Sól

Ojciec siedział przy stole zastawionym jak do obiadu. Siedział jak zwykle z papierosem zawieszonym przed twarzą, pomiędzy palcem wskazującym a środkowym, jednocześnie wpatrując się w nieokreśloną dal. Lewitował jakieś półtora metra nad ziemią z całym tym majdanem i kiedy mnie w końcu zauważył rzucił obcesowo:

– No nareszcie jesteś! Podasz mi tę sól?

Przestrzeń nie przypominała mieszkania, w którym się wychowałem. Przede wszystkim było tam strasznie pusto. W pokoju brakowało regałów, półek i barku. Na ścianach brak zdjęć rodzinnych oraz świętych obrazów. Brak rozkładanej wersalki i co najdziwniejsze – brak telewizora. Ot, pusty pokój z gołymi ścianami, no i tylko ten ojciec przy stole, lewitujący jakieś półtora metra nad ziemią.

– Jakżeś ty tam wlazł tato? – zapytałem bardziej sam siebie, gdyż moje zdumienie w tym momencie było dla niego kompletnie niezrozumiałe.

Zresztą nic nowego. Dawniej każde moje słowo zdawało się dla niego niezrozumiałe. W sumie ten „brak” zrozumienia, w pustym pokoju z gołymi ścianami bardzo pasował do całej scenerii. Co więcej ten „brak”, jako jedyny zdawał się znajomy i to on właśnie sprawił, że znowu poczułem się jak w domu.

– No podasz mi tę sól do cholery? – ponaglał podniebny ojciec, choć w tym przypadku bardziej podsufitowy.

– Zaraz, chwila. Już podaję! – Odpowiadałem grając na czas, jednocześnie rozglądając się po pustych kątach.

Skąd miałem wziąć sól, skoro w tym mieszkaniu nie było nawet kurzu? – pomyślałem i w akcie desperacji wyszedłem na balkon.

Jeśli będzie trzeba poproszę przechodniów o pomoc lub w ostateczności pójdę do sąsiadów. Wiem, że to faux-pas, bo żebym to chociaż prosił o cukier. To już jakoś bardziej… Tak milej… A tu jak na złość o brak przeklętej soli chodziło.

Na zewnątrz nie znalazłem rozwiązania swojego palącego problemu, gdyż osiedle na które patrzyłem nie było znajomą, małomiasteczkową zielenią, ale jakimś odległym „Hongkongiem”. Betonowym gąszczem budynków. Labiryntem korytarzy i schodów. Pajęczyną drabin, rynien i poręczy.

Tyle pieprzonych drabin – pomyślałem – ale co z tego, skoro wszystkie przyspawane. Może, gdybym miał jakiś palnik lub chociaż piłę do metalu, to odciąłbym kawałek i wspiął się do nieszczęsnego ojca. Może wyjaśniłby mi po co mu ta sól? A ja wytłumaczyłbym, że nigdzie jej nie ma… że nie ma nawet od kogo pożyczyć. Może by zrozumiał?

– Synu! – Usłyszałem ze środka i natychmiast wbiegłem do obcego, pustego mieszkania.

Tym razem nie było już w nim ojca lewitującego jakieś półtora metra nad ziemią, ani nawet stołu kuchennego przy którym siedział. W pokoju pojawił się kolejny „brak”…

Brak ojca.

Na środku podłogi znajdowała się jedynie niewysoka górka usypana z drobnych, białych kryształków. Podszedłem do niej. Zanurzyłem palec. Posmakowałem…

Koniec

Witaj.

Interesujący opis snu.

W szorcie brakuje nieco przecinków.

Pozdrawiam. :)

Pecunia non olet

W przedmowie piszesz, że jest to opis snu, który się nie przyśnił. Zakończeniem tekstu jest: … i obudziłem się. Nie rozumiem, ale to pewnie wina mojego zmęczenia. Pozdrawiam. :)

– No nareszcie jesteś! Podasz mi tę sól?

Wywaliłabym tę.

Wciągające, szkoda że takie krótkie.

W sumie wartoby rozwinąć na najnowszy konkurs fantomasa…

Lożanka bezprenumeratowa

To był to sen, czy nie był?

Skoro jednak ostatnim zdaniem narrator obwieszcza, że się obudził, to słowa te zabijają cały absurd i fantastyczność opisanej sceny, że o braku satysfakcji z lektury nie wspomnę. :(

– Synu! – usłyszałem ze środka… → – Synu! – Usłyszałem ze środka…

Tu znajdziesz wskazówki, jak zapisywać dialogi.

… i obudziłem się. → Zbędna spacja po wielokropku.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Nie sądziłem, że przedmowa będzie aż tak konfundująca i aż tak istotna w odbiorze. Przedmowa nie jest częścią tekstu a jedynie komentarzem autora.

Wyjaśnienie: tekst jest opisem snu – tak. Jednak nigdy nie przyśnił się autorowi – jest to fikcja literacka. Mimo, iż nie był to prawdziwy sen, a jedynie wytwór wyobraźni wywołał on u piszącego prawdziwe emocje oraz refleksję nad szeroko pojmowanymi relacjami rodzinnymi. Miałem nadzieję, że z racji na dość uniwersalny wydźwięk opisanej historii uda mi się wywołać u odbiorców podobne odczucia związane z tą materią oraz jakąś refleksję.

Dziękuję wszystkim za poświęcenie czasu na przeczytanie tekstu, a szczególnie tym, do których tekst trafił.

placem

Powinno być raczej palcem. Rzuciło mi się w oczy, bo zaraz na początku tekstu

Cała scenka nieźle nakreślona, ale to, że się obudziłeś to w sumie żadna pointa tylko potwierdzenie informacji z przedmowy – “to był sen”. Wolałbym chyba zostać w stanie zawieszenia z myślą: czy to był sen, dziwny wytwór wyobraźni, czy, właśnie, jakaś forma literacka z emocjonalnym przekazem.

Podbijam sugestię Ambush – konkurs fantomasa stoi otworem dla takich tworów:)

Do: Rafael Sanki. – Tak to miał być palec :) dzięki, już poprawiłem. Jeśli chodzi o zakończenie przyznam, że zastanawiałem się nad ostatnimi słowami i też rozważałem opcję zawieszenia. Przyjmuje sugestię, również te od innych i dlatego usunąłem tekst o przebudzeniu.

Do: Regulatorzy – poprawiłem dialog, dzięki, a zakończenie jak powyżej, usunąłem pozostawiając niedopowiedzenie. Komentarze pomogły mi w rozstrzygnięciu wewnętrznego rozważania o mocnym zakończeniu. Przeznaję, że teraz jest nieco bardziej O.K. :)

Do wszyscy: dziękuję za pozytywny odbiór.

Witaj!

Do mnie tekst trafił. Pusty dom. Obce sąsiedztwo. Ojciec, wiszący nad ziemią (oderwany od rzeczywitości?) z którym trudno się porozumieć i spełnić jego prośbę (pozornie drobiazg, a jednak niedostępny), i który ostatecznie sam się rozpada. I to rozpada się w coś, o co sam prosił, a czego syn nie mógł znaleźć.

Nie będę się kusił o interpretację, powiem tylko, że te obrazy na mnie podziałały.

Zygmuncie, miło mi, że mogłam się przydać. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Cześć, Zygmuncie!

To ja, Twój piątkowy dyżurny!

O, ten tekst bardziej mi się podoba od “Stróża…”. Jest fantastyka, tutaj akurat absurd, dość ciekawie opisany. W zasadzie mógłbym powtórzyć opinię po Kronosie.

Od strony technicznej miałbym taką uwagę – aż 3 razy w tekście pojawia się informacja, że “lewitował półtora metra nad ziemią”. Mi wystarczy raz, żebym to ogarnął w tak krótkim tekście.

Lewitował jakieś półtora metra nad ziemią

ziemią, czy podłogą?

Pozdrawiam i powodzenia w dalszej pracy twórczej!

EDIT: a, doczytałem w komentarzach, że we wcześniejszej wersji tekstu czytelnik dowiadywał się, że to wszystko był sen – oj, coś takiego zabija opowieść. Dobrze, że zdecydowałeś się to usunąć

Nie zabijamy piesków w opowiadaniach. Nigdy.