Nie z tego świata

Noc była wy­jąt­ko­wo cie­pła i po­god­na. Wy­nio­słem do ogro­du krze­sło, sto­lik i za­pa­li­łem elek­trycz­ny lam­pion. Zimne, le­do­we świa­tło padło na dwie zro­szo­ne bu­tel­ki piwa. Psyk­nął pod­wa­żo­ny kap­sel. Przy­sta­wi­łem bu­tel­kę do ust i jed­nym hau­stem opróż­ni­łem do po­ło­wy. Rzu­ci­łem okiem na czer­wo­ną ety­kie­tę. Jak brzmia­ła ta re­kla­ma? Wszyst­ko wokół się zmie­nia, tylko ta ety­kie­ta i ten smak po­zo­sta­ją takie same. Z pustego domu, jak z otwartej lodówki, zawiewało chłodem. Odkąd Ewa się wy­pro­wa­dzi­ła, zo­sta­łem tu zu­peł­nie sam.

Zza ży­wo­pło­tu od­dzie­la­ją­ce­go mój ogró­dek od są­sia­dów do­bie­ga­ły śmie­chy i we­so­łe okrzy­ki. Gdzieś po­mię­dzy drze­wa­mi mi­gnę­ła mi syl­wet­ka ich star­szej córki. Mogła mieć naj­wy­żej osiem­na­ście lat, ale ostat­nio wy­jąt­ko­wo roz­kwi­tła. Nie zwra­ca­łem na nią szcze­gól­nej uwagi, kiedy Ewa jesz­cze tu była. Teraz, nie­mal za każ­dym razem, gdy po­ja­wia­ła się w moim polu wi­dze­nia, roz­pa­la­ła w gło­wie po­żą­dli­we myśli…

Spoj­rza­łem w roz­gwież­dżo­ne niebo. Po­mię­dzy ty­sią­cem słab­szych i moc­niej­szych świe­tli­stych punk­tów prze­su­wał się po­wo­li do­sko­na­le wi­docz­ny ognik ko­me­ty, cią­gnąc za sobą le­d­wie do­strze­gal­ny ogon. Od kilku dni trą­bi­li o tym w radiu i te­le­wi­zji, za­chę­ca­jąc do ob­ser­wa­cji astro­no­micz­nych.

– Ben­nett! – Ktoś nagle za­wo­łał z ulicy – Nie ma u cie­bie Ewy?

Par­sk­ną­łem śmie­chem. Po­zna­łem głos jej ojca, bądź co bądź ofi­cjal­nie wciąż jesz­cze mo­je­go te­ścia.

– Piz­ze­ria Luigi. Zna tata adres – od­par­łem.

Wszyscy na ulicy wiedzieli, że za­miesz­ka­ła z wła­ści­cie­lem piz­ze­rii.

– Nie ma jej tam. Od rana prze­pa­dła jak ka­mień w wodę.

– To u niej nor­mal­ne – od­po­wie­dzia­łem, po­pi­ja­jąc ide­al­nie schło­dzo­ne piwo. – O ile sobie przy­po­mi­nam, z tego domu też wy­szła bez słowa wy­ja­śnie­nia.

– Idź do dia­bła!

– Z Bo­giem, tato – od­par­łem iro­nicz­nie, wy­trzą­sa­jąc z dna ostat­nie kro­ple.

Ile lat by­li­śmy razem? Pięć? W każ­dym razie wy­star­cza­ją­co długo, żeby przy­zwy­cza­ić się do mó­wie­nia: „tato". Do mnie nikt nie mógł tak po­wie­dzieć. Nie do­cze­ka­li­śmy się dzie­ci.

Do­cho­dzi­ła dwu­dzie­sta pierw­sza. Włą­czy­łem stare radio, które przy­tar­ga­łem tu razem ze sto­li­kiem. Minęła chwila, nim spośród trzasków i pisków wy­do­był się głos spi­ker­ki pro­wa­dzą­cej wie­czor­ne wia­do­mo­ści:

„Ta­jem­ni­cze za­gi­nię­cie ko­lej­ne­go po­li­cjan­ta. Rzecz­nik ko­men­dy re­jo­no­wej po­wie­dzia­ła, że po­sze­rzo­ny zo­stał krąg po­szu­ki­wań. Spraw­dza­ne jest, czy to za­gi­nię­cie może mieć zwią­zek z wy­da­rze­niem sprzed kilku dni. Po­li­cjan­ta z dziel­ni­cy pół­noc­nej wciąż nie udało się od­na­leźć”.

– Może ko­smi­ci ich po­rwa­li? – mruk­ną­łem pod nosem. – Znik­nię­cie Ewy to pew­nie też ich spraw­ka – par­sk­ną­łem śmie­chem.

Otwo­rzy­łem dru­gie piwo i za­my­śli­łem się nad od­po­wie­dzią na py­ta­nie, czy bra­ku­je mi nie­ustan­nych pre­ten­sji o nie­umy­te na­czy­nia, ciek­ną­cy kibel, puste bu­tel­ki po piwie, cho­dze­nie w bu­tach do domu i gło­śne słu­cha­nie trans­mi­sji NBA. No i o to, że nie mie­li­śmy dzie­ci. To oczy­wi­ście też była moja wina.

Przy­po­mnia­łem sobie dzień, kiedy wró­ci­łem z de­le­ga­cji. W przed­po­ko­ju stały już spa­ko­wa­ne wa­liz­ki. Ewa cze­ka­ła na mnie w tej ele­ganc­kiej su­kien­ce, którą za­kła­da­ła tylko od świę­ta.

– Co ty ro­bisz? – spy­ta­łem.

– Od­cho­dzę! – od­par­ła, za­dzie­ra­jąc nosa, jakby od kilku go­dzin ćwi­czy­ła tę scenę. – Mia­łam cię ra­czej za nu­dzia­rza, ale ty je­steś zwy­kłym łaj­da­kiem!

Omi­nę­ła mnie, cią­gnąc za sobą wa­liz­ki i przez otwar­te drzwi wy­to­czy­ła je na ze­wnątrz. Na pod­jeź­dzie stało jej małe Su­zu­ki, cze­ka­ją­ce już z pod­nie­sio­ną klapą ba­gaż­ni­ka. Pa­trzy­łem bez słów, jak pa­ku­je wa­liz­ki do sa­mo­cho­du, trza­ska osten­ta­cyj­nie drzwia­mi, za­pa­la sil­nik i znika za ro­giem ulicy.

Dla­cze­go jej nie za­trzy­ma­łem?

Zde­ze­lo­wa­ny gło­śnik za­skrze­czał tym razem gło­sem pro­fe­so­ra z uni­wer­sy­tec­kie­go ob­ser­wa­to­rium astro­no­micz­ne­go:

„To nie ko­me­ta. To ra­czej me­te­oro­id, który za­miast wle­cieć w ziem­ską at­mos­fe­rę, za­czął krą­żyć po or­bi­cie. Na razie nic wię­cej nie mo­że­my po­wie­dzieć. Pro­wa­dzi­my stałą ob­ser­wa­cję tego obiek­tu”.

Znów spoj­rza­łem w niebo, ale tym razem nie do­strze­głem po­ru­sza­ją­ce­go się punk­tu. Może znik­nął już za wid­no­krę­giem. Ziew­ną­łem prze­cią­gle. Dwa piwa po­win­ny wy­star­czyć, żeby spo­koj­nie pójść spać. Pod­nio­słem się z krze­sła, stę­ka­jąc i ru­szy­łem do domu. Odkąd Ewa ze mną nie miesz­ka­ła, nie mu­sia­łem nawet brać prysz­ni­ca, żeby po­ło­żyć się do łóżka. Włą­czy­łem te­le­wi­zor. Mecz La­ker­sów z Cel­ta­mi do­bie­gał końca. Jed­nak zanim zdą­ży­łem za­grze­bać się w po­ście­li, dość nie­spo­dzie­wa­nie, zwa­żyw­szy na późną porę, za­dzwo­nił dzwo­nek u drzwi.

Nie­chęt­nie po­wlo­kłem się do przed­po­ko­ju i wyj­rza­łem na we­ran­dę. Na scho­dach stał po­li­cjant. Prze­mknę­ło mi przez myśl, że to może być coś po­waż­niej­sze­go.

– Pan Jakub Ben­nett? – spy­tał ni­skim gło­sem, gdy uchy­li­łem drzwi. – Dziel­ni­co­wy Garp – przed­sta­wił się, pre­zen­tu­jąc le­gi­ty­ma­cję. – Mogę wejść?

– Pro­szę. – Wpu­ści­łem go do środ­ka. – A lu­dzie ga­da­li, że pan gdzieś prze­padł.

Zna­łem go z wi­dze­nia, ale nie mia­łem oka­zji za­mie­nić z nim choć­by jed­ne­go słowa. Kilka dni temu, gdy po raz pierw­szy po­ja­wi­ła się in­for­ma­cja o ta­jem­ni­czym znik­nię­ciu po­li­cjan­ta w na­szym mie­ście, lu­dzie za­czę­li gadać, że cho­dzi wła­śnie o Garpa. Jak widać, my­li­li się.

Dziel­ni­co­wy nie od­po­wie­dział na za­czep­kę. Spoj­rzał na mnie tylko tępym wzro­kiem, za­trza­snął drzwi i gło­śno stu­ka­jąc bu­ta­mi po drew­nia­nym par­kie­cie, prze­ma­sze­ro­wał do sa­lo­nu. Był wiel­kim Mu­rzy­nem o syl­wet­ce ko­szy­ka­rza i gdy sta­nął w drzwiach, prze­sło­nił nie­mal całe świa­tło przej­ścia.

– Jeśli przy­szedł pan za­py­tać o Ewę, to od razu mówię, że nic nie wiem. – Po­sta­no­wi­łem bły­ska­wicz­nie uciąć jego spe­ku­la­cje. Nie mia­łem ocho­ty na dłuż­szą roz­mo­wę z tym głą­bem, ale po­li­cjant nie za­py­tał o Ewę. Mil­cząc, od­wró­cił się w moją stro­nę i wyż­szy o głowę, spoj­rzał z góry takim dziw­nym, pu­stym wzro­kiem, że aż prze­szedł mnie dreszcz.

– Pój­dzie pan ze mną, panie Ben­nett – ode­zwał się w końcu, wy­cią­ga­jąc z kie­sze­ni pióro, zu­peł­nie jakby chciał wy­pi­sać mi man­dat.

Wtedy koń­ców­ka pióra nie­spo­dzie­wa­nie roz­bły­sła tak ośle­pia­ją­cym świa­tłem, że mu­sia­łem zmru­żyć po­wie­ki. Nie zdą­ży­łem po­wie­dzieć ani słowa, kiedy po pro­stu do­tknął mnie tym świe­cą­cym punk­tem…

*

Obu­dzi­łem się, czu­jąc ­ła­skoczące mnie po twa­rzy włosy. Wy­ła­nia­ją­cy się spod otwie­ra­nych po­wo­li po­wiek obraz na­chy­lo­nej tuż nade mną dziew­czy­ny nie był czymś nor­mal­nym na obec­nym eta­pie mo­je­go życia. Spoj­rza­łem py­ta­ją­co w jej ja­sno­zie­lo­ne oczy, ale nie wy­czy­ta­łem z nich ni­cze­go.

Po­my­śla­łem o po­ste­run­ko­wym Gar­pie i o tym wszyst­kim, co wy­da­rzy­ło się mi­nio­ne­go wie­czo­ra. O wszyst­kim, czyli o ni­czym. Nie pa­mię­ta­łem nic po­nad­to, że szu­ka­no Ewy, a ja piłem piwo, słu­cha­jąc radia i ob­ser­wu­jąc ko­me­tę.

Zer­k­ną­łem na lekko spierzch­nię­te, mil­czą­ce usta, ale mój wzrok mo­men­tal­nie za­nur­ko­wał niżej, tam, gdzie dziew­czę­ce pier­si o ide­al­nie za­okrą­glo­nych li­niach mu­ska­ły mój tors. Prze­su­ną­łem dło­nią po głę­bo­ko wcię­tej talii, aby po chwi­li, wciąż nie do­wie­rza­jąc, za­ci­snąć palce na nagim po­ślad­ku. Nie wiem, czy pod wpły­wem tej de­li­kat­nej piesz­czo­ty, ale wtu­li­ła się we mnie mocno i uśmiech­nę­ła, cicho wzdy­cha­jąc.

Po in­te­gra­cyj­nym ban­kie­cie, który za­koń­czył ostat­nią fir­mo­wą im­pre­zę, też miała miej­sce po­dob­na scena. Obu­dzi­łem się w łóżku z ko­le­żan­ką z pracy. Miała na sobie tylko prze­zro­czy­stą halkę. Za­czą­łem się za­sta­na­wiać, jak da­le­ko po­to­czy­ły się wy­da­rze­nia tam­te­go wie­czo­ru i czy nie zo­sta­ły przy­pad­kiem ­prze­kro­czo­ne ja­kieś czer­wo­ne linie. Pa­mięć na szczę­ście szyb­ko prze­bi­ła się przez mgłę po­ran­ne­go kaca. Im­pre­za za­koń­czy­ła się w na­szym ho­te­lo­wym po­ko­ju. Nie pa­mię­ta­łem, kogo pierw­sze­go ścię­ło, ale ko­le­żan­ka, zanim padła tru­pem na moim łóżku, za­rzy­ga­ła pół kibla.

Tym razem w gło­wie mia­łem wiel­ką czar­ną dziu­rę, a dziew­czy­na obok by­naj­mniej nie spała pi­jac­kim snem. Spoj­rza­łem na wiel­ki stary zegar wi­szą­cy na ścia­nie. Była punk­tu­al­nie dzie­sią­ta.

Po­ca­łun­ki, de­li­kat­ne jak kro­ple desz­czu, zmy­sło­wo spły­nę­ły po mojej skó­rze. Po­czu­łem, jak pod ich wpły­wem po­grą­żo­ne w po­ran­nym le­tar­gu ciało za­czy­na bu­dzić się do życia. Za­drża­łem. W ciągu kilku mie­się­cy z nie­po­zor­nej na­sto­lat­ki z są­siedz­twa zmie­ni­ła się bo­gi­nię seksu. Jej od­waż­ne, pewne sie­bie po­czy­na­nia mo­men­tal­nie do­pro­wa­dzi­ły mnie na skraj prze­pa­ści. Za­ci­sną­łem po­wie­ki, ale nie po­wstrzy­ma­łem tym fali roz­ko­szy, która ni­czym wzbie­ra­ją­ca nagle rzeka prze­rwa­ła wszyst­kie tamy.

Kiedy bez słowa wsta­ła z łóżka, za­wsty­dzo­ny ukry­łem twarz w po­dusz­ce. Wszyst­ko to wy­da­rzy­ło się zbyt szyb­ko, wszyst­ko było tak nie­spo­dzie­wa­ne, że zu­peł­nie nie wie­dzia­łem, co o tym my­śleć. Opu­ści­łem po­pla­mio­ną po­ście­l do­pie­ro upew­niw­szy się, że wy­szła, dys­kret­nie za­my­ka­jąc drzwi. Usia­dłem, ale tak za­krę­ci­ło mi się w gło­wie, że z po­wro­tem opa­dłem na po­sła­nie.

Nic z tego nie ro­zu­mia­łem. Jakim cudem córka są­sia­dów zna­la­zła się w moim łóżku? Ran­kiem i to by­naj­mniej nie wcze­snym ran­kiem. Łeb mnie za­czął na­pa­rzać, jakby ktoś walił w niego młot­kiem. Do tego aż skrę­ca­ło mnie z głodu. Pod­ją­łem drugą próbę pod­nie­sie­nia się z łóżka… tym razem za­koń­czo­ną suk­ce­sem.

Do mych noz­drzy do­tarł jakiś przy­jem­ny za­pach. Spoj­rza­łem na ławę. Ze zdzi­wie­niem do­strze­głem na niej pół­mi­sek pełen to­stów. Obok stała bu­tel­ka z cha­rak­te­ry­stycz­nym, czer­wo­nym lo­giem mo­je­go ulu­bio­ne­go piwa. Nie miałem pojęcia, czym sobie za­słu­ży­łem na takie śnia­da­nie. Pod­sze­dłem do stołu i się­gną­łem po tost. Był jesz­cze go­rą­cy. Usia­dłem na krze­śle i od­kap­slo­wa­łem piwo.

Raz jesz­cze pod­ją­łem wy­si­łek prze­śle­dze­nia wy­da­rzeń mi­nio­ne­go wie­czo­ra. Nic. Ab­so­lut­nie nic. Dziel­ni­co­wy Garp i czar­na dziu­ra. Zer­k­ną­łem na zegar, wi­szą­cy obok otrzy­ma­ne­go od babci na osiem­na­ste uro­dzi­ny ob­ra­zu, przed­sta­wia­ją­ce­go walkę Ja­ku­ba z anio­łem. Dziw­ne, ale zegar chyba sta­nął. Wciąż po­ka­zy­wał dzie­sią­tą. To był stary zegar, który mu­sia­łem na­krę­cać raz w ty­go­dniu, żeby szedł, ale kiedy się go na­krę­ci­ło, a ro­bi­łem to za­wsze w so­bo­tę, od­mie­rzał już czas bez naj­mniej­sze­go opóź­nie­nia.

Wsta­łem by włą­czyć te­le­wi­zję, ale ni­g­dzie nie mo­głem zna­leźć pi­lo­ta. Mało tego. Nie mo­głem też ni­g­dzie zna­leźć ko­mór­ki. Co tu się, do cho­le­ry, dzia­ło? Ręcz­nie uru­cho­mi­łem te­le­wi­zor. Le­cia­ła naj­wi­docz­niej po­wtór­ka wczo­raj­sze­go meczu La­ker­sów, a przy­cisk do zmia­ny ka­na­łów oczy­wi­ście nie dzia­łał. Za­klą­łem i wró­ci­łem do stołu. Byłem tak głod­ny, że łap­czy­wie po­chło­ną­łem cały ta­lerz to­stów, wy­pi­ja­jąc piwo do dna.

Za­czą­łem za­sta­na­wiać się, gdzie, u licha, znik­nę­ła dziew­czy­na. Czy to ona przy­go­to­wa­ła dla mnie tę pysz­ną, po­ran­ną nie­spo­dzian­kę? Trza­snę­ły drzwi. Na ten dźwięk po­de­rwa­łem się z krze­sła, my­śląc, że wró­ci­ła…

Kiedy się od­wró­ci­łem, moim oczom uka­za­ła się, nie­ste­ty, ogrom­na syl­wet­ka dziel­ni­co­we­go Garpa.

– Co pan tu robi? – Niemal krzyknąłem. – Dla­cze­go wcho­dzi pan bez pu­ka­nia do pry­wat­ne­go domu?

Wiel­ki, bar­czy­sty Mu­rzyn w po­li­cyj­nej czap­ce i gra­na­to­wym mun­du­rze ru­szył po­wo­li w moją stro­nę, nic nie mó­wiąc. Na pier­si, w kla­pie błysz­cza­ła od­zna­ka, a u pasa wi­sia­ły skó­rza­na ka­bu­ra i krót­ko­fa­lów­ka.

– Co pan, do cho­le­ry, robi? – wrza­sną­łem jesz­cze gło­śniej, mając na­dzie­ję, że go to za­trzy­ma.

– Pro­szę się nie de­ner­wo­wać, panie Ben­nett – od­parł spo­koj­nie.

Był już o krok ode mnie. Się­gnął do kie­sze­ni i wy­do­był z niej pióro…

Wszyst­ko sobie nagle przy­po­mnia­łem. Ten ośle­pia­ją­cy roz­błysk, który po­grą­żył mnie w nie­pa­mię­ci. Co on mi zro­bił ze­szłe­go wie­czo­ra? Nie wie­dzia­łem, ale byłem pe­wien, że to samo za­mie­rza zro­bić teraz. Zła­pa­łem jego po­tęż­ne przed­ra­mię w mo­men­cie, kiedy głów­ka pióra, wy­cią­gnię­ta w moim kie­run­ku, za­pa­li­ła się takim samym, jak ze­szłe­go wie­czo­ra bły­skiem…

Byłem niż­szy o głowę i lżej­szy o po­ło­wę, ale wiele lat ama­tor­sko ćwi­czy­łem aiki­do. Za­ło­ży­łem dźwi­gnię i gwał­tow­nym szarp­nię­ciem spro­wa­dzi­łem go do par­te­ru. W jego oczach zo­ba­czy­łem takie samo zdzi­wie­nie, jakie mu­sia­ło się za­pew­ne ma­lo­wać rów­nież na mojej twa­rzy. Po­sze­dłem za cio­sem i wy­ła­mu­jąc mu do tyłu ramię, unie­ru­cho­mi­łem na pod­ło­dze. Tym­cza­sem pióro, czy co to było, wy­śli­zgnę­ło się z jego pal­ców i wciąż pło­nąc nie­po­ko­ją­cym świa­tłem, po­to­czy­ło się pod samą ścia­nę, i zga­sło.

*

Nagle wszyst­ko znik­nę­ło. Mój salon, te­le­wi­zor, stół i łóżko. Gołe ścia­ny po­miesz­cze­nia lśni­ły tru­pio­zie­lo­ną lu­mi­ne­scen­cją. Praw­dzi­wy po­zo­stał je­dy­nie Garp. Wiel­ka góra czar­ne­go mięsa przy­gwoż­dżo­na do ziemi i cięż­ko dy­szą­ca z wy­sił­ku, który mu­siał pod­jąć, aby spró­bo­wać wstać.

Pu­ści­łem go i rzu­ci­łem się bie­giem w kie­run­ku okrą­głe­go otwo­ru, znaj­du­ją­ce­go się w jed­nej ze ścian. Z tej stro­ny, z któ­rej przy­szedł dziel­ni­co­wy. To mu­sia­ły być za­pew­ne drzwi. Miały na oko dwa metry śred­ni­cy i wy­peł­nia­ła je czar­na szyba lub plek­sa.

– Pro­szę nie robić głupstw, panie Ben­nett – za­wo­łał za mną pod­nie­sio­nym gło­sem. – Pro­szę się uspo­ko­ić, dla pań­skie­go dobra.

Kątem oka zo­ba­czy­łem le­żą­cy wciąż pod ścia­ną ów ta­jem­ni­czy przed­miot w kształ­cie wiecz­ne­go pióra. Zanim Garp zdo­łał wstać, porwałem go w dłoń. Po chwi­li znów byłem przy drzwiach, które ku mojej uldze za­czę­ły się przede mną otwie­rać. Czar­na płasz­czy­zna unio­sła się ni­czym ża­lu­zja.

– Pro­szę oddać kon­tro­ler – wołał za mną Garp, ale je już byłem na ze­wnątrz.

Poza okrą­głym otwo­rem wyj­ścio­wym roz­cią­ga­ła się ogrom­na, ciem­na prze­strzeń. Przy­po­mi­na­ła roz­le­gły pod­ziem­ny par­king. Wy­peł­nia­ła ją ta dziw­na flu­ore­scen­cyj­na po­świa­ta. Ru­szy­łem przed sie­bie, ale mo­men­tal­nie wy­rżną­łem w coś całym pędem. Do­pie­ro wtedy za­uwa­ży­łem, że z okrą­głych drzwi po­przez pustą prze­strzeń pro­wa­dzi ko­ry­tarz w kształ­cie wiel­kiej rury, o ścia­nach z prze­zro­czy­ste­go jak szkło ma­te­ria­łu. Rura, wy­gi­na­jąc się łu­kiem, zwra­ca­ła się w kie­run­ku ma­ja­czą­cych gdzieś w od­da­li krań­ców hali. Pu­ści­łem się nią bie­giem, sły­sząc za ple­ca­mi cięż­kie kroki dziel­ni­co­we­go. Na samym końcu tu­ne­lu do­strze­głem w ścia­nie okrą­gły otwór, po­dob­ny do tego, któ­rym udało mi się wy­do­stać z mojej … no wła­śnie… celi? Przy­spie­szy­łem, mo­dląc się, żeby ko­lej­ne drzwi tak samo się otwo­rzy­ły.

Gdzie ja byłem? Co tu się dzia­ło? Te po­miesz­cze­nia pełne lu­mi­ne­scen­cji, te szkla­ne ko­ry­ta­rze i okrą­głe por­ta­le nie przy­po­mi­na­ły ni­cze­go, co do­tych­czas wi­dzia­łem. To nie mogła być ko­men­da po­li­cji ani wię­zie­nie, ani żadne znane mi choć­by z fil­mów lochy, czy pod­zie­mia.

Bie­głem zdy­sza­ny sły­sząc za ple­ca­mi spo­koj­ne kroki Garpa. Byłem już dwa metry od por­ta­lu, kiedy ten otwo­rzył się tuż przed moim nosem.

Ob­szer­ne po­miesz­cze­nie znaj­du­ją­ce się po dru­giej stro­nie przy­po­mi­na­ło salę ki­no­wą. Wbie­głem w nią do­słow­nie kilka kro­ków i sta­ną­łem jak wryty. W miej­scu, gdzie prze­kro­czy­łem por­tal, pa­no­wa­ła pra­wie cał­ko­wi­ta ciem­ność, ale prze­ciw­le­głą ścia­nę roz­świe­tlał gi­gan­tycz­ny ekran. Ekran przed­sta­wiał nie­zwy­kły widok. Był to widok na­szej pla­ne­ty, Ziemi, oglą­da­nej jak gdyby z ko­smo­su. Obraz był bar­dzo rze­czy­wi­sty. Do­sko­na­le widać było cały kon­ty­nent z za­to­ka­mi i pół­wy­spa­mi, wokół któ­rych wi­ro­wa­ły po­chmur­ne niże ba­rycz­ne. Bra­ko­wa­ło tylko po­go­dyn­ki, która wcho­dząc na scenę, za­czę­ła­by tłu­ma­czyć, gdzie bę­dzie sło­necz­nie, a gdzie spad­nie deszcz.

Za­miast po­go­dyn­ki po­ja­wił się nie­ste­ty dziel­ni­co­wy Garp. Omi­nął mnie spo­koj­nym kro­kiem i pod­szedł do znaj­du­ją­ce­go się na środ­ku sali pul­pi­tu.

– Pro­szę usiąść panie Ben­nett – rzekł, pod­su­wa­jąc w moją stro­nę krze­sło.

Zu­peł­nie jak­by­śmy zna­leź­li się na ko­mi­sa­ria­cie, któ­re­go za­sięg nie ogra­ni­czał się tylko do dziel­ni­cy, ale obej­mo­wał cały świat.

– Liczę, że w końcu do­wiem się, co tu się dzie­je – wark­ną­łem, choć wy­szło to dosyć roz­pacz­li­wie.

Po po­cząt­ko­wym wy­rzu­cie ad­re­na­li­ny i bo­jo­wym zry­wie ogar­nę­ło mnie po­czu­cie bez­sil­no­ści. Nie mia­łem po­ję­cia, gdzie je­stem, ani tym bar­dziej, w jaki spo­sób mógł­bym się stąd wy­do­stać. Zro­zu­mia­łem, że muszę za­cząć współ­pra­co­wać z Gar­pem, jeśli chcę jesz­cze kie­dy­kol­wiek zo­ba­czyć mój praw­dzi­wy dom. Dla­te­go po­słusz­nie usia­dłem na sto­ją­cym przed biur­kiem po­li­cjan­ta krze­śle.

– Za­mie­rza­łem ode­słać pana na Zie­mię, ale uszko­dził pan nie­ste­ty kon­tro­ler.

– Na Zie­mię? – za­ję­cza­łem, uno­sząc wzrok na ogrom­ny ekran. – W takim razie, gdzie teraz je­ste­śmy?

– Je­ste­śmy na ziem­skiej or­bi­cie, panie Ben­nett, na po­kła­dzie transga­lak­tycz­ne­go stat­ku. To, co pan widzi za moimi ple­ca­mi to pana pla­ne­ta. Nie po­zna­je pan?

To wszyst­ko mi się tylko śniło. Nie było in­ne­go wy­tłu­ma­cze­nia. Mu­sia­łem po pro­stu tylko otwo­rzyć oczy i w końcu się obu­dzić. Do­tkną­łem pal­ca­mi po­wiek, ale nie dało się ich bar­dziej roz­sze­rzyć.

Na szczę­ście po­li­cjant pa­trzył na mnie spo­koj­nym wzro­kiem i nie wy­ka­zy­wał żad­nych agre­syw­nych za­mia­rów.

– A gdzie ska­fan­dry? Czemu nie le­wi­tu­je­my? – spró­bo­wa­łem za­żar­to­wać.

– W stre­fie, w któ­rej prze­by­wa­my, od­two­rzo­ne zo­sta­ły ziem­skie pa­ra­me­try at­mos­fe­ry i gra­wi­ta­cji. Można tu pro­wa­dzić nor­mal­ne życie.

– Nie wy­glą­da pan na ko­smo­nau­tę, Garp – par­sk­ną­łem.

– Garp jest tylko de­ko­de­rem. Na­rzę­dziem umoż­li­wia­ją­cym po­ro­zu­mie­nie – od­parł tym samym spo­koj­nym tonem.

– To jakiś ab­surd! – mruk­ną­łem.

– Panie Ben­nett, nie­do­brze się stało, że wsku­tek awa­rii kon­tro­le­ra od­krył pan naszą obec­ność. Nie mie­li­śmy złych za­mia­rów. Po­trze­bo­wa­li­śmy pana je­dy­nie w celu po­bra­nia ma­te­ria­łu ge­ne­tycz­ne­go. Wró­cił­by pan cały i zdro­wy, a my uda­li­by­śmy się w swoją stro­nę. Po­cho­dzi­my z od­le­głej ga­lak­ty­ki, z le­piej niż wasza roz­wi­nię­tej cy­wi­li­za­cji…

Wy­buch­ną­łem nie­opa­no­wa­nym śmie­chem. Wszyst­ko we mnie za­drża­ło, kur­cząc się i roz­prę­ża­jąc jak przy rzy­ga­niu. Śmia­łem się hi­ste­rycz­nie, czu­jąc, jak łzy płyną mi stru­mie­nia­mi po obu stro­nach nosa, wprost do otwar­tych ust. Nie mo­głem prze­stać. Garp, ko­smo­nau­ta, ra­czej ko­smi­ta… transga­lak­tycz­ny sta­tek, Zie­mia, ko­smos, obcy… Sen… to tylko sen… ra­czej kosz­mar… kosz­mar, z któ­re­go do ja­snej kurwy nie mogę się obu­dzić. To już nie był śmiech. To był ża­ło­sny jęk. Prze­po­na roz­bo­la­ła mnie jak po ude­rze­niu w splot sło­necz­ny, a oczy za­szły mgłą.

– Garp! – krzyk­ną­łem zde­ner­wo­wa­ny jesz­cze bar­dziej. – Czy ty sam sie­bie sły­szysz?

– Panie Ben­nett. Ciało po­li­cjan­ta Garpa zo­sta­ło przez nas prze­ję­te, aby móc się z panem skon­tak­to­wać. Nasz spo­sób ko­mu­ni­ka­cji unie­moż­li­wia wza­jem­ne zro­zu­mie­nie. Nie znamy wa­sze­go ję­zy­ka, dla­te­go po­trze­bo­wa­li­śmy kogoś, kto bę­dzie na­szy­mi usza­mi i usta­mi. W tym mo­men­cie panie Ben­nett przez usta dziel­ni­co­we­go Garpa prze­ma­wia do pana za­ło­ga tego stat­ku…

– To jest sta­tek ob­cych? Są tu gdzieś ko­smi­ci? – Znowu za­re­cho­ta­łem, kry­jąc pa­ra­li­żu­ją­ce mnie prze­ra­że­nie.

Było w tym coś de­mo­nicz­ne­go; pa­trzeć na po­czci­wą, choć po­nu­rą twarz wiel­kie­go czar­no­skó­re­go po­li­cjan­ta, jed­no­cze­śnie sły­sząc głosy, które opę­ta­ły jego ciało.

– Nasza cy­wi­li­za­cja panie Ben­nett jak już panu wspo­mnia­łem, znaj­du­je się na dużo wyż­szym szcze­blu roz­wo­ju niż ziem­ska. Życie bio­lo­gicz­ne, ro­zu­mia­ne tak jak na Ziemi, na na­szej pla­ne­cie dawno już prze­sta­ło ist­nieć…

– Je­ste­ście ro­bo­ta­mi? – spy­ta­łem już spo­koj­niej.

Mimo stra­chu za­czą­łem od­czu­wać swo­istą cie­ka­wość tych ab­sur­dal­nych re­we­la­cji, wy­po­wia­da­nych usta­mi dziel­ni­co­we­go.

– Je­ste­śmy in­te­li­gen­cją stwo­rzo­ną kie­dyś przez my­ślą­ce isto­ty. In­te­li­gen­cją, pan na­zwał­by ją sztucz­ną, która w pro­ce­sie ewo­lu­cji za­czę­ła żyć wła­snym ży­ciem, o nie­skoń­cze­nie więk­szych moż­li­wo­ściach.

– Zbun­to­wa­li­ście się, tak? I uni­ce­stwi­li­ście waszą pla­ne­tę! A teraz chce­cie zro­bić to samo z naszą?

– Nie panie Ben­nett. Nasz sys­tem my­śle­nia nigdy nie ope­ro­wał ta­ki­mi po­ję­cia­mi jak prze­moc, agre­sja, nie­na­wiść czy bunt. Isto­ty za­miesz­ku­ją­ce dawno temu naszą pla­ne­tę same prze­ka­za­ły nam kon­tro­lę nad wie­lo­ma aspek­ta­mi swo­je­go życia. Ich czas jed­nak prze­mi­nął. Wa­run­ki kli­ma­tycz­ne unie­moż­li­wi­ły im dal­szą eg­zy­sten­cję. My prze­trwa­li­śmy. Nie po­trze­bu­je­my jeść ani pić, od­dy­chać od­po­wied­nią mie­szan­ką gazów, ani utrzy­my­wać opty­mal­nej tem­pe­ra­tu­ry ciała. Po­trze­bu­je­my tylko ener­gii do za­si­la­nia na­szych pro­ce­so­rów, ener­gii, któ­rej w ko­smo­sie jest pod do­stat­kiem. Aby przy­le­cieć tu na Zie­mię, na­szym po­przed­ni­kom nie star­czy­ło­by życia, nawet gdyby po­ru­sza­li się z naj­wyż­szą ko­smicz­ną pręd­ko­ścią. Dla nas czas nie ist­nie­je, bo nie ogra­ni­cza nas śmierć.

– A dla­cze­go ja?

– Nie jest pan je­dy­ny, panie Ben­nett. Jako je­dy­ny uszko­dził pan za to kon­tro­ler. Pro­szę mi go teraz oddać. Jeśli grzecz­nie wróci pan do swo­jej ka­ju­ty, zo­sta­nie pan wkrót­ce ode­sła­ny do domu.

Spoj­rza­łem na ści­ska­ny wciąż w dłoni po­dłuż­ny przed­miot. Kiedy zo­ba­czy­łem go pierw­szy raz, mia­łem wra­że­nie, że wy­glą­da jak wiecz­ne pióro. Teraz gdy się mu bli­żej przyj­rza­łem, przy­po­mi­nał ra­czej ma­gicz­ną różdż­kę z bajki o wróż­kach.

– A jaką mam gwa­ran­cję, że ode­śle­cie mnie na Zie­mię, a nie włą­czy­cie z po­wro­tem tego ma­trik­su, w któ­rym się dziś obu­dzi­łem?

– Nie wiem, co mogę panu od­po­wie­dzieć, Ben­nett. Nie mamy żad­nych po­wo­dów, żeby tu pana trzy­mać.

Czy mia­łem jakiś inny wybór, niż mu uwie­rzyć i cier­pli­wie po­cze­kać, po­wiedz­my do wie­czo­ra na wy­pusz­cze­nie? Unio­słem dłoń i po­ło­ży­łem kon­tro­ler na biur­ku. W tym mo­men­cie roz­su­nął się pul­pit i przed­miot znik­nął w znaj­du­ją­cej się w środ­ku za­pad­ni.

– Przyj­dę do pana, kiedy kon­tro­ler zo­sta­nie na­pra­wio­ny. Tylko pro­szę nie robić już głu­pot.

*

Jako dowód na to, że nie śni­łem, ani nie zwa­rio­wa­łem, wzią­łem fakt, że do­sko­na­le za­pa­mię­ta­łem drogę po­wrot­ną do mojej ka­ju­ty. Ogrom­ny han­gar, czy co to było, przez który prze­bie­ga­ły owe szkla­ne, po­dob­ne do rur ko­ry­ta­rze, wy­glą­dał do­kład­nie tak samo, jak parę chwil wcze­śniej, gdy ucie­ka­łem tędy przed Gar­pem. Prze­mie­rza­jąc go w prze­ciw­nym kie­run­ku, za­uwa­ży­łem na­to­miast, że szkla­na rura się roz­wi­dla… Dokąd mogły wieść po­zo­sta­łe ko­ry­ta­rze, na które wcze­śniej nie zwró­ci­łem uwagi? Nie wie­dzia­łem. Było ich kilka i wszyst­kie pro­wa­dzi­ły do po­dob­nych, okrą­głych por­ta­li.

Czy aż tak byłem tego cie­ka­wy? Po­trze­bo­wa­łem ja­kie­goś ar­gu­men­tu, aby uwie­rzyć w cho­ciaż jedno słowo wy­po­wie­dzia­ne usta­mi dziel­ni­co­we­go. Do­brze prze­cież usły­sza­łem: nie byłem tutaj sam. Wi­dzia­łem już przed sobą otwór mojej celi, ale po­sta­no­wi­łem skrę­cić w inny tunel.

Serce wa­li­ło mi jak sza­lo­ne, kiedy skra­da­łem się w kie­run­ku za­sło­nię­te­go czar­ną ża­lu­zją otwo­ru. Byłem już od niego na krok. Czy nikt tu ni­cze­go nie pil­no­wał? Zu­peł­nie jakby nie było tu ludzi. Tak jak się tego spo­dzie­wa­łem, por­tal otwo­rzył się tuż przede mną.

Po­miesz­cze­nie, które zo­ba­czy­łem po dru­giej stro­nie, wy­glą­da­ło zu­peł­nie jak to, w któ­rym na­szedł mnie czar­no­skó­ry po­li­cjant. To zna­czy, wy­glą­da­ło jak w mo­men­cie, kiedy ta­jem­ni­czy kon­tro­ler wy­padł z jego rąk i w jed­nej se­kun­dzie znik­nę­ła wir­tu­al­na pro­jek­cja wnę­trza mo­je­go sa­lo­nu.

Nie pa­mię­ta­łem, czy w mojej celi było rów­nież coś ta­kie­go, ale tu wzrok przy­cią­gnę­ła od razu znaj­du­ją­ca się w samym jego środ­ku owal­na niec­ka, wy­peł­nio­na sil­nym fos­fo­rycz­nym świa­tłem. Z prze­ra­że­niem za­uwa­ży­łem, że w jej po­dob­nym do ol­brzy­miej musz­li wnę­trzu znaj­do­wa­ły się dwie nagie ludz­kie syl­wet­ki.

Zbli­ży­łem się na pal­cach, na­słu­chu­jąc dźwię­ków, które się stam­tąd wy­do­by­wa­ły. Sły­chać było wy­raź­nie świsz­czą­cy, przy­spie­szo­ny od­dech męż­czy­zny oraz ciche jęki ko­bie­ty. Za­ję­ci sobą na­wza­jem zu­peł­nie mnie nie za­uwa­ży­li. Ko­bie­ta klę­cza­ła na czwo­ra­kach z nisko opusz­czo­ną głową, z któ­rej spły­wał za­sła­nia­ją­cy jej twarz woal czar­nych wło­sów. Męż­czy­zna, jak przy­kle­jo­ny, był tuż za nią…

– Halo – zwró­ci­łem się w ich kie­run­ku, nie za­sta­na­wia­jąc się zu­peł­nie nad in­tym­no­ścią roz­gry­wa­ją­ce­go się przede mną aktu. – Co wy tu ro­bi­cie?

Męż­czy­zna jed­nak ani drgnął, zu­peł­nie jakby mnie nie sły­szał, za­ję­ty klę­czą­cą przed nim ko­bie­tą. Nie ob­cho­dzi­ło mnie to, co robi. Roz­pacz­li­wie po­trze­bo­wa­łem się z nim po­ro­zu­mieć. Wszyst­ko, co mówił Garp mogło być prze­cież jedną wiel­ką bzdu­rą. Czy on też po­znał Garpa? Czy wie­dział coś wię­cej ode mnie?

– Ej, ty! – Trą­ci­łem go w ramię, któ­rym obej­mo­wał bio­dro ko­bie­ty.

Zu­peł­nie nie re­ago­wał. Z ro­sną­cą iry­ta­cją pchną­łem go w bok z ca­łych sił, aż prze­wró­cił się na plecy. Ze zgro­zą spo­strze­głem, że zu­peł­nie jakby nic się nie stało, jego ko­bie­ta bły­ska­wicz­nie wsko­czy­ła na niego okra­kiem, kon­ty­nu­ując prze­rwa­ną na chwi­lę ero­tycz­ną scenę.

Co to miało zna­czyć? Dla­cze­go oni mnie nie wi­dzie­li, nie sły­sze­li, a nawet nie czuli? Nagle do­tar­ło do mnie, że ci lu­dzie muszą prze­by­wać w takim samym wir­tu­al­nym świe­cie, w jakim ja sam się znaj­do­wa­łem, do­pó­ki nie wy­rwa­łem z rąk Garpa ta­jem­ni­cze­go kon­tro­le­ra. Bez niego nie byłem naj­wi­docz­niej w sta­nie prze­do­stać się do ich świa­do­mo­ści. Po­czu­łem się jak bez­rad­ne dziec­ko ude­rza­ją­ce głową o mur.

Chcia­łem się na nich rzu­cić, kopać i tłuc pię­ścia­mi po gło­wie, aby w końcu mnie za­uwa­ży­li. W tejże chwi­li po­czu­łem jed­nak na karku cięż­ką rękę dziel­ni­co­we­go, sta­now­czym ru­chem cią­gną­cą mnie ku wyj­ściu.

– Dla­cze­go jest pan tak nie­po­słusz­ny, panie Ben­nett? – spy­tał, kiedy zna­leź­li­śmy się z po­wro­tem w szkla­nym ko­ry­ta­rzu. Jego nie­na­tu­ral­nie spo­koj­ny głos do­pro­wa­dzał mnie do sza­leń­stwa.

– Co robią tam ci lu­dzie? – wrza­sną­łem.

– Pro­szę się uspo­ko­ić panie Ben­nett. Mó­wi­łem panu prze­cież, że nie jest pan je­dy­nym Zie­mia­ni­nem, bio­rą­cym udział w na­szej misji.

– Misji? Ja­kiej misji? O czym pan bre­dzi Garp?

– My­śla­łem, że to już usta­li­li­śmy jaką rolę w na­szej misji speł­nia dziel­ni­co­wy Garp.

– Ustal­my teraz zatem jaką rolę w tej wa­szej misji speł­niam ja, a jaką ci lu­dzie – wark­ną­łem sta­now­czo, dając do zro­zu­mie­nia, że nie ruszę się z miej­sca, do­pó­ki wszyst­kie­go mi nie wy­ja­śni.

Prze­sta­łem się go bać. Nie wy­da­wał się groź­ny. Grozą na­pa­wa­ła mnie za to cała ta­jem­ni­ca, którą przede mną ukry­wał. Spoj­rzał na mnie tępym wzro­kiem i rzekł:

– Pro­szę pójść ze mną. Coś panu po­ka­żę.

To mó­wiąc, ru­szył z po­wro­tem w kie­run­ku owej sali z wi­do­kiem na Zie­mię. Po­ru­szał się dłu­gi­mi kro­ka­mi, aż zmu­szo­ny byłem za nim biec. Kiedy znowu zna­leź­li­śmy się na miej­scu, pa­no­ra­micz­ne okno zmie­ni­ło się w wiel­ki mo­ni­tor, po któ­rym za­czę­ły bie­gać ja­kieś ta­jem­ni­cze znaki i sunąć nie­zro­zu­mia­łe wy­kre­sy.

– Panie Ben­nett. Mó­wi­łem już panu, że nasza cy­wi­li­za­cja jest cy­wi­li­za­cją sztucz­nej, że tak się wy­ra­żę wa­szy­mi sło­wa­mi, in­te­li­gen­cji. W na­szym świe­cie nie ma już bio­lo­gicz­ne­go życia. Znamy je tylko z daw­nych ar­chi­wów, do­go­ry­wa­ją­cych na za­po­mnia­nych ser­we­rach. Na­to­miast cał­kiem nie­daw­no nasi ba­da­cze po­szu­ku­ją­cy wie­dzy o coraz dal­szych za­kąt­kach ko­smo­su od­kry­li pewną nie­zwy­kłą pla­ne­tę. Pla­ne­tę o wy­jąt­ko­wo sprzy­ja­ją­cych do życia wa­run­kach. Jej kli­mat po­dob­ny jest do tego, jaki pa­no­wał nie­gdyś na na­szej pla­ne­cie, a lądy po­ro­śnię­te są bujną, choć bez­ro­zum­ną we­ge­ta­cją, czymś, co wy na­zwa­li­by­ście ro­ślin­no­ścią. Zde­cy­do­wa­li­śmy się pod­jąć próbę jej ko­lo­ni­za­cji. Po­sta­no­wi­li­śmy za­sie­dlić ją nową, stwo­rzo­ną zu­peł­nie od pod­staw cy­wi­li­za­cją. Do tego nie­zbęd­ne nam były tylko in­te­li­gent­ne formy życia. Takie formy od­kry­li­śmy wcze­śniej na Ziemi. Je­ste­ście zu­peł­nie jak nasi przod­ko­wie. Przy­cho­dzi­cie na ten świat i od­cho­dzi­cie w cier­pie­niu. Ko­cha­jąc się i za­bi­ja­jąc, roz­pacz­li­wie po­szu­ku­je­cie praw­dy o sen­sie ist­nie­nia. Tylko wasze życie jest na to zbyt krót­kie. Od­le­głość ko­smicz­na po­mię­dzy nowo od­kry­tą pla­ne­tą a Zie­mią jest tak duża, że bra­kło­by wam życia, aby tam w cza­sie jego trwa­nia do­le­cieć. Wy­li­czy­li­śmy, że po­trzeb­nych jest dwa­na­ście ludz­kich po­ko­leń, aby wasi po­tom­ko­wie mogli tam do­trzeć i się osie­dlić.

Czar­no­skó­ry po­li­cjant od­wró­cił się w kie­run­ku ekra­nu i nagle na jego płasz­czyź­nie po­dzie­lo­nej na sze­reg mniej­szych mo­ni­to­rów wy­świe­tlił się obraz z róż­nych kamer. Każde z ujęć po­ka­zy­wa­ło wnę­trze po­dob­nej do mojej ka­ju­ty. W każ­dej z nich znaj­do­wa­ła się para Zie­mian. Była tam para Mu­rzy­nów i para Azja­tów, para śnia­dych bru­ne­tów i para ja­sno­skó­rych blon­dy­nów. Jedni tu­li­li się do sie­bie, inni ko­pu­lo­wa­li, a jesz­cze inni już od­po­czy­wa­li. Wresz­cie do­tar­ło do mnie to, co od paru chwil mówił.

– Ro­zu­mie pan teraz panie Ben­nett, na czym po­le­ga nasza misja?

Tylko jeden obraz róż­nił się od po­zo­sta­łych. W uję­ciu tej je­dy­nej ka­me­ry znaj­do­wa­ła się sa­mot­na ko­bie­ta. Spała chyba, choć trud­no było to stwier­dzić, gdyż jej twarz przy­sła­nia­ły bujne, rude loki.

– Do­brze się pan do­my­śla – kon­ty­nu­ował. – To pań­ska ka­ju­ta.

Przyj­rza­łem się na­giej ko­bie­cie. Nie­wąt­pli­wie nie była to drob­na, blon­d­wło­sa są­siad­ka, która od­wie­dzi­ła mnie z rana w łóżku.

– Po­wiem krót­ko panie Ben­nett. Jeśli chce pan jesz­cze dziś wró­cić na Zie­mię, musi pan do­koń­czyć za­da­nie.

– Jakie za­da­nie? – Wzdry­gną­łem się.

Wszyst­ko za­czę­ło ukła­dać się w mojej gło­wie. Mógł­bym nawet przy­znać, że miało to jakiś sza­lo­ny, bo sza­lo­ny, ale jed­nak sens. Wir­tu­al­ny świat, w któ­rym wciąż tkwił­bym, gdyby nie moje nie­obli­czal­ne, po­ran­ne za­cho­wa­nie, miał nam umoż­li­wić od­by­cie sto­sun­ku w celu po­czę­cia dziec­ka. Dziec­ka, które ci pie­prze­ni ko­smi­ci mieli na­stęp­nie upro­wa­dzić w prze­stwo­rza. Ale ja prze­cież z rana od­by­łem już sto­su­nek. A potem przy­szedł Garp z kon­tro­le­rem, żeby ode­słać mnie na Zie­mię… Co miał­bym jesz­cze do­koń­czyć?

– Chwi­la! – za­pro­te­sto­wa­łem, krę­cąc głową. – Coś mi tu nie pa­su­je. Skoro cze­goś nie zro­bi­łem, to po co przy­szedł pan do mnie z tą swoją ma­gicz­ną różdż­ką? Sam pan prze­cież mówił, że mie­li­ście mnie ode­słać do domu!

– Panie Ben­nett, nie­ste­ty przy pierw­szym po­dej­ściu zmar­no­wał pan na­sie­nie, roz­le­wa­jąc je po pod­ło­dze. Przy­sze­dłem wtedy pana zre­se­to­wać, żeby za­da­nie zo­sta­ło po­praw­nie wy­ko­na­ne raz jesz­cze, ale wszyst­ko pan po­psuł. Dla­te­go musi pan teraz panie Ben­nett udać się do swo­jej ka­ju­ty i po pro­stu za­płod­nić tę ko­bie­tę.

– Po pro­stu za­płod­nić? – wrza­sną­łem, cały trzę­sąc się z ner­wów. – My­śli­cie, że to takie pro­ste, jak dwa dodać dwa? Wiele widać o nas jesz­cze nie wie­cie. My­śli­cie, że co, że wy­star­czy wsa­dzić kij w tyłek i bę­dzie z tego ciąża? Pięć lat sta­ra­łem się o dziec­ko i nic z tego nie wy­szło. Może za bar­dzo chcia­łem, może za bar­dzo bałem się, że się nie uda, a może je­stem po pro­stu bez­płod­ny.

– Bar­dzo się pan myli, panie Ben­nett – od­parł spo­koj­nie. – Wasze ko­mór­ki roz­rod­cze zo­sta­ły przez nas do­kład­nie zba­da­ne. Są pra­wi­dło­we. Wszyst­kie wy­se­lek­cjo­no­wa­ne przez nas ko­bie­ty prze­cho­dzą dziś owu­la­cję. Ujmę to w ten spo­sób. Pój­dzie pan do ka­ju­ty, zrobi swoje i wraca do domu. Panie Ben­nett jest pan chyba w końcu męż­czy­zną?

*

Co to zna­czy być męż­czy­zną? Py­ta­nie to wał­ko­wa­łem w my­ślach ni­czym man­trę, czła­piąc szkla­nym ko­ry­ta­rzem wiel­kie­go, pu­ste­go, pod­ziem­ne­go par­kin­gu, w kie­run­ku je­dy­ne­go otwar­te­go por­ta­lu. Tego pro­wa­dzą­ce­go do mojej ka­ju­ty. Ka­ju­ty, która prze­sta­ła być moim sa­lo­nem. Nie było tam już mo­je­go łóżka, te­le­wi­zo­ra, ta­le­rza z to­sta­mi, ani ulu­bio­ne­go piwa. Nie cze­ka­ła też w niej po­cią­ga­ją­ca, na­sto­let­nia są­siad­ka. Cze­ka­ła za to inna, obca ko­bie­ta. Ko­bie­ta, le­żą­ca w swoim wła­snym przy­tul­nym bu­du­arze, peł­nym ko­bie­cych za­pa­chów i bi­be­lo­tów, w roz­grza­nym nagim cia­łem łóżku, cze­ka­jąc na cza­ru­ją­ce­go i na­mięt­ne­go ko­chan­ka. Czy bycie męż­czy­zną ozna­cza­ło po pro­stu po­sta­wie­nie na sztorc kopii i wzię­cie jej sztur­mem?

Spo­czy­wa­ła tam w ta­kiej samej pozie, w ja­kiej zo­ba­czy­łem ją na ekra­nie, zaj­mu­jąc śro­dek owej fos­fo­ry­zu­ją­cej niec­ki. Pod­cho­dząc do niej wol­nym kro­kiem, chcia­łem po­czuć w sobie siłę tego ry­ce­rza z bajki o śpią­cej kró­lew­nie, nie poczu­łem jej jed­nak. Za­miast świsz­czą­cych na wie­trze piór dy­go­ta­ły mi ze stra­chu nogi, a moja kopia smut­no zwi­sa­ła u pasa. Ale do­tar­łem do celu. Schy­li­łem się nad dziew­czy­ną i od­gar­ną­łem z jej twa­rzy garść krę­co­nych wło­sów. Nie spała. Pa­trzy­ła na mnie ja­sny­mi, do­brze mi zna­ny­mi oczy­ma.

To była Ewa.

Spoj­rza­ła za­lot­nie spod pół­przy­mknię­tych rzęs, wa­biąc ku­si­ciel­skim uśmie­chem lekko uchy­lo­nych ust. W tym mo­men­cie uzmy­sło­wi­łem sobie, że pa­trząc na mnie, widzi kogoś zu­peł­nie in­ne­go. Kogoś, kogo wprost z jej pra­gnień i ma­rzeń wy­ge­ne­ro­wał ten zwod­ni­czy ma­triks. I tym kimś z pew­no­ścią nie byłem nie­ste­ty ja.

Do­tkną­łem jej ust, a potem chwy­ci­łem za ramię i ener­gicz­nie po­trzą­sną­łem.

– Ewa! – krzyk­ną­łem. – Obudź się!

Nie zareagowała. Cho­ciaż do­tknę­ła mo­je­go po­licz­ka i czule po­ca­ło­wa­ła, tak na­praw­dę nie mia­łem z nią żad­ne­go kon­tak­tu. Jej tak bli­skie mi kie­dyś ciało wio­nę­ło chło­dem ko­smicz­nych pust­ko­wi.

Kiedy ode mnie ode­szła pró­bo­wa­łem oswo­ić rze­czy­wi­stość i na­uczyć się bez niej żyć. Chwy­ta­łem się ar­gu­men­tów po­twier­dza­ją­cych wy­my­ślo­ną tezę, że wresz­cie po­czu­ję, co to wol­ność i swo­bo­da. Wszyst­ko to były nie­ste­ty kłam­stwa. Bra­ko­wa­ło mi jej. Przez tych pięć lat, może nie ide­al­nych, cza­sa­mi trud­nych, ale byłem z nią szczę­śli­wy. Ona wi­docz­nie jed­nak nie była, skoro wy­star­czy­ło wąt­pli­we po­dej­rze­nie o mojej zdra­dzie, żeby spa­ko­wać wa­liz­ki i odejść.

– Nie zdra­dzi­łem cię nigdy, Ewa! – wy­szep­ta­łem, spo­glą­da­jąc jej pro­sto w oczy, ale te oczy pa­trzy­ły na kogoś in­ne­go. Dło­nie, które do­pie­ro co mnie ode­pchnę­ły, za­czę­ły do­ty­kać i tulić ciało tego nie­zna­ne­go mi męż­czy­zny. – Dla­cze­go nie dałaś sobie wy­tłu­ma­czyć, że te zdję­cia z pół­na­gą dziew­czy­ną w moim łóżku, wy­sła­ne na twój numer przez któ­re­goś z dow­cip­nych ko­le­gów, były tylko żar­tem? – ję­cza­łem, od­da­jąc się piesz­czo­tom. 

Nie­ustę­pli­we ra­mio­na oplo­tły mnie ni­czym bluszcz, wcią­ga­jąc na dno tej fos­fo­ry­zu­ją­cej musz­li, która za­pew­ne w oczach Ewy była mięk­kim i przy­tul­nym łóż­kiem. Jej po­ca­łun­ki były cie­płe i wil­got­ne tak jak i dotyk za­pra­sza­ją­ce­go mnie do środ­ka łona. Ale czy ja byłem na to go­to­wy? Rzu­ci­łem w tym kie­run­ku pełne wąt­pli­wo­ści spoj­rze­nie. Czy tam, po­mię­dzy no­ga­mi ko­bie­ty, bę­dą­cej prze­cież cią­gle moją żoną, znaj­do­wa­łem się jesz­cze ja, czy leżał tam już tylko on, ko­cha­nek z baśni o ty­siącu i jed­nej nocy, go­to­wy na to, aby dać jej mi­łość? Jęk­ną­łem za­pa­trzo­ny w kształ­t tak do­brze mi zna­nych pier­si, które za­ko­ły­sa­ły się nade mną pod wpły­wem jej ruchu. Mimo stra­chu, smut­ku i wąt­pli­wo­ści po­czu­łem jed­nak spo­kój.

Na chwi­lę za­po­mnia­łem o całym kosz­ma­rze, w któ­re­go środ­ku utkną­łem. O Gar­pie, stat­ku ko­smicz­nym i obcej cy­wi­li­za­cji. Groza, cho­ciaż nie do końca ją ro­zu­mia­łem, na chwi­lę ustą­pi­ła. Zu­peł­nie jakby wró­cił ma­triks i wnę­trze na­szej mał­żeń­skiej sy­pial­ni. Czu­łem za­pach ko­bie­ce­go ciała, osza­ła­mia­ją­cy wonią ró­ża­nych per­fum. Sły­sza­łem jej przy­spie­szo­ny od­dech i wy­ry­wa­ją­cy się coraz czę­ściej z ust dys­kret­ny jęk. Ja też byłem już coraz bli­żej, dla­te­go in­tu­icyj­nie prze­wró­ci­łem ją na plecy. Spoj­rza­łem w pełną roz­ko­szy twarz, w jej pi­ja­ne sek­sem oczy. Na kogo w tej chwi­li spo­glą­da­ła, czu­jąc zbli­ża­ją­ce się speł­nie­nie? Nie chcia­łem o tym my­śleć, dla­te­go na­mięt­nie ją po­ca­ło­wa­łem.

Tyle razy już to ro­bi­li­śmy…

Czy tu, za­gu­bio­nym gdzieś po­śród nie­skoń­czo­no­ści ko­smo­su, dane by nam było tak od strza­ła, tak po pro­stu po­cząć nasze dziec­ko?

Kiedy wreszcie wydostałem się z wnętrza fosforyzującej seledynową poświatą niecki i spojrzałem na leżącą tam wciąż Ewę, znów wyglądała jakby zapadła w sen. Tak bardzo chciałem ją z niego wybudzić i opowiedzieć wszystko, co się stało. Zerwałem się z miejsca. Zrobiłem to, co kazał mi Garp. Nadeszła jego kolej, aby wywiązał się ze zobowiązania i wrócił mnie na Ziemię. Nie mnie. Nas. Potrzebowałem natychmiast się z nim rozmówić, dlatego nabuzowany wybiegłem z kajuty. Nie musiałem go szukać. Stał w korytarzu. Swoim wzrostem zajmował całą jego średnicę. Czekał na mnie.

– Je­ste­śmy z pana dumni Panie Ben­nett – rzekł spo­koj­nie. – Teraz bę­dzie pan mógł wró­cić do domu.

Od­nio­słem wra­że­nie, że na jego twa­rzy po­ja­wił się nawet uśmiech. Wzią­łem to za dobrą wróż­bę, dla­te­go od razy wy­pa­li­łem.

– W takim razem pro­szę jak naj­szyb­ciej prze­nieść mnie tam razem z żoną.

– Pan już prze­cież nie ma żony, panie Ben­nett – od­parł tak lo­do­wa­tym gło­sem, że aż mnie zmro­zi­ło.

For­mal­nie cią­gle by­li­śmy mał­żeń­stwem. Ewa wnio­sła o roz­wód, ale po­stę­po­wa­nie są­do­we nie zo­sta­ło jesz­cze za­koń­czo­ne. Zresz­tą to nie była jego spra­wa, czy by­li­śmy, czy nie by­li­śmy już razem.

– Nic pan nie wie.

– Myśli pan, że nie wiemy, że pani Ben­nett od pana ode­szła? – cią­gnął – ow­szem, wiemy wszyst­ko. Z tego po­wo­du no­ta­be­ne zo­sta­li­ście wy­ty­po­wa­ni do na­szej misji. W związ­ku z tym, że nie je­ste­ście już razem, nie bę­dzie to dla pana pro­ble­mem, że pan po­wró­ci na Zie­mię, a pani Ben­nett zo­sta­nie tu z nami.

– Słu­cham? – Za­drża­łem z prze­ra­że­nia. – Dla­cze­go? – wy­du­ka­łem. – Dla­cze­go ona mia­ła­by tu zo­stać?

– My­śla­łem, że już wy­ja­śni­li­śmy, na czym po­le­ga nasza misja. Pani Ben­nett wraz z po­zo­sta­ły­mi ko­bie­ta­mi bę­dzie pierw­szym ogni­wem tego łań­cu­cha życia, o któ­rym panu mó­wi­łem. Dwa­na­ście po­ko­leń musi minąć, zanim wasi da­le­cy po­tom­ko­wie staną się pierw­szy­mi ludź­mi w nowym świe­cie.

– Dwanaście po­ko­leń na tym stat­ku? W ko­smo­sie? Od na­ro­dzin aż do śmier­ci? Prze­cież to jakiś hor­ror! – Unio­słem wzbu­rzo­ny głos. – Jak to sobie do cho­le­ry wy­obra­ża­cie?!

– Dla­te­go stwo­rzo­ny zo­stał ten pro­gram. Ten wir­tu­al­ny świat, w któ­rym i pan tu się obu­dził…

– Pro­gram, któ­re­go jedna głu­pia awa­ria spo­wo­do­wa­ła, że was zde­ma­sko­wa­łem. My­śli­cie, że one prę­dzej czy póź­niej się nie zo­rien­tu­ją?

– Ist­nie­je takie praw­do­po­do­bień­stwo – od­parł, po czym za­le­gła krót­ka cisza. – Bę­dzie­my jed­nak już da­le­ko stąd.

– Nie mo­że­cie po pro­stu za­mro­zić za­rod­ków i in­ku­bo­wać ich, kiedy już do­le­ci­cie do celu?

– To wąt­pli­wy po­mysł…

Czu­łem nor­mal­nie, jak ugi­na­ją się pode mną nogi. Ewa zo­sta­ła za­płod­nio­na moim na­sie­niem. Mia­łem zo­stać ojcem! I miał­bym ją tutaj, w ciąży z moim dziec­kiem zo­sta­wić samą?

– My­śli­cie, że mo­że­cie się bawić w Boga i w sześć dni stwo­rzyć nowy świat? – wrza­sną­łem.

– Nasze moż­li­wo­ści są nie­ogra­ni­czo­ne panie Ben­nett.

Cisza, która za­le­gła po tych sło­wach była jak lód, który w jed­nej chwi­li ścina wszyst­ko wokół.

– Nie zo­sta­wię tu mojej żony – wark­ną­łem, przyj­mu­jąc wo­jow­ni­czą po­sta­wę.

Spoj­rza­łem z byka na Garpa. Nie wy­glą­dał na kogoś, kto po­tra­fił­by wal­czyć. Ich cy­wi­li­za­cja może fak­tycz­nie wy­ro­sła już z cza­sów wojen ple­mien­nych i sto­so­wa­nia ja­kiej­kol­wiek prze­mo­cy. Z prze­ra­że­niem za­uwa­ży­łem za to, że sięga do kie­sze­ni, w któ­rej trzy­mał przed­tem ów kon­tro­ler.

– Panie Ben­nett – rzekł spo­koj­nie. – Udało się na­pra­wić to, co pan ze­psuł. Może pan wra­cać na Zie­mię.

Zbli­żył się do mnie, wy­cią­ga­jąc na po­twier­dze­nie swych słów ten przy­po­mi­na­ją­cy pióro przed­miot. Nie za­mie­rza­łem go znowu psuć. Wie­dzia­łem, że bę­dzie mi jesz­cze po­trzeb­ny. Rzu­ci­łem się w jego stro­nę szczu­pa­kiem, się­ga­jąc dło­nią za­pię­tej do pasa ka­bu­ry. Wal­ną­łem go z ca­łych sił głową w brzuch, aż od­rzu­ci­ło go na krok w tył, jed­no­cze­śnie wy­rwałem z fu­te­ra­łu po­li­cyj­ny re­wol­wer. Kon­tro­ler za­pło­nął ośle­pia­ją­cym bla­skiem, ale ja zdą­ży­łem od­sko­czyć już na metr.

– Za­bi­ję cię Garp – wrza­sną­łem, ce­lu­jąc w niego z pi­sto­le­tu. – Za­bi­ję, jeśli nie uwol­nisz na­tych­miast Ewy.

– To nie­moż­li­we panie Ben­nett.

– Liczę do trzech. Raz… dwa…

– Pro­szę się uspo­ko­ić. Pro­szę nie robić głupstw – pró­bo­wał per­swa­do­wać, ale byłem zde­ter­mi­no­wa­ny.

– Trzy…

Na­ci­sną­łem spust. Huk wy­strza­łu roz­legł się ogłu­sza­ją­cym echem po ogrom­nej pu­stej prze­strze­ni. Kula tra­fi­ła w klat­kę pier­sio­wą. W samo serce. Przez dziu­rę w po­li­cyj­nym mun­du­rze rzy­gnę­ła spie­nio­na krew.

– Pro­szę się uspo­ko­ić. – Jak gdyby nigdy nic się nie stało wciąż prze­ma­wiał spo­koj­nym gło­sem, ni­czym na­gra­na na se­kre­tar­ce wia­do­mość.

Wy­ce­lo­wa­łem w twarz i wy­strze­li­łem po raz drugi. Po­cisk wle­ciał cen­tral­nie w jego oko. Krwo­tok z roz­trza­ska­ne­go oczo­do­łu mo­men­tal­nie zalał pół twa­rzy Mu­rzy­na. Zu­peł­nie tym się jed­nak nie przej­mu­jąc, ru­szył w moją stro­nę. Strze­li­łem po raz trze­ci. Tym razem w czoło. Był już tak bli­sko, że kula roz­pła­ta­ła mu pół czasz­ki. Przez wiel­ką jak pięść dziu­rę zo­ba­czy­łem jego mózg. Mózg nie­zbyt roz­gar­nię­te­go po­li­cjan­ta, ale jed­nak czło­wie­ka, miesz­kań­ca mojej pla­ne­ty.

– Ja­ku­bie Ben­nett! – Jego głos bul­go­tał, wy­rzu­ca­jąc z ust wraz ze sło­wa­mi stru­mie­nie krwi. – Przez pana głu­pie za­cho­wa­nie dziel­ni­co­wy Garp nie bę­dzie mógł po­wró­cić do swo­je­go domu.

Nie ob­cho­dzi­ło mnie to. Adrenalina bu­zo­wała w każ­dej ko­mór­ce mo­je­go ciała. Czar­no­skó­ry po­li­cjant, mimo kom­plet­nie roz­wa­lo­nej głowy, trzy­mał się wciąż mocno na no­gach. Krew stru­mie­nia­mi pły­nę­ła na po­sadz­kę, pla­miąc ją w bru­nat­ne za­cie­ki, ale on cią­gle pró­bo­wał mnie do­paść. Świa­tło kon­tro­le­ra bły­snę­ło tuż przed moją twa­rzą. Zro­bi­łem unik, jeden drugi. Po trze­cim zwo­dzie stra­ci­łem jed­nak rów­no­wa­gę i ru­ną­łem na zie­mię. Za­mar­łem, wpa­trzo­ny w zbli­ża­ją­cy się świe­tli­sty punkt. 

Po chwi­li wszyst­ko znik­nę­ło.

*

Te­le­fon ko­mór­ko­wy leżał tam, gdzie za­wsze go od­kła­da­łem, idąc spać. Na półce nad łóż­kiem, obok sta­re­go tran­zy­sto­ro­we­go radia, które do­sta­łem dawno temu od ojca. Ba­te­ria w te­le­fo­nie nie­ste­ty padła. Szyb­ko mu­sia­łem pod­łą­czyć ją do ła­do­war­ki. Do­pie­ro po chwi­li ekran roz­bły­snął po­wi­tal­nym lo­giem pro­du­cen­ta. Mu­sia­łem od­cze­kać jesz­cze chwi­lę nim po­ja­wi­ła się go­dzi­na i data.

– Nie­moż­li­we – wy­beł­ko­ta­łem.

Raz jesz­cze zer­k­ną­łem na datę. Ty­dzień z mo­je­go życia gdzieś wy­pa­ro­wał. Na pasku po­wia­do­mień za­czę­ły wy­świe­tlać się ko­lej­ne nie­ode­bra­ne po­łą­cze­nia i wia­do­mo­ści. Było tego za­trzę­sie­nie. Ko­le­dzy z pracy, szef, po­wi­nie­nem się tym mar­twić, jed­nak bar­dziej zmar­twi­ły mnie nie­ode­bra­ne te­le­fo­ny od te­ścia. Prze­cież pra­wie nigdy do mnie nie dzwo­nił.

Pod­nio­słem się z łóżka, ale wtedy coś strze­li­ło w moim bio­drze, jakby noga wy­sko­czy­ła ze stawu. O mało nie upa­dłem na pod­ło­gę. Za­ta­cza­jąc się, trą­ci­łem pustą bu­tel­kę po piwie, wzią­łem ją do ręki i od­ru­cho­wo spoj­rza­łem na ety­kie­tę. Jak to le­cia­ło? Wszyst­ko się zmie­nia tylko nie ta ety­kie­ta? Coś się na­praw­dę kurwa zmie­ni­ło! Ku­le­jąc jak in­wa­li­da, po­wlo­kłem się do ła­zien­ki. Byłem słaby, jak­bym prze­szedł po­waż­ną cho­ro­bę. Kiedy po szyb­kim prysz­ni­cu sta­ną­łem na wadze, oka­za­ło się, że stra­ci­łem dzie­sięć ki­lo­gra­mów.

Roz­wa­ża­nia na ten temat po­sta­no­wi­łem zo­sta­wić sobie na póź­niej. Wy­to­czy­łem się z domu, wsia­dłem do sa­mo­cho­du i ru­szy­łem z pi­skiem opon, jakby cze­ka­ła mnie co naj­mniej po­dróż na drugi kra­niec kraju. Od domu te­ściów dzie­li­ły mnie na­to­miast trzy prze­czni­ce.

– Ben­nett? – Teść był po­staw­nym, łysym męż­czy­zną do­bi­ja­ją­cym już do za­słu­żo­nej eme­ry­tu­ry. Otwo­rzył mi w krót­kich ga­ciach i wy­mię­tym pod­ko­szul­ku, i na­tych­miast wpu­ścił do środ­ka. – Gdzieś ty się do cho­le­ry po­dzie­wał?

– Szu­ka­łem Ewy – wy­mam­ro­ta­łem, nie wie­dząc co po­wie­dzieć.

– Co? – uniósł głos, jakby był głu­chy.

– Od­na­la­zła się? – spy­ta­łem głu­pio.

– Minął ty­dzień czło­wie­ku. Nie sądzę, żeby kto­kol­wiek jesz­cze wie­rzył, że znaj­dzie się żywa. Chyba że ty wiesz coś wię­cej? – oży­wił się nagle.

– Nie­ste­ty nie – skła­ma­łem.

Czy ktoś jesz­cze wie­dział o tym, co i ja wie­dzia­łem? Nie zna­łem od­po­wie­dzi na to py­ta­nie. Pewne było tylko to, że Ewa nie wró­ci­ła i że już nie wróci. Po­czu­cie nie­od­wra­cal­nej stra­ty ude­rzy­ło mnie obu­chem w głowę sto­kroć moc­niej niż świa­do­mość prze­ra­ża­ją­cych ta­jem­nic ko­smo­su. Tam, gdzieś da­le­ko stąd, uwie­rzy­łem nagle, że wszyst­ko, co złe w moim życiu, mo­gło­by wresz­cie minąć, gdyby to dziec­ko przy­szło na świat. Na ten nasz, nie­zro­zu­mia­ły, pie­przo­ny świat…

Wy­sze­dłem z domu te­ściów, wsia­dłem do auta i z bez­sil­nej wście­kło­ści trza­sną­łem drzwia­mi. Za­pa­li­łem sil­nik i ru­sza­jąc, włą­czy­łem radio. W gło­śni­kach za­skrze­czał głos spi­ker­ki:

,,Na­ukow­cy wciąż spie­ra­ją się nad przy­czy­ną wczo­raj­sze­go znik­nię­cia ob­ser­wo­wa­ne­go od dwóch ty­go­dni me­te­oro­idu. Za­re­je­stro­wa­ny za po­mo­cą te­le­sko­pów ta­jem­ni­czy roz­błysk, po­prze­dza­ją­cy jego de­ma­te­ria­li­za­cję, rodzi coraz to now­sze hi­po­te­zy".

Przed ocza­mi sta­nął mi widok ko­me­ty su­ną­cej spo­koj­nie po roz­gwież­dżo­nym nie­bie. Ale to prze­cież nie była ko­me­ta ani żaden me­te­or! To był mię­dzy­ga­lak­tycz­ny sta­tek, który wresz­cie opu­ścił ziem­ską or­bi­tę i od­le­ciał w nie­osią­gal­ne dla ludz­ko­ści prze­strze­nie ko­smo­su.

Spoj­rza­łem w niebo. Słoń­ce tego dnia pra­ży­ło bez­li­to­śnie.