Bóg bez imienia

Witaj.

Zapomniany bóg, który nadal liczy na odrodzenie – ciekawy pomysł na obcość. Tekst zakończony pozytywnie, daje nadzieję i wiarę w poprawę życia dziewczynki.

Mimo rejestracji już jakiś czas temu, to – o ile dobrze widzę – Twój debiut, zatem gratuluję.:)

 

Słowo zostało wyryte przez ubogiego chłopa, który od babci dowiedział się o dawnych wierzeniach mieszkańców tych ziem, które cały czas pozostawały żywe, gdy ona sama była dzieckiem. Starowinka opowiedziała mu o bogu, w którego niegdyś wierzyły okoliczne ludy. Bóstwo to opiekowało się żyjącymi z lasu ludźmi, zapewniało im urodzaj i chroniło przed niszczycielskimi żywiołami. Chłopcu tak bardzo spodobały się te bajania, że postanowił uwiecznić imię bóstwa w gaju, w którym niegdyś je czczono. – jak rozumiem, tam jest literówka, bo chodzi o chłopca, tak?

 

Pozdrawiam, powodzenia. :)

Pecunia non olet

Dzięki Bruce! Tak, to mój debiut :) Zaznaczone słowa zostały użyte zamierzenie. Mowa o chłopcu, który był z rodziny chłopskiej i w dzieciństwie usłyszał od babci opowieść o zapomnianym bogu :).

Spike Christenson

A… rozumiem, zatem napisał imię bóstwa już jako dorosły. :)

Pozdrawiam serdecznie. :)

Pecunia non olet

Zero zapowiadanej mitologii (jedno, jedyne słowo panteon tego nie zastąpi), problematyczna obcość

(bo kto komu tu jest obcy, chyba nie były, ale jednak powszechnie znany ongiś bożek), fałszywe  świadectwo o Jezusie, drobne i biedne (a jakby jeszcze półsierotka to hoho!) dziewczątko pieszczone  zefirkiem i na koniec “dżin z dębu” gotowy spełniać życzenia… Dla mnie to za infantylne. Sory.

Ale kiedyś będzie dobrze…

 

Edit – no i to szorcik raczej, nie opko…

dum spiro spero

Wyidealizowana wizja rodzimowierstwa. Czuć w tym czułość do przyrody i ludzi. To ładne i pozytywne, to prawda, ale opowiadanie przegadane i przesadnie opisowe. Pierwsze akapity przed pojawianiem się dziewczynki można by było mocno skrócić, w takiej formie po prostu nudzą. 

Pomysł z zapomnianym bogiem jest z deczka ograny i, jak dla mnie, potrzebuje jeszcze jednego konceptu, żeby posłużyć za fundament dobrego opowiadania.

Do tego wskoczyły Ci jakieś dziwne entery w środku akapitów. 

Przy czym myślę, że masz odpowiednią wrażliwość i wyobraźnie, żeby pisać. Trochę treningu portalowego (albo innego) i będzie lepiej, powodzenia!

 

Ukłony

[...] chleb [...] ~ Honoriusz Balzac

Dzięki za uwagi! Limit 1000 słów nieco utrudnia rozpisywanie się. Nie miałem zamiaru obrazić niczyich uczuć religijnych ;) Wydawało mi się ciekawym uczynić z Jezusa zagarniającego najeźdzcę będącego na równi z innymi bóstwami. Infantylność była nieco zamierzona – dużo uproszczeń, itp…

Spike Christenson

Cześć,

 

Drobiazgi:

Wiedział, że nie zawsze był nic nieznaczącym cieniem swojej dawnej świetności. Kiedyś ludzie oddawali mu cześć, a on był w stanie otaczać ich swoją łaską. – powtórzenia

 

 

Wkrótce jego imię – Jezus – wybrzmiewało wraz z hukiem kościelnych dzwonów, które mąciły ciszę w każdej pobliskiej osadzie. – tu nie rozumiem, czemu tylko pobliskiej? W dalszej już nie?

 

materialnych. „Czyńcie sobie ziemię poddaną”, brzmiała ich nowa

maksyma, tak obca dla bezimiennego boga. Kiedyś – tu jakiś nieopatrzny enter chyba się wkradł i przeniósł pół zdania do nowej linijki

 

a wiara dla większości ludzi stała się

balastem, odosobnioną polankę z – tu podobnie, jakiś enter się zaplątał

 

Ktoś kiedyś mi rzekł, że lepiej coś pokazać, niż opisywać – tu ma wrażenie – jest bardzo dużo dość ogólnych opisów, a mało pokazane. Niemniej, sam zamysł mi się podobał. Odniesienie do innych, zapomnianych bogów – również. 

Pozdrawiam,

 

 

 

Dzięki za uwagi. :) Już usuwam entery

Spike Christenson

Przeczytałem. Nie jestem targetem tego szorta.

Koala75, może następnym razem bardziej się spodoba :)

Spike Christenson

"Wiedział, że nie zawsze był nic nieznaczącym cieniem swojej dawnej świetności." – hm? Skoro istniała jakaś "dawna świetność", to oczywiste, że w jej czasach nie mógł być jej cieniem. Brzmi to pokrętnie – ale podobnie zdanie, które Ty stworzyłeś :) No i to "wiedział, że" imo zupełnie niepotrzebne… Odnosząc się do tego przykładu – ładnie piszesz, ale wydaje się, że chwilami za bardzo się starasz budować takie ładne, okrągłe zdania, w efekcie jednak wychodzą bardziej napompowane niż okrągłe. A to wywołuje wrażenie sztuczności w tekście, który ogólnie rzecz biorąc jest całkiem zgrabny, choć trochę przegadany. Niemniej pomysł miałeś ciekawy :)

Spodziewaj się niespodziewanego

NaNa dzięki za uwagi :) na pewno będę pamiętać na przyszłość

Spike Christenson

Sympatyczne :)

Przynoszę radość :)

Dzięki, Anet:)

Spike Christenson

OK, jest jakaś historyjka. Dość prosta, ale wiadomo, że limit.

Trochę rzeczy dzieje się tu, bo Autor tak zadecydował. Dziewczynka przychodzi popłakać w odpowiednie miejsce i mówi wszystko, co zapomniany bóg i czytelnik powinni wiedzieć – co w rodzinie, co w szkole… To nieco wygląda na pójście na łatwiznę. Zestaw problemów dziecka też nieco ograny.

No, ale dobrze życzę dziewczynce.

Babska logika rządzi!

Osobliwe pomieszanie opowieści o bezimiennym bogu ze wzmiankami o Jezusie, a na dodatek prześladowana dziewczynka. No cóż, ta historia zupełnie do mnie nie trafiła.

Bóg bez imienia został odkopany w ramach skracania kolejki.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Nie pamiętał, od jak dawna błąkał się po świecie.

Consecutio temporum: Nie pamiętał, od jak dawna błąka się po świecie.

Może te chłostane przez wiatr kamienie, które istniały na długo przed tym, nim pojawiła się u niego pierwsza wiązka świadomości i pierwsza myśl o własnej wyjątkowości?

? Rym, co to jest "wiązka świadomości"?

A może po prostu jego nadzwyczajny upór, który nie pozwalał mu ulecieć w odmęty chaosu i niepamięci?

"Jego" zbędne. W odmęty można zanurkować, ale nie odlecieć: https://sjp.pwn.pl/szukaj/odm%C4%99t.html

Wiedział, że nie zawsze był nic nieznaczącym cieniem swojej dawnej świetności.

Niezgrabne zdanie. Poza tym – "cień dawnej świetności" pociąga za sobą istnienie tej świetności. Więc w sumie zdanie nic nie wnosi, nawet emocjonalnie przestaje grać, kiedy czytelnik się zastanowi.

on był w stanie otaczać ich swoją łaską

Hmm.

Przez długie stulecia cieszył się szacunkiem w panteonie bóstw

Czyli szanowali go pozostali bogowie. Na pewno o to chodzi?

sława przemija i również jemu miała zostać brutalnie odebrana

To przeminęła (z czasem, łagodnie) czy została brutalnie odebrana?

Nastała nowa era i nad tymi ziemiami zapanował o wiele potężniejszy bóg. Stary suweren zdawał sobie sprawę, że jego pozycja jest zagrożona bardziej niż kiedykolwiek.

Skoro zapanował kto inny, to stary suweren już stracił swoją pozycję.

Jednak tym razem obcy przybysz z dalekiej Judei rościł sobie prawo do wyłącznego oddania.

Niezgrabne.

chełpiąc się, że on sam będzie w stanie zapewnić zarówno urodzaj, jak i pomyślność, czy zbawienie

Teologicznie wątpliwe.

Słyszał je tak często, że wkrótce zapomniał, jak brzmi jego własne imię.

Hmm?

Zapomnieli je również wszyscy jego wyznawcy.

Jak to się łączy logicznie?

bóg bez imienia potrafił rozpoznać, że pod płaszczykiem nabożności zazwyczaj krył się strach przed dotkliwą karą

C.t.: kryje się strach. Bardzo prymitywne podejście do religijności, ale może tak myśli prymitywne bóstwo.

Dla innych nie liczyło się nic więcej poza chciwością i zagarnianiem coraz większych ilości dóbr materialnych.

Mało zgrabne.

tak obca dla bezimiennego boga

Obca komu? czemu? bezimiennemu bogu.

Jego wyznawcy powierzali mu swoje troski

"Jego" można wyciąć.

Wszyscy szanowali okoliczne ziemie, które obdarzały ich swoim urodzajem.

"Okoliczne ziemie" to nie do końca to, co obdarza urodzajem: Wszyscy szanowali ziemię, która obdarzała ich swymi płodami.

Teraz nawet potężne pnie drzew zostały oszpecone przez przybite do nich zielone tabliczki z białymi orzełkami.

Hmm.

zrobiliby przypominając

Zrobiliby, przypominając. Albo: zrobiliby, gdyby sobie przypomnieli.

którzy zdawali się coraz bardziej oddalać od jego nauk. Ciągle żywił jednak nadzieję, że w końcu ktoś sobie o nim przypomni

To nie to samo.

otworzyć dla niego swoje serce

Lepiej: otworzyć przed nim serce. Metafory to obrazy, pamiętaj.

odosobnioną polankę z trzema dębami odwiedziła drobna dziewczynka

Hmmm.

Od razu zauważyła wyjątkowość tego miejsca

Niezgrabne. Od razu zauważyła, jak niezwykłe jest to miejsce.

jak istotka z zachwytem gładzi pnie drzew

"Istotka" jest tu zbędna.

następnie zdejmuje buty, by gołą stopą poczuć miękkość zielonych mchów

Uch, ale dawno tego nie robiłam :( Ale zdanie takie sobie.

Spędziła w tym miejscu więcej czasu, niż ktokolwiek przed nią

Angielskawe: Spędziła tutaj więcej czasu, niż ktokolwiek przed nią.

Czy będzie ona pamiętać o tym magicznych spotkaniu?

Dlatego wizyta miałaby pamiętać? Czy będzie pamiętać o tym magicznym spotkaniu?

Zatroskany zauważył

Aliteracja: Z troską zauważył.

Sprowadził delikatny wiaterek

Może lepiej: łagodny?

Nigdzie nie mogę czuć się bezpiecznie – głos załamał się jej od smutku.

Nigdzie nie czuję się bezpiecznie… – Głos załamał jej się od smutku.

w serce dziecięcia

Hmm.

jak ponownie się uspokaja

"Ponownie" jest tu nieco mylące.

Nie wiem czemu

Nie wiem, czemu.

Niestety jego ostatni wyznawcy

Niestety, jego ostatni wyznawcy.

jej wzrok spoczął

Spojrzenie, ale wtedy będzie aliteracja…

Ktoś wyrył tutaj jakieś słowo

Mało naturalna wypowiedź.

bogu, w którego niegdyś wierzyły okoliczne ludy

Hmm?

żyjącymi z lasu ludźmi

Żyjącymi w lesie.

Zapomniany przez wieki bóg poczuł, jak rośnie w nim potęga i wiedział, że ponownie jest gotów do wielkich czynów.

Tak, ot?

 

Optymistyczne i miłe, w bardzo młodzieńczy, słodki sposób. A gdzieś za tym optymizmem kryje się coś niepokojącego (bo bezimienny nakreślił nam sprawę cokolwiek jednostronnie, chociaż nie twierdzę, że w wielu punktach nie ma racji). Końcówka to trochę deus ex machina, albo przynajmniej ex arborem, ale przecież szort traktuje o bogu, więc – czemu nie?

bo kto komu tu jest obcy, chyba nie były, ale jednak powszechnie znany ongiś bożek

Mmm, teraz już nieznany. Zdaje się, że to raczej coś bliższego aes sidhe, czy tam inny animizm.

Wydawało mi się ciekawym uczynić z Jezusa zagarniającego najeźdzcę będącego na równi z innymi bóstwami.

Ostatecznie piszesz z punktu widzenia zapomnianego bóstwa, po którym spodziewałabym się pewnego resentymentu – więc mnie to pasowało do całości.

Infantylność była nieco zamierzona – dużo uproszczeń, itp…

Mmm, a dlaczego?

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.