Opowiadanie w ścieżce “krótkiej” konkursu “Księga Miliona i Jednej Rozkoszy”. Mimo, że krótkie, starałem się napisać je tak, aby dobrze pasowało do zaprojektowanej szufladkowej struktury całości.
Cytat pochodzi z wiersza J. Kaczmarskiego “Wyznanie Kalifa czyli o mocy baśni”
Upał, pył i ciżba. Żebracy, wróżbici z tresowanymi małpkami, naciągacze z żywymi wężami, wyłudzający od turystów kasę za możliwość zrobienia sobie egzotycznej fotki. Co to było za miasto? Tunis, Assuan, Marakesz? Czy to ma znaczenie? M siedziała pod markizą ulicznej kawiarni, przeklinając w duchu własną decyzję wyboru tego miejsca. W klimatyzowanym wnętrzu byłoby chłodniej, ale przed chwilą rozwrzeszczana wycieczka zajęła wszystkie stoliki w środku niewielkiego lokalu. M sączyła więc herbatę miętową, próbując wtopić się w atmosferę otoczenia. Pomimo łatki turystycznej mekki to miejsce miało swój klimat, swój prawdziwy egzotyczny urok; było jak szlachetna mahoniowa deska, zapaćkana siedmioma warstwami olejnej farby.
M przeciągnęła się i przymknęła oczy. Dźwięki wielkiego placu poczęły wlewać się w jej świadomość – terkotanie skuterów, plusk fontanny, ledwie słyszalne nawoływania przekupniów dochodzące z bazaru znajdującego się po przeciwległej stronie placu. Ktoś delikatnie dotknął jej kolana. Wzdrygnęła się, ale był to tylko mały chłopiec, najwyżej pięcioletni, ubrany w śnieżnobiałą galabiję i wyszywaną kolorowymi paciorkami czapeczkę. Przyglądał się jej z zainteresowaniem. Znów dotknął jej delikatnie i odezwał się:
– Missus, come! I show you, no sell, no shop!
Ciemne, inteligentne oczy dzieciaka przyglądały się jej bez cienia lęku czy zażenowania, a na twarzy igrał filuterny uśmiech. “Jak Puk” – pomyślała – “Postać z innego czasu, z innej bajki”. Wstała, a on wybiegł na ulicę, spod białej szaty błysnęły bose pięty. Poruszał się śmiesznie, wysoko wyrzucając nogi. Przystawał, aby upewnić się czy M idzie za nim i znów odbiegał, prowadząc ją nieomylnie do bramy Wielkiego Bazaru.
Duszne powietrze poruszył niespodziewany powiew. Markizy rozciągnięte nad uliczkami załopotały, podtrzymujące je druty i prowizoryczne rusztowania zajęczały niespokojnie. Chłopiec stał kilkadziesiąt kroków dalej, machał ręką i znów wskazywał jej drogę. Blaszane lampy z posrebrzanej filigranowej blachy i tanie plastikowe klapki, podróbki rytualnych sztyletów i kunsztownie wyszywane tkaniny – tandeta i prawdziwe dzieła sztuki. Coś jak jej życie. Przyspieszyła kroku, bojąc się, że zgubi chłopca w tym natłoku zapachów, lśnień i spojrzeń. Podświadomie odnotowała, że coś jest nie tak. Przekupnie! Wydawali się jej nie zauważać – rzecz tu niespodziewana, a jednak! Pokrzykiwali na innych turystów, przekomarzali się, kłócili zawzięcie, zupełnie nie zwracając na nią uwagi. Chłopiec skręcił tymczasem w jakiś zaułek, a M podążyła za nim. Gwar sprzedających i kupujących nagle ucichł; nie było tu stoisk, panował półmrok, pod obdrapanym, kamiennym murem stały skrzynki po owocach, walały się śmieci. Uliczkę zamykała bogato rzeźbiona drewniana furta. Sprawiała wrażenie bardzo solidnej i bardzo starej jednocześnie.
– La takhafii, sayakun bikheir – powiedział wesoło chłopiec, po czym pchnął odrzwia i zniknął za nimi.
“Nie bój się, będzie OK” – znajomość arabskiego okazała się pomocna. Ale czy się bała? Nie, choć może powinna. Zawahała się. I wtedy zza wpół otwartej furty wychyliła się machająca do niej śniada rączka, tym mimowolnie komicznym gestem zapraszając ją do środka.
Znalazła się na obszernym dziedzińcu, otoczonym ze wszystkich stron krużgankami i urządzonym z niezwykłym staroświeckim przepychem. Z marmurowo-kryształowej fontanny tryskała woda, a jej krople skrzyły się złociście. Posadzkę wyłożono perskimi dywanami, ze ścian zwieszały się sute tkaniny haftowane w mityczne zwierzęta i dziwacznie powykręcane rośliny. Z rozstawionych trójnogów spływał niebieski dym o oszołamiającej woni ambry i drzewa sandałowego. Chłopca nigdzie nie było widać.
– Witaj nieznajomo!
Dziewczyna wyszła z cienia krużganków i przyglądała się M trochę ciekawie, a trochę drwiąco.
– Dlaczego tak do mnie mówisz?
– Bo pragnęłam cię powitać i jesteś dla nas nieznajoma, czyż nie?
– Nas…? Was?
Stała przekrzywiona, jedną rękę wsparła na biodrze. Miała niebywale wąską talię. Jej piękno było nieziemskie. Orientalny strój, który zdawał się być utkany z pajęczej przędzy przetykanej złotem, więcej odkrywał niż zakrywał.
– Och nas, czyli służebnice Kalifa.
Dziewczyna klasnęła, z zacienionych wnęk, spomiędzy wiszących draperii, poczęły ukazywać się kolejne – równie piękne i ubrane z równie wykwintnym wyuzdaniem.
– A Kalif, czy przypadkiem…?
Resztki rozsądku podsunęły M obraz groźnego i mściwego satrapy.
– Kalif? Och… Kalif pozwala. Rozgość się – wyszeptała kuszącym i słodkim jak miód głosem, wskazując na jeden z niskich szezlongów, na którym niedbale rozrzucono kilka poduszek.
– Jedz, pij, baw się. A może pragnęłabyś zażyć kąpieli? Jego synowie wkrótce przybędą.
Uczyniła tak, jak powiedziała dziewczyna, a gdy wieczór koloru indygo spłynął na pałacowe krużganki, przybyli synowie Kalifa i M musiała przyznać, że urodą nie ustępowali dziewczętom. Jeden z nich, wysoki i śniady, przysiadł obok niej. Wpatrywał się w nią trochę smutnymi, ciemnymi oczami, uważnie, lecz nie natarczywie. Milczeli długo, aż w końcu odezwał się:
– Wybacz moją śmiałość, sayidati. Wiedz, że jestem jak najdalej od chęci wywarcia jakiejkolwiek ujmy na twej cnocie.
Po dłuższym namyśle M odpowiedziała:
– Wielki to zaszczyt dla mnie spotkać tak wysoko urodzonego młodzieńca. Maniery, mądrość i uroda synów kalifa są mi dobrze znane. Pewien poeta z mojego kraju napisał przed laty wiersz o tytule: “Wyznanie Kalifa, czyli o mocy baśni”. Szkoda, że nie potrafię przytoczyć utworu w całości, sądzę, że uradowałby twoje serce. Pozwól, że zacytuję ci krótki fragment:
Wiem, że mam berło, a Ty masz koronę,
W której obręczy zapłonę, nie spłonę.
Bo choć mnie chłoniesz
Ja Tobą się sycę.
Syn Kalifa uśmiechnął się do M i podał jej dłoń, którą ujęła. Noc spłynęła na dziedziniec pałacu.
Gdy wracała rozświetlonymi ostrym blaskiem jarzeniówek uliczkami Wielkiego Bazaru, pokonując (tak się jej przynajmniej zdawało) tę samą drogę, co kilka godzin wcześniej, przekupnie już jej nie ignorowali:
– Come to my bazar, beautiful girl! I make you special price!
– All free for you, lady! Hundred percent discount!
Zwyczajowe zaczepki irytowały ją, ale nie z tych powodów co zwykle, to jest nachalności i niekrytej mizoginii. Zdała sobie po prostu sprawę, że wróciła do rzeczywistości.
M została w tym mieście jeszcze przez dwa tygodnie i w każde popołudnie opuszczała swój klimatyzowany, zatopiony w soczystej zieleni wielkich liści bananowców, pięciogwiazdkowy hotel. W każde popołudnie szła na Wielki Bazar wypatrując rezolutnego chłopczyka, próbując znaleźć na własną rękę ów zaczarowany zaułek. Bezskutecznie. I ostatniego dnia pobytu, po ostatnim powrocie z miejsca jak zawsze bezowocnych poszukiwań, siedząc na spakowanej już walizce, zapłakała. Jej łzy nie były jednak gorzkie, nie bolały i nie piekły. Tryskały jak górskie źródełko, które po wielu latach starań znalazło w końcu przejście przez bezlitosną skałę. Bo widzicie – M nigdy dotąd nie płakała.
Witaj.
Zakończenie mocno zaskakujące i poetyckie. Ogólnie tekst moim zdaniem ma nieco za mało erotyki (aż sama się zdumiałam, że to piszę… :)) ).
Podczas czytania pojawiły się pewne wątpliwości (do przemyślenia):
M sączyła więc herbatę miętową, próbując wtopić się w atmosferę otoczenia. Pomimo łatki turystycznej mekki to miejsce miało swój klimat, swój prawdziwy egzotyczny urok; było jak szlachetna mahoniowa deska, zapaćkana siedmioma warstwami olejnej farby. Przeciągnęła się i przymknęła oczy. – przedostatnio podmiotem było „to miejsce”, będące „jak mahoniowa deska” i potem brzmi tak, jakby to ona (ta deska) „przeciągała się”.
Wstała, a on natychmiast oddalił się, spod białej szaty błysnęły bose pięty. Biegał śmiesznie, wysoko wyrzucając nogi. Przystawał, aby upewnić się (przecinek?) czy M idzie za nim i znów podbiegał, prowadząc ją nieomylnie do bramy Wielkiego Bazaru. – zrozumiałam, że się ostatecznie oddalił i go nie ma, a jednak nadal jest i ją prowadzi (?)
Blaszane lampy z posrebrzanej filigranowej blachy i tanie plastikowe klapki, podróbki rytualnych sztyletów i kunsztownie wyszywane tkaniny – tandeta i prawdziwe dzieła sztuki. – co się z nimi działo?/co robiły? (brak orzeczenia)
Gwar sprzedających i kupujących nagle ucichł; nie było tu stoisk, panował półmrok, pod obdrapanym (przecinek?) kamiennym murem stały skrzynki po owocach, walały się śmieci.
Znalazła się na obszernym dziedzińcu, otoczonym ze wszystkich stron krużgankami i urządzonym z niezwykłym (przecinek?) staroświeckim przepychem.
Z rozstawionych trójnogów spływał niebieski dym o oszołamiające woni ambry i drzewa sandałowego. – literówka?
– Witaj nieznajomo! – nie ma takiej formy Wołacza
– Och nas, czyli sługi Kalifa. – czy tu miała być liczba pojedyncza?
Resztka rozsądku podsunęły M obraz groźnego i mściwego satrapy. – i tutaj?
Uczyniła tak, jak powiedziała dziewczyna, a gdy wieczór koloru indygo spłynął (przecinek tu, jeśli oni przybyli na krużganki…) na pałacowe krużganki (… albo tu, jeśli wieczór spłynął na krużganki) przybyli synowie Kalifa i M musiała przyznać, że urodą nie ustępowali dziewczętom. Jeden z nich, wysoki i śniady (przecinek?) przysiadł obok niej.
– Wybacz moją śmiałość (przecinek?) sayidati.
Pozdrawiam serdecznie, powodzenia. :)
Ładne, miło i sympatycznie się czytało, tylko:
Gdzie ta erotyka?!
Jakby erotyka, nawet very, very soft była, przynajmniej jakiś “taniec godowy”, jakaś gra zmysłów, między bohaterami, to te łzy na koniec byłyby przekonujące. A tak? Wierszyk i podanie ręki? Chyba, że pod “noc spłynęła na dziedziniec pałacu” czytelnik ma się domyślić czegoś więcej. Ale wtedy M musiałaby wracać do hotelu rano, gdy nie jarzeniówki, a pierwsze promienie wschodzącego właśnie słońca rozświetlają uliczki, a przekupnie rozkładający swoje kramy zaczepiali ją, nie mogąc zignorować pierwszego potencjalnego klienta.
Wtedy bym to kupiła.
https://www.youtube.com/watch?v=nJ17pHHXFN0
Hej
Erotyka, erotyką ale mi uciekł gdzieś finał historii. Jakoś nie złapałem czemu M nigdy nie płakała i czemu akurat spotkanie z synami Kalifa zrobiło na niej takie wrażenie.
No chyba, że na M takie wrażenie zrobił nieprzyzwoity fragment, który jej zaserwowano ;)
A może opowiadanie nie jest w moim klimacie i nie załapałem o co chodziło :)
Pod ocenę pozostawiam innym i pozdrawiam :)
Za mało erotyki… Ponieważ pojawiło się już sporo innych utworów konkursowych przejrzałem/am i nie jest aż obficie pod tym względem, ale oczywiście rozumiem zastrzeżenie. I owszem: Bardjaskier oraz Inanna – tutaj trochę trzeba sobie dopowiedzieć i przeczytajcie/posłuchajcie całego wiersza… Ambush –
. Bruce – dziękuję, poprawimy, poprawimy co trzeba.
Jim – skąd wy bierzecie te świetne obrazki??? 
Anonimie, twórczość Kaczmarskiego znam, w specyficznym nastroju słucham. Akurat ten fragment przytoczony tutaj, nie zostawia dużo do interpretacji i dopowiedzenia. Dla mnie to samo, co napisać wprost.
Problem dla mnie w tym, że to kobieta przytacza fragment wiersza, który dużo lepiej by wybrzmiał, gdyby mówił/szeptał/recytował go mężczyzna do kobiety. Taka gra erotyczna, uwodzenie. No, a tak kobieta wypala z wierszykiem, którego tekst wybrzmiewa w jej ustach dość pretensjonalnie.
Ale najważniejszy zarzut: czytając opowiadanie erotyczne Twojego autorstwa, oczekuję Twojego własnego przedstawienia koncepcji erotyki w tekście, a nie zasłaniania się Kaczmarskim. Bo, że Kaczmarski potrafił erotykę ubierać w słowa piękne, ale czasami też paskudnie dosadne, w zależności od potrzeby chwili, to ja wiem.
Ale to tylko i wyłącznie moje subiektywne zdanie, oczywiście.
Powodzenia w konkursie.
Dzięki, pozdrawiam. :)
Przecinki, (z)godne podmioty, liczby, osoby i inne poprawione.
Przecinki, (z)godne podmioty, liczby, osoby i inne poprawione.
Godne pochwały; powodzenia, Anonimie. :)
Ładnie oddany klimat arabskiego miasta, ale wiele więcej w tej historii nie dostrzegam. Chyba trochę zbyt dużo informacji pozostało w głowie autora ;P Wszystko wydaje się zawieszone w jakimś niedookreślonym czasie i miejscu, podlane jakąś symboliką, której rozgryźć nie jestem w stanie, bo nie rzucasz mi wiele tropów. Nie wiadomo ani gdzie trafiła bohaterka, ani dlaczego istotnym jest, że po wyjeździe z miasta popłakała się, chociaż nigdy wcześniej tego nie robiła.
No i gdzie tu erotyka? Mam wrażenie, że przejawia się wyłącznie w cytowanym fragmencie wiersza, a to chyba jednak trochę za mało jak na konkurs erotyczny.
Sporo błędów, zwłaszcza przecinkowych.
Ponadto:
– La takhafuu hasanan – powiedział wesoło chłopiec, po czym pchnął odrzwia i zniknął za nimi.
“Nie bój się, będzie OK” – znajomość arabskiego okazała się pomocna.
Chłopiec mówi: “Nie bójcie się, dobrze”. Powinno być: “La takhafii, sayakun hasanan” albo “La takhafii, sayakun bikheir” – opcja druga wydaje mi się właściwsza dla kontekstu.
Ładnie i klimatycznie. Kilka potknięć, niepoprawionych lub niewyłapanych po łapance bruce, ale nie raziło nadmiernie. Z tego co ja rozumiem, bohaterce się podobało, a płakała, bo nie udało jej się trafić w to miejsce ponownie, ale może sobie dopowiadam. Fantastyki i erotyki rzeczywiście jest tu dość mało, raczej wszystko pozostaje w sferze domysłów czytelnika… Ale też to nie nasze zmartwienie, a jurorów :) Przeczytałam nawet z przyjemnością:)
Upał, pył i ludzka ciżba
ciżba «wielka liczba stłoczonych ludzi» → PWN
Nie trzeba dodawać, że ludzka ta ciżba.
Przystawał, aby upewnić się czy M idzie za nim i znów
podbiegał, prowadząc ją nieomylnie do bramy Wielkiego Bazaru.
pod o
bdrapanym, kamiennym murem
Historia bardzo fajna. Można się wczuć w klimat tego miejsca, a zwłaszcza, gdy piszesz o tych bosych stopach chłopca. Droga kobiety do tajemniczych odrzwi również wypada atrakcyjnie, a później gdzieś mi to umyka. Erotyki nic, a nic. Nie przekonały mnie jeszcze dwa elementy: zwabił ją chłopiec do obcego miejsca, więc wzięła kąpiel i czekała na synów Kalifa. Dlaczego? Brak mi motywu. I ten wspomniany brak płaczu. To informacja od czapy. Chcąc tak zamknąć, można by rozpocząć tekst od informacji, że kobieta jeszcze nigdy nie zapłakała i zrobić klamerkę.
Podobało mi się i to bardzo, ale z małymi zastrzeżeniami.
A skoro to ścieżka krótka, to chyba powinno być oznaczenie “szort”. Tym bardziej, że jest poniżej 10 tysięcy znaków.
Powodzenia w konkursie ;)
M.G.Zanadra, NaNa i gravel(!!!) – dzięki za uwagi, poprawki wrzucone.
Witaj, Kr… kr… krasny autorze!
Wydaje mi się, że obiecujące opowiadanie ucierpiało na krótkości limitu, końcowy płacz bohaterki mógłby zrobić dużo większe wrażenie i mocniej wybrzmieć, gdyby starczyło wcześniej miejsca, aby dać jej solidny rys charakterologiczny. Erotyka jest wysoce subtelna, ale bądź co bądź wystarcza wskazówek, aby odgadnąć, co ukryła przed nami wyrozumiała zasłona nocy.
Zastanawiam się, na ile trafnie dobrany cytat, słowa “Wiem, że mam berło…” w ustach bohaterki wypadają trochę komicznie – z drugiej strony zaznaczyła, że to “wyznanie kalifa”, nie jej własne. Poza tym… “Kochanka trzeba mi takiego jak imperium, co by mnie brał tak, jak ja daję, całą pełnią” nie budzi zastrzeżeń, choć pierwotnie napisane z myślą o Marii Wiernikowskiej, na pewno w końcu nie straciło na wykonawcy.
“Wyznanie” raczej lubię, budzi szacunek choćby ze względu na kunszt rymowania, ale jakościowo spośród erotyków Kaczmarskiego bardziej doceniam na przykład “Ewę” czy “Kosmos i stopę”. A była jeszcze taka rozkoszna dyskusja: https://kaczmarski.art.pl/forum/showthread.php?tid=7480…
Znalazłoby się parę drobiazgów technicznych, na przykład:
upewnić się czy M idzie za nim
Przecinek przed “czy”.
– Witaj nieznajomo!
– Witaj, nieznajoma!
wywarcia jakiejkolwiek ujmy na twej cnocie.
Ujmę to raczej się czyni niż wywiera.
Ładne :)
Hej!
Ciężki, upalny klimat, aż można to poczuć. Mocno obrazowy styl, przyjemnie się czyta. Bohaterka nazwana M – chyba ktoś miał dość wymyślnych imion. XD
Tekst jest delikatny i w sumie to zabawne, bo przeczytałam go po trzecim tekście, o zupełnie innym klimacie. Tylko – gdzie jest erotyka? No nie ma jej wcale jak dla mnie. Jest subtelna scena, w której mamy wiersz i jedno zdanie, z którego możemy się domyślić, co dalej. I to wszystko. Chyba zabrakło znaków przez te wszystkie opisy. Opisy ładne, czytało się bardzo dobrze, ale brak konkursowego wyznacznika trochę osłabia efekt. Poczytać erotykę takim stylem – to byłoby naprawdę świetne! Może pomyślisz o tym, Anonimie? :)
Pozdrawiam,
Ananke
Ładne :)
Fajne nawiązanie do Kaczmarskiego, ale to nie wystarczy. Arabskość mnie nie ujęła, bo była zbyt powierzchowna, taka z holu pięciogwiazdkowego hotelu, a erotyka w całości została w piosence, która nie zdołała wybrzmieć w Twojej opowieści.
Jaką moc ma baśń?
W tej zostajemy zabrani od pierwszych słów w świat orientalny, bogaty, zmysłowy.
Podobać się może też oprawa poetycko-muzyczna: Kaczmarski wpleciony w tekst bardzo sprawnie.
Było nieco potknięć słownych czy błędów technicznych (pewnie poprawionych już po mych odwiedzinach), ale nie byłyby dla mnie dużym problemem.
Problemem jest jednak, że baśń, niczym kapryśna kochanka obiecuje więcej niż dotrzymuje.
W tekście nie widzę niestety ani elementów fantastycznych, ani erotycznych.
A szkoda.
Zgadzam się z przedpiścami, że mało tu erotyki. Fantastyki o kroplę więcej, więc niech będzie.
Ładny klimat, ale trochę się dziwię bohaterce.
Zwykle nie czytam anonimów. Tu przyciągnął mnie tytuł. Subtelne, delikatne, nastrojowe, ładne. Powodzenia Anonimie. :)
