Na rozstajach

Witaj.

Dziękuję także za betę i raz jeszcze gratuluję Ci pomysłu, cierpliwości przy wspomnianym skracaniu oraz poczucia humoru. ;)

Bohaterowie są świetni, a stosunki międzypotworze – rewelacyjne. :))

Pozdrawiam serdecznie. :)

Pecunia non olet

Cześć

Taki z Ciebie wilkołak

‘ciebie’ małą literą

Brawurowo napisane opowiadanie, niewątpliwie w świątecznym klimacie. Menażeria rodzinna intrygująca, zabawna i pomysłowa. Warsztat językowy sprawia, że czyta się z przyjemnością… Tylko jedno kładzie się cieniem: zamordowanie cudu i ukryty pesymizm w końcowym rozrachunku.

Zgłaszam do biblioteki, oczywiście.

Bruce, bez Waszej pracy, betujących, nie byłoby tego tekstu! Dziękuję też za wsparcie, gdy już się poddałam i chciałam to dać pozakonkursowo! :)

chalbarczyk, bardzo się cieszę, że się podobało! Z tym pesymizmem to nie miało być aż tak! Cud był wybrakowany i trzeba było się nim zająć, żeby babcia przeżyła! A cudem było, że poszli razem na kolację! :) Ale wiesz, limit znaków może nie pozwolił tego pokazać wystarczająco… Baaardzo dziękuję za klika! :)

Ja tu najmniej pracy wniosłam. Cieszę się, że nie zrezygnowałaś. :)

Pozdrawiam. :)

Pecunia non olet

Trochę się zagubiłam w mnogości postaci i labiryncie koligacji, ale mam to samo także w przypadku własnej rodziny, więc może nie powinnam tego wytykać xD Bardziej mnie zafrapowała kwestia mieszania się gatunków: wnioskuję, że meduzy i wilkołaki mogą się rozmnażać między sobą? W dodatku pojawiają się także puki i krasnoludy. Interesująca kwestia, chociaż coś mnie przestrzega, że nie powinnam wnikać…

Trochę nawiązując do powyższego chaosu: zdarzyło się parokrotnie, że dopiero gdzieś w połowie tekstu informujesz czytelnika, że dana postać jest pukiem, czy krasnoludem – warto by takie informacje podać jak najwcześniej, bo czytelnik ma już w tym momencie jakiś konkretny obraz danej postaci w głowie, a potem wzmianka o innej przynależności gatunkowej całkiem ten obraz burzy.

Przekomarzanki między poszczególnymi, barwnymi postaciami sympatyczne, ale odniosłam wrażenie, że rodzinka zepchnęła dwójkę głównych bohaterów na drugi plan. Moim zdaniem to jest największy minus tego tekstu: za dużo postaci jak na taką objętość. Owszem, przyjemnie się czyta o rodzinnych waśniach w fantastycznej konwencji, ale w pewnym momencie, kiedy kolejna postać wyskoczyła znienacka domagając się uwagi, poczułam się przytłoczona.

Poza tym całe to zamieszanie, hałas i chaos do niczego nie doprowadziły. Nie ma tu właściwie fabuły, tylko pełna gagów scenka. Zabawna i, że tak powiem, życiowa, ale zbyt zatłoczona i pozbawiona puenty.

Za to szlaban na matematykę i dialog o moczeniu babci: złoto <3

three goblins in a trench coat pretending to be a human

Całe szczęście, że babcię udało się uratować!

A przy stole wigilijnym jak zwykle;)

Śliczna opowieść, ale urwałabym te 4 znaki, żeby nie było potem.

Lożanka bezprenumeratowa

Dużom się tam napisał różnych uwag i komentarzy, ale postanowiłem, że pozostawię tylko jeden:

Widzę, że dobrze się bawiłaś pisząc to opowiadanie, ja niestety pogubiłem się na samym początku i nie potrafiłem się odnaleźć do samego końca.

Jeśli komuś się wydaje, że mnie tu nie ma, to spieszę powiadomić, że mu się wydaje.

gravel, dzięki za opinię, może faktycznie lepiej nie wchodzić w problemy rozmnażania , nie ta tematyka, a jednocześnie w moim założeniu to taka rodzina patchworkowa, gdzie każdy obejmuje jakąś funkcję, niekoniecznie związaną z linią biologiczną. W pierwowzorze Wujek, Ciotka, były pisane wielką literą, może powinno to zostać… Jeśli chodzi o mnogość postaci, to faktycznie jest ich dużo, dlatego przycięcie tekstu było takie trudne i może z tej przyczyny lepiej, by było ich mniej… Tak czy siak, wielkie dzięki za podzielenie się opinią, to dla mnie ważne!

Ambush, też się cieszyłam, że babcia żyje! :) Te cztery znaki zostawiłam, bo one mnie obligują do skomentowania czterech opowiadań (za każde opowiadanie jeden znak gratis – Tak Krokus tłumaczył), także wiesz, żeby mnie lenistwo nie opanowało!  Dziękuję Ambush za komentarz!

fizyk111, to źle, że się pogubiłeś, to znaczy, że mogłam napisać lepiej, jak Cię znajdę, to Cię zawiadomię, bo tak nie może być! Dziękuję pięknie za komentarz! 

Hej, kliknęłam, ale pisanie komentarza w środku nocy z komórki to dopiero byłaby męczarnia…

A jest tak: nie pogubiłam się, choć czasem musiałam się wrócić, żeby coś sprawdzić, no i jakoś nie wiem do teraz, jaką istotą jest matka, wiem tylko, że dysponuje Głosem.

I ogólnie zdecydowanie podobało mi się jako żart to wpakowanie do jednej rodziny wszelkich magicznych istot, które z natury swojej bywają ze sobą sprzeczne, więc spotkanie musi być wybuchowe ;)

Kompozycyjnie można by pewnie to opowiadanko podrasować, żeby było czytelniejsze, bo np. na początku mamy sugestię, że Olga i Kevin będą centralnymi postaciami (np. jakiś konflikt wokół wprowadzenia do rodziny wampira), a w zasadzie służą tylko temu, żeby wstępnie przedstawić charakterystykę pozostałych postaci. A tu aż by się prosiło, żeby wpaść od razu in medias res czyli w ten świąteczny chaos, nie skupiać na początku narracji, punktu widzenia, na żadnej postaci, bo potem i tak uprawiasz całkowicie tu uzasadniony head-hopping, tylko po prostu pobawić się narratorem wszechwiedzącym i skakać po obrazku z miejsca w miejsce.

Charakterystyki są fajnie ograne, choć miejsca miałaś mało, najbardziej ubawił mnie w tym wszystkim geniusz matematyczny jako “istota fantastyczna”.

Fabułka (babcia/karp) pretekstowa, ale sympatyczna i wystarczająca.

Rozumiem, że rozstaje potraktowałaś po prostu jako miejsce magiczne, w którym spotykają się różne światy?

Stylistycznie się czasem potykałam na tym i owym i gdybym czytała na komputerze, to pewnie dostałabyś też łapankę, ale bardzo źle nie jest, a czasowo nie dam rady teraz do tego wrócić i wypisać drobnych babolków czy raczej niezręczności.

http://altronapoleone.home.blog

Zabawne opowiadanie, w paru miejscach parsknęłam :) Szkoda, że opisałaś rodzinkę w dialogu na wstępie, przez co nie poczuła się zaskoczona, kiedy zaczęli zachowywać się tak, jak było powiedziane.

Matematyk świetny ;)

Zapachniało Wednesday :)

Jolu, bardzo Cię przepraszam, że nie dotarłem na betę, ale niespodziewanie dojechało mnie życie. W ramach przeprosin przybywam teraz z komentarzem.

Na samym początku pogubiłem się w tłumaczeniach i objaśnieniach dotyczących rodziny, ale nie przyszło mi do głowy, by uznawać to za wadę, bo dokładnie tak samo czuję się, będąc wprowadzanym w jakikolwiek rodzinny krąg w prawdziwym życiu. Wyszło prawdziwie i przekonująco. Ogólnie mam wrażenie, że chociaż w opowiadaniu występuje i meduza, i syrena, i wampir, i wilkołak, to tekst jest jakby o prawdziwej rodzince… :) 

Humor bardzo mi przypasował, kilka razy parsknąłem. Chociaż nie dzieje się wiele, to jakaś tam fabuła jest, koncentruje się głównie na zamieszaniu ze świątecznym cudem. 

Opowieść dostarczyła radości i satysfakcji, zatem polecę ją do zasobów bibliotecznych (dla innych: wiem, że figuruję jako betujący, ale tak naprawdę mój wkład był żaden, dlatego czuję się moralnie upoważniony do klika).

Z uwag technicznych – mam wrażenie, że w kilku miejscach jest problem z zapisem dialogów.

No cóż– westchnęła ciężko, widząc jego minę.

Brak spacji.

– Stój – rzekł skołowany Kevin – dlaczego naleśnik?

Czy nie powinno być – Stój – rzekł skołowany Kevin. – Dlaczego naleśnik?

Wujek wyciągnął papierosy i zapalił.

Ile on tych papierosów naraz zapalił? :D Może Wujek wyciągnął papierosa i zapalił, albo Wujek wyciągnął paczkę papierosów i zapalił jednego.

– Witaj – powiedział w uśmiechem – aleś blady.

Taka sama uwaga co do zapisu dialogu, jak wyżej. Witaj aleś blady nie jest jednym zdaniem.

– O, Michał przyjechał! –zawołała ucieszona mama

Zjadło spację.

to wyraźnie wskazuje, że…,

Przecinek niepotrzebny

Serdeczne pozdrowienia :)

Czy nie powinno być – Stój – rzekł skołowany Kevin. – Dlaczego naleśnik?

To jest szara strefa, bo jeśli to zamienisz na zdanie, to możesz mieć interpunkcyjnie:

– Stój. Dlaczego naleśnik?

– Stój, dlaczego naleśnik?

– Stój! Dlaczego naleśnik?

– Stój: dlaczego naleśnik?

– Stój… dlaczego naleśnik?

– Stój… Dlaczego naleśnik?

[dwa ostatnie to kwestia przyjętej konwencji i wewnętrzna szara strefa w obrębie szarej strefy ;)]

Osobiście skłaniam się ku przedostatniemu, trzeciemu i pierwszemu, więc w sytuacji z didaskalium popieram Twoją uwagę :) Z następnym wskazanym przez Ciebie przypadkiem jest podobnie.

http://altronapoleone.home.blog

Tak, ten przedświąteczny czas… nikt nie ma czasu… zrozumiałe. 

Drakaina, dzięki za klika i komentarz! Pewnie, że dałoby się podrasować, ale wtedy na pewno nie byłoby na konkurs, bo potrzebowałabym więcej znaków! Swoją drogą, niesamowite było w becie (i w poradni językowej), że niektórzy pisali “nie wywalaj znaków opko na tym straci”, a inni “wywal znaki, opko na tym zyska” 

ośmiornica, dzięki za komentarz i parsknięcia! To jest niesamowicie ciekawe, że dla Ciebie opisałam za dużo na początku, a ktoś inny narzekał, że za mało na początku! :D Czyli co czytelnik, to inne odczucia. Bardzo ważne!

AmonRa, wybaczam oczywiście, pod warunkiem, że kiedyś coś mi pobetujesz…  chociaż w sumie warto było, bo dostałam klika! :) Te dialogi… Zagmatwane to, zwłaszcza, jak Drakaina wypisała możliwości, trochę poprawiłam, ale chyba jeszcze pomyślę nad niektórymi. Dzięki za komentarz i parsknięcia (najbardziej cenne)!

AmonRa, wybaczam oczywiście, pod warunkiem, że kiedyś coś mi pobetujesz…

Następnym razem obiecuję stanąć na wysokości zadania i poświęcić Twojemu tekstowi tyle uwagi, ile będziesz potrzebowała ;D 

Pozdrawiam!

Super! 

Fajne:). Ubawiłam się, bo i lubię taki humor. A tekst z Kevinem samym w święta świetny:).

Dzięki Monique.M, bardzo się cieszę! Powodzenia i Wesołych świąt! ????

Podobało mi się. Menażeria rodzinna fantastyczna i niewymuszony humor plus matematyk dostający szlaban na matematykę. Wszystko razem zasługuje na klika.

Zabawne, cudna rodzinka :) Trochę się gubiłam w bohaterach, ale przypuszczam, że Kevin też (swoją drogą fajnie, że wreszcie nie będzie sam w domu). Różnorodność gatunków moim zdaniem na plus, choć wolę nie dociekać, jak oni tego… tam ;) Szlaban na matematykę mnie rozbawił. Utłuczenie bożonarodzeniowego cudu najpierw trochę ostudziło moją sympatię dla rodzinki, ale potem, kiedy się wyjaśniło, że cuda niekoniecznie są takie cudne, to sympatia odżyła :)

Ostatni kop ode mnie :)

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!

Aaaa, dziękuję, to jak prezent pod choinkę Koala75 i Irka_Luz! Super, że się podobało, tego matematyka to mam w rodzinie. Jeszcze raz dziękuję za wspaniałe wyróżnienie! 

Przeczytałem z niekłamaną przyjemnością.

Porządna impreza z pomyłkami, alkoholem i mordobiciem.

Istne cuda się działy, aż cudem w nie uwierzyłem.

Smaczne gry słowne.

Hej, widzę żeś już zbibliotekowana, ale fajnie! :-)) Historia mi się podobała, każda z postaci charakterystyczna oraz fajna z nich rodzinka. Fantastyczne stworzenia muszą trzymać się razem, ponieważ są fantastyczne. xd

Opowieść nie utraciła nic z pierwotnego czaru i zyskała super zakończenie.

Drobiazgi:

,Dziadku(+,) co ty mówisz!?

,szybko wypił do końca zawartość szklanki i cisnął (+ją) daleko w śnieg

Ponieważ jesteśmy w narracji, a nie wypowiedziach, może „dopił do końca i cisnął szklankę daleko w śnieg”. Dlaczego – myślałam o: czynność skończona, lekki kłopot z podmiotem domyślnym (co cisnął zawartość czy szklankę, obie rodzaj żeński), im krócej tym lepiej – ekonomia języka. Czy mam rację – nie wiem. ;-)

,–Wujek już chwytał za michałowe bandaże.

Spacja przed „Wujek”.

,zauważył spokojnie Nikolas(+,) rozsiadając się na krześle i sięgając po makiełki. 

pzd srd

a

Logika zaprowadzi cię z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zaprowadzi cię wszędzie. A.E.

Uff, święta, dom pełen drogich mi osób, dopiero teraz wolniejszy wieczór. 

PanKratzek, dziękuję za tak miły komentarz, to wspaniałe uczucie, gdy komuś podoba się nasze poczucie humoru! Super!

Asylum, taaak, biblioteka, bardzo się cieszę i wiem, że w dużej mierze dzięki Tobie wrzuciłam to w ogóle na konkurs! Dziękuję!!! Drobiazgi poprawię już po konkursie, bo jeszcze mi znaków przybędzie… :D Dzięki za każdą, najdrobniejszą łapankę!. :D

pozdrawiam!

Dużo i chaotycznie. 

Napisane całkiem płynnie, nie potykałam się czytając, ale muszę przyznać, że opko mnie nieco zmęczyło. Zwykle to nie moje klimaty, ale staram się mieć otwartą głowę. U Ciebie tego chaosu, wypadków, walki, żartów było dla mnie za dużo. Przepakowane to dobre słowo? Cieżko było nadążyć za tym kto, z kim i dlaczego. Choć na plus na pewno wielość hmm gatunkowa :)

Nie ukrywam też, że mocno się gubiłam kto jest kim (no może poza syrenią babcią). 

Shanti, dziękuję za komentarz! Rzadko spotyka się negatywne komentarze napisane rzeczowo i bez złych emocji. Tobie się udało! Dziękuję! Zresztą trzeba przyznać, że na tym forum to niemal norma – ludzie są szczerzy, ale uprzejmi. Czy tak nie mogłoby być na co dzień? 

Dobrze wiedzieć, co komuś nie leży w opowiadaniu i co można poprawić w następnym. 

Pozdrawiam! :)

Jolku!

Przyjemne opko, niewątpliwie świąteczne. ^^ 

Środek troszkę mi się dłużył i kusiło przeskanować tekst, ale końcówka na nowo przyspieszyła i wróciła pełna przyjemność z czytania. Fajny pomysł z rodzinką potworów. :D

Pozdrawiam!

Quidquid Latine dictum sit, altum videtur.

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Też miałem wrażenie lekkiego pogubienia podczas prezentacji rodzinki, ale również nie uważam tego za mankament tekstu, a dodatkowy smaczek. Nie cofałem się, kiedy coś zaczynało robić się niejasne, tylko brnąłem dalej i to podejście się opłaciło – z chaosu wyłonił się jako-taki ład, więc czułem się chyba tak, jak ktoś, kto wchodzi w nowe, pokręcone środowisko :) Dobrze się bawiłem przy lekturze, szczególnie spodobały mi się postacie Judyty oraz dziadka.

Pozdrawiam! 

Wesoła gromadka zebrała się w chatce na rozstajach, a przy tym jakże różnorodna i niepozbawiona fantazji oraz różnych talentów. Fajnie się to czytało.

Szkoda tylko, że nie dowiedziałam się, co było owym puchatym cudem ze srebrnymi gwiazdkami. ;)

…Wujek jest jak trze­ci na­le­śnik… → Dlaczego wielka litera?

Cze­kasz, aż ci chło­pak za­mar­z­nie?– Wujek… → Brak spacji po pytajniku.

…a szcze­gól­nie w jej wieku . → Zbędna spacja przed kropką.

…z ol­brzy­mim ko­kiem na gło­wie… → Czy dookreślenie jest konieczne? Czy mogła mieć kok w innym miejscu, nie na głowie?

…wypił do końca za­war­tość szklan­ki i ci­snął da­le­ko w śnieg. → Co cisnął?

Pewnie miało być: …wypił do końca za­war­tość szklan­ki i ci­snął ją da­le­ko w śnieg.

–Wujek już chwy­tał za mi­cha­ło­we ban­da­że. → – Wujek już chwy­tał Mi­cha­ło­we ban­da­że.

…to wy­raź­nie wska­zu­je że…, zresz­tą… → Po wielokropku nie stawia się przecinka!

Nim por­tal roz­le­ciał się na dobre, Wujek z Mi­cha­łem… → Dlaczego wielka litera?

…po­ja­wi­li się Wujek z Mi­cha­łem… → Jak wyżej.

…wciąż sple­ce­ni w wa­lecz­nym uści­sku. → Uściski nie bywają waleczne.

Proponuję: …wciąż walczący.

…i rzu­ci­ła się ścią­gać mied­ni­cę na zie­mię. → Rzecz dzieje się w chacie, więc: …i rzu­ci­ła się ścią­gać mied­ni­cę na podłogę.

Śpiew babci po­niósł się po nocy. → A może: Śpiew babci po­niósł się przez noc.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Dobry wieczór!

Zacznę od skrótu: Czuję święta, jest mnogo jak w dobrej paczce pod choinką, jest oczekiwanie jak na gwiazdkę, można się pogubić.

Czyta się przyjemnie, co każe pozostać z tekstem aż do końca i nie ma momentu, w którym lekturę miałoby się ochotę przełożyć na później. Dużo elementów wciąga, nawet sama postać Kevina. Lubię wampiry, Doriany etc. więc i tutaj zapewne ta osobista preferencja mnie zatrzymała z zasady.

Podobają mi się takie drobne elementy jak:

A ty musisz być Kevin. Miło mi, ale nie za bardzo

Ostatnio zauważyłem coś podobnego w tomiku opowiadań Gombrowicza. Te około stołowe nadszarpnięte dziwactwem reguły dworskie są interesujące. Toksyczność przelewająca się w trzewiach formy, zaznaczona delikatnie jest gorzka jak dobrze chmielone piwo. Jest tutaj pewna doza (a może solidna?) chaosu, odnoszę wrażenie, że bohaterowie nie przemieścili się za bardzo, ciągle stojąc gdzieś na progu. To na pewno spowodowało utrzymanie lekkiego napięcia.

Na marginesie, gdzieś z tyłu głowy przeleciało mi Wesele w Atomicach. Może przez nagromadzenie fantastyki (również strzępów nauk) w sytuacji teoretycznie znanej i tradycyjnej.

Fajnie.

Skojarzenie mogło być tylko jedno…

Btw rozejm bożonarodzeniowy odnosił się w założeniu do pewnego wydarzenia historycznego. Ale to nie szkodzi:P

Слава Україні!

BarbarianCataphract, dziękuję za miły komentarz i wskazanie środka jako przydługiego. Właśnie zdałam sobie sprawę, że miałam problem z wyrzucaniem tekstu pod limit i bałam się, że będzie rwany, a tu, proszę, wręcz odwrotnie… 

Krokus, cieszę się, że jesteś, taki wiosenny i romantyczny

adam _c4, super że się podobało, ten chaos był w zasadzie zamierzony, ale znowu nie aż tak, żeby się gubić, czyli trzeba nad tym popracować…

Regulatorzy, dziękuję za złapanie błędów, poprawię pokonkursowo, bo a nuż jeszcze mi znaków przybędzie… cud był po prostu cudowny i opisywanie go byłoby po prostu odzieraniem czytelnika z jego wyobrażeń cudu… :)

Vacter, nie spodziewałam się, że można tu, w ramach tekstu, o Gombrowiczu, Mrożku, no zaskoczenie, bo znalazłeś w lekkim temacie głębsze pokłady, za co dziękuję! Super, że się podobało!

Golodh, no wygooglałam ten rozejm i faktycznie, mroki pamięci się rozjaśniły! Wcześniej nie przyszło mi to do głowy! A skojarzenie fantastyczne znalazłeś! Wpatrywałam się w ten obrazek i widziałam moich bohaterów! Przynajmniej niektórych! :) 

Bardzo proszę, Jolko. Miło mi, że mogłam się przydać. :)

A w sprawie cudu – faktycznie, powszechnie wiadomo, że cud jest cudny z definicji i chyba nie ma co deliberować nad szczegółami jego cudowności. ;)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

No niezła ta rodzinka :) Postaci trochę dużo, więc można się pogubić, zwłaszcza na początku, ale nie jest to niemiłe zagubienie. Podoba mi się, że cud jest fizycznym obiektem, który można rozwalić łopatą :)

Kosmos to bazgranina byle jakich wielokropków!

Strasznie dużo postaci, ale czytało się całkiem przyjemnie :)

Przynoszę radość :)

Anet, no wiem, dużo osób to pisze, coś musi być w takim razie na rzeczy. Na drugi raz ograniczę się. :)

Dzięki za opinię i cieszę się, że się podobało! :)

Gruszel, fajnie, że wpadłaś! Pozdrawiam! :)

Hej, hej, hej!

Dziękuję Ci, Jolko, za udział w krokusie!

Poniższy komentarz jest pisany jeszcze przed wstawieniem obrazka jurorsko-konkursowego :)

Była żyrafa, widziałem! xD A więc tak wyglądają niemiłosiernie cięte teksty! (Żartuję – każdy tu wie, jak takie teksty wyglądają…) Ale przyznam, że cięcia jakoś mocno nie widać.

Motyw świąteczny i hasło są bardzo w tle. Zamiast rozejmu jest cud, a rozstaje są dość pretekstowe.

Dostrzegam za to spory chaos obsypany lekkim humorem. Gubiłem się kto co mówi, ale pozwoliłem tekstowi płynąć i chyba niewiele straciłem. To trochę oddaje domniemane przeze mnie zagubienie Kevina przy poznawaniu rodzinki, co jest pewnym plusem.

Żałuję, że z tekstu nie wypadła jakaś wyraźna pointa, choć przyznam, że potworna rodzinka miała swój urok.

Bywały niezręczności językowe i jakieś chochliki, co lekko rzutowało na odbiór, ale nie mogę powiedzieć, żeby mnie to mocno raziło.

Pozdrówka!

PS. A, doceniam niezabijanie psa ;)

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.

Hej, Krokusie, dziękuję za jurorski komentarz! Niestety, mam wrażenie, że przez cięcia wszyscy się gubią przy czytaniu, bo postacie są mało opisane. Ale to moje wrażenie. No i rozejmem miało być pójście wszystkich na kolację do chaty, też nie wybrzmiało dobrze. No cóż, uczę się pilnie jak pisać i to forum jest chyba najlepszym miejscem to tego!

Też się cieszę, że nie zabiłam psa! :D 

Pozdrowienia!

Hej Jolko!

Lubię historie o potwornych rodzinkach ;) Doceniłam też kilka ukrytych żartów, ten z Kevinem dobry ;P Moczenie babci też cudowne xD W sumie każda z postaci była na swój sposób charakterystyczna i ciekawa, ale oczywiście, mam kilka “ale”.

Mnogość postaci nie pozwala zbudować żadnej, w pewnym momencie poczułam się jak na wybiegu, gdzie z chaty co chwilę wybiegał ktoś nowy, tłumaczył kim jest, robił coś charakterystycznego, a potem wchodziłą nowa postać. Ten schemat przeważa przez większość tekstu. I tak właściwie, to jedyny zarzut, jednak dość duży, bo przez prezentację postaci, fabuła pozostała szczątkowa i pretekstowa. Przez to też gubiłam się w postaciach, zaczynały mi się nieco mylić i cytując klasyk: “To kto jest synem kogo?”. 

Podobał mi się motyw z babcią. Absurdalny, ale i pomysłowy, roześmiałam się ;P Widok wirującej syreniej babci powoli przemieniając się w karpie: bezcenny.

Podsumowując, tekst ma potencjał ale został nieco zagrzebany pod mnogością postaci.

Dziękuję za lekturę!

Hej, Gruszel, miło Cię widzieć! Skracanie tego tekstu pod limit ma swoje konsekwencje. I tu przyznaję Ci rację, fabuła siadła, bo było zbyt wiele postaci i nie było czasu ich poznać, bo już był koniec. Lekcja na przyszłość! Dziękuję, że pochyliłaś się nad tekstem, to są dla mnie bardzo cenne uwagi. 

Pozdrawiam serdecznie! 

Niezła rodzinka. Też przemknęła mi przez głowę myśl o rozmnażaniu… Nie wiem, czy Kevin nie bawił się lepiej, spędzając święta samotnie. ;-)

Ogólnie – sympatyczny tekst.

Babska logika rządzi!

Finka, dziękuję! Sympatyczność miała być! :)