A pizza ciałem się stała

– Czym mogę służyć? – zapytał ostrożnie kelner.

– Zaskocz mnie. Niech placek, który przyniesiesz, odciśnie na mnie swe piętno. – Siedzący przy stole mężczyzna odpowiedział cichym, aksamitnym głosem, intensywnie gestykulując dłońmi. Palce tańczyły zawzięcie, jakby miały stworzyć kulę ognia lub przywołać pomniejszego demona gastronomicznego.

– Oczywiście – odparł skromnie przedstawiciel obsługi i zgięty wpół wycofał się ze strefy zagrożenia.

Mark Porter, młody, aspirujący dziennikarz, przyglądał się sytuacji, siedząc po drugiej stronie owalnego stołu. Ilość błyszczących kieliszków i zastawy zrobiłaby na nim wrażenie, gdyby nie przytłaczający przepych, panujący w całej restauracji. Strop i ściany nośne były zapewne zaprojektowane, aby udźwignąć wszystkie te antyki, ciężkie dębowe blaty oraz obrazy w masywnych ramach, niemniej jednak, czuł się tu niepewnie.

– Możemy zaczynać – oznajmił łaskawie mężczyzna siedzący przed nim, leniwym, krytycznym okiem omiatając salę.

Dzisiejszy wywiad stanowił prawdziwe spełnienie snów Marka, a dokładniej koszmarów, ponieważ stawał oko w oko z Placentym Marinarą. Był to człowiek, który znajdował się ostatnio na językach wszystkich. Nikt nie znał jego dokładnego wieku. On sam nazywał siebie nastolatkiem, lecz miał lat co najmniej czterdzieści. Biały garnitur o modnym kroju, spod którego wyzierała karmazynowa koszula, ozdobiona zielonym krawatem o liściastym deseniu oraz blond włosy w artystyczny nieładzie, skutecznie go odmładzały. Nieartystyczny ład na głowie Marka i jego klasyczna, stalowa marynarka sprawiały, że idealnie wtapiał się w tło, przy swym rozmówcy. Siedzieli w centrum pomieszczenia, a twarze wszystkich zgromadzone przy pozostałych stolikach zwrócone były do pana Marinary, niczym liście bazylii do słońca.

– Panie Placenty, każdy dostrzega pana sukces, ale jaką cenę płaci pan za życie, które wybrał? – zapytał Mark.

– Cóż za głupie pytanie. Odpowiedź zawarta jest w nim samym. Jestem nieustannie obserwowany. To cena mego niebywałego sukcesu. Pytasz mnie o moje życie, muszę więc zacząć od początku. Jestem pizzą. Od trzynastu lat z kawałkiem. Postanowiłem pójść tą niełatwą ścieżką, by zapisać się na kartach historii.

Mark nie słuchał. Ta tyrada była stałym punktem każdego wywiadu. Siedział i starał się, by potok słów swobodnie przepływał od jednego ucha do drugiego, omijając zwoje mózgowe. Nieszczęsny dyktafon, kontrastujący czernią z bielą obrusu, nie posiadał podobnej umiejętności i rejestrował każde słowo.

– Mój świat oparty jest na dwóch filarach – kontynuował z emfazą Placenty. – Po pierwsze: jesteś tym, co jesz, co nie wymaga chyba żadnego tłumaczenia. Drugim jest fakt, iż ludzkie komórki starzeją się. Tam gdzie inni ludzie dostrzegają wyłącznie niedoskonałość, ja odnajduję możliwości. To mój dar. Ludzkie komórki wciąż wymieniane są na nowe, a ich budulec pochodzi oczywiście z tego, co człowiek spożywa. Moi doradcy naukowi szacują, że czas życia najbardziej długowiecznych komórek wynosi w przybliżeniu dwadzieścia jeden lat. Od ponad trzynastu jem wyłącznie pizzę. W tym czasie, co najmniej siedemdziesiąt procent moich komórek zostało zastąpione przez takie, które wcześniej były pizzą.

Niedrogi, ale elegancki timex, wyglądający ciekawsko spod lewego mankietu koszuli Marka, skrupulatnie odliczał kolejne minuty. Jego właściciel czuł się jak szynka parmeńska, dojrzewająca trzynasty miesiąc i czekająca z utęsknieniem na ostrze, które skróci jej cierpienia.

– Jestem żywą, chodzącą i myślącą pizzą. – Pan Marinara z dumą zakończył monolog.

– To niezmiennie mnie fascynuje – odpowiedział grzecznie. – Dlaczego w erze globalizacji, z niezliczonej ilości potraw, wybrał pan akurat pizzę. Dlaczego wybór nie padł choćby na spaghetti?

– Pff, te kluski? Pastafarianie cię przysłali, chłopcze? Jem wyłącznie najlepszą pizzę z małą ilością drożdży, o chrupiących, ale miękkich brzegach. Nie akceptuję żadnych peinirli, langoszy, focacci, podpłomyków, okonomiyakich lub abominacji w postaci calzone. Prowadzę również międzynarodową kampanię, mającą na celu delegalizację tych bezecnych pizzerinek, o czym zapewne słyszałeś.

– Tak, słyszałem. A jaką cenę płaci pana ciało, za takie ograniczenia w diecie?

– To częste pytanie, zadawane przez zwykłych zjadaczy chleba – odpowiedział, wyraźnie znudzony wywiadem Placenty. – Utrzymuję je w doskonałej formie. Mam zbilansowaną dietę, a na plackach, które spożywam w ciągu doby, można dostrzec całą piramidę Masłowa, w idealnych proporcjach.

– Ma pan na myśli piramidę żywieniową, tak?

– Oczywiście! A jaką by inną? Ja już dobrze wiem, jaką jem piramidę. Ostatnie pytanie – szybko odparł poddenerwowany Marinara.

– Nie jest i nie będzie pan pizzą w stu procentach, prawda? Kiedy osiągnie pan maksymalny stopień pizzonifikacji?

– Pizzonifikacja to termin, którego jestem autorem i który został przeze mnie zastrzeżony, w celu wyeliminowania marnych naśladowców i złodziei idei. Gdybym był w pełni pizzą, na krześle przed panem leżałby gorący, dorodny, drożdżowy placek z pomidorami, czosnkiem, oregano i oliwą. Nie jest tak, ponieważ kilka procent komórek naszych ciał nigdy nie umiera. Znajdują się głównie w rdzeniu kręgowym oraz mózgu i stanowią dla mnie pewnego rodzaju szkielet. Wznoszę na nim swe ciało na nowo, a za budulec służą mi kolejne kawałki pizzy. Te komórki są ostatnim bastionem człowieczeństwa, w moim świecie rządzonym przez przecier pomidorowy i świeże zioła prowansalskie.

Mark nerwowo przełkną ślinę, co przywołało kelnera, z dumą dzierżącego pojedynczy talerz. Porter tym razem zrezygnował z posiłku. Miał umówione zaledwie paręnaście minut wywiadu, cudem wciśnięte w porę lunchu gastro-celebryty. Kelner położył talerz przed Placentym. Przez moment wydawało się, że chciał coś powiedzieć, lecz ani chybi stchórzył. Jego twarz osiągnęła kolor dojrzałego pomidora San Marzano i rozpłyną się w powietrzu, niczym kawałek mozzarelli w siedmiuset Fahrenheitach.

– You want a piece of me? – rzucił nagle pan Marinara, uzbrajając się w nóż i widelec.

– Słucham? – zapytał Mark.

– Poczęstujesz się? Wygląda nieźle. I tak za to nie płacę. Dla szefa kuchni sam fakt, że jego dzieło stanie się moją częścią, jest niepomiernym zaszczytem. Będzie mógł je regularnie widywać w telewizji i na łamach lokalnej gazety, kiedy gram w golfa albo ściskam dłoń burmistrza.

– Nie dziękuję – odpowiedział Mark, delikatnie onieśmielony spoufalającym tonem rozmówcy.

Placenty zmarszczył się jak neapolitańczyk na widok ananasa, a w jego oczach zapłoną ogień pieca opalanego drewnem. Obiektowi ataku momentalnie zrobiło się gorąco. Ciepło rozchodziło się równomiernie, gwarantując przepieczenie wszystkich warstw.

– A może jednak na kawałek się skuszę – uprzejmie odparł.

Wstał i pochylił się nad stołem, niczym olbrzym wisząc nad wieżowcami i iglicami kryształowego miasteczka. Chwycił kruchy brzeg jednego z kawałków i pociągnął. Parujący, wiotki trójkąt oderwał się, pozostawiając za sobą resztę okrągłego kontynentu. Jedynie jego czubeczkowi nie udała się ta operacja. Najprawdopodobniej było to spowodowane wyjątkowo cienkim ciastem naturalnie występującym w centralnej części prawidłowo rozpłaszczonego placka oraz wpływem wilgoci zawartej w sosie i dodatkach, lub też wynikało z niekompetencji krojącego albo jego niewystarczająco ostrego narzędzia. Również dobył sztućców, bojąc się zbezcześcić drogocenny dar. Robił to pod bacznym okiem kelnera, kryjącego się w cieniu, który przed chwilą ze zgrozą obserwował karkołomny międzytalerzowy transfer.

Skosztował. Ciasto było smaczne, wędlina i ser porządne. W sosie były chyba kapary i jakiś owoc, co czyniło go wyśmienitym, lecz był pewny, że jadł kiedyś lepszą pizzę. W cieple spoufalającego gestu pana Marinary, odwaga w chłopaku wzrosła niczym ciasto drożdżowe i zdecydował się na bezmyślnie niedyskretne pytanie.

– Nie nudzi się to panu?

– W żadnym wypadku. Skąd ten pomysł? Nie istnieje druga tak różnorodna i zaskakująca potrawa jak pizza.

– Nie jest panu żal wszystkich tych dań, które stały się niedostępne? – powiedział Mark, zerkając na talerze leżące na stołach dookoła.

Coś błysnęło w zielonych jak oliwki oczach pana Placentego, gdy te podążyły za wzrokiem dziennikarza. Chłopak widział, że kryje się w nich walka, miłość miesza się z nienawiścią, a pożądanie ze wstrętem i wzgardą. Wybuchowa mieszanina w końcu chyba zobojętniała, bo spojrzenie Marinary ostygło, a rozszerzone źrenice skierowały się na Portera.

– Nie podoba mi się twój ton, chłopcze – powiedział w końcu. – Zapraszam cię do stołu, obdarowuje czymś bardzo osobistym, a ty nie przestajesz zadawać tych głupich pytań.

– Jestem dziennikarzem. Żyję z zadawania pytań.

– A ja jestem światowym fenomenem i żyję z wyznaczania nowych kierunków i przekraczania ludzkich barier.

– Chyba się pan przecenia.

– Jestem pieprzonym bogiem, koleś! Jestem ucieleśnieniem bóstwa trzęsącego całym panteonem włoskiej kuchni – krzyczał, ściskając w dłoniach srebrne sztućce.

– Jesteś człowiekiem jedzącym dużo pizzy, nikim więcej…

– Milcz! – przerwał mu. – Malutki człowieczku, czy wiesz ilu mam followersów? Czy zdajesz sobie sprawę ile osób obserwuje mój fanpage? Nawet w tej chwili miliony, powtarzam jeszcze raz, miliony czekają, aż wyjdę z tego pomieszczenia, zaloguję się i napiszę choćby słowo. Jedno słowo. Tyle wystarczy żeby zniszczyć tę knajpę lub dokonać jej ascendencji. Jedno słowo wystarczy także, żeby zniszczyć ciebie, wszystkożerny kmiocie!

Pomieszczenie wypełniła atmosfera o gęstości porządnej, dobrze doprawionej passaty. Bez czosnku.

– Wykorzystał pan limit swych pytań – kontynuował. – Proszę mnie opuścić. Pragnę w spokoju przyjąć porcję tego cymesu.

– Smacznego. – Mark Porter wstał, nie mając na podorędziu żadnej ciętej riposty. Ostatni raz spojrzał na gastro-celebrytę. Ten odprężył się, rozkoszując zwycięstwem. Spojrzał dziennikarzowi w oczy, podniósł kawek pizzy, cierpliwe czekającej do tej pory na talerzu i ugryzł go. Zgromadzeni w restauracji ludzie milczeli, wsłuchując się w ekscytujące odgłosy przeżuwania. Placenty, po chwili trwającej zdecydowanie zbyt długo, przełknął, podniósł obie dłonie i przerwał ciszę.

– A pizza ciałem się stała i zamieszkała między nami – wyskandował natchnionym głosem.

Sala eksplodowała. Siła wybuchu owacji, krzyków i ogólnej euforii, powinna wyrzucić Marka przez okno, on jednak opuścił pomieszczenie spokojnym krokiem. Wychodząc, minął kelnera, który klęcząc, ronił łzy najczystszej radości.

Kiedy Mark zatrzasnął za sobą drzwi obskurnej taksówki, mógł w końcu poluzować krawat i rozpiąć najwyższy guzik koszuli. Nie obawiał się gróźb Człowieka-Pizzy, superbohatera, na którego nie zasłużyliśmy.

„Czy może mnie zniszczyć?” – myślał, gdy taksówka brnęła przez skąpane w deszczu ulice. “W żadnym wypadku. Może utrudnić mi karierę, ale przecież nikt nie traktuje poważnie tego wariata. Miliony ludzi obserwujących go na portalach społecznościowych nic nie znaczą. To samo tyczy się tych kilku nadętych świrów, we włoskiej knajpie”.

Na chłopaka zapewne spadłaby krytyka ze strony redaktora naczelnego, za nieprofesjonalne zachowanie, lecz wywiad, zakończony wybuchem pana Placentego Marinary, sprzedawał się dość dobrze. Najwidoczniej sam celebryta również był ukontentowany rozgłosem, ponieważ dobrodusznie nie urzeczywistnił swych gróźb. Wydawałoby się więc, że w ostatecznym rozrachunku, spotkanie w żaden sposób nie wpłynie na dalsze życie Marka Portera. Nie była to jednak prawda. Dziennikarz uświadomił to sobie, gdy jego narzeczona następnego dnia zapytała:

– Może zamówimy dzisiaj pizzę, co?

Koniec

Larifari, tekst liczący niemal jedenaście i pół tysiąca znaków to już nie szort. Bądź uprzejmy zmienić oznaczenie na OPOWIADANIE.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Nieźle wykpiony powód popularności żywiącego się pizzą Placentego. Znalazłam tu sporą dawkę absurdu, ale wielka szkoda, że zabrakło fantastyki.

Wykonanie pozostawia sporo do życzenia.

– Zaskocz mnie. Niech placek, który przeniesiesz, odciśnie na mnie swe piętno – siedzący przy stole mężczyzna… ―> – Zaskocz mnie. Niech placek, który przyniesiesz, odciśnie na mnie swe piętno. – Siedzący przy stole mężczyzna…

Tu znajdziesz wskazówki, jak zapisywać dialogi: https://fantazmaty.pl/pisz/poradniki/jak-zapisywac-dialogi/

…wywiad był prawdziwym spełnieniem snów Marka, a dokładniej koszmarów, ponieważ rozmówcą był sam Placenty Marinara. Był to człowiek… ―> Lekka byłoza.

…a wszystkie twarze zgromadzone przy pozostałych stolikach… ―> Czy dobrze rozumiem, że przy stolikach siedziały twarze?

A może miało być: …a twarze wszystkich zgromadzone przy pozostałych stolikach…

Nieszczęsny dyktafon, kontrastujący swą czernią z bielą obrusu… ―> Zbędny zaimek – czy dyktafon mógł kontrastować cudza czernią?

…wynosi w przybliżeniu 21 lat. ―> …wynosi w przybliżeniu dwadzieścia jeden lat.

Liczebniki zapisujemy słownie, zwłaszcza w dialogach.

Niedrogi, ale elegancki Timex… ―> Niedrogi, ale elegancki timex…

Nazwy produktów przemysłowych zapisujemy małą literą: http://www.rjp.pan.pl/index.php?view=article&id=745

Jego właściciel czuł się jak Prosciutto di Parma, dojrzewające trzynasty miesiąc i czekające z utęsknieniem na ostrze które skróci jej cierpienia. ―> Piszesz o szynce, a ta jest rodzaju żeńskiego, więc: Jego właściciel czuł się jak Prosciutto di Parma, dojrzewająca trzynasty miesiąc i czekająca z utęsknieniem na ostrze, które skróci jej cierpienia.

Zamiast Prosciutto di Parma, napisałabym: szynka parmeńska.

– Nie nudzi się to Panu? ―> – Nie nudzi się to panu?

Formy grzecznościowe piszemy wielką literą, kiedy zwracamy się do kogoś listownie.

…ile osób obserwuje mój funpage? ―> …ile osób obserwuje mój fanpage?

Ostatni raz spojrzał na gasto-celebrytę. ―> Literówka.

…podniósł kawek pizzy, cierpliwe czekającej do tej pory na jego talerzu i wziął kęs. ―> …podniósł kawek pizzy, cierpliwe czekającej do tej pory na talerzu i zjadł/ połknął/ przełknął kęs.

Kęsów się nie bierze.

Kiedy Mark zatrzasną za sobą… ―> Kiedy Mark zatrzasnął za sobą…

„Czy może mnie zniszczyć? – myślał, gdy taksówka brnęła przez skąpane w deszczu ulice. – W żadnym wypadku. Może utrudnić mi karierę, ale przecież nikt nie traktuje poważnie tego wariata. Miliony ludzi obserwujących go na portalach społecznościowych nic nie znaczą. To samo tyczy się tych kilku nadętych świrów, we włoskiej knajpie”. ―> W cudzysłów ujmujemy tylko myślenie, nie didaskalia.

„Czy może mnie zniszczyć?” – myślał, gdy taksówka brnęła przez skąpane w deszczu ulice. „W żadnym wypadku. Może utrudnić mi karierę, ale przecież nikt nie traktuje poważnie tego wariata. Miliony ludzi obserwujących go na portalach społecznościowych nic nie znaczą. To samo tyczy się tych kilku nadętych świrów, we włoskiej knajpie”.

Tu znajdziesz wskazówki, jak zapisywać myśli: Zapis myśli bohaterów

Dziennikarz uświadomił to sobie, gdy jego narzeczona następnego dnia zapytała: Może zamówimy dzisiaj pizzę, co? ―> Wypowiedź dialogową zapisujemy w nowym wierszu.

Dziennikarz uświadomił to sobie, gdy jego narzeczona następnego dnia zapytała:

– Może zamówimy dzisiaj pizzę, co?

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Serdecznie dziękuję za wskazanie błędów i wszystkie sugestie regulatorzy.

Mam tylko wątpliwość do pierwszego wskazanego przez Ciebie błędu, a mianowicie do:

…odciśnie na mnie swe piętno – siedzący przy stole mężczyzna odpowiedział cichym, aksamitnym głosem…

Czy po piętno powinna być kropka, jeżeli mamy do czynienia z tzw. “czynnością gębową”?

Rozumiem, że zapis:

…odciśnie na mnie swe piętno – odpowiedział cichym, aksamitnym głosem, siedzący przy stole mężczyzna…

jest już poprawny.

Larifari, didaskalia w rzeczonym zdaniu zaczynasz od słów: siedzący przy stole mężczyzna… a to, moim zdaniem, nie wygląda na czynność gębową, wzmianka o mówieniu pojawia się nieco później i natychmiast piszesz o gestykulowaniu, któremu poświęcasz też kolejne zdanie.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Larifari nanieś poprawki. Kolejnym czytelnikom będzie łatwiej.

Lożanka bezprenumeratowa

Dzięki Ambush, za zwrócenie uwagi. Nanosiłem wskazane poprawki chyba w zbyt dużym pośpiechu i dwie faktycznie mi umknęły. Nie wątpię, że w tekście wciąż znajdują się jakieś babole, które mi umykają, kilka w międzyczasie znalazłem. Jeżeli coś wpadło ci w oko, to proszę daj znać.

Cześć!

Z dozą ironii udało Ci się pokazać absurdy popularności celebrytów, co uważam za duży plus. Opowiadanie czyta się przyjemnie. Zgrzytnęła mi jedna rzecz w kreacji postaci dziennikarza. Mark na początku wydaje się speszony i trochę znudzony, a potem nagle staje się odważny i bezczelny, nie przekonuje mnie fakt, że nastąpiło to pod wpływem poczęstowania pizzą.

Wyłapałam parę kwestii technicznych.

Jego właściciel czuł się jak szynka parmeńska, dojrzewająca trzynasty miesiąc i czekająca z utęsknieniem na ostrze[+,] które skróci jej cierpienia.

– Jestem żywą, chodzącą i myślącą pizzą. – Z dumą zakończył monolog Pan Marinara.

Zapis nie zgadza się ani z regułami dotyczącymi didaskaliów, ani narracji dialogowej. Trzeba przeredagować.

Mark nerwowo przełkną ślinę, co przywołało kelnera, z dumą dzierżącego pojedynczy talerz.

Nie wydaje mi się, aby przełkniecie śliny mogło przywołać kelnera. Może ciąg zdarzeń powinien być odwrotny?

Ciepło rozchodziło się równomiernie, gwarantując przepieczenie wszystkich warstw.

Tego nie zrozumiałam.

Wybuchowa mieszanina w końcu chyba zobojętniała, bo spojrzenie Marinary ostygło, a rozszerzone źrenice skierowały [+się] na Portera.

Pomieszczenie wypełniła atmosfera o gęstości porządniej, dobrze doprawionej passaty.

Literówka

– Smacznego. – Nie mając na podorędziu żadnej ciętej riposty, Mark Porter wstał.

Zapis nie zgadza się ani z regułami dotyczącymi didaskaliów, ani narracji dialogowej. Trzeba przeredagować.

Nie obawiał się gróźb Człowieka-Pizzy, superbohatera[+,] na którego nie zasłużyliśmy.

Cześć Alicella.

Wielkie dzięki za komentarz i znalezione błędy. Za moment zabieram się za ich eliminację.

Zgadzam się, że zmiana w zachowaniu dziennikarza, przebiegła trochę zbyt gwałtownie. W moich wyobrażeniach, od kiedy tylko o nim usłyszał, darzył go antypatią i przy pierwszej okazji dał upust frustracji.

A co do przepieczenia wszystkich warstw, to chodziło mi o biednego Marka, przypiekanego wzrokiem Placentego. Bo przecież ludzie, tak jak ogry i cebule, mają warstwy ;).

Pozdrawiam.

PS.

Przełknięcie śliny, przywołujące kelnera, to też taki mały żarcik. Z tymi żarcikami to niestety tak jest, że często śmieszą one tylko autora :).

Zgadzam się, że zmiana w zachowaniu dziennikarza, przebiegła trochę zbyt gwałtownie. W moich wyobrażeniach, od kiedy tylko o nim usłyszał, darzył go antypatią i przy pierwszej okazji dał upust frustracji.

Żeby to trochę złagodzić, mógłbyś się pokusić o jakieś złośliwe myśli Marka na temat celebryty, wtedy zmiana nie byłaby tak gwałtowna.

A co do przepieczenia wszystkich warstw, to chodziło mi o biednego Marka, przypiekanego wzrokiem Placentego. Bo przecież ludzie, tak jak ogry i cebule, mają warstwy ;).

Z mądrościami ze Shreka nie śmiem dyskutować ;)

Przełknięcie śliny, przywołujące kelnera, to też taki mały żarcik. Z tymi żarcikami to niestety tak jest, że często śmieszą one tylko autora :).

W sumie nawet zabawny, jak już wiem, że to żart ;)

Larifari,

dostrzegam w tej pizzy szczyptę Lema:

“Powiedzmy, że ktoś kupuje na kredyt u sklepikarza żywność – mąkę, cukier, mięso i tam dalej, a po jakimś czasie ten sklepikarz występuje do sądu z żądaniem, żeby mu oddano na własność dłużnika, ponieważ, jak wiadomo z medycyny, w przemianie materii substancje cielesne wciąż są zastępowane przez środki żywnościowe, tak że teraz, po paru miesiącach, cały dłużnik razem z głową, wątrobą, rękami i nogami składa się z tłuszczów, białek, jajek i węglowodanów, które sprzedał mu na kredyt sklepikarz. Czy jakikolwiek sąd na świecie przychyli się do roszczeń sklepikarza!?”.

“Czy pan istnieje, Mr. Johns”.

To oczywiście żaden zarzut. Przeczytałem z apetytem :)

“Kiedy ludzie mówią ci, że coś jest nie tak albo im się nie podoba, prawie zawsze mają rację. Kiedy mówią ci, co dokładnie według nich jest źle i jak to naprawić, prawie zawsze się mylą”. Neil Gaiman

Dziękuję za komentarz Andyql. Cieszę się, że smakowało :)

Lema uwielbiam, ale o Mr. Johnsie do tej pory nie słyszałem. Odnalazłem to słuchowisko i mi z kolei skojarzyło się ze starym, trochę makabrycznym dowcipem, o tym, jak jeniec w niemieckim obozie po kolei tracił kończyny, w które wdawała się gangrena. Po każdej amputacji, prosił lekarza, aby to co właśnie odciął, zostało zrzucone nad jego ojczyzną, Wielką Brytanią, podczas najbliższego lotu Luftwaffe. Lekarz chodził z tymi prośbami do dowódcy, a ten zgadzał się. Po pewnym czasie, gdy jeniec nie miał już nóg i własnie stracił drugą rękę, a lekarz znowu poszedł z prośbą do dowódcy, ten się nie zgodził i powiedział: Mi się wydaje, że on próbuje nam uciec. ;)

Tutaj masz całość:

https://przekroj.pl/kultura/czy-pan-istnieje-mr-johns-stanislaw-lem

Sprytny ten jeniec! :)

Pozdrawiam.

Cześć.

Czytało się dobrze, choć momentami styl trochę przedobrzony. Nie wiem, czy taki był zamiar, czy też może po prostu nie trafiają do mnie niektóre użyte zwroty.

Opowiadanie fajne, można się uśmiechnąć. Trafia do mnie tym bardziej, że sam kompletnie nie rozumiem fenomenu wielu “celebrytów”, a śledzenie ich życia i branie za idoli przez tak wiele osób jest czymś wręcz abstrakcyjnym.

Teraz czyta się gładko.

Bardzo podobają mi się kulinarne komentarze dotyczące całkiem innych obszarów życia.

Lożanka bezprenumeratowa

Andyql

Bardzo dziękuję za link :)

bjkpsrz

Dziękuję za komentarz. Zastanawiam się, czy w przeszłości ktokolwiek przewidział powstanie “influencerów” i im podobnych, oraz skalę, jaką przyjmie to zjawisko, w skomercjalizowanym świecie. Telefony komórkowe, Internet i wiele innych otaczających nas wynalazków, zostało przepowiedzianych przez wizjonerów, często autorów si-fi. Chyba od zawsze ludzie mieli pewnych idoli, ale teraz, staje się to coraz bardziej absurdalne.

Ambush

Cieszę się, że tekst dobrze się czytało. Dziękuję za poświęcenie czasu i komentarz.

To jest tak absurdalne, że aż mogłoby być prawdziwe ;) Przyzwoicie napisane, z pomysłe. Do klika brakuje li i tylko odrobiny fantastyki.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Dzięki, Irka_Luz :)

Myślałem oczywiście o wprowadzeniu fantastyki, ale jakoś mi się nie komponowała z tym pomysłem. Nie chciałem też jej wciskać na siłę. Przeniesienie do innego świata, zmniejszyłoby także wrażenie, o którym piszesz w pierwszej części komentarza. ;)

Pomysł niezły, przede wszystkim zacna karykatura gastro-celebryty. Opowiadanie jest ciekawe, ale momentami ta dość podniosła narracja zamęcza. Brakuje spuszczenia powietrza, ale i tak mi się podobało.

A poniżej fragmenty, które mi trochę nie pasują:

– Panie Placenty, każdy dostrzega pana sukces, ale jaką cenę płaci pan za życie, które wybrał? – zapytał Mark.

Tu warto by chyba było wrzucić coś o niskich cenach pizzy (lub że Placenty dostaje je za darmo), aby odpowiedź faktycznie była zawarta w pytaniu. A tak, to dostrzegam grę słów, ale dalsza wypowiedź Placentego mi się trochę nie klei.

Będzie mógł je regularnie widywać w telewizji i na łamach lokalnej gazety, kiedy gra w golfa albo ściska dłoń burmistrza.

Wiem, że nawiązujesz do dzieła, ale Placenty składa się z wielu różnych pizz, a więc to jednak on będzie grał w tego golfa, a nie jego część. Zmieniłbym więc na: „kiedy gram w golfa albo ściskam dłoń burmistrza.”.

Tyle wystarczy żeby zniszczyć tę knajpę lub dokonać jej ascendencji.

Che cosa?

"Kozy mają mnie w nosie, a psy na ogonie." T. Rałowski

Cześć, Larifari,

przyjemnie absurdalny szorciak. Styl dosyć patetyczny, lecz pasujący do konwencji. Nie potrafiłam sobie do końca wyobrazić, co też w zasadzie się stało na koniec, ale nigdy nie byłam dobra w absurdach. Mimo to podobało mi się.

– Możemy zaczynać – łaskawie oznajmił mężczyzna siedzący przed nim, leniwym, krytycznym okiem omiatając salę.

Raczej “oznajmił łaskawie”. Nie wiem, czy to błąd, ale tak chociażby lepiej brzmi.

– Po pierwsze: jesteś tym[+,] co jesz, co nie wymaga chyba żadnego tłumaczenia.

– Słucham? – zapytał Mark[+.]

– Jestem żywą, chodzącą i myślącą pizzą.

Uwielbiam to zdanie. Domyślam się, że wielu ludzi mogłoby tak o sobie powiedzieć xD

Powodzenia w dalszym pisaniu!

Nie wysyłaj krasnoluda do roboty dla elfa!

FilipWij

Dziękuję za komentarz i spostrzeżenia.

Co do pierwszego fragmentu, to moje intencje były zupełnie inne. Dostrzegłeś grę słów, której ja nie planowałem ani nawet nie zauważyłem :). Mówiąc: “Odpowiedź zawarta jest w nim samym”, Placenty miał na myśli fragment pytania: “każdy dostrzega pana sukces”. Chodziło mu o to, że każdy widzi jego sukces, bo każdy go obserwuje. Najwyższą ceną jest brak prywatności. Zastanawiałem się nawet, czy odpowiedź na pytanie, nie powinna brzmieć: “Odpowiedź zawarta jest w jego pierwszej części”, ale jakoś mi się to gryzło ;).

Sporo zastanawiałem się nad Twoją uwagą dotyczącą pizzy grającej w golfa. Po zmianie, zdanie traci trochę absurdu, ale faktycznie jest bardziej poprawne.

Mówiąc o ascendencji, miałem na myśli wyniesienie restauracji na wyższy, zupełnie nowy poziom. Nie jestem pewien, czy takie zastosowanie może być uznane za poprawne, ale wiem, że Pan Placenty takiego słowa by użył ;).

Pozdrawiam.

LanaVallen

Dziękuję za przeczytanie, komentarz i wyłuszczenie błędów. Zmiany wprowadzone ;)

Jak powiedział niegdyś Andrzej Sapkowski:

“Bo w każdym z nas jest Chaos i Ład, Dobro i Zło oraz odrobina pizzy. Ale nad tym można i trzeba zapanować. Trzeba się tego nauczyć.”

Pozdrawiam ;)

Dzięki za wyjaśnienia.

Przyznam, że skoncentrowałem się na pytaniu, a nie jego wprowadzeniu, stąd dostrzegłem inną grę słów, niż zamierzona. ;-)

Ta “ascendencja” jest zaś elementem wypowiedzi Pizzentego, więc może być, natomiast wyjaśnienie było konieczne. ;-)

"Kozy mają mnie w nosie, a psy na ogonie." T. Rałowski

Hej, Larifari!

Teraz zamów mi pizzę, bo zgłodniałem. Lubię połączenie ostrych smaków z serami pleśniowymi, najlepiej Gorgonzollą.

Podobał mi się tekst z dwóch powodów:

Uwielbiam pizzę! Jak jadę na delegację, to w menu na obiadokolację jest tylko jedna opcja: pizza i piwo.
Celeb-follow-mania i jej wypunktowanie. Chyba większość z nas tutaj ma podobne na ten temat zdanie.

W stylu momentami jest przesyt porównań, choć większość z nich jest trafna i ciekawa.

Wyszło smakowicie.

Pozdrawiam!

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Dzięki za komentarz, Krokus. Miło słyszeć, że opowiadanko się podobało.

Też kocham jeść pizzę i zbliżający się weekend chyba będzie wyglądał u mnie tak jak Twoje delegacje. Zresztą, pomysł na opowiadanie powstał podczas rozmyślań nad biznesplanem pt. “zarabiać na robieniu tego, co się kocha” ;).

Pozdrawiam.