Cena Miłości

Witam. Świetny tekst. Brawo za pomysł z Virtual Reality. Mi samemu chodziło ostatnio po głowie napisanie coś z podobnym motywem wirtualnej miłości w przyszłości. Jest w tym potencjał na coś znacznie dłuższego. Pozdr

Cześć, Nirred. Bohater ma moje imię, to już na plus :-) Włosy miała do kostek – to długie, ale widocznie w preferencjach sobie tak wybrał. Nie wiem, czy objętościowo dwa tysiące czterysta znaków kwalifikuje się na szort, tekst bardziej kojarzy mi się z fragmentem, wstępem do opowiadania. Ciekawy motyw do rozwinięcia. Pozdrawiam.

Cześć, Nirredzie!

Dość smutny tekst, a w dodatku obawiam się, że tak właśnie będzie wyglądała przyszłość. Wirtualna miłość w formie subskrypcji. Napisane całkiem nieźle, na niczym specjalnie się nie potknąłem.

Natomiast szort to w zasadzie jedna krótka scenka, z grubsza pozbawiona fabuły. Ot, zwrócenie uwagi na problem, który może pojawić się w (niedalekiej) przyszłości. Uważam, że jest tu potencjał na coś dłuższego :)

Pozdrawiam serdecznie!

Jak opisał mnie pewien zacny Bard: "Szyszkowy Czempion Nieskończoności – lord lata, imperator szortów, najwspanialsza portalowa Szyszunia"

Maleńka to scenka, ale zasobne w treść. Szkoda, że przyszłość pokazana w tak smutnych barwach.

– Twój okres de­mon­stra­cyj­ny pro­gra­mu Vir­tu­al Re­ali­ty: „Ko­cha­ją­ca Ko­bie­ta(0.51)”… → – Twój okres de­mon­stra­cyj­ny pro­gra­mu Vir­tu­al Re­ali­ty: „Ko­cha­ją­ca Ko­bie­ta (zero pięćdziesiąt jeden)”…

Liczebniki w dialogach zapisujemy słownie.

Sztucz­ny gaj po­chła­nia­czy dwu­tlen­ku węgla bu­czał in­ten­syw­nie, głu­sząc dźwię­ki, w któ­rych lu­dzie po­cho­dze­nie trud­no było wie­rzyć. → Czy końcówka zdania nie powinna brzmieć: …głu­sząc dźwię­ki, w któ­rych lu­dzkie po­cho­dze­nie trud­no było wie­rzyć.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Hej :)

1. Podobają mi się pomysły z początku. Może warto rozszerzyć ten opis tak, żeby późniejsze “Ładnie tu…” następowało w momencie, kiedy już sobie wyobrażamy, że jest naprawdę ładnie? Tzn. najpierw pokazać, a potem powiedzieć. Powiedz coś więcej o tych sztucznych drzewach.
2. Zwód przez “ma raka” → “jest VR-em”. Prawdę mówiąc nie wiem, czy to kupuję. Zabrzmi to brutalnie, ale motyw z rakiem wydaje mi się strasznym banałem i łatwym sposobem na wywołanie smutku u odbiorcy. Oczywiście też działa za każdym razem. Motyw z hologramową dziewczyną mam wrażenie bezpośrednio z Łowcy Androidów. Poza tym w shorcie o schemacie “coś się wydaje” → “okazuje się coś innego” też to średnio gra, bo od razu się człowiek domyśla, że no na pewno nie o raka tu chodzi. Co prawda, spodziewałem się że obrócisz to w żart, a wyszło i tak smutno.
3. Motyw ze stopniowym znikaniem, przypominającym umieranie jako “strategią marketingową” producenta jest chyba najmocniejszym elementem Twojego tekstu i jeśli miałbym coś doradzić, to rozbudowanie go, może jakieś zniuansowanie, takie pieprznięcie odbiorcy w twarz, że to też jest pokręcony aspekt rzeczywistości, którą opisujesz.
4. “Co chcesz robić?” – kto to mówi? “w których ludzie pochodzenie” – chyba “ludzkie”? “blizny po wmontowaniu implantów” – o co tu chodzi?

Podsumowując: to jest scenka, która imo wymaga rozbudowy w większy tekst, w którym zarysujesz bohatera (jego osobowość, pragnienia, konflikty: dlaczego zdecydował się na wersję próbną? dlaczego tak łatwo daje się uwodzić symulacji?), a przez niego fabułę: czyli odpowiedzi na te pytania udzielisz jakimiś scenami/wydarzeniami/wspomnieniami. Uważaj na zbyt łatwe do identyfikacji i zbyt ograne motywy. Pobaw się opisami, stwórz romantyczną atmosferę takiego spotkania.

Jako sygnalizator zjawiska i sprzężonego z nim problemu, które może za jakiś czas obrócić się w rzeczywistość, tekst w obecnej postaci wystarczy. Mimo tego dołączam do postulujących przekształcenie szorta w coś dłuższego, zniuansowanie etapów wygaszania iluzji dałoby możliwość wywołania szerszych refleksji. Nie tylko u czytelników.

Pozdrawiam.

Dzięki za komentarze!

Zwód przez “ma raka” → “jest VR-em”. Prawdę mówiąc nie wiem, czy to kupuję. Zabrzmi to brutalnie, ale motyw z rakiem wydaje mi się strasznym banałem i łatwym sposobem na wywołanie smutku u odbiorcy.

Zgadzam się w 100%. Trochę przypadkiem wyszło mi coś takiego i zostawiłem. Klisza, ale skuteczna. Taki… traumatyczny bekon.

Pomyślę w przyszłości nad dłuższą wersją/wpleceniem tego wątku w większy tekst (smażę teraz opowiadanie, w którym można doszukać się czegoś podobnego). To jest tylko taki szybciutki szkic (dobra nazwa na osobną kategorię publikacji, bo brakuje czegoś takiego), którym chciałem się na Forum podzielić.

Smutne. Budzi podejrzenia, że może tak być w przyszłości. Niepokoi. Ma potencjał na coś większego. Powodzenia. 

Pomysł może nie jest bardzo oryginalny (patrz choćby “Czarne Lustro”), ale fajnie zrealizowany. Podobało mi się.

Uwagi czepialskie:

1 “Na dobrą sprawę były one prawie nie do odróżnienia od prawdziwych drzew, poza dźwiękami tylko sztywność i nienaturalność kolorów zdradzała, że nie żyły.” – niekonsekwencja. To były prawie nie do odróżnienia, czy różniły się sztywnością, dźwiękiem i kolorem (czyli prawie wszystkim)?

2 Za dużo włosów ;)

Nie czuł już jej włosów. Kiedyś miała piękne, kasztanowe włosy: długie, do kostek, miękkie, takie kochał u kobiet.

Włosy Teraz zniknęły.

Moje powieści: https://marmaxborowski.pl/kwestia-wyboru/

Imo, mocno nadużywasz średników.

Poza tym właściwie nie wiem, co napisać, bo to scenka ledwie, a sam problem wydaje mi się mocno przyszłościowy i jakoś mnie nie rusza.

Poza tym gość koncentruje się głównie na wyglądzie zewnętrznym ukochanej, co w połączeniu z chorobą, którą sobie wymyślił, daje nie najlepszy efekt.

Zgadzam się z przedpiśćcami – dobrze by było rozwinąć.

Chciałabym w końcu przeczytać coś optymistycznego!