Atramentowa sukienka [18+]

Hej 

Zabiegi filmowo – scenariuszowe, są ciekawe i całkiem wciągające :). Samo opowiadanie jest dość zabawne do pojawienia się królowej. I tu mam problem bo końcówka jest dla mnie niezrozumiała i po lekturze brakuje mi puenty. Ale to chyba nie jest problem, bo właściwie z wszystkich tekstów konkursowych zrozumiałem na razie jeden ;) 

Pozdrawiam :) 

"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."

Dziękuję za odwiedziny, Bardzie. Jeśli humor Ci odpowiada, to odniosłem przynajmniej połowę sukcesu, bo przyznam, że mi na tym zależało.

Rzeczywiście, końcówka może wydawać się dość enigmatyczna (dodatkowo, wręcz bałem się zarzutów o tzw. “łopatę”). Kluczem do odgadnięcia tożsamości głównego bohatera są ostatnie akapity, a w szczególności ostatnie zdanie. 

Wygląda na to, że moje obawy o zbytnią “normalność” tekstu były niepotrzebne :)

"Wygląda na to, że moje obawy o zbytnią “normalność” tekstu były niepotrzebne" – o to możesz być spokojny, mój tekst zdecydowanie ma z tym większy problem :)

"On jest dziwnym wirtuozem – Na organach ludzkich gra Budząc zachwyt albo grozę, Myli się, lecz bal wciąż trwa. Powiedz, kogo obchodzi gra, Z której żywy nie wychodzi nigdy nikt? Tam nic nie ma! To złudzenia! Na sobie testujemy Każdą prawdę i mit."

Podobało mi się, przyjemnie odjechane, choć ten środkowy fragment z nauką wydaje mi się wrzucony jakby na siłę albo po prostu czegoś nie zrozumiałem, co jest akurat zrozumiałe przy tego typu tekstach. Skojarzyło mi się z Alicją w Krainie Czarów.

To chyba nostalgia, jedna wielka tęsknota za tamtymi czasami, tamtą modą, muzyką, stylem, życiem...

Sagittarius A – czarna dziura, a w niej, jak wiemy, nie obowiązują żadne znane nam prawa. Szalona historia. Aż wiruje od zwrotów akcji. 

Pozdrawiam

Fanthomasie: dzięki za wizytę. Pisanie tego tekstu było dla mnie ciekawą przygodą i mam zamiar napisać jeszcze kilka w podobnych klimatach. Oczywiście już całkowicie pozakonkursowo.

AP – Ja również pozdrawiam. Dokładnie tak – kto tam wie, co siedzi we wnętrzu czarnej dziury. Niektórzy mówią, że np. my :D

Szalone, fajnie się czytało :)

Spodziewaj się niespodziewanego

Dzięki NaNa! Szalone, czyli chyba zgodne z założeniami konkursu :)

Szalone! Podobała mi się Królowa Nocy i ostatni taniec! Piękne zakończenie! Gratulacje i powodzenia! :)

Dzięki, JolkaK :) Miałem dużo frajdy pisząc tę scenę, miło mi, że zwróciłaś na nią uwagę :)

Cześć! Fajnie Ci wyszła realizacja zadania konkursowego. Absurd goni absurd, tekst to jedna wielka jazda bez trzymanki :) Niby to Alojzy jest przedstawiany jako główny bohater, ale zdecydowanie to Królowa Nocy skradła show :)

[ZBLIŻENIE]

Takie optyczne. O czym wy myślicie, świntuchy?

Burzenie czwartej ściany zawsze na plus, osobiście bardzo lubię takie zabiegi :) Z drobnego narzekania muszę jednak zauważyć, że w pierwszym akapicie zwracasz się bezpośrednio do pojedynczego czytelnika. Wydaje mi się, że te wtrącenie lepiej by brzmiało, jakbyś dalej kierował je do jednej osoby, czyli w stylu: “Takie optyczne. O czym ty pomyślałeś, świntuchu?”

Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"

Dzięki, cezary_cezary :) Co do monologu na początku opowiadania (a także tego na samym końcu): Jest to tekst wypowiadany przez Przewoźnika, w którym zwraca się do Alojzego/Sagittariusa. Natomiast "burzenie czwartej ściany" jest już skierowane do czytelników. Myślę że forma, której użyłem mogła wprowadzić pewną niejasność.

silver_advent

Co do monologu na początku opowiadania (a także tego na samym końcu): Jest to tekst wypowiadany przez Przewoźnika, w którym zwraca się do Alojzego/Sagittariusa. Natomiast "burzenie czwartej ściany" jest już skierowane do czytelników. Myślę że forma, której użyłem mogła wprowadzić pewną niejasność.

Z powyższym wyjaśnieniem wszystko nabiera sensu, dziękuję :)

Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"

Spodobalo mi się. Ma sporo absurdu, humoru i ładnie sie domyka. Fajne.

cezary_cezary: fajnie, że się wyjaśniło :)

Nova: Dzięki, to jeden z moich pierwszych tekstów o tej długości. Tym bardziej miło czytać, że się komuś spodobało :) 

Hej silver_advent!

W mojej bardzo nieobiektywnej opinii jak do tej pory najlepszy tekst konkursowy :)

Największym plusem całości jest dla mnie płynność, z jaką zmienia się sceneria i przejścia między scenami. W akcji można się pogubić, ale gubienie jest gładkie i nie szarpie na zakrętach.

Na etapie sceny z karetką byłem święcie przekonany, że bohater umiera. Prawdopodobna wersja wydarzeń była taka, że dziwaczne przygody są jakąś formą umowy z przewoźnikiem (tym “na drugą stronę”, np. Charonem), która pozwala mu żyć jeszcze przez chwilę. Pomysł sam w sobie byłby ciekawy, ale odwrócenie go przy użyciu wprowadzonej zawczasu Królowej Nocy (tu zastanawiałem się, czy do kuchni nie wchodzi śmierć) wypadło jeszcze lepiej.

Na etapie tańca i macek grawitacyjnych zrozumiałem, o jaki obiekt chodzi i zacząłem się zastanawiać, w jaki sposób zostało stworzone imię, także nie zawiodłem się na zakończeniu :)

Jedyne do czego mógłbym się przyczepić, to (jak już wspomniał Fanthomas) scena z nauką może stanowi łącznik między częściami fabuły, ale sama w sobie nie wnosi za dużo i szczerze mówiąc nie wiem, skąd się wzięła, ale absurd wiele wybaczy ;)

Przy czytaniu wpadło mi w oko kilka powtórzeń:

Oprócz planu podróży, z kieszeni wyciągnąłem jeszcze małą, złotą monetę, ale na niej z pewnością nie znajdę żadnych wskazówek dotyczących celu mojej podróży.

Moja cela zaczyna się przesuwać, najpierw siłą inercji, potem jedzie poruszana niewidzialną siłą, niczym wagonik kolejki linowej.

Powtórzenie nie jest silne, ale wypisuję, zwłaszcza, że “siła inercji” po polsku i “siła inercji” w fizyce to dwie różne rzeczy i wyrażenie mnie trochę drażni ;)

Łapię za halabardę i staram się przyciągnąć potworka do krat, drugą ręką zrywając złoty kluczyk.

Skoro udało mu się zerwać kluczyk, to chyba po prostu “przyciągnął”.

Pcham z całej siły. Po chwili jestem na wolności. Kopię z całej siły imbrykowego ludka i wyrywam mu halabardę.

Klikam, pozdrawiam :)

It's hard to light a candle, easy to curse the dark instead

Cześć. ostam!

W mojej bardzo nieobiektywnej opinii jak do tej pory najlepszy tekst konkursowy :)

Bardzo mi miło z tego powodu :)

Na etapie sceny z karetką byłem święcie przekonany, że bohater umiera.

Heh, wrzuciłem w tekst wystarczająco dużo fałszywych tropów, byś miał święte prawo tak przypuszczać :D

Jedyne do czego mógłbym się przyczepić, to (jak już wspomniał Fanthomas) scena z nauką może stanowi łącznik między częściami fabuły, ale sama w sobie nie wnosi za dużo i szczerze mówiąc nie wiem, skąd się wzięła, ale absurd wiele wybaczy ;)

Widzę, że ten temat się powtarza, więc wydaje mi się, że powinienem się do niego odnieść. Paradoksalnie ta scena była jedną z pierwszych, wokół której zacząłem konstruować fabułę. Miałem za zadanie “ożenić” ogród ziemskich rozkoszy z jakimś rodzajem nocnego lunaparku. Dość szybko padło na nocne niebo i galaktykę, a że w większości galaktyk centrum stanowią supermasywne czarne dziury, to jakoś poszło. Tym bardziej, że temat Saggitariusa A* już jakiś czas chodził mi po głowie i tutaj okazja, by go użyć przyszła sama.

Co do nauki – podsumowałbym to hasłem – “życie niczym lekcja”. Chciałem pokazać położenie młodego człowieka, który dopiero przyszedł na świat i nie do końca rozumie zasad nim rządzących. Uczeń w szkole życia studiuje coś, co – jak wierzy – może mu potem przynieść sukces, tymczasem los bywa okrutny i okazuje się, że to, czego się uczyliśmy zarywając noce, ostatecznie zdaje się psu na budę, bo życie wymyśliło dla nas inny “egzamin”, z którego oczywiście jesteśmy nieprzygotowani. 

Druga sprawa to demony – one u mnie uosabiają niezbadane, często wrogie siły wszechświata. Po części są “systemem”, po części “losem”, ale dopiero po “wytresowaniu”, czyli osiągnięciu dorosłości, człowiek może zacząć kosztować owoce z zakazanego dotąd drzewa rozkoszy. 

W tym znaczeniu tresura to nic innego jak Gombrowiczowska “gęba”. Konformizm, postępowanie zgodnie z zasadami systemu, wyleczenie się z młodzieńczego buntu po otrzymanych od systemu razach.

I wszystko by było pięknie i ładnie, ale bohater tego opowiadania nie jest… człowiekiem XD

Wyobrażam go sobie jako coś w rodzaju awatara starożytnego bóstwa, który zamieszkuje ciało ludzkie, ale jego percepcja rzeczywistości, upływu czasu, postrzegania ludzkiej egzystencji itd. są kompletnie odmienne od tego, czego moglibyśmy się spodziewać po człowieku. Dla niego przeżycie prawie ośmiu dekad – oczywiście jako wyrzutek i odszczepieniec – jest czymś równie krótkim jak turnus wakacyjny. Stąd scena przedstawiająca w przenośni życie bohatera jest napisana tak, by wszystko działo się w pośpiechu. 

Mnie oczywiście brakuje środków wyrazu, żeby to wszystko przedstawić w czytelny sposób, ale zaręczam, że jakaś myśl za tym stała :D

Nawet tak absurdalna, jak “siedemdziesięcioośmioletnie wakacje pana Czarnej Dziury w ciele człowieka”. XD

Co do powtórzeń i niezręczności – przysiądę wieczorkiem i pomyślę, jak to poprawić. Faktycznie powtórzenia wyglądają nie najlepiej. Dzięki za ich wyłuskanie :)

Pozdrawiam.

Dzięki za rgb w opisie pozwalającą sobie dokładnie wyobrazić kolor! Myślę, że trzeba by to częściej robić, bo kto tam wie co to za kolor błękit pruski, a wartość liczbowa daje łatwo dostępne wrażenie zmysłowe.

Opowiadanie zrobiło na mnie bardzo mocne i pozytywne wrażenie. Już po fakcie przeczytałem komentarze i ze zdziwieniem odkryłem, że to, co dla mnie było na wierzchu i dość łatwo dostępne i zrozumiałe, inni uznali za zakamuflowane aż do tego stopnia, że autor musiał rzecz tłumaczyć.

Nie będę więc powtarzał tu Twoich słów silver_advent – odnośnie interpretacji utworu (to, że akurat Twoja – autorska, zgadza się z moją – czytelniczą – niczego nie dowodzi, nie jest to z pewnością interpretacja jedyna słuszna, ani inne nie są nijak gorsze – co więcej, uważam, że o wielkości Twojego dzieła świadczy, że interpretować je można na różne sposoby).

Nim jednak coś jeszcze – niewiele bo niewiele, ale jednak – dorzucę do tego, pochylę się trochę nad samą konstrukcją utworu, którą uznałem za bardzo udaną.

Podobnie jak przedpiścom – spodobało mi się burzenie czwartej ściany i filmowe prowadzenie narracji. Widać, że autor prowadzi czytelnika (widza?) z jakimś zamiarem, chwytamy kolejne nitki, i choć wiemy, że najprawdopodobniej jesteśmy oszukiwaniu – kreujemy w głowiek interpretacje wyświetlanych obrazów – zgodnie z zamysłem reżysera.

Początkowo nie byłem pewien, kiedy narracja jest prowadzona jeszcze przez przewoźnika, a kiedy już – przez samego turystę. Niemniej – nie przeszkadzało to zbytnio, bo akcja bardzo szybko gnała do przodu.

Te skoki narracji, trochę zamieszania z tym kto ją prowadzi, niepewna tożsamość głównego bohatera – świetnie się wpisują w konkursowy wymóg utrzymania wszystkiego w konwencji marzenia sennego. Fabuła współgra tu z konstrukcją, zazębiają się jak zębatki karuzeli – która gdzieś tam od początku się kręci i nie sposób o niej zapomnieć (wrażenie obrotowości, wręcz zataczania kręgów – jeszcze potęguje zadumę nad bezsensownym zgiełkiem, w jakim żyjemy, gonitwą o co, po co i dlaczego – nie wiemy, gdzie uczyć nam się każą rzeczy, które w większości okażą się nieprzydatne, a zdawać egzamin będziemy z tych najważniejszych, których wcale nie było w programie – i gnamy ciągle, w swoich klatkach czy kołowrotkach, w obłąkańczym wyścigu szczurów, czasem nam pozwolą zdobyć klatkę większą, czasem spotkać się z samicą, a nawet spłodzić z nią potomstwo – wszystko pędzi na łeb na szyję, bo przecież te osiemdziesiąt lat życia to tylko chwila dla czarnej dziury).

Czas płynie i płynie… dziwnie. Po przeczytaniu miałem wrażenie, że niekoniecznie jest zachowany jego kierunek upływu w opowiadaniu. Cmentarz i grób, do którego stępuje bohater na początku – być może był jego własnym grobem. Czerwoni archaniołowie – demony czy też ratownicy pogotowia – mogą być jeszcze prządkami ludzkiego losu – który się tu kręci i pętli.

Mimo absurdu i poetyki snu – mamy tu do czynienia z naprawdę dobrą, głęboką fantastyką, poniekąd nawet science-fiction przekształconą w groteskę, pozostawiającą wrażenie obcowania z czymś przemyślanym, nieprzypadkowym. Z jednej strony fabuła przywodziła mi na myśl Pana Lodowego Ogrodu Grzędowicza (przez odwołanie do obrazów Hieronima Bosch), z drugiej Bajki Robotów Lema (filozoficzne rozważania dotykające conditio humana podane w zabawny, lekkostrawny sposób), z trzeciej (o pycho niepojęta) – moje własne opowiadanie ramowe do erokonkursu (w Księdze Miliona i Jednej Rozkoszy wszak gwiazdy mają swoje osobowości, a Słońce – o czym wiemy już z komentarzy, a nie z samego tekstu – ma mrocznego brata, który jest czarną dziurą).

Swoją drogą co do Sagittariusa A* naukowcy z ICRA czyli Międzynarodowego Centrum Astrofizyki Relatywistycznej sugerują na podstawie zebranych danych, że być może Sagittarius nie jest czarną dziurą a… kulą ciemnej materii.

https://newatlas.com/space/milky-way-black-hole-darkino-dark-matter/

Podsumowując z przyjemnością muszę stwierdzić, że utwór zasługuje co najmniej na bibliotecznego klika.

entropia nigdy nie maleje // Outta Sewer: Jim, in­dio­to Ty, nadal chyba nie ro­zu­miesz

Ciekawy artykuł, ale raczej opisuje luźny pomysł niż poważną hipotezę.

silver_advent jeśli chodzi o interpretację, to poza drobnymi szczegółami moja też się zgadza i (jak mi się wydaje) nie miałem większych problemów ze zrozumieniem szkolnego fragmentu. Chodziło mi raczej o to, że gdyby fragment wyjąć z opowiadania i wrzucić jako osobny tekst, treść wewnątrz niego nie straciłaby nic, oprócz układu odniesienia (porównanie pędu ludzkiego życia z wiekiem czarnej dziury), ale nie widzę, żeby z tego porównania płynęły dla nas, ludzi, jakieś szczególne wnioski.

“Nie wnosi za dużo” zostało przeze mnie bardzo niefortunnie użyte, za co przepraszam. Nie chodziło mi o to, że nie ma tam treści. Jak dla mnie w opowiadaniu mamy dwa wątki – przynajmniej z perspektywy czytelnika. W jednym dostajemy informacje o świecie, w którym całość się odbywa, poznajemy tożsamość Królowej i Alojzego – poniekąd rozwiązujemy zagadkę na podstawie poszlak. W drugim mamy bohatera mierzącego się z bezsensem ludzkiego życia. Bezsens ludzkiego życia (fragment ze szkołą) nie wnosi nic do otaczającej go historii o odkrywaniu tożsamości.

Narzekałem tylko na to oderwanie od reszty i nic poza tym ;) Mam nadzieję, że udało mi się trochę rozjaśnić zarzuty :)

It's hard to light a candle, easy to curse the dark instead

@Jim:

Dziękuję za tak piękną opinię :) Człowiek pisze, żeby czasem coś takiego przeczytać pod swoim tekstem. Wlałeś odrobinę otuchy w moje serce rasowego grafomana :)

Po przeczytaniu miałem wrażenie, że niekoniecznie jest zachowany jego kierunek upływu w opowiadaniu.

Tak, to nie jest jasne. Być może czarne dziury mają odwróconą strzałkę czasu jeśli chodzi o percepcję? W końcu na samym początku opowiadania bohatera oglądamy dokładnie w chwili, kiedy ma rozlec się dzwonek do drzwi, więc teza o odwróconym biegu czasu może być w jakimś stopniu uzasadniona. Z drugiej strony – pierwsza scena po zejściu do grobu to moment nauki, więc nie jest to takie pewne :) Miało być pokręcone, no to jest :D

Dzięki za rgb w opisie pozwalającą sobie dokładnie wyobrazić kolor! Myślę, że trzeba by to częściej robić, bo kto tam wie co to za kolor błękit pruski, a wartość liczbowa daje łatwo dostępne wrażenie zmysłowe.

Wyszło na zasadzie pół-żartem pół-serio, ale może jest to jakaś myśl: dawać np. w przedmowie do opowiadania rozmaite multimedialne łącza do materiałów, które pozwolą mu wczuć się w historię. Dlaczego nie? Żyjemy w dobie cywilizacji technicznej – kiedyś wrzucano ilustracje, dziś można linkować.

Dzięki za ciekawy artykuł o Saggitariusie A*, nie znałem tematu.

No i za nominację do biblio!

@ostam:

“Nie wnosi za dużo” zostało przeze mnie bardzo niefortunnie użyte, za co przepraszam.

Naprawdę nie ma za co! :D 

Jako autor to ja jestem od “tworzenia nastroju”, dopasowywania do siebie scen, budowania obrazów słowem. Jak nie wychodzi, to nie wychodzi. Nie każdego czytelnika da się przekonać całym tekstem i nie widzę w tym powodu do przeprosin :)

Poza tym mój tekst podobał Ci się wystarczająco, żebyś dał mi “bibliotecznego klika”, więc cieszę się, że ogólne wrażenie było na tyle pozytywne. 

Myślę, że rozumiem co miałeś na myśli i w miej absurdalnych tekstach musiałbym trochę pogłówkować, jak to następnym razem poprawić :)

O kurczę, ale masz obraz!

Temat też bardzo wdzięczny.

Fajnie zaczynasz, tzn. przeplatasz dwie narracje i do tego dajesz te zbliżenia kamery. Czuję się jak przy oglądaniu dokumentu. I znowu zmiana narracji – szalejesz! Podoba mi się. :)

Ożywający szkielet. :D

I tak nie mam wyjścia, ta historia wydaje się dość jednostronna,

Dobre. :)

O, imbryk, czyżby z „Pięknej i bestii”? :)

Klatki jako szkoła? System? Poziom absurdu jest bardzo dobry, czuć te senne wizje.

Są już wytrrrresowani i nie stanowią zagrożenia!

Tak mi się skojarzyło z upupieniem, wszyscy muszą zdać, żeby przestać stanowić zagrożenie, żeby stłamsić ich kreatywność.

Świetnie przechodzisz przez kolejne absurdalne wydarzenia, jednocześnie pięknie je opisując i tkając nowe sny. Przez ten tekst się płynie, wędruje, nic tu nie przeszkadza, nie odciąga uwagi.

Wszystko nieruchomieje, a ja wyciągam rękę i biorę do ręki łzę, jakby była perłą. Przyglądam się uważnie, obracam ją w palcach. Wygląda jak okruch pierwotnego morza, które obmywało planetę w czasie, gdy z wody na ląd wychodziły pierwsze stworzenia. I słyszę dochodzący z niej szum.

Staję się nim.

Moja łódź kołysze się na powierzchni bezkresnego oceanu.

Niesamowity fragment. Czytam tak już z piąty raz i pojęcia nie wiem, co mam napisać. A chcę napisać, że to jest czysta poezja wyszywana prozą, że to jest poruszające i wzniosłe, ale w żaden sposób nie wydumane. I wiem, że czego bym nie napisała, jak bardzo bym się nie głowiła – nie dam rady określić, co czuję przy tym opisie. Więc czytam go po raz szósty.

Królowa Nocy i wejście do Alojzego – co tam się działo! Kurczę, szalona ta przygoda, świetnie to rozegrałeś, bo tak naprawdę nie wiem, co jest prawdą, a co złudzeniem. Kto miał rację, a kto kłamał. Ten moment jest mocno w moim stylu – uwielbiam niedopowiedzenia!

Końcówka już więcej wyjaśnia, trochę mi szkoda, że tak wprost, ale z drugiej strony – co byś miał słuchać marudzenia innych czytelników, że “o co chodzi?”, “ale czemu nie wiadomo” ;p

Fajnie zakręcone. :)

Mamy zabawę narracją, dziwaczne wydarzenia jak ze snu, a na koniec, po tych wszystkich szaleństwach, historia okazuje się czymś więcej. I to coś więcej mnie urzekło. Czym dla nas jest życie, a czym jest życie dla takiego Saggitariusa? Jak to zrozumieć? Jak to określić? Uczłowieczenie obiektów zawsze mnie fascynowało. Kiedyś czytałam opowiadanie sf, w którym cała planeta żyła.

Pozdrawiam,

Ananke

Kiedyś czytałam opowiadanie sf, w którym cała planeta żyła.

A ja takie, w którym żyła cała gwiazda! XD

Końcówka już więcej wyjaśnia, trochę mi szkoda, że tak wprost, ale z drugiej strony – co byś miał słuchać marudzenia innych czytelników, że “o co chodzi?”, “ale czemu nie wiadomo” ;p

Niestety – mamy bardzo różne doświadczenia jako czytelnicy i zbyt wiele razy już słyszałem, że coś jest niejasne, albo po długim milczeniu wpadały komentarze w stylu “aleosochozi”. Myślę, że teraz balansuję w przestrzeni między klasyczną łopatą i typowym dla mnie zagmatwaniem ;D

Niesamowity fragment. Czytam tak już z piąty raz i pojęcia nie wiem, co mam napisać.

Ło, Pani! Aż spąsowiałem :) Ten fragment jest akurat bardzo “mój”. Kiedyś pisałem inaczej, ale zbierałem mega wciry w komentarzach za słowne rozpasanie. Dlatego uciekłem w pisanie stylem neutralnym, reporterskim.

Widzisz, jest mnóstwo osób, które wręcz nienawidzą takiego stylu.

Mimo wszystko od dawna zastanawiam się nad bardziej “szczerym” pisaniem i ten tekst był krokiem we wspomnianym kierunku. Najbardziej fragment z ratownikami i później ten z królową. W głębi duszy jestem niesłychanie sentymentalny. Moje pierwsze próby pisarskie to poezja, wiersze białe. Niemniej – mam świadomość, że obecnie takie pisanie jest przyjmowane niechętnie, momentami wręcz z agresją. Współczesna proza boi się emocji, bo te generują najwięcej zarzutów o “grafomańskość” tekstu.

Dłużej by o tym można, ale to już OT.

Bardzo dziękuję za opinię i klika!

Mocny rollercoaster. jeśli dobrze się trzymam to jadę, mam nie lada uciechę i nawet piszczę, niestety wystarczy się na moment puścić, a można wypaść. Poziom absurdu aż szczypie w oczy, ale to wina organizatorów. W moim opku też trzymałam się tych założeń;)

Dodatkowym szokującym akcentem jest użyty obraz.

"nie mam jak porównać samopoczucia bez bałaganu..." - Ananke

Cześć Ambush :)

Dzięki za klika i wizytę.

Wierzę, że nie było łatwo przebrnąć przez ten tekst. Szczególnie, że świadomie wprowadziłem narrację w różnych osobach i czasach, co w tak krótkim opowiadaniu musiało wywołać uczucie chaosu. Niby miało, takie założenie konkursowe, ale i tak brawa dla wszystkich czytelników za przebrnięcie przeczytanie :) Myślę, że te zabiegi narracyjne pogłębiły poczucie absurdalności, chociaż może jedynie utrudniły odbiór. 

Na pewno w “zwyczajnym” konkursie bym w ten sposób nie pisał ;D

A ja takie, w którym żyła cała gwiazda! XD

A ja takie, w którym żyje czarna dziura. XD

Niestety – mamy bardzo różne doświadczenia jako czytelnicy i zbyt wiele razy już słyszałem, że coś jest niejasne, albo po długim milczeniu wpadały komentarze w stylu “aleosochozi”.

Znam to. ;p A najlepiej, kiedy trzy osoby w ogóle nic nie rozumieją, przychodzi czwarta i nie ma pojęcia, jak można nie rozumieć xd.

Ten fragment jest akurat bardzo “mój”. Kiedyś pisałem inaczej, ale zbierałem mega wciry w komentarzach za słowne rozpasanie.

Można pisać dla garstki, a można dla większości. Czasami ciężko pogodzić nasz styl z oczekiwaniem czytelników, których jest większość. Ale można próbować.

Widzisz, jest mnóstwo osób, które wręcz nienawidzą takiego stylu.

Wiem, zauważyłam. Z drugiej strony – może się wykruszą, bo jak przeczytają coś takiego i nie spodoba się, raczej nie sięgną po więcej.

Mimo wszystko od dawna zastanawiam się nad bardziej “szczerym” pisaniem i ten tekst był krokiem we wspomnianym kierunku.

To zawsze zależy od tego, co chcemy osiągnąć. Mieć sporo czytelników (ale hamując własny styl) czy mieć tylko kilku (i pisząc, jak chcemy).

Te dylematy kojarzą mi się z Biszem, który jest niszowy (i nic dziwnego), ale nic sobie z tego nie robi.

Suprematyzm

Moje pierwsze próby pisarskie to poezja, wiersze białe.

U mnie może nie pierwsze (bo za dzieciaka kryminały), ale później tak, białe wiersze i kupowanie tomików poezji… Przyjemne czasy.

Współczesna proza boi się emocji, bo te generują najwięcej zarzutów o “grafomańskość” tekstu.

Nie tyle emocji, co wyrażania ich w inny sposób, bardziej poetycki. Czasami to wręcz doszukiwanie się na siłę tego, co jest zbyt inne.

Faktycznie, tekst szalony, ale w sympatyczny sposób.

Mnie też kojarzyło się z “Alicją”. To pewnie przez gadający imbryk.

Doceniam końcówkę – ładnie to pokazałeś. Jak dla mnie dość poetycko, ale jeszcze po dobrej stronie granicy.

Powiadasz, że kiedy człowiek patrzy w stronę czarnej dziury, ona patrzy w stronę człowieka? Czy czarna dziura, nie mogąc się do nikogo odezwać, czuje się wyobcowana?

Babska logika rządzi!

Cześć, Finklo!

Powiadasz, że kiedy człowiek patrzy w stronę czarnej dziury, ona patrzy w stronę człowieka? Czy czarna dziura, nie mogąc się do nikogo odezwać, czuje się wyobcowana?

To bardzo prawdopodobne. Tym bardziej, że czarna dziura ma na to wszystko bardzo dużo czasu :D

Doceniam końcówkę – ładnie to pokazałeś. Jak dla mnie dość poetycko, ale jeszcze po dobrej stronie granicy.

O, dziękuję. Może częściej będę miał odwagę na takie eksperymenty, ale starając się nie przesadzić :D

No i dzięki za klika!

Nie wiadomo, jak z tym czasem, podobno jest jeszcze promieniowanie Hawkinga…

Babska logika rządzi!

Początek fajny i oryginalny, dobre wejście, ciekawe zastosowania formalne. Miałem wrażenie że jestem z kamerą wśród ludzi a właściwie wśród jednego człowieka :)

Potem trochę moim zdaniem za chaotycznie choć nadal jest w porządku. Ale brakowało jakiegoś kontekstu czegoś co by te szaleństwa spinało albo wyzwalało. Wiem że ma być logika snu ale mimo to wypowiadam się jako czytelnik a nie pod kątem konkursu :). 

No i zgadzam się, że jest trochę Alicjowo a choć może to przez gadający imbryk.

Za to końcówka ładnie to spina.

Ogólnie udany tekst moim zdaniem więc klikam.

a na mimo tego, że znajdujesz się na świeżym powietrzu, mamy obecnie nie najgorszą pogodę!

A czy on nie był pod ziemią? 

Masz też zbędne "na" w a na mimo tego :)

Żeby wiedzieć, z czego będzie test? Jeszcze czego!

Dzień z życia prawdziwego studenta :P

Pozdrawiam!

Ale brakowało jakiegoś kontekstu czegoś co by te szaleństwa spinało albo wyzwalało.

Możliwe, że powinienem silniej zaznaczyć pragnienie uwolnienia się. To zwykle dodaje tekstom dynamiki, a czytelnik kibicuje bohaterowi w jego zmaganiach.

U mnie bohater zachowuje się nieco nieprzewidywalnie – ostatecznie wiadomo dlaczego – ale w praktyce ludzie wolą czytać o zmaganiach bohaterów z krwi i kości, a nie wycieczkach krajoznawczych czarnych dziur :)

A czy on nie był pod ziemią?

Ma kilkugodzinną (co najmniej) lukę w pamięci, więc może być gdziekolwiek :)

Błąd poprawiony.

Dzień z życia prawdziwego studenta :P

Wszyscy jesteśmy studentami! :D

Hej,

jestem z rewizytą :) zobaczymy, co tutaj mamy.

Na starcie (i potem też) podoba mi się przebijanie 4. ściany.

Sądzą, że takie spodnie pasują do reszty, jak przysłowiowa pięść do nosa.

Pasować jak pięść do nosa, to raczej powiedzenie, żadne przysłowie. Chyba, że występuję takie na planecie narratora :P

ktoś wymalował groby ponumerowane numerami.

Nie wiem, czy to właśnie ta kpina z poprawności językowej (jeśli efekt zamierzony, to dalsza część tego zdania może zostać wrzucona do kosza), ale ponumerowanie numerami jest jak masło maślane

– Kto tam? – Stłamszony głos dobiega z wnętrza grobowca.

– Hipopotam! – odpowiadam wesoło.

Przypomniały mi się czasy zerówki i jakże świetne riposty. Inną była: “widziałaś go? Kogo? Misia GoGo” ^^

– Zapraszamy serdecznie, długo czekaliśmy na waszą wysokość, króla Nilu – skrzekliwy głos zachęca mnie do zanurzenia się we wnętrzu grobowca.

Albo z wielkiej, albo konsekwentnie zmienić kawałek wyżej “stłamszony głos” na małą. 

Bo zdali egzamin końcowy, pff. Są już wytrrrresowani i nie stanowią zagrożenia!

zagrrrrrrożenia ;) i niżej to samo z “naturą”

Ok, bardzo fajny tekst. I chociaż to Obłędnia, gdzie jest sporo absurdalnych pomysłów, to w Twoim szaleństwie widziałam metodę, i przyjemnie przez niego przeleciałam. Wstawki humorystyczne też udane, a pod tym względem raczej jestem wybredna :P

(jeśli efekt zamierzony, to dalsza część tego zdania może zostać wrzucona do kosza)

Tak, to taki żart. Mam dość hermetyczne poczucie humoru :D

Resztę błędów poprawiłem, gratuluję bystrego oka! :D

Dzięki za wizytę i za opinię. Cieszę się, że “siadło”.

Cześć!

Przynajmniej trzy razy zmienia się nastrój i tempo opowiadania, co, przyznam szczerze, trochę mnie rozbiło, zwłaszcza, że to konkurs, gdzie trudno nadążyć za wątkami i zrozumieć o co chodzi :) Najpierw jest tajemniczo, później przechodzisz do szeregu luźnych scen, napisanych prosto i rubasznie, a pod koniec jest poważnie i moralizatorsko.

Postacie są ciekawe, a sceneria z obłędni. Przeczytałam z zainteresowaniem.

Pozdrawiam!

Dziękuję za wizytę i opinię, Chalbarczyk!

Kiedy teraz patrzę tekst na chłodno, zastanawiam się, czy nie powinienem mocniej zarysować konfliktu. Być może wprowadzić jakiegoś głównego wroga? Próbowałem z imbrykowym ludkiem, ale wydaje mi się, że mogło to nie dość mocno wybrzmieć. Na swoje usprawiedliwienie dodam, że w szalonym tekście jednak niełatwo wprowadza się klasyczne rozwiązania.

Tak czy owak, moje teksty generalnie cierpią na brak wyraźnego antagonisty i to chyba dość poważny problem.

Podobało mi się :)

Przynoszę radość :)

Hej! 

Zacznę od tego, że powinienm Cię przeprosić za moją coraz bardziej ograniczona bytność na portalu i czytanie coraz mniejszej ilości tekstów. Przepraszam Cie, bo gdybym dotarł tutaj szybciej, pewnie nominowalbym Twój tekst do piórka. 

Szalenie podoba mi się konstrukcja opowiadania. Te przejścia są płynne, logiczne i pięknie spinają cały tekst, tutaj nic nie rozlazi się w szwach, wszytko jest onirycznd i spójne zarazem. Początek nie zapowiada tej karuzeli, którą z każdym zdaniem rozkręcasz. No więc mamy początek, potem czytała Krystyna Czubówna a potem jest już tylko lepiej, choć nie do końca pojmuję wizytę Alojzego na cmentarzu. 

Ten fragment bezpośrednio nazuwazujacy do obrazu Bosha z jednej strony mocno przypomina mi dziwnośc i niesamowitosc opisywane rzeczywistości jak z – wspomnianych przeze mnie wielokrotnie przy różnych okazjach – "Listów z Hadesu", a z drugiej te rekwizyty, z których ostatnim jest zapłata dla przewoźnika na myśl przywiodły mi "Paycheck" Dicka. Masz w tym fragmencie wszytko to, co potrafi mnie w opowiadaniu wessac i nie puścić już do końca. To najlepsza cześć tekstu. 

Potem mamy znów Alojzego w swoim mieszkaniu i wizytę Królowej Nocy. Ten fragment fajnie gra z powodu motywu oglądania przez bohatera w telewizji czegoś, co jest reminescencją poprzedniego fragmentu, zarazem rozwijając wątek przeniesienia świadomości do ciała człowieka. A kiedy mówisz mi o tym, że Alojzy S jest Saggitariusem A, mój mózg robi radosnego fikołka, ukontentowany tworem Twojej wyobraźni. 

Pomimo tego, że masz tutaj dwa motywy, których nie potrafię jednoznacznie zinterpretować (wizyta na cmentarzu i czerwone archanioł y) to nie przeszkadza mi to cieszyć się opowieścią. Odniesienia do naszego świata, do pewnych elementów systemu, będących absurdalnymi, tylko pogłębiają moje zadowolenie z lektury. 

Naprawdę świetny tekst, który – podobnie jak opowiadanie Edwarda – dodatkowo przypomniał mi znów inny świetny tekst forumowy, w którym kosmos nie gra pierwszych skrzypiec, ale leży u podstaw opowieści, a na myśli mam "Drogę mleczną z wybojami" Gekiego. 

Pozdrawiam serdecznie :) 

Q

Known some call is air am

Dziękuję, Anet. Szczególnie po tym, jak w innym wątku napisałaś, że podoba Ci się coraz mniej.

Outta – nie ma za co przepraszać. Przeciwnie – to ja dziękuję, że rozważałbyś nominację mojego tekstu. Porównanie do opowiadania Gekiego bardzo mi pochlebia. Lubię ten tekst i uważam za wartościowy.

Dodatkowo powiem, że “Atramentowa sukienka” jest dla mnie pewnego rodzaju zwycięstwem nad problemami technicznymi, bo 90% tego tekstu powstało na komórce :) Nauczyłem się i mogę pisać z doskoku.

Jest to tym istotniejsze, że ostatnio niestety mam nieco mniej czasu. Ale jakoś damy radę ;D

Jeszcze raz dziękuję!

Ja na telefonie nawet komentarze mam ciężko pisać. Niestety ten opór raczej nie jest do przeskoczeni ale cieszę się, że Ty się jakoś odnajdujesz w takim pisaniu :) 

Known some call is air am

Czytałem dla przyjemności, bez interpretowania, a z wizualizowaniem, co było łatwe i nie męczyło. Dobrze napisane i zaskakujący dla mnie finał. Czegóż chcieć więcej. :)

Outta – u mnie to wymuszona konieczność. Nie zawsze mam swobodny dostęp do klawiatury, a nawet gdy go mam – nie zawsze mogę / potrafię coś sensownego napisać.

Koalo, dokładnie tak. Nie ma sensu się wysilać i niepotrzebnie łamać głowy – jeśli tekst nie ma czytelnej “pierwszej warstwy”, to znaczy, że coś z tym tekstem jest nie halo. A skojarzenia albo się pojawiają, albo nie. To nie partia szachów czy rebus, ale rozrywka :) Przynajmniej w założeniu autora ;D

Dzięki za odwiedziny! :)