A pizza ciałem się stała

La­ri­fa­ri, tekst li­czą­cy nie­mal je­de­na­ście i pół ty­sią­ca zna­ków to już nie szort. Bądź uprzej­my zmie­nić ozna­cze­nie na OPO­WIA­DA­NIE.

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Nie­źle wy­kpio­ny powód po­pu­lar­no­ści ży­wią­ce­go się pizzą Pla­cen­te­go. Zna­la­złam tu sporą dawkę ab­sur­du, ale wiel­ka szko­da, że za­bra­kło fan­ta­sty­ki.

Wy­ko­na­nie po­zo­sta­wia sporo do ży­cze­nia.

– Za­skocz mnie. Niech pla­cek, który prze­nie­siesz, od­ci­śnie na mnie swe pięt­no – sie­dzą­cy przy stole męż­czy­zna… ―> – Za­skocz mnie. Niech pla­cek, który przy­nie­siesz, od­ci­śnie na mnie swe pięt­no. – Sie­dzą­cy przy stole męż­czy­zna…

Tu znaj­dziesz wska­zów­ki, jak za­pi­sy­wać dia­lo­gi: https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/

…wy­wiad był praw­dzi­wym speł­nie­niem snów Marka, a do­kład­niej kosz­ma­rów, po­nie­waż roz­mów­cą był sam Pla­cen­ty Ma­ri­na­ra. Był to czło­wiek… ―> Lekka by­ło­za.

…a wszyst­kie twa­rze zgro­ma­dzo­ne przy po­zo­sta­łych sto­li­kach… ―> Czy do­brze ro­zu­miem, że przy sto­li­kach sie­dzia­ły twa­rze?

A może miało być: …a twa­rze wszyst­kich zgro­ma­dzo­ne przy po­zo­sta­łych sto­li­kach…

Nie­szczę­sny dyk­ta­fon, kon­tra­stu­ją­cy swą czer­nią z bielą ob­ru­su… ―> Zbęd­ny za­imek – czy dyk­ta­fon mógł kon­tra­sto­wać cudza czer­nią?

…wy­no­si w przy­bli­że­niu 21 lat. ―> …wy­no­si w przy­bli­że­niu dwa­dzie­ścia jeden lat.

Li­czeb­ni­ki za­pi­su­je­my słow­nie, zwłasz­cza w dia­lo­gach.

Nie­dro­gi, ale ele­ganc­ki Timex… ―> Nie­dro­gi, ale ele­ganc­ki timex…

Nazwy pro­duk­tów prze­my­sło­wych za­pi­su­je­my małą li­te­rą: http://www.rjp.pan.pl/index.php?view=article&id=745

Jego wła­ści­ciel czuł się jak Pro­sciut­to di Parma, doj­rze­wa­ją­ce trzy­na­sty mie­siąc i cze­ka­ją­ce z utę­sk­nie­niem na ostrze które skró­ci jej cier­pie­nia. ―> Pi­szesz o szyn­ce, a ta jest ro­dza­ju żeń­skie­go, więc: Jego wła­ści­ciel czuł się jak Pro­sciut­to di Parma, doj­rze­wa­ją­ca trzy­na­sty mie­siąc i cze­ka­ją­ca z utę­sk­nie­niem na ostrze, które skró­ci jej cier­pie­nia.

Za­miast Pro­sciut­to di Parma, na­pi­sa­ła­bym: szyn­ka par­meń­ska.

– Nie nudzi się to Panu? ―> – Nie nudzi się to panu?

Formy grzecz­no­ścio­we pi­sze­my wiel­ką li­te­rą, kiedy zwra­ca­my się do kogoś li­stow­nie.

…ile osób ob­ser­wu­je mój fun­pa­ge? ―> …ile osób ob­ser­wu­je mój fan­pa­ge?

Ostat­ni raz spoj­rzał na ga­sto-ce­le­bry­tę. ―> Li­te­rów­ka.

…pod­niósł kawek pizzy, cier­pli­we cze­ka­ją­cej do tej pory na jego ta­le­rzu i wziął kęs. ―> …pod­niósł kawek pizzy, cier­pli­we cze­ka­ją­cej do tej pory na ta­le­rzu i zjadł/ po­łknął/ prze­łknął kęs.

Kęsów się nie bie­rze.

Kiedy Mark za­trza­sną za sobą… ―> Kiedy Mark za­trza­snął za sobą…

„Czy może mnie znisz­czyć? – my­ślał, gdy tak­sów­ka brnę­ła przez ską­pa­ne w desz­czu ulice. – W żad­nym wy­pad­ku. Może utrud­nić mi ka­rie­rę, ale prze­cież nikt nie trak­tu­je po­waż­nie tego wa­ria­ta. Mi­lio­ny ludzi ob­ser­wu­ją­cych go na por­ta­lach spo­łecz­no­ścio­wych nic nie zna­czą. To samo tyczy się tych kilku na­dę­tych świ­rów, we wło­skiej knaj­pie”. ―>  W cu­dzy­słów uj­mu­je­my tylko my­śle­nie, nie di­da­ska­lia.

„Czy może mnie znisz­czyć?” – my­ślał, gdy tak­sów­ka brnę­ła przez ską­pa­ne w desz­czu ulice. „W żad­nym wy­pad­ku. Może utrud­nić mi ka­rie­rę, ale prze­cież nikt nie trak­tu­je po­waż­nie tego wa­ria­ta. Mi­lio­ny ludzi ob­ser­wu­ją­cych go na por­ta­lach spo­łecz­no­ścio­wych nic nie zna­czą. To samo tyczy się tych kilku na­dę­tych świ­rów, we wło­skiej knaj­pie”.

Tu znaj­dziesz wska­zów­ki, jak za­pi­sy­wać myśli: Zapis myśli bo­ha­te­rów

Dzien­ni­karz uświa­do­mił to sobie, gdy jego na­rze­czo­na na­stęp­ne­go dnia za­py­ta­ła: Może za­mó­wi­my dzi­siaj pizzę, co? ―> Wy­po­wiedź dia­lo­go­wą za­pi­su­je­my w nowym wier­szu.

Dzien­ni­karz uświa­do­mił to sobie, gdy jego na­rze­czo­na na­stęp­ne­go dnia za­py­ta­ła:

– Może za­mó­wi­my dzi­siaj pizzę, co?

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Ser­decz­nie dzię­ku­ję za wska­za­nie błę­dów i wszyst­kie su­ge­stie re­gu­la­to­rzy.

Mam tylko wąt­pli­wość do pierw­sze­go wska­za­ne­go przez Cie­bie błędu, a mia­no­wi­cie do:

…od­ci­śnie na mnie swe pięt­no – sie­dzą­cy przy stole męż­czy­zna od­po­wie­dział ci­chym, ak­sa­mit­nym gło­sem…

Czy po pięt­no po­win­na być krop­ka, je­że­li mamy do czy­nie­nia z tzw. “czyn­no­ścią gę­bo­wą”? 

Ro­zu­miem, że zapis:

…od­ci­śnie na mnie swe pięt­no – od­po­wie­dział ci­chym, ak­sa­mit­nym gło­sem, sie­dzą­cy przy stole męż­czy­zna…

jest już po­praw­ny. 

La­ri­fa­ri, di­da­ska­lia w rze­czo­nym zda­niu za­czy­nasz od słów: sie­dzą­cy przy stole męż­czy­zna… a to, moim zda­niem, nie wy­glą­da na czyn­ność gę­bo­wą, wzmian­ka o mó­wie­niu po­ja­wia się nieco póź­niej i na­tych­miast pi­szesz o ge­sty­ku­lo­wa­niu, któ­re­mu po­świę­casz też ko­lej­ne zda­nie.

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

La­ri­fa­ri na­nieś po­praw­ki. Ko­lej­nym czy­tel­ni­kom bę­dzie ła­twiej.

"nie mam jak po­rów­nać sa­mo­po­czu­cia bez ba­ła­ga­nu..." - Anan­ke

Dzię­ki Am­bush, za zwró­ce­nie uwagi. Na­no­si­łem wska­za­ne po­praw­ki chyba w zbyt dużym po­śpie­chu i dwie fak­tycz­nie mi umknę­ły. Nie wąt­pię, że w tek­ście wciąż znaj­du­ją się ja­kieś ba­bo­le, które mi umy­ka­ją, kilka w mię­dzy­cza­sie zna­la­złem. Je­że­li coś wpa­dło ci w oko, to pro­szę daj znać.

Cześć! 

Z dozą iro­nii udało Ci się po­ka­zać ab­sur­dy po­pu­lar­no­ści ce­le­bry­tów, co uwa­żam za duży plus. Opo­wia­da­nie czyta się przy­jem­nie. Zgrzyt­nę­ła mi jedna rzecz w kre­acji po­sta­ci dzien­ni­ka­rza. Mark na po­cząt­ku wy­da­je się spe­szo­ny i tro­chę znu­dzo­ny, a potem nagle staje się od­waż­ny i bez­czel­ny, nie prze­ko­nu­je mnie fakt, że na­stą­pi­ło to pod wpły­wem po­czę­sto­wa­nia pizzą.

Wy­ła­pa­łam parę kwe­stii tech­nicz­nych.

Jego wła­ści­ciel czuł się jak szyn­ka par­meń­ska, doj­rze­wa­ją­ca trzy­na­sty mie­siąc i cze­ka­ją­ca z utę­sk­nie­niem na ostrze[+,] które skró­ci jej cier­pie­nia.

– Je­stem żywą, cho­dzą­cą i my­ślą­cą pizzą. – Z dumą za­koń­czył mo­no­log Pan Ma­ri­na­ra.

Zapis nie zga­dza się ani z re­gu­ła­mi do­ty­czą­cy­mi di­da­ska­liów, ani nar­ra­cji dia­lo­go­wej. Trze­ba prze­re­da­go­wać.

Mark ner­wo­wo prze­łkną ślinę, co przy­wo­ła­ło kel­ne­ra, z dumą dzier­żą­ce­go po­je­dyn­czy ta­lerz.

Nie wy­da­je mi się, aby prze­łknie­cie śliny mogło przy­wo­łać kel­ne­ra. Może ciąg zda­rzeń po­wi­nien być od­wrot­ny? 

Cie­pło roz­cho­dzi­ło się rów­no­mier­nie, gwa­ran­tu­jąc prze­pie­cze­nie wszyst­kich warstw.

Tego nie zro­zu­mia­łam.

Wy­bu­cho­wa mie­sza­ni­na w końcu chyba zo­bo­jęt­nia­ła, bo spoj­rze­nie Ma­ri­na­ry osty­gło, a roz­sze­rzo­ne źre­ni­ce skie­ro­wa­ły [+się] na Por­te­ra.

Po­miesz­cze­nie wy­peł­ni­ła at­mos­fe­ra o gę­sto­ści po­rząd­niej, do­brze do­pra­wio­nej pas­sa­ty.

Li­te­rów­ka

– Smacz­ne­go. – Nie mając na po­do­rę­dziu żad­nej cię­tej ri­po­sty, Mark Por­ter wstał.

Zapis nie zga­dza się ani z re­gu­ła­mi do­ty­czą­cy­mi di­da­ska­liów, ani nar­ra­cji dia­lo­go­wej. Trze­ba prze­re­da­go­wać.

Nie oba­wiał się gróźb Czło­wie­ka-Piz­zy, su­per­bo­ha­te­ra[+,] na któ­re­go nie za­słu­ży­li­śmy.

Cześć Ali­cel­la. 

Wiel­kie dzię­ki za ko­men­tarz i zna­le­zio­ne błędy. Za mo­ment za­bie­ram się za ich eli­mi­na­cję. 

Zga­dzam się, że zmia­na w za­cho­wa­niu dzien­ni­ka­rza, prze­bie­gła tro­chę zbyt gwał­tow­nie. W moich wy­obra­że­niach, od kiedy tylko o nim usły­szał, da­rzył go an­ty­pa­tią i przy pierw­szej oka­zji dał upust fru­stra­cji. 

A co do prze­pie­cze­nia wszyst­kich warstw, to cho­dzi­ło mi o bied­ne­go Marka, przy­pie­ka­ne­go wzro­kiem Pla­cen­te­go. Bo prze­cież lu­dzie, tak jak ogry i ce­bu­le, mają war­stwy ;).

Po­zdra­wiam.

PS.

Prze­łknię­cie śliny, przy­wo­łu­ją­ce kel­ne­ra, to też taki mały żar­cik. Z tymi żar­ci­ka­mi to nie­ste­ty tak jest, że czę­sto śmie­szą one tylko au­to­ra :). 

Zga­dzam się, że zmia­na w za­cho­wa­niu dzien­ni­ka­rza, prze­bie­gła tro­chę zbyt gwał­tow­nie. W moich wy­obra­że­niach, od kiedy tylko o nim usły­szał, da­rzył go an­ty­pa­tią i przy pierw­szej oka­zji dał upust fru­stra­cji. 

Żeby to tro­chę zła­go­dzić, mógł­byś się po­ku­sić o ja­kieś zło­śli­we myśli Marka na temat ce­le­bry­ty, wtedy zmia­na nie by­ła­by tak gwał­tow­na.

A co do prze­pie­cze­nia wszyst­kich warstw, to cho­dzi­ło mi o bied­ne­go Marka, przy­pie­ka­ne­go wzro­kiem Pla­cen­te­go. Bo prze­cież lu­dzie, tak jak ogry i ce­bu­le, mają war­stwy ;).

Z mą­dro­ścia­mi ze Shre­ka nie śmiem dys­ku­to­wać ;)

Prze­łknię­cie śliny, przy­wo­łu­ją­ce kel­ne­ra, to też taki mały żar­cik. Z tymi żar­ci­ka­mi to nie­ste­ty tak jest, że czę­sto śmie­szą one tylko au­to­ra :). 

W sumie nawet za­baw­ny, jak już wiem, że to żart ;)

La­ri­fa­ri,

do­strze­gam w tej pizzy szczyp­tę Lema:

“Po­wiedz­my, że ktoś ku­pu­je na kre­dyt u skle­pi­ka­rza żyw­ność – mąkę, cu­kier, mięso i tam dalej, a po ja­kimś cza­sie ten skle­pi­karz wy­stę­pu­je do sądu z żą­da­niem, żeby mu od­da­no na wła­sność dłuż­ni­ka, po­nie­waż, jak wia­do­mo z me­dy­cy­ny, w prze­mia­nie ma­te­rii sub­stan­cje cie­le­sne wciąż są za­stę­po­wa­ne przez środ­ki żyw­no­ścio­we, tak że teraz, po paru mie­sią­cach, cały dłuż­nik razem z głową, wą­tro­bą, rę­ka­mi i no­ga­mi skła­da się z tłusz­czów, bia­łek, jajek i wę­glo­wo­da­nów, które sprze­dał mu na kre­dyt skle­pi­karz. Czy ja­ki­kol­wiek sąd na świe­cie przy­chy­li się do rosz­czeń skle­pi­ka­rza!?”.

“Czy pan ist­nie­je, Mr. Johns”.

To oczy­wi­ście żaden za­rzut. Prze­czy­ta­łem z ape­ty­tem :)

“Kiedy lu­dzie mówią ci, że coś jest nie tak albo im się nie po­do­ba, pra­wie za­wsze mają rację. Kiedy mówią ci, co do­kład­nie we­dług nich jest źle i jak to na­pra­wić, pra­wie za­wsze się mylą”. Neil Ga­iman

Dzię­ku­ję za ko­men­tarz An­dy­ql. Cie­szę się, że sma­ko­wa­ło :)

Lema uwiel­biam, ale o Mr. John­sie do tej pory nie sły­sza­łem. Od­na­la­złem to słu­cho­wi­sko i mi z kolei sko­ja­rzy­ło się ze sta­rym, tro­chę ma­ka­brycz­nym dow­ci­pem, o tym, jak je­niec w nie­miec­kim obo­zie po kolei tra­cił koń­czy­ny, w które wda­wa­ła się gan­gre­na. Po każ­dej am­pu­ta­cji, pro­sił le­ka­rza, aby to co wła­śnie od­ciął, zo­sta­ło zrzu­co­ne nad  jego oj­czy­zną, Wiel­ką Bry­ta­nią, pod­czas naj­bliż­sze­go lotu Luft­waf­fe. Le­karz cho­dził z tymi proś­ba­mi do do­wód­cy, a ten zga­dzał się. Po pew­nym cza­sie, gdy je­niec nie miał już nóg i wła­snie stra­cił drugą rękę, a le­karz znowu po­szedł z proś­bą do do­wód­cy, ten się nie zgo­dził i po­wie­dział: Mi się wy­da­je, że on pró­bu­je nam uciec. ;)

Tutaj masz ca­łość:

https://przekroj.pl/kultura/czy-pan-istnieje-mr-johns-stanislaw-lem

Spryt­ny ten je­niec! :)

Po­zdra­wiam.

“Kiedy lu­dzie mówią ci, że coś jest nie tak albo im się nie po­do­ba, pra­wie za­wsze mają rację. Kiedy mówią ci, co do­kład­nie we­dług nich jest źle i jak to na­pra­wić, pra­wie za­wsze się mylą”. Neil Ga­iman

Cześć.

Czy­ta­ło się do­brze, choć mo­men­ta­mi styl tro­chę prze­do­brzo­ny. Nie wiem, czy taki był za­miar, czy też może po pro­stu nie tra­fia­ją do mnie nie­któ­re użyte zwro­ty.

Opo­wia­da­nie fajne, można się uśmiech­nąć. Tra­fia do mnie tym bar­dziej, że sam kom­plet­nie nie ro­zu­miem fe­no­me­nu wielu “ce­le­bry­tów”, a śle­dze­nie ich życia i bra­nie za idoli przez tak wiele osób jest czymś wręcz abs­trak­cyj­nym.

Teraz czyta się gład­ko.

Bar­dzo po­do­ba­ją mi się ku­li­nar­ne ko­men­ta­rze do­ty­czą­ce cał­kiem in­nych ob­sza­rów życia.

"nie mam jak po­rów­nać sa­mo­po­czu­cia bez ba­ła­ga­nu..." - Anan­ke

An­dy­ql

Bar­dzo dzię­ku­ję za link :)

bjkp­srz

Dzię­ku­ję za ko­men­tarz. Za­sta­na­wiam się, czy w prze­szło­ści kto­kol­wiek prze­wi­dział po­wsta­nie “in­flu­en­ce­rów” i im po­dob­nych, oraz skalę, jaką przyj­mie to zja­wi­sko, w sko­mer­cja­li­zo­wa­nym świe­cie. Te­le­fo­ny ko­mór­ko­we, In­ter­net i wiele in­nych ota­cza­ją­cych nas wy­na­laz­ków, zo­sta­ło prze­po­wie­dzia­nych przez wi­zjo­ne­rów, czę­sto au­to­rów si-fi. Chyba od za­wsze lu­dzie mieli pew­nych idoli, ale teraz, staje się to coraz bar­dziej ab­sur­dal­ne. 

Am­bush

Cie­szę się, że tekst do­brze się czy­ta­ło. Dzię­ku­ję za po­świę­ce­nie czasu i ko­men­tarz.

To jest tak ab­sur­dal­ne, że aż mo­gło­by być praw­dzi­we ;) Przy­zwo­icie na­pi­sa­ne, z po­my­słe. Do klika bra­ku­je li i tylko odro­bi­ny fan­ta­sty­ki.

Chcia­ła­bym w końcu prze­czy­tać coś opty­mi­stycz­ne­go!

Dzię­ki, Ir­ka­_Luz :)

My­śla­łem oczy­wi­ście o wpro­wa­dze­niu fan­ta­sty­ki, ale jakoś mi się nie kom­po­no­wa­ła z tym po­my­słem. Nie chcia­łem też jej wci­skać na siłę. Prze­nie­sie­nie do in­ne­go świa­ta, zmniej­szy­ło­by także wra­że­nie, o któ­rym pi­szesz w pierw­szej czę­ści ko­men­ta­rza. ;)

Po­mysł nie­zły, przede wszyst­kim zacna ka­ry­ka­tu­ra ga­stro-ce­le­bry­ty. Opo­wia­da­nie jest cie­ka­we, ale mo­men­ta­mi ta dość pod­nio­sła nar­ra­cja za­mę­cza. Bra­ku­je spusz­cze­nia po­wie­trza, ale i tak mi się po­do­ba­ło.

 A po­ni­żej frag­men­ty, które mi tro­chę nie pa­su­ją:

– Panie Pla­cen­ty, każdy do­strze­ga pana suk­ces, ale jaką cenę płaci pan za życie, które wy­brał? – za­py­tał Mark. 

– Cóż za głu­pie py­ta­nie. Od­po­wiedź za­war­ta jest w nim samym. Je­stem nie­ustan­nie ob­ser­wo­wa­ny. To cena mego nie­by­wa­łe­go suk­ce­su. Py­tasz mnie o moje życie, muszę więc za­cząć od po­cząt­ku. Je­stem pizzą. Od trzy­na­stu lat z ka­wał­kiem. Po­sta­no­wi­łem pójść tą nie­ła­twą ścież­ką, by za­pi­sać się na kar­tach hi­sto­rii.

Tu warto by chyba było wrzu­cić coś o ni­skich ce­nach pizzy (lub że Pla­cen­ty do­sta­je je za darmo), aby od­po­wiedź fak­tycz­nie była za­war­ta w py­ta­niu. A tak, to do­strze­gam grę słów, ale dal­sza wy­po­wiedź Pla­cen­te­go mi się tro­chę nie klei.

Bę­dzie mógł je re­gu­lar­nie wi­dy­wać w te­le­wi­zji i na ła­mach lo­kal­nej ga­ze­ty, kiedy gra w golfa albo ści­ska dłoń bur­mi­strza.

Wiem, że na­wią­zu­jesz do dzie­ła, ale Pla­cen­ty skła­da się z wielu róż­nych pizz, a więc to jed­nak on bę­dzie grał w tego golfa, a nie jego część. Zmie­nił­bym więc na: „kiedy gram w golfa albo ści­skam dłoń bur­mi­strza.”.

Tyle wy­star­czy żeby znisz­czyć tę knaj­pę lub do­ko­nać jej ascen­den­cji.

Che cosa?

"Kozy mają mnie w nosie, a psy na ogo­nie." T. Ra­łow­ski

Cześć, La­ri­fa­ri,

przy­jem­nie ab­sur­dal­ny szor­ciak. Styl dosyć pa­te­tycz­ny, lecz pa­su­ją­cy do kon­wen­cji. Nie po­tra­fi­łam sobie do końca wy­obra­zić, co też w za­sa­dzie się stało na ko­niec, ale nigdy nie byłam dobra w ab­sur­dach. Mimo to po­do­ba­ło mi się. 

– Mo­że­my za­czy­nać – ła­ska­wie oznaj­mił męż­czy­zna sie­dzą­cy przed nim, le­ni­wym, kry­tycz­nym okiem omia­ta­jąc salę.

Ra­czej “oznaj­mił ła­ska­wie”. Nie wiem, czy to błąd, ale tak cho­ciaż­by le­piej brzmi.

– Po pierw­sze: je­steś tym[+,] co jesz, co nie wy­ma­ga chyba żad­ne­go tłu­ma­cze­nia.

– Słu­cham? – za­py­tał Mark[+.]

– Je­stem żywą, cho­dzą­cą i my­ślą­cą pizzą.

Uwiel­biam to zda­nie. Do­my­ślam się, że wielu ludzi mo­gło­by tak o sobie po­wie­dzieć xD

Po­wo­dze­nia w dal­szym pi­sa­niu! 

Nie wy­sy­łaj kra­sno­lu­da do ro­bo­ty dla elfa!

Fi­li­pWij

Dzię­ku­ję za ko­men­tarz i spo­strze­że­nia. 

Co do pierw­sze­go frag­men­tu, to moje in­ten­cje były zu­peł­nie inne. Do­strze­głeś grę słów, któ­rej ja nie pla­no­wa­łem ani nawet nie za­uwa­ży­łem :). Mó­wiąc: “Od­po­wiedź za­war­ta jest w nim samym”, Pla­cen­ty miał na myśli frag­ment py­ta­nia: “każdy do­strze­ga pana suk­ces”. Cho­dzi­ło mu o to, że każdy widzi jego suk­ces, bo każdy go ob­ser­wu­je. Naj­wyż­szą ceną jest brak pry­wat­no­ści. Za­sta­na­wia­łem się nawet, czy od­po­wiedź na py­ta­nie, nie po­win­na brzmieć: “Od­po­wiedź za­war­ta jest w jego pierw­szej czę­ści”, ale jakoś mi się to gry­zło ;).

Sporo za­sta­na­wia­łem się nad Twoją uwagą do­ty­czą­cą pizzy gra­ją­cej w golfa. Po zmia­nie, zda­nie traci tro­chę ab­sur­du, ale fak­tycz­nie jest bar­dziej po­praw­ne. 

Mó­wiąc o ascen­den­cji, mia­łem na myśli wy­nie­sie­nie re­stau­ra­cji na wyż­szy, zu­peł­nie nowy po­ziom. Nie je­stem pe­wien, czy takie za­sto­so­wa­nie może być uzna­ne za po­praw­ne, ale wiem, że Pan Pla­cen­ty ta­kie­go słowa by użył ;).

Po­zdra­wiam.

La­na­Val­len

Dzię­ku­ję za prze­czy­ta­nie, ko­men­tarz i wy­łusz­cze­nie błę­dów. Zmia­ny wpro­wa­dzo­ne ;)

Jak po­wie­dział nie­gdyś An­drzej Sap­kow­ski:

“Bo w każ­dym z nas jest Chaos i Ład, Dobro i Zło oraz odro­bi­na pizzy. Ale nad tym można i trze­ba za­pa­no­wać. Trze­ba się tego na­uczyć.”

Po­zdra­wiam ;)

Dzię­ki za wy­ja­śnie­nia.

Przy­znam, że skon­cen­tro­wa­łem się na py­ta­niu, a nie jego wpro­wa­dze­niu, stąd do­strze­głem inną grę słów, niż za­mie­rzo­na. ;-)

Ta “ascen­den­cja” jest zaś ele­men­tem wy­po­wie­dzi Piz­zen­te­go, więc może być, na­to­miast wy­ja­śnie­nie było ko­niecz­ne. ;-)

"Kozy mają mnie w nosie, a psy na ogo­nie." T. Ra­łow­ski

Hej, La­ri­fa­ri!

Teraz zamów mi pizzę, bo zgłod­nia­łem. Lubię po­łą­cze­nie ostrych sma­ków z se­ra­mi ple­śnio­wy­mi, naj­le­piej Gor­gon­zol­lą.

Po­do­bał mi się tekst z dwóch po­wo­dów:

1. Uwielbiam pizzę! Jak jadę na delegację, to w menu na obiadokolację jest tylko jedna opcja: pizza i piwo.
2. Celeb-follow-mania i jej wypunktowanie. Chyba większość z nas tutaj ma podobne na ten temat zdanie.

W stylu mo­men­ta­mi jest prze­syt po­rów­nań, choć więk­szość z nich jest traf­na i cie­ka­wa.

Wy­szło sma­ko­wi­cie.

Po­zdra­wiam!

Nie za­bi­ja­my pie­sków w opo­wia­da­niach. Nigdy.

Dzię­ki za ko­men­tarz, Kro­kus. Miło sły­szeć, że opo­wia­dan­ko się po­do­ba­ło.

Też ko­cham jeść pizzę i zbli­ża­ją­cy się week­end chyba bę­dzie wy­glą­dał u mnie tak jak Twoje de­le­ga­cje. Zresz­tą, po­mysł na opo­wia­da­nie po­wstał pod­czas roz­my­ślań nad biz­ne­spla­nem pt. “za­ra­biać na ro­bie­niu tego, co się kocha” ;).

Po­zdra­wiam.

blond włosy w ar­ty­stycz­ny nie­ła­dzie ← cho­chlik zjadł m

– To nie­zmien­nie mnie fa­scy­nu­je – od­po­wie­dział grzecz­nie. ← przy­da­ło­by się: – …Marek od­po­wie­dział grzecz­nie.

 roz­pły­ną się w po­wie­trzu, ← roz­pły­nął

Uśmiech­nę­ło mnie do­pie­ro za­koń­cze­nie. W sumie to gorz­ki tekst. Ab­surd, ale nie cał­kiem i gorz­ki.