Płomienny Powidok

Wie­dzia­ła, że to sen. Nigdy nie my­li­ła snów z rze­czy­wi­sto­ścią. Pod­da­ła mu się po dłu­giej i wy­czer­pu­ją­cej po­dró­ży w późno je­sien­nych chło­dach i bło­tach. Śniła o ogniu i kobiecych wrzaskach. Może kosz­mar był wy­rzu­tem su­mie­nia? Blask ogni­ska mógł ją prze­cież zdra­dzić. Nie była pewna czy roz­pa­li­ła je dość da­le­ko od go­ściń­ca. Czuła, że je­że­li nawet jej nie zła­pią, to bez ognia i tak umrze tyle, że z zimna. Ży­wioł jest ślepy. Jej ura­to­wał życie, a jej sio­strom je ode­brał. To czło­wiek, nim kie­ru­je. Liczy się, myśl, in­ten­cja, czyn…

Senna ima­gi­na­cja za­czę­ła drgać w czer­wo­no po­ma­rań­czo­wych kon­wul­sjach. Jak ol­brzy­mie drze­wo, z któ­re­go wiatr otrze­pu­je li­ście ma­lo­wa­ne ko­lo­ra­mi je­sie­ni. Ten rytm…

Znała go.

Konie!

Prze­bu­dzi­ła się gwał­tow­nie, sy­cząc przez zęby:

– Zdraj­ca! W kie­run­ku lekko już tylko dy­mią­ce­go żaru.

Trzech jeźdź­ców zbli­ża­ło się od stro­ny go­ściń­ca. O uciecz­ce nie mogło być mowy. Wsta­ła po­wo­li, pa­trząc w stro­nę nad­cho­dzą­ce­go prze­zna­cze­nia.

– Zgu­bi­ła się sio­strzycz­ka? – za­re­cho­tał wiel­ki drab ja­dą­cy przo­dem na gnia­dej kla­czy. 

Dwóch po­zo­sta­łych jeźdź­ców od­cię­ło jej drogę uciecz­ki, mie­rząc w nią gro­ta­mi włócz­ni. Od­po­wia­dać nie było sensu. Teraz spo­strze­gła wy­ce­lo­wa­ną w nią kuszę z kan­cia­stym gro­tem bełtu. Jeden strzał – jedna szan­sa. Nie na­cią­gnie po­now­nie cię­ci­wy, sie­dząc na koniu… Mimo to, i tak stanowi większe zagrożenie niż po­wol­ne pchnię­cie że­la­stwa na dłu­gim drzew­cu, któ­rym mie­rzy­li w nią pa­choł­ko­wie. 

Męż­czy­zna miał głos do na­wy­kły wy­da­wa­nia roz­ka­zów. On tu rzą­dzi, i to z nim trze­ba roz­pra­wić się naj­pierw. Sie­dział roz­par­ty w sio­dle, z miną zwy­cięz­cy i obrzy­dli­wym uśmie­chem na za­ro­śnię­tej twa­rzy. Skrzy­żo­wa­ła na mo­ment wzrok z wy­pu­kły­mi, do­bro­tli­wy­mi ocza­mi gnia­dosz­ki. Klacz była wy­so­ka i szczu­pła, a na za­dzie wid­nia­ło pięt­no stad kró­lew­skich. To może być szan­sa – po­my­śla­ła.

Muszę przy­naj­mniej spró­bo­wać…

– No i na co było tak ucie­kać? Wy­to­pi­my z cie­bie sło­nin­kę tak samo, jak z two­ich sio­strzy­czek – wy­chry­piał jeź­dziec. – Ko­lej­na skwa­recz­ka, do tej świę­to­bli­wej oma­sty – śmie­jąc się, od­wra­cał wzrok na pa­choł­ków któ­rzy mu wtó­ro­wa­li. 

Błąd. 

Po­li­czy­ła ude­rze­nia swo­je­go serca. Za dużo. Za szyb­ko. Za mocno… Na szczę­ście była do tego szko­lo­na. Przez roz­dę­te noz­drza, wcią­gnę­ła głę­bo­ki, po­wol­ny od­dech aż do trze­wi, żeby nie drgnę­ła jej klat­ka. Wy­ćwi­czo­ne ciało za­dzia­ła­ło au­to­ma­tycz­nie i zwol­ni­ło, roz­luź­nia­jąc się. Źre­ni­ce roz­sze­rzy­ły się gwał­tow­nie, roz­po­czy­na­jąc tak­so­wa­nie. Jeźdź­cy nie mogli tego wi­dzieć, gdyż krył je głę­bo­ki kap­tur. Nie patrzyła na włócz­ni­ków, ale świet­nie ich czuła. 

Za pierw­szym wde­chem wzię­ła prób­kę tła. Zmur­sza­ły pień, mokre li­ście, zie­mia, dym z ogni­ska, i mgli­sty świt. Za­pi­sa­ła to, jako neu­tral­ny akord za­pa­cho­wy oto­cze­nia. W na­stęp­nym, po­sta­ra­ła się dodać do niego po­szcze­gól­ne nuty. Ten po lewej był rudy. Jego włosy krył hełm, ale wie­dzia­ła to po samym za­pa­chu. Ten po prawo, pach­niał zwie­rzę­cym tłusz­czem i smołą. Nie pa­trzy­ła na nich, ale z rów­na­nia za­pa­cho­we­go wy­li­czy­ła ide­al­ną od­le­głość w ja­kiej stoją. Do tego, który mie­rzył z kuszy, dy­stans był więk­szy przez sam wzrost kla­czy. Stał z wia­trem, więc po­czu­ła za­pach piwa i jesz­cze coś. Coś zna­jo­me­go… Nie­po­ko­ją­co zna­jo­me­go… Nie było czasu roz­wią­zać tego rów­na­nia, więc nie za­przą­ta­ła nim dalej głowy. 

Zo­sta­ły jesz­cze dwie płasz­czy­zny. Wedle pra­wi­deł sen­sy­ty­wi­sty­ki, którą wy­kła­da­ła sama prze­ory­sza, na­le­ża­ło teraz przejść do słu­chu. Tuba kap­tu­ra była na tyle sze­ro­ka, że am­pli­fi­ko­wa­ła każdy szmer. Grzeb­nię­cia końskich kopyt w mo­krej ziemi. Oba wa­ła­chy nawet nie­pod­ku­te. Czte­ry bicia serc. Czte­ry różne rytmy. Od­ję­ła swoje, było naj­wol­niej­sze. Ru­dzie­lec de­ner­wo­wał się naj­bar­dziej. Może dla­te­go od razu wy­czu­ła jego pot. Nawet gdyby go nie za­bi­ła, to i tak nie pożył by długo. Miał aryt­mię. Drab na gnia­dosz­ce cicho rzę­ził na obu szczy­to­wych miej­scach od­de­chu. Wy­dech – grot bełta o mi­li­metr w dół. Wdech – grot o mi­li­metr w górę. 

To moje być albo nie być – po­my­śla­ła. 

Z tyłu, w od­da­li ła­ma­nie ga­łą­zek na ziemi. Czyż­by w po­bli­skim lasku był jesz­cze ktoś? 

– Ej ty, cza­row­ni­co! – darł się drab. – Głu­cha je­steś? Cie­ka­we co masz pod tym płasz­czy­kiem. Znać żeś chuda, nie jak twoje sio­strzycz­ki – ro­ze­śmiał się obrzy­dli­wie.

Bar­dziej śmia­ły pa­cho­łek chcąc przy­po­do­bać się hersz­to­wi, za­czął jedną ręką macać z uda­wa­nym za­chwy­tem wy­ima­gi­no­wa­ną pierś.

Ostat­nia płasz­czy­zna – wzrok. Ko­ścia­ny spust kuszy, za­koń­czo­ny był ku­lecz­ką, którą teraz drab bez­więd­nie do­ty­kał opusz­kiem palca, za­ta­cza­jąc małe kółka. Trwa­ło to może dwa ude­rze­nia serca, po czym po­now­nie po­ło­żył pew­nie palec na spu­ście. Robił to nie świa­do­mie, na myśl o ko­bie­cych wdzię­kach. 

Można by już, ale bra­ko­wa­ło jesz­cze pew­no­ści w tej ma­te­ma­ty­ce zmy­słów. Su­mu­jąc to, co dotąd miała może by się udało, ale trze­ba było uzy­skać pew­ność. W końcu miała tylko jedną szan­sę. Roz­luź­ni­ła mię­śnie prze­ły­ku i tcha­wi­cy. Po­ło­ży­ła język mięk­ko, na dol­nych zę­bach i po­wie­dzia­ła zu­peł­nie spo­koj­nie z lek­kim uśmie­chem:

– Pięk­ny koń – mó­wiąc to, od­wi­nę­ła połę płasz­cza pa­trząc na jeźdź­ca. 

Palec au­to­ma­tycz­nie do­tknął kulki spu­stu od boku. Ale szyb­ko wró­cił na swoje miej­sce. Drab zmarsz­czył brwi zbity z tropu, ale zaraz na­brał ani­mu­szu i za­krzyk­nął:

– A może wo­la­ła­byś ta­kie­go ogie­ra jak ja? 

Przy tym pełna de­kon­cen­tra­cja. Palec na kulce, wzrok na roz­ra­do­wa­nych żar­tem pa­choł­kach. Ro­ze­śmia­ła się mięk­ko.

– Nooo, może i bym wo­la­ła – sta­ra­ła się być prze­ko­nu­ją­ca. 

Mó­wiąc to, znów spoj­rza­ła w oczy gnia­dosz­ki i wo­dząc ją wzro­kiem ni­czym za uzdę, spro­wo­ko­wa­ła do spoj­rze­nia w żar wy­ga­sa­ją­ce­go już ogni­ska. Grzeb­nię­cie ko­py­tem, sma­gnię­cie ogo­nem, drgnię­cie dłu­gich koń­skich rzęs, i ner­wo­wy tik wzdłuż smu­kłej nogi. Sy­me­tria zo­sta­ła osią­gnię­ta. Rów­na­nie roz­wią­za­ne, teraz wy­star­czy­ło tylko wpi­sać wynik. Tu nie cho­dzi o szyb­kość. "Tu cho­dzi o ide­al­ny mo­ment." Pa­mię­ta­ła słowa mi­strzy­ni. 

Dło­nią w pra­wym rę­ka­wie na­wi­nę­ła na palec srebr­ny łań­cu­szek na od­po­wied­nią dłu­gość. Był on przy­mo­co­wa­ny do cien­kie­go dłu­gie­go szty­le­tu spi­na­ją­ce­go jej włosy. Lewą dło­nią wy­cią­gnę­ła ru­lo­nik brzo­zo­wej kory z man­kie­tu głę­bo­kie­go rę­ka­wa i ujęła de­li­kat­nie w palce.

Miała ich wpi­sa­nych w sza­blon. Prze­czy­ta­nych jak książ­kę. Za­lot­ny uśmiech spo­wo­do­wał bez­wied­ne opusz­cze­nie palca ze spu­stu. Do­dat­ko­wo, herszt spu­ścił z niej wzrok, uśmie­cha­jąc się dum­nie do swo­ich pod­wład­nych.

Zwi­zu­ali­zo­wa­ła młodą, gnia­dą klacz w po­wro­zie, pod­trzy­my­wa­ną przez sta­jen­nych. Od tyłu zbli­ża się do niej czło­wiek z roz­grza­nym do czer­wo­no­ści pięt­nem stad kró­lew­skich. Zła­pa­ła wzro­kiem wy­pu­kłe oko kla­czy, raz jesz­cze ścią­gnę­ła na żar ognia. Grzeb­nię­cie ko­py­tem, ner­wo­wy tik. Teraz!

Wy­da­ła gło­śny syk, jak przy przy­pa­la­niu pięt­nem koń­skiej skóry, rów­no­cze­śnie pchnę­ła zwi­zu­ali­zo­wa­ną myśl do umy­słu ni­cze­go nie­świa­do­mej gnia­dosz­ki. Prze­sko­czy­ło jak iskra na ma­te­ria­le! Klacz wierz­gnę­ła zadem, pod­sko­czy­ła i za­rża­ła prze­raź­li­wie. Jeź­dziec chciał strze­lić, ale palec omsknął się na spu­ście i bełt po­szy­bo­wał pro­sto w górę z sza­lo­nym świ­stem. 

Pew­nym ru­chem szarp­nę­ła łań­cusz­kiem, wy­su­wa­jąc szty­let z wło­sów. Mach­nę­ła w tył rów­no­le­gle do pod­ło­ża i wprzód, jak strza­łem z bata, wbi­ja­jąc go w roz­war­tą gębę za­sko­czo­ne­go jeźdź­ca. Czy­sty jęk bólu zalał się i za­bul­go­tał wpły­wa­ją­ca w prze­łyk krwią, a nóż ster­czał z dziu­ry po dwóch wy­bi­tych zę­bach. Jeź­dziec upadł na wznak i cały drgał w kon­wul­sjach, roz­ko­pu­jąc mokre li­ście. 

Lewą ręką, przy­tknę­ła wargi do brzo­zo­wej tutki i dmuch­nę­ła w stro­nę ru­dziel­ca. Po­dmuch sko­or­dy­no­wa­ny z jego wde­chem, nabił mu płuca drob­nym, kłu­ją­cym pyłem, ro­biąc z nich krwa­wą i bez­ład­ną masę. Ru­dzie­lec spadł z wa­ła­cha z siną twa­rzą i po­czął sys­te­ma­tycz­nie z wy­sił­kiem wy­plu­wać krew i ka­wał­ki mięsa.

Wtedy do­tar­ło do niej, co to był za za­pach. Roz­ma­ryn i hi­bi­skus. Ten drab na gnia­dosz­ce pach­niał roz­ma­ry­nem i hi­bi­sku­sem! Zo­ba­czy­ła prze­ory­szę, jak gnie­cie zioła w moź­dzie­rzu i uśmie­cha się po­czci­wie. Po­wi­dok wy­pa­lił się na jej po­wie­kach ogniem. 

Wtem usły­sza­ła świst i zo­ba­czy­ła pa­da­ją­ce­go ostat­nie­go pa­choł­ka z brze­chwą w szyi. Strza­ła, przy­le­cia­ła z tyłu, od stro­ny lasu… Przy­po­mnia­ła sobie dźwięk ła­mią­ce­go się pa­tycz­ka, który sły­sza­ła. Wy­ła­ma­ła drze­wiec z szyi krztu­szą­ce­go się, pa­trzą­ce­go dziko chło­pa­ka i spoj­rza­ła na koń­ców­kę. Ta­kie­go opie­rze­nia uży­wa­ły sio­stry z jej klasz­to­ru! Zdję­ła kap­tur, uka­zu­jąc włosy w ko­lo­rze bły­ska­wic.