Krwawica polskiego przedsiębiorcy

– To na pewno dobry adres, Arecz­ku? – za­py­tał Ja­nusz, z po­wąt­pie­wa­niem spo­glą­da­jąc na stary drew­nia­ny dwo­rek ską­pa­ny w pro­mie­niach za­cho­dzą­ce­go słoń­ca, wzno­szą­cy się po dru­giej stro­nie rzeki Na­rew­ki.

Kie­row­nic­two Ku­rie­ra War­szaw­skie­go, zna­nej w sto­li­cy firmy lo­gi­stycz­nej, poza dy­rek­to­rem Ja­nu­szem Wi­śniew­skim li­czy­ło rap­tem czte­ry osoby. Byli to Dima, do­świad­czo­ny me­ne­dżer i nowy na­by­tek Ku­rie­ra pro­sto z Char­ko­wa, Aleks – młody, wy­kształ­co­ny i am­bit­ny męż­czy­zna z wiel­kie­go mia­sta, cał­ko­wi­cie wy­płu­ka­ny z re­zy­du­al­nych resz­tek ja­kie­go­kol­wiek cha­rak­te­ru oraz Ste­fan, stary przy­ja­ciel Ja­nu­sza, który w fir­mie zaj­mo­wał się nie wia­do­mo czym, ale cho­dzi­ły słu­chy, że nie­wie­dza jest tu pre­fe­ro­wa­ną opcją.

To­wa­rzy­szy­ła im nie­zmien­nie Anet­ka, oso­bi­sta asy­stent­ka szefa, która jako je­dy­na do­stą­pi­ła za­szczy­tu po­dró­żo­wa­nia die­slo­wym pas­sa­tem Ja­nu­sza. Resz­ta mu­sia­ła gnieść się przez całą drogę w pry­wat­nym oplu Arka, naj­młod­sze­go me­ne­dże­ra w ze­spo­le.

– Zga­dza się, panie dy­rek­to­rze – po­twier­dził Ar­ka­diusz. – To była praw­dzi­wa oka­zja. Mają bar­dzo roz­bu­do­wa­ny pro­gram ak­tyw­no­ści dla klien­tów biz­ne­so­wych. Poza tym to Bia­ło­wie­ża, czyli cisza, spo­kój, przy­ro­da. Wszyst­ko tak, jak pan pro­sił.

– No cóż, skoro rę­czysz za to głową…

– Ja nie… – za­czął Ar­ka­diusz, jed­nak Ja­nusz po­wiódł już grupę dalej w stro­nę po­to­ku, ni­czym kacza mama pro­wa­dzą­ca pi­skla­ki na pierw­szą naukę pły­wa­nia.

Me­ne­dżer do­go­nił ich na trzesz­czą­cym drew­nia­nym most­ku, który praw­do­po­dob­nie więk­szą część swego ist­nie­nia spę­dził pod ro­syj­skim za­bo­rem. Każdy postawiony krok zdawał się wybrzmiewać jazzowym akordem, jakby konstrukcja jękliwie prosiła o litość dla wiekowych desek.

– I tak trze­ba bu­do­wać – mruk­nął z po­dzi­wem Ja­nusz. – Tanio, ale so­lid­nie. Notuj, Arecz­ku, notuj!

Naj­młod­szy czło­nek ze­spo­łu Ku­rie­ra War­szaw­skie­go wy­cią­gnął z we­wnętrz­nej kie­sze­ni ma­ry­nar­ki nie­wiel­ki ka­je­cik. Nigdy nie wie­dział w ta­kich sy­tu­acjach, czy szef żar­tu­je, czy nie. Wolał jed­nak być przy­go­to­wa­ny, gdyby pod ko­niec dnia Wi­śniew­ski znowu za­rzą­dził nie­za­po­wie­dzia­ną kart­ków­kę.

Prze­szli przez nie­wiel­ki, ale cie­ka­wie roz­pla­no­wa­ny park w stylu an­giel­skim i za­trzy­ma­li się na ganku re­zy­den­cji. Widok z bli­ska po­twier­dził ich do­mnie­ma­nia. Kie­dyś mu­siał być to im­po­nu­ją­cy gmach, jed­nak teraz znaj­do­wał się w dość opła­ka­nym sta­nie.

– Mo­że­my jesz­cze za­wró­cić i po­je­chać do spa – wtrą­ci­ła cicho Anet­ka, a w jej oczach tliła się ostat­nia iskier­ka na­dziei.

– Nie, nie – za­opo­no­wał sta­now­czo dy­rek­tor. – Ar­ka­diusz cięż­ko pra­co­wał, żeby zor­ga­ni­zo­wać nam ten wy­jazd. Je­ste­śmy ze­spo­łem i mu­si­my usza­no­wać jego wy­si­łek.

Po ple­cach Arka spły­nę­ła struż­ka zim­ne­go potu. Wie­dział już, kto od­po­wie za tę ka­ta­stro­fę.

– Ja dzwo­nię, ty mó­wisz – zwró­cił się do niego Wi­śniew­ski, po czym chwy­cił mi­ster­nie wy­ku­tą ko­łat­kę i z całą mocą opu­ścił ją na za­byt­ko­we drzwi.

Otwo­rzy­ły się do­kład­nie w mo­men­cie, gdy mo­sięż­ny pier­ścień osa­dzo­ny w gło­wie kruka opadł na pod­sta­wę. Gdyby na ganku za­in­sta­lo­wa­na była fo­to­ko­mór­ka, być może oka­za­ło­by się, że drzwi ru­szy­ły nawet uła­mek se­kun­dy wcze­śniej. Po dru­giej stro­nie nie było ni­ko­go, jed­nak wi­docz­ny w prze­ciw­le­głym krań­cu izby nie­wiel­ki ogień peł­ga­ją­cy w ko­min­ku za­chę­cał do wej­ścia swym po­ma­rań­czo­wym bla­skiem.

Ja­nusz ła­god­nym, acz sta­now­czym ru­chem wy­pchnął Ar­ka­diu­sza przed sze­reg. Ten ostroż­nie prze­kro­czył próg. Nagle ogar­nę­ło go przy­jem­ne, otu­ma­nia­ją­ce cie­pło. Jak gdyby na ze­wnątrz sza­la­ła śnie­ży­ca, a on wła­śnie przy­pad­kiem na­tknął się na bez­piecz­ne schro­nie­nie. Po­wie­trze wy­peł­nił aro­mat świe­żo upie­czo­ne­go chle­ba i przy­praw. W po­miesz­cze­niu po­sta­wio­no nie­wiel­ki bar, kilka sto­li­ków oraz fo­te­li w stylu em­pi­re. Drew­nia­ne ścia­ny po­kry­wa­ły licz­ne ob­ra­zy, głów­nie por­tre­ty nie­zna­nych Ar­ka­diu­szo­wi po­sta­ci. Wszyst­kie przed­sta­wia­ły jed­nak ja­sno­wło­se ko­bie­ty o dość po­dob­nej fi­zjo­no­mii.

– Wi­taj­cie!

En­tu­zja­stycz­ny głos z dziw­nym po­gło­sem roz­legł się tak bli­sko, że Ar­ka­diusz aż pod­sko­czył ze stra­chu.

Tuż obok otwar­tych drzwi po­ja­wi­ły się dwie młode dziew­czy­ny. Młod­szy me­ne­dżer mógł­by przy­siąc, że jesz­cze przed chwi­lą ich tam nie było. Szyb­ko jed­nak zdo­łał się opa­no­wać. Mu­sia­ły stać za drzwia­mi. Prze­cież to lo­gicz­ne – ktoś je w końcu otwo­rzył.

– Wi­taj­cie! – po­wtó­rzy­ły dziew­czy­ny rów­no­cze­śnie, wy­ko­nu­jąc lekki ukłon.

Ich głosy były nie­mal iden­tycz­ne, co wy­ja­śnia­ło dziw­ne echo. Młode ko­bie­ty, które z pew­no­ścią nie mogły mieć wię­cej niż dwa­dzie­ścia lat, w ca­ło­ści były swo­imi ide­al­ny­mi ko­pia­mi. Na Ar­ka­diu­sza spo­glą­da­ły dwie takie same, prze­pięk­ne twa­rze o de­li­kat­nych ry­sach i bla­dej cerze, oto­czo­ne mi­ster­nie upię­ty­mi kru­czo­czar­ny­mi wło­sa­mi. Dziew­czy­ny ubra­ne były rów­nież jed­na­ko­wo, w nie­ska­zi­tel­nie białe bluz­ki, cha­bro­we ka­mi­zel­ki i pro­ste, be­żo­we spód­ni­ce do po­ło­wy łydki.

Czwo­ro kasz­ta­no­wych oczu wpa­try­wa­ło się w przy­by­szów z au­ten­tycz­nym za­chwy­tem.

– D-d-dzień dobry – wy­du­kał Ar­ka­diusz, nie­przy­zwy­cza­jo­ny do ta­kie­go za­in­te­re­so­wa­nia ze stro­ny płci pięk­nej, a szcze­gól­nie tak pięk­nej.

Po kilku se­kun­dach stało się jasne, że na tym umie­jęt­no­ści kon­wer­sa­cyj­ne młod­sze­go me­ne­dże­ra się za­koń­czy­ły, wobec czego Ja­nusz mu­siał oso­bi­ście wkro­czyć do akcji.

– Prze­pra­szam za mo­je­go pra­cow­ni­ka – oznaj­mił z uśmie­chem, dys­kret­nie pod­no­sząc pal­cem opad­nię­tą szczę­kę Ar­ka­diu­sza. – Mamy za sobą długą drogę. Z War­sza­wy.

Ostat­nie słowo dy­rek­tor wy­po­wie­dział z całą mocą swo­je­go au­to­ry­te­tu pol­skie­go przed­się­bior­cy, jed­nak nie do­cze­kaw­szy się ze stro­ny dziew­cząt żad­nej re­ak­cji poza sym­pa­tycz­nym uśmie­chem, od­chrząk­nął i prze­szedł do rze­czy.

– Moje na­zwi­sko Wi­śniew­ski. Re­zer­wo­wa­li­śmy pobyt biz­ne­so­wy na week­end. Mam na­dzie­ję, że wszyst­ko jest go­to­we. Chcie­li­by­śmy się od­świe­żyć po po­dró­ży.

– Oczy­wi­ście. Od dawna cze­ka­ły­śmy na pań­stwa przy­by­cie – od­par­ła jedna z dziew­czyn. – Na­zy­wam się Ru­xan­dra. Moja sio­stra, Za­mfi­ra, za­pro­wa­dzi pań­stwa do pokoi.

Druga z bliź­nia­czek skło­ni­ła lekko głowę i ge­stem za­chę­ci­ła gości, by po­dą­ży­li za nią w kie­run­ku scho­dów. Dy­rek­tor i Ar­ka­diusz ru­szy­li przo­dem. Za nimi, z nie­tę­gi­mi mi­na­mi, powlekli się Dima, Aleks i Ste­fan.

Wszy­scy mieli ze sobą nie­wiel­kie torby po­dróż­ne ze stan­dar­do­wym mę­skim ekwi­pun­kiem, na który skła­da się szczo­tecz­ka do zębów oraz “bok­ser­ki na każdy dzień plus jedne na sy­tu­acje awa­ryj­ne”. Szyb­ko zo­sta­wi­li w tyle Anet­kę, która szar­pa­ła się ze swoją wiel­ką wa­liz­ką, pró­bu­jąc prze­cią­gnąć ją przez sta­ro­mod­ny, wy­so­ki próg do­mo­stwa.

Dziew­czy­na przy drzwiach po­spie­szy­ła jej z po­mo­cą. Mimo drob­nej bu­do­wy, jedną ręką wcią­gnę­ła bagaż do środ­ka razem z asy­stent­ką, która po­le­cia­ła do przo­du, nie­mal wy­wra­ca­jąc się na pod­ło­gę.

– Dzię­ku­ję – po­wie­dzia­ła Aneta od­wra­ca­jąc się do swej wy­baw­czy­ni.

– Nie ma za co! – od­par­ła Ru­xan­dra z au­ten­tycz­ną ra­do­ścią.

Przez chwi­lę przy­glą­da­ła się uważ­nie asy­stent­ce dy­rek­to­ra. Z każ­dym ude­rze­niem serca ką­ci­ki jej ust opa­da­ły coraz niżej, a oczy roz­sze­rza­ły się, aż cała twarz za­sty­gła w masce prze­ra­że­nia.

– Este ea, Za­mfi­ra! Ea s-a in­tors! Du-te la tată! – wy­krzyk­nę­ła nagle w kie­run­ku sio­stry w nie­zro­zu­mia­łym ję­zy­ku.

Bliź­niacz­ka była już w po­ło­wie scho­dów, ale na te słowa od­wró­ci­ła się gwał­tow­nie i zbie­gła z po­wro­tem na dół, prze­py­cha­jąc się obok zdez­o­rien­to­wa­nych gości. Sta­nę­ła obok swo­jej kopii i otak­so­wa­ła Anet­kę wzro­kiem.

Wy­da­wa­ło się to nie­moż­li­we, ale jej twarz jesz­cze bar­dziej zbla­dła.

– Ai, drep­ta­te, Ru­xan­dra – od­par­ła cicho po dłu­gim mil­cze­niu.

Za­wa­ha­ła się. Na jej twa­rzy wi­docz­na była walka, jaką to­czy­ła z wła­sny­mi my­śla­mi.

– Nu-i putem spune tatălui – zde­cy­do­wa­ła w końcu. – Asta nu se va ter­mi­na bine. Ca întot­de­au­na.

Jej sio­stra ski­nę­ła smut­no głową.

– Lasă-i să doarmă aici astăzi – kon­ty­nu­owa­ła druga z bliź­nia­czek. – Îi vom face să plece îna­in­te ca tatăl să se înto­arcă.

Uśmie­chy po­now­nie wró­ci­ły na twa­rze dziew­czyn. Jesz­cze raz skło­ni­ły głowy, po czym Za­mfi­ra zwró­ci­ła się do gości:

– Prze­pra­sza­my naj­moc­niej. Oka­za­ło się, że moja sio­stra nie przy­go­to­wa­ła osob­ne­go po­ko­ju dla je­dy­nej damy w to­wa­rzy­stwie. Za mo­ment to na­pra­wi­my. Za­pra­szam na górę.

Dy­rek­tor Wi­śniew­ski z kwa­śną miną spoj­rzał wy­mow­nie na Ar­ka­diu­sza, po czym bez słowa ru­szył dalej. Młod­szy me­ne­dżer wes­tchnął cicho i po­dą­żył za sze­fem.

– Pro­szę, ja to wezmę – za­ofe­ro­wa­ła Za­mfi­ra, wi­dząc Anetę z nie­we­so­łą miną zer­ka­ją­cą to na scho­dy, to na swoją wa­liz­kę.

– Dzię­ki – od­par­ła asy­stent­ka, z ulgą prze­ka­zu­jąc jej bagaż. – To był bar­dzo pięk­ny język, skąd je­ste­ście?

– Z Wo­łosz­czy­zny. To w Ru­mu­nii. Ale czu­je­my się, jak­by­śmy miesz­ka­ły tu już od wie­ków.

 

***

 

Po so­wi­tej ko­la­cji, na którą skła­da­ły się pro­ste, acz prze­pysz­ne dania, ewi­dent­nie na­wią­zu­ją­ce do ro­dzi­mej kuch­ni wła­ści­cie­lek lo­ka­lu, ekipa Ku­rie­ra roz­dzie­li­ła się, aby po­eks­plo­ro­wać nieco za­byt­ko­wy dom.

Ar­ka­diusz wraz z Anetą po­dzi­wia­li ga­le­rię ob­ra­zów, zaj­mu­ją­cą cały ko­ry­tarz na pię­trze re­zy­den­cji. To­wa­rzy­szy­ła im Ru­xan­dra, ner­wo­wo spo­glą­da­ją­ca co chwi­lę na sto­ją­cy zegar z ku­ran­tem.

– Fa­scy­nu­ją­ce… – mruk­nął pod nosem młod­szy me­ne­dżer.

Tu także do­mi­no­wa­ły por­tre­ty przed­sta­wia­ją­ce ko­bie­tę, któ­rej wi­ze­run­ki Arek wi­dział na dole. Każdy z nich wy­ko­na­ny był jed­nak inną tech­ni­ką. Nie­któ­re ma­lo­wi­dła zda­wa­ły się dzie­lić setki lat, mimo iż nie­mal na pewno przed­sta­wia­ły tę samą osobę.

– Co ta­kie­go? – Aneta na chwi­lę ode­rwa­ła się od te­le­fo­nu i po­dą­ży­ła za wzro­kiem ko­le­gi. – O kurwa!

– W jej twa­rzy jest coś doj­mu­ją­co zna­jo­me­go, wręcz wy­wo­łu­ją­ce­go nie­po­kój – kon­ty­nu­ował, nie zwró­ciw­szy uwagi na re­ak­cję dziew­czy­ny. – Wi­dzisz, ar­ty­sta mu­siał być nie­zwy­kle uzdol­nio­ny. Po­stać na ob­ra­zie zdaje się wo­dzić ocza­mi za ob­ser­wa­to­rem. Na­wią­zu­je z nim in­tym­ny kon­takt. Stąd to po­czu­cie bli­sko­ści z nie­zna­jo­mą. Oczy­wi­ście to tylko ilu­zja. Za­pa­mię­tał­bym, gdy­bym spo­tkał już wcze­śniej taką pięk­ność!

Ar­ka­diusz od­krył pełen plu­ton usta­wio­nych w rów­niut­kie sze­re­gi bia­łych zębów. Mimo wro­dzo­nej skrom­no­ści, czuł dumę ze swo­jej elo­kwen­cji, która póki co nie za­wo­jo­wa­ła jesz­cze żad­ne­go ko­bie­ce­go serca. Ale kiedyś mu­siał być ten pierw­szy raz.

Aneta spoj­rza­ła mu głę­bo­ko w oczy. Za­nur­ko­wa­ła w jego źre­ni­cach, w po­szu­ki­wa­niu ze­rwa­nej nici po­ro­zu­mie­nia. Nie­ste­ty, wy­nu­rzy­ła się z pu­sty­mi rę­ko­ma.

Asy­stent­ka dy­rek­to­ra wes­tchnę­ła do­no­śnie, po czym włą­czy­ła przed­nią ka­me­rę w te­le­fo­nie. Po chwi­li na­my­słu po­pra­wi­ła nieco dło­nią włosy, by nadać im pu­szy­sto­ści i zro­bi­ła sel­fie. Przy­ło­ży­ła zdję­cie do wi­ze­run­ku na ob­ra­zie i spoj­rza­ła na skon­ster­no­wa­ne­go ko­le­gę.

– Aaa! – Do­pie­ro teraz uśmiech opu­ścił twarz Ar­ka­diu­sza, za­stą­pio­ny przez wyraz na­głe­go oświe­ce­nia. – O kurwa!

Ko­bie­ta z por­tre­tu miała na sobie pro­stą czar­no-bia­łą suk­nię oraz mało twa­rzo­wy cze­piec, pod­czas gdy Anet­ka wy­bra­ła na ten wie­czór od­waż­nie roz­pię­tą tur­ku­so­wą bluz­kę, na którą opa­da­ły dłu­gie, tle­nio­ne blond włosy. Trud­no było o więk­szy kon­trast mię­dzy dwie­ma dziew­czy­na­mi, jed­nak twa­rze były za­dzi­wia­ją­co po­dob­ne.

– Cóż za nie­sa­mo­wi­ty zbieg oko­licz­no­ści! – wtrą­ci­ła Ru­xan­dra, nim Arek zdą­żył po­wie­dzieć coś wię­cej. – Z dru­giej stro­ny, wy Polki wszyst­kie wy­glą­da­cie tak samo. Chodź­my już.

Dziew­czy­na za­śmia­ła się ner­wo­wo, prze­stę­pu­jąc z nogi na nogę i star­ła kro­plę potu spły­wa­ją­cą po czole. Siłą ob­ró­ci­ła Anetę w miej­scu i skie­ro­wa­ła w stro­nę przy­go­to­wa­ne­go po­ko­ju.

– Witam sza­now­nych gości! – Za nimi roz­legł się głos, od któ­re­go nad­wraż­li­we na zimno zęby Ar­ka­diu­sza jak jeden mąż ogło­si­ły czer­wo­ny alarm.

Bliź­niacz­ka na­tych­miast za­mar­ła i po­wo­li od­wró­ci­ła się w kie­run­ku nie­spo­dzie­wa­ne­go roz­mów­cy.

– Ojcze! Szyb­ko dziś wró­ci­łeś. – Uło­żo­ne na ra­mio­nach Anety dło­nie Ru­xan­dry za­uwa­żal­nie za­drża­ły. – Przy­je­cha­li pań­stwo z War­sza­wy.

Anet­ka za­czę­ła się ob­ra­cać, chcąc przy­wi­tać się z wła­ści­cie­lem ho­te­lu, jed­nak nagle zgię­ła się wpół, ni­czym zła­ma­na ga­łąz­ka.

– Prze­pra­szam, ojcze. Pani nie od­po­wia­da zdaje się moł­daw­ski gu­lasz. Od­pro­wa­dzę ją do po­ko­ju! Za­mfi­ra, pomóż!

Nie cze­ka­jąc na od­po­wiedź, ni­czym Ku­bi­ca po­mknę­ła wraz z asy­stent­ką dy­rek­to­ra na ko­niec ko­ry­ta­rza. Jej sio­stra, usły­szaw­szy za­mie­sza­nie, wy­ło­ni­ła się z jed­ne­go z pokoi. Gdy tylko do­strze­gła ojca, ukło­ni­ła się głę­bo­ko i po­bie­gła za Ru­xan­drą.

– Zo­sta­li­śmy sami, młody czło­wie­ku – zwró­cił się nie­zna­jo­my do coraz bar­dziej zdez­o­rien­to­wa­ne­go Ar­ka­diu­sza. – Na­zy­wam się Lazăr i mam przy­jem­ność być wła­ści­cie­lem tego skrom­ne­go przy­byt­ku i ojcem tych dwóch wspa­nia­łych pa­nien.

Wła­ści­ciel ho­te­lu wy­glą­dał na mi­łe­go, ele­ganc­kie­go sta­rusz­ka. Nosił bru­nat­ny, weł­nia­ny gar­ni­tur i zie­lo­ną musz­kę. Mu­siał być już w dość za­awan­so­wa­nym wieku, gdy na świat przy­szły córki. Teraz jego twarz przy­po­mi­na­ła po­wierzch­nię wy­schnię­te­go sło­ne­go je­zio­ra, a za­cze­sa­ne do tyłu dłu­gie włosy w ca­ło­ści po­zba­wio­ne zostały pig­men­tu.

Pod­szedł do młod­sze­go me­na­dże­ra z rę­ko­ma za­ple­cio­ny­mi na ple­cach i rów­nież przyj­rzał się por­tre­to­wi.

– Moja świę­tej pa­mię­ci mał­żon­ka – po­wie­dział, nie zwra­ca­jąc się do ni­ko­go kon­kret­ne­go. – Nie wiem co wi­dzia­ła w kimś takim, jak ja. Zmar­ła w po­ło­gu.

– Przy­kro mi – bąk­nął ma­chi­nal­nie Ar­ka­diusz.

– Moje córki to dobre dziew­czy­ny – kon­ty­nu­ował sta­rzec, w ogóle nie zwra­ca­jąc uwagi na obec­ność go­ścia – ale gdy­bym tak mógł cof­nąć czas…

Wy­raź­nie skrę­po­wa­ny me­ne­dżer prze­stę­po­wał z nogi na nogę.

– Nudzę pana. – Sta­ru­szek od­wró­cił się i uśmiech­nął nie­znacz­nie. – Prze­pra­szam. To taka star­cza przy­pa­dłość. Kiedy wi­dzia­ło się tyle co ja, czę­ściej prze­by­wa się w daw­nych cza­sach niż w te­raź­niej­szo­ści.

Po­ło­żył dłoń na ra­mie­niu młod­sze­go męż­czy­zny i lekko ści­snął.

– Życzę pań­stwu do­brej nocy. Moje córki zajmą się pań­stwem.

 

***

 

– Ja­nusz, mamy pro­blem!

Dy­rek­tor Wi­śniew­ski otwo­rzył oczy. Był w pełni przy­tom­ny i go­to­wy na wszyst­ko w ułam­ku se­kun­dy. Nawet zbu­dzo­ny w środ­ku nocy wie­dział do­sko­na­le, że jeśli Ste­fan mówi, że jest pro­blem, to jest PRO­BLEM. Jego czło­wiek od zadań spe­cjal­nych nie rzu­cał bo­wiem słów na wiatr.

Ostat­ni raz był tak za­nie­po­ko­jo­ny, gdy jeden z ich kon­ku­ren­tów, dzię­ki bły­sko­tli­wej kam­pa­nii mar­ke­tin­go­wej, za­czął zy­ski­wać dużą po­pu­lar­ność. Tylko szyb­ka re­ak­cja Ste­fa­na oraz kilka stra­te­gicz­nie ro­ze­sła­nych pa­czek z fe­ka­lia­mi po­zwo­li­ło im utrzy­mać do­mi­na­cję na rynku.

– Co jest? – Ja­nusz po­sta­no­wił od razu przejść do rze­czy.

– Dima i Aleks znik­nę­li – za­ra­por­to­wał krót­ko. – Nie ma ich rze­czy, a z fir­mo­wej ko­mór­ki ktoś dzwo­nił po Ubera.

– Z fir­mo­wej?

– Tak. – Ste­fan przy­tak­nął z po­sęp­ną miną.

Wi­śniew­ski uniósł wzrok ku nie­wi­docz­ne­mu niebu i wes­tchnął cięż­ko. Jego oczy lekko zwil­got­nia­ły, gdy po­wie­dział:

– Po­łącz mnie z nimi.

– Się robi.

Łysy męż­czy­zna z po­bruż­dżo­ną twa­rzą, naj­star­szy przy­ja­ciel Ja­nu­sza, wy­stu­kał numer w te­le­fo­nie i włą­czył gło­śnik, po czym po­ło­żył na szaf­ce noc­nej obok dy­rek­to­ra, który uniósł się do po­zy­cji sie­dzą­cej.

– Tak? – ode­zwał się roz­dy­go­ta­ny głos.

– Dimka? To ty?

– T-t-tak, sze­fie.

– Za­wio­dłem się na tobie, Dimka. Tak od­pła­casz się za moją do­broć? Na­kar­mi­łem cię, wy­na­ją­łem mi­kro­ka­wa­ler­kę, nawet re­spek­to­wa­łem pod­wyż­sze­nie naj­niż­szej kra­jo­wej. Żony nie dałem… Chcesz mi o czymś po­wie­dzieć, Dimka?

– Eto nie tak, sze­fie. To to miej­sce. Sny. Dłu­żej tak nie magu. Muszę wra­cać w Ukra­inu. Aleks je­dzie ze mną.

– Co? Aleks? Je­steś tam?

– Tak, panie dy­rek­to­rze – ode­zwał się ko­lej­ny głos, spo­koj­niej­szy i bar­dziej zde­ter­mi­no­wa­ny.

– W końcu po­sta­no­wi­łeś zmie­nić nas na korpo, co? Nie pa­so­wa­ła ci nasza ro­dzin­na at­mos­fe­ra?

– Sze­fie, pierw­szy raz w życiu mam jakiś cel. Ten sen… Dba­łem tylko o ka­rie­rę i pie­nią­dze, kiedy mogę zro­bić coś do­bre­go dla świa­ta. Jadę z Dimą na front. Pro­szę o nas źle nie my­śleć.

– Zaraz gra­ni­ca – wtrą­cił Dima – asto­roż­no szef, bo przej­dzie­my na ro­aming.

Ja­nusz na­tych­miast na­ci­snął czer­wo­ną słu­chaw­kę. Tar­ga­ły nim sprzecz­ne emo­cje. Był wście­kły, ale jed­no­cze­śnie dumny, że jego pra­cow­ni­cy w ostat­nich chwi­lach my­śle­li o ogra­ni­cze­niu kosz­tów firmy.

– Zbierz ludzi – roz­ka­zał dy­rek­tor, wci­ska­jąc się w spodnie. – Tu się dzie­je coś dziw­ne­go.

Ste­fan ski­nął tylko głową i bez­sze­lest­nie prze­szedł do wyj­ścia. Nie takie rze­czy wi­dy­wał w SB.

 

***

 

Ar­ka­diusz nie mógł za­snąć. Za­nie­po­ko­iło go, że Aneta tak nagle źle się po­czu­ła. Co praw­da dziew­czy­ny z ho­te­lu od razu się nią za­opie­ko­wa­ły, ale może po­wi­nien spraw­dzić co u niej?

Wstał, ubrał się po­now­nie i po spę­dze­niu kilku minut przed lu­strem otwo­rzył drzwi na ko­ry­tarz. W progu zde­rzył się ze sto­ją­cą pod jego po­ko­jem Za­mfi­rą. Ze­tknię­cie z młodą, atrak­cyj­ną dziew­czy­ną było na tyle przy­jem­nym do­zna­niem, że Arek dla bez­pie­czeń­stwa na­tych­miast cof­nął się o krok.

– Prze­pra­szam, nie za­uwa­ży­łem pani – po­wie­dział, od­zy­sku­jąc pa­no­wa­nie nad sobą.

– To ja prze­pra­szam. – Dziew­czy­na spu­ści­ła skrom­nie wzrok. – Wła­śnie wra­ca­łam z po­ko­ju panny Anety i chcia­łam ży­czyć panu do­brej nocy. Wo­la­łam się jed­nak naj­pierw upew­nić, czy jesz­cze pan nie śpi.

– Pro­szę mi mówić Arek. Nie­ste­ty, pierw­sza noc w nowym miej­scu jest dla mnie zwy­kle bez­sen­na. Oczy­wi­ście nie ma to żad­ne­go związ­ku z wy­go­da­mi w po­ko­ju – dodał szyb­ko, wi­dząc jej za­tro­ska­ną minę.

– W takim razie, może nocny spa­cer po­mo­że?

– In­te­re­su­ją­ca pro­po­zy­cja. Chęt­nie za­czerp­nę tro­chę po­wie­trza. Zaj­rzę naj­pierw do ko­le­żan­ki…

– Mia­łam na myśli WSPÓL­NY spa­cer. – Dziew­czy­na za­plo­tła dło­nie za ple­ca­mi, prze­chy­li­ła lekko głowę i ob­da­rzy­ła go znie­wa­la­ją­cym uśmie­chem.

Ar­ka­diu­szo­wi nagle zro­bi­ło się bar­dzo go­rą­co.

– Cóż, rów­nie do­brze mogę do niej zajść wra­ca­jąc…

Za­mfi­ra chwy­ci­ła go za przed­ra­mię i po­pro­wa­dzi­ła do wyj­ścia.

Nim me­ne­dżer zdo­łał za­re­je­stro­wać, co się dzie­je, byli już na ścież­ce cią­gną­cej się nad brze­giem rze­czuł­ki i zmie­rza­li w kie­run­ku lasu.

– Przy­kro mi z po­wo­du two­jej matki – za­czął Arek ostroż­nie. – Pan Lazăr opo­wie­dział mi o tra­ge­dii, jaka was spo­tka­ła.

– Tak… – od­par­ła z na­my­słem. – Trud­no się od tego uwol­nić. Oj­ciec już nawet nie pró­bu­je. Tym­cza­sem my z sio­strą chcia­ły­by­śmy w końcu za­cząć żyć.

Od­kop­nę­ła z drogi nie­wiel­ki ka­my­czek, który wy­strze­lił ni­czym po­cisk i kil­ku­krot­nie odbił się od tafli je­zio­ra.

– Wy­da­je mi się, że ro­zu­miem. Te wszyst­kie por­tre­ty… Nie spo­sób o tym nie my­śleć.

– Tak, to też.

Za­mil­kli na dłuż­szą chwi­lę.

– Dla­te­go tak bar­dzo cie­szy­my się z Ru­xan­drą, gdy po­ja­wia­ją się go­ście – pod­ję­ła po chwi­li. – To był nasz po­mysł, by otwo­rzyć ho­te­lik.

– To była dobra myśl – po­chwa­lił Ar­ka­diusz. – Macie wspa­nia­ły dom, po­ło­żo­ny w pięk­nej oko­li­cy. Na pewno wielu tu­ry­stów to do­ce­ni.

– Jak tam jest, w wiel­kim, współ­cze­snym mie­ście? – Za­mfi­ra spoj­rza­ła na niego z nowym za­in­te­re­so­wa­niem. – Czy wciąż wszy­scy boją się i nisz­czą to co nie­zna­ne i… inne?

Arek za­sta­no­wił się nad py­ta­niem. Oczy­wi­ście mógł za­chwa­lać sto­łecz­ną otwar­tość i ko­smo­po­li­tyzm, ale do­strzegł, że dla dziew­czy­ny nie­zwy­kle ważne jest, by po­wie­dział praw­dę.

– Wciąż pełno jest igno­ran­tów, któ­rzy nie ak­cep­tu­ją ni­ko­go, łącz­nie z sobą – od­parł po chwi­li. – Nie bra­ku­je też bez­myśl­nych ka­pła­nów to­le­ran­cji, dla któ­rych każda od­mien­ność to tylko ko­lej­na od­zna­ka w se­gre­ga­to­rze. Praw­da jest taka, że żyje tam mnó­stwo ludzi. Bez wzglę­du na to, jak bar­dzo inna się czu­jesz, mo­żesz zna­leźć tam przy­ja­ciół po­dob­nych sobie.

Przy­sta­nę­li tuż przed linią drzew.

– Je­steś bar­dzo miły, Arku. To praw­dzi­wy za­szczyt cię po­znać. Będę dbać o wspo­mnie­nie na­sze­go spo­tka­nia.

– Ja rów­nież – po­wie­dział młod­szy me­ne­dżer z sym­pa­tią.

– Nie, nie bę­dziesz – od­par­ła ze smut­nym uśmie­chem. – Patrz, trzy­gło­wy jeleń!

Ar­ka­diusz od­wró­cił się in­stynk­tow­nie. Nawet jego pod­świa­do­mość zda­wa­ła sobie spra­wę, że ist­nie­nie trzy­gło­we­go ro­ga­cza jest mało praw­do­po­dob­ne. Rogi by im się za­plą­ta­ły. Ale z dru­giej stro­ny, do Czar­no­by­la stąd nie tak już da­le­ko, więc kto wie…

Po­czuł de­li­kat­ne ukłu­cie na lewym ra­mie­niu, u na­sa­dy szyi. Po ciele roz­la­ło się bło­gie cie­pło. Umysł otu­li­ła mu gruba, pu­cha­ta pie­rzy­na. Nagle miał prze­moż­ną ocho­tę spraw­dze­nia, jak wła­ści­wie wy­glą­da ten mur na bia­ło­ru­skiej gra­ni­cy. Kto wie, może nawet spró­bu­je się na niego wspiąć. Z de­ter­mi­na­cją ru­szył przed sie­bie.

– Nie ru­szać się. Oboje. – Roz­kaz zo­stał po­prze­dzo­ny szczęk­nię­ciem od­bez­pie­cza­ne­go pi­sto­le­tu.

– Stopy do góry! – Do pierw­sze­go głosu do­łą­czył drugi, za­sa­pa­ny, na­le­żą­cy nie­wąt­pli­wie do dy­rek­to­ra Wi­śniew­skie­go.

– Ręce – po­pra­wił go Ste­fan.

– Co?

– Ręce. Ręce do góry.

– Racja. Wszyst­ko przez ten kre­dyt na dom. Ręce do góry, po­czwa­ro!

Ar­ka­diusz otrzą­snął się z dziw­ne­go transu i spoj­rzał na Za­mfi­rę. Jej oczy świe­ci­ły nie­na­tu­ral­nym bla­skiem, a po kształt­nym pod­bród­ku spły­wa­ły dwie struż­ki świe­żej krwi.

– Wszyst­ko ze­psu­je­cie! – wy­ce­dzi­ła przez za­ci­śnię­te zęby, wśród któ­rych można było do­strzec im­po­nu­ją­cych roz­mia­rów kły.

– Stój! – krzyk­nął młod­szy me­ne­dżer do wam­pi­rzy­cy.

Za­mfi­ra jed­nak była już w peł­nym biegu, zbli­ża­jąc się do dy­rek­to­ra i Ste­fa­na z nad­ludz­ką szyb­ko­ścią. Wi­ce­dy­rek­tor Ku­rie­ra War­szaw­skie­go zmru­żył jedno oko i po­wo­li wy­pusz­cza­jąc po­wie­trze z płuc od­da­wał ko­lej­ne strza­ły. Po­ru­sza­ją­ca się zyg­za­kiem dziew­czy­na unik­nę­ła pierw­szych trzech kul. Ale Ste­fan nie­przy­pad­ko­wo wy­grał Za­wo­dy Strze­lec­kie o Pu­char Zwy­cię­stwa, zor­ga­ni­zo­wa­ne w sie­dem­dzie­sią­tym dzie­wią­tym w Rze­szo­wie, z oka­zji XXXV-le­cia PRL.

Czwar­ty po­cisk ugo­dził wam­pi­rzy­cę pro­sto w serce. Dziew­czy­na za­trzy­ma­ła się i padła na ko­la­na. Nagle wszyst­kich owio­nął mroź­ny wiatr. Noc był cie­pła, po­mi­mo to po­wierzch­nia rzeki po­kry­ła się war­stew­ką lodu, wy­da­jąc dźwięk chru­pa­nych chip­sów.

– Idio­ti, ce-ai făcut? – wy­char­cza­ła Za­mfi­ra, pró­bu­jąc z tru­dem zła­pać od­dech.

Ste­fan pod­szedł do niej i przy­ło­żył pi­sto­let do czoła, za­mie­rza­jąc do­koń­czyć dzie­ła.

– Cze­kaj, Ste­fan! – Ar­ka­diusz pod­biegł do nich i od­trą­cił uzbro­jo­ne ramię męż­czy­zny. – Nic mi nie jest, osza­la­łeś?

– Ja tylko wy­ko­nu­ję roz­ka­zy – burk­nął były esbek, ale po­słusz­nie scho­wał broń.

– Rany bo­skie! – Arek zwró­cił się do Za­mfi­ry, pa­trząc z prze­ra­że­niem na ro­sną­cą krwa­wą plamę na jej klat­ce pier­sio­wej.

– Prze­ży­ję. Nie po raz pierw­szy ktoś zła­mał mi serce – ro­ze­śmia­ła się cicho, co wy­wo­ła­ło napad kasz­lu i plu­cia krwa­wą fleg­mą. – Za to wy, je­ste­ście zgu­bie­ni. Pró­bo­wa­li­śmy wam z sio­strą pomóc, szcze­gól­nie tej nie­szczę­snej Ane­cie.

– Co masz na myśli? – za­py­tał Ja­nusz, czu­jąc, że musi prze­jąć ini­cja­ty­wę, gdyż jego wa­go­nik nie­bez­piecz­nie skrę­cał na bocz­ny tor.

– Nasza matka nie była wam­pi­rem. Oj­ciec po­znał ją jako pol­ską knia­ziów­nę, zwy­czaj­ną ko­bie­tę. Po­ko­chał ją, a ona uj­rza­ła w nim to, o czym sam dawno za­po­mniał. Gdy przy­szły­śmy na świat, a mama ode­szła, wpadł w szał. Trak­to­wał nas… nie naj­le­piej. Do­pie­ro po kilku de­ka­dach ochło­nął. Wów­czas prze­nie­śli­śmy się tutaj, gdzie spę­dzi­ła więk­szość życia.

– To pięk­na hi­sto­ria – oce­nił Ja­nusz – ale co ma wspól­ne­go z moją asy­stent­ką?

– Jakiś czas póź­niej, oj­ciec przy­wiódł do domu ko­bie­tę. Wy­glą­da­ła do­kład­nie jak mama. My­śla­ły­śmy z sio­strą, że to cud! – Za­mfi­ra zwie­si­ła głowę i kon­ty­nu­owa­ła: – Ale cuda nie przy­da­rza­ją się takim, jak my. Nie pa­mię­ta­ła ni­cze­go ze swo­je­go po­przed­nie­go wcie­le­nia, a życie z ojcem oka­za­ło się… ponad jej siły. Wkrót­ce zmar­ła, a oj­ciec po­grą­żał się coraz głę­biej w ot­chła­ni sza­leń­stwa. Potem była ko­lej­na i wiele in­nych. Po­zo­sta­ły po nich je­dy­nie por­tre­ty i nie­wiel­ki cmen­tarz na wzgó­rzu. Aneta jest na­stęp­na. A wy wła­śnie go zbu­dzi­li­ście.

– Jak mo­że­my go po­wstrzy­mać? – wark­nął Ja­nusz. – Jeśli za­mie­ni ją w wam­pi­ra, będę mu­siał opła­cać jej skład­ki przez wiecz­ność!

Za­mfi­ra za­chi­cho­ta­ła bez cie­nia ra­do­ści.

– Nie słu­cha­li­ście. Aneta po­zo­sta­nie czło­wie­kiem. To my chcia­ły­śmy pod­dać ją trans­for­ma­cji. Tylko tak mo­gła­by prze­trwać to, co ją czeka. A wtedy, być może, w trój­kę by­ły­by­śmy w sta­nie się mu prze­ciw­sta­wić.

– Gdzie ona teraz jest? – wtrą­cił się Ar­ka­diusz.

– Śpi w swoim po­ko­ju. Ru­xan­dra przy niej czuwa. Czeka na mój po­wrót. Mia­łam was wszyst­kich stąd prze­go­nić.

– Mu­si­my do niej iść – rzu­cił Arek do dy­rek­to­ra, a w jego gło­sie nie było cie­nia wa­ha­nia.

Ja­nusz wy­raź­nie był in­ne­go zda­nia. Szcze­gól­nie, że stąd mogli do­strzec za­par­ko­wa­ne na po­la­nie po dru­giej stro­nie Na­rew­ki auta. Na jego twa­rzy od­ma­lo­wa­ły się wy­ko­ny­wa­ne z pręd­ko­ścią kom­pu­te­ra kwan­to­we­go kal­ku­la­cje. Wresz­cie dy­rek­tor ski­nął głową.

– Masz rację, Arecz­ku. In­spek­cja Pracy nie da­ła­by mi żyć, gdy­by­śmy ją tu tak zo­sta­wi­li.

Młod­szy me­ne­dżer uznał to za wy­star­cza­ją­co dobry powód.

Wtem prze­ni­kli­wy po­dmuch zimna, który czuli od mo­men­tu wy­strza­łu, przy­brał na sile. Po­wie­trze wokół nich za­wi­ro­wa­ło, a z za­snu­te­go chmu­ra­mi nieba zstą­pi­ła skrzy­dla­ta, przy­gar­bio­na syl­wet­ka.

– Nad­uży­wa­ją pań­stwo mojej go­ścin­no­ści – rzekł Lazar, skła­da­jąc wy­ra­sta­ją­ce z jego ple­ców do­dat­ko­we koń­czy­ny z roz­pię­tą po­mię­dzy dłu­gi­mi pal­ca­mi błoną.

Zi­gno­ro­wał ce­lu­ją­ce­go w niego Ste­fa­na i zwró­cił się do Za­mfi­ry:

– Za­wio­dłem się na tobie, córko. Nie dla­te­go, że knu­jesz prze­ciw­ko mnie. Z tego je­stem ra­czej dumny. Smuci mnie, że uzna­łaś mnie za tak sta­re­go i nie­do­łęż­ne­go, że nie wy­czu­ję ducha mej uko­cha­nej Wa­si­li­ki.

Młoda wam­pi­rzy­ca spró­bo­wa­ła wstać, ale nogi wciąż nie były w sta­nie jej utrzy­mać.

– Ojcze, jesz­cze nie jest za późno. Opa­mię­taj się. Matka ode­szła, a jej duch, jeśli wciąż ist­nie­je, prze­by­wa tam, gdzie my nigdy nie bę­dzie­my mieli wstę­pu. Po­zwól nam wresz­cie żyć!

Lazar spoj­rzał na córkę uważ­nie. Wy­glą­dał w tym mo­men­cie na bar­dzo sta­re­go i wy­cień­czo­ne­go. Uśmiech­nął się nie­znacz­nie.

– Je­ste­ście takie po­dob­ne do matki, kiedy sprze­ci­wia­cie się sta­rusz­ko­wi. Ale tym razem, nie mogę wam po­zwo­lić po­sta­wić na swoim.

Po­now­nie sku­pił wzrok na eki­pie Ku­rie­ra War­szaw­skie­go.

– A teraz, oba­wiam się, że muszą się pań­stwo wy­mel­do­wać.

W ni­kłym świe­tle usta­wio­nej przy ścież­ce la­tar­ni, naj­pierw do­strze­gli zmia­nę w jego wło­sach. Białe pasma stop­nio­wo na­bie­ra­ły ko­lo­ru, aż stały się kru­czo­czar­ne i pełne bla­sku. Zmarszcz­ki na twa­rzy star­ca wy­gła­dzi­ły się, a na­prę­żo­na skóra pod­kre­śli­ła rysy kan­cia­stej, przy­stoj­nej twa­rzy. Oczy La­za­ra za­lśni­ły zło­tem, a luźny do­tych­czas gar­ni­tur za­trzesz­czał w szwach pod na­po­rem ro­sną­cych pod nim mię­śni. Cała syl­wet­ka męż­czy­zny wy­pro­sto­wa­ła się, na­da­jąc mu wład­czej i do­mi­nu­ją­cej pre­zen­cji.

– Bie­gnij­cie po Anetę – szep­nął nagle Ste­fan. – Ja go tro­chę za­trzy­mam.

Arek i Ja­nusz z za­sko­cze­niem spoj­rze­li na ko­le­gę. Ten zdą­żył po­zbyć się już ma­ry­nar­ki i pod­wi­nąć rę­ka­wy nie­na­gan­nie wy­pra­so­wa­nej ko­szu­li. Na lewym przed­ra­mie­niu wy­ta­tu­owa­ną miał po­do­bi­znę to­wa­rzy­sza Gier­ka, z pra­wej zaś spod krza­cza­stych brwi spo­glą­dał groź­nie Breż­niew. Zza pasa wy­szar­pał swoją starą mi­li­cyj­ną pałkę. Wy­glą­dał teraz jak praw­dzi­wy su­per­bo­ha­ter Pol­ski Lu­do­wej.

– Idź­cie już – rzu­cił krót­ko, sku­pia­jąc się na szcze­rzą­cym kły w dzi­kim uśmie­chu prze­ciw­ni­ku.

Dy­rek­tor Wi­śniew­ski w mil­cze­niu po­kle­pał przy­ja­cie­la po ra­mie­niu, po czym wraz z Ar­ka­diu­szem unie­śli ranną Za­mfi­rę i po­bie­gli w stro­nę domu.

 

***

 

Gdy wpa­dli do po­ko­ju Anety, Ru­xan­dra mo­men­tal­nie ze­rwa­ła się z krze­sła przy łóżku śpią­cej dziew­czy­ny i groź­nie wark­nę­ła, po­ka­zu­jąc kły. Jed­nak uj­rzaw­szy sła­nia­ją­cą się na no­gach sio­strę, kom­plet­nie zi­gno­ro­wa­ła męż­czyzn i pod­bie­gła do bliź­niacz­ki.

– Sio­stro, nic ci nie jest? – za­py­ta­ła z tro­ską, obej­mu­jąc Za­mfi­rę.

– Dam sobie radę. Ale oj­ciec… Prze­bu­dził się i wie o wszyst­kim. Mu­si­my dzia­łać.

Blada skóra obu wam­pi­rzyc na­bra­ła teraz barwy kredy. Były au­ten­tycz­nie prze­ra­żo­ne.

– Nie po­zwo­li­my wam zmie­nić na­szej ko­le­żan­ki w wam­pi­ra! Praw­da, panie dy­rek­to­rze?

– Zga­dza się – po­twier­dził Ja­nusz. – To za­bu­rzy­ło­by współ­pra­cę w na­szym zgra­nym ko­lek­ty­wie. Za­trud­nia­nie przed­sta­wi­cie­li mniej­szo­ści to same pro­ble­my.

Bliź­niacz­ki spoj­rza­ły na nich ze zdzi­wie­niem, jakby do­pie­ro teraz przy­po­mnia­ły sobie, że nie są w po­ko­ju same.

– Mają rację, Za­mfi­ro – od­par­ła z wa­ha­niem Ru­xan­dra. – To miła dziew­czy­na, dużo roz­ma­wia­ły­śmy. W do­dat­ku tak bar­dzo przy­po­mi­na mamę… Nie mo­gła­bym zro­bić tego wbrew jej woli.

– W takim razie, zo­sta­je nam tylko jedno – zde­cy­do­wa­ła Za­mfi­ra, z tru­dem na­peł­nia­jąc obo­la­łą pierś głę­bo­kim od­de­chem. – Bierz­cie dziew­czy­nę i ucie­kaj­cie. Spró­bu­je­my z Ru­xan­drą prze­mó­wić ojcu do ro­zu­mu.

– Chwi­la, chwi­la – ode­zwał się nie­spo­dzie­wa­nie Ja­nusz. – Mamy opła­co­ne dwa noc­le­gi. Ze śnia­da­nia­mi. Nie po­zbę­dzie­cie się nas tak łatwo.

Dy­rek­tor Ku­rie­ra War­szaw­skie­go wyjął z tyl­nej kie­sze­ni spodni pi­sto­let prze­ka­za­ny mu przez Ste­fa­na i przy­jął po­zy­cję strze­lec­ką ze wzro­kiem utkwio­nym w drzwiach.

– Dla ja­sno­ści, Arecz­ku, to się nie liczy do nad­go­dzin.

Młod­szy me­ne­dżer nie był z szefa tak dumny od czasu, gdy z wła­snej ini­cja­ty­wy za­pro­po­no­wał mu umowę o pracę po ukoń­cze­niu stażu, po za­le­d­wie trzy­krot­nej kon­tro­li z urzę­du pracy.

Ar­ka­diusz chwy­cił wi­szą­cą na ścia­nie pa­rad­ną sza­blę i wy­cią­gnął ją z po­chwy. Była tępa, ale po­dej­rze­wał, że nie zmie­ni to wiele w jego sy­tu­acji.

– Mu­si­my po­wstrzy­mać go do rana. Gdy wsta­nie słoń­ce, nie bę­dzie w sta­nie nam prze­szko­dzić – po­in­for­mo­wa­ła Za­mfi­ra.

Cze­ka­li w na­pię­ciu na nie­uchron­ny atak. Za­miast niego, roz­le­gło się je­dy­nie ciche pu­ka­nie.

– Dzie­ci, otwórz­cie pro­szę, mu­si­my po­mó­wić.

Nikt nie spie­szył się z od­po­wie­dzią, wobec czego drzwi po pro­stu otwo­rzy­ły się po­wo­li, wy­ry­wa­jąc że­la­zny sko­bel z fra­mu­gi, jakby w ogóle go tam nie było.

– Wy­bacz­cie, ale ta spra­wa nie może cze­kać – oznaj­mił Lazar w swej mło­dej i po­tęż­nej oso­bie. Cały jego pod­bró­dek zbro­czo­ny był krwią, a prze­siąk­nię­ta nią musz­ka na­bra­ła bru­nat­nej barwy.

– Tato, bła­gam – spró­bo­wa­ła za­ape­lo­wać do niego Ru­xan­dra. – To się nigdy nie uda. Ska­zu­jesz na cier­pie­nie nie tylko tę bie­dacz­kę i nas, ale przede wszyst­kim sie­bie.

– A nie po­my­śla­łaś, droga córko, że może ja lubię cier­pie­nie? Poza tym, ostat­nio dużo czy­tam. To bar­dzo wy­ostrza umysł. Na­tkną­łem się nie­daw­no na nie­zwy­kle cie­ka­we po­da­nie z na­szej daw­nej oj­czy­zny. Jak wie­cie, gdy­bym podał tej fał­szy­wej Wa­si­li­ce wła­sną krew, za­mie­ni­ła­by się w mą bez­wol­ną służ­kę. Ale wy­obraź­cie sobie, że krew pół-wam­pi­ra ma ponoć zgoła inne dzia­ła­nie. Nie ob­da­rza nie­śmier­tel­no­ścią, ale ofia­ru­je bar­dzo dłu­gie życie, wolne od cho­rób i ran. Może nawet po­zwo­li jej wspo­mnieć swe po­przed­nie ży­wo­ty.

Lazar po­stą­pił dwa kroki do przo­du i bez­rad­nie roz­ło­żył ręce.

– Nie­ste­ty, le­gen­da mówi, że krwi do po­dob­ne­go ry­tu­ału po­trze­ba bar­dzo wiele. – Wam­pir wy­cią­gnął przed sie­bie palec wska­zu­ją­cy i po­wo­li wska­zał na Ru­xan­drę, a na­stęp­nie Za­mfi­rę. – Mniej wię­cej dzie­sięć li­trów.

Kiedy ostat­nie słowa do­tar­ły do uszu zgro­ma­dzo­nych w po­ko­ju, La­za­ra nie było już w miej­scu, w któ­rym stał przed ułam­kiem se­kun­dy. Spod wy­so­kie­go su­fi­tu pod­da­sza dał się sły­szeć łopot skrzy­deł i pę­ka­ją­cych desek. Ja­nusz i Arek pod­nie­śli wzrok, by do­strzec Za­mfi­rę, sza­mo­czą­cą się w że­la­znym uści­sku za­mknię­tej na jej szyi dłoni ojca.

Dy­rek­tor bez cie­nia wa­ha­nia oddał dwa celne strza­ły w głowę wam­pi­ra, do­wo­dząc, że spon­so­ro­wa­ne przez rząd dar­mo­we za­ję­cia na strzel­ni­cy dla firm słusz­nie wy­ko­rzy­stał wy­łącz­nie dla sie­bie.

Zro­dzo­ny z ciem­no­ści stwór znik­nął jed­nak w ob­ło­kach czar­ne­go dymu, a po­zba­wio­na przy­tom­no­ści Za­mfi­ra z gło­śnym hu­kiem ude­rzy­ła o pod­ło­gę. Ru­xan­dra po­spie­szy­ła z po­mo­cą ran­nej sio­strze, jed­nak Lazar zma­te­ria­li­zo­wał się tuż za nią i chwy­ta­jąc za włosy rzu­cił córką o ścia­nę.

Bliź­niacz­ka jed­nak zwin­nie od­bi­ła się od prze­szko­dy i z gło­śnym sy­kiem za­szar­żo­wa­ła na ojca. Gry­zła, ko­pa­ła i dra­pa­ła pa­zu­ra­mi z nad­ludz­ką pręd­ko­ścią, jed­nak Lazar zręcz­nie uni­kał cio­sów, a z jego ob­li­cza nie scho­dził lek­ce­wa­żą­cy uśmiech. W końcu, zmę­czo­ny tą za­ba­wą, zła­pał dziew­czy­nę za nad­gar­stek i po­cią­gnął mocno w dół, jed­no­cze­śnie wy­mie­rza­jąc cios ko­la­nem pro­sto w jej głowę. Ru­xan­dra na­tych­miast zwiot­cza­ła i padła na zie­mię.

– Pa­no­wie – zwró­cił się do Ar­ka­diu­sza i wal­czą­ce­go z prze­ła­do­wa­niem ma­ga­zyn­ka Ja­nu­sza – myślę, że na tym mo­że­my za­koń­czyć tę he­ro­icz­ną bitwę. Po­zwól­cie, że nieco wzmoc­nię się waszą siłą wi­tal­ną, a rano za­po­mni­cie o wszyst­kim, co się wy­da­rzy­ło i ru­szy­cie w dal­szą drogę. Mamy umowę?

Cios w głowę, za­da­ny sza­blą przez Arka, sta­no­wił bar­dzo wy­mow­ną od­po­wiedź. A w za­sa­dzie sta­no­wił­by, gdyby broń nie była jesz­cze bar­dziej tępa, niż oce­nił to młod­szy me­ne­dżer. W efek­cie Lazar do­pie­ro po chwi­li zo­rien­to­wał się w sy­tu­acji. Zi­ry­to­wa­ny, wy­szar­pał jed­nym ru­chem sza­blę z rąk Ar­ka­diu­sza i wciąż trzy­ma­jąc ją za ostrze, wbił głę­bo­ko w pod­brzu­sze chło­pa­ka. Wy­cią­gnął broń z trze­wi za­sko­czo­ne­go me­ne­dże­ra i od­rzu­cił w bok, szy­ku­jąc się do wbi­cia kłów w pul­su­ją­cą żyłę na jego szyi.

– Zo­staw dzie­cia­ka w spo­ko­ju – roz­ka­zał spo­koj­nym gło­sem Ja­nusz, lek­ce­wa­żą­co trzy­ma­jąc jedną dłoń w kie­sze­ni spodni. – I tak już przez cie­bie pój­dzie na cho­ro­bo­we. Za­ła­tw­my to we dwóch. Jak szef z sze­fem.

Lazar spoj­rzał przez ramię na dy­rek­to­ra i uśmiech­nął się.

– Cóż za od­wa­ga i wiara w sie­bie! – za­drwił. – Nie prze­ce­niasz aby swo­ich moż­li­wo­ści?

– Je­stem pol­skim przed­się­bior­cą – oznaj­mił dum­nie Ja­nusz, rzu­ca­jąc pi­sto­let na zie­mię. – Ta­kich krwio­pij­ców jak ty, zja­dam na śnia­da­nie.

Wam­pir pu­ścił dy­szą­ce­go cięż­ko Ar­ka­diu­sza. Przez chwi­lę pa­trzył dy­rek­to­ro­wi w oczy z sza­cun­kiem, po czym za­ata­ko­wał. Ja­nusz sta­rał się w tym ułam­ku se­kun­dy przy­po­mnieć sobie wszyst­ko, co wy­niósł z dwóch se­me­strów za­pa­sów w ra­mach wy­cho­wa­nia fi­zycz­ne­go na uczel­ni. Zanim jed­nak star­li się z La­za­rem w zwar­ciu, be­stia sta­nę­ła jak wryta i z nie­do­wie­rza­niem spoj­rza­ła na ostrze sza­bli wy­sta­ją­ce spo­mię­dzy żeber. Ledwo sto­ją­ca na no­gach Za­mfi­ra ob­ró­ci­ła broń, po­więk­sza­jąc dziu­rę zie­ją­cą w ciele wam­pi­ra i wy­szar­pa­ła ją z nie­ma­łym tru­dem.

– Córko… – za­czął Lazar, jed­nak nie zdo­łał do­koń­czyć zda­nia, gdy Ja­nusz wy­cią­gnął swo­je­go asa z rę­ka­wa, a wła­ści­wie z kie­sze­ni, i nie wci­snął go w ranę w klat­ce pier­sio­wej pra­daw­ne­go stwo­rze­nia.

Dziu­ra w ciele wam­pi­ra roz­ja­rzy­ła się fio­le­to­wym bla­skiem, a tkan­ki wokół za­czę­ły w szyb­kim tem­pie czer­nieć i roz­pa­dać się. Po kilku se­kun­dach po La­za­rze po­zo­sta­ła je­dy­nie kupka ciem­ne­go pro­chu oraz prze­no­śny te­ster bank­no­tów Ja­nu­sza z lampą UV. Dy­rek­tor nie ufał go­tów­ce, ale jesz­cze bar­dziej nie ufał ban­kom.

– Spo­czy­waj w po­ko­ju, ojcze – rze­kła cicho Za­mfi­ra. – Obyś spo­tkał się kie­dyś z matką.

 

***

 

Aneta obu­dzi­ła się na przed­nim sie­dze­niu pa­sa­że­ra w pas­sa­cie Ja­nu­sza. Strasz­nie bo­la­ła ją głowa.

– No, wresz­cie wsta­łaś, Anet­ko – ode­zwał się dy­rek­tor ener­gicz­nym gło­sem. – Mam na­dzie­ję, że się wy­spa­łaś, bo do roz­po­czę­cia zmia­ny zo­sta­ło tylko dwa­na­ście go­dzin.

– Co? – za­py­ta­ła zdez­o­rien­to­wa­na asy­stent­ka. – Już nie­dzie­la? Nic nie pa­mię­tam…

– Oj, Anet­ko, nie­źle za­ba­lo­wa­łaś. Ale w sumie przy­je­cha­li­śmy tu się in­te­gro­wać, więc nie mogę mieć ci tego za złe.

– Prze­pra­szam, panie dy­rek­to­rze. – Dziew­czy­na chcia­ła za­paść się pod zie­mię ze wsty­du. – Czy… Czy coś mnie omi­nę­ło?

– Cóż, mam dwie wia­do­mo­ści, dobrą i złą. Zła jest taka, że Are­czek i Ste­fan się stru­li i są na zwol­nie­niu, więc bę­dziesz mu­sia­ła ich za­stą­pić. Dobra jest taka, że bę­dziesz miała do po­mo­cy dwie nowe sta­żyst­ki.

– Dzień dobry! – chó­rem ode­zwa­ły się z tyl­nej ka­na­py Ru­xan­dra i Za­mfi­ra.

– Tak pa­sjo­nu­ją­co opo­wia­da­łaś o swo­jej pracy – kon­ty­nu­owa­ła pierw­sza z bliź­nia­czek – że po­sta­no­wi­ły­śmy spró­bo­wać szczę­ścia w mie­ście i za­trud­nić się w Ku­rie­rze!

– To wspa­nia­le! – od­par­ła wciąż nieco roz­ko­ja­rzo­na Anet­ka.

Od­wró­ci­ła się i spró­bo­wa­ła dys­kret­nie przyj­rzeć się no­we­mu na­ryb­ko­wi firmy w przed­nim lu­ster­ku. Sie­dze­nia z tyłu były puste.

– Chyba zdrzem­nę się jesz­cze tro­chę – po­wie­dzia­ła do ni­ko­go kon­kret­ne­go i po­wró­ci­ła w ob­ję­cia snu.