Jak ćma do ciemności

 

– No… Do­je­cha­li!

Rufus, nie­zbyt za­afe­ro­wa­ny in­for­ma­cją o osią­gnię­ciu celu wy­pra­wy, od­da­wał się kon­tem­pla­cji ostat­nich chwil po­dró­ży przez ma­low­ni­cze wznie­sie­nia, sta­no­wią­ce nie­ma­łą oso­bli­wość w wy­bit­nie ni­zin­nym kra­jo­bra­zie Mar­chii.

– Pro­szę spoj­rzeć, mości panie. – Woź­ni­ca wle­pił wzrok w wy­ła­nia­ją­cą się zza ho­ry­zon­tu roz­le­głą niec­kę. – Ile razy bym jej nie wi­dzioł, to i tak jakby urok rzu­cił. Oczu ode­rwać nie spo­sób. Jakem śluby je­chał skła­dać, ma­rzec, a cie­pło, jak dziś pa­mię­tam…

Dotąd wpół zgię­ty, Rufus wy­pro­sto­wał się jak stru­na, chcąc upew­nić umysł, że to, co widzi, nie jest by­naj­mniej marą, czy skut­kiem ubocz­nym pod­łej si­wu­chy, którą są­czył z nudów. Nic z tych rze­czy. Ogrom­na, nie­koń­czą­ca się ot­chłań roz­po­ście­ra­ła się tuż u pod­nó­ża zbo­cza, cią­gnąc aż do linii ho­ry­zon­tu, jak gdyby świat koń­czył się, a może za­czy­nał, wła­śnie w tym miej­scu. Morze czer­ni i pust­ki. Bez­kre­sna jama opa­no­wa­na przez wiecz­ną noc, wiecz­ny nie­byt. Prze­szy­wa­ła doj­mu­ją­cym chło­dem, lecz nie fi­zycz­nym. Czuł, że za­ma­rza od środ­ka, zdję­ty nie­wy­obra­żal­nym stra­chem i obez­wład­nio­ny ma­je­sta­tem grozy, którą ot­chłań zda­wa­ła się być wy­peł­nio­na po brze­gi.

Z chwi­lo­we­go otę­pie­nia wy­rwał go lekki wiatr cią­gną­cy w stro­nę dziu­ry, na­si­la­ją­cy się z mi­nu­ty na mi­nu­tę. Na skra­ju kra­te­ru, jak nie­któ­rzy tłu­ma­czy­li nie­pew­ną ge­ne­zę ot­chła­ni, na jego ob­wo­dzie, w rów­no­mier­nych od­stę­pach można było do­strzec wy­so­kie na kilka me­trów słupy prze­pla­ta­ne dru­tem, gdzie­nie­gdzie dość pro­wi­zo­rycz­nie. Nieco rza­dziej, lecz z po­dob­ną re­gu­lar­no­ścią ot­chłań oka­la­ły nie­wiel­kie do­mo­stwa lub coś na kształt straż­nic, jak po chwi­li oce­nił Rufus. Da­le­ko w kie­run­ku za­chod­nim, gdzie cią­gnął trakt, ma­ja­czy­ły na­to­miast spi­cza­ste kształ­ty, wieże ob­ser­wa­cyj­ne Czar­cie­go Przed­sion­ka, celu ich po­dró­ży.

Droga pro­wa­dzi­ła wzdłuż kra­wę­dzi ot­chła­ni. Nie na tyle bli­sko, by od­czu­wać trwoż­ny nie­po­kój spo­wo­do­wa­ny obecnością prze­past­nej pust­ki, ale wy­star­cza­ją­co, by róż­ni­ca ci­śnień i to­wa­rzy­szą­ce jej ruchy po­wie­trza pod­ry­wa­ły z wozu po­je­dyn­cze źdźbła słomy czy nawet szcza­py chru­stu. Rufus przy­glą­dał się jak spa­da­ją z wozu, przed­śmiert­nym plą­sem zmie­rza­ją w stro­nę mrocz­nej prze­pa­ści, by w końcu znik­nąć w jej ob­ję­ciach. Widok dzia­łał na niego wręcz hip­no­tycz­nie.

 

Pierw­sze za­bu­do­wa­nia, które mi­nę­li, roz­wia­ły wcze­śniej­sze wąt­pli­wo­ści – z pew­no­ścią były to straż­ni­ce. Na więk­szo­ści z nich, tuż nad oścież­ni­ca­mi, po­wie­wa­ły flagi z bar­wa­mi Mar­chii, błę­ki­tem i zie­le­nią, bę­dą­cy­mi w opo­zy­cji do wszech­ogar­nia­ją­cej sza­ro­bu­ro­ści. Gdy słoń­ce znik­nę­ło cał­ko­wi­cie, za­ta­pia­jąc się w bez­gra­nicz­nej pu­st­ce ho­ry­zon­tu, w straż­ni­cach po­ja­wi­ły się pierw­sze świa­tła, które były je­dy­ną ozna­ką tego, że ktoś fak­tycz­nie w nich sta­cjo­nu­je.

– Kilka wio­sen tu prze­sie­dzia­łem, za smar­ka­cza, bli­żej Czar­ci­ska ma się ro­zu­mieć – po­in­for­mo­wał woź­ni­ca, chcąc prze­rwać prze­dłu­ża­ją­cą się ciszę. Rufus nic nie od­po­wie­dział. Spoj­rzał tylko py­ta­ją­co na woź­ni­cę, nie­ocze­ki­wa­nie do­ma­ga­jąc się ciągu dal­sze­go opo­wie­ści.  

– A my­śli­cie, że na co one tu stoją, te budy, e? Re­zo­nu do­da­ją po­dróż­nym? Pil­nu­ją, coby koty za my­sza­mi się nie uga­nia­li przy kra­wę­dzi? – Rufus wzru­szył tylko ra­mio­na­mi. Nie­wie­le wie­dział o oko­licz­nej spo­łecz­no­ści i zwy­cza­jach tu pa­nu­ją­cych.

– Mur­gra­bia Czar­cie­go przed­sion­ka, z mar­chij­skie­go rodu, sa­me­go ar­cy­księ­cia Sa­na­sa­ra kuzyn, za­rzą­dził lata temu, jesz­cze pra­dzia­dy moje po świe­cie nie cho­dzi­li, żeby płot po­sta­wić. A bo to dużo trze­ba, żeby smar­ka ja­kie­go do kra­wę­dzi licho wcią­gło? Nie mó­wiąc już o dro­biu czy by­dlę­ciu jakim do­mo­wym… Toć to utra­pie­nie. W do­dat­ku nie­sna­ski i mąty jakie to nio­sło, nie­daj­bóg! Chłop za­gi­nął, to jaka rada, jak du­masz, wasz­mość? A no, pewno w dziu­rę wpadł. Gęsi się go­spo­darz nie do­li­czył, to co, pewno dziu­ra? Nic tam, że są­siad pod nową pie­rzy­ną się grzał, a nę­dzarz i ła­pi­duch. Dziu­ra, orze­kli i nie wchodź w dys­kur­sy. Tak mi dzia­du­nio opo­wia­dał, jak jesz­cze…

Pa­sa­żer fur­man­ki, za­to­pio­ny w my­ślach, od­pły­wał na drugą stro­nę chwiej­nej ba­rie­ry. W gło­wie ko­ła­ta­ło mu coraz śmie­lej py­ta­nie: „Czy to, co mówią o Gar­dle Ere­mo­ra, jest praw­dą?”.

– …z mał­żon­ki stro­ny pra­bab­ka za to, sta­ro­win­ka, na umy­śle już nie­tę­ga, ać po­czci­wa, to mi tak ga­da­li o dziu­rze: „bo­go­wie jak byle co do­sta­ją, to okiem złym łypią. A co in­ne­go, jak do bogów pie­czar brama to?”. I słusz­ność miała. Jak stary cap wpadł jed­ne­go razu, ży­la­sty taki i skar­la­ły, to dwa dni wycie z gar­dła mą­ci­ło no­ca­mi, a i nie­do­rost­ków znik­nę­ło z tuzin pono. Mówię wasz­mo­ści, jedni tak ga­da­li, dru­dzy tak, ale zgod­ni w tym byli, że zro­bić coś trza. No i za­rzą­dził mur­gra­bia: płot po­sta­wić, straż­ni­ce ob­sa­dzić, pil­no­wać dzień i noc. I tak ro­bi­my. Innej drogi nie ma.

– Słusz­ność macie. Do­brze, że siat­ka trzy­ma tę czar­ną grozę w ry­zach. Nawet wiatr się przez nią nie prze­drze. – Sar­kazm oka­zał się nie tyle nie­mi­ły, co bez­ce­lo­wy, bo zu­peł­nie nie­zau­wa­żo­ny.

– A i ow­szem, praw­dę mó­wi­cie. Widać, że­ście nie pierw­si lepsi ob­dar­tu­si, co tu chma­ra­mi lgną do ot­chła­ni. Jak ćmy do świa­tła.

 

*

 

Karl spoj­rzał na ze­ga­rek. Słoń­ce wy­ka­zy­wa­ło aspi­ra­cję się­gnię­cia po swój dzi­siej­szy szczyt, a kanc­lerz nadal się nie po­ja­wiał. Pe­ten­ci, ocze­ku­ją­cy przed ga­bi­ne­tem w nie­wiel­kiej, su­ro­wej sieni, za­czy­na­li coraz wy­raź­niej zdra­dzać ozna­ki znie­cier­pli­wie­nia, szcze­gól­nie ci wyżej po­sta­wie­ni. 

Młody se­kre­tarz, mimo po­ja­wia­ją­cych się coraz czę­ściej uwag, skarg, obelg, a nawet znie­wag pod ad­re­sem urzę­du kanc­le­rza czy samej osoby Lo­tha­ra, nie tra­cił wro­dzo­nej dys­tynk­cji i spo­ko­ju, z rzad­ka tylko ob­rzu­ca­jąc co bar­dziej buń­czucz­nych gości gro­mią­cym spoj­rze­niem, które zda­wa­ło się dzia­łać tem­pe­ru­ją­co na butę ocze­ku­ją­cych.

Wpa­tru­jąc się nie­ustan­nie w uchy­lo­ne drzwi wpusz­cza­ją­ce do sieni nieco świa­tła, do­strzegł w końcu zna­jo­my kształt, który znik­nął tak szyb­ko, jak się po­ja­wił. Roz­ło­ży­sty, fir­cy­ko­wa­ty ka­pe­lusz w bar­wie ame­ty­stu nie mógł na­le­żeć do ni­ko­go in­ne­go, jak tylko do ksią­żę­ce­go kanc­le­rza. Lo­thar pew­nym kro­kiem wkro­czył do po­miesz­cze­nia, otwie­ra­jąc na oścież wrota sieni, tylko po to, by ośle­pić ocze­ku­ją­cych bla­skiem po­łu­dnia i zy­skać kilka cen­nych se­kund na przedar­cie się do ga­bi­ne­tu.

– Niech bo­go­wie wam darzą, cni pa­no­wie.  I panie, rzecz jasna… – Uniósł nie­znacz­nie ka­pe­lusz, kie­ru­jąc wzrok w stro­nę grup­ki po­sęp­nych ko­biet zgro­ma­dzo­nych w rogu sieni, po czym nie zwal­nia­jąc kroku, przy­stą­pił do swo­je­go se­kre­ta­rza od­wra­ca­jąc się tyłem do drzwi kan­ce­la­rii, nie­mal się o nie opie­ra­jąc. Za­wie­sił wzrok na znaj­du­ją­cej się po jego pra­wi­cy mło­dej, ślicz­nej szlach­cian­ce.

– …za waszą nie­złom­ną cier­pli­wość – do­koń­czył, okra­sza­jąc wy­po­wiedź, jak gdyby nigdy nic, pro­mie­ni­stym uśmie­chem kie­ro­wa­nym do młód­ki. – Za­czy­naj­my więc! Nie tur­bu­ją się pań­stwo, dla każ­de­go znaj­dę czas. Lady po­zwo­li… – Otwo­rzył drzwi, po czym wska­zał ja­sno­wło­sej ga­bi­net. Ta, nie cze­ka­jąc długo, nie­mal wsko­czy­ła do środ­ka, a zaraz za nią Lo­thar, jak gdyby oba­wia­jąc się ciosu w plecy od szem­rzą­cej ga­wie­dzi. Karl wszedł za nimi, za­my­ka­jąc drzwi i sia­da­jąc na ławie za nie­wiel­kim se­kre­ta­rzy­kiem. W na­stęp­nej chwi­li już trzy­mał pióro umo­czo­ne w atra­men­cie w ocze­ki­wa­niu na po­le­ce­nia prze­ło­żo­ne­go. 

– Z góry prze­pra­szam, Lady Bloof, iż po­świę­cę pani mniej czasu, niż po­wi­nie­nem. – roz­po­czął wie­sza­jąc ostroż­nie ka­pe­lusz i płaszcz na sto­ja­ku obok kan­ce­la­ryj­ne­go biur­ka.

Po­cią­gnął so­lid­ny łyk bez­po­śred­nio ze sto­ją­cej na ko­mo­dzie ka­raf­ki. Nie znał ko­bie­ty oso­bi­ście, jed­nak herb zdo­bią­cy jej sur­dut już tak. – Czym za­wdzię­czam pani oso­bi­ste sta­wien­nic­two w mojej skrom­nej kan­ce­la­rii?

– Spra­wa jest dość de­li­kat­na i gdy­bym mogła pro­sić o dys­kre­cję…

– Oczy­wi­ście, bez dwóch zdań. Pro­szę się nie krę­po­wać.

– No więc… muszę się cze­goś po­zbyć, tak… no tak, na za­wsze.

– Yhm. O czym mowa? Bo wie pa­nien­ka, ogra­ni­cza­ją mnie pewne ob­ostrze­nia.

– O to. – Ko­bie­ta wy­cią­gnę­ła z to­reb­ki nie­wiel­kich roz­mia­rów, bo­ga­to zdo­bio­ny pu­gi­nał, po czym szyb­ko scho­wa­ła go z powrotem.

– Prze­klę­ty ponoć, złe przy­cią­ga, ogień się go nie ima, a to i tak strach maj­stro­wać przy nim. Od­wdzię­czyć się po­tra­fię, nie tylko zło­tem, jeśli ja­śnie pan wie, o czym mówię… – Pu­ści­ła fi­lu­ter­nie oczko, choć spe­cy­ficz­ne oko­licz­no­ści od­bie­ra­ły jej nieco na­tu­ral­nej pew­no­ści sie­bie. Sy­tu­acja jak ta, nie była dla kanc­le­rza ni­czym nowym. Jako czło­wiek o ra­czej mi­zer­nej woli, ce­cho­wał się po­dat­no­ścią na wszel­kiej maści „ar­gu­men­ty” in­te­re­san­tów sta­ra­ją­cych się o po­zwo­le­nia na ko­rzy­sta­nie z moż­li­wo­ści jakie ot­chłań otwie­ra.

– Ekhm. – Po­cią­gnął ko­lej­ny łyk z ka­raf­ki. – Że też pa­nien­ka z takim czymś. Nic o tym nie wiem. Karl, za­pisz: „Lady… – Prze­cią­gnął, cze­ka­jąc na pomoc ko­bie­ty.

– Mi­ran­da, Mi­ran­da Bloof.

– …Lady Mi­ran­da Bloof – kon­ty­nu­ował – otrzy­mu­je glejt jed­no­ra­zo­wy na usłu­gę uty­li­za­cji. – Spoj­rzał ukrad­ko­wo na pełną na­dziei ko­bie­tę, ocze­ku­jąc po­twier­dze­nia. Ta mach­nę­ła głową kil­ku­krot­nie, wi­docz­nie za­sko­czo­na tem­pem wy­da­rzeń.

– Ter­min?

– Jak naj­szyb­ciej, jeśli łaska.

– Do­pisz: “w try­bie pil­nym”. Pro­szę oznacz do har­mo­no­gra­mo­wa­nia, Karl. Miło było, wi­dzi­my się nie­ba­wem, jak mnie­mam. – Zwró­cił się do ko­bie­ty w tonie ma­ją­cym na­śla­do­wać urzę­do­wy, po czym za­to­pił wzrok w do­ku­men­tach za­le­ga­ją­cych na biur­ku, tylko po to, by ukryć mie­sza­ni­nę tłu­mio­nej eks­cy­ta­cji i fał­szy­wej po­wa­gi, które wy­krzy­wia­ły jego twarz w gro­te­sko­wym gry­ma­sie. Ko­bie­ta wsta­ła, ukło­ni­ła się i skie­ro­wa­ła w stro­nę wyj­ścia. Lo­thar na uła­mek se­kun­dy pod­niósł wzrok, aby ostat­ni raz na­cie­szyć oczy po­nęt­ny­mi kształ­ta­mi lady opusz­cza­ją­cej ga­bi­net. Wziął głęb­szy od­dech, po czym wska­zał drzwi, pro­sząc se­kre­ta­rza o za­pro­sze­nie ko­lej­ne­go pe­ten­ta. Ten po­ja­wił się nie­mal na­tych­miast po we­zwa­niu.

– Sza­now­ny Hen­ryk Te­ener, pod­sę­dek kró­lew­ski na usłu­gach sę­dzie­go Tho­ma­sa Glar­sa – za­anon­so­wał pro­to­ko­lar­nie Karl. 

– Miło mi po­wi­tać wasz­mo­ści, pro­szę spo­cząć. Czemu za­wdzię­czam tę…

– Dość czasu zmi­trę­ży­łem, pro­szę da­ro­wać kur­tu­azję. Przy­by­łem oso­bi­ście w na­dziei, iż spra­wy za­ła­twię spraw­niej, cóż. – Gość spoj­rzał z wy­raź­nym wy­rzu­tem na nieco zbi­te­go z pan­ta­ły­ku Lo­tha­ra. – Za­czy­naj­my.

To wy­po­wie­dziaw­szy usa­do­wił się na krze­śle, roz­po­ście­ra­jąc na biur­ku kan­ce­la­ryj­nym plik do­ku­men­tów.

– Spra­wa do­ty­czy sa­mo­bój­stwa nie­ja­kie­go Ru­fu­sa Ki­ko­ry, które ma zo­stać wy­ko­na­ne z plat­for­my H po­przez skok w Gar­dło Ere­mo­ra. Wszel­kie do­ku­men­ty prze­ka­za­no mi­strzom Try­bu­na­łu Po­wier­ni­cze­go, po­dob­nie jak po­twier­dze­nia do wska­za­nych w umo­wie sa­mo­bój­stwa per­son. Zgody praw­ne pod­pi­sa­ne zo­sta­ły zwy­cza­jo­wo przez ja­śnie wiel­moż­ne­go sę­dzie­go Glar­sa. Usłu­gę wy­ko­na agen­cja Ob­ję­cia Pust­ki, pra­cow­ni­cy tejże mają do­pro­wa­dzić su­icy­den­ta na plat­for­mę.

Lo­thar spoj­rzał na do­ku­men­ty. Pod wszyst­ki­mi zgo­da­mi, oświad­cze­nia­mi i ostrze­że­nia­mi wid­nia­ły pod­pi­sy Ru­fu­sa Ki­ko­ry. Wszyst­ko wy­da­wa­ło się być w po­rząd­ku.

– Eks­ce­len­cjo, spra­wa wy­glą­da na czy­stą, mógł­bym wie­dzieć, czemu się tym zaj­mu­je­my?

Te­ener stuk­nął kil­ku­krot­nie pal­cem w blat biur­ka. Chwil się za­sta­na­wiał. Dość su­ge­styw­nie.

– Ki­ko­ra jest sza­no­wa­nym na­ukow­cem, prze­wod­ni­czą­cym sto­wa­rzy­sze­nia ar­che­olo­gów pod pa­tro­na­tem króla re­gen­ta, szlach­ci­cem dru­giej krwi, ak­tyw­nym dy­plo­ma­tą…

 –…i na­trę­tem? – Lo­thar, ku swemu zdzi­wie­niu, do­strzegł na twa­rzy roz­mów­cy cień uśmie­chu, le­d­wie prze­bi­ja­ją­cy się spod ca­łu­nu po­wa­gi, który zwy­cza­jo­wo przy­oble­kał po­stać ksią­żę­ce­go urzęd­ni­ka. Wiel­ce wy­mow­ny cień, rzu­ca­ją­cy świa­tło na całą spra­wę. 

– Jest czło­wie­kiem nauki – uciął pod­sę­dek. – Osob­ni­kiem wy­jąt­ko­wo do­cie­kli­wym. Może zbyt do­cie­kli­wym? – Stwier­dze­nie, tylko uda­ją­ce py­ta­nie, za­wi­sło w po­wie­trzu na kilka se­kund. – On tak na­praw­dę nie chce umie­rać. Chce do­świad­czyć po­tę­gi Ere­mo­ra. Po­znać praw­dę. Praw­dę, ro­zu­mie pan? – Spoj­rzał na Lo­tha­ra, a we wzro­ku tym było coś, co po­zwa­la­ło na­zwać ów wzrok po­ro­zu­mie­waw­czym. – Z pew­nych źró­deł wiem, że po­pro­sił o linę bez­pie­czeń­stwa, na wy­pa­dek, gdyby ot­chłań prze­ko­na­ła go do zmia­ny zda­nia, ale te liny… Nie wy­da­je mi się, by były wy­star­cza­ją­cym za­bez­pie­cze­niem. 

Kanc­lerz po­ki­wał nie­znacz­nie głową.

– Ro­zu­miem. Chyba przy­cho­dzi mi do głowy pewna myśl. Dwie pie­cze­nie…– Za­du­mał się. –…na jed­nym ogniu. Gdzie pod­pi­sać?

Pod­sę­dek wska­zał pal­cem kil­ka­na­ście miejsc na ko­lej­nych kar­tach pro­to­ko­łu. Po kilku chwi­lach i kilku za­ma­szy­stych ru­chach pió­rem, pe­tent ukon­ten­to­wa­ny kom­ple­to­wał plik per­ga­mi­nów. Spra­wa była za­mknię­ta. Lord opu­ścił kan­ce­la­rię z wy­raź­nym po­śpie­chem.

 

*

 

Rufus prze­kro­czył bramę do­stę­po­wą pro­wa­dzą­cą na plat­for­mę. Szedł po omac­ku z opa­ską na oczach, pro­wa­dzo­ny za ramię przez pra­cow­ni­ków agen­cji Ob­ję­cia Pust­ki. Lina przy­twier­dzo­na do kost­ki roz­wi­ja­ła się z każ­dym kro­kiem, zna­cząc ko­lej­ne metry jego prze­mar­szu ni­czym śluz za mon­stru­al­nym śli­ma­kiem. W pew­nym mo­men­cie zo­stał sam. Po­tęż­na cisza wy­do­by­wa­ją­ca się z Pasz­czy Ere­mo­ra ogłu­sza­ła go, ni­czym huk ty­się­cy armat. Był pod­eks­cy­to­wa­ny.

Ko­chał życie, ko­chał swoją ro­dzi­nę, ko­chał ten świat. Jako czło­wiek.

Jako na­uko­wiec, ta­na­to­log, nie mógł jed­nak funk­cjo­no­wać bez wie­dzy, którą ot­chłań przed nim skry­wa­ła. Zew pust­ki, który wy­zwał do sie­bie każ­de­go sto­ją­ce­go na kra­wę­dzi, był ponoć tak ogrom­ny, iż nie­kie­dy nie mi­ja­ły se­kun­dy od uj­rze­nia bez­kre­sne­go ma­je­sta­tu jamy do skoku w jej ob­ję­cia. Stąd straż­ni­ce, stąd bramy, stąd plat­for­my i re­stryk­cje. Po­tę­ga Ere­mo­ra była tu nie­mal na­ma­cal­na. Gdy ktoś nie miał od­wa­gi ze sobą skoń­czyć – nie było lep­szej drogi. Czy­nił to z eks­cy­ta­cją i uśmie­chem na ustach. To nie da­wa­ło mu spo­ko­ju.

Wziął głę­bo­ki od­dech.

Opa­ska opa­dła, a praw­da zo­sta­ła mu ob­ja­wio­na. Na­uko­wiec w jed­nej chwi­li za­po­mniał o swoim ist­nie­niu, o ro­dzi­nie, życiu, o swej cie­le­snej for­mie. Nie był już czło­wie­kiem. Stał się po­je­dyn­czym bły­skiem umy­słu, skry­sta­li­zo­wa­ną myślą, per­so­ni­fi­ka­cją pra­gnie­nia.

Gdy od­zy­skał przy­tom­ność otu­la­ła go już ciem­ność, wzra­sta­ją­ce ci­śnie­nie i do­świad­cze­nie fi­zycz­no­ści po­wie­trza, które na co dzień nie ob­ja­wia skłon­no­ści do roz­ry­wa­nia po­licz­ków. W dłoni trzy­mał zna­le­zio­ny na plat­for­mie, bo­ga­to zdo­bio­ny szty­let, który chwi­lę temu, bez naj­mniej­szych pro­ble­mów prze­ciął linę bez­pie­czeń­stwa. Skąd zna­lazł się na plat­for­mie? Nie miało to teraz zna­cze­nia. Rufus był speł­nio­ny. Za kilka chwil do­ko­na wielu od­kryć. Zo­ba­czy rze­czy, o któ­rych nie prze­czy­ta w żad­nej ze zna­nych cy­wi­li­za­cji ksiąg. Nie­ste­ty nie opo­wie o nich ni­ko­mu, nie na­le­ży już do świa­ta ży­wych. Jest szczę­śli­wą ćmą.