Mistrz i Małgorzata

Jeszcze na schodach usłyszał, że ktoś jest w domu. Przeszedł powoli przez korytarz i dostrzegł mokre ślady drobnych stóp. Prowadziły do salonu. Dalszą drogę znaczył bandaż wijący się po podłodze niczym wąż.

W szarawym świetle gasnącego dnia dom wyglądał tak, jak Robert go sobie wyobraził. Ponura, porośnięta bluszczem posiadłość, odbijająca się w spokojnej tafli jeziora, była idealną scenerią dla twórczego umysłu pisarza. Podjechał bliżej i zgasił silnik. Mgła w oddali sunęła powoli to odsłaniając, to zasnuwając bielą kolejne fragmenty lasu, a na przedniej szybie osadzały się maleńkie kropelki. Z zamyślenia wyrwało go światło, które rozbłysło nad drzwiami wejściowymi. Spodziewał się zobaczyć w nich gospodarza, gdy nagle coś mignęło w lusterku wstecznym. Obrócił się gwałtownie i podskoczył, gdy rozległo się stukanie tuż obok jego ucha.

– Pan Sanders? – zapytał mężczyzna, którego twarz pojawiła się za szybą. – Och! Wystraszyłem pana. – Zaśmiał się przepraszająco, gdy Robert otworzył drzwi.

– Rowan Stone. – Wyciągnął dłoń na powitanie.

– Zapaliło się światło – wyjaśnił Robert. – Myślałem, że zobaczę pana w drzwiach.

– Ach! Musieli wreszcie włączyć prąd. Zapraszam.

Wewnątrz było ciemno, ponuro i chłodno, a na domiar złego już od progu uszu dobiegała irytująca pieśń niedokręconego kranu.

– Światło w sieni trzeba naprawić, myślałem, że to żarówka, ale widać większy problem – rzekł mężczyzna, zapraszając Roberta i znikając we wnętrzu domostwa. – Tu jest kuchnia kaflowa, węgiel, wody można nagrzać, herbatę ugotować. Jest i zwykła, gazowa.

Robert postąpił za nadzorcą. W kominku płonął ogień, wypełniając salon pomarańczową poświatą. Sięgające ziemi okna wychodziły na łąki, a sofa wyglądała na taką, w której można wybornie się zanurzyć na popołudniową drzemkę.

– Drewno jest w szopie za domem, a tam jest duży zapas świeczek. – Wskazał gestem w stronę szafek. Jego twarz poorana była zmarszczkami, a włosy znaczyła siwizna. Wyglądał jednak na silne chłopisko. – Ostatnio mieszkał tu himalaista, a przed nim taki dziwak i jedna stara aktorka. Wszyscy tacy, co to nie szukają towarzystwa. – Spojrzał znacząco.

– Wszyscy uciekli przez “duchy”? – zapytał Robert, starając się by ostatnie słowo brzmiało zabawnie.

– Ach, czyli nagadali panu w miasteczku, że tu straszy. Ale tylko trochę! – zaśmiał się. – Lokatorzy narzekali na hałasy. Najmniej to przeszkadzało starej aktorce, bo i tak głucha – zarechotał. – Dożyła tu swoich dni.

– To znaczy, że tu umarła? – zdumiał się Robert, a stary wzruszył ramionami.

– Na ganku ducha wyzionęła. W bujanym fotelu. Jakby tam ktoś łobuzował, to musi ona. – Mrugnął porozumiewawczo.

– Pan ją znalazł?

– Ano ja. Właściciele siedzą w Londynie, a moja rodzina opiekuje się tą posiadłością od pokoleń. Pokażę panu piwnicę. – Skinął głową i poprowadził gościa korytarzem. – Mówił pan, że książkę pisze? Co to będzie?

– Powieść grozy – odrzekł Robert, uśmiechając się nerwowo, gdy Rowan otworzył paskudnie skrzypiące drzwi.

– Fiu, fiu! – Stary pokręcił głową i zapalił liche światło.

Przypominające watę cukrową pajęczyny w kątach sugerowały, że dawno nikt nie zapuszczał się tutaj z miotłą.

– Tu jest pompa – wskazał gestem, gdy zeszli na dół – ale jest też studnia, za domem. A tam piec. – Zaprosił go do drugiego pomieszczenia, w którym panował zaduch.

Obok zardzewiałego ustrojstwa piętrzył się stos czarnych kamieni. Rowan otworzył drzwiczki i dorzucił węgla, po czym otrzepał dłonie.

– No! Napaliłem już jakiś czas temu, woda powinna być ciepła. Wygód nie ma, ale za tę cenę, to jak darmo. Pytania?

– Dziękuję, Rowanie. Jak cię znaleźć?

– Mój numer i adres. – Wsunął mu w dłoń karteczkę. – Tu telefonu nie ma, ale we wsi jest budka. No i zaglądam, czy czego nie potrzeba. Nie za często, bo żonę mam na opiece. Rak.

– Och, przykro mi.

Robert odprowadził mężczyznę do drzwi.

– Szybko się pan nauczy mieć przy sobie zapałki. – Mrugnął do niego. – Weny życzę! – Zarzucił na głowę kaptur i wyszedł w mrok. – To tylko dom, panie Sanders – krzyknął wsiadając do samochodu. – To ludzie świrują, jak zostają sami.

Pierwsza noc wymęczyła Roberta, jakby rozładował pociąg węgla. Przewalał się z boku na bok, co chwilę budził i nasłuchiwał. Stary dom zadręczał go szeptami, cichymi trzaskami i posykiwaniem rur. Mężczyzna mógłby przysiąc, że wśród tych wszystkich dźwięków był też tupot myszy. Tylko czym się żywiły, gdy nikt tu nie mieszkał? Żałował, że nie wypytał Rowana o poprzednich lokatorów.

Obudził się skostniały na sofie, przed wygasłym kominkiem. Ból pleców przypomniał, że jego młodość się przeterminowała, a pulsująca tępo głowa dodawała od siebie, że przedobrzył z whisky. Dzień okazał się tak samo ponury i mglisty jak wieczór, a jedynym, na co Robert miał chęć, było porządnie się wyspać.

Rozpakował walizki i urządził gabinet w pokoju z ciężkim dębowym biurkiem i dużym oknem, wychodzącym na jezioro. Rozstawił maszynę i zaśmiał się na myśl, że tak kiedyś wyobrażał sobie pisanie książek. Miał wtedy o dwadzieścia lat mniej, a jego głowę wypełniały marzenia, które nie przeżyły jeszcze brutalnego zderzenia z rzeczywistością.

Opowiadania, które pisał, wygrywały w konkursach literackich, lecz pies z kulawą nogą nie zainteresował się żadną z jego ambitnych powieści. I pewnie darowałby sobie to głupie marzycielstwo, gdyby nie Marta – miłość jego życia, która rzuciła go dla rozchwytywanego autora żenujących romansideł o wampirach. Najpierw nie mógł w to uwierzyć, potem targował się z losem i zawziął, żeby zyskać sławę znacznie większą niż “Pan Drakula”. Siedział w małym, dusznym mieszkanku i stukał po nocach. Zmarnował mnóstwo czasu i papieru rozsyłając maszynopisy po wydawnictwach. Na darmo. Lata mijały, a jemu odpowiadała głucha cisza.

A potem poznał Dolores. Pracowała w wydawnictwie “Mroczne” i nie owijała w bawełnę.

– Napisz coś dla kur domowych, które jako dziewczynki chciały umrzeć z miłości albo powieść o seryjnej morderczyni, tropionej przez przystojnego detektywa po czterdziestce. Potem możesz wyjąć z szuflady swoje wynurzenia.

Nadal pamiętał skręt żołądka, jakiego doznał, gdy za przykład dała mu powieść “Pana Drakuli”. Zagotowało się w nim. Teraz to była sprawa honoru. Zdecydował, że jeśli marzenie o utarciu nosa temu dupkowi od zębatych nastolatków ma umrzeć, niech będzie to chociaż piękna śmierć. Postawił wszystko na jedną kartę. Zrezygnował z pracy i wynajął ruderę na dalekiej północy. Na kilka miesięcy, może rok.

W fantazjach Roberta okno zawsze było otwarte i wpadał zza niego śpiew słowików, a nie przeszywający do kości wiatr. Ale dobre było i to. Zrobił kawę i zasiadł do pracy. Jednak maszyna z widokiem na jezioro nie chciała pisać sama, a noc pełna lęku okazała się raczej sposobem na nabawienie nerwicy, niż biletem na spotkanie z weną. Gdy podłoga wokół biurka wypełniła się bielą pogniecionych kartek, dał za wygraną. Zaczął pisać list.

Droga Marto!

Przeprowadziłem się na północ, do domu, o jakim kiedyś marzyliśmy. Spodobałaby Ci się weranda i widoki. To niezłe odludzie, a w miasteczku mieszkają sami dziwacy. Znakomita sceneria do pisania powieści.

Mam nadzieję, że jesteś w dobrym zdrowiu i

Wyrwał kartkę z maszyny i dorzucił do kolekcji, zdobiącej podłogę. “Cholerny desperat”, pomyślał.

Kolejne dni spędzał na rąbaniu i noszeniu drewna. Wybierał się również na krótkie spacery po okolicy i rozglądał za śladami myszy. Na próżno. Wieczorami padał przed kominkiem po paru łykach whisky. Wypożyczył magnetowid i kasety, żeby zabić czas. Zniósł maszynę do salonu, a gdy budził się w nocy, zapalał świece i próbował wydusić z siebie choć kilka linijek.

Czasem budziło go zawodzenie wiatru w szparach okien, innym razem miał wrażenie, że słyszy szelest i nucenie niosące się po murach domostwa. Ograniczył się do przebywania w salonie, kuchni i łazience, lecz każdego wieczoru robił obchód domu. Nie zapuszczał się tylko do piwnicy.

Pewnej nocy ze snu wyrwał go deszcz, dudniący o ganek. Miał wrażenie, że ktoś kręci się po domu. Leżał przez chwilę wstrzymując oddech, a gdy skrzypnęły drzwi, zerwał się na równe nogi. Złapał latarkę i przez chwilę walczył z nią, jakby próbowała uciec. W końcu odnalazł włącznik. Świecąc po kątach, wyszedł na korytarz. Snop światła padł na drzwi do piwnicy. Zmartwiał. Pamiętał ten dźwięk, ale piwniczka była ostatnim miejscem, w które miał chęć zapuszczać się po nocy. Wrócił do salonu i dorzucił do kominka. Uzbrojony w latarkę i ostry nóż, leżał i czekał aż wstanie dzień.

Po ulewnej nocy nadszedł cudny poranek. Pierwszy słoneczny, odkąd Robert zamieszkał w tej ponurej posiadłości. Wypił kawę, obserwując tańczący na łąkach opar, a potem zszedł do piwnicy. W pomieszczeniu z węglem panował zaduch, a piec był ciepły. Ktoś musiał go rozpalić wczoraj. I tym kimś nie był Robert.

Mężczyzna poświecił latarką po podłodze i zamarł, gdy dostrzegł ślad drobnej stopy. Rozejrzał się i potknął o drewniany stołek, który z pewnością nie stał poprzednio w tym miejscu. Wśród narzędzi znalazł łom i zachowując ostrożność, zajrzał w każdą najmniejszą szparę. Nic nie znalazł.

Miał chęć wybrać się do miasteczka i zadzwonić do Rowana, lecz gdy przypomniał sobie: “ludzie świrują, jak zostają sami” – zrezygnował.

Kilka kolejnych nocy zeszło mu na nasłuchiwaniu, a nie doczekawszy się sensacji, nad ranem zapadał w sen. Stary zarządca w końcu go odwiedził, lecz Robert nie podjął tematu pieca ani śladu stopy.

A gdy zaczynało mu się już zdawać, że wszystko to sobie uroił, drzwi znowu zaskrzypiały. Wyskoczył spod kołdry jak oparzony i pomknął do piwnicy. Drogę po schodach pokonał w ciemności, a gdy znalazł się na dole, dostrzegł łagodne pomarańczowe światło. Wszedł do kotłowni ściskając łom, lecz jedynym co słyszał, było jego własne dudniące serce i szum dobiegający z pieca. Wokół stołka było nakruszone.

– Kto tu jest? Wyłaź! – krzyknął, starając się udawać pewnego siebie.

Zaciśnięta na łomie dłoń zbielała, a ciało mężczyzny było naprężone niczym struna. Poświecił latarką po podłodze i dostrzegł ślady. Kończyły się przy przeciwległej ścianie, we wnęce, która wyglądała teraz inaczej, niż gdy sprawdzał ją poprzednio. Podszedł i w bezbrzeżnym zdumieniu spostrzegł, że ściana jest krzywa. Pchnął ją i usłyszał szczęk zębatek mechanizmu, gdy tajemne przejście wpuściło go do tonącej w mroku komnaty. Pospiesznie przeczesał światłem latarki i przełknął ślinę. Wyglądała na kryptę.

Na półkach w głębi piętrzyły się słoje z podejrzaną zawartością, a na kamiennym stole leżały narzędzia. Po obu stronach we wnękach umieszczono sarkofagi. Jednak uwagę Roberta przykuł ten znajdujący się pośrodku pomieszczenia. Mienił się od złota i kamieni szlachetnych. Mężczyzna zastawił drzwi stołkiem, na wypadek, gdyby chciały zamknąć się za nim same. Ostrożnie podszedł bliżej i przyjrzał się zdobieniom. Zatopione w ciemnym drewnie złoto układało się w znajome kształty. Ptaki, piórka, otwarte oczy, dzbany i zygzaki, które pamiętał jak przez mgłę z lekcji historii.

Nigdy nie pasjonował go starożytny Egipt, a filmy o faraonach i mumiach działały na niego lepiej niż porządna dawka melatoniny. Za to w tym starym dworze musiał kiedyś żyć prawdziwy amator podobnych klimatów. Pierwszą myślą, która wybrzmiała w głowie Roberta było: “A teraz grzecznie na górę i do samochodziku, zanim coś obudzisz, Bob”.

Odwrócił się w stronę wejścia, ale stołek stał tam, gdzie go zostawił. I choć mężczyźnie trzęsły się kolana i wiedział, że to najgłupsza rzecz, jaką można zrobić, odchylił pokrywę sarkofagu.

Był pusty.

W tej samej chwili poczuł na karku dotyk.

– A! Aaa! Aaaaaa! – wrzasnął, odskakując gwałtownie.

– Aaa! A! Aaaa! – zawtórowała mu postać, która pojawiła się w świetle latarki.

– Aaaaaaaaa! – Robert rozwrzeszczał się na dobre i w panice, jaka zawładnęła jego ciałem, potknął się o sarkofag, z pełnym impetem rąbnął o ziemię i upuścił latarkę, pogrążając pomieszczenie w egipskich ciemnościach.

Przez chwilę nie działo się nic. A gdy światło znowu rozbłysło, zobaczył w nim upiorną twarz spoglądającą prosto na niego. Wpełzł w kąt i dyszał ciężko, czekając na najgorsze.

– Mm… mmm… mmmuuu… Jesteś muuu…. Muummią! Prawdziwą mummią! – wyjąkał szczękając zębami.

Postać zmrużyła oczy i posłała mu gniewny grymas.

– Och… A pan jesteś doprawdy nieuprzejmy – wyrzekła i wyszła z krypty, zabierając stołek.

Uświadomienie sobie, że wciąż żyje i ów stan rzeczy najwyraźniej nie zmieni się w ciągu najbliższych chwil, zajęło Robertowi sporo czasu. Upiorna postać nie zamknęła go w krypcie, czego się spodziewał, a gdy wychynął ze swojego kąta, nie wyglądała nawet na taką, która chciałaby się na niego rzucić. Siedziała na stołeczku przy otwartych drzwiczkach pieca z brodą opartą na splecionych dłoniach i wyglądała na urażoną.

Mężczyzna okrążył ją powoli łukiem, ściskając w ręce odnaleziony łom i przyjrzał się mumii uważnie. Kościste obojczyki i po części pozbawione skóry ręce przyprawiały o skręt kiszek. Mumia była chuda jak młoda brzózka, ale figurę miała niczego sobie. Szeroki, pożółkły bandaż ładnie opinał talię i zarysowywał linię bioder. To zasuszone ciało z całą pewnością należało kiedyś do pięknej kobiety. Zdradzały to także rysy jej twarzy. Wydatne kości policzkowe, przyjemna linia żuchwy i drobny nosek. Gdyby nie pożółkłe zęby wystające przez sporą dziurę w policzku, można by nawet powiedzieć, że nadal prezentuje się nieźle. Choć niewątpliwie nie z tą naburmuszoną miną, ściągniętymi brwiami i ustami w dzióbek. Robert chciałby móc zrzucić to, co widział na whisky, ale tej nocy nie wypił ani kropelki. “Oszalałem”, pomyślał z przekonaniem. “Doszczętnie”.

– Gapi się pan.

Drgnął, gdy głos mumii wyrwał go z zamyślenia. Była tam. Namacalna i gadatliwa. No, może nie bardzo, ale i tak mówiła znacznie więcej, niż spodziewał się po mocno zleżałym trupie.

– Przepraszam. Pierwszy raz widzę mumię.

“I pierwszy raz rozmawiam z kimś, kto powinien leżeć spokojnie w grobie”, dodała jakaś część jego umysłu.

“No pięknie, zaczynam gadać sam ze sobą”.

“Wariat!”, zapiszczało coś jeszcze. Bardzo cienko.

– W komnacie obok ma pan jeszcze sześć. Może raczy się pan pogapić na tamte?

– Och! One też wyłażą? – Robert struchlał i spojrzał nerwowo w kierunku krypty.

– Nie, zachowują się raczej jak suszone śliwki – prychnęła i dorzuciła kilka węgielków do pieca.

Zapanowała długa, niezręczna cisza. Mumia poprawiła chustę owiniętą wokół głowy i szyi. Materiał niewiele miał już wspólnego z bielą, ale współgrał z kolorem skóry.

– Późno już – zauważył w końcu. – Proszę o wybaczenie, że zakłóciłem pani spokój – dodał, siląc się na grzeczność i wycofując ostrożnie.

– Och, jasne! Niechże pan sobie idzie! Tylko się pan na schodach nie zabije, jak będzie wiał! – wybuchła. Wstała i wycelowała w niego kościsty palec. – Spokoju to ja mam po dziurki w nosie, drogi panie!

Była wyższa niż się wcześniej wydawała, a gdy się poruszała, słyszał cichuteńkie trzaski i skrzypienie. Cofał się, aż plecy oparły się o ścianę. Próbował powstrzymać szczękanie zębów, ale pewnie było je słychać w trzech okolicznych miasteczkach.

– Spokój. Jest. Śmiertelnie. Nudny. – Dźgnęła go paliczkiem.

– Mmm ma swoje plusy! – wydusił cienkim głosem, a oczy kobiety się zwęziły.

Myślał gorączkowo jak wydostać się z tej patowej sytuacji. Kluczyki… Gdzie je zostawił? W kurtce, a może na blacie w kuchni? Czy jeśli ją teraz odepchnie, zdoła wydostać się na górę?

– Jeśli się nnnudzisz, pani, może chciałabyś, żebym opowiedział ci hhhistoryjkę? – wypalił, a kobieta przekręciła głowę, jak dziwiące się zwierzę. – Może być… o wampirach?

Siedział w samochodzie obserwując krople deszczu spływające po szybie. Miasteczko dopiero budziło się ze snu, on nie zmrużył oka. Musiał wrócić po swoje rzeczy, ale nie miał ochoty robić tego samotnie. Może powinien zadzwonić po Rowana? Możliwości były tylko dwie – zwariował, albo mumia naprawdę tam była.

Sparodiował powieść “Pana Drakuli”, spodziewając się, że przypadnie jej do gustu, a mumia rzeczywiście słuchała jak urzeczona. Śmiała się, dopytywała, chciała wiedzieć wszystko o bohaterach. Niczym Szeherezada wplątywał kolejne wątki i obiecał, że wróci następnej nocy, choć wcale tego nie planował. Chciał tylko wyjść z piwnicy żywy.

Ale teraz był nawet trochę zły, że te głupoty tak jej się spodobały.

W końcu wrócił i gdy zobaczył wystukane na wkręconej w maszynę kartce: Dziękuję, coś w nim pękło. “Zachowują się jak suszone śliwki”, przypomniał sobie. Czy to oznaczało, że jest tam sama jak palec? Samotna na wieczność? “Pewnie wszystkie żywe stworzenia, z którymi się spotkała, reagują wrzaskiem i jąkaniem się, po czym wieją, gdzie pieprz rośnie”, pomyślał. Było mu jej żal.

Guzdrał się i zwlekał do wieczora. Na wszelki wypadek, gdyby należało uciekać, nawet nie zwilżył ust w alkoholu. A gdy zrobiło się ciemno, wziął krzesło i zszedł do piwnicy.

To, że jego osobliwa towarzyszka już czeka, zdradzało całkiem donośne chrupanie.

– Witaj, pani. – Odchrząknął i przystawił sobie krzesło. W bezpiecznej odległości.

– Dobry wieczór. Dlaczego ma pan takie wielkie oczy? – zapytała, przerywając konsumpcję.

– Ten chleb… On jest całkiem… yyy… czerstwy – wypowiedział ostatnie słowo z dużym trudem.

– Lubię czerstwy chleb.

– Ale ten jest tak twardy, że można by było nim zabić – powiedział i natychmiast ugryzł się w język. – Skąd go pani wzięła?

– Zachomikowałam. Przy poprzednich mieszkańcach lepiej szło się wyżywić. Przy panu można uschnąć z głodu.

– Potrzebuje pani jeść? – zdumiał się.

– Nie. Ale lubię. Ostatni jegomość zostawił dużo zmumifikowanego jedzenia.

– Ma pani na myśli… to liofilizowane dla himalaistów? – zaśmiał się.

– Nie wiem co to znaczy liofifizowane i limalaistów.

– Dolewa się zagotowaną wodę i daje suchej marchewce drugie życie!

Kobieta obdarzyła go długim spojrzeniem i zrozumiał, że znowu palnął.

– Woda to zło – rzekła w końcu. – Jaką ma pan dziś dla mnie historyjkę?

– Może najpierw pani mi coś opowie? Na przykład, jak pani na imię i dlaczego siedzi tu pani w towarzystwie czerstwego chleba i suszonych śliwek?

– Małgorzata – westchnęła. – A to jest naprawdę długa historia.

Gdy wrócił na górę, dniało już, on jednak jeszcze długo leżał na sofie, nim zasnął. Historia mumii była lepszym scenariuszem niż cokolwiek, co sam by wymyślił. To była opowieść o pragnieniu nieśmiertelności i miłości, która miała przezwyciężyć śmierć. Nie obyło się w niej bez intryg i szaleństwa, które sprawiło, że na wieczny odpoczynek trafiło znacznie więcej ciał, niż planowała zabrać kostucha. I oczywiście, jak w porywającej powieści, wszystko musiało skończyć się dramatem.

Opowieść sięgała czasów, gdy angielscy podróżnicy zaczęli zwozić na wyspy odkryte w Egipcie mumie.

– Wszyscy poszaleli na ich punkcie! – zakrzyknęła Małgorzata. – Każda licząca się rodzina pragnęła mieć takie starożytne truchło na własność, żeby zabawiać gości. Czego to ludzie nie robili! Mężczyźni dla uciechy wkładali palce w różne nieprzyzwoite miejsca, a kobiety piszczały jak nietoperze, gdy kolejne warstwy bandaży padały na ziemię. Wieczory umilały historyjki o klątwach faraonów i mumiach szukających zemsty na ludziach, zakłócających im spoczynek – prychnęła. – Ale było coś jeszcze, co rozpaliło wyobraźnię wielu arystokratów. Idea nieśmiertelności – rzekła i zapatrzyła się w ogień. – Jak grzyby po deszczu wyrosły pracownie oferujące balsamowanie zwłok. A niektórzy, jak mój szlachetny małżonek, próbowali na własną rękę… – Zamyśliła się. – Eksperymentował na ciałach, które wykupywał z kostnicy. Tak przynajmniej twierdził. – Uśmiechnęła się, a dziura w policzku, nadała jej twarzy upiorny wygląd. – Ja byłam tu w krypcie pierwsza.

– Na co zmarłaś? – wszedł jej w słowo.

– Suchoty – odrzekła i zapatrzyła się w ogień. – Po mnie pojawiły się kolejne żony. Ale – wzruszyła kościstymi ramionami – żadna nie miała szczęścia. Pogniły albo uschły i pomarszczały, ale wyłazić z sarkofagu nie zaczęły. Czekałam na niego. Długo.

Nie doczekała się. Choć zabalsamowane zwłoki hrabiego wyglądały na znacznie bardziej profesjonalną robotę, dusza do nich nie powróciła. Śmierć rozdzieliła ich na zawsze. Robert miał na końcu języka stwierdzenie, że może dlatego, że był złym człowiekiem i zwyczajnie poszedł do piekła, jednak nie podzielił się tą myślą z pogrążoną w nostalgii kobietą.

Leżąc na sofie dumał o tym, że z hrabiego musiało być niezłe ziółko, skoro naszykował sobie cały harem. Ciekawość, że żadnej z jego żon nie udało się dożyć starości. “Sinobrody”, pomyślał. Może tę baśń powinien jej opowiedzieć następnym razem. Choć z drugiej strony, może nie było sensu jej wkurzać? Może lepiej, że ma swoją romantyczną opowieść. Bo co innego jej zostało? Zresztą wolał towarzystwo mumii w tęsknym nastroju, niż kipiącej gniewem i pragnieniem zemsty.

Nad ranem zdradził jej swój najlepszy pomysł na powieść. Małgorzata jednak nie tylko nie zachwyciła się, lecz wyglądała, jakby zjadła coś nieświeżego.

– Nie wydajesz się ukontentowana dzisiejszą historyjką – zauważył.

– Nie za bardzo – przyznała. – Smętna.

– Może nie jest to typowa powieść grozy tylko horror psychologiczny. – Próbował bronić swojej idei. – Widzisz, ten dom jest tak naprawdę…

– To, co mi opowiedziałeś wczoraj! – weszła mu w słowo. – To było dobre!

Z Roberta uszło powietrze.

– Nie ja to wymyśliłem – przyznał kwaśno.

– Szkoda…

Zapanowało milczenie.

– Pasjonująca historyjka musi być o miłości i intrygach – rzekła w końcu, a on sapnął i przewrócił oczami.

– Wyglądasz jakbyś trochę już żył na tym świecie, a zdajesz się nic nie rozumieć. Jutro poproszę coś bardziej ekscytującego!

– Niech będzie – westchnął. – Ale spotkamy się na górze. Na wypadek, gdyby twój małżonek postanowił jednak poczuć się lepiej. Jeśli coś ma mnie zaskoczyć, wolę żeby była to pleśń wyłażąca ze słoika z dżemem.

Małgorzata zaśmiała się uroczo, zakrywając dłonią pożółkłe zęby.

Przez cały dzień nie zdążył nawet zrobić sobie kawy. Obudził się wczesnym popołudniem z głową pękającą od pomysłów. Co jakiś czas przerywał opętańczy stukot, by skreślić kilka pospiesznych słów na kartce i śmiał się do swoich pomysłów. Wena nie tylko nadeszła, lecz wparowała do jego życia rydwanem zaprzężonym w stado bizonów.

– Puk, puk!

– Daaaaa! Małgorzato! Śmiertelnie mnie wystraszyłaś! – wydyszał trzymając się za serce.

– A wyglądasz całkiem żywo – zaśmiała się. – I chyba dobrze ci idzie. – Skinęła na maszynę. – O czym to?

– O myszach, nawiedzonym domu i młodej damie, która nie potrafi spokojnie uleżeć na cmentarzu!

– Hm… Brzmi znajomo. Skończyłeś już?

– Dopiero się rozkręcam – przyznał z nieukrywaną ekscytacją.

Resztę nocy spędzili na sofie. Małgorzata słuchała, wygrzewając kościste stopy przed kominkiem i bawiła się kawałkiem bandaża opadającym z ramienia. Zadawała intrygujące pytania o szczegóły, co zmuszało Roberta do lepszego wyklarowania pewnych spraw.

– To naprawdę ciekawa historyjka – zdecydowała w końcu. – Ale ten jej kochaś śmierdzi na odległość. Ślepa gęś domyśli się, że to on stoi za śmiercią Victorii. Mógłbyś trochę to zakamuflować.

Ziewnęła i przeciągnęła się.

– Jutro o tej samej porze?

Kolejne dni pędziły niczym buchająca parą lokomotywa. Dopiero po tygodniu, gdy lodówka i szafki kuchenne zaświeciły pustką, a żołądek przypomniał Robertowi bolesnym skurczem, że do czegoś służy, wybrał się do miasteczka. Zrobił solidne zapasy i podjechał do Rowana, zapłacić mu za dwa miesiące z góry i zapewnić, że wszystko jest w porządku.

Przez pierwsze dni po odkryciu obecności Małgorzaty był jak ofiara wojny podskakująca za każdym razem, gdy przeciąg trzaśnie drzwiami. Zrywał się i kręcił w kółko, gdy zaswędział go kark i oglądał się nerwowo, nawet pochłonięty pisaniem. Gdy jednak siadywali wieczorami przed kominkiem i czytał swojej towarzyszce to, co napisał w ciągu dnia, jego dusza śpiewała. Nie spodziewał się takiej muzy.

Szybko polubił dziewczynę. Zadawał jej wiele pytań o przeszłość, tęsknoty, moment, gdy zrozumiała, że jej ukochany nigdy się nie przebudzi i samotność, która przyszła potem. To wszystko stanowiło dla niego źródło inspiracji i pomagało lepiej budować bohaterów. A Małgorzata opowiadała chętnie. Gestykulowała przy tym żywo, wściekała się, lamentowała, łkała i popadała w zadumę, przyglądając się drobniutkim palcom. Uznał, że pocieszna z niej istotka, choć charakterna.

Robert starał się na różne sposoby umilać dziewczynie czas, bo gdy była wesoła, robiła się gadatliwa, a pomysły na kolejne sceny kwitły jak maki na łące. Pewnego razu przyniósł spiratowaną kasetę z filmem “Sok z żuka”, którego premierę widział rok wcześniej w kinie. Początkowy sceptycyzm Małgorzaty rozpłynął się niczym mgła, gdy opętani przez duchy goście jęli tańczyć wokół stołu śpiewając “Banana boat song” Harry’ego Belafonte. Śmiała się do rozpuku, ocierając suche łzy.

Mumia okazała się również znakomitą towarzyszką do gry w kości, której nauczyła ją stara aktorka. Lady Trenton nie była wcale taka głucha, jak twierdził Rowan, a dla kobiety o artystycznej duszy, stojącej już jedną nogą w grobie, mumia w piwnicy była prawdziwą atrakcją. Dyskutowały o życiu, oglądały stare filmy i grały o pieniądze. Lecz pewnego dnia Lady Trenton usiadła na ganku z filiżanką herbaty i już nie wstała. Zostawiła kolekcję peruk i strojów, kilka ciekawych książek i pudełko kaset. Resztę zabrał daleki kuzyn, który ponoć wyjątkowo ucieszył się z takiego obrotu spraw. A Małgorzata została znowu sama, choć gdy już przypomniała sobie jak to jest mieć kogoś u boku, było jej z tym ciężej.

– Ty też znikniesz. Napiszesz swoją książkę i odejdziesz – powiedziała pewnej nocy, bawiąc się puklem włosów.

Robert nie wiedział co odpowiedzieć, siedzieli więc w milczeniu.

– Na razie nigdzie się nie wybieram – rzekł w końcu. – Poza tym, przyjdzie przecież ktoś nowy. Może nawet będzie umiał tańczyć – zażartował, lecz wyraz twarzy Małgorzaty nie zmienił się. Pierwszy raz od dawna pisarz poczuł się nieswojo.

Po tamtej nocy coś się zmieniło. Małgorzata stała się bardziej markotna i przychodziła na górę rzadziej. Również stukanie maszyny nie było już tak intensywne, jak wcześniej. Czasem zamierało na długo, a wkręcona w nią kartka bielała pustką.

W końcu, gdy mumia nie pojawiała się przez kilka dni, z duszą na ramieniu i żołądkiem zawiązanym w supeł, zdecydował się zejść na dół. Odnalazł ją tam, gdzie najbardziej nie chciał – w sarkofagu. Leżała z rękami założonymi na piersi i gapiła się w sufit.

– Małgosiu, dobrze się czujesz? – zapytał nieśmiało, przyklęknąwszy obok.

Mumia milczała, a Robertowi zdawało się, że robi to znacząco.

– Czy mogę coś dla ciebie zrobić? – Ujął delikatnie jej suchą dłoń, a gdy palce się poruszyły, drgnął.

– Myślałam o tym, co powiedziałeś – odrzekła, siadając gwałtownie.

Nie odskoczył jak oparzony, tylko dlatego, że trzymała go za rękę.

– Ja naprawdę potrzebuję kogoś… kogoś takiego jak ja! Pełnego życia! – zakrzyknęła, a Robert przełknął ślinę. – Kogoś z temperamentem! Młodzieńca do tańca i różańca, śmiechu, gier i… z którym mogłabym wszystko! Kogoś, kto zostałby tu ze mną na zawsze… – urwała. – Rozumiesz, co mam na myśli, Robercie? – zapytała z dziwną mieszaniną udręki i nadziei, a on zmartwiał.

– Na zawsze – powtórzył cicho.

– Zrobisz to dla mnie? – zapytała przymilnie, a od jej spojrzenia można było nabawić się cukrzycy.

Zaniemówił.

– Prosisz, żebym… Ale skąd… Ja nawet nie wiem jak…

– Małżonek mój zostawił sporo notatek. Poćwiczymy na kotkach – uśmiechnęła się upiornie. – Prześpij się z tym – dodała i ułożyła się wygodnie w swoim sarkofagu, zamykając klapę i zostawiając Roberta w oszołomieniu.

Podjęcie decyzji zajęło mu cały tydzień. Małgorzata nie przyszła przez ten czas na górę ani razu. Nawet wtedy, gdy udawał, że śpi. Żadnych skrzypiących drzwi, tupania. Nic. Stwierdził, że właściwie powinien się z tego cieszyć. Miał spokój, którego pragnął, żadna zmora nie grasowała po salonie. To jednak okazało się najgorsze. Bez mumii dworzyszcze było tylko starą chałupą, a Rowan ani trochę nie był mroczny i inspirujący.

Nadeszła odpowiedź od wydawcy.

Robercie!

To, co mi przysłałeś, jest naprawdę znakomite! Chrupiące karaluchy, gnijąca narzeczona i gra w kości! Jesteś niemożliwy. Północ Ci służy! Bardzo podobała mi się scena danse macabre na cmentarzu. Wykreowałeś cudowną postać Śmierci. Nie mogę doczekać się kolejnej części. Ma zadatki na bestseller! Nie zepsuj tego!

Dolores

Sądził, że list nim potrząśnie, lecz wywołał tylko więcej obaw i wyrzutów sumienia. Zdecydował, że musi się zgodzić na warunki Małgorzaty. A raczej sprawić, by sądziła, że się zgodził.

I od kiedy powiedział: “tak”, wszystko wkroczyło na zupełnie nową ścieżkę.

– Wyglądają jak kurczęta na świąteczny rosół. Może zostawiłbyś następnemu futerko? – zapytała spoglądając Robertowi przez ramię.

– Małżonek twój, moja droga, nie zostawił wskazówek, jak obchodzić się z sierścią. Poza tym nie zależy ci chyba na tym, żeby twój przyszły towarzysz był wilkołakiem, nieprawdaż?

Małgorzata zaśmiała się czarująco i rozsiadła na kamiennym blacie obok kociego truchełka.

– Dobrze ci idzie, Robercie – zauważyła.

– Ja bym rzekł, że jest jeszcze wielce daleko od dobrze. Ale przynajmniej nauczyłem się już sprawniej je patroszyć. Wpadłem wczoraj na to, że serce można by wysuszyć w piekarniku, jak grzyby. Swoją drogą, obserwowałaś już ten proces, prawda? – zgadywał. – Jak pan mąż balsamował twoje następczynie.

Twarz Małgorzaty stężała.

– Obserwowałam tych, na których ćwiczył, ale nie żadną z nich. Przebudziłam się później. Przemiana zajmuje sporo czasu.

– Wyobrażam sobie, że musiałaś być zawiedziona. Wiesz, że nie jesteś jedyna.

– Natarłeś już wnętrze solą? – Zmieniła temat.

– Tak. Jeszcze soda i do leżakowania – westchnął. – Jego też można by trochę podsuszyć w piekarniku… Ale jakby Rowan to zobaczył…

– Nie ma co kombinować. Dorosłego chłopa i tak nie podsuszysz – przypomniała mu. – Myślisz, że pierwszy kiciuś nadaje się już do nasmarowania oliwą i woskiem? – uniosła figlarnie brew.

– Dałbym mu jeszcze parę dni. Ale możemy sprawdzić czy trociny w brzuchu nie nabrały wilgoci.

Zgromadzenie niezbędnych ingrediencji nie było tak problematyczne jak sądził Robert. Natryt, którego używano niegdyś do balsamowania zwłok, wciąż miał zastosowanie w przemyśle. Do samego procesu dało się przyzwyczaić, choć w początkowej fazie był dosyć obrzydliwy, zwłaszcza gdy przychodziło do usuwania mózgu.

Najbardziej kłopotliwe okazało się pozyskiwanie materiału, jak wolał o tym myśleć. Bezpańskich kotów w miasteczku nie brakowało, a ich odławianie na wątróbkę było dosyć łatwe, choć w niektórych przypadkach wyjęcie kota z kartonu musiało się odbywać z pomocą bardzo grubych rękawic. Robert próbował rzecz jasna nęcić koty zatrutą wątróbką i mieć ten problem z głowy, ale futrzaki nie były głupie. Dlatego przywoził je do domu i sprawę “ułożenia do snu” zostawiał Małgorzacie. Podobnie jak dziwaczne rytuały i przygotowanie medalionów z wizerunkiem Bastet – bogini miłości, tańca, domowego ogniska i uciechy kotów. Robert nie miał pojęcia, że w Egipcie istniało specjalne bóstwo od takich rzeczy.

Gdy zakonserwowany żywicą i zabandażowany materiał na pierwszą kocią mumię spoczywał już w mroku krypty, Małgorzata zaczęła na powrót przebąkiwać o celu ich eksperymentów. A krótko potem jęła nawet stukać paliczkami o blat, gdy Robert próbował się skupić na pisaniu, albo siedziała i gapiła się na każdy jego ruch.

– Och, Małgorzato! – Nie wytrzymał w końcu. – Bezpańscy młodzieńcy nie włóczą się po miasteczku łasi na podroby!

Mumia zmrużyła oczy, a w salonie powiało chłodem.

– Obiecałeś – przypomniała.

– Tak, ale… – zawahał się. – Nie znam nawet twojego gustu! Co jak wybiorę jakiegoś, który ci nie podpasuje? Wspólna wieczność to ważna sprawa!

– Jeśli kogoś tu przyprowadzisz, to ci powiem. Na razie nie dałeś mi nawet szansy!

– Czyli mam się jeszcze bawić w swata? – Zbulwersował się, a ona założyła ręce na piersi i ściągnęła usta w dzióbek. – Gosiu, ja nie jestem szczególnie towarzyski. Mieszkam na odludziu i jedynymi osobami, które spotykam są Rowan, stary Marvin ze sklepu i fryzjer Bob!

– Czyli kłamałeś! – wybuchła i rąbnęła dłonią o biurko tak mocno, że cudem tylko nie posypały się kości. – Wcale nie zamierzałeś mi pomóc! Myślałeś, że zadowolę się kotami, jak jakaś stara panna! – wrzasnęła.

Porwała ze stołu równiutko ułożone kartki maszynopisu i rozrzuciła je po pokoju, a potem pobiegła do swojej piwnicy trzaskając drzwiami tak, że z sufitu posypała się farba.

Zbieranie powieści po całym salonie pomogło się Robertowi uspokoić, ale i tak był na Małgorzatę zły. Nadchodził czas, by kończyć całą tę zabawę i znikać. Kolejne kilka dni spędził na pospiesznym pisaniu zakończenia. Nie był z niego dumny, choć było przyzwoite. Tyle że odstawało poziomem od reszty. Postanowił też zrobić sobie wakacje od tego przeklętego odludzia i zawieźć Dolores maszynopis.

Podróż dobrze mu zrobiła. Posłuchał muzyki, przewietrzył głowę, poszedł na porządny obiad, a wydawczyni wyrwała mu kopertę z rąk. Jednak gdy spotkali się po kilku dniach, nie zdziwiła go jej skwaszona mina.

– Robercie, z całą pewnością twoja powieść trafi na pierwsze strony gazet. Jako genialne dzieło z piekielnie rozczarowującym zakończeniem, napisanym na kolanie – podkreśliła ostatnie słowa i położyła przed nim grubą kopertę zatytułowaną: “Póki śmierć nas nie rozłączy”. – Wykreowałeś niesamowitą postać. Niech zrobi coś, po czym czytelnik będzie się bał zostać sam w domu.

– Małgorzato! Otwórz! – Dudnił pięścią w ścianę.

Była zamknięta na głucho i gdyby nie widział jej otwartej tak wiele razy, nie uwierzyłby, że kryje się tu jakieś tajemne przejście.

– Proszę! Załatwiłem to! Będziesz mogła pooglądać swoich młodzieńców! Spędzą tu cały weekend! – zaskomlał. Ściana wciąż trwała niewzruszona.

Gdy poznał tę dziewuchę bliżej, nie potrafił zrozumieć jak jej mąż wyobrażał sobie spędzenie z nią wieczności. “Głupia, kapryśna mumia”, pomyślał i ściana drgnęła.

Małgorzata nadal była nadąsana.

– Moja wydawczyni organizuje spotkania dla ludzi, którym wydaje się, że nauczą się w ten sposób pisać. Siedzą razem przez dwa dni, prześcigają się w co dziwniejszych porównaniach opisując zmywanie naczyń albo parowanie skarpetek i kłócą się, jak zapisywać dialogi. A potem wracają do wiecznego wyczekiwania przy skrzynce na listy – paplał.

– Nie idzie ci beze mnie, co?

– Nie idzie – przyznał bardzo niechętnie po upływie pomniejszej wieczności.

– Zbyt miła ta twoja umarlaczka – rzekła w końcu. – Wiesz czego jeszcze potrzebuje dobra historyjka? Mrocznej tajemnicy – wyszeptała mu prosto do ucha, a potem zniknęła, zamykając przejście.

Tej nocy, gdy siedział na sofie tuż obok niej, przyglądając się jak wpatrzona w ekran telewizora nawija kosmyk peruki na chudy palec, zrozumiał, że to nie przypadek, że żadne z pozostałych nie zbudziło się z wiecznego snu.

Ta myśl nie dawała mu spokoju już od dłuższego czasu. Drążyła głowę niczym korniki. Za nic nie wierzył w suchoty. Ten łajdak, hrabia, dobrze wiedział co robi i Małgorzata musiała to odkryć krótko po przebudzeniu. Nie była zakochaną dziewuszką z siankiem w głowie. Wyobrażał sobie żal kobiety, której ktoś kiedyś powtarzał, że jest jedyna i wyjątkowa, a potem napakował sobie piwniczkę całą zgrają atrakcyjnych młódek. Ale teraz, gdy Robert poznał tę hultajkę bliżej, pojął, że jej zemsta dosięgła również samego oblubieńca. Nie była naiwna, ale impulsywna – owszem. Ciekawiło go, czy żałuje. Zaśmiał się na myśl, że los całkiem łaskawie obszedł się z małżonkiem.

Odkąd Małgorzata wróciła na górę, po salonie znowu niósł się stukot maszyny. Robert czuł tremę, gdy łapała w palce kolejne, świeżo zapisane kartki i czytała w milczeniu, zajadając oranżadkę w proszku. Opisywał właśnie wszystko to, co wywnioskował o historii swojej towarzyszki. A ona tylko się uśmiechała.

Nadszedł weekend i Robert przypomniał sobie, dlaczego nie lubił spotkań “młodych literatów”. Jedni wcale nie byli młodzi, za to sfrustrowani, drudzy próbowali udawać znacznie bardziej doświadczonych. Ci irytowali go bardziej. O pisaniu zdawali się wiedzieć wszystko. W teorii. Bo gdy zapytał ich o wydane książki, obdarzali go urażonym spojrzeniem, wzmiankowali coś o wygranych konkursach, bąkali o prościutkich gustach czytelników i zmieniali temat.

Nawiedzony dom na pustkowiu zrobił wrażenie na wszystkich. A gdy Robert opowiedział im o starej aktorce, zdobył uwagę nawet tych, którzy wyglądali na najbardziej mądralińskich.

Większość dnia spędzili na tworzeniu efekciarskich wypocin na zadane tematy, a wieczorem zasiedli do czegoś, na co wszyscy zdawali się najbardziej czekać – upajania się niskoprocentowym alkoholem, w pomarańczowym świetle świec. Było na tyle ciemno i głośno, że nikt nie zauważył mumii przemykającej na granicy światła. Tylko Robert wiedział, że czai się w mroku.

– Gość po prostu zapadł się pod ziemię! – Słowa mężczyzny, którego kosmata broda przypominała mech, przebiły się przez zgiełk.

– Pojmujesz, Nerdalu? Można szukać śmierci po kangczendzongach i sziszapangmach, a potknąć się o jej kosę gdzieś na zapyziałej północy Anglii.

– O czym mówicie? – zapytał Robert z zaciekawieniem.

– Dragorin był na spotkaniu literatów w Glasgow i opowiada właśnie o temacie, który mu się trafił – odrzekł ten, którego nazwano Nerdalem.

– To było spotkanie fantastów i miłośników horrorów – wyjaśnił Dragorin. – Zwykle biorą na tapet prawdziwe historie. Zaginięcia, nierozwiązane zagadki kryminalne. Wychodzą z tego znakomite rzeczy! Teksty, rzecz jasna, trzeba będzie trochę doszlifować, ale…

– I co stało się z tym gościem od Kangczeng… deng? – Robert wszedł mu w słowo.

– A sam czort raczy wiedzieć! – Dragorin wzruszył ramionami. – Dziwak to był i samotnik. Wrócił z Himalajów i ponoć trudno mu się było odnaleźć. Przyjechał tu, na północ i słuch po nim zaginął.

– Zaginął – powtórzył Robert.

– Przepadł jak kamień w wodę. Ponad rok już będzie, jak się stracił.

– Pewnie samobójstwo. Oni z tych gór normalni nie wracają. – Zauważył blady patykowaty chłopak z długimi włosami, związanymi w lichą kitkę.

– To by ciało gdzieś naszli! – dodała grubsza kobieta, która zabrała ze sobą robótkę i klekotała zawzięcie drutami.

– Może go coś zeżarło? – zapiszczała chuda okularnica, która rzadko się odzywała ale, jak zauważył Robert, pisała najlepiej z nich wszystkich.

– Albo zmienił się w wąpierza i odleciał ku wschodzącemu księżycowi – zarechotał Nerdal.

Dalej Robert już nie słuchał. Myśli pędziły niczym lawina. Być może tajemnicą było coś innego, niż się spodziewał. Bo skąd pewność, że zabalsamowane zwłoki na dole, naprawdę należały do żon hrabiego?

Przez resztę weekendu układał sobie to wszystko w głowie. Mógłby wyjść razem z gośćmi, zadzwonić na policję, pokazać im ścianę z przejściem, przecież w końcu znajdą sposób, by je otworzyć. Albo… zablokować drzwi do piwnicy, zalać dom benzyną i cieszyć oczy strzelającymi pod niebo płomieniami. Nie, wtedy ścigaliby go za podpalenie. Mógłby też po prostu stąd wyjść. Miał pomysł na zakończenie, które sprawi, że Dolores spadną majtki. Nie potrzebował już tego miejsca.

Spakował się i sięgnął po ostatnią część powieści do szuflady biurka.

Była pusta.

Z ciężkim sercem przyglądał się, jak młodzi literaci zanoszą rzeczy do samochodów. Mógłby chrzanić ten maszynopis i odjechać. Teraz, gdy był jeszcze czas. Przecież miał tę powieść w głowie. Zdołałby ją odtworzyć, choć z pewnością nie tak, jak za pierwszym razem.

Trzasnęły drzwi i jedno za drugim, auta wygramoliły się z podjazdu. Odprowadzał je wzrokiem, czując coraz większy ciężar na barkach. A w końcu poczuł także muśnięcie kościstej dłoni. Odwrócił się powoli i ich spojrzenia się spotkały.

Złapał mumię za wychudzoną szyję i pchnął na ścianę pogrążonej w mroku sieni. Wydało mu się teraz całkiem śmieszne, że tak się jej bał. Co niby mogło mu zrobić to stare próchno? Dlaczego spodziewał się, że będzie silna lub obdarzona mocą? Naoglądał się za dużo VHS-ów.

– Czy któryś z młodzieńców przypadł ci do gustu, Małgorzato? – wycedził.

– O tak – uśmiechnęła się szelmowsko i z pełnym impetem dźgnęła go w oko, wywijając się z uścisku. Zdezorientowany złapał za bandaż, a ona zdzieliła go po twarzy i kopnęła boleśnie w piszczel, uciekając do salonu. Dopadł dziewczyny i z całej siły pchnął ją na stół, po którym się przetoczyła i upadła z trzaskiem po drugiej stronie, wzbijając w powietrze całą ryzę papieru.

– Himalaista ci nie wystarczył? Czy zgnił, biedaczek? – krzyknął.

Doskoczył nim zdążyła się podnieść i szamotali się jak dwa wściekłe kocury, ale to on miał przewagę. Złapał za upiornie kościste nadgarstki i unieruchomił ją.

– Od jego melancholii można było dostać niestrawności – wysapała Małgorzata.

– No tak, potrzebujesz więcej wrażeń! – zaśmiał się obłąkańczo i poderwał ją z podłogi. Szarpała się i próbowała gryźć, ale był bardzo zdeterminowany. Pociągnął ją w stronę drzwi i przeniósł przez próg. Wierzgała nogami, gdy niósł ją w stronę jeziora, a zęby odnalazły w końcu kawałek skóry i Robert zawył z bólu, ale nie puścił.

– Zróbmy coś szalonego! Orzeźwiającego!

Deski pomostu zadudniły pod stopami mężczyzny, a w głosie Małgorzaty pojawiła się panika.

– Natychmiast mnie puść!

– Ależ proszę!

Postawił dziewczynę na pomoście, a gdy zamachnęła się by rąbnąć go pięścią, zrobił unik i pchnął ją do jeziora.

– Nie! – zdążyła krzyknąć krótko, nim woda zamknęła się nad zasuszonym ciałem.

Robert przez chwilę sycił oczy widokiem bąbelków wypływających na powierzchnię, po czym popędził do domu. Zamknął drzwi na zasuwę i pognał do piwnicy. Serce szamotało się w piersi, jak spanikowane zwierzę. Przeszukał wszystkie kąty i sarkofag Małgorzaty. A potem, z trwogą zajrzał do pozostałych. Trzy były puste – musiała pozbyć się konkurentek na amen; w dwóch znalazł zdeformowane, szczątki, a w ostatnim, owinięte w bandaże spoczywało dosyć świeże ciało. Na tyle duże, że musiało należeć do mężczyzny. Gardło Roberta spięło się boleśnie i poczuł duszność. Sprawdził wszystko jeszcze raz, lecz nie znalazł maszynopisu. Cholerna umarlaczka postanowiła najwyraźniej zabawić się z nim w kotka i myszkę. Wziął łom i bardzo wkurzony, wrócił na górę.

Jeszcze na schodach usłyszał, że ktoś jest w domu. Zaklął w duchu. Przeszedł powoli przez korytarz i dostrzegł mokre ślady drobnych stóp. Prowadziły do salonu. Dalszą drogę znaczył bandaż wijący się po podłodze niczym wąż. Kończył się na oparciu sofy. Robert zacisnął mocniej dłoń na metalu i zrobił jeszcze kilka kroków. A potem drgnął, gdy usłyszał chrząknięcie z drugiej strony salonu. Owinięta w koc, zanurzona w fotelu Małgorzata przyjrzała się swojej wilgotnej, chudej nóżce, po czym posłała pisarzowi przeciągłe spojrzenie.

– To było nieuprzejme – rzekła mrużąc oczy. – Ale muszę przyznać, że trudno się z tobą nudzić, Robercie.

Posłała mu czarujący uśmiech, a zaraz potem usłyszał za sobą skrzypnięcie podłogi, poczuł tępe uderzenie i wszystko zgasło.

Zamek ustąpił z głośnym kląśnięciem i Rowan wszedł do ponurej sieni. Stukot maszyny do pisania urwał się nagle, a w ciszy wybrzmiał dźwięk łap lądujących na ziemi. Mężczyzna wszedł do salonu, odstawił torby i pogłaskał zwierzątko, które jęło węszyć co przyniósł.

– Witaj, sierściuszku – zagadnął.

– To chyba niezbyt fortunne określenie w ich przypadku – zaśmiała się Małgorzata, przeciągając się na krześle.

– Witaj, pani. Przywiozłem chlebek. – Uśmiechnął się.

– Dziękuję. Obudził się przedwczoraj. – Skinęła na ciekawskiego kocura. – Nazwałam go “Muminek”.

– Uroczy – przyznał Rowan. – Następnym razem przywiozę suszone szprotki – obiecał zwierzątku. – Zamówiłem węgiel, a pojutrze przywiozą drewno. Oranżadki w proszku nie było. Za to mam niespodziankę – zamachał kopertą, po czym wsunął ją w kościstą dłoń.

– Z wydawnictwa. – Małgorzata zmrużyła oczy z satysfakcją. Rozdarła kopertę i przeskanowała treść listu. – Dolores pyta, czy może przekazać adres niejakiej Marcie Stevens. – Ściągnęła brwi. – Pisze też, że na drugą część dostali jeszcze większe zamówienie. A krytycy mówią, że jest bardziej “równa”, trzyma w napięciu od samego początku i ma znacznie mniej słabszych momentów – zaśmiała się.

– Gratulacje, pani. – Rowan skłonił się lekko. – Żal wyobrażać sobie minę pana Sandersa, gdy się o tym dowie.

– Och, tak… – zaśmiała się uroczo, spoglądając na nieskoordynowany kłębek bandaży, który przeturlał się przez salon. A potem spojrzała w dal i dodała: – Już nie mogę się doczekać!

Koniec

Ponura, porośnięta bluszczem posiadłość, odbijająca się w spokojnej tafli jeziora, była idealną sceną dla twórczego umysłu pisarza.

scena

1. «miejsce w teatrze, operze itp., na którym występują aktorzy»

2. «teatr lub działalność teatralna»

3. «część aktu utworu dramatycznego wyodrębniona przez zmianę liczby osób»

4. «fragment utworu literackiego, reportażu, filmu itp. stanowiący pewną całość»

5. «kompozycja plastyczna przedstawiająca jakieś zdarzenie»

6. «zdarzenie, którego ktoś jest świadkiem»

7. «miejsce, w którym zachodzą jakieś zdarzenia»

8. pot. «ostra wymiana zdań»

sceneria

1. «krajobraz lub dekoracje tworzące plastyczne tło, na którym rozgrywa się akcja filmu albo sztuki»

2. «miejsce lub okoliczności, w których coś się dzieje»

. Mgła w oddali sunęła powoli to odsłaniając, to zasnuwając bielą kolejne fragmenty lasu, a na przedniej szybie osadzały się maleńkie kropelki.

A czemu w oddali? Wieczorem mgły w oddali pewnie by nie dostrzegł, a poza tym te kropelki na szybie to pewnie też efekt mgły.

Trochę takich niezręczności tam jeszcze było, ale Twoja historia na tyle mnie wciągnęła, że nie chciało mi się przerywać lektury, żeby je punktować. Stworzyłaś naprawdę świetną historię. Główny bohater jest wiarygodny, jego niemoc twórczą doskonale rozumiem, bo znam z własnego doświadczenia ;) Małgorzatę od razu polubiłam i tak mi pozostało, mimo jej morderczych zapędów. Fabuła zaskakuje zwrotami akcji. Na dodatek na koniec, kiedy już wszystko wydawało się oczywiste, udało Ci się mnie jeszcze raz zaskoczyć rolą Rowana w całej historii.

A jak się robi obrazki przy pomocy AI?

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Przeczytałem. Musiałem chwilę pomyśleć przed napisaniem komentarza, bo chyba do końca nie wiedziałem, co sądzić o tekście.

Więc tak, pomieszałaś tutaj wszystko ze wszystkim ;P Początek opowieści jest zwiastunem klasycznego horroru, z pisarzem, który przybywa do ponurego domu na odludziu, aby pracować nad swoim arcydziełem. Nic nadzwyczajnego, ale chwilę potem przełamujesz to wątkiem znacznie lżejszym, czyli mumią spragnioną towarzystwa i dużą dawką humoru (Małgorzacie bardziej podobają się prymitywne opowiastki o wampirach niż natchniona twórczość Roberta :P). Zaraz potem znowu uderzasz w inny ton i na nowo pojawia się groza – okazuje się, że sympatyczna mumia wcale nie jest taka niewinna i skrywa mroczne tajemnice. A na samym końcu jest zakończenie w stylu Starsza pani musi zniknąć, kolejny twist, w którym tym razem główną rolę odgrywa Rowan. Z początku wydawało mi się to wszystko bardzo odjechane i przedobrzone, ale przecież opowiadanie przeczytałem z zainteresowaniem i naprawdę byłem ciekaw, co będzie dalej.

Po przemyśleniu stwierdzam, że to udana, wciągająca opowieść, a pomysł na pisarza, którego muzą zostaje gadająca, samotna mumia – bardzo dobry.

W tekście jest trochę niezręczności, usterek i wypadałoby je wyklepać, ale musisz mi wybaczyć, bo podobnie jak Irka nie chciałem przerywać lektury.

Polecę do biblioteki, bo kto mi zabroni.

Pozdro :)

Irko! Amonie!

Ale fajnie przeczytać, że tak Was wciągnęło, że nie chcieliście przerywać lektury, żeby punktować niedociągnięcia! Pierwszy raz słyszę tu coś takiego o swoim tekście i bardzo mi miło.

Irko, cieszę się, że polubiłaś Małgorzatę i mogłaś wczuć się w dramaty Roberta :-) Kto z nas tam nie był ;-)

Co do obrazków przy pomocy AI – powstają i są dopracowywane modele, które tworzą ilustracje na bazie opisów słownych. Np. DALL-E czy Stable Diffusion. Robisz opis tego, co ma być na obrazku i w zależności od tego, jak dobrze to opiszesz, dostajesz lepsze lub gorsze efekty. Są już przewodniki po tym, jak to robić i można korzystać z czyichś promptów (czyli opisów), inspirować się.

Nie wiem co z tego wszystkiego wyniknie, ale póki co – to naprawdę fascynujące. Wielu obrazom trzeba dopomóc w Photoshopie, ale niektóre są naprawdę dobre. Można nawet tworzyć zdjęcia, takie, że nikt by się nie domyślił, że "narysowała" je AI.

Amonie, bardzo się cieszę, że efekt Twojego wahania się wypadł na korzyść i że opowiadanie Ci się spodobało. Pięknie dziękuję za polecenie do biblio!

No to masz trzecie, praktycznie jednobrzmiące stwierdzenie: cos tam raz i drugi zwróciło moją uwagę i przywołało myśl, że warto by było poprawić, ale machałem w końcu ręką (czyniąc to w myślach) i “rwałem z kopyta” dalej. Twój tekst, jak ostatnio mało który, okazał się tekstem bagiennym, czyli wciągającym ofiarę. Tego, no, znaczy czytelnika.

Świetnie dobrałaś scenerię i moment początkowy “mumijnej” fascynacji. Angielscy arystokraci i ich snobistyczni naśladownicy słynęli z ekscentryczności, jak eufemistycznie zwano dziwactwa, czasami sięgające granic poważnych awarii szarych komórek. Motyw pisarskich kłopotów Roberta klasyczny i dość łatwo przewidywalny, ale nie szkodzi, takim wręcz powinien być. Bo klasyczny, jakem napisał. A Małgorzatka… hmmm, napisać czy nie? Prawda bywa, ujawniona, niebezpieczna dla ujawniającego… Ale obowiązek komentującego… No dobra. Wyrobiona aktorsko zołzunia. Plus nieco intuicji, plus co Robert sam o sobie powiedział, no i proszę, jak można zakręcić facetem. Czyli kobitka idealna, pół czorta, ćwierć anioła, reszta zależna od kaprysów i wytkniętych sobie celów.

Nie, nie jestem mizoginem. Przeczytaj to jeszcze raz, to zakończenie, przymrużając lewe oko. :-)

Pozdrawiam.

Fajne. Czytało się bardzo przyjemnie, przełamanie nastroju staroświeckiej grozy pierwszą sceną dialogu z mumią świetne (brawo!), tekst pomysłowy, spójny, z fabułą nie ograniczającą się straszenia. Jeden z lepszych w konkursie, IMHO.

ninedin.home.blog

Bardzo dobre. Mimo, że zakwalifikowałaś jako horror, zdecydowałem się przeczytać. W przedmowie dodałaś mi odwagi, ale i tak bym przeczytał znając inne Twoje teksty. Nie żałuję, podobało mi się. Ciekawy pomysł i rozegranie go. Dobry tytuł. Powodzenia.

P.S. Zdolna ta AI.

Hej emlisien! Tekst wzbudził we mnie wiele różnych emocji, w większości na szczęście pozytywnych :-)

Drobna uwaga na początek – główny bohater w pierwszej scenie jest Sandersonem, a na koniec już tylko Sandersem. Czyżby proces mumifikacji powodował nieodwracalną degenerację nazwiska? ;-)

Jak pisali poprzednicy, zaczyna się od klasycznej, gotyckiej atmosfery grozy. Potem przeskakujemy niemalże do romansu (to przejście było dla mnie nieco zbyt szybkie i mało płynne – budujesz atmosferę i nagle w jednym akapicie pojawia się mumia i staje się nadąsaną dziewczynką). Następnie przechodzimy przez humorystyczną fazę przywodzącą na myśl film “Ze śmiercią jej do twarzy” i powracamy w objęcia horroru. Pomijając wspomniany przeskok, cała historia się kleiła i pozostawiła bardzo pozytywne wrażenia. Na początku było kilka zdań o nieco dziwnej konstrukcji, ale większość tekstu bardzo sprawnie napisana. Powodzenia w konkursie!

P.S. Minus za krzywdzenie kotków. A fe!

Hej!

Adamie, miód na moje serce to Twoje stwierdzenie o bagiennym tekście :-)

Nie wzięłam Cię za mizogina. Małgorzatka pewnie byłaby całkiem zadowolona, czytając jak ją podsumowałeś :-D A ja wpisuję do notesiku tę wizję "kobitki idealnej". Dziękuję Ci ślicznie żeś wpadł, przeczytał i wypowiedział wszystkie te miłe słowa pod adresem opowiadania i jego bohaterów!

Ninedin!

Bardzo mi miło, że znowu mnie zaszczyciłaś :-) Twój komentarz (jak zawsze) sprawił mi radość. Dziękuję!

Misiu!

“Ale i tak bym przeczytał znając inne Twoje teksty” – wow! Ale wyróżnienie! Dziękuję.

P.S. Zdolna, ale trzeba jej dopomóc dobrym opisem i być cierpliwym :-)

Krzkocie!

Ha ha! Ale żeś wyłapał tego Sanders_ona! Cieszę się, że tekst wzbudził w Tobie emocje. Zapewniam Cię, że żaden kot nie ucierpiał przy powstawaniu tego opowiadania, a wszystkie te, które wymyśliłam i pozwoliłam Robertowi wypatroszyć, przebudziły się do życia wiecznego i mają niezły fun z bandaży ;-) Rowan zapewne zadba o nie, przynosząc solidną porcję suszonych szprotek i suchego kociego żarcia.

Cześć! :-)

Poniżej garść mojego czepialstwa, do wykorzystania lub nie. To pierwszy z Twoich tekstów, które komentuję, więc nie wiem, czy lubisz krytykę, ale komentarz już napisany i dodaję jedynie takiego wstępniaka, by uspokoić sumienie, którego nie posiadam ;-)

Początek (jak się później okazuje cytat z opowiadania) to właściwie nie zachęcił, bo uderzasz dość banalnym porównaniem (to z wężem), potem znów trochę patosu („szarawe światło gasnącego dnia”) i nastawiam się na coś nie z mojej bajki. Ale nie poddaję się tak łatwo.

Dostrzegam też problem nomenklaturowy, który onegdaj wyłożyła mi Asylum, komentują mój tekst. Na początku przedstawiasz bohatera jako Pana Sandersona, a zaraz później wprowadzasz Roberta. Przy szybkim czytaniu pierwszej sceny trzeba się niestety zatrzymać, aby złapać do kogo się co odnosi. Oczywiście jest ok, ale przez taki zabieg przez historię przestaje się płynąć.

Backstory Roberta też mnie niestety nie porwało. Nie było w nim niczego, co mogłoby zainteresować. Ot jakieś niespełnione miłości i wybujałe ambicje literackie. Zabrakło świeżości.

Odczułem też pewną pospieszność, jeżeli chodzi o przejście do świata mumii. Element humorystyczny zdecydowanie natomiast na plus, bo zaczynałaś wchodzić na zbyt wysokie rejestry (jeszcze nie patos, ale było za drętwo jak na mój spaczony gust).

Opis mumii doskonały. O to właśnie chodzi. Jest trochę niepoważnie, ale jednocześnie ładnie literacko.

– Gapi się pan.

To nadaje świetny klimat, kontynuuje humoreskę i ogólnie bardzo mi się podoba.

Opowieść sięgała czasów, gdy angielscy podróżnicy jęli zwozić na wyspy odkryte w Egipcie mumie.

To zdanie mi się za to bardzo nie podoba (“jęli” jest jak piasek w bułce jedzonej na plaży). Może tak:

Opowieść sięgała czasów, gdy angielscy podróżnicy zaczęli zwozić mumie odkryte w Egipcie.

Relacja Mistrza i Małgorzaty bardzo dobrze oddana, głównie za sprawą Małgorzaty. Ta bohaterka Ci się udała.

Całość jest napisana bardzo porządnie, aczkolwiek trafiały mi się zdania, gdzie niektóre słowa były trochę wsadzone na siłę (najprawdopodobniej, aby uniknąć powtórzenia) i brakowało wtedy rytmu. To jednak bardzo jednostkowe przypadki. Czytało się więc dobrze, nie czuć było aż takiej liczby znaków, jak wystukał licznik. Jestem na tyle zadowolony, że polecę do zbioru B.

Pozdro!

"Kozy mają mnie w nosie, a psy na ogonie." T. Rałowski

Filipie!

Czy lubię krytykę? Nie! Okropecznie nie lubię, ale zaraz potem jestem za nią wdzięczna. Zatem – dziękuję :-) Wezmę sobie Twoje uwagi do serca, a wszystkie słowa o tym, co się udało – jeszcze bardziej!

Co do węża – też raził mnie ten banał, ale ostatnio doszłam do wniosku, że jeszcze bardziej drażnią mnie porównania, które mają być kunsztowne, a nie są, więc dałam tu za wygraną.

Bardzo Ci dziękuję za komentarz i fajnie, że mnie odwiedziłeś.

Pozdrowienia,

To ja dziękuję za lekturę :-) Trochę mnie na portalu nie było i widzę, że pojawiło się kilku nowych zacnych Autorów. Zerknę też zatem pewnie na inne Twoje teksty, bo dryg pisarski odnotowano.

"Kozy mają mnie w nosie, a psy na ogonie." T. Rałowski

Hej!

Przyznam, że całość niekonieczne wpisała się w moje gusta, choć czytało się przyjemnie i tekst rzeczywiście jest całkiem wciągający.

Początek, jak już zauważono, przywodzi na myśl typowy horror i osobiście chyba wolałbym, żeby historia pozostała w tych klimatach. Stąd też

znacznie bardziej niż środkowy segment spodobała mi się końcówka – ponowny zwrot ku grozie. Niestety, backstory Roberta rzeczywiście nie porwało i

gag z książką o Drakuli zdawał mi się jakoś średnio w to wszystko wpisywać, ale to już raczej tylko i wyłącznie kwestia mojego gustu ;)

Lubię postać Małgorzaty, choć ponownie, lwia część jej interakcji z Robertem to część "lekka i komediowa". Jednak

kiedy to wszystko czytałem, to miałem jednocześnie jakieś takie poczucie… niezręczności? Ale w pozytywnym sensie,

bo czego innego mógłbym się spodziewać po rozmowie z mumią. Generalnie dobrze czyta się jej rozmowy z Robertem, a końcowy twist intryguje. Całościowo, fajna sprawa,

ale – jak wspomniałem – nie uwiodło mnie jakoś specjalnie.

Btw, bardzo fajne kotki na obrazkach. Z ciekawości, Midjourney, czy coś innego?

Bardzo dobry tekst i fajne obrazki (obstawiam, że nie Midjourney). Z początku myślałem, że mumia jest zbyt sympatyczna, ale końcówka wynagradza tę obawę.

Jak na razie najlepsze opowiadanie, który czytałem na Mumie. Do tego przyznam się, że nie lubię koncepcji chodzących i mówiących mumii, ale to opowiadanie się broni.

Wspaniałym smaczkiem (choć nieco branżowym) jest spotkanie “młodych literatów”:

bąkali o prościutkich gustach czytelników i zmieniali temat

oraz scena z mumią w roli głównej, godna Lady Makbet:

– Czyli kłamałeś! – wybuchła i rąbnęła dłonią o biurko tak mocno, że cudem tylko nie posypały się kości. – Wcale nie zamierzałeś mi pomóc!

W opowiadaniu umiałem się nawet odnaleźć:

Większość dnia spędzili na tworzeniu efekciarskich wypocin na zadane tematy, a wieczorem zasiedli do czegoś, na co wszyscy zdawali się najbardziej czekać – upajania się niskoprocentowym alkoholem, w pomarańczowym świetle świec.

Wystąpię o klik biblioteczny. Nie czepiam się, bo nic mnie w oko nie ukłuło, chociaż porządek z interpunkcją i znaczkami warto byłoby zrobić np.:

Pierwszą myślą, która wybrzmiała w głowie Roberta było: “A teraz grzecznie na górę i do samochodziku, zanim coś obudzisz Bob”. → Pierwszą myślą, która wybrzmiała w głowie Roberta, było: „A teraz grzecznie na górę i do samochodziku, zanim coś obudzisz Bob”.

Pokój – szczęśliwość; ale bojowanie Byt nasz podniebny

Filipie!

Czuję się wyróżniona :-)

Dziękuję!

Morgoth!

Przyznam, że po poprzednich konkursach miałam już trochę po kokardę grozy (mimo że mnie do niej mocno ciągnie i nawet jak próbuję napisać komedię to czuć jej powiew). Dlatego, gdy w regulaminie pojawiła się furteczka dla odrobiny wesołości, skorzystałam z niej chętnie, nie oglądając się za siebie. Choć moje ostatnie doświadczenia z pisaniem czegoś, co ma być śmieszne (pojedynek z Krzkotem), wyszły dosyć upiornie :-D

Cieszy mnie, że mimo rozbieżności z Twoim gustem, znalazłeś w tym opowiadaniu coś, co Cię wciągnęło i że zakończenie przypadło Ci do gustu. Uczucie niezręczności! O tak :-)

Do stworzenia ilustracji wykorzystałam DALL-E, póki co radzi sobie najlepiej.

Dziękuję za komentarz!

Radek!

Słusznie obstawiałeś, że nie Midjourney. Próbuję się „dogadywać” z DALL-E i Stable Diffusion, choć brakuje mi zacięcia, żeby zgłębiać możliwości, które pojawiają się dosłownie co chwilę. Wstajesz rano i zastanawiasz się – ile rzeczy zmieniło się w tej działce przez noc :-) Idziesz na kawę, snujesz wizję, że fajnie by było, gdyby… Po czym wracasz do komputera i okazuje się, że ktoś właśnie to coś zrobił.

Bardzo ucieszył mnie Twój komentarz! Miło mi, że doceniłeś „młodych literatów” :-D

Z interpunkcją i znaczkami walczę! Jak tu przyszłam parę miesięcy temu, czułam się jak troglodytka przecinkowo-zaimkowa, teraz jest już nieco lepiej :-) Choć, jak widać, jeszcze długa droga przede mną.

Pięknie Ci dziękuję za zgłoszenie do biblio.

Od komplementów pieką mnie policzki… Przyjemne uczucie.

Pozdrowienia,

Gratuluję biblioteki!

Znasz moją opinię z bety (oczywiście pozytywną). Opowiadanie bardzo mi się podobało. Nie wchodziłam do Ciebie wcześniej, bo widziałam, że dobrze Ci idzie z komentarzami i klikami.

Dziękuję, Moni!

Za wszystkie uwagi, wrażenia i dobre słowa <3

Sympatyczne :)

Przynoszę radość :)

Trochę grozy, trochę humoru, do tego ciekawe postaci i zmumifikowane kotki – bardzo udana mieszanka! Za znęcanie się nad kotkami minus, za “Muminka” wielki plus :D

Czytało się naprawdę płynnie, jeśli były jakieś potknięcia językowe to nie na tyle poważne, żeby przykuć uwagę.

Do jednego drobiazgu się przyczepię:

Przypominające watę cukrową pajęczyny w kątach

Nie gra mi porównywanie pajęczyn do waty cukrowej. Po pierwsze dlatego, że pajęczyny po prostu nie wyglądają jak wata cukrowa (ani kolorem, ani kształtem), a po drugie jedno jest przyjemne a drugie raczej obrzydliwe. Ale to takie tam czepianie się :)

Kosmos to bazgranina byle jakich wielokropków!

Hej!

Dziękuję za odwiedziny, Anet!

Mindenamifaj!

Jak już wzmiankowałam – zapewniam, że żadnemu kotu nie stała się krzywda podczas prac nad opowiadaniem ;-) Cieszę się, że doceniasz Muminka :-D I bardzo mi miło, że opowiadanie Ci się spodobało. Z tą watą cukrową – być może rzeczywiście nienajfortunniej, ale nie miałam innego pomysłu jak opisać typowe pajęczyny z kątów. Mnie się one kojarzą właśnie z tym, jak pan operator waty cukrowej nawijał jej smużki na patyk. Owszem – pajęczyny są szare i mało apetyczne, ale nic bardziej obrazowego mi nie przyszło do głowy :-)

Dzięki za przeczytanie i opinię!

Cześć!

Przepraszam, że nawaliłem na becie, ale rzeczywistość pozafantastyczna dopadła i na kilka dni zostałem człowiekiem wyrzynarką. Póki co przeczytałem połowę opka i jestem bardzo ciekaw, co będzie dalej. Czy jest groza? Nie wiem, na pewno jest ciekawość i kołatające się po głowie pytanie: bardziej Mistrz i Małgorzata (gdzie jest kot!?) czy raczej Misery? Poniżej kilka drobnych uwag, reszta jutro.

Pospiesznie przeczesał ją światłem latarki i przełknął ślinę.

Bez ją.

Kościste obojczyki i po części pozbawione skóry ręce, przyprawiały o skręt kiszek. Mumia była chuda jak młoda brzózka, ale figurę miała niczego sobie. Szeroki, pożółkły bandaż ładnie opinał się w talii i zarysowywał linię bioder. To zasuszone ciało z całą pewnością należało kiedyś do pięknej kobiety. Zdradzały to także rysy jej twarzy.

Intrygujący opis postaci… W bizarro ok, ale w czymś poważniejszym wygląda osobliwie i powoduje, że klimat nieco siada imho. Być może po lekturze całości ocenię to nieco inaczej, ale póki co lekko zgrzyta.

Drgnął, gdy mumia wyrwała go zamyślenia. → Drgnął, gdy mumia wyrwała go z zamyślenia.

Pozdrawiam!

„Poszukiwanie prawdy, która, choćby najgorsza, mogłaby tłumaczyć jakiś sens czy choćby konsekwencję w tym, czego jesteśmy świadkami wokół siebie, przynosi jedyną możliwą odpowiedź: że samo poszukiwanie jest, lub może stać się, ową prawdą.” J.Kaczmarski

Dlaczego doba ma tylko 24 godziny z czego przynajmniej kilka trzeba spać.

Druga połowa tekstu niezła, ale już nie tak przednia jak pierwsza. Owszem, intryga się toczy i dowiadujemy się coraz to więcej o bohaterce, ale odniosłem wrażenie, że poprzez motyw z pisanie książki bardzo atakujesz czytelnika informacją, że Małgosia jest ciekawą postacią. Jest, nie ma co do tego wątpliwości, ale jeżeli kilka razy się to powtarza, to staje się mniej ciekawa.

Trochę gorzej wypada Robert, który nadzwyczaj szybko “adoptuje” się do nowej sytuacji i akceptuje ją. Pasuje to do lekkiej opowieści niesamowitej, ale jak się nad tym zastanowić, to motyw jak z bajki trochę, albo z literatury dziecięcej. Owszem, Małgorzata umiejętnie obdarza go zainteresowaniem, ale w przypadku mumii to nie przechodzi imho.

Bardzo naturalnie i humorystycznie wyszedł epizod ze zjazdem pisarzy. Czyżby aluzje do jakiś warsztatów, które nie do końca polecasz? Tutaj atmosfera się rozluźniła, a przemykająca mumia dodała uroku. Trochę rozwleka to całość, ale imho dodaje naturalności, stanowiąc udaną przerwę przed walką bohaterów.

Zakończenie jest szybkie, ale udane. Wszystko się spina, nitki prowadzą do wspólnego kłębka, który właśnie się obudził. Dodatkowy plus to ilustracje, dodające uroku całości. Niezłe, naprawdę bardzo udany tekst, choć mocno opary na klasycznych motywach (ciągle mi się ta Misery przypominała, ale tutaj historia jest nieco inna).

Pozdrawiam i Powodzenia w konkursie!

Od razu napiszę Emilisien – nie wciągnęło, choć potencjalnie mogło, bo pasjami lubię fabuły z z domem na uboczu, w którym coś tajemniczego się dzieje. A było tak, że zanurzałam się w tekst i z niego wyskakiwałam, dlaczego i co sama na ten temat myślę? Po kolei.

Tytuł.

Z dużą nieufnością podchodzę do tytułowych skojarzeń wprost. Z jednej strony się cieszę na szukanie odniesień i może małą powtórkę, z drugiej wiem, że wtedy “cholernie” rosną mi oczekiwania w stosunku do tekstu.

Początek czytania.

Mamy narratora, który obserwuje Roberta z boku. Kim jest? Ciekawe, czy się to wyjaśni?

Chyba jest jakieś zawirowanie z czasami, w których pisane jest opowiadanie. Kursywa – przeszły, po obrazku jakbyś przeszła na teraźniejszy i znowu wróciła do przeszłego*.

*potem było podobnie.

Po drodze.

Trochę dziwiły mnie szczegóły i rodzaj lakoniczności przy ich opisywaniu. Występowały razem: kuchnia węglowa, żelastwo w piwnicy, okna do podłogi, łąki widoczne, choć już być nie powinny – przecież mgła, spanie na sofie – czyżby w domu nie było sypialni? Przedziwny dom, nie potrafię go sobie wyobrazić, chociaż bohater był po nim oprowadzany. Myszy są naturalne w takich domach, kapania wody z kranów raczej nie słychać od progu, chyba że jesteśmy tuż obok, nie skupieni na czymś innym, sami i trochę poznaliśmy dom. Klimat przez te drobiazgi pojawiał się i znikał. Czy bohater – pisarz grozy boi się własnego cienia już na wstępie?

Wejścia do poszczególnych scen były dobre, ale pod koniec wszystko się rozmywało, przyspieszałaś i kończyłaś, zaskakując w kolejnej odsłonie. Rosło we mnie niedowierzanie (wybicie z klimatu), gdy dochodziło że: nie zdziwił się, że bez rozpalenia pieca w domu było ciepło i następnego poranka, gdy zszedł do piwnicy zdumiony, przyglądał się ciepłemu piecu i drobnemu odciskowi stopy; czemu nie podjął tematu stopy i ciepłego pieca z zarządcą/opiekunem domu – nie wiem…?

Na tym zakończę swoje szczególarstwo.

Drobiazgi:

,Mgła w oddali sunęła powoli to odsłaniając, to zasnuwając bielą kolejne fragmenty lasu, a na przedniej szybie osadzały się maleńkie kropelki.

Wyobraźmy sobie Roberta. Zatrzymał się przed domem. Przyglądał się jemu i mgle powoli zbliżającej się/podchodzącej/zagarniającej/inaczej. ;-) Tego snucia, zasnuwania odsłaniania ciut chyba za dużo. Hmm i jeszcze jedno, jeśli kropelki na szybie, tzn. że już doszła do samochodu?

,Wewnątrz było ciemno, ponuro i chłodno, a na domiar złego już od progu uszu dobiegała irytująca pieśń niedokręconego kranu.

– Światło w sieni trzeba naprawić, myślałem, że to żarówka, ale widać większy problem – rzekł mężczyzna, zapraszając Roberta gestem i znikając we wnętrzu domostwa. – Tu jest kuchnia kaflowa, węgiel, wody można nagrzać, herbatę ugotować. Jest i zwykła, gazowa.

Robert postąpił za nadzorcą. W kominku płonął ogień, wypełniając salon pomarańczową poświatą.

Tu nie rozumiem. W sieni było "ciemno, ponuro i chłodno", czemu piszesz "we wnętrzu" zamiast w sieni? Już w sieni to kapanie usłyszał – nowy dom, oprowadzanie, tyle wrażeń?

Jaki jest rozkład domu? Zarządca zniknął, Robert słyszał jego głos i kiedy postąpił, nagle znalazł się w salonie? ;-)

Sprobuję podsumować.

Mumia, zachowanie, jej wcześniejsze losy i późniejszy związek z pisarzem – są ciekawe! :-) Niektóre porównania i metafory mnie czytelniczo płoszyły, chyba bym próbowała kontrolować ich liczbę i zwrócić się w stronę silniejszego wejścia w postać i realia.

Całość, mogę streścić w dwóch zdaniach, co jest sporą zaletą, lecz, kiedy chcę przypomnieć ją sobie w detalach – zmiany motywacji czy nastrojów, postaci mi się "rozjeżdżają".

Warsztatowo opowieść wydaje się mało klarowna przez sceny, które jakby nie są doprowadzane do końca i nie rozwijają następnej, dobudowują informacji. Raczej mam wrażenie kontaktu z galopadą nagłych skrętów opowieści uzasadnianych w konkretnym momencie. Co fragment to pojawia się nowy zwrot akcji. Lekko męczył mnie ten brak ciągłości i wystawienie się na wrażenia. Gdybym miała coś rekomendować dla czytelnika podobnego do mnie – mniej szarpaniny, a więcej snucia opowieści. W końcu to historia o relacji dwóch osób, które spotkały się przypadkiem i ułożyły sobie życie, choć nie obyło się bez niespodzianek zabawnych i strasznych po drodze.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Hej, hej

Na początek kilka uwag:

Jednak maszyna z widokiem na jezioro nie chciała pisać sama, a noc pełna lęku okazała się raczej sposobem na nabawienie się nerwicy, niż biletem na spotkanie z weną.

Maszyna z widokiem na jezioro wybiła mnie z rytmu. Trochę siękozowe zdanie potem, które łatwo wyleczyć.

Mumia była chuda jak młoda brzózka, ale figurę miała niczego sobie. Szeroki, pożółkły bandaż ładnie opinał się w talii i zarysowywał linię bioder. To zasuszone ciało z całą pewnością należało kiedyś do pięknej kobiety. Zdradzały to także rysy jej twarzy. Wydatne kości policzkowe, przyjemna linia żuchwy i drobny nosek. Gdyby nie pożółkłe zęby wystające przez sporą dziurę w policzku, można by nawet powiedzieć, że nadal prezentuje się nieźle.

To jak w końcu wyglądała ta mumia? Miała bandaż tylko w talii, a resztę ciała bez? Trochę pogubiłem się w opisie.

– Może nie jest to typowa powieść grozy tylko horror psychologiczny. – Próbował bronić swojej idei. – Widzisz, ten dom jest tak naprawdę…

Odniesienie do poprzedniego opowiadania? ;) Świetny smaczek!

Podczas pierwszych dni po odkryciu obecności Małgorzaty, był jak ofiara wojny podskakująca za każdym razem, gdy przeciąg trzaśnie drzwiami.

Przecinek przed “był” do usunięcia.

Śmiała się do rozpuku, ocierając suche łzy.

Suche łzy? A co to za wymysł?

– Och, Małgorzato! – Nie wytrzymał w końcu. – Bezpańscy młodzieńcy nie włóczą się po miasteczku łasi na podroby!

Przyznam, że wcześniejsza rozmowa naprowadziła mnie raczej, że Małgorzata namawia Roberta, aby został z nią na wieczność jako mumia. On, nie jacyś młodzieńcy.

Przeczytałem i mam wrażenie, że przeczytałem kilka krótkich historii.

Początek to stereotypowy, znany każdemu motyw przyjazdu pisarza horroru do odosobnionej chatki, by pisać w spokoju. Taki początek nie wzbudza u mnie żadnej emocji, bo za często go widziałem/czytałem, ale w porządku – jest napisany na tyle sprawnie, że jakoś się czyta.

Potem nagle przełamujesz nastrój grozy pojawieniem się panny mumii i wchodzimy w środek, gdzie nowopoznana mumia zostaje muzą biednego pisarza (racja, mamy podobne tła w naszych opowiadaniach i racja, rozjechaliśmy się zupełnie ;) ).

Następnie kończysz znów horrorem, walką, a potem znów humorystyczne koty. Skakanie po nastrojach pełną gębą.

Rozmowy głównej pary są całkiem udane i ciekawe, widać łączącą ich “chemię”, pasują do siebie, ale jeśli chciałaś przedstawić Małgorzatę jako niestałą dziewczynę, to udało się – dla mnie jej postępowanie jest dziwne. Chce mordować? Nie, bo tworzy mumiokotki. Chce towarzystwa mumiokotków? To po co całe gadanie o młodzieńcach? Chce faceta na wieczność? To po co mumiokotki? Czemu nie Rowan?

Kim w ogóle jest Rowan i czemu służy Małgorzacie?

Trochę też nie wierzę, że za każdym razem Małgorzata zdobywała zaufanie gości, że za każdy razem tych, których nie oczarowała mową, udało jej się zabić, skoro nawet zwykły pisarz zdołał ją wrzucić do jeziora. Po co tak ryzykować? Czego ona w ogóle chce w swoim nieżyciu?

Robert jest o wiele bardziej konsekwentną postacią z jasno określonym celem i motywacją. Odzyskanie ukochanej, która opuściła go dla pisarza słabych YA jest i zabawne i ciekawe.

Motyw muzy też nie do końca mnie przekonuje, bo z pustych kartek, dzięki rozmowom z Małgorzatą, nagle powstaje arcydzieło. To raczej nie tak działa.

Mimo to czytało się przyjemnie, bo przede wszystkim jest dobrze napisane, nawet pomimo różnych tonów (raz groza, raz lekko). Postacie na tyle ciekawe, że chce się czytać dalej i byłem ciekawy, jak całość się skończy. I jestem zadowolony z lektury, przynajmniej dopóki nie zaczynam się zastanawiać nad logiką ;)

Pozdrawiam

irytująca pieśń niedokręconego kranu

Sorry, Emlisien, ale takie sformułowania jak “pieśń niedokręconego kranu” zdają się uzasadnione tylko w przypadku, jeśli chce się wywołać u czytelnika śmierć z cringe’u xD Podobnie, choć w mniejszym stopniu, z wyrażeniami pokroju “Jego twarz poorana była zmarszczkami, a włosy znaczyła siwizna.”, zamiast zwykłego “był pomarszczony i siwy.” Choć z drugiej strony takie niecodzienne sformułowania mogą służyć budowaniu atmosfery tajemnicy, ale na mnie to nie działa.

Podobnie nie pasują mi sformułowania pokroju “Przypominające watę cukrową pajęczyny”. Rozumiem, że z czysto wizualnego punktu widzenia, takie porównanie może być trafne, ale psuje atmosferę. Choć z drugiej strony, jeśli ma być to opowiadanie z mrokiem i odrobiną humoru, to okej, nie trzeba każdym słowem budować atmosfery tego pierwszego.

W ogóle co do pajęczyn, odgłosów gryzoni, pierwszej nocy w podejrzanym mieszkaniu, pisarza grozy, tajemniczej śmierci, tajemniczych poprzednich lokatorów itp., to z jednej strony można powiedzieć, że klisza, sztampa itp., z drugiej nikt nie mówił, że wszystkie poprzednie dzieła, które zawierały te motywy, łączyły je ze sobą i oprawiały stylistycznie w idealny sposób. Taką też uwagę mam dla wszystkich osób, które oskarżają czyjeś dzieło o sztampowość. Dla mnie opowiadanie/powieść/film może być 90%owym “plagiatem” choćby i klasyków, ale jeśli te pozostałe 10% to doszlifowanie, poprawianie lub chociaż urozmaicenie źródła inspiracji, to w porządku.

a jedynym, na co Robert miał chęć, było porządnie się wyspać.

Rzeczą, jakiej nie da się zaprzeczyć, chcąc analizować to i podobne zdania, jest to, że myliłby się ten, kto by stwierdził, iż niemożliwym jest uczyneinie tych zdań prostszymi, chociażby poprzez napisanie “Robert był niezwykle senny” (ewentualnie znudzony, zależnie od dokładnego znaczenia w tym kontekście) zamiast “jedynym, na co Robert miał chęć, było porządnie się wyspać”.

Podobnie tu:

“Miał wtedy o dwadzieścia lat mniej, a jego głowę wypełniały marzenia, które nie przeżyły jeszcze brutalnego zderzenia z rzeczywistością. “

Dlaczego nie może być “Dwadzieścia lat temu był naiwnym marzycielem”?

I wiem, że to może nieuczciwe odrzucać pojawienie się motywu samego w sobie, niezależnie od wykonania, ale pisanie o pisaniu zdaje mi się dość narcystyczne i pretensjonalne. Nie mówię, że ty taka jesteś, ale trudno nie odnieść takiego wrażenia. Polecam obejrzeć “Lady in the Water” M. Night Shyamalana, jest to skrajny przykład tego zjawiska, ale wiele pokazuje. Ale ponownie, może jest to w tym przypadku element wspomnianego humoru (może parodia wybryków Shyamalana i tym podobnych?) ale ja go niestety nie dostrzegam.

“

Nigdy nie pasjonował go starożytny Egipt, a filmy o faraonach i mumiach działały na niego lepiej niż porządna dawka melatoniny.”

Ponownie, może jest to element mikrohumoru, ale jak dla mnie jest to zbyt skomplikowany sposób na powiedzenie“nudziło go wszystko co związane ze starożytnym Egiptem”. Nie jest to nic tragicznego, ale zamiast lekkiego uśmieszku, który wywoływać powinien mikrohumor, podobne dziwne sformułowania wywołują u mnie dreszczyki mikrożenady. Zdaje się, jakby autor po prostu chciał się pochwalić, że zna słowo “melatonina”.

Natomiast doceniam czysto językowe smaczki pokroju użycia sformułowania “egipskie ciemności” w opowiadaniu o takiej a nie innej tematyce. Skojarzyło mi się z “praszczurem” zamiast “przodka” w opowiadaniu “Szczury w murach” w tłumaczeniu Macieja Płazy.

No, tak się tylko czepiam (choć daję często autorowi kredyt zaufania i biorę pod uwagę możliwość, że coś, co mnie wydaje się kiepskim stylem, jest celowym zabiegiem), ale nie jest tragicznie. Nie zainteresowało mnie na tyle, bym czytał do końca jeszcze dzisiaj. W ogóle nie wiem, czy wrócę do tego opka. Ale nie dla tego, by było jakoś szczególnie złe; po prostu nie jest porywające, a ja zwykle nie lubię poświęcać czasu na coś, co nie jest absolutnie najwyższym stopniem przyjemności (w ekonomii to się na zywa opportunity cost, a ja wolę takich kosztów nie ponosić). Ale wolałem, by ten czas, który już poświęciłem, nie poszedł na marne, i chciałem zwrócić uwagę na to, co mi przeszkadzało w tych fragmentach, które przeczytałem. Mam nadzieję, że niektóre uwagi okażą się przydatne.

Hej,

Mam mieszane uczucia. Trochę mi się nie podoba ten humor i “figlarność” tego opowiadania, bo “Mumie” miały być chyba przesycone grozą. ;) Niepokój momentami jest, ale za dużo tutaj właśnie takiej lekkości, uroku, uśmiechu.

Niemniej środek (motyw z mumifikowaniem kotów), a potem koniec mnie zaskoczył – spodziewałam się, że będzie różowo już do końca. Cieszę się, że tak jednak nie było. ;)

Całkiem mnie wciągnęło to opowiadanie, tylko że, właśnie, zbyt różowe. I jeszcze jedno – przez długi czas miałam wrażenie, że mumia oczekuje, że to Robert da się zmumifikować i “legnie” obok niej. Zdziwiłam się, kiedy nagle okazało się, że chodzi o jakąś osobę trzecią – młodzieńca, którego ma dopiero sprowadzić.

Pajęczyny jak wata również zwróciły moją uwagę jako trochę niepasujące. I jeszcze te ślady stópek w piwnicy – właściwie nie wiem, NA CZYM zostawiała te ślady…? Na kurzu?

P.S. Biedne koty!

Pozdrawiam ^^

She was with me. She did all those things and so many more, things I would never tell anyone, and she never even loved me. Now that’s love.

Bezpańscy młodzieńcy łasi na podroby…

Leżę i kwiczę!

Podoba mi się łatwość z jaką przeplatasz grozę i humor.

Polubiłam nieszczęsnego pisarza i Małgorzatę.

Opisy są nieco nadęte, ale jak dla mnie, idealnie pasują do klimatu mumii, złamanych serc i ożywionych piękności (bawiących się bandażem – tu również musiałam łapać oddech).

"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke

Bardzo udany mariaż humoru i grozy. Dobrze pogrywasz z tropami kulturowymi, niemalże tworzysz tu pastę, no i wreszcie jest fantastyka pełną gębą. Z zakończeniem, którego, znając gatunek, można się spodziewać, a jednak napisałaś to tak, że zaskakuje – chyba przez humorystyczne wstawki. Zastanawiałam się, czy Dolores to ukłon w stronę Kinga, bo przecież mamy tu wyraźne nawiązania do “Misery”?

Bohaterowie wyszli przekonująco, Małgorzata o wielu obliczach zwłaszcza. Ale pan Rowan też niczego sobie – udana drugoplanowa postać.

Zastanawiam się, jaką rolę pełni fragment kursywą nad pierwszym obrazkiem, na samym początku. To fragment powieści Roberta?

Językowo i ogólnie technicznie jest okej, poniżej trochę miejsc, na których się potknęłam, oraz trochę błędów zapisu.

była idealną sceną dla twórczego umysłu pisarza

Scenerią.

– Pan Sanderson? – zapytał mężczyzna, którego twarz pojawiła się za szybą. – Och! Wystraszyłem pana – zZaśmiał się przepraszająco, gdy Robert otworzył drzwi.

Didaskalia z “zaśmiał się” i podobnymi są zdradliwe, bo niby śmiejemy się gębowo, ale jednak wypowiedzenie trzech słów to nie jest śmiech.

No i zaglądam[+,] czy czego nie potrzeba.

żadną z jego ambitnych powieści. I pewnie darowałby sobie to głupie marzycielstwo, gdyby nie Marta – miłość jego życia, która rzuciła go

Siedział w ~~swoim~~ małym, dusznym mieszkanku i stukał po nocach.

Zaimka swój lepiej unikać, jeśli nie jest konieczny. Tu taki przypadek z szarej strefy, ale raczej bym wywaliła.

Świecąc po kątach, wyszedł na korytarz. Snop światła padł na drzwi do piwnicy. Zmartwiał. Pamiętał ten dźwięk, ale piwniczka była ostatnim miejscem, w które miał chęć zapuszczać się po nocy.

Jaki dźwięk? Skrzypienie było dawno, więc jak tu trafiłam na “ten dźwięk”, to miałam wrażenie, że piszesz o jakimś nowym.

Kilka kolejnych nocy zeszło mu na nasłuchiwaniu, a nie doczekawszy się sensacji, nad ranem zapadał w sen. Stary zarządca w końcu go odwiedził, lecz Robert nie podjął tematu pieca ani śladu stopy.

Tu się gramatycznie trochę sypie. W pierwszym zdaniu masz różne podmioty (noce / domyślny Robert) i to nie brzmi dobrze. Sensacje to niedobre słowo w tym kontekście. “Nie podjął tematu” sugeruje, że Rowan poruszył te tematy. W świetle zakończenia oczywiście mógłby to zrobić, ale nie sądzę, żeby chciał na siebie ściągać podejrzenia ;)

A teraz grzecznie na górę i do samochodziku, zanim coś obudzisz[+,] Bob

W tej samej chwili poczuł na karku ~~czyjś~~ dotyk.

Nie wie, że to “czyjś”, a taki zaimek to też śmieć.

odnaleziony na powrót łom

coś mi tu nadmiarowo

Kościste obojczyki i po części pozbawione skóry ręce[-,] przyprawiały o skręt kiszek.

bandaż ładnie opinał się w talii i zarysowywał linię bioder

Tu też mi coś nie gra, mam wrażenie, że materiał opina talię, a nie opina się

Zdradzały to także rysy jej twarzy.

Tu też zastanowiłabym się nad wyrzuceniem zaimka. Po polsku one zazwyczaj nie są potrzebne.

Drgnął, gdy mumia wyrwała go zamyślenia.

To wydaje mi się niezgrabne, takie jakieś mało literackie. Minimalnie lepiej byłoby “głos mumii”, ale ogólnie coś bym z tym zdaniem zrobiła.

Była wyższa niż się spodziewał,

Hmm. Przecież ją wcześniej widział? Może niż się wcześniej wydawała?

wydusił cienkim głosem, a oczy kobiety się zwęziły

Tu miałam poczucie non sequitur, przez użycie spójnika “a”, który tu sugeruje związek przyczynowo-skutkowy.

Siedział w zgaszonym samochodzie[+,] obserwując krople deszczu spływające po szybie.

Samochód nie może być zgaszony. Zgaszony może być silnik albo światło. Btw postaraj się powalczyć z konstrukcją imiesłowową, bo ona rzadko jest dobrym wyborem stylistycznym.

Gdy wrócił na górę[+,] dniało już,

Eksperymentował na ciałach, które wykupywał z kostnicy. Tak przynajmniej twierdził.

Tu miałam troszkę zawieszenie na realiach. Rozumiem, że to aluzja do złodziei trupów i że tak pozyskiwał ciała, a żonie rzucał ściemę, ale chyba by tego nie kupiła. To były tak głośne sprawy, że kupno z kostnicy byłoby procederem wielce mało prawdopodobnym jako zasłona dymna.

Podczas pierwszych dni po odkryciu obecności

Przez pierwsze dni? Odkrycie obecności brzmi mi strasznie technicznie.

Pewnego razu przyniósł spiratowaną kasetę z filmem “Sok z żuka”, którego premierę widział rok wcześniej w kinie.

Dlaczego spiratowaną? To oczywiście nie niemożliwe, ale VHS zazwyczaj po prostu nagrywało się z telewizji. Plus na pewno premierę (w sensie galowy pokaz)? Tzn. okej, może tak, ale to chyba informacja całkowicie niepotrzebna, a zwraca uwagę. Wystarczy, że film widział wcześniej w kinie. I raczej, jeśli z konkretem, “w ubiegłym roku”, “rok temu”.

Bez mumii[-,] dworzyszcze było tylko starą chałupą,

Nie odniosłam wcześniej wrażenia, że to aż dworzyszcze ;)

To, co mi przysłałeś[+,] jest naprawdę znakomite!

dance macabre

danse macabre (literówka). Przez “c” występuje wyłącznie w tekstach, które zapisują to błędnie ;)

Sądził, że list nim potrząśnie, lecz wywołał tylko więcej obaw i wyrzutów sumienia.

Hmm. Tu mi coś logicznie nie stykło.

I odkąd powiedział: “tak”, wszystko wkroczyło na zupełnie nową ścieżkę.

Raczej “od kiedy”. Dwukropek zbędny. “Wszystko wkroczyło na nową ścieżkę” – hmm, coś mi nie gra.

– Małżonek twój, moja droga, nie zostawił wskazówek[+,]jak obchodzić się z sierścią. Poza tym[-,] nie zależy ci chyba na tym, żeby twój przyszły towarzysz był wilkołakiem, nieprawdaż?

Błędny przecinek po “poza tym” jest też gdzieś jeszcze.

Z tym wilkołakiem to trochę nielogiczne.

– Natarłeś już wnętrze solą? – zZmieniła temat.

Dorosłego chłopa i tak nie podsuszysz – przypomniała mu.

Przypomniała? Usiłowałam znaleźć, że o czymś takim mówili, ale nie znalazłam (może moja wina). Albo nie znam jakiegoś powiedzonka.

zwłaszcza[-,] gdy przychodziło do usuwania mózgu.

Zwłaszcza gdy to jest spójnik złożony i nie rozdzielamy go przecinkiem

Albo zmienił się w wąpierza

“Wąpierz” to jest sztucznie utworzone, niepoprawne polskie słowo. Nie widzę dla niego zastosowania w realiach angielskich dowolnej epoki ;)

http://altronapoleone.home.blog

Łojzicku!

Nazbierało się tu komentarzy! Dziękuję wszystkim, którzy zechcieli poświęcić czas na przeczytanie tej długaśnej historyjki!

Krar!

Zrobiłeś mi tym dwuczęściowym komentarzem serial z cliffhangerem! ;-)

Nie mogłam się doczekać ciągu dalszego zwłaszcza w związku z poniższym:

bardziej Mistrz i Małgorzata (gdzie jest kot!?) czy raczej Misery?

;-) Byłam bardzo ciekawa, czy docenisz koci wątek.

Pasuje to do lekkiej opowieści niesamowitej, ale jak się nad tym zastanowić, to motyw jak z bajki trochę, albo z literatury dziecięcej.

Yyyy, man! Polecisz mi jakieś ciekawe tytuły z literatury dziecięcej, którą czytałeś? <3

Bardzo naturalnie i humorystycznie wyszedł epizod ze zjazdem pisarzy. Czyżby aluzje do jakiś warsztatów, które nie do końca polecasz?

:-) Zainspirowałam się wzmianką Chucka Palahniuka o takich spotkaniach.

Nie byłam na warsztatach. Byłam na spotkaniu NF u Bellatrix! Ale zapewniam, że wszelkie podobieństwo zdarzeń i osób jest całkowicie przypadkowe, a scenę napisałam wcześniej :-D

Asylum!

Lekko męczył mnie ten brak ciągłości i wystawienie się na wrażenia. Gdybym miała coś rekomendować dla czytelnika podobnego do mnie – mniej szarpaniny, a więcej snucia opowieści.

Damn! Zaskoczyłaś mnie. Uważam to opowiadanie za najbardziej spójne i płynne z dotychczas wrzuconych na portal, może poza Panem Lasu. I właśnie takie bez skakania, tylko z odsłanianiem kolejnych elementów układanki.

Dzięki za odwiedziny i obszerny komentarz. Będę go sobie trawić.

Zan!

(…) jeśli chciałaś przedstawić Małgorzatę jako niestałą dziewczynę, to udało się – dla mnie jej postępowanie jest dziwne. Chce mordować? Nie, bo tworzy mumiokotki. Chce towarzystwa mumiokotków? To po co całe gadanie o młodzieńcach? Chce faceta na wieczność? To po co mumiokotki? Czemu nie Rowan? Kim w ogóle jest Rowan i czemu służy Małgorzacie? Trochę też nie wierzę, że za każdym razem Małgorzata zdobywała zaufanie gości, że za każdy razem tych, których nie oczarowała mową, udało jej się zabić, skoro nawet zwykły pisarz zdołał ją wrzucić do jeziora. Po co tak ryzykować? Czego ona w ogóle chce w swoim nieżyciu?

No jakoś trudno mi sobie wyobrazić, że tego wszystkiego nie skapowałeś po przeczytaniu opowiadania. Może czytałeś na szybko?

Motyw muzy też nie do końca mnie przekonuje, bo z pustych kartek, dzięki rozmowom z Małgorzatą, nagle powstaje arcydzieło. To raczej nie tak działa.

A działa tak, że ktoś morduje ukochają, żeby napisać wiekopomne dzieło, a ponieważ to nie przynosi oczekiwanego rezultatu, to ją wskrzesza, wykorzystując jedyną na dziewięć lat opcję życzenia do “złotego skarabeusza”, żeby ją wskrzesić i… znowu zabić? ;-)

Drogi Zan, chcesz pogadać o logice? ;-D

Dziękuję za odwiedziny, uwagi i miłe słowa.

Kaplan!

Może wrócimy do tematu, jak przeczytasz całość?

DHBW!

Trochę mi się nie podoba ten humor i “figlarność” tego opowiadania, bo “Mumie” miały być chyba przesycone grozą. ;)

Otóż, w międzyczasie regulamin konkursu się zmienił i stanęło na niesamowitościach :-) Dlatego zdecydowałam się na trochę grozy, trochę figlarności. Bardzo się cieszę, że dotrwałaś do końca i że Cię wciągnęło.

NA CZYM zostawiała te ślady…? Na kurzu?

P.S. Biedne koty!

Na pyle z węgla. Jest tam mowa o węglu, a przy takich piecach czysto zwykle nie jest.

P.S. Zapewniam, że koty mają się całkiem dobrze i Bastet czuwa, żeby miały dziki fun ;-)

Ambush!

Leżę i kwiczę!

Czyli nie jestem stracona w roli twórczyni dostarczającej choć odrobinę humoru? :-)

Radość wielka czytać taki komentarz!

Drakaino!

Dziękuję za pochlebną opinię! Fragment kursywą to tylko wstępniak. Może zbędny, ale chciałam wrzucić na sam początek coś intrygującego, skoro tekst taki długi.

Dziękuję za sporą garść uwag i wskazówek. Będę je trawić na spokojnie, jak już uporam się ze sprawami świata pozafantastycznego, który wyciągnął po mnie macki kafelków do łazienki, frontów do kuchni, baterii i odcieni farb :-)

Pozdrowienia i jeszcze raz wielkie dzięki wszystkim!

O, też masz remont/przeprowadzkę? Ja chcę z tymi mackami zwariować ;)

http://altronapoleone.home.blog

Najpierw z oddali dobiega zgrzyt koła od taczki. Potem rozbrzmiewa szyderczy śmiech trolla. I oto przybywam, pod to zapewne wspaniałe opowiadanie nominowane do piórka, i bez zbędnej zwłoki przystępuję do zrzutu bagiennego szlamu miałkich przemyśleń.

Jeszcze na schodach usłyszał, że ktoś jest w domu.

Już przy pierwszym zdaniu pruski nauczyciel ma ochotę wbić sobie ołówek w oko. Jeszcze na schodach? Jeszcze będąc na schodach? Można było zdecydowanie lepiej zacząć to opowiadanie.

W szarawym świetle gasnącego dnia dom wyglądał tak, jak Robert go sobie wyobraził.

Nagle przenosimy się na zewnątrz. Czyli ten początek zapisany kursywą, to jakieś doklejone wydarzenie z przeszłości? Zupełnie niepotrzebne, tylko miesza i ostatecznie nie wiadomo, czyje to wspomnienie. Hejter wyczuwa w tym pozoranctwo. Ani ten początek ładny, ani budujący grozę. Raczej osłabia zainteresowanie tekstem.

Ponura, porośnięta bluszczem posiadłość, odbijająca się w spokojnej tafli jeziora, była idealną sceną dla twórczego umysłu pisarza.

Czyżby kolejne opowiadania o pisarzu chcącym wykorzystać klątwę żeby odnieść sukces? Przeczytałem trzy teksty z tego konkursu i we wszystkich jest łączenie mumii z pisarzem. Czy to jakaś klątwa ograniczająca wyobraźnię?

– Pan Sanderson? – zapytał mężczyzna, którego twarz pojawiła się za szybą. – Och! Wystraszyłem pana – zaśmiał się przepraszająco, gdy Robert otworzył drzwi.

– Rowan Stone. – Wyciągnął dłoń na powitanie.

– Zapaliło się światło – wyjaśnił Robert. – Myślałem, że zobaczę pana w drzwiach.

Błędny zapis sprawia wrażenie, że to Robert przedstawia się jako Stone i wyciąga dłoń.

Wewnątrz było ciemno, ponuro i chłodno, a na domiar złego już od progu uszu dobiegała irytująca pieśń niedokręconego kranu.

Purpura pełną gębą. Opis mgły jeszcze można zdzierżyć, ale “pieśń kranu” jest prawie tak beznadziejna jak "wargi wiatru".

Sięgające ziemi okna wychodziły na łąki, a sofa wyglądała na taką, w której można wybornie się zanurzyć na popołudniową drzemkę.

Wybornie się zanurzyć w sofie? Grafomania.

Wskazał gestem w stronę szafek.

– Tu jest pompa – wskazał gestem, gdy zeszli na dół

A po co "gest" w tych zdaniach?

Obok zardzewiałego ustrojstwa piętrzył się stos czarnych kamieni.

Okropny pomysł na zastąpienie słowa "węgiel".

To tylko dom, panie Sanders.

To jak się bohater nazywa, Sander, czy Sanderson?

Obudził się skostniały na sofie, przed wygasłym kominkiem.

Miejsce wstawienia przecinka ma znaczenie.

Obudził się skostniały, na sofie przed wygasłym kominkiem.

Pruski nauczyciel ma złudną nadzieję, że dostrzeżesz w tych zdaniach różnice.

Ból pleców przypomniał, że jego młodość się przeterminowała, a pulsująca tępo głowa dodawała od siebie, że przedobrzył z whisky.

A, czyli pisarz ma jeszcze problem alkoholem. Sztampa, nadzieja na choć minimalną oryginalność w kreacji bohatera właśnie umarła. A żeby było jeszcze gorzej, to ta cecha zupełnie nie ma wpływu na dalszą fabułę.

Opowiadania, które pisał, wygrywały w konkursach literackich, lecz pies z kulawą nogą nie zainteresował się żadną z jego ambitnych powieści. I pewnie darowałby sobie to głupie marzycielstwo, gdyby nie Marta – miłość jego życia, która rzuciła go dla rozchwytywanego autora żenujących romansideł o wampirach. Najpierw nie mógł w to uwierzyć, potem targował się z losem i zawziął, żeby zyskać sławę znacznie większą niż “Pan Drakula”. Siedział w swoim małym, dusznym mieszkanku i stukał po nocach. Zmarnował mnóstwo czasu i papieru rozsyłając maszynopisy po wydawnictwach. Na darmo. Lata mijały, a jemu odpowiadała głucha cisza.

A potem poznał Dolores. Pracowała w wydawnictwie “Mroczne” i nie owijała w bawełnę.

– Napisz coś dla kur domowych, które jako dziewczynki chciały umrzeć z miłości albo powieść o seryjnej morderczyni, tropionej przez przystojnego detektywa po czterdziestce. Potem możesz wyjąć z szuflady swoje wynurzenia.

Przy tym fragmencie pewnie niejednemu "wielkiemu autorowi" na tym portalu od razu oczy się zaświecą. Bo przecież ambitnej literatury te wredne wydawnictwa nie chcą jej wydawać. I to wszystko przez te wstrętne kury domowe, co to się zaczytują w romansidłach o wampirach i przystojnych detektywach, zamiast spoczywając na szezlongu wzdychać z zachwytem nad rozmemłanymi gniotami pełnymi odniesień historycznych, to chcą się oderwać od szarej rzeczywistości, zabawić, pośmiać, doświadczyć lekkiej rozrywki.

Nie zapuszczał się tylko do piwnicy.

Czyli nie palił w piecu i nie miał ciepłej wody?

Drgnął, gdy mumia wyrwała go zamyślenia.

Brakuje "z".

Gdy wrócił na górę dniało już, on jednak jeszcze długo leżał na sofie, nim zasnął.

Co jakiś czas pojawiają słowa niepasujące do stylu narracji. Tutaj jest to "dniało".

Pierwszy raz od dawna pisarz poczuł się nieswojo.

Czyżby? A spotkanie mumii nie sprawiło, że poczuł się nieswojo? On się od przyjazdu czuje nieswojo w tym domu.

Bo gdy zapytał ich o wydane książki, obdarzali go urażonym spojrzeniem, wzmiankowali coś o wygranych konkursach, bąkali o prościutkich gustach czytelników i zmieniali temat.

Jakoś znajomo to wygląda. Dodałbym jeszcze wzmiankę o tym, jak krytykują uznanych pisarzy.

Teks jest do przewidywalny i rozwleczony. Opisy rozmów, robienia zakupów i pisania ciągną się przez całe akapity. Niestety opowiadanie też łudząco przypomina "Gnijącą pannę młodą". Wygląd Małgorzaty jest opisany bardzo podobnie. Fabułą zahacza o te same wątki.

Małgorzata dostała nieco charakteru, ale Robert jest nijaki.

Gdyby skrócić ten tekst, dodać wyrazu głównemu bohaterowi, stonować zupełnie niepotrzebną purpurę, byłoby to przyzwoite opowiadanie, ale w tej formie nie zasługuje na więcej niż dwie gwiazdki. Zaznaczę jeszcze, że piszesz przyjemnym stylem, choć widzę, że grozi Ci przejście na stronę miłośników szezlongowych opowiadań, mam nadzieję, że jednak zostaniesz przy naturalności i nie polubisz purpury i bzdurnych metafor.

„Ten, który z demonami walczy, winien uważać, by samemu nie stać się jednym z nich" – Friedrich Nietzsche

Dziękuję za komentarz, Osvaldzie. Dwie gwiazdki od Ciebie sprawiają, że czuję się wyróżniona ;)

Mgła w oddali sunęła powoli to odsłaniając, to zasnuwając bielą kolejne fragmenty lasu,

Już miałem pytać, co odsłania ta mgła, jakie „to”, ale tam po prostu brakuje przecinka…

Podjechał bliżej i zgasił silnik. Mgła w oddali sunęła powoli to odsłaniając, to zasnuwając bielą kolejne fragmenty lasu, a na przedniej szybie osadzały się maleńkie kropelki.

Poprzednie zdanie mówi o samochodzie, to prawda, ale kolejne za podmiot ma wzięty mgłę. Drugie zdanie jest o tyle niechlujne, że wygląda, jakby kropelki osadzały się na przedniej szybie mgły. IMO konstrukcja tych dwóch zdań wymaga konkretnego remontu.

W szarawym świetle gasnącego dnia dom wyglądał tak, jak Robert go sobie wyobraził. Ponura, porośnięta bluszczem posiadłość, odbijająca się w spokojnej tafli jeziora, była idealną sceną dla twórczego umysłu pisarza. Podjechał bliżej i zgasił silnik. Mgła w oddali sunęła powoli to odsłaniając, to zasnuwając bielą kolejne fragmenty lasu, a na przedniej szybie osadzały się maleńkie kropelki. Z zamyślenia wyrwało go światło, które rozbłysło nad drzwiami wejściowymi.

W tym fragmencie podmiot zmienia się cztery razy, w zasadzie w każdym zdaniu jest inny. Trudno jest się zorientować, kim jest „go” wyłaniające się znikąd w pewnym momencie, skoro dopiero była mowa o mgle i o posiadłości.

– Pan Sanderson? – zapytał mężczyzna, którego twarz pojawiła się za szybą. – Och! Wystraszyłem pana – zaśmiał się przepraszająco, gdy Robert otworzył drzwi.

– Rowan Stone. – Wyciągnął dłoń na powitanie.

To bohater się w końcu nazywa Rowan czy Robert? Czy ostatnia linijka cytowanego fragmentu to kontynuacja wypowiedzi nieznajomego, która z niewiadomych przyczyn stała się osobną wypowiedzią?

Tu jest kuchnia kaflowa, węgiel, wody można nagrzać, herbatę ugotować. Jest i zwykła, gazowa.

Po co tworzyć takie karkołomne konstrukcje? Nie można po prostu uporządkować informacji w zdaniu, by wynikały z siebie logicznie, zamiast skakać po nich? „Tu jest kuchnia kaflowa, tam zwykłe gazowa, jest też węgiel, wody można nagrzać, herbatę ugotować”. Chyba, że bohater celowo wypowiada się w niezrozumiały sposób.

W kominku płonął ogień, wypełniając salon pomarańczową poświatą.

A jaką poświatą mógł wypełniać salon ogień z kominka? Gdyby wypełniał np. niebieską, byłoby to warte wspominania.

Drewno jest w szopie za domem, a tam jest duży zapas świeczek. – Wskazał gestem w stronę szafek. Jego twarz poorana była zmarszczkami, a włosy znaczyła siwizna.

Dwa zdania o identycznej konstrukcji źle wyglądają obok siebie.

Przypominające watę cukrową pajęczyny w kątach sugerowały

Porównywanie pajęczyn do waty cukrowej kiepsko nadaje się do kreowania nastroju grozy. :<

Rowan otworzył drzwiczki i dorzucił węgla, po czym otrzepał dłonie.

Dorzucał węgla rękami? Przecież do tego się używa łopaty, bo trochę tego węgla trzeba dorzucić.

Wyrwał kartkę z maszyny i dorzucił do kolekcji, zdobiącej podłogę. “Cholerny desperat”, pomyślał.

Skoro treść listu nie wnosi (a nie wnosi) żadnych istotnych fabularnie informacji, to po co przytaczać jego treść? Pierwsze zdania nieudanej powieści przemilczano, tu powinno być podobnie.

Kolejne dni spędzał na rąbaniu i noszeniu drewna. Wybierał się również na krótkie spacery po okolicy i rozglądał za śladami myszy. Na próżno. Wieczorami padał przed kominkiem po paru łykach whisky. Wypożyczył magnetowid i kasety, żeby zabić czas.

Na śniadanie jadał płatki z mlekiem. Za oknem oglądał liście targane tchnieniami wiatru. Czasem z nudów odbijał piłką o ścianę. Sikać chodził, gdy bardzo mu się chciało.

Pewnej nocy ze snu wyrwał go deszcz, dudniący o ganek.

Zbędny przecinek.

Snop światła padł na drzwi do piwnicy. Zmartwiał. Pamiętał ten dźwięk, ale piwniczka była ostatnim miejscem, w które miał chęć zapuszczać się po nocy. Wrócił do salonu i dorzucił do kominka. Uzbrojony w latarkę i ostry nóż, leżał i czekał aż wstanie dzień.

Czemu bohater właściwie ma taką awersję do piwnicy? Był w niej przecież z oprowadzającym, wewnątrz rzucił mu się w oczy tylko piec i pajęczyny jak wata cukrowa.

Wypił kawę, obserwując tańczący na łąkach opar, a potem zszedł do piwnicy.

Dlaczego opar, a nie mgła? Doszukując się jakiejś konsekwencji w stosowanym języku, to nie powinien również pić kawy, lecz coś w stylu naparu z prażonych nasion Arabiki.

Ktoś musiał go rozpalić wczoraj.

Po co tutaj kursywa?

Stary zarządca w końcu go odwiedził, lecz Robert nie podjął tematu pieca ani śladu stopy.

Dosłownie w poprzednim akapicie chciał do niego jechać. :<

A gdy zaczynało mu się już zdawać, że wszystko to sobie uroił, drzwi znowu zaskrzypiały. Wyskoczył spod kołdry jak oparzony i pomknął do piwnicy.

Z powodu zaskrzypienia drzwi? W starych posiadłościach drzwi mogą skrzypieć nawet z powodu przeciągu. Miało chyba wyjść dramatycznie, ale imo wyszła przesadna reakcja na prozaiczne zdarzenie.

a ciało mężczyzny było naprężone niczym struna.

A nie lepiej: napięte/spięte? Naprężone ciało to bywa w terminalnym tężcu.

Mężczyzna zastawił drzwi stołkiem, na wypadek, gdyby chciały zamknąć się za nim same.

Znowu: po co kursywa? Ona służy np. do wprowadzania słów z innego języka, a istnieje słowo „same” w j.angielskim – bardzo mylące.

Nigdy nie pasjonował go starożytny Egipt, a filmy o faraonach i mumiach działały na niego lepiej niż porządna dawka melatoniny.

Niefortunny przykład z melatoniną jako usypiacza, bo to raczej hormon cyklu dobowego, a nie spania jako takiego. W zaburzeniach zasypiania stosuje się ją na godzinę przed planowanym pójściem spać – czyli Robert oglądał nudzące go filmy przez godzinę i dopiero zasypiał?

„A teraz grzecznie na górę i do samochodziku, zanim coś obudzisz Bob”.

Przed „Bob” przecinek.

wyjąkał szczękając zębami.

Przecinek pomiędzy czasownikami.

Siedziała na stołeczku przy otwartych drzwiczkach pieca z brodą opartą na splecionych dłoniach i wyglądała na urażoną.

Urażenie jest doskonale widoczne w przebiegu poprzedniej sceny i zachowaniu mumii w tej scenie. Nazywanie tego wprost jeszcze dodatkowo, jest imo waleniem łopatą w czytelnika.

Siedział w zgaszonym samochodzie obserwując krople deszczu

Przecinek po samochodzie.

– Wszyscy poszaleli na ich punkcie! – zakrzyknęła Małgorzata. – Każda licząca się rodzina pragnęła mieć takie starożytne truchło na własność, żeby zabawiać gości. Czego to ludzie nie robili! Mężczyźni dla uciechy wkładali palce w różne nieprzyzwoite miejsca, a kobiety piszczały jak nietoperze, gdy kolejne warstwy bandaży padały na ziemię. Wieczory umilały historyjki o klątwach faraonów i mumiach szukających zemsty na ludziach, zakłócających im spoczynek – prychnęła. – Ale było coś jeszcze, co rozpaliło wyobraźnię wielu arystokratów. Idea nieśmiertelności – rzekła i zapatrzyła się w ogień. – Jak grzyby po deszczu wyrosły pracownie oferujące balsamowanie zwłok. A niektórzy, jak mój szlachetny małżonek, próbowali na własną rękę… – Zamyśliła się. – Eksperymentował na ciałach, które wykupywał z kostnicy. Tak przynajmniej twierdził.

Dlaczego bohaterka ma włożoną w usta kwestię narratora? Kiepsko to wygląda.

Leżąc na sofie dumał o tym

Przecinek po sofie.

Ciekawość, że żadnej z jego żon nie udało się dożyć starości.

Ciekawe?

Obudził się wczesnym popołudniem z głową pękającą od pomysłów. Co jakiś czas przerywał opętańczy stukot, by skreślić kilka pospiesznych słów na kartce i śmiał się do swoich pomysłów.

Ponadto powtórzenie – pomysły.

– Dopiero się rozkręcam – przyznał z nieukrywaną ekscytacją.

Można pokazać podekscytowanie postaci na tak wiele sposobów, a zdecydowałaś się na żaden z nich…

Gdy jednak siadywali wieczorami przed kominkiem i czytał swojej towarzyszce to

Masz tutaj dwa podmioty domyślne w jednym zdaniu.

choć gdy już przypomniała sobie jak to jest mieć kogoś u boku

Przecinek po sobie.

Robert nie wiedział co odpowiedzieć

Przecinek po wiedział.

Również stukanie maszyny nie było już tak intensywne, jak wcześniej.

Zbędny przecinek.

Również stukanie maszyny nie było już tak intensywne, jak wcześniej. Czasem zamierało na długo, a wkręcona w nią kartka bielała pustką.

Kartka wkręcona w stukanie maszyny?

Miał spokój, którego pragnął, żadna zmora nie grasowała po salonie.

Po pragnął postawiłbym kropkę lub średnik, a jeśli upierać by się przy przecinku, to właśnie z jakimś „a” po nim.

zapytała spoglądając Robertowi przez ramię.

Przecinek po zapytała.

Najbardziej kłopotliwe okazało się pozyskiwanie materiału

Dlaczego kursywą?

Podróż dobrze mu zrobiła. Posłuchał muzyki, przewietrzył głowę, poszedł na porządny obiad, a wydawczyni wyrwała mu kopertę z rąk.

Rzeczy poprawiające nastrój Roberta to: słuchanie muzyki, spacer, smaczny obiad oraz dawanie sobie wyrywać kopertę z rąk. :3

nie potrafił zrozumieć jak jej mąż wyobrażał sobie

Przecinek po zrozumieć.

prześcigają się w co dziwniejszych porównaniach opisując zmywanie naczyń albo parowanie skarpetek

Przecinek po porównaniach.

Wiesz czego jeszcze potrzebuje dobra historyjka?

Przecinek po wiesz.

przyglądając się jak wpatrzona w ekran telewizora nawija kosmyk peruki na chudy palec

Przecinek po się.

Jedni wcale nie byli młodzi, za to sfrustrowani, drudzy próbowali udawać znacznie bardziej doświadczonych.

Bardziej niż co?

Jedni wcale nie byli młodzi, za to sfrustrowani, drudzy próbowali udawać znacznie bardziej doświadczonych. Ci irytowali go bardziej.

Powtórzenie bardziej.

O pisaniu zdawali się wiedzieć wszystko. W teorii. Bo gdy zapytał ich o wydane książki, obdarzali go urażonym spojrzeniem, wzmiankowali coś o wygranych konkursach, bąkali o prościutkich gustach czytelników i zmieniali temat.

wieczorem zasiedli do czegoś, na co wszyscy zdawali się najbardziej czekać – upajania się niskoprocentowym alkoholem, w pomarańczowym świetle świec.

Co ten pomarańczowy tutaj wnosi?

Było na tyle ciemno i głośno, że nikt nie zauważył mumii przemykającej na granicy światła. Tylko Robert wiedział, że czai się w mroku.

Z tego fragmentu wynika tyle, że to Robert czai się w mroku i tylko on o tym wie.

zapiszczała chuda okularnica, która rzadko się odzywała ale, jak zauważył Robert, pisała najlepiej z nich wszystkich.

Przecinek przed ale.

Zdołałby ją odtworzyć, choć z pewnością nie tak, jak za pierwszym razem.

Drugi przecinek zbędny.

Doskoczył nim zdążyła się podnieść

Przecinek po doskoczył.

Serce szamotało się w piersi, jak spanikowane zwierzę.

Zbędny przecinek.

Robert zacisnął mocniej dłoń na metalu i zrobił jeszcze kilka kroków.

Chwilę zajęło mi zorientowanie się, co takiego ściska Robert (pomyślałem najpierw o klamce). Wzmianka o chwyconym łomie pojawiła się na tyle dawno, że nie warto tutaj szukać synonimu, a po prostu wspomnieć ponownie ten łom. W natłoku wydarzeń, jakie mają miejsce w tym fragmencie tekstu, ten detal łatwo ginie.

pogłaskał zwierzątko, które jęło węszyć co przyniósł.

Przecinek po węszyć.

Zacznę może od łyżki miodu w tej beczce dziegciu… Dialogi w zdecydowanej większości podobały mi się. Bardzo fajnie kreowały postaci, nadawały im unikalnego charakteru i nie czuć było, że postaci to jakieś plot devices, bezwolnie popychane impetem zdarzeń. Myślę, że to właśnie dzięki dialogom postać Małgorzaty pozostawała odpowiednio enigmatyczna do samego końca, a odkrywanie jej sekretów przez Roberta sprawiało satysfakcję. Do tego groza tutaj, choć długo utrzymuje się na znikomym poziomie, finalnie wybrzmiewa bez zastrzeżeń.

Natomiast to, co tu się dzieje w warstwie językowej, przyprawiło mnie o potężny ból głowy. Większość opowiadania jedziesz na podmiocie domyślnym, którym zdaje się być Robert, ale nie jest to takie oczywiste, bo po drodze wplatasz na przykład multum pospolitych podmiotów i nie ma tutaj żadnego uporządkowania; podmioty skaczą jeden na drugi, raz jest domyślny Robert, raz jest jakiś stół, za chwilę znowu Robert, a za chwilę nie wiadomo już co.

Interpunkcja z kolei jest, delikatnie mówiąc, bardzo swobodna. Kuleją absolutne podstawy jak oddzielanie czasowników w zdaniu przecinkami czy stosowanie przecinka w konstrukcji z imiesłowem przymiotnikowym. Znowu delikatnie mówiąc, ale uważam to za nieeleganckie wrzucać tekst tak naszpikowany usterkami.

Zaglądam tutaj w związku z nominacją piórkową i jakkolwiek dostrzegam jasne strony tego tekstu, tak po moim trupie przyłożę rękę do piórka tekstu z tak monstrualną łapanką. No po prostu nie. Piórko powinno być technicznie przynajmniej przyzwoite.

Zmierzając jednak do brzegu. Masz tutaj naprawdę dobre karty w ręku. Dialogi błyszczą, a historia jest interesująca. Po prostu widać tutaj talent. Z drugiej strony uważam, że umiejętności jeszcze za nim nie nadążają; że fundament tej konstrukcji, czyli technikalia, jest popękany i niedomaga. Ale paradoksalnie to dobra informacja. Bo żeby poprawić rzemiosło, po prostu trzeba ćwiczyć i pisać. A talentu nabyć nie sposób.

A cóż to, ktoś śmiał być wredniejszy w komentarzu ode mnie? Tak być nie może. To niedopuszczalne. Czyżbym zmiękł na starość? Muszę się poprawić w następnym komentarzu pod tekstem.

Zaglądam tutaj w związku z nominacją piórkową i jakkolwiek dostrzegam jasne strony tego tekstu, tak po moim trupie przyłożę rękę do piórka tekstu z tak monstrualną łapanką. No po prostu nie. Piórko powinno być technicznie przynajmniej przyzwoite.

Cóż za wspaniała deklaracja, chylę czoła. Mam jednak paskudny zwyczaj przyglądania się takim wypowiedziom. Czyli Wielce Szanowny Lożanin uważa, że tekst z dużą liczbą usterek i błędów interpunkcyjnych nie może dostać piórka pomimo ewidentnie widocznego talentu autorki, świetnie napisanych dialogów oraz interesującej fabuły? Godna pochwalenie postawa, jestem za. Tekst piórkowy powinien prezentować wysoki poziom we wszystkich aspektach. Dlatego zadziwia mnie, że piórka dostają opowiadania z drewnianymi postaciami, płaskimi dialogami, bzdurnym światotwórstwem i koślawymi metaforami. Sprawia to wrażenie, jakby właśnie kwestie techniczne były kluczowe, a nie liczył się talent autora ani fabuła, ani bohaterowie.

Wiedziony ciekawością wskoczyłem na taczkę z bagiennym szlamem i popędziłem sprawdzić, jakież to teksty idealne pod względem technicznym nominował Wielce Szanowny Lożanin. I cóż ja znalazłem? A na przykład ten tekst: https://www.fantastyka.pl/opowiadania/pokaz/27510, a pod nim komentarz “Szkoda, że językowo, mimo łapanki Reg, nadal zostało tyle baboli”. Zadałem sobie więc pytanie, jak to jest, że tutaj pada deklaracja “po moim trupie”, a tam jest jedynie “szkoda” i nominacja. Przyszło mi do głowy, że być może “monstrualna łapanka” to coś znacznie gorszego niż “tyle baboli”, ale tam te babole są już po interwencji Reg., która tutaj jeszcze nie nastąpiła.

Przyjrzyjmy się teraz Twoim zarzutom, MrBrightside, do tego tekstu.

Już miałem pytać, co odsłania ta mgła, jakie „to”, ale tam po prostu brakuje przecinka…

Prawda, brakuje przecinka, tak jak w wielu tekstach piórkowych zdarzało się to wielokrotnie. Jest to mankament, który z łatwością każdy korektor poprawi. Błędy interpunkcyjne wskazałeś słusznie, ale czy one dyskwalifikują tekst?

Poprzednie zdanie mówi o samochodzie, to prawda, ale kolejne za podmiot ma wzięty mgłę. Drugie zdanie jest o tyle niechlujne, że wygląda, jakby kropelki osadzały się na przedniej szybie mgły. IMO konstrukcja tych dwóch zdań wymaga konkretnego remontu.

Można je uznać za niezgrabne i wzmianka o kroplach powinna być nowym zdaniem, ale o “przedniej szybie mgły” nie ma tu mowy.

W tym fragmencie podmiot zmienia się cztery razy, w zasadzie w każdym zdaniu jest inny. Trudno jest się zorientować, kim jest „go” wyłaniające się znikąd w pewnym momencie, skoro dopiero była mowa o mgle i o posiadłości.

I co w związku z tym? Umiejętność zmiany podmiotów i różnicowania konstrukcji jest zaletą. “Go” można zamienić na Roberta, choć przyznam, że ja nie miałem trudności z domyśleniem się kim jest “go”, ponieważ ani mgła, ani posiadłość nie są rodzaju męskiego.

To bohater się w końcu nazywa Rowan czy Robert? Czy ostatnia linijka cytowanego fragmentu to kontynuacja wypowiedzi nieznajomego, która z niewiadomych przyczyn stała się osobną wypowiedzią?

To prawda, również wskazałem w komentarzu autorce ten zbędny enter.

Po co tworzyć takie karkołomne konstrukcje? Nie można po prostu uporządkować informacji w zdaniu, by wynikały z siebie logicznie, zamiast skakać po nich? „Tu jest kuchnia kaflowa, tam zwykłe gazowa, jest też węgiel, wody można nagrzać, herbatę ugotować”. Chyba, że bohater celowo wypowiada się w niezrozumiały sposób.

Oczywiście, że celowo, to jest właśnie dobra stylizacja wypowiedzi, dodanie postaci charakteru. Pewnie między innymi dlatego masz wrażenie, że dialogi błyszczą.

A jaką poświatą mógł wypełniać salon ogień z kominka? Gdyby wypełniał np. niebieską, byłoby to warte wspominania.

Właściwie to nie każdy płomień w kominku wygląda tak samo, może być czerwony, pomarańczowy, jasnożółty.

Dwa zdania o identycznej konstrukcji źle wyglądają obok siebie.

Są podobne, ale nie identyczne. W tekście, który nominowałeś również są obok siebie zdania o podobnej konstrukcji.

Porównywanie pajęczyn do waty cukrowej kiepsko nadaje się do kreowania nastroju grozy. :<

To zależy, jeśli ktoś ma arachnofobię., to tak gęste pajęczyny mogą grozę wywołać. Poza tym, to opowiadanie łączy grozę z humorem.

Dorzucał węgla rękami? Przecież do tego się używa łopaty, bo trochę tego węgla trzeba dorzucić.

Absolutnie nieprawda. Dobrej jakości węgiel może mieć nawet kilkanaście centymetrów szerokości. Spokojnie można chwycić trzy kawałki i wrzucić do pieca. Wiem, bo dokładnie tak robiłem.

Skoro treść listu nie wnosi (a nie wnosi) żadnych istotnych fabularnie informacji, to po co przytaczać jego treść? Pierwsze zdania nieudanej powieści przemilczano, tu powinno być podobnie.

Właściwie cały wątek związku bohatera jest nieco urwany, ale jak dla mnie ten fragment pokazuje charakter bohatera i jego sposób pisania.

Na śniadanie jadał płatki z mlekiem. Za oknem oglądał liście targane tchnieniami wiatru. Czasem z nudów odbijał piłką o ścianę. Sikać chodził, gdy bardzo mu się chciało.

A tymczasem, w tekście, który nominowałeś czytamy: Za dnia pracował, w nocy błąkał się po ulicach. Upewniał się, że nie przechodził przy latarniach. Mijał podobne do siebie, ukrywające się przed niechcianymi spojrzeniami żywe trupy. Niczego nie szukał. Szedł tam, gdzie prowadziły go nogi.

Czemu bohater właściwie ma taką awersję do piwnicy? Był w niej przecież z oprowadzającym, wewnątrz rzucił mu się w oczy tylko piec i pajęczyny jak wata cukrowa.

To wygląda na nieuzasadniony lęk, może bohater boi się pająków albo ciemności, albo to kwestia mieszkania na odludziu, a może instynktownie wyczuwał, że coś jest nie tak z tą piwnicą. Na przykład w jednym tekście wyróżnionym piórkiem bohater zafascynował się zdjęciem Tajki i też nie wiadomo dlaczego.

Dlaczego opar, a nie mgła? Doszukując się jakiejś konsekwencji w stosowanym języku, to nie powinien również pić kawy, lecz coś w stylu naparu z prażonych nasion Arabiki.

Zgodnie z definicją PWN: opar – to, co paruje, unosi się nad ziemią w postaci maleńkich kropelek wody. Wskazana przez ciebie analogia do naparu nie ma żadnego sensu.

Po co tutaj kursywa?

Na kursywę wskazujesz kilkakrotnie. Otóż jej zastosowanie jest możliwe w sytuacji, gdy autor chce zaznaczyć różnice znaczeniowe. To oznacza, że użyte słowo nie do końca oddaje sytuację. Auto może stosować taki zabieg i nie jest to błąd. Nie należy tego jednak nadużywać.

Dosłownie w poprzednim akapicie chciał do niego jechać. :<

To, że coś jest opisane w poprzedni akapicie, nie oznacza, że wydarzyło się przed chwilą.

Z powodu zaskrzypienia drzwi? W starych posiadłościach drzwi mogą skrzypieć nawet z powodu przeciągu. Miało chyba wyjść dramatycznie, ale imo wyszła przesadna reakcja na prozaiczne zdarzenie.

Jest to przesadne, ale mógł się już bohaterowi udzielić nastrój starego domu na odludzi.

A nie lepiej: napięte/spięte? Naprężone ciało to bywa w terminalnym tężcu.

A nie lepiej: napięte/spięte? Naprężone ciało to bywa w terminalnym tężcu.

Znaczeniowo jest to poprawne. Najczęściej stosuje się frazeologizm “wyprostowany jak struna”.

Znowu: po co kursywa? Ona służy np. do wprowadzania słów z innego języka, a istnieje słowo „same” w j.angielskim – bardzo mylące.

Kursywa oznacza, że drzwi przecież nie mogły zamknąć się same.

Niefortunny przykład z melatoniną jako usypiacza, bo to raczej hormon cyklu dobowego, a nie spania jako takiego. W zaburzeniach zasypiania stosuje się ją na godzinę przed planowanym pójściem spać – czyli Robert oglądał nudzące go filmy przez godzinę i dopiero zasypiał?

W zdaniu jest informacja, że działały lepiej niż melatonina. To może oznaczać też, że szybciej.

Urażenie jest doskonale widoczne w przebiegu poprzedniej sceny i zachowaniu mumii w tej scenie. Nazywanie tego wprost jeszcze dodatkowo, jest imo waleniem łopatą w czytelnika.

A mnie to rozbawiło. Podkreśla też fakt, że mumia nie jest groźna.

Dlaczego bohaterka ma włożoną w usta kwestię narratora? Kiepsko to wygląda.

W tym przypadku napisanie tego w narracji byłoby gorszym rozwiązaniem, bo bohaterka opowiada swoje przeżycia, o których bohater nie wie.

Można pokazać podekscytowanie postaci na tak wiele sposobów, a zdecydowałaś się na żaden z nich…

Racja, można pokazać.

Kartka wkręcona w stukanie maszyny?

Słuszna uwaga.

Po pragnął postawiłbym kropkę lub średnik, a jeśli upierać by się przy przecinku, to właśnie z jakimś „a” po nim.

Nieprawda, to akurat kiepska rada. Jeśli już to najlepiej pasowałby tu myślni zamiast przecinka.

Rzeczy poprawiające nastrój Roberta to: słuchanie muzyki, spacer, smaczny obiad oraz dawanie sobie wyrywać kopertę z rąk. :3

Nie. Nie ma tu mowy o nastroju. Mowa o podróży, która dobrze mu zrobiła, a wymienione czynności doprowadziły do wyrwania kartki z rąk. Zarzucić tu można zbyt duży skrót myślowy.

Bardziej niż co?

Nie ma potrzeby tego doprecyzowywać, bo udawanie bardziej doświadczonych jest jasne. Zobacz, jak źle by to brzmiało: Jedni wcale nie byli młodzi, za to sfrustrowani, drudzy próbowali udawać znacznie bardziej doświadczonych niż byli.

Co ten pomarańczowy tutaj wnosi?

Zakładam, że chodziło o nastrój.

Z tego fragmentu wynika tyle, że to Robert czai się w mroku i tylko on o tym wie.

Gdyby analizować tylko drugie zdanie to tak, ale w połączeniu z pierwszym już nie ma wątpliwości, co do znaczenia. Można jednak zamienić na “czaiła” i wszystko będzie jasne.

Chwilę zajęło mi zorientowanie się, co takiego ściska Robert (pomyślałem najpierw o klamce). Wzmianka o chwyconym łomie pojawiła się na tyle dawno, że nie warto tutaj szukać synonimu, a po prostu wspomnieć ponownie ten łom. W natłoku wydarzeń, jakie mają miejsce w tym fragmencie tekstu, ten detal łatwo ginie.

Przyznam, że ja nie miałem żadnego problemu ze zrozumieniem, co ściska Robert.

Po przeanalizowania tego komentarza zacząłem się zastanawiać, jaka jest ideologia piórek i po co je przyznajecie. Co doceniacie? Zakładałem, że piórka są związane z antologią, która pozwala utalentowanym autorom na zrobienie pierwszego kroku w kierunku poważniejszych publikacji. Kogo więc należy promować? Kogoś, kto doskonale zna interpunkcję, ale pisze rozlazłego gniota z drewnianymi bohaterami, czy kogoś, kto ma ewidentny talent, ale popełnia jeszcze błędy interpunkcyjne. Kogoś, kto pisze świetne dialogi, czy kogoś, kto nie potrafi ich nawet w najmniejszym stopniu zróżnicować? Powiem wprost, osobiście nie uważam tego tekstu za wybitny, ale jest lepszy niż na przykład Ich zabawy, Mglistowie czy Pani Metamorfoz – teksty zmanierowane, nudne i pozbawione sensu.

„Ten, który z demonami walczy, winien uważać, by samemu nie stać się jednym z nich" – Friedrich Nietzsche

Przychodzę późno a i czasu mam mało (próbowałem wziąć urlop od obowiązków lozowych w listopadzie, ale okazało się, że owszem, mogę… ale wtedy grudniowe głosowanie mnie omija, a nie listopadowe xD), więc wybacz, że tym razem będzie krótko.

Horrorów ostatnio ci u nas dostatek, a pisząc to ostatnio mam na myśli cały ten rok, więc gdy wszedłem w twój tekst i zobaczyłem etykietkę "horror", nie byłem pełen entuzjazmu. Początek wydawał mi się taki spod sztancy, do tego jako zwolennik dość prostego stylu (chyba, że sytuacja wymaga czego innego) natknąłem się tam na sporo ozdobników, przymiotników i wydumanych opisów. Oczywiście wszystko podane bardzo sprawnie, ale jakoś dla mnie na wyrost… A potem, dość szybko zresztą, przyszedł czas na zwrot akcji i pojawienie się panny mumii. I nawet dostrzegłem metodę w tym szaleństwie, bo udało ci się mnie zwieść i przez to komizm sceny z mumią przełamujący klimat horroru wypadł jeszcze lepiej.

Od tego moment tekst to cud i miód. Jest zabawny, dowcipny, trochę zjadliwy (za te uwagi o pisarzach-amatorach pewnie niejeden tutaj już struga na ciebie kołek :P) a przede wszystkim serwuje nam groteskę i absurd (zwłaszcza w dialogach) w idealnie dobranych ilościach.

Trochę żałuję, że nie pozwoliłaś sobie bardziej zapędzić się w historię, pokazać jakaś psychologiczną przemianę bohatera, który tak daleko posuwa się w szaleństwie, że rzeczywiście próbuje upolować jakiegoś nieszczęśnika dla mumii, albo jakiegoś romantyczno-erotycznego epizodu (przy bójce niemal byłem pewien, że do czegoś dojdzie), ale rozumiem to, jak tekst był przez ciebie obmyślany i przede wszystkim doceniam, że doprowadziłaś do satysfakcjonującego finału.

Postać mumii bardzo charakterystyczna i po prostu nie da się jej nie lubić!

Trochę raziła stylizacja językowa młodych literatów, ale rozumiem, że to tak specjalnie. Pomniejszych błędów, aliteracji czy niezręczności, które gdzieniegdzie się trafiały, pozwoliłem sobie nie wypisywać, bo to z pewnością wyłapie redakcja.

Będę na TAK, znaczy się.

Spokojnie. Tak naprawdę mnie tu nie ma.

Zaczyna się dość sztampowo, ale potem na szczęście odjeżdżasz bardzo daleko od tych klisz. Różne rzeczy z mumiami wyrabiano, ale romansu nie kojarzę. Tak, uważam, że bohaterowie mają romans. Przynajmniej fajnie pokazujesz ich związek, który przechodzi przez różne fazy.

Mumia jest najbardziej pełna życia ze wszystkich postaci. Pszipadek? ;-)

Spodobała mi się szalona akcja z nieoczekiwanym zwrotem co chwila.

Sanders… Czyżbyś nie lubiła Sandersona, że tak potraktowałaś jego niemal imiennika? Tym bardziej, że pisze lekkie YA.

Duży plus za humor, ładnie urozmaica prawie każdą historię.

Jestem na TAK, czyli.

Babska logika rządzi!

Zan!

– Może nie jest to typowa powieść grozy tylko horror psychologiczny. – Próbował bronić swojej idei. – Widzisz, ten dom jest tak naprawdę…

Odniesienie do poprzedniego opowiadania? ;) Świetny smaczek!

Wybacz, że się do tego nie odniosłam. Tak, cieszę się, że to wyłapałeś. Miałam nadzieję, że kogoś to rozbawi ;)

Drakaino!

O, też masz remont/przeprowadzkę?

Tak. Czy Tobie też przyszło do głowy kupować takie czaderskie płytki do łazienki w rozmiarze 160x80, czy jesteś mądrzejsza ode mnie? :)

Mr.Brightside!

Cześć, marudo :) Dziękuję, że poświęciłeś tyle uwagi i czasu mojemu tekstowi. Szkoda, że znowu rozczarowałam Cię technikaliami, ale wiedz, że się starałam! Nerwicy zaimkowej już się prawie nabawiłam, trauma podmiotów domyślnych dopiero się rozwija. Zresztą, znasz moje zdanie na ten temat i całkiem możliwe, że przez to nigdy nie zasłużę u Ciebie na TAK-a. :)

Po prostu zgadzam się z tym, co napisał Osvald:

“Go” można zamienić na Roberta, choć przyznam, że ja nie miałem trudności z domyśleniem się kim jest “go”, ponieważ ani mgła, ani posiadłość nie są rodzaju męskiego. (…) Przyznam, że ja nie miałem żadnego problemu ze zrozumieniem, co ściska Robert.

Podpadłam? No trudno. Lajf.

– Wszyscy poszaleli na ich punkcie! – zakrzyknęła Małgorzata. – Każda licząca się rodzina pragnęła mieć takie starożytne truchło na własność, żeby zabawiać gości. Czego to ludzie nie robili! Mężczyźni dla uciechy wkładali palce w różne nieprzyzwoite miejsca, a kobiety piszczały jak nietoperze, gdy kolejne warstwy bandaży padały na ziemię. Wieczory umilały historyjki o klątwach faraonów i mumiach szukających zemsty na ludziach, zakłócających im spoczynek – prychnęła. – Ale było coś jeszcze, co rozpaliło wyobraźnię wielu arystokratów. Idea nieśmiertelności – rzekła i zapatrzyła się w ogień. – Jak grzyby po deszczu wyrosły pracownie oferujące balsamowanie zwłok. A niektórzy, jak mój szlachetny małżonek, próbowali na własną rękę… – Zamyśliła się. – Eksperymentował na ciałach, które wykupywał z kostnicy. Tak przynajmniej twierdził.

Pytasz: “Dlaczego bohaterka ma włożoną w usta kwestię narratora?”.

A gdzie tutaj masz kwestię narratora? Przecież to wszystko opowiada Małgorzata, a narrator informuje tylko, że się zamyśliła, zapatrzyła w ogień itp. To historia, którą snuje. Ludzie snują takie historie. Mumia też człowiek.

O pisaniu zdawali się wiedzieć wszystko. W teorii. Bo gdy zapytał ich o wydane książki, obdarzali go urażonym spojrzeniem, wzmiankowali coś o wygranych konkursach, bąkali o prościutkich gustach czytelników i zmieniali temat.

<3

Cieszę się, że doceniłeś :)

Spodziewałam się, że będziesz na nie, ale powód nie przyszedłby mi do głowy, przyznam szczerze. Udało Ci się mnie naprawdę zaskoczyć! Napiszą o mnie w Fakcie: “Nie dostała piórka za przecinki i podmioty domyślne” :D

Osvaldzie!

Dziękuję za Twoje uwagi i że wziąłeś mnie w obronę :) Niektóre zabiegi, które stosuję dla stworzenia klimatu spotkały się z krytyką i zaczęłam tracić pewność, czy to dobrze, że tak robię. Teraz odzyskałam poczucie, że te elementy są warte wprowadzania. Dzięki!

Jeśli będziesz miał czas i chęć zajrzeć pod inne moje teksty – będzie mi miło, bo mimo że języczek masz cięty i nie grzeszysz subtelnością, dostrzegam w Twoich uwagach do “Mistrza i Małgorzaty” sporo wartości.

Geki!

Co za niespodzianka :) Sprawiłeś mi ogromną przyjemność swoim komentarzem. Nie tylko ze względu na ostatnią linijkę (której spodziewałam się najmniej!) :) Bardzo się cieszę, że spodobał Ci się humor, polubiłeś charakterną Małgorzatę i osiągnąłeś satysfakcję :)

Finklo!

Różne rzeczy z mumiami wyrabiano, ale romansu nie kojarzę. Tak, uważam, że bohaterowie mają romans. Przynajmniej fajnie pokazujesz ich związek, który przechodzi przez różne fazy.

:) Bardzo słusznie. To taki romans z pazurem :)

Sanders… Czyżbyś nie lubiła Sandersona, że tak potraktowałaś jego niemal imiennika? Tym bardziej, że pisze lekkie YA.

No popatrz, nie znałam tego pana…

Cieszę się, że tyle rzeczy Ci się w moim opowiadaniu spodobało. Po lekturze “Potyczki z chaosem”, pomyślałam, że możesz docenić koci wątek ;)

P.S. Zebrałam więcej TAKów, niż się spodziewałam! To miłe. Dzięki!

Sama lubię zwierzęta, ale nie jakoś przesadnie. Nie jestem kociarą, jeśli już miałabym się zdecydować na jakiegoś zwierzaka w domu, to raczej psa. Ale w opowiadaniach mogę wykorzystać wszystko od pszczółki do smoka.

Ergo: wątek koci nie miał specjalnego wpływu na moją decyzję.

Babska logika rządzi!

Emilisien, i dla mnie jesteś talentna w pisaniu! Ten konkretny tekst jest niewyzyskany warsztatowo. Motywacja bohaterów klarowna, zwłaszcza dla wszystkich piszących, lecz kontekst fizyczny "leży". W wielu opowiadaniach, podobnie jak Twoim nie ma materialności, lecz siedzenie w myślach, a dla mnie osadzenie w rzeczywistości tekstu zrobiłoby naprawdę dużą robotę i rekompensowałoby niedostatki.

I jeszcze jeden drobiazg. We wcześniejszym nagromadzenie "psychiczności", tak to nazwijmy, było tak duże, że poraziło sprawnością i machnęłam ręką na niedostatki realu, zwłaszcza że rzecz odbywała się wiadomo gdzie. Marzyłoby mi się połączenie wcześniejszego opka, które nominowałam z tym. Ideał.

Opowiadanie dla mnie składa się z trzech części: realiów, bohatera i fabuły. Zdarza się, że że któraś część leży, lecz musi ja rekompensować inna.

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Opowiadanie ma swoje plusy i minusy. Na plus – dobrze się czyta, wciąga, ciekawie przełamujesz schematy, postać Małgorzaty jest charakterna, dobre dialogi. Na minus – początek bardzo oklepany, miałam wrażenie, że już czytałam niemal identyczny (i to nie raz ;p), postać Roberta bardzo stereotypowa i ‘bez jaj’; zgubiłam się w miejscu, gdzie Małgorzata oczekuje towarzystwa – wydawało mi się, że ona chce konkretnie towarzystwa Roberta a nie kogoś i potem się trochę skonsternowałam, że on jej ma kogoś znaleźć (i zabić?). Mordowanie kotków też minus :(. Nie zrozumiałam też, kim jest Rowan i dlaczego współpracuje z Małgorzatą. To ten jej mąż?

Będę jeszcze myśleć.

Wracam z komentarzem piórkowym. Po przemyśleniu i ponownym przejrzeniu tekstu jestem na NIE.

Dlaczego? Bo przy wszystkich zaletach: czyta się płynnie i ubawiło, brakło mi tu tego, co część komentatorów określa “efektem wow”. Wszystko jest na swoim miejscu, to sprawna składanka znanych klocków, ale im dalej jestem od lektury, tym bardziej brakuje mi tu “osobistego pazura” autorskiego, a to jest cecha, którą w tekstach piórkowych cenię wysoko. Możliwe, że po części odpowiedzialne jest za to coś, do czego mnie przyzwyczaiłaś wcześniejszymi tekstami, choć nie było ich dużo: większe skupienie na bohaterze, introwersja. Tu mi tego zabrakło, opowiadasz historyjkę z twistem, ale postacie są dość “komiksowe”. I może gdyby było widać w tym zamysł autorski: piszesz o pisarzu, który ma problem z pisaniem, więc wszystko wokół niego robi się takie sztampowo papierowe, jak z marnej powieści, a gdzieniegdzie błyska iskra talentu i to się odbija w materii literackiej, a nie tylko w opisie procesu twórczego? Bo ten proces trochę za bardzo opisujesz, za mało pokazujesz.

Niemniej uważam, że jest to jedna z ciekawszych propozycji konkursowych i bezwzględnie widziałabym ten tekst, po redakcji (wcale niekoniecznie w kierunkach, które wskazałam – to Twój tekst i Twoje decyzje, aczkolwiek zgadzam się z kimś z przedpiśców, że np. geneza relacji między Małgorzatą a Rowanem zasługuje na parę słów wyjaśnienia) w antologii, na którą są szanse, bo wydawnictwo ma wolę wydania, tylko nie wiadomo, jak będzie po Nowym Roku z finansami.

Z drobiazgów technicznych, o których wcześniej nie wspomniałam, choć ukłuły przy pierwszej lekturze: mamy świat anglosaski, obstawiam raczej Wyspy niż USA, choć to akurat nieistotne, ale bohaterkę – żeby była gra słów z Bułhakowem – nazywasz Małgorzatą (i, co gorsza, Małgosią czy Gosią). To jest problem, bo np. obecnie w tłumaczeniach przyjmuje się pozostawianie imion w brzmieniu oryginalnym, nawet jeśli mają polski odpowiednik. Spolszczenie jest staroświeckie, a staroświeckość nie jest najmocniejszą stroną tego tekstu, więc stylistycznie troszeczkę się tu rozłazi i trzeba by do ewentualnego druku coś z tym zrobić. Gdybyś albo poszła w większy dystans ironiczny do narracji albo wzmocniła vintage realia, może by przeszło jako element stylizacji. Co do tego vintage, jedna z kwestii do wzmocnienia: Małgorzata jest w sumie bardzo nowoczesna – nie jest to oczywiście niemożliwe, może być jak Lestat a nie Louis z “Wywiadu z wampirem” i świetnie się dostosowywać do nowych czasów – aczkolwiek jest tu słaby punkt: Lestat łazi po świecie, a ona siedzi zamknięta w krypcie, no i właśnie to warto by lepiej uzasadnić.

Takie drobiazgi oczywiście nie decydują o głosowaniu, na to składa się więcej czynników, niemniej podsumowując: w obecnym kształcie piórkowo jestem na NIE.

http://altronapoleone.home.blog

Drakaino,

w kwestii imienia mocno mnie zaskoczyłaś. Gdybym nazwała mumię Margaret – w moim odczuciu – straszliwie wykastrowałoby to klimacik między nią z Robertem. Bo jednak Małgosiu czy Gosiu jest czymś bardzo innym jakościowo od Margaret, Marge, Meg, czy czegokolwiek innego. A gdybym miała stosować polskie Marguś też byłoby to znacznie słabszym pomysłem niż: “ależ Gosiu!”. Przyznam, że dla mnie jest to oczywiste i zastosowałam to z całkowitą premedytacją i zrobiłabym to znowu. :)

Asylum

Marzyłoby mi się połączenie wcześniejszego opka, które nominowałam z tym. Ideał.

Biorę sobie do serca ;) Może kiedyś się uda.

Dzięki za komplement.

Bella,

wydawało mi się, że ona chce konkretnie towarzystwa Roberta a nie kogoś i potem się trochę skonsternowałam, że on jej ma kogoś znaleźć (i zabić?)

Spodziewam się, że gdyby Małgorzata powiedziała mu wprost kogo sobie upatrzyła, po Robercie zostałby tylko czarny ślad w miejscu, w którym wystartował. To jest subtelnie pokazane w tekście i ma właśnie być taką niepewną sugestią. Czytelnik ma mieć właśnie to poczucie, że Małgorzata tak naprawdę chce jego.

Kim jest Rowan wyjaśniłam w kilku zdaniach. To się przewija w tekście.

Postanowiłam nie dopisywać didaskaliów i wyjaśnień w komentarzach poza betą. Jak ktoś wychwyci – super. Jak nie – trudno. Natomiast zachowuję w pamięci takie uwagi i będę je rozważać przy okazji następnych tekstów. Choć uważam, że czasem lepiej zostawić niektóre kwestie w sferze domysłów. Bo sama lubię rzeczy niedopowiedziane, które można różnie interpretować.

Dzięki za komentarze!

Gdybym nazwała mumię Margaret – w moim odczuciu – straszliwie wykastrowałoby to klimacik między nią z Robertem.

To są zapewne kwestie osobniczych preferencji. Mi zgrzytają te polskie zdrobnienia, ale – jak napisałam – przy wyższym poziomie stylizacji to by miało szanse przejść. W stareńkich już przekładach Boya mamy u Balzaka Fińcię i inne spolszczone zdrobnienia, ale dziś tłumacz zostawiłby “Delphine”. Ergo w tekście napisanym bez stylizacji mam z tym problem. Zresztą jako tłumaczka młodzieżówek też miałam i w Ricku Riordanie ostatecznie postanowiłyśmy po naradzie z redaktorką zostawić oryginalne angielskie imiona dla “zwykłych” postaci, tzn. głównych bohaterów dzieciaków. Ale dla potworów udających ludzi i zazwyczaj mających znaczące imiona i nazwiska dawałyśmy spolszczenia, żeby te żarty wyszły. Czyli wiele zależy od kontekstu.

Zgadzam się zresztą, że Meg po polsku brzmi mniej pieszczotliwie niż Małgosia. No i Margaret zgubiłaby bułhakowowski tytuł. Może zatem warto by rozważyć przeniesienie akcji w realia polskiego dworku? Po prawdzie realia anglosaskie nie grają u Ciebie żadnej istotnej roli, sprowadzają się do nazw własnych, więc to by się mogło dziać gdziekolwiek w Europie czy Ameryce, zwłaszcza północnej.

http://altronapoleone.home.blog

Drakaino,

a czy Polacy zwozili sobie mumie na dwory?

Nie do tego stopnia co Anglicy w sensie takim, że to w Anglii w drugiej połowie XIX wieku była moda na np. odwijanie mumii, ale owszem, i do Polski sprowadzano kurioza egipskie, więc sprowadzenie mumii nie jest niemożliwe w tych realiach. Zresztą po prawdzie mogłabyś mieć emigrantkę w dowolnej części Europy ;) Zresztą część mumii w muzeach polskich, mumii ludzkich i zwierzęcych, pochodzi z prywatnych zbiorów. W tym fałszywy ichneumon w Krakowie ;)

http://altronapoleone.home.blog

Ależ to opowiadanie jest świetne. Przeczytałem właśnie na papierze w Antologii, co też każdemu polecam.

Jedyne, co mi zgrzyta, to nieco za dużo o frustracji literackiej. Nie lubię czytać o sobie :) Mam też wrażenie, że urywa się jakoś nagle, ale to może kwestia tego, że chciałem więcej.

Poza tym te kłótnie, ciche dni i fochy z mumią, absurd i dowcip przemieszany z nutką zupełnie dobrze napisanej grozy i makabry (koty!) – place lizać.

Napisane jest zręcznie, lekko, ale elegancko, a nie prosto.

facebook.com/tadzisiejszamlodziez

Zaloguj się

Załóż konto:

Zresetuj hasło: