tak pod­su­nąć dane oso­bo­we Zby­cho­wi…

Tak z cie­ka­wo­ści – czy le­ka­rze spo­ty­ka­ją się z pa­cjen­ta­mi na tyle późno, że dzie­ci już śpią? Ra­czej od­nio­słam wra­że­nie, że po 18 to me­dy­cy­na ma ciszę nocną.

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Sie­ma­no, Fin­kla ;) Miło Cię wi­dzieć pod tak an­tycz­nym tek­stem z lu­te­go. 

Czyje dane oso­bo­we chcia­ła­byś pod­su­nąć Zby­cho­wi? :D 

Bar­dzo mnie cie­szy, że uzna­łaś tekst za udany. Co do sys­te­mu opie­ki zdro­wot­nej, zdaję sobie spra­wę, że w zwy­kłym szpi­ta­lu ko­la­cja jest o 16 i nara, aż do rana nikt się pa­cjen­tem nie in­te­re­su­je, ale na tyle, na ile mi wia­do­mo, pla­ców­ki psy­chia­trycz­ne rzą­dzą się ciut in­ny­mi za­sa­da­mi. Le­ka­rze dy­żur­ni są tam zwy­kle ca­ło­do­bo­wo ze wzglę­du na spe­cy­fi­kę le­czo­nych tam scho­rzeń. A dzie­ci cha­dza­ją spać po wie­czo­ryn­ce :D

Uści­ski! Dzię­ku­ję za lek­tu­rę tek­stu <3

No, sze­fów tych te­le­mar­ke­te­rów, ludzi, któ­rzy wy­my­śla­ją te wszyst­kie podłe myki zmu­sza­ją­ce kor­po­nie­wol­ni­ków do wy­ci­ska­nia wszyst­kie­go z każ­de­go klien­ta… Myślę, że Zby­chu bę­dzie za­do­wo­lo­ny. ;-)

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Cześć!

Bar­dzo do­brze na­pi­sa­łeś to opo­wia­da­nie. Motyw prze­śla­dow­cy, który oka­zu­je się du­chem jest po­pu­lar­ny, ale Tobie udało się dodać tu cie­ka­we ele­men­ty, jak choć­by motyw z książ­ką te­le­fo­nicz­ną. Ja oso­bi­ście współ­czu­łam bied­ne­mu Ro­ber­to­wi. Głów­ny bo­ha­ter zde­cy­do­wa­nie daje się lubić, dzię­ki czemu at­mos­fe­ra grozy jest bar­dziej od­czu­wal­na. Jak czy­ta­łam o dzia­le IT, to przed ocza­mi sta­nę­ła mi scena z pierw­sze­go od­ci­nak The IT Crowd. Je­dy­ny man­ka­ment, jak dla mnie, to fakt, że tytuł zdra­dza za dużo.

Hejo, Ali­cel­lo! :)

Jak miło do­stać ko­men­tarz pod sta­rym opo­wia­da­niem :D Bar­dzo mnie cie­szy, że tekst się spodo­bał i wy­zwo­lił emo­cje, takie jak współ­czu­cie i sym­pa­tia wzglę­dem Ro­ber­ta. Faj­nie, że wy­czu­wal­na była at­mos­fe­ra grozy. 

Z ty­tu­łem to nie­ste­ty praw­da, ale je­stem osobą, która kom­plet­nie, zu­peł­nie i do resz­ty nie umie w ty­tu­ły. Je­dy­ne, jakie mi wy­szły, to te de­dy­ko­wa­ne przy­go­dom Jo­achi­ma i Ty­fu­sa, cała resz­ta przy­po­mi­na do­słow­nie nic i nie za­chę­ca do prze­czy­ta­nia opo­wia­da­nia :D

Bar­dzo dzię­ku­ję za wi­zy­tę! Po­zdra­wiam ;)

Boski dzie­cia­ku, co Ty wiesz o sta­rych opo­wia­da­niach?

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Fin­klo, wiel­ki Ra jest wpraw­dzie przed­wiecz­ny i takie tam, ale konto na por­ta­lu za­ło­żył sto­sun­ko­wo nie­daw­no i opo­wia­da­nie z cza­sów, gdy sta­wiał tutaj pierw­sze kroki, spra­wia wra­że­nie an­tycz­ne­go :D Nie­za­leż­nie od faktu, że bó­stwo pa­mię­ta wy­pro­wa­dze­nie ludu moj­że­szo­we­go z Egip­tu, jakby to było wczo­raj!

(Omg, za­ło­ży­łaś konto na por­ta­lu nie­mal de­ka­dę przede mną :O)

Toteż wła­śnie. Twoje po­cząt­ki to dla mnie rap­tem przed­wczo­raj. ;-)

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Cześć, Amon

wy­glą­da na to, że za­czą­łem Cię stal­ko­wać, mam na­dzie­ję, że nie czu­jesz z tego po­wo­du smro­du i chło­du wokół sie­bie ;)

Fajne opo­wia­da­nie, uwa­żam, że taki los po­wi­nien spo­tkać wszyst­kich na­tręt­nych te­le­mar­ke­te­rów oraz ich prze­ło­żo­nych. Po­lu­bi­łem Zbi­gnie­wa, a zwłasz­cza jego tek­sty (w szcze­gól­no­ści te wy­świe­tla­ją­ce się na te­le­fo­nie), po­nie­waż wy­wo­ła­ły u mnie śmiech. Humor tego opo­wia­da­nia tra­fił do mnie nawet bar­dziej niż tych dwóch z uni­wer­sum Jo­achi­ma i Ty­fu­sa. Widzę, że jesz­cze 2 tek­sty po­peł­ni­łeś i korci mnie do nich zaj­rzeć :)

Po­zdra­wiam :D

wy­glą­da na to, że za­czą­łem Cię stal­ko­wać, mam na­dzie­ję, że nie czu­jesz z tego po­wo­du smro­du i chło­du wokół sie­bie ;)

Mam być nie­za­do­wo­lo­ny, bo ktoś czyta moje tek­sty? :D Je­stem ra­czej szczę­śli­wy i wdzięcz­ny.

Z jed­nej stro­ny wy­da­rze­nia w opo­wia­da­niu do­ty­czą słusz­nej ze­msty na te­le­mar­ke­te­rze, ale sta­ra­łem się też po­ka­zać, że nie do końca jest on osobą od­po­wie­dzial­ną za cha­rak­ter wy­ko­ny­wa­nej pracy i z dużą dozą praw­do­po­do­bień­stwa chciał­by robić coś in­ne­go. Faj­nie, że opo­wia­da­nie roz­ba­wi­ło i spra­wi­ło przy­jem­ność ;)

Widzę, że jesz­cze 2 tek­sty po­peł­ni­łeś i korci mnie do nich zaj­rzeć :)

Tylko na wła­sną od­po­wie­dzial­ność :D

Dzię­ku­ję bar­dzo za lek­tu­rę, rów­nież po­zdra­wiam!

Z jed­nej stro­ny wy­da­rze­nia w opo­wia­da­niu do­ty­czą słusz­nej ze­msty na te­le­mar­ke­te­rze, ale sta­ra­łem się też po­ka­zać, że nie do końca jest on osobą od­po­wie­dzial­ną za cha­rak­ter wy­ko­ny­wa­nej pracy i z dużą dozą praw­do­po­do­bień­stwa chciał­by robić coś in­ne­go.

Do­brze wy­szło, dla­te­go na­pi­sa­łem też o pra­co­daw­cach te­le­mar­ke­te­rów :)

Po­zdro :)

Po­do­ba­ło mi się :)

Przy­no­szę ra­dość :)

Anet, jak miło ;) po­zdra­wiam go­rą­co!