Pociągi Są Magiczne

Cześć!

 

Nie znam się zbyt­nio na hor­ro­rach, więc zbyt wiele nie na­pi­szę. Czy było strasz­nie, nie wiem. Było lekko nie­po­ko­ją­co i obawa nie­raz wi­sia­ła mię­dzy sło­wa­mi, mo­men­ta­mi za­sta­na­wia­łem się, jak to się wszyst­ko po­łą­czy, ale w za­koń­cze­niu wszyst­ko się splo­tło two­rząc zgrab­ną ca­łość. Zde­cy­do­wa­nym wro­giem grozy jest tu kilka ele­men­tów hu­mo­ry­stycz­nych. Wszyst­ko jest lo­gicz­ne i zro­zu­mia­łe, bo­ha­te­ro­wie za­ry­so­wa­ni wy­star­cza­ją­co, scena rów­nież, jak na tak krót­ka hi­sto­rię.

Nie do końca ro­zu­miem, o czym to jest i co chcia­łaś tym tek­stem po­ka­zać, ale tu by się ktoś bar­dziej ogar­nia­ją­cy grozę przy­dał. Na­pi­sa­ne przy­zwo­icie, tylko to mi się rzu­ci­ło:

 

miał bar­dzo miłą twarz, prze­czą­cą zu­peł­nie temu, że pra­co­wał w kolei. → miał bar­dzo miłą twarz, prze­czą­cą zu­peł­nie temu, że pra­co­wał na (albo dla) kolei.

 

Po­zdra­wiam!

„Po­szu­ki­wa­nie praw­dy, która, choć­by naj­gor­sza, mo­gła­by tłu­ma­czyć jakiś sens czy choć­by kon­se­kwen­cję w tym, czego je­ste­śmy świad­ka­mi wokół sie­bie, przy­no­si je­dy­ną moż­li­wą od­po­wiedź: że samo po­szu­ki­wa­nie jest, lub może stać się, ową praw­dą.” J.Kaczmar­ski

Hej, Bra­cie!

 

Na po­czą­tek tro­chę ła­pan­ki:

Czu­łem (+się) jak je­dy­ny uczeń

Gdy na nią spoj­rza­łem ucie­kła wzro­kiem, jak każda osoba, która pod­czas ob­ser­wo­wa­nia kogoś na­po­ty­ka jego wzrok.

Po­wtór­ka.

Było tam bar­dzo ciem­no, ży­ran­do­lem była ża­rów­ka na kablu, a je­dy­ne okno było węż­sze od czło­wie­ka.

By­li­ca po­spo­li­ta ;) nie­lu­bia­na, nawet jeśli jest wy­po­wie­dzią jed­ne­go z bo­ha­te­rów.

 

Kurka, chwi­lę wcze­śniej przy­go­to­wa­łem ko­men­tarz z kil­ko­ma jesz­cze błę­da­mi, ale mi się nie dodał i znik­nął :(

 

A tu kilka słów ode mnie:

chyba po­trze­bu­ję od­zy­skać tę wiarę albo rzu­cić to w cho­le­rę

Pi­sa­nie tak nie dzia­ła, że na­pi­szesz pierw­szy tekst i od razu Zaj­del albo śmiet­nik. Jak się za to bie­rzesz, to szy­kuj się na cięż­ką pracę ;) tro­chę jej na pewno przed Tobą.

“Po­cią­gi…” są nieco nie­do­pra­co­wa­ne, mam wra­że­nie, że chcia­łeś za­brzmieć jak­byś snuł opo­wieść ko­le­dze przy piwie, ale to nie do końca dzia­ła w li­te­ra­tu­rze (albo ina­czej: trze­ba to zro­bić na­praw­dę do­brze).

Dia­lo­gi są jesz­cze dla mnie nieco sztucz­ne, ale sam mam z tym pro­blem, więc nie dam żad­nej zło­tej rady.

Co in­ne­go po­cią­gi, o po­cią­gach piszą nie­mal wy­łącz­nie ko­le­ja­rze. Ko­le­ja­rze są dziw­ni. Zwy­kle mają takie dziw­ne, sza­lo­ne oczy, włosy, które nigdy nie wi­dzia­ły grze­bie­nia, brody, które wy­glą­da­ją jakby ktoś wy­rwał kilka kępek tych wło­sów i po­przy­kle­jał je w lo­so­wych miej­scach na twa­rzy. Dla­cze­go nie na­pi­sać cze­goś o ko­le­ja­rzach? Po­cią­gi są ma­gicz­ne.

Ten frag­ment jest świet­ny! Wpro­wa­dzi­łeś fajny kli­mat, ale chyba nie do końca go potem wy­ko­rzy­sta­łeś. A szko­da :)

Na hor­ro­rach, po­dob­nie jak Krar, nie do końca się znam, więc tutaj już nie po­wiem nic wię­cej, ale na końcu wszyst­ko się ze sobą łączy.

Także nie rzu­caj tego w cho­le­rę, tylko bierz się do pracy i pisz. Do­kształ­caj się, szu­kaj o tym in­for­ma­cji i każdy ko­lej­ny tekst na pewno bę­dzie lep­szy!

 

Po­zdra­wiam!

 

Nie za­bi­ja­my pie­sków w opo­wia­da­niach. Nigdy.

Witaj.

Opo­wia­da­nie dość długo nie bar­dzo pa­so­wa­ło mi do hor­ro­ru, ra­czej do dra­ma­tu, nawet psy­cho­lo­gicz­ne­go. Po­zna­jąc jed­nak całą treść, zmie­ni­łam zda­nie, bo wy­obra­zi­łam sobie prze­nie­sie­nie Two­je­go tek­stu na ekran. Po do­pra­co­wa­niu wielu szcze­gó­łów można z tego stwo­rzyć super hor­ror, bo po­mysł jest świet­ny. Tro­chę przy­po­mi­nał mi w nie­któ­rych miej­scach “Ring”, tro­chę “(Pokój) 1408”, cza­sem nawet “Lśnie­nie” czy “Se­kret­ne okno”.

 

Z tech­nicz­nych jest sporo spraw do po­pra­wy, ale widzę, że Kro­kus Ci je już wska­zał. 

 

Twórz, dzia­łaj, bo masz styl i do­sko­na­łe po­my­sły! Po­wo­dze­nia! 

Po­zdra­wiam. :)

Pe­cu­nia non olet

Cześć, Bra­cie!

Nie na­zwał­bym Two­je­go opo­wia­da­nia hor­ro­rem. Ow­szem, było lekko nie­po­ko­ją­ce, ale at­mos­fe­rę grozy sku­tecz­nie ze­psuł fakt, iż wszyst­kie wy­da­rze­nia na­stą­pi­ły w opo­wie­ści re­cep­cjo­nist­ki, która z kolei mó­wi­ła o innej opo­wie­ści.

Dobry hor­ror po­wi­nien być opar­ty na nie­do­po­wie­dze­niu, które było u Cie­bie, ale za­wę­dro­wa­łeś w nim tro­chę za da­le­ko. Nie zdo­ła­łem od­szu­kać w tek­ście od­po­wie­dzi na py­ta­nie, dla­cze­go każda z tych osób nagle prze­sta­je wy­obra­żać sobie życie bez tej przy­pad­ko­wo spo­tka­nej dru­giej osoby, która na­stęp­nie znika. Nie wiem, dla­cze­go re­cep­cjo­nist­ka w snach bo­ha­te­ra wpa­da­ła pod po­ciąg – czy była du­chem tej dziew­czy­ny, która po­peł­ni­ła sa­mo­bój­stwo? Prze­stra­szo­ny wła­ści­ciel pen­sjo­na­tu tro­chę to za­su­ge­ro­wał :P Tak czy siak, chyba nie wszyst­ko zro­zu­mia­łem, ale może to moja wina.

Zwróć rów­nież uwagę w ko­lej­nych opo­wia­da­niach na po­ten­cjal­ne nie­lo­gicz­no­ści. Dla­cze­go wła­ści­ciel pen­sjo­na­tu utrzy­my­wał cały per­so­nel, skoro nikt do jego przy­byt­ku nie przy­jeż­dżał? :D To tylko po­głę­bia jego pro­ble­my fi­nan­so­we, a za­sy­gna­li­zo­wa­łeś, że ma spore. W na­szych pan­de­micz­nych wa­run­kach pra­co­daw­cy wy­sy­ła­li ludzi na po­sto­jo­we albo po pro­stu re­du­ko­wa­li za­ło­gę. 

Styl masz bar­dzo nie­rów­ny. Faj­nie wy­szły dia­lo­gi i nie­któ­re opisy, w in­nych mo­men­tach mia­łem wra­że­nie, że jest ku­la­wo. Na pewno dobry punkt wyj­ścia na przy­szłość i warto szli­fo­wać warsz­tat. 

A, i nie pisz w przed­mo­wie “Ra­czej ni­ko­go to z kapci nie wy­wa­li” :D Nie rób sobie ta­kiej an­ty­re­kla­my.

 

Garść uwag tech­nicz­nych:

 

Ko­niecz­ne było za­miesz­ka­nie w ja­kiejś ład­nej oko­li­cy, w ład­nym pen­sjo­na­cie kon­kret­nie.

A czemu nie po pro­stu a kon­kret­nie w ład­nym pen­sjo­na­cie?

 

Ta­kiej pust­ki w gło­wie nie mia­łem jesz­cze chyba nigdy. Wy­obraź­nia, na któ­rej mia­łem szczę­ście za­ra­biać, naj­wy­raź­niej po­sta­no­wi­ła sobie zro­bić ko­ro­na-fe­rie.

Po­wtó­rze­nie. Może Ta­kiej pust­ki w gło­wie nie do­świad­czy­łem jesz­cze chyba nigdy. Wy­obraź­nia…

 

Pierw­szy raz zna­la­złem się w sy­tu­acji, w któ­rej lokal tego ro­dza­ju miał wię­cej pra­cow­ni­ków niż klien­tów.

Nie gra mi słowo lokal. Zgod­nie z SJP lokal to miesz­ka­nie, po­miesz­cze­nie użyt­ko­we albo za­kład ga­stro­no­micz­ny lub roz­ryw­ko­wy. Może lep­sze bę­dzie miej­sce?

 

Oko­li­ca była cał­kiem ładna, dużo zie­lo­ne­go, po­kry­wa­ją­ce­go nie­wiel­kie wznie­sie­nia, lasy pełne ja­kichś wy­myśl­nych stwo­rzeń, w oko­li­cy pły­nął sobie stru­myk, który na­pę­dzał drew­nia­ny, po­ro­śnię­ty glo­na­mi, młyn.

Po­wtó­rze­nie. Do­dat­ko­wo uni­kaj uży­wa­nia ta­kich sfor­mu­ło­wań jak ja­kichś, bo stwa­rza­ją wra­że­nie by­le­ja­ko­ści, jakby nie chcia­ło Ci się nic o tych wy­myśl­nych stwo­rze­niach na­pi­sać :D Le­piej wcale zre­zy­gno­wać z tego słowa. 

 

Nie li­cząc pod­sta­wo­wych czyn­no­ści po­ran­nych, każdy dzień za­czy­na­łem sie­dze­niem przy sto­li­ku w re­cep­cji, na któ­rym stał dum­nie mój biały lap­top.

Tutaj nie je­stem pewny, ale czy nie bę­dzie po­praw­niej na re­cep­cji?

 

Wła­ści­ciel pen­sjo­na­tu bał się, że jeśli nie będę za­do­wo­lo­ny z po­by­tu, albo, co gor­sza, za­ra­żę się wi­ru­sem, to po­sta­no­wię na niego uprzej­mie do­nieść, więc dwa razy dzien­nie or­ga­ni­zo­wał tak zwaną de­zyn­fek­cję po­miesz­czeń użyt­ko­wych. Po­le­ga­ło to na tym, że dwa razy dzien­nie sprzą­ta­no w moim po­ko­ju, który w wy­ni­ku tego strasz­li­wie śmier­dział spi­ry­tu­sem

Po­wtó­rze­nie. Nie ma sensu dwa razy pisać, że dwa razy dzien­nie. Już to wiemy :D

 

Czu­łem (+się) jak je­dy­ny uczeń, który ostat­nie­go dnia szko­ły śmiał przyjść do pla­ców­ki, zmu­sza­jąc wszyst­kich na­uczy­cie­li do po­zo­sta­nia w bu­dyn­ku.

 

No więc sie­dzia­łem znowu w tej re­cep­cji. Re­cep­cjo­nist­ka wzdy­cha­ła co jakiś czas, chyba z nudów.

Po­wtó­rze­nie. Może pra­cow­ni­ca za­miast re­cep­cjo­nist­ki? 

 

Nor­mal­nie po­czu­łem(+,) jak włosy wy­pa­da­ją mi ze zde­ner­wo­wa­nia.

Ale sub­tel­nym fio­le­tem, nie takim krzy­czą­cym, że wła­ści­ciel­ka a wście­kli­znę.

Li­te­rów­ka. 

 

Gdy na nią spoj­rza­łem(+,) ucie­kła wzro­kiem, jak każda osoba, która pod­czas ob­ser­wo­wa­nia kogoś na­po­ty­ka jego wzrok.

To zna­czy nie wiem(+,) czy do­brze…

To był ostat­ni po­ciąg gdzie­kol­wiek, więc mia­łam w per­spek­ty­wie noc pod ce­gla­nym, dwor­co­wym bu­dyn­kiem

To tro­chę brzmi, jakby miała spać pod zie­mią, pod fun­da­men­ta­mi xD Może pod ce­gla­ny­mi ścia­na­mi dwor­ca?

 

Dzia­ło się to w cza­sach, kiedy nie­któ­rzy już dawno za­po­mnie­li(+,) jak wy­glą­da śnieg i mróz.

Śnieg i mróz nie wy­glą­da, tylko wy­glą­da­ją :)

 

Miesz­kał bar­dzo bli­sko, w ko­lej­nym ce­gla­nym bu­dyn­ku, w małym, jed­no­po­ko­jo­wym miesz­ka­niu, w któ­rym kuch­nia i salon to było to samo. Było tam bar­dzo ciem­no, ży­ran­do­lem była ża­rów­ka na kablu, a je­dy­ne okno było węż­sze od czło­wie­ka.

By­ło­za. Do prze­re­da­go­wa­nia.

 

Nie udało mi się być wcze­śniej, bo to ona przy­je­cha­ła wcze­śniej.

Co byś po­wie­dział na: NIe udało mi się być wcze­śniej, bo to ona przy­je­cha­ła jako pierw­sza?

 

zu­peł­nie jakby jego nie­do­szła na­rze­czo­na chcia­ła(+,) żeby coś dla niej zro­bił.

 

Gdy się obu­dzi­łam(+,) ni­g­dzie go nie było.

Z ja­kie­goś po­wo­du uznał, że to na pewno jakaś dziw­na pod­pu­cha i do­nio­sę na niego do sa­ne­pi­du, a jego biz­nes osta­tecz­nie upad­nie.

Ja­kie­goś, jakaś i niego, jego. Moim zda­niem jakaś i jego do wy­wa­le­nia :D

 

Po­zdra­wiam!

 

A ja do­pie­ro teraz zo­ba­czy­łam, że ko­men­to­wa­łam opo­wia­da­nie Brata Sadzy, pi­szą­ce­go o sobie w Przed­mo­wie w ro­dza­ju mę­skim, który na­zwał sie­bie ko­bie­tą. 

Pe­cu­nia non olet

Bruce, też mia­łem nie­złą za­gwozd­kę, ale chyba por­tal z au­to­ma­tu ozna­cza wszyst­kich jako ko­bie­ty, jeśli w trak­cie re­je­stra­cji nie zo­sta­nie wy­bra­na płeć ;) Ośmie­lę się wy­ra­zić po­dej­rze­nie, iż autor jest męż­czy­zną, ale po­cze­kaj­my na wy­ja­śnie­nie tej za­gad­ki. 

Amon­Ra:

Bruce, też mia­łem nie­złą za­gwozd­kę, ale chyba por­tal z au­to­ma­tu ozna­cza wszyst­kich jako ko­bie­ty, jeśli w trak­cie re­je­stra­cji nie zo­sta­nie wy­bra­na płeć ;) Ośmie­lę się wy­ra­zić po­dej­rze­nie, iż autor jest męż­czy­zną, ale po­cze­kaj­my na wy­ja­śnie­nie tej za­gad­ki. 

 

Aaa… teraz ro­zu­miem. Do­pie­ro czy­ta­jąc Twój wpis zo­ba­czy­łam, że tam jest w pro­fi­lu pod­pis: “ko­bie­ta” i się nieco prze­ra­zi­łam, czy cza­sem nie na­pi­sa­łam w swoim ko­men­ta­rzu po­mył­ko­wo do Brata w ro­dza­ju mę­skim, ale głowę bym wcze­śniej dała, że czy­ta­łam wstęp Męż­czy­zny. Ko­ja­rzę, że takie zda­rze­nia miały tu już miej­sce, zatem pew­nie to rze­czy­wi­ście au­to­ma­tycz­ne przy­pi­sa­nie. :)

 

Po­zdra­wiam. :)

Pe­cu­nia non olet

Mili przy­ja­cie­le, dzię­ku­ję Wam za wszyst­kie opi­nie i wy­ty­ka­nie błę­dów – o to mi cho­dzi­ło, będę miał teraz mo­ty­wa­cję żeby coś po­dzia­łać z tym. Co do wąt­pli­wo­ści zwią­za­nych z moją płcią: zu­peł­nie nie wie­dzia­łem, że przy re­je­stra­cji się ją gdzieś wy­bie­ra xD Może to prze­oczy­łam, przy­znam szcze­rze, że szata gra­ficz­na tej stro­ny śred­nio mi od­po­wia­da, więc będę sobie tu jako ko­bie­ta (chyba, że kie­dyś za­ma­rzy mi się to zmie­nić) Po­zdra­wiam :D

Uff, to ka­mień z serca, bo nie po­peł­ni­łam gafy i cią­gle pi­sa­łam ko­men­tarz, my­śląc o Tobie jako o Męż­czyź­nie. 

Po­wo­dze­nia w pi­sa­niu! :)

Po­zdra­wiam. :)

Pe­cu­nia non olet

Cześć!

Od­no­sząc się do przed­mo­wy po­wiem nie rzu­caj, bo masz cał­kiem dobry zmysł pi­sar­ski tylko nad warsz­ta­tem mu­sisz po­rząd­nie po­pra­co­wać. Ten tekst to za mało na hor­ror, a roz­mo­wa z du­chem jest te­ma­tem bar­dzo po­pu­lar­nym, ale udało Ci się faj­nie zbu­do­wać głów­ne­go bo­ha­te­ra i nadać mu in­dy­wi­du­al­ny styl. 

Nic mi się tu kupy nie trzy­ma i to po­cząw­szy od pen­sjo­na­tu z pełna ob­słu­gą, otwar­te­go dla jed­ne­go go­ścia, przez pracę pi­sa­rza w re­cep­cji, za­miast w wy­na­ję­tym po­ko­ju – nie sa­tys­fak­cjo­nu­je mnie wzmian­ka o utrzy­my­wa­niu re­żi­mu sa­ni­tar­ne­go, bo w tych oko­licz­no­ściach po­dob­ne za­bie­gi po­win­ny być prze­pro­wa­dza­ne także w re­cep­cji, a może i w całym pen­sjo­na­cie – aż po opo­wieść re­cep­cjo­nist­ki i ko­le­ja­rza.

Nie poj­mu­ję dla­cze­go dziew­czy­na na­by­ła fał­szy­wy bilet, dla­cze­go nie ku­pi­ła praw­dzi­we­go bi­le­tu? O ile wiem, do po­cią­gu może wejść każdy, nawet bez bi­le­tu i nabyć go u kon­duk­to­ra, więc nie wiem dla­cze­go ko­le­ja­rze nie po­zwo­li­li dziew­czy­nie wsiąść do wa­go­nu.

Nie klei mi się też opo­wieść pana ko­le­ja­rza – skoro on i jego dziew­czy­na pod­ję­li de­cy­zję o prze­nie­sie­niu się do rze­czo­ne­go mia­stecz­ka i, jak mówi: – Przy­je­cha­łem tu po­cią­giem z dziew­czy­ną. – to jak to się stało, że dziew­czy­na była na pe­ro­nie przed nim?

Za­sta­na­wiam się też, skąd re­cep­cjo­nist­ka wzię­ła opis tak dzi­wacz­ne­go wy­glą­du ko­le­ja­rzy? Wi­dzia­łam w życiu mnó­stwo panów pra­cu­ją­cych na kolei i ich wy­gląd miał się nijak do tego, co mó­wi­ła dziew­czy­na.

No cóż, nie mogę po­wie­dzieć, że to była sa­tys­fak­cjo­nu­ją­ca lek­tu­ra. Ża­łu­ję też, że za­po­wie­dzia­ne­go hor­ro­ru było tu tyle, co kot na­pła­kał.

Wy­ko­na­nie po­zo­sta­wia sporo do ży­cze­nia. Szko­da też, że uster­ki wska­za­ne przez wcze­śniej ko­men­tu­ją­cych nie zo­sta­ły po­pra­wio­ne.

 

…w ja­kiejś ład­nej oko­li­cy, w ład­nym pen­sjo­na­cie… ―> Czy to ce­lo­we po­wtó­rze­nie?

 

Staw­ki tych cho­ler­nych man­da­tów wzię­ły się chyba z ob­ce­go ukła­du pla­ne­tar­ne­go… ―> Skąd prze­ko­na­nie, że w obcym ukła­dzie pla­ne­tar­nym wy­sta­wia się man­da­ty?

 

…dużo zie­lo­ne­go, po­kry­wa­ją­ce­go nie­wiel­kie wznie­sie­nia… ―> Ra­czej: …dużo zie­leni po­kry­wa­ją­cej nie­wiel­kie wznie­sie­nia…

 

…lasy pełne ja­kichś wy­myśl­nych stwo­rzeń… ―> Na czym po­le­ga­ła wy­myśl­ność stwo­rzeń?

 

…w oko­li­cy pły­nął sobie stru­myk… ―> A może, aby unik­nąć po­wtó­rze­nia z po­cząt­ku zda­nia: …nie­opo­dal pły­nął stru­myk…

Za­imek jest zbęd­ny.

 

La­tar­nie gasły po dwu­dzie­stej dru­giej, bo nikt tu nie jeź­dził po nocy. ―> Nie brzmi to naj­le­piej.

Pro­po­nu­ję: La­tar­nie gasły po dwu­dzie­stej dru­giej, bo nocą nikt tu nie jeź­dził.

 

…przy sto­li­ku w re­cep­cji, na któ­rym stał dum­nie mój biały lap­top. ―> Czym ob­ja­wia­ła się duma lap­to­pa sto­ją­ce­go na sto­li­ku?

 

No więc sie­dzia­łem znowu w tej re­cep­cji. Re­cep­cjo­nist­ka wzdy­cha­ła… ―> Nie brzmi to naj­le­piej.

Może: No więc sie­dzia­łem znowu w re­cep­cji. Pra­cu­ją­ca tu dziew­czy­na wzdy­cha­ła…

 

– Na przy­kład to, że nie mam po­my­słu, co o niej na­pi­sać – po­my­śla­łem. ―> Przed my­śle­niem nie sta­wia­my pół­pau­zy. Tu znaj­dziesz wska­zów­ki, jak za­pi­sy­wać myśli: Zapis myśli bo­ha­te­rów

 

Ko­le­ja­rze są dziw­ni. Zwy­kle mają takie dziw­ne… ―> Czy to ce­lo­we po­wtó­rze­nie?

 

Wła­ści­wie, jakby nie pa­trzeć, jest to chyba bar­dziej hi­sto­ria… ―> Wła­ści­wie, jak by nie pa­trzeć, jest to chyba bar­dziej hi­sto­ria…

Sprawdź co zna­czy jakby i jak by.

 

To był ostat­ni po­ciąg gdzie­kol­wiek… ―> To był ostat­ni po­ciąg do­kąd­kol­wiek…

 

– Prze­pra­szam bar­dzo, nie­dłu­go bę­dzie­my zmu­sze­ni panią po­pro­sić o opusz­cze­nie dwor­ca. Jest już późno. ―> Skoro opo­wieść re­cep­cjo­nist­ki pi­szesz kur­sy­wą, to dia­lo­gi także, wszak na­le­żą do opo­wie­ści.

 

…w jakiś spo­sób się przy­go­to­wać, wpro­wa­dzić się w na­strój, oswo­ić się z ner­wa­mi. Nie udało mi się być… ―> Się­ko­za.

 

…niż fio­le­to­wo-wło­sa re­cep­cjo­nist­ka. ―> …niż fio­le­to­wowło­sa re­cep­cjo­nist­ka.

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Po­gu­bi­łam się. Masz tu opo­wieść z trze­ciej ręki nie bar­dzo wiem o czym.

Chcia­ła­bym w końcu prze­czy­tać coś opty­mi­stycz­ne­go!