Witamy w Southfall Springs

 Usły­szaw­szy pu­ka­nie, Geo­r­ge McDon­nell pod­szedł do drzwi jego no­we­go domu. Ile go­dzin temu minął znak z na­pi­sem „Wi­ta­my w So­uth­fall Springs”? Pięć, może sześć? Pa­mię­tał wy­raź­nie ten mo­ment i był prze­ko­na­ny, że nie zmie­ni się to jesz­cze przez dłu­gie lata. W końcu czy można za­po­mnieć pierw­szą prze­pro­wadz­kę w życiu?

 Przed drzwia­mi stał wy­so­ki męż­czy­zna ubra­ny w sztruk­so­we spodnie oraz gra­na­to­wą ko­szu­lę fla­ne­lo­wą. Krót­kie blond włosy za­cze­sa­ne miał do tyłu. Z uśmie­chem na ustach po­wie­dział:

– Witaj są­sie­dzie! – Męż­czy­zna trzy­mał ta­lerz z ciast­ka­mi. – Upie­czo­ne przez moją żonę! – dodał po­da­jąc na­czy­nie są­sia­do­wi. – Tak w ogóle to na­zy­wam się James.

 Geo­r­ge od­sta­wił ta­lerz na bok i podał męż­czyź­nie dłoń.

– Geo­r­ge. Dzię­ku­ję za miłe po­wi­ta­nie.

– To dro­biazg! – James uśmie­chał się ni­czym gwiaz­da fil­mo­wa albo do­mo­krąż­ca. W jego wy­ra­zie twa­rzy było coś nie­szcze­re­go, czego jed­nak Geo­r­ge nie po­tra­fił okre­ślić. – Jak żyje się w So­uth­fall Springs?

– Na razie? Wspa­nia­le. Ale, wiesz, to mój pierw­szy wła­sny dom. Cie­szył­bym się z tego w każ­dej czę­ści świa­ta.

 W holu po­ja­wi­ła się Ash­ley, a tuż za nią Brian.

– Dzień dobry! – krzyk­nął chło­piec.

 Ash­ley po­de­szła do Ja­me­sa.

– Czyż­by był pan na­szym nowym są­sia­dem?

– A pani moją nową są­siad­ką? Na­zy­wam się James. I tak pro­szę się do mnie zwra­cać.

– Ash­ley. Pro­szę wejść do środ­ka, nie bę­dzie­my chyba roz­ma­wiać w progu?

 Geo­r­ge po­sta­wił na stole ciast­ka, a Ash­ley za­pa­rzy­ła każ­de­mu sie­dzą­ce­mu przy okrą­głym stole po fi­li­żan­ce kawy.

– Dzię­ku­ję za waszą go­ścin­ność – po­wie­dział James upi­ja­jąc łyk na­po­ju.

– Nie by­ła­bym sobą, gdy­bym nie przy­ję­ła go­ścia do domu. Poza tym, to my po­win­ni­śmy panu dzię­ko­wać za tak cie­płe po­wi­ta­nie.

– To nic wiel­kie­go. W So­uth­fall Springs je­ste­śmy jak jedna wiel­ka ro­dzi­na. Każdy zna swo­ich są­sia­dów. Mało kto się tutaj za­trzy­mu­je, ale jeśli już mu się zda­rzy… Zo­sta­nie tu na za­wsze. – James wziął jedno z cia­stek i zjadł kil­ko­ma ugry­zie­nia­mi. – Be­ver­ly, to zna­czy moja żona, robi takie co ty­dzień, ale nigdy mi się nie nudzą, wie­cie?

– Są na­praw­dę pysz­ne – za­pew­nił go Geo­r­ge. – Do­da­je do nich jakiś se­kret­ny skład­nik?

– Zga­du­ję, że cu­kier – po­wie­dzia­ła Ash­ley. – Dużo cukru!

– Bingo! – oznaj­mił klasz­cząc w dło­nie James. – Wie­cie co? Po­win­ni­ście wpaść do mnie do domu. Co po­wie­cie na jutro wie­czór? Jest pią­tek, nie pra­cu­je­cie chyba w week­en­dy?

– Pią­tek nam od­po­wia­da – po­wie­dział Geo­r­ge spo­glą­da­jąc na żonę, która ski­nę­ła głową. – Mo­że­my wziąć Bria­na?

– Och tak! Mu­si­cie! Mam synka w po­dob­nym wieku. Ile masz lat? – mó­wiąc to, męż­czy­zna schy­lił się do sto­ją­ce­go obok stołu chłop­ca.

– Sie­dem! – Usły­szał od­po­wiedź.

– Sie­dem! Co za pięk­ny wiek! Mój synek, Billy, ma tyle samo. Myślę, że bę­dzie za­chwy­co­ny nowym ko­le­gą!

 James dopił kawę, po czym po­wie­dział:

– To ja będę już le­cieć. Do zo­ba­cze­nia jutro!

 

***

 

 Geo­r­ge wy­płu­kał wy­peł­nio­ne pastą do zębów usta i przej­rzał się w lu­strze. To bę­dzie dobry dzień – po­my­ślał. W nowej pracy miał za­ra­biać trzy razy wię­cej niż po­przed­nio. I w dodatku ro­biąc do­kład­nie to samo, co wcze­śniej – na­pra­wia­jąc sa­mo­cho­dy. Pełny opty­mi­stycz­nych myśli wy­szedł z ła­zien­ki, aby po­że­gnać się z żoną i synem.

 Gdy zakładał buty, Brian sie­dział po­chy­lo­ny nad miską z płat­ka­mi i cicho mla­skał.

– Po­wo­dze­nia w szko­le! – Oj­ciec po­kle­pał chłop­ca po ple­cach.

– Dzię­ki – po­wie­dział bez prze­ko­na­nia chłopiec, po czym wró­cił do je­dze­nia.

 Geo­r­ge wy­szedł, zo­sta­wia­jąc żonę i syna sa­mych.

– Coś się stało? – spy­ta­ła Ash­ley.

– Nic ta­kie­go.

– To przez prze­pro­wadz­kę? Nie chcesz iść do nowej szko­ły?

– Tro­chę…

 Słoń­ce wpadało do kuch­ni, za­le­wa­jąc pro­mie­nia­mi po­sadz­kę oraz stół.

– Patrz jaki pięk­ny dzień.

– To nie ma zna­cze­nia.

– Na pewno wszy­scy cię po­lu­bią. Lu­dzie cały czas się prze­pro­wa­dza­ją, a i tak znaj­du­ją sobie no­wych ko­le­gów i ko­le­żan­ki. No, kończ już jeść, bo się jesz­cze spóź­nisz.

 Chło­piec za­czął ener­gicz­niej po­ru­szać łyżką, a Ash­ley wy­szła na ze­wnątrz spraw­dzić pocz­tę. Wy­ro­bi­ła sobie ten nawyk przez kilka ostat­nich mie­się­cy ocze­ki­wa­nia na od­po­wiedź od agen­ta nie­ru­cho­mo­ści. W skrzyn­ce zna­la­zła je­dy­nie ulot­kę z re­kla­mą firmy ofe­ru­ją­cej usłu­gę ko­sze­nia trawy oraz nie­wiel­ką bro­szur­kę pod­pi­sa­ną u góry „Ko­ściół świę­te­go Au­ro­re’a”. To chyba ten miej­sco­wy – po­my­śla­ła, po czym za­czę­ła czy­tać po­da­ne niżej in­for­ma­cje:

 Z uwagi na zbli­ża­ją­ce się świę­to Wiel­ka­no­cy, pro­si­my o wspar­cie od wszyst­kich miesz­kań­ców So­uth­fall Springs – za­rów­no wier­nych, jak i tych jesz­cze po­szu­ku­ją­cych drogi ku zba­wie­niu. Jeśli chcesz wy­ka­zać się szcze­gól­ną po­boż­no­ścią i pomóc w nad­cho­dzą­cych oko­licz­no­ściach, mo­żesz zgło­sić się do księ­dza Ber­nar­da na za­kry­stii ko­ścio­ła po każ­dej mszy świę­tej. Pa­mię­taj – liczy się każda pomoc!

 Ash­ley za­bra­ła bro­szu­rę i zgnio­tła ją, aby razem z ulot­ką wrzu­cić do kosza na śmie­ci. Brak ko­ścio­ła ka­to­lic­kie­go był chyba naj­więk­szym pro­ble­mem So­uth­fall Springs, jed­nak jego nie­obec­ność nie dzi­wi­ła jej wcale. Małe mia­stecz­ka w Lu­izja­nie miały więk­sze prio­ry­te­ty, niż do­sto­so­wy­wa­nie się do wszyst­kich re­li­gii świa­ta.

 Kiedy wró­ci­ła, Brian już skoń­czył jeść. Po­cze­ka­ła aż chło­piec spa­ku­je ze­szy­ty i przy­bo­ry do ple­ca­ka, po czym chwy­ci­ła go za rękę i razem wyszli z domu, bo już za chwilę miała rozpocząć się pierwsza lekcja.

 

***

 

 Brian wyszedł ze szko­ły za­chwy­co­ny.

– Mamo, mają naj­więk­sze bo­isko do ba­se­bal­la jakie w życiu wi­dzia­łem! – po­wie­dział, kiedy mi­ja­li ko­lej­ne skrzy­żo­wa­nie.

– To świet­nie – oznaj­mi­ła Ash­ley. – Mó­wi­łam, że się ci spodo­ba.

 W domu zro­bi­ła po­le­wę do cia­sta cze­ko­la­do­we­go, które miała za­miar przy­nieść dla go­spo­da­rzy. Brian nie na­le­gał, aby je spró­bo­wać – za­do­wo­lił się wy­li­za­niem resz­tek z miski.

– Coś jesz­cze cie­ka­we­go wy­da­rzy­ło się w szko­le? – za­py­ta­ła Ash­ley, kiedy przy­go­to­wy­wa­ła ka­nap­ki dla chłop­ca.

– Mie­li­śmy apel – odpowiedział jej syn. Jego cała twarz uma­za­na była cze­ko­la­dą.

– Z ja­kiej oka­zji?

– Zbli­ża­ją­cej się Wiel­ka­no­cy! Ty też lu­bisz to świę­to, dla­te­go wzią­łem ulot­kę. Nie ro­zu­miem wielu słów, ale po­my­śla­łem, że tobie się spodo­ba.

 Brian wy­cią­gnął z ple­ca­ka bro­szur­kę – tę samą, którą Ash­ley wy­rzu­ci­ła rano do śmie­ci.

– Dzię­ku­ję. Ale tutaj nie ob­cho­dzą ta­kiej samej Wiel­ka­no­cy jak my. Nie przy­da mi się to nie­ste­ty. – Ko­bie­ta wrzu­ci­ła kart­kę do kosza.

 Geo­r­ge wró­cił nie­dłu­go póź­niej.

– Jak minął tobie pierw­szy dzień w szko­le? – za­py­tał Bria­na.

 Chło­piec za­czął mówić tacie o wszyst­kim, czego Ash­ley słu­cha­ła przez kilka ostat­nich go­dzin. Pod­czas opo­wie­ści o grze w ba­se­ball, Brian za­czął bie­gać po sa­lo­nie, aby za­de­mon­stro­wać ojcu spo­sób, w jaki zła­pał le­cą­cą piłkę.

 Geo­r­ge uśmie­chał się, słu­cha­jąc o wszyst­kich szkol­nych pe­ry­pe­tiach syna, nie ukazując znużenia nawet przez sekundę.

 Kiedy za­czę­ło się ściem­niać, ro­dzi­na McDon­nel­lów wy­szła na ko­la­cję do są­sia­dów.

– Wi­taj­cie! – przy­wi­tał ich James. – Pro­szę, wejdź­cie. – Spoj­rzał za sie­bie. – Be­ver­ly, Billy, wyjdź­cie już z tej kuch­ni!

 McDon­nel­lo­wie we­szli do sa­lo­nu, któ­re­go cen­tral­nym punk­tem był sze­ro­ki stół, oświe­tlo­ny je­dy­nie przez wi­szą­cą bez­po­śred­nio nad nim lampę. W drzwiach stała Be­ver­ly, rów­nie wy­so­ka, co jej mąż.

– Wi­taj­cie w So­uth­fall Springs! – Ko­bieta po­de­szła do gości, roz­kła­da­jąc sze­ro­ko ręce. – Zdą­ży­li­ście się już za­ko­chać w na­szym pięk­nym mia­stecz­ku?

– Tro­chę – po­wie­dział Geo­r­ge. – Myślę, że Brian jest za­chwy­co­ny.

– Och, z pew­no­ścią jest. Już wi­dzia­łeś się z Bil­lym, praw­da?

 Chło­piec po­ki­wał głową.

– A gdzie on teraz jest? – za­py­tał James.

– Po­szedł do to­a­le­ty – po­wie­dzia­ła Be­ver­ly. – Pójdę przy­nieść przy­staw­ki. Widzę, że przy­nio­słaś cia­sto. Jak się na­zy­wasz?

– Ash­ley.

– Mogę je scho­wać do lo­dów­ki, Ash­ley?

– Tak, jasne. Za­nio­sę je.

 Geo­r­ge usiadł przy stole, James schy­lił się, aby wyjąć scho­wa­ne w barku pod te­le­wi­zo­rem wino i whi­sky.

 Be­ver­ly przy­szła z pół­mi­skiem pach­ną­cym jak woda z oce­anu. Po­sta­wi­ła go na środ­ku stołu.

– Ostry­gi – po­wie­dzia­ła. – Naj­lep­sze jakie mo­że­cie zjeść w Lu­izja­nie. Świe­żo ło­wio­ne.

 Geo­r­ge na­ło­żył kilka na ta­lerz, cho­ciaż nie prze­pa­dał za ostry­ga­mi. Nie zwra­cał nawet uwagi na to, co jadł, w pełni po­chło­nę­ła go roz­mo­wa na temat życia w So­uth­fall Springs, którą pro­wa­dził z Ja­me­sem. Ash­ley po­my­śla­ła, że dawno nie sły­sza­ła, aby jej mąż tak czę­sto się śmiał. Po­dob­nie za­cho­wy­wał się Brian, który bawił się na dy­wa­nie razem z Bil­lym.

– Spę­dza­cie tutaj Wiel­ka­noc? – Be­ver­ly na­chy­li­ła się do Ash­ley.

– Ra­czej tak. Ale w tro­chę inny spo­sób niż wy. – Ko­bie­ta po­pra­wi­ła włosy. – Wi­dzia­łam bro­szur­kę.

– Och tak, pełno ich tu teraz. W razie czego, nasze drzwi stoją otwo­rem. Mo­że­my świę­to­wać razem, nasza Wiel­ka­noc nie różni się zbyt­nio od ka­to­lic­kiej.

– Skąd… Skąd wiesz, że je­stem ka­to­licz­ką?

– Prze­czu­cie – po­wie­dzia­ła Be­ver­ly. – Tak swoją drogą, to uwa­żam, że jed­nak po­win­naś spró­bo­wać pójść do tu­tej­sze­go ko­ścio­ła.

– Zga­dzam się! – James pod­ła­pał temat roz­mo­wy i po­ka­zał pal­cem na żonę. – Cał­ko­wi­cie! Po­win­ni­ście się tam wy­brać, nawet jeśli was to nie in­te­re­su­je. To wła­śnie tam toczy się całe życie to­wa­rzy­skie w So­uth­fall Springs.

– I wszy­scy tutaj są jednego wyznania? – za­py­ta­ła Ash­ley.

– Pra­wie. Są oczy­wi­ście wy­jąt­ki i jeśli komuś nie po­do­ba się nasza wiara, to nie na­ma­wia­my. Nie­mniej, myślę, że nie ma nic złego w przej­ściu się raz, aby zo­ba­czyć jak to wy­glą­da.

– Za­sta­no­wi­my się nad tym – po­wie­dział Geo­r­ge, spo­glą­da­jąc na Ash­ley, tak jakby chciał bez słów zro­zu­mieć, czy taka od­po­wiedź ją usa­tys­fak­cjo­no­wa­ła. – Ja je­stem nie­wie­rzą­cy, więc w sumie wszyst­ko mi jedno…

 Be­ver­ly spoj­rza­ła na puste naczynię i po­bie­gła do kuch­ni po dru­gie danie.

 Na stole po­ja­wił się ta­lerz z ko­tle­ci­ka­mi z ja­gnię­ci­ny, a tuż obok pół­mi­sek ze sma­żo­ny­mi wa­rzy­wa­mi. Nad mię­sem nadal uno­si­ła się para.

– To wy­glą­da na­praw­dę prze­pysz­nie – po­wie­dzia­ła Ash­ley spo­glą­da­jąc na go­spo­da­rzy. – Ale, prze­pra­szam, nie­ste­ty nie mogę tego zjeść.

– Dla­cze­go? – za­py­tał James.

– Dzi­siaj jest pią­tek.

– No i?

– Jak już mó­wi­łam, je­stem ka­to­licz­ką.

– Takie są za­sa­dy tej wiary – po­wie­dział Geo­r­ge. – Ale chyba nic się nie sta­nie, jeśli, w dro­dze wy­jąt­ku, zjesz tro­chę mięsa, co Ash­ley?

 Ko­bie­ta skry­ła swój gniew za ner­wo­wym uśmie­chem. Nie mogła tego zro­bić, nie umie­ra­ła prze­cież z głodu. Naja­dła się ostry­ga­mi. Wie­dzia­ła jed­nak, że Geo­r­ge gnie­wał­by się na nią póź­niej, na­zwał jej za­cho­wa­nie sło­wem, któ­re­go nie znosi – fo­chem lub, jesz­cze mniej przez nią lu­bia­nym, „głu­pim wy­my­słem”. Dla­te­go po­wie­dzia­ła je­dy­nie:

– Nic się nie sta­nie.

 I za­czę­ła jeść.

– Brian, chodź do stołu! – po­wie­dział Geo­r­ge wy­chy­la­jąc się, aby zo­ba­czyć czy sie­dzą­cy na końcu po­ko­ju syn go sły­szy.

 Oka­za­ło się, że wcale go tam nie było.

– Pew­nie po­szedł gdzieś z Bil­lym – po­wie­dział James. – Po­szu­kam ich.

 

***

 

– Co jest tam na górze?

– Coś nie­sa­mo­wi­te­go. – W chwi­li, w któ­rej Billy wypowiadał te słowa jego oczy lśni­ły ni­czym pro­mie­nie sło­necz­ne od­bi­ja­ją­ce się od tafli je­zio­ra. – Ale nie mogę o tym mówić za dużo, bo ina­czej tata się zde­ner­wu­je.

 Na końcu ko­ry­ta­rza, do któ­re­go pro­wa­dzi­ły scho­dy, znaj­do­wa­ły się uchy­lo­ne drzwi. Przez szpar­kę na pod­ło­gę wy­le­wa­ło się mocne, ja­sno­nie­bie­skie świa­tło, które bar­dziej pa­so­wa­ło­by do biura lub szpi­ta­la, a nie do przy­tul­ne­go domu.

– Wcho­dzi­my – po­wie­dział Billy wy­ko­nu­jąc pierw­szy krok.

 Brian ru­szył za nim, jed­nak gdy zna­lazł się na scho­dach, usły­szał zdu­szo­ny krzyk i przez chwi­lę na pod­ło­dze ko­ry­ta­rza po­ja­wił się cień ko­bie­ty. Chło­piec ze­sko­czył na dół w tym samym mo­men­cie, w któ­rym zza rogu wy­ło­nił się James.

– Co tam ro­bisz?! – wy­darł się na syna.

 Billy od­wró­cił się, blask w jego oczach zgasł.

– Chyba ci już po­wta­rza­łem wiele razy, że na górę nie ma wstę­pu!

 Męż­czy­zna zdecydowanie stą­pał po ziemi ni­czym ol­brzym.

– Prze­pra­szam – po­wie­dział chło­piec wpa­tru­jąc się w pod­ło­gę.

– Chcia­łeś tam za­cią­gnąć two­je­go no­we­go ko­le­gę, co? – James chwy­cił Billy’ego za ramię i ścią­gnął go na dół, po czym ude­rzył go po po­ty­li­cy otwar­tą dło­nią.

 Billy za­czął pła­kać, szloch nie był gło­śny, brzmiał, jakby pró­bo­wał go po­wstrzy­mać, stłu­mić.

– No już, prze­proś.

– Prze­pro­si­łem!

– To w takim razie zrób to jesz­cze raz.

– Prze­pra­szam!

 James pu­ścił chłop­ca.

– Żeby to było ostat­ni raz. – Męż­czy­zna po­gro­ził mu pal­cem. – Chodź na ko­la­cję.

 James, Brian oraz Billy za­sie­dli do stołu. Ash­ley skoń­czy­ła prze­żu­wać ka­wa­łek mięsa i spy­ta­ła:

– Wszyst­ko w po­rząd­ku?

– Do kogo jest to py­ta­nie? – Geo­r­ge spoj­rzał na żonę.

– Do Billy’ego przede wszyst­kim. Sły­sza­łam, że pła­cze, dla­te­go pytam, czy nic po­waż­ne­go się nie stało.

– To nic ta­kie­go. Tylko chwi­lo­we nie­po­ro­zu­mie­nie. – James napił się whi­sky. – Jak sma­ku­je wam ko­la­cja?

– Jest wspa­nia­ła – po­wie­dział Geo­r­ge. – Bar­dzo do­brze się u was bawię.

– Tak wła­śnie po­win­no być. – Be­ver­ly pod­nio­sła kie­li­szek wina. – Pra­wie bym za­po­mnia­ła… Mu­si­my wznieść toast za na­szych no­wych są­sia­dów!

– Za no­wych są­sia­dów! – po­wtó­rzył James.

 Kie­lisz­ki po­szły w górę. Kiedy Ash­ley uno­si­ła swój, usły­sza­ła dźwięk do­cho­dzą­cy z góry – mia­ro­wy stu­kot, jakby ktoś ude­rzał pię­ścia­mi o pod­ło­gę. Ko­bie­ta za­czę­ła łą­czyć fakty – James nie po­zwo­lił wejść Billy’emu na górę. Był o to zły. Ude­rzył go? Tak jej się wy­da­wa­ło.

 Stwier­dzi­ła, że musi to spraw­dzić.

– Prze­pra­szam – po­wie­dzia­ła. – Gdzie mogę zna­leźć to­a­le­tę?

– Jest na końcu ko­ry­ta­rza – po­in­for­mo­wał ją James. – Na­prze­ciw kuch­ni.

 Nie mogła być na dru­gim pię­trze? – po­my­śla­ła idąc do wska­za­ne­go przez go­spo­da­rza po­miesz­cze­nia. Za­pa­li­ła świa­tło, aby ła­zien­ka wy­glą­da­ła na za­ję­tą, po czym we­szła na górę. Scho­dy trzesz­cza­ły przy każ­dym kroku, jed­nak do­mow­ni­cy nie zwró­ci­li na to uwagi. Z sa­lo­nu sły­chać było gło­śne roz­mo­wy i gwał­tow­ne śmie­chy.

 Ash­ley przez parę mie­się­cy żyła na ulicy, po tym jak wpa­dła w uza­leż­nie­nie od am­fe­ta­mi­ny. Cho­ciaż nie ży­czy­ła­by ni­ko­mu ta­kie­go losu, to uwa­ża­ła takie do­świad­cze­nie za bar­dzo po­ucza­ją­ce. Nawet teraz, lata po po­rzu­ce­niu na­ło­gu, pa­mię­ta­ła, aby nie igno­ro­wać swo­je­go in­stynk­tu. A in­stynkt pod­po­wia­dał jej, że w domu Ja­me­sa i Be­ver­ly dzie­je się coś dziw­ne­go.

 Drzwi na końcu ko­ry­ta­rza były otwar­te na oścież. Ash­ley obej­rza­ła się, nikt za nią nie po­dą­żał. Mocne, ośle­pia­ją­ce świa­tło ku­si­ło, jed­nak ko­bie­ta nie za­mie­rza­ła wejść do po­miesz­cze­nia z cie­ka­wo­ści. Taki powód byłby zbyt try­wial­ny, aby uza­sad­nić wtar­gnię­cie. To nie­po­kój, który czuła, prze­ko­nał ją, aby po­dą­żyć za od­gło­sa­mi. Te chwi­lo­wo uci­chły, jakby oso­bie w po­ko­ju za­bra­kło tchu.

 Ale czy oni na­praw­dę mogli tutaj kogoś wię­zić? – za­sta­no­wi­ła się Ash­ley. Po­strze­ga­ła Ja­me­sa oraz Be­ver­ly jako ludzi in­te­li­gent­nych, dla­cze­go więc mie­li­by dać się zła­pać w tak pro­sty spo­sób? Po­win­ni ukryć po­rwa­ne­go w szczel­nie za­mknię­tej piw­ni­cy, za­miast w po­ko­ju nad sa­lo­nem, do tego w cza­sie ko­la­cji z go­ść­mi. Coś się nie zga­dza­ło i Ash­ley chcia­ła od­kryć, co do­kład­nie.

 Zaj­rza­ła do środ­ka. Na pod­ło­dze le­ża­ła naga ko­bie­ta z twa­rzą zwró­co­ną ku ziemi. Jej ciało było blade i chude, a włosy rzad­kie jak u osoby cho­rej na no­wo­twór. Za­wie­szo­na na sto­ja­ku kro­plów­ka zo­sta­ła opróż­nio­na, rurki zwi­sa­ły z ciała ko­bie­ty. Ash­ley wyj­rza­ła na ko­ry­tarz. Jesz­cze się nie zo­rien­to­wa­li – po­my­śla­ła. Chwy­ci­ła ko­bie­tę za barki i po­trzą­snę­ła nią.

– Czy pani mnie sły­szy? – za­py­ta­ła szep­tem.

 Ciało było zimne i nie­ru­cho­me, jakby na­le­ża­ło do trupa. Ash­ley od­wró­ci­ła je, aby spraw­dzić, czy roz­po­zna bladą ko­bie­tę. Twarz wy­da­wa­ła się zna­jo­ma, ale i tak chwi­lę za­ję­ło jej po­ję­cie, gdzie wi­dzia­ła ją wcze­śniej. Kolor tę­czó­wek był inny, owło­sie­nie zbyt skąpe, a zęby nie­wy­ro­słe, jed­nak Ash­ley udało się zro­zu­mieć, że wpa­tru­je się we wła­sną twarz.

 Pu­ści­ła ciało. Ko­bie­ta upa­dła z hu­kiem na zie­mię i nawet nie otwo­rzy­ła oczu.

– Coś się stało? Ash­ley, po­la­złaś na górę? – James znaj­do­wał się już na scho­dach. – Ash­ley! – Od­głos kro­ków był coraz gło­śniej­szy. – Och, nie Ash­ley… Nie po­win­naś tego zo­ba­czyć w tej chwi­li. Nie w tej chwi­li…

 

***

 

 Rano Ash­ley obu­dzi­ło bicie dzwo­nów. Gło­śniej się nie dało? – po­my­śla­ła za­kry­wa­jąc uszy po­dusz­ką. Miała wra­że­nie, że dźwięk roz­brzmie­wał w jej gło­wie. Na­chy­li­ła się do męża, jed­nak ten jesz­cze spał. Uca­ło­wa­ła go w po­li­czek, przez chwi­lę wy­da­wa­ło jej się, że Geo­r­ge się uśmiech­nął.

 Wsta­ła i po­szła do kuch­ni, gdzie przy­go­to­wa­ła sobie fi­li­żan­kę kawy oraz ja­jecz­ni­cę. Z go­to­wym śnia­da­niem usia­dła na ka­na­pie i włą­czy­ła te­le­wi­zor. „Brak sy­gna­łu” – taki ko­mu­ni­kat po­ja­wił się na ekra­nie. Kom­plet­nie o tym za­po­mnia­ła, po­mi­mo że wczo­raj po za­ku­pach Geo­r­ge na­rze­kał przez dobrą go­dzi­nę na to, że te­le­wi­zor nie dzia­ła, tak jakby Ash­ley była w sta­nie to na­pra­wić. Mogę zjeść w ciszy – po­my­śla­ła. Gdy do­pi­ja­ła kawę do sa­lo­nu wszedł jej mąż.

– Faj­nie było wczo­raj u White’ów, co? – po­wie­dział dra­piąc się po ple­cach.

– Po­do­ba­ło mi się. Poza… Poza tym in­cy­den­tem. My­ślisz, że zro­bi­łam z sie­bie wa­riat­kę?

– Nie. – Geo­r­ge usiadł obok żony. – To nic ta­kie­go. Każ­de­mu zda­rza się za dużo wypić. Poza tym nie wy­glą­da­li na ura­żo­nych.

– Ale ja nie piłam tak dużo. Może ze trzy kie­lisz­ki…

– Chyba po pro­stu nie masz moc­nej głowy. Nie przej­mo­wał­bym się czymś takim. Do­brze, że zrzy­ga­łaś się do kibla a nie na, no nie wiem, dywan…

– Tak, racja – po­wie­dzia­ła Ash­ley, po czym na­pi­ła się kawy. – Mu­si­my zro­bić ja­kieś za­ku­py. Je­dzie­my wszy­scy czy mam zo­stać z Bria­nem?

 

***

 

 Wie­czo­rem Ash­ley za­dzwo­ni­ła do jej naj­lep­sze­go przy­ja­cie­la, Ste­ve­na. Wy­bra­ła od­po­wied­ni numer na tar­czy te­le­fo­nu sta­cjo­nar­ne­go i od­wie­si­ła słu­chaw­kę po tym, jak nikt nie ode­brał. Po chwi­li na­my­słu pod­nio­sła ją i spró­bo­wa­ła jesz­cze raz, po­now­nie bez skut­ku.

 Geo­r­ge wszedł do przed­po­ko­ju i schy­lił się, aby za­wią­zać buty.

– Czy ten te­le­fon w ogóle dzia­ła? Pró­bo­wa­łeś z niego za­dzwo­nić? – za­py­ta­ła Ash­ley. – Gdzie się w ogóle wy­bie­rasz?

– Idę z Ja­me­sem na piwo. A te­le­fon nie dzia­ła. Zajmę się tym póź­niej – po­wie­dział jej mąż, po czym za­ło­żył czar­ną kurt­kę.

– W po­rząd­ku, tylko weź klu­cze. Chcę się dzi­siaj wcze­śnie po­ło­żyć.

 Geo­r­ge po­kle­pał dło­nią po kie­sze­ni je­an­sów, aby po­ka­zać, gdzie trzy­ma klu­cze.

– I tak wrócę nie­dłu­go – po­wie­dział, po czym wy­szedł.

 Ash­ley po­szła na górę, aby wyjąć z szafy pi­ża­mę i ręcz­nik. Pla­no­wa­ła zro­bić sobie długą ką­piel.

– Mamo, nudzę się! – krzyk­nął Brian, gdy mi­ja­ła jego pokój. Leżał na łóżku wpa­trzo­ny w sufit.

– To idź spać – po­wie­dzia­ła. – Chcę mieć chwi­lę spo­ko­ju.

 Wró­ci­ła na dół i we­szła do ła­zien­ki. Od­krę­ci­ła kurek i za­czę­ła się roz­bie­rać. Nad umy­wal­ką, pro­sto­pa­dle do wanny, wi­sia­ło opra­wio­ne w białą ramkę lu­stro. Ash­ley pa­trzy­ła na nie, gdy zdej­mo­wa­ła kol­czy­ki. Coś w jej oczach ule­gło zmia­nie, cho­ciaż nie była pewna co. Opar­ła ręce o umywalkę, aby nie upaść przy wy­chy­la­niu się do przo­du. Teraz jej twarz znaj­do­wa­ła się kilka cen­ty­me­trów od lu­stra.

 Kąty ro­gó­wek były za­czer­wie­nio­ne, żyłki wy­glą­da­ły jak ga­łę­zie roz­ra­sta­ją­ce się od ko­na­ra drze­wa. Jed­nak nie to przy­ku­ło uwagę ko­bie­ty. Kolor tę­czów­ki się zmie­nił. Oczy, za­miast zie­lo­ne, były nie­bie­skie.

 To na pewno kwe­stia świa­tła – po­my­śla­ła Ash­ley, jed­nak nie­waż­ne pod jakim kątem pa­trzy­ła na oczy, te za­wsze były nie­bie­skie. Geo­r­ge tego nie za­uwa­żył, dla­cze­go więc miała być to praw­da? – za­sta­no­wi­ła się. We­szła do wanny, uznaw­szy, że mu­sia­ła paść ofia­rą ja­kie­goś złu­dze­nia wy­wo­ła­ne­go zmę­cze­niem.

 Miała teraz czas na re­laks. W sumie cie­szy­ła się wyj­ściem Geo­r­ge’a. On miał chwi­lę dla sie­bie, ona rów­nież.

 Wzię­ła głę­bo­ki od­dech, za­tka­ła nos i za­nu­rzy­ła głowę w wo­dzie. Lu­bi­ła spraw­dzać, ile po­tra­fi wy­trzy­mać bez od­dy­cha­nia. Jej re­kord wy­no­sił pół­to­rej mi­nu­ty. Była prze­ko­na, że gdyby mu­sia­ła, wy­trzy­ma­ła­by wię­cej, jed­nak będąc w ła­zien­ce nie miała ta­kiej po­trze­by.

 Mi­nę­ło dzie­sięć se­kund. Ash­ley po­czu­ła pie­cze­nie w płu­cach, jakby ktoś po­sta­no­wił przyłożyć jej do piersi żelazko. Nie mogła już dłu­żej wy­trzy­mać, z każdą mi­li­se­kun­dą ból i po­trze­ba zła­pa­nia od­de­chu na­ra­sta­ły. Wy­nu­rzy­ła się z wody tak gwał­tow­nie, że ochla­pa­ła wodą pod­ło­gę.

 Coś było nie tak. Nawet bez sta­ra­nia się po­tra­fi­ła wy­trzy­mać pod wodą przy­naj­mniej pół mi­nu­ty. Po­sie­dzia­ła jesz­cze w wan­nie kilka minut, po czym wy­szła. I tak było już zmę­czo­na. Sen do­brze mi zrobi – po­my­śla­ła.

 Za­ło­ży­ła pi­ża­mę i po­ło­ży­ła Bria­na do łóżka. Potem wró­ci­ła do sy­pial­ni i usnę­ła pa­trząc na ta­pe­tę na­prze­ciw­ko łóżka.

 Ból klat­ki pier­sio­wej się zmniej­szył, ale nie znik­nął.

 

***

 

 W nie­dzie­lę Geo­r­ge wstał przed Ash­ley. Chciał zdą­żyć do ko­ścio­ła na ósmą. Sam nie wie­rzył, że bę­dzie brał w tym udział, ale w sumie, czemu nie? Miał na­dzie­ję po­znać jak naj­wię­cej miesz­kań­ców So­uth­fall Springs. Obu­dził więc Bria­na. En­tu­zjazm chłop­ca był nie mniej­szy niż jego ojca. Billy mówił o ko­ście­le świę­te­go Au­ro­re’a na okrą­gło, po­dob­nie jak wszyst­kie inne dzie­ci w szko­le.

 Ash­ley obu­dzi­ła się nie­dłu­go póź­niej. Zdzi­wi­ła się bra­kiem Geo­r­ge’a, zwy­kle to ona wsta­wa­ła pierw­sza. Sie­dział on przy stole w kuch­ni. Za­ło­żył naj­lep­sze ubra­nia, jakie udało mu się zna­leźć w sza­fie – białą ko­szu­lę, kon­tra­stu­ją­cy z nią krwi­sto czer­wo­ny kra­wat oraz czar­ne pół­bu­ty, które wła­śnie po­le­ro­wał.

– Gdzie się tak wy­stro­iłeś?

– Do ko­ścio­ła. Idę z Bria­nem.

 Geo­r­ge spoj­rzał na żonę tylko przez chwi­lę, po czym wró­cił do czysz­cze­nia butów.

– Ty? – Ash­ley wy­ba­łu­szy­ła oczy.

– No cóż, James zro­bił coś, czego tobie się nie udało od kiedy się po­zna­li­śmy. Na­wró­cić mnie.

– Wiesz, nie mam nic prze­ciw­ko, ale…

– Ale?

– Brian po­wi­nien zo­stać w domu. Idąc na taką mszę po­peł­nia wiel­ki grzech.

– To tylko dziec­ko. – Geo­r­ge po­ka­zał na Bria­na. – Może robić, co mu się żyw­nie po­do­ba. A on chce iść.

– Taka jest praw­da, Brian? – Ash­ley na­chy­li­ła się do syna.

– Tak! – Chło­piec uśmiech­nął się.

– Ale on był ochrzczo­ny…

– To nie jest żadna prze­szko­da. Poza tym, Brian nie myśli o tym w ten spo­sób. On po pro­stu chce spo­tkać się z Bil­lym.

– To niech zrobi to gdzie­kol­wiek in­dziej!

– Wiesz co, Ash­ley? Wcale nie py­ta­łem cię o zda­nie.

 Geo­r­ge za­ło­żył buty i chwy­cił chłop­ca za rękę.

– Idzie­my – po­wie­dział.

 Ash­ley wal­nę­ła pię­ścią w stół, ale mąż z synem nie wró­ci­li. Co mogła zro­bić? To było ich życie. Ko­bie­ta skar­ci­ła się w my­ślach za to, że dała się opa­no­wać bez­pod­staw­nej zło­ści.

 Miała je­dy­nie na­dzie­ję, że Brian jesz­cze kie­dyś zmie­ni zda­nie.

 

***

 

– Chcia­łaś mieć tutaj pracę, co nie? – za­py­tał przy obie­dzie Geo­r­ge.

 Ash­ley przy­tak­nę­ła.

– Zna­la­złem kogoś, kto po­trze­bu­je opie­kun­ki do dziec­ka. Roz­ma­wia­łem z takim fa­ce­tem w ko­ście­le, Da­nie­lem McDe­ere’em, wpro­wa­dził się do So­uth­fall Springs parę lat temu i mówił, że bar­dzo mu się tu po­do­ba. Ma małą córkę, nie wiem ile ona ma lat. Ze trzy, może czte­ry? W każ­dym razie szuka kogoś, kto mógł­by się nią zająć. Pa­su­je ci taka praca?

– Pa­su­je.

– Tak też mu od­po­wie­dzia­łem. Bę­dziesz mogła za­cząć od jutra, jeśli tylko chcesz.

– Za­cznę od jutra. – Ash­ley chwy­ci­ła Geo­r­ge’a za ręce i na­chy­li­ła się do niego. – Dzię­ku­ję.

– Nie ma za co. James miał rację, mó­wiąc, że w ko­ście­le można po­znać wszyst­kich z So­uth­fall Springs.

 Nawet nie zwró­cił uwagi na kolor oczu, choć wpa­try­wa­ła się w swo­je­go męża jesz­cze przez kilka se­kund, on jed­nak wró­cił do je­dze­nia, tak jakby w jej ciele nie za­szła żadna zmia­na. Bo może nie za­szła – po­my­śla­ła wstaw­szy, aby odło­żyć ta­lerz do zlewu.

 Geo­r­ge spę­dził wie­czór leżąc w wan­nie. Ash­ley w tym cza­sie sie­dzia­ła na ka­na­pie i czy­ta­ła książ­kę, którą ku­pi­ła na wczo­raj­szych za­ku­pach. Z każdą stro­ną coraz bar­dziej ża­ło­wa­ła wy­da­nych w ten spo­sób pie­nię­dzy.

 Odło­ży­ła książ­kę na sto­lik ka­wo­wy i stwier­dzi­ła, że pój­dzie do kuch­ni jesz­cze coś zjeść. Co praw­da ko­la­cja była już ponad go­dzi­nę temu, ale brzuch do­ma­gał się prze­ką­ski. Uzna­ła, że le­piej słu­chać wła­sne­go ciała i wy­szła z sa­lo­nu.

 Ko­ry­tarz oświe­tlo­ny był świa­tłem do­bie­ga­ją­cym z kuch­ni. Dziw­ne – po­my­śla­ła Ash­ley – wy­da­wa­ło mi się, że je ga­si­łam. Nagle z po­miesz­cze­nia dało się usły­szeć nie­po­ko­ją­cy syk, brzmią­cy jak stłu­mio­ny okrzyk bólu. Ko­bie­ta przy­spie­szy­ła i zaj­rza­ła do środ­ka.

– Geo­r­ge, to ty? My­śla­łam, że je­steś…

 W kuch­ni nie było Geo­r­ge’a, bo ten dalej się kąpał, czego nie­zbi­tym do­wo­dem był śpiew do­cho­dzą­cy z końca ko­ry­ta­rza. Na po­de­ście, tuż przy desce do kro­je­nia, stał Brian. W ręku trzy­mał naj­ostrzej­szy nóż Ash­ley oraz wła­sny, od­kro­jo­ny palec.

 Więk­szość krwi ska­py­wa­ła na deskę do kro­je­nia. Oko­licz­no­ści zda­rze­nia wska­zy­wa­ły na nie­szczę­śli­wy wy­pa­dek, jed­nak chło­piec nie krzy­czał z bólu, a z jego twa­rzy ani na chwi­lę nie zni­kał uśmiech. Wy­glą­dał na za­do­wo­lo­ne­go, może nawet dum­ne­go z osią­gnię­cia. Trzy­mał palec, ni­czym tro­feum, które do­stał w nagrodę.

 Ash­ley przy­trzy­ma­ła się uchwy­tu lo­dów­ki, bo bała się, że za chwi­lę ze­mdle­je. Wy­bu­chła pła­czem, gdy po­wo­li po­de­szła do syna. Przy­tu­li­ła go i po­wie­dzia­ła, że musi opa­trzeć ranę.

– Co się stało? – spy­ta­ła, gdy obej­mo­wa­ła go rę­ko­ma.

– Ksiądz Ber­nard po­wie­dział, że mamy od­po­tu… od­pok­tu… od­po­ku­to­wać!

– Co…? To nie ma… To nie ma sensu… To ten ksiądz z tego ko­ścio­ła, gdzie dzi­siaj byłeś z tatą?

– Tak!

 Ash­ley pu­ści­ła Bria­na i sta­nę­ła na krze­śle, aby się­gnąć do naj­wy­żej ku­chen­nej półki. Wy­ję­ła z niej białą ap­tecz­kę, któ­rej wieko zdo­bił czer­wo­ny krzyż. Geo­r­ge nie wy­pła­ci się z tego do końca życia – po­my­śla­ła, kiedy za­czę­ła opa­try­wać ranę chłop­ca. Wiele lat temu, przez kilka mie­się­cy pra­co­wa­ła jako pie­lę­gniar­ka i do­brze pa­mię­ta­ła ile osób umie­ra­ło tylko, dla­te­go że nie udało się za­ta­mo­wać krwa­wie­nia na czas. Sam ban­daż z pew­no­ścią nie wy­star­czył, aby ura­to­wać Bria­no­wi życie, ale po­wi­nien prze­dłu­żyć je na jakiś czas, zanim chło­piec trafi do szpi­ta­la.

 Co zdzi­wi­ło Ash­ley, Brian nie uro­nił ani jed­nej łzy. Był ra­czej za­sko­czo­ny za­cho­wa­niem jego matki. Po­wta­rzał, że nie czuje się źle. To z szoku – po­my­śla­ła. To była ko­lej­na lek­cja, którą wy­nio­sła z pracy w szpi­ta­lu – lu­dzie, któ­rzy do­świad­cza­ją eks­tre­mal­ne­go bólu czę­sto głu­pie­ją i nie zdają sobie spra­wy w jak złej sy­tu­acji się znaj­du­ją.

 Śpiew do­cho­dzą­cy z ła­zien­ki ustał. Za­bi­ję go – po­my­śla­ła Ash­ley, kiedy Geo­r­ge prze­cho­dził obok kuch­ni. Za­trzy­mał się i po­wie­dział:

– Co się stało? Dla­cze­go… Czy Brian od­ciął sobie palec?

 Geo­r­ge kro­czył po­wo­li, jed­nak każdy jego krok wy­da­wał się trzęść domem. Oj­ciec uklęk­nął przy synu.

– Zro­bi­łem tak, jak po­wie­dział ksiądz… W ko­ście­le.

 Jego oczy za­szły łzami.

– Czy ty nie mo­żesz – po­wie­dział po­ka­zu­jąc pal­cem na Ash­ley. – Upil­no­wać go przez parę je­ba­nych minut?! On po­wi­nien leżeć w łóżku i spać, a nie bawić się no­ża­mi! I wiesz czyja to jest wina?

 Z każ­dym kro­kiem zbli­żał się do żony.

– Tylko twoja! – po­wie­dział po­py­cha­jąc ją tak, że upa­dła na pod­ło­gę. – Idzie­my. – Wziął chłop­ca na ręce. – Za­wio­zę cię do szpi­ta­la.

 

***

 

 Ash­ley za­ci­snę­ła zęby i wsta­ła ję­cząc z bólu. Do­tknę­ła miej­sca z tyłu głowy, na któ­rym wy­lą­do­wa­ła i zo­ba­czy­ła, że na ręce po­ja­wi­ła się krew. Na widok czer­wo­nej cie­czy po­czu­ła się o wiele go­rzej, usia­dła na wy­pa­dek, gdyby ze­mdla­ła. Geo­r­ge się jesz­cze do­igra – po­my­śla­ła. Ale teraz naj­waż­niej­sze było, aby Brian otrzy­mał pomoc.

 Od­ka­zi­ła ranę i za­ło­ży­ła ban­daż, po czym po­de­szła do te­le­fo­nu i wy­bra­ła numer do naj­bliż­szej przy­chod­ni. Chcia­ła się do­py­tać, czy tra­fił do niej chło­piec o imie­niu i na­zwi­sku Brian McDon­nell. Nikt jed­nak nie ode­brał. Po dru­giej pró­bie do­dzwo­nie­nia się rzu­ci­ła słu­chaw­ką naj­moc­niej, jak mogła.

 Spo­koj­nie – po­my­śla­ła – Geo­r­ge mógł po­peł­nić błąd, ale na pewno nie jest idio­tą. Z pew­no­ścią nie kła­mał i za­wiózł Bria­na do le­ka­rza.

 Czy chcia­ła mu wie­rzyć? Oczy­wi­ście, że nie. Ale Ash­ley nie wy­da­wa­ło się, że ma inne wyj­ście.

 Ból był coraz sil­niej­szy i nie za­mie­rzał przejść, dla­te­go ko­bie­ta wzię­ła dwie ta­blet­ki leku prze­ciw­bó­lo­we­go i po­ło­ży­ła się spać.

 Miała na­dzie­ję, że w nocy przy­śni się jej coś przy­jem­ne­go.

 

***

 

– Ash­ley? Ash­ley, sły­szysz mnie?

 Głos był spo­koj­ny, ale zde­cy­do­wa­ny. I Ash­ley skądś go ko­ja­rzy­ła…

– James? – wy­szep­ta­ła.

 Otwo­rzy­ła oczy. Zegar na szaf­ce noc­nej wska­zy­wał, że było pięć minut po pół­no­cy. W po­ko­ju pa­li­ło się świa­tło.

– Co ty.. Co ty ro­bisz w mojej sy­pial­ni?

– Chcia­łem z tobą po­roz­ma­wiać.

 James po­gła­dził ko­bie­tę po po­licz­ku. Ash­ley wzdry­gnę­ła się, po­mi­mo że dotyk był przy­jem­ny i de­li­kat­ny.

– Ręce przy sobie – wy­chry­pia­ła. Ledwo mogła mówić, prze­szedł ją tak silny ból. – I naj­pierw od­po­wiedz na moje py­ta­nie.

– W po­rząd­ku… Przy­słał mnie tu Geo­r­ge. Był za­nie­po­ko­jo­ny twoim za­cho­wa­niem. Brian…

– Wiem, co zro­bił Brian! I wiem dla­cze­go! Mój syn dalej miał­by palec, gdyby ten wasz… Ten wasz pożal się kurwa Boże ksiądz nie mówił ta­kich bzdur!

 Ash­ley roz­pła­ka­ła się i za­kry­ła twarz po­dusz­ką.

 James nie ru­szył się z miej­sca ani o mi­li­metr.

– Idź sobie.

– Nie chcę iść. Mogę tobie pomóc.

– Nie chcę two­jej pie­przo­nej po­mo­cy!

 Męż­czy­zna wyjął z kie­sze­ni po­dłuż­ną, lśnią­cą strzy­kaw­kę, na­peł­nio­ną zło­tym pły­nem.

– Co to jest? – Głos Ash­ley drżał, jedną stopą sta­nę­ła na ziemi.

– Le­kar­stwo. Le­piej się po nim po­czu­jesz.

– Czuję się do­sko­na­le!

 James po­krę­cił głową.

– Prze­cież widzę, że nie. Usiądź, po­czu­jesz się po tym le­piej.

– Na­praw­dę nie chcę…

– Sia­daj! Już!

 Męż­czy­zna chwy­cił Ash­ley za prze­gu­by rąk i przy­ci­snął do ma­te­ra­ca. Na­chy­lił się nad nią ze strzy­kaw­ką w pra­wej ręce i wy­sy­czał:

– Nie ru­szaj się. To po­trwa tylko chwi­lę.

 James za­mach­nął się i, ni­czym nożem, dźgnął ko­bie­tę tuż pod bar­kiem. Jej oczy się za­mknę­ły, a mię­śnie zwiot­cza­ły.

 Ash­ley znowu spała.

 

***

 

 Ash­ley obu­dzi­ła się równo z bu­dzi­kiem. Na­tych­miast wsta­ła z łóżka, prze­peł­nio­na była ener­gią i siłą do dzia­ła­nia. W domu nie było ani Geo­r­ge’a, ani Bria­na, jed­nak nie przej­mo­wa­ła się tym, teraz jej umysł zaj­mo­wa­ły myśli o pierw­szym dniu pracy. Poza tym wie­dzia­ła, że jej syn z pew­no­ścią znaj­do­wał się w do­brych rę­kach.

 Czuła się okrop­nie z tym, że za­wio­dła Bria­na i męża. Chło­piec nie po­wi­nien mieć do­stę­pu do noża, był na to za mały. O wy­pa­dek nie było cięż­ko, mu­sia­ło się to stać wcze­śniej lub póź­niej. Ash­ley wie­dzia­ła, że bę­dzie mu­sia­ła z tego wy­nieść lek­cję – nie za­mie­rza­ła po­zwa­lać sy­no­wi przy­go­to­wy­wać je­dze­nia sa­me­mu.

 W ła­zien­ce zdję­ła opa­tru­nek. Kiedy pra­co­wa­ła jako pie­lę­gniar­ka nie ze­mdla­ła ani razu, jed­nak teraz się to zmie­ni­ło. Do­brze, że Geo­r­ge przy­szedł – po­my­śla­ła za­kła­da­jąc nowy opa­tru­nek. Wy­rzu­ci­ła do kosza stary ban­daż, który na wylot prze­siąkł krwią. Pew­nie po­dusz­ka jest też brud­na – po­my­śla­ła – wy­pio­rę ją, kiedy wrócę.

 Myła zęby wpa­tru­jąc się we wła­sne od­bi­cie. Prze­krzy­wi­ła głowę, jed­nak oczy nie zmie­ni­ły ko­lo­ru. Były zie­lo­ne, tak jak za­wsze. Dla­cze­go mia­ło­by być ina­czej? – za­sta­no­wi­ła się. Miała nie­od­par­te wra­że­nie, że w pew­nym mo­men­cie jej życia, i to cał­kiem nie­daw­no, jej tę­czów­ki chwi­lo­wo zmie­ni­ły kolor na nie­bie­ski. Ash­ley nie mogła przy­po­mnieć sobie, kiedy do­kład­nie się to stało, wy­da­rze­nie to spo­wi­te było gęstą mgłą ni­czym wspo­mnie­nie daw­ne­go snu.

 Wy­szła za pięt­na­ście ósma. W kilka minut do­szła do domu Da­nie­la i za­pu­ka­ła do drzwi. Otwo­rzył je nieco otyły męż­czy­zna z krót­ki­mi, czar­ny­mi wło­sa­mi i okrą­gły­mi oku­la­ra­mi.

– Dzień dobry. Pani Ash­ley McDon­nell, zga­dza się?

– Zga­dza się. Jeśli nie ma pan nic prze­ciw­ko, mo­gła­bym za­cząć pracę już dzi­siaj.

– Nie mam nic prze­ciw­ko. Taka była moja pro­po­zy­cja. Pani mąż mówił o pani same dobre słowa… Pro­szę wejść, ob­ga­da­my wszyst­ko w środ­ku.

 Da­niel za­pro­wa­dził Ash­ley do sa­lo­nu i po­wie­dział jej, żeby usia­dła na ka­na­pie.

– Kawy, her­ba­ty?

– Po­pro­szę kawę.

 Męż­czy­zna wró­cił dwie mi­nu­ty póź­niej trzy­ma­jąc w ręku dwie fi­li­żan­ki. Usiadł w fo­te­lu na­prze­ciw swo­jej nowej pra­cow­ni­cy.

– Za­cznij­my od spra­wy naj­waż­niej­szej. – Da­niel wziął łyk kawy. – Czyli wy­na­gro­dze­nia. Pro­po­nu­ję sześć do­la­rów za go­dzi­nę. Bę­dzie pani pra­co­wa­ła od po­nie­dział­ku do piąt­ku, mię­dzy ósmą a czwar­tą. Od­po­wia­da to pani?

– Tak.

– W po­rząd­ku. To teraz po­wiem, czego od pani ocze­ku­ję. Chciał­bym, żeby zaj­mo­wa­ła się pani moją córką, Lisą, przy­go­to­wy­wa­ła jej dwa po­sił­ki – śnia­da­nie oraz obiad. Jeśli po­go­da sprzy­ja, wy­cho­dzi­ła z nią na ze­wnątrz. Kiedy bę­dzie pani ku­po­wa­ła skład­ni­ki do dań, pro­szę za­cho­wy­wać pa­ra­go­ny, abym mógł póź­niej zwró­cić pani te pie­nią­dze. – Da­niel nie spusz­czał ani na chwi­lę wzro­ku z Ash­ley. – Bar­dzo ważne jest dla mnie, aby nie wcho­dzi­ła pani do po­ko­ju, który po­ka­żę. Zresz­tą jest za­mknię­ty na klucz, ale i tak chciał­bym o tym po­wie­dzieć. To po­miesz­cze­nie służ­bo­we i gdyby ktoś spoza mojej pracy się tam do­stał, to wy­le­ciał­bym z ro­bo­ty. Mój szef pew­nie wy­rzu­cił­by mnie za drzwi.

– W po­rząd­ku. Po­ka­że mi pan cały dom?

– Tak, pro­szę za mną.

 Da­niel za­czął od wej­ścia i po­ka­zał Ash­ley wszyst­kie po­ko­je. Opro­wa­dze­nie za­koń­czył na po­ko­ju Lisy, gdzie zo­sta­wił opie­kun­kę.

– Ja już muszę le­cieć. Od tej chwi­li moja có­recz­ka jest pod pani opie­ką! Po­wo­dze­nia!

 Ash­ley we­szła do po­ko­ju i obu­dzi­ła dziew­czyn­kę.

 Lisa miała za­le­d­wie czte­ry lata, co ozna­cza­ło dużo pracy dla opie­kun­ki. Wszy­scy po­wta­rza­li jej, że to chłop­cy mają wię­cej ener­gii, jed­nak ona się z tym kom­plet­nie nie zga­dza­ła. Spo­śród wszyst­kich dzie­ci, któ­ry­mi się zaj­mo­wa­ła, to zwy­kle dziew­czyn­ki miały o wiele wię­cej ener­gii.

 Dzień zle­ciał jej szyb­ko, przy­naj­mniej szyb­ciej, niż kiedy sie­dzia­ła w domu bez żad­nych zajęć.

 Równo o czwar­tej zja­wił się Da­niel, który po­dzię­ko­wał Ash­ley za dzień opie­ki i wrę­czył jej dniów­kę – do­kład­nie czter­dzie­ści osiem do­la­rów.

– Do jutra! – po­wie­dział, kiedy wy­cho­dzi­ła z domu.

– Pa, Ash­ley! – Lisa ma­cha­ła na po­że­gna­nie.

 Jej opie­kun­ka od­po­wie­dzia­ła tym samym ge­stem.

 

***

 

 Przez na­stęp­ne dni Ash­ley kon­ty­nu­owa­ła swoją nową ru­ty­nę – za­czy­na­ła od po­bud­ki o szó­stej rano, prysz­ni­ca i przy­go­to­wa­nia śnia­da­nia. Potem wy­cho­dzi­ła do pracy, gdzie spę­dza­ła kilka go­dzin z Lisą. Po po­wro­cie do domu przy­go­to­wy­wa­ła ko­la­cję i chwi­lę od­po­czy­wa­ła. Geo­r­ge wy­je­chał z Bria­nem aż do Baton Rouge, gdzie chłop­cu przy­szy­to palec. Mieli wró­cić za kilka dni, o czym Ash­ley po­in­for­mo­wał James. Sko­rzy­sta­ła z jego te­le­fo­nu, aby po­roz­ma­wiać parę minut z mężem, który za­pew­nił żonę, że wcale się nie gnie­wa. Ko­bie­ta chcia­ła jesz­cze po­roz­ma­wiać ze Ste­ve­nem, jed­nak przy­ja­ciel nie ode­brał po­łą­cze­nia.

 We wto­rek Ash­ley po­now­nie wy­bra­ła się do domu Da­nie­la, aby zająć się Lisą. Po śnia­da­niu dziew­czyn­ka za­pro­po­no­wa­ła za­ba­wę w cho­wa­ne­go.

– W cho­wa­ne­go? – za­py­ta­ła opie­kun­ka. – No do­brze. Wo­lisz się cho­wać czy szu­kać?

– Cho­wać!

– W takim razie za­czy­nam li­czyć do dzie­się­ciu! Raz… Dwa… Trzy…

 Ash­ley za­kry­ła oczy i kon­ty­nu­owa­ła od­li­cza­nie.

– Dzie­więć i pół… Dzie­sięć… Szu­kam! – do­koń­czy­ła.

 Ro­zej­rza­ła się po sa­lo­nie. Nie za­uwa­ży­ła żad­nej nogi lub ręki wy­sta­ją­cej z oczy­wi­stych kry­jó­wek – zza fi­ran­ki, spod ka­na­py czy sto­li­ka. Zaj­rza­ła nawet do szafy, wy­krzy­ku­jąc „mam cię”, jed­nak we wnę­trzu mebla nie było nic poza ubra­nia­mi. Wy­cho­dzi na to, że Lisa umie się cho­wać – po­my­śla­ła wcho­dząc do ła­zien­ki.

 Nie zna­la­zła Lisy w ła­zien­ce, po­mi­mo że spraw­dzi­ła za­rów­no wnę­trze wanny, jak i ka­bi­ny prysz­ni­co­wej. Dziew­czyn­ka nie ukry­ła się rów­nież w swoim po­ko­ju, kuch­ni, sy­pial­ni ani w gar­de­ro­bie. Je­dy­nym nie­spraw­dzo­nym po­miesz­cze­niem po­zo­sta­wał pokój służ­bo­wy, do któ­re­go Da­niel dał jej zakaz wstę­pu.

 Sta­lo­we drzwi za­ka­za­ne­go po­ko­ju były uchy­lo­ne. Przez szpa­rę nic nie było widać, w środ­ku nie za­pa­lo­no żad­nych świa­teł. Ash­ley po­de­szła do nich, za­sta­na­wia­jąc się czy to wła­śnie tam mogła ukryć się Lisa. Wy­da­wa­ło się to je­dy­ną lo­gicz­ną opcją, jed­nak ko­bie­ta chcia­ła się tego upew­nić, dla­te­go po­wie­dzia­ła:

– W po­rząd­ku Lisa, pod­da­ję się! Mo­żesz już wyjść!

 Dziew­czyn­ka wy­szła z po­ko­ju, otwie­ra­jąc skrzy­pią­ce drzwi na oścież. Jej twarz oraz włosy były całe czer­wo­ne.

– Ha! Nie udało ci się! – po­wie­dzia­ła po­ka­zu­jąc pal­cem na opie­kun­kę. – Wy­gra­łam! – Unio­sła ręce do góry.

– Brawo, brawo… – Ash­ley przy­kla­snę­ła. – Ale chyba nie po­win­naś tu wcho­dzić, co? I czym ty się tak uma­za­łaś?

– Krwią. Spa­dła na mnie.

– Gdzie…? Tutaj w środ­ku?

 Lisa ski­nę­ła głową. Opie­kun­ka zro­bi­ła krok na­przód i za­pa­li­ła świa­tło.

 Na widok tego, co zo­ba­czy­ła miała ocho­tę krzy­czeć.

 Z su­fi­tu zwi­sa­ły haki, przy­po­mi­na­ją­ce te, na któ­rych wie­sza się mięso w chłod­niach. Nie znaj­do­wa­ły się jed­nak na nich ka­wał­ki świń lub kur­cza­ków, a ludz­kie or­ga­ny. Przy samym wej­ściu wi­sia­ło serce – za­pa­ko­wa­ne zo­sta­ło w szczel­ną, pla­sti­ko­wą torbę wy­peł­nio­ną prze­zro­czy­stym pły­nem, przez co można było od­nieść wra­że­nie, że na­rząd le­wi­to­wał.

 Poza ser­cem w po­ko­ju znaj­do­wa­ło się kil­ka­na­ście in­nych or­ga­nów – płuc, nerek, wą­trób, jelit, a nawet jeden mózg. Wszyst­ko za­pa­ko­wa­ne i opa­trzo­ne od­po­wied­ni­mi ety­kie­ta­mi. Z nie­któ­rych haków zwi­sa­ły rów­nież worki z krwią, jeden z nich zo­stał opróż­nio­ny i mu­siał oblać za­war­to­ścią Lisę oraz pod­ło­gę.

 Ash­ley uklę­kła przed dziew­czyn­ką i chwy­ci­ła ją za ra­mio­na.

– Po­słu­chaj mnie. Twój tatuś ra­czej by nie chciał, aby któ­reś z nas za­glą­da­ło do jego se­kret­ne­go po­ko­ju, praw­da?

 Lisa przy­tak­nę­ła.

– I nie chce­my go de­ner­wo­wać, zga­dzasz się ze mną? Jeśli tak, to mu­sisz do­pil­no­wać, aby to, że tu we­szły­śmy po­zo­sta­ło na­szym wspól­nym se­kre­tem, ok? Pój­dzie­my teraz do ła­zien­ki. Zmyję z cie­bie całą krew i dam ci czy­ste ubra­nia. A jak skoń­czę, dam ci czas na obej­rze­nie cze­goś w te­le­wi­zji, a ja wrócę na górę, aby po­sprzą­tać ten… Ten ba­ła­gan. W po­rząd­ku?

– W po­rząd­ku!

 Ash­ley za­ję­ła się Lisą i już nie­dłu­go póź­niej gąbką szo­ro­wa­ła pod­ło­gę ta­jem­ni­cze­go po­ko­ju Da­nie­la. Po co mu to wszyst­ko? – za­sta­na­wia­ła się. Kim mógł być? Na­ukow­cem? Le­ka­rzem? Se­ryj­nym mor­der­cą? Wszyst­kie te opcje nie miały zbyt wiele sensu, ale mu­sia­ło ist­nieć ja­kieś lo­gicz­ne wy­tłu­ma­cze­nie.

 Mu­sia­ło, bo ina­czej można było zwa­rio­wać.

 Ko­bie­ta do­pil­no­wa­ła, aby na pod­ło­dze nie zo­sta­ła ani kro­pla krwi, ale dalej nie była pewna czy Da­niel po pro­stu nie za­uwa­ży braku jed­nej z toreb.

 Ash­ley skoń­czy­ła pracę. Wsta­ła jed­nak przed wyj­ściem chcia­ła jesz­cze spraw­dzić jedną rzecz. Po­de­szła do pierw­sze­go or­ga­nu na jaki na­tra­fi­ła, była nim wą­tro­ba. Do opa­ko­wa­nia przy­kle­jo­na była kar­tecz­ka z na­pi­sem „Dla Paula Chal­mer­sa”.

 Czyli może le­karz – po­my­śla­ła – i po­trze­bu­je do prze­szcze­pu. Tylko po co trzy­mał­by coś ta­kie­go w domu?

 Po­de­szła do ko­lej­ne­go or­ga­nu – to samo imię i na­zwi­sko. Serce tkwią­ce we­wnątrz torby wy­da­wa­ło się tro­chę za małe, jakby miało na­le­żeć do dziec­ka. Ash­ley miała wra­że­nie, że na­rząd pul­su­je, jakby był czę­ścią or­ga­ni­zmu, a nie od­cię­tym ka­wał­kiem.

 W na­stęp­nej tor­bie znaj­do­wa­ły się dwa płuca o ko­lo­rze ba­zal­tu. Wy­glą­da­ły jak płuca pa­la­cza. Ko­bie­ta zna­la­zła ety­kie­tę z na­pi­sem: „Dla Ash­ley McDon­nell”.

 Ode­rwa­ła rękę tak gwał­tow­nie, że pra­wie ze­rwa­ła torbę z haku. Do­tknę­ła swo­jej twa­rzy, aby upew­nić się, że wszyst­ko dzie­je się na­praw­dę. Czuła jak palce do­ty­ka­ją jej nosa, ust oraz po­wiek oczu, jed­nak nic z tego nie wy­da­wa­ło się re­al­ne. Spoj­rza­ła po­now­nie na ety­kie­tę i prze­szedł ją dreszcz. Prze­ży­łam kie­dyś coś ta­kie­go – po­my­śla­ła. Uczu­cie to trwa­ło za­le­d­wie kilka se­kund, mogło być je­dy­nie déjà vu, a nie wy­ma­za­nym wspo­mnie­niem, jed­nak Ash­ley przez tę krót­ką chwi­lę uwie­rzy­ła, że kie­dyś zna­la­zła się w po­dob­nej sy­tu­acji. Pa­mię­ta­ła krzyk oraz pewną nagą ko­bie­tę le­żą­cą na ziemi, jed­nak nic wię­cej.

 Po chwi­li wizja ode­szła w nie­pa­mięć, ni­czym sen po prze­bu­dze­niu. Ash­ley była w obcym domu, w któ­rym znaj­do­wa­ły się płuca spe­cjal­nie dla niej. Za­czę­ła się dusić, mu­sia­ła usiąść na pod­ło­dze, aby nie za­słab­nąć. Udało jej się ure­gu­lo­wać od­dech i wstać.

 Wy­szła z po­ko­ju i za­mknę­ła drzwi.

 Po­bie­gła na dół.

 Miała na­dzie­ję, że stąd Ste­ven od­bie­rze.

 

***

 

 So­uth­fall Springs ro­bi­ło z Ash­ley coś nie­do­bre­go, była o tym prze­ko­na­na. To samo ty­czy­ło się Geo­r­ge’a oraz Bria­na – ich za­cho­wa­nie ule­gło gwał­tow­nej zmia­nie po prze­pro­wadz­ce.

 Ko­bie­ta wy­bra­ła od­po­wied­ni numer i pod­nio­sła słu­chaw­kę. Ste­ven mógł jej ob­ja­śnić parę rze­czy. Może nawet po nią przy­je­chać. Z uciecz­ką sama mia­ła­by pro­blem – So­uth­fall Springs nie od­wie­dza­ły żadne au­to­bu­sy.

– Halo? Kto dzwo­ni? – Ode­zwał się pi­skli­wy głos w słu­chaw­ce. Nie na­le­żał do Ste­ve­na.

– Je­stem przy­ja­ciół­ką Ste­ve­na, na­zy­wam się Ash­ley. A ty to…?

– Oli­ver. Ste­ven to mój tata. – Chwi­la prze­rwy. – Dzi­siaj zo­sta­łem w domu, bo je­stem chory.

– Ok. Czy Ste­ven jest w domu?

– Nie ma go. Jest w pracy.

 Ash­ley spoj­rza­ła na Lisę, aby upew­nić się, że dalej sie­dzi przed te­le­wi­zo­rem.

– W takim razie czy mógł­byś prze­ka­zać mu ode mnie parę in­for­ma­cji?

– Tak, jasne. Co mam mu po­wie­dzieć?

– Po­wiedz mu, żeby nie od­dzwa­niał na ten te­le­fon, bo nie na­le­ży on do mnie. Dzwo­nię z domu, w któ­rym pra­cu­ję jako opie­kun­ka do dziec­ka. Wiesz w ja­kich go­dzi­nach pra­cu­je twój tata?

– Wy­cho­dzi około ósmej – po­wie­dział chło­pak. – Wraca gdzieś o szó­stej.

– Niech zo­sta­nie jutro chwi­lę póź­niej, muszę z nim po­roz­ma­wiać o ósmej. Po­wiedz, że to pilne.

– To wszyst­ko?

– To wszyst­ko.

 Ash­ley się roz­łą­czy­ła.

 Przed po­wro­tem Da­nie­la spraw­dzi­ła czy na pewno drzwi po­ko­ju z or­ga­na­mi zo­sta­ły za­mknię­te. Ro­bi­ła to pa­ro­krot­nie, za każ­dym razem prze­cho­dził ją dreszcz.

 Jutro za­dzwo­ni do Ste­ve­na i wszyst­ko się wy­ja­śni – my­śla­ła przez resz­tę dnia.

 Gdy za­sy­pia­ła sły­sza­ła, po raz pierw­szy w życiu, jak Geo­r­ge się modli.

 

***

 

 Ste­ven ode­brał te­le­fon.

 Słowa, które usły­szał od syna bar­dzo go za­nie­po­ko­iły. Po la­tach życia w bie­dzie – naj­pierw tutaj, w Nowym Jorku, a potem w domu ro­dzin­nym Geo­r­ge’a, miał na­dzie­ję, że wszyst­ko w życiu Ash­ley się wy­pro­sto­wa­ło.

– Cześć! Czy roz­ma­wiam z Ash­ley?

– Tak, to ja.

– Co ta­kie­go się stało? Dla­cze­go nie dzwo­nisz ze swo­je­go domu?

– Mój te­le­fon nie dzia­ła. Pró­bo­wa­łam się z tobą skon­tak­to­wać, ale nie mo­głam. Wy­sła­łam do cie­bie list, do­szedł może?

– Nie, nie do­sta­łem żad­ne­go listu.

– Może gdzieś się za­wie­ru­szył… W każ­dym razie. Mam wra­że­nie… Mam wra­że­nie, że coś złego dzie­je się tutaj, w So­uth­fall Springs.

– Co ta­kie­go?

 Ste­ven ści­snął jesz­cze moc­niej słu­chaw­kę te­le­fo­nu.

– Geo­r­ge za­czął in­te­re­so­wać się jakąś miej­sco­wą re­li­gią… Ale mówi o niej w du­żych ogól­ni­kach. Nie wiem, o czym tam na­ucza­ją. Cały czas po­wta­rza, że cięż­ko to opi­sać i sama po­win­nam przyjść się prze­ko­nać. Do tego… Do tego Brian od­ciął sobie palec.

– Co?

– Brian od­ciął sobie palec przy kro­je­niu wa­rzyw. Strasz­nie mnie to do­bi­ło… I do tego wczo­raj stało się coś bar­dzo dziw­ne­go. W domu, w któ­rym pra­cu­ję zna­la­złam pokój z za­pa­ko­wa­ny­mi or­ga­na­mi. Jeden z nich miał być prze­zna­czo­ny dla mnie.

– To… To na­praw­dę bar­dzo dziw­ne, Ash­ley.

 Ste­ven po­pra­wił oku­lar i od­chrząk­nął.

– Czy… Czy nie wró­ci­łaś może do am­fe­ta­mi­ny?

– Ja? W życiu!

– Wie­rzę tobie Ash­ley, ale…  Wiesz, że to ja wła­śnie ci z tym wszyst­kim po­mo­głem… Po pro­stu… Po pro­stu to wy­da­rze­nie, z tymi or­ga­na­mi… Sam nie wiem… Po co w ogóle miał­by ktoś coś ta­kie­go trzy­mać? Jakie na­rzą­dy tam były?

– Wszyst­kie, jakie tylko ist­nie­ją. Dla mnie prze­zna­czo­ne było płuco. I wiesz co? Coś chyba z moimi płu­ca­mi jest nie tak. Gdy ostat­nią ką­pa­łam się w wan­nie za­nu­rzy­łam się pod wodę i za­bra­kło mi tlenu po paru se­kun­dach.

– Może to jed­nak wy­mysł two­je­go umy­słu? Macie w domu czuj­nik dymu? Od za­tru­cia tlen­kiem węgla można zwa­rio­wać.

– To nie to. Na­praw­dę, przy­się­gam, wszyst­ko w So­uth­fall Springs dzie­je się na­praw­dę. I po­trze­bu­ję two­jej po­mo­cy. I to do­ty­czy nie tylko mnie! Sły­sza­łam, jak Geo­r­ge ostat­nio za­czął się mo­dlić! Geo­r­ge! W szko­le Bria­na też w kółko na­wi­ja­ją o tej re­li­gii… Ste­ven, ja się boję.

 Ste­ven wes­tchnął i po­wie­dział:

– Wiesz do­brze, że nigdy nie zo­sta­wi­łem cię w po­trze­bie i tym razem rów­nież nie za­mie­rzam. Czy mo­żesz się wy­do­stać z mia­stecz­ka?

– Sama? Być może. Z Bria­nem? Nie ma szans. Tu nie do­jeż­dża­ją żadne au­to­bu­sy.

– W po­rząd­ku. W takim razie wsia­dam w sa­mo­lot do No­we­go Or­le­anu.

– Na­praw­dę?

– Na­praw­dę. Obie­ca­łem, że za­wsze ci po­mo­gę. Mo­żesz mi tylko jesz­cze podać adres two­je­go domu?

 

***

 

 Ash­ley we­szła do łóżka. Od roz­mo­wy ze Ste­ve­nem mi­nę­ło już ponad dwa­na­ście go­dzin, jed­nak ona dalej nie mogła prze­stać o tym my­śleć. Kiedy jej przy­ja­ciel przy­je­dzie z od­sie­czą? Gdyby wy­le­ciał z rana, mógł­by tra­fić tutaj jutro przed wie­czo­rem.

 Obok ko­bie­ty sie­dział Geo­r­ge. Czy­tał książ­kę, którą na widok żony odło­żył na bok.

– Mu­si­my się wy­spać – po­wie­dział. Jego wzrok był na tyle nie­obec­ny, że za­brzmia­ło to tak, jakby kie­ro­wał te słowa do sie­bie, a nie do Ash­ley.

– Dla­cze­go?

– Jutro jest wiel­ki dzień. Wiel­ki Pią­tek.

– Wy też to macie?

– Tak. Oczy­wi­ście, że tak! I chciał­bym, abyś prze­szła się ze mną zo­ba­czyć ten ko­ściół. Wszy­scy tego chcą.

– Jacy wszy­scy? O czym ty ga­dasz, Geo­r­ge?

 Ash­ley prze­sta­ła się opie­rać o tył łóżka, za­miast tego usia­dła, uważ­nie przy­pa­tru­jąc się mę­żo­wi.

– Wszy­scy miesz­kań­cy – po­wie­dział. – Wszy­scy chcą się z tobą zo­ba­czyć.

– Nie­po­ko­isz mnie swo­imi sło­wa­mi…

– Nie po­win­naś się nie­po­ko­ić! Nie po­win­naś się bać! Wszyst­ko bę­dzie w po­rząd­ku.

 Geo­r­ge zga­sił lamp­kę nocną i po­ło­żył głowę na po­dusz­ce.

– Do­bra­noc – po­wie­dział. Mi­nu­tę póź­niej gło­śno chra­pał.

 Ash­ley po­cze­ka­ła jesz­cze kilka minut, po czym za­czę­ła się pa­ko­wać.

 Jutro wy­jeż­dżam – po­my­śla­ła – z Geo­r­ge’em lub bez.

 

***

 

 Ste­ven nie prze­pa­dał za wcze­sny­mi wy­lo­ta­mi, ale po la­tach po­dró­ży służ­bo­wych przy­zwy­cza­ił się do nich. Bu­dzik za­dzwo­nił o trze­ciej trzy­dzie­ści. Męż­czy­zna przy­go­to­wał się do wyj­ścia. Chciał jesz­cze po­że­gnać żonę oraz syna, ale oboje spali. Nie dzi­wi­ło go to, za oknem było dalej ciem­no.

 Po wyj­ściu z apar­ta­men­tow­ca, wy­so­kie­go bu­dyn­ku po­ło­żo­ne­go w cen­trum, zła­pał tak­sów­kę i po­wie­dział kie­row­cy, aby od­wiózł go na lot­ni­sko. Teraz li­czył się czas. Ste­ven my­ślał nad tym, co zrobi po wy­lą­do­wa­niu w Nowym Or­le­anie. Spraw­dził, że So­uth­fall Springs znaj­do­wa­ło się pra­wie dwie­ście pięć­dzie­siąt ki­lo­me­trów od tego mia­sta. Mu­siał więc wy­na­jąć sa­mo­chód i udać się w po­dróż. Ob­li­czył, że z lot­ni­ska wyj­dzie koło po­łu­dnia, a do­jazd do mia­stecz­ka zaj­mie mu czte­ry go­dzi­ny, może nawet pięć, w za­leż­no­ści od tego czy na dro­gach będą duże korki.

 Nie wie­dział jed­nak, co zro­bić dalej. Wje­chać do So­uth­fall Springs i za­brać Ash­ley? Czy to było takie pro­ste? A co Geo­r­ge’em? I resz­tą miesz­kań­ców So­uth­fall Springs? Czy oni nie byli może człon­ka­mi ja­kiejś re­li­gij­nej sekty? To by tłu­ma­czy­ło, dla­cze­go Geo­r­ge nie po­wie­dział, co dzie­je się na mszach.

 Ste­ven zde­cy­do­wał, że bę­dzie po­trze­bo­wał po­mo­cy po­li­cji. Za­trzy­ma się w ja­kiejś wio­sce nie­da­le­ko mia­stecz­ka, w któ­rym miesz­ka Ash­ley i wy­ja­śni całą sy­tu­ację.

 Po do­je­cha­niu na lot­ni­sko za­pła­cił tak­sów­ka­rzo­wi na­leż­ną kwotę i wyjął skó­rza­ną wa­liz­kę z ba­gaż­ni­ka.

 Teraz mu­siał tylko przejść przez kon­tro­lę ba­ga­żu i kilka go­dzin sta­nia w ko­lej­kach.

 Za tym rów­nież nie prze­pa­dał.

 

***

 

 Geo­r­ge wy­szedł z Bria­nem do ko­ścio­ła około pierw­szej. Od sa­me­go rana na­ma­wia­li Ash­ley, aby udała się na mszę, jed­nak ko­bie­ta po­zo­sta­wa­ła nie­ugię­ta. Pla­no­wa­ła cze­kać na Ste­ve­na. Miała na­dzie­ję, że wy­le­ciał wczo­raj wie­czo­rem lub dzi­siaj rano i nie­ba­wem przy­bę­dzie.

 Ash­ley scho­wa­ła wa­liz­kę pod łóż­kiem, spa­ko­wa­ła do niej same naj­waż­niej­sze rze­czy. Parę spodni, kilka ko­szu­lek, su­kien­kę i bie­li­znę. Po wyj­ściu męża wró­ci­ła do prze­trzą­sa­nia szafy, za­sta­na­wia­jąc się, co może jesz­cze spa­ko­wać.

 Ze­szła na dół, gdy usły­sza­ła dzwo­nek te­le­fo­nu.

 Za­czął dzia­łać?! – po­my­śla­ła pod­eks­cy­to­wa­na. Przy­ło­ży­ła słu­chaw­kę do ucha.

– Radzę ci się do nas przy­łą­czyć. – Męski głos. Nie na­le­żał do Ste­ve­na.

– Słu­cham?

– Praw­da jest strasz­niej­sza, niż się tobie wy­da­je. Le­piej bę­dzie jeśli za­czniesz dzia­łać tak, jak resz­ta miesz­kań­ców, za­miast dzia­łać prze­ciw nim.

– Nie ro­zu­miem o czym pan mówi.

– Za kilka minut bę­dziesz miała szan­sę się wy­ka­zać.

 Męż­czy­zna roz­łą­czył się

 Z ulicy do­bie­ga­ły śpie­wy. Były przy­tłu­mio­ne ni­czym mu­zy­ka sły­sza­na w to­a­le­cie klubu noc­ne­go. Dźwięk na­ra­stał z każdą se­kun­dą, tak samo jak pa­ni­ka Ash­ley. Wyj­rza­ła przez okno po tym jak poza śpie­wem usły­sza­ła tupot setek butów, któ­rych wła­ści­cie­le sta­wia­li zde­cy­do­wa­ne kroki ni­czym ma­sze­ru­ją­cy żoł­nie­rze wy­ru­sza­ją­cy na wojnę.

 Na końcu ulicy znaj­do­wa­ła się ogrom­na grupa ludzi. Wszy­scy z nich ubra­ni byli na biało, w stro­je przy­po­mi­na­ją­ce szaty mni­chów. Ma­te­riał się­gał aż do ziemi, za­sła­nia­jąc ich buty.

 Dwóch człon­ków prze­mar­szu nio­sło krzyż, cho­ciaż byli na tyle da­le­ko, że Ash­ley nie mogła po­znać ich twa­rzy. Jeden był na tyle niski, że nie mógł mieć wię­cej niż dzie­sięć lat.

 Ko­bie­ta była prze­ko­na­na, że przez ulicę prze­cho­dzą wła­śnie wszy­scy miesz­kań­cy So­uth­fall Springs. Zbli­ża­li się do niej. I jesz­cze ten te­le­fon…

 Ash­ley po­bie­gła do kuch­ni i wy­ję­ła z szaf­ki naj­ostrzej­szy nóż jaki zna­la­zła, ten sam, któ­rym Brian od­ciął sobie palec. Czy ja będę w sta­nie kogoś zabić? – po­my­śla­ła, cho­ciaż do­brze znała od­po­wiedź na to py­ta­nie. Ręka trzę­sła jej się od sa­me­go trzy­ma­nia noża. Nigdy nie by­ła­by w sta­nie go użyć.

 Wbie­gła na górę, do sy­pial­ni i, scho­waw­szy wszyst­kie wi­szą­ce tam ko­szu­le pod łóż­kiem, ukry­ła się we wnę­trzu szafy. Teraz nie wi­dzia­ła nic poza ka­wał­kiem po­ko­ju, sły­sza­ła je­dy­nie gło­śniej­szy z każdą se­kun­dą dźwięk. Osoby uczest­ni­czą­ce w tym dziw­nym po­cho­dzie śpie­wa­ły coś o zbli­ża­ją­cym się cu­dzie, po­wro­cie zbaw­cy i od­ku­pie­niu grze­chów.

– Ash­ley! – krzyk­nął, po­zna­ła po gło­sie, Geo­r­ge. – Ash­ley! Wyłaź stam­tąd!

 Ko­bie­ta nie ode­zwa­ła się nawet sło­wem. Cicho i mia­ro­wo od­dy­cha­ła. Ste­ven po­ra­dził­by teraz, aby trzy­ma­ła nerwy na wodzy, ale o ile ła­twiej było to po­wie­dzieć, niż zro­bić! Ash­ley miała ocho­tę wy­sko­czyć przez okno i za­koń­czyć cały ten kosz­mar jak naj­szyb­ciej.

– Wszy­scy na cie­bie cze­ka­my! Wszy­scy pra­gnie­my two­je­go przyj­ścia!

 W dupę sobie wsadź­cie te wasze pra­gnie­nia! – po­my­śla­ła.

– Ash­ley, bo za chwi­lę tam wej­dzie­my i wy­cią­gnie­my cię siłą! Na­praw­dę nie chcia­ła­byś tego! Uwierz mi! Poza tym, nie ma się czego bać! Wszy­scy tutaj cię ko­cha­my! Je­ste­śmy tylko są­sia­da­mi, ale za­cho­wu­je­my się jak­by­śmy byli jedną, wiel­ką ro­dzi­ną!

 Ash­ley ści­snę­ła rącz­kę noża.

 – Wcho­dzi­my! Czy tego chcesz, czy nie!

 Drzwi otwo­rzy­ły się hu­kiem, od­gło­sy kro­ków były do­no­śne, miały prze­ra­zić Ash­ley. Osoby, które we­szły do środ­ka prze­glą­da­ły wszyst­kie po­ko­je. Nie po­zo­sta­wia­ły nawet jed­ne­go nie­spraw­dzo­ne­go miej­sca.

 Serce Ash­ley za­czę­ło bić szyb­ciej, gdy usły­sza­ła, jak człon­ko­wie po­cho­du po­wo­li wcho­dzą po scho­dach. Stop­nie skrzy­pia­ły z każ­dym kro­kiem. Wcho­dzą­ce na górę osoby nie wy­da­wa­ły się spie­szyć, po każ­dym od­gło­sie butów do­ty­ka­ją­cych po­wierzch­ni na­stę­po­wa­ło kilka se­kund prze­rwy.

 Naj­pierw we­szli do sy­pial­ni.

 Ko­bie­ta wi­dzia­ła ich przez szpa­rę w drzwiach szafy. Gdy wzię­ła głę­bo­ki od­dech, wy­so­ki, do­brze zbu­do­wa­ny męż­czy­zna od­wró­cił się w jej stro­nę. Ich spoj­rze­nia skrzy­żo­wa­ły się przez chwi­lę, w trak­cie któ­rej Ash­ley bała się nawet mru­gnąć. Ści­snę­ła nóż moc­niej tak, aby nie wy­śli­zgnął się z ręki pod­czas ataku. Zde­cy­do­wa­ła, że zrobi wszyst­ko, by prze­żyć i oca­lić Bria­na.

 Drzwi szafy się otwo­rzy­ły. Nóż po­le­ciał do przo­du. Ostrze wbiło się głę­bo­ko w klat­kę pier­sio­wą męż­czy­zny. Z rany po­le­cia­ła krew, za­czę­ła ście­kać po bia­łym ubra­niu i ręce ko­bie­ty. Ash­ley wy­rwa­ła nóż z rany, męż­czy­zna za­to­czył się i upadł na zie­mię ści­ska­jąc miej­sce krwo­to­ku.

– Spier­da­laj­cie stąd i daj­cie mi spo­kój! – Ko­bie­ta wy­ma­chi­wa­ła nożem.

 Drugi na­past­nik chwy­cił Ash­ley za obie ręce. Si­ło­wał się z nią przez chwi­lę, nóż nawet zbli­żył się do jego gar­dła, on jed­nak wy­trą­cił ko­bie­tę z rów­no­wa­gi i rzu­cił nią o ścia­nę.

 Ash­ley wrza­snę­ła. My­śla­ła, że czasz­ka pękła jej na pół.

– Idzie­my – po­wie­dział męż­czy­zna, po czym podał jej dłoń.

 Ash­ley ledwo go wi­dzia­ła zza roz­tar­ga­nych, za­sła­nia­ją­cych jej twarz wło­sów. Nie chcia­ła iść, ale nawet gdyby miała na to ocho­tę i tak by­ło­by to pro­ble­ma­tycz­ne. Ból do­bie­ga­ją­cy z tyłu głowy był tak in­ten­syw­ny, że nie mogła sku­pić się na czym­kol­wiek innym.

 W związ­ku z bra­kiem od­po­wie­dzi, męż­czy­zna wziął ją za ręce, prze­ło­żył przez bark i wy­niósł z domu. Drugi na­past­nik po­dą­żył za nim, przy­trzy­mu­jąc ręką ranę. Wy­ru­szył bez żad­ne­go na­rze­ka­nia, po­mi­mo że więk­szość szaty przy­bra­ła już kolor bor­do­wy. Nie był zły na Ash­ley, bo wie­dział, że każdy grze­szy. Ona nie była wy­jąt­kiem, ale teraz cze­ka­ła ją szan­sa na od­ku­pie­nie.

 Praw­dzi­wy ból miał do­pie­ro na­dejść.

 

***

 

 Ash­ley z tru­dem usta­ła w miej­scu po tym, jak męż­czy­zna po­sta­wił ją na ziemi. Spoj­rza­ła na grup­kę ludzi, któ­ry­mi była oto­czo­na. Ko­ja­rzy­ła nie­któ­rych, wi­dy­wa­ła ich w skle­pie lub w dro­dze do Da­nie­la. Na przo­dzie stali Geo­r­ge oraz Brian. Ich ręce przy­wią­za­ne były do krzy­żów, które nie­śli prze­rzu­co­ne przez barki. Na ich gło­wach znaj­do­wa­ły się ko­ro­ny cier­nio­we. Cier­nie zdą­ży­ły wbić im się w skórę, przez co w oko­li­cy głowy mieli wiele ma­łych ran, z któ­rych ka­pa­ły kro­ple krwi. Ciała jej męża i syna były po­obi­ja­ne, na rę­kach, twa­rzy i szyi do­strze­ga­ła sińce oraz rany.

 Po­de­szła bli­żej i spoj­rza­ła pro­sto w ich oczy. Za­rów­no Geo­r­ge, jak i Brian, uśmie­cha­li się od ucha do ucha, jakby wła­śnie ktoś opo­wie­dział im dobry żart. Ash­ley dalej się w nich wpa­try­wa­ła i cho­ciaż bar­dzo pra­gnę­ła uca­ło­wać męża i przy­tu­lić syna, to wie­dzia­ła, że oni by tego nie chcie­li. Ciało mogło być to samo. Umysł, w pew­nym stop­niu, rów­nież. Ale coś się zmie­ni­ło. Geo­r­ge i Brian stali się je­dy­nie czę­ścią mia­stecz­ka.

 Z jej oczu stru­mie­niem pły­nę­ły łzy, miała wra­że­nie, że wy­la­ło się ich w tej chwi­li wię­cej, niż przez resz­tę jej życia.

 Pod­szedł do niej James, chwy­cił ją za ramię i po­gła­dził pal­cem po wil­got­nym po­licz­ku.

– Za­bie­raj te łap­ska!

– Spo­koj­nie – zwró­cił się do niej są­siad gło­sem, jakim opo­wia­da się dziec­ku ko­ły­san­ki. – Za kilka dni bę­dzie po wszyst­kim.

 Chwy­cił ją za dło­nie i przy­wią­zał do przy­nie­sio­ne­go krzy­ża. Potem za­ło­żył jej na głowę ko­ro­nę cier­nio­wą i przy­ci­snął, przez co krew po­la­ła się nie tylko z głowy Ash­ley, ale rów­nież z opusz­ków pal­ców Ja­me­sa.

– Nie martw się. Wiem, co robię – po­wie­dział po­kle­pu­jąc ją po ra­mie­niu.

 Po­chód ru­szył dalej.

 

***

 

 Do­cho­dzi­ła pięt­na­sta. Ste­ven je­chał już od pra­wie trzech go­dzin. W Nowym Or­le­anie wy­po­ży­czył forda pinto, pro­sty i tani, ale nie­za­wod­ny sa­mo­chód. W gło­wie uło­żył już plan dzia­ła­nia. Miał za­miar za­trzy­mać się w New Creek – mia­stecz­ku po­ło­żo­nym bli­sko So­uth­fall Springs, przyjść na ko­mi­sa­riat i po­in­for­mo­wać po­li­cjan­tów o nie­po­ko­ją­cej roz­mo­wie z Ash­ley. Ko­ściół, do któ­re­go cho­dził Geo­r­ge z Bria­nem naj­bar­dziej go nie­po­ko­ił. Wy­da­wa­ło mu się, że w mia­stecz­ku może funk­cjo­no­wać jakaś re­li­gij­na sekta.

 Miał tylko na­dzie­ję, że do tego czasu z Ash­ley wszyst­ko bę­dzie do­brze. Bo pomoc była w dro­dze, ale Ste­ven nie miał pew­no­ści czy po­ja­wi się na czas.

 

***

 

 Ból i zmę­cze­nie to­wa­rzy­szy­ły Ash­ley przez całą drogę. Oba te uczu­cia były nie­roz­łącz­ne – jedno uzu­peł­nia­ło dru­gie. Mę­czył ją ból i bo­la­ło od zmę­cze­nia. Całe ciało trzę­sło się z każ­dym kro­kiem.

 Nie szła szyb­ko, ale ni­ko­mu to nie prze­szka­dza­ło. Geo­r­ge i Brian rów­nież po­ru­sza­li się po­wo­li, uwa­ża­jąc, aby nie upaść. Ash­ley za­sta­na­wia­ła się, co Ste­ven zro­bił­by na ten widok. Gdyby zwiał, gdzie pieprz ro­śnie nie mia­ła­by mu tego za złe. Po­my­śla­ła, że pew­nie po­stą­pi­ła­by w tej sy­tu­acji do­kład­nie tak samo.

 Brian upadł. Krzyż przy­gniótł go, Ash­ley nie miała nawet po­ję­cia czy chło­piec może od­dy­chać. Mimo że nie wi­dzia­ła w nim już tego sa­me­go czło­wie­ka, co wcze­śniej, za­wo­ła­ła:

– Niech ktoś mu po­mo­że! Bła­gam!

 Po­wo­li, ostroż­nie, aby sa­me­mu nie utknąć pod dźwi­ga­nym cię­ża­rem ru­szy­ła w jego kie­run­ku. Drogę za­gro­dził jej Geo­r­ge.

– Musi sam sobie po­ra­dzić – wy­tłu­ma­czył gło­sem cier­pli­we­go na­uczy­cie­la.

 Brian sta­nął naj­pierw na jedną nogę, klę­cząc na ko­la­nie od­po­czy­wał przez kilka se­kund, a potem wstał i za­czął iść dalej, szyb­ciej niż wcze­śniej. Po­chód ru­szył za nim.

 Do­szli do ko­ścio­ła. Bu­dy­nek znaj­do­wał się na wzgó­rzu, a do wej­ścia pro­wa­dzi­ły stro­me scho­dy. Ash­ley po­sta­wi­ła krok na pierw­szym stop­niu i serce pod­sko­czy­ło jej do gar­dła, gdy za­chwia­ła się.

 Ję­cza­ła przy każ­dym kroku i od­dy­cha­ła z ulgą, gdy uda­wa­ło jej się ustać w miej­scu. Była już w po­ło­wie scho­dów, da­le­ko za Geo­r­ge’em i Bria­nem, któ­rym udało się wdra­pać na sam szczyt. Ko­ściół wy­da­wał jej się nadal od­le­gły.

 Wy­ko­na­ła ko­lej­ny krok, tym razem sta­nę­ła krzy­wo i upa­dła na plecy. Stur­la­ła się, obi­ja­jąc ciało kil­ko­ma schod­ka­mi. Nie spa­dła na sam dół, po­wstrzy­ma­ły ją od tego nogi wcho­dzą­cych na górę miesz­kań­ców.

 Le­ża­ła na ziemi przez kilka minut, do czasu, aż ktoś ją kop­nął w brzuch. Pod­nio­sła głowę z ziemi i za­uwa­ży­ła, że był to James.

– Wsta­waj! – po­wie­dział.

 Ash­ley za­uwa­ży­ła, że wszy­scy obec­ni utkwi­li w niej spoj­rze­nia. Każdy miesz­ka­niec So­uth­fall Springs oglą­dał to wi­do­wi­sko i z cie­ka­wo­ścią cze­kał na roz­wój wy­da­rzeń.

 Udało jej się wstać i na ko­la­nach do­czoł­gać na górę.

 Przed wej­ściem na teren ko­ścio­ła znaj­do­wa­ła się sta­lo­wa brama z na­pi­sem: „Za­wsze jest ja­kieś wyj­ście”. Sam bu­dy­nek nie róż­nił się zna­czą­co od wielu in­nych po­dob­nych miejsc kultu, które zna­leźć można było w Lu­izja­nie. Ele­wa­cja wy­ko­na­na była z po­far­bo­wa­ne­go na biało drew­na, wy­glą­da­ła na nową lub nie­daw­no od­ma­lo­wa­ną. Wzdłuż ścian roz­miesz­czo­ne zo­sta­ły ko­lo­ro­we wi­tra­że, a nad całą kon­struk­cją gó­ro­wał dzwon, za­wie­szo­ny w za­koń­czo­nej stoż­ko­wym da­chem wieży.

– Wcho­dzi­my do środ­ka – po­wie­dział Geo­r­ge do Ash­ley.

 Ko­bie­cie udało się wstać.

 Cią­gnę­ła za sobą krzyż i wy­da­wa­ło jej się, że wcze­śniej ktoś rów­nież mu­siał wpaść na ten po­mysł, po­nie­waż na czar­nej po­sadz­ce za­uwa­ży­ła białe ślady wy­tar­cia.

 Przy am­bo­nie stał ksiądz. Nosił szatę, która róż­ni­ła się od ubrań wier­nych je­dy­nie ko­lo­rem – była czar­na, a nie biała.

 Ash­ley po­dą­ży­ła za Geo­r­ge’em i Bria­nem i wraz z nimi usia­dła przy oł­ta­rzu.

 Miesz­kań­cy So­uth­fall Springs we­szli do ko­ścio­ła. Z góry mu­sie­li wy­glą­dać jak chma­ra iden­tycz­nych ro­ba­ków. Nie­licz­nym udało się usiąść w ła­wach, więk­szość stała, nie po­zo­sta­wia­jąc wol­nym żad­ne­go skraw­ka ko­ścio­ła.

– Ze­bra­li­śmy się tutaj – za­czął ksiądz. – Aby przy­jąć do wspól­no­ty na­sze­go ko­ścio­ła trzech no­wych miesz­kań­ców. W Wiel­ki Pią­tek wspo­mi­na­my śmierć na­sze­go Pana, dla­te­go na tę pa­miąt­kę, dzi­siaj bę­dzie­cie mogli przy­jąć po­ku­tę za wszyst­kie swoje grze­chy, aby na nowo na­ro­dzić się w Wiel­ka­noc!

 Tłum za­czął wi­wa­to­wać, wy­krzy­ku­jąc imio­na no­wych wier­nych.

 To ko­niec – po­my­śla­ła Ash­ley – już chyba wo­la­ła­bym, aby oka­za­ło się, że zwa­rio­wa­łam.

 Ksiądz kazał tłu­mo­wi za­milk­nąć.

– Za­czy­na­my ce­re­mo­nię! – po­wie­dział.

 

***

 

 W pół do pią­tej Ste­ven prze­kro­czył gra­ni­cę New Creek. Pod­je­chał pod ko­mi­sa­riat, do któ­re­go drogę wska­za­ła mu miesz­ka­ją­ca tu ko­bie­ta.

 Za­par­ko­wał przez nie­wiel­kim ce­gla­nym bu­dyn­kiem i wszedł do środ­ka. Jeden z po­li­cjan­tów mu­siał po­wie­dzieć jakiś bar­dzo dobry żart, po­nie­waż po­zo­sta­li dwaj funk­cjo­na­riu­sze za­nie­śli się grom­kim śmie­chem.

– Mam pilną spra­wę – po­wie­dział Ste­ven.

– Tutaj? W New Cre­eek? – za­py­tał wy­so­ki blon­dyn.

– W So­uth­fall Springs.

– Oni tam mają wła­sny ko­mi­sa­riat – wy­tłu­ma­czył rudy po­li­cjant. – Nie­po­trzeb­nie się pan fa­ty­go­wał.

– Wie­cie, ja nie je­stem stąd. Po pro­stu do­sta­łem ostat­nio bar­dzo nie­po­ko­ją­cy te­le­fon od mojej przy­ja­ciół­ki…

 Ste­ven za­czął tłu­ma­czyć, co usły­szał.

– Czego pan od nas ocze­ku­je? – spy­tał trze­ci po­li­cjant.

– Aby­ście po­je­cha­li ze mną do So­uth­fall Springs i spraw­dzi­li, co tam się dzie­je.

– A co jeśli two­jej przy­ja­ciół­ce po pro­stu od­bi­ło?

– To wtedy za­ku­je­cie ją w kaj­dan­ki i od­wie­zie­cie do psy­chia­try­ka! I tak nie macie nic pil­niej­sze­go do ro­bo­ty!

 Blon­dyn wes­tchnął.

– Po­je­dzie­my to spraw­dzić – po­wie­dział. – Tylko je­dziesz razem z nami w jed­nym aucie. Może przy­dać się ktoś, kto bę­dzie z nią po­tra­fił po­roz­ma­wiać.

 

***

 

 Ksiądz uwol­nił Geo­r­ge’a i po­mógł mu usta­wić krzyż na sto­ja­ku. Ash­ley krzyk­nę­ła, zo­ba­czyw­szy, co się dzie­je.

– Stop! – Jej całe ciało się trzę­sło. – Stop! Prze­stań­cie! Co my wam zro­bi­li­śmy?

– Geo­r­ge wy­znaj nam swoje grze­chy – po­wie­dział ksiądz nie zwa­ża­jąc na py­ta­nie ko­bie­ty.

– Nie wie­rzy­łem w je­dy­ne­go, praw­dzi­we­go Boga… Nie do­pil­no­wa­łem, aby moja żona prze­ko­na­ła się do ko­ścio­ła świę­te­go Au­ro­re’a…

 Cały tłum wes­tchnął po usły­sze­niu dru­gie­go wy­zna­nia.

 Geo­r­ge nie zwra­cał uwagi na ni­ko­go, jego wzrok był nie­obec­ny, zu­peł­nie jakby stał w ko­ście­le sam.

– …Nie po­ma­ga­łem innym… Kła­ma­łem…

 Wy­mie­niał ko­lej­ne grze­chy przez kilka minut.

– Wię­cej grze­chów nie pa­mię­tam – za­koń­czył wy­po­wiedź.

 Ksiądz mach­nął ręką do znaj­du­ją­ce­go się na za­kry­stii chłop­ca, być może tu­tej­sze­go od­po­wied­ni­ka mi­ni­stran­ta. Przy­niósł on mło­tek i trzy gwoź­dzie.

 Ber­nard wziął je i po­dzię­ko­wał chłop­cu. Przy­wo­łał dwóch sie­dzą­cych w pierw­szym rzę­dzie męż­czyzn.

– Pod­trzy­maj­cie go – po­wie­dział.

 Geo­r­ge roz­ło­żył ręce, męż­czyź­ni chwy­ci­li go pod pachy tak, aby jego dło­nie zna­la­zły się na wy­so­ko­ści ra­mion krzy­ża.

– Aaron. – Ksiądz podał jed­ne­mu z po­moc­ni­ków gwóźdź i mło­tek.

 Męż­czy­zna po­le­cił Geo­r­ge’owi, aby wy­pro­sto­wał dłoń i przy­mie­rzył się do przy­bi­cia gwoź­dzia.

– Tylko nie kop no­ga­mi – po­wie­dział. – To za­bo­li tylko tro­chę.

 Gwóźdź prze­szedł na wylot dłoni po pierw­szym ude­rze­niu młot­ka, jed­nak Aaron po­wtó­rzył tę czyn­ność jesz­cze parę razy. Mu­siał być pewny, że Geo­r­ge nie spad­nie z krzy­ża.

– Nie martw się, też to prze­sze­dłem – po­wie­dział po­ka­zu­jąc wi­szą­ce­mu męż­czyź­nie bli­znę na dłoni.

 Ash­ley zwi­nę­ła się na po­sadz­ce oł­ta­rza i nie pa­trzy­ła na to, co dzie­je się za jej ple­ca­mi. Brian chwy­cił ją za bark i po­wie­dział:

– Patrz, mamo, patrz!

 Nawet słowa syna nie mogły zmu­sić jej do oglą­da­nia śmier­ci Geo­r­ge’a. Ob­ję­ła chłop­ca, nie za­mie­rza­ła go oddać w ni­czy­je ręce.

– Teraz ja! – po­wie­dział Brian.

– Pójdę za­miast niego – po­wie­dzia­ła. Sama zdzi­wi­ła się tym, jak łatwo wy­szło to z jej ust.

– Pro­szę bar­dzo – po­wie­dział Ber­nard. – Widzę, że bar­dzo chcesz się na­wró­cić.

 Wier­ni za­czę­li kla­skać i wi­wa­to­wać.

– Wy­znaj nam swoje grze­chy, Ash­ley.

– Nie wiem od czego za­cząć…

– Za­cznij od któ­re­go­kol­wiek. Mu­sisz je­dy­nie wy­mie­nić wszyst­kie, jakie pa­mię­tasz. Nic wię­cej.

 Ash­ley za­czę­ła mówić o każ­dym, nawet naj­mniej­szym prze­wi­nie­niu, jakie kie­dy­kol­wiek po­peł­ni­ła. Miała na­dzie­ję, że zanim o nich wszyst­kich opo­wie, Ste­ven przy­je­dzie z od­sie­czą.

 

***

 

 So­uth­fall Springs było opu­sto­sza­łe. Nigdy po uli­cach tego mia­stecz­ka nie krę­ci­ło się zbyt wiele osób, ale zwy­kle na chod­ni­kach można było zo­ba­czyć przy­naj­mniej paru ludzi. Tym­cza­sem w trak­cie jazdy w dro­dze do domu Ash­ley Bran­don, Tra­vis oraz Ste­ven nie mi­nę­li żad­ne­go sa­mo­cho­du ani pie­sze­go.

– Mó­wi­łem, że to bar­dzo re­li­gij­na miej­sco­wość – po­wie­dział Bran­don po­pra­wia­jąc swoje blond włosy. – Wszy­scy pew­nie sie­dzą w ko­ście­le.

 Drzwi do domu były otwar­te na oścież.

– To nie wy­glą­da do­brze – po­wie­dział Tra­vis. – Ste­ven, po­cze­kaj w aucie.

 We­szli do środ­ka i prze­szu­ka­li par­ter, po­wta­rza­jąc co chwi­la: „Ash­ley!”.

 Potem udali się na górę.

– Chyba jej tu… Czy to nie jest krew? – po­wie­dział Bran­don. – Tra­vis ni­ko­go za tobą nie ma? Tu może być ktoś nie­bez­piecz­ny.

– Na przy­kład my – po­wie­dział po­li­cjant.

– Oj, daruj już sobie te żarty. Tu na­praw­dę jest krew! I to cał­kiem sporo. Na dy­wa­nie i na ścia­nie też… Cho­le­ra, nie po­do­ba mi się to. Jeśli ni­ko­go tu nie ma, to idzie­my na miej­sco­wy ko­mi­sa­riat. Może oni coś wie­dzą.

 Wró­ci­li do ra­dio­wo­zu.

– Nie ma jej – po­wie­dział Bran­don za­pi­na­jąc pasy.

– A coś zna­leź­li­ście?

– Ślady krwi. – Tra­vis spoj­rzał się na Ste­ve­na. – Wszyst­ko bę­dzie w po­rząd­ku, na­praw­dę. Po­je­dzie­my teraz na ko­mi­sa­riat. Może miej­sco­wa po­li­cja coś wie.

– Ale… Im nie można ufać!

– Spo­koj­nie, jeśli nie można im ufać to się na tym po­zna­my – po­wie­dział Bran­don. – O… Już je­ste­śmy. Nie od­wie­dzi­łem So­uth­fall Springs od do­brych pię­ciu lat, ale jakoś pa­mię­tam roz­kład ulic… W sumie nie ma co się dzi­wić. To tro­chę małe mia­stecz­ko. Dzi­wię się, że w ogóle mają tu wła­sną po­li­cję. – Wy­siadł z auta. – Znowu zo­sta­jesz. Za chwi­lę bę­dzie­my z po­wro­tem.

 Po­li­cjan­ci spró­bo­wa­li wejść do środ­ka, jed­nak drzwi były za­mknię­te. Nikt nie od­po­wie­dział rów­nież na ich pu­ka­nie.

 Tra­vis wró­cił do ra­dio­wo­zu pierw­szy.

– Chyba zo­sta­je nam ko­ściół. Wi­dzisz ludzi na wzgó­rzu? Wszy­scy się tam ze­bra­li. To cho­ler­nie re­li­gij­ne mia­stecz­ko.

– To mia­stecz­ko na­le­ży do sekty.

 Bran­don wszedł do sa­mo­cho­du, za­mknął drzwi i po­wie­dział:

– Nie chce mi się to w to wie­rzyć, ale… Być może fak­tycz­nie tak jest. Sam nie wiem. Na pewno nie wejdę tam bez broni.

 

***

 Drzwi wej­ścio­we ko­ścio­ła się otwo­rzy­ły. Ash­ley prze­rwa­ła wy­li­cza­nie grze­chów i spoj­rza­ła na przy­by­szów. Nie za­uwa­ży­ła Ste­ve­na, za­miast niego do środ­ka we­szli dwaj po­li­cjan­ci trzy­ma­ją­cy pi­sto­le­ty.

– Niech nikt nie pa­ni­ku­je! – krzyk­nął Bran­don. – Pro­szę dać nam przejść!

– Na zie­mię! – zwró­cił się do księ­dza Tra­vis. – Pro­szę się nie ru­szać!

– Może chcie­li­by pań­stwo po­roz­ma­wiać? – Ksiądz po­zo­stał nie­wzru­szo­ny. – Nie mamy tutaj za­zwy­czaj gości, dla­te­go je­stem zdzi­wio­ny tą wi­zy­tą. Dla­cze­go zde­cy­do­wa­li­ście się nas od­wie­dzić?

– Dlacz… Przez to, co się tu kurwa wy­ra­bia! – Bran­don tup­nął nogą w zie­mię. – Zresz­tą nie będę z tobą dys­ku­to­wał. Na zie­mię, już! Bo za­cznę strze­lać!

 W mo­men­cie, w któ­rym po­li­cjant skoń­czył mówić, ktoś strze­lił. Tłum roz­pro­szył się, lu­dzie za­czę­li ucie­kać, ta­ra­nu­jąc wszyst­kich, któ­rzy upa­da­li na zie­mię. Bran­don scho­wał się za ławą i, pró­bu­jąc zbyt­nio się nie wy­chy­lać, wy­pa­try­wał na­past­ni­ka.

 Re­wol­wer trzy­ma­ła wy­so­ka ko­bie­ta, bru­net­ka. Wy­strze­li­ła po­now­nie prze­bi­ja­jąc ławę na wylot. Kula o mi­li­me­try mi­nę­ła Bran­do­na. Po­li­cjant ści­snął broń szu­ka­jąc do­god­nej po­zy­cji do strza­łu. W mię­dzy­cza­sie z tłumu wy­sko­czył Tra­vis, który chwy­cił rę­ko­ma szyję ko­bie­ty i oba­lił ją na zie­mię.

– Niech nikt się nie rusza! – krzyk­nął Bran­don ob­ra­ca­jąc się, co chwi­la. – Po­zo­stań­cie tam, gdzie je­ste­ście!

 Tra­vis przy­kuł ko­bie­tę do ławki i scho­wał ode­bra­ny re­wol­wer.

 Kiedy Bran­don był od­wró­co­ny tyłem do oł­ta­rza, z za­kry­stii wy­ło­nił się gruby męż­czy­zna ze strzel­bą w ręce. Przy­ce­lo­wał zbli­ża­jąc się do po­li­cjan­ta i po­cią­gnął za spust.

– Bran­don! – spró­bo­wał go jesz­cze ostrzec Tra­vis, jed­nak było już za późno.

 Po­cisk ro­ze­rwał twarz po­li­cjan­ta na pół, krew wy­try­snę­ła ni­czym lawa z wul­ka­nu, czer­wo­na ciecz za­la­ła wszyst­kie po­bli­skie osoby oraz po­sadz­kę ko­ścio­ła. Bran­don padł na zie­mię wpa­trzo­ny w sufit.

– Rzuć broń! – po­wie­dział trzy­ma­ją­cy strzel­bę męż­czy­zna. – Na­tych­miast!

 Tra­vis odło­żył re­wol­wer i pi­sto­let na zie­mię.

– Mo­że­my po­roz­ma­wiać… – po­wie­dział trzy­ma­jąc ręce w górze. – Po­słu­chaj­cie mnie tylko…

 Nie zdą­żył nawet do­koń­czyć zda­nia. Po­cisk tra­fił go pro­sto w głowę.

– Wra­ca­my do ce­re­mo­nii – po­wie­dział ksiądz. – Zwo­łaj wszyst­kich z po­wro­tem. – Pod­szedł do krzy­ża. – Gdzie się po­dzie­li Ash­ley i Brian!?

 

***

 

 Ash­ley wy­ko­rzy­sta­ła chwi­lę nie­uwa­gi, aby uciec. Wzię­ła Bria­na na ręce i, cho­ciaż ważył dużo, udało jej się wy­biec z nim z ko­ścio­ła. Chło­piec pro­te­sto­wał, jed­nak ona nie zwra­ca­ła na to uwagi.

 Zbie­gła po zbo­czu. Przed wzgó­rzem roz­cią­ga­ło się dłu­gie pole, na któ­re­go końcu widać było drogę kra­jo­wą, po któ­rej co kilka minut prze­jeż­dża­ły po­je­dyn­cze sa­mo­cho­dy.

– Ja chcę z po­wro­tem! – krzyk­nął Brian. – Z po­wro­tem!

– Tylko tak się tobie wy­da­je – po­wie­dzia­ła Ash­ley ca­łu­jąc chłop­ca w po­li­czek.

– A co z tatą?

– Tata… Tata wolał zo­stać w ko­ście­le.

– To dla­cze­go ja nie mogę z nim zo­stać?

 Brian za­czął pła­kać i wier­cić rę­ko­ma oraz no­ga­mi, aby wy­do­stać się z rąk Ash­ley. Do­pie­ro teraz za­uwa­ży­ła skalę od­nie­sio­nych przez niego ob­ra­żeń. Miał pod okiem limo wiel­ko­ści jabł­ka, a przy nosie za­schnię­te struż­ki krwi. Co oni mu zro­bi­li? – po­my­śla­ła Ash­ley. Gdyby tylko miała teraz pod ręką broń wró­ci­ła­by do ko­ścio­ła i za­bi­ła wszyst­kich win­nych tej ka­ta­stro­fie. Wy­obra­zi­ła sobie, jak wcho­dzi przez za­kry­stię, za­ci­ska­jąc obie dło­nie na rącz­ce pi­sto­le­tu. Strze­la do księ­dza pod krzy­żem, ten pada na zie­mię i chwy­ta się za ranę na brzu­chu. Ash­ley przy­ci­ska stopą to miej­sce, ksiądz wyje z bólu. Ko­bie­ta na­pa­wa się tym krzy­kiem i bła­ga­nia­mi o li­tość. Po co mia­ła­by od razu za­bi­jać kogoś, kto wy­rzą­dził jej tyle cier­pie­nia?

 Ko­bie­ta od­pły­nę­ła my­śla­mi w fan­ta­zję o ze­mście, ale nie prze­sta­ła ma­sze­ro­wać. Od drogi dzie­li­ło ją już nie wię­cej niż kil­ka­na­ście me­trów.

 A co się stało ze Ste­ve­nem? – za­sta­no­wi­ła się. Po­li­cjan­ci przy­by­li sami. Naj­wy­raź­niej mu­siał ich we­zwać, sam mógł sie­dzieć bez­piecz­nie nie­da­le­ko stąd lub we wła­snym domu w Nowym Jorku.

 Ash­ley sta­nę­ła przy dro­dze i po­ma­cha­ła nad­jeż­dża­ją­ce­mu sa­mo­cho­do­wi. Lśnią­cy czer­wie­nią nowo na­ło­żo­ne­go la­kie­ru au­stin al­le­gro za­trzy­mał się na ten widok.

– Coś się stało? – Star­szy męż­czy­zna wy­szedł z auta.

– To skom­pli­ko­wa­ne – po­wie­dzia­ła Ash­ley. – Mogę panu wszyst­ko wy­tłu­ma­czyć, ale naj­pierw, pro­szę, muszę udać się do szpi­ta­la.

– Czy do­szło do ja­kie­goś wy­pad­ku sa­mo­cho­do­we­go? Trze­ba za­dzwo­nić po po­li­cję…

– Po­li­cja się o wszyst­kim dowie, ale naj­pierw chcia­ła­bym otrzy­mać pomoc.

– Oczy­wi­ście…

 Męż­czy­zna otwo­rzył tylne drzwi sa­mo­cho­du i, po tym jak ko­bie­ta z Bria­nem usie­dli w środ­ku, czer­wo­ne au­stin al­le­gro po­je­cha­ło dalej.

 Kiedy wy­jeż­dża­li z mia­stecz­ka mi­nę­li znak z na­pi­sem: „So­uth­fall Springs żegna i liczy na szyb­ki po­wrót!”. Brian, z twa­rzą mokrą od łez, za­py­tał się mamy, kiedy tu wróci.

– Nigdy – po­wie­dzia­ła Ash­ley. – Mam na­dzie­ję, że nigdy.

 

***

 

 Po tym jak tłum ludzi uciekł z ko­ścio­ła, cho­wa­jąc się w do­mach i skle­pach, Ste­ven zde­cy­do­wał się wyjść z sa­mo­cho­du. Lu­dzie, któ­rzy go mi­ja­li nie zwra­ca­li na niego więk­szej uwagi, nie­któ­rzy po­ka­zy­wa­li na niego pal­ca­mi, jed­nak w ich spoj­rze­niach wi­dział prze­ra­że­nie. Miesz­kań­cy So­uth­fall Springs nie chcie­li pod­cho­dzić do po­li­cyj­ne­go sa­mo­cho­du.

 Ste­ven oczy­wi­ście usły­szał stłu­mio­ny dźwięk wy­strza­łów, jed­nak uznał, że nie może już dłu­żej cze­kać. Ash­ley była w nie­bez­pie­czeń­stwie. Przej­rzał scho­wek znaj­du­ją­cy się przed tyl­nym sie­dze­niem, jak i ten pod fo­te­lem, ale nie zna­lazł nic, co by mu po­mo­gło w ewen­tu­al­nym star­ciu. Kilka minut za­ję­ło mu od­wa­że­nie się na wyj­ście z sa­mo­cho­du, aby spraw­dzić ba­gaż­nik.

 Otwo­rzył drzwi i od­cze­kał kilka se­kund. Nikt się do niego nie zbli­żył. Mia­stecz­ko było tak bar­dzo opu­sto­sza­łe, jak wcze­śniej. Nie za­my­ka­jąc drzwi, pod­szedł do ba­gaż­ni­ka. W rogu znaj­do­wa­ła się ka­bu­ra, a w niej Smith & We­sson Model 39. Wziął pi­sto­let i wło­żył do niego ma­ga­zy­nek, po czym ru­szył po stro­mych scho­dach do drzwi ko­ścio­ła.

 Na pod­ło­dze we­wnątrz le­ża­ły ciała po­li­cjan­tów. Ste­ven nie cof­nął się jed­nak, teraz było już na to za późno. Zde­cy­do­wał, że bę­dzie dzia­łać, za­miast ukry­wać się w ra­dio­wo­zie. Jego ręka się trzę­sła, cho­ciaż od­wie­dzał strzel­ni­cę re­gu­lar­nie. Ogar­nął go strach, tym bar­dziej, że nawet uzbro­je­ni pro­fe­sjo­na­li­ści padli tru­pem.

 Kiedy Ste­ven pod­szedł pod oł­tarz, zdał sobie spra­wę, że znaj­du­ją­cy się tam krzyż wcale nie był bar­dzo re­ali­stycz­ną rzeź­bą przed­sta­wia­ją­cą Je­zu­sa, a ko­na­ją­cym Geo­r­ge’em.

– Co się tu stało? – za­py­tał Ste­ven roz­glą­da­jąc się.

– Po­li­cjan­ci wtar­gnę­li… – Głos Geo­r­ge’a był ochry­pły. – Na szczę­ście udało się ich zabić…

– Na szczę­ście… O czym ty ga­dasz? – Ste­ven ro­zej­rzał się po po­miesz­cze­niu, aby upew­nić się, że nie wpadł wła­śnie w pu­łap­kę. – Gdzie są wszy­scy?

– Po­szli szu­kać Ash­ley. Zwia­ła, gdy do­szło do strze­la­ni­ny.

– Ona jesz­cze żyje?

– Mam na­dzie­ję, że tak. Też po­win­na do­znać zba­wie­nia.

 Ste­ven wszedł na za­kry­stię. Drzwi pro­wa­dzą­ce na ze­wnątrz były otwar­te na oścież, jed­nak ni­g­dzie nie widać było Ash­ley. Męż­czy­zna miał je­dy­nie na­dzie­ję, że udało jej się uciec jak naj­da­lej od tego prze­klę­te­go miej­sca.

 W za­kry­stii na ścia­nie wi­siał te­le­fon. Ste­ven wy­brał numer po­ste­run­ku po­li­cji w New Creek. Za­pi­sał go sobie na wszel­ki wy­pa­dek w no­tat­ni­ku, który trzy­mał w kurt­ce.

– Dzień dobry, z kim roz­ma­wiam?

– Tu Ste­ven. Twoi go­ście nie żyją. Zo­sta­li za­strze­le­ni. Można zdra­py­wać mózg z pod­ło­gi. – Ste­ven wyj­rzał na ze­wnątrz, po­nie­waż wy­da­wa­ło mu się, że sły­szy czy­jeś kroki. Oka­za­ło się, że dźwięk wy­da­je stu­ka­ją­cy no­ga­mi o krzyż Geo­r­ge. – W ko­ście­le ukrzy­żo­wa­no czło­wie­ka, męża Ash­ley, któ­rej szu­kam. Jej ni­g­dzie nie ma. Po­dob­no zwia­ła.

– Co…? Mó­wisz po­waż­nie?

– Mówię po­waż­nie, ina­czej bym nie dzwo­nił. Przy­ślij tu wię­cej po­li­cji i ka­ret­kę. Może jesz­cze uda się go ura­to­wać. Ja będę w za­kry­stii, wej­ście do niej jest za oł­ta­rzem. A i po­ży­czy­łem splu­wę z ra­dio­wo­zu. Mam na­dzie­ję, że się nie po­gnie­wasz.

– Nie po­gnie­wam się. No do­brze, nie mamy czasu do stra­ce­nia. Pomoc jest w dro­dze.

 Ste­ven ro­zej­rzał się po za­kry­stii. Po­miesz­cze­nie nie było zbyt wiel­kie, a wy­peł­nio­ne zo­sta­ło je­dy­nie kil­ko­ma szaf­ka­mi i biur­kiem po­sta­wio­nym w rogu. Męż­czy­zna spoj­rzał na do­ku­men­ty znaj­du­ją­ce się na bla­cie. Jedna z te­czek przy­ku­ła jego uwagę. Za­ty­tu­ło­wa­na była: „McDon­nel­lo­wie”. Cie­ka­we, co może się w niej kryć? – za­sta­no­wił się i za­czął wyj­mo­wać skry­wa­ne w niej pa­pie­ry.

 Wy­glą­da­ło na to, że kult wie­dział wszyst­ko o no­wych miesz­kań­cach So­uth­fall Springs. W do­ku­men­tach znaj­do­wa­ły się dane oso­bo­we Ash­ley, Geo­r­ge’a i Bria­na oraz dłu­gie bio­gra­fie okra­szo­ne zdję­cia­mi sprzed kilku mie­się­cy.

 Śle­dzi­li każdy ich krok. Ste­ven zde­cy­do­wał, że musi za­brać ze sobą tę tecz­kę i po­ka­zać ją Ash­ley.

 Szyb­ko jed­nak zmie­nił zda­nie.

 Jeden z fol­de­rów, na­zwa­ny „Pro­ce­du­ra Prze­mia­ny”, skła­dał się z do­ku­men­tów za­wie­ra­ją­cych in­for­ma­cje na te­ma­ty, w które Ste­ven nie chciał wie­rzyć. Na jed­nej z kar­tek za­pi­sa­ne były prze­my­śle­nia i uwagi Ja­me­sa White’a na temat ro­dzi­ny McDon­nel­lów, kie­ro­wa­ne do księ­dza Ber­nar­da:

 Mam pewne obawy, co do no­wych są­sia­dów. Geo­r­ge McDon­nell oraz Ash­ley McDon­nell są tro­chę za sta­rzy, aby prze­pro­wa­dzić na nich po­praw­ną Prze­mia­nę. Nie chcę pod­wa­żać two­je­go zda­nia, po pro­stu mówię, jak jest. Ich syn jest dużo lep­szym ma­te­ria­łem na tę pro­ce­du­rę. Poza tym moi lu­dzie po­bra­li prób­ki DNA od wszyst­kich McDon­nel­lów i wy­da­je mi się, że nie będę w sta­nie wy­ho­do­wać od­po­wied­nich or­ga­nów przed ich prze­pro­wadz­ką.

 Praw­do­po­dob­nie będę mu­siał po­now­nie prze­ło­żyć ter­min od­da­nia domu. Mimo two­ich obaw wy­da­je mi się, że nie po­win­ni z tego po­wo­du zre­zy­gno­wać z prze­pro­wadz­ki do So­uth­fall Springs. Są zde­spe­ro­wa­ni. Mają pra­wie 40 lat i dalej miesz­ka­ją u ro­dzi­ców Geo­r­ge’a. Mogą po­cze­kać jesz­cze parę mie­się­cy.

 W dal­szych aka­pi­tach James roz­pi­sy­wał się na temat pro­ble­mów do ja­kich do­pro­wa­dzić mo­gło­by nie­wy­ko­na­nie Prze­mia­ny na czas. W innym li­ście, na­pi­sa­nym kilka dni przed prze­pro­wadz­ką McDon­nel­lów do So­uth­fall Springs, zwra­cał się on do księ­dza w taki spo­sób:

 Trze­ba po­wstrzy­mać prze­pro­wadz­kę. Od­po­wied­nie zma­ni­pu­lo­wa­nie nawet Prze­mie­nio­nej osoby może być trud­ne w tak krót­ki cza­sie. Myślę, że nie wy­ro­bi­my się do Wiel­kie­go Piąt­ku. Poza tym nie zdążę do­paść Ash­ley. Geo­r­ge wy­jeż­dża na mecz na week­end do No­we­go Or­le­anu, mo­że­my go wtedy po­rwać. Brian ma wy­jazd kla­so­wy, mo­że­my go więc do­paść, gdy bę­dzie spał w ho­te­lu. Ash­ley cały czas sie­dzi w domu i na razie się to nie zmie­ni. To zbyt nie­bez­piecz­ne.

 Pro­szę, prze­stań­my. Nie mo­że­my tak ry­zy­ko­wać. Nad­ro­bi­my to w przy­szłym roku. Mogę nawet za­cząć szu­kać no­wych miesz­kań­ców już dzi­siaj.

 W tym samym fol­de­rze znaj­do­wał się rów­nież do­ku­ment za­ty­tu­ło­wa­ny „Prze­mia­na McDon­nel­lów”:

Geo­r­ge McDon­nell

Data śmier­ci i Prze­mia­ny: 18.03.1982

 

Brian McDon­nell

Data śmier­ci i Prze­mia­ny: 19.03.1982

 

Ash­ley McDon­nell

Data śmier­ci i Prze­mia­ny: 26.03.1982

 W jed­nym z fol­de­rów znaj­do­wa­ło się rów­nież parę li­stów, w któ­rych James głę­biej po­ru­szał spra­wę Ash­ley:

 Ber­nard, je­steś skoń­czo­nym idio­tą! Wiem, że roz­ma­wia­nie o tym, co się tutaj dzie­je w czte­ry oczy jest ob­ra­zą dla Boga i jest to je­dy­na rzecz, która po­wstrzy­mu­je mnie przed zwy­zy­wa­niem cię przed całym mia­stecz­kiem! Ash­ley oczy­wi­ście zo­ba­czy­ła swoje nowe ciało i mu­sie­li­śmy ją szyb­ko pod­mie­nić, cho­ciaż nowe ciało nie było nawet go­to­we! Wiesz ile mi to za­ję­ło? Do tego pod­mie­ni­łem Geo­r­ge’owi i Bria­no­wi wspo­mnie­nia, ale cho­le­ra wie czy to w ogóle za­dzia­ła!

 To był bar­dzo zły po­mysł. McDon­nel­lo­wie nigdy nie po­win­ni przy­je­chać do So­uth­fall Springs!

 W innym li­ście James pisał coś ta­kie­go:

 Ash­ley nie wie­rzy w kult i nie ma szans, że za­cznie! Za­pew­niam cię! Ona coś po­dej­rze­wa. Oglą­da­łem już wiele razy ich kłót­nie – za każ­dym razem temat jest ten sam. Ash­ley nie po­do­ba się wiara Geo­r­ge’a i Bria­na. Do tego ostat­nio ten ich mały od­ciął sobie palec! Zin­ter­pre­to­wał twoje ka­za­nie do­słow­nie! Gdyby nie Ash­ley, nie by­ło­by w tym nic złego, ale w tym wy­pad­ku, będę mu­siał chyba po­now­nie po­słu­żyć się fał­szy­wy­mi wspo­mnie­nia­mi. Sam nie wiem, czy to za­dzia­ła… Do tego nie mia­łem przy­go­to­wa­nych od­po­wied­nie­go pra­we­go płuca oraz gałek ocznych dla Ash­ley. Nie wiem czy się zo­rien­to­wa­ła. W każ­dym razie, będę mu­siał je jak naj­szyb­ciej pod­mie­nić.

 Je­stem na cie­bie wście­kły Ber­nard! To ty po­wi­nie­neś za to od­po­wia­dać, nie ja! Wie­dzia­łem wszyst­ko od po­cząt­ku, jeśli mi nie wie­rzysz, prze­czy­taj od po­cząt­ku całą naszą ko­re­spon­den­cję. Oby tylko był to ostat­ni raz przed Wiel­ka­no­cą, kiedy muszę zo­sta­wiać ci wia­do­mość.

 Kar­tek było wię­cej, ale Ste­ven nie był w sta­nie już na nie pa­trzeć. Czy Ash­ley się zmie­ni­ła? – za­sta­no­wił się. W trak­cie roz­mo­wy te­le­fo­nicz­nej, którą z nią odbył, nie brzmia­ła jak inna osoba. Ale jak za­cho­wy­wa­ła się na­praw­dę? Nie miał po­ję­cia. Wie­dział je­dy­nie, że te wszyst­kie do­ku­men­ty mo­gły­by jej za­szko­dzić. On sam praw­do­po­dob­nie za­bił­by się, gdyby wie­dział, że zo­stał pod­mie­nio­ny. Nie byłby w sta­nie żyć dalej ze świa­do­mo­ścią, że nie znaj­du­je się we wła­snym ciele.

 Nie za­czął pła­kać, bo nie było mu smut­no. Ogar­nę­ła go złość. Spoj­rzał na po­zo­sta­łe tecz­ki i oka­za­ło się, że więk­szość z nich do­ty­czy­ła rów­nież in­nych ro­dzin, któ­rych człon­ko­wie prze­pro­wa­dza­jąc się do So­uth­fall Springs od­da­li swoje życie, aby czcić Boga, w któ­re­go wie­rzy­li wy­znaw­cy ko­ścio­ła Au­ro­re’a.

 Trze­ba się tego po­zbyć – po­my­ślał Ste­ven. Gliny dalej nie przy­je­cha­ły. Miał jesz­cze czas.

 Opróż­nił wszyst­kie szaf­ki i rzu­cił tecz­ki w róg po­ko­ju. Kiedy roz­sy­pa­ne stosy kar­tek pa­pie­rów oraz tek­tu­ro­we opa­ko­wa­nia le­ża­ły już jedna na dru­giej uło­żo­ne w się­ga­ją­cą mu pra­wie do kolan górę, wy­cią­gnął z głę­bo­kiej kie­sze­ni kurt­ki za­pal­nicz­kę.

 Za­pa­lił ją i prze­niósł pło­mień na do­ku­men­ty. Wy­biegł na ze­wnątrz, zanim ogień zdą­żył zająć całe po­miesz­cze­nie.

 Jakoś się z tego wy­tłu­ma­czę – po­my­ślał, cho­ciaż nie miało to dla niego zbyt du­że­go zna­cze­nie. Chciał tylko pomóc Ash­ley.

 Ogień mógł po­chło­nąć Geo­r­ge’a, ale on i tak już nie był tym samym czło­wie­kiem, jakim go po­znał. Praw­do­po­dob­nie wolał nawet zgi­nąć jako mę­czen­nik, niż zo­stać oca­lo­nym przez ra­tow­ni­ków me­dycz­nych.

 Ste­ven usły­szał sy­gnał po­li­cji oraz ka­ret­ki. Dalej stał przy za­kry­stii, któ­rej śro­dek był nie­wi­docz­ny ze wzglę­du na gęsty dym. Za­sta­na­wiał się, co bę­dzie pierw­szą rze­czą, którą zrobi, gdy tylko opu­ści to prze­klę­te miej­sce.

 Naj­pew­niej za­dzwo­ni do Ash­ley i spró­bu­je się z nią spo­tkać. Miał je­dy­nie na­dzie­ję, że do spo­tka­nia doj­dzie w jego domu albo re­stau­ra­cji, a nie w szpi­ta­lu.

 Usiadł na ziemi i za­pa­lił pa­pie­ro­sa.

 Wie­dział, że po tym, co zo­ba­czył, po­ran­ne loty nie będą już jego naj­bar­dziej znie­na­wi­dzo­ną czyn­no­ścią.

 Będą nią prze­pro­wadz­ki.